หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[2pmui]

คุณ puppyluv เก็บกันทุกเม็ดจริงๆ น่ารักนะตัวเอง  
ขอให้มีคนอ่านเพิ่มขึ้นๆทุกวันเลยเชียว


การ์ตูน น่ารักอีกแล้ว  กระโห้น้อยลูกพ่อ ชะตาขาดดับดิ้นกันจริงๆก็คราวนี้แหละ
สงสารแต่พ่อมัน  จะว่ายังไงละนั่น   ตัวแสบซักทีสองทีเป็นบทลงโทษจะดีมั้ย คึคึคึคึ  

[sukie_moo]

มันบวกให้คนที่ชอบได้อ่ะ  แต่ประมาณเดือนตุลา จะมีโหวตให้เรื่องที่ชอบได้ ค่อยไปโหวตตอนนู้นเอาละกันเนาะ  จดๆเซฟไว้ละกันว่าชอบเรื่องไหนบ้าง

เก็บสถิติได้ดีเยี่ยมเลยแหะ ขอบคุณที่เอาใจใส่คนอ่านตัวน้อยๆคนนี้นะจ๊ะ

[yayee2]

มะได้หายไปไหนหรอกจ้า แต่หมู่นี้เดี๊ยนเข้าเล้าไม่ค่อยได้ฮ้า แต่คิดถึงน้องลมทู๊กวันเด้อ
อ้าว...กะโห้ของเหยี่ยว กินลูกน้ำไม่ได้เหรอ เออ..ไม่เหมือปลาหางนกยูงเหรอ ง่าวได้อีกช้าน

[indy❣zaka]

โนดาเมะ ดูมาราธอนไปก่อนโคนันอีกท่าน วะฮะฮ่า!!! 

[anajulia]

ว่าแต่...การ์ตูนสี่ช่องมาทีไร น้องลมน่ารักมั่กๆทุกที งุงิ
โถ....กะโห้ก๊อออออออออ

[หมวยลำเค็ญ]

เดือนที่แล้วแทบไม่ได้เม้มเลย อ่านได้แต่ในมือถือเวลาอยู่ในรถไฟฟ้า
ขอบคุณค่า ที่มาโพสอย่างต่อเนื่อง ไม่มีคุณคนแต่ง ขึ้นบีทีเอสคงน่าเบื่อ

[hahn]

+1 ให้กระโห้น้อย 555 ด้วยความสงสารที่โดนน้องลมแกล้ง

[dukdikdukdik]

การ์ตูนฮาอีกแล้ว

รู้ได้ไงอะว่าเราตามอ่านทั้งวัน 55+

[kinjikung]

กระโห้ จะรอดชีวิตมั้ยเนี่ย 5555

[jenjad99]

ชอบลม

พี่เหยี่ยวขาวอย่าทิ้งน้องลมนะ

มีเคือง

[Piaanie]

ก็นะ น้องลมเค้าซื่อนี่นา โถกระโห้น้อยของพี่เหยี่ยวอนาจใจจริงๆ

[Vesi]

ช่วงนี้ติดสอบคับ - -
ชีวิตโคตดราม่า
ตอนหน้าขอต้มยำปลากระโห้ได้มิ หมั่นไส้นกเลี้ยงปลา

ปล. + จะมีเครื่องหมาย +/- ตรงชื่อคนโพสตาม reply ต่างๆ ตรงใกล้ๆ avatar อ่ะคับ จะกด +/- ได้ ๒๔ ชั่วโมง ๑ ครั้ง

[golove2]

ที่เค้าหายไป 2 วัน เพราะไปแอ่ว เชียงราย เชียงใหม่มา

ไม่งั้น ไม่มีพลาด


 

[fuku]

เค้าหนีไปดูป้อจายชาวจีนมาอ่ะจ๊ะ -///-

เคลิ้มไปหลายวันอยู่
>> http://upic.me/i/za/caju1.jpg

[nopkar]

ฮาอ่ะ แล้วก็เพิ่งรู้ว่าปลาทะเลไม่กินลูกน้ำ 5555555555555555555555555555555

[BeeRY]

ฮาอ่ะ แล้วก็เพิ่งรู้ว่าปลาทะเลไม่กินลูกน้ำ 5555555555555555555555555555555

ง่ะ เพิ่งรู้เหมือนกันอะ แบบว่าเลี้ยงไรไม่ค่อยโต ตายเกลี้ยง
งานเยอะนิสนุง แต่ก็ตามอ่านทุกวันแหละค่ะ 

[roseen]

  :m20:น้องลมทำพี่เหยี่ยวได้

[✪PATTY✪]

+ 1 ค่ะๆๆๆ


ปลาทะเลไม่กินลูกน้ำ

ลม~

ทำพี่เหยี่ยวได้~

 

[nongrak]

กระโห้พี่เหยี่ยวจะตายไหม
โดนลมเหนือที่น่ารักเอาลูกอ๊อดมาให้กิน
ขำเหยี่ยว มันเป็นปลาทะเล

[Stupid_Dog]

สงสารพี่กาย
.
.
.
แต่สงสารกระโห้มากกว่า

[kunkai]

สงสารกระโห้   

[ChiOln]

หึหึ ฮะ ๆ ๆฮ่า ๆ ๆ ลูกน้ำกับปลาทะเลคิดได้ไงน้องลม

[namtaan]

ค้างไว้สองตอน แต่เมนท์สั้นๆว่า

"สงสารพี่กายเหลือเกิน เรื่องมันเศร้า" 

ไม่ได้หายไปไหนหรอก ได้อ่านทุกวัน แวบอ่านผ่านมือถือช่วงกลางวันได้บ้าง แต่อ่านได้เมนท์ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ

พอกลางคืนมานั่งหน้าคอมฯ จะเมนท์ทีไร เข้าเล้าไม่ได้สักที

เป็นห่วงอาการ เจ้าโห้จังเลย สัตวแพทย์รักษาทันมั้ยเนี่ย 

บวก 1 แต้มเ่ช่นเคย ขอบคุณค่ะ 

[DarKLasT]

อิอิน้องกะโห้

น่าสงสาร

[doomare]

เด็กมันซื่อ!

[samsoon@doll]

แวะมาเก็บพี่กายรอบดึกๆ

[puppyluv]

ลมเหนือที่รัก
ตอน45 Guy’s move on
------------------

Guy’s
           
            (เวลาปัจจุบัน) ทางเดินคณะวิศวะ มหาวิทยาลัย K

"พี่กาย.ย...ยย.!" เสียงร้องเรียก พร้อมคน-คนหนึ่งฟุ่บเข้ามาชนหน้าอกผมอย่างจัง

                 กระเป๋าหล่นจากมือรีบรับร่างพุ่งเข้าปะทะ
ชนหัวใจผมหล่นกระเด็นไปไหนไม่รู้

               มือสวยออกแรงหมุนตัวผมประจันคนหน้าเครียดที่วิ่งตามหลังมาติดๆ
"ช่วยด้วยครับ พี่โจ๊กจะจับผ้มมมมมม..ม" เสียงนกน้อยร่าเริง กลั้วหัวเราะ

 "อย่าหนีนะไอ้ลม หยุดอยู่แค่นั้น!"
"ไม่!" เสียงแข็งข้ามไหล่ไปหาคนตีหน้ามาร กริ้วกราด
“จับมันไว้ กาย!” โจ๊กชี้นิ้วสั่ง เร่งก้าวเข้ามาหา ผมรีบคว้าแขนเล็กให้โอบเข้าหาตัวเอง ขวางตัวเองเป็นโล่กั้นโจ๊กหน้ายักษ์ อารมณ์ผันเปลี่ยนในพริบตา สนุกจนหัวเราะเสียงดังตามไปด้วย---มีอะไรกัน เกิดอะไรขี้น!?

                เอื้อมคว้าข้อมือคนที่แอบซ่อนแผ่นหลังให้ชิดกระชับ ความสุขเปี่ยมปรี่ถึงคอหอย

 “...ไปกะกูเลยลม!” โจ๊กพยายามล้วงหลังผม
“เรื่องไร ...ม่าย ปายย” ซุกแผ่นหลังผมแน่นแต่แหย่หน้าออกไปทะเล้นกับคนพี่
“เดี๋ยวๆๆ เรื่องไรกัน 555 ” ได้แต่ร้องห้าม มือซ้ายกุมกระชับ มือขวายกกันตัวโจ๊กที่ดาหน้าเข้ามาไว้ หัวใจพองโต คึกคัก ตื่นเต้นเหมือนเด็ก

“เฮ้ย---หยุด!” ที่พัลวัลกันอยู่ชะงักกึก หันขวับ-ที่บันได เจฟฟรี่ตัวสูงใหญ่ยืนเขม้นมองส่งสายตาจะฆ่าให้เรียบ
                หนุ่มๆ วิดวะที่เพิ่งกรูลงบันไดมาพักเที่ยงหลีกทางให้พลัน ที่ผ่านไป-ผ่านมาก็หยุดไทยมุงให้คึ่ก
-------------------

                ผมเผลอปล่อยมือ ...เผลอแค่เสี้ยววินาที!

                ร่างทั้งร่างกระโจนแผลวไปหาคนผมยาวทันที

  “พี่เจฟฟรี่ พี่โจ๊กจะต่อยผ๊มมม...” โผขึ้นบันไดไป 2-3 ขั้น ยืนซ้อนหลังเกาะบ่าเจฟฟรี่ไว้
“โจ๊ก---รังแกน้องเหร๊อ!?” เจฟฟรี่ขึ้นเสียง
“ไม่ใช่ กูจะลากมันไปสมัครเดือนคณะ!”

 “ม่ายยย-ปายยย...” ยานคาง ล้อข้ามไหล่ตัวสูงใหญ่ผมยาว
“มานี่เลยลม อย่าให้กูต้องเหนื่อย” ท้าวสะเอวอีกมือกระดิกนิ้วเรียกดิ๊กๆ

               ผมหัวเราะก้อง รู้เหตุผลที่หนีมาแล้ว...

  “ให้น้องพีทสุดหล่อไปดิ ผมไม่ไป”
“...อย่าให้กูได้ต่อยมึงจริงๆ  นะลม”
"น้องโซลเกาหลีก็ด้ายยย"
"เน่ อ้ายยย-ลม"

  “พี่เจฟฟฟฟฟฟรี่---” กดเสียงเบาข้างหู เจฟฟรี่ยิ้มฟันขาว เอนตัวใกล้เกือบชิดริมฝีปากรูปกระจับ
"-ว่า?"
“ชอคชิพสองก้อน!” ติดสินบนเร็วปรื๋อออออ ดวงตาจับจ้องไอ้พี่โจ๊กไม่วาง
“ได้เล้ยยยยยย!!!” คนตัวใหญ่ข้างหน้ารวบร่างบางขึ้นขี่หลัง เหวี่ยงขาเรียวใส่โจ๊ก ประสานเสียงหัวเราะดังก้อง

               โจ๊กบ้าจี้ตาม โวยวายจะอัดเจฟฟรี่ที่แปรพักตร์ให้ได้ ผมเท้าสะเอวส่ายหน้าหัวร่อ หนุ่มวิศวะผ่านไปมาฮือฮาหยุดยืนดูเป็นฝูง

                สายตาผมจับจ้องศรีษะเล็กๆ ที่หงายแหงนไปข้างหลัง อ้อมแอ้มโวยวาย-โอดโอยเพราะถูกเหวี่ยงพอกัน
ความเครียดที่สั่งสมเหมือนจะมลายหายไป
---------------------------------------

           ...พริบตา!!!

                เป็นเงาร่างสีขาวโฉบลงมา ...สีขาวสว่างวาบ คนตัวสูง หุ่นเท่ห์ เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาว ไม่ติดกระดุมถึงแผงอก วูบลงมาจากบันได โอบกอดซ้อนหลังหุ้มบังใบหน้าสวยนั้นไว้---ทั้งหมด

                 ผมยิ้มค้างเติ่ง...

 “เล่นไรกัน?” เสียงนุ่มเอ่ย ดวงตาไม่มองผู้อื่นใดนอกจากศรีษะทุยที่โอนเอนเข้าถูไถกับอกกว้างของตน

                ผมมองนัยน์ตาสวยที่มองช้อนขึ้นไปสบตาคน -คนนั้น...มันช่าง

 “พี่โจ๊กจะพาลมไปเชือด พาหนีเร้ววว...” แขนเล็กวาดรอบคอ เอี้ยวตัวซุกอกแกร่ง เจฟฟรี่ปล่อยขาให้คนซ้อนหลังรับเอาไว้ทั้งหมด
“เอาไป!” สองมือว่างมารบรากับคนตาคมตรงหน้าแทน

  “บินไปเล้ย นกเอี้ยง บิ๊นนน!” ระฆังเงินใบเล็กๆ ร้องสั่ง
“ครายยยย... นก-เอี๊ยงงงงงงง!? 555” ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มกว้างราวเด็กซนได้ของเล่นถูกใจไว้ในมือ กระชับลูกลิงที่เกี่ยวเกาะหลังแน่นหนึบ ศรีษะทุยเล็กๆ ซุกกับหลังคอ-พาออกวิ่ง

        ...วิ่งมาหาผม---ตรงเข้ามาที่ๆ ผมยืนอยู่!?

               ไหล่เฉียดไหล่ แค่เนื้อผ้าแตะผ่านไม่ได้กระทบผิวกายแม้ซักรูขุมขน
แต่ความรู้สึกมันช่างรุนแรง ยิ่งกว่าโรดเทรนวิ่งชน

              เสียงโจ๊กล้งเล้งกับเจฟฟรี่ ผมกลับไม่ได้ศัพท์ ...ไม่ได้ยินเลยต่างหาก
..............................
...................................
              โดนกระแทกไหล่ปึงงงง!!! ผมเซผงะ---โจ๊ก

“มึงด้วยกาย ไม่ช่วยกู!” เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงจากไปทางเดิม ...คงกลับคณะ

             เจฟฟรี่มองตาม ส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนหันมาพยักหน้ากับผม เราต่างก้มเก็บกระเป๋าเงียบๆ

          ...สิ่งของที่กระจัดกระจาย
          ...เศษเสี้ยวหัวใจผมกระจัดกระจาย

*******************************************************

             บ่ายสามโมงกว่า โต๊ะประจำหน้าตึกศิลปกรรม ใกล้ห้องชมรมกิจกรรมนักศึกษา

  “เปิดเรียนมา 3 วัน กูเพิ่งเห็นหน้ามึงว่ะ กาย” โจ๊กเอ่ยทักเป็นงานเป็นการ
“ยุ่งเรื่องเก็ทอยู่...แล้วก็เชียร์น้อง” อ้างเรื่องความรับผิดชอบในหัว ...ผมเป็นประธานรับน้องฝ่ายดี-ฝ่ายพระเอก ดูแลความสงบ ความเรียบร้อยทั่วไป ฝ่ายว๊ากตัวร้ายเป็นเพื่อนขาโหดอีกคน
“อ้อ---” เพื่อนพยักหน้า
  [Rrrrrrrr...] โทรศัพท์เข้าพอดี โจ๊กชูโชว์ให้เห็น เดินห่างออกไปคุยที่ใกล้ๆ หน้าห้องชมรมมัน
                   
              เหลือผมกับเจฟฟรี่นั่งกันสองคน   

              ผมหน้าเครียด เมื่อเที่ยงตรงทางเดิน ยังกอดปล้ำเรื่องคนหนีประกวดดาว-เดือน เฟรชชี่มหา’ลัยอยู่เลย
บ่าย3 เลิกเรียน จำต้องมาเจอกัน ไม่อยากถูกสงสัย
             วันนี้วันศุกร์แล้ว จันทร์หน้าเริ่มเข้าประชุมเชียร์...กระแสความคิดคำนึงว่ายวนในหัว 'เค้าแพ้อาหาร อภิสิทธิ์ไม่ต้องรับน้องเฟรชชี่นี่หว่า' ไพล่คิดถึงไปได้ยังไง!?

             ในห้องเรียน โมงยามที่ผ่านมาผมเหมือนนั่งอยู่ในกองไฟบรรลัยกัลป์ ---สองมือกุมศรีษะ บีบขมับ เกือบเดือนกว่าๆ ที่ปิดเทอม ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย!

  “เป็นไรกาย?” เจฟฟรี่ช่างสังเกต ตั้งแต่สนิทกับโจ๊กที่เคร่งขรึมกลับเปลี่ยนเป็นช่างพูดขึ้น แต่ก็แค่กับพวกผม กับคนอื่นยังขรึม-ยิ้มยากคงเส้นคงวาไม่เปลี่ยน
“เจฟฟรี่-กู...ไม่ไหวว่ะ” ชายตามอง โจ๊กเดินหายเข้าห้องชมรมถ่ายภาพพร้อมน้องในชมรม ...ท่าจะนาน
“อยากให้กูรู้อะไร ก็พูดมา”
“ถามหน่อย?”
"......"เจฟฟรี่พยักหน้าอนุญาต

 “รู้เรื่องน้องกู -เก็ทกับบี ใช่มั้ย”
"......." มันพยักอีกครั้ง ถึงเจฟฟรี่ไม่พูดแต่ผมรู้มันดูออกแน่ เอาน่าเก็ท---ช่วยพี่หน่อย

  “เก็ทมันไม่เคยสนิทกับใครนอกจากกู เพิ่งมีลมเป็นเพื่อนสนิทคนแรกและคนเดียวของมัน” ผมเกริ่น
“แล้วไง?”
“กูอยากรู้เรื่องลม” ผมโพร่งเข้าประเด็น
“-เรื่อง?” เจฟฟรี่จ้องผมเขม็งจนผมนึกกลัว
“ลม...เหยี่ยว-มันคบกับลมรึวะ!?” ผมหน้ามืดตามัว แบบนี้มันไม่ใช่ผม

  “...มึงคิดว่าไง?”
“ไม่รู้ว่ะ!?” ไม่อยากรู้ความจริงขึ้นมาเสียเฉยๆ
“เหยี่ยวมันไม่พูดอะไร กูก็ไม่ได้ถามมันจริงจัง” เหมือนเจฟฟรี่ปกป้องบางอย่างอยู่ยังไงไม่รู้

  “มึงรู้เรื่องไรมั่ง เจฟฟรี่” เอาวะ ผมสูดลมหายใจ
“เหยี่ยวมันเจอกันจังๆ ก็ที่บ้านมึง น้องเค้าเป็นไข้ ...หามส่งโรง’บาล”
"......" ผมพยักหน้ารับ อยู่ในเหตุการณ์ด้วย

  “ที่โรง’บาล ลุงหมอของเหยี่ยวเป็นคนให้ทุนลมเรียนมัธยมเลยรู้จักกัน มันยังบอกโลกกลมชิบ” ประหลาดแท้ ใจผมเริ่มฟูขึ้น ซักเจฟฟรี่ให้เล่าต่อ
"...แล้วไง?"
“ตอนแรกลมจะไม่เรียนต่อ ไม่รู้ไง-อาทิตย์กรุ๊ปให้ทุนเรียนที่นี่ ให้เหยี่ยวดูแล ...กูฟังโจ๊กมาอีกทีนะ”
“งั้นเหรอวะ?!”
“เออดิ เห็นว่าเพราะเก่งเปียโน เคยเล่นประจำในโรงแรมที่พ่อมึงเป็นผู้จัดการด้วยไม่ใช่เหรอ เรียนจบต้องใช้ทุนกับเครืออาทิตย์” ผมสะท้อนใจ เรื่องเล่นดนตรีงานพิเศษก็เป็นผมคะยั้นคะยอให้พ่อรับเพื่อนน้องไปเล่น

            ตอนนั้นไม่คิดว่าเป็นลมเหนือ นึกว่าเด็กที่เก่งคีย์บอร์ดเพื่อนในห้องของเก็ทอีกคนที่ชื่อ'ภิรมย์' ชื่อเล่นออกเสียงเรียก 'ลม' เหมือนกัน  กว่าจะรู้ว่าเป็นลมเหนือก็คือเดือนสุดท้ายจะหยุดสอบไล่ ผมก็เข้าช่วงสอบพอดีไม่มีเวลาไปเฝ้าดู (ได้แต่เสิร์ชหาเพลงจากเน็ตให้เท่านั้น)

            ที่ร้านอาหารน้าแจ๊คเหมือนกัน น้องบอกเพื่อนในห้องไปสมัครกัน 3 คน แต่เหลือทำแค่คนเดียว ผมนึกว่าเพื่อนผู้หญิงเป็นคนรับทำเพราะญาติชื่อ'นิด'-น้าผู้หญิงโทรมาเล่า 'เพื่อนเก็ทหน้าสวยมาก ตัวขาว หุ่นดี เสียดายแพ้ควันบุหรี่เลยให้ช่วยงานในครัวแทน' ไม่ได้ติดตามทั้งที่อยู่แค่หน้าบ้าน
...ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้น ผมคงเช้าถึงเย็นถึง เรื่องมันคงไม่เผาไหม้สุมอกผมแบบนี้

             สองคนนี้เจอกันที่บ้านผม...เป็นผมอยู่เบื้องหลังหรอกหรือ ผมกลั้นใจ -ความอยากรู้มีมากกว่าสิ่งอื่นใด

 “แล้วที่ไปรีสอร์ท?”
“ไม่เห็นมีไร ...ห้องมันพัง ช่างทำไม่เสร็จตามกำหนดเลยหนีเที่ยวประชดช่างซะงั้น แล้วช่วงนั้นได้ช่วยเรื่องหาหอพัก เรื่องเข้าเรียนอะไรเทือกนั้นเลยไปด้วยกันนะกูว่า” อันนี้รู้ชัด เหยี่ยวเจ้าของห้องเล่าสภาพวินาศสันตะโรรอบแรก 'สึนามิลงห้องกู!' แค่นั้น ที่เหลือโจ๊กตามจิกตามตีแผ่ใส่ไข่ไม่เลิก สาธยายน้ำท่วมทุ่งหลายรอบมาแล้ว

  “...แล้วสองคนนั่น...มึงคิดว่าเค้า...มีอะไรกันมั้ยวะ?” ไม่รู้หลุดคำถามนี้ออกไปได้ยังไง ภาพสายตาที่ทั้งคู่ช้อนมองหากันยังติดตรึงใจผม
“ถามทำไม เรื่องของมันดิ!?” เจฟฟรี่ยกแขนบังหน้า ไม่อยากตอบ

 “แค่เป็นห่วง ลมเป็นเพื่อนสนิทน้องกู ถ้าเผื่อเกิดไรขึ้น กูกลัวจะมองหน้ากันไม่ติด ไม่อยากให้น้องชายกู---เสียเพื่อน” ผมอ้อมแอ้ม
“กูเข้าใจมึง กาย แต่อย่าโกรธเรื่องที่กูจะพูดนะเว้ย กูชอบที่น้องมึงกล้าเปิดเผย ชีวิตของมันเองจะรักใคร ชอบใครมันเลือกเอง ถือว่าเก็ทน้องมึงกล้าใช้ชีวิตมากกว่าที่กูคิดไว้ซะอีก ยิ่งถ้ารู้ว่าพี่ชายแสนดีจะห่วงมันมากขนาดนี้ รักตายเลยว่ะ” เจฟฟรี่ย้อนก่อนตีแสกหน้าผม
“เจฟฟรี่...กู” ผมพูดไม่ออก
“บอกตามตรง มึงพูดเหมือนไม่รู้จักเหยี่ยวเพื่อนมึงเองด้วย ---ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริง กูว่าเหยี่ยวมันแยกแยะออกอยู่หรอก” เจฟฟรี่ยังเข้าข้างเพื่อนสนิทตัวเองอยู่ดี
“เฮ้อ...” ผมถอนใจ ไม่สบตา หน้ายังยุ่ง

 “กาย แล้วมึงไม่เคยสังเกตุคนของเหยี่ยวมั่งเหรอวะ”
“ทำไม สังเกตอะไร?” ผมฟื้นสดชื่นขึ้นมาเฉยๆ
“คนของเหยี่ยว มันจะไม่ให้มายุ่งกับพวกเรา มันขี้หวง มึงก็รู้” ใช่-ผมคิด จะไม่มีพามาให้เห็นเลย แล้วแต่ละคนดูหงิมๆ ยอมอยู่ใต้อาณัติแบบไม่มีข้อแม้

               เหยี่ยวขีดเส้นความสัมพันธ์ชัดเจน คบใครจะส่งสัญญาณก่อน แค่ one-night นะ แค่ sex-friend หรือแค่ควงให้เป็นข่าวเพื่อได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ...เลิกกันแล้วยังไปมาหาสู่ พูดคุยทำธุรกิจกันต่อเฉย นิสัยฝรั่ง สื่อไม่มีระคายได้
               นั่นล่ะ ข้อเด่นของเหยี่ยวขาวผู้ทรนง

          ---แต่ลมเหนือกลับอยู่นอกเหนือ ...มีชีวิตชีวา เป็นตัวของตัวเอง เป็นลมเหนือที่ผมรู้จัก เหมือนที่ผ่านมา
          ---เหมือนไม่มีอะไร

“เดือนที่แล้ว-ลมไปขลุกอยู่บ้านกู กินนอนอยู่นั่นเกือบ 2 อาทิตย์ได้” เจฟฟรี่บอกในสิ่งที่ผมไม่รู้ หัวใจที่แห้งผากเสมือนมีน้ำเย็นรดริน

              ตั้งแต่กลับจากเกาะกูด ตลอดปิดเทอมที่ผ่านมาผมไม่ติดต่อพวกมันเลย แกล้งยุ่งเรื่องงานถ่ายแบบ-เรื่องที่บ้านทั้งที่ความจริงยุ่งเรื่องจัดการใจตัวเองไม่ได้ต่างหาก

“กูจะทำเพลง ทำดนตรีเสนอค่ายเพลง ได้ลมมาช่วยเหมือนเสือติดปีกเลยว่ะ” เจฟฟรี่ยิ้มถูกใจ เรื่องดนตรี เรื่องที่มันรัก ผมไม่กล้าว่าอะไรต่อ ด้วยมารยาทและไม่อยากให้รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ แกล้งเบี่ยงเบนประเด็นคุยเรื่องดนตรี ...เรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องของลมเหนือ
.........................
..................................
            โจ๊กเดินเข้ามาพอดี
“ไปร้านไอติมข้าวนิ่ม ลมมันจะเลี้ยงพี่หมาบ้าของมันค่าขัดขวางกู” จิกตาใส่เจฟฟรี่
"ยินดีคร๊าบ..." พี่หมาบ้าอวดยิ้มฟันขาวล้อเพื่อนเตี้ย
“มึงด้วยกาย น้องชายมึงกับเพื่อนไปรอที่ร้านแล้ว” ผมนึก จริงด้วย เก็ทต้องรู้เรื่องลมเหนือมากกว่าใคร-มองข้ามไปได้ไง

             แม้เมฆหมอกยังบดบังแสงสว่างในใจผม แต่เรื่องอาจจะไม่แย่กว่าที่ผมคิด...หากเปิดตามองชัดๆ  คำตอบคงชัดเจนกว่าที่จะปล่อยให้ตัวเองจมกับความคิดวกวนอยู่อย่างนี้
            ให้ผมได้ลองมองลมเหนืออย่างชัดๆ
             เวลาจะให้คำตอบผม...แค่ใช้เวลาเท่านั้น

             ไม่รู้ตัวเลยว่าเนื้อแท้ข้างในผมกำลังคาดหวังอยู่ลึกๆ หรือผม...กำลังโกหกตัวเองอยู่

*********************************************************TBC by puppyluv

[EunJin]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
รู้สึกระหว่างพี่กายกับน้องลมจะมีอะไรบางอยากกั้นไว้??
อย่างว่า คนที่เค้าไม่ได้เป็นคู่กัน... มันก็พูดยากละเนอะ ^^

[@StaR@]

การ์ตูนยังสนุกเหมือนเดิมเลย
น้องลมทำกระโห้พี่เหยี่ยวเดี้ยงไปแล้ว
หวังว่ากระโห้จะกลับมาหายเป็นปกติ
ส่วนตอนนี้พี่กายยังคงสืบหาข่าวสารต่อไป
อยากรู้ทำไมไม่ถามเหยี่ยวไปเลยล่ะกาย
จะได้รู้เรื่องกันไปเลย
 

[a_tapha]

สงสารพี่กายอ่ะ  ตัดใจเถอะพี่