มาแย้วววว
หุหุหุหุ
----------------------------------
เพื่อนสนิท ตอนที่ 11
“แรงไปมั้ย” ปราโมทย์เอ่ยถามร่างเล็ก
ที่ขณะนี้ศรีษะเล็กมนพาดอยู่บนหน้าขาของชายหนุ่ม และทำหน้ามีความสุข รู้สึกสบายกับสัมผัสที่ได้รับ
“เออ...กำลังดีแหละ” ร่างเล็กยิ้มหวาน ก็มันสบายจริง ๆ นี่นา ชอบที่สุดเลยที่มีคนมาสระผมให้แบบนี้
“มึงนี่เก่งเนอะ ทำกับข้าวก็ได้ เย็บปักถักร้อยก็ได้ นวดก็ได้ ให้ทำอะไรก็ทำได้หมด” ร่างเล็กเอ่ยชมร่างสูงที่มือยังขะมักเขม้นกับศรีษะเนียนสวย ที่เต็มไปด้วยฟองแชมพู
“ก็ทำได้ทุกอย่างแหละ แต่ทำให้พัดรักไม่ได้ซะที” ร่างสูงเอ่ยตอบกับร่างเล็กไม่ได้คิดอะไร
แต่ก็มีผลให้ร่างเล็กบางหน้าเสีย ไม่น่าเลย เข้าตัวจนได้
“ก็รีบ ๆ ทำให้รักเร็ว ๆ สิ” เสียงหวานแผ่วเบา
รู้สึกผิดมากอยู่เหมือนกัน
ที่จริงแล้วเขาก็เห็นว่าปราโมทย์เป็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง แถมนิสัยดีอีกด้วย เป็นเพื่อนกันมาไม่เคยเห็นทำตัวงี่เง่าสักที
นิสัยก็เป็นผู้ใหญ่กว่าไม่เคยตัดสินอะไรด้วยอารมย์ และที่สำคัญ ความใจดี อ่อนโยนเสมอต้นเสมอ
ปลายนั้น ที่ร่างเล็กเองก็รู้ดี ว่าคงไม่สามารถจะไปหาจากใครได้อีก อันที่จริงแล้วเขาก็เห็นว่ามีหลายคนมาติดพันปราโมทย์อยู่เหมือนกัน แต่ร่างสูงนั้นก็ตอบปฏิเสธไปอย่างอ่อนโยนทุกครั้ง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องเสียหน้า ทั้งที่มีคนมาชอบมากขนาดนั้น แต่ทำไมชายหนุ่มถึงมารักเขาได้ คนที่นิสัยก็เด็กงี่เง่า มีอะไรก็โวยวายก่อนเสมอ แล้วก็เอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้ ไม่เห็นว่าจะมีอะไรน่ารัก จนทำให้ปราโมทย์รักได้เลย
“ก็ว่าจะรีบทำให้รักหรอก แต่พัดก็ใจแข็งจัง สงสัยจะมีเวลาไม่พอล่ะมั้ง” ร่างสูงพูดเรื่อย ๆ ยังคงสาละวนกับการล้างแชมพูออกจากศรีษะเล็กนั้นต่อไป
“ไม่มีเวลา ทำไม ทำไมไม่มีเวลา มึงจะไปไหน” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น อะไรกันวะ
อยู่ด้วยกันทุกวัน จะบอกว่าไม่มีเวลาได้ไง หรือว่าชายหนุ่มจะไปมีคนอื่นงั้นเหรอ
ความรู้สึกหงุดหงิดพลุ่งพล่าน ก็ไหนว่าจะจีบไง นี่จะเลิกจีบแล้วใช่มั้ยเนี่ย
ไอ้คนโลเลหลายใจ น่าโมโหจริง ๆ
“อ้าว..กอล์ฟยังไม่ได้บอกเหรอว่าที่บ้านจะย้ายไปอยู่ออสเตรเลีย ตอนนี้พ่อกับแม่ได้ทำเลเปิดร้านอาหารด้วย เห็นว่ากำลังไปได้ดีเลย” ร่างสูงยิ้มเย็น มองใบหน้าสวยหวานที่เบิกค้าง
“เสร็จพอดีเลย อ่ะ เช็ดผมก่อนนะ” มือแกร่งคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดผมและคลุมศรีษะให้กับร่างบาง ก่อนที่ร่างเล็กจะลุกขึ้นจากการหนุนที่ขาของชายหนุ่ม
“ไปออสเตรเลีย ไม่เห็นเคยบอกเลยอ่ะ” ร่างเล็กหน้าเสีย ใจหายวูบ
ก้าวเดินออกจากห้องน้ำตามชายหนุ่มไปนั่งที่โซฟา
“ยังไม่ได้บอกเหรอ...สงสัยตอนที่เราทะเลาะกันมั้ง..แต่กอล์ฟก็บอกพัดแล้วนี่ไง อย่าโกรธนะ”
ปราโมทย์ยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ทันได้สังเกตว่าใบหน้าสวยหวานนั้น ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
ไปออสเตรเลียเหรอ ไกลขนาดนั้น แล้ว แล้วเขาล่ะ จะทิ้งกันไปง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ ไม่เอานะ อย่างนี้ไม่เอา ก็เพิ่งปรับความเข้าใจกันได้ แล้ว แล้วจะหายไปอีกแล้วเหรอ
“พัดกินไรดีวันนี้ แกงส้มกุ้งมั้ย เมื่อกี้เห็นมีกุ้งอยู่ในตู้เย็นพอดีเลย” ร่างสูงกำลังค้นหาเครื่องปรุงที่จะมาใช้ในการประกอบอาหารมื้อเย็นนี้ คนตัวเล็กกว่านั้นคงจะหิวแล้วล่ะ เห็นหน้าหงิกหน้างอแล้ว
เวลาพัฒนาหิวเนี่ย มันก็ดูน่ารักดีหรอก แต่ที่มากกว่านั้น คือ ร่างเล็กจะหงุดหงิด เห็นอะไรไม่ถูกใจก็จะพาลอารมณ์เสียโวยวายเอาได้ง่าย ๆ แต่ว่านะ เขาเองก็ชินแล้ว กับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของร่างบางแล้วล่ะ ก็คนมันรักอ่ะนะ ทั้งข้อดีข้อเสีย ก็เลยรับได้หมดแหละ แต่คนที่นั่งเช็ดผมอยู่ที่โซฟานี่สิ ไม่รู้คิดยังไง ชอบเขาขึ้นมาบ้างนิดหนึ่งหรือยังนะ
ไม่เห็นว่าปฏิกิริยาของร่างบางจะเปลี่ยนไปกว่าแต่ก่อนเลย ยังคงให้เขาอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็ไม่เห็นจะพูดถึงเรื่องที่เขาสารภาพรักกับเจ้าตัวเลย ยังทำท่าเฉย ๆ อยู่เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ แต่ก็ช่างเถอะนะ อย่างน้อย ตอนนี้ได้อยู่ใกล้ ๆ ได้ดูแลเอาใจใส่ ได้บอกความรู้สึกที่มีโดยที่ไม่ต้องเก็บกดไว้เหมือนแต่ก่อน เท่านี้ก็ดีแล้ว
“กอล์ฟ” ร่างบางเสียงแผ่ว เอ่ยเรียกร่างสูงที่ขะมักเขม้นกับการเตรียมของเพื่อทำอาหาร
“หือ...อะไร..หิวแล้วเหรอ..เดี๋ยวกอล์ฟทำกับข้าวแป๊ปเดียวแหละ รอหน่อยนะ” ร่างสูงหันมายิ้มให้
คงจะหิวจริง ๆ ละนะ ดูสิ หน้าหงิกหน้างอเลย
“กอล์ฟ มานี่หน่อยได้มั้ย” ร่างเล็กร้องเรียก ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ให้ได้
“ทำไมอ่ะ...เป็นอะไร..ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ” ร่างสูงเหลือบตาขึ้นมอง ก่อนจะวางของที่ค้นได้จากตู้เย็นไว้บนโต๊ะหน้าห้องครัว และก้าวเดินมาหาคนที่ตัวเล็กกว่าที่นั่งอยู่บนโซฟา หน้าห้อง
“เป็นอะไรอ่ะ..หิวขนาดจะร้องไห้เลยเหรอ” ร่างสูงส่งยิ้มให้ เขามานั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหน้าโซฟา ร่างเล็กนั่งขัดสมาธิอยู่ด้านบน ชายหนุ่มมองหน้าร่างเล็กที่มีน้ำตาคลอหน่วยอยู่
มือแกร่งอ่อนโยน เกลี่ยน้ำตาให้กับคนตัวเล็กกว่า ที่ขบริมฝีปากแน่น
“กอดหน่อยสิ.........” ร่างเล็กบางก้มหน้านิ่ง ร้องขอความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่าย
ภายในใจหนักอึ้ง เหมือนกับแบกอะไรหนัก ๆ ไว้
เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย ร่างเล็กตรงหน้าบอกให้เขากอด แล้วยังทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้อีก
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งที่ข้างคนตัวเล็ก โน้มศรีษะมนที่ยังเปียกชื้นอยู่ให้แนบที่ไหล่กว้างของตัวเอง
กอดกระชับร่างบางไว้แนบกาย ก่อนจะโยกตัวไปมา เหมือนหยอกล้อร่างเล็กของคน
ขี้แยที่หิวจนต้องอ้อนให้กอดอย่างนี้
“จูบด้วยได้มั้ย” ร่างเล็กออดอ้อน แต่ใบหน้าซีดลงเรื่อย ๆ
จมูกโด่งจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากมนเนียนสวย อะไรมันจะโชคดีขนาดนั้น
อยู่ ๆ คนอย่างพัฒนาก็มาออดอ้อนทำหน้าน่ารักใส่ แล้วก็บอกให้เขากอด ให้จูบด้วย
ฝันไปหรือเปล่าเนี่ย
“ไม่เอาตรงนั้น” ใบหน้าหวานซุกซบกับไหล่กว้าง จุมพิตที่หน้าผากมันอบอุ่นอ่อนโยนก็จริงอยู่แต่ว่า แต่ว่ามัน...........
ร่างบางผละออกจากวงแขนอบอุ่นของร่างสูง
ปราโมทย์ทำหน้างง นี่ทำอะไรให้ไม่พอใจอีกแล้วสิเนี่ย
ก่อนที่ชายหนุ่มจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น
ริมฝีปากสีแดงสดอิ่มร้อน ก็ประทับลงที่เรียวปากของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
อย่างไม่ทันตั้งตัว
ก่อนจะผละออก เพราะความเขินอาย
อะไรนะ เมื่อสักครู่ พัฒนาเป็นฝ่ายสัมผัสเขาก่อน ฝัน ต้องฝันแน่ ๆ เลย ชายหนุ่มยังทำหน้างง
เขานึกว่าตัวเองฝันไป แต่ความฝันก็กระจ่างชัดขึ้น
เมื่อริมฝีปากบางอิ่มนุ่มนวล ยังคงสัมผัสซ้ำอีกครั้ง
และอีกครั้ง
คราวนี้ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้หยุดอยู่แค่นั้นแล้ว
เขาดึงคนตัวเล็กกว่าที่มายั่วให้ความรู้สึกเขาเตลิดเปิดเปิง เข้าหาตัวทันที
และไม่ปล่อยให้ริมฝีปากคู่งามนั้นได้ผละออกอีก
ดวงตากลมโตหลับลง
รับสัมผัสแสนหวานจากชายหนุ่มที่ยินดีจะมอบความรักความรู้สึกอ่อนโยน
ที่คนตรงหน้ามอบให้
ปลายลิ้นรุ่มร้อนควานเข้าหาริมฝีปากอิ่มงาม
ของคนที่เขาแสนจะรักใคร่สุดหัวใจ
ดวงตาคมหลับลง
มีเพียงปลายลิ้นนุ่มชื้นที่ยังทำหน้าที่ในการควานหาความหวานจากริมฝีปากอิ่มงาม
ของคนรักต่อไป
พัฒนารู้สึกในหัวหมุนติ้ว เขากำลังเมา
เมากับความรู้สึกอ่อนโยนที่คนตรงหน้ามอบให้
แขนเล็กอีกข้างโอบรัดรอบคอชายหนุ่ม
ปลายลิ้นพัวพันยอมรับความรู้สึกของคนที่ร่างบางรับรู้ว่ารักเขาเช่นกัน
เขารักปราโมทย์
รักมาก
รักจนไม่กล้าที่จะบอก
เพราะกลัว เพราะอาย
เพราะกลัวว่าถ้าบอกไปแล้ว ร่างสูงจะไม่สนใจ ไม่ดูแล เหมือนที่ผ่านมา
อยากให้จีบ อยากให้จูบ อย่างให้อ่อนโยน และอยากให้ชายหนุ่มรักเขาตลอดไป
ใบหน้าคมถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย
เขาต้องรีบหยุด เขาไม่อยากทำอะไรเกินเลย ยังอยากที่จะถนอม
อยากที่จะให้ความรู้สึกของร่างบางชัดเจนก่อน
ก่อนที่เขาจะใจร้อนทำอะไรเกินเลย ลัดขั้นตอนไป
ดวงตาหวานซึ้ง หรี่ปรือขึ้นมองจ้องคนตรงหน้า
ทำไมถึงหยุดล่ะ หรือว่าไม่อยากจะแตะต้องเขาอีกแล้ว
“พอดีกว่านะ....เดี๋ยวกอล์ฟหยุดไม่ได้แล้วจะยุ่ง” ใบหน้าคมส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับใบหน้าหวานที่จ้องเขาตาไม่กระพริบ
“ไม่อยากหยุด ...ก็...ก็ไม่ต้องหยุดสิ” เอ่ยไปแล้ว ก็ถึงเพิ่งจะหน้าแดง
เพิ่งจะมาอาย อย่างนี้มันเป็นการให้ท่าอีกฝ่ายชัด ๆ พัดเอ๋ยพัด ทำอะไรลงไปเนี่ย
“พัดรู้ตัวหรือเปล่า...ว่าพูดอะไรออกมา” ชายหนุ่มตกใจ รีบถาม เขาต้องฟังผิดไปแล้วแน่
“พัดรู้ต้วดีว่ากำลังทำอะไรอยู่........กอล์ฟรังเกียจเหรอ..ที่เรา..เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน” ร่างเล็กก้มหน้าแดงซ่าน หลบสายตาคมที่จ้องมาอย่างไม่อยากเชื่อ
“ถ้า...ถ้า...พัดให้หยุด..กอล์ฟจะไม่หยุดแล้วนะ” ชายหนุ่มถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ
“พัดแล้วแต่กอล์ฟ” เสียงหวานแผ่วเบา ก้มหน้าจนแทบจะติดกับพื้นอยู่แล้ว
เขาแน่ใจว่าต้องเป็นปราโมทย์เท่านั้น ชาตินี้จะไม่ให้ใครมาแตะต้องร่างกายตัวเองอีกแล้ว
เขามั่นใจและแน่ใจในตัวของชายหนุ่มเป็นอย่างดี
“พัด..........กอล์ฟ..กอล์ฟรักพัดนะ” พูดได้เท่านั้น
ริมฝีปากอิ่มร้อนก็โน้มเข้าหา ริมฝีปากสวย ของร่างเล็กบาง
ใบหน้าแดงซ่านนั้น อีกครั้ง
อีกครั้ง อะไร ๆ ก็หยุดไม่ได้เสียแล้ว
..
..
..
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
