คุณแม่...ครับผม ! Ch.5 : Second Sight"ฟ้า...แน่ใจนะ ว่านายจะพาหนูลินไปหางานด้วยวันนี้น่ะ..." คุณหมอณัฐกานต์จอดรถหน้าสำนักพิมพ์ชื่อดังที่เพื่อนของเขาต้องมารับงานในช่วงเช้า... โดยที่เขาเองแปลกใจเหมือนกันที่จู่ๆน้ำฟ้าก็บอกว่าจะพาหนูลินมาด้วย ทั้งๆที่ตอนแรกตามแพลนจะฝากหนูลินไว้ให้เขากับคุณพยาบาลช่วยกันดูแลนี่นา...
"อืม..." น้ำฟ้าพยักหน้า เขาไม่ได้บอกเรื่องที่ถูกคนของบ้าน 'ภูบดีอัศวเมศวร์' มาหาเมื่อเช้ากับเพื่อนสนิท ก็กลัวว่าเพื่อนเขาจะกังวลมากเกินไป และตอนนี้น้ำฟ้าก็มั่นใจว่ายังไงเขาก็ยังปกป้องหนูลินได้...
"เฮ้อ เอาเถอะๆ... พาไปด้วยก็ได้ งั้นนายก็ลงไปคุยได้แล้ว เดี๋ยวฉันจอดรถรอ..."
"เอ๋า...ไปโรงพยาบาลก่อนก็ได้ ฉันไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมีเข้าเวรไม่ใช่เหรอ"
"อีกชั่วโมงครึ่งแน่ะ... ก็เผื่อเดี๋ยวคุยงานเสร็จเร็วจะได้รับนายกลับไปพร้อมกันเลยไง...มา...งั้นนายฝากหนูลินไว้กับฉันก่อนแล้วกัน" คุณหมอหนุ่มพูดพลางยิ้มกว้างใส่หนูลินที่ดูท่าทางอารมณ์ดี น้ำฟ้ายิ้มขอบคุณให้เพื่อนแล้วจึงตัดสินใจฝากลูกชายไว้ให้เพื่อนรักดูแลพลาง... ส่วนตัวเองก็ก้าวลงจากรถไป
สำนักงานที่ดูใหญ่โตและประดับไปด้วยนิตยสารปักษ์ต่างๆของสำนักพิมพ์ซึ่งน้ำฟ้าได้มาเยือนแล้วเมื่อวาน ดูเหมือนวันนี้พนักงานจะค่อนข้างเคร่งเครียดแปลกๆ และยิ่งเห็นได้ชัดเมื่อน้ำฟ้าเดินเข้าไปที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ หญิงสาวที่เมื่อวานยิ้มสดใสให้เขาก็ทำสีหน้าไม่สู้ดีเมื่อเห็นหน้าน้ำฟ้าด้วยเหมือนกัน...
"เอ่อ...ขอโทษครับ ผมน้ำฟ้า ที่เมื่อวานมา..."
"คุณน้ำฟ้า...กุ๊กจำได้ค่ะ... เมื่อสักครู่คุณ บ.ก.บอกว่าให้คุณน้ำฟ้าเข้าไปพบเจ้านายในห้องได้เลยค่ะ..." หญิงสาวบอก น้ำฟ้าบอกขอบคุณ แต่ดูเหมือนหญิงสาวยังมีอะไรที่อยากจะบอกเขาอีก ชายหนุ่มจึงหยุดเท้าแล้วหันกลับมาพร้อมส่งยิ้มให้ ราวกับถามว่า ...มีอะไรจะบอกอีกมั้ยครับ... แต่สาวสวยประชาสัมพันธ์กลับทำสีหน้าลำบากใจใส่เขาเสียอย่างนั้น...
"เอ่อ...คือ..."
"
คุณกุ๊ก !!! คุณน้ำฟ้ามาตั้งนานแล้วทำไมยังไม่บอกให้ไปที่ห้องผมอีก..." แล้วเสียงคุณ บ.ก. ซึ่งเป็นคนสัมภาษณ์งานน้ำฟ้าเมื่อวานก็ขัดขึ้น บนศีรษะเตียนๆผุดเหงื่อเต็มไปหมด... น้ำฟ้ามองอย่างงงๆก่อนจะรีบประนมมือยกไหว้นอบน้อม แต่คุณ บ.ก. กลับรีบยกมือมาหยุดการไหว้ของน้ำฟ้าเสียอย่างนั้น
"มะ...มะไม่ต้องครับ คุณน้ำฟ้า...ชะ...เชิญเลยดีกว่าครับ..." เสียงพูดตะกุกตะกักยิ่งทำให้น้ำฟ้างงงันเข้าไปใหญ่ แถมพอโดนดันหลังให้ออกเดินไปทางห้องของคุณ บ.ก. น้ำฟ้าจึงเอ่ยท้วงติงทันที...
"เดี๋ยวครับ...คุณ บ.ก. มีอะไรหรือเปล่าครับ... ทำไมวันนี้ดู..."
"ไม่มี๊...ไม่มีครับ...เชิญคุณน้ำฟ้าเข้าไปในห้องได้เลยครับ เจ้านายผมรอคุณอยู่พักใหญ่ๆแล้วล่ะครับ..." พูดพลางปาดเหงื่อพลาง...
"เจ้านาย?" น้ำฟ้าทวนคำพูด ...เจ้านายอะไรกัน วันนี้นัดมาเอางานไม่ใช่เหรอ? แล้วเจ้านายคุณ บ.ก. จะมาพบเขาทำไม... แล้วยังมีท่าทางพินอบพิเทา เรียกเขาว่า 'คุณ' แบบสุภาพแปลกๆนี่อีก เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...
"เอ่อ... คือเจ้านายผมเขารอพบคุณอยู่น่ะครับ...เชิญๆ...เชิญเถอะครับ...รีบๆเข้าไปก่อนที่ผมจะโดนเฉ่งเถอะครับคุณ...โธ่..."
น้ำฟ้ามองอาการของคุณ บ.ก. ที่เมื่อวานยังดูวางตัวสูงส่งแล้วเกิดความรู้สึกสงสัยแปลกๆ สัญชาตญาณบ่งว่าวันนี้มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลในห้องคุณ บ.ก.แน่ๆ... แต่จะอะไรก็ช่าง...เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย จะต้องกลัวอะไรไปทำไม...
ประตูกระจกแก้วถูกผลักโดยคุณ บ.ก. ให้น้ำฟ้าก้าวเข้าไปด้านใน... แล้วก็ได้ยินเสียง กริ๊ก! ดังลอดเข้ามาเหมือนมีคนล็อกประตูจากด้านนอก... ไม่ได้การแล้ว...แบบนี้มันแปลกๆเกินไป...ไม่ทันได้มองว่ามีคนอยู่ในห้องด้วยน้ำฟ้สก็ตะโกนเรียกคนที่คิดว่าน่าจะอยู่ด้านนอกทันที !
"
คุณ !! คุณ บ.ก.! คุณล็อกประตูทำไมครับ... !! คุณบ.ก. !!" น้ำฟ้าเรียกพลางจะเดินเข้าไปบิดลูกบิดไม่ก็ลองผลัก... แต่เสียงทุ้มห้าวที่ไม่ถึงกับจะจำได้แม่นยำนักก็ดังมาจากข้างหลัง... หยุดมือขาวๆไว้ได้ชะงัก
"เรียกไปก็ไม่มีประโยชน์...ขืนใครมาเปิดให้สิ... ฉันไล่ออกสถานเดียว..." เสียงพูดเรียบๆเอื่อยๆ แต่คนที่อยู่ด้านนอกก็รีบปาดเหงื่อบนศีรษะเกือบโล้นพลางพยักหน้าโค้งตัวให้กับบานประตูหลายๆรอบ ราวกับว่าคนด้านในจะเห็นงั้นล่ะ...
น้ำฟ้าสูดลมหายใจเข้าจมูก...เรียกความมั่นใจให้ตัวเองก่อนจะหันไปเผชิญหน้า... ร่างสูงบึกบึนยืนอย่างมั่นคงยกมือกอดอกโดยเอนลำตัวท่อนบนพิงกับโต๊ะไม้สีน้ำตาล ที่เมื่อวานเป็นสถานที่ที่น้ำฟ้าใช้สอบสัมภาษณ์... สีหน้าและแววตาที่มองมา...ใช่จริงๆด้วย... ผู้ชายคนนั้น ! น้ำฟ้าถลึงตามอง พูดอะไรไม่ออก เมื่อเหตุการณ์แบบนี้มันอยู่เหนือที่คาดการณ์นัก
"เป็นอะไร...ตกใจทำไม... ทีเมื่อเช้ายังทำเก่ง เถียงฉันปาวๆอยู่เลย..."
"คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..." เด็กหนุ่มถาม...อย่าบอกนะ ว่าที่นี่มันบริษัทของเขา ถ้าใช่จริงก็ตลกล่ะ !
"เดินเข้ามา..." เขาตอบ รอยยิ้มเหมือนจุดมุมปากที่ไม่คิดว่าตัวเองจะตอบอะไรพรรค์นั้นออกไป แต่น้ำฟ้ามองว่าเขากำลังยิ้มเยาะใส่...!
"..." ฟันขาวขบปากล่าง... คิ้วขมวดยุ่ง ไม่อยากยุ่งกับผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ "งั้นผมจะกลับแล้ว..." พูดจบก็หันหลังสาวเท้าเดินไปที่ประตู
"เดี๋ยวสิ... ฉันมีธุระจะคุยกับเธอ..." ชายหนุ่มถาม สาวเท้ายาวๆสองสามก้าวก็สามารถมายืนพิงผนังใกล้ๆประตูทางออก ที่กำลังมีคนตัวเล็กๆพยายามทั้งผลักทั้งทุบจนน่ากลัวว่ามันจะแตกเสียให้ได้ "พยายามไปก็ไร้ประโยชน์... ถ้าคนข้างนอกไม่ปลดล็อกให้ ยังไงเราสองคนก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี..."
น้ำฟ้าหันขวับมามอง... จะบ้าเหรอ ! ถ้าเปิดไม่ได้ตัวชายหนุ่มเองก็ออกไปไม่ได้เหมือนกัน... คนบ้าอะไรจะยอมขังตัวเองไว้ในห้องแบบนี้...
"มองฉันแบบนั้นทำไม... ที่ยืนอยู่ข้างนอกน่ะคนของฉัน ถ้าฉันสั่งเขาถึงจะเปิด..."
"ทำแบบนี้คุณต้องการอะไร !"
"ฉันแค่ต้องการคุยกับเธออย่างเป็นส่วนตัว... เรื่องอะไรคงไม่ต้องบอก..."
คำพูดของเขาทำเอาน้ำฟ้าต้องเพ่งตาใส่รอบสอง... นี่มัน...เรื่องบ้าอะไรกัน !! ยอมขังตัวเองไว้กับเขาแค่เพราะต้องการคุยกันเนี่ยนะ... ...สมองประมวลหาทางออกจากสถานการณ์แบบนี้อย่างรวดเร็ว ยังไงก็แล้วแต่ ต้องหาทางออกไปจากห้องนี้ก่อน เพราะถ้าหากชายหนุ่มนึกอยากลงมือต่อยเขาขึ้นมา แค่ขนาดตัวก็พอจะมองออกแล้วว่าใครจะชนะ เขาเองก็ไม่เก่งเรื่องชกต่อย... ขืนถูกฆ่าตายอยู่ในนี้...แล้วหนูลินล่ะ !
"ถ้าแค่จะคุย... เราออกไปคุยกันข้างนอกก็ได้..."
"ฉันไม่ได้โง่ขนาดดูวิธีการเอาตัวรอดของเธอไม่ออกนะ... ชื่อ น้ำฟ้า ใช่มั้ย... ใครตั้งให้...ทำไมต้องตั้งเหมือนผู้หญิง..."
"นั่นมันเรื่องส่วนตัวของผม ! คุณไม่จำเป็นต้องรู้..."
"เหอะ...นั่นสินะ ฉันไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องแบบนั้น... เพราะฉันสมควรจะรู้เรื่องนี้มากกว่า...ว่า...เธอต้องการอะไร เพื่อแลกกับเด็กคนนั้น..."
"เอ๊ะนี่คุณ ! พูดไม่รู้เรื่องรึไง บอกแล้วไงว่าถึงคุณจะเอาเงินของคุณมากองจนหมดบ้าน... ผมก็ไม่มีวันยกหนูลินให้กับคนอย่างคุณ..."
"งั้นถ้าไม่ใช่เงิน แล้วเธอต้องการอะไร ...บ้าน ที่ดิน การทำงาน... ฉันยกบริษัทนี้ให้เธอเลยก็ได้ถ้าเธอต้องการ..."
"อย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หน่อยเลยคุณ... เราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่เคยเกี่ยวข้องอะไรกัน... ทำไมคุณต้องมาระราน ตามจองล้างจองผลาญผมกับลูกแบบนี้...!"
"ฉันเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะมาข้องเกี่ยวหรือว่ามายุ่งอะไรกับเธอเหมือนกัน...! ถ้าเป็นไปได้ ฉันเองก็อยากเจอเธอแค่เฉพาะเมื่อเช้า แล้วเราก็ต่างคนต่างอยู่ แต่เพราะเธอมันดื้อ... ไม่ยอมรับข้อเสนอของฉันแต่โดยดี เราถึงต้องมาเจอกันตอนนี้ไง..."
น้ำฟ้าพ่นลมหายใจออกจากจมูก... นึกรังเกียจผู้ชายคนนี้ขึ้นมาครามครัน... เขาคิดว่าเขากำลังเล่นบทเจ้าชาย ที่ต้องการอะไรก็ต้องได้งั้นเหรอ แม้แต่ชีวิตคน...ซึ่งก็เป็นหลานตัวเองแท้ๆ... แต่ก็ไม่ได้ต้องการมาตั้งแต่แรก แล้วตอนนี้นึกอะไรขึ้นมาถึงจะอ้างสิทธิ์เอาคืน... ตอนนี้เขามีสิทธิ์เป็นผู้ปกครองของหนูลินเต็มตัว... ถ้าเขาให้ก็คงจะบ้าเต็มที...!
"...คุณวี...เขาก็ออกจะเป็นคนดี แต่ทำไมพี่ชายของเขาอย่างคุณถึงเป็นคนใจร้าย เลือดเย็นแบบนี้... ผมจะเตือนความจำคุณให้...หรือถ้าคุณยังไม่ทราบ...ครอบครัวของคุณเองไม่ใช่เหรอที่ไล่พี่ฝนออกจากบ้านทั้งๆที่กำลังท้องหนูลิน... พี่ผมต้องหอบผ้าหอบผ่อนมาถึงอังกฤษด้วยตัวคนเดียว... แล้วพอมาตอนนี้...พอพี่ฝนคลอด คุณก็จะมาเอาลูกเขาไปอย่างนั้นน่ะเหรอ... เหอะ...ถ้าผมมอบหนูลินให้คุณ..." น้ำฟ้าเงยมองสบนัยน์ตาที่กร้าวขึ้นมาชัดเจนของผู้ชายตรงหน้า
"...ผมก็คงไม่ใช่คน..." ------------------------- - --- -- -- - - - - ----- - -- - -
ฝ่ายคุณหมอณัฐกานต์ เมื่อเพื่อนรักลงจากรถไปแล้วเขาก็เลื่อนรถเข้าจอดที่ร่ม ไม่อยากดับเครื่องแล้วลงกระจก เพราะรู้ๆกันอยู่ว่าอากาศเสียบนท้องถนนในเมืองหลวงของไทยมันร้ายกาจขนาดไหน... ขนาดคนตัวใหญ่ๆแข็งแรงยังไม่ค่อยจะรอด แล้วนับประสาอะไรกับเด็กทารกวัยเกือบสามเดือนเศษในอ้อมแขนเขากันล่ะ... คุณหมอทำปากจู๋ทำท่าจะก้มลงจูบแก้มนุ่มๆของเด็กน้อย แต่ทว่าคงเพราะไม่อยากเล่นหรือไม่อยากโดนหอมจริงๆก็ไม่รู้ หนูน้อยไวโอลินก็ยกมือยกไม้มาปิดปากคุณหมอเสียอย่างนั้น...
"เอ๋าหนูลิน... ทำไมทีแม่ฟ้ายังหอมหนูได้เลย... แล้วทำไมไม่ให้น้ากานต์หอมมั่งอ่ะ... โหยย ใจร้ายอ่ะตัวเล็ก...อย่างงี้ต้องโดนจี๋...นี่แน่ะๆ" ว่าแล้วก็ลงมือใช้นิ้วชี้แหย่เบาๆตรงใต้คอกับช่วงเอว ปกติถ้าอยากให้เด็กคนนี้อารมณ์ดีต้องจี๋ใส่แบบนี้ น้ำฟ้าเคยบอกเขา แต่ทำไมเจ้าตัวเล็กถึงยกแขนยกขาขึ้นปัดเหมือนไม่ต้องการ... แถมทำปากเบะๆแบบรำคาญอีกด้วย ดวงตากลมโตเหลือบมองที่นั่งข้างคนขับซึ่งปกติจะต้องมีแม่ฟ้าของเขานั่งอยู่ แต่ตอนนี้แม่ฟ้าหายไป... หายไปไหน...??
"เอ้อ...หนูลิน...แม่ฟ้าลงไปเอางาน แป๊บเดียวเดี๋ยวมาเน้อ...หนูลินเล่นกับน้ากานต์ก่อนนะ...เอ่เอ๊..." คุณหมอเด็กรู้อาการของเจ้าตัวน้อยทันทีว่าทำท่าจะเบะปากทำไม คงจะเหลียวหาแม่ไม่เจอล่ะสิ... กับเขาเองก็เพิ่งจะคุ้นเคยกันได้ไม่กี่วัน... จะให้เด็กไว้วางใจอยู่ด้วยก็ไม่ได้แน่... เพราะเด็กเล็กแบบนี้จำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นใคร อาศัยสัมผัสคุ้นเคยที่เคยโอบอุ้มอยู่ตลอด มือแบบไหนที่เคยจับเปลี่ยนผ้าอ้อม เสียงกล่อมแบบไหนที่ได้ยินเวลาจะนอน พอแปลกที่แปลกคนเข้าหน่อยเด็กจะไม่วางใจและทำท่าจะร้องแบบนี้แหละ...
"โธ่เอ๊ยไอฟ้า... รีบๆมาหน่อยสิ...ลูกแกจะเป่าปี่แล้วน๊า... โอ๊ย...กับฉันหนูลินก็ทำท่าจะไม่เอาแล้วเนี่ย..." คุณหมอกานต์ครวญไปสองมือก็กอดประคองเด็กน้อยไว้โยกเบาๆเห่กล่อม... แต่จนแล้วจนรอดถ้าไม่ใช่ม่าม๊าตัวจริง...หนูลินก็ไม่ยอมอยู่ด้วยหรอก...
สุดท้ายเสียงเด็กร้องแผดจ้าก็ดังขึ้นคับรถทันที... คุณหมอกานต์ตาเหลือกเหลือบมองไปทางประตูบริษัทก็ไม่มีทีท่าว่าคุณแม่เจ้าตัวเล็กจะมารับลูกคืน.. โอ๊ย..ถึงเขาจะเป็นหมอเด็ก แต่อาการแบบนี้เขาก็รักษาให้ไม่ได้หรอกนะ เขาจะไปแปลงร่างเป็นแม่หนูลินมาปลอบได้ยังไงกันเล่า...ถึงจะโดนใครๆว่าหน้าคล้ายกันก็เถอะ... แต่โอ๊ย...จะปล่อยให้เด็กร้องไห้นานๆแบบนี้ก็ไม่ได้ มันไม่ดีต่อเส้นเสียงของเด็ก... แล้วไอฟ้าเมื่อไหร่แกจะมาเนี่ย...!
คุณหมองัดวิชาโอ๋เด็กที่เคยร่ำเรียนมาทั้งจากทฤษฎี จากคุณพยาบาล จากประสบการณ์ตรง และจากคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ที่โรงพยาบาล จัดการประยุกต์เอามาปลอบเด็กตัวน้อยในอ้อมแขนจนหมดมุข... แต่ทุกเม็ดดันแป๊กเด็กน้อยไม่จอยด้วยเลย... เอาแต่พยายามตะเบ็งปากต้องการแม่ฟ้าลูกเดียว... โอ๊ย...นิสัยเอาแต่ใจแบบนี้นี่ได้ใครมานะ... น้ำฟ้าก็ไม่เป็นนี่ พี่ฝนก็ไม่...เอ๊ะ..หรือว่าจะเอามาจากพ่อของหนูลินกัน... โธ่...จะยังไงก็ช่างเถอะ...ใครก็ได้มาช่วยคุณหมอเด็กที่โดนหลานตัวเองปราบหน่อยเถอะ... คุณหมอจะเอาไม่อยู่แล้วนะ...
คุณหมอณัฐกานต์คิดทบทวนหาวิธีที่จะปลอบ แต่สุดท้ายก็จนปัญญา เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ หนูลินเองก็ร้องไห้จนหน้าแดงน้ำตาไหลพราก เห็นแล้วคุณหมอก็อยากร้องไห้ตาม... สงสารเจ้าตัวเล็กเกินทน เพื่อนก็ยังไม่มา... ...งั้นเขาพาเจ้าตัวเล็กไปหาเองก็ได้ !!
"โอ๋ๆ...ครับๆไม่ร้องๆ เดี๋ยวน้ากานต์จะพาไปหาแม่ฟ้าแล้ว... ไม่ร้องแล้วนะคนเก่ง... โอ๋ๆ...เดี๋ยวถ้าแม่ฟ้าเห็นหนูลินร้องไห้คาอ้อมแขนน้ากานต์นะ น้ากานต์ต้องโดนแม่ฟ้าดุแน่ๆเลยนะ..." พูดพลางคุณหมอกานต์ก็ดับเครื่อง...หยิบผ้าอ้อมของเจ้าตัวเล็กมาเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้แล้วเอาพาดบ่าไว้... เจ้าตัวเล็กคงงงว่าคนที่อุ้มเขากำลังจะทำอะไร ก็ไม่ยอมเงียบเสียงซะทีเดียวแต่ยังครางฮือในลำคอและพยายามสะอึกสะอื้นต่อไป...
คุณหมออุ้มเจ้าตัวเล็กลงจากรถ ล็อกเรียบร้อยก็พาเดินเข้าไปในบริษัทตรงหน้าอย่างรวดเร็ว แดดก็ร้อนจัดไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กผิวเสีย... พอเข้ามาได้ก็ถอนหายใจพรู โบกมือพัดเบาๆให้เจ้าตัวเล็กๆ จากนั้นก็สอดสายตาหาเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์และก็เจอไม่ยากเมื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ในเคาเตอร์ก็กำลังมองมาที่เขาเหมือนกัน... พอเขายิ้มให้หญิงสาวก็ยิ้มตอบพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที... เขาก็สาวเท้าไปหา...
"สวัสดีค่ะ...มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ..." เสียงใสถามอย่างเป็นมิตรและพร้อมให้ความช่วยเหลือ...
"...คือขอบคุณครับ...พอดีผมจะถามหาเพื่อนหน่อยน่ะครับ..." คุณหมอกานต์บอกพร้อมยิ้มให้ ตอนนี้เจ้าตัวเล็กเงียบเสียงไปแล้วคงเพราะแปลกที่ล่ะสิ แต่ตาน่ะจ้องเป๋งไปที่สาวสวยประชาสัมพันธ์ คงจะงงล่ะสิว่านั่นใครอ่ะ...
"อ๋อได้สิคะ... แหม...เจ้าตัวเล็กน่ารักจังเลย...กี่เดือนแล้วคะ..." หญิงสาวถาม แหม...ผู้หญิงน่ะเก้าสิบเก้าเปอร์เซนต์ก็ชอบของสวยๆงามๆกับเด็กเล็กๆเป็นที่สุด แล้วยิ่งเด็กคนนี้มาจ้องเธอไม่วางตาแล้วอยากลองหยิกแก้มนุ่มๆนั่นดูจริงๆ ตาโต ผิวขาวจั๊วะ แขนขาเล็กๆป้อมๆท่าทางสุขภาพดี... พอหล่อนยิ้มตาหยีให้ เจ้าตัวเล็กก็เบือนหน้าหลบเข้าซุกบนบ่าคุณหมอกานต์เสียอย่างนั้น
"...เจ้าตัวเล็กสามเดือนเศษแล้วครับ..." เขาถามคุณหมอกานต์ก็ตอบ นึกโล่งใจที่เจ้าตัวเล็กไม่ร้องแล้ว... แหมๆ...พอเจอสาวๆแล้วอายม้วนต้วนเลยนะ... นึกแซวหลานตัวเองอยู่ในใจ
"แหม...ลูกน่ารักขนาดนี้ คุณแม่ก็คงจะสวยน่าดูเลยนะคะ..." คุณกุ๊กประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยบอกอย่างจริงใจ แต่คุณหมอกานต์กลับทำตาโตบอกปฏิเสธพัลวัน..
"เอ่อ..ไม่ใช่ลูกผมหรอกครับ... ลูกของเพื่อนผมน่ะ ชื่อน้ำฟ้า ที่มาสมัครเป็นนักแปลที่นี่เมื่อวานน่ะครับ... แล้วตะกี๊เขาเข้ามาเอางานแต่พอดีเจ้าตัวเล็กดันร้องหาไม่ยอมเงียบซักที ก็เลยจะพามาหาแม่...เอ๊ย...พ่อของแกน่ะครับ..." เกือบหลุดปากตามความเคยชินเสียแล้วน่ะสิ... เพราะมัวพะวงกับคำหลุดปากตัวเองจึงไม่ทันสังเกตหน้าของสาวประชาสัมพันธ์ที่หน้าตายิ้มไม่ออกทันทีที่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ามาหาใคร...
ตายแล้ว..จะบอกยังไงล่ะว่าอยู่กับบอส... บอสเองก็สั่งห้ามใครเข้าไปยุ่งเสียอีก... เมื่อวานคุณน้ำฟ้ามาก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นคนรู้จักของบอส...คงจะวีไอพีเสียด้วยล่ะ เพราะถึงขนาดเมื่อเช้ายังกับพายุเข้า จู่ๆบอสก็เดินเข้าบริษัทมาแล้วสั่งว่าถ้าคุณน้ำฟ้ามาให้พาไปที่ห้องคุณ บ.ก.และห้ามใครเข้าใกล้ ไม่งั้นก็จะได้ซองขาวพร้อมเงินเดือนล่วงสามเดือน ! แล้วคุณคนนี้ก็มาถามหาแขกของบอส โธ่...แล้วกุ๊กจะทำยังไงล่ะเนี่ย... เงินเดือนล่วงหน้าถึงจะได้ก่อนตั้งสามเดือนก็ไม่เอาหรอกนะมันไม่คุ้ม...!!
"ไปนั่งคุยกับผมรอพลางๆดีมั้ยครับ คุณหมอณัฐกานต์..."-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-
to be continue-->>
ย๊า.................. มาอัพแล้วก็จากไป
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และทุกคำติชมมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยนะ TT^TT เค้าอ่านหมดทุกเม้นท์เลยแต่ยังไม่ได้ตอบ... ยังไงก็ช่วยกันอยู่รอลุ้มไปพร้อมกันนะทุกคน ไปแล้วๆ ถ้าไม่ตัวไม่ขึ้นขนจะมาอัพตอนที่หกให้ดึกๆนะ ห้าห้าห้า
ปล. รักคุณผู้อ่านเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติม(มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆกว่าเดิม)คือความห่วงใยจ่ะ 
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1760653 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก