มาต่อแล้วค่า เดี๋ยวจะมาตอบคอมเม้นท์นะคะ
เพราะแอบลงในที่ทำงาน เดี๋ยวโดนเจ้านายด่า
เปิดตัวท่านชายบู้กับคิงคองพาต้าคุณชายชาคริต กับเบ๊ชื่อกฤษณะ
ชายหนุ่มผิวแทนหน้าตาค่อนข้างจัดว่าดูดีกำลังยืนสะลึมสะลืออยู่หน้าเตาไฟฟ้าซึ่งอยู่ในห้องครัวแคบ ๆ ของห้องเช่า ข้าง ๆ เตามีจานซึ่งเต็มไปด้วยแพนเค้กชิ้นเล็กที่ตักออกมาจากกระทะเทฟลอน บางชิ้นยังคงระอุไปด้วยควันร้อน ๆ แพนเค้กนั้นทำจากแป้งสำเร็จรูปที่หาซื้อได้ตามซุปเปอร์มาร์เก็ตทั่วไป
แล้วชายหนุ่มผิวแทนหน้าตาค่อนข้างจัดว่าดูดีคนนี้มาสาละวนอะไรอยู่ในครัวเป็นแม่ศรีเรือนทำไมกันล่ะนั่น
ในเวลาเจ็ดโมงเช้าของวันเสาร์ที่.....ผู้ชายปกติทั่วไปควรจะนอนกลิ้งอยู่บนเตียงด้วยความเพลียจากการนั่งถ่างตาดูฟุตบอลแมทต์สำคัญเมื่อคืน มากกว่าจะมาทำอะไรหวานแหวว อาทิเช่น ผูกผ้ากันเปื้อนสีชมพูยืนทอดแพนเค้กแบบนี้
“หิวหิวหิวหิวหิวหิว.........” เสียงแหบห้าวดังรัวขึ้นขณะที่ร่างสูงในชุดกันเปื้อนพร้อมด้วยแพนเค้กกองพะเนินเดินตรงไปยังโต๊ะกินข้าวที่บางครั้งก็ใช้เป็นโต๊ะสำหรับอ่านหนังสือสอบ ที่โต๊ะมีสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ นั่งกระดิกเท้ายิก ๆ ดวงตากลมโตจ้องเป๋งมายังจานแพนเค้กในมือของร่างสูง
“หอมจังบุ๊กบิ๊ก” เสียงโทนแหบต่ำซึ่งฟังดูขัดกับขนาดตัวกระซิบบอกร่างสูงซึ่งถ้านับตามวินาทีแล้วถือว่ามีฐานะเป็นน้องชาย
น้องชายฝาแฝดผู้ซึ่งมีน้ำหนักแรกเกิดขนาดสามกิโลกับอีกแปดกรัม......เบียดพื้นที่ถึงสามในสี่ของครรภ์มารดา……..ไม่ใช่ยีนเด่นหรอก......เนื่องจากว่าพ่อกับแม่ของทั้งคู่นั้นเป็นคนรูปร่างสูงแบบนักกีฬา......คนที่ตัวเล็กจนผิดปกตินี่ตังหากล่ะ
แต่ถ้าหากคุณเริ่มพูดถึงเรื่องนี้ นายบู้....แฝดผู้พี่ก็จะรีบเถียงกลับไปทันทีว่า
....ครอบครัวของเราก็ไม่มีใครผิวดำเป็นถ่านแบบไอ้บิ๊กเหมือนกันนั่นแหละ.......
“กินให้หมดนะมึง.......ไอ้บู้ น้องอุตส่าห์ฝืนลุกขึ้นมาทำให้เนี่ย” เสียงเข้มกับใบหน้าที่ยังยับยู่ยี่บอกกับพี่ชายฝาแฝดตัวเล็ก แล้วพอเห็นคนเป็นพี่เคี้ยวตุ้ย ๆ มันก็ทำให้ใบหน้าคมเข้มนั้นอดที่จะคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้
เวลานั่งกินเงียบ ๆ สงบเสงี่ยมแบบนี้ไอ้คุณพี่ชายก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน
“ง่า.............................เอิ๊กกกกกกก” คนตัวเล็กใช้เวลาไม่นานก็จัดการแพนเค้กตรงหน้าจนหมด ก่อนจะเรอออกมาซะดังลั่น เรอเสร็จแล้วก็แสยะยิ้มโชว์เขี้ยวเสน่ห์แหลม ๆ ที่ดูแล้วเจ้าเล่ห์เหมือน ปิรันย่าตัวน้อย ๆ
มือใหญ่ลูบหัวพี่ชายที่เพิ่งกินจนเกลี้ยงอย่างเอ็นดูราวกับเป็นลูกสุนัข
ดูแล้วช่างเป็นภาพของพี่น้องฝาแฝดที่แตกต่างกันมากเหลือเกิน......
...................................................
“พี่อยู่นิ่ง ๆ สิวะ......” บิ๊กที่เพิ่งเสร็จจากการวิ่งไล่จับพี่ชายตัวเองในห้องแคบ ๆ ว่า วงแขนแกร่งเพียงข้างเดียวล๊อคพี่ชายผู้ซึ่งมีอาการไฮเปอร์แอคทีฟได้สำเร็จ
“ตะกี้นี้ตอนอาบน้ำ เค้าเห็นอะไรแว๊บ ๆ......เฮ้ยบอกให้อยู่นิ่ง ๆ ไง..............พี่” มือที่ว่างอีกข้างเลิกผมที่บังใบหูข้างหนึ่งออกดู ก่อนจะบิดแรง ๆ ที่ใบหูของคนซกมก
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ยไอ้น้องบ้า”
“ดำเป็นคราบเลยมึง.........เค้าบอกพี่แล้วใช่มั้ยว่าอาบน้ำเสร็จแล้วอย่าลืมเอาผ้าขนหนูเช็ดขี้ไคลด้วยอ่ะ อยู่นิ่ง ๆสิ.......เดี๋ยวพ่อตบหัวพุ่ง.....ต้องให้ลงมือเองทุกเรื่องเลยสิพับผ่า”
“บิ๊กอย่าเช็ดแรงนะพี่เจ็บ”
“ค่อย ๆ ถูแล้วคงจะออกหรอกน่ะ.....ไอ้เด็กสกปรกเอ๊ย” แบ๊วกะโหลกไปเสียหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
“เชอะ ๆ ๆ”
เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นเป็นปกติทุกเช้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงเวลาปิดเทอมหน้าร้อนที่สองคนพี่น้องนอนอยู่กับบ้านเฉย ๆ โดยที่ไม่มีอะไรจะทำ
เป็นปกติในทุก ๆ วันที่น้องชายตัวโตจะต้องทำหน้าที่อาบน้ำให้พี่ชายของตัวเอง
ชายหนุ่มทำหน้าที่นี้จนชิน ชินตากับการได้เห็นร่างกายขาว ๆ ของคนเป็นพี่นั่งหันหลังชันเข่าอยู่บนเก้าอี้พลาสติกตัวเล็กให้น้องชายขัดหลังให้ บางครั้งก็โดดลงไปนั่งแช่น้ำอุ่น ๆ พร้อมกันโดยที่อีกคนที่ตัวเล็กกว่า นอนซ้อนทับอยู่บนตัวของอีกคน ด้วยพื้นที่อันแสนจำกัดของอ่างอาบน้ำ
สบาย...อย่าบอกใคร
คงเพราะเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก...........ทั้งคู่ก็เลยไม่ได้คิดอะไร.......ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันถูกต้องหรือไม่...........
“ปีนี้เราสองคนก็สิบเก้าแล้วสินะ......แต่ดูสิ...ร่างกายของพี่ยังเหมือนเด็กอายุสิบสองอยู่เลย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากจัดการกับคราบขี้ไคลตามซอกหูของอีกฝ่ายจนสะอาดเอี่ยม
“ไม่จริงซักหน่อย...............พี่น่ะมีทุกอย่างเหมือนที่บิ๊กมีนั่นแหละ” พี่ชายตัวจ้อยว่า มือก็ชูสำลีก้อนดำปี๋ก้อนหนึ่งขึ้นมาดูชัด ๆ.............จากนั้นก็ลองดมดูแล้วเบ้หน้า
“แปลกชะมัด อย่าว่าแต่เป็นฝาแฝดเล้ย แค่บอกว่าเป็นพี่น้องกันก็คงทำใจให้เชื่อ....ยากส์”
“.............แน่ใจเร้อ....ว่าเราน่ะ....ไม่ใช่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง.....ฮึ? ไอ้ดำ” พี่ชายแซว ก่อนจะโดนมะเหงกลูกใหญ่เขกลงกลางกะหม่อม
“นี่นะ...แถมตัวพี่ยังไม่ค่อยจะมีขนเลย ทั้งขนรักแร้ ขนหน้าแข้ง ไหนจะหนวดอีก.....แขนขาก็ผอมเล็ก.....เหมือนเด็กจริง ๆ น่ะเราน่ะ....น่าจับไปให้หมอตรวจดูซักทีท่าจะดี” มือใหญ่จับแขนพี่ชายยกชูขึ้น กัดเบา ๆ ตรงต้นแขนขาวซีดของคุณพี่ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“หรืออาจจะเป็นเพราะตอนอยู่ในท้องแม่ พี่คงโดนบิ๊กแย่งสารอาหารแน่ ๆ เลยว่ามั้ย”
“ตลกแล้วเหอะ.....ไอ้บู้.......น้องซีเรียสนะเนี่ย ต่อมใต้สมองพี่ทำงานผิดปกติรึเปล่าน่ะ”
“.........ช่างพี่เหอะน่า.....ไปดูทีวีละนะ ไปละ”
พี่ชายลุกพลุบพลั่บ.....วิ่งไปนั่งหน้าจอทีวีให้ทันดูรายการโปรด ทิ้งให้คนเป็นน้องนั่งอยู่ตรงนั้น คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย............ถ้าไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ แล้วต้องมาอาบน้ำถูหลังด้วยกันน่ะเหรอ............เออเฮ๊อะ !!!! นึกสภาพไม่ออกเอาซะเลยนะนั่น
...................................................
โต๊ะทำงานก็แบบว่าเด่นมาก ทำอะไรเห็นหมด...5555+ เดี๋ยวมาตอบเม้นท์ค่ะ
ติชมกันได้เหมือนเดิม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
