หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[MrTeddy]

ช่วงขาขึ้นนะ นายเอกของเรา
ไหนจะเด็กๆ ม.ปลาย ไหนจะหนุ่มช่างมาดแมน

[#9]

อยู่รั่วๆแบบนี้  ก็มีความสุขดี
 

[BEN*_*MOS]

พ่อหลวง แม่นาย ลูกปริ๊น

น่ารักๆครอบครัวสุขสันต์จริงๆ

[lazewcielo]

รวมญาติจริงๆเลยตอนนี้
น้องนายนี่แพ้ทางครอบครัวตัวเองนะ

[kihaezzzzzz]

เชียร์ให้คริสคู่กะพี่เเพทย์ดีกว่า ๕๕๕

[stupidchild]

ฮอตจริงๆนะค้า

[nunamicky]

+1 ให้ค่ะ
ยิ่งอ่าน ยิ่งรักคุณนายพลเธอจริงๆ

[ordkrub]

ตอนรวมญาติจริงๆครับ ขอให้มีความสุขแบบนี้ตลอดไปนะครับ

[a_tapha]

ญาติเยอะจริ๊งพี่นาย   

[@21]

น้องปริ๊นได้ใจป้ามากลูก เฮี้ยวจริงๆ 55

น่ารักกกกกก ติดอาหลวงแจเลย น่ารักทั้งอาทั้งหลาน อิอิ

[kyoya11]

วันนี้จะมาต่อมั้ยน้อ~
นายเพ้อเป็นหม่ามี๊แล้ว ^^

[HappyMelon]

ตอนนี้ผู้คนเยอะแยะมากมายเชียว ดูสนุกสนานกันจัง
ขำนาย อยากเล่นพ่อแม่ลูก แต่พี่ปริ้นซ์ไม่ช่วยเลย ฮ่าๆๆ
น้อมต้อมก็ช่างยั่วพี่นายเหลือเกินนะคะ อิอิ

[tamako]

  ครอบครัวสุขสันต์  หรรษา  อิอิ

[beambeam]

  เหตุการณ์เหมือนจะไปได้ราบรื่นมากมายเลยนะ....แต่ฟ้าใสๆแบบนี้กลัวว่าจะมีอะไรพลิกผันจัง 5555+

[kanda53]

น้องนายผูกร้อยทุกคนเข้าหากัน...ตามแบบฉบับของน้องนาย
สุดท้ายก็ได้ครอบครัวใหญ่ที่มีความรักและความสุขส่งถึงกัน....
พี่ปริ้นตัวป่วน...ถ้ากลับไปแล้วคงคิดถึงน่าดู...หลงรักตัวน้อยนี่แล้วล่ะ
ก็รู้นะว่าไม่ได้...น้องต้อมยังชอบแหย่ ๆ แยง ๆ อารมณ์น้องนายให้ขึ้น...
สุดท้าย...ตาหลวงแกก็สอยไปกินแบบไม่ต้องบิ้วทุกที....

  น้องอิ๊ค
กด + ให้ความสุขทึ่ได้รับ

[ycrazy]

น่ารัก น่ารัก น่ารัก

[j4c9y]

เริ่ดๆ

[kyoya11]

รอจ้า^^

[chompoonushin]

อ่านทันแล้ว เย้ๆ

รักครอบครัวนี้ที่สุด ตอนนี้เหมือนเป็นวันรวมญาติจริงๆด้วยค่ะ

น่ารักกันทุกคนเลย


รอค่ะ 

[kanda53]

 

[eiky]

See u around 4pm na krub jub jub 

[pp4]

ครอบครัวใหญ่ ครอบครัวสุขสันต์ เฮฮาดีจัง ><
อยากเห็นพี่หลวงในมาด 'คุณพ่อลูกอ่อน' จัง อิอิ   
พี่นายยังคงเป็นที่รักของคนทั่วไป เช่นเดิม (. .)

[eiky]

องก์ ๔๖

"เมื่อไหร่อานายจะพาอาหลวงไปหาปริ๊นอ่ะ"

หลานรัก เพิ่งเห็นว่ามันน่ารักขี้อ้อนก็วันที่มันจะกลับแล้วนั่นล่ะครับ มันอยู่บนเอวของไอ้หลวง บรรยากาศก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากเพราะมันดึก อีกอย่างผมต้องแหกขี้ตาตื่นไปทำงานนี่สิพรุ่งนี้ ห้าทุ่มกว่าแล้ว มีผม ไอ้หลวง อีป้า อีพัท และครอบครัวยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ที่สนามบิน ถึงเวลาแล้วสินะ

"เอาไว้ซัมเมอร์เดี๋ยวอาพาไปไงครับพี่ปริ๊น"

"อ่า ทำไมอ่ะ ทำไมไม่ไปตอนนี้อ่ะ"

"ก็อาหลวงกับอานายต้องทำงานหาเงินซื้อตั๋วเครื่องบินนี่ครับพี่ปริ๊น"

"ขอคุณย่าดิ คุณย่าเงินเยอะ"

"ไม่ดีหรอก อานายโตแล้วหาเงินเองได้ พี่ปริ๊นรอหน่อยนะครับ"

"ฮึ"

มันดิ้นแด่วๆจะลงจากเอวไอ้หลวง พอปล่อยมันลงมันก็วิ่งไปหาย่ามันครับ

"คุณย่าๆ คุณย่าให้เงินอานายดิ อานายจะได้ซื้อตั๋วเครื่องบินพาอาหลวงไปกะเรา"

"โถ พี่ปริ๊น อาเขาไม่ว่างนี่จ๊ะ เดี๋ยวว่างอาเขาจะไปหาพี่ปริ๊นเองล่ะ"

"ทำไมอ่ะ ทำไมไม่ว่าง ไม่เห็นทำไรซักหน่อย"

"ก็ต้องทำงานไงลูก"

คุณพ่อพูดอีกคน หน้ามันเริ่มเบ้แล้วครับ

"พี่ปริ๊น มาหาอาหน่อยมา ขอกอดหน่อย"

ผมนั่งยองๆลงเรียกมันมาหา ยอมเดินมานะแต่เดินช้าๆมองคนนั้นคนนี้

"อานายโกหก อานายไม่เคยไปหาปริ๊นเลยอ่ะ"

"ไม่โกหกนะพี่ปริ๊น เดี๋ยวอานายก็ไปส่งพี่ต้อมไง เดี๋ยวเราก็เจอกัน"

"ไม่เชื่ออ่ะ โฮกๆๆๆ"

อ้าว หลานชั้นร้องไห้ซะงั้น ผมรีบดึงมันมากอด ตาย ฉากดราม่าสุดฤทธิ์

"ปริ๊นคิดถึงอาหลวงอ่ะ"

"อาก็คิดถึงพี่ปริ๊นนะครับ"

ไอ้หลวงนั่งลงข้างๆผมแล้วลูบหัวมัน สะอื้นใหญ่เลยครับ ผมนี่วิ้งๆไปเลย น้ำตาซึมเหมือนกันนะ เริ่มคิดถึงมันแล้วเหมือนกัน

"คิดถึง แล้วไม่ไปกับปริ๊นอ่ะ"

"โถๆ พ่อคุณ"

คราวนี้อีป้ามันผละออกมาจากพี่แพทย์ กำลังจวกเมาท์กันใหญ่กับอีพัท มันก็ก้มลงมาลูบหัวหลานอีกคน

"คิดถึงอาก็ต้องเป็นเด็กดีนะพี่ปริ๊น ถ้าเป็นเด็กดีอาจะได้ไปหาไงครับ"

"ตาหลก ปริ๊นไม่ใช่เด็กๆนะ จะได้มาหลอก ปริ๊นมะเชื่อ ฮึ"

เอ่อ มันเอาหน้าออกจากบ่าผมแล้วทำหน้าเบ้ๆใส่ อะไรของมันเนี่ย

"อ้าว โตแล้วทำไมร้องไห้อ่ะ"

"โตแล้วก็ร้องไห้ได้นะ อานายยังเคยร้องไห้เลย"

"ไม่จริง อาไม่เคยร้องไห้ พี่ปริ๊นเคยเห็นเหรอ"

"อาหลวงเล่าให้ฟัง มีขี้มูกด้วย ยังกะลูกโป่ง น่าอาย ปริ๊นไม่มีขี้มูก"

"ไปโน่นเลยพี่ปริ๊น"

อารมณ์เสียคนกำลังอินๆ ดูมันครับ ผมยื่นตัวมันไปให้อาหลวงของมันเลย เผาชั้นดีนัก

"นายมานี่หน่อย"

คุณนายเธอเรียกครับ ผมก็ลุกเดินไปหา

"อะไรแม่"

"ต้อมน่ะ เราจะไปส่งใช่ไหม หรือให้พี่เขามารับ"

"นายไปส่งเองล่ะแม่ ปล่อยไปคนเดียวไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันตื่น"

"อืม แม่ฝากความคิดถึง ถึงแม่กับพ่อต้อมด้วยนะ บอกไม่ต้องเป็นห่วง แม่จะรักและดูแลต้อมเหมือนลูกแท้ๆ ฝากนี่ไปให้พ่อกับแม่ของตาต้อมด้วย"

"ครับแม่"

"ตาต้อมน่าจะได้มาด้วยนะ คิดถึง"

"มันต้องไปโรงเรียนนี่แม่ เดี๋ยวก็ได้เจอหน้ามันทุกวันแล้วนี่"

"อืม มาให้แม่กอดหน่อย"

อ๊ะ มาไม้ไหนเนี่ยคุณนาย ผมเก็บซองคิดว่าน่าจะเป็นซองเงินนะ ไม่มีผิดเพราะทำงานกับเงินมานานเหอๆ นี่ถ้าไอ้ต้อมรู้คงจะไม่พอใจเป็นแน่แท้ แต่เรื่องอะไรจะบอกมัน คุณนายเธอก็แบบนี้ล่ะครับ ผมไม่คิดว่าแม่ผมสงสารครอบครัวไอ้ต้อมนะ แต่เหมือนกับว่าให้เป็นขวัญถุง ให้ทำทุนเวลาต้อมมันไม่อยู่ช่วยงานประมาณนี้

"ดูแลตัวเองดีๆนะลูก คิดให้ดีก่อนจะพูด จะทำอะไร อย่าวู่วาม แม่รู้ว่าเราเป็นคนใจร้อน"

เอ่อ ผมนี่กอดแม่แน่นเลยครับ ไม่ใช่ไม่เคยนะ แต่ก็ทุกครั้งล่ะครับที่นางมา และเวลาจะกลับก็มีบ้างดราม่า ตามประสาแม่ลูกเนอะ

"แม่ก็อย่าทำงานหนักมากนะ นายเป็นห่วง"

"กระซิกๆ เมื่อไหร่จะไปอยู่กับแม่เสียที มีลูก ลูกก็ห่างตัว เสียใจ ฮือๆ"

นางไม่ได้เวอร์หรอกนะครับ เป็นปกติ ร้องห่มร้องไห้ออกมา ผมก็น้ำตาซึม

"พ่อฝากแม่ด้วยนะ อย่าให้บ่นมาก"

"พ่อก็ดูแลของพ่ออยุ่นั่นล่ะ แต่เรื่องบ่นนี่คงห้ามยาก"

"อะไรคะคุณ อย่ามานะ"

ยังมาแว้ดใส่พ่ออีกนะ ปาดน้ำตาออกจากแก้ม

"คุณย่า ทำไมร้องไห้อ่ะ"

เจคมันถาม เป้นครั้งแรกนะที่มันสนใจครอบครัว แต่ก่อนนะเล่นแต่เกม

"ก็คุณย่าคิดถึงอานายนี่จะพี่เจค"

"อ้อ ฮือๆ"

"อ้าว ร้องไห้ทำไมล่ะพี่เจค"

"เจคก็คิดถึงอานายนี่คุณปู่ แงๆ"

อ้าว ดูหลานครับ เออ พอก็พอ แหมนะ นานๆชั้นจะมีโอกาสแบบนี้กับคุณนายเธอ กว่าจะร่ำลากันเสร็จ กว่าจะเข้าไปใน ตม.ได้ก็นะ ลากถูกันอยู่นานพอควร เฮ้อนะใจหายเหมือนกัน เวลาที่เรามีความสุขนี่มันไปไวเหมือนกันนะ สามอาทิตย์ของการมาของครอบครัวผม มันดูเหมือนแป๊บเดียวเอง

"คิดถึงพี่ปริ๊นเหมือนกันนะคุณ"

สามีเอ่ยขึ้นตอนขับรถกลับครับ อีพัทมันแยกกลับบ้านไปแล้ว มีอีป้าอีกคนนั่งมาด้วย

"นั่นสินะ เร็วมากเลยนะ เหมือนว่าเพิ่งจะมาเอง"

"มันก็แบบนี้ล่ะ เป็นธรรมดา"

"ชั้นอยากไปเยี่ยมที่โน่นจัง ท่าทางจะดี"

"เอาสิแก เก็บเงินสิ ถือโอกาสไปเยี่ยมบ้านดั๊กไงแก"

"เขาก็ชวนอยู่นะ แต่ยังไม่ได้ไปทำพาสปอร์ตเลยแก"

"อะไรอ่ะป้า เชยมาก อย่าบอกนะว่าไม่เคยออกนอกประเทศ"

"อ้าว อีนี่ ทำไมยะ"

"อ้าวแล้วที่ไปฮันนีมูนกันครั้งละนานสองนานนั่นอย่าบอกนะว่าอยู่แต่เมืองไทย"

"อืม ก็ไปมาทุกที่แล้วอ่ะ"

"ออกนอกประเทศบ้างสิแก ไปฮ่องกงก็ได้ใกล้ๆ"

"ทริปหน้าถ้าดั๊กมาว่าจะไปมาเก๊าน่ะ"

"จริงเหรอพี่แดน ผมก็ไม่เคยออกนอกประเทศเหมือนกัน"

ผมหันมามองสามีผมทันที มันไม่แปลกหรอกนะที่ไม่เคยไปต่างประเทศ แต่จะว่าไปเมืองไทยนี่ผมยังเที่ยวไม่หมดเลยนะ ถ้าเทียบกับอีป้า รายนี้เขาไปมาหมดแล้วจริงๆ ยิ่งสมุยนะไปบ่อยมาก เรียกว่าบ้านหลังที่สองของมันก็ว่าได้

"แหมหลวง เดี๋ยวเราก็ได้ไป ขี้คร้าน โน่นเลย ไปอเมริกา ไกลกว่าพี่อีก"

"อ้าวแก แกก็ไปได้นี่ จะกลัวอะไรผัวก็อยู่โน่น"

"คงอยากไปหรอกนะ เพนซิลวาเนียน่ะ เห็นดั๊กบอกหนาวมาก แกก็รู้ว่าชั้นไม่ชอบอากาศหนาว"

"อ้อ โรคคนแก่"

"อีบ้า"

แหมนะ พอพูดแทงใจหน่อยทำเป็นของขึ้น ก็นางบ่นประจำนี่ครับว่าปวดเข่าปวดข้อ แบบนี้ไม่เรียกโรคคนแก่แล้วเรียกอะไรเนอะ ผมเองถือพาสปอร์ตอเมริกัน กับของไทย อิอิ ได้กำไรเห็นๆ แต่พักหลังนี่ไม่ค่อยได้ไปไหนหรอกนะครับ ขนาดในเมืองไทยยังไม่มีโอกาสไปเลย ถ้าคุณนายแม่ไม่มาก็คงไม่มีโอกาสได้ไป

"ต้อม หยุดแล้วนี่ จะไปไหนไหม"

ตอนเย็นของวันพฤหัสฯผมก็นักเจอกับมันล่ะครับ ไม่รู้ทำไมหน้าตามันดูเศร้าลงมาก ผมเข้าใจล่ะครับ เพราะมันใกล้ถึงวันที่มันจะบินแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว รอแค่บินไปเท่านั้นตั๋วก็ซื้อไว้แล้ว ปลายเดือนมีนาคม เร็วเหมือนกันเนอะ เพราะนี่มันก็กลางเดือนแล้ว อีกไม่กี่วันเอง ใจหายเหมือนกันนะผมน่ะ

"คงกลับบ้านอ่ะพี่ อยากไปอยู่กับพ่อแม่"

"อ้อ อืม ให้พี่ไปส่งไหม"

ไม่รู้จะพูดอะไรดีผมเข้าใจนะว่ามันรู้สึกยังไง มันเป็นความรู้สึกที่ยากที่จะอธิบาย ลูกชายคนโตกำลังจะพรากจากอกของพ่อแม่ไปอยู่ต่างเมือง ผมเคยคิดนะว่าตอนที่มันมาเรียนที่นี่ถ้าจะมองจริงๆมันก็ไม่ต่างกัน มันก็ออกจากบ้านมาอยู่ต่างที่ ต่างบ้านต่างเมืองเหมือนกัน ไม่ต่างกันหรอก แต่ครั้งนี้ คงเพราะที่ที่จะไปคืออเมริกา อยู่แห่งหนใดในโลกก็ไม่รู้ มันฟังดูไกลเหลือเกิน ไกลเกินกว่าที่จะโทรศัพท์หาได้เหมือนตอนมันอยู่ที่นี่ เอาเถอะ มันแค่ช่วงนี้ล่ะเดี๋ยวก็คงชิน ที่ทำลงไปทั้งหมดก็เพื่อตัวมันเองทั้งนั้น ต้องอดทน ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ต้องพามันไปให้ได้ ผมเชื่อว่ามันจะต้องผ่านไป

"ไม่เป็นไรพี่ ผมอยากนั่งรถทัวร์"

"อืม ขากลับเดี๋ยวพี่ไปรับก็แล้วกัน โทรฯมาบอกนะ"

"ครับพี่"

น้ำเสียงที่หดหู่ เศร้าสร้อยทำให้ใจผมห่อลีบลงเหมือนกัน เฮ้อ นะ

"ต้อม ไม่ว่าจะมีอะไร เข้มแข็งไว้นะ พี่เข้าใจเรานะ"

"ครับพี่ ขอบคุณครับ"

นับเป็นบทสนทนาครั้งแรกของผมกับมันเลยก็ว่าได้ที่มันไม่ได้กวน ผมตกใจเหมือนกันนะ ใจหาย แต่เอาเถอะ มันจะต้องดีขึ้น

"ไปแรดกันไหมแกนาย"

พอจะเลิกงานอีคริสกับนังจอยมันก็เดินเข้ามาชวน แหมอีพวกนี้นะ ทำงานเสร็จเร็วมาก แต่ผมนี่สิ อะไรกัน เอกสารสางยังไงก็ไม่หมดโต๊ะ โอ๊ย เจอนายบ้างานนี่แทบบ้าไปเหมือนกัน

"แรดอะไรแก งานยังไม่เสร็จเลยอ่ะ"

"ก็ชั้นกับนังจอยไปรอไง ตรงนี้เองหลังสวน"

"แหมนะ แทนที่จะช่วยชั้นทำงาน แล้วจะได้รีบไป"

"ไม่ได้หรอกแก ไปก่อนมีสิทธิ์ก่อน ตอนนี้หนุ่มออฟฟิศกำลังเลิกงาน ต้องไปดัก"

"เริ่ด ไปเลย จะไปเดี๋ยวตามไป"

"นี่แก ชั้นเอาไวน์ไปกินด้วยนะ

"เออๆ ขอเคลียร์งานก่อน"

คือไม่ได้อยากไปหรอกนะครับ เหนื่อยเกินไปไม่มีอารมณ์ อีกอย่างขี้เกียจจะบอกสามีด้วย พักนี้มันยิ่งตามแจอยู่ด้วย กลับบ้านไม่ตรงเวลาหน่อยจะมารับท่าเดียว สรุปคือมีมากกว่าผัวแล้วสิผม เหอๆ

ไอ้ต้อมมันกลับมาจากบ้านแล้วครับ คงแค่ไปพักใจ มันบอกว่ามันจะกลับมาแข่งบอลแล้วค่อยกลับไปบ้านใหม่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะ บินจริงๆ ผมไม่ว่าอะไรไม่มีคำถาม ปล่อยมัน ตามใจมันมากที่สุด อยากจะไปไหน อยากจะทำอะไรยอมทุกอย่าง ไอ้หลวงเองผมก็คุยกับมันแล้ว มันเข้าใจนะครับ โชคดีมาก ช่วงนี้อารมณ์ผมก็นิ่งๆล่ะครับ ไม่วี๊ดไม่บึ้มเหมือนแต่ก่อน เหมือนเป็นช่วงพิจารณาสังขาร อิอิ ว่าไปนั่น

"แกไปดูไอ้ต้อมเตะบอลกันไหม"

ผมกดโทรศัพท์ไปชวนอีพัทครับ มันแข่งวันนี้เห็นบอกโรงเรียนแถวสามเสน ตรงไหนของเมืองนี้เนี่ย

"ว้าย จะไปดูทำไมยะ ชวนไปดูผู้ชายก็ว่าไปอย่าง"

"แหมอีนี่ เตะบอลก็มีแต่เด็กผู้ชายทั้งนั้นนี่แก ไอ้ต้อมบอกดรงเรียนชายล้วนด้วยนะที่มันไปแข่งน่ะ"

"อ๊ะจริงเหรอแก ที่ไหน"

พอบอกชื่อโรงเรียนไปมันก็กรี๊ดออกหน้าออกตา แหมอีนี่ เอากับมันสิครับ

"เดี๋ยวชั้นไปหาแก เอารถชั้นไปนะยะ"

"อ้าวทำไมล่ะ ขี้เกียจกลับมาเอารถอีก"

"แหมหล่อน รถญี่ปุ่นหรือจะมาโฉบเฉี่ยวสู้รถชั้น อิอิ"

"แหม อีหอยหลอด เออๆ เดี๋ยวรอที่หน้าตึกก็แล้วกัน"

สรุปผมก็ต้องยอมมันครับ อีนี่มันออกแนวเวอร์ๆ ตามใจ ที่ผมไปดูมันเตะบอลก็เพราะคุณนายแม่นั่นล่ะครับที่นางโทรฯมาทวงวีดีโอ ผมนี่ต้องเลิกงานแล้วรีบออกเลยนะ เพราะมันเตะสี่โมงครึ่ง ช้าหน่อยคงไม่เป็นไร

"ตื่นเต้นจังแก สั่นแล้วเนี่ย"

"เวอร์แล้วแก ไปดูน้องชั้นเตะบอลนะจะมาสั่นเพื่อ"

"แหมอีนาย ก็ไปโรงเรียนชายล้วนนี่เนอะ ชั้นเคยแต่เรียนโรงเรียนสตรี"

"ผีปอป สตรีอะไร"

"ราชินีอะไรเงี๊ยะแก"

"อย่ามา ได้ข่าวเรียนโรงเรียนวัดนี่หล่อนน่ะ"

"ว้าย อย่ามา ถึงวัดก็วัดแทตนะยะ"

โรงเรียนเขามาได้ยินนี่คงจะเสียใจไม่น้อยที่มีศิษย์เก่าเหมือนมัน แหมนะ แรดได้โล่เสียจริงเชียว ไม่อยากจะบอกว่ากว่าจะฝ่าด่านรถติดไปได้นี่นะเกือบห้าโมงกว่า แถวนี้ผมไม่เคยมาจริงๆนะ เคยผ่านตอนเด็กๆ จำไม่ได้แล้วว่ามันอยู่ตรงไหนโรงเรียนที่ว่านี่น่ะ

"แข่งจะจบครึ่งแรกอยู่แล้วแก"

พอเข้าไปในโรงเรียนก็นะ กว่าจะหาที่จอดรถได้ แต่ว่าไปนะ เด็กนักเรียนเดินกันให้ขวักไขว่ไปหมด ละลานตา อ๊าย ขอบอกมีแต่เด็กผู้ชายทั้งนั้น กางเกงน้ำเงิน กางเกงดำตละกันไปหมด

"ว้ายแก ตบแป้งเติมปากหน่อยไหม"

"หอยหลอด สวยมากแล้วจ๊ะเธอ"

"อุ๊ย แต่ทำไมไม่มั่นใจเท่าไหร่เลยเธอ เด็กจะมองชั้นไหมอ่ะ"

"มองสิ ตัวประหลาดเดินเข้าโรงเรียนเขาทั้งที"

"อีนาย ฮึ"

ผมก้าวลงจากรถ ในมือถือกล้องวีดีโอ อีกมือถือถุงผ้าใส่น้ำที่ซื้อมาล่ะครับ ส่วนอีนังเพื่อนสาวตัวดีมันก็หิ้วถุงผ้าอีกเหมือนกันมีน้ำกับขนม แต่ โห อีนี่ มากไป มันเอาแว่นตาดำอันใหญ่โตคาดอยู่บนหัว ปลดกระดุมลงสองเม็ด สวยมาก สวยที่สุดในสามโลก

"จะมากไปไหมแก กลัวน้องๆเขาไม่รู้หรือไงว่าเป็น"

"เอ๊ะ มากไปเหรอแก"

"แหมนังนี่ แกน่ะไม่ต้องทำอะไรมากหรอก แค่เดินมาแปดกิโลฯเขาก็รู้แล้วว่าเป็น บิดซะขนาดนั้น"

"อ๊าย อีนาย แกไม่บิดว่างั้น"

"แน่นอน ชั้นแอ๊บเนียนไม่มีใครรู้ มีศิลปะน่ะรู้จักไหม ไม่ใช่สักจะเป็นเกย์กะโหลกกะลาเหมือนแก"

"กรี๊ด"

"นี่แก จะมากรี๊ดเพื่อ นี่มันโรงเรียนนะ เด็กเขามองแล้วนั่น เรตติ้งตกไม่รู้ด้วยนะ"

มันรีบเอามือกุมปากไว้แล้ว เดินกลับไปที่รถ โอ้โห ฉีดน้ำหอมอีกรอบ ติดกระดุมขึ้นอีกเม็ดแต่แว่นตาไม่เอาออกนะ ยอมแล้ว สู้แรงอีนี่ไม่ไหว ผมก็เดินเบียดเสียดคนเข้าไปในสนามฟุตบอลล่ะครับ เลือกหาที่นั่งบนอัฒจรรย์ไม่ปีนไปสูงมากเผื่อว่าไอ้ต้อมจะมาหา เอ๊ะ ถ้างั้นทำไมผมไม่ไปนั่งกับทีมมันเลยล่ะเนอะ ใกล้ๆก็ยังดี

"แก ชั้นตื่นเต้น เด็กมองใหญ่เลยอ่ะ ชั้นสวยขนาดนั้นเลยเหรอ"

อยากจะถีบอีนี่จริงๆครับ แหมนะ ทำไมมันจะไม่มองล่ะ ดูมันเซ็ตผม เสื้อเชิ้ตทำงานก็สีแปร๋นซะ ผมเองก็เถอะน้อยที่ไหน เสื้อเชิ๊ตสีชมพูอมส้ม กางเกงผ้าสีดำขาลีบๆ รองเท้ากุชชี่หนังปลายค่อนข้างเรียว เข็มขัดหนังเฟอรากาโมอีก เอาซี๊ อีพัทก็ไม่น้อยหรอกครับ มันทำงานองค์กรต่างชาติเขาไม่สนใจเรื่องการแต่งตัวเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นเข็มขัดแดงตอกตาไก่ด้วยเงินวาวๆ รองเท้าหนังน่าจะปราด้านะปลายแหลมเชียวของมัน เสื้อเชิ๊ดสีเขียวตองอ่อน เอาเข้าไป ใครไม่มองก็แปลกแล้วครับ

"สวัสดีครับโค้ช"

ผมมองหาที่นั่งเสร็จก็เข้าไปทักทายโค้ชล่ะครับ เขากันไว้อย่างดีล่ะครับไม่ให้คนนอกเข้าไปวุ่นวาย แต่ผมเป็นใครล่ะ เชิดใส่ มั่นซะอย่าง

"อ้าว นึกว่าไม่มาซะแล้ว ไอ้ต้อมคอยมองหาอยู่น่ะครับ มันเล่นไม่ออกเลย"

"อ้อ ครับพอดีรถติด ผมอยู่ตรงนั้นนะครับโค้ช เอาน้ำแร่มาฝากด้วย"

ก็ยื่นถุงให้ล่ะครับ ถุงเดียวก่อนไม่ให้อีพัทมันเข้าไปด้วยกันซีนสุดฤทธิ์เรื่องอะไร โฮะๆ มีบ้างนะ พอยื่นถุงผ้าให้เสร็จผมก็กลับไปนั่งข้างๆอีพัทมันล่ะครับ ต้องรีบถ่ายวีดีโอแล้ว

"ว้ายแก ดูน้องคนนั้นสิ กรี๊ด น่ากินมาก"

"ให้มาดูบอลนะแก แหมรู้งี้ไม่น่าชวนมาเลย"

"ดูสิ ดูเป้านักฟุตบอล อิอิ"

"อีปลวก เยอะนะแก อย่ามากวนชั้นถ่ายวีดีโออยู่ แล้วอยู่ไหนเนี่ยไอ้ต้อมน่ะ"

"โน่นไงแก เด่นออกขนาดนั้น เบอร์ ๓"

"ไหนๆ"

ผมก็ลุกขึ้นล่ะครับถือกล้องวีดีโอซูมไปที่ไอ้ต้อม

"ทางนี้ๆ"

ผมเองล่ะครับ พอเห็นมันผมก็โบกไม้โบกมือให้เลย สนใจใครที่ไหน มันยิ้มเห็นฟันกว้างเชียวครับ ขอบอกเวลามันอยู่ในสนามแล้วน่ามองนะ หน้าตาดูเคร่งเครียด ตัวมันก็ใหญ่ๆ กรี๊ดให้หน่อยดีไหมเนี่ย

"เยอะนะยะ ไหนบอกว่าแอ๊บ แหมเผลอหน่อยไม่ได้ โบกไม้โบกมือสุดพลัง"

"เชิดใส่ ทำไมล่ะน้องชั้นนี่"

"อย่ามา มาชั้นบ้าง"

"เบอร์ ๒ สู้ๆ"

ไอ้อูครับ ซวยไป อีนี่แหกปากดังกว่าผมอีก น้องๆที่นั่งอยู่ใกล้ๆหัวเราะเสียงดัง โห่อีกต่างหาก

"ว่าไงจ๊ะ ใครโห่ เดี๋ยวจะสอยให้ครบทุกคนเลยนี่"

มันหันขวับไปครับ สายตาปราดมองทุกคน เสียงนิ่งไปเลย ผมนี่ก็เสียวๆสันหลังนะ ต๊าย มาแรงอะไรตรงนี้ ถิ่นเด็กๆมันนะเว้ยเฮ้ย

"วู้ แรงโว้ย แรง"

เด็กมันแซวครับ แหมนะ อยู่ดีไม่ว่าดีอีพัทนี่ยังไง อ๊ะ พักครึ่งแรกแล้ว

"เอาถุงมานี่แก"

"อ๊ะ แก ทิ้งชั้น"

แหมปากบอกว่าผมทิ้งแต่ไม่ยอมลุกตามมานี่มันหมายความว่ายังไงเนี่ย ชอบล่ะสิโดนเด็กแซวเนี่ย ผมถือถุงใส่น้ำกับของกินเข้าไปหาโค้ชอีกครั้ง

"อ้าว ยิ้มหน่อยคร้าบ น้องๆ สู้ไหมเนี่ย"

ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหรอกนะครับ ทักไปตามมารยาทนางงาม อิอิ กล้องจับอยู่ที่ไอ้ต้อม มันก็หอบนะเหงื่อนี่ท่วมตัวแต่ยังยิ้มอยู่

"สู้ๆ"

เสียงน้องๆร้องขึ้น ผมก็ถ่ายไปนั่นล่ะครับ

"พี่ขอน้ำกินหน่อยดิ"

อ้าว ไม่ไปเอากับโค้ชล่ะไอ้นี่เขาแจกอยู่โน่น ชั้นจะถ่ายวีดีโอ

"ไม่เอากะโค้ชล่ะ"

"ไม่อ่ะ ผมรู้ว่าพี่ซื้อน้ำผลไม้มาให้ผม"

"เกลือแร่หรอก อ่ะ"

แหมนะผมก็ต้องไปล้วงมาให้มันจนได้ ตอนมันดื่มน้ำนี่ผมก็ถ่ายนะ ทำไมมันดูเซ็กซี่จังเลยวะ อ๊าย ถ่ายโค้ชๆ

"อย่ากินเยอะ เดี๋ยวจะจุก จิบเอา"

ผู้ช่วยโค้ชตะโกนบอก สนุกดีนะ แต่กลิ่นเหงื่อนี่ไม่ไหวนะ แอ่ะ เหมือนอยู่ในดงอะไรก็ไม่รู้ น้องบางคนกลิ่นคุณแม่แรงมากแทบหงายหลัง แต่ไอ้ต้อมก็นะซื้อโรลออนให้มันมั่นใจไร้กลิ่น แต่เพื่อนๆมันนี่ เหอๆ ช่วยด้วย

"หน้าแดงเชียวพี่ ไหวไหมเนี่ย"

"แหว่ะ เหม็นน่ะสิ"

มันถามผมก็ตอบสิครับ เหม็นจริงจัง โอย ชั้นกลั้นหายใจมานานมากแล้วนะ

"เอาน้ำมานี่ แฮ่กๆ"

โอย ไม่ไหวครับ กลิ่นเหงื่อแรงมาก ผมยืนตรงไหนน่ะเหรอ ก็ตรงกลางวงเขาเลยสิครับ เหอๆ เชิดใส่อยากได้ภาพก็ต้องทนเอา ผมยืนอยู่ข้างๆโค้ชนั่นล่ะ แต่เขาก็อดทนกับผมมากเหมือนกันนะ เป็นใครไม่รู้แต่ให้เข้าไปอยู่ในวงได้ เขาพูดอะไรกัน ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับ ปีกซ้ายปีกขวา อะไรไม่รู้ เหอๆ รู้แต่ว่ากลางวงนี่กลิ่นเหงื่อน้องๆตีหน้าผมจนแดงไปหมดแล้ว ผมคว้าเอาขวดน้ำไอ้ต้อมมากรอกเข้าปาก

"ฮ่าๆ หอมเหรอพี่"

ไอ้อูมันร้องขึ้นครับ

"ครับ หอม หอมมาก"

เสียงหัวเราะดังขึ้น ผมเหมือนจะเป็นลมเลยนะ ไม่ได้กระแดะนะคงเพราะกลั้นหายใจนานไปหน่อย

"น้องครับ มาเดี๋ยวพี่ถ่ายให้"

ผู้ช่วยโค้ชครับ โอสวรรค์ ขอบคุณมาก

"พี่ๆ เน้นต้อมนะ แม่ผมอยากดูน้องเตะบอล รบกวนหน่อยนะครับ"

"จัดไปครับน้อง เอาแบบซูมเลยนะ"

"ได้พี่ ผมขอนั่งพักก่อนนะ"

ผมไปนั่งลงข้างๆโค้ช เขาก็เอาน้ำมันอะไรไม่รู้มาให้ดมบอกช่วยให้หายเวียนหัวได้ กรี๊ด เหม็นมาก เผาปอดเลยนะเนี่ย ตายๆ

"ว้าย เป็นไรอีนาย หน้าแดงเชียว"

อีพัทมันเดินลงมาหาครับ คงเห็นผมท่าทางเหมือนจะไม่ไหว เริ่มมึนหัว หนักหน้าแล้วครับ

"เวียนหัวแก"

"อะไรยะ แม่กระหม่อมบาง น้องๆออกจะล้อมหน้าล้อมหลังขนาดนั้น"

"ชั้นเวียนหัวนี่แก ฝากดูน้องหน่อย"

"อะไรยะ อ่อนนะหล่อนน่ะ มาชั้นเชียร์เอง ต้อมๆ อูๆ ทางนี้ๆ"

"อีปอป แกจะเรียกมันทำไม เสียสมาธิหมด เชียร์ไม่เป็นก็นั่งเฉยๆ"

"อ้าว ไม่เชียร์แบบนี้แล้วจะให้ทำไงล่ะแก อีบ้า"

เออ ช่างหัวมันผมเวียนหัวแล้ว ไม่ไหว ไม่คิดว่าการกลั้นหายใจกลางหมู่เด็กผู้ชายนี่จะรุนแรงเหลือเกิน แดดก็ไม่แรงอะไรเนี่ยผม ไปเข้าห้องน้ำดีกว่าเหมือนจะอ๊วกยังไงไม่รู้

"แกชั้นไปห้องน้ำนะ เหมือนจะอ๊วก"

"ว้าย ไปเลยค่า น่าเกลียด อย่ามาอ๊วกแถวนี้นะชั้นอายคน"

แหมนะ เพื่อนรักมาก ดูมันนะแทนที่จะห่วงผมบ้าง กลับกลัวว่าจะอายคนเสียนี่ ตบสักทีดีไหม

"น้องครับ ห้องน้ำไปทางไหนนะครับ"

"ทางโน้นพี่"

ผมเซแถ่ดๆ เข้าไปหาน้องนักเรียนกางเกงน้ำเงินที่เดินมาทางสนามสองคน ผมหันไปตามมือมัน ทางไหนวะ ชี้ไปทางสนาม ผมก็เดินไปนั่นล่ะครับ แว้ก ไม่ไหวแล้วมันดันขึ้นแล้ว

"น้องๆ ห้องน้ำไปทางไหนครับ"

ผมเจอเด็กอีกสองคนก็ถามอีก มันมองหน้าผมแล้วยิ้มๆ ไอ้บ้ามายิ้มทำแป๊ะไรวะเดี๋ยวอ๊วกใส่หน้าเลยนี่

"หลังตึกอ่ะพี่"

"อ๊ะ ขอบใจนะ"

ผมวิ่งแล้วครับ ช้ากว่านี้ออกมาแน่ๆ ห้องน้ำ นั่นห้องน้ำ วิ่งเข้าไปเลยผม

"อ๊วก"

อย่าให้บรรยาย น้ำหูน้ำตาไหลเลยผม

"แหวะ อ๊วก"

ผมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำนั่นล่ะครับ ผลักประตุเข้าไปเห็นว่างก็ปล่อยเลย

"โอย"

ผมครางออกมาพยายามเอามือลูบหลังตัวเอง ทรมานที่สุดเลยนะเวลาอ๊วกเนี่ย พอรู้สึกดีขึ้นผมก็เดินออกมา กะจะล้างหน้าล้างตาสักหน่อย

"อ๊ะ"

กรี๊ด เด็กนักเรียนเต็มห้องน้ำเลยครับ มองหน้าผมกันใหญ่ ตายแล้วๆ สภาพชั้น กรี๊ด ทำไมต้องมาเจอตอนที่มีสภาพแบบนี้ ความงามที่อุตส่าห์ฟูมฟักมานานของชั้น ตายๆ เหลือไว้แต่ความโทรมสุดๆ แต่เอาเถอะจะมางามอะไรตอนนี้ กำลังจะตายอยู่แล้วเนี่ย

"น้องครับ ช่วยพี่ที วานหน่อยไปซื้อน้ำให้หน่อย พี่จะเป็นลม"

แหมนะมายืนหัวเราะคิกคักอะไรเนี่ย เด็กพวกนี้ ต้องรับบท แอน ทองประสม อีกแล้วเรา ทำท่าเหมือนจะตายอะไรประมาณนี้ ไอ้คนหน้าตาดีหน่อย แต่เอ๊ะ ไม่สิเด็กโรงเรียนนี้ทำไมมันหน้าตาเหมือนๆกันวะ หรือว่าผมตาลาย กางเกงน้ำเงินใส่รองเท้าหนังขัดมัน ไม่สนว้อย อายนะจะตายแล้วด้วย

"ไหวไหมพี่ เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำให้"

"ขอบใจมากนะครับน้อง"

ผมล้วงเงินให้น้องมันไปครับ คนอื่นๆก็มามุง

"อย่ามุงๆ พี่ พี่หายใจไม่ออก"

สุดฤทธิ์ไปเลย อารมณ์เสีย อายแล้วนี่นะ ต้องหน้าทนเข้าไว้ เชิดใส่ เชิดใส่ ตายๆ ไม่เคยอายเด็กมากมายขนาดนี้เลยนะเนี่ย พอผมทำท่านางงามจะเป็นลมเพราะมงกุฎหนักไปหน่อย อิอิ น้องๆมันก็เหมือนเห็นใจล่ะครับ บางคนเอาผ้าเช็ดหน้าให้เช็ดด้วยนะ

"อ๊ะ ไม่เป็นไร"

ต๊าย ใครจะกล้าเช็ดเนอะ ทั้งวันมันเอาไปเช็ดไปถูอะไรมาก็ไม่รู้ ถึงหน้าน้องมันจะใสๆก็เถอะ

"ผมยังไม่ได้ใช้เลยนะพี่"

อ๊ะ เอาหน่อยเดี๋ยวจะเสียน้ำใจ อุ๊ย หอมดีนะ ใช้น้ำหอมเหรอเนี่ยกระแดะจริงๆ

"ขอบใจนะครับน้องรูปหล่อ"

"เฮ้ย"

อ้าว ชั้นพูดอะไรผิดเนี่ย ก็มึงหล่อจริงๆนี่ อะไรวะทำท่าเหมือนเห็นผี

"มีไรเหรอครับน้อง"

"เปล่าพี่ แต่ทำไมพี่ถึงอ๊วกอ่ะ"

"อ้อ พี่คงโดนแดดมากไปหน่อยน่ะครับ ปกติไม่ค่อยโดนแดด"

แถบวกสตอเบอร์รี่ครับ แหมใครจะไปบอกเนอะว่าเหม็นเต่าเด็ก นี่ก็เริ่มได้กลิ่นแล้ว โอย กลิ่นอะไรต่อมิอะไรตลบอบอวล จะออกมาอีกแล้ว กลืนๆลงไปก่อน

"พาพี่ออกไปหน่อยครับ พี่ พี่ หายใจไม่ออก"

แสดงละครต่อครับ ก่อนที่จะเอาของเก่าออกมาจนหมดท้อง อายนะ แต่ทำไงได้

"พี่ น้ำมาแล้วครับ"

เท่าที่มองๆดูเด็กที่ไปเข้าห้องน้ำทั้งเก่าทั้งใหม่น่าจะห้าหกคน เหอๆ เอาเข้าไปนายพล หน้าจากแดงอยู่แล้วแดงยิ่งกว่าอีก

"ขอบใจมากนะครับน้อง พี่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบใจมาก"

พอตั้งหลักได้ก็ตั้งคอตรงๆ ทำท่าเซนิดหน่อย อ๊าย อายสุดๆ มันไม่รู้จักชั้นหรอกสนใจทำไม ผมรับขวดน้ำที่มันยังมีน้ำใจเปิดฝาให้จิบก่อนแล้วเอาล้างหน้า อ่า ค่อยยังชั่วหน่อยต้องเดินกลับแล้ว ไม่ให้น้องๆมันจับได้ว่าผมกำลังอายอยู่  แต่เอ๊ะ มันตามมาทำไมเนี่ย ผมแอบชำเลืองตาไปมอง จะมาล้อชั้นแน่ๆ เอ๊ะนั่น ฝูงชน ลาก่อนนะน้องๆจ๋า ผมนี่ท่าจะบ้าไปแล้ว มาเล่นซ่อนแอบกับเด็กมัธยม เหอๆ น่าเกลียดที่สุด

"ไปไหนมายะ เขาจะเล่นจบเกมอยู่แล้วแก เห็นมะชั้นเชียร์จนน้องต้อมชนะนะแก อิอิ เพราะความสวยของชั้นแท้ๆ"

เอาเถอะ ปล่อยมันไปก่อน ผมไม่ไหว ยังไม่อยากอะไรกับมันมาก ปล่อยให้มันสิวเห่อไปก่อน อีปอบ อย่าให้ชั้นมีพลังขึ้นมานะ จะจวกให้ยับเลย

"พี่ๆ พี่มาดูบอลเหรอ"

แว้ก ตกใจ ไอ้บ้า โผล่หน้ามาตอนไหนเนี่ย

"อ๊ะ ครับ น้องพี่แข่งน่ะ"

"หา คนไหนพี่ โรงเรียนผมป่ะ"

"ไม่ใช่ๆ โรงเรียนที่ชนะโรงเรียนเราน่ะ"

"อ้อ ที่แท้"

"อะไรจ๊ะ ที่แท้อะไรเหรอครับ"

ผมแอ๊บหน้าใสถามมันครับ แหมจะอะไรกับการกีฬานะไอ้หนู

"เปล่า คนกรี๊ดใหญ่เลยนี่พี่โรงเรียนนั้นน่ะ"

"อ้าว โรงเรียนเราคนก็กรี๊ดนี่ นั่นน่ะเบอร์สี่น่ะ กรี๊ด"

ผมไม่ได้ออกเสียงอะไรมากหรอกครับ ล้อเลียนมันเฉยๆ

"ฮ่าๆๆ พี่นะตลกดีว่ะ"

"อ๊ะเกมจบแล้ว ต้อมๆ ทางนี้ทางนี้"

พอเกมจบนักกีฬาก็เดินออกมาจากสนาม บางคนถอดเสื้อนะ อีพัทนี่แทบบ้าไปเลย ผมเฉยๆนะ อิอิ เพราะเวียนหัวอยู่นิดหน่อย

"โหยเหนื่อยอ่ะพี่ ขอน้ำหน่อยดิ"

"อ๊ะพี่ๆ ถ่ายๆ ถ่ายหน่อยๆ"

ไม่ยอมหรอกนะ ต้องเอาทุกช็อต คุณนายแม่จะได้รู้ว่าผมมาเชียร์จริงๆ

"อ่ะน้ำ เก่งมากต้อม"

ผมก็พัดวีให้มันนั่นล่ะครับ หยิบอะไรได้เอามาพัดเลยไม่รีรอ

"พี่ๆ นี่น้องพี่เหรอ"

อ้าวไอ้เด็กนี่ยังไม่ไปไหนอีก ผมขี้เกียจจะตอบพยักหน้าเฉยๆ

"น้องจริงเร้อพี่"

อ้าวไอ้นี่ มันพูดแล้วก็เดินหนีไปเลยครับ กะจะตอกหน้าสักหน่อย หนอยแน่ หน้าตากวนโอ๊ยไม่พอปากวอนเลียกุชชี่ด้วยนะแก เหอๆ ดีนะไอ้ต้อมมันไม่ได้ยิน เดี๋ยวก็เรื่องไปกันใหญ่อีกแน่

"กลับกับเพื่อนๆใช่ไหมต้อม"

"ไม่เอาอ่ะพี่ ไปส่งหน่อยดิ พรุ่งนี้ผมต้องกลับบ้านนะ"

"อืม โอเคๆ"

"ไหวป่ะเนี่ย หน้าเหมือนคนจะเป็นลม"

รู้แล้วยังมาถามอีกนะ เพราะพวกแกนั่นล่ะ ไม่อยากจะบอก น้ำน่ะอาบเสร็จสารส้มหน่อยก็ดีนะถ้าไม่ใช้โรลออนน่ะ อารมณ์เสีย

Written by eiky

[rellachulla]

จิ้มอิ๊กกี้  

เมื่อไรเนื้อคู่ต้อมจะมา
ก๊ากก เดาไม่ออกเลยจริงๆ
สงสารน้องมัน

[roseen]

 

[Little Devil]

นายแพ้ฟีโรโมนเด็กๆ 
+1

[nunamicky]

อ๊ายยยยยยยยยยย
นางร้ายของเราแพ้กลิ่นเต่า

[TanyaPuech]

ตอนนี้ตลก
555

[samsoon@doll]

อยากได้สักครั้ง เพื่อน้องต้อม นะคะพี่นายฃา

[ZuuZuu]

รอเนื้อคู่น้องต้อมอยู่นะคะพี่อิ๊คขา~~~~