Part 92
หนีไม่ง่าย....
.
.
.
.
ไอ้พี่พรต มันเก่งใช่ย่อย..กูโผล่หัวออกห้องมา หลังจัดการสกัดจุด
ไอ้หน้านิ่งที่อุตส่าห์เอายามาให้เรียบร้อยแล้ว โดยทิ้งมันไว้ในห้องนั่นแหละ พ้นประตูออกมาเจอ
ไอ้พี่พรตยืนหันรีหันขวางมองซ้ายมองขวาเข้าพอดีซะงั้น น่าจะกำลังตัดสินใจเอาไงอยู่ละมั้ง
มันเองแปลกใจพอกันกับกูอะแหละ ไม่ยักเจอพวกห่ายืนคุมหน้าห้องแม้แต่
คนเดียว ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่..ดันมายืนท่ามกลางเสียงปืนเสียงระเบิดห่ากระสุนรัวยิงกันกระหน่ำ
ไม่รู้เกิดสงครามอะไรของพวกมัน กูเลยตัดสินใจตะโกนเรียกไอ้พี่พรตให้วิ่งหลบห่ากระสุนมาทางกู
เพื่อจะได้พากันหนีออกไปจากสมรภูมิรบบ้าบอคอแตกนี่สักที ดีกว่าอยู่รอจนสงบพอดีพวกเหี้ยได้กรู
กันมาลากกูกับมันไปขังเดี่ยวอีกรอบ
“
ตะเกียง..เป็นไงบ้าง..ปลอดภัยดีไหม?” มาถึงมันดันจับกู
หมุนสำรวจซะรอบเลย
“ทุกอย่างอยู่ครบสบายมาก ตะเกียงว่าเรารีบไปจากที่นี้ก่อนดีกว่า
เดี๋ยวพวกมันได้แห่มาลากไปขังอีกรอบ ไปเถอะพี่” ตัดบทชวนมันย้ายฐานที่มั่นหลบกันไปก่อน
“อืม...ดีเหมือนกัน..โกยโรด...บัดซบชะมัด...พวกเหี้ยแย่งยาบ้ากันหรือยังไง..
แม่งยิงกันอุตหลุด...นรกบรรลัย..ตามพี่มาทางนี้ดีกว่า” ไอ้พี่พรตโครตตลกเลยอ่า...บ่นงุงงิ๊งยังกะเด็กๆ
มุมนี้ไม่เหลือมาดหัวหน้าเหยี่ยวสักกะติ๊ด...มิน่าถึงเสร็จกุนซือเทพกูซะราบคาบ ก็ไอ้พี่รันมันออกจะ
น้ำนิ่งไหลลึก....มีหรือไอ้พี่พรตจะตามทัน..ดูตอนนี้ก็พอรู้แล้ว..กระดูกคนละเบอร์เลยมึง...???
“พี่พรต ตะเกียงว่าเราหาทางเลาะไปตามลำห้วยดีไหม? เผื่อจะเจอหมู่บ้านคน
มนุษย์มักตั้งบ้านใกล้แม่น้ำลำห้วย เราจะได้อาศัยพวกเค้าพาออกจากป่านี้ไง” กูเสนอไอเดีย
หลังจากมันลากกูวิ่งลัดเลาะเข้าป่ามาได้สักระยะ กูกับมันพากันหลบห่ากระสุนกระโจนเข้าป่า
มาไกลพอสมควรแล้ว
“ดีเหมือนกัน..แต่จะรู้ได้ไงว่าต้องไปทางไหนถึงจะเจอลำห้วยหละ?”
“เอางี้..ลำห้วยเกิดจากธารน้ำตก...ต้องอาศัยดูจากนกที่บินไปหากิน..เช้าๆแบบนี้
นกมันมุ่งหน้าหาอาหารแถวลำห้วย หรือน้ำตก จับทิศทางได้แล้ว เราค่อยเดินเลาะตามลำน้ำลงไป
เรื่อยๆ คิดว่าไม่นานต้องเจอหมู่บ้าน หรือไม่ก็พบพวกชาวเขาเข้าจนได้สักที่ละน่า..”
“ตะเกียงเชื่อนกได้เหร่อ?...ไม่ใช่มันพาเราไปโผล่ที่อื่นกลายเป็นเรื่องเลยน้าทีนี้
พี่เคยดูสารคดีมาเหมือนกัน บางทีมันจับกลุ่มบินย้ายถิ่น เกิดเราตามมันไปโผล่ประเทศอื่น
มิยุ่งไปกันใหญ่” เห่อ..เห่อ..เห่อ....กูเชื่อแล้วว่าไอ้พี่พรตมันอาการหนักจริงๆ..
“พี่พรต...นกมันพาเราไปไกลขนาดนั้น ตะเกียงไม่แปลกใจหรอก แต่ไอ้ที่น่า
สงสัยคือพี่สามารถเดินข้ามประเทศไปได้ไกลขนาดนั้นหรือเปล่าเล่า..เสบียงก็ไม่มี น้ำก็ไม่มี...
อย่าคิดอะไรที่ชวนจิตตกสิ เราแค่อาศัยนกมันเล็งทิศ ไม่ได้ให้เดินตามนกมันไปเพี้ยนไปกันใหญ่แล้ว
พวกเหี้ยนั่นมันเอายากล่อมประสาทให้กินมาเปล่าเนี่ยะ?” นั่นสิ..กูเริ่มไม่แน่ใจว่าพวกห่านั่น
ที่ไม่ล่ามไอ้พี่พรตไว้ เพราะป้อนยากล่อมประสาทให้กินแทนหรือเปล่าหว่า?..ทำไมมันถึงรั่วได้ขนาดนี้
“แหะ..แหะ..แหะ...ไม่หรอก ใครมันจะกล้าเอาให้พี่กิน พี่คิดเผื่อไว้ตะหาก...
ถ้าตะเกียงมั่นใจก็ตามนั่น..ลุยเลย...เอ้า!..ไหนละนก..ต้องคอยแหงนมองฟ้าตลอดเมื่อยคอตายกันพอดี”
บ๊ะ!...จบไปเรื่อง ดันถามอีกเรื่อง ไม่รู้ไอ้พี่พรตมันกลายเป็นเจ้าหนูจามไม...ไปตั้งกะเมื่อไหร่..
ตายแน่มึงไอ้พี่รัน กลับไปคราวนี้ได้เจอเจ้าหนูจามไมล่อหัวหมุน..กับร้อยคำถามแน่
ขนาดกูตอนนี้หัวแทบหลุดกับพฤติกรรมเจ้าปัญหาของไอ้พี่เหยี่ยวรั่วเข้าให้แล้ว
“เอางี้...ตะเกียงจัดการเอง...พี่ตามมาก็พอ อย่าลืมภาคเหนือถิ่นของตะเกียง
ไม่ใช่เรื่องยากกับการเดินป่าเพื่อหาลำห้วย..ลืมแล้วดิตะเกียงโตมาจากที่ไหน...เอ้า!..อย่ามัวเสียเวลา
อยู่เลย..ตามมาก็พอ..ไปกันได้แล้ว” กูตัดบท ให้มันเดินตามอย่างเดียว ไม่งั้นไม่ต้องไปกันแล้ว...
ตรูจะบร้า...ๆๆๆๆ????
“
โฮกกกๆๆ!!!..”
“
แว๊กกกๆๆๆ....ตะเกียง...ตะเกียง..เสียง..เสียงอะไร..ใช่เสือหรือเปล่า?”
“อืม..ใช่”
“
เห้ย!...ไม่ไหว..ตะเกียงพี่ว่าเปลี่ยนทางเหอะ..พี่ไม่ไปทางนี้แล้วนะ...
พี่...พะ..พี่..กลัวเสือ”
“ฮ่า..ฮ่าๆๆๆ!!!..พี่พรต..ตลกชะมัด...เสือมันร้องไม่ได้หมายความว่ามันอยู่ตรงนี้
ซะเมื่อไหร่...ไม่ต้องป๊อดขนาดนั้นก็ได้...ไปทางเนี่ยะแหละ....ชัวร์...อย่างมากเจอเสือเราก็วิ่งให้เร็ว...
ไม่เห็นต้องคิดไรมากเลย...พี่ก็นักวิ่งเก่านิ...กลัวไรเล่า”
“ไม่เอา...ตะเกียงอย่าล้อเล่น...พี่ไม่ชอบเสือ..ขืนมันโผล่มาจะก้าวขาไม่ออกเยี่ยว
จะราดซะก่อนอะดิ...เปลี่ยนทางเหอะเชื่อพี่”
“บ้าน่าพี่พรต...เดินมาตั้งไกลจะให้เดินย้อนกลับไปอีก..หมดแรงตายก่อนได้ออก
จากป่าพอดี...ไม่ต้องห่วงตะเกียงอยู่ทั้งคนสบายมาก..โอเคป่ะ?”
“แน่ใจนะ..งั้นสัญญาก่อนจะไม่ทิ้งพี่...”
“อือ..สัญญา...เสือมาตัวใครตัวมัน...วิ่งให้เร็ว...ฮ่าๆๆๆๆ”
“
ว๊ากกกๆๆๆ...ม่ายยยๆๆๆ...พี่ไม่ไปนะโว้ย...ถ้าตะเกียงไม่สัญญา...
ห้ามทิ้งกันดิ....บอกแล้วพี่กลัวเสือ..ไม่ได้ล้อเล่นนะ...เอาเข้าไปขำไม่เลิกอีก...ตะเกียงหยุด...พอได้แล้ว...
ฟังกันป่าวเนี่ยะ..ตกลงพี่ไม่ยอมไปจริงด้วยนะ...”
“เอ่อ..เอ่อ..สัญญา..สัญญา..พอใจยัง...ฮ่าๆๆๆๆ...เอิ๊กกกก!!”
“เป็นไงรัน...เจอไหมมึง?...”
“ไม่เจอว่ะ!...กูลองดูทุกห้องแล้ว..มีอยู่ห้องหนึ่งเจอเหี้ยนอนสลบอยู่ในห้อง
คิดว่าคงโดนน๊อค..น่าจะคาราเต้ของพรตมันชัวร์”
“เอ่อว่ะ!...ห้องที่กูดูก็เจออีกตัวถูกจี้สกัดจุดเอาไว้ ฝีมือวรเวทย์อัคนีตะเกียงแน่นอน...
แสดงว่าสองคนนั่นหนีออกไปกันก่อนแล้ว คงยังไปได้ไม่ไกล เรารีบตามไปดีกว่า
ขืนช้าจะหลงเข้าไปกันใหญ่..”
“อืม..ไปดิ..” ไว้เจอกันใหม่นะค่ะ ช่วงนี้ดามใจตัวเองอยู่ แอบรัก fc ในเล้าฯ เข้าให้เต็มเปา..
เรื่องมันเศร้า...อะฮึ..อะฮึ...ฮือออออๆๆๆ 
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
