น้ำฟ้านั่งตัวชิดริมผนังรถตู้ที่ถูกถอดเก้าอี้สองแถวหลังสุดออก ทำให้มันเกิดเป็นที่ว่างโล่งจนคนหลายคนสามารถอัดเข้ามาอยู่ได้... สองมือเด็กหนุ่มกกกอดหนูลินที่ส่งเสียงร้องอืออาเพราะอึดอัดเอาไว้กับอก... สองตาจ้องมองผู้หญิงที่นั่งไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้ที่ถูกปรับให้หันมาทางเขา... ฝั่งตรงข้ามน้ำฟ้ามีผู้ชายตัวใหญ่อีกสองคนนั่งคุมเชิงเขาอยู่... สองคนนี้แหละที่เป็นคนบุกเข้ามาประชิดตัวเขาตอนที่กำลังจะวิ่งพ้นประตูรั้วของโรงพยาบาลออกมา... และในระหว่างที่เขากำลังจะกลับหลังหันวิ่งออกไปอีกทาง ก็มีรถตู้คันหนึ่งวิ่งปราดมาดักข้างหน้าพร้อมประตูรถที่เปิดอ้าค้างไว้... และคงจะเพราะน้ำฟ้าตัวเบามาก... จึงสู้แรงผู้ชายสามคนตัวใหญ่ๆที่ลงมากลุ้มรุมน้ำฟ้าบังคับขึ้นรถมาในที่สุด...
และตั้งแต่ขึ้นรถมา... ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่พูดไม่จาอะไรกับเขาเลยซักคำ ได้แต่นั่งไขว้ขามองเขาอยู่บนเก้าอี้แค่นั้น... หัวสมองน้ำฟ้าแล่นจนปวดหนึบ... เพราะทั้งความรู้สึกและร่างกายแทบจะรับไม่ไหวแล้วกับสถานการณ์ที่มันเป็นอยู่ในตอนนี้... ในใจนึกภาวนาขอให้หมอกานต์ปลอดภัยและใครก็ได้ช่วยมาพาเขาออกไปจากสถานการณ์ตอนนี้ที... มือน้ำฟ้าแทบจะอุ้มตัวหนูลินเอาไว้ไม่ไหวแล้ว...
“คุณหญิง...! มีรถขับตามเรามา...!! จะเอายังไงดีครับ...!!” จู่ๆเสียงผู้ชายของคนขับก็ตะโกนข้ามเบาะมาข้างหลัง... คนถูกเรียกเพียงปรายตามองหลังไปยังรถที่ตามมาแล้วบอกว่า...
“ก็คงจะเป็นรถบอดี้การ์ดของลูกชายฉันนั่นล่ะ... ไม่ต้องสนใจ เจ้าพวกนั้นไม่กล้าทำอะไรพวกเราหรอก... ขับต่อไปเรื่อยๆอย่าจอดก็พอ...” เสียงทรงอำนาจตอบกลับไป...
น้ำฟ้ารู้สึกได้ว่าความเร็วของรถมันเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน... เขามองไม่เห็นหรอกว่ารถอะไรที่ตามหลังมา... แต่แค่ได้รับรู้ว่าเขายังไม่ถูกทอดทิ้งจากผู้ชายคนนั้นก็รู้สึกดีใจ...แล้วก็ตื้นตันใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเลย...
“...คะ...คุณหญิงครับ ! พวกมันมีปืน !!! มันกำลังจะยิงพวกเราแล้ว...เฮ้ย !!!”
...ปัง !!!... ปัง...!!! เสียงกระสุนดังเข้ามาในตัวรถในจังหวะที่น้ำฟ้าโดนแรงขับรถหลบเหวี่ยงจนลงไปฟุบกับพื้น...
“นี่มันอะไร !!! พวกนั้นเป็นใคร...!!! ไม่ใช่คนของตะวันนี่ !!!” เสียงเกรี้ยวกราดของคุณหญิงดังก้องขึ้นคับรถ... ชายร่างสูงสองคนที่นั่งคุมเชิงน้ำฟ้าคว้าปืนเข้ามือแล้วจ่อชิดกระจกหลัง เตรียมยิงเจาะกระจกรถเพื่อให้ทะลุไปยังรถที่ขับตามมาด้านหลัง...
แต่ทว่าไม่ทันจะได้ลั่นไก เสียงปืนจากนอกรถก็ดังมาอีกครั้งแบบต่อเนื่อง... น้ำฟ้ารู้สึกได้เลยว่ารถส่ายหนักมาก... พื้นรถก็เอียงไปข้างหนึ่งตอนที่ได้ยินเสียงล้อรถเบรกเสียดสีกับถนนเมื่อครู่... ตอนนี้มันคงกำลังจะไหลลงไหล่ทางแน่แล้ว...
“เธอ...!! ระวัง !!!” ก่อนที่น้ำฟ้าจะทันรู้สึกตัว... ทั้งร่างของเขาและร่างของหนูลินที่กำลังร้องเสียงแผดจ้าก็โดนรวบเข้าไปกอดแล้วรั้งเข้ามาหลบหลังพนักเก้าอี้... ทันพอดีกับที่มีกระสุนนัดหนึ่งวิ่งทะลุกระจกมาเจาะเข้าตรงที่ที่น้ำฟ้านั่งอยู่เมื่อสักครู่พอดี...
“เธอ !! ไม่เป็นไรใช่มั้ย... หนูลิน...! หนูลินล่ะ... !!! หนูลินเป็นยังไง...”
“ไม่เป็นไร... หนูลินไม่เป็นไรครับ...” น้ำฟ้าอุ้มหนูลินมาสำรวจรอยแผลแล้วตอบคำถามผู้หญิงคนนั้นเบาๆ... เจ้าหล่อนแทบจะไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำตอนที่ถาม... สองตามองจ้องไปที่ทารกน้อยในอ้อมแขนน้ำฟ้า... แค่เพียงครู่เดียวสายตานั้นก็ตวัดมามองเขาพร้อมๆกับที่มือข้างหนึ่งของหญิงตรงหน้าดึงปืนพกออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...
“เราต้องรีบออกไปจากที่นี่...” คุณหญิงกล่าวเสียงเครียด... ตอนนี้รถตู้ที่น้ำฟ้าโดยสารติดมาจอดนิ่งสนิทไปแล้ว... เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจนเมื่อมือข้างที่โดนเข็มน้ำเกลือเจาะอยู่โดนคุณหญิงตรงหน้าคว้าเข้า แล้วดึงเขาลุกขึ้นเปิดประตูรถดึงออกไปข้างนอก...
น้ำฟ้าถึงเพิ่งได้รู้ว่ารถตู้คันนี้เสียหลักลงเนินป่าข้างทาง...และคนขับรถก็โดนยิงจนฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยไปเรียบร้อยแล้ว
“ระวัง...!!” เสียงคุณหญิงดารกานต์ดังขึ้น ก่อนน้ำฟ้าจะทันรู้สึกตัวว่าโดนคุณหญิงกดร่างเขาลงต่ำ พร้อมๆกับที่มีเสียงกระสุนดังขึ้นสี่ห้านัด... “ไป !! เร็ว !!!”
คุณหญิงสั่งเสร็จก็ออกแรงลากเขาที่อุ้มหนูลินให้ออกห่างมาจากตัวรถ... โดยมีชายร่างใหญ่สองคนที่นั่งประกบเขามาในรถคอยยิงสะกัดไล่หลังให้... รถคันที่ไล่ยิงมาหยุดจอดอยู่ตรงไหล่ทาง... ก่อนที่ชายหลายคนบนรถจะกรูกันลงมาเพื่อวิ่งไล่ตามเขาและคุณหญิงดารกานต์...
คุณหญิงฉุดมือน้ำฟ้าออกวิ่งขึ้นถนน... และโชคไม่ดีเอาเสียเลยที่บริเวณที่เป็นที่เปลี่ยว... ไม่มีรถผ่านมาเลยซักคัน... เด็กหนุ่มทั้งเหนื่อยทั้งล้าแต่ก็พยายามสาวเท้าวิ่งต่อไป... พอได้ยินเสียงประสุนดังขึ้นครั้งใดเขาก็จะโดนคุณหญิงดึงร่างหลบลงต่ำ... แต่ทั้งหมดก็วิ่งออกถนนมาได้ไม่มาก ชายที่คอยยิงสกัดให้คุณหญิงก็โดนสอยร่วงไปหนึ่ง... จนเมื่อจวนตัวเต็มทีแล้วคุณหญิงดารกานต์ก็ตัดสินใจหยุดพาน้ำฟ้าวิ่ง... แล้วหันกลับไปเผชิญหน้าแล้วยกปืนขึ้นจ่อยิง...
...ปัง !!... ปัง !!... หล่อนยิงไปสองนัด โดนฝั่งศัตรูล้มลงไปหนึ่ง เห็นอย่างนั้นแล้วหล่อนก็รีบหันกลับไปบอกเด็กหนุ่มที่ยังยืนหน้าซีดประคองตัวหลานเอาไว้แนบอกว่า
“รีบพาหนูลินหนีไป ! ...พาไปสิเร็วเข้า !! เดี๋ยวฉันจะยิงต้านไว้ให้... อย่ามัวแต่มายืนโง่อยู่สิ...ไปเร็ว !!!”
“...อึก...” น้ำฟ้าพูดไม่ออก... จำได้แม่นว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจกับเขาขนาดไหน... วัตถุประสงค์ที่ช่วยเขาก็เพราะเขามีหนูลิน...
แต่จะให้ผู้หญิงตัวคนเดียวแบบนี้มาเสียสละเพื่อเขาอีกเขาก็ทำไม่ได้... ไม่ได้จะทำตัวเป็นคนดี... แต่น้ำฟ้าแค่อยากตอบแทน... หมอกานต์ก็คนหนึ่งแล้วที่ยอมเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อให้เขากับลูกหนีออกมาได้... ไม่ได้อยากจะพระเอก... แต่เขาทิ้งคุณหญิงดารกานต์ไปไม่ได้จริงๆ... คราวนี้เขาต้องลงมือทำอะไรซักอย่างแล้ว...!
“คุณหญิงระวัง !!” น้ำฟ้าตะโกนก้อง เมื่อคนที่วิ่งตามพวกเขามาพุ่งเข้าชาร์จร่างสมส่วนตามวัยของคุณหญิงดารกานต์เข้าเต็มเปา... เจ้าหล่อนดิ้นเตะถีบเป็นพัลวันแต่แรงหญิงก็ยังคงสู้แรงผู้ชายไม่ได้อยู่วันยังค่ำ... น้ำฟ้าคิดหาทางช่วยอย่างรวดเร็วก่อนจะตัดสินใจ... ดึงเข็มที่ยังปักติดอยู่บนมือออกรวดเดียว... ผิวหนังที่ฉีกขาดจากแรงดึงของน้ำฟ้ามีเลือดไหลซิบทันทีแต่เด็กหนุ่มไม่สนใจ... กระชับมือกอดหนูลินที่ยังร้องไห้จ้าเข้าอกแนบแน่น แล้วก็ตัดสินใจวิ่งเข้าหาคุณหญิงแล้วเอาเข็มน้ำเกลือแทงเข้าไปที่มือคนร้าย...
“...โอ๊ย !! บัดซบ !!!” ถึงจะเป็นเข็มพลาสติกแต่ความแหลมคมไม่เคยปราณีใคร... เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้ผู้ชายคนนั้นยอมปล่อยมือจากการจับตัวคุณหญิงออกมาได้ทันที...
“เธอ...! ฉันบอกให้พาหนูลินหนีไปทำไมไม่ทำ !! เกิดหนูลินเป็นอะไรขึ้นมาจะว่ายังไง !! โง่ที่สุดเลย !”
“แต่ผมทิ้งให้คุณสู้คนเดียวไม่ได้... คุณช่วยพาผมหนี... ผมต้องช่วยคุณ...”
“โธ่เอ๊ย ! แล้วทีนี้จะทำยังไง...ห๊ะ ! แทนที่จะได้มีใครหนีรอดไปได้ซักคน...กลายเป็นว่าต้องมาตกอยู่ในวงล้อมของพวกมันทั้งคู่แบบเนี้ย ! โอ๊ย...ฉันอยากจะบ้า !” คุณหญิงพูดพลางเอามือกุมหัว... หันมองรอบกายก็ไม่คิดจะวิ่งหนีอีกต่อไป... เมื่อรู้ดีว่าวิ่งไปก็เสียแรงเปล่า... พวกมันเล่นมาล้อมกันหนาแน่นขนาดนี้... ตอนนี้ทำได้อย่างมากคือถ่วงเวลาพวกมันไว้ให้นานที่สุด... รอจนกว่าลูกน้องของลูกชายจะตามมาทัน...
“โธ่โว้ย !!! กูรำคาญเสียงเด็กชิบ... มึงช่วยทำให้มันเงียบปากทีได้มั้ยห๊ะ... ไม่งั้นกูจะเอาลูกตะกั่วยัดปากแม่งให้เงียบเอง...” ผู้ชายที่โดนน้ำฟ้าเอาเข็มทิ่มที่พูดพลางก็เอามือชี้ปากกระบอกปืนใส่หนูลิน...
“ยะ...อย่านะ !” น้ำฟ้าหันหลังเอาตัวเองบังหนูลินเอาไว้ทันทีโดยไม่คิด...
“อย่าแม้แต่จะคิดนะ... ถ้าแกทำอะไรหลานฉันแม้แต่ปลายนิ้วล่ะก็... พวกแกศพไม่สวยแน่ !”
“คุณหญิง... อย่ามัวพูดมากอยู่เลย... ไปกับพวกเราดีๆดีกว่า... เจ้านายผมต้องการพบคุณ...”
“เฮอะ... พบฉัน... ถามหน่อย... ส่งจดหมายมาบอกกันดีๆไม่ได้รึยังไง... ต้องเล่นกันถึงตายแบบนี้เลยเหรอ... เจ้านายของพวกแกเป็นใคร... ทำไมไม่มีมารยาทผู้ดีกับเขาบ้างเลย...”
“คุณไปกับพวกเราแล้วคุณก็จะรู้เอง... ว่าใครเป็นเจ้านายพวกเรา...”
“ฉันจะไม่ไปจนกว่าพวกแกจะยอมบอกว่าใครส่งพวกแกมา...”
“นังคุณหญิง...! อย่ายื้อเวลาแบบโง่ๆต่อไปเลยน่า... ถ้าคุณไม่ยอมไปกับพวกเราดีๆ... เราคงต้องขอใช้ความรุนแรงล่ะนะ... เฮ้ย...! พวกเรา...”
“หยุดนะ !!!”
...ปัง !!!... คุณหญิงดารกานต์ยิงปืนขึ้นฟ้าหนึ่งนัดเป็นการขู่ เมื่อพวกมันค่อยๆเดินรายล้อมพวกเขาเข้ามาเรื่อยๆ... และก็ได้ผลเมื่อพวกมันหยุดชะงักไปช่วงหนึ่ง... ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ ได้ยินก็แค่เสียงเด็กร้องอู้อี้ที่ดังลอดออกมาแค่นั้น...
“...นายครับ...! รีบไปเร็ว...!! พวกมันตามมาทันแล้ว...” จู่ๆพวกมันคนหนึ่งที่ยืนเฝ้ารถอยู่ก็วิ่งมาบอกผู้ชายที่ท่าทางจะเป็นหัวหน้ากลุ่มที่มาจับพวกหล่อน...
คุณหญิงดารกานต์ยิ้มออกทันทีเมื่อนึกว่ารู้ว่าลูกน้องของลูกชายคงจะตามมาทันแล้ว...
“แม่งเอ๊ย !!! เฮ้ย !!! พวกมึงไปเอารถมา... เร็ว ! กูจะจับอีนี่เอง... ส่วนพวกมึงจับไอเด็กนั่น... ระวังอย่าทำอะไรเด็กนะมึง... นายสั่งไว้...”
ชายคนนั้นสั่งเสียงเข้ม... ก่อนที่จะลงมือเข้ามาจับตัวคุณหญิงดารกานต์ ส่วนน้ำฟ้าก็โดนผู้ชายอย่างน้อยสามคนพยายามจะเข้ามารุมจับ... เด็กหนุ่มพยายามห่อตัวเองเก็บหนูลินไว้ให้มิดที่สุด... หูแว่วได้ยินเสียงคุณนายที่กำลังโดนลากไปขึ้นรถที่ถูกขับมารอใกล้ๆ... พอพวกมันบุกเข้ามาจะจับน้ำฟ้าอีกทีเด็กหนุ่มเลยบอกออกไปว่า...
“...ฉัน... ฉันขึ้นรถไปกับพวกแกดีๆก็ได้... แต่ขอร้อง... อย่าทำอะไรเด็ก !” น้ำฟ้าบอก...
...พวกมันมองหน้าเด็กหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะลงมือหิ้วต้นแขนน้ำฟ้าคนละข้างลากพาไปที่รถ... น้ำฟ้าพยายามขัดขืนและเดินอย่างช้าที่สุด... แต่ทว่าสุดท้ายเขาก็ถูกจับยัดเข้าไปในรถตู้ที่มีคุณหญิงนั่งอยู่ริมสุดจนได้...
“โธ่เอ๊ยนี่ ! ทำไมไม่ถ่วงเวลาพวกมันไว้อีกซักนิดห๊ะ... พวกตาตะวันกำลังตามมาช่วยพวกเราแล้ว... แกไม่ได้ยินเหรอ...” คุณหญิงกระซิบใส่หน้าน้ำฟ้าทันทีที่เด็กหนุ่มถูกจับยัดขึ้นรถได้...
“...ผมรอให้พวกเขามาช่วยไม่ได้หรอกครับ... ผมไม่อยากเสี่ยงกับการที่จะให้หนูลินต้องเป็นอันตราย...” น้ำฟ้าตอบเสียงเบา... เขาหันมองคุณหญิงดารกานต์เพียงแว่บเดียวก็เอนหลังพิงเบาะทันที... รู้สึกทั้งร่างกายและจิตใจมันสูญเสียพลังงานไปจนหมดสิ้น... แทบจะไม่มีเหลือแล้วแม้แต่แรงจะอุ้มหนูลิน...
น้ำฟ้าผ่อนตัวเด็กน้อยลงนั่งบนตัก รู้สึกหัวร้อนๆและปวดศีรษะขึ้นมากะทันหัน... ท่าจะไข้ขึ้นแน่ๆเลย...
“นี่... ถ้ายังไงฉันอุ้มหลานเอง... มือเธอแม้แต่แรงจะยกยังจะไม่มีเลย...” คุณหญิงดารกานต์ที่มองอยู่นึกรู้ทันทีว่าเด็กหนุ่มอาจกำลังมีไข้... เพราะใบหน้าซีดเซียวที่มองแว่บเดียวก็รู้ว่าเลือดอาจขึ้นไปเลี้ยงร่างกายส่วนบนไม่ทัน... อดีตเด็กพยาบาลอย่างหล่อนรู้ดี...
“ไม่เป็นไร... ผมอุ้มไหว...” น้ำฟ้าบอกก่อนจะเบี่ยงหนูลินออกจากมือคุณย่าของเด็กที่ยื่นมาจะแตะตัว...
“เอ๊ะ เธอนี่ !! ฉันเป็นย่าของหนูลินนะ !!!”
“นี่นังคุณหญิง... ช่วยนั่งเงียบๆหน่อยได้มั้ย... อย่าให้กูต้องหาอะไรมามัดมือมัดเท้าเลย... เปลืองแรงว่ะ...” ชายหนุ่มที่ท่าจะเป็นหัวหน้าตะโกนมาจากหน้ารถ... คุณหญิงดารกานต์แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะผินหน้ากลับไปนั่งพิงเบาะเอามือกอดอกไขว้ห้างแบบไม่สบอารมณ์...
“ชิบหายแล้วนาย... พวกมันขับรถจี้ตามมาแล้ว...” น้ำฟ้าแว่วได้ยินเสียงคนขับรถตู้บอกผู้ชายที่นั่งข้าง... เขารู้สึกใจชื้นขึ้นมาเป็นกองทันทีเมื่อนึกรู้ว่ามีคนตามมาช่วยพวกเขาแล้ว...
“หึ... พวกมันไม่กล้าทำอะไรหรอก... ตราบใดที่กูยังมีอีคุณหญิงกับไอเด็กนั่นอยู่ มึงสลัดพวกมันให้หลุดก็พอ... เดี๋ยวกูจะยิงพวกมันให้เอง...” คนพูดสับไกปืนแล้วลดกระจกเตรียมยิง... น้ำฟ้าพยายามเอี้ยวตัวมองผ่านตรงซอกเบาะเพื่อจะมองให้เห็นว่าใครที่ขับรถตามพวกเขามา... แต่เพราะว่าน้ำฟ้าและคุณหญิงถูกจับให้นั่งตรงเบาะแถวที่สอง... และด้านหลังก็มีชายหนุ่มร่างยักษ์นั่งบังอยู่... ทำให้เขามองลอดไปไม่เห็นว่าเป็นใครที่ขับตามมา... หูแว่วได้ยินเสียงปืนดังขึ้นสี่นัดรวด... ก่อนที่พวกมันจะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นรถ...
“ฮ่าๆ... อ่อนว่ะ ! ไหนบอกว่าเป็นพวกฝีมือดีนักไงวะ... ทำไมง่ายแบบเนี้ย... นี่กูแค่ยิงโดนกระจกเองนะมึง... พวกมันก็หลบรถลงไหล่ทางไปแล้ว... ฮ่าๆ...สะใจโว้ยยย... ฮ่าๆๆ...”
เด็กหนุ่มได้ยินก็ถึงกับนิ่งอึ้งใจหายวาบไปทันที... รถใครที่โดนยิง... คงไม่ใช่รถของผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย... คงเป็นรถของลูกน้องชายหนุ่ม... ตัวนายรังสิมันต์คงไม่ลงแรงมาขับรถวิ่งไล่ตามรถเขาแบบนี้หรอก...
---------------------------------- ---- - -- -- - - - -
กำลังดราม่าเข้มข้น... เข้าใกล้พล็อตนิยายหลังข่าวเข้าไปทุกทีแล้ว... ห้าห้าห้า... -*- เอาล่ะไหนๆก็ไหนๆแล้ว... เราต้องทรมานน้ำฟ้าให้ถึงที่สุด !!! T^T@ 
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1770937 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก