ตอน : ครอบครัวหรรษา part 2 --- คุณพ่อผู้น่ารักวันที่หนึ่งบิ๊กเล่า :
นะ.....นี่มันบ้าบออะไรกัน.....
“จั๊ด......จ่าดาดาดีจั๊ด....จั๊ด......จ่าดีดาดี่จั๊ด.....จั๊ด.....จีดี้”
ภาพตรงหน้าผมคือผู้ชายตัวใหญ่วัยสี่สิบกว่า......รูปร่างออกไปทางอวบเหมือนซูโม่ ผมยาวและรวบหางม้า หนวดเครารกครึ้ม เหมือนกับหมีกิซลี่ กำลังจับมือของไอ้บู้ แล้วเต้นท่าหน่อมแน้มที่พ่อเจ้าประคุณคิดว่ามันน่ารักที่สุดแล้วในชีวิต
“หนู......ลูกใครครับ......หนูลูกใคร”
“ลูกป๊า”
“ขอดูไข่ย้อยหน่อยจิ.....ลูกชายป๊า.....ต้องพิสูจน์ ว่าเหมือนกันมั้ย”
พ่อทำเหมือนกับว่ากำลังเล่นอยู่กับเด็กสิบขวบ ทั้ง ๆ ที่ไอ้หมามันจะยี่สิบอยู่รอมร่อ.....ว่าแล้วมือที่เต็มไปด้วยขนดก ๆ (แบบหมี) ก็เกี่ยวกางเกงไอ้บู้ลง เพื่อจะดูน้องหนูของพี่.......อ๊ากกกกกก
“พ่อ.....หยุดเลยนะ....หยุดเดี๋ยวนี้” รู้ตัวอีกทีผมก็ดิ่งเข้าไปแล้วปัดมือคุณป๊าของไอ้หมาออกจากเป้ากางเกงพี่
“พ่อนี่มันโรคจิตชัด ๆ.....แล้วนั่นทำไมถึงไม่ยอมโกนหนวดห๊ะ.....แล้วแบบนี้ที่บริษัทเค้าไม่ว่าเร๊อะ”
คุณพ่อผละออกมาแล้วไปยืนข้างไอ้เชี่ยเบียร์ พ่อหมีใหญ่ก้มลงไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับไอ้เด็กนรก แล้วก็หัวเราะหึหึ
“เป็นอย่างที่เบียร์บอกพ่อเลย....ไอ้บิ๊กนี่มันยังชอบทำตัวเจ้ากี้เจ้าการไม่เปลี่ยนจริง ๆ”
ฮ๊ะหนอย.........หนอย........ฮึ่ยยยย ทำไรไม่ได้....เก็บกด ๆ ๆ คิงคองอยากฆ่าหมีด้วยมือเปล่า
“ดำทำไรกับเบียร์ไว้.....จำได้ใช่มั้ย ไอ้ดำนิสัยเสีย” ไอ้เด็กเวรสมทบ กูแทบจะพ่นไฟได้อยู่แล้ว.....อยากบอกให้แซ่บ!!!
หันไปหาไอ้หมา.......ไอ้หมาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม......ใช่สิ......พวกของมึงมาแล้วนิ.....รุมกูเลยเอาดิ๊
“พ่อลาออกจากงานแล้ว.....ไม่งั้นจะมาหาแกกับน้องบู้ได้ไง.....นี่กะว่าจะมาอยู่ซักเดือน จนกว่าเจ้าเบียร์จะเปิดเทอม” คุณพ่อพูดออกมาราวกับเป็นเรื่องธรรมดายิ่ง....
“ออกจากงานแล้ว!!!!! พ่อ......พ่อยังต้องส่งเสียลูกชายตั้งสามคนนะ....แล้วไหนจะเลี้ยงแม่ของไอ้เบียร์อีก.....ลาออกได้ยังไง......โห่พ่อ.....คิดอะไรของพ่อเนี่ย”
“ดำหุบปากไปเลย.....แม่เค้าได้งานประจำทำแล้วหรอก....หูย......แล้วตอนนี้พ่อน่ะเค้าเป็นนักเขียนด้วย.....อย่างเท่ห์ ดำนี่ไปมุดอยู่ไหนมา ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเค้าเล้ยยยย” ไอ้เบียร์สวนขี้นมา ส่วนคุณพ่อก็เอาแต่บิดตัวไปมาด้วยความเขิน....ม่ะ.....ไม่น่ารักนะนั่น......
อะไรน่ะ.....พ่อผมเนี่ยนะเป็นนักเขียน!!!!!
คิงคองปวดใจกับพ่อหมี.....จำได้ว่าพ่อแกเคยบ้าปลูกต้นไม้.....บ้าทำน้ำตกจำลอง.....เคยต่อเรือจิ๋วในขวด......แต่ไม่ยักรู้ว่าพ่อเขียนหนังสือได้......แต่ก็ไม่น่าจะทำเป็นเรื่องเป็นราวนิเฮ้ย!!!!!!
“งานบริษัทที่ทำก็มั่นคงดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ.....พ่อไม่ได้ตัวคนเดียวนะ....พ่อยังมีครอบครัว มีภาระต้องรับผิดชอบ......ผมไม่เข้าใจเลย.....เงินเดือนตั้งหลายหมื่น ไหนจะค่าตำแหน่ง.....แล้วยังจะโบนัสอีก.....พ่อนะพ่อ”
“ก็เป็นความฝันของพ่อน่ะ.....อยากทำตั้งแต่หนุ่ม ๆ แล้ว......เพิ่งจะได้ทำเอาตอนนี้......ซื้อกันรึยังครับ คุณลูกชายที่เคารพรักทั้งสอง......หญิงสาวใต้แปลงกุหลาบ.....ยังไงก็อุดหนุนพ่อด้วยนะครับลูก ๆ แหะ ๆ”
ขะ......ขายของซะงั้น ขายไม่ดีล่ะสิท่า.....คงจะวางอยู่ในมุมอับของร้านหนังสือแหงม ๆ
“เบียร์ซื้อแล้ว ซื้อให้พี่บู้ด้วย.....อ่ะนี่......แต่ไม่ซื้อให้ดำหรอก....ดำน่ะ อ่านตำราเรียนไปเหอะ ชิส์”
ไอ้เชี่ยเบียร์ส่งหนังสือที่หน้าปกเป็นรูปโครงกระดูกหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาว มีเถากุหลาบเลื้อยพันอยู่เต็มร่าง......รู้เลยว่าไอ้หมามันได้ความโรคจิตมาจากใคร.....ไอ้บู้รับหนังสือไป ท่าทางดี๊ด๊าสุดชิวิต....ยกหนังสือขึ้นสูดดมกลิ่นหมึกพิมพ์
“ป๊าเท่ห์โครต.....สมกับเป็นป๊าของบู้.....รักป๊าที่สุดในโลก” ไอ้หมาวิ่งเข้าไปกอดพ่อหมีของมัน พ่อก็ขยี้ขยำพี่ด้วยความหมั่นเขี้ยวอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหันหลังไป....ก้มลงควักของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ทรงเห่ยซะไม่มีอ่ะ
หะ......ให้ตายเหอะ!!!
ม....มันเป็นหมวกหัวสัตว์และที่คาดผม.....มีทั้งกบ เสือ.....หมี......หมา หูแมว.....หูกระต่าย.....หูหมี.....เพียบ(ถึงจุดนี้....ทำเอากูอึ้งเว่อร์)
“เบียร์เอากบนะ เบียร์จองแล้ว”
“งั้นพ่อเอาหมวกหมีละกัน.....น้องบู้ล่ะ”
“บู้เอาที่คาดผมหูหมี เพราะว่าบู้เป็นลูกหมี”
แล้วพ่อก็จับมันฟัดอีกรอบ......ใครบอกว่ามึงเป็นลูกหมี ออกจะเหมือนลูกหมา.....หมากระเป๋า!!!
“บิ๊ก.....แกชอบแบบไหน....ที่คาดหรือว่าหมวก มาเลือกไปซักอันมาลูก”
“ม่ะ....ไม่เอาเฟ้ย”
“โฮกกกกกกกกก”
คุณพ่อทุบอกตัวเอง....ติ๊ต่างประหนึ่งว่าตัวเองเป็นหมีขาโหดประจำป่า แล้วก็วิ่งไล่จับลูกหมีผอม ๆ กับลูกกบหน้าตาน่าเกลียดน่าชัง ไอ้เด็กสองคนนั่นส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ดูท่าทางจะสนุกกันจนลืมโลก พ่อจับไอ้เบียร์ได้แล้วก็ฟัด ไอ้หมาตามมาสมทบ สองคนพ่อหมีกับลูกหมีช่วยกันฟัดลูกกบ.....
พวกคนเพี้ยน.....
พวกสติไม่ดี......
อย่ามาแย่งพี่ไปจากผมนะ......คนพวกนี้น่ะ.....กลับกันไปซ๊า......ไปให้พ้น......
กลับไปซะเดี๋ยวนี้
Go Awayyyyyy!!!!!
NOW!!!!!!!
.
......
.............
............................
พ่อมาถึงก็หลายชั่วโมงแล้ว(ไอ้หมานี่แหละ แอบโทรตามพ่อมา.....ไอ้ชั่วเอ๊ย....กูจะไม่ไว้ใจมึงอีกต่อไป) แต่ก็ยังไม่ยอมเอาสัมภาระไปเก็บ เอาแต่นั่งกอดไอ้หมา หอมแล้วหอมอีก ฟัดซ้ำไปซ้ำมาจนผมกลัวว่ามันจะเฉามือตายไปซะก่อน......ตอนนี้ทั้งสามคนนั่งประจำที่อยู่ตรงพื้นหน้าโซฟา และกำลังดูทีวีโดยมีไอ้หมานั่งอยู่บนตักข้างซ้าย.....ไอ้เบียร์นั่งอยู่บนตักขวา แขนใหญ่ ๆ ของพ่อหมีโอบมันทั้งคู่ไว้กันตก ส่วนหลังก็เอนพิงกับขอบโซฟา....นั่งดูรายการฮาจะเกร็ง.....แล้วขำกันเสียงลั่น.....ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูซะเหลือเกิน........ซักพักคุณพ่อก็หันมาจ้องหน้าผม....ผู้ซึ่งไม่ต่างอะไรกับขี้ข้า ที่กำลังถูพื้นงก ๆ จัดการกับรอยตีนที่พวกคุณท่านทำเอาไว้ คุณพ่อยิ้มแฉ่ง.....ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน
“พ่อเอาโค้ก.....ขอโค้กพ่อหน่อยสิบุ๊กบิ๊ก.....พ่อคอแห้ง”
“มีแต่เป๊บซี่เหอะ”
“เบียร์จะกินเจเล่ไลท์....ดำลงไปซื้อให้กินหน่อย”
“ฝันไปเหอะมึง”
“บุ๊กบิ๊ก.....พี่อยากกินบาร์คาดิรสส้ม”
“หูย.....ลูกชายป๊า....โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะ.....หัดดื่มแอลกอฮอล์ด้วย......”
ไม่มีใครสนใจผมที่ยืนหัวโด่.....ทั้งสามคนพ่อลูกเห็นผมเป็นคนใช้ ผมรับเงินจากคุณพ่อ.....แล้วก็เตรียมกระดาษปากกาจดของที่พวกคุณ ๆ เค้าฝากซื้อ....ขนมขบเคี้ยวไร้สาระ.....บุหรี่.......แล้วก็บาร์คาดิของไอ้หมา(พ่อกำลังทำพี่เสียคนด้วยการตามใจ....ถ้าไม่เห็นแก่พ่อ ผมจะตบไอ้หมาให้หัวพุ่ง)
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่นะ......ไม่น่าตัดใจจากน้องเปาเลยให้ตาย.....ถ้าตั้งหน้าตั้งจาจีบซะตั้งแต่แรกโดยไม่สนใจไอ้หมา ป่านนี้ผมคงได้นอนกกอยู่กับน้อง.......แต่คิดอีกที.....ก็โดนน้องเค้าชกซะหน้าแหกมาไม่ใช่เรอะ....ความจำสั้นจริงนะกู
แห้วไงแห้ว.....แห้วแดกน่ะรู้จักมั้ย....
“เดี๋ยว.......ไปด้วย ๆ ๆ”
ไอ้เด็กเตี้ยวิ่งปร๋อออกจากตักพ่อ ตรงดิ่งมาหาผม มือเล็ก ๆ ของมันคว้ามือผม แล้วทั้งลากทั้งจูง.....ออกจากห้องไป
ผมหันไปมองพี่....พี่ดูท่าทางจะมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ชิดพ่อ.....ภาพของลูกกับพ่อที่ใกล้ชิดสนิมสนมกัน.....มันทำให้ผมรู้สึก
รู้สึก....
อิจฉาพ่ออย่างบอกไม่ถูก
พ่อครับ.....ผมน่ะ....มีสิทธิ์ในตัวพี่มากกว่าใครทุกคนบนโลกนี้
ผมน่ะดูแลมันมากกว่าที่พ่อดูแลตั้งไม่รู้กี่เท่า
ผมไม่ยกพี่ให้ใครหรอกนะ......พี่น่ะเป็นของ ๆ ผมแล้ว.....เป็นสมบัติของผม
.
....
.........
“ดำขี้อิจฉาว่ะ” ไอ้เชี่ยเบียร์ ไอ้เด็กปากเสียเป็นฝ่ายเริ่ม ขณะที่ผมกับมันอยู่ในลิฟท์กันแค่สองคน ราวกับมันอ่านใจผมออก
“ใครใช้ให้ตามมาวะเนี่ย”
“ก็คนเค้ามีน้ำใจ....อุตส่าห์ลงมาช่วยพี่ชายถือของนะนี่”
“เห็นกูเป็นพี่ด้วย.....ไม่บอกไม่รู้น่ะเนี่ย”
“แล้วดำล่ะ....เคยเห็นเบียร์เป็นน้องรึเปล่าเหอะ”
“กูไม่เคยมีน้องนะ เท่าที่จำได้ กูลูกแฝด”
“ส่วนเบียร์มันก็เป็นแค่ลูกติดเมียใหม่ของพ่อสินะ.....”
มันทำเสียงเศร้า.....แบบที่ไอ้หมาชอบทำ.....ก่อนจะถอนอกถอนใจแล้วเดินนำหน้าผม....เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก
“รู้ทางเหรอไอ้เบียร์”
“จำได้หรอก....ไม่ได้โง่นะ”
หึ.....ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย เจอกันคราวนี้มันสูงขึ้นกว่าเดิมเยอะ.....สูงกว่าไอ้บู้อีก.....ไอ้หมาถึงกับบ่นอุบ เมื่อต้องกลายเป็นพี่คนโตที่ตัวเล็กที่สุดในบ้าน......ก่อนจะบอกให้พ่อขยันแต่งนิยายขาย จะได้มีเงินมาให้มันต่อกระดูก....อืม.....มันบ้าเนอะ
แล้วไอ้เบียร์ก็ไม่ได้พูดอะไรที่ฟังแล้วขัดหูผมอีก.....มันเงียบและไม่ยอมพูดกับผม ทำหน้าตาหงิกงอ หยิบของโยนใส่ตะกร้า โยนเอา ๆ.....จนผมต้องแอบหยิบออก.....จะบ้าเหรอ!!! น้ำยาล้างเล็บ น้ำยาล้างจุดซ่อนเร้น แล้วก็ผ้าอนามัย มึงจะซื้อไปให้ใครใช้ ที่อยู่กันก็มีแต่ตัวผู้ทั้งนั้น....หรือว่ามันจะซื้อไปให้พ่อใช้.....ไม่นะจ๊อด!!!
เหมือนเลย.....นิสัยแบบนี้.....นิสัยของไอ้หมาชัด ๆ......ทั้งบ้านมีผมคนเดียวสินะที่เกิดและโตมาอย่างคนปกติ
หันไปสบตามัน.....มันก็สะบัดหน้าหนี งอนใช่มั้ย.....นี่มึงงอนกูใช่มั้ย
จะเอาอะไรอีก.....แค่ทำใจยอมรับมึงกับแม่ของมึงที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในบ้านได้นี่.....ก็นับว่าบุญแล้ว.....จะให้เห็นว่ามึงเป็นน้องชายกูงั้นเหรอ
ฝันไปเหอะ....ไอ้เด็กปากเสีย.....นี่กูก็สงบลงไปตั้งเยอะแล้ว....อย่าให้ขึ้น ขอร้อง.....
“เฮ้ยยย!!!”
“ดำไม่ง้อน้องเลย.....เซ็งว่ะ” มันว่า พร้อมกับมือเล็ก ๆ กระตุกกางเกงผมตอนที่กำลังยืนรอคิดเงิน.....ผมรีบเอามือตะปบแล้วดึงขึ้นมาแทบไม่ทัน.....ตูดออกอ่ะดิ.......ตูดดำด้วย น้องแคชเชียร์หัวเราะคิก ๆ ส่วนไอ้เด็กห่าลากน่ะเหรอ.....ไปนู่นแล้ว.....วิ่งไปไหนต่อไหนแล้ว....เนี่ยอ่ะนะที่ว่าจะลงมาช่วยถือของ.....ไอ้ตัวแสบ......ลงมาเพื่อเพิ่มความหนักให้กูล่ะสิไม่ว่า......ดูสิ พะรุงพะรังไปหม๊ดดด
เกือบไปแล้ว.....
เกือบจะหลวมตัวใจอ่อน สงสารมันไปซะแล้ว
.
....
...............
...........................
เตียงที่เคยนอนสบายกันแค่เราสองคน.....กลายเป็นอึดอัด เมื่อพ่อหมีกับไอ้เบียร์กระโจนขึ้นไปจับจองตำแหน่งที่นอน......พ่อหมีนอนริมซ้าย ถัดไปเป็นไอ้บู้ ไอ้เบียร์......แล้วก็ผม.....ไม่ยุติธรรม.....ผมไม่ได้นอนใกล้พี่....
แล้วคืนนี้ผมจะกอดใคร.....กอดไอ้เบียร์งั้นเหรอ.....ซ้ำร้าย.....ผมยังอดอาบน้ำกับไอ้หมา.....อดจ้ำจี้กับไอ้หมา....ฮึก...ฮึก
ตั้งเกือบเดือนเชียวนะ.....เชื้อผมคงจะเต็มกระบอกสูบจนล้น.....ไม่ได้ปลดปล่อย ซี๊ดดดดด สมองระยำก็เอาแต่นึกภาพของไอ้หมาในสภาพวาบหวิว เสื้อบาง ๆ ขาดจนเห็นไปถึงไหน ๆ เนื้อตัวเปียกโชก.....และถูกล่ามโซ่เอาไว้
โรคจิตว่ะกู....
อดทน......ต้องอดทน
หึ....ช่วงนี้มันช่วงขาลงรึไงนะ
กราฟชีวิตของผมมันทิ้งดิ่งปักหัวลงไปในระดับติดลบหรือไงก๊าน
มือเล็กๆของไอ้เบียร์พาดแหมะลงมาบนตัวผม.....แล้วก็ตามด้วยขาผอม ๆของมันขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องลามกจนจู๋แข็ง......ปากเล็ก ๆ นั่นกำลังพึมพำว่า.....เกาหัวให้หน่อย
ป่ะ.....ไปให้พี่ชายมึงเกาให้เซ่......
“บิ๊ก แกรู้มั้ยว่าน้องน่ะ มันเห็นแกเป็นไอดอลเลยนะ” ป๊าว่า ส่วนไอ้เด็กห่าก็เอาแต่ซุกหน้าลงไปที่แคบ ๆ ระหว่างผมกับมัน เขิลเหรอมึง.....แต่ว่า....อย่างมึงน่ะ อย่าเอากูไปเป็นไอดอลเลย....ถอดแบบไอ้หมามาซะขนาดนั้นแล้ว
“แล้วพี่ล่ะเบียร์....น้อยใจว่ะ” ไอ้เชี่ยบู้ทำเสียงขรึม เท่านั้นแหละ ไอ้เด็กก็หันไปคลอเคลียกับไอ้หมาแทบจะทันที
“พี่บู้น่ะ.....เบียร์รักที่สุด....ที่หนึ่งในใจเบียร์เลย”
“แล้วพ่อล่ะ.....ไม่มีใครรักพ่อเลยเหรอ”
แล้วไอ้เด็กเวรสองตัวก็แทบจะแย่งกันตอบ เสียงแตกเนื้อหนุ่มของไอ้เบียร์ดังประสานกับเสียงไอ้หมา
“~บู้รักป๊า~”
“~เบียร์ก็ร๊ากกกพ่อครับ~”
“ส่วนกูกำลังจะอ้วก......อ้วกกกกกกกกก”
ทั้งสามชีวิตก็พร้อมใจหันมาจ้องหน้าผมด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ
ก่อนจะเตะโด่งผม.....
พร้อมกับหมอนและผ้าห่ม
เนรเทศไปนอนที่โซฟา
“ไอ้บิ๊ก คืนนี้แกก็ไม่นอนข้างนอกละกันนะ เพราะแกมันเป็นคนไม่เข้าพวก” คุณพ่อหมีทำเสียงจริงจัง พร้อมกับโยนเครื่องนอนให้ผม......ปัง!!!!.......ประตูห้องนอนปิด และล๊อคถึงสามชั้น เสียงหยอกล้อ.....ของทั้งสามคนดังลอดออกมาให้ได้ยิน....มีเสียงพ่อเล่านิทานแว่วออกมา.....พอจะจับใจความได้ดังนี้
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าคิงคองโมโหร้าย ตัวเหม็นและขี้เหงา อาศัยอยู่บนเกาะร้างที่ปราศจากสิ่งมีชีวิต.......”
บุ๊กบิ๊กสลายร่าง.......อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(อะไรนะคุณคนอ่านอยากฟังนิทานเหรอ ฝันไปเหอะ!!!!)
...............................................................
วันที่สองบรรยาย :
นานเท่าไหร่แล้วที่พ่อกับลูกชายไม่ได้อาบน้ำด้วยกัน
ชายหนุ่มวัยกลางคนผู้ซึ่งหากโกนหนวดเคราและตัดผมให้ดูสะอาดสะอ้านก็คงจะดูเด็กกว่าอายุจริงคนนี้กำลังมีความคิดแผลง ๆ มือลูบคางอย่างครุ่นคิด ส่วนอีกข้างไขว่ไว้ข้างหลัง เป็นท่าทางที่เจ้าตัวคิดว่ามันเท่ห์สุด ๆ แล้วในชีวิต ขณะกำลังยืนมองลูกชายทั้งสามคน
สามคนนี้คนเป็นพ่อรักเท่ากันหมด.....แตกต่างกันเพียงแค่วิธีการแสดงออกเท่านั้น
แต่ถามว่าเป็นห่วงใครมากที่สุด......คงต้องตอบว่า.......
ห่วงเจ้าเด็กตัวดำที่กำลังนั่งหน้ามุ่ยทั้ง ๆ ที่ดูหนังตลกนี่น่ะสิ!!!!
มันจะเครียดอะไรนักหนาฟะ!!!!“เราสี่คน อาบน้ำด้วยกันก็คงจะดีเนอะ พ่ออยากจะเห็น.....ว่าตอนนี้ลูกชายทั้งสามคนของพ่อโตเป็นผู้ใหญ่กันแค่ไหนแล้ว” พ่อหมีทำเสียงเคร่งขึมจริงจัง แต่ว่าแฝงด้วยความอ่อนโยนนิด ๆ สีหน้าและแววตาดูอบอุ่นราวกับถอดแบบมาจากละครทีวีเป๊ะ ๆ ช๊อตต่อช๊อต
นายบิ๊กผู้ซึ่งกำลังเอนหลังอยู่บนโซฟา หันมาเหล่มองบิดาบังเกิดเกล้าด้วยหางตา ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่เอา”
“ไหนเบียร์บอกว่าคราวก่อนที่มาได้อาบน้ำพร้อมกันไง” เด็กน้อยในร่างคุณพ่อหันไปถามลูกชายคนเล็กด้วยเสียงกระเง้ากระงอด ดูขัดกับขนาดตัวและน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก(อาบกันสี่คนก็อ่างแตกดิคุณพ่อ)
“พ่อก็อาบกับไอ้เบียร์ไปดิ......ผมจะอาบกับพี่ชายผม” เจ้าดำตัวโตได้ทีเอ่ยปากพูดในสิ่งที่ต้องการ.....อาบน้ำกับพี่ชาย ใช้เวลาอันเป็นส่วนตัว แค่เราสองคน....
รู้แล้วสินะนายบิ๊ก.....ว่านายขาดพี่ชายไม่ได้น่ะ
นายบู้หันควั่บ.....ตาโตมองน้องอย่างหวาด ๆ บิ๊กหันมาสบตากับพี่พร้อมกับขยิบตาอย่างมีเลศนัย...
เดี๋ยวมึงเสร็จกู.....ไอ้ตาแป๋ว
ไม่รู้เหรอ.....ว่าผมต้องกดพี่ วันละสองครั้งเป็นอย่างต่ำน่ะ“ไม่เอา.....เบียร์จะอาบกับพี่บู้.....ดำก็ไปอาบกับป๊าดิ” เสียงแตกหนุ่มของเด็กชายเบียร์หรือเด็กชายภัทรท้วงขึ้น แขนผอมกอดเอวพี่ชายตัวเล็กเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน
“ใช่ ๆ ๆ ให้พี่อาบกับเบียร์เหอะ.....คิดถึงเบียร์......นาน ๆ จะได้เจอกันที พี่อยากคุยกับน้องเป็นการส่วนตัว.....นะบิ๊กนะ” พี่ชายสมทบ พร้อมกับวิงวอน สองแขนกอดน้องเล็กแน่นเช่นกัน เจ้าลิงยักษ์หน้าหงิก ไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด
“ไม่มีใครอยากอาบกับพ่อเลยเหรอ.....ฮึก.....ฮึก.....พ่อหมีเสียใจ”
มุขบีบน้ำตาแบบนี้ดูคุ้น ๆ มั้ย.......นายกฤษณะ
บิ๊กเบ้หน้าอย่างรับไม่ได้ มือหนาดึงตัวพี่ชายขึ้นอุ้มพาดบ่า ต่อหน้าต่อตาพ่อและน้อง เดินตรงไปยังห้องน้ำโดนไม่สนใจใบหน้างอง้ำของน้องเล็ก.....และใบหน้าช๊อคโลกของผู้เป็นพ่อ
“มีปัญหาอะไรมั้ย” คิงคองหันมาบอกพ่อหมีและน้องชายด้วยน้ำเสียงกวนโอ้ย ก่อนจะก้าวเท้าเข้าห้องน้ำไป
ปัง!!!! เสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น เรียกสติของสองคนพ่อลูกให้กลับมา
“พ่อดูไอ้ดำเด่.....โครตเอาแต่ใจเลย.....พี่บู้บอกว่า.....มันบังคับให้พี่บู้อาบน้ำกับมันด้วยแหละ พ่อต้องช่วยพี่บู้นะครับ.....พ่อคร้าบบบ”
“คราวนี้ปล่อยมันไปก่อน.....คราวหน้าจับฉลากเพื่อความยุติธรรม.....เบียร์ก็อาบกับพ่อเหมือนเดิมไปก่อนนะลูกนะ”
มือหนาลูบหัวลูกชายคนเล็กอย่างรักใคร่ การเป็นพ่อของเด็กผู้ชายสามคน ที่ต่างกันสุดติ่งแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย
ในห้องน้ำเจ้าบุ๊กบิ๊กระดมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาว ๆ อย่างได้ใจ.......สองมือสะกิดปุ่มเล็ก ๆ บนหน้าอกขาว ๆ ของพี่ชาย สีหน้าของเจ้าตัวโตในตอนนี้นั้น....ดูหื่นกามสุด ๆ
“ไม่ได้กินหมาน้อยของเค้าตั้งวันนึง.......แทบคลั่งแน่ะ”
ร่างสูงกระซิบ.....สุ้มเสียงเซ็กส์ซี่ บู้น้อยหลับตาปี๋ หน้าแดงซ่าน.....แกนกายเล็ก ๆ ตั้งชันขึ้นไม่แพ้เจ้าไส้กรอกฟุตลองที่บดเบียดอยู่ด้านหลัง
“อาบกันซักสองชั่วโมงเลยดีมั้ยครับพี่”
อุปกรณ์ในการกินหมาน้อย
1. ร่างเปลือย ๆ ของน้องหมา
2. ดุ้นยักษ์พร้อมกระสุนเต็มสูบ
“ครางเบา ๆ นะหมานะ......เดี๋ยวพ่อกับไอ้เชี่ยเบียร์จะสงสัย......ว่าเราทำอะไรกัน หึหึหึหึ”
เซ็กส์ในห้องน้ำ.....เปียก ๆ แต่สบายเป็นที่สุด
.............................................................
แถมท้าย
ตุ๊กตาเชนนี่ถัดจากห้องของบิ๊กบู้ไปไม่กี่ห้อง
ร่างโปร่งบางที่สวมเพียงเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มพยายามเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความทรมาน แขนทั้งสองข้างถูกตรึงด้วยกุญแจมือ ร่างกายท่อนล่างเปลือยเปล่า ขณะที่เสื้อเชิ้ตนั้นถูกปลดกระดุมตั้งแต่เม็ดล่างขึ้นไป จนเหลือเพียงแค่หนึ่งเม็ดทางด้านบน เผยให้เห็นร่างกายขาว ๆ ที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำสีเข้ม ดวงตาทั้งสองข้างถูกผ้าสีดำคาดปิดอยู่ จนแล้วจนรอดก็ไม่อาจส่งเสียงร้องออกมาได้.....
เจ้าของเล่นขนาดเหมาะมือถูกสอดเข้าไปจนสุด และกำลังสั่นอยู่ภายในช่องทางอันแสนคับแคบ.....มันสั่นและหมุนรอบเป็นวงกลม เสียงมอเตอร์ดังหึ่ง....หึ่ง
ของเล่นสั่นได้อีกชิ้นที่มีขนาดเล็กกว่ามากอยู่ในอุ้งมือของชายหนุ่มร่างหนา ผู้ซึ่งสนุกกับการจ่อส่วนหัวที่สั่นด้วยพลังงานจากแบตเตอร์รี่ ลงไปตามจุดต่าง ๆ ของร่างกาย ตากร้าวเหลือบมองดูปฏิกิริยาจากคนตรงหน้า ยอดอกสีอ่อนถูกบดขยี้จนราเชนทร์ถึงกับส่งเสียงครางอย่างไม่เป็นภาษาด้วยความเจ็บปวดปนเสียวซ่าน
ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ นับได้สิบครั้ง.....สิบครั้งไม่ขาดไม่เกิน.....สำหรับเซ็กซ์ที่แสนวิปริต.....สิบครั้งหากนับถึงจำนวนครั้งของการสอดใส่และพ่นน้ำรักของผู้กระทำ.....น้ำรักสีขาวกลิ่นคาวเปื้อนร่างกายผอมบางของหนุ่มหน้าตื๋จนชุ่ม น้ำสีขาวไหลออกมาจากโพรงปาก.......เนื่องจากถูกบังคับให้.....กินมันเข้าไป......ซ้ำแล้ว....ซ้ำเล่า....จนรู้สึกอยากจะอาเจียน
น้ำรักของคนถูกกระทำบัดนี้กลายเป็นน้ำใส ๆเนื่องจากถูกรีดออกมาจากร่างกายนับครั้งไม่ถ้วน.....ด้วยฤทธิ์ของยาปลุก ที่ทำให้ราเชนทร์รู้สึกร้อนรุ่ม และต้องการอยู่ตลอด ทั้ง ๆ ที่ร่างกายเริ่มล้า....ลึกลงไปในก้นบึ้งของจิตใจที่ฤทธิ์ยายังไม่สามารถเข้าไปควบคุมได้.....กำลังบอกว่า....
ไม่ไหวแล้วมือใหญ่จิกขยุ้มเส้นผมของร่างโปร่งจนหน้าหงาย คมเขี้ยวขบกัดไปที่ติ่งหูและซอกคออย่างหื่นกระหาย มืออีกข้างคว้าหมั่บที่แก่นกายของราเชนทร์ กำไว้เสียแน่น แล้วรูดขึ้นลงแรง ๆ จนเกิดเป็นเสียงกระทบของผิวเนื้อ
“............ไม่........ไหว......”
น้ำตานั้นไหลจนไม่มีจะไหลอีกแล้ว ความรู้สึกทรมานเหมือนกำลังจะตาย แต่ก็ไม่ตาย คล้ายคนจมน้ำที่ขาดอากาศหายใจ
“ผม.....ยอม......แล้ว”
แต่ละพยางค์ถูกเปล่งออกมาอย่างช้า ๆ และติดขัด.....แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของลม
รักกูบ้างได้มั้ย.......ทำไมมึงถึงไม่ยอมรักกู.....
มึงจะใจแข็งไปถึงไหน กูอ่อนใจกับการต้องทรมานมึงเต็มทีแล้ว.....“พูดสิว่ารักกู....พูดสิ....ว่ามึงต้องการกู....พูด!!!!”
“รัก........ต้องการ.......................รัก.........คุณกันต์”
ผมรักลูกพี่นะครับ ไอ้ตัวเล็กของผม.....ซักวันหากผมกล้าพอ ผมจะฆ่ามัน.....ฆ่ามันทุกคนที่ขัดขวางผม
แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันซักที!!!ของเล่นที่คาอยู่ที่ทวารหนักถูกดึงออก แล้วแทนที่ด้วยท่อนเอ็นขนาดใหญ่และร้อนผ่าว กันต์เคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ในคราวนี้ ทั้งหอมทั้งจูบไปทั่วแก้มเนียนใส หลังใบหู และซอกคอขาวอย่างอ่อนโยน
“กี๋....มึงเป็นของกูนะ ของกูคนเดียว.....”
ไม่มีเสียงตอบ เจ้ากี๋น้อยสลบไปด้วยความเหนื่อยล้า และร่างกายที่บอบช้ำ.....
ไม่ได้ยินแม้แต่คำบอกรักซ้ำ ๆ
จากปากของผู้ชายที่ชื่อกันต์อเนก
....................................................................
To be con
กี๋ กันต์ SM นิด ๆ บอกไม่ได้ว่าอิดำกับอินมยักษ์ ใครโหดร้ายกว่ากัน.....ใครโรคจิตกว่ากัน......แต่จะว่าไปหนูกี๋ก็โรคจิตไม่แพ้ใครนะขอบอก.....สรุปพี่บู้จิตน้อยสุด 5555+
ป๊าของเด็ก ๆ น่ารักมั้ยคะ.....หุหุหุ ตั้งใจให้ป๊าใช้สรรพนามกับเด็กน้อยทั้งสามไม่เหมือนกัน.....อย่างของเบียร์ก็จะเป็นพ่อกับเบียร์.....ส่วนพี่บู้ก็จะเป็นป๊ากับน้องบู้.....และอิดำก็จะเป็นพ่อกับแก.....ใช้ตามวุฒิภาวะของตัวละครค่ะ เหอ ๆ คุณพ่อนี่คาแรคเตอร์จะค่อนข้างเหมือนเด็ก ๆ นิดนึง.....แล้วก็ใจดีเหมือนคุณหมี
..............................................
หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา (อ่าน 394959 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก