เพื่อนสนิท ตอนที่ 8
"กอล์ฟ..." เสียงหวานแผ่วคุ้นเคยดังอยู่ใกล้ ๆ
ปราโมทย์หันหลังกลับไปมองทันที
และเขาก็พบกับร่างบอบบางของคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ นั่งอยู่ข้างเตียง
ใบหน้าสวยหวานซีดขาว ปราศจากสีเลือด
"พัด ...พัดมาได้ไงเนี่ย.." ดวงตาคมจับจ้องร่างบางอย่างรักใคร่
ไม่เคยมีสักวันที่ความรู้สึกของชายหนุ่มจะจางลงไป
ไม่มีสักวันที่เขาจะหยุดร้องไห้ให้กับร่างบางตรงหน้านี้ หลายวันมานี้เขาพยายามทำใจให้ได้แต่ว่า
ก็ไม่มีสักวันเลยที่เขาจะลืมพัฒนาได้
"พัดมาขอโทษกอล์ฟ...เราอย่าโกรธกันได้มั้ย" ดวงตากลมโตเศร้าสร้อย เสียงหวานเจือเสียงสะอื้น
"กอล์ฟไม่เคยโกรธพัดเลย... พัดนั่นล่ะอย่าโกรธกอล์ฟได้มั้ย" ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกว่าปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง หยาดน้ำใสคลอที่หน่วยตา
เขาจะร้องไห้ไม่ได้อีกแล้ว ไม่อยากให้ร่างบางทุกข์ใจเพราะเขาอีก
ใบหน้าสวยหวานยิ้มละมุน มีแววของความโล่งใจ
ก่อนที่ริมฝีปากบางจะแตะเบา ๆ ที่หน้าผากของคนตรงหน้า ส่งยิ้มอ่อนหวาน
"พัดมาบอกเท่านี้ล่ะ" ใบหน้าหวานยิ้มละมุน
ก่อนจะเลือนหายไปท่ามกลางหมอกควัน
"พัดจะไปไหน พัด พัด" ชายหนุ่มตะโกนเรียกจนเสียงแห้ง แต่ไม่มีการตอบกลับมาเลยสักนิด
*****************************
"พัด อย่าไป พัด" ร่างสูงสะดุ้งตื่น นี่ชายหนุ่มเขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ดวงตาคมดูเวลาจากนาฬิกาที่หัวเตียง มันบอกเวลา 5 โมงเย็น
มือแกร่งยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ใบหน้า
"ติ๊ด ติ๊ด ตี๊ด" เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางบนโต๊ะหัวเตียงดังขึ้น
"ไอ้กอล์ฟ...ข้าโพดนะ..ไอ้พัดอยู่โรงพยาบาลเอ็งไปดูมันหน่อยได้มั้ย" เป็นเสียงพี่ชายฝาแฝดของพัฒนาที่โทรมาแจ้งข่าวกับชายหนุ่ม สีหน้าของปราโมทย์ซีดเผือด เมื่อกี้เขาฝัน ฝันถึงร่างบางนั้น
แต่ว่าเขาฝันไม่ดีเลย
ร่างสูงรีบ อาบน้ำชำระล้างร่างกายอย่างเร่งรีบก่อนจะมุ่งสู่โรงพยาบาลที่สมโภชน์พี่ชายฝาแฝดของพัฒนาแจ้งไว้
ปราโมทย์ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวายใจ
เขาถามจากประชาสัมพันธ์ว่าผู้ป่วยที่เข้ารักษาช่วงบ่ายนี้อยู่ที่ไหน ก็ได้รับคำตอบว่าอยู่ในห้องไอซียู
เขาจึงรีบเร่งมารออยู่ตรงนี้
จิตใจของเขาร้อนรุ่มไปหมด พัฒนาจะเป็นอย่างไรบ้าง ระหว่างทางเขาได้คุยกับข้าวโพดพี่ชายของพัฒนาก็ได้รับคำตอบว่าร่างบางนั้นออกจากบ้านมาหาเขา และถูกรถชนเข้า ตอนที่เขาได้ยินจากพี่ชายฝาแฝดของร่างบาง เขาตกใจจนแทบช็อค ถ้าพัฒนามาหาเขาจริง เขาก็เป็นต้นเหตุทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ชายหนุ่มแทบจะยืนไม่ติดกับที่
เดินวนไปวนมา เขากลัว กลัวเหลือเกิน
กลัวว่าร่างบางจะเป็นอะไรไป เขาคงทำใจไม่ได้
และโทษตัวเองตลอดชีวิต ชายหนุ่มนั่งภาวนา
ขออย่าให้คนที่เขารักเป็นอะไรเลย
"เป็นยังไงบ้างครับหมอ" ร่างสูงมีสีหน้าคร่ำเคร่งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ" คุณหมอพูดสั้น ๆ แต่มันมีผลให้ร่างสูงทรุดลงกับที่
ไม่จริง ไม่จริง ใช่มั้ย
ที่เขาได้ยิน มันต้องเป็นฝันร้ายแน่ ๆ ไม่จริง
ไม่จริง ไม่จริงงงงงงงงง
ปราโมทย์ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร
ไม่จริง ไม่จริง มันไม่ใช่ความจริง
มือเท้าของเขาเย็นเฉียบ
ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนอยู่ ร่างสูงทรุดลงนั่งกับพื้นหน้าห้องฉุกเฉิน หยาดน้ำตาทะลักทะลายอย่างไม่อาจควบคุม
..
..
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
