อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้

ลมก้ไม่พูด พี่เหยี่ยวก้ยิ่งคิดไปกันใหญ่
ไม่ถามไม่พูดแล้วมันจะเข้าใจกันได้ยังไง
แล้วอะไรๆมันก้ชวนให้พี่เหยี่ยวเข้าใจผิดหมด ช่างเป็นคนไร้โชคดีจริงๆ
ส่วนคนที่กุมความจริงไว้ก้ดันเงียบอีก เหอๆ
เอาเข้าไป อ่านตอนนี้เครียดมากกกกกกกกกก
บางทีนะ ในเมื่อรักกันมันยากขนาดนี้ เลิกๆกันไปก้ดี เจ็บกันแบบทั่วถึง
ไม่ต้องกลัวใครจะเสียเปรียบ เจ็บแม่งทุกคน เสมอกันดี
แต่ถ้าจะรักกันต่อไปนะ ทั้งสองคนเลยควรอย่างมากในการคุยกันให้เข้าใจ
ทำแบบนี้คนอ่านโคตรเครียดเลย หดหู่ชิบบบ
ปล. สำหรับกาย ไม่มีคำพูดจะพูดถึง แค่อยากฝากหมัดไปให้เหยี่ยวเพิ่มอีกสักสองที
ฐานยอมแพ้อะไรง่ายเกินสันดาน สำหรับลม ฝากบอกทีว่าโอกาสน่ะ ไม่ได้มีมาง่ายๆ
รักเขามานาน แต่พอเขาจะไปกลับไม่อะไรเลย รู้ว่าเจ็บและไม่อยากยื้อไว้
แต่การทำแบบนี้ มันดูเหมือนลมรักแค่ลมปาก ไม่มีการกระทำที่แสดงออกว่ารัก
หรือความพยายามที่กระทำเพื่อให้ได้รักมาเลย มีโอกาสแต่ไม่คว้า
ต่อให้สิ่งนั้นมันเปนของเราแต่หากเราไม่ทำอะไรเลย
สิ่งนั้นมันก้สามารถกลายเปนของคนอื่นที่ทำได้เหมือนกัน เฮ้ออออ
เป็นเม้นที่ยาวมากกกก 555 แต่ก้จะรอตอนต่อไป ที่จะมาขยายเหตุผลของแต่ละคนค่ะ
กอดดดดดดดด

คนแต่งแน่นๆ ที่ทำมาม่าได้รสถึงใจจริงๆ
ปล.2 ยังคงถือหางพี่เหยี่ยวมากกว่าลมนิดนึง เพราะพี่เหยี่ยวชัดเจนกว่า?? 55