หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[yeyong]

การ์ตูนสวยมาก

[nongrak]

โจ๊กอยากเท่ห์บ้างเหรอ แต่รูปโจ๊กออกสาวจัง
เจฟฟรี่กับเหยี่ยวก็เท่ห์ น่ารักจังต้องทำทั้ง3คน

[iota]

เป็นความสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยมจริงๆ ในกลุ่มนี้
ยิ่งอ่าน..ยิ่งรู้สึกดี

[ao16]

รูปสวยดีนะ 

[nuttapat_t]

จะมาอีกเมื่อไหร่อ่ะโจ๊กง่ะ

[Ugly Ducky]

อร๊ายยยยย โจ๊กมาเองเลยยยย ..
โจ๊กขรา... ฝากบอก ลมจ๋า หน่อยนะ ว่าเค้าคิดถึงอย่างแฮงหงิ ...

[Gokusan]

กะว่าจะเข้ามาอ่าน แล้วจากไปแบบเนียนๆ ^^

แต่แบบว่า...คิดถึงง่าาาา คิดถึงงงง
มันอดไม่ได้จริงๆ...เมื่อไหร่จะถึงวันศุกร์!!

เฝ้ารอตานกกะน้องต่อปายยยย อิอิ

[NOO~KUNG]

มีพี่ 2J มาหลอกล่อ....ให้อภัยค่ะ...
ออกแนวงง...ว่าตัวเองเป๋อขนาดนั้นเลยเหรอ...
ไม่เม้นท์ก็บวกให้...ตอบแทนทุกท่านที่เขียนให้อ่าน...
พี่ 2J น่ารัก...อิอิ...พี่หมาหล่อกว่าอิพี่นก...แต่โจ๊กน่ารักมากๆ
                                                                                         
....แต่ที่น่ารักมากๆ คือ คุณคนเขียนค่ะ....ขอให้ฉลุย ผ่านตลอดค่ะ....

[dragonnine]

ยังไม่มีเวลาอ่านเลยอ่ะ

[from_mars]

ชอบโจ๊ก และเจฟฟรี่....เวลา 2 คนนี้เล่าเรื่อง มันน่าร้ากกกก อิอิ
+1 กะรูปสวยๆ และเอาเป็ดแถมไปด้วย ชอบแจก 555
รออ่านตอนหน้าจ๊ะ

[Vavaviz]

แค่เจาะหู ...' ';;

เถียงกันขนาดดดดด 555

[POPEA]

 
เจฟฟรีั่เจาะหูเยอะอะ
รูปการ์ตูนน่าีัรักมากกก !

 

[sam3sam]

2J น่ารัก
ชอบรูปประกอบ สวยดี

[nekko]

2J น่ารัก 

รูปน้องโจ๊กน่ารัก   พี่เจฟ กะนกเหยี่ยวเท่ห์มาก

ขอบคุณมากๆคะ

[sayhi11]

แวะมาบอกว่า....คิดถึงน้องลม

[cancan]

เหยี่ยว...กร๊ากกกกก

[pollapat]

 
ลั้ลลา รอน้องลม

[LoveAholic]

  ลมเหนือมาพร้อมกับลมตาเล็ก ๆ (เหรอ)
อ๊ากกกกก  ภาพในความคิดมันเกินคำบรรยาย
ว่าแต่น้อยไปมั้ยค๊า พี่เหยี่ยวสำหรับความคิดถึง
น่าจะเพิ่มรอบน๊าาาา   แนะนำด้วยความเป็นห่วงง


ป.ลม  มาเม้นท์ช้า ขอบอภัยมณีค๊าบบ 

[nona159]

เพ่เหยี่ยวเป็นกขค. อ่ะ พีโจ๊กเลยเขินเลยอ่ะ

[amito]

โจ๊กเอ้ย จะตะกุยตะกายไปทำไม มาทั้งเจฟทั้งเหยี่ยว ยังไงก้อแพ้ แต่ที่แพ้ทางแบบหมดรูปต้อง "ลมเหนือ" ชิมิ

[● MaYa~Boy ●]

น่ารักจัง ^^

[choijiin]

ก่อนอื่นต้องโค้งงามๆสักที
ประมาณว่าหายหน้าหายตาไปหลายวัน
เลยไม่ได้มาเมนท์เลย
แต่ก็ยังดีใจที่ผลประกอบการเดือนที่แล้ว
เราไม่เคยขาดซักครั้ง
แถมได้อ่านลมตาอีกต่างหาก
โชคสองชั้น
 
จริงๆเราก็ไม่ได้รักแต่น้องลมน้าคนเขียน
พี่เหยี่ยวเราก็รัก
ไม่งั้นจะหวงน้องลมไว้ให้มันคนเดียวทำไมเนอะ
แต่บางทีมันก็ทำอะไรท่ขัดหูขัดตา
ก็เลยต้องโดนคนอ่านด่าไปตามระเบียบ
 
  puppyluv ให้หายคิดถึง

[SuSaya]

ไม่กล้าเจาะเยอะแฮะ...กลัวเจ็บอ่ะ

[tuckky]

ไปนั่งนับ อ้าว เราขวา 4 ซ้าย 1 เหมือนเจฟเลยอ่ะ
คิดถึงพัฟจังเลย หายไปนาน 

[sunshadow]

แง๊ คุณคนแต่งหายไปนานเลยอ่า
กลับมาเถิดดดดดดดดดด

[ao16]

 

[wews]

โจ้กเจาะหูข้างไหนก็รุกไม่รอด

[NOO~KUNG]

มานอนรอ....

[puppyluv]

คิดถึงงงงงงง~~~^^
*****************************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน152 call back
------------------------------
  yeaw’s

                   ณ อาคารบอร์ดบริหารบริษัทหลักอาทิตย์กรุ๊ป ผมเดินวนหน้าห้องประชุม
พยายามลดความหงุดหงิดพลุ่งพล่านอย่างสุดกำลังก่อนกดมือถือ โทรออกรอบใหม่

                 (ตื๊ดดดด) โทรศัพท์บ้าน
“นายน้อยคะ คุณลมเธอยังไม่ตื่นค่ะ” น้าแดงมือขวาพ่อบ้านใหญ่สมชาย ตอบผมเป็นรอบที่ 14
“ทำไมยังไม่ตื่น นี่บ่ายโมง 45 แล้วนะ ไม่สบายรึเปล่า!?” ผมกรอกเสียงตามสายร้อนรน
“ให้เด็กเข้าไปดูมั้ยคะ?” เสียงแม่บ้านฝ่ายหญิงเข้าวัยกลางคน...ประมาณเนือยมาก
“ไม่ต้อง----ห้าม!”

“เจ้าค่ะ ห้ามเดินผ่านหน้าห้อง เธอตื่นโทรแจ้งนายน้อยทันที” ทวนคำสั่งกับคนสั่งซะเอง
“บอกพวกเชฟในครัวด้วย!”
“เจ้าค่ะ เต้าหู้กับผัก ผลไม้ห้ามขาด ไม่เผ็ด ไม่กระเทียม ไม่ผงชูรสเด็ดขาด”
“ครับ---ใช่” ติ๊ด กดตัดสาย

               หันมองกลับเข้าไปในห้องประชุม ป้า แอนเดรียน่า หัวทอง เลขาโรมิโอ คุยธุระกับใครหลายคน
มีเลขาของพ่อร่วมด้วย ถอนหายใจพรืดดดด ทำไมกูต้องถูกบังคับให้มาด้วยฟะ!?
                เมื่อเช้ารู้สึกตัวใกล้ 6 โมงเช้า อากาศเย็นๆ กำลังน่าสบาย มือปัดป่ายควานหาตัวนุ่มนิ่มที่กอดมาทั้งคืน---ไม่มี!!!
ผุดลุกตื่นทันที ชะโงกหาแม้ในตู้เสื้อผ้า ใจร้อนป็นไฟ โผล่ออกมาเจอเด็กรับใช้อยู่แถวนั้น...

"คุณโรมมี่เธอกำลังตักบาตรอยู่หน้าบ้านกับนายหญิงค่ะ"
                 เหยี่ยวพุ่งวาร์ปออกไปทันขณะจะเริ่มรับพรพระพอดี จังหวะทองคำเรียกว่าชุบมือเปิบเห็นๆ
แล้วหนีบแมวตัวดื้อหนีจากเตียงไปนอนต่อ ป้าเรียกท้วงยังไงหลานชายคนนี้มีรึจะสน
ตื่นอีกที 10 โมงเช้าพากินของเช้า พวกแก๊งค์ผีพนันยังไม่มีใครตื่น
เจฟฟรี่ โจ๊ก บี เก็ท แอนเดรียน่า เฟอดริเอโก้ยังสลบเหมือด พ่อบ้านบอกเมื่อคืนตั้งบ่อนโต้รุ่ง
คงบ่ายคล้อยถึงจะได้เวลาออกหากิน ส่วนกายพาเมี่ยงคำไปส่งตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืนแล้ว
..............
.................
                 ที่โต๊ะอาหาร...เด็กตัวขาวก็เริ่มกวนโอ๊ยกันจนได้
"ลมจะกลับคอนโดเราพร้อมพี่เจฟฟรี่ได้มั้ยครับ?" ถามผมขณะเอาข้าวต้มหมูสับเข้าปากแบบสายมากๆ
"ทำไม!?" มาเรื่องไหนอีกล่ะ
"ก็กลับไปเอาของ...เสื้อผ้า" อุบอิบไม่ยอมสบตา
"ไม่ ที่นี่ไม่พอเหรอ ขาดไรบอกน้าสมชายไม่ก็น้าแดงแม่บ้านก็ได้ หรือจำเป็นให้เด็กไปเอามา ไม่ต้องกลับเอง" ผมท้วงยาวเป็นชุด

                  เหตุเพราะป้ามารีน่าชวนไปเที่ยวศูนย์ศิลปาชีพบางไทรพรุ่งนี้เช้า เจฟฟรี่กับโจ๊กรับปาก เก็ทบีก็ไปด้วย
คนของผมอยากให้มีแม่เพิ่มอีกคน บอกจะออกจากปฏิบัติธรรมที่วัดบ่ายวันนี้พอดี พรุ่งนี้ก็ไปเที่ยวด้วยกันได้สบาย
                  เพราะฉะนั้นไม่มีความจำเป็นต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างคอนโดกับบ้านหลังนี้
ไหนจะตัวคนพูดเองไม่ค่อยสบายอีกล่ะ (-^-)

"ห้องยังไม่ได้เก็บ..." ร่างบางยังจะให้ได้
"ไม่ต้อง สั่งแม่บ้านทางโน้นแล้ว" กูชักจะเริ่มควบคุมเพลิงไม่อยู่แล้วนะ
"ก็...ตอนเย็นไปนอนกะแม่ที่บ้าน เช้ามาค่อยเจอกันก็ได้ แม่ยังไม่เคยมาที่นี่ ให้ลมพามาเองง่ายกว่า" มีเลี่ยงไปอีกประเด็น
"ไม่!" นี่ต้องห้ามใหญ่

                    เด็กหน้าคว่ำมีผมจ้องรุมกินโต๊ะเขม็ง ไม่มีใครยอมใคร
มีผู้สังเกตุการณ์เป็นป้ามารีน่านั่งข้างๆ วางหน้าเฉย พลิกอ่านหนังสือพิมพ์กรอบแกรบ
กระพริบปริบๆ พยายามเหลือกตามองบรรทัดข่าว ทำทีวางท่าว่า 'ชั้นไม่สนอะไรด้วยนะ'
ไม่ต้องซ่อนมุมปากยกยิ้มหรอกครับป้า หลานคนนี้เห็นเต็มๆ สองลูกกะตา (-"-)

                    แล้วท่านประธานกรรมการใหญ่เจ้าของบ้านก็ออกฉากในเวลาเหมาะเจาะ...
"มีอะไรกัน?" แด๊ดแต่งตัวจะออกไปข้างนอก 
"..." โดนร่างบางค้อนให้เหยี่ยวแล้วเงียบไป
"หลับสบายดีมั้ย?" พ่อยังจะเอาให้ได้ วอแวอะไรเด็กผมรึคุณท่าน!?
"ครับ..." คนร่างบางนั่งตรงข้ามผมเอ่ยแล้วก็เงียบก้มหน้างุด ปลายนิ้วถูขอบโต๊ะเล่น ส่ออาการโกหกพินอคคิโอโจ่งแจ้ง

"ไม่มีอะไรแน่นะ?" แด๊ด
"หึ!" เป็นข้างฝ่ายผมกอดอกฉึบ เด็กมีชายตามองเล็กน้อยค่อยอ้อมแอ้มตอบ
"ผมอยากเล่นเปียโนครับ ...คิดถึงจักรยานที่ห้องด้วย" อั๊ดช๊า กูรู้ล่ะ เหตุผลเพราะกิ๊กลมและสุดที่รักนั่นเอง ไอ้พวกศัตรูตลอดกาล

        (กริ๊ก~) เสียงป้าวางแก้วกาแฟอย่างเบา แต่มันเบรคอากาศตึงเครียดดังเอี๊ยด
พ่ออมยิ้มมุมปาก...แล้วก็
"ยังไม่เบื่อเหรอ" วางมือใหญ่บนหัวทุย เฮ๊ยๆๆๆ แด๊ดดดดดดดดดดด T0T
"เล่นที่งาน ไฟยังติดนิดหน่อยครับ...ผมทำไม่ค่อยดีในเพลงแรก"
"อ้อ หึหึ" คนสูงวัยยิ้มให้ปราณี 

                       นั่นๆๆๆ เจือกยิ้มตอบชายอื่นได้ไงฟะ!!!
แด๊ดก็นะ ทุกทีไม่มีมาสน ยุ่งอะไรนักหนากับใครไม่ว่า กับเด็กของลูกนะนั่น

"พักซักวัน สองวัน สุดที่รักไม่หนีไปไหนหรอก" ผมท้วง นั่นก็แกรนด์เปียโนตอนเด็กของผมเอง เรียกจนชิน 'สุดที่รักที่หนึ่ง-เต็งจ๋า' นอนรอที่ห้องคอนโดอยู่แล้ว
"ก็คิดถึงนี่ แค่อยากเล่น!" เถียงหน้ายู่ มีตัดพ้อ
"555 เข้าใจล่ะ รออยู่ที่นี่ แด๊ดมีอะไรจะให้ ...รางวัลสำหรับเพลงเพราะๆ นะ"
"...ครับ?" เด็กว่าง่ายแม้จะงงงวย

"หื๊อ?" ลูกชายคนเดียวอย่างผมแหม่งๆ กับประโยคของพ่อ พอๆ กับเด็กตัวขาวเงยหน้ามองตาแป๋ว
"พี่มารีน่า บ่ายโมงตรงนะครับ" แด๊ดหันหาคุณผู้หญิง ก้างชิ้นใหญ่ตัวเขื่องที่ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านบนโต๊ะอาหารของผม
"อืม Arturius บ่ายโมง" ป้าเพิ่งพูดได้ กลั้นยิ้มเต็มที่ แม่ทูนหัวนี่ก็อีกคน หลานคนนี้รู้ทันหรอก
"หึหึ ~วิ๊วววว" ชายสูงวัยมือตบพนักแล้วจากไปอย่างอารมณ์ดี

                      แด๊ดหลอกเด็กกู! ทิ้งปริศนาไว้แล้วเดินผิวปาก ลัลล้าออกไป
ส่วนผมน่ะเหรอ ทั้งปลอบทั้งขู่คนดื้อเงียบให้ทานข้าวต้ม หมดชามพากลับเรือนปีกซ้าย  ไหนต้องพาป้ามารีน่าไปธุระอีก
ทำไมไม่ออกไปพร้อมกับท่านประธานเลยขอรับ คุณผู้หญิง !!!

                    ในห้อง...จะป้อนยาก็อิดออด
"ลมไม่เป็นไรซะหน่อย"
"ดื้อ! ตัวรุมๆ ขนาดนี้" ดุเด็ก
"ฮึ เค้าบายดีหรอก" มาถึงเข้าทำธุระในห้องน้ำ เอี่ยมอ่องออกมาซุกเตียงเลยเนี่ยนะ
"กินยาก่อน ลุกเร็ว!"
"ม่ะอาวว---ขม"

"ตัวร้อนไม่สบาย พรุ่งนี้อดไปเที่ยวนะ" พยายามเอาอยุธยามาล่อ
"อื๊อ ไม่เป็นไรหรอก"
"ลมไม่เป็นไร แต่พี่น่ะเป็นแน่...นัดคุณแม่ไว้แล้วด้วย" ชูไม้ตาย ได้ผลทุกที
"เพิ่งอิ่ม จุกอยู่อ่ะ" เอนตัวเข้าหา ซุยศรีษะหนุนนอนตักผม วาดแขนกอดเอวไว้อ้อนซุกหาไออุ่น

"นิดเดียว...นะครับ" เหยี่ยวลดเสียงอ่อนไม้นวมสุดๆ
"กอดหน่อยยย~" ชูสองแขนอ้ากว้างรอให้กอด ตาปิดอมยิ้มสวย
"อื๊อ...ดื้อ" วางแก้วน้ำกับแผงยาจนได้
"ม่ายดื้อ~"

                       แล้วซุกตัวงีบหลับกับอก ว่ะเว๊ย ไม่ต้องกินยากันล่ะ
ไม่มีธุระกับป้า พ่อจะกกกอดทั้งวันทั้งคืน ทุกวินาทีไม่มีห่าง...ให้ตาย

                      เมื่อคืนกลั้นใจหยุดก่อนเที่ยงคืน อุ้มคนไร้เรี่ยวแรงไปทำความสะอาดให้แล้วงีบหลับด้วยกันชั่วครู่
ผมรู้สึกตัวตื่นตี 1 แอบแว่บออกไปดูแก็งค์คิดเลข กองนั้นยังส่งเสียงเฮฮา แรงดีไม่มีตก
มีโจ๊กยิ้มร่าที่หน้าตักแบงค์สีเขียวเป็นฟ่อน รองลงมาคือแอนเดรียน่า จ๋อยสุดหัวทองเหลือ 2-3 ใบจะปลิวตามลม

                         เจฟฟรี่จะดูดบุหรี่ ชวนออกมาคุยระเบียงข้างนอก...
"ออกมาไม?" สิงห์รมควันผมยาว
"เค้าหลับ" ผม
"เค้าหลับเองหรือมึงทำเค้าสลบ"
"รู้ยังเสือกถาม" ผมอารมณ์ดี ^^

                         มีแกล้งจะพ่นควันใส่หน้า รีบหลบวูบ ไม่อยากอาบน้ำก่อนขึ้นเตียงรอบใหม่
เด็กกูแพ้ควันบุหรี่ ขนาดหลับยังละเมอเบือนหนีมาแล้ว อัตโนมัติร่างกายดีเยี่ยมสุดยอด
                          เพิ่งจับสังเกตได้ว่าต่อหน้าลมเหนือ เจฟฟรี่ไม่เคยดูดบุหรี่ให้เห็นเลย
หากร่างบางเข้าใกล้หรืออยู่ในระยะ เพื่อนคนนี้ก็จะรีบดับทันใดแม้จะเพิ่งจุดมวนก็เถอะ

"ห้ามต่อตอนเช้านะมึง แม่เค้าพาลูกเข้าวัด กูขี้เกียจตามเก็บศพนกตาย"
"รู้น่า เอาคนของมึงไปที่เตียงให้ได้ก่อนดีกว่า" ผมเย้ย
                        หางตาลอบมองทะลุกระจกเข้าไปข้างใน หัวเกรียนตาคมหัวเราะร่วน
ตีมือกับแอนเดรียน่าแล้วเก็บแบงค์จากตี๋หมวยมาเป็นกอบเป็นกำ

"เชรี่ย---หาวิธีอยู่เนี่ย กูกะหาไม้หน้าสามฟาด ลากหัวเข้าถ้ำแบบเฟรดฟรินซ์สโตนยังจะง่ายกว่า" สายตามองคนของมันไม่วาง
"555" ผมหัวเราะ เจ้าของความคิดอัดบุหรี่อย่างอัดอั้น ส่ายหน้าปลงๆ

                         เงียบทั้งคู่...(โปรดทราบว่ามันกับผมคุยกันเป็นภาษาประกิต)
"ว่ามา เหยี่ยว" เจฟฟรี่ดูออกว่าผมมีเรื่องคุย say it นั่นคือให้เริ่มเปิดปาก
"ไอ้กาย..." ผมทำลายความเงียบ ไม่ได้มองหน้ามัน ฝ่ายนั้นถอนใจก่อนระบายความ
"อาทิตย์ก่อน ผู้หญิงโทรมาคุยกับคนของกู" เจฟฟรี่เผย สายตามองกลุ่มต้นไม้ใหญ่พื้นที่คอร์ทตรงกลาง
"ว่า?"

"กึ่งๆ จะรู้ ทางเรามีใครซุกไว้" ไม่เหนือความคาดหมายเท่าไหร่
"ระบุชื่อ ตัวตน?" ผมอยากรู้ลึก ขั้นไหนแล้ว
"มึงก็รู้ ทางนี้ถึงมันตายก็ไม่บอก ถ้ามันไม่..."
"ฮึ..." เพื่อนส่ายหน้า

                         เรื่องลับ กายเก็บลึกกว่าเจฟฟรี่ ถึงจะอยู่ในกลุ่มก๊วนแต่มันซี้ไอ้ต้นกับมิกกี้
จนม.5 ถึงเข้าหาเจฟฟรี่เพราะอยากลองเด็กผู้ชาย
มิกกี้ไปเรียนต่อออสเตรเลีย ไอ้ต้นไปต่อเมกา กายถึงเข้ามาแจมกับผมสองคนโดยปริยาย
                       ถึงกระนั้น แม้เรียนคณะเดียวกัน ภาคเดียวกัน เซคเดียวกัน กายยังไนซ์กายสม่ำเสมอไม่เปลี่ยนแปลง
สุภาพบุรุษแสนดี ไม่ล้วงลึก วางตัวดี ให้เกียรติมีน้ำใจ ไม่เคยล้ำเส้น
                        ทว่าเวลาเพื่อนเดือดร้อนจะเล็กหรือใหญ่ กายเป็นคนแรกที่เข้าถึงและยื่นมือเข้าช่วยอย่างเต็มใจ เต็มที่
ไม่มีใครไม่รักหรือไม่นิยมชมชอบนิสัยยอดเยี่ยมข้อนี้ของมัน

"มึงติดต่อมิกกี้?" ผมถาม เจฟฟรี่ออนไลน์กลุ่มเพื่อนประจำ ทุก 10-15 วันหรือเดือนละครั้งเป็นอย่างต่ำ
"แล้ว...ล่าสุดวันมึงไปครีต"
"ว่า?"
"ทางเรามีในชัวร์ ทำนอง First-love, puppy-love ของมัน...เจออีกครั้งเลยรู้สึกล้ำลึกกว่าเดิม"

"ไม่เคยรู้เลยว่ามันมี First-lover" ผมละเมอ
"ถ้าจำไม่ผิด มิกกี้บอกคนที่มันไปเฝ้าที่ตึกธุรการโรงเรียนเรา" เพื่อนคายข่าว
"กูไม่เคยรู้เลย" ผมยิ่งแปลกใจ โรงเรียนเราเหรอ เป็นไปได้ยังไง
"กูก็ไม่รู้ นึกว่างานเดินตรวจสารวัตรนักเรียนอย่างมันเฉยๆ!" เจฟฟรี่สบถ ท่าจะอารมณ์ขึ้น

"มึงเช็คเด็กโรงเรียนเราที่ต่อมอ. รึยัง?" ผมนึกตามความน่าจะเป็น
"แล้ว งานเลี้ยงน้องโรงเรียนตอนเฟรชชี่ เราก็ไปกันหมดนี่ ไม่เห็นติดมาซักคน"
"ก็จริง"
"อย่างที่รู้นั่นล่ะ กูชักคิดแล้วนะ นี่มันเพื่อนกันรึเปล่า" เจฟฟรี่ บทจะโมโหเพื่อนคนนี้แรงกว่าอย่างนึกไม่ถึงเชียวล่ะ

                       เมื่อช่วงรับน้องเมื่อต้นเทอม รุ่นพี่อย่างผมเลี้ยงข้าว เจอน้องโรงเรียนมัธยมทุกปี
กายก็ไปด้วย แม้จะไม่มีเมี่ยงคำตามติดแต่ก็ถือว่ามันคบกับเมี่ยงคำแล้ว
ทำไมไม่มีส่อท่าทีใดๆ หรือเพื่อนไนซ์กายมีความลับจนเก็บเงียบเกินไป

"ว่าแต่ ช่วงนี้มันติดต่อใครบ้าง?" ผม
"ถามยังกะกูเป็นติ่งหูมัน how in heaven!?" เจฟฟรี่ทุบฝ่ามือกับราวระเบียง (จะไปรู้สวรรค์วิมานอะไรวะ!?)
"ไอ้เก็ท?" ผมเดา ถ้าข้างนอกก็เท่าที่เรารู้ แต่ถ้าลับหลัง ในบ้านน้องชายไนซ์บอยของมันน่าจะรู้ดีที่สุด
"แล้ว...น้องบอกไม่มีใครให้จับมือดมได้เลย"
"เชรี่ย---หึหึ" ผมหลุดขำ

                        นึกไพล่ถึงเจสเตอร์กับเจได ลาบราดอร์คู่โปรดของมัน ซุนหัวดมนั่นดมนี่ฟุดฟิด
โดยเฉพาะเจสเตอร์หัวหน้าฝูง (ที่โดนไอ้ไซบีเรียนโชคดีปีนเกลียวอยู่ทุกบ่อย)
...ตัวรัก
...ตัวกอด
...ตัวที่ถูกถามหาชื่อแรกของเด็กฟิคเกียร์

                       เงียบกันทั้งคู่...เจฟฟรี่บี้บุหรี่ทิ้งทั้งที่เหลือกว่าค่อนมวน
"เหยี่ยว กูว่า..." เพื่อนเอ่ยปาก I think...
"กูรู้น่า!" ผมตัดบท know that!
"มึงรู้อะไร!?" เพื่อนนัยน์ตาสีเทาอมฟ้าหม่นหันมาจ้อง
"มึงคิดไร ทำไมกูจะดูไม่ออก"

"เฮ้อ...ขออย่าใช่คนที่กูคิดเลยว่ะ" เจฟฟรี่เบนสายตาไปทางเรือนนอนผม
"กูก็หวังว่างั้น" ผมหลับตา ภาพภายในฉายชัด...ดวงหน้าสวย แพขนตาดำสนิท หลับไหลในนิทราติดตรึงอยู่ห้วงหัวสมองผม
"เหยี่ยว---มึงต้องรับปากกู!" เจฟฟรี่กอดอก จ้องผมจริงจัง
"ว่า---" ผมยืดตัว หันหน้าสบตามันตรงๆ

"ห้ามใช้อารมณ์กับเพื่อน มึงต้องฟังมันก่อน" เจฟฟรี่เด็ดเดี่ยว
"เออ กูไม่ให้ประวัติสาสตร์ซ้ำรอยเหมือนไอ้ชายหรอก"
"มึงรับปาก!?" เจฟฟรี่ทวนเอาคำมั่น
"เออดิ คำไหนคำนั้น!" ผม เพื่อนผมยาวจ้องเพียงชั่วอึดใจแล้วพยักหน้าวางใจ

                      เราคู่ต่างยื่นฝ่ามือขวาแหวกอากาศ ตบกระทบอุ้งมือ
ตามด้วยฟันสันศอกอีกฝ่ายแล้วค่อยกำหมัด หันหน้ากำปั้นชกกระทบกันเบาๆ
ท่าเทคมือที่เล่นด้วยกันบ่อยจนชินอัตโนมัติร่างกาย
                      เปลี่ยนเรื่อง ...คุยกันต่อเรื่องมันจะกลับบ้านช่วงสาย (ถ้าตื่น) นัดแนะเรื่องไปเที่ยวอุธยากับป้ามารีน่า
ผมบอกเพื่อนถ้าไม่ไหวให้เก็บกระเป๋ามานอนด้วยกันที่นี่ซะจะได้ช่วยกันแบกขึ้นรถไปฟื้นที่โน่นเลย
โจ๊กจะได้ไม่โวยวายทุบนาฬิกาปลุกหมดทั้งบ้านเหมือนคราวที่แล้วอีก

                       เจฟฟรี่หัวเราะออก วีรกรรมเพื่อนตาคมที่ต้องตื่นมาถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นเวลาเช้าของทุกวัน
ทำค้างคาวฝรั่งออกงิ้วหลายรอบพอกัน ต่างฝ่ายต่างระบายกับนาฬิกาปลุก และแทบทุกครั้งเป็นผมหาให้ใหม่
แค่แรกๆ ที่ขยัน หลังๆ มา...ไม่ แกล้งบ่น 'กูเบื่อพวกมึงสองตัวว่ะ ทำเองก็แก้เอง อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ'
แต่สองคนนี้กลับไม่เคยเบื่อ...เรื่องของมันสองคนเท่านั้น หึหึ

                      แล้วก็รีบกลับห้อง...อยากกอด อยากกกคนนอนรอบนเตียง
............................
..............................
                       นึกถึงเรื่องไอ้ชาย...บทเรียนราคาแพง
'ชายชาติ' เซ็นเตอร์ตัวสำรองกำลังหลักคนนึงในทีมบาสเกตบอล อยู่ในแก๊งค์มาตลอด
สนิทกันตั้งแต่ ม.1 แอบชอบเด็กผม เคยใช้วิชามารแย่งเอาไป
หลอกมอมเหล้าใช้ยากระตุ้นแค่ครั้งแรก ครั้งต่อไปสมยอมกันเอง
...เด็กคนนั้นชื่อ ‘ฮง’ เชื้อจีนตัวขาวเล็กๆ น่ารัก
                       ตอนนั้นผมไม่รู้ ...ใช้อำนาจพ่อทำครอบครัวมันล้มละลาย ตัวไอ้ชายเองถูกบีบให้ออกจากโรงเรียน 
เหตุการณ์นั้นทำให้รู้แจ้งว่าจริงๆ แล้วแด๊ดยอมตามใจเด็กเลวอย่างผม
ความจริงปรากฏที่พ่อให้คุณอารักษ์ตามสืบ คอยดู คอยตรวจเช็คพฤฒิกรรมมาตลอด
มีปัญหาก็ตามตามล้างตามเช็ดให้ไม่ปริปาก...ผมสงบกับพ่อเพราะมัน

                          ทราบภายหลังว่าเด็กฮงคู่นอนมีใจ เข้าหาผมเพราะเหล่ไอ้ชายไว้ตั้งแต่แรก 
ช้ำใจ ปวดกระดองใจไม่หาย ตอกย้ำให้ผมยิ่งไม่จริงใจกับใครหนักข้อ
                          แม้ปีต่อมา... รู้ว่าสองคนนั่นอยู่ด้วยกันที่ออสเตรเลีย (แด๊ดจัดการให้พ้นหูพ้นตาผม)
ตัดใจได้ก็จริงและแอบช่วยเหลือเพื่อน โดยส่งเงินก้อนให้เปิดร้านซุปเปอร์ขายอาหารแห้งจากไทยที่โน่นผ่านเจฟฟรี่
ตัวเด็กฮงคนนั้นสั่งอาทิตย์กรุ๊ปส่งเรียนบริการธุรกิจเมืองเดียวกัน ให้ได้อยู่ด้วยกันสมใจ       
       
                          เรื่องแดงเพราะไอ้มิกกี้ดันนกรู้ มันเรียนยูเดียวกันกับเด็ก...
...เจฟฟรี่แค่บังหน้า ผมต่างหากที่จัดฉากอยู่เบื้องหลัง
ชายชาติมาหาเมื่อต้นปี บอกรู้ความจริงมาปีกว่าแล้วว่าเป็นผมกับพ่อ
เอ่ยปากขอโทษและขอบใจ ผมก็ขอโทษกลับ ต่างฝ่ายต่างให้อภัย เรื่องจบ
แม้ความสัมพันธ์จะต่างออกไปไม่สนิทดังเก่าแต่เพื่อนคือเพื่อน มิตรภาพทำให้อบอุ่น

                           ใช่...ราคาแพงระยำ
บทเรียนในอดีตคงไม่หวนกลับมาซ้ำรอยเดิม ต้องไม่ใช่กับลมเหนือคนนี้แน่นอนผมมั่นใจ

                         แต่กับไอ้กาย...มึง!
ช่วงที่มันบอกป่วย หายหัวติดต่อไม่ได้เกือบอาทิตย์ พอวันจันทร์กลับมาผมกับเจฟฟรี่ดักรอคุย
กายพูดแค่ว่ามันไม่ได้มีใจให้เมี่ยงคำ ที่บ้านให้ดูแลเฉยๆ เจฟฟรี่ซักหนักเข้าเลยคายออกมา...

'เจอคนที่คิดว่าใช่แต่ยังทำใจไม่ได้ จะเข้าใกล้ก็ไม่ได้ ขอเคลียร์ตัวเองก่อน'

                        ได้แต่ตบบ่าเพื่อนแสนดี มีอะไรให้บอก กายถึงกล้ามองหน้าผม เอ่ยปากขอบใจ
ถึงยังคงเชื่อใจปล่อยเวลาผ่าน ล่วงเลยจนถึงวันนี้
       
                          ใช่...กายคือเพื่อน
เพื่อนดีๆ คนหนึ่ง
ต้องให้เวลามัน...ทำใจ

*********************************************TBC by puppyluv

[MyTeaMeJive]

โย่ว
โยนเป็ดแรกและบวกแรก รับไว้ดีๆ
มั้ยล่ะ กายคือเพื่อนที่แสนดี ถึงแม้มันจะมีบางช่วงที่มันวอน กิน เท้า มากไปหน่อย
ลมเหนือ มีเด็กบ่นคิดถึง
ส่วนอีกคน แบบ ..ไม่กล้ารีแสดงความเห็น เพราะมีเด็กไม่ชอบนายเลย ไม่รู้ทำไม เหอเหอเหอ

ไจฟ์ครับ