องก์ ๔๓
พอกินข้าวเสร็จเราก็พากันคุยเมาท์แตกไปเรื่อยล่ะครับ หลานๆสองตัวมันนอนแล้ว จะเชื่อไหมเนี่ยว่าคุณนายทั้งสองยังเมาท์แตกแหลกรานอยู่เลยนะ ไม่ยอมลง แต่ผมนี่สิเริ่มหนักใจแล้วก็ตอนนอนเนี่ยสิครับจะแยกกันนอนยังไงดี ผมกับไอ้หลวงคงไปนอนที่เรือนหอเก่ามันนั่นล่ะครับ แต่ไอ้ต้อมนี่สิจะยังไง จะว่าไปผมก็วกกลับมาห่วงความรู้สึกมันเหมือนกันนะ
"กินไวน์ไหมแก"
ผมเอ่ยถามอีป้าครับ อีพัทไม่ต้องเอ่ยถึง แหมถ้ามันนั่งตักไอ้โจ้ไอ้มันคงทำไปแล้วล่ะ อีนี่งามหน้ามาก
"จะดีเหรอแก อิอิ โต้รุ่งเลยไหมอากาศดีๆแบบนี้เนี่ย"
"เออ เอาสิแก ไหนๆก็หยุดทั้งที โต้รุ่งกันเลยไหม"
"ก่อกองไฟด้วยดีไหมพี่ ผมจะได้เตรียมฟืน"
"เริ่ด เอาเลยหลวง"
"อะไรกันเหรอพวกเธอ จะอะไรรุ่งๆนะ"
อีพัทครับ หูกางมาเชียวนะ
"จะกินไวน์กันน่ะแก แต่ท่าทางแกจะไปกระท่อมท้ายสวนไม่ใช่เหรอ"
"ว้ายอีนาย รู้ด้วย อิอิ ไปแล้วก็มาได้เนอะโจ้เนอะ"
"แหม นี่กะจะสูบน้องมันให้ซีดเลยว่างั้น"
"บ้าแก พูดไปสองสามน้ำไม่ซีดหรอก ชั้นขุนดี"
ดูมันครับ เฮ้อนะ สรุปก็พากันเตรียมของ มีไวน์หลายขวด มีแคร่ไม้ที่ไอ้โจ้กับไอ้หลวงมันลากมา
"ผมเล่นกีตาร์เป็น พี่หลวงกีตาร์พี่ยังอยู่ที่เดิมไหม"
ไอ้โจ้มันพูดขึ้นครับ
"เออ ที่เดิม ไปเอามาดิ"
"อ๊ะ โจ้เล่นกีตาร์เป็นด้วยเหรอ"
"ทำไมยะอีพัท"
"อ๊าย ชายในฝันที่สุด อ๊าย"
"อีผีปอบ เยอะไปนะหล่อนน่ะ"
อีป้ามันคงหมั่นไส้ล่ะครับ ผมเองอยากจะกัดมันเหมือนกันล่ะ แต่เอาหลานไปนอนก่อน เดี๋ยวออกมาฉะ ปล่อยไว้ไม่ได้อีนี่ แหมนะดูมันจะสุขสมหวังอยู่คนเดียวซะแล้ว
"อะไรยะป้า ก็คนมันดีใจอ่ะนะ สะบัดบ๊อบ ไปช่วยโจ้หาดีกว่า อิอิ"
"เออ ไปหากีต้าร์นะยะหล่อนไม่ได้ให้ไปทำอะไรน้องมัน"
"ว้าย ก็ถ้าบรรยากาศมันเอื้อก็ไม่แน่หรอกนะแก"
"แหม อีแรด"
"ใช่ค่า ถูกต้องไม่ผิดหรอก แต่ขอโทษแรดแต่สวย โฮะๆ"
อีพัทมันวิ่งกระดี๊กระด๊าตามไอ้โจ้เข้าไปแล้วครับ ส่วนผมก็อุ้มพี่ปริ๊นเข้าไปในบ้านตามพ่อ ส่วนคุณนายสองคนนั่นน่ะเหรอ เหอๆ น้ำลายแตกฟองอยู่ใต้ร่มไม้โน่นครับ ได้ใจจริงๆ พอผมกลับออกมาก็ถือไวน์ออกมาด้วยสองขวด ไอ้หลวงมันก็จัดแจงก่อไฟอยู่กับไอ้ต้อม อีป้าก็เตรียมของกับแกล้ม
"หนาวเหมือนกันเนอะ"
"เดี๋ยวก็ร้อนคุณ ไฟกำลังลุกเชียว"
"แล้วขาชั้นจะแตกไหมเนี่ยแก"
"แหมอีนาย ได้ข่าวน้ำก็ยังไม่ได้อาบนี่จะมากลัวอะไรยะขาแตก"
"แหมอีป้า ก็มีบ้างเนอะ แล้วมีใครอาบน้ำแล้วเหรอในที่แห่งนี้น่ะ"
"หนาวจะตายชัก ใครจะไปอาบ มาๆ ชนๆ"
"อ๊ะต้อม กินไม่ได้นะ"
ผมวี้ดเสียงออกไปสิครับ มันหยิบแก้วขึ้นจะชนกับอีป้ากับไอ้หลวง
"เอ่อ ไม่ได้เหรอพี่"
"ไม่ได้ ยังเด็กยังเล็ก จะมากินทำไม กินอะไรเผาๆย่างๆโน่น ไปเอาน้ำหวานพี่ปริ๊นมากินไป"
"แหมอีนาย มากไปย่ะหล่อน ปล่อยน้องมันซักวัน ไม่เป็นไรหรอกน่า"
"ไม่ได้นะอีป้าแกไม่ต้องมาส่งเสริม มันไม่เคยกินนี่"
"เคยพี่"
อ้าว อ้าปากค้างเลยสิครับผม
"นั่นดิคุณ กินๆไปเถอะต้อม นะคุณขอมันสักวัน"
อ๊ายผัวหลวงขอ ผมนี่หันขวับ นี่มันไปแอบดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
"เอาๆชนๆต้อม"
"อ๊ะ"
ได้แต่ร้องออกมาครับ ทำไมช่วงนี้ดูเหมือนผมโดนราหูอมยังไงไม่รู้ กรี๊ด ไม่มีอำนาจหลงเหลือเลยนะเนี่ย พูดอะไรไปคนก็ขัด เข้าวงไหนก็หงายออกมา ฮือๆ สะอื้น
"แหม ผมไม่เมาหรอกพี่ กินเหล้าสีกับเพื่อนก็ไม่เห็นเมา"
มีหน้ามาพูดอีกนะแก เดี๋ยวเถอะ โอ๊ย งอนโว้ย บอกใครก็มีแต่คนเมิน กระซิกๆ เสียใจมากที่สุด
"ดื่มสิแก นั่งตาเขียวอยู่ได้"
"ฮึ"
"งอนเหรอคุณ"
"ชิ"
"คนแก่งอน"
"ไอ้ต้อม"
กรี๊ดไม่ไหวแล้วนะ ได้ทีนี่รุมยำกันใหญ่เลยนะพวกนี้นี่
"อ๊ะๆ อย่านะคุณ ทำร้ายร่างกายเด็กเหรอ"
เอ่อ สามีผมมันปกป้องสามีน้อย เอ้ย ปกป้องไอ้ต้อมนะครับ จะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย เริ่มงงแล้ว
"ฮ่าๆ พี่ทำอะไรผมไม่ได้หรอกพี่"
"เอามานี่"
"ว้ายอีนาย"
ยกขวดซดสิครับ สนใจใครที่ไหนล่ะ ในเมื่อไม่ไว้หน้าชั้น ก็ไม่ต้องกินมันเลยนะ ชั้นกินเองไวน์เนี่ย
"เอ้ย หมดขวดเลยอ่ะ"
"โห เมียกูไปอดอยากมาจากไหนเนี่ย"
"อ่า ไม่ต้องมาพูดมากนะ เอามาอีก"
"แหมของขึ้นๆ มาๆชนๆ"
พอไวน์เข้าปากมันก็หน้าตึงๆล่ะครับ ทำไมชั้นยิ้มไม่หุบเนี่ย โอ๊ย โลกสีแดงสดใสระเรื่อ
"เมาแล้วครับท่านภรรยาผม"
"พี่ อย่าเน้นคำนี้มากได้ไหม ผมไม่ชอบ"
หือ มันว่าอะไรกันนะ ตาเริ่มปรือแล้วครับ
"อะไรอ่ะ ต้อมไม่พอใจไรหรา อิอิ ต่อยเลยดิ"
เอ่อ ผมพูดเองล่ะครับ หัวเราะนะนั่นน่ะ ยิ้มหวานเชียวผม มือไม้ก็เริ่มป่ายไปมา มีความสุขจัง
"เฮ้ยคุณ บ้าเหรอ ไปท้ามันเดี๋ยวมันก็เอาจริงหรอก"
"ก็เอาดิ แย่งชั้นหรา อิอิ แย่งเลยๆ ชั้นอยากดู"
"อ๊วก อีบ้า เมาแล้วก็พอนะแก อะไรกันคนมันอยู่ของมันดีๆ ไปยุให้เขามีเรื่องกัน"
"ผมไม่ต่อยหรอกพี่ แต่ผมแค่ไม่ชอบ ให้พี่เรียกพี่นายว่าเมียบ่อยๆ มันช้ำใจนะโว้ย"
อ้าว มันตะโกนขึ้นครับ หน้าตานี่เมาได้เรื่องเหมือนกันนะเนี่ย
"เฮ้ย อย่ามาโว้ยแถวนี้นะวะไอ้เด็ก มัธยม"
"เด็กมัธยมแล้วไงวะ ใหญ่เท่าๆกันล่ะเว้ย"
"อย่ามาท้านะมึง"
"ไม่ได้ท้า"
อิอิ มีความสุขจังเลย มีผู้ชายแย่งชั้น อยู่มาตั้งนานเพิ่งจะรู้สึกมีค่าก็ตอนนี้เองเรา
"นี่สองคนนั่นล่ะ เป็นอะไรมากไหมเนี่ย"
อีป้ามันก็นะครับ ตบโต๊ะซะเสียงดังเชียว
"แหะๆ ล้อเล่นคร้าบพี่แดน"
"ว่าไงต้อม อะไรกัน มีอะไร พี่น้องกันแท้ๆ จะมาแย่งคนอย่างอีนายเนี่ยนะ"
อ้าว อีนี่ ไหงเป็นงั้นไปเนี่ย คนอย่างชั้นแล้วยังไง
"ดูมันซิ สภาพแบบนี้ยังจะต่อยตีกันแย่งอีกเหรอ"
"เอ่อ ก็นะพี่แดน"
"อะไรอีป้า ทำไม ชั้นมีอะไรไม่ดีตรงไหน บอกมาน้า ชั้นนี่ล่ะควรค่าแก่การแย่งชิงที่สุด แย่งสิพวกแก แย่งชั้น แย่งอีกๆ"
"ดูมันๆ บ้าไปแล้ว อีบ้า บ้าอำนาจเหรอหล่อนน่ะ"
"อ๊ะ แกว่าชั้น หลวงอีป้ามันว่าชั้น"
สู้ไม่ได้ก็ต้องหาที่พึ่งล่ะครับ แหมนะมาว่าผมแบบนี้ เสียหาย ขอบอกว่าเสียหาย
"ผมว่าก็จริงอย่างที่พี่แดนว่านะคุณ"
กรี๊ด นี่ผัวหรือใครเนี่ย
"ต้อม สองคนนี้รุมพี่อ่ะ ไม่ยอมนะต้อม ต้อมอย่ายอมนะ"
"ฮ่าๆ ผมอยู่ช้างพี่เสมอล่ะ แต่ผมว่าพี่เมานะ หน้าแดงเชียว"
"ไม่เมา อะไร จะเอายังไง จะช่วยชั้นด่าอีป้าไหมเนี่ย"
ผมอดไม่ได้ครับ ต๊าย รู้สึกสเต็ปหลุดกระจายเอ๋อสุดขีด
"แหมอีนาย เมาก็นั่งเฉยๆ อย่างหล่อนเหรอจะมารบรากับชั้น มาๆชนๆ อย่าไปสนใจมัน"
"อ๊ะ"
งอนครับ ต้องทำท่างอน เรียกเรตติ้งหน่อย หันหลังให้ดีกว่า ฮึ งอน
"ว่าแต่ถามหน่อย ทำไมถึงชอบนายมันขนาดนี้ อ่ะหลวงก่อน"
อุ๊ย เอ่ยถึงชื่อผมด้วย แอบฟังดีกว่า ผมนั่งหันหลังให้นะเนี่ย ในมือกำขวดไวน์ กระดกๆ
"เอ่อ ยังไงดี ฮ่าๆ ไม่รู้ดิพี่ ผมว่าเขารั่วๆดีนะ ตลกดีจะตาย"
กรี๊ด เจ็บปวดที่สุด ไม่เคยเจ็บปวดเท่านี้มาก่อน โดนเมาท์เผาขนไม่เคยเจอ คนที่เมาท์เป็นผัวตัวเองด้วยนะ เมาท์แล้วหัวเราะ นี่มันเห็นว่าผมเป็นตัวตลกหรือไงเนี่ย
"เอาดีๆสิหลวง"
"ก็ ไม่รู้พี่ ตอนแรกก็ไม่ได้ชอบอะไรมากหรอกนะ แต่พอคุยกันทุกวันผมก็รู้สึกว่าเขาจริงใจดี ไม่เป็นคนโกหก คุยกับเขาแล้วผมสบายใจ เหมือนได้ระบายออกอ่ะพี่"
เห็นมะ เชอะ ชั้นน่ะดีเสมอหรอกแกไอ้บ้า
"อืม เรานี่แปลกนะ แค่นี้เองเหรอ"
"ก็มีอีกล่ะพี่ แต่ยังคิดไม่ออก ฮ่าๆ"
"อ้าวนะ แล้วเราล่ะพ่อต้อม ท่าทางไม่น่าจะมาชอบอีแก่ปากร้ายอย่างนายมันนี่"
กรี๊ด อีกแล้วอีแก่หนังเหี่ยวนี่มันอะไรนะ เผลอไม่ได้ แหมมาว่าผมแก่ ตัวเองนี่จะสี่สิบอยู่แล้วนะนั่นน่ะ อีเหี่ยวเอ้ย
"ชั้นไม่ได้แก่นะ ชั้นแก่ตรงไหน"
"แหมนะ หันกลับไปเลยแก งอนอยู่ไม่ใช่เหรอ"
กรี๊ด ผมเจ็บ เจ็บที่สุด อยากจะลงไปดิ้นให้ตายต่อหน้ามันเลย มันจะมีใครมาสนใจชั้นไหม โอ๊ย แสบทรวงที่สุด
"ผมอายว่ะพี่"
"เอาน่า ไม่มีใครรู้หรอกน่า"
ผมนี่เงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์ ไหนมันจะว่าอะไร
"ตอนแรกก็ไม่ได้อะไรหรอกพี่ ผมสัญญากับพี่เขาว่าจะทำงานให้เฉยๆ ไม่คิดจะจริงจังอะไรหรอกครับ แต่พอเจอทุกวัน คุยทุกวัน ไม่รู้ดิ ผมว่าพี่เขาน่ารักนะ"
กรี๊ด นี่ล่ะที่ต้องการ เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ รักไอ้ต้อมที่สุดเลย คอยดูนะไอ้หลวง ชั้นจะไม่ให้ทำการบ้าน คอยดู
"เอ๋อๆ ฮ่าๆดี ปากเหมือนจะร้ายนะ แต่ผมว่าตลกเถอะพี่ ฮ่าๆ"
อ้าว ไอ้นี่ กรี๊ด นี่มันชมใช่ไหมเนี่ย
"สรุป ชอบที่มันโก๊ะๆว่างั้นเหรอ แปลกคนนะเราสองคน"
"โหยพี่ ไม่มีแต่ผมหรอกที่ชอบ ไอ้อูกับมันก็บอกว่าพี่เขาน่ารัก"
"ใครวะอู"
"เพื่อนที่โรงเรียนน่ะ"
"เสน่ห์แรงนะยะอีนาย"
อ๊ะแน่นอน ยังๆ เรายังต้องนิ่งอยู่อย่าได้ไหวหวั่น เราต้องวางมาดของนางพญา งอนอยู่นะเนี่ย รุมด่าทอชั้นเสียๆหายๆ ใครโก๊ะ ชั้นเนี่ยนะโก๊ะ กรี๊ด อยากจะเอาหัววิ่งฝ่าเข้าไปในดงกุหลาบ ไม่จริง ขอค้าน คนมาดดีมีสกุลอย่างชั้นเนี่ยนะจะเอ๋อ บ้าไปแล้ว ชั้นออกจะดูดี ย่างกรายไปไหนก็มีแต่คนมองอย่างสรรเสริญ เชอะ เชิดใส่
"แต่พี่ สัญญากับผมได้ไหม"
เอ่อ ทำไมเสียงไอ้ต้อมมันฟังแล้วดูเครียดจังล่ะครับ
"สัญญาอะไร ไม่รับปากหรอกนะ"
"สัญญาว่าพี่จะดูแลพี่เขาดีๆ อย่านอกใจ"
"โอ๊ย เราไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ พี่ทำทุกวันอยู่แล้ว"
"และจำไว้นะ ว่าพอผมเรียนจบ ผมจะมาเอาพี่เขาคืน"
เอ่อ ทุกคนเงียบไปตามๆกันครับ มันคงเมานะผมว่า แอบชำเลืองมองนิดหน่อย
"ฮึฮึ ถ้าแน่จริงก็ลองดู"
"เอาล่ะๆ อะไรกัน เฮ้อ สรุปไม่มีใครยอมใครเลยเหรอเนี่ย"
อีป้าเป็นกรรมการห้ามบนเวทีครับ แหมนะ ผมล่ะลุ้นอยู่จะตายว่าจะอะไรยังไง
"ไม่มีทางหรอกพี่แดน"
"ผมก็ไม่ยอมหรอก วันนี้ผมยังเด็ก แต่รับรองเวลาผมพร้อมผมจะกลับมาเอาคืน"
"เฮ้อนะ เคยฟังเพลงนี้ไหมเราสองคนน่ะ วันเวลาได้นำพาทุกอย่าง และนำทางเราสู่ความฝัน และแล้วเมื่อวันหนึ่งที่ใจเราร้านราน เวลาจะรักษาใจเราเอง น่ะ เคยฟังไหม"
แหมอีป้าเล่นอวดลูกคอขึ้นมาเชียวครับ
"ความหมายดีออกพี่แดน"
"ฟังดีๆสิ เขาสื่อว่า เวลาชนะทุกสิ่งนะ เราเองก็เหมือนกันหลวง อยู่กับมันทุกวัน รักมันอย่างที่บอกออกมาล่ะ ส่วนต้อม ไปอยู่โน่นก็ให้ตั้งใจเรียน ถ้าอยากกลับมาเอามันคืนก็ต้องเรียนให้ดี กลับมาทำงานดีๆ ตอนนั้นเราจะเอาใครคืนพี่ว่าเราก็น่าจะมีวิจารณญาณเพียงพอที่จะคิดเองได้ จริงไหม"
เอ่อ อีป้ามันเหมือนสอนสองคนนี่เลยครับ ไม่เอาๆ ไม่ฟังแล้ว เครียดๆยังไงไม่รู้ กระดกๆ
"อ่า"
"แล้วนี่อีพัทมันไปเอากีตาร์ที่ไหนเนี่ย เวียนนาเหรอ"
"โฮะๆ คงโดนไอ้โจ้เวียนเทียนอยู่น่ะสิ"
ผมหันขวับไปอดไม่ไหว หมั่นมันมานาน
"แหมนะ อีนี่น้องมันก็นั่งอยู่นะ พูดอะไรระวังบ้างซิยะ"
"ใครน้อง โอ๊ย ไอ้ต้อมมันโตแล้ว เนอะต้อมเนอะ อิอิ เอามา เอามาอีก"
"อีนี่ รั่วได้อีก นั่นอีพัทมาโน่นแล้ว"
ผมหันไปมองอีพัทตาปรือๆ แหมนะถึงเมาก็รู้นะว่าอีนี่มันลั่นล้าเกินปกติ
"กี่น้ำล่ะจ๊ะ เอ้ย หานานจังกีตาร์น่ะอีพัท"
"แหมอีป้า บ้าเหรอ ก็มันมืด เนอะโจ้เนอะ ก็เลยนานไปหน่อย ต๊าย อีนายเมาแล้วเหรอ อ่อนมากขอบอก"
ดูอีนี่นะครับมาถึงก็กัดผมเลยนะ สูดลมหายใจเข้าก่อน สูดๆ
"แหมอีหอยคัน ต๊าย ทำไมกีต้าร์เปียกๆล่ะเธอ ไม่น่าเชื่อหล่อนจะปล่อยมันเรี่ยราดที่อื่น โฮะๆ คนอย่างหล่อนปล่อยของสำคัญแบบนี้หกด้วยเหรอพัท"
"ว้าย อีนาย"
เป็นไงล่ะ ถึงมึนแต่ก็ยังไหวนะแก
"ฮึ เอามาซิ อีนายมันเมาไม่ยุ่งด้วยหรอก รั่วจริงๆ"
"แหมอีไม่รั่ว แต่ ร่าน แรด แรงแทนนะแก"
"อ๊าย โจ้ มันว่าเค้าอ่ะ"
กรี๊ด ดูมันครับ ออกหน้าออกตามาก สรุปแทนที่ไอ้โจ้มันจะเคียดแค้นแทนนะ มันกลับหัวเราะชอบใจเสียอีก ทุกคนนั่นล่ะครับหัวเราะชอบใจ
"เห็นไหม ผมบอกกลืนๆให้หมด พี่เขาเห็นเลยอ่ะ"
"ว้าย โจ้ เป็นไปกับเขาด้วยเหรอเนี่ย"
อีป้ามันอุทานออกมา โฮะๆ พอกันจริงๆ อารมณ์เสีย สรุปทั้งคืนก็ร้องรำทำเพลงกันล่ะครับ เมากันทุกคน ไม่รั่วนะจะบอกแค่นั่งตักไอ้หลวงแค่นั้นเอง อิอิ แอบกอดไอ้ต้อมด้วย อ๊ายเขินก็สามีไม่ว่าอ่ะ เลยสนองซะหน่อย นอนน่าจะตีสามได้ล่ะครับ คิดว่าจะตื่นได้กี่โมงดี
"อานายๆ ทำไมนอนตื่นสายอ่ะ"
"อือ พี่ปริ๊นเหรอ อาราย"
ผมงัวเงียอยู่บนแคร่นั่นล่ะครับ นอนกกกอดกันกับสามีอยู่ไม่อายฟ้าอายดิน ว่าอยู่ทำไมมันอุ่นๆผิดปกตินะ เหอๆ ลืมตามามันจ้าเสียเหลือเกินนี่นะ แล้วคนอื่นๆไปไหนเนี่ย
"อิอิ หน้าไม่อายกอดผู้ชายกลางแจ้ง"
ลุกขึ้นมาดูดีกว่า อะไรกันหลานนี่นะ เดี๋ยวเถอะ
"อ๊ะ"
กรี๊ด เจ้าป่าเจ้าเขา นี่มันกลางแดดเปรี้ยงๆเลยนะ ตายๆชั้นจะดำไหมเนี่ย ไอ้หลวงยังนอนอยู่ครับ มีผ้าห่มมาตอนไหนไม่รู้ ใต้แคร่เป็นไอ้ต้อม อีกฟากเป็นอีป้า กรี๊ด เสียภาพพจน์
"ต๊าย นาย รับบทนางพญาเหรอจ๊ะ มีบริวารนอนเฝ้าใต้เตียง เริ่ดเนอะลูกชั้น"
"อะไรอ่ะแม่ ก็เมาอ่ะ แกๆ ตื่นๆ"
ผมเขย่าตัวเรียกสามี อายที่สุด คุณนาย คุณนายแม่คุณพ่อ พี่แพทย์ หลานสองคน ยืนมองหัวเราะชอบใจ อ๊าย เขิน
"ก็คนเขารักกันนี่คะคุณน้องขา ลูกนายหิวไหมจ๊ะ ท่าทางจะเพลีย ไข่ลวกหน่อยไหมลูก อิอิ"
เออนะ คุณนายสองคนนี่อะไรอ่ะ
"ทำไมปิก้าจู้อาหลวงมันตื่นอ่ะ อิอิ คุณย่าๆมาดูเร็ว เท่าแขนปริ๊นเลยอ่ะ"
"ว้ายตายแล้ว ตาแพทย์พาลูกไปโน่นเลย เสียเด็กหมด"
"ว้าย อิอิ ของพ่อมันก็แบบนี้ล่ะค่ะคุณน้องขา อ๊าย มีอะไรจะเมาท์ให้ฟัง สมัยก่อนนะ"
เอ่อ จูงแขนกันไปแล้วครับคุณนายสองคน พี่ชายผมก็มาลากแขนลูกมันไป แกแดดแก่ลมขึ้นทุกวันนะเนี่ย
"ไปโน่นเลยพี่ปริ๊น จะมามองทำไม"
"ไม่ไปอ่ะ ปริ๊นอยากใหญ่ๆเหมือนอาหลวงอ่ะ"
"โตแล้วค่อยว่ากันสิ ไปกินข้าวไป"
"ไม่เอาอ่ะ ไปหาพี่ต้อมดีกว่า อิอิ"
มันวิ่งอ้อมแคร่ไปอีกทางครับ
"พี่ต้อมๆ"
"ปริ๊นไปกินข้าวเลย"
"อ่า ของพี่ต้อมก็ใหญ่อ่ะ ทำไมอ่ะ ไม่เข้าใจ ทำไมของปริ๊นเล็กๆอ่ะ"
กรี๊ด อะไรเนี่ย
"พี่แพทย์"
"พี่ปริ๊นมาหาปู่มาลูก เดี๋ยวปู่จะบอกวิธีให้ปิกาจู้พี่ปริ๊นใหญ่ๆเอาไหม มาๆ อย่าไปกวนพี่เขา"
เฮ้อนะ ต้องให้พ่อผมจัดการ ไอ้พี่ชายมันยืนหัวเราะชอบใจอยู่ครับ พี่ชายมันก็สนใจที่ไหนเล่นแต่เกม เวรกรรมครอบครัวผม ผมรีบเดินเข้าบ้านไปสิครับ ใครจะนอนต่อก็นอน ข้าพเจ้าไม่ไหวแล้วอายเหลือหลาย อุ๊ยตายแลไปมองคุณนายแม่ทั้งสองกำลังออกรสออกชาติเชียวครับ แหมนะ ต้องรีบไปล้างหน้าลางตา ตายๆกันแดดก็ไม่ได้กัน ดำแน่ๆชั้น
"นี่เพราะนายคนเดียวนะ แม่เลยไม่ได้ไปตลาดเช้าน่ะ รู้ตัวไหมว่าแมเลยอดสนุกเลย"
พอออกมานั่งดื่มน้ำส้มแก้กระหายคุณนายเธอก็เหน็บเข้าล่ะครับ
"สนุกไรแม่ แม่จะไปทำอะไร"
"ก็แม่ว่าจะไปสั่งสอนอีแววมันสิคุณลูกขา เมื่อวานมันว่าแม่ยังไม่ทันได้ตบเลยนะ"
"โหคุณแม่ จะเอาแบบนั้นเลยเหรอครับจะดีเหรอ ปล่อยๆมันไปเถอะ ไหนๆมันก็ต่อกรกับคุณแม่ไม่ได้หรอก"
อ๊าย นางเอกขึ้นมาทันทีเลยผม แอ๊บนิดเดียวเนอะ
"แหมคุณลูกขา เวลาแม่ไปตลาดกับเด็กที่บ้านทีไรอีนี่มันคอยกัดคอยแทะอยู่ทุกวันนะรู้ไหม จนแม่รำคาญไม่อยากไปแล้วตลาดน่ะ คิดว่าหายไปนานๆมันจะยอมลงบ้าง ที่ไหนได้มันไม่ยอมซะนี่ แบบนี้ถ้าไม่ตบมันก็คงไม่ยอม"
"ใช่ค่ะคุณพี่ ตอนคุณน้องตบฝรั่งหัวทองเหมือนกัน แหมมันเห็นเราหัวดำหน่อยไมได้ มันมาทำแสยะปากใส่ เป็นไงล่ะโดนอีหัวดำนี่ตบ จำไปจนตาย โฮะๆ"
"เอ่อ แม่ น้อยๆหน่อย บาปกรรม"
"อย่ามาสะตอใส่แม่นะนาย นายเป็นคนยังไงทำไมแม่จะไม่รู้ สะตอได้โล่ห์จริงๆ"
"แม่อ่ะ ไม่เอาแล้วไม่คุยด้วยแล้ว"
อ๊าย ตายจริงไปไม่ถูกสิครับ หนีก่อนดีกว่าก่อนที่คุณนายเธอจะรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆขึ้นมาอีก ก็ตอนนั้นยังเด็กอ่ะนะ แค่ต่อยกะเทยฝรั่งนิดเดียวเอง ก็แหม เห็นไหมทำให้เล่าจนได้ ก็ตอนเรียนปีสองนั่นล่ะครับ ผมโดนคุณนายนั่นล่ะบังคับให้วันหยุดให้กลับมาอยู่บ้าน เพราะปกติตอนเรียนนี่อยู่หอนะครับ มหาฯลัยก็ไม่ไกลหรอกครับ แต่ก็ด้วยเหตุผลนี้ล่ะผมเลยต้องอ้างไปอยู่หอ ใครอยากจะมาล้างจานเนอะ เรื่องมันมีอยู่ว่าอีกะเทยนางนั้นนางมากับผัวมันล่ะครับ ผัวมันหล่อนะเออท่าจะทำงานดีใส่สูทมาอย่างดี แต่อีนั่นเหมือนไปฉกมาจากบาร์ ผัวมันก็มาเหล่ล่ะครับ ตามประสาคนหน้าตาดี โฮะๆ ใครๆก็ต้องมอง อีนั่นมันเห็นมันเลยอาศัยตอนผัวมันเผลอ มันเห็นผมเดินไปทางห้องน้ำมั้ง มันเลยปรี่เข้าไปผลักบ่าผม ต๊าย กล้ามากก็เลยจัดไปชุดใหญ่ ไม่อะไรมากหรอกครับแค่ลากมันไปตบในส้วมแล้วกดหัวมันลงในชักโครกแค่นั้นเอง เรื่องจบที่สถานีตำรวจเช่นเคย มีประวัติมาแล้วนะผมน่ะ ขอบอก
"โอย มึนหัวว่ะพี่"
ไอ้ต้อมมันเดินออกมาจากในบ้านครับเหมือนไปล้างหน้ามา
"ก็กินเยอะนี่ ไปกินน้ำส้มสิจะได้ดีขึ้น ชั้นก็มึนๆอยู่เนี่ย"
"รินให้หน่อยดิ"
"จิ๊ ไม่มีมือเหรอแก"
"ผมมึนอ่ะ ไม่ดูแลเหรอ"
"อารมณ์เสีย แล้วอีป้าล่ะ ลุกไปไหนแล้ว"
"ไปเข้าห้องน้ำ"
"หลวงล่ะ"
"ไม่รู้"
"นี่ จะกินไหมน้ำส้ม ถามดีๆนะ"
"ผมก็ตอบดีๆ จะไปรู้ได้ไงพี่ ขาไม่ได้ผูกติดกันนะ"
โอ้ เริศ เอาอีก ว่าชั้นอีก ว่าสิ โอ๊ยโมโหตั้งแต่ตื่น
"ไมคุยด้วยแล้ว กวนตีน"
"พี่ๆผมแอบจับก้นพี่นะเมื่อคืน อิอิ"
หันขวับสิครับผม ไอ้นี่
"ไอ้บ้า มาจับตอนไหน แหย่ด้วยรึเปล่า"
"บ้า จับเฉยๆ ตอนพี่หลวงหลับอ่ะ เห็นก้นงอนๆ คิดถึงเลยจับ"
"ฉวยโอกาสเหรอแก ฮึ"
"อ้าว ไม่รู้สึกตัวเหรอ เห็นเด้งรับนะพี่อ่ะ"
กรี๊ด โอ๊ยๆ อาย
"ไม่จริง ชั้นไม่ร่านขนาดนั้นนะ มากไปนะไอ้ต้อม"
"ครางด้วยนะ อิอิ"
"นี่ มากไปแล้วไอ้ต้อม ไม่ต้องกินมันแล้วน้ำส้มน่ะ ไปหากินเอง โมโห"
"โอ๋ๆ ล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้ งอนไปได้ นะนะพี่ ผมอยากสบายๆบ้างอ่ะ"
แหมนะ นึกว่าจะทำจริง ก็รู้สึกเหมือนกันนะ อิอิ วาบหวามพิกลๆ เฮอะคิดไปเองอีกแล้วเรา ผมเดินไปที่โต๊ะวางโถน้ำส้มไว้ล่ะครับ เออนั่นสิ ทำไมผมต้องเป็นคนใช้ให้มันด้วยเนี่ย อ๊าย สเต็ปหลุด
"เอาไป โชคดีมากนะที่ใช้ชั้นได้น่ะ"
"อิอิ ผมไม่ได้ล้อเล่หรอกพี่ จับจริงๆ"
"อ๊ะ"
"นุ่มดีนะ อิอิ"
มันพูดแล้วก็เดินไปหาลิงสองตัวที่ไล่จับอะไรอยู่ไม่รู้ ปล่อยให้นางเอก เอ้ย นางอะไรล่ะตอนนี้ ร้ายก็ไม่ใช่ กรี๊ด โมโห โมโห อะไร ชั้นเป็นอะไรไปแล้ว กรี๊ด
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps. I wish you were happy reading my story. The more you post the more turn to be my power. So keep posting na krub... I love you all... kiss kiss
หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" **** (อ่าน 1396417 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก