แอบมาลงจนครบอีกรอบ...Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 22
“น้ำตาล เครียดเรื่องอะไรหรือเปล่า ? ทำไมเล่นได้ไม่ค่อยดีเลยวันนี้” เสียงอ่อนโยนจากใบหน้าใจดีทำเอาน้ำอยากจะโผเข้าไปร้องไห้ด้วย
“ไม่มีอะไรหรอกครับ วันนี้รู้สึกไม่ค่อยมีสมาธิ” ไม่ได้ จะบอกใครไม่ได้ เมื่อนึกถึงคำที่เขื่อนและพวกโมนกับคู่แฝดบอก
‘นายห้ามเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใคร เพราะเราไม่มีทางรู้ได้ว่าคนที่แอบถ่ายนายเป็นคนใกล้ตัวหรือคนอื่นกันแน่’
“เอานี่ไปสิ เวลาเรารู้สึกไม่ดี ของหวานๆช่วยได้นะ” อาจารย์ปฐพียื่นลูกกวาดในห่อกระดาษสีสดใสมาให้น้ำ
“ลูกกวาดยี่ห้ออะไรเหรอครับ ห่อแบบนี้ผมไม่เคยเห็น” น้ำรับมาพิจารณา เหมือนของแฮนด์เมดเลยแฮะ
“เพื่อนผมเขาทำเองน่ะ อร่อยดี”
“เหรอครับ งั้นผมต้องขอชิมหน่อยละ” น้ำแกะห่อสีสวยและโยนลูกอมกลมๆเข้าปาก ก่อนจะทำตาหยีจนแทบปิด
“อาจารย์แกล้งผมนี่นา เปรี้ยวปิ๊ดเลยนะครับ”
“ฮ่าๆ สดชื่นดีมั้ย ลูกอมรสมะนาว” ใบหน้าอ่อนโยนยิ้มกว้างหัวเราะเสียงดัง
“สุดๆอ้ะ ทำไมมันเปรี้ยวแบบนี้ละครับอาจารย์”
“จะได้ตาสว่างไงล่ะ หึหึ” อาจารย์ยังคมนั่งขำอยู่อีกพักใหญ่ แต่น้ำก็รู้สึกว่ามันทำให้สมองตื่นตัวดีจริงๆ
“งั้นผมจะเล่นให้อาจารย์เบื่อจะฟังเลยแล้วกันนะครับ”
“เอาเลยๆ ผมชอบอยู่แล้ว ไม่เบื่อหรอก” อาจารย์ปฐพียิ้มนัยตาพราว แต่ดูท่าว่าลูกศิษย์จะไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
เวลาผ่านไปจนเลิกเรียน น้ำมาซ้อมช่วงเลิกเรียนเป็นรอบสุดท้าย ขณะกำลังซ้อมอยู่นั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“ปัฐคะ” ทั้งน้ำและอาจารย์หันไปมองตามเสียงเรียก ใบหน้าเรียวและผมดำยาวช่างดูเข้ากัน ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวสวยสมัยใหม่โดยแท้
“เดือน มาทำอะไรครับเนี่ย” สีหน้าอาจารย์มีแววแปลกใจนิดๆ น้ำเอียงคอมองอย่างแปลกใจ อาจารย์มีแฟนแล้วเหรอเนี่ย
“ก็มารอปัฐสิคะ เราจะได้ไปพร้อมกันเลย” เรียวปากเคลือบลิปสติกสีส้มแย้มยิ้ม ดูแล้วยิ่งสวยขึ้นไปอีก
“ตามใจเดือนแล้วกันครับ น้ำตาล นี่เป็นแฟนของอาจารย์นะ ชื่อคุณเดือน” อาจารย์หันมาแนะนำให้น้ำที่แอบมองอยู่ น้ำยกมือไหว้คุณเดือนแฟนของอาจารย์อย่างชื่นชม เพราะคุณเดือนเธอรับไหว้และยิ้มตอบกลับมาหวานไม่แพ้กัน
“คนนี้เหรอคะ ศิษย์เอกของปัฐที่ชอบเล่าให้เดือนฟัง”
“ไม่หรอกครับ ผมก็เป็นแค่เด็กม.5เอง” น้ำเกาศีรษะแก้เก้อ พออยู่ต่อหน้าคนสวยแล้วมันรู้สึกติดขัดไปหมดเลยแฮะ
“เอ้อ ลูกอมที่ผมเอาให้น้ำตาลกินน่ะ เป็นฝีมือคุณเดือนเขาละ”
“นี่คุณเดือนทำเองเหรอครับ มันเปรี้ยวมากๆเลยนะครับ”
“ฮิฮิ จ้ะ ชั้นทำไว้ให้ปัฐเขาน่ะ เพราะเวลาตรวจงานตอนดึกๆ เขาชอบง่วงนอน จะได้ตาสว่างไง”
“เอาละๆ คุยกันพอแล้ว ซ้อมต่ออีกสักสองเพลงแล้วกันนะน้ำตาล”
“ได้ครับ” น้ำรู้สึกผ่อนลายขึ้นมาบ้าง และซ้อมต่อไปอีกพักหนึ่งจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน
“น้ำ จะไปยัง” เขื่อนชะโงกหน้ามาข้างประตูห้องซ้อม น้ำที่กำลังเก็บของหันไปมองและกวักมือให้เข้ามา
“ทำไมเขื่อนไม่เดินเข้ามาดีๆละ จะไปเกาะประตูเป็นตุ๊กแกทำไมครับ อาจารย์แกไม่อยู่แล้วละ เข้ามาเถอะ” น้ำถอนใจ ทำไมเขื่อนถึงไม่ชอบอาจารย์ปฐพีเลยนะ
“อ้อ ไปแล้วเหรอ ดี เห็นหน้าแล้วอยากกระทืบ ไม่รู้ทำไม โอ๊ย น้ำหยิกทำไมเนี่ย”
“เขื่อนพูดไม่ดีเลยนะ ทำไมพูดกับอาจารย์เขาแบบนั้นล่ะ”
“ทำไม ว่าไม่ได้เลยนะ” เขื่อนตรงไปกระชากแขนน้ำแล้วดึงเข้ามาแนบชิด
“ฮื้อ เจ็บนะเขื่อน ปล่อย”
“ขอจูบทีนึงก่อน” ร่างสูงกว่าทำสีหน้ายั่วยวน น้ำกัดฟันกรอดและรำพึงในใจว่าอยากจะควักลูกตากวนประสาทนั้นออกมาเหลือเกิน
“หึหึ เด็กดี” เขื่อนก้มลงจูบเมื่อร่างบางหลับตาพริ้มเป็นสัญญาณว่าจะทำอะไรก็ตามใจ การจูบเนิ่นนานเริ่มลุกลามไปเรื่อยจนกระทั่ง...
“ว้าย ขอโทษจ้ะ” เสียงอุทานทำเอาน้ำผลักเขื่อนเต็มแรง อาคันตุกะผู้ไม่ได้รับเชิญตั้งท่าจะเดินหนีไป
“เฮ้ย มะนาว เดี๋ยวๆ เข้ามาสิ ไม่มีอะไรหรอก” น้ำวิ่งไปนอกประตูและกวักมือให้เด็กสาวกลับมา
“ไม่มีบ้าอะไรล่ะ...” เขื่อนบ่นพึมพำจนน้ำหันมาหยิกอีกรอบ
“มะนาวมีธุระอะไรกับน้ำหรือเปล่า”
“เอ่อ คือว่า มะนาวจะมาขอยืมแผ่นเสียงที่น้ำบอกไว้น่ะจ้ะ” เด็กสาวมีท่าทางเขินอายไม่ผิดไปจากน้ำ ยกเว้นคนเดียวที่ยังนั่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้ำเอามาให้นะ”
“ขอบใจนะจ๊ะ งั้นมะนาวไปละ บ๊ายบาย”
“อื้อ บ๊ายบาย”
TRrrr…
“อื๋อ?” น้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใบหน้าเซียวลงทันที่เห็นว่าเป็นเมสเสจจากคนนิรนามที่เคยส่งรูปมาให้
“เปิดสิน้ำ” เขื่อนลุกมาตอนไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้กำลังชะโงกหน้าข้ามไหล่น้ำและเร่งให้เปิดข้อความ
“อืม” น้ำมือสั่นน้อยๆ ทำไมแค่การเปิดข้อความจึงเป็นเรื่องยากไปได้ขนาดนี้นะ
“สัตว์...” เขื่อนพึมพำลอดไรฟัน แขนแกร่งประคองน้ำเอาไว้ไม่ให้ล้มลงเมื่อเห็นรูปที่ส่งมา รูปในห้องนี้ ที่พวกเขาเพิ่งจูบกันไปเมื่อครู่...
“ใครกันนะเขื่อน ใครที่แอบถ่ายผมแบบนี้” น้ำพูดสีหน้าเคร่งเครียดขณะดื่มน้ำหวานที่เขื่อนชงให้ ตอนนี้ทั้งคู่นั่งอยู่ในห้องรับแขกที่บ้านเขื่อน คืนนี้แม่ของน้ำเข้าเวรดึก ไม่กลับบ้าน เขื่อนจึงลากน้ำให้มาค้างด้วย
“ฉันว่านะ มันคงเป็นคนที่คลั่งไคล้นาย หรือไม่ก็เกลียดนายมากๆ”
“อืม เพราะคนเราคงไม่ทำแบบนี้โดยไม่มีแรงผลักดันหรอก ใช่มั้ยครับ”
“เราต้องลองระบุตัวคนน่าสงสัยก่อนนะ...” เขื่อนทำสีหน้าครุ่นคิดขณะลุกไปหยิบกระดาษและดินสอออกมา
“ขั้นแรก เราก็ระบุลงไปก่อนนะ ว่าเป้าหมายของคนที่ทำแบบนี้จะมีอยู่สองกรณีคือ คลั่งไคล้ตัวนายมาก และสองคือเกลียดนาย” เขื่อนพูดไปมือก็เขียนไปอย่างคล่องแคล่ว..
“เขื่อน ทำไมไม่เขียนเป็นภาษาไทยละ ผมอ่านไม่ออกนะ” ที่เขื่อนเขียนอย่างคล่องนั้นดันเป็นภาษาอังกฤษเสียนี้ ถึงน้ำจะสื่อสารได้ แต่ยังไม่ถึงขั้นเขียนคล่องหรอกนะ
“เอาน่ะ ถ้าเขียนภาษาไทยแล้วฉันช้าน่ะ” น้ำมองมือใหญ่นั้นจรดปากกาเขียนและลากเส้นเป็นมายแมปปิ้ง
“แล้วไงต่อครับ” น้ำถามเมื่อเขื่อนเขียนเสร็จ
“เราก็ต้องมาดูว่า คนทั้งสองแบบที่ฉันเขียนไป มันเริ่มมีตัวตนมาตั้งแต่เมื่อไร ถ้ามันมีตัวตนมานานแล้ว ก็ต้องดูต่อว่าอะไรที่เป็นเหตุให้มันมาทำเรื่องแบบนี้ ช่วงนี้ชีวิตนายมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปมากๆมั้ย” น้ำทำหน้าซังกะตายก่อนจะผุดยิ้มเยาะใส่เขื่อน
“ตอนแรก ผมก็คิดว่ามันอาจจะเป็นเรื่องที่ผมไปแข่งที่อังกฤษมา แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ และมีเพียงคนส่วนน้อยที่รู้เรื่อง ดังนั้นผมคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ผมคบกับ ‘เขื่อน’ ”
“อืม...เป็นไปได้ มันอาจจะเป็นคนที่คลั่งไคล้นาย หรือไม่ก็คลั่งไคล้ฉัน พอรู้ว่าเราคบกัน มันเลยไม่พอใจ”
“ฮึ้ย แต่ผมว่ามันไม่ยุติธรรม ทำไมมันต้องถ่ายแต่รูปผมล่ะ ทำไมมันไม่ถ่ายรูปเขื่อนด้วย”
“ประเด็นต่อไปที่น่าสงสัยคือสิ่งนี้” เขื่อนไม่สนใจที่น้ำบ่นและไปหยิบโทรศัพท์ของน้ำออกมาเปิดดูรูป
“นายดูรูปที่มันถ่ายนายสิน้ำ มันถ่ายสวยนะ ว่ามั้ย” น้ำมองแล้วพยักหน้าก่อนจะเบือนหน้าหนี
“มันถ่ายออกมาสวย มีศิลปะ การที่เราจะถ่ายรูปใครสักคนได้สวยแบบนี้ เราต้องรู้สึกดีกับคนๆนั้นพอควรนะ” เขื่อนลุกไปหยิบอัลบั้มหนังขอบทองลงมาเปิดให้น้ำดู ใบหน้าของน้ำในอิริยาบถต่างๆที่เขื่อนถ่ายไว้ ดูเป็นธรรมชาติ แสงและเงาที่ลงตัว ราวศิลปะชั้นเยี่ยม
“เห็นมั้ย แสดงว่าไอ้โรคจิตเนี่ย มันต้องชอบนาย”
“เป็นความชอบที่น่ารังเกียจจังนะครับ...”
“อย่าคิดมาก” เขื่อนรั้งหัวน้ำมาใกล้และหอมฟอดใหญ่ที่ผมนุ่ม ขณะที่กำลังจะลุกลามไปมากกว่านั้นน้ำก็ใช้มือดันเขื่อนออก
“อย่าเลยครับเขื่อน ผมรู้สึกว่ามันถ่ายผมได้ทุกอิริยาบถเลย ผมไม่อยากให้มันเห็นมากกว่านั้น” น้ำยิ้มเศร้า แต่เขื่อนนั้นกลับทำสีหน้าตกใจเหมือนโดนสายฟ้าฟาด
“แสดงว่าฉันก็จะไม่ได้ทำอะไรกับนาย จนกว่าจะจัดการเรื่องนี้ได้งั้นเหรอ” เขื่อนถามด้วยสีหน้าเหรอหรา และยิ่งเหวอหนักขึ้นเมื่อน้ำพยักหน้า
“บัดซบเอ๊ยยยย ฉันต้องลากคอมันออกมาให้ได้!!!” เขื่อนเกือบจะพ่นไฟได้ขณะที่ลุกขึ้นกดรับโทรศัพท์จากคุณแม่อลิซและเดินออกไป เสียงสนทนาภาษาอังกฤษเร็วปรื๋อจนน้ำฟังไม่ทันดังลอดมาเป็นระยะ
TRrrr…
น้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ในใจนั้นตื่นเต้นว่าจะเป็นคนนิรนามหรือเปล่า แต่อีกด้านหนึ่งก็เริ่มทำใจได้ว่าอาจจะต้องเห็นรูปน่าตกใจอีก
From: Unknown
Subject: เพลงของคุณยังไพเราะเหมือนเดิม
ใบหน้าหวานเบะปากเมื่อเห็นข้อความ ทำไมมันเลี่ยนแบบนี้นะ น้ำลองครุ่นคิดว่าเขารู้จักคนที่มีวาจาหวานเลี่ยนแบบนี้มั้ยนะ
“ดูท่าจะเป็นคนที่ต่างจากเขื่อนโดยสิ้นเชิง...เขื่อนโผงผาง แต่คนๆนี้ดูท่าว่าจะเป็นพวกชอบเก็บอาการ ไม่แสดงออก..” น้ำนั่งเท้าคาง คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากัน
“คิดไม่ออกเว้ย” ว่าแล้วก็หลับเสียเลย เดี๋ยวเขื่อนคงอุ้มขึ้นชั้นบนเองแหละ...
‘น้ำ วันนี้ไม่ไปรับนะ ฉันมีซ้อม เลิกมืดแน่เลย ถึงบ้านแล้วโทรหาด้วยนะ’
ถ้อยคำที่เขื่อนบอกตอนเที่ยงก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียนยังก้องอยู่ในหัวของน้ำ เจ้าตัวคิดตลอดเวลาว่าเลิกซ้อมต้องรีบกลับบ้านทันที แต่พอเอาเข้าจริงแฟนของอาจารย์ปฐพีก็มาอีกแล้ว แถมยังชวนน้ำคุยโน่นคุยนี่จนได้รู้ว่าคุณเดือนก็เป็นนักดนตรีเหมือนกัน
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” น้ำบอกกับคุณเดือนและอาจารย์ปฐพี ผู้ใหญ่ทั้งสองพยักหน้าน้อยๆและยิ้มให้
‘โทรหาเขื่อนดีกว่า’
“น้ำ กลับแล้วเหรอจ๊ะ” ล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ยังไม่ทันกดก็มีเสียงทักขึ้นเสียก่อน น้ำหันไปยิ้มกว้างให้เสียงหวานที่คุ้นเคย
“อือ มะนาวจะกลับพร้อมน้ำเลยมั้ย”
“วันนี้ไม่กลับกับเขื่อนเหรอจ๊ะ”
“ไม่หรอก เขื่อนซ้อมเลิกเย็นน่ะ ไปหาอะไรกินกันมั้ย” น้ำเอ่ยชวน ยังไม่อยากกลับบ้าน เพราะรู้ว่าแม่คงกลับช้าตามเคย
“พอแฟนไม่อยู่ก็มาชวนมะนาว ใช่สิ เรามันตัวสำรอง” มะนาวทำแก้มป่องและเชิดหน้าใส่
“แหม ไม่ใช่สักหน่อย น้ำแค่อยากชวนมะนาวไปกินเค้กแค่นั้นเองนะ”
“อ้อ เห็นแก่ว่าเป็นเพื่อนกันมานานนะ งั้นไปก็ได้ ฮิฮิ” มะนาวยิ้มทะเล้นและกระโดดมาเกาะแขนน้ำ ก่อนจะพากันไปกินเค้กที่ร้านโปรด
TRrrr…
เสียงข้อความดังขึ้นตอนที่น้ำกำลังจะเข้าบ้านแล้ว ท้องฟ้ามืดและมีพระจันทร์เสี้ยวอยู่ปลายฟ้า น้ำหยิบขึ้นมาเปิดดูก่อนจะเข้าบ้าน
“รูปเหรอ...เมื่อเย็นสินะ” รูปของน้ำ เมื่อตอนเย็น ขณะที่กำลังจะเดินออกจากโรงเรียน ก่อนที่มะนาวจะทัก
“ถ่ายสวยเหมือนเดิมเลยนะ” น้ำวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เริ่มทำใจได้กับรูปพวกนี้ ตราบใดที่เจ้าโรคจิตนี้มันยังไม่ล้ำเส้น น้ำหยิบผ้าขนหนูมาเพื่อจะอาบน้ำ แต่สมองก็ยังครุ่นคิดถึงเรื่องรูป
แต่ละรูปที่ถ่าย ล้วนบ่งบอกว่าคนถ่ายนั้นมีโอกาสใกล้ชิดเขาขนาดไหน
คนที่มาถ่ายเขาได้ มีความน่าจะเป็นที่จะต้องรู้จักเขา ทำให้รู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหนและเบอร์โทรศัพท์คือเบอร์อะไร
อย่างรูปที่จูบกับเขื่อนในห้องซ้อมเปียโน
จะมีสักกี่คน ที่รู้ว่าเขาซ้อมเปียโนทุกเย็น
หรือจะเป็นรูปตอนที่เขาอาบน้ำและซ้อมเปียโน
ล้วนเป็นมุมที่ไม่น่ามีคนไปยืนถ่ายอยู่ได้
ตอนเขาซ้อมเปียโน มุมนั้น...หากมองจากตอนที่เขาเล่นเปียโน มันคือตรงไหนนะ
แม้แต่ห้องน้ำบ้านเขาที่อยู่ชั้นสอง คนจะถ่ายต้องปีนขึ้นมาบนต้นไม้
หากมองจากมุมของเขา มันคือต้นอะไรล่ะ...
คิดได้ดังนั้นจึงรีบจ้ำเข้าไปในห้องน้ำและเปิดหน้าต่างออก
คนถ่ายรู้แม้กระทั่งว่าเขาชอบเปิดม่านเวลาอาบน้ำ...ใครจะไปคิดละว่าจะมีคนแอบถ่าย
ห้องน้ำตั้งชั้นสอง คนถ่ายมันคงรู้จักเขาหรือไม่ก็รู้จักกิจวัตรของเขามานานจริงๆ
นอกหน้าต่างห้องน้ำ เป็นต้นปีปต้นใหญ่ ที่แม่ปลูกไว้ตั้งแต่เขายังเด็กมาก
พลันสายตาคมชัดของน้ำก็เหลือบไปเห็นแสงแว้บที่ต้นปีปต้นนั้น น้ำเขม้นตามอง ท่ามกลางความมืดจับภาพได้รางๆ ว่าเป็นคน!!
“เฮ้ย! ใครวะ” จงใจทำเสียงเข้มตะโกนถาม ได้ผล! เจ้าตากล้องในชุดดำท่ามกลางความมืดนั้นตกใจจนหล่นตุบลงมาจากต้นปีป
“อั้ก!” มันพยายามกลั้นเสียงร้อง น้ำเพ่งสายตาดูรูปร่างนั้น มืดแบบนี้เห็นได้แต่เพียงว่าสูงกว่าเขาแน่นอน
“อึ๋ย...น่ากลัวง่ะ” เดินกลับเข้าข้างในและหยิบโทรศัพท์จะโทรหาเขื่อน ก็ได้ยินเสียงแม่ร้องเรียกจากด้านล่างพอดี
“น้ำ แม่กลับมาแล้วนะลูก”
“แม่ครับๆ” น้ำวิ่งพรวดลงบันไดมายืนตรงหน้าแม่อย่างว่องไว
“อะไรลูก วิ่งพรวดพราดเดี๋ยวก็ตกบันไดพอดี”
“ตอนแม่กลับมา แม่สวนกับคนชุดดำบ้างมั้ยครับ”
“คนชุดดำเหรอ...เอ...คลับคล้ายคลับคลานะลูก แม่ว่าแม่เห็นเขาวิ่งสวนไปตอนแม่เลี้ยวรถเข้าบ้านน่ะ”
“แม่เห็นหน้ามั้ยครับ” น้ำตาโต ถามลิ้นรัวด้วยความตื่นเต้น
“มันมืดน่ะ ก็เห็นแค่รางๆ ว่าเป็นผู้ชาย” น้ำถอนใจ นี่ตัวเขามีผู้ชายนิรนามมาคลั่งไคล้งั้นเหรอ...
>>>>> TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
