๑๔
“น้องกานต์..” ใบหน้าเล็กผวาเฮือกกับสัมผัสที่รุกรานของร่างสูง เพชรโน้มเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น แม้กานต์จะเบี่ยงตัวหนี แต่มือใหญ่นั่นกลับรั้งสะโพกเขาไว้อย่างแน่นหนา
“พี่เพชร... เอ่อ... หิวข้าวมั้ยครับ กานต์จะไปทำให้” ข้ออ้างสารพันถูกคิดค้นขึ้นมาสดๆร้อนๆด้วยหวังว่าจะบ่ายเบี่ยงได้อีกสักครั้ง
“ไม่ครับ พี่อยากกิน.. กานต์...มากกว่า” ข้ออ้างแรกพังครืน..
“กานต์เป็นคนนะฮะ ไม่ใช่ของกินสักหน่อย งั้นถ้าพี่เพชรไม่หิว ก็อยากอาบน้ำมั้ยฮะ”
“อืม ก็ดีนะ... อาบกับกานต์พี่ก็ชอบ” ข้ออ้างที่สองถล่มทลาย แววตาเป็นประกายของร่างสูงที่เงยมาสบตาทำเอากานต์หน้าร้อนวูบ
‘ตายละวากานต์เอ๊ย... พี่เพชรเขาจะเอาจริงเหรอเนี่ย...’
“เอ่อ... กานต์หิวน่ะฮะ ขอกานต์ไปหาอะไรกินก่อนนะ..” ผละออกทำท่าจะลุกขึ้น แต่อ้อมแขนแข็งแกร่งนั้นกลับรั้งไว้แน่นและกดสะโพกกานต์ให้ลงมานั่งตักเพชรเหมือนเดิม จมูกโด่งซุกไซร้ที่ซอกคอหอมละมุน
“น้องกานต์... อีกนิดนะ..นะครับ อยู่แบบนี้ก่อน..” พอเพชรพูดจบ ริมฝีปากก็เข้าประกบและไล้ลิ้นไปรอบๆ จนกานต์ต้องเผยอริมฝีปากออกเพื่อให้ร่างสูงได้สอดลิ้นเข้ามา
เสียงครางต่ำในลำคอของเพชรบ่งบอกว่าเจ้าตัวพอใจกับสัมผัสที่ได้รับเพียงไหน ยิ่งร่างเล็กนั้นอ่อนระทวยเท่าใดยิ่งทำให้เพชรพอใจขึ้นเท่านั้น มือใหญ่ฉวยโอกาสที่กานต์ไม่ทันตั้งตัวลูบมือเข้าไปตามแผ่นหลังเนียนใต้เสื้อยืดสีสวย
“พี่เพช- อือ..” ไม่เปิดปากให้ได้ทักท้วง เพชรจูบเร่งเร้าจนกานต์แทบหายใจหายคอไม่ทัน รสจูบรุนแรงที่ถาโถมมาในคราวเดียวทำเอากานต์แทบเป็นลม
“กานต์ รังเกียจพี่หรือครับ..” น้ำเสียงตัดพ้อพาให้คนที่คิดหาทางบ่ายเบี่ยงรู้สึกสลดลงในทันที ดวงตากลมโตสุกใสยิ่งดูหวานเชื่อมเข้าไปอีก
“...เปล่าฮะ.. กานต์แค่...กลัว..”
“น้องกานต์ จะกลัวทำไมละครับ...หรือน้องกานต์ยังคิดว่าพี่ไม่ใช่คนที่กานต์ตามหา” ร่างสูงมีใบหน้าที่เศร้าสลดอีกครั้ง
“ไม่ใช่นะฮะ เป็นพี่เพชรแน่นอน แต่...แต่..”
“แต่?”
“แต่กานต์ไม่มั่นใจ... กานต์ไม่เคย...” กานต์พูดถึงตรงนี้ดวงตาของร่างสูงก็เป็นประกายระยับ ก่อนจะตอบออกไป
“พี่ก็ไม่เคยครับ”
“ไม่เคยแต่กับผู้ชายน่ะสิฮะ” ร่างเล็กทำแก้มป่อง เมื่อนึกถึงความเนื้อหอมของคนตรงหน้าที่เคยได้รับฟังจากปากพลอยบ่อยๆ
“ความรักไม่มีพรมแดนหรอกครับน้องกานต์ ขนาดน้องกานต์ยังก้าวผ่านเวลาและยอมจากคนที่รักเพื่อมาเป็นของพี่ได้เลย แล้วทำไม... พี่จะเลือกน้องกานต์ไม่ได้ละครับ” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มอ่อนโยน วูบหนึ่งกานต์รับรู้ได้ถึงสายใยที่เชื่อมโยงระหว่างตัวเขาและเพชร สายใยจางๆที่เรียกว่าความรักไม่เคยจางหายไปตามกาลเวลาเลยสักนิด
“พี่เพชร...” เห็นความแน่วแน่ของเพชรแล้ว ร่างเล็กจึงทำได้เพียงครางเสียงอ่อย ในเมื่อเพชรตั้งใจแน่วแน่ต่อเขาขนาดนั้นนี่นะ
“ครับน้องกานต์” ร่างเล็กหลบสายตาคมนั้นและเสมองไปที่พื้น ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา
“อย่ารุนแรงกับกานต์นะฮะ...” เหมือนระฆังในจิตใจของเพชรถูกเคาะจนดังสนั่น เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยเป็นเหมือนใบเบิกทางให้จิตใจที่แห้งผากของเพชรได้ชุ่มชื้น ความปรารถนาอันยาวนานกำลังจะถูกเติมจนเต็ม...
“พี่ทะนุถนอมกานต์ยิ่งกว่าชีวิตของพี่เองอีกครับ” ใบหน้าหล่อยิ้มพราย เก็บความดีใจแทบไม่มิด มือไม้สั่นเทาเพราะตื่นเต้นที่จะได้สัมผัสร่างเล็กนุ่มนิ่มที่เฝ้ารอมานานเพราะไม่อยากหักหาญน้ำใจ จะหาว่าเขาหื่นก็ยอมละ คนตรงหน้าเล่นน่ารักยั่วยวนขนาดนี้ ใครก็อยากชิดใกล้ทั้งนั้น
“อือ...” เสียงหวานจากร่างเล็กครางในลำคอเมื่อถูกริมฝีปากเคลื่อนมาปิด ปลายลิ้นที่ดุนดันเพื่อให้กานต์เปิดปากรับลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปตวัดเกี่ยวเกาะดูดดึง สร้างความวาบหวามไปทั่วร่าง มือใหญ่เพิ่มน้ำหนักมือบีบคลึงเนินเนื้อพร้อมกับบดเบียดตนเองเข้าแนบชิดสะโพกตึงด้วยอารมณ์เริ่มคุกรุ่น สะโพกแกร่งวนบดเบียดไปมาจนร่างในอ้อมแขนร้องคราง
“พี่เพชร...อะ..” เหมือนถูกคลื่นลูกใหญ่ถาโถมอย่างต่อเนื่อง การปลุกเร้าทั้งจากด้านบนที่รุกล้ำและด้านล่างที่ดึงดัน กานต์รู้สึกหมดเรี่ยวแรงจนไม่ทันสังเกตว่าเพชรอุ้มตัวเองมาในห้องนอนตั้งแต่เมื่อไร
“น้องกานต์ หวานหอมเหลือเกินครับ...” ความอบอุ่นอ่อนหวานที่เพชรปรนเปรอทำให้กานต์รู้สึกเหมือนจะสำลัก... สำลักความสุขที่ท่วมท้นในจิตใจ แรงปรารถนาถูกจุดขึ้นมาจนลุกโชน
“พี่เพชร...พี่เพชร...อือ..” ร่างบางเผยอปากรับลิ้นอุ่นเข้ามาไล้วนภายใน เสียงหวานพร่ำเรียกแต่ชื่อของคนตรงหน้า ยิ่งส่งเสียงมากเท่าไรเจ้าของมือใหญ่ก็ยิ่งลากฝ่ามือกดหนักเน้นย้ำไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะสอดฝ่ามือเข้าไปในเสื้อและบีบคลึงยอดอก
“ฮ้า...” กานต์ผวาเฮือก แรงบีบจากปลายนิ้วทำให้ยอดอกที่เคยสงบนิ่งกลับเริ่มแข็งสู้มือ ลิ้นอุ่นละจากริมฝีปากที่แดงช้ำไปสาละวนกับยอดอกที่กำลังตื่นตัว ฟันขาวสะอาดขบเม้มที่ส่วนยอดเรียกเสียงครางฮือให้มากขึ้นอีก มือหนึ่งช้อนหลังร่างเล็กไว้ให้แอ่นกายขึ้นสูง อีกมือหนึ่งนั้นสอดนิ้วเข้าไปในปากเล็กเพราะกลัวเจ้าตัวจะอารมณ์เพริดไปไกลจนเผลอกัดลิ้นตัวเอง
“น้องกานต์...อือ...” ทว่าเจ้าร่างเล็กนั้นกลับตั้งใจดูดเม้มและไล้เลียเหมือนนิ้วของเพชรเป็นไอศครีม นิ้วใหญ่ที่เปียกโชกทำให้บางส่วนในร่างกายของเพชรยิ่งขยับขยายจนเกินจะกลั้น
แคว๊ก
เสียงซิบกางเกงของร่างเล็กถูกรูดลง ปลายนิ้วที่เปียกโชกละมาสัมผัสส่วนพองนูนแผ่วเบาเรียกความเสียวซ่านในช่องท้องจนต้องงอตัวซบร่างเพชร
“พี่เพชรอะ...อือ...อย่าทรมานกานต์เลยนะฮะ” เพชรยิ้มกริ่ม ก็แล้วปากหวานช่างอ้อนแบบนี้ จะไม่ให้เขาเอ็นดูได้ยังไงเล่า...
สัมผัสนุ่มนวลของริมฝีปากโอบล้อมความตื่นตัวของกานต์ กลิ่นหอมจากร่างเล็กทำให้เพชรไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด กลับยิ่งปรนเปรอจนกานต์ร้องเสียงหลง
“อะ... อ๊า.. พะ พี่..อ๊ะ” ริมฝีปากร้อนดูดเม้มและลากลิ้นยาว กานต์ได้แต่บิดกายเพราะเกินจะทนไหว จวบจนเพชรละปากออกและพูดบางอย่าง
“อย่าเกร็งนะครับ” กานต์ลืมตาด้วยความสงสัย ทำไมเขาต้องเกร็งกันนะ?
“อื๊อ.... จะ เจ็บ พี่เพชร กานต์เจ็บฮะ...อ๊ะ” เสียงหวานร้องระส่ำ เมื่อจู่ๆขาเรียวก็ถูกยกรั้งขึ้นและนิ้วมือแกร่งค่อยๆสอดแทรกสู่ช่องทางคับแคบอย่างระมัดระวัง
“ทนหน่อยนะ...นะครับ เดี๋ยวกานต์จะต้องชอบ..”
“อือ เจ็บ...ไม่เอาอ้ะ กานต์ไม่ชอบแล้ว..อ๊ะ อื๊อ..” เพชรจูบปิดปากเสียงคนที่เริ่มงอแง นิ้วของเขายังเข้าไปได้ไม่สุดก็โวยวายเสียแล้ว และถ้าเป็นของจริงละ จะไหวหรือ?
นิ้วมือแข็งแรงอีกข้างเข้ากอบกุมความแข็งเกร็งของร่างเล็กและจับรูดขึ้นลงช้าๆ น้ำใสไหลเอ่อออกมาจากส่วนปลาย เพชรละนิ้วออกมาจากช่องทางด้านหลังและปาดน้ำใสๆไปป้ายที่ช่องทางก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปใหม่
“อื๊อ..” ขนาดถูกจูบปิดปากยังร้องโวยวายได้ เพชรรีบสอดนิ้วเข้าไปจนสุด รับรู้ได้ถึงแผ่นหลังที่ยกขึ้นสูงตามแรงอารมณ์ นิ้วยาวหมุนวนภายในเพื่อจะขยายทางให้คลายตัว ส่วนที่คับแคบตอดรัดนิ้วเขาจนแทบคลั่ง
แซ่ก
เสียงผ้าบางอย่างถูกโยนลงจากเตียง จนกระทั่งเรียวขาเปลือยเปล่าของเพชรมาแตะกับขากานต์ เจ้าตัวจึงได้รับรู้ว่าเสียงผ้านั้นคืออะไร..
“น้องกานต์ พี่จะคลั่งตายแล้วนะครับ...” การรับรู้ถึงแรงบีบบริเวณต้นแขนของตนทำให้เพชรเงยหน้าละการคลึงเค้นหนักหน่วงขึ้นสบตากับร่างเล็กที่ส่งสายตาอ้อนวอนมายังเขาอยู่ก่อนแล้ว
“เบามือหน่อยนะฮะ...” เสียงอ้อนวอนกลับยิ่งยั่วยุอารมณ์ของเพชรให้โหมกระพือ เพชรเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกเพราะรู้สึกสนุกที่ได้ยั่วเย้าร่างเล็กให้ทุรนทุราย
“อื๊อ...อะ..” เสียงครางหวานหูยังคงดังมาเรื่อยๆ จนนิ้วยาวถูกถอนออกในขณะที่กานต์รู้สึกว่าเขาจวนจะเสร็จรอมร่อ มือใหญ่เกาะกุมบั้นท้ายทั้งสองข้างไว้แน่น
นัยน์ตาของกานต์ที่พร่ามัวเพราะความสเน่หาจากร่างสูงที่ปรนเปรอมาแบบไม่ให้หายใจทำให้กานต์รับรู้ได้เพียงว่ามีสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วมาถูไถตรงช่องทางของตัวเอง
“น้องกานต์ยกสะโพกหน่อนสิครับ” ทำตามที่สั่ง เพราะตอนนี้มันเบลอจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว แต่พอยกสะโพกขึ้นตามที่ว่า ก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่สอดแทรกเข้ามาทันที
“โอ๊ยย!!/อึ๊ก” เสียงร้องทั้งสองดังขึ้นพร้อมกัน ต่างก็เพียงแค่คนนึงร้องดัง แต่อีกคนเพียงคำรามในลำคอ เพราะความคับแน่นที่ทำให้ทั้งคนรับและคนรุกต้องนิ่วหน้า อาจเป็นเพราะสรีระของร่างเล็กที่ทำให้ช่องทางนั้นยิ่งคับแคบไปอีกก็เป็นได้
“พี่เพชร กานต์เจ็บ..เจ็บนะฮะ” เสียงอ้อนวอนและน้ำตาที่ไหลข้างแก้มทำให้เพชรก้มหน้าลงไปจูบซับในขณะที่สะโพกก็ยังคงยักย้ายเพื่อให้เข้าไปภายในได้
“น้องกานต์ ทนหน่อยนะครับ พี่หยุดไม่ได้แล้วละตอนนี้ ” เสียงทุ้มที่สั่นไหวและเหงื่อที่ไหลพราวทำให้กานต์ก็รับรู้ได้ว่าเพชรนั้นก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ร่างเล็กพยักหน้าและโอบแขนกอดรอบคอแกร่ง
“อ้า...” ผ่านไปได้ครึ่งทางก็แทบขึ้นสวรรค์ เพราะช่องทางที่ตอดรัดตุบๆตลอดเวลานี้ เพชรรับรู้ได้ว่าตัวเองปล่อยกระแสน้ำขุ่นออกไปเป็นระลอก แต่มันก็ยังไม่เพียงพอ...
“พี่เพชร แน่นจังฮะ..อือ..” ขยับได้จนสุดทางแล้ว ทุกอย่างมันแน่นเปรี๊ยะเหมือนจะประทุออก เพชรแช่กายนิ่ง เพราะกลัวว่าถ้าขยับอาจจะทำให้ร่างเล็กๆนี้แตกสลายได้
“อา..น้องกานต์..” สะโพกแกร่งขยับกายเคลื่อนไหวเชื่องช้า เพื่อให้ร่างเล็กในอ้อมแขนปรับตัวสอดรับกับจังหวะการสอดแทรกของตัวเอง
เมื่อร่างสูงเริ่มกระแทกกระทั้นสะโพกหนักหน่วง ทำให้กานต์ต้องโอบรั้งลำคอแกร่งไว้แน่นเพื่อพยุงกาย
“อือ...พี่เพชร อ๊ะ อ๊า...” ลมหายใจของกานต์สะดุดเป็นช่วงๆเมื่ออีกฝ่ายโถมแรงเข้าใส่ จนเมื่อรับรู้ว่าคนด้านบนคงไม่หยุดเป็นแน่แท้แล้วจึงหลับตาแอ่นกายรับการสอดแทรกแทน
“อะ...อ๊า” เสียงครางหลุดลอดจากริมฝีปากเล็กสีสดเมื่อไม่สามารถข่มกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป อาการเกร็งไปทั่วร่างของกานต์และความอุ่นที่พุ่งจนกระเด็นมายังหน้าท้องของเขาทำให้เพชรโอบกอดแผ่นหลังบางไว้แน่นแล้วกระแทกกายใส่ช่องทางอุ่นจนระเบิดอารมณ์ความต้องการออกจนล้นมาด้านนอก
“ฮือ...” ร่างเล็กครางกระเส่า เสียงหายใจถี่ราวคนที่เพิ่งออกกำลังกายมาหนัก สะโพกมนพยายามดึงตัวให้หลุดจากสิ่งที่คาอยู่ในตัว
“น้องกานต์... จะไปไหนครับ..” เพชรดึงรั้งสะโพกมนให้มาแนบชิด คนตัวเล็กส่งเสียงอื๊อประท้วงเบาๆ
“เสร็จแล้ว..ก็ถอยออกไปสิฮะ..”
“ไม่เอา พี่ยังไม่อิ่มเลยครับ”
“อื๊อ กานต์เหนื่อยนะฮะ..”
“นะครับ อีกครั้งเถอะ” เสียงอ้อนวอนที่บังคับให้กานต์ต้องยอมตาม กว่าที่กานต์จะรู้ตัวว่าไม่ควรตามใจเพชร ก็ล่วงเลยผ่านเข้าอีกวันหนึ่งไปแล้ว
-------------------------------------------
The End
จบเถอะค่ะ
ตอนแรกพยายามจะแต่ตอนต่อไป
แต่มันจิ้นม่ายออก
รอเรื่องต่อไปนะค้า
หัวข้อ: Timeless : ความรักไม่แปรผันตามกาลเวลา The End (อ่าน 45169 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก