มาแล้ววววววววววววว ตามสัญญา
บีบหัวใจกันให้จบไปเลยนะครับ
***********************************************************
นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกือบจะเก้าโมง….
อากาศตอนสายๆบนภูยังคงเย็นสบายเหมือนทุกๆวัน
การินทร์ ยืนมองหยดน้ำค้างที่กำลังจะจางหายไปจากยอดหญ้า สายตาชายหนุ่มทอดมองออกไปยังเทือกเขาสูงเตี้ยที่ห้อมล้อมแบ่งเขตอาณาบริเวณภูปลายสายเอาไว้ เปรียบเหมือนจะแยกตัวให้มันออกมาจากเขตแดนอื่นอย่างชัดเจน มันเป็นภาพที่สวยงามจนเขานึกอยากจะอยู่ที่นี่ต่ออย่างไม่มีกำหนด แต่มันก็คงเป็นเพียงแค่ความคิด ในเมื่อเขามาที่นี่เพื่อที่จะมาขอโทษคนๆนึง
แสงแดดอ่อนได้ไล่ไอน้ำค้างให้จางหายละลายไปจนหมดเมื่อชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนี้นานนับชั่วโมง ปลายภูบอกไปตามรณวีย์ให้ แต่ทำไมหายไปนานจัง
ร่างสูงคุ้นตาเดินเข้ามาหาเขาในที่สุดก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ
“ วี เขามาไม่ได้ คุณไปหาเขาเองได้มั๊ย “
ชายหนุ่มมองหน้าคนบอก ตอนนี้รณวีย์จะบอกให้เขาทำอะไรเขาทำได้ทั้งนั้น ขอแค่เพียงให้เขาได้มีโอกาสขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป
“ วี อยู่ไหนครับ “
เขาถาม
“ เดี๋ยวผมพาไป “
ปลายภูเอ่ย แล้วเดินนำออกไป บรรยากาศดูเงียบเหงาผิดปกติ การินทร์เดินอกเดินตามหลังปลายภูที่พาลัดเลาะพาไปในที่ที่เขาไม่เคยมา สุดท้ายก็มาหยุดอยู่หน้าทางเข้าของสถานที่แห่งหนึ่ง
“ วี รอคุณอยู่ข้างใน อยากพูดอะไรพูดกับเขาซะ ผมรออยู่ข้างนอก “
ปลายภูบอก การินทร์ไม่รอช้า ชายหนุ่มรีบเดินผ่านรั้วไม้เข้าไปข้างใน
ว่างเปล่า ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าตรงนี้จะมีสิ่งมีชีวิต อาศัยอยู่ การินทร์มองกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะใจเสีย และนึกบ่นว่าปลายภูเป็นบ้าอะไรพาเขามาปล่อยที่สุสานใครก็ไม่รู้ ชายหนุ่มกำลังจะเดินหันหลังกลับเมื่อบรรยากาศมันชักแปลกๆ แต่พลันสายตา ได้ไปสะดุดกับชื่อที่ปักอยู่เหนือเนินเขาเตี้ยๆ ที่แยกออกมาไม่ไกลจากสามเนินแรก
………ร ณ วี ย์………….
หัวใจหล่นไปอยู่ทีปลายเท้าเมื่อการินทร์อ่านชื่อนั้นไปหลายรอบจนแน่ใจว่าตาไม่ได้ฝาดไป ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออก เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ
………..รณวีย์ไม่มีตัวตนเหลือให้เขาขอโทษ …………
“ วี นายอยู่ไหน นายไม่ได้อยู่ในนั้นใช่มั๊ย ออกมาซิวะ นายอยู่ไหน รณวีย์นายอยู่ไหน “
การินทร์พร่ำเอออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ ชายหนุ่มวิ่งหาตามมุมต่างๆ รณวีย์ต้องไม่อยู่ในหลุมฝังศพนั่นสิ รณวีย์ต้องมีชีวิตอยู่ นายนั่นต้องอยู่
“ วี ออกมาสิวะ เราขอโทษ นายออกมาคุยกับเราสิ เราขอโทษ วี เราขอโทษ “
ขายังออกเดินตามหา ปากก็ร้องเรียกให้คนที่เขาอยากเจอปรากฎตัว แต่แล้วความจริงที่เขาปฎิเสธก็ดังมาจากทางด้านหลัง จากปากปลายภู
“ รณวีย์ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว เขาหล่นจากผาน้ำตกเสียชีวิตไปพร้อมกับเฟื่องฟ้า “
การินทร์ทรุดนั่งอย่างหมดความหวังเหมือนทุกอย่างรอบตัวเงียบและว่างเปล่า รณวีย์ตายแล้ว ไม่จริง มันต้องไม่จริง
“ ไม่จริง ผมไม่เชื่อ คุณหลอกผมใช่มั๊ย คุณรวมหัวกับวีหลอกผม “
การินทร์ตรงเข้าเขย่าร่างปลายภูก่อนจะนิ่งงันเมื่อปลายภูยื่นบางอย่างให้ มันเป็นสมุดเล่มบางที่โปรยปกชื่อเขาเอาไว้
“ ถ้าวียังอยู่ คุณคิดว่าผมจะเอาสมุดเล่มนี้มาได้งั้นเหรอ ความลับของเขา ความลับที่คุณเองยังไม่เคยรู้ “
การินทร์รับสมุดเล่มนั้นมาอย่างมือไม้สั่น น้ำตาผู้ชายที่ไม่เคยเสียให้ใคร ไหลลงอาบสองแก้มเป็นสาย เมื่ออ่านถ้อยคำและสิ่งที่รณวีย์ระบายเอาไว้เกี่ยวกับเขา
ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่ารณวีย์รู้สึกยังไงกับตัวเอง ตั้งแต่วันวานจนถึงวันนี้ รณวีย์หลงรักเขาหรอกเหรอ
“วี ทำไมนายไม่บอกเรา ทำไมนายไม่พูดกับเราตรงๆ นายอยู่ไหนนายกลับมาสิ เราขอโทษ เราขอโทษ “
ร่างสูงทรุดนั่งต่อหน้าหลุมศพ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น ปลายภูเบือนหน้าหนีด้วยความหดหู่ เขาเคยพูดไว้แล้วว่าซักวันนึงการินทร์จะเสียใจและรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป แล้วมันก็เป็นจริง เขาเคยบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องการให้การินทร์มาเหยียบที่นี่อีก แต่พอคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องรับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นเขาเลยต้องยอมให้การินทร์มา
“ วี กลับมาสิวะ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ วี นายได้ยินมั๊ย กลับมาสิวะ ไอ้รณวีย์ “
การินทร์ซบหน้าลงบนพื้นดินตรงหน้า ถ้าน้ำตาเขาไหลผ่านลงไปสู่เบื้องล่างได้เขาอยากให้รณวีย์สัมผัสได้ถึงมัน เผื่อว่าจะได้ทดแทนและบ่งบอกให้เจ้าตัวได้รับรู้ได้ว่าเขาเสียใจแค่ไหนในสิ่งที่เขาทำลงไปทุกอย่าง เป็นไปได้เขาอยากให้รณวีย์กลับมารับฟังขอโทษจากเขาสักครั้ง
รอเธอมาตั้งนาน...ข้างเดียว
ได้เกี่ยวเธอมาไว้กอด...สมใจ
แต่พอไม่นานก็จากฉันไป...
มันเกิดอะไรกับใจดวงนี้...
* เธอได้ยินไหม....เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก
หลับตาเพ้อ...ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที
อยากให้รัก....กลับไปเหมือนเดิม เหมือนที่เคยมี
แต่วันนี้...ไม่รู้เธออยู่กับใคร...
** กลับมาได้ไหม....กลับมาหากัน...
กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมดใจ
อะไรที่พลั้ง... อะไรที่เผลอไป...
ยกโทษได้ไหมคนดี...
ทำอะไรกับเธอเอาไว้....
ผิดอะไร เท่าไหร่ ฉันรู้ดี...
ขอโอกาสสักครั้ง...ถ้ามี...
จะไม่ทำให้เธอคนนี้...ต้องเสียใจ
เธอได้ยินไหม....เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก
หลับตาเพ้อ...ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที
อยากให้รัก....กลับไปเหมือนเดิม เหมือนที่เคยมี
แต่วันนี้...ไม่รู้เธออยู่กับใคร...
** กลับมาได้ไหม....กลับมาหากัน...
กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมดใจ
อะไรที่พลั้ง... อะไรที่เผลอไป...
ยกโทษได้ไหมคนดี....
.
.
.
.
ฝนหล่นสายลงมาตั้งแต่กลางดึกจนถึงเช้า ชายหนุ่มหยิบการ์ดแต่งงานมาดูอีกรอบ
……เพียงฝน ศราวุธ….
เขาวางมันลงที่เดิม สะบัดหัวไล่ความเมื่อยล้าจากที่ไม่ได้นอนมาหลายชั่วโมง สายตาอิดโรยมองไปยังผลงานที่นั่งลงมือทำมันทั้งคืน น้ำใสๆไหลออกจากสองตาเมื่อมองเห็นบุคคลในภาพวาด
“ วี เราอยากให้นายเห็นภาพนี้ “
การินทร์เอ่ยเบาๆเขาวาดภาพเหมือนของรณวีย์ออกมาจากจินตนาการความคิด เขาสร้างรอยยิ้มสดใสให้คนที่เขาทำให้หมองเศร้าตลอดระยะเวลาที่รู้จักกัน
เขาจินตนาการให้รณวีย์เป็นคนที่ดูมีความสุขที่สุดคนหนึ่ง ให้ต่างจากเขาวันนี้ ที่หัวใจ ออกตามหาส่วนที่หายไป..
.
.
.
.
.
เธอไปจากใจฉัน เพราะฉันไม่รักเธอ
แต่กลับมารู้ตัวเมื่อเธอนั้นไปไกล
เธอสำคัญยังไงกับฉัน…
เวลาที่มีที่เหลือ ในชีวิตคนๆหนึ่ง
อยากอยู่กับเธอให้เหมือนวันวาน
ยังคอยติดตามค้นหาผ่านวันที่เนิ่นนาน
แต่ไม่รู้จะเจอวันใด…..
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะมีใครเคียงข้างเธอหรือเปล่า
เมื่อเสียน้ำตาเธอมองหาใคร
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะอยู่ห่างไกลซักเท่าไหร่
รู้ไหมหัวใจฉันตามหาเธอ
คนเราได้เรียนรู้ ค้นพบว่ารักใคร
รู้ได้ดีเมื่อตอนจากกัน
ขาดสิ่งที่คุ้นเคย เจอะเจอทุกคืนวัน
มันเหมือนมีอะไรขาดหาย
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะมีใครเคียงข้างเธอหรือเปล่า
เมื่อเสียน้ำตาเธอมองหาใคร
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะอยู่ห่างไกลซักเท่าไหร่
……….. รู้ไหม?หัวใจฉันตามหา……….เธอ…..…………………The End……………………..
==============================================
จบแล้วนะครับ สำหรับ "รู้มั๊ย หัวใจขั้นตามหา" ภาค 1
ขอบคุณ คุณบอยที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้พวกเราได้อ่านกันนะครับ
ขอบคุณ คนอ่านทุกคนที่ติดตามอ่านนะครับ
ขอบคุณ เล้าเป็ดที่อบอุ่นแห่งนี้นะ รักที่นี่จังว่ะ
สำหรับใครที่อยากจะอ่านภาค 2 ลงชื่อเอาไว้เลยนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
