-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
เกริ่นก่อนเริ่มเรื่อง
นิยายเรื่องนี้ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเองนะคะ โดยมีตัวเอกที่รักในการเล่นเปียโนมากๆ ทว่าในความเป็นจริงนั้น ผู้เขียนเล่นดนตรีไม่เป็นเลยสักชนิด ดังนั้นถ้าฉากไหนที่เกี่ยวกับการเล่นเปียโนของตัวเอก แล้วมันดูไม่ลื่นไหล หรือมีข้อมูลที่ผิดไปจากความเป็นจริง ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ หากมีข้อบกพร่องจะให้แก้ไขก็บอกกันได้เลยนะคะ
หมายเหตุสำคัญ!!!
1.บีเป็นคนใจกว้างนะคะ เปิดรับคำติทุกอย่าง แต่ขออย่างเดียว! อย่าหยาบคาย อย่ากระโชกโฮกฮากนะคะ เพราะบีเป็นพวกใจเสาะ :monkeysad:
ขอบคุณค่ะ
ว่าด้วยความหมายของคำว่าซึน
ซึนเดเระ (ญี่ปุ่น: ツンデレ tsundere ?) เป็นคำจำกัดความของบุคลิกภาพแบบหนึ่งที่มักจะปรากฏในอะนิเมะ และมังงะ หมายถึง บุคลิกที่เมื่อแรกเริ่มจะไม่เป็นมิตร ดุ และเย็นชา แต่มาภายหลังกลับเปลี่ยนเป็น อ่อนไหว อ่อนหวาน
รากศัพท์นั้นมาจากคำว่า ซึนซึน (ญี่ปุ่น: ツンツン tsun tsun ?) ที่หมายถึงบุคลิกเย็นชา โมโหร้าย รวมกับคำว่า เดเระเดเระ (ญี่ปุ่น: デレデレ dere dere ?) ที่หมายถึงบุคลิกอ่อนหวาน ตัวละครหญิงที่มีบุคลิกแบบซึนเดเระ จะถูกเรียกว่า ซึนเดเรกโกะ (ツンデレっ娘)
จริงๆ แล้วตัวละครที่มีลักษณะดังกล่าวมีนิสัยค่อนข้างอ่อนไหวอยู่แล้ว เพียงแต่สร้างบุคลิกแข็งกร้าวขึ้นมาปิดบังเอาไว้ ดังนั้นเวลาที่ตัวละครเหล่านี้มีความรัก มักจะแสดงอาการในแบบที่มักจะเรียกกันว่า "รักนะ แต่ไม่แสดงออก" หรือมักจะมีอาการ "ปากไม่ตรงกับใจ" อยู่เสมอๆ
Table of Contents
Chapter 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1239766#msg1239766) :: 13/12/2010
Chapter 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1240689#msg1240689) :: 14/12/2010
Chapter 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1241951#msg1241951) :: 15/12/2010
Chapter 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1243103#msg1243103) :: 16/12/2010
Chapter 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1244422#msg1244422) :: 17/12/2010
Chapter 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1246837#msg1246837) :: 19/12/2010
Chapter 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1247611#msg1247611) :: 19/12/2010
Chapter 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1248023#msg1248023) :: 20/12/2010
Chapter 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1249233#msg1249233) :: 21/12/2010
Chapter 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1250546#msg1250546) :: 22/12/2010
Chapter 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1251818#msg1251818) :: 23/12/2010
Chapter 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1253251#msg1253251) :: 24/12/2010
Special :: อีกหนึ่งปีที่มีคุณอยู่ข้างกาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1255079#msg1255079) :: 25/12/2010
Chapter 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1257057#msg1257057) :: 27/12/2010
Chapter 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1258547#msg1258547) :: 28/12/2010
Chapter 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1259881#msg1259881) :: 29/12/2010
Chapter 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1261061#msg1261061) :: 30/12/2010
Chapter 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1266018#msg1266018) :: 04/01/2011
Chapter 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1266025#msg1266025) :: 04/01/2011
Chapter 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1267240#msg1267240) :: 05/01/2011
Chapter 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1268395#msg1268395) :: 06/01/2011
Chapter 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1269618#msg1269618) :: 07/01/2011
Chapter 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1270418#msg1270418) :: 08/01/2011
Chapter 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1273337#msg1273337) :: 10/01/2011
Chapter 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1274825#msg1274825) :: 11/01/2011
Chapter 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1276064#msg1276064) :: 12/01/2011
Chapter 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1277394#msg1277394) :: 13/01/2011
Chapter 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1278379#msg1278379) :: 14/01/2011
Chapter 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1282088#msg1282088) :: 17/01/2011
Chapter 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1282092#msg1282092) :: 17/01/2011
Chapter 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1283472#msg1283472) :: 18/01/2011
Chapter 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1284837#msg1284837) :: 19/01/2011
Chapter 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1286070#msg1286070) :: 20/01/2011
Chapter 33.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1287233#msg1287233) :: 21/01/2011
Chapter 33.2 ครึ่งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1289723#msg1289723) :: 23/01/2011
Chapter 33.2 ครึ่งหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1290493#msg1290493) :: 23/01/2011
Chapter 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1291130#msg1291130) :: 24/01/2011
Special :: Mystery in Summer (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1292477#msg1292477) :: 25/01/2011
Chapter 36.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1295118#msg1295118) :: 27/01/2011
Chapter 36.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1296320#msg1296320) :: 28/01/2011
Special :: The Punishment 01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1301774#msg1301774) :: 01/02/2011
Special :: The Punishment 02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1302819#msg1302819) :: 02/02/2011
-
:3123:
-
:z13: :L1:
-
:z13: :z13: :z13:
-
:3123:
-
:mc4:
-
เข้ามารอครับ :mc4:
-
:L2:
-
แค่ชื่อเรื่องก็น่าอ่านแล้วค่า
ได้ใจไปเต็มๆ
อยากรู้แล้วอ่ะ ว่าหนุ่มซึนจะหลงรักยังไง
มาลงเรื่องไวๆนะคะ อยากอ่านๆๆ ^^
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 1
วันเปิดภาคเรียน คือวันที่เพื่อนฝูงได้มาเจอหน้าและรวมตัวกันอีกครั้ง บางกลุ่มก็พูดคุยเฮฮาเหมือนไม่ได้เจอกันมาหลายปี บางกลุ่มก็หารือกันว่าจะไปเรียนพิเศษที่ไหน บางกลุ่มก็ชวนกันไปหาเรื่องคู่อริแต่เช้า แต่ก็มีบางคน ที่ไม่ได้มีกลุ่มกับใครที่ไหน...
‘หนวกหูเป็นบ้า ปิดแค่เดือนเดียว จะตื่นเต้นอะไรนักหนา’ เด็กหนุ่มชั้นมัธยมปลายที่มีหน้าตาน่าเอ็นดูยืนมองไปรอบตัวพลางบ่นอยู่ในใจ
‘น้ำตาล’ หรือที่เจ้าตัวมักจะแนะนำกับคนอื่นๆว่าตัวเองชื่อ ‘น้ำ’ เขาเป็นเด็กหนุ่มวัยใสหน้าตาดีแต่ไม่มีใครคบ แต่จะฟันธงว่าไม่มีใครคบก็คงไม่ถูก ต้องเรียกว่าถูกกีดกันมากกว่า
“ไอ้ซีด แกไปซื้อน้ำอัดลมมาให้พวกกูหน่อยดิวะ” น้ำตาลหันไปมองเจ้าของวาจาร้ายกาจแต่ดันมีใบหน้าอันแสนหล่อเหลาก็รู้สึกท้อใจในชะตาใบหน้าของตนเอง
น้ำตาล ในวัย 16 ปี ผู้มีรูปร่างบอบบาง ผิวขาวละเอียด(เป็นที่มาของชื่อ ไอ้ซีด) ปากแดงรูปกระจับ และเครื่องหน้าที่จิ้มลิ้มดูน่ารักมากกว่าหล่อ
เขื่อน หรือเขื่อนขันธ์ เด็กหนุ่มวัยเจริญพันธุ์ ร่างสูงเกินมาตรฐานวัยรุ่นอายุ 16 ปี กล้ามเป็นกล้าม ซิกแพ็คเป็นซิกแพ็ค หน้าหล่อเหมือนแกะสลักออกมาจากท้องแม่ ผู้เป็นเจ้าของคำพูดอันบาดหูคนฟังเมื่อกี้ไงล่ะ
เพราะเหตุแห่งความแตกต่างของสองหนุ่มเยี่ยงนี้ ทำให้ทั้งคู่ไม่อาจเป็นเพื่อนกันได้ น้ำตาลจึงเป็นได้แค่เบ๊ของหนุ่มเขื่อน อนิจจา...แถมยังโดนกีดกันไม่ให้มีเพื่อนคนอื่นอีกด้วย
“ได้ครับ นายอยากได้น้ำอะไรบ้างละ” นึกท้อใจเสร็จก็รีบบริการเจ้านายทันที ถ้าชักช้าอาจจะโดนรังแกอีกก็เป็นได้
“กูเอาเป๊ปซี่ พวกมึงเอาอะไรวะ” เขื่อนหันไปถามเพื่อนคนอื่นในกลุ่ม
“กูเอาน้ำแดง/กูเอาสไปรท์/กูเอากาแฟเย็น/กูขอน้ำเปล่าละกัน” นั่นละ ไอ้สี่หน่อเพื่อนของเขื่อน ได้แก่ ว่าน คู่แฝดเทมส์,แทม และคนสุดท้ายคือโมน พวกนี้นับว่าเป็นกลุ่มที่เหมือนคัดมาอยู่ด้วยกันโดยใช้มาตรฐานสูงยาวเข่าดีกันหมด เว้นแต่เบ๊อย่างน้ำตาลที่เตี้ยกว่าใครเพื่อน
‘ถ้าเราเป็นผู้หญิงคงโดนอิจฉาทั้งโรงเรียน’ เพราะน้ำเป็นคนนอกคอกที่ใกล้ชิดกับพวกเขื่อนมากที่สุด
‘แต่ต่อให้เราเป็นผู้หญิงก็ตาม เลวแบบนี้ก็ไม่เอาหรอกวะ’ การถูกกดขี่ตั้งแต่เทอมหนึ่งทำให้น้ำเหม็นขี้หน้าพวกเขื่อนมาก อยากจะหนีไปไกลๆ ไปให้พ้นๆ ย้ายโรงเรียนหนีได้ก็ดี (แต่คงโดนแม่ด่า เพราะกว่าจะสอบเข้าที่นี่ได้ก็แสนยาก) น้ำจำครั้งแรกที่เจอกับเขื่อนได้...วันที่น้ำแสนตื่นเต้นที่ได้เรียนในโรงเรียนที่ใฝ่ฝัน ไหนจะเพื่อนใหม่อีก ขณะที่ยืนมองผู้คนเดินกันขวักไขว่อยู่นั้น หน้าหวานๆของน้ำก็คะมำลงไปจูบพื้นพร้อมด้วยเสียงดังแอ้ก
‘ขวางทางอยู่ได้ ไอ้เตี้ย’ น้ำหันไปมองคนที่ผลักเขาไปกองบนพื้น ไอ้ยักษ์ร่างสูงปากเสียที่ยืนทำหน้าหล่อทะมึนอยู่ข้างหลังเขา
‘แล้วบอกดีๆไม่ได้รึไง’ น้ำถามเรียบๆขณะปัดเสื้อและกางเกง
‘ทำไมวะ มึงมีปัญหาเหรอ!’ ร่างสูงกระชากคอเสื้อน้ำมาชิดตัวโตๆของมัน กลิ่นโฟมโกนหนวดจางๆโชยออกมาจากร่างสูงนั้น
‘ปละ เปล่า’ น้ำเสียใจที่ไม่น่าไปปากเสียใส่มันเลย ตัวยังกะควาย จะตายมั้ยเนี่ยเรา
‘เออ ดี’ แล้วมันก็ผลักน้ำลงไปกองอีกครั้ง
แต่ความซวยมันก็ไม่จบแค่นั้น เพราะน้ำดันต้องมาเรียนห้องเดียวกับไอ้ยักษ์ และได้รู้ว่ามันชื่อเขื่อนขันธ์ ย้ายตามพ่อแม่มาจากอังกฤษ และเป็นลูกครึ่ง จึงทำให้ตัวโตขนาดนั้น (อย่างอื่นจะโตรึเปล่าน้อ..)
“น้ำตาล” น้ำหันไปมองหน้าคนที่เรียกชื่อเขาเต็มๆอย่างหงุดหงิด
“ปิดเทอมเป็นยังไงบ้างจ๊ะ” ความหงุดหงิดมลายหายไปเมื่อพบว่าคนที่เรียกชื่อเขาคือมะนาว สาวหวานประจำห้องที่ใจดีเสมอ
“ก็ดีนะ ได้อ่านการ์ตูนทุกวันเลย” ยังไงวันนี้น้ำก็มีเรื่องดีๆหนึ่งเรื่องแล้วละ คือการได้เจอมะนาวแต่เช้าไงล่ะ
“นี่ ทำไมซื้อเครื่องดื่มเยอะจังละจ๊ะ หรือว่าซื้อไปให้พวกเขื่อน..” มะนาวถามเสียงอ่อย เมื่อเห็นว่าน้ำถูกกดขี่โดยลูกพี่ลูกน้องของเธออีกแล้ว
“มะนาวไปฟ้องคุณลุงให้เอามั้ยจ๊ะ เขื่อนเกเรเกินไปแล้วเนี่ย” หลายต่อหลายครั้งที่มะนาวเสนอว่าจะไปบอกกับพ่อของเขื่อนที่เป็นลุงของเธอ แต่น้ำก็ปฏิเสธ เพราะรู้ดีว่าเขื่อนต้องมาเล่นงานเขาอีกแน่ๆ
“ช่างมันเถอะมะนาว น้ำชินแล้วละ เดี๋ยวก็เรียนจบแล้วด้วย น้ำไปก่อนนะ เดี๋ยวพวกนั้นรอ”
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกมะนาวเลยนะจ๊ะ” มะนาวตะโกนตามหลังน้ำมาด้วยความเป็นห่วง
“ช้าว่ะ มึงไปโอ้เอ้ที่ไหนมาวะ”
“ขอโทษที” น้ำบอกขอโทษไปส่งๆ พร้อมกับยื่นน้ำให้พวกเขื่อน
กิ๊งก่อง~
“มึงเอาไปเลย แม่ง มาก็ช้า ออดเข้าเรียนดังแล้วเนี่ย” พวกเขื่อนพูดพร้อมกับเดินจากไป ทิ้งให้น้ำยืนอึ้งอยู่กับเครื่องดื่มเต็มอ้อมแขน
“นี่มันแกล้งเราเหรอเนี่ย..” น้ำบ่นพึมพำเมื่อหายอึ้ง
“เงินก็เงินเราอ่ะ แล้วจะทำไงละเนี่ย สงสัยต้องแบกไปด้วย” น้ำตาลเดินบ่นพร้อมหอบเครื่องดื่มเข้าห้องเรียนไปด้วย
“เกลียดมันว่ะ..” สิ่งเดียวที่น้ำจะนิยามแทนตัวเขื่อนได้ก็คือคำๆนี้นั่นเอง
แต่ถึงจะถูกแกล้งแต่เช้า อย่างน้อยช่วงกลางวันน้ำยังโชคดี เพราะว่าพวกเขื่อนไปเล่นบาสกัน ทำให้น้ำแอบปลีกตัวออกมานั่งอ่านการ์ตูนในห้องเรียนเงียบๆได้
“เฮ้อ..” น้ำถอนหายใจเสียงดัง ทั้งที่วันนี้มีเวลาเป็นของตัวเอง แต่กลับรู้สึกไม่มีสมาธิในการอ่านการ์ตูนที่เพิ่งซื้อมาเลย
“ทำไมนะเรา อ่านเล่มนี้ไม่มันส์เลย” มือเรียววางการ์ตูนไว้ข้างตัวแล้วสาวท้าวไปที่หน้าต่าง น้ำชะโงกมองออกไปที่สนามเพื่อดูว่าพวกเขื่อนยังเล่นบาสอยู่หรือไม่
“ยังเล่นอยู่แฮะ งั้นไปที่นั่นดีกว่า” น้ำเก็บการ์ตูนเข้ากระเป๋าหนังสือก่อนจะไปยังอีกที่หนึ่งที่เขาเพิ่งมาโปรดปรานในช่วงหลัง
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลย” เสียงที่ฟังดูเป็นมิตรดังออกมาจากข้างใน น้ำเปิดประตูและชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้อง
“อ้าว น้ำตาลหรอกเหรอ เข้ามาสิ” อาจารย์ปฐพีชวนให้น้ำเข้ามาในห้องดนตรีที่เขาเป็นคนดูแล อาจารย์ปฐพีเป็นอาจารย์สอนดนตรีสากลที่เพิ่งจบมาใหม่ด้วยวัยเพียง 23 ปี จึงดูเหมาะที่จะเป็นพี่มากกว่าเป็นอาจารย์ แถมยังหน้าตาหล่อเหลาเป็นที่นิยมของนักเรียนหญิงทำให้อาจารย์ปฐพีป๊อปปูล่าร์สุดๆ
“เป็นไงบ้างล่ะ ปิดเทอมฝึกไปถึงไหนแล้ว”
“ยังไม่ค่อยคล่องเลยครับ แต่ก็จำโน้ตได้หมดแล้ว” น้ำยิ้มกลับให้อาจารย์ผู้แสนเป็นมิตรคนนี้ อาจารย์ปฐพีเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเรื่องเปียโนให้น้ำมาตั้งแต่เทอมแรก ซึ่งน้ำเองที่เริ่มเรียนเปียโนมาตั้งแต่อายุยังน้อยก็ยังไม่เคยเจอใครที่ให้คำแนะนำได้ดีเท่าอาจารย์ปฐพีเลยสักคน
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาซ้อมเลยนะ โดนพวกนายเขื่อนขันธ์แกล้งหนักเลยเหรอ” อาจารย์ปฐพีเป็นอีกคนหนึ่งที่รับรู้เรื่องที่น้ำมักจะต้องไปเป็นเบ๊ให้เขื่อนเสมอ
“ก็ปรกติแหละครับ ไม่ได้แกล้งหนักขึ้นหรอก ออกจะเป็นแนวกวนประสาทมากกว่า” น้ำเองก็รู้สึกว่าช่วงนี้การแกล้งของเขื่อนไม่ออกไปในแนวเจ็บตัวเหมือนเมื่อก่อน แต่จะไปในทางกวนโมโหมากกว่า อย่างเช่นเรื่องที่ให้ไปซื้อเครื่องดื่มเมื่อเช้านั่นไงล่ะ
“แต่ผมก็ซ้อมทุกเย็นที่บ้านนะครับ” น้ำรีบออกตัว เพราะกลัวอาจารย์ปฐพีจะหาว่าเขาไม่ขยัน
“หึหึ งั้นไหนลองเล่นให้อาจารย์ฟังหน่อยสิ” น้ำพยักหน้ารับคำเสนอของอาจารย์ จัดแจงเลือกแกรนด์เปียโนตัวโปรดที่เขาชอบเล่น ก่อนจะหยิบโน้ตมาแต่อาจารย์ก็ห้ามไว้
“ไม่ๆ ห้ามดูโน้ต” น้ำอ้าปากจะเถียง แต่อาจารย์ปฐพีก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ น้ำจึงต้องเล่นโดยไม่ดูโน้ตทั้งที่ยังไม่คล่องเพลงนี้เลย
ปลายนิ้วเรียวจรดลงบนคีย์อย่างคุ้นเคย ขาเรียวเหยียบเพดัลอย่างรู้จังหวะ เพลง Canon ที่บรรเลงในจังหวะ C Minor ที่อาจารย์ปฐพีแนะนำให้น้ำหัดเล่นได้ถูกบรรเลงจนเกือบสมบูรณ์แบบ
“อืม เกือบสมบูรณ์แบบละนะ อาจารย์ให้ 80%”
“จริงเหรอครับ” น้ำถามอย่างดีใจ นับว่าการฝึกซ้อมของเขาไม่เสียแรง
“อืม ถ้าขยันฝึกอีกก็เอา 100% เต็มไปเลย”
“ขอบคุณมากครับอาจารย์ แล้วเย็นนี้ผมจะกลับไปซ้อมที่บ้านต่อครับ” น้ำกล่าวขอบคุณอาจารย์ก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าชั้นเรียนตอนบ่ายโดยมีรอยยิ้มอย่างเอ็นดูของอาจารย์ปฐพีตามหลังไป
“ครับแม่ ไม่ต้องรอผมครับ ครับ แม่ไปทำงานเถอะครับ ครับ รักแม่ครับ” น้ำกดวางโทรศัพท์มือถือด้วยสายตาลุกวาวผิดจากน้ำเสียงที่แสนจะสงบนิ่ง ซึ่งคงจะเป็นเพราะอารมณ์โมโหที่คุกรุ่นอยู่ในใจนั่นเอง
“เขื่อนขันธ์ ไอ้เวรมหาปะลัย...” น้ำบ่นพึมพำเมื่อนึกถึงวิชาเรียนสุดท้ายเมื่อตอนบ่าย
‘ไอ้ซีด มึงอยู่กลุ่มเดียวกับกูนะ’
‘กลุ่มอะไรครับ? ’
‘ก็กลุ่มทำรายงานวิชาภาษาอังกฤษไง ไอ้บื้อ’
‘เอ่อ คือผมกะว่าจะทำคนเดียวน่ะครับ’
‘ไม่ได้โว้ย ต้องทำกับพวกกู บอกอาจารย์ไปแล้วด้วย’
‘แต่ผมคงไม่มีเวลาไปทำรายงานร่วมกับเพื่อนๆนะ เพราะผมต้องซ้อมเปียโน เกรงว่าจะเอาเปรียบพวกเขื่อนนะ’
‘หึหึ ไม่เอาเปรียบหรอก เพราะพวกกูกะว่าจะไม่ทำน่ะ มึงทำคนเดียวเลยไง จะเอาเปรียบยังไงล่ะ จริงมั้ย’ ประโยคสุดท้ายจากปากเขื่อนที่ดังก้องอยู่ในหัวน้ำ ยังทำให้น้ำโมโหมาได้จนเย็น
“แล้วจะมีเวลาซ้อมเปียโนมั้ยเนี่ย” หนุ่มน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูโวยวายอยู่คนเดียวที่ป้ายรถเมลล์ช่างประหลาดยิ่งนัก
“ถ้าแม่นายเป็นฝรั่ง ทำไมนายไม่เอาไปให้แม่นายทำละโว้ย!” คนที่เอาแต่บ่นไม่ได้ทันสังเกตว่ามีรถเบนซ์คันหรูมาจอดตรงหน้า
“ไอ้ซีด อย่าลืมทำรายงานนะมึง” ใบหน้าหล่อเหลาที่น้ำกำลังนึกอยากจะถีบอยู่หยกๆโผล่หน้ามาจากเบาะหลังรถเบนซ์คันสีดำ ก่อนจะทิ้งเสียงหัวเราะยียวนไว้เบื้องหลัง
“#$%&*@!+^<>#@%” น้ำสบถไล่หลังรถเบนซ์สีดำคันงามไปติดๆ
“ลูกรัก นั่นเพื่อนลูกเหรอจ๊ะ” เสียงหวานละไมถามเขื่อนด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงแบบเจ้าของภาษาหลังจากที่รถแล่นออกมาจากป้ายรถเมลล์นั้น
“ครับแม่”
“เขาเป็น...เด็กผู้ชายใช่มั้ย” สาวอังกฤษผมสีบรูเน็ตต์ถามอย่างไม่แน่ใจ
“ทำไมแม่ถามแบบนั้นละครับ!?!” เขื่อนถามด้วยความตกใจ
“อืม.. คงเพราะเขาหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงเลยละมั้ง”
“ไม่เห็นเหมือนซะหน่อยนึง” เขื่อนบ่นอุบทำนองไม่เห็นด้วย ตรงข้ามกับแม่ของเขาที่มองลูกชายแล้วยิ้มกริ่มแบบที่เดาไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่…
>>>>> TBC
-
มาอ่านจ้า
ลงเยอะๆบ่อยๆเน้อ
-
รอตอนต่อไปจ่ะ^^
-
นายเขื่อนเป็นพวกชอบแกล้งคนที่ชอบนี่เอง หึหึ
รอวันน้องน้ำกล้าหือนะคะ ^^
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
สนุกดี
อยากอ่านต่อๆๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
ขี้แกล้งจริงๆนายเขื่อน เดี๋ยวอีกหล่อรักเค้าแล้วเค้าจะเล่นตัวไม่รู้ด้วยนะเออ
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
หมั่นไส้ เขื่อนอ่ะ ขอ :z6: 1 ที ชริ
สงสารนุ้งน้ำ อย่ามารักละกันนะเฟ้ย
ถ้ารักกันแล้วขอแรงๆนะ 555+
จะมารอนะจ๊ะ หนุกดีอ่า :L2: :L2:
-
แกล้งได้แกล้งไปอย่ามาหลงรักละกัน :L1:
-
น่ารักดีค่ะ ว่าแต่หนุ่มซึนนี่นายเขื่อนเองใช่มั้ยเนี่ย รักเค้าแต่ไปแกล้งน้ำตาลเค้าซะงั้นอ่ะ
-
หมั่นไส้ เขื่อนอ่ะ ขอ :z6: 1 ที ชริ
สงสารนุ้งน้ำ อย่ามารักละกันนะเฟ้ย
ถ้ารักกันแล้วขอแรงๆนะ 555+
จะมารอนะจ๊ะ หนุกดีอ่า :L2: :L2:
เอ่อ..ขออะไรแรงๆเหรอคะ ? >w<
-
น้องน้ำน่าฮักขนาด :-[
-
ขอให้นายเขื่อนหลงรักน้ำจนโงหัวไม่ขึ้น
ติดตามต่อจ้า
:กอด1: :กอด1:
-
แทบไม่ต้องคาดเดาคู่พระ-นางเลย เหอๆๆ
-
เขาว่าเด็กมักจะชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบ :o8:
น่ารักออกขนาดนี้เนอะ
-
+1ๆๆๆ น้ำน่าสงสารเนอะโดนแกล้งตลอดอีกคนนี่ซึนใช่ปะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ไม่ต้องคาดเดาคู่พระนางเลยค่า
เพราะมั่นใจและเจาะจงแล้ววววว เอาสองคนนี้แน่นอนน
-
น่าน แม่ออกแนวสาววาย แน่นอน อิอิ
วันนี้มีเบิ้ลไหมคะ :m13:
-
อิเขื่อน นิสัยอ่ะ -*-
-
นายเอกน่ารักเนอะ
จะรอวันนั้นวันที่นายเขื่อนต้องยอมสยบให้น้องน้ำ
-
โอ... สายซึนจงเจริญ~
:a1:
ขอความซึนเดเระจงสถิตย์กับท่าน (และสถิตย์กับท่านด้วย กร๊าก)
-
เข้ามาเจิมตอนแรกด้วยคนค่า
บวกแต้มที่ 11 ให้ค่า
นายเอกน่ารักน่าชังเชียว
แต่... พระเอก หล่อ รวย เลววว :laugh:
-
กรี๊ดกร๊าดมากมาย น่ารักอ่ะ แบบว่าต้องติดตาม :impress2::กอด1:
-
น้ำตาลน่ารักดี :กอด1: ฮ่าๆๆ ส่วนไอ้เขื่อนเถื่อนจริงๆ :z6:
-
ระวังสักวันเขื่อนจะกักน้ำไม่อยู่น่ะ :laugh:
น้องน้ำน่ารักดีเนอะ :man1:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 2
“ไอ้ซีด เสร็จมั้ยวะ” เขื่อนถามน้ำทันทีที่เห็นหน้าในวันรุ่งขึ้น
“นี่ครับ” น้ำยื่นเล่มรายงานให้เขื่อนที่รีบรับไปเปิดดูเนื้อหาภายใน
“เออ ใช้ได้”
“ขอบใจ” น้ำแปลกใจที่คนทุเรศแบบนี้ชมคนอื่นเป็นด้วย
“งั้นเย็นนี้ไปทำรายงานวิชาสังคมให้กูที่บ้านกูด้วย”
“!?!” กว่าจะแย้งก็สายไปแล้ว เพราะเขื่อนเดินออกไปจากห้องเรียนทันทีที่พูดจบ
“แล้วซ้อมเปียโนของเราล่ะ...” น้ำอยากจะทรุดลงไปเป็นลมกับพื้นเพราะความเหนื่อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะจะเอาแรงที่ไหนไปสู้ไอ้ยักษ์อย่างเขื่อนได้
พักเที่ยง
“อย่างงั้นเหรอน้ำตาล” อาจารย์ปฐพีพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อน้ำมาเล่าเรื่องเขื่อนให้ฟัง
“ช่วงนี้มันเทอมสองไงครับ รายงานเลยเยอะ ผ่านช่วงนี้ไปคงมีเวลาซ้อมมากขึ้น” น้ำบอกเสียงระโหยโรยแรง
“ให้อาจารย์ช่วยมั้ย ปล่อยให้นายเขื่อนขันธ์เขาทำเองบ้างเถอะ” น้ำยิ้มด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจของอาจารย์ปฐพี
“ผมจะยิ่งโดนหนักกว่าเดิมสิครับ”
“แย่จังที่อาจารย์ช่วยอะไรน้ำตาลไม่ได้เลย” อาจารย์ปฐพีทำหน้าหนักใจ
“ไม่หรอกครับ อาจารย์ก็ทำให้ผมผ่อนคลายใจได้เสมอนี่นา ด้วยเปียโนนี่ไง” น้ำผายมือไปที่เปียโนด้วยท่าทีเชิญชวนให้อาจารย์มาเล่นเพลงคู่กัน
“เอาเพลงอะไรดีละ” อาจารย์ถามเมื่อมานั่งข้างน้ำแล้ว
“เอาพวกเพลงป๊อปดีมั้ยครับ”
“อืมได้สิ งั้นก็เล่น First love ของ Utada Hikaru ละกัน” ไม่มีการสนทนาใดๆต่ออีก อาจารย์หนุ่มพรมนิ้วลงบนคีย์ด้วยความชำนาญ ทำให้น้ำรู้สึกทึ่งในฝีมืออาจารย์มากขึ้น
ภาพคนสองคนที่เล่นเปียโนคู่กันภายใต้สายลมพัดพริ้ว ท่วงทำนองเพลง First love ที่แสนอ่อนหวานทำให้คนที่ได้ยินก็ต้องหยุดฟัง ช่างเป็นบรรยากาศที่แสนดี แต่ทันใดนั้น....
“ไอ้ซีด !!! ไปเรียนได้แล้ว” เสียงยักษ์ตวาดโครมเข้ามาท่ามกลางเสียงเปียโนที่แสนไพเราะทำให้น้ำสะดุ้งจนเผลอใส่แรงนิ้วมากไปจนเปียโนส่งเสียงดังแหลมขึ้นมา
“พวกเธอ รักษามารยาทหน่อย นี่มันห้องของผม” อาจารย์ปฐพีหันไปพูดจะเอาเรื่องพวกของเขื่อนที่มายืนอยู่หน้าห้องดนตรี แต่น้ำรีบห้ามไว้ก่อน
“อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” น้ำไม่อยากให้อาจารย์ต้องเป็นกังวลจึงรีบเดินออกไปจากห้อง
“ไปให้ถึงห้องเรียนนะมึง!” เขื่อนตะโกนไล่หลังน้ำไป แล้วหันมามองอาจารย์หนุ่มด้วยแววตากราดเกรี้ยว
“อาจารย์ครับ คิดจะผิดจรรยาบรรณมายุ่งกับเด็กนักเรียนงั้นเหรอ” คู่แฝดถามประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกันอย่างยียวนทันทีที่น้ำเดินออกไปพ้นรัศมี
“…” อาจารย์ไม่ได้พูดอะไรแต่มองหน้าเขื่อนนิ่ง
“เดี๋ยวผมให้ป๊าไล่ออกเลยนะครับ” โมนที่เป็นลูกชายผอ.พูดต่อ
“คุณจะยิ้มทำไม!” เขื่อนถลันเข้าไปกระชากคอเสื้ออาจารย์ปฐพีที่ผุดยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมา
“มุขรักแล้วแกล้งน่ะ น้ำตาลเขาไม่ชอบหรอก”
“ใครกันครับ น้ำตาลเนี่ย ผมรู้จักแต่ไอ้ซีด” เขื่อนสะบัดมือที่กระชากคอเสื้ออาจารย์ปฐพี ทำให้อาจารย์เซไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมคนอื่นๆ
“อย่ายุ่งกับน้ำดีกว่านะครับอาจารย์” โมนหันมาบอกอาจารย์ด้วยรอยยิ้มเทพบุตรก่อนจะเดินออกไป
ตอนเย็น
“ไม่เป็นไร ผมไปเองได้ ผมไปถูก”
“บอกให้ขึ้นมาก็ขึ้นมาดิวะ”
“ไม่เป็นไร นายไปเถอะ เดี๋ยวผมไปเอง” น้ำตัดบทเขื่อนที่พยายามบังคับให้ขึ้นรถไปบ้านเขื่อนพร้อมกัน
“ไมได้ ไปพร้อมกันนี่ละ”
“ผมขอไปทำธุระก่อน!” น้ำเริ่มโมโห อันที่จริงโมโหมาตั้งแต่ตอนเที่ยงที่เขื่อนไปทำเสียมารยาทกับอาจารย์ปฐพีแล้ว
“ทำไม มึงจะไปหาไอ้อาจารย์หน้าอ่อนนั่นเรอะ!!!” เขื่อนตวาดเสียงดังจนเพื่อนในห้องหันมามอง ส่วนพวกโมนและคู่แฝดก็เอาแต่นั่งยิ้มกริ่มดูน่ารำคาญ
“เออ อย่ายุ่งได้มั้ย” น้ำฉุนขาดเต็มที่ วันนี้ไอ้เขื่อนมันเป็นบ้าอะไรของมันกันนะ
โครม! น้ำกระแทกประตูห้องเรียนเสียงดัง พอเขื่อนเห็นดังนั้นจึงหันมาให้สัญญาณเพื่อนตัวเองกลับไปโดยไม่ต้องรอ ก่อนจะคว้ากระเป๋าตัวเองมาแล้วรีบตามน้ำไป
“ไอ้ซีด!” น้ำหันมามองข้างหลังแล้วก็ผงะเมื่อเห็นว่าเป็นเขื่อนเดินตามมาอย่างไว
“ผมบอกว่าขอไปทำธุระก่อน นายจะอะไรกับผมนักหนาเนี่ย” วันนี้น้ำโมโหเขื่อนจนไม่รู้ว่าความกลัวหายไปไหนถึงได้กล้าเถียงฉอดๆ
“ไม่ มึงต้องกลับพร้อมกับกู” เขื่อนกระชากเสื้อน้ำให้มาใกล้ตัว
“ต้องกลับพร้อมกู” ไม่รู้ทำไม แต่น้ำรู้สึกว่าวันนี้เขื่อนแปลกไปจริงๆ
“จะกลับพร้อมกูมั้ย” เขื่อนถามเสียงเหี้ยมเกรียม ทำให้ความกลัวที่หายไปเริ่มกลับมาหาน้ำอีกครั้ง
“กะ...ก็ได้” น้ำตอบเสียงสั่น เพราะเขื่อนไม่ได้โหดแบบนี้มานานแล้ว
“Oh my god!” ผู้หญิงต่างชาติหน้าตาสะสวยคนหนึ่งอุทานเมื่อเห็นน้ำที่เดินตามเขื่อนเข้ามาในบ้าน
“Mom,he’s my friend.” เขื่อนแนะนำห้วนๆก่อนจะทิ้งให้น้ำยืนอึ้งส่วนตัวเองเดินขึ้นชั้นสองไป
“Hi little boy~” สาวต่างชาติทักน้ำเสียงหวาน
“H.. Hi” น้ำเดาในใจว่านี่ต้องเป็นแม่ของเขื่อนแน่นอน
“Come here and sit down..” ดูท่าน้ำจะพอเดาได้ว่าแม่ของเขื่อนเรียกให้เขาไปนั่งที่โซฟา น้ำจึงเดินไปนั่งข้างๆแม่ของเขื่อน
“ชั้นพอพูดไทยได้นิดหน่อยนะจ๊ะ”
“อ้อ..ครับ” น้ำยิ้มให้ด้วยความโล่งอก
“เธอชื่ออะไรจ๊ะหนุ่มน้อย”
“ผมชื่อน้ำตาลครับ” เวลาแนะนำตัวกับผู้ใหญ่ น้ำจะแนะนำด้วยชื่อเล่นเต็มๆเสมอ
“Oh sweet boy” น้ำได้แต่ยิ้มงงๆ แม่ของเขื่อนหมายความว่าตัวเขาหวานงั้นเหรอ?
“Sugar boy เธอหน้าตาเหมือนเด็กผู้หญิงจังเลยนะ”
“ชู..ชูอะไรนะครับ”
“ชื่อเธอไงจ๊ะ Sugar boy ฮิฮิ เดี๋ยวชั้นไปเอาเครื่องดื่มมาให้นะ” แม่ของเขื่อนที่จัดการตั้งชื่อใหม่ให้น้ำเสร็จสรรพเดินเข้าไปในห้องครัว โดยทิ้งน้ำไว้ในบ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยกระจกหลังนี้
‘บ้านนี้สว่างดีแฮะ คงเพราะมีแต่หน้าต่างกระจกรอบเลยละมั้ง’ น้ำเดินไปที่หน้าต่างกระจกบานโต และมองไปรอบบ้านของเขื่อนอย่างแปลกตา เพราะบ้านของน้ำจะเป็นบ้านไม้ออกแนวคันทรี่เต็มไปด้วยข้าวของ แต่บ้านของเขื่อนจะดูโล่งๆและสว่างมาก แถมต้นไม้ก็เยอะเหมือนอยู่ในป่าขนาดย่อมๆ
“เครื่องดื่มมาแล้วจ้ะหนุ่มน้อย ว้าย”
“อ๊ะ!” น้ำที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงจากข้างหลัง และพอหันกลับไป น้ำหวานสีแดงในแก้วใบสวยหกใส่เสื้อนักเรียนของน้ำจนเหมือนย้อมด้วยสี
“ให้ตายเถอะ ชั้นขอโทษนะจ๊ะ Sugar boy ชั้นไม่ระวังเอง เลยทำให้เธอตกใจ”
“ไม่ครับ ผมผิดเอง ที่มัวแต่เหม่อ” น้ำรู้สึกผิดเมื่อเห็นแก้วที่แม่ของเขื่อนเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟเขา น้ำจึงทำท่าจะก้มลงไปเช็ด
“NO! ไม่ต้องจ้ะ เดี๋ยวชั้นให้คนมาทำความสะอาดเองนะ เธอมาเปลี่ยนชุดเถอะ” แม่ของเขื่อนพาน้ำขึ้นไปชั้นสอง และเลยไปจนถึงชั้นสาม ก่อนจะเปิดประตูไม้หนาสีเข้มเข้าไป
“เลือกเสื้อในตู้ได้ตามสบายเลยนะจ๊ะ” แม่ของเขื่อนพูดทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูและเดินลงไปข้างล่าง ทิ้งน้ำให้ยืนตระหง่านอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ทีมีอุปกรณ์คลายเครียดครบครัน
“ห้องใครหว่า...”
“โห เสื้อผ้า เราว่าเสื้อเราเยอะแล้วนะ” น้ำตะลึงเมื่อเห็นเสื้อผ้าในตู้ขนาดใหญ่สามตู้เรียงกัน
“โอย ถอดเสื้อก่อนดีกว่า เหนียวไปหมดเลย” น้ำถอดเสื้อนักเรียนที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานสีแดงออกจากตัว
พลั่ก!
จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นในห้อง น้ำจึงหันไปมองและพบว่าเป็นเสียงเขื่อนที่เดินเตะตู้เสื้อผ้านั่นเอง
“มึง...มาทำอะไรในห้องกู” น้ำจับความสั่นเทาในน้ำเสียงของเขื่อนได้
“ก็ คุณแม่ของนาย ให้ผมมาเปลี่ยนเสื้อ..” น้ำชี้ไปที่เสื้อนักเรียนสีแดงฉ่ำบนพื้น
“ห้องนายเหรอ ผมไม่รู้นี่นา งั้นผมออกไปก็ได้” น้ำหยิบเสื้อที่พื้นขึ้นมาและจะเดินออกจากห้องของเขื่อน
“มึงจะออกไปโป๊ๆแบบนี้น่ะเหรอ” เขื่อนดึงแขนของน้ำไว้เมื่อน้ำกำลังเดินสวนออกไป
“เอ่อ ผมเป็นผู้ชายนะ มันจะโป๊ตรงไหน” น้ำทำสีหน้างงๆ เพราะผู้ชายที่ไหนเขาโป๊กันเพราะแค่ถอดเสื้อ
“เออ โป๊ก็โป๊สิวะ มึงไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวเสื้อกูเหนียวไปด้วย” เขื่อนยัดยียดผ้าขนหนูให้น้ำ แล้วทีนี้จะเถียงอะไรได้นอกจากเดินไปอาบน้ำแต่โดยดี
ทว่าคนที่เดินเข้าห้องน้ำไปก็ไม่ได้ใส่ใจ ว่าเหตุใดประตูห้องน้ำนี้จึงเป็นประตูกระจกที่ไม่สามารถล็อกได้...แต่จะเป็นไรไป ผู้ชายด้วยกันจะอายทำไม เนอะ..
“ไม่ระวังตัวเลย” เขื่อนพึมพำขณะมองคนตัวเล็กปลดเข็มขัดกางเกงผ่านช่องประตูเล็กๆ
“Shit!” เขื่อนสบถเมื่อเห็นน้ำถอดเกงเกงชั้นในออกและเผยให้เห็นก้นขาวเนียนซึ่งไม่เคยผ่านมือสาวใดมาก่อน!!
>>>>> TBC[/right]
-
อร๊ายยยยย เขื่อนเริ่มเปิดเผยนิดๆแระ น่ารักๆๆๆ
ขอบคุณมากๆค่า รออ่านอยู่นะค่ะ
-
นายเขื่อนอย่าเคลิ้มกับก้นขาวๆล่ะกัน
-
เขือนแมร่งนิสัยเด็กๆ
EQ ต่ำป่ะ
555+
-
กรี๊ดดด น่ารักอ่ะคุณบี
เขื่อนลามกแอบดูก้น ของนุ้งน้ำได้ไง
แหม๋รักแล้วไปแกล้งเค้า ซะงั้นหล่ะ :z2:
มาต่อไวๆนะค๊า กะลังสนุกเลย :L2:
-
หึหึ อย่ามาหลงเค้าจนหาทางขึ้นจากหลุมไม่เจอทีหลังแล้วกัน
-
:m20: :m20: เขื่อนแตกแน่งานนี้
-
หุๆๆ น่าสนุก รออยู่น้าคร้าบบ
-
แกล้งเค้าเยอะๆเด๋วเค้าเกลียดให้แล้วจะมาเศร้าทีหลังนะจ๊ะ o18
-
ว่าเขาไม่ระวังตัว
แต่แกไปแอบดูเขาทำไมล่ะ ตาเขื่อน!!!!! :laugh:
-
ก้นขาวเนีนที่ไม่เคยผ่านมือสาว ? พึ่งจะรู้ว่าสาวๆชอบจับก้นหนุ่มๆ หุหุ
-
อ๊าย!!!! เขื่อนลามก
เจ๊รับไม่ด๊ายยยยย
เหอๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เรื่องน่ารักดีนะคะ
ไอมุกรักแล้วแกล้งเนี่ย เด็กจิงจิ๊งงงงงงนะนายเขื่อน หุหุ
ปล. ว่าแต่ซึนเดเระเนี่ยคืออะไรหรอคะ
-
เขื่อน = เถื่อน ฮ่าๆๆ แอ๊บเถื่อนไปเถอะ จะพิชิตใจน้ำตาลได้คงอีกนาน ฮ่าๆ
-
แอบรักแอบชอบก็ไม่บอกเขาไปตรงๆ มาเป็นอีแอบอยู่ได้นายเขื่อน
-
จารย์แกไม่ได้ชอบน้ำหรอก(มั้ง)
เหมือนแกจะสนุกเวลาเห็นเขื่อนต่อมซึนแตก 555
อยากจะบอกน้ำว่าน้ำเอ๋ย ผู้ชายเหมือนกันนี่ละลูกที่อันตรายต่อก้นขาวๆ
รักเขื่อนหลงเขื่อนค่า จุ๊บๆๆ
-
เค้ารรอ อยู่น๊า
-
ตามมาจากเรื่องที่แล้วค่ะ
...............................................
ก้นจะเคยผ่านมือสาวมาได้ยังไงกันหละตาเขื่อน
ก็ก้นของน้องน้ำตาลมันรอแกอยู่นี่หว่า
ฮ่าๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ
เขื่อนนี่จริงๆๆเลย
แร๊งแต่เขาจิ้นไปไกลและรู้ได้ไวไม่เคยผ่านมือใคร
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
:3123:
-
ให้กำลังคนแต่งค๊า 1 จึ๊ก
-
แล้วสุดท้ายก็หลงรักน้ำของเรา นายเขื่อน(แตก) :laugh:
:pig4:ไรเตอร์ครับ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 3
“อะ เสื้อ” น้ำยื่นมือไปรับเสื้อจากเขื่อนพลางมองด้วยความสงสัยว่าทำไมเขื่อนต้องหันหน้าไปทางอื่นทั้งที่คุยกับเขาอยู่
‘เกลียดเรามากสินะ ผมก็เกลียดนายเหมือนกันละ’ มาลองคิดดูน้ำก็แปลกใจ ถ้าเป็นคนทั่วๆไปเนี่ย รู้จักกันมาจะเป็นปีเขาก็คงจะเป็นเพื่อนที่เกือบสนิทกันแล้วละ มันช่างน่าเศร้านักที่คนอย่างน้ำคงไม่สามารถเป็นเพื่อนกับเขื่อนได้แน่นอน
“กางเกงก็เปลี่ยนซะ เปลี่ยนแต่เสื้อมันดูแปลกๆ” เขื่อนส่งกางเกงขายาวอีกตัวมาให้
“ขอบใจนะ” น้ำนั่งลงบนปลายเตียงเพื่อใส่กางเกง โดยไม่รับรู้ถึงสายตาหื่นกระหายตรงหัวเตียง
‘ทำไมสารรูปมันน่าจับกดแบบนี้วะ แม่งเอ๊ย’ เขื่อนมองน้ำที่ยกขาขึ้นมาสอดไปในขากางเกงทีละข้างอย่างเก้กัง คงเพราะว่านุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวจึงไม่ค่อยถนัด แต่แบบนี้เลยทำให้เขื่อนเห็นขาขาวๆของน้ำเวลาที่ผ้าขนหนูถกขึ้นมาอย่างชัดเจน แล้วไหนจะแผ่นอกเปลือยเปล่าที่คอยจะโชว์หัวนมสีอ่อนวับๆแวมๆก็ยิ่งทำให้เขื่อนจะเป็นบ้าตาย
‘เงี่ยน!!’ เมื่อรู้ว่าจะทนไม่ไหวแน่นอนเขื่อนจึงลุกพรวดจากเตียงและเดินออกจากห้องไปทันที
“เสร็จแล้วตามกูลงมาด้วย!” เขื่อนหันมาสั่งเสียงเข้มกลบเกลื่อนก่อนจะรีบออกไปโดยมีน้ำมองคนผีเข้าผีออกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอย่างงงๆ
“แล้วเขื่อนจะให้ผมทำอะไรบ้าง” น้ำที่แต่งตัวเรียบร้อยดีแล้วเดินลงมาที่ห้องรับแขกชั้นล่าง
“ก็วิชายัยป้าหน้าบูดไง”เขื่อนหมายถึงยัยป้าหน้าบูดหรืออาจารย์วัยสี่สิบที่สอนวิชาสังคมนั่นเอง
“...ผมรู้แล้วว่าวิชาสังคม แต่ที่ผมถามคือเขื่อนขะทำหัวข้ออะไร” น้ำรู้สึกว่าการคุยกับเขื่อนทำให้น้ำเสียพลังงานจริงๆ
“อ้าว กูจะไปรู้เหรอว่ามึงหมายถึงอะไร จะเรื่องอะไรมึงก็ทำไปเหอะ ไม่ซ้ำกับคนอื่นก็พอ” เขื่อนตัดบทแล้วหันไปดูโทรทัศน์ต่อ
‘เซ็ง’ น้ำเคยคิดว่าโลกนี้คงไม่มีอะไรที่ทำให้เขาเกลียดและเบื่อไปได้มากกว่าการเตะฟุตบอลอีกแล้ว แต่พอมาพบเขื่อน ทั้งความเอาแต่ใจ นิสัยเสีย และชอบรังแกกลั่นแกล้งคนอื่น ทำให้น้ำรู้สึกว่ายอมเตะบอลสิบชั่วโมงเพื่อแลกกับการอยู่ห่างเขื่อนได้หนึ่งวันก็เอา
“อ้าว ทำไมเข้าหน้านี้ละ” น้ำบ่นพึมพำเมื่อพบว่าแลบท็อปเครื่องแมคของเขื่อนกำลังบูตเข้าหน้าจอ OS MAC ที่น้ำไม่เคยใช้
“จะเข้าวินโดว์อ้ะ ทำยังไงเนี่ย” คนร่างบางบ่นงึมงำมากขึ้นเรื่อยๆจนคนตัวโตหันมามองอย่างเหนื่อยหน่าย
“ทำในแมคก็ได้ไอ้ทึ่ม แค่พิมพ์รายงานเอง”
“ผมใช้แมคไม่เป็นนี่” เครื่องแมคแพงจะตาย ใช้ก็ยาก ยิ่งน้ำเป็นพวกโลวเทคด้วย ไม่เคยคิดจะแตะแมคละ
“มึงก็เข้าหน้านี้ แล้วก็เลือกอันนี้ แล้วก็พิมพ์ๆๆ หาข้อมูลในเน็ตก็เข้า Firefox ที่นี่” เขื่อนเดินมาด้านหลังน้ำและโน้มตัวมาเพื่อเอื้อมมาคลิกเปิดโปรแกรมที่จำเป็นให้น้ำ
“อืม ขอบใจนะ” น้ำจดจ่อกับการทำงานโดยลืมไปว่าเขื่อนยังโน้มตัวคร่อมเขาอยู่ เขื่อนถือโอกาสที่น้ำกำลังเผลอนี้สูดกลิ่นแชมพูของเขาที่โชยออกมาจากผมของน้ำ จมูกโด่งของเขื่อนกำลังจะฝังลงบนผมหอมๆของน้ำพอดี แต่ทว่า...
“แล้วกดเปลี่ยนภาษายังไง” น้ำหันมาถาม แต่ก็ต้องตกใจเล็กๆเมื่อพบว่าใบหน้าของเขาและเขื่อนอยู่ห่างกันแค่คืบเดียว
“กดอันนี้” เขื่อนกลบเกลื่อนด้วยการกดเปลี่ยนภาษาให้น้ำดู
‘ทำไมโน้มมาใกล้จัง...’ น้ำรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของเขื่อนวนเวียนอยู่ใกล้หูของเขา
“ไอ้ซีด...” เสียงเขื่อนเรียกน้ำเบาๆ
“มะ มีอะไรครับ” น้ำไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเสียงสั่น แต่ที่แน่ๆไม่ใช่เพราะกลัวเขื่อนแน่นอน
“มึง...” ลมหายใจอุ่นๆของเขื่อนสัมผัสหยอกล้อที่ใบหูของน้ำแผ่วเบา น้ำรู้สึกว่าหูของเขาเริ่มสูบฉีดเลือดมากขึ้นพิกล
..
..
..
..
..
..
“มึงพิมพ์ผิดอะ” เสียงอะไรบางอย่างในหัวของน้ำพังครืนลงมาทันทีพร้อมกับสายตาที่เพิ่งจะเห็นว่าตัวเองพิมพ์ภาษาต่างดาวมานานกว่าสองบรรทัด
“โธ่เอ๊ย” เสียงใสสบถด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ตัวเองไม่มีสมาธิ
“มึงนี่ทึ่มจริงๆ” ยังไม่วายปากเสียใส่ ทั้งที่เป็นคนก่อเรื่องแท้ๆ
“นี่ครับ เสร็จแล้ว” น้ำยื่นเล่มรายงานให้เขื่อนด้วยดวงตาที่จะปิดไม่ปิดแหล่ เพราะนี่มันก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว
“อืม วางไว้” เขื่อนไม่ยอมละสายตาจากหน้าจอเกมที่กำลังเล่นอยู่
น้ำวางรายงานของเขื่อนเอาไว้บนโต๊ะ มือเรียวหยิบกระเป๋ามาและเตรียมจะสะพาย
“คุณแม่ของเขื่อนหลับไปแล้วเหรอ” น้ำคิดว่าอย่างน้อยก่อนจะกลับก็ต้องลาผู้ใหญ่ก่อน
“แม่ออกไปทำงานตั้งแต่ที่มึงมาละ”
“กลางคืนเนี่ยนะ”
“เออ”
“...” น้ำสงสัยเต็มที่ว่าแม่ของเขื่อนทำงานอะไรแต่ก็ไม่กล้าถาม เพราะกลัวโดนด่าอีก
“แม่กูเป็นบก.แมกกาซีนอะ แล้วนี่มันจะปิดเล่มแล้ว เลยต้องไปทำงานตอนกลางคืนด้วย” เหมือนเขื่อนรู้ใจน้ำ จึงตอบคำถามเสร็จสรรพ
“อ๋อ อืม” น้ำพยักหน้าหงึกหงัก
“แล้วมึงจะไปไหนไอ้ซีด” ไม่ทันได้ตั้งตัว น้ำที่กำลังจะเดินออกจากห้องรับแขกนั้นกลับถูกเขื่อนก้าวมาขวางทางอย่างรวดเร็วเหมือนเทเลพอร์ตได้
“เอ่อ .. ผมจะกลับบ้าน” น้ำเริ่มผวา ใช้งานหนักไม่พอ ยังจะแกล้งอีกเหรอเนี่ย
“นอนนี่ละ ดึกแล้ว” น้ำอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึงว่าเขื่อนจะพูดจามีน้ำใจได้ขนาดนี้
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้” แต่คิดไปคิดมา ไม่น่าไว้ใจ บางทีถ้าน้ำนอนที่นี่เขื่อนอาจจะจับน้ำแก้ผ้าแล้วถ่ายรูปไปประจานเพื่อน หรืออาจจะขังเขาไว้ในห้องพร้อมกับหนังผีก็เป็นได้
“มันอันตราย ดึกแล้วด้วย” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วงไม่ด้ำให้น้ำเชื่อใจเลยสักนิด อย่างว่าแหละ ทำเขาไว้เยอะ
‘ถ้าห่วงเราจริงก็อย่าแกล้งเราดิวะ’ นี่คือความในใจหนึ่งเดียวของน้ำ
“ผมเป็นผู้ชายนะ” เขื่อนมองสภาพคนตรงหน้าแล้วนึกขำ ต่อให้เป็นโจรผู้หญิงมาปล้นยังไม่รู้เลยว่าไอ้ซีดมันจะสู้ได้หรือเปล่า
“ผู้ชายหุ่นอย่างมึงอะนะ โจรมันคงกลัวหรอก” เขื่อนดึงแขนน้ำให้เข้ามาในบ้าน
“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ” เสียงหวานระรื่นหูที่เป็นเหมือนระฆังช่วยชีวิตน้ำดังขึ้นจากหน้าบ้าน
“มะนาว~” น้ำเรียกอย่างดีใจเมื่อหันไปเห็นว่าเป็นมะนาวที่เดินเข้ามาพร้อมหอบหิ้วของพะรุงพะรัง
“เธอมาทำอะไรเนี่ยมะนาว” เขื่อนถามอย่างหงุดหงิดแต่ก็เดินเข้าไปช่วยมะนาวถือของ
“ก็คุณป้าอลิซโทรหาชั้นให้มาอยู่เป็นเพื่อนน้ำจ้ะ” มะนาวยิ้มกว้าง แต่คนที่ถูกขัดจังหวะเนี่ยสิ แทบจะกินหัวมะนาวอยู่แล้ว
“แล้วมะนาวหิ้วอะไรมาเยอะแยะเนี่ย” น้ำถามเพราะสังเกตเห็นถุงมากมายที่มะนาวหิ้วมาด้วย
“ขนมไงจ๊ะ มะนาวซื้อเค้กที่น้ำตาลชอบมาให้ด้วยนะ”
“จริงดิ โห มะนาวน่ารักมากเลย โอ๊ย!” น้ำกุมหัวเพรูกเขื่อนซัดกบาลดังป้าบ
“เขื่อน ตีหัวน้ำทำไมเนี่ย” มะนาวตวาดเขื่อนเสียงดังพลางลูบหัวน้ำตรงที่ถูกตี
“หมั่นไส้” เจ้าตัวตอบสั้นๆก่อนจะเดินเข้าห้องรับแขกและไปนั่งเล่นเกมต่อ
“เรามากินขนมในครัวกันดีกว่านะน้ำตาล อย่าไปสนคนนิสัยเสียเลย” แล้วสองสาว เอ๊ย สองคนก็เดินเข้าห้องครัวไป ทิ้งให้คนงี่เง่ามองเหยื่อตาละห้อย
“นี่มะนาว วันนี้อะ เขื่อนแปลกพิลึก” น้ำถามมะนาวขณะที่กำลังกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย
“ยังไงเหรอจ๊ะ” น้ำรินน้ำหวานให้น้ำอีกแก้ว เพราะดูท่าว่าน้ำจะหิวมาก
“ก็..เหมือนจะใจดี แต่แป๊บนึงก็กลับมาบ้าเหมือนเดิมอะ ทั้งที่เมื่อก่อนนี่นะ เขื่อนไม่เคยพูดดีกับน้ำเลยสักครั้ง มีแต่แกล้งเอาๆมะนาวก็รู้” ความสงสัยของน้ำพลั่งพรูออกมาเหมือนเก็บกดมานาน
“อืม..คงเพราะเขื่อนเค้าเริ่มโตแล้วละมั้งจ๊ะ เลยคิดได้ ฮิฮิ” มะนาวตอบแบบมีเลศนัย แต่น้ำก็ไม่ฉุกคิดอะไรยังคงก้มหน้าก้มตากินต่อไป
“แต่จะว่าตามจริง ต่อให้เขื่อนเปลี่ยนมาทำดีกับน้ำ น้ำก็คงไม่รู้สึกดีหรอก”
“อ้าว ทำไมละจ๊ะ”
“ก็ที่ผ่านมาน่ะ เขื่อนแกล้งน้ำสารพัด ต่อให้มาดีกับน้ำ น้ำก็ไม่สนิทใจหรอกนะ”
“อืม มะนาวเข้าใจ ไม่ใช่ว่าเกลียด แต่ไม่สามารถสนิทได้สินะ”
“ใช่ๆ น้ำไม่ได้โกรธอาฆาตอะไรมากมายนะ น้ำแค่กลัวอะ กลัวว่าถ้าเขื่อนกลายมาเป็นเพื่อนที่ดีกับน้ำเหมือนที่เขาดีกับเพื่อนเขา แต่ถ้าสักวันถ้าเขากลับมารังแกน้ำเหมือนเดิม น้ำคงเจ็บปวดกว่าเดิมอีก” มะนาวเอื้อมมือมาบีบมือน้ำอย่างเข้าอกเข้าใจ
“อย่างน้อยน้ำก็ยังมีมะนาวเป็นเพื่อนนะจ๊ะ”
“อืม”
บ้านของน้ำ
“ฟู่ว์ เหนื่อยชะมัดเลย” ร่างบางไขกุญแจบ้านและโยนกระเป๋าหนังสือลงบนโซฟา ก่อนจะทิ้งร่างลงบนโซฟาตัวหนานุ่ม
“เมื่อไรจะจบสักทีนะ” ยิ่งคิดก็ยิ่งอ่อนล้า เรื่องการแกล้งกันเนี่ย น้ำก็เคยอ่านเจอในการ์ตูนญี่ปุ่นบ่อยๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวเองจริงๆ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ร้ายแรงเหมือนในการ์ตูน แต่มันก็มากพอที่จะทำให้น้ำรู้สึกกดดันจนไม่อยากไปโรงเรียน
“เวลาแบบนี้ ต้องเปียโน” การเล่นเปียโนเวลาที่หดหู่ทำให้น้ำรู้สึกดีขึ้น
เสียงโน้ตเพลง Last Christmas ที่น้ำชอบเล่นดังกังวานขึ้นภายในห้องโถง แกรนด์เปียโนหลังใหญ่สีดำขลับนี้เป็นเพื่อนที่ดีของน้ำในยามที่ว้าเหว่ สำหรับเด็กที่เติบโตมากับแม่ที่เป็นศัลยแพทย์ อาชีพที่วลาว่างสำคัญยิ่งกว่าเงินทอง น้ำจำได้ว่าตอนเด็กๆ เขาเห็นพี่เลี้ยงบ่อยกว่าแม่เสียอีก แต่น้ำก็ไม่เคยขาดความอบอุ่น เพราะน้ำรู้สึกได้ว่าความรักของแม่ปะปนซุกซ่อนอยู่ในทุกอณูของบ้านหลังนี้
>>>>> TBC
-
‘เงี่ยน!!’
อิตาเขื่อนนนนนนนนนนนน!!!!!! :laugh:
เก็บอาการบ้างก็ได้นะแก!!!! :m20:
เด็กจริงๆ เขื่อนเอ๊ย น้ำมันเกลียดจะเข้าไส้อยู่แล้วแก มัวแต่แกล้งเขา มคปด.แน่ๆอ่ะ :m14:
-
แล้วไหนจะแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่คอยจะโชว์หัวนมสีอ่อนวับๆแวมๆ
อันนี้น่าจะเป็นแผ่นอกมากกว่านะครับ อ่านแล้วมันแปลกๆ นะ
ป.ล. นึกว่าจะได้เห็นเขื่อนแตกซะแล้ว ว้า แย่จัง
ป.ล.๒ นิยายเรื่องนี้อัพทุก ๘ โมงหรอครับ มา ๘ โมงทุกวันเลย
-
หนูน้ำน่าร้ากกกก เขื่อนเอ๋ยอย่าซึนให้มากนักเดี่ยวจะอดเอาซะก่อน เหอะ ๆ
-
โอ๊ะ โอ นายเขื่อน คิดอยากจะแกล้ง ถ้าแน่จริงอย่ามาหลงรักดิ ชริชริ ขัดใจ
นุ้งน้ำอย่าไปกลัวมัน สู้มานเลยลูก หึหึ
-
ความหื่นเริ่มครอบงำนายนและนะ
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากเห็นเขื่อนแตก
-
จัดหนักเขื่อนนนน
-
น้ำโคตรน่ารักเลยอ่ะ :กอด1:
ว่าแต่น้องเขื่อนระวังน้องน้ำไม่รักน่ะ :really2:
-
พอเขื่อนเอ้ยยยย เขื่อนร้าวแล้วสินะพ่อคุณ
-
แล้วไหนจะแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่คอยจะโชว์หัวนมสีอ่อนวับๆแวมๆ
อันนี้น่าจะเป็นแผ่นอกมากกว่านะครับ อ่านแล้วมันแปลกๆ นะ
ป.ล. นึกว่าจะได้เห็นเขื่อนแตกซะแล้ว ว้า แย่จัง
ป.ล.๒ นิยายเรื่องนี้อัพทุก ๘ โมงหรอครับ มา ๘ โมงทุกวันเลย
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเจ้าค่ะ >w<
หมายเหตุ ปล.2 ไม่เสมอไปค่ะ ไม่อัพเช้าก็อัพดึก มีสองกรณี ถ้าวันไหนอารมณ์ดีถึงออฟฟิศไวก็อัพแต่เช้า ^^
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เขื่อนแรงอ่ะ
-
เขื่อนเอ๊ย
แล้วอย่างนี้ น้ำจะรักได้ไง
:เฮ้อ:
-
เกือบไปละน้ำ :L1:
-
ขอแนะนำให้เขื่อนจับน้ำกด อิอิ
-
เชียร์ครูได้ไหม
ไม่ชอบเขื่อน
ชอบครูดิน
-
เขื่อยเอย~~~ หัดทำตัวดีดีกับน้ำได้แล้ว แกล้งเขาไว้มากระวังนะ พอรักแล้วเขาจะไม่แล คิกๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ รอเขื่อนแตกด้วยคน เหอๆ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 4
ผมไม่เข้าใจทุกครั้งที่มีสาวๆมาสารภาพรักกับผู้ชายเฮงซวย ว่าทำไมพวกเธอถึงไม่เลือกผู้ชายที่นิสัย แต่กลับเลือกที่หน้าตา ดังเช่นสถานการณ์ที่โรงอาหารในตอนนี้เป็นต้น
“พี่เขื่อนคะ เพื่อนหนูชอบพี่ค่ะ พี่มีแฟนรึยังคะ” น้องม.4 หน้าตาน่ารักที่แอบอยู่หลังเพื่อนสาวผู้กล้าหาญชาญชัยลอบมองเขื่อนด้วยแววตาเขินอาย
“เพื่อนหนูชื่อมุ้ยนะคะ ยังไม่มีแฟนด้วยนะ” น้ำมองด้วยสายตาขำๆ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวจะต้องเกิดอะไรขึ้น
“ไปไกลๆเลย” เขื่อนโบกมือไล่อย่างรำคาญ ทำเอาสาวน้อยน่ารักกับเพื่อนของเธอหน้าเสียทันที
“ใจร้ายมาก ทำไมต้องพูดแบบนี้ละพี่” เด็กสาวผู้กล้าหาญยังคงเถียงฉอดๆ
“น้องครับ รีบไปก่อนเพื่อนพี่จะโมโหดีกว่านะ” โมนพยายามเตือนด้วยความหวังดี
“เชอะ ง้อตายละ” เด็กสาวสะบัดหน้าใส่เขื่อนก่อนจะรีบลากเพื่อนของเธอที่กำลังจะร้องไห้ออกไป
ตั้งแต่ผมรู้จักเขื่อนมา ผมยังไม่เคยเห็นเขื่อนคบสาวในโรงเรียนเลยสักครั้ง แม้จะมีสาวมากมายมาชอบ เขื่อนก็ไม่เคยสนใจเลย ไม่ว่าจะเป็นดาวโรงเรียน สาวๆเชียร์ลีดเดอร์ ฯลฯ เขื่อนก็ไม่เคยแล เห็นผู้หญิงคนเดียวในโรงเรียนที่เขื่อนคุยด้วยก็คือมะนาว
แค่นั้นเอง ส่วนนอกโรงเรียนนี่ผมไม่รู้นะ
ครืดดดด ครืดดดด
“Hi,Sammy” เสียงไอโฟนของเขื่อนที่สั่นกระทบกับพื้นโต๊ะดึงความสนใจเจ้าของเครื่องจากเรื่องน่าหงุดหงิดเมื่อกี้ ดูท่าว่าจะเป็นคนสำคัญเพราะเขื่อนถึงกับเดินออกไปคุยตรงอื่น
“สาวฝรั่งอีกแล้วว่ะ” คู่แฝดกระซิบกระซาบกันเบาๆ
“สนใจเหรอน้ำ” โมนหันมาถามผมที่มองเขื่อนคุยโทรศัพท์ไกลๆ
“อืม ธรรมดาไม่เคยเห็นไปคุยไกลๆน่ะ” กับพวกเพื่อนของเขื่อน ถ้าเขื่อนไม่อยู่ด้วย พวกนี้ก็เป็นคนดีๆนี่ละ มีแต่เขื่อนคนเดียวที่ชอบแกล้งผม
“หึหึ เพื่อนสนิทมันที่ต่างประเทศน่ะ” โมนบอก
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่ามีเพื่อนสนิทด้วย” น้ำพูดเบาๆกับตัวเอง แต่ดูท่าว่าโมนคงได้ยิน
“ฮ่าๆ นั่นสินะ” โมนตบไหล่น้ำเหมือนกับจะแสดงว่าชอบใจที่น้ำพูดมาก
“ขำอะไร” ยังไม่ทันจะหายขำ เขื่อนก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าถมึงทึง
“กูถามว่าขำอะไรกัน” น้ำแปลกใจที่เขื่อนต้องทำเสียงเข้ม แค่ขำเนี่ยนะ หรือว่าจะรู้ว่าเรานินทามัน
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ไปๆ เข้าเรียนกัน” โมนหยุดขำแล้วพยายามดึงเพื่อนไปเรียนแทน
“มึงไปเลยไอ้โมน กูมีเรื่องต้องคุยกับไอ้ซีด” ทั้งโมนและคู่แฝดส่ายหัวระอากับความงี่เง่าของเพื่อน
“ไม่มีอะไรหรอกเขื่อน น้ำก็แค่พูดให้กูขำแค่นั้นละ” แต่เขื่อนไม่สนใจ กลับบีบแขนของน้ำเต็มแรง
“โอ๊ย ผะ ผมไม่ได้ทำอะไรนะครับ แค่คุยกันเฉยๆ” ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเจ็บที่ถูกบีบ
“มึงจะไม่ให้น้ำได้คุยกับคนอื่นเลยรึไงไอ้เขื่อน” โมนเข้ามาดึงให้เขื่อนปล่อยมือจากน้ำ
“อย่ามายุ่ง” ทุกคนต่างผงะที่เห็นเขื่อนตวาดใส่เพื่อน น้ำไม่อยากทำให้เขื่อนต้องทะเลาะกับเพื่อนจึงลนลานขอโทษ
“เขื่อน ผมขอโทษ ผมจะไม่ไปตีสนิทพูดคุยกับเพื่อนของนายอีกแล้ว”
“ดี งั้นจำไว้ อย่าสะเออะมายุ่งกับพวกกูเกินหน้าที่ขี้ข้า เป็นที่รองมือรองตีนกูไปก็พอ” เขื่อนสะบัดแขนน้ำเหมือนรังเกียจเต็มทน น้ำได้แต่เจ็บปวดอยู่ในใจ ยิ่งนานวันเขายิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่เพื่อนมนุษย์ในสายตาเขื่อนมากขึ้นเรื่อยๆ
“ไปพวกมึง เข้าเรียน” เขื่อนหันหลังกลับเข้าไปในอาคารเรียนโดยทิ้งให้น้ำยืนอยู่คนเดียว โมนหันมามองน้ำด้วยความสงสาร แต่น้ำคงไม่เห็น เพราะสายตาของน้ำตอนนี้พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาเม็ดโต
“มะ ไม่ ผู้ชาย ต้องไม่ร้องไห้” น้ำพยายามปลอบใจตนเอง
ทั้งที่วิชาตอนบ่ายวันนี้เป็นวิชาดนตรีที่น้ำรอคอย แต่น้ำกลับไม่มีความสุขเลย แม้มะนาวจะเข้ามาชวนคุยและขอให้น้ำสอนเป่าหีบเพลงก็ไม่ทำให้น้ำสดชื่นขึ้นมาได้
‘ขี้ข้า!’ คำๆนี้ก้องอยู่ในหัวของน้ำ เหมือนเทปเพลงที่เล่นซ้ำไปซ้ำมา แม้น้ำจะรู้ตัวว่าเขื่อนไม่เคยคิดว่าเขาเป็นเพื่อน แต่พอได้รับการตอกย้ำจากปากของเขื่อนมันยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิมอีก
“น้ำตาล มาเล่นสักเพลงสิ” เสียงเรียกของอาจารย์ปฐพีทำให้น้ำถูกดึงมาจากหลุมที่ดำมืด น้ำเงยหน้ามองอาจารย์และได้พบกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น น้ำรู้สึกว่าตัวเขาเริ่มมีสีสันขึ้นมาอีกครั้ง
“ครับ” น้ำตอบรับอาจารย์ และเดินไปนั่งที่แกรนด์เปียโนหลังประจำของเขา ก่อนจะเลือกเล่นเพลงป๊อปที่เขาชอบ ทุกคนในห้องต่างหยุดกิจกรรมทั้งหมดและหันมาสนใจที่น้ำ ดนตรีอันแสนไพเราะที่ส่งความอบอุ่นไปสู่หัวใจของทุกคนได้บรรเลงผ่านนิ้วมือที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อการนี้
“เขื่อน มึงฟัง” โมนดึงหูฟังที่เขื่อนกำลังฟังเพลงออก และบอกให้เขื่อนฟังเพลงที่น้ำเล่น
“เพราะมากเลย มึงว่ามั้ย” เขื่อนไม่ได้ตอบอะไร สิ่งที่เขื่อนรับรู้ในตอนนี้มีแต่เพียง....
“ไอ้ครูนั่นแม่งเอาอีกแล้ว” พอเขื่อนพูดโมนจึงเพิ่งได้สังเกตว่าอาจารย์ปฐพีนั่งลงที่เก้าอี้เปียโนตัวเดียวกับน้ำและเล่นคู่กัน
“เฮ้ย ชิบหายล่ะ” โมนพึมพำเบาๆ เพราะดูสภาพแล้วเขื่อนโมโหมาก โมนสะกิดสองคู่แฝดที่นั่งเคลิ้มให้มาสนใจเขื่อนทันที
“อีกแล้วเหรอ เขื่อนแม่งหึงก็พูดมาเหอะวะ” แทมส์ด่าเขื่อน
“เสือก!” แทมส์คอย่นเพราะแสบหูกับเสียงเขื่อนที่ตวาดกลับมา แต่ก็ได้ผล เพราะเปียโนหยุดเล่น ทุกอย่างชะงักลง เพราะหันมามองที่เขื่อนกับแทมส์แทน
“มองไรกันวะ” เขื่อนหันไปตวาดทุกคนที่หันมามองแทน
“นายเขื่อนขันธ์ เธอออกจากห้องเรียนของครูไปเลย” อาจารย์ปฐพีบอกเสียงเย็น
“อ้าว เขื่อน รอพวกกูด้วย” ทั้งสามคนตะโกนเรียกเขื่อนที่เดินลิ่วออกจากห้องไป
‘ไอ้บ้า’ น้ำคิดในใจเมื่อเขื่อนเดินออกไป แต่เหมือนเขื่อนจะรู้ว่าน้ำด่า เพราะเขื่อนหันมามองแว่บหนึ่ง ทำให้น้ำสะดุ้งทันที
“เป็นอะไรเหรอน้ำตาล สะดุ้งอะไร”
“ปละ เปล่าครับอาจารย์” น้ำส่ายหัว เพราะว่าเขาคงคิดไปเอง
ตอนเย็น
“น้ำ เอาไม้ถูพื้นนี่ไปเก็บที่โรงยิมก็เสร็จแล้วจ้ะ” มะนาวยื่นไม้ถูพื้นให้น้ำ วันนี้น้ำและมะนาวได้รับมอบหมายจากอาจารย์ที่ปรึกษาให้มาทำความสะอาดห้องพักครู
“โอเค มะนาวกลับได้เลยนะ เดี๋ยวน้ำเอาไปเก็บเสร็จก็จะกลับเหมือนกันละ”
“งั้นมะนาวกลับเลยนะจ๊ะ น้ำก็รีบกลับนะ มันเย็นแล้ว” มะนาวโบกมือบ๊ายบายน้ำ ก่อนจะเก็บกระเป๋าและเดินออกไป
“รีบเก็บดีกว่าเรา อยู่คนเดียวมันน่ากลัวพิลึกแฮะ” น้ำรีบจ้ำไปที่โรงยิมทันที
‘เขื่อนซ้อมคาราเต้ที่นี่สินะ’ น้ำมองบรรยากาศในโรงยิมหลังนี้ที่เขามักจะต้องมาคอยเวียนซื้อน้ำเกลือแร่ให้พวกเขื่อนเสมอ
‘ขลังดีจัง’ โรงยิมแห่งนี้เดิมเป็นโรงยิมหลังเก่า แต่พอสร้างโรงยิมใหม่จึงยกที่นี่ให้เป็นของชมรมคาราเต้ ซึ่งชมรมคาราเต้ของโรงเรียนนี้โด่งดังมาก และคงไม่ต้องบอกนะว่าใครเป็นนักกีฬาตัวหลัก
‘อะไรๆก็ดี หน้าตาหล่อ เรียนก็ดี เก่งกีฬา พูดภาษาอังกฤษก็ได้ แต่นิสัย...เลว’ น้ำนึกอย่างแค้นๆ
น้ำเปิดประตูห้องน้ำของโรงยิม แล้วเดินตรงไปที่ห้องเก็บของทำความสะอาด แต่เพราะความรีบ จึงลนลานทำไม้กวาดและไม้ถูพื้นในตู้ล้มลงมา
“โธ่เอ๊ย” น้ำบ่นอย่างหงุดหงิด เหมือนว่ายิ่งรีบก็ยิ่งช้า
“เสร็จสักที” น้ำยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อแล้วหันหลังจะเดินออกจากที่นี่ แต่พอหันไปก็ปะทะกับกำแพงเต็มแรง
“โอ๊ย?!?” ไม่ใช่กำแพงนี่นา แต่เป็น...
“มึงมาทำอะไรที่นี่”
“เขื่อน!!!” เห็นผีซะยังจะดีกว่า เมื่อน้ำพบว่าคนตรงหน้าคือคนที่เขาอยากเจอเป็นคนสุดท้ายในเวลานี้
“กูถามว่ามาทำอะไร” เขื่อนดูตัวโตมากขึ้นอีกหลายเท่าในเวลาที่อยู่กันตามลำพังแบบนี้
“อะ เอาไม้ถูพื้นมาเก็บครับ” น้ำพยายามจะเบี่ยงตัวหลบ แต่เขื่อนก็ขวางเอาไว้ไม่ให้เขาไปไหน
“ขอทางผมหน่อยได้มั้ย ผมจะกลับบ้าน” น้ำไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะโดนแกล้งอะไร
“ไม่” ดูท่าว่าเขื่อนคงมาซ้อมคาราเต้พอดี เพราะเขายังใส่ชุดคาราเต้อยู่เลย หวังว่าเขื่อนคงไม่คิดจะเอาน้ำไปเป็นเป้าซ้อมเตะหรอกนะ
“อ๊ะ อย่านะครับ” น้ำหลับตาปี๋พอเห็นเขื่อนยกมือขึ้นมา น้ำคิดในใจว่าวันนี้โดนชกเป็นแน่แท้
ฟึ่บ!!
น้ำตะลึงเมื่อรับรู้ได้ถึงริมฝีปากที่ประกบลงมาแนบแน่น มือที่เขื่อนยกขึ้นมาก็เพื่อที่จะเชยคางของน้ำให้เงยหน้า น้ำรู้สึกได้ถึงลิ้นอุ่นๆที่พยายามจะสอดเข้ามา
“อื๊อ” น้ำพยายามดิ้นเมื่อเขื่อนกดร่างของน้ำติดผนัง เขื่อนสอดขาเข้าไประหว่างขาของน้ำและดันตัวของน้ำให้ขึ้นมานั่งบนขาของตัวเอง
‘ไม่นะ ไม่อยากถูกผู้ชายปล้ำอ้ะ’ น้ำอยากจะร้องตะโกนออกมา แต่ก็ถูกปิดเสียงเอาไว้ด้วยริมฝีปากของเขื่อนที่กำลังลิ้มชิมรสของเขาเหมือนเป็นของหวานแสนอร่อย
“มึงนี่มัน...น่าจับกดตั้งแต่กูเห็นวันแรก” เขื่อนพึมพำเบาๆ
“เขื่อนวะ ว่าอะไรนะ..?” น้ำไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“กูอยากเอามึง” เขื่อนพูดเสียงแหบพร่าที่ข้างหูน้ำ ฟันของเขื่อนขบไปตามติ่งหูของน้ำ มือของเขื่อนก็ลูบไล้ไปทั่วร่างของน้ำ
“เขื่อนชอบผู้ชายเหรอ...” น้ำแทบช็อค อะไรกันหนอนี่
“เปล่า”
“แล้วทำไม ถึงอยากจะทำ...อะไรกับผม” กว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้ น้ำก็รู้สึกอายจนอยากจะเอาหน้าแทรกไปในผนัง
“ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆกูไม่ใช่เกย์” เขื่อนจูบน้ำอีกครั้ง แต่ดูท่าคนร่างเล็กจะไม่ยอมง่ายๆ
“ผมก็ไม่ใช่เกย์!!” น้ำดันเขื่อนออก และพยายามจะปีนลงจากขาของเขื่อน
“มึงจะไปไหน” เขื่อนรั้งไม่ให้น้ำไปไหน แต่ดูท่าน้ำจะพยายามหนีอย่างเอาจริงเอาจังมาก
“ปล่อยผม ผมไม่ชอบผู้ชายเว้ย ขยะแขยง” น้ำติดว่ามันน่าจะเป็นอย่างที่เขาพูดนะ ว่าเขาขยะแขยงจริงๆ...
“ขยะแขยงงั้นเหรอ” พลาดตูมเบ้อเร่อ น้ำมองเห็นไฟลุกในตาเขื่อน ดูท่าจะเหยียบกับระเบิดเข้าให้แล้ว
“มะ ไม่ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“ปากดีนะมึง” เขื่อนลากตัวน้ำไปในห้องอาบน้ำแล้วผลักเข้าไปใต้ฝักบัว ก่อนจะเปิดน้ำให้ไหลซู่ลงมาบนหัวของน้ำ
“อ๊ะ เย็น!” น้ำยังไม่ทันจะหายตกใจก็ถูกเขื่อนคร่อมทับลงมา
“อื๊อ!” เขื่อนระดมจูบที่ริมฝีปากแดงๆของน้ำ มือหนาถอดเสื้อคาราเต้ออกเผยให้เห็นเสื้อยืดตัวสีขาวข้างใน เขื่อนละจากน้ำไปถอดเสื้อยืดออกจนเผยให้เห็นกล้ามและซิกแพ็คอันน่าฟัด
“ชอบละสิมึง” เขื่อนถามยิ้มๆเมื่อเห็นน้ำมองอย่างตะลึง
“ไม่ใช่เว้ย บ้า” น้ำเสไปมองทางอื่น เจ้าตัวได้แต่หวังว่าสายน้ำที่เทลงมาคงจะบดบังสีแดงระเรื่อบนหน้าของเขาได้
“พูดไม่เพราะเลย อย่าพูดหยาบกับกูสิวะ” น้ำอยากจะตบกะโหลกเขื่อนเหลือเกิน พูดอะไรไม่ดูตัวเองเล้ย
“แล้วทีนายละ นายพูดดีมากเลยนะ” น้ำคงทำไม่ได้อย่างใจคิด เลยใช้คำพูดตอกกลับไปแทน
“เรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่ง” คำพูดของเขื่อนเป็นเหมือนกับหนามแหลมทะลุมาทิ่มแทงใจของน้ำ แม้แต่ในขณะที่มันกำลังจะปล้ำเขาอยู่รอมร่อยังไม่วายทำร้ายจิตใจกันอีก ตอนแรกจะเคลิ้มๆตามแล้ว แต่เห็นแบบนี้คนอย่างน้ำขอไม่ยอมล่ะ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้!” น้ำออกแรงผลักไปซิกแพ็คน่าฟัด เอ๊ย ออกแรงผลักไปที่อกของเขื่อน แต่เขื่อนก็ไม่สะเทือนเลย
“แขนเล็กแค่เนี้ย ยังจะมาผลักอีก หึหึ” เขื่อนรวบแขนของน้ำไว้ที่หัวได้อย่างง่ายดาย
“ได้โปรดเถอะนะเขื่อน อย่าทำเลยนะ” น้ำงัดทุกแผนมาใช้ แต่ดูท่าว่าจะไม่เห็นผล เพราะเขื่อนถอดเสื้อของน้ำออกและกำลังลิ้มรสยอดอกสีชมพูของเขาอย่างพึงพอใจ มือหนาลูบไปที่สะโพกของน้ำ ก่อนจะปลดเข็มขัดออกอย่างรวดเร็ว
“เขื่อน ไม่!!” เขื่อนจูบปิดปากน้ำและถอดกางเกงของน้ำออกไปพร้อมชั้นใน น้ำพยายามเอามือทั้งสองข้างมาปกปิดแต่เขื่อนก็ปัดมันออกไป
“อ๊ะ” เขื่อนยิ้มพอใจเมื่อเห็นภายใน สีขาวเนียน หนังหุ้มปิดสนิท...
“ไม่เคยช่วยตัวเองเลยใช่มั้ย หึหึ” น้ำหน้าแดงก่ำ นี่เขื่อนรู้ได้ยังไงกัน
“ปล่อยนะ อย่ามาจับ อ๊ะ!” ลิ้นอุ่นๆของเขื่อนแตะลงที่ส่วนปลาย เป็นสัมผัสแปลกใหม่ที่น้ำไม่เคยได้รับมาก่อน
“อ๊ะ อ๊า” น้ำส่งเสียงกรีดร้องเมื่อเขื่อนส่งมันเข้าไปในปากทั้งหมด ไม่ถึงสามนาทีหยาดน้ำขุ่นข้นสีขาวก็พุ่งกระฉูดจนเต็มปากของเขื่อน
“หึหึ เป็นไง ชอบมั้ยละ” เขื่อนกำลังปลดกางเกงของตัวเอง แต่น้ำที่กำลังหมดสภาพก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะต้านไหว ทว่าพอเห็นสภาพสิ่งนั้นของเขื่อนน้ำก็หวีดทันที
“ไม่นะเขื่อน ไม่เอา!!!” ถ้ามีคนอยู่ในโรงยิมนี้คงตกใจกับเสียงกรีดร้องของน้ำแน่นอน
“นะ น้ำตาลนะ ขอเขื่อนเถอะนะ เขื่อนทนไม่ไหวแล้ว” เขื่อนพูดเสียงหวานกระเส่าข้างหูน้ำ เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่รู้จักกันมาที่เขื่อนเรียกชื่อน้ำตาล และพูดเพราะๆด้วย
“มะ ไม่..” แต่แค่นี้มันไม่อาจชดเชยเรื่องก่อนหน้านี้ได้หรอก น้ำเบือนหน้าหนี
“ถ้าขอดีๆแล้วไม่ให้ก็คงต้องบังคับละ” คงเพราะความหน้ามืดเขื่อนจึงไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขื่อนใช้นิ้วป้ายของเหลวที่น้ำปล่อยออกมาตรงช่องทางอันคับแน่นและพยายามสอดสิ่ง’มหึมา’เข้ามา
“อย่า!! โอ๊ย มันเจ็บ” น้ำกัดฟันน้ำตาเล็ด
“แน่นชิบหาย” พอเขื่อนเห็นว่าใส่ไม่เข้าแน่นอนจึงถอนออกมาและใช้นิ้วสอดเข้าไปก่อน
“Shit!! It’s very tight.” แค่สอดนิ้วเข้าไปก็ยังแน่นขนาดนี้ ถ้าเขื่อนพยายามดันของตัวเองเข้าไปมันคงฉีกขาดแน่ๆ
“อ๊ะ เขื่อน อ๊ะ เจ็บ..นะ” น้ำครวญครางเสียงเย้ายวน มือเรียวเกาะเกี่ยวที่ต้นแขนแร่งของเขื่อน ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเสียวซ่านอันแปลกใหม่ น้ำกัดริมฝีปากของตัวเองเพราะหวังจะปิดกลั้นเสียงครางไม่ให้เล็ดลอด
“อย่าปิดปากสิ” เขื่อนโน้มตัวมาจูบน้ำอย่างดูดดื่ม ลิ้นอุ่นเกี่ยวกระหวัดอย่างชำนาญจนคนตัวเล็กแอ่นหลังด้วยความเสียวซ่าน
“เอาละนะ” พอเห็นว่าช่องทางเริ่มเปิดรับมากขึ้น เขื่อนก็ชักนิ้วออกและสอดอย่างอื่นเข้าไปแทน
“โอ๊ยยยยย เจ็บ”
“ชู่ว์ ทนหน่อยนะน้ำตาล” เขื่อนพรมจูบไปทั้งใบหน้าของน้ำ ด้วยความหวังว่าน้ำจะได้ผ่อนคลอายความเจ็บปวดไปบ้าง
“อะ..อา” เขื่อนครางเสียงสั่น หลังจากที่พยายามอยู่นานก็เข้าไปจนได้ มันรัดแน่นซะจนเขื่อนแทบจะอั้นไว้ไม่อยู่
“อึก แน่นชิบ”
“ขะ เขื่อน อย่าเพิ่งขะ ขยับนะ” น้ำจิกเล็บแน่นที่แขนเขื่อน
“อืม” เขื่อนค่อยๆขยับเอวจนกระทั่งน้ำเริ่มผ่อนคลาย น้ำจำได้แต่เพียงเสียงครางของตนเองและใบหน้าที่เกร็งแน่นของเขื่อน ความเร็วและแรงในการกระแทกของเขื่อนเพิ่มมากขึ้นๆ จนน้ำรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ฉีดเข้ามาในช่องทางคับแน่น
“อา..” เขื่อนเม้มปากแน่นขณะถอนตัวออกมาจากร่างกายของน้ำ น้ำรู้สึกว่าทุกสิ่งพร่าเลือนระยิบระยับไปหมด แม้แต่ฝักบัวที่ถูกปิดไปตอนไหนน้ำก็ยังไม่รู้ตัว
“เยอะเลยกู” เขื่อนใช้นิ้วปาดของเหลวจำนวนมากที่ไหลออกมาจากช่องทางของน้ำ ถ้าน้ำมองไม่ผิดเหมือนจะมีเลือดปนมาด้วย
“ละ เลือดอะ” น้ำมองดูแล้วก็ตกใจ นี่เขาไม่ใช้ผู้หญิงนะ มีเยื่อพรหมจรรย์ด้วยเหรอเนี่ย
“ครั้งแรกก็งี้ละ” เขื่อนตอบพร้อมกับจูบลงที่ขมับของน้ำ
“...” น้ำรู้สึกบอกไม่ถูกที่เขาและเขื่อนทำเรื่องแบบนี้ด้วยกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้แทบจะฆ่ากันแท้ๆ แถมพวกเขาก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
“ใส่เสื้อนี่ไปก่อน” น้ำมองเขื่อนที่เปลี่ยนไปด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรก่อนจะรับเสื้อยืดมาใส่
“แต่งตัวเสร็จแล้วไปรอข้างนอกนะ เดี๋ยวไปส่ง” เขื่อนบอกขณะที่น้ำออกมารอที่ด้านนอก ณ เวลานี้น้ำสับสนมากๆ ทั้งเรื่องที่เขาทำกับเขื่อน ทั้งเรื่องที่ก่อนหน้านี้ถูกแกล้งมาตลอด ทั้งเรื่องที่เขามีอะไรกับผู้ชาย น้ำเองยังไม่รู้เลยว่าเขาชอบผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ น้ำคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอรู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่บนรถเมลล์เพื่อจะกลับบ้านแล้ว
“อ้าว ตายละวา เขื่อนบอกให้รอนี่นา” น้ำนึกได้พอดีแต่สักพักก็เลิกสนใจ เพราะตอนนี้เขาสับสนกับตัวเองมากพอแล้ว
‘อยากนอน...’ น้ำพิงหัวกับพนักเก้าอี้และหลับตาลง...
“น้ำตาล!!!” ทว่าเสียงเรียกชื่อดังลั่นทำให้น้ำสะดุ้งและลืมตาขึ้นมาทันที
“บอกให้รอไง” เขื่อนว่าเสียงดัง ดูท่าว่าคงวิ่งตามมาแน่ๆเลย
“เอ่อ ขอโทษนะ พอดีผมลืมน่ะ”
“ทึ่มตลอด” เขื่อนนั่งลงข้างๆน้ำก่อนจะโอบไหล่ของน้ำเข้ามาชิด
“อ๊ะ อย่า อายเค้า” น้ำขืนตัวออกแต่เขื่อนไม่ปล่อย ซ้ำยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีก
‘ขี้เกียจเถียงละ’ น้ำคิดว่าไม่มีประโยชน์จะเถียง จึงเงียบไปและนั่งมองข้างทาง แต่สักพักก็นึกอะไรได้
“บ้านเขื่อนไม่ได้มาทางนี้นี่!!” เขื่อนหันมามองหน้าน้ำแล้วยิ้มที่ทำให้น้ำรู้สึกเหมือนอยู่ขั้วโลก
“วันนี้ฉันจะให้เกียรติไปนอนกับนาย”
“!?!”
>>>>> TBC
-
มาเร็ว เคลมเร็วจริงๆ เด็กสมัยนี้
ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะครับ
พลาดตูมเบ้อเร่อ น้ำมองเห็นไฟลุกในตาเขื่อน ดูท่าจะเหยียบกับระเบิดเข้าให้แล้ว
เขื่อนโน้มมาจูบน้ำอย่างดูดดื่ม ลิ้นอุ่นเกี่ยวกระหวัดอย่างชำนาญจนคนตัวเล็กแอ่นหลังด้วยความเสียวซ่าน
รู้สึกว่าบางคำมันหายไป น่าจะเติมคำพวกนี้เข้าไปบ้างเพื่อจะได้อ่านได้สมูทขึ้น
-
แว้กไวไฟ
-
มาตอนแปดโมงเช่นเดิมเลยนะคะ :กอด1:
ป๊าดดดดดด วัยรุ่นใจร้อนกันจริงๆ :o8:
แหมๆ คนแก่อายแทน >///<
-
หวายยยยย เสียซิงซะแร้ววว
ดูซิพระเอกจะซึนได้อีกมั๊ย
รักกัน รักกานนนน :laugh:
-
ไอ้ิเขื่อนบ้า ครั้งแรกให้มันนุ่มนวลหน่อยดิ ไม่ไหวเลย ไอ้หื่นเอ๊ย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:z6: หมั่นไส้เขื่อนจังค่ะ 555
-
แหมๆๆๆๆๆๆ
กลับ้านจัดหนักเลยละกัน
-
:z1: เขื่อนกักเก็บน้ำเป็นของตัวเองแล้ว
-
เขื่อนกักเก็บน้ำแตกแล้ววว :laugh: :laugh:
เขื่อนน่าจะบอกอะไรกับน้ำซักหน่อยนะ
น้ำจะได้ไม่รุ้สึกแย่ :กอด1:
-
เขื่อนเอ๊ยยยย ไวปานวอกจริง ๆ
-
เขื่อนแตกแล้ว น้องน้ำยังกลับบ้านไหวอยู่เนอะ
-
55555555555555555555555เขื่อนแตก
-
เด็กสมัยนี้เร็วจริงๆ :o12: น้ำจะเอาไงต่ออ่ะ
แต่เขื่อนนี่หึงก็บอกว่าหึงดิ :z3:
-
ว๊ายย ได้กันแล้ว :-[ :-[ เขื่อนนะ ยังไม่ได้พูดสักคำว่ารัก
ก็กินไปซะแล้ว น้ำจะทำไงเนี่ยะ เฮ้อ เด๋วได้ร้องไห้บ่อน้ำตาแตกแน่ๆเลย
ทำตัวดีๆสิ :m16: :m16:
-
:haun4:เขื่อนทะลัก
-
เขื่อนแตกซะแล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
มาเร็ว เคลมเร็วจริงๆ เด็กสมัยนี้
ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะครับ
พลาดตูมเบ้อเร่อ น้ำมองเห็นไฟลุกในตาเขื่อน ดูท่าจะเหยียบกับระเบิดเข้าให้แล้ว
เขื่อนโน้มมาจูบน้ำอย่างดูดดื่ม ลิ้นอุ่นเกี่ยวกระหวัดอย่างชำนาญจนคนตัวเล็กแอ่นหลังด้วยความเสียวซ่าน
รู้สึกว่าบางคำมันหายไป น่าจะเติมคำพวกนี้เข้าไปบ้างเพื่อจะได้อ่านได้สมูทขึ้น
ขอบคุณนะเจ้าคะ > <
มีอีกบอกเลยเน้ออออ
-
ของเขาแรงดีจิงๆ
:o8:
-
:a5: :a5: ม่าย~~~~!!! น้ำเสร็จเขื่อนแล้ว
-
เขื่อนแตก น้ำท่วม คนจมน้ำตาย :jul1:
-
หื่นมากๆ
ตาเขื่อน
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 5
“กรี๊ดดดด พี่เขื่อนสู้ๆ”
“พี่เขื่อนค้า สู้ตายนะคะ” เสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่มอยู่ในโรงยิมวันนี้กว่า 80% เป็นเสียงเชียร์ของสาวๆที่มาเชียร์เขื่อนแข่งคาราเต้โดยเฉพาะ ทั้งเด็กม.ต้น และม.ปลายต่างก็สละเวลาทานข้าวกลางวันเพื่อมาดูเขื่อนแข่งรอบคัดเลือก
‘ขนาดแค่รอบคัดเลือกนะเนี่ย ยังมากันขนาดนี้ ถ้าเป็นรอบจริงสงสัยทะลักโรงยิมแน่เลย’ น้ำนั่งดูดเป๊บซี่ในแก้วขณะนั่งวิจารณ์สาวๆที่มาเชียร์เขื่อน
“น้ำตาล ขอผมนั่งด้วยสิ” น้ำหันไปมองตามเสียงเรียก
“อ้าวอาจารย์ นั่งสิครับ” น้ำขยับที่ให้อาจารย์ปฐพีนั่งได้ พวกโมนและคู่แฝดที่นั่งถัดจากน้ำมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“แม่ง มาตอนไอ้เขื่อนไม่อยู่ ไม่แน่นี่หว่า” เทมส์พูดกับเพื่อน
“มึงว่าถ้าไอ้เขื่อนมันเห็นจะทำไงวะ อยู่ในสนามแบบเนี้ย” โมนถาม
“ไม่รู้ว-”
โครม!!!
“อ๊ากกกก!” เสียงร้องโหยหวนเจ็บปวดดังมาจากสนาม ทุกคนหันไปมองทันที
“ฝ่ายดำชนะ!” เสียงกรรมการประกาศให้เขื่อนชนะทันทีที่เขื่อนจัดการเตะคู่ต่อสู้อย่างแรงจนล้มไปกระแทกโต๊ะกรรมการ ใบหน้าของอีกฝ่ายยับเยินเลือดอาบเต็มไปหมด ส่วนคนเตะน่ะเหรอ ยืนทำหน้าถมึงทึงจ้องเป๋งมาทางน้ำ
“นั่นไงมึง ผลลัพธ์ สงสารอีกฝ่ายว่ะแม่ง ซวยแท้ๆ” แทมพูดพร้อมกับมองคู่ต่อสู้ของเขื่อนที่นอนครวญครางน่าสยดสยอง
“น้ำ!! ถอยออกมาเร็ว” โมนดึงน้ำที่กำลังนั่งเหวอกับผลงานของเขื่อนให้ออกมาห่างจากอาจารย์ปฐพีโดยเร็ว
“ไอ้ซีด!!” ไม่ทันแล้ว เพราะซาตานได้เดินมาหยุดตรงหน้าของน้ำ
“ไปซื้อน้ำแร่ให้กูหน่อย” เขื่อนพูดเสียงเหี้ยม ใบหน้ามีหยาดเหงื่อเกาะพราว ดูแล้วเหมือนพวกพระเอกในหนังนักสู้ไม่มีผิด
“?” น้ำรู้สึกหน้าตึงขึ้นมาทันที ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังพูดดีด้วยอยู่เลย แต่มาวันนี้ กลับมาพูดไม่ดีใส่แบบนี้อีกแล้ว
“ไปหากินเอง!” น้ำตะคอกใส่และทำท่าจะลุกหนี แต่เขื่อนก็ดึงเอาไว้
“อย่ามาขึ้นเสียงกับกูนะ” เขื่อนกระซิบเสียงรอดไรฟัน เป็นเมื่อก่อนน้ำคงกลัวหัวหด แต่ตอนนี้ไม่ใช่น้ำคนเดิมอีกแล้ว
“ทำไมจะขึ้นไม่ได้ล่ะ วันนั้นยังขึ้นอยู่เลย” น้ำกระซิบกลับ แต่เน้นที่คำว่าขึ้นเป็นพิเศษ
“....” เขื่อนอึ้งพูดไม่ออก เพราะไม่คิดว่าน้ำจะกล้าพูดเรื่องบทเรียนรักอันถึงใจที่เขาสอนน้ำเมื่อวันก่อน
“ไอ้บ้า” เมื่อเห็นว่าเขื่อนกำลังอึ้งน้ำเลยถือโอกาสด่าซ้ำ ก่อนจะรีบดึงแขนอาจารย์ปฐพีให้ไปด้วยกัน
“ไปซ้อมเปียโนเถอะครับอาจารย์” ถ้าไม่เกรงว่ามีคนอยู่เยอะ เขื่อนคงกระชากน้ำมาจับกดเสียตรงนี้นานแล้ว
“ไอ้แสบ...” เขื่อนพึมพำ
“เขื่อน กูได้ยินที่พวกมึงพูดนะ” โมนและคู่แฝดดึงความสนใจของเขื่อนกลับมา
“มึง มีอะไรกับ...น้ำแล้วเหรอ” โมนกระซิบเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
“....เออ” เขื่อนนิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะตอบ พอพวกโมนได้ยินคำตอบก็ทำหน้าตาลามกทันที
“เมื่อไรวะ แล้วเป็นไงอะ ดีมั้ย” ทั้งสามคนแย่งกันถามอย่างไว
“...” เขื่อนไม่ตอบอะไร แต่ใบหน้ายิ้มกริ่มของเขื่อนเมื่อนึกถึงเรื่องนั้นก็แทนคำตอบทั้งหมดได้เป็นอย่างดี
“เออ กูดีใจด้วย ว่าแต่มึงทำไงให้น้ำยอมมึงได้วะ” เทมส์ถามต่อ
“…เอ่อ .. กูบังคับว่ะ” เขื่อนอ้ำอึ้งกว่าจะตอบได้
“หา มึงปล้ำ-”
“ไอ้เหี้ย เบาๆดิวะ เดี๋ยวก็รู้กันทั้งโรงยิมหรอก” โมนอุดปากเทมส์ก่อนที่คนทั้งโรงยิมจะรู้กันหมด
“ทำไมวะ ก็มันไม่ยอม กูก็บังคับดิ” เขื่อนยังไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนต้องตกใจที่เขาบังคับน้ำด้วย
“ไอ้ซื่อบื้อ ผู้หญิงอะ เขาไม่ชอบถูกบังคับนะเว้ย แล้วทีนี้คราวหน้าเขาคงยอมมึงหรอก” โมนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเพื่อนตัวเองถึงไม่รู้จักโอนอ่อนเสียบ้าง
“น้ำมันไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย” คู่แฝดแย้ง
“เออ ไม่ใช่ทางกายภาพ แต่ด้านอารมณ์ความรู้สึกอะ ใช่เลย” โมนหันไปเถียง
“แล้วที่ผ่านมานะ มึงก็กลั่นแกล้งเขาสารพัด แล้วพอจะเอายังไปบังคับเขา เขาคงรักมึงอะ ควายเอ๊ย” โมนตอกย้ำความซึนของเขื่อน ที่มีนิสัยขี้อาย รักแล้วไม่แสดงออก ได้แต่เอาความป่าเถื่อนมาบังหน้า
“แต่พอทำๆไปน้ำก็ยอมกูดีนะ” เขื่อนยังเถียงอยู่
“มันก็ต้องเคลิ้มบ้างแหละมึง แต่ความรู้สึกหลังจากนั้นอะ มันจะไม่รู้สึกดีหรอก” แทมพูดบ้าง
“จริงเหรอวะ...”
“เออ/เออ/เออ” เพื่อนรักทั้งสามคนประสานเสียงพร้อมกัน
“แม่ง วุ่นวายจริง” เขื่อนสบถก่อนจะลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
“น้ำตาล คิดไว้หรือยังว่าสนใจจะเรียนต่อด้านไหน” อาจารย์ปฐพีถามน้ำขณะที่เดินไปห้องดนตรี
“เอ่อ..ผมยังไม่ได้คิดจริงจังเลยครับ แค่เคยนึกเล่นๆเอง” น้ำยิ้มแหย เพราะเขายังไม่เคยคิดจริงๆว่าจะเรียนต่ออะไร
“แล้วนึกเล่นๆของน้ำตาลน่ะ คืออะไรล่ะ”
“ผมก็...แค่ชอบดนตรีน่ะครับ ผมเคยคิดไว้ ว่าอยากจะแสดงให้ทุกคนเห็นความมหัศจรรย์ของดนตรี” มีคำกล่าวเอาไว้ ว่าเวลาคนเราพูดถึงสิ่งที่รัก ดวงตาจะเป็นประกายแวววาว และก็จะดูสดใสงดงามเปล่งประกายขึ้นไปอีกเมื่อได้ทำสิ่งที่ตนเองรัก
“ผมชอบน้ำตาลตรงนี้ละ น้ำตาลที่มีดวงตาเป็นประกายเวลาพูดเรื่องความฝัน” อาจารย์ปฐพียิ้มให้น้ำตาลด้วยความเอ็นดู
“แหม อาจารย์ พูดอะไรจริงจังเชียว แหะๆ ผมก็แค่คิดน่ะครับ”
“บางทีความคิดก็เป็นแรงผลักดันให้เกิดความเป็นจริงได้นะ ไม่เคยได้ยินคำคมของไอนสไตน์เหรอ ที่เขาบอกว่า ‘ทุกสิ่งที่มนุษย์สามารถจินตนาการได้ คือความเป็นจริงที่มีแนวโน้มจะเกิดขึ้น’ จริงมั้ย”
“นั่นสินะครับ งั้นผมจะทำให้ความคิดของผมเป็นจริงให้ได้”
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะสวีท ไปเรียนได้แล้ว” ยังไม่จบบทซาบซึ้งดี ซาตานก็มาป่วนอีกแล้ว ที่สำคัญยังทำหน้าเหี้ย(ม)โหดแผ่ออร่าอำมหิตไปทั่ว
“ไปเรียนเถอะน้ำตาล”
“ครับอาจารย์” น้ำเดินออกมาและไม่ลืมจะมองเขื่อนด้วยสายตาอาฆาต
“จะราวีอะไรผมนักหนา” น้ำขู่ฟ่อใส่เขื่อนทันทีที่เดินออกมาห่างจากห้องดนตรี
“อย่ามาขึ้นเสียง”
“ทำไมจะขึ้นเสียงไม่ได้ คนที่ไม่เคยพูดดีกับผม ไม่มีค่าพอที่จะได้รับคำพูดดีๆจากผมหรอก” เขื่อนมองคนตัวเล็กกว่าอย่างหมั่นเขี้ยว เถียงแว้ดๆแบบนี้มันน่าจับกดเสียจริง พอคิดดังนั้นเลยหยุดเดินและกระชากน้ำมาติดกำแพงก่อนยกแขนมากั้นไม่ให้น้ำไปไหนได้ ทำให้คนตัวเล็กแสดงสีหน้าตกใจออกมา
“ถ้าฉันพูดดีแบบไอ้อาจารย์นั่น แล้วนายจะเป็นเด็กดีมั้ย” เขื่อนโน้มหน้าไปใกล้หน้าน้ำ พร้อมกับเบียดร่างกายแข็งแกร่งเข้าไปแนบชิด น้ำได้กลิ่นสบู่และน้ำหอมจางๆจากเขื่อนจึงพาลนึกถึงตอนที่เขื่อนทำรักกับเขา ใบหน้าที่มีหยาดเหงื่อพราวและเกร็งแน่นด้วยความเสียวซ่าน...
“หน้าแดงทำไม คิดอะไรลามกล่ะสิ” เขื่อนถามหยอกเย้าเมื่อเห็นน้ำหน้าแดงระเรื่อ ยิ่งผิวขาวละเอียดแบบนี้ พอแดงทีก็เห็นชัดเจน
“หายใจไม่ออก ไปห่างๆหน่อย” น้ำพูดอุบอิบในลำคอ
“งั้นจะทำให้ไม่ต้องหายใจเลยดีมั้ย” เขื่อนใช้ฟันงับเบาๆที่ริมฝีปากของน้ำ คนตัวเล็กรู้สึกวูบวาบขึ้นมาจนต้องเบือนหน้าออก แต่เขื่อนก็ไม่ยอมให้น้ำหลบ กลับประคองใบหน้าของน้ำกลับมาและประทับจูบดูดดื่มลงไปแทน
“อื๊อ..” ลิ้นของเขื่อนสอดเข้ามารุกรานในโพรงปากหวานชื้น ลิ้นเล็กๆของน้ำรุกกลับโดยไม่รู้ตัว ซึ่งนั่นทำให้เขื่อยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ถ้าพูดดีด้วยๆจะเป็นเด็กดีแบบนี้นี่เอง รู้งี้พูดนานแล้ว” เขื่อนล้อน้ำที่กำลังรู้สึกโมโหร่างกายตัวเอง
“ลามกที่สุด..” น้ำละเกลียดนัก เกลียดเขื่อนที่ชอบมาตบหัวแล้วลูบหลัง เกลียดที่ชอบทำให้เสียความรู้สึก และก็เกลียดร่างกายตัวเองที่ไม่รักดี
“อืม ใช่ งั้นไปทำเรื่องลามกกันดีมั้ย หืม?” เขื่อนไม่ถามเปล่า กลับเอามือทังสองลูบไล้ไปทั่วตัวของน้ำ
“อี๊อ ไม่เอา จะไปเรียน” น้ำพยายามดันเขื่อนที่รุกรานร่างกายของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ
“วิชาภาษาอังกฤษ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวติวให้นะ” เขื่อนยั่วเย้าให้น้ำอารมณ์เตลิดด้วยการขบเม้มที่ติ่งหูของน้ำ
“อ๊ะ!.. ไม่เอา ปละ ปล่อยนะ..” น้ำพยายามดันเขื่อนสุดแรง แต่ไม่รู้ทำไมแขนขาไม่มีแรง แถมเขื่อนก็นัวเนียติดแน่นเหมือนปลาหมึกไม่มีผิด
เพล้ง!
“!?!” ทั้งคู่ผงะทันทีที่มีเสียงของแตกดังขึ้น น้ำฉวยโอกาสนี้ผลักเขื่อนออกและรีบวิ่งหนีออกมา
“ไอ้บ้ากาม” แถมยังหันมาด่าแล้วแลบลิ้นใส่อีก
“หึหึ เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย...” เขื่อนนึกเสียดายที่เหยื่อหนีไปได้ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเสียงของแตกนั้นมาจากไหน จึงลองเดินไปดูในบริเวณใกล้ๆที่คิดว่าน่าจะเป็นต้นเสียง
แกร๊ก แกร๊ก
“...” เขื่อนมองอาจารย์ปฐพีที่กำลังเก็บเศษกระถางใส่ที่ตักผง กระถางดอกไม้ที่แขวนอยู่กับกำแพง กระถางที่ไม่น่าจะตกลงมาแตกได้ ถ้าไม่มีคนตั้งใจทำให้มันแตก
“อ้าว ยังไม่เข้าเรียนอีกเหรอนายเขื่อนขันธ์” อาจารย์ปฐพีเงยหน้ามาทักเขื่อนด้วยสีหน้ายิ้มละไม รอยยิ้มที่เขื่อนไม่เคยชอบเลย
“ก็เห็นอยู่นี่ครับ ว่าผมยืนอยู่นี่ แล้วจารย์ละครับ ไม่มีสอนเหรอ ถึงต้องหยิบกระถางมาทุ่มเล่นให้มันแตก” เขื่อนตอกกลับ
“ฮ่าๆ ผมจะเอากระถางมาทุ่มเล่นทำไมล่ะ”
“ก็เพื่อที่จะขัดจังหวะใครบางคนไงครับ”
“ขัดจังหวะงั้นเหรอ อย่าใช้คำนั้นเลย ผมก็แค่ช่วยลูกแกะตัวน้อยจากหมาป่าเท่านั้นเอง หมาป่าที่ชอบวางท่าว่าเกลียดลูกแกะ แต่เอาเข้าจริงก็คิดจะกินลูกแกะเหมือนกัน”
“แล้วอาจารย์ไม่เห็นเหรอ ว่าลูกแกะมันก็อยากจะให้หมาป่ากินเหมือนกันนะ”
“ความใคร่กับความรักน่ะ มันคนละส่วนกันนะ ต่อให้ได้ร่างกายไปแล้ว ก็ใช่ว่าจะได้จิตใจสักหน่อย” อาจารย์ปฐพีประกาศกร้าว ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มหล่อเหลาก็มีความดุเดือดซ่อนอยู่
“ต่อให้เขาแสดงออกดีๆกับคุณ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมอบใจให้คุณเหมือนกันนะ” เขื่อนย้อนกลับด้วยท่าทางที่เหนือกว่า แล้วเดินจากไปก่อนที่จะเผลอชกคนเสียก่อน อาจารย์ปฐพีมองเขื่อนด้วยความแค้น ใบหน้าอ่อนโยนแปรเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้น
“เขื่อน อย่าคิดนะว่านายจะได้น้ำตาลไปง่ายๆ..”
“พวกมึงเห็นน้ำมั้ย” เขื่อนถามพวกโมนที่นั่งสุมกันอยู่หลังห้องเรียน
“แหม หวงเมียมากเลยนะมึง ไม่ให้คลาดสายตาเล- โอ๊ย!” แทมยังพูดแซวไม่จบก็โดนเขื่อนฟาดกบาลเข้าให้
“ปากเสีย ไอ้เหี้ย” เขื่อนด่าเรียบๆ เพราะว่าชินกับความปากหมาของเพื่อนคนนี้มานานแล้ว
“นั่งคุยกับมะนาวอยู่นู้น” โมนบอกยิ้มๆ
“เออ แค่นั้นละ จะตอบได้ต้องกวนตีนก่อน” เมื่อเขื่อนหันไปเห็นว่าน้ำคุยกับมะนาวอยู่ก็สบายใจจึงนั่งลงบนเก้าอี้
“เขื่อนๆ ที่กูขอเบอร์มะนาวอะ เมื่อไรมึงจะให้” เป็นเรื่องที่รู้กันแค่สี่คน เรื่องที่โมนชอบมะนาว แม้แต่น้ำที่คลุกคลีกับพวกนี้ตลอดก็ยังไม่รู้
“อ้าว กูยังไม่ได้ให้มึงอีกเหรอ กูลืมตลอดเลยว่ะ แต่กูไม่ได้เอาโทรศัพท์มาอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาบอกนะ”
ครืดดดด ครืดดด
“ไอ้ชั่ว ไหนบอกไม่เอามาไงล่ะ” โมนลองโทรเข้ามือเขื่อนและก็พบว่ามันสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงเขื่อน
“กูลืมว่ะ โทษที” เขื่อนยิ้มเจื่อน
“กูเพื่อนมึงนะเว้ย จะงกทำไมวะ” โมนตัดพ้อ เพราะเขาขอเบอร์มะนาวจากเขื่อนมาหลายครั้ง และมันก็นานมาแล้วด้วย แต่เขื่อนก็ยังไม่ยอมให้เสียที
“ก็เพราะมึงเพื่อนกูนี่ละ ถึงได้รู้ว่ามึงเป็นคนยังไง เลยไม่อยากให้มึงยุ่งกับมะนาวไงล่ะ”
“เหี้ย แค่เบอร์เอง กูอยากได้เบอร์มะนาวอ่า...” ขณะที่เขื่อนกำลังง้างเท้าจะถีบโมนนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นเสียก่อน
“โมนอยากได้เบอร์มะนาวไปทำไมเหรอ” น้ำที่เดินเข้ามาได้ยินพอดีจึงถามด้วยสายตาแป๋วแหวว
“ปละ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” โมนรีบปฏิเสธพัลวัน
“อ้าว ก็เห็นพูดอยู่มะกี้ไง” น้ำยังถามซ้ำ
“น้ำฟังผิดแล้วละ นั่งเถอะๆ เดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้ว” โมนกุลีกุจอจับแขนน้ำให้นั่งลง
เพียะ!
“ตีกูไมวะเขื่อน” โมนกุมมือตัวเองข้างที่ถูกตีจนแดง
“น้ำนั่งเองได้ มึงไม่ต้องจับหรอก” น้ำหน้าแดงเมื่อได้ยินที่เขื่อนพูดจึงก้มหน้างุดไม่มองม
“หวงก็บอกเดะ ไม่เห็นต้องตีเลย แม่ง” โมนบ่น ขอเบอร์ก็ไม่ให้ แถมยังโดนตีมืออีก
“หึ” เขื่อนไม่ว่าอะไรแค่ยิ้มกริ่ม ประจวบเหมาะกับที่อาจารย์เข้ามาพอดี สงครามย่อมๆเลยสงบลง
“น้ำตาลจ๊ะ เย็นนี้ว่างมั้ยเอ่ย” มะนาวชะโงกหน้ามาหาน้ำที่ก้มหน้าก้มตาเก็บสัมภาระเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็วเพื่อหนีบางคนกลับบ้าน
“อื้อ ว่าง มะนาวมีอะไรเหรอ” น้ำรีบตอบรับทันที ไม่รู้ว่ามะนาวมีของดีอะไรกับตัว เวลาไปขอร้องใครมักจะไม่เคยถูกปฏิเสธเลย
“อยากจะชวนไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนน่ะจ้ะ วันนี้วันศุกร์พอดีเลยด้วย” มะนาวยืนยิ้มเอามือไขว้หลังดูน่าหมั่นเขี้ยวจนน้ำอดไม่ไหว
“อ๊ะ น้ำตาลน่ะ เดี๋ยวผมมะนาวยุ่งนะ” มะนาวร้องเมื่อน้ำเอามือขยี้ผมที่รวบไว้อย่างเรียบร้อย
“ฮะฮะ คนน่ารักทำทรงอะไรก็น่ารักน่า” มะนาวที่ทำแก้มป่องเริ่มยิ้มได้เมื่อได้รับคำชม
“ก็จริงนะ ฮิฮิ”
“มะนาวหลงตัวเองอ้ะ”
“อ๊ะ ก็ไหนน้ำบอกว่ามะนาวน่ารักไงล่ะ” เด็กสาวเริ่มทำแก้มป่องอีกครั้ง
“อะๆ ล้อเล่น ไม่งอนนะ เดี๋ยวน้ำเลี้ยงหนังนะวันนี้ ฮ่าๆ” พอได้ยินว่าจะเลี้ยงหนัง ความงอนจึงมลายหายไปกับสายลม
“กูอิจฉาน้ำว่ะเขื่อน” โมนพูดเสียงละห้อยขณะมองน้ำกับมะนาวอยู่อีกมุมของห้องเรียน
“I’m too…” เขื่อนเองก็มองทั้งคู่มานานจึงเห็นด้วยกับโมน
“ห๊ะ มึงอิจฉาน้ำเหรอ” โมนตกใจ เมื่อคิดว่าเพื่อนจะเป็นศัตรูหัวใจกับตนเอง
“เชี่ย กูเซ็งมะนาวเว้ย มาขัดขวางกูได้ตลอด...” เขื่อนยิ่งตาลุกวาวเมื่อเห็นมะนาวจับมือน้ำไปด้วยกัน มองแบบนี้แล้วเหมือนทั้งคู่เป็นแฟนกันไม่มีผิด
“อ๊าก จับมือกันด้วย กูปวดใจจจจจ” เขื่อนอาจจะไม่ได้คร่ำครวญเหมือนโมน แต่ทว่าไฟในใจที่ลุกโพลงขึ้นเมื่อเห็นน้ำจับมือกับมะนาวนั่นสิ ช่างรุนแรงนัก
‘คืนนี้เจอกันนะน้ำ’ ซาตานตัวร้ายคิดในใจอย่างหมายมั่น
‘รู้สึกยะเยือกยังไงพิกลแฮะ’ ขณะที่กำลังเดินออกจากโรงเรียนน้ำก็รู้สึกขนลุกบอกไม่ถูก
“น้ำตาล ไม่สบายรึเปล่า” มะนาวถามเมื่อเห็นว่าจู่ๆน้ำก็ชะงักขึ้นมาขณะที่กำลังเลือกหนังที่จะดูจากช่องขายตั๋วอัตโนมัติ
“เปล่าอะ น้ำรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้ สงสัยเขื่อนต้องหาเรื่องแกล้งน้ำอีกแน่ๆเลย”
“ฮะฮะ เขื่อนไม่ได้โรคจิตขนาดนั้นซะหน่อยนะจ๊ะ สงสัยน้ำตาลจะไม่ชอบเขื่อนเอามากๆเลยนะ” มะนาวหัวเราะไม่ยอมหยุด
“มะนาวเนี่ย มาขำคนอื่น อย่างนี้ต้องเอาคืนโดยการดูหนังผีซะให้เข็ด” ไม่พูดเปล่า น้ำกดเลือกไปที่หนังผีที่มะนาวไม่อยากดูทันที
“อ๊า!! น้ำตาลลล” มะนาวเต้นเร่าๆเมื่อเครื่องอัตโนมัติพิมพ์ตั๋วหนังผีออกมาสองใบ และยิ่งหวีดร้องมากขึ้นอีกเมื่อเข้าไปดูหนัง โดยมีน้ำคอยหัวเราะข้างๆตลอด
“ครับแม่ เอ๋? ป้านิลาเหรอครับ แม่เลยต้องอยู่แทน อืม ครับ ผมอยู่ได้ แม่อย่าหักโหมนะ ครับๆ” ขณะที่ไปส่งมะนาวขึ้นรถแล้ว น้ำก็กลับบ้าน แต่ตอนที่นั่งรถอยู่แม่ของเขาก็โทรมาบอกพอดีว่าจะอยู่เวรแทนเพื่อน
‘แม่เหนื่อยแย่เลย..’ ถึงแม้พ่อของน้ำจะเสียไปตั้งแต่น้ำอยู่ชั้นประถมด้วยอุบัติเหตุรถชน แต่บ้านของน้ำก็ไม่ได้ลำบาก เพราะพ่อทิ้งเงินชดเชยจากประกันภัยเอาไว้มากมาย และแม่ของเขาก็ยังเป็นแพทยืฝีมือดีที่งานยุ่งเสมอ ทำให้ครอบครัวของน้ำอยู่ได้อย่างสุขสบาย แต่เป็นเพราะความที่แม่ของเขารักงานที่ทำ จึงมักจะไม่ค่อยมีเวลาให้น้ำ
‘แม่ดีใจที่น้ำตาลเข้าใจแม่นะลูก’ น้ำไม่เข้าใจว่าพวกเด็กที่พ่อแม่ไม่มีเวลาให้ทำไมจะต้องขาดความอบอุ่น ทำไมจะต้องบ้านแตก ทั้งๆที่พ่อแม่ก็รักตัวเองอยู่แล้ว ความรักมันไม่ได้มีรูปแบบตายตัวนี่นา
‘แม้แต่รสนิยมทางเพศก็ไม่ตายตัว..’ น้ำหวนนึกไปถึงเขื่อน แล้วก็หน้าแดงอยู่คนเดียวจนถึงบ้าน ขณะลงจากรถเมลล์แล้วเดินเข้าบ้านของตัวเอง สายตาก็เหลือบไปเห็นเงาคนที่นั่งอยู่ในสวนหน้าบ้าน
‘ใครหว่า..’ ยังไม่ทันหายสงสัย น้ำก็ต้องเหวอเมื่อร่างดำๆนั้นเดินเข้ามาหา
“เขื่อน!!” อุตส่าห์ชิ่งหนีตอนเลิกเรียน ยังไม่วายตามถึงบ้านอีกเหรอเนี่ย
“ทำหน้าเหมือนเห็นผี ไขกุญแจสักทีสิ ยุงกัด” ร่างสูงเร่งยิกๆ ดูท่าจะมานั่งรอนานแล้ว
“คะ ครับ”
“ขอน้ำอัดลมนะ” เขื่อนสั่งทันทีที่นั่งลงบนโซฟาตัวนุ่มพลางมองไปรอบๆบ้าน
“อยู่คนเดียวเหรอ”
“อยู่กับแม่ครับ” น้ำตอบพร้อมกับเสียงก๊อกแก๊กที่ดังมาจากในครัว
“เฮ้ย ไหนน้ำอัดลมล่ะ” เขื่อนโวยเมื่อจิบน้ำสีแดงเข้าไปและพบว่ามันคือน้ำหวานเฮลส์บลูบอย
“ยังไม่ได้ทานเข้า ห้ามดื่มน้ำอัดลมครับ”
“เฮอะ” คนตัวโตเถียงไม่ออก สงสัยไม่ทันไรเชื้อเกลียมัวก็เริ่มจะแพร่กระจายในตัว
“เขื่อนมานี่ มีธุระอะไรรึเปล่าครับ” น้ำถามเกร็งๆขณะลงนั่งฝั่งตรงข้ามที่ห่างจากเขื่อนที่สุด
“ทำไมไปนั่งไกลขนาดนั้น”
“เอ่อ ผมถามว่ามีธุระอะไรรึเปล่าครับ”
ฟึ่บ!!
“ไม่มี มาไม่ได้เหรอ” เขื่อนตอบพร้อมกับลุกไปนั่งที่ข้างๆน้ำก่อนจะยกแขนโอบไหล่น้ำให้มาชิดกับตัวเอง
“อะ เอ่อ..คือว่า เรา..” น้ำอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ มือก็พยายามดันเขื่อนที่เข้ามาใกล้ให้ออกไป
“’เรา’ อะไร ก็พูดมาสิ” ตรงกันข้าม มือของเขื่อนกลับเริ่มสะเปะสะปะ สัมผัสตรงนั้นตรงนี้ของน้ำมั่วไปหมด ยิ่งน้ำขืนตัวออก เขื่อนก็ยิ่งรุกหนัก
“เราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดจะมาบ้านของอีกฝ่ายได้บ่อยๆหรอกนะครับ!!!” น้ำตะโกนออกมาเพราะหงุดหงิดที่เขื่อนนัวเนียมากขึ้น และก็ได้ผล เขื่อนผงะไปทันที
“....” น้ำเงยหน้ามองเมื่อรู้สึกว่าเขื่อนเงียบไป แต่แล้วก็สะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นแววตาขวางๆแบบที่บ่งบอกว่าอารมณ์เสียสุดขีด
“เขื่อ-!!” ร่างบางถูกกดจมลงไปบนโซฟาโดยมีร่างสูงทาบทับตามลงมาติดๆ ริมฝีปากบางปากถูกปิดแน่นจนเสียงไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้ด้วยริมฝีปากอุ่นร้อนที่ประกบลงมาอย่างรุนแรงนั่นเอง
“ไม่ใช่เพื่อนสนิทงั้นเหรอ มันก็จริงนะ เพราะเราไม่ใช่ ’เพื่อน’ กันจริงๆนี่” ร่างสูงถอนริมฝีปากออกและกระซิบยั่วเย้าอยู่ที่ปากแดงระเรื่อเพราะพิษจูบของร่างบาง
“แต่นายน่ะ เป็น ‘เมีย’ ฉันนี่นะ” ร่างบางไม่ทันจะทักท้วงก็ถูกจูบอีกรอบ แต่คราวนี้ร่างสูงสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวรัดอย่างช่ำชอง
“หึหึ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะ ว่าตัวเองจะเป็นพวกคลั่งไคล้การจูบ แต่พอได้มาจูบคนที่ไม่ยินยอมให้สมยอมได้เนี่ย มันรู้สึกดีจริงๆ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูคนที่นอนระทวยหมดเรี่ยวแรงเพราะเจอจูบอันหนักหน่วงไปหมาด
“..บ้า..”
“หืม..อะไรนะ” เขื่อนซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่นของน้ำ ริมฝีปากงับเบาๆที่ผิวเนียนของน้ำ เพราะจำได้ว่าน้ำเป็นพวกที่ซอกคอเซนส์ซิทีฟ
“อะ..โรคจิต...อ๊ะ..” ร่างบางที่ตัวอ่อนปวกเปียกยังไม่วายปากเก่งแต่ก็พูดอะไรไม่ออก เพราะตอนนี้กำลังถูกคนตัวโตรุกเร้าไปทั่วร่างกาย
“นั่นสินะ คงจะจริงอย่างที่นายว่า” เขื่อนใช้ฟันขบกัดที่ยอดอกสีชมพูของน้ำ ร่างบางบิดตัวอย่างเสียวซ่านเพราะมันทั้งเจ็บและรู้สึกดี มือใหญ่ที่ถอดกางเกงของร่างบางออกตอนนี้ได้รุกล้ำเข้าไปจนถึงช่องทางที่ปิดสนิท นิ้วเรียวยาวลูบไปมาก่อนจะสอดเข้าไปทันที
“อ๊า! ผมเจ็บนะ มะ ไม่ ปละ- อ๊ะ ปล่อยน-” ร่างบางส่งเสียงโอดครวญขาดช่วง เหมือนกับว่าทั้งรู้สึกเจ็บ แต่ก็....ชอบเหมือนกัน
“หึหึ อยากให้หยุดก็พูดให้เต็มปากเต็มคำสิ ไม่ใช่ห้ามไป ครางไปแบบนี้” เขื่อนทำสีหน้ายั่วเย้าร่างบางที่กำลังถูกนิ้วเรียวยาวชักเข้าชักออกจากด้านล่าง
“อื้อ..อะ..” ร่างบางส่งเสียงครางอย่างห้ามไม่ได้ ใบหน้าเล็กๆนั้นดูหวานซึ้งมากขึ้นเมื่อเจือไปด้วยหยาดน้ำตาและเลือดที่สูบฉีดจนหน้าแดงก่ำ
“Shit! นายทำหน้าแบบนี้แล้วฉันมีอารมณ์สุดๆ” เขื่อนถอนนิ้วออกเพื่อปลดเข็มขัดกางเกงตนเองอย่างเร็ว
“หึ..จะบอกว่าผมทำหน้าเจ็บปวดแล้วนายมีอารมณ์งั้นเหรอ”
“ปากดีนะ Sugarboy มันเจ็บปวด แต่นายก็ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ซาดิสม์...”น้ำเหลือบมองคนตัวโตที่สะบัดกางเกงออกจากร่าง ตามด้วยอันเดอร์แวร์ ร่างบางเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นส่วนใหญ่โตที่มันกำลังจะรุกล้ำเข้าไปในร่างของเขา
“ถ้าฉันซาดิสม์ นายมันก็มาโซคิสม์ละนะ” เขื่อนจัดให้อาวุธของตนเองไปจ่อตรงปากทางของร่างบาง มือใหญ่จับขาของร่างบางให้พาดที่ไหล่หนา ก่อนจะค่อยๆสอดอาวุธของตัวเองเข้าไป
“อา...น้ำ นี่ขนาดเปิดทางไว้แล้ว ยังฟิตอยู่เลยนะเนี่ย” น้ำเบือนหน้าหนีด้วยความอายเมื่อได้ยินที่เขื่อนพูด ใช่ว่าน้ำก็อยากจะให้มันแน่นขนาดนี้เสียเมื่อไรละ เจ็บจะตาย
“อะ!!” น้ำกัดฟันแน่นเมื่อเขื่อนสอดมันเข้ามาจนถึงครึ่งทาง ทุกสิ่งทุกอย่างอัดแน่นอยู่ภายในจนน้ำเริ่มรู้สึกรวดร้าว ทว่าในความเจ็บปวดนั้นน้ำกลับรู้สึกได้ถึงความหฤหรรษ์จางๆ
“อา...น้ำ แบบนี้หลงตายเลย” เขื่อนพูดเสียงกระเส่าก่อนจะก้มลงจูบปากน้ำ ร่างบางพยายามปิดปากแต่นิ้วมือของเขื่อนก็เริ่มขยำหน้าอกกับบั้นท้ายของน้ำอีก จนเผลออ้าปาก แล้วเรียวลิ้นของคนตัวโตก็สอดแทรกเข้ามาในปากชุ่มชื้น ลิ้นของเขื่อนสำรวจไปทั่วโพรงปากของน้ำอย่างดุดันจนกระทั่งร่างบางเริ่มหายใจไม่ออกเขื่อนก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออก
“อ๊า!” น้ำหวีดร้องเมื่อเขื่อนแทรกกายเข้ามาจนสุดก็ถอยออกไปใหม่อีก แล้วกดเข้ามาใหม่ทีเดียวจนมิด
“มันเข้าไปสุดแล้วนะ หึหึ ดูสิน้ำตาล” เขื่อนพูดเสียงหวานเชื่อม เขื่อนจ้องมองอาวุธของตัวเองที่ผลุบเข้าออกจากร่างของน้ำด้วยแววตาลามก
“อึก..ลามก อย่ามองนะ” อายก็อาย คนอะไรหน้าด้านนัก ทำอะไรตามใจตัวเองตลอด
“หึหึ ถ่ายคลิปไว้ดีมั้ย เอาไว้ให้นายดูไงล่ะ” เขื่อนพูดทีเล่นทีจริงพลางเริ่มส่ายน้องชายของเขาวนไปวนมาและเริ่มกระแทกไปมา
มันแน่นไปหมดจริงๆ
“ไม่เอ๊า! อะ อ๊ะ..” ใบหน้าของน้ำแดงระเรื่อ ทั้งอาย ทั้งมีอารมณ์ปนเปกันไปหมด
“อา...น้ำ ดูสิ ร่างกายของนายกำลังกลืนฉันอยู่.” เขื่อนพูดเสียงสั่น มือก็ดึงน้ำให้ลุกขึ้นมาและก้มลงไปมองที่เบื้องล่าง ภาพที่เห็นคืออาวุธอันของเขื่อนกำลังขยับเข้าออกช้าๆอยู่ในตัวน้ำ
“อ๊ะ...โรคจิต ลามก.. อือ...” น้ำก่นด่าระคนเสียงครางเพราะแรงโยกของเขื่อนที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้น้ำร้องแทบไม่เป็นภาษา
“ว่าฉันงั้นเหรอ ต้องเจอดี” เขื่อนว่าพลางกระแทกแรงขึ้นและจับตัวน้ำพลิกเปลี่ยนเป็นท่านอนคว่ำโดยสะโพกของร่างบางถูกยกรับน้องชายของเขา
“อึก...อือ....อือ.... อะ...มะ...ไม่ไหวแล้ว” น้ำครางแล้วหันไปดันเขื่อนออก แต่คนตัวโตกลับปัดมือของน้ำออกพลางเอื้อมมือมากำรอบน้องชายของน้ำ กอปรกับแรงกระแทกด้านหลังส่งผลมายังด้านหน้าทำให้น้องชายของน้ำเสียดสีกับมือของเขื่อนมากขึ้น
“อ๊ะ อือ..” น้ำรู้สึกได้ว่าตัวเองกระตุกเบาๆที่ส่วนนั้น น้ำสีขาวพุ่งกระเด็นเลอะบนโซฟา แต่เขื่อนก็ยังไม่เสร็จเสียที
“ซี้ด...I will going!!” เขื่อนพูดพลางซอยถี่ยิบ ร่างบางรู้สึกหวิวจนเหมือนสติคงจะหลุดลอยออกจากร่างแน่นอนถ้าเขื่อนทำนานกว่านี้
“อีกนิดนะน้ำตาล” เขื่อนถอนตัวออกดังพลุบ แล้วกระแทกเข้ามาเต็มแรงจนร่างบางตัวงอรับ รู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นๆฉีดเข้ามาภายในและไหลออกมาตามขาอ่อน
>>>>> TBC
-
^
จิ้มตูดทะลุ กร๊ากๆๆๆ
มาต่ออีกๆ
-
:pighaun: :haun4: :jul1: :m25:
โอย~~~~
-
โหย บอกรักก็ยังไม่บอก กดเอาๆเฃยนะ
-
เขื่อนแตกกระจาย เฮือก!!
-
ปากแข็ง :m16:
แต่ก็ .... :m25: :o8:
-
นั่นสิ ทำแบบเน้มะดีนะนายเขื่อน เด๋วจิโดนมิใช่น้อย
รักก็บอกไปตรงๆเสะ ไม่งั้นจะเข้าใจกันได้ไง
มัวแต่แกล้งเค้าอยู่ได้ ขัดใจอ่ะ จิ
-
รักไม่พูด ปี้อย่างเดียวนะนายเขื่อง เอ้ย เขื่อน
-
ซึนขั้นเทพจริง ๆ เขื่อนเอ๊ย
-
:jul1: :jul1: นู๋น้ำ โดนอีกแล้ว~~~~
-
เอิ่ม!! แบบว่า เลือดหายไปเป็นกระปุกๆเลยทีเดียว :man1:
-
:jul1: :jul1: :jul1: เผลอเป็นปล้ำเลยน่ะเขื่อน
-
เขื่อนก็เบาๆกับน้ำตาลบ้างก็ได้ เอะอะตะคอกตลอด
มีคู่แข่งซะด้วย หึงทีไรน้ำโดนทุกที :impress2:
ชอบเรื่องนี้จังเลย :pig4:
:L2: ให้คนแต่งค่ะ รอตอนต่อไป :call:
-
เขื่อนแตกอีกตอน :L1:
-
:haun4: :haun4: คนอ่านขาดใจตายไปแล้วคะ อาเมน
-
เขื่อนแตกอีกละ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
ตามมากดเขาถึงบ้านเลยนะเขื่อน :m25:
-
อาจารย์แอบร้ายอ่ะ
เขื่อนก็อย่าบังคับน้ำมากนัก
รักก็บอกว่ารัก
:กอด1: :กอด1:
-
+1 ให้เลยๆๆ
แบบว่าโดนใจมากๆ เรื่องนี้
ชอบแนวแบบนี้อ่ะ
รอตอนต่อไปนะ^^
-
:haun4:
เขื่อน
เอ่อ
เร็วไปไหมเธอ
รับผิดชอบด้วยล่ะ
:serius2:
-
แรงได้อีก
-
เขื่อนอันนี้แตกบ่อยจัง :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ว่าแต่ครูคนนั้นน่ากลัวจังเลยย
หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงมากน่ะ :sad4:
-
:jul1:
-
อาจารย์แอบชอบลูกศิษย์ สมภารอยากกินไก่วัด แต่ว่าเด็กวัดเอาไปกินซะแล้ว เหอๆ
-
เซ็กส์มันมีกับใครก็ได้ที่พอใจ คนที่เอาด้วยไม่ใช่ทุกคนที่เรารัก หวังว่าเขื่อนคงจะรีบคิดได้แล้วทำอะไรให้เป็นรูปธรรมไวๆ
ส่วนอาจารย์ดินคิดว่าแกคงเจ็บแค้นแทนลูกศิษย์และมีความสุขเวลาเห็นเขื่อนต่อมแตกมากกว่าอ่ะนะ
ป.ล.ช่วยเชคคำผิดท้ายเมนต์ ^0^
“I’m too…” เขื่อนเองก็มองทั้งคู่มานานจึงเห็นด้วยกับโมน >>>> ใช้ me too นะครับ
ระทวยหมดเรี่ยวแรงเพราะเจอจูบอันหนักหน่วงไปหมาด >>>> ไปหมาด???
ภาพที่เห็นคืออาวุธอันของเขื่อนกำลังขยับเข้าออกช้าๆอยู่ในตัวน้ำ >>>> ไม่น่าจะใช้อันของเขื่อนนะครับ ดูแม่งๆ
“ซี้ด...I will going!!” >>>> will+Ving ไม่มีนะครับ จะเสร็จใช้คำว่า i'm coming/cumming
-
เขื่อนแตกทีไร เสียเลือดทุกที อ๊อก :jul1:
-
:m25: นายเขื่อนนี่เผลอเป็นไม่ได้จริงๆ
:jul1:
-
แว้กกก กดเอาๆ น้องน้ำช้ำพอดี :jul1:
แล้วมันเป็นเพราะความรักหรือว่าอะไรเนี่ยนายเขื่อน
ถ้าไม่ดูแลดีๆ ระวังอจารย์ปฐพีมาฉกตัวชูการ์บอยตัวน้อยไปนะ :z2:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 6
“Yup..”
“I don’t forget.” เสียงสนทนาภาษาอังกฤษที่ดังมาสักพักปลุกให้น้ำตื่นจากการหลับใหลและเงี่ยหูฟังว่าคนข้างๆเขากำลังนั่งคุยกับใคร
“Sammy ,this midnight now and I want to sleep…” ชื่อแซมมี่นี้อีกแล้ว น้ำแอบขมวดคิ้วในความมืด
“I said I want to sleep , nothing at all!” เสียงของเขื่อนพูดได้นุ่มดีจัง ไม่ค่อยเห็นเขื่อนพูดดีกับใครแบบนี้
“um,night.” เสียงเขื่อนกดวางโทรศัพท์ น้ำจึงรีบแสร้งทำเป็นหลับเหมือนเดิม
“Sugarboy..” จมูกโด่งๆของเขื่อนไล้ไปตามแก้มของร่างบางที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากอุ่นๆก็สัมผัสหยอกล้อที่ผิวเนื้อนวลไปด้วย
น้ำเกิดสงสัยขึ้นมาว่า ปกติแล้วเวลาที่ผู้หญิงรู้ว่าคนรักของพวกเธอแอบคลอเคลียเวลาที่พวกเธอหลับอยู่ พวกเธอจะดีใจหรือเปล่า เพราะตอนนี้ น้ำรู้สึกใจเต้นระคนกับความดีใจที่ได้รับการแสดงออกแบบนี้จากเขื่อน
‘พวกผู้หญิงจะรู้สึกดีแบบนี้มั้ยนะ...เฮ้ย เราจะดีใจทำไม เราไม่ใช่คนรักกันนี่หว่า’ พอเรียกสติกลับมาได้ น้ำจึงพยายามขืนตัวออกห่างจากเขื่อนทีละน้อย
“อย่าดิ้นสิน้ำ” เขื่อนพูดเสียงนุ่มข้างหูน้ำ มือใหญ่รั้งตัวของร่างบางเอาไว้ให้มาชิดกับตนเองมากขึ้น
“เขื่อน ผมอึดอัด...”
“ชู่ว์ นอนซะ” มือใหญ่บรรจงลูบเรือนผมของร่างบางที่กำลังขัดขืนให้สงบลง
“....” น้ำรู้สึกเคลิ้มเพราะเพลินกับการสัมผัสจากเขื่อน ดวงตาปิดสนิทลงพร้อมกับค่อยๆลืมเลือนเรื่องราวการสนทนาที่ได้ยินไปจนหมด การสนทนาของเขื่อนกับสาวต่างชาติที่ชื่อแซมมี่ และคำที่บอกว่า ‘I don’t forget’ ฉันไม่ลืมหรอก ไม่ลืมอะไรกันนะ...ร่างบางนึกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผล็อยหลับไป
‘อือ เสียงอะไรนะ’
ก๊อก ก๊อก
‘อ๋อ เสียงเคาะประตูนี่เอง...’
ก๊อก ก๊อก
“เขื่อน! มีคนเคาะประตู” เสียงเคาะอีกรอบทำให้น้ำหายสลึมสลือ ร่างบางลุกพรวดขึ้นมาและรีบบอกกับคนข้างๆที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง
“ก็บ้านนายนี่ ก็เปิดสิ...” เขื่อนตอบเสียงยานคาง คงเพราะยังไม่ตื่นดี
“นั่นสิ เนอะ...สงสัยแม่มาแล้ว” น้ำจัดท่าทางเขื่อนให้เข้าที่ โชคดีว่าก่อนจะนอนพวกเขาใส่เสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย ถึงแม้เขื่อนจะบังคับให้เขาถอดก็ตามเถอะ
“ครับแม่” น้ำเปิดประตูออกและพบกับแม่ที่ดูอิดโรยแต่ยังคงยิ้มแย้มอยู่
“แม่เห็นรองเท้า เพื่อนมาหรือลูก” ใบหน้าสวยหวานลูบหัวลูกชายก่อนจะมองเลยมาที่ร่างใหญ่โตบนเตียงในห้อง
“ครับ เพื่อนในห้อง”
“หืม รุ่นเดียวกันจริงหรือเนี่ย ตัวโตจังเลย ทำไมลูกแม่ตัวเล็กจังน้อ” คุณแม่กอดรัดลูกชายอย่างเอ็นดูแต่อยู่ๆก็ชะงักไป
“..อะไรครับแม่” น้ำเงยหน้าขึ้นมองแม่และเห็นแม่ของตัวเองตาโตเหมือนตะลึงอะไรบางอย่าง
“!?!” น้ำหันไปมองทางที่แม่มอง และเห็นเขื่อนนั่งบิดขี้เกียจโชว์ซิกแพ็คและกล้ามเป็นมัดดูน่ากินยิ่งนัก
“เพื่อนน้ำตาลหุ่นดีจังลูก” แม่พูดแบบตะลึงๆ
“เขื่อน!! หน้าไม่อายเลย แม่ผมยืนอยู่นะครับ” ไม่รู้ว่าไม่อยากให้แม่มองเขื่อนเพราะเหตุผลใด แต่น้ำก็วิ่งไปเอาผ้าคลุมร่างเขื่อนไว้
“น้ำ ฉันเป็นผู้ชายนะ แค่ถอดเสื้อจะอายอะไรเนี่ย” เสียงแหบทุ้มประสาคนเพิ่งตื่นนอนบ่นงึมงำ
“ฮิฮิ นั่นสินะ อายอะไรลูก อิจฉาที่เพื่อนหุ่นดีกว่าเราน่ะสิ พ่อหนุ่มร่างบาง” แม่หยิกแก้มน้ำที่ทำหน้ามุ่ยอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ใช่นะครับแม่” ลูกชายแสนรักเริ่มทำหน้ามุ่ยหนักขึ้น คุณแม่จึงรีบตัดบท
“เอาละๆ แม่จะบอกว่าทำอาหารเช้าไว้ ลงมากินเร็วเข้า แปรงฟันก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่รอข้างล่าง”
“เขื่อนๆ ไปแปรงฟันก่อนครับ” น้ำเขย่าตัวเขื่อนที่คุดอยู่ในผ้าห่มที่น้ำโยนมาคลุม
“อ๊ะ อย่าสิ” น้ำตกใจเมื่อเขื่อนยื่นมือออกมาและคว้าร่างบางไปฟัดใต้ผ้าห่ม
“ไม่เอา แม่รออยู่นะครับ อื๊อ” น้ำผลักหน้าของคนตัวโตที่หนวดเริ่มขึ้นเป็นตอแข็งๆแล้วยังเอามาถูหน้าเขาอีก
“หึหึ หมั่นเขี้ยว” เขื่อนงับเข้าที่แก้มของน้ำ และรีบลุกไปเข้าห้องน้ำโดยปล่อยให้น้ำนั่งกุมแก้มตัวเองอยู่บนเตียง
พอน้ำแปรงฟันเสร็จและจะเดินเข้ามาเรียกเขื่อนในห้องก็พบว่าร่างสูงหายไปแล้ว
‘ลงไปแล้วเหรอ..’ คิดได้ดังนั้นน้ำจึงเดินลงไปในครัวชั้นล่าง
“!@#$%^&*^$!#%^&%%^%$%^><M@!#$$%” บทสนทนาภาษาอังกฤษเร็วปรื๋อในครัวทำให้ผมชะโงกหน้าไปมองก่อนจะเดินเข้าไป
“อ้าว เข้ามาสิลูก” มีเพียงแม่และเขื่อนเท่านั้นที่นั่งกันอยู่ อย่าบอกนะว่าเป็นเสียงแม่คุยกับเขื่อน
“เอ่อ เมื่อกี้ แม่คุยกับเขื่อนเหรอครับ” น้ำถามขณะกำลังนั่งบนเก้าอี้ข้างแม่
“อื้ม ทำไมเหรอลูก” แม่หันมามองยิ้มๆก่อนจะหยิบขนมปังที่ปิ้งแล้วมาวางให้น้ำ อาหารเช้าวันเสาร์นี้เป็นแบบอเมริกัน ประกอบไปด้วยไข่ดาว แฮม ไส้กรอก ขนมปังปิ้งและสลัด
“เปล่าครับ แค่ไม่เคยได้ยินแม่คุยมาก่อน” เขาเป็นลูกแม่แท้ๆ ทำไมแม่ไม่เคยเล่าให้ฟังว่าพูดอังกฤษได้คล่องปรื๋อขนาดนี้
“แม่เคยไปเรียนซัมเมอร์ตอนมัธยมบ่อยๆน่ะลูก ถ้าน้ำอยากจะไปซัมเมอร์ที่ต่างประเทศบ้าง ก็บอกแม่ได้นะ”
“เห? ผมไปได้เหรอครับ” น้ำเงยหน้าอย่างดีใจ
“ได้สิจ๊ะ นี่ลูกก็โตแล้ว คงไปเองได้ละ”
“ถ้าน้ำอยากไปจริงๆ ก็ไปโซนยุโรปสิครับ อย่างอังกฤษก็ดี เพราะผมเองก็มีบ้านอยู่ที่ลอนดอนเหมือนกัน” วายร้ายที่ซุ่มเงียบมานานกำลังเสนอแผนให้เหยื่อมาติดกับ
“ว้าว โชคดีจัง น้ำคิดว่าไงลูก แม่ว่ามันก็ดีนะ”
“มะ ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจ” น้ำกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ถ้าไปอยู่ด้วย มีหวังไม่แคล้วโดนทุกวันแน่
“น้ำ ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก ฉันก็รบกวนนายมาเยอะ แค่นี้จะเป็นไรไป” ซาตานส่งยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ใจมาให้ นี่ถ้าน้ำไม่รู้ธาตุแท้ คงจะหลงคารมไปแล้ว
“นั่นสิจ๊ะ เป็นเพื่อนกันถ้าเกรงใจกันมาก มันจะไม่สนิทนะลูก” แต่แม่คงไม่รู้ธาตุแท้ของเขื่อน...
“เอ่อ...” พูดไม่ออกเลยเรา
“เอาไว้จะไปก็ค่อยว่ากันอีกทีนะลูก นี่เพิ่งเปิดเทอมเอง”
“นั่นสิครับ ยังมีเวลาอีกนาน” เขื่อนจงใจเน้นคำว่านาน พร้อมกับมองมาที่น้ำอย่างมีเลศนัย
‘นายยังต้องเจอกับฉันไปอีกนานแหละน้ำ ฉันไม่ปล่อยนายไปง่ายๆหรอก’ เขื่อนคิดพร้อมยิ้มในใจ
“ทำไมเขื่อนต้องตามผมมาด้วยละครับ” ร่างบางบ่นเบาๆเมื่อคนตัวโตเอาแต่เดินตามเขาไม่ยอมไปไหน
“เปล่านี่” คนตัวโตทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ขายังคงก้าวตามร่างบางอยู่
‘หน้าด้าน..’ น้ำนึกในใจ
“น้ำ เล่นให้แม่ฟังสักเพลงสิลูก” แม่ของน้ำที่อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินมาหาลูกชายในห้องนั่งเล่น
“ได้ครับ แม่อยากได้เพลงอะไรเหรอครับ”
“เอาเพลงที่ลูกซ้อมบ่อยๆช่วงนี้ก็ดีนะลูก แม่ชอบ”
“Canon เหรอครับ”
“นั่นละจ้ะ แม่จะรอฟังนะ” เป็นเรื่องปรกติที่คนเป็นแม่มักจะขอให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเล่นเพลงให้ฟังก่อนนอน โดยแม่ของน้ำที่อยู่ชั้นสองจะเปิดหน้าต่างเอาไว้เพื่อให้เสียงเปียโนลอดเข้ามาในห้อง และน้ำที่อยู่ในห้องนั่งเล่นก็จะเปิดประตูกระจกตรงสวนเอาไว้ เพื่อให้ห้องของแม่ที่อยู่ตรงกับห้องนั่งเล่นมีเสียงเพลงดังลอดไป
น้ำจัดท่าให้พร้อมสำหรับการเล่นเพลง Canon ร่างบางสูดหายใจเฮือกใหญ่ การเล่นเพลงเพื่อให้แม่ของเขาผ่อนคลายสำคัญยิ่งกว่าเวทีไหนๆ น้ำจินตนาการโน้ตไว้ในหัวพร้อมกับเล่นอย่างตั้งใจ เสียงเพลงที่ดังขึ้นทกให้หลายๆคนที่ได้ยินมีความสุข แม่ของน้ำหลับตาพริ้มเพื่อนให้สมองได้ซึมซับเสียงเปียโนที่แสนเสนาะหู เขื่อนนั่งลงบนโซฟาและมองน้ำทุกอิริยาบถ บ้านใกล้เรื่อนเคียงที่เสียงเปียโนดังไปถึงต่างพากันเคลิบเคลิ้มไปกับเพลงนี้
‘น้ำ เวลาที่นายเล่นเปียโน มันทำให้นายดูงดงามมากขึ้นไปอีก’ เขื่อนรู้สึกได้ว่าคนที่หลงใหลในเสียงเพลงคนนี้ทำให้เขามีความสุขเหลือเกิน
‘วันนี้เราเล่นได้ดีจังแฮะ เพราะอะไรนะ’ แม้แต่คนเล่นเองก็รู้สึกว่าวันนี้เล่นได้ดีและพริ้วไหวเหลือเกิน ท่อนสุดท้ายของเพลงเป็นท่อนที่น้ำมักจะมีปัญหาเสม แต่ทำไมวันนี้จึงรู้สึกลื่นไหลเหลือเกิน มันเพราะอะไร หรือเพราะใครกันนะ...
“บราโว!” น้ำสะดุ้งกับเสียงชื่นชมที่ดังมาจากด้านนอก ร่างบางหันไปมองที่นั้วและพบว่าเป็นคนข้างบ้านที่ชอบมาฟังน้ำเล่นเปียโนเสมอ
“ขอบคุณครับพี่กิ๊ฟท์” น้ำยิ้มให้พี่ชายบ้านข้างๆที่รู้จักกันมาตั้งแต่น้ำยังเด็ก
“วันนี้น้องน้ำเล่นดีจังนะ พี่ชอบเพลงนี้มากเลยอะ” พี่กิ๊ฟท์นักศึกษาวิศวะกรรมปีสามมองน้ำอย่างชื่นชม แต่นั่นก็ทำให้คนตัวโตบางคนรู้สึกขัดใจได้
“ครับ วันนี้รู้สึกคล่องมือดี”
“แสดงว่าเป็นเพราะมีหน้าหล่อๆของพี่มาช่วยเชียร์ น้องน้ำเลยมีกำลังใจสินะ” เสียงความอดทนของคนตัวโตที่นั่งอยู่ขาดผึง เขื่อนลุกพรวดจากโซฟาและเดินไปลากตัวน้ำเข้าบ้านทันที
“อ๊ะ อะไรกันเขื่อน” น้ำตกใจเพราะจู่ๆก็ถูกดึงเข้ามาในบ้าน
ครืด ปัง!
เขื่อนมอง(ไอ้)พี่กิ๊ฟท์ด้วยสายตาเอาเรื่องก่อนจะปิดประตูกระจกเลื่อนและดึงม่านปิด ทิ้งให้เพื่อนบ้านรูปหล่องงอยู่ที่กำแพง
“ไม่ชอบ!!” เขื่อนหันมาตวาดใส่น้ำ
“!?!” น้ำมองหน้าเขื่อนงงๆ ตอนแรกยังอารมณ์ดีอยู่เลยแท้ๆ
“จะดื่มน้ำอัดลม” คนเอาแต่ใจนั่งแหมะลงที่เดิมและออกคำสั่งทันที
“คะ ครับ” น้ำชักรู้สึกเอาใจไม่ถูก แม้แต่ในบ้านของเขาเขื่อนยังไม่เลิกนิสัยเอาแต่ใจหรือนี่ แต่หากน้ำสังเกตสักนิดจะรู้ว่าคนตัวโตไม่ได้กระหายน้ำ แต่คำสั่งนั้นเกิดมาจากวางตัวไม่ถูกที่ตนเองแสดงความหึงหวงน้ำตาลที่แสนหวานละมุนเพราะไม่อยากให้ไปข้องเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่น
‘ไม่เคยจะทำดีเสมอต้นเสมอปลายเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย คนบ้าอะไร’ ร่างบางพึมพำคนเดียวในครัวขณะล้างจานอาหารเช้า
“บ่นอะไร” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหูพร้อมน้ำหนักที่กดลงบนไหล่มน
“ปละ เปล่าครับ” น้ำก้มหน้างุดเพราะจู่ๆก็ถูกรุกประชิดตัวแบบนี้
“...” ความเงียบบังเกิดขึ้นระหว่างสองคน โดยคนหนึ่งที่ล้างจานไปเงียบๆและอีกคนที่นัวเนียอยู่ไม่ยอมห่าง
“เดี๋ยวนี้ ไม่ใช้กูมึงแล้วเหรอครับ” จู่ๆน้ำก็โพล่งถามทำลายความเงียบขึ้นมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น้ำคิดมานานตั้งแต่วันที่เขื่อนเริ่มเปลี่ยนสรรพนามแทนตัว
“ทำไม แค่นี้ยังเถื่อนไม่พออีกเหรอ จะให้ใช้กูมึงเนี่ย” เขื่อนว่าพร้อมกับเอามือบีบที่ก้นน้ำแรงๆ
“มะ ไม่ได้หมายความแบบนั้นครับ”
“แล้วหมายความว่ายังไง ถึงถามแบบนั้น” ไม่ถามเปล่า ยังเอาฟันขบติ่งหูของร่างบางเบาๆ ครั้นร่างบางงจะเบี่ยงตัวหนีก็ไม่ได้ เพราะถูกล็อกแน่นหนาจากด้านหลัง
“ก็ผมแค่สงสัยเฉยๆ เพราะเขื่อนชอบใช้กูมึงกับผมเสมอ แล้วจู่ๆมาเปลี่ยนแบบนี้” นึกแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ เมื่อก่อนอย่าว่าแต่พูดดีๆเลย แค่จะไม่แกล้งก็เป็นพระคุณมากแล้ว แต่นี่ เดี๋ยวนี้ พอมีอะไรกัน เขื่อนกลับมาพูดดีด้วย จนน้ำรู้สึกว่า ‘เขาดีก็แค่ตอนอยากนอนกับเราเท่านั้น’
“ก็ไม่มีอะไร แค่อยากเรียก” การแกล้งคนที่พึงพอใจตั้งแต่แรกพบ เป็นเพียงรสนิยมส่วนตัวของคนปากแข็ง ที่กลัวว่าคนที่แอบชอบเขาจะไม่ชอบตัวเอง และไม่รู้จะทำยังไง จึงเอาแต่กลั่นแกล้งและกีดกันไม่ให้มีเพื่อน เพื่อที่น้ำจะได้อยู่ข้างเขาตลอดเวลา และอีกอย่าง เวลาได้แกล้งน้ำแล้วรู้สึกดีบอกไม่ถูก สงสัยว่าเขาจะซาดิสม์จริงๆละมั้ง
“อืม” นั่นสินะ เขื่อนอยากทำอะไรก็ทำ เคยคิดถึงใจคนอื่นเมื่อไรกันละ
“รักนะ” เสียงกระซิบอีกครั้งที่ดังขึ้นข้างหูน้ำ ทำให้ร่างบางมือไม้อ่อนขึ้นมาทันที
เคร้ง!
“อะไรกัน พูดแค่นี้ มืออ่อนเลยเหรอ หึหึ” เขื่อนคลอเคลียริมฝีปากอยู่ข้างๆหูน้ำไม่ยอมห่าง
“มะ มันไม่ใช่คำพูดที่จะเอามาล้อเล่นนะครับ” เขื่อนลอบมองสีหน้าด้านข้างของร่างบาง และก็เป็นอย่างที่คิด เลือดสูบฉีดจนหน้าแดงก่ำถึงใบหูเลย ใบหูนิ่มๆที่เขากำลังงับเล่นอยู่ตอนนี้ไงละ
“ไม่ได้ล้อเล่น”
“งั้นก็อย่ามาโกหกผม” น้ำล้างมือแล้วพยายามขืนตัวออกมา แต่ลงแขนของเขื่อนที่ล็อกตัวน้ำจนแน่นเหมือนคีมเหล็กกลับจับให้น้ำหันมาประจันหน้าด้วย
“ดู ดูตาของฉัน นายคิดว่าฉันล้อเล่นหรือยังไง” น้ำมองลึกลงไปในตาของเขื่อนและพบแต่ความลึกล้ำที่ยากจะคาดเดา ทว่าในความล้ำลึกนั้นกลับแฝงไปด้วยความแน่วแน่อย่างคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว น้ำรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลเอาดื้อจึงหลุบหน้าลงต่ำ
“ฉัน รัก นาย” เขื่อนพูดย้ำอีกครั้งเน้นๆ ทำให้น้ำกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มือเรียวยกขึ้นมากุมที่หน้าของตัวเอง
“จะร้องไห้ทำไมล่ะ หืม” เขื่อนดึงมือน้ำออกและเห็นดวงตาแดงๆที่พยายามหลบสายตาเขา
“ไม่ ไม่รู้..ผมรู้สึกว่า จู่ๆมันก็อยากจะร้องไห้”
“นั่นสินะ ฉันเองก็ไม่รู้ ว่าจะบอกเรื่องนี้กับนายทำไม เพราะนายอาจจะไม่เชื่อก็ได้ การกระทำที่ผ่านมาของฉันมันคงไม่ทำให้นายเชื่อถือได้อยู่แล้ว แต่ฉันอยากบอกกับนาย ว่าฉันเป็นคนแบบนี้ มันอาจไม่ได้เป็นไปตามขั้นตอน มันอาจไม่ได้เริ่มจากการที่เราจีบกัน คบกัน ไปเที่ยวกัน ความรักของฉันมันก็เป็นแบบนี้” เขื่อนโอบกอดน้ำไว้กับอก ปากก็พูดความในใจที่เก็บไว้นานอย่างช้าๆ
“ฉันไม่ได้บังคับนาย ไม่ได้ขอให้นายรักฉัน ไม่ได้ขอให้นายมีแค่ฉัน แต่ฉันขอแค่ให้นายอยู่กับฉันตลอดไปแค่นั้นเอง”
“ฟังดูแล้วเหมือนผมมีทางเลือกจังนะ” ร่างบางบ่นอุบอิบมาจากด้านล่าง
“หึหึ ฉันก็ไม่ได้ห้ามนี่ จะไปชอบใครก็เรื่องของนาย ถ้ามีปัญญานะ” เขื่อนพูดกลั้วหัวเราะ ใครจะปล่อยไปให้บ้าละ พูดไปงั้นละ
“เหอะ เห็นแก่ตัวจังนะครับ” น้ำขืนตัวออกจากอ้อมกอดเจ้าบังคับนั้น มือเรียวเช็ดคราบน้ำตาจากใบหน้า คนตัวโตเห็นแล้วก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้
“ทำท่าน่ารัก เดี๋ยวจับกดซะ” ร่างบางตาโตทันทีเมื่อได้ยินคำกระซิบ
“ไม่ได้นะครับ แม่ผมก็อยู่ ไม่เอานะ” น้ำพยายามปัดป้องคนที่จะจับกดเขาอย่างเต็มที่
“ทำเบาๆนะ ไม่เสียงดังไม่รุนแรงด้วย” เขื่อนซุกไซ้ไปตามซอกคอของน้ำ มือไม้ก็นัวเนียเหมือนหนวดปลาหมึกไม่มีผิด
“ไม่เอาครั-”
กิ๊งก่อง
“ชิส์ ไม่ต้องไปเปิดหรอก” เขื่อนจุ๊ปากด้วยความหงุดหงิด ใครกันนะที่มาขัดใจตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
“ไม่ได้ครับ เผื่อเป็นธุระสำคัญ” เขื่อนมองตามร่างบางที่รีบผละไปด้วยความเสียดาย ฮึ่ม ถ้าธุระไม่สำคัญพ่อจะอัดให้ตายคามือ
“เขื่อน มาค้างที่นี่ไม่บอกมะนาวเลยนะ” เสียงเจื้อยแจ้วที่ทักมา ทำให้เขื่อนหันไปมองอย่างเหนื่อยหน่าย
“มะนาว มีธุระอะไรเนี่ย”
“ดู ดูพูดเข้า ตัวเองก็มารบกวนบ้านคนอื่นเขา อย่ามาทำเหมือนมะนาวมารบกวนคนเดียวเลย” มะนาวบ่นกระเง้ากระงอด
“วันนี้มะนาวนัดกับน้ำไว้แล้วนะ ว่าจะมาซ้อมร้องเพลงกับน้ำ” มะนาวทำปากยื่นใส่เขื่อน
“แค่ร้องเพลง ซ้อมเองไม่ได้รึยังไงงงง” เขื่อนหมั่นไส้เด็กสาวที่ทำหน้าตายียวนใส่ จึงคว้าแขนมาและจับขยี้หัวอย่างเมามันส์
“อ๊า อย่านะ กรี๊ดๆ ไม่เอา” มะนาวสะบัดตัวจากแขนของเขื่อนและรีบวิ่งไปแอบหลังน้ำตาล
“ไม่เล่นกับเขื่อนแล้ว เราไปซ้อมกันเถอะนะจ๊ะน้ำตาล” มะนาวเกาะแขนน้ำและทำสายตาออดอ้อน
“คร้าบๆ เราไปซ้อมกันนะ” น้ำดึงมือมะนาวให้ไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน
‘มะนาวมาได้จังหวะพอดีเลย ฟู่’ น้ำถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่รอดพ้นจากเงื้อมมือมารมาได้อีกรอบ
“ซ้อมร้องเพลงทำไมเหรอมะนาว” เขื่อนวางแก้วน้ำส้มลงตรงหน้ามะนาวโดยไม่สนใจสายตาของน้ำที่มองเขื่อนด้วยความหมั่นไส้ว่าทำตัวเหมือนเป็นบ้านตัวเอง
“ก็ซ้อมแสดงในงานโรงเรียนไงจ๊ะ เขื่อนโดดเรียนน่ะสิ ถึงได้ไม่รู้เรื่อง ห้องเราตกลงกันว่าจะร้องเพลง โดยมะนาวเป็นคนร้อง และน้ำตาลจะเล่นเปียโนให้ ไฮโซมั้ยละ” มะนาวพูดด้วยแววตาเป็นประกาย ใครๆก็รู้ว่ามะนาวรักการร้องเพลงขนาดไหน
“แล้วมะนาวจะร้องเพลงอะไร คิดไว้รึยัง” น้ำถามยิ้มๆ
“นี่จ้ะ มะนาวปริ๊นเนื้อเพลงและก็โน้ตเพลงมาเผื่อน้ำแล้ว ลองดูสิ เพลงนี้ดีนะ” มือเล็กๆวางกระดาษที่ปริ๊นมาอย่างดีลงบนโต๊ะ
“โห ยากนะเนี่ยมะนาว เธอจะร้องได้เหรอเพลงเนี้ย” ซาตานปากเสียอีกแล้ว
“ได้สิ มะนาวซะอย่าง เนอะน้ำตาล” มะนาวหันมาถามความเห็นจากน้ำ
“อืม ถ้าฝึกซ้อมบ่อยๆก็ชำนาญเองละ” น้ำตอบไปตามความจริงแต่สายตายังคงมองเนื้อเพลงเพื่อจะให้ซึมซับโน้ตมากที่สุด
“ลองซ้อมๆสักนิดก่อนดีมั้ยจะน้ำตาล”
“อือ ได้สิ” น้ำลุกจากโซฟาไปนั่งที่เปียโนพร้อมกับให้สัญญาณมะนาวให้เตรียมพร้อม ร่างบางสูดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสัมผัสคีย์อย่างพริ้วไหว
เหมือนฝนตกตอนหน้าแล้ง
เหมือนเห็นสายรุ้งขึ้นกลางแจ้ง
เหมือนลมหนาวเดือนเมษา
เหมือนว่าใจอ่อนล้ากลับแข็งแกร่ง
เหมือนคนกำลังมีรัก
เหมือนคนหลงทางพบคนรู้จัก
เหมือนเจอของสำคัญที่หล่นหาย
เหมือนร้ายนั้นกลายเป็นดีมาก
เหมือนที่ฉันนั้นได้มาพบกับเธอ
ชีวิตฉันจึงได้เจอ
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
โอ้...เธอ ทำให้ฉันรู้จัก
ความรักที่ไม่มีเหมือนใครใด
ได้มามีเธอนั้นเป็นคนให้
หัวใจอยากให้เธอรู้
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
“เพราะมากเลยมะนาว ตอนแรกน้ำคิดว่าเสียงหวานๆแบบมะนาวจะร้องเพลงนี้ได้รึเปล่า แต่มันออกมาดีมากเลยนะ” น้ำรีบลุกจากเปียโนมาหามะนาวทันทีที่ร้องจบ
“จริงเหรอจ๊ะ มะนาวซ้อมเพลงนี้มานานมากเลยนะเนี่ย น้ำตาลชมแบบนี้ มะนาวก็พอใจแล้วละจ้ะ”
“แต่ว่าเพลงนี้น่ะ จริงๆแล้วมันมีเสียงขลุ่ยด้วยนะ” น้ำถามเหมือนเพิ่งนึกได้
“ใช่จ้ะ มะนาวว่าจะไปหาคนเล่นขลุ่ยได้ แต่ถ้าเขื่อนอยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องไปแล้วละ” น้ำหันไปมองเขื่อนที่ตอนนี้ทำหน้าประมาณว่า ‘กูไม่น่าอยู่ที่นี่ตอนนี้เลย’
“มะนาวอย่าบอกนะว่า เขื่อน...เป่า...ขลุ่ย....เป็น” น้ำทำสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ คนหยาบคายแบบเขื่อนนี่นะ จะมีดนตรีในหัวใจ
“ฮิฮิ แล้วน้ำตาลคิดว่าคุณพ่อของเขื่อนน่ะ เขาจีบสาวผรั่งติด เพราะอะไรล่ะจ๊ะ ฮิฮิ” น้ำตาลเล่าไปยิ้มไป แต่เป็นบิ้มแบบว่าเพ้อฝันสุดๆ
“มะนาว!! พอเลย อย่าเล่านะ” เขื่อนรีบร้องห้ามเมือ่เห็นมะนาวจะเล่าต่อเพราะน้ำยังทำหน้างงๆ
“ก็คุณลุงน่ะ เขาเป่าขลุ่ยจีบน่ะสิจ๊ะ แล้วแม่ของเขื่อนก็ชอบมาก เลยบังคับให้ลูกชายเป่าให้เป็นด้วย เขื่อนน่ะเป่าขลุ่ยเก่งขั้นเทพเลยนะ”
“มะนาว ฉันไม่ช่วยเธอแสดงหรอกนะ”
“ทำไมละครับเขื่อน ถ้าเขื่อนเป่าขลุ่ยเก่งจริงๆก็น่าจะช่วยได้มากเลยนะครับ” น้ำมองเขื่อนด้วยสายตาเว้าวอน ทำเอาเขื่อนอึ้งรับประทานเพราะไม่กล้าปฏิเสธ
“มะ ไม่เอาหรอก เรื่องอะไรจะต้องไปเล่นโชว์คนอื่นด้วยละ” เขื่อนยังเล่นแง่
“ไม่ต้องเล่นบนเวทีก็ได้นะจ๊ะ แค่เป่าอยู่หลังเวทีก็พอ นะเขื่อนะ ช่วยมะนาวหน่อยเถอะ” เขื่อนมองหน้ามะนาวที มองหน้าน้ำที ก็รู้สึกสงสารเหมือนกัน ทว่าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“มะนาว ขอเขื่อนปรึกษากับน้ำก่อนนะ” เขื่อนพูดแล้วดึงแขนน้ำให้มาอีกทาง
“อะไรกันครับเขื่อน” น้ำสงสัยว่าทำไมต้องปรึกษาเขาด้วย
“ฉันเล่นให้ก็ได้นะ แต่ว่านาย ต้องไปซัมเมอร์กับฉัน ค้างที่บ้านฉันด้วย” เขื่อนเสนอด้วยใบหน้าของผู้ชนะ แต่น้ำกลับอ้ำอึ้ง หันไปมองมะนาวก็เจอแต่สายตาคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยม พอถามใจตัวเองก็รู้สึกว่าไม่อยากปฏิเสธสักเท่าไร
“ก็ได้ครับ..”
“หึหึ ดี งั้นฉันก็จะเล่นให้ แต่ไม่ขึ้นเวทีนะ”
“แค่นั้นก็พอแล้วครับ” วิญญาณของน้ำเหมือนหลุดจากร่างไปเรียบร้อย ทำไมปฏิเสธไม่ลงนะ หรือเพราะใจเขามันเรียกร้องอยากอยู่ใกล้ๆเขื่อนเอง
>>>>> TBC
-
หวานเนอะ แอร๊ยยยย :-[
+1 ขอบคุณค่า :m1:
-
บอกรักแล้วด้วย วี้วววววว แสดงว่าก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วน๊าาา
จริงๆแล้วน้ำเองก็มีใจให้อยู่หล่ะซี่ๆๆๆ :impress2: :impress2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อ๊ากเขินๆ
บอกรักแล้ว :-[
-
ชอบเสียงขลุ่ย :o8:
-
บอกรักกันแล้ว :o8: แต่หึงโหดอ่ะ น่ากลัว :serius2:
-
เริ่มหวานละ
-
เขื่อนบอกรักแล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
บอกรักแล้วอ่ะ เขินนนนจัง :-[
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงบอกรักกันแล้วว่าแต่ถ้าพาน้ำไปวัมเมอรืด้วยต้องไปเจอยายแซมมี่อะไรนั้นแน่เลยอ่ะ
-
ว๊ากกก เขื่อนเป่าขลุ่ยเป็น โอ้วว ไม่อยากจะเชื่อ o22 o22
น้ำจะไปเรียนซัมเมอร์กับเขื่อน โอ้ววว น้ำระวังโดน :oo1: :oo1:ทุกวันน่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เริ่มหวานกันแล้วละ :L1:
-
ยังผีเข้าผีออกเหมือนเดิมเลย -.-
-
พี่ข้างบ้านคนนั้นจะมีบทบาทอะไรอีกไหมนะ *-*
แอบหวานกันนิดๆ ต่างคนเริ่มรู้ตัวรู้ใจตัวเอง
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 7
“น้ำตาล ชุดนี้เป็นไงจ๊ะ” เสียงหวานร้องเรียกเด็กหนุ่มที่กำลังยืนเหม่ออยู่ให้หันมาสนใจ
“อืม น่ารักดี” พนักงานในร้านต่างอมยิ้มเพราะคิดว่าเป็นคู่รักที่น่าเอ็นดู ทั้งมะนาวและน้ำตาลจับมือกันเดินเข้ามาในร้านเสื้อผ้าแห่งนี้เพื่อเลือกชุดที่จะใส่ขึ้นแสดงบนเวที มะนาวเลือกชุดโน้นลองชุดนี้อย่างสนุกสนาน แต่สำหรับผู้ชายอย่างน้ำไม่จำเป็นต้องเลือกอะไรมากมาย
“ชุดก่อนหน้านี้ที่น้องลองก็น่ารักมากเลยนะคะ” พนักงานในร้านแนะนำ
“น้ำตาลว่าไงจ๊ะ ชุดไหนดี” มะนาวหันมาถามความเห็นน้ำอีกรอบ
“น้ำว่าชุดแรกดีกว่านะ อย่างที่พี่เขาบอกแหละ มะนาวใส่แล้วทำให้ผิวผ่องดี”
“ถ้าน้ำตาลว่าอย่างนั้น ก็เอาชุดแรกละกันค่ะ” มะนาวส่งชุดให้พนักงานเอาไปคิดเงิน
“แล้วชุดน้ำตาลละจ๊ะ”
“น้ำซื้อเสร็จแล้วละ นี่ไง” น้ำชูถุงให้มะนาวดู
“อืม มะนาวตื่นเต้นจังเลยละ เป็นครั้งแรกนะที่จะร้องเพลงให้คนทั้งโรงเรียนฟัง”
“น้ำก็ตื่นเต้น เพราะเป็นครั้งแรกที่จะเล่นเปียโนให้คนทั้งโรงเรียนฟัง” น้ำพูดตามมะนาวแล้วยิ้มกว้าง
“ฮิฮิ มาเลียนแบบเค้า แต่เอาเถอะ งั้นเราก็มาตื่นเต้นด้วยกันนะ” มะนาวหยิกแขนน้ำเบาๆ
“นี่ค่ะ เรียบร้อยแล้ว” พนักงานเดินเอาถุงเสื้อผ้ามาให้มะนาวพร้อมกับใบเสร็จ
“ขอบคุณนะคะพี่ งั้นเราไปกันเถอะน้ำตาล” มะนาวรับถุงจากพนักงานแล้วดึงน้ำให้ลุกตาม
“มะนาวอยากไปไหนต่อรึเปล่า วันนี้วันอาทิตย์ทั้งที เหลือเวลาอีกเยอะเลย” น้ำยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาและพบว่ามันเพิ่งจะบ่ายโมงเอง
“ไม่อะ ไปซ้อมกันต่อที่บ้านน้ำตาลดีมั้ย”
“อืม ก็ดีนะ เหลืออีกไม่กี่วันก็ต้องแสดงแล้ว งั้นไปบ้านน้ำกัน” พอตกลงกันได้น้ำก็เลยดึงมะนาวขึ้นรถเมลล์ไปที่บ้านของน้ำ และซ้อมกันจนเย็นมะนาวจึงกลับบ้านไป
พอมะนาวกลับไปแล้ว น้ำก็ไม่มีอะไรทำเลยเปิดคอมพิวเตอร์และนั่งเล่นอินเตอร์เน็ตไปเรื่อยๆ จนบังเอิญไปเจอเพลงประกอบอนิเมชั่นเรื่อง Elfen Lied ที่เคยดูเมื่อนานมาแล้ว อนิเมชั่นเรื่องนี้หายากมาก ทั้งที่เนื้อหานั้นแสนจะดี แต่เพียงเพราะมันมีความรุนแรงมากไปหน่อย ก็เลยโดนแบนนั่นเอง เพลงที่น้ำเจอนี้คือเพลง Sleepless ที่มันเพราะและซึ้งมาก จึงรีบหาโน้ตเปียโนทันที
‘ไปลองเล่นดูดีกว่า’ พอคิดดังนั้นก็ตั้งท่าจะไปลองเล่น แต่ก็มีเสียงเคาะกระจกขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน
ก๊อก ก๊อก
“อ้าว พี่กิ๊ฟท์” น้ำหันไปที่เสียงเคาะเรียกตรงประตูกระจก และพบว่าเป็นพี่กิ๊ฟท์ สงสัยปีนข้ามรั้วมาอีกแล้ว
“ขอพี่เข้าไปหน่อยดิน้ำ”น้ำรู้จักพี่แกมาตั้งแต่ที่ผมยังเด็กๆและชอบไปเล่นกับแกทุกเย็น แต่ตอนนี้พอพี่กิ๊ฟท์เข้ามหาวิทยาลัยไป ก็เลยไม่ค่อยได้เจอ
“พี่กิ๊ฟท์มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ทำไมอะ ไม่มีธุระพี่มาหาน้องไม่ได้ใช่มั้ย” พี่กิ๊ฟท์พูดเสียงน้อยใจ
“ปละ เปล่านะ น้ำไม่ได้หมายความแบบนั้นนะครับ”
“ก็พี่เป็นห่วง เรื่องเมื่อวานนี้ ไอ้คนนั้นน่ะมันเป็นใคร” พี่กิ๊ฟท์คงหมายถึงเรื่องเขื่อนแน่เลย
“เพื่อนผมครับ เพื่อนที่โรงเรียน ชื่อเขื่อน”
“แล้วทำไมมันต้องลากน้ำไปไม่ให้คุยกับพี่ด้วยละ พี่ไปทำอะไรให้รึเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เขื่อนก็นิสัยเสียแบบนี้ละ” น้ำไม่ได้คิดอะไร เพราะว่าเขื่อนก็มักจะทำอะไรไม่มีเหตุผลอยู่แล้ว แต่สายตาของพี่กิ๊ฟท์นี่สิ ที่มองมาอย่างสงสัย
‘มันต้องมีเหตุผลแน่น้ำ เหตุผลที่ว่ามันหึงน้ำไง พี่ดูออก เพราะพี่ก็เคยเป็น...’
“ฮาโหลๆ พี่กิ๊ฟท์ เงียบทำไมครับ” น้ำโบกมือที่หน้าพี่ชายข้างบ้าน เพราะพี่แกเล่นเงียบไปเฉยๆ
“อ๋อ อะ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่คิดอะไรเพลิน แล้วนี่น้ำจะซ้อมเปียโนเหรอ”
“อ๋อ ครับ ผมเพิ่งได้โน้ตมาใหม่ เลยจะลองเอามาเล่นดู”
“ดีๆ ลองเล่นสิ พี่ขอนั่งฟังละกันนะ” ว่าแล้วพี่กิ๊ฟท์ก็จัดแจงนั่งเหยียดแข้งเหยียดขาสบายบนโซฟา น้ำวางโน้ตลงบนเปียโน ทุกอิริยาบถของร่างบางถูกมองด้วยสายตาที่รักอย่างสุดซึ้ง น้องชายที่กิ๊ฟท์เฝ้าดูแลมาตั้งแต่เด็ก จะไม่ยอมให้ไอ้แมลงร้ายนั่นมาเจาะชอนไชหรอก(สายไปแล้วมั้งพี่)
ลองฟังประกอบไปนะคะ (http://www.youtube.com/watch?v=C4Vr-_cbhMY&feature=related)
ลืมบอกว่าไม่ต้องสนใจกับเนื้อหาในมิวสิคนะคะ ฟังแต่เพลงก็พอ -..-
“โห น้ำ ฝีมือพัฒนาไปจากเมื่อตอนเด็กมาเลยนะ อนาคตก้าวหน้าแน่เลย”
“แหม พี่กิ๊ฟท์ครับ เมื่อตอนเด็กนั่นมันเพิ่งห้าขวบเองนะครับ ตอนนี้อายุ 16 ถ้าเล่นได้ไม่ต่างจากตอนสี่ขวบก็อย่าเล่นเลยครับ”
“เออ นั่นสินะ นี่น้ำเล่นมาสิบปีได้แล้วเหรอเนี่ย”
“ครับ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะผ่านมานาน ผมรู้สึกเหมือนว่าเมื่อวานนี้ผมยังร้องงอแงตามพี่กิ๊ฟท์อยู่เลย”
“ฮ่าๆ ใช่ๆ ร้องตามจนพี่ไม่ได้ทำการบ้าน แม่ของน้ำเลยต้องพาน้ำไปเรียนเปียโนเพื่อที่พี่จะได้มีเวลาว่างบ้าง”
“ถ้าผมไม่มีเปียโน ไม่รู้ว่าจะโตมาได้โดยไม่นอกลู่นอกทางแบบนี้หรือเปล่านะครับ”
“จะบอกว่าตัวเองเป็นเด็กดีของแม่สินะ ไอ้ขี้ตู่” พี่กิ๊ฟท์หยอกด้วยความหมั่นไส้พร้อมกับขยี้หัวน้ำจนผมยุ่งไปหมด
“อ๊า พี่กิ๊ฟท์ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ ก็ผมเป็นเด็กดีจริงๆใช่มั้ยล่า~” น้ำสะบัดตัวหลุดจากมือพี่กิ๊ฟทืแล้วทำหน้ายียวนใส่ พี่ชายข้างบ้านจึงจัดการดึงแขนน้ำเพื่อจะมาจี้เอว แต่น้ำดันเสียหลักล้มลงมาทับตัวของพี่กิ๊ฟท์พอดี
“อุ๊บ!!” ริมฝีปากนุ่มนิ่มแตะเข้ากับริมฝีปากของพี่ชายข้างบ้านพอดี ทั้งสองอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง แต่พอรู้สึกตัวก็รีบผละออกจากันทันที
“พี่กิ๊ฟท์อะ เล่นไรไม่รู้ ดีนะที่ปากไม่แตก” น้ำรีบเฉไฉไปเรื่องอื่น
“เอ่อ โทษทีๆ ก็น้ำอะแหละ ทรงตัวไม่ดีเอง เจ็บตรงไหนปะเนี่ย” พี่ชายก็ไหลตามน้ำไปแบบเนียนไม่แพ้กัน
“ไม่เจ็บหรอก” จะเจ็บได้ไงละ ก็ล้มลงบนตัวพี่เขานี่นา
“เออ ดีแล้ว งั้นพี่กลับบ้านก่อนนะ จะไปทำการบ้าน น้ำก็ล็อกบ้านดีๆละ” พี่กิ๊ฟท์ว่าแล้วก็เดินออกไปทางระเบียง
“อ๊ะ เฮ้ย พี่กิ๊ฟท์ อย่าปีนกำแพ-” ไม่ทันแล้ว เพราะกว่าที่น้ำจะคิดได้ พี่กิ๊ฟท์ก็ปีนกำแพงกลับไปอีกฝั่งแล้ว
“มันอันตรายนะนั่น...” ร่างบางพึมพำแล้วเดินไปล็อกประตูบ้าน ก่อนจะกลับมานั่งครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
‘ทำไม ต้องรีบกลับด้วยละ??’
กิ๊งก่อง~
‘ใครมาอีกละเนี่ย’ น้ำมองนาฬิกาที่บอกเวลาสองทุ่ม และเห็นว่ายังไม่ดึกมากจึงเดินไปที่ประตูและมองลอดตาแมวออกไป
“!!!”
“โมน มีธุระอะไรเหรอ ถึงได้มาหาผมถึงบ้าน” น้ำยกเครื่องดื่มมาให้เพื่อน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างผู้มาเยือนที่คาดไม่ถึงคนนี้
“มีเรื่องจะปรึกษาน้ำนิดหน่อยน่ะ” สีหน้าของโมนดูเครียดและกังวลเหลือเกิน
“ถ้าผมช่วยได้ ก็จะช่วยอย่างเต็มที่นะ โมนว่ามาเลย” น้ำดีใจที่เพื่อนอยากจะปรึกษาปัญหากับเขาจึงเสนอตัวช่วย
“น้ำเนี่ย เป็นคนดีเสมอเลยนะ” โมนหันมามองน้ำแล้วยิ้มเศร้าๆ
“ไม่ขนาดนั้นหรอก”
“....” แล้วทั้งสองคนต่างก็นิ่งเงียบ ทว่าในความเงียบนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความนัยที่ต่างกัน คนหนึ่งกำลังคิดเรียบเรียงคำพูดที่จะเอ่ยออกมา อีกคนหนึ่งก็นั่งเงียบเพื่อรอให้อีกฝ่ายพร้อมที่จะพูด
“ฉัน กำลังมีความรัก..” ประโยคแรกที่ทำลายความเงียบมาพร้อมกับใบหน้าแดงซ่านของคนพูดที่บ่งบอกว่าอายแค่ไหนกว่าจะพูดมันออกมาได้
“..มีความรักงั้นเหรอ...บอกได้มั้ย ว่าใคร..”
“มะนาว” โมนตอบห้วนๆ เพราะแค่ต้องมาเปิดเผยใจตนเองก็อายพออยู่แล้ว
“ห๊ะ มะนาวเหรอครับ” น้ำถามน้ำเสียงตกใจ
“ทำไมต้องตกใจด้วยละ”
“ก็ ..เห็นว่ารู้จักกันมานาน แต่โมนไม่เคยแสดงออกเลยนี่ครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ ยิ่งเป็นเพื่อนกันมานาน มันยิ่งพูดยากนะ ถ้าเขาคิดไม่เหมือนเรา แล้วความเป็นเพื่อนต้องพังลงไป ฉันคงเสียใจจนอยากจะตายๆไปเลย”
“แล้วทำไมถึงมาบอกกับผมละครับ” นี่คือสิ่งที่น้ำสงสัย ทำไมโมนถึงบอกเขา
“หึหึ ก็เพราะนายเป็นเพื่อนฉันคนหนึ่ง..และ..”
“’และ’ อะไรครับ” น้ำดีใจที่โมนบอกว่าเขาเป็นเพื่อน แต่ไอ้คำที่มันค้างคาอยู่นี่สิ
“และเพราะว่านายสนิทกับมะนาวน่ะสิ”
“อ่าอะ ผมเข้าใจแล้วครับ แต่ผมคงช่วยไม่ได้หรอกนะ” น้ำเข้าใจทุกอย่างแล้ว
“!?!” โมนมองหน้าน้ำแปลกใจ นี่น้ำรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะขอให้ช่วย
“ผมดีใจที่โมนยอมรับว่าผมเป็นเพื่อน แต่เรื่องที่จะให้ผมช่วยเชียร์โมนกับมะนาว ผมทำไม่ได้” น้ำก้มหน้างุด เขาไม่ชอบทำตัวเป็นพ่อสื่อ ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น เขาไม่มีสิทธ์ที่จะไปทำให้ใครชอบกับใครได้
“เฮ้อ.. นั่นสินะ ฉันคิดไว้แล้วละ” น้ำเงยหน้ามองโมนที่ถอนหายใจแล้วยิ้มให้
“นายเป็นคนดีจริงๆ แต่เรื่องของฉัน ฉันก็ต้องพยายามเองสินะ”
“ครับ โมนต้องพยายามเอง เพราะมันเป็นเรื่องของโมนที่ผมไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่าย” น้ำพูดจาขึงขังจนโมนอดขำไม่ได้
“หึหึ อืม ฉันก็แค่ลองมาถามๆดู อันที่จริงยังมีอีกคนรอนายอยู่ด้านนอกนะ”
“ลองออกไปดูพร้อมฉันก็จะรู้เอง งั้นฉันกลับก่อนละ” น้ำเดินตามไปส่งโมนที่หน้าประตูและสอดส่ายสายตาหาคนที่โมนว่า
“เฮ้ย ออกมาได้แล้ว กูกลับละ ไม่กวนเวลาของมึงแล้ว” โมนหันไปตะโกนทางใต้ต้นไม้ในสวนที่มืดมิด
“?!?” น้ำตกใจเมื่อเห็นเจ้าของร่างในเงามืดค่อยๆก้าวพ้นออกมาภายใต้แสงจันทร์
“ฉันไปละนะ โชคดี” โมนหันมาบอกลาน้ำก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้น้ำยืนท้อใจกับชะตาชีวิตของตนเองอยู่กับแขกนิรนามอีกคนหนึ่ง
“ทำไมต้องทำหน้าเหมือนเห็นผี” น้ำก้มหน้าลงจนติดกับอก เพราะเหตุที่ว่าถูกจู่โจมในระยะประชิดโดยการดึงให้เข้าไปปะทะกับร่างสูงใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ในสวน
“ปละ เปล่าครับ” ไม่ใช่แค่โดนดึงไปเฉยๆ แต่ยังล็อกตัวของน้ำเอาไว้ภายใต้วงแขนแกร่งและยังเบียดร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออันงดงามนั้นมาติดกับน้ำจนแนบสนิท
“แล้วตกใจอะไร” ริมฝีปากร้อนๆพึมพำถามเสียงเบา
“ก็.. ไม่คิดว่าวันนี้จะมานี่นา พอเห็นก็เลย..ตกใจ” น้ำเบื่ยงหน้าหนีจมูกของแขกยามวิกาลที่พยายามซุกไซ้แก้มของเขา
“ก็มานานแล้ว นานพอที่จะฟัง..นายเล่นเพลงใหม่ และนานพอที่จะเห็น... ว่านายไปจูบกับใคร..”
“มะ ไม่ใช่นะ ผมไม่ได้ตั้งใจไปจูบกับพี่กิ๊ฟท์ซะหน่อ-” ร่างบางที่ลนลานแก้ตัวถูกปิดเสียงด้วยริมฝีปากแสนเอาแต่ใจ
“ใครจะเชื่อล่ะ..”
“เขื่อน! ผมไม่ได้จูบเขาจริงๆนะ มันเป็นอุบัติเหตุ” น้ำรีบประท้วงทันทีที่มีโอกาสพูด
“อย่าแก้ตัวด้วยคำพูดเลยนะ ขอเป็นการกระทำเถอะ” เขื่อนล้วงมือเข้าไปลูบไล้ในเสื้อของร่างบางที่แนบชิดเขาอยู่
“อ๊ะ ไม่เอานะ นี่มันข้างนอก..อ๊า” เสียงหวานเล็ดลอดออกมาเมื่อถูกฟันขบที่ยอดอกสีสวยจากด้านนอกของเสื้อ
“มืดจะตาย ใครจะเห็น” ปากก็ทักท้วง แต่มือก็ยังคงลูบไล้ไปทั่วร่างกายของน้ำอย่างถือวิสาสะ ตอนที่เขามาถึงก็สำรวจดูแล้วว่าสวนในบ้านของน้ำตรงไหนที่ลับตาที่สุด และก็พบว่าตรงนี้แหละ ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ แถมคืนนี้พระจันทร์ก็เป็นใจเสียด้วย
“มะ ไม่เอา ไม่ๆ” น้ำร้องห้ามเป็นพัลวันเมื่อเขื่อนเริ่มปลดเสื้อผ้าของน้ำออก
“ฉันมีของเล่นมาฝากนายด้วยนะ ไม่อยากเล่นเหรอ” พอเขื่อนพูดจบ น้ำจึงเพิ่งสังเกตว่าเขื่อนเอากระเป๋ามาด้วยใบหนึ่ง
“ของเล่นอะไร ของเล่นลามกน่ะสิ ผมไม่เล่นหรอกนะครับ” น้ำรู้ทัน แต่เขื่อนก็ไม่สนใจกลับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของน้ำออกจนหมด ขอบกางเกงทั้งชั้นในและชั้นนอกถูกรั้งลงอย่างรวดเร็ว
“อ๊า ไม่-”
“ชู่ว์ อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวเขาก็ตื่นมาดูกันหรอก” เขื่อนเอามือปิดปากร่างบางที่เริ่มจะโวยวายให้เงียบ
“อื๊อ!!” น้ำร้องเสียงหลงทั้งที่ยังถูกปิดปาก เพราะสัมผัสได้ถึงนิ้วมือเรียวยาวของเขื่อนที่ถูกเคลือบไปด้วยเจลเย็นๆรุกคืบเข้ามาจนตั้งตัวไม่ติด
“อ๊ะ..” นิ้วเรียวพยายามแทรกลึกและดึงออกสลับไปมาเป็นจังหวะ ทำเอาร่างบางแทบทรงตัวไม่อยู่ สะโพกงามแอ่นขึ้นอัติโนมัติ ทำเอาคนตัวโดขี้แกล้งต้องอมยิ้ม
“หึหึ ชอบละสิ แต่ใจเย็นนะ นี่ยังไม่ถึงเวลา” แล้วเขื่อนก็ถอนนิ้วออกทันที ก่อนจะหันกลับไปค้นของในกระเป๋าโดยไม่ห่วงว่าน้ำจะหนีเข้าบ้าน เพราะตอนนี้ร่างบางกึ่งนั่งกึ่งนอนหอบหายใจกระเส่ายั่วยวนอยู่
“ขะ เขื่อน หาอะไรน่ะ” น้ำพยายามเค้นเสียงถาม ดวงตาคู่สวยเริ่มร้อนรนยิ่งขึ้นเมื่อเห็นของที่เขื่อนเอาออกมาจากกระเป๋าชัดๆ
“มะ ไม่นะ เขื่อนจะใช้ไอ้นั่นไม่ได้นะ” น้ำร้องห้ามเสียงสั่น ทว่าจะลุกหนีก็ไม่มีแรง
“หึหึ อย่าปฏิเสธขนาดนั้นสิ ฉันเอามาเพื่อนายเลยนะ ลองก่อน แล้วจะติดใจ”
“อื้อ!!” ร่างบางพยามยามจะร้องห้ามเมื่อคนตัวโตเอาเจ้าสิ่งนั้นมาจ่อที่ปากทาง นิ้วเรียวยาวเบิกทางก่อนจะค่อยๆดันของเล่นอันไม่เล็กไม่ใหญ่แต่ความยาวกินขาดเข้าไปช้าๆ ร่างบางครวญครางรัญจวญใจ ทำให้ร่างสูงต้องข่มใจไม่ดันไปทีเดียวจนสุด เขื่อนดันมันอย่างใจเย็น ยามเห็นอีกฝ่ายเกร็งแน่น เขาจะหยุดแล้วหมุนควงของเล่น ก่อนดันเข้าใหม่ทีละน้อยอีกครั้ง จนคนตัวโตรู้สึกว่ามันใกล้จะสุดปลายทางของร่างบาง จึงดันเข้าไปรวดเดียว
“อึ๊ก!” ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อมันสอดเข้าไปจนสุด เขื่อนโน้มตัวลงต่ำเพื่อพิจารณาผลงาน ช่องทางที่กลืนกินของเล่นเข้าไปจนหมดดูลื่นเป็นเมือกเพราะเจล รอบๆช่องทางเป็นสีแดงก่ำ แค่มองด้วยตายังรู้เลยว่ามันต้องกำลังตอดรัดอย่างแน่นอน เขื่อนไม่รอช้าใช้ลิ้นแตะและเลียรอบๆ
“อะ อึด..อึดอัดนะครับ” เสียงหวานใสดังแผ่วเบา ใบหน้าหวานยามนี้ฉาบไปด้วยสีแดงเรื่อ อายก็อาย เสียวก็เสียวจนทำหน้าไม่ถูก
“ฉันฝากญาติซื้อมาจากญี่ปุ่นเลยนะ ชอบมั้ย” เขื่อนเงยหน้าถามร่างบาง
“อะ อืม..”
“หืม ว่าอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน”
“อะ ชอบ..” น้ำพึมพำหน้าแดงก่ำ แสนจะอับอายเมื่อรู้ว่าตัวเองชอบเจ้าสิ่งที่เขื่อนปรนเปรอให้เหลือเกิน
“ดี เด็กดี” เขื่อนจูบที่ขมับร่างบางขณะรูดซิบกางเกงตัวเองแล้วดึงเอาแก่นกายออกมาจ่อตรงหน้าน้ำ
“จะทำอะไร ไม่เอานะ” น้ำหันหน้าหนี แต่เขื่อนก็ล็อกคางเอาไว้ให้หันกลับมาจนได้
“นายนี่นะ อะไรๆก็ไม่เอา แต่พอตอนทำละครางเอาๆ”
“อุ๊บ!” น้ำอ้าปากจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออกเพราะเขื่อนฉวยโอกาสดันส่วนนั้นเข้ามาแน่นจนคับปาก
“อา...น้ำ สุดยอด เลียมันสิ” ร่างบางทำตามที่เขื่อนพูดอย่างเก้ๆกัง ลิ้นเล็กๆโลมเลียโดยคิดว่ามันคืออมยิ้มที่หวานล้ำ น้ำทั้งดูดทั้งเลีย ทั้งขบเม้มจนเขื่อนกลั้นไม่อยู่ ปล่อยให้หยาดน้ำสีขาวพุ่งเข้าไปในปากของน้ำ
“อืม..” เขื่อนประกบจูบและควานลิ้นเข้าไปชิมรสชาติน้ำสีขาวในปากน้ำ
“เก่งนะเรา”
“อ๊า!” น้ำกรีดร้องเบาๆ เมื่อนิ้วแข็งแรงค่อย ๆ จับส่วนปลายที่โผล่ออกมา ขยับโยกราวกับจะหยอกเย้า เรียกเสียงครางใสได้ชะงัดนัก ยิ่งขยับดึงออกร่างบางยิ่งสั่นสะท้าน แกมเกร็งแน่น เขื่อนต้องค่อย ๆ ปลอบจูบพลางลูบแผ่นหลังเรียบลื่นให้ผ่อนคลาย
ก่อนจะดึงออกอย่างช้า ๆ
“โอ๊ะ!” เมื่อของเล่นทั้งอันหลุดออกมาพร้อมกับเจลหล่อลื่นที่เยิ้มช่องทางไปหมด เขื่อนรีบสอดแก่นกายตื่นตัวแข็งแกร่งเข้าไปแทนที่ ร่างบางผวาเฮือกแล้วจิกเล็บที่หลังของเขื่อน เสียงครางเกือบดังออกมาอีกระลอก แต่ถูกประกบปิดด้วยริมฝีปากจากคนตัวโตที่ทั้งบดขยี้หนักหน่วงจนแทบไม่มีเสียงร้องหลุดออกมาได้ สะโพกแกร่งขยับโยกเข้าออกสวนทั้งไวทั้งแรงจนคนด้านล่างเริ่มออกอาการไม่ต่างกัน ทั้งคู่จูบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อหยุดเสียงที่เกิดขึ้นไม่ให้ชาวบ้านตื่นมาชมหนังสดท่ามกลางแสงจันทร์แบบนี้
“อะ..อ๊ะ..” น้ำพยายามเก็บเสียงร้องให้เบาที่สุดเลยส่งความเสียวซ่านที่ได้รับผ่านเล็บมือที่จิกบนบ่ากว้าง เรียวขาเกี่ยวกระหวัดกับสะโพกของร่างสูงที่กำลังขยับเข้าออกโดยไม่รู้ตัว
“ชอบมั้ย แบบนี้” เขื่อนถามน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะถอนกายออกเกือบสุดและกระแทกเข้าไปทีเดียว ร่างบางใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความลึกล้ำที่เขื่อนสอดแทรกเข้ามา ฟันซี่เล็กขบเม้มที่ริมฝีปากตนเองจนแดงก่ำ
“อย่ากัดปากสิน้ำ เดี๋ยวปากเป็นแผลนะ” เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำกัดปาก เขื่อนจึงประกบจูบลงไป ลิ้นร้อนไล้ชิมไปทั่วโพรงปากหวานชื้น สะโพกหนาเริ่มเร่งจังหวะถี่ขึ้นหนักหน่วงขึ้น ประกอบกับแรงบีบรัดของคนด้านล่างทำให้เขื่อนยิ่งกระแทกแรงขึ้นอีก
“อื๊อ ขะ เขื่อน อ๊ะ” น้ำร้องเรียกเสียงสั่น สะโพกมนแอ่นขึ้นรับแรงกระแทก ใบหน้าหวานทำสีหน้ายั่วยวนพาให้คนข้างบนกระหน่ำไม่ยั้ง
“เขื่อน ไม่ไหวแล้วนะ อือ อ๊ะ” ช่องทางคับแคบเริ่มตอดรัดแน่นขึ้นเพราะเจ้าของร่างใกล้จะถึงฝั่งฝัน ความเสียววกระสันต์เพิ่มทวีจนควบคุมไม่ไหว สะโพกกดกระหน่ำเร่งเร้า มือแข็งกระชากสะโพกมนเข้าหาหนักหน่วงและแนบแน่น
“อื๊อ..!” น้ำรู้สึกเหมือนสติกำลังจะหลุดลอย ดวงตามองเห็นเพียงใบหน้าของเขื่อนที่มีเหงื่อท่วม ดวงตาคู่งามหรี่ปรือ ร่างบางกระตุกเบาๆปล่อยให้น้ำรักพุ่งออกมาเปรอะเต็มหน้าท้องไปหมด ร่างสูงสาวออกและเสียบเข้าไปดังลั่นก่อนจะคาไว้และปล่อยให้สายน้ำอุ่นๆฉีดเข้าไปในช่องทางจนหมด
“โคตรดีเลยน้ำตาล” เขื่อนฟุบตัวลงมาทาบทับน้ำจนแนบแน่น เสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูนิ่ม
“เข้าบ้านเถอะครับ...เดี๋ยวมีคนมาเห็น..”
“ฮื้อ เดี๋ยวสิ” เขื่อนขืนตัวไม่ให้น้ำดันออก อาวุธที่คาอยู่ในช่องทางเริ่มตื่นตัวอีกครั้ง
“ไม่เอานะเขื่อน พอก่อน”
“ขออีกรอบนึงนะ นะ” หน้าคมอ้อนวอนซุกไซ้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น มือหนาพยายามเร่งเร้าอารมณ์ของร่างบางแต่ดูท่าร่างบางจะไม่เล่นด้วย
“อ๊า อะ อย่า” พอเห็นว่าคนด้านล่างไม่ยอมลูกเดียว ก็ต้องฝืนใจกันบ้างละ(ที่ผ่านมายังฝืนใจไม่พอใช่มั้ย) เขื่อนอาศัยน้ำรักที่หล่อลื่นช่องทางอยู่แล้วกระแทกรัวต่ออีกรอบ ร่างสูงชักออก และกระแทกเข้าซ้ำๆกันหลายที มือหนาล็อกแขนน้ำเอาไว้ไม่ให้ขัดขืน ตอนนี้อารมณ์ของเขาถึงขีดสุดแล้วตื่นตัวถึงขีดสุดโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ร่างกายของน้ำทำให้เขาไม่เคยอิ่มเอมเสียที
“อื๊อ อ๊ะ อ๊า” เสียงหว่านครวญครางอีกครั้งเพราะเสียดสี ร่างสองร่างทาบทับเบียดกันแนบแน่นอยู่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมพัดเอื่อยช่วยคลายร้อนจากกิจกรรมยามดึก เมฆหนาบดบังแสงจันทร์ไม่ให้ส่องลงมามากเกินไป เวลาผ่านไปอีกนานกว่าที่ทั้งสองร่างจะหยุดพัก ร่างสูงโอบอุ้มร่างบางที่อ่อนเปลี้ยอย่างอ่อนโยน หลงเหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นไอของความรักที่ทิ้งไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ใต้แสงจันทร์
>>>>> TBC
ปล.ช่วงนี้ NC มีบ่อย เป็นเพราะว่าบีได้ลองนึกถึงเวลาที่เรามีคนรักกันใหม่ๆ
มันก็ต้องอยากใกล้ชิดเป็นธรรมดา ดังนั้นทนอ่านนิดนึงนะคะ > <
-
:m25: :m25:
-
เมื่อไหร่จะกดกันอีกอ้าาาา
-
อ๋อยยยยย
กาอักเลือดตายยยย
ขอเลือดABด่วนค่ะ
-
เขื่อน กด กันหน้าบ้านเลยหรอ
:pighaun: :pighaun:
-
ตลอดอะเขื่อน รู้ใช่มั้ยว่าคนอ่านชอบ 555
-
:jul1: :jul1: :jul1: นู๋ขาดใจตายแล้วคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:jul1: :jul1: :jul1:
หน้าบ้านเลยหรอ :z1:
-
เขื่อนเกรงใจสถานที่บ้างอะไรบ้างนะ
มันเหมาะมั้ยเนี่้ยะ ตายยยยยยยย :z1: :z1:
-
:m25: :m25: จะพยายามทนไม่ให้เลือดมันหมดตัวไปซะก่อนนะ
-
+1 ครับ
อ่าน 7 ตอนรวด
บอกได้คำเดียว...ชอบ :haun4:
ขอบคุณครับบีบีจัง
-
แรงอ่า
หน้าบ้านเลย
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 8
ภายในโรงเรียนวันนี้ดูวุ่นวายผิดจากปรกติ ทั้งที่เป็นช่วงเวลาตรู่แต่กลับมีนักเรียนเดินกันไปทั่วทุกแห่ง เพราะว่าวันนี้คือวันจัดงานโรงเรียน นักเรียนทุกชั้นปีจึงมาดูแลสถานที่จัดงานของตัวเองเพื่อความพร้อม ไม่เว้นแม้แต่นักเรียนชั้นม.4อย่างน้ำ ที่ตอนนี้กำลังตื่นเต้นที่สุดในชีวิต...
“น้ำตาล คุณไปเช็คเสียงเปียโนหรือยัง” เสียงอาจารย์ปฐพีเรียกให้น้ำที่นั่งอึ้งรู้สึกตัว
“อะ อ๋อ กำลังจะไปเช็คครับ” น้ำพยักหน้ารับแบบมึนๆ อาจารย์ดึงแขนทั้งสองข้างของน้ำให้หันมามองหน้า
“คุณใจเย็นๆนะ ไม่ต้องตื่นเต้น คุณต้องทำได้อยู่แล้ว” มืออุ่นๆของอาจารย์ประคองแก้มน้ำเอาไว้ให้ได้สติ ใบหน้าซีดๆเริ่มมีสีเลือดอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับ” น้ำยิ้มขอบคุณแล้วรีบผละไปเช็คเสียงเปียโน
ติ๊ง...
ติ๊ง ติ๊ง...
นิ้วเรียวทดสอบเสียงแต่ละคีย์ ใบหน้าซีดดูสดใสขึ้น ดวงตาฉายแววเป็นประกาย ดวงตาหวานหลับตาพริ้มโดยไม่ต้องมอง เพราะสำหรับน้ำ เปียโนคือส่วนหนึ่งของร่างกาย จังหวะตัวโน้ตเริ่มประกอบกันเป็นทำนอง
“อารมณ์ดีแล้วเหรอ” ไม่ทันตั้งตัว เสียงทุ้มนุ่มที่เขาได้ยินทุกคืนจนคุ้นเคยดังขึ้นข้างหู เขื่อนเดินฝีเท้าเงียบกริบเข้ามาจนประชิดตัว นี่เขาเผลอตัวขนาดนี้เลยเหรอ
“อยากลองทำบนเปียโนดูมั้ยน้ำ หืม?” ปลายนิ้วเย็นเขี่ยตรงแก้มใส ลมหายใจอุ่นคลอเคลียข้างหู
“บ้า ไม่ได้นะครับ เดี๋ยว..” เสียงหวานชะงักไปไม่กล้าพูดต่อ
“เดี๋ยวอะไร?”
”เดี๋ยว..เขื่อนทำ..เปียโนพัง...” น้ำพูดเสียงอ่อย
“หึหึ นึกว่าอะไร ไม่พังหรอก ฉันไม่ได้ซาดิสม์ขนาดนั้นนี่”
“น้อยไปสิ...” น้ำบ่นอุบอิบพลางนึกถึงเรื่องที่เขาเผชิญแทบทุกคืน
“อะไรกัน นายก็ชอบไม่ใช่เหรอ อย่ามาบ่น หึหึ” พอได้ยินที่เขื่อนพูด ร่างบางก็หน้าแดง
“เมื่อกี้น่ะ ฉันเห็นนะ” เขื่อนโพล่งขึ้นมา
“เห็นอะไรครับ?”
“เห็นไอ้อาจารย์นั่น มันจับมือนาย..”
“แล้ว ?” ใบหน้าหวานแสดงสีหน้างงงวย
“ห้าม ให้ มัน จับ” เขื่อนเน้นทีละคำช้าๆและชัดเจน
“หา? ทำไมครับ”
“ไม่ทำไม แต่ห้ามจับ โอเค๊?” เขื่อนลงนั่งข้างน้ำ
“...” น้ำนึกถึงอาการแบบนี้ อาการที่เขามักจะเห็นในหนัง เวลาที่พระเอกเห็นนางเอกไปคุยกับชายอื่น เฮ้ย แต่เขาไม่ใช่นางเอกนะ
“ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ ไม่เห็นเป็นไร-” เขื่อนไม่รอให้น้ำเถียงจนจบ มือหนากุมไปที่สะโพกมนภายใต้ชุดนักเรียนและประทับจูบแนบชิด
“ฉันก็ไม่เคยเห็นนายเป็นผู้หญิงเลยสักครั้ง” เขื่อนมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อ นี่เขาทำให้น้ำตื่นเต้นเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
“ครับ..” หน้าหวานก้มเงียบเพราะความอายที่ถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัว ภายในสมองรับรู้คำสั่งของเขื่อนแต่ไม่พูดออกมา
‘จะเอาอะไรกับคนปากแข็ง...’ น้ำคิดในใจ
“ซ้อมคล่องรึยัง”
“ครับ แล้วเขื่อนล่ะ”
“อืม” สองร่างนั่งเคียงข้างกันต่อไปเงียบๆ ร่างหนึ่งกุลีกุจอตรวจเช็คสภาพเครื่องดนตรี อีกร่างหนึ่งนั่งกระดิกเท้ามองอีกฝ่ายเพียงอย่างเดียว เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนใกล้เวลาแสดง
“น้ำ แล้วมะนาวล่ะ” เขื่อนถามหลังจากที่เอาแต่นั่งมองร่างบางเงียบๆมานาน
“มะนาวไปแต่งตัวครับ”
“...ตั้งแต่หกโมงยันเก้าโมงนี่นะ..”
“ครับ ผู้หญิงก็แต่งนานแบบนี้ละ” พอพูดจบประตูก็เปิดผลัวะออกมาทันที ร่างงามละออกในชุดเดรสสีสวยเดินออกมาหาน้ำ
“สวยจังเลยมะนาว” น้ำมองมะนาวอย่างตะลึงๆ เดิมทีน่ารักอยู่แล้ว ยิ่งมาแต่งองค์ทรงเครื่องยิ่งดูสวยน่ารักขึ้นไปอีก
“ขอบใจจ้ะ อ๊ะ แล้วน้ำไม่ไปเปลี่ยนชุดล่ะจ๊ะ เขื่อนไม่เตือนน้ำตาลเลยนะ” เสียงใสลอดริมฝีปากเคลือบสีชมพูใสตำหนิเขื่อน
“.....” ไม่รู้จะเถียงอะไรก็เลยเบือนหน้าหนีซะงั้น
“ผมแต่งแป๊บเดียวแหละ งั้นเดี๋ยวผมมานะ” น้ำคว้าถุงเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ
“เอ๊า เขื่อนจะไปไหนน่ะ” มะนาวร้องเรียกเมื่อเห็นเขื่อนลุกไปด้วย
“ฉี่” เสียงห้วนตอบมาสั้นๆ
“อ๊ะ” น้ำตกใจเมื่อมีมือมากั้นไม่ให้เขาปิดประตูห้องน้ำ
“เขื่อน ไม่กวนนะครับ ผมรีบ” ร่างบางกอดถุงแน่นและห้ามไว้ก่อนเลย
“ฉันก็รีบ อุตส่าห์มาช่วยแต่งนะ” เขื่อนพูดเรียบๆก่อนจะดึงผาชักโครกลงและนั่งบนนั้น
“...”
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า รีบเข้าเถอะ” เขื่อนเร่ง
“ครับ..” น้ำปลดกระดุมเสื้อหวั่นๆ เขื่อนยื่นมามารับเสื้อนักเรีนจากน้ำและพับใส่ถุงให้พร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบกริบให้แทน พอใส่เสื้อเรียบร้อยก็เป็นคราวของกางเกง แต่ก่อนที่จะถอดเปลี่ยน น้ำก็เงยหน้ามองเขื่อน
“เปลี่ยนไปเถอะน่า ฉันไม่ปล้ำหรอก” ร่างสูงพูดเหนื่อยๆ เขาก็อดทนเป็นนะ ไม่ได้หื่นอย่างเดียว สายตาคมจับจ้องร่างบางที่ปลดกางเกงออกอย่างเก้กังเพราะห้องน้ำมันแคบ กางเกงในสีขาวปรากฎสู่สายตา ใบหน้านิ่งหลุบต่ำอย่างไม่สนใจและยื่นกางเกงสแลคให้
‘ทนไว้ลูก’ มือใหญ่กำแน่น สายตาแอบมองเรียวขาขาวจั๊วะที่เขาชอบฟัดอยู่เสมอ
“เป็นยังไงครับเขื่อน” เขื่อนเงยหน้ามองร่างตรงหน้า ร่างบางใบหน้าหวานภายใต้เสื้อเชิ้ตและกางเกงสแลคดูแปลกตา
“อืม อย่างน้อยวันนี้นายก็ไม่ไปน่ารักแข่งกับมะนาวละนะ หึหึ”
“ผมจะไปน่ารักแข่งกับมะนาวได้ยังไง ผมเป็นผู้ชายนะ” ว่าแล้วก็เปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกไปเลย ผมก็รีบตามไปติดๆ
“น้ำตาล เท่จังเลย” มะนาวยืนอยู่ตรงหลังเวที ร่างบางในชุดสวยนั้นมีรอยยิ้มที่แฝงความประหม่า
“ไม่ต้องตื่นเต้นนะมะนาว” น้ำจับมือของมะนาวมาบีบให้กำลังใจ
“มะนาวจะพยายามนะ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ มะนาวรู้สึกว่าหัวใจของมะนาวเต้นแรงมากเลยละ”
“เธอทำได้อยู่แล้วละมะนาว ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะไปเตรียมตัวรอหลังม่านนะ” ทั้งน้ำและมะนาวหันไปมองคนที่ไม่น่าเชื่อว่าจะให้กำลังใจคนอื่นเป็น
“ขอบใจนะเขื่อน” เขื่อนไม่ได้ตอบรับอะไร แค่พยักหน้ายิ้มๆแล้วไปประจำที่ตนเอง เสียงพิธีกรบนเวทีและเสียงปรบมือที่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าการแสดงที่กำลังเล่นจบแล้ว อาจารย์ปฐพีคอยดูแลให้นักเรียนชั้นม.6 ยกเปียโนหลังที่น้ำเล่นประจำไปไว้บนเวที
“น้ำตาล ขอมะนาวกอดน้ำตาลหน่อยได้มั้ย” น้ำหันไปมองมะนาวที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ ตาแป๋วๆบนใบหน้าน่ารักนั่นช่างน่าเอ็นดู
“อืม” น้ำยิ้มให้และกอดมะนาวแน่น มือเล็กๆของมะนาวโอบอยู่ที่หลังของน้ำ
“นี่ จะกอดกันอีกนานมั้ยครับ” อาจารย์ปฐพีทักขึ้น ทำให้ทั้งสองคนผละจากกัน ใบหน้าของมะนาวเจือไปด้วยสีแดงนิดๆแต่ก็ไม่มีท่าทางตื่นเต้นแล้ว
“ไปกันเถอะจ้ะน้ำตาล” มะนาวเดินไปหลังม่าน ใบหน้าหวานหันมาหาเขาและส่งมือมาให้ น้ำสัมผัสกับมือของมะนาวและเดินออกไปพร้อมกัน
“ต่อไปจะเป็นการแสดงของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 1 นะครับ เชิญชมได้เลย”
พรึ่บ
ไฟบนเวทีปิดลงจนมืดสนิท น้ำปล่อยมือจากมะนาวและไปนั่งลงที่เปียโน ความมืด ทำให้มองไม่เห็นอะไร แต่สายตาของน้ำก็ยังคงเพ่งมองไปในจุดที่เขื่อนน่าจะอยู่ น้ำสูดหายใจลึกๆและวางมือลงบนแป้น
“น้ำตาล พร้อมรึยังจ๊ะ” เสียงมะนาวกระซิบถามเบาๆ ผมขานรับไปสั้นๆ แต่สายตาของผมยังคงมองหาเขื่อนอยู่ ทันใดนั้น เสียงขลุ่ยก็ดังขึ้นมาเป็นจังหวะเพลง ผมรู้สึกเหมือนว่ามีแสงอุ่นๆสาดส่องให้จิตใจของผมอบอุ่นขึ้นทีละน้อย และโดยไม่รู้ตัว นิ้วของผมก็เริ่มบรรเลงท่วงทำนอง และไปบนเวทีก็ค่อยๆสว่างขึ้นช้าๆ
‘ผมรับรู้ได้ถึงนาย’ ผมมองเห็นมะนาวยืนประสานมือไว้แนบอก และหลับตาพริ้ม เสียงขลุ่ยกับเปียโนยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆ จนถึงท่อนที่มะนาวเริ่มร้อง เสียงหวานใสกังวานดังก้องไปทั้งห้องแสดง
เหมือนฝนตกตอนหน้าแล้ง
เหมือนเห็นสายรุ้งขึ้นกลางแจ้ง
เหมือนลมหนาวเดือนเมษา
เหมือนว่าใจอ่อนล้ากลับแข็งแกร่ง
เหมือนคนกำลังมีรัก
เหมือนคนหลงทางพบคนรู้จัก
เหมือนเจอของสำคัญที่หล่นหาย
เหมือนร้ายนั้นกลายเป็นดีมาก
เหมือนที่ฉันนั้นได้มาพบกับเธอ
ชีวิตฉันจึงได้เจอ
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
โอ้...เธอ ทำให้ฉันรู้จัก
ความรักที่ไม่มีเหมือนใครใด
ได้มามีเธอนั้นเป็นคนให้
หัวใจอยากให้เธอรู้
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
ผู้คนในห้องแสดงต่างพากันเงียบกริบไปชั่วขณะหนึ่ง จวบจนเพลงจบเสียงปรบมือจึงดังขึ้นสนั่น มีเสียงตะโกนร้องขอให้แสดงอีกรอบจนพิธิกรต้องดึงม่านลง
“มะนาว วันนี้มะนาวร้องได้เพราะมากเลยนะ เสียงใสมากเลย”
“จริงเหรอจ๊ะ มะนาวตื่นเต้นมากเลย รู้สึกว่าเสียงสั่นนิดๆด้วยละ แต่น้ำก็เล่นดีนะ เล่นดีมากเลยด้วย” ทั้งสองคนยังคงมีท่าทีที่ตื้นเต้นไม่หาย
“อืม ตอนแรกน้ำก็เกือบจะเล่นไม่ออก แต่พอได้ยินเสียงขลุ่ยของเขื่อน ก็รู้สึกว่ากล้าเล่นขึ้นมาเลยละ” น้ำมองหาเขื่อน แต่ก็ไม่เจอ ทั้งหลังม่านและที่ห้องพักก็ไม่มี
“นั่นสิจ๊ะ เขื่อนเป่าขลุ่ยดีมากเลยละ มะนาวขนลุกเลยนะ” มะนาวทำท่าขนลุกให้ดูด้วย
“พวกเธอเล่นได้ดีมากเลยนะ” อาจารย์ปฐพีเดินเข้ามาทัก
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ” ทั้งน้ำและมะนาวพูดพร้อมกัน
“ฮ่าๆ ไปนั่งพักกันก่อนเถอะ อย่ายืนคุยเลย” อาจารย์ปฐพีจับไหล่ของทั้งสองคนให้ไปนั่งที่ห้องแต่งตัว แต่พอนั่งไม่ทันไรน้ำก็ลุกลี้ลุกลนจนอดไม่ไหวต้องลุกออกมา
“น้ำขอไปเดินเล่นหน่อย มะนาวเปลี่ยนเสื้อผ้าไปนะ” บอกทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็รีบเดินออกมา รีบเดิน...เพื่อจะมาหาใครคนหนึ่ง ขาทั้งสองข้างพาน้ำเดินหาไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“Um….” เสียงตอบรับพึมพำในลำคอ ตามมาด้วยเสียงสนทนาที่เร็วปรื๋อจนจับใจความไม่ทัน หรือว่าเขื่อนจะคุยกับคนที่ชื่อแซมมี่กันนะ ทั้งที่รู้ว่าการแอบฟังเป็นเรื่องที่ไม่ดี แต่ขาของน้ำก็ยังไม่ยอมก้าวออกไปจากที่นี่
“I miss you to, Sammy” ประโยคบอกลาสุดท้ายที่น้ำได้ยินชัดถ้อยเต็มสองหู ถึงแม้น้ำจะโง่ภาษาแค่ไหน แต่ประโยคง่ายๆแค่นี้ก็รู้ความหมาย
‘ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกันแซมมี่’
มือของน้ำแตะลงบนอก หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมา มันคืออะไรกันนะ ไอ้ความรู้สึก แปล๊บ ในจิตใจ ทั้งๆที่เขื่อนจะไปบอกคิดถึงใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของน้ำ แต่ทำไมน้ำถึงรู้สึกไม่ดีแบบนี้ อยากจะไปให้พ้นจากที่นี่เหลือเกิน
“น้ำ จะไปไหน” ไม่ทันจะเดินหนี เสียงทุ้มนั่นก็เรียกขึ้นเสียก่อน คนที่กำลังจะเดินหนีไปหยุดชะงักทันที
“ถามว่าจะไปไหน” น้ำห่อไหล่ เพราะรู้สึกว่าเสียงของเขื่อนดังขึ้นที่ข้างหู ใกล้เสียจนขนลุกซู่
“จะไปเปลี่ยนชุดครับ”
“แล้วเดินมาทางนี้ทำไม หรือว่าเดินหาฉัน?”
“เปล่านี่ครับ” นั่นสินะ จะเดินหาทำไม เขาไม่ต้องการความหวังดีจากเราหรอก
“งั้นเหรอ...ก็ไปเถอะ” น้ำเสียงที่ไม่ใยดีทำให้น้ำต้องหันควับไปดู นี่น่ะเหรอน้ำเสียงของคนที่เคยสัมผัสเขาอยู่ทุกคืน แต่เขื่อนก็ไม่ได้สนใจอะไร กลับมีทีท่ากดโทรศัพท์มือถือต่อไปโดยไม่สนใจน้ำ และไม่เห็นแม้แต่แววตาที่เจ็บปวดเลยสักนิด
“.....” น้ำไม่ได้ตอบรับอะไรกับคำพูดนั้น เพราะจู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาจุกแน่นที่อก ตาก็ร้อนผะผ่าว น้ำตาก็พาลจะไหล นี่เขาเสียใจทำไมกันนะ
“แค่คำว่ารัก เขาคงไม่ได้มีให้เราคนเดียวสินะ” น้ำเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพง มือขยี้หัวตัวเองเพื่อเรียกสติ
“จะนอยด์อะไรเนี่ยเรา” น้ำตบแก้มตัวเองเบาๆเพราะหวังว่าจะหายหงุดหงิด แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งตบก็ยิ่งรู้สึกว่าน้ำตาเอ่อออกมามากกว่าเดิม
“อึก...” เสียงเล็กๆพยายามกลั้นสะอื้น แม้เสียงจะไม่เล็ดลอด แต่น้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมแค่ได้ยินเขาคุยกับคนอื่น แค่เขาไม่สนใจเรา ก็จะต้องเสียใจขนาดนี้ ทำไมต้องเจ็บปวดขนาดนี้
>>>>> TBC
อยากรู้จักแซมมี่ ย้อนไปอ่านตอนนี้เค่อะ >> Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1243103#msg1243103)
-
เริ่งหึงหวงละน้ำตาล
-
sammy เป็นใครง่ะ
อยากรู้ :m31:
-
มันเป็นเหมือนเกมรึเปล่า
ใครรักก่อน แพ้
-
เออเนาะคนเรา อยากรู้ก็อยากรู้ แต่ก็ไม่กล้าถาม ก็เลยต้องคิดเอาเอง
คิดในทางที่ทำร้ายตัวเองซะด้วย ส่วนเขื่อนก็พอกัน ไม่รู้จักบอก เฮ้อ
-
เฮ้ออ ยังคงคลุมเครือกันต่อไปสำหรับความรักของเขื่อน
-
โถ่น้องน้ำตาลลลล
-
เขื่อนอ่ะ เหมือนชอบทำดีตอนอยากได้น้ำเลยนะ
น้ำหึงก็บอกมาเหอะ สงสัยก็ถามไป อย่ามานั่งคิดเองคนเดียวน่า
:z3: :z3:
-
เฮ่ออออออออ อย่าได้เศร้าเสียใจไปนะจ๊ะแม่หนู๋น้อย ยังมีพี่กิ๊ฟอีกทั้งคน หุหุ
-
แซมมี่คือใคร?? คู่หมั้นเขื่อนหรอ??
หรือว่าแม่บุญธรรม??? ยังไงกันแน่
แต่ที่รุ้ๆคือน้ำตาลกำลังเสียใจ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
น้ำ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่น้ำคิดนะจ๊ะ
ใจเย็นๆนะน้ำ ลองๆดูไปก่อน
นะนาวจะให้ความกระจ่างนี้แก่น้ำได้ป่ะเนี่ย
-
อย่าเพิ่งเข้าใจผิดกัน :z3:
ว่าแต่พี่กิ๊ฟก็น่าจะโอเคน่ะน้องน้ำ :laugh:
งานนี้จะยังได้ไปซัมเมอร์กันไหมเนี่ย :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วนํ้าตาซึม :monkeysad:
มีรักแต่ยังไม่เข้าใจในเรื่องความรัก?
เป็นกําลังใจให้ต่อไป
-
แซมมี่ ชื่อมาม๊ารึป่าว ฮ่า่ๆ
-
ก็น่าเสียใจอยู่หรอก
-
อยากรู้จักแซมมี่ ย้อนไปอ่านตอนนี้เค่อะ >> Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20286.msg1243103#msg1243103)
-
เปิดตัว sammy ได้แล้ว
จะได้รู้กันซักทีว่าเป็นใคร
สำคัญกับเขื่อนแค่ไหน
สงสารน้ำตาล
:m15: :m15:
-
น้ำตาล~~~~ เป็นมาโซจริงๆ สินะ เหอๆ แล้วแซมี่เป็นใครกันแยกรู้จริง
-
คงเข้าใจผิดอะไรซักอย่างแน่ๆ เห้อ
-
คนเราก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อยากรู้ก็ถามเลยน้ำ
แต่ถ้าเขื่อนมันโกหก เดี๋ยวเรามาช่วยกันถลกหนัง แล้วเอาเกลือทาช่วยกัน...
แว้กกก ไม่ใช่แล้ว น้ำอย่าคิดอะไรเองคนเดียว ส่วนไอ่เขื่อน บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้น้า :angry2:
-
:pig4:
-
เขื่อนฮะอย่าซึนให้มากนัก น้องร้องไห้แล้วนะ เคลียร์ด่วน ๆ
-
อยากอ่านอีก อยากอ่านอีก ขอสองเลยได้ปะคะ หุหุ
-
พาอารมณ์ซึนไปด้วยเลย 555+
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 9
“น้ำตาล กลับบ้านกันเลยมั้ยจ๊ะ” เสียงมะนาวร้องทักผมที่กำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากในห้องเรียน เอ๊ะ นี่ผมเอาแต่นั่งเหม่อโดยไม่ช่วยเพื่อนๆเก็บของเลยหรือนี่
“มะนาว เก็บของกันหมดแล้วเหรอ” มะนาวพยักหน้าแทนคำตอบ
“น้ำขอโทษนะ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย..”
“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เพื่อนๆเขาก็เก็บของกันจนเกือบจะเสร็จแล้วตอนนมะนาวมาน่ะ มะนาวก็ไม่ค่อยได้ช่วยอะไรเหมือนกัน ว่าแต่น้ำเถอะ ไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ” มะนาวเอามือมาแตะหน้าผากของน้ำเบาๆ ความอบอุ่นจากมือเล็กทำให้รู้สึกดีเหลือเกิน
“น้ำสบายดี แค่เหนื่อยๆน่ะ แล้วมะนาวจะกลับเลยใช่มั้ย เดี๋ยวน้ำไปส่งนะ”
“จ้ะ” มะนาวยิ้มรับและจับมือของน้ำ เป็นเรื่องปกติธรรมดาสำหรับคนที่พบเห็นสำหรับความสนิทสนมของทั้งสองคน แต่สำหรับคนที่ไม่ได้คิดแบบปกติธรรมดา ก็มักจะมองว่ามันมากเกินไป
“เขื่อน มึงไม่รู้สึกอะไรเหรอ” โมนถามเขื่อนเสียงนิ่งๆหลังจากที่มองน้ำกับมะนาวมาพักใหญ่
“รู้สึกอะไรวะ” ดูมัน หน้าก็ไม่ละมาจากการ์ตูน แถมยังถามกลับแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“แม่ง ก็น้ำกับมะนาวอะดิ ทำไมสนิทกันขนาดนั้นวะ”
“อ้าว ก็เป็นเพื่อนสนิทกันนี่ แล้วมึงจะไปทำไมเขาล่ะ” คราวนี้เป็นไอ้คู่แฝดตอบแทนเขื่อน เขื่อนก็เอาแต่พยักหน้าเออออ
“เขื่อน มึงฟังกูนะ เรื่องนี้น่ะกูคิดมานานแล้ว” โมนดึงเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับเขื่อน ท่าทางจริงจังจนเขื่อนต้องละจากการ์ตูนในมือและให้ความสนใจเพื่อนทันที
“ว่า?”
“ว่ามะนาวน่ะ สนิทกับน้ำมากไปรึเปล่า มึงลองนึกดูนะเขื่อน ว่ามะนาวน่ะ ตั้งแต่เด็กมา เคยสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนไหนขนาดนี้มั้ย” ท่าทีร้อนรนของโมนทำให้เขื่อนอดคิดไม่ได้ พอมานึกๆดูมันก็จริงดังที่โมนว่า เพราะถึงแม้เขาจะไม่สนิทกับมะนาวเท่าไรนัก เพราะเขาอยู่อังกฤษตั้งแต่เด็กๆ เลยไม่ค่อยได้เล่นกัน แต่ว่าก็พอจะรับรู้ว่ามะนาวมักไม่สนิทถึงเนื้อถึงตัวกับเพื่อนผู้ชายทุกคนที่รู้จัก เอาตามจริงก็มีแค่น้ำนี่ละ
“ใช่มั้ยละมึง เพิ่งสังเกตอะเดะ” โมนมันหน้างอเลยครับ สงสัยหึงน้ำแน่เลย
“มันก็จริงอย่างที่มึงว่า แต่มึงลองคิดอีกมุม น้ำอะ หน้ามันหวานเหมือนผู้หญิงเลยนะ มะนาวคงคิดว่ามันเป็นเพื่อนผู้หญิงเหมือนกันมากกว่า” สองแฝดพยักหน้าเออออด้วย
“เขื่อนๆ งั้นขอกูลองชิมน้ำได้ปะ ว่ามันหวานจริงเปล่า โอ๊ย” ผมหันไปตบกบาลไอ้เทมส์ ก่อนจะหันมาคุยกับโมนต่อ
“มึงไม่ต้องกลัวหรอกโมน ยังไงกูก็ระวังอยู่เหมือนกันแหละ ของๆกู เรื่องอะไรจะให้คนอื่นมาแย่งไปง่ายๆ” โมนพยักหน้ารับและไม่พูดอะไรอีก
“นี่น้ำตาล มะนาวถามอะไรอย่างได้มั้ยจ๊ะ” เสียงหวานจากร่างบางที่นั่งเหยียดยาวบนโซฟาถามขึ้น
“อะไรเหรอมะนาว” น้ำวางแก้วน้ำหวานลงบนโต๊ะ แล้วนั่งตามข้างๆ
“ทำไมน้ำตาลยังไม่มีแฟนเหรอจ๊ะ”
“....” จะตอบว่ายังไงดีละครับผม
“เอ่อ...น้ำตาลคง..ไม่ได้เป็นเกย์ใช่มั้ย...” พอเห็นว่าน้ำเงียบ มะนาวก็ถามต่อ
“ไม่ใช่นะ” อืม เขาไม่ใช่เกย์นะ เพราะก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้รู้สึกพิศวาสผู้ชายเลยสักนิด แต่เพราะเขื่อนน่ะแหละ...
“เหรอจะ ดีจัง แล้วน้ำตาลยังไม่มีแฟนจริงๆเหรอจ๊ะ” น้ำอึ้งอีกรอบ หัวสมองก็ประมวลผล พอนึกถึงเรื่องแซมมี่ ปากก็ตอบออกไปเพราะความน้อยใจ
“ไม่มีหรอก”
“เหรอจ๊ะ มะนาวก็ไม่มีเหมือนกัน” มะนาวยิ้มกว้าง แต่ทำไมต้องยิ้มแปลกๆแบบนั้นด้วยนะ
“แต่ว่ามะนาวน่ะ ทำไมไม่มีแฟนล่ะ ทั้งที่น้ำก็เห็นว่ามีหนุ่มๆมาชอบมะนาวเยอะเลยนะ” โมนก็คนนึงไง
“ก็มะนาวไม่ชอบพวกเขานี่จ๊ะ ตอนนี้มะนาวมีแค่น้ำก็พอแล้วละ” ทำไมฟังๆดูแล้วคำตอบของมะนาวมันแปลกๆแฮะ
“มะนาวก็พูดไปเรื่อย เพื่อนกับแฟนน่ะ มันให้ความรู้สึกไม่เหมือนกันหรอกนะ”
“เรื่องนั้นมะนาวรู้ รู้มานานแล้วด้วย” มะนาวส่งยิ้มแปลกๆมาอีกแล้ว สงสัยวันนี้มะนาวจะเหนื่อยเกินไป
“มะนาวกลับก่อนดีกว่านะจ๊ะ นี่ก็มืดแล้ว”
“อืม ให้ที่บ้านมารับเหรอ เดี๋ยวน้ำเดินไปส่งหน้าบ้านนะ” ผมยื่นมือไปให้มะนาวจับเหมือนทุกครั้ง และครั้งนี้มะนาวก็จับมือผมด้วยความเต็มใจเช่นเคย
“!” จู่ๆก็มีสัมผัสนิ่มๆมาแตะที่แก้มผม นี่มันจูบนี่นา ผมหันไปมองมะนาวแบบอึ้งๆ และก็เห็นว่ามะนาวก้มหน้างุด แก้มแดงแจ๋
“มะ มะนาวแค่ขอบใจน้ำน่ะจ้ะ ที่วันนี้น้ำมาช่วยเล่นเปียโนให้มะนาวด้วย” อ๋อ งั้นเหรอ...
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นิดหน่อยเอง” แล้วนี่ผมจะเขินทำไมเนี่ย
“ไปกันเถอะ” มะนาวดึงมือของน้ำให้ไปส่งนอกบ้าน
ตึ๊งงง!!
เสียงคีย์เปียโนดังสนั่น บ่งบอกถึงอารมณ์อันขุ่นมัวของคนเล่นได้เป็นอย่างดี ทำเอาชายหนุ่มข้างบ้านที่หวังจะมาแอบฟังเสียงเปียโนก็ยังชะโงกหน้าข้ามรั้วมาดูด้วยความแปลกใจ
“น้ำ เป็นอะไรรึเปล่า ดูอารมณ์ไม่ดีเลย” พี่กิ๊ฟท์เกาะรั้วตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าหรอกครับ แค่เพลียๆน่ะ” ปากบอกว่าเพลีย แต่สภาพหน้าดูไม่เห็นเพลีย มีหรือที่คนรู้จักมานานอย่างเขาจะดูไม่ออก
“พี่กิ๊ฟท์ ไปเข้าทางประตูสิครั-” น้ำร้องห้ามเพราะกลัวอันตราย แต่คนฟังก็ไม่ยอมฟัง กลับปีนและเดินเข้ามาจนถึงห้องรับแขกจนได้
“พี่กิ๊ฟท์อะ ไม่ฟังกันบ้างเลย” น้ำบ่นหน้างอ
“ไม่ต้องมาบ่นพี่เลย น้ำมีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า” พี่กิ๊ฟท์ลูบหัวน้ำเบาๆ
“นิดหน่อยครับ” ไม่รู้ว่าจะปิดไปทำไม แต่ก็คงไม่บอกทั้งหมดหรอกนะ
“อืม ใจเย็นๆนะ ค่อยๆคิดไป” นี่ละพี่กิ๊ฟท์ จะไม่พูดทำนองว่าให้เลิกคิดมาก เพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว คนที่ไม่เคยคิดมากไม่มีทางเข้าใจหรอก แต่แกจะบอกให้เราค่อยๆคิดไป น้ำเคยถามว่าทำไมพี่กิ๊ฟท์ถึงไม่พูดเหมือนคนอื่น แกก็ตอบกลับมาว่า ‘บอกให้เลิกคิดน้ำก็ไม่ยอมหรอก สู้พี่แนะนำให้น้ำค่อยๆคิดดีกว่ามั้ย ‘
“ขอบคุณนะครับ”
“พี่ขอเพลงแทนคำขอบคุณได้มั้ย”
“พี่อยากได้เพลงอะไรละครับ แต่บอกไว้ก่อนนะ ว่าวันนี้น้ำอาจเล่นไม่ค่อยดี”
“แค่น้ำเล่นให้พี่ก็ดีใจแล้วละ ว่าแต่น้ำเล่นเพลงคำหวานเป็นมั้ย”
“เพลงที่ประกอบเรื่องโหมโรงน่ะเหรอครับ” น้ำพอจำได้ว่าเคยได้ยิน แต่เอ..เขาไม่มีโน้ตแฮะ
“อืม พี่เอาโน้ตมาให้ด้วยนะ อยากให้น้ำลองเล่นดู” แหม เตรียมพร้อมซะขนาดนี้ก็ต้องเล่นละครับ ตามประสาคนรักดนตรีก็ไม่ขัดอยู่แล้ว
“โอเคครับ ไม่ดีอย่าว่ากันนะ” น้ำหันมาพูดยิ้มๆ ก่อนจะจัดท่านั่งและวางโน้ตตรงหน้า พี่กิ๊ฟท์นั่งมองอิริยาบถของน้ำอย่างเพลิดเพลิน แขนเล็กๆทั้งสองข้างที่วางอยู่บนคีย์เปียโน เรียวขาเนียนที่เหยียบบนเพดัล
‘อา...อยากให้ขาคู่นั้นมาเหยียบขนตัวเขาจังเลย.. เฮ้ย ไม่ใช่ๆ คิดบ้าอะไรวะเรา’ บังเอิญน้ำกำลังตั้งใจเล่น เลยไม่ทันได้สนใจพี่กิ๊ฟท์ที่นั่งตบหัวตัวเองเหมือนคนบ้า
เสียงเปียโนเพลงคำหวานที่แสนหวานสมชื่อเพลงดังขึ้น เรียกให้พี่กิ๊ฟท์มีสมาธิจดจ่ออยู่กับเพลง สายตามุ่งมั่นของน้ำในเวลาที่เล่นเปียโนช่างชวนให้คนตกหลุมรักเหลือเกิน คนร้องขอให้เล่นเอาแต่นั่งจ้องงคนเล่นจนไม่เป็นอันฟังเพลงเลย
“เป็นไงบ้างครับพี่กิ๊ฟท์ พอฟังได้มั้ย” พี่กิ๊ฟท์สะดุ้งโหยงเมื่อรู้ว่าตัวเองเอาแต่มองจ้องโดยไม่ได้ฟังเลย
“อ๋อ เอ้อ ก็ดีนะ เพราะดี”
“ไม่ได้ฟังแล้วรู้ได้ไง”
“พี่ฟังอยู่นะ ใครว่าพี่ไม่ได้ฟั-” เอ๊ะ มันไม่ใช่เสียงน้ำนี่ เสียงน้ำไม่ห้วนแบบนี้
“นั่งจ้องแต่คนเล่น จะฟังอะไรรู้เรื่องละ” พี่กิ๊ฟท์หันไปทางเสียงห้าวทันที
“นาย! ถือวิสาสะเข้ามาทำอะไรในบ้านคนอื่นกัน” ไอ้บ้านี่อีกแล้ว ที่ลากน้ำตาลของเขาเข้าบ้านหน้าตาเฉย ถือว่าหล่อรึไงวะ ถึงได้ทำตัวกวนตีนแบบนี้
“เขื่อน เข้ามาได้ยังไงครับ ผมล็อกประตูบ้านแล้วนะ” น้ำหน้าเหวอ นี่ล็อกบ้านเขาเสียหรือไงนะ
“ก็นายให้กุญแจฉันไว้ ฉันก็ไขเข้ามาสิ” ดูท่าว่าเขื่อนคงมาจากบ้าน เพราะว่าชุดนักเรียนถูกถอดออกและเปลี่ยนเป็นชุดลำลองแล้ว
“อ๋อ นั่นสิ ผมลืม” ฮึ้ย ทำไมเซ่ออย่างนี้ รู้งี้ไม่น่าให้กุญแจไปเลย ไม่ต้องมีเวลาส่วนตัวกันพอดี
“แล้วจะมานั่งทำไม กลับบ้านตัวเองไปสิ” เขื่อนโบกมือไล่พี่กิ๊ฟท์ ดูท่าพี่แกจะฉุนมากเพราะลุกยืนทำท่าเหมือนจะชกเขื่อนแล้ว
“เอ้อ พี่กิ๊ฟท์ครับ น้ำนัดเพื่อนมาทำรายงานน่ะ ตอนนี้ก็มืดแล้วด้วยเดี๋ยวมันจะเสร็จช้า พี่กิ๊ฟท์กลับไปก่อนนะครับ” น้ำถลาเข้าไปตรงหน้าพี่กิ๊ฟท์และรั้งเอาไว้
“ทำการบ้านแน่เหรอน้ำ” พี่กิ๊ฟท์ถามเสียงขุ่น
“ดูซะ” เขื่อนโยนปึกเอกสารลงบนโต๊ะ พี่กิ๊ฟท์ชะโงกหน้าดูก็พบว่าเป็นเอกสารการทำรายงานจริงๆ แต่พอน้ำเหลือบไปดู เอ..วิชานี้มันเรียนจบไปตั้งแต่เทอมที่แล้วนี่นา
“เขื่อ-” พอน้ำเงยหน้ามาจะเถียงก็ถูกเขื่อนมองตาขวาง เลยต้องก้มหน้าหลบตาต่อไป
“ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ โทรเข้ามือถือพี่เลยก็ได้ พี่กลับละ เหม็นหน้าคน” พี่กิ๊ฟท์ขยี้หัวน้ำและเดินออกไปทางประตูหน้า น้ำตามไปล็อกประตู และเดินเข้ามาหาเขื่อน
“เขื่อนมีธุระอะไรครับ”
“ไม่มีธุระ แล้วมาไม่ได้รึไง” คำตอบเอาแต่ใจ แต่ไม่รู้ทำไมน้ำต้องยิ้ม ยิ้มแสนหวาน...
“เวลายิ้มแล้วก็น่ารัก จะทำหน้าเศร้าทำไม” เขื่อนเอามือมาประคองที่หน้าของน้ำ รอยยิ้มหายไปเหลือแต่ความเขินอาย
“ผะ ผมไม่ได้ทำหน้าเศร้านี่ครับ” จู่ๆมาจับแก้มแล้วเอาหน้ามาประชิด ตกใจนะเนี่ย
“หึ โกหก” ใบหน้าคมนั้นค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นระเรี่ยใบหน้าของน้ำ เจ้าตัวหลับตาปี๋เพราะทำหน้าไม่ถูก
จุ๊บ!
จูบเหมือนเด็ก จูบเหมือนเวลาที่เราเล่นกับสัตว์เลี้ยง เสียงหัวเราะหึหึในลำคอทำให้น้ำลืมตาโพลงเพราะรู้สึกเหมือนถูกแกล้งแหย่
“เขื่อนขำอะไรครับ!” แทนคำตอบจากเขื่อน จูบที่ลึกซึ้งกว่าถูกประทับไปแทนที่ เรียวลิ้นอุ่นสอดแทรกชิมความหวาน
“อืม พอแค่นี้ก่อนนะ ที่มาเนี่ยเพราะมีอะไรมาให้ดู” เขื่อนละจากริมฝีปากนิ่ม ใบหน้าขาวเนียนมีสีหน้าเคลิ้มฝันดูเย้ายวน
“อะไรเหรอครับ” เสียงหวานสายตาปรือ จับกดเสียดีมั้ย? แต่เอาไว้ก่อนละกัน
“หึหึ” เขื่อนยกกระเป๋าใบโตขึ้นมาวางตรงหน้า ทำเอาน้ำแอบสงสัยว่าหิ้วมาตอนไหนหว่า แต่ก็ไม่มีเวลาให้คิดนานนัก เพราะเมื่อเขื่อนยกหีบไม้ขัดเงาออกมาน้ำก็เริ่มตาโต
“สวยมั้ย” เขื่อนถามน้ำที่ตอนนี้สายตาเป็นประกายวาววับไปแล้ว
“ฮื่อ สวยมากเลย เขื่อนไปเอามาจากไหนเหรอ” น้ำถลาเข้าไปสัมผัสกับขิมขนาดใหญ่ มือเล็กลูบไล้อย่างสนใจ
“ที่บ้านคุณย่าน่ะ ท่านชอบเล่นดนตรี แล้วก็สอนฉันด้วย” เขื่อนมองน้ำอย่างเอ็นดู พอเป็นเรื่องดนตรีละตาเป็นประกายเชียวนะ
“เหรอๆ แล้วนอกจากขิมมีอย่างอื่นมั้ย”
“ก็มีนะ มีระนาด มีซอ ประมาณนี้ละ”
“แล้วเขื่อนเล่นเป็นมั้ยเนี่ย”
“เป็นสิ เป็นทุกอย่างแหละ แต่ไม่เก่งเท่าคุณย่าหรอก”
“ลองเล่นคู่กันมั้ย” นั่นละคือสิ่งที่เขื่อนต้องการ อุตส่าห์แบกขิมจะมาเล่นด้วย ก็ดั๊นเจอเจ้าตัวดีเล่นเพลงไทยให้ไอ้บ้านั่นนั่งจ้องอยู่ได้
“เอาสิครับ เล่นเลยๆ” น้ำรีบกุลีกุจอไปที่เปียโน เขื่อนอมยิ้มและถามน้ำว่าจะเลือกเพลงอะไร
“ถ้าเป็นขิมก็ต้องเพลงไทยสิครับ” เขื่อนค้นโน้ตเพลงที่เขาเอาติดตัวมาและยื่นให้น้ำ เสียงโน้ตแรกถูกบรรเลงโดยแกรนด์เปียโนหลังใหญ่ และตามด้วยเสียงดังกังวานของขิม ความเพลิดเพลินที่ทำให้น้ำลืมความกังวลไปจนหมดสิ้น การได้ทำสิ่งต่างๆร่วมกับคนที่รักช่างให้ความรู้สึกแตกต่างกับการทำคนเดียวเหลือเกิน เมื่อเหลียวไปมองเขื่อนที่กำลังตั้งอกตั้งใจเล่นขิม ความขุ่นมัวเรื่องของแซมมี่ก็หายไปจากใจของน้ำ หัวใจสั่งการแต่เพียงว่าแค่เขาได้มีอยู่ในเศษเสี้ยวใจของเขื่อนก็เพียงพอ จะไม่เรียกร้องอะไรอีกแล้ว
“เพราะดีจังครับ ผมชอบเสียงขิมจังเลย” เขื่อนยิ้มเรียบๆเมื่อเห็นใบหน้าเจือความตื่นเต้นของน้ำ
“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะน้ำ” คำพูดของเขื่อนดึงเอารอยยิ้มออกไปจากใบหน้าน้ำเหมือนสับสวิตช์ น้ำไม่ชอบประโยคแบบนี้ มันเป็นการบอกนัยๆว่า มีเรื่องไม่ดี...
“มานั่งตรงนี้” เขื่อนตบที่นั่งข้างตัวเอง
“นั่งนี่ก็คุยได้ครับ” น้ำไม่อยากฟัง ไม่อยากไปนั่งใกล้ๆ แต่อยากจะหายวับไปจากตรงนี้เลยได้ไหม?
“นายจะมาดีๆ หรือให้ฉันไปลากนายมานั่งตัก” เขื่อนทำสีหน้ายียวน น้ำจึงต้องลุกไปนั่งข้างเขื่อน แต่ก็ถูกดึงไปนั่งบนตักจนได้
“เขื่อน อย่าโกงสิครับ!”
“ฉันไม่ได้บอกสักหน่อย ว่าถ้านายเดินมาดีๆแล้วฉันจะไม่จับนั่งตัก” เขื่อนซุกจมูกไปตามซอกคอของคนบนตักที่เอาแต่เบี่ยงตัวออก
“จะคุยเรื่องอะไรครับ”
“เรื่องมะนาว” น้ำทำหน้างงทันที แค่คุยเรื่องมะนาว ทำไมต้องทำหน้าซีเรียสแบบนั้นด้วย แต่ในใจก็โล่งอก ไม่ใช่เรื่องแย่ๆอย่างที่เขาคิด
“มะนาวทำไมเหรอครับ” เขื่อนเงียบ ไม่พูดอะไร แล้วคนเงียบกว่าอย่างน้ำจะถามต่อเชียวหรือ ทั้งสองก็เอาแต่นั่งเงียบๆ จนน้ำกำลังจะผละไปนั่งบนโซฟานั่นแหละ เขื่อนจึงเปิดปาก
“คือว่านะ ไอ้โมนมันหึงที่นายสนิทกับมะนาว”
“บ้าแล้ว”
“เรื่องจริง มันอิจฉาที่นายสนิทกับมะนาว”
“ผมกับมะนาวเป็นเพื่อนกันนะครับ” สวยน่ารักขนาดมะนาวจะมาสนใจผู้ชายอ่อนแอแบบผมทำไมกัน
“เฮ้อ ก็นั่นละ แต่โมนมันหึง นายก็ระวังตัวหน่อยละกันนะ อย่าไปถึงเนื้อถึงตัวอะไรกันมาก” เขื่อนขมวดคิ้ว อันที่จริงต้องบอกกับมะนาวต่างหากว่าอย่ามาถึงเนื้อถึงตัวกับน้ำมาก ตัวเขาเองไม่ห่วงน้ำเลย แต่ห่วงมะนาวมากกว่า ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่ามะนาวคิดยังไงกับน้ำ แถมไอ้คนตรงหน้าเขาก็ไม่รับรู้อะไรเสียเลย
“ไม่เข้าเรื่องเลย โมนคิดมากไปเอง”
“เถอะนะ คิดซะว่าฉันขอ” เขื่อนทำหน้าเว้าวอนจนน้ำใจอ่อน
“ผมเคยขัดใจเขื่อได้ด้วยเหรอ...” น้ำหน้าหงิก
“หึหึ น่ารัก มาหอมทีนึง”
“ไม่เอา หอมทีไรลามปามทุกทีเลย”
“อย่างกดิวะ มาเร็ว” และแล้วร่างบางที่พยายามดิ้นหนีก็ไม่พ้นแรงควาย พอถูกจับกดจนหลังติดโซฟา ก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาอีกเลยจนเกือบเช้า...
>>>>> TBC
ปล.1 :: เรื่องราวยังไม่คลี่คลาย เก็บเอาไว้เป็นประเด็นสำคัญดีกว่าเค่อะ
ปล.2 :: บีเองก็อยากลงเยอะๆนะคะ แต่ว่าตั้งกฎกับตัวเองไว้แล้ว ลงวันละนิด ดีกว่าลงทีละเยอะๆแล้วหายยาวนะคะ :)
-
:m20: :m20: :haun4:หื่นแตก ไปห้ามเขาแต่ไม่ห้ามตัวเองมั่งละเขื่อน
-
เรื่องแซมมี่ ยังไม่เคลียร์
-
เข้ามาต่อไวไวนะจ๊ รอ รอ :call:
-
เขื่อนหึงโหดนะยะ แหม ๆ ๆ ส่งน้ำก็ซื่อซะ มะนาวแสดงออกขนาดนั้นแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
-
มะนาวคิดไรกับน้ำป่ะเนี่ย โมนก็ไม่แสดงตนจีบมะนาวซะที
รีบเข้าดิโมน ก่อนที่มะนาวจะคิดไรกับน้ำลึกซึ้งกว่านี้
เขื่อนมันไม่รู้ตัวนะว่าน้ำหึงมันกับแซมมี่(เพราะน้ำแอบหึง)
แต่แซมมี่ที่ว่าเป็นเพื่อนสนิทน่ะ สนิทแค่ไหน อย่างไร รีบเผยมาโดยไว
แหะ แหะ ใช้ประโยคคำสั่งซะงั้น เดี๋ยวหนูบีมีเคืองหรอกป้าแก้ว
-
:m25: :m25:น้ำรักเขื่อนแล้วอ่ะ มีแอบหึงด้วย ว่าแต่นังแซมมี่นี่ยังงัย
-
หื่นตลอด
-
แซมมี่เป็นใครกัน น้ำขัดขืนเขื่อนไม่ได้เลย อิอิ
-
นุ้งน้ำจะโดนอีกและแน่ๆเลยอ่า เขื่อนหื่นแตก แต่พี่ข้างบ้านนี่ก็แปลกๆนะ เอ๊ะๆๆ
-
ว่าแล้วก็ปวดตับ :เฮ้อ: เดี๋ยวงานจะเข้าแล้ว
มะนาวก็มา แซมมี่ก็มา โมนก็มา พี่กิ๊ฟก็มา :z3:
-
Who's she, Sammy?
-
เขื่อนหื่นแตกอีกแล้ววว
เราว่าน้ำต้องพาเขื่อนไปนั่งวิปัสนา งดละเลิกมั่งแล้วแหละ
ไม่งั้นมีหวังน้ำไม่ได้ลุกแน่ๆ :z1: :z1: :z1:
ว่าแต่มะนาวชอบน้ำใช่มะ?? แรงค่ะ ถ้าชอบขึ้นมาจริงๆ :really2: :really2:
-
:z1: จะเกิดไรขึ้นอีกหรอ
-
ปี้กันแทบทุกตอน ถ้ามีลูกได้ น้ำตาลคงมีลูกเป็นคอกแน่ๆเชียว
หุหุ
-
มะนาวชอบน้ำหรอ
:กอด1: :กอด1:
-
เขื่อนนี่มันหื่นได้โล่ หื่นได้ทุกวี่ทุกวันจริงๆวุ้ย :haun4:
:m25:
-
เขื่อนจะหื่นไปไหนเนี่ย
-
เห็นด้วยค่ะเห็นด้วย มาลงวันละนิด ดีกว่าหายไปนานๆ มันคิดถึง :man1:
-
น้ำตาลนี่เนื้อหอมมากมาย มีแต่คนชอบ
-
เขื่อนหื่น จนเขื่อนแตก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: เขื่อน ... แตก ... ตล๊อดดดด 55+
-
7โมงจะครึ่งแล้ว มาดันไว้รอ 8 โมง หุหุ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 10
“โทษนะครับ ห้องน้ำไปทางไหนครับ” น้ำชี้หน้าตัวเอง คนๆนี้ถามเขางั้นเหรอ
“ครับ ถามนายนั่นละ” ไอ้หน้าหล่อที่ดูท่าจะเป็นเด็กโรงเรียนอื่นยิ้มกว้าง
“เอ่อ เดี๋ยวผมพาไปนะครับ” น้ำเดินนำไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด วันนี้เป็นงานวิชาการ จึงมีเด็กจากหลายโรงเรียนมาแข่งกันเยอะมาก
“ขอบคุณนะ น่ารักแล้วยังใจดีจัง”
“อ่า..ครับ” น้ำยิ้มแหย ลำพังคำขอบคุณก็พอรับได้ แต่ไอ้ประโยคหลังนี้สิ มันทะแม่งๆ
“นั่นอะครับ ตรงไปเลยนะ แล้วเลี้ยวขวาก็ถึงแล้ว”
“อ้าว ไม่ส่งให้ถึงที่เหรอครับ”
“ผม...ต้องไปธุระครับ ไปก่อนนะ” น้ำรีบชิ่งออกมา เขาก็ต้องรีบไปเหมือนกันนี่นะ
“เจอกันอีกแล้ว...” น้ำนิ่วหน้า ไอ้หล่อนี่มันตามเขามารึ แต่เอ...มันนั่งอยู่ตรงโต๊ะของคนที่มาเข้าแข่งคณิตศาสตร์นี่นา
“นี่ครับ กระดาษ” น้ำไม่สนใจต่อล้อต่อเถียง ยังคงตั้งหน้าตั้งตาแจกกระดาษสำหรับเขียนคำตอบให้
“เชียร์ผมด้วยนะ” มันยิ้มแล้ว มีเขี้ยวด้วย น้ำหลบตาควับทันที คนอะไรทำไมดูเจ้าชู้จัง น้ำเดินหนีและไปแจกกระดาษให้คนอื่นต่อ และต้องรอช่วยอาจารย์เคลียร์ห้องด้วย ทำให้ได้รู้ว่า ไอ้หน้าหล่อคนนี้ไม่ได้หล่ออย่างเดียว มันเทพคณิตศาสตร์มาก! สูตรยากๆมันคำนวณออกมาได้ไวกว่าเครื่องคิดเลขอีก หรือสมองมันจะมีกลไกเพื่อการนี้โดยเฉพาะกันนะ
“นายเก่งจังนะ” น้ำมองคนหล่อตรงหน้าอย่างทึ่งๆ พอเสร็จการแข่งปรากฎว่าไอ้หน้าหล่อชนะจริงๆด้วย แถมมันยังเดินยิ้มหวานมาหาน้ำอีก
“เพราะมีคนเชียร์น่ะ ได้กำลังใจดี”
“อะนะ...”
“นายชื่อะไร ผมชื่อเฟมนะ” อ่า ชื่อมันดีแฮะ เฟม ที่แปลว่าชื่อเสียงงั้นเหรอ
“ผมชื่อน้ำ”
“ชื่อน่าดื่มจังนะ หึหึ” น้ำสะดุ้งวาบ ไอ้เฟมนี่มันเป็น...เกย์ แน่นอน
“เอ่อ งั้นผมไปก่อนนะเฟม ต้องไปแสดงต่อน่ะ”
“จริงเหรอ น้ำแสดงอะไร เฟมขอไปดูได้มั้ย” น้ำรู้สึกอยากตบปากตัวเองที่สุด ไม่น่าพูดออกไปเลย ถ้าเฟมไปเจอกับเขื่อนละก็งานงอกแน่ๆ
“น้ำตาล!” น้ำหันไปหาเสียงหวานที่เป็นเหมือนระฆังช่วยชีวิต มะนาวเดินยิ้มร่าตรงมาทันที
“นี่ใครเหรอจ๊ะ เพื่อนน้ำตาลเหรอ”
“เอ่อ เขาแข่งคณิตศาสตร์ชนะน่ะ ห้องที่น้ำไปช่วยอาจารย์แจกกระดาษไง”
“อ๋อ หวัดดีค่ะ แล้วน้ำจะไปรึยัง” มะนาวหันไปทักทายเฟมตามประสาเจ้าบ้าน และหันมาถามน้ำ
“ไปสิ รีบอยู่เนี่ย ฝากดูแลเฟมหน่อยนะ” แล้วน้ำก็รีบชิ่งไปได้อย่างสวยงามอีกครั้ง
“เอ่อ จะไปดูน้ำแสดงดนตรีด้วยกันมั้ยคะ” มะนาวหันมาถามเฟม และเฟมก็พยักหน้ารับ มะนาวจึงพาเดินไปยังหอประชุมด้วยกัน
“มะนาว นั่นใครนะ” โมนกับสองแฝดเดินรี่เข้ามาเมื่อเห็นมะนาวเดินมากับหนุ่มแปลกหน้า
“อ๋อ คนรู้จักของน้ำตาลเค้าน่ะจ้ะ น้ำตาลฝากให้มะนาวดูแล มะนาวเลยพามาดูแสดงด้วยกัน”
“โตจะตายอยู่แล้ว คงดูแลตัวเองได้ละมั้ง ไม่มีเพื่อนมาเลยรึไง” โมนหันไปถามเอาเรื่อง
“เพื่อนน่ะมีครับ แต่เขายังแข่งวิชาการกันไม่เสร็จ เลยมาเดินเล่น” เฟมพูดยิ้มๆ โมนตาขวางขนาดนี้ใครจะดูไม่ออก ว่าชอบหญิงสาวน่ารักคนนี้
“นายไม่ต้องห่วงหรอกนะ ที่ผมสนใจไม่ใช่ผู้หญิงของนาย แต่เป็นนู่น คนนู้นต่างหาก” เฟมลดเสียงเป็นการกระซิบให้โมนได้ยินคนเดียว และชี้มือไปทางด้านเวที
“ผมไม่ชอบผู้หญิงหรอก” เฟมยิ้ม แล้วเดินไปหาที่นั่ง โมนมองตามไปทางที่เฟมชี้ แล้วก็อึ้งรับประทาน
“น้ำ...งั้นเหรอ งานงอกแน่มึง.. พวกมึงอยู่กับมะนาวนะ กูจะไปหาไอ้เขื่อนก่อน” โมนชี้นิ้วสั่งสองแฝด ส่วนตัวเองก็รีบวิ่งไปหาเขื่อนที่หลังเวที
“หลังจากที่หลายๆคนเหน็ดเหนื่อยกับการใช้สมองมาแล้ว ทางโรงเรียนของเราก็มีโชว์ดนตรีให้ทุกคนได้ฟังกันสบายๆนะครับ โดยเรามีนักเปียโนฝีมือเยี่ยมจะมาแสดงให้ทุกท่านชมครับ” พอสิ้นเสียงของพิธีกร ไฟบนเวทีก็ดับลง เผยให้เห็นเพียงสปอร์ตไลท์ส่องตรงกลาง และเปียโนหลังใหญ่
“เอ่อ มะนาว น้ำเขาเล่นเปียโนเก่งเหรอครับ” เฟมกระซิบถามมะนาวที่นั่งข้างกัน
“ใช่จ้ะ เก่งมากเลยละ เห็นตอนนี้กำลังซ้อมหนักอยู่นะ เพราะว่าปีหน้าอาจารย์จะพาไปแข่งละ” เฟมพยักหน้าตาม แววตามีความพึงใจที่เพิ่มพูนขึ้นไปอีก และยิ่งเป็นประกายวิบวับเมื่อเห็นร่างบอบบางเดินออกมาจากหลังม่านและนั่งหลังตรงบนเก้าอี้ คำว่าท่วงท่าสะกดทุกสายตาคงเหมาะกับน้ำในตอนนี้ที่สุด
เสียงเพลง The Garden ของ Torley ดังกังวานขึ้น ทุกเสียงเงียบกริบลงหมด มีเพียงเสียงเปียโนและใบหน้าอ่อนหวานของน้ำที่อยู่ในสมองของเฟมเท่านั้น ณ วินาทีนี้สิ่งเดียวที่เฟมคิดออกคือ ต้องเป็นคนนี้เท่านั้น...ต้องเป็นน้ำเท่านั้น...
“เหนื่อยมั้ย” น้ำส่ายหัวแทนคำตอบ มือเรียวรับขวดน้ำแร่จากเขื่อนมาดื่มอึกใหญ่
“แต่ผมตื่นเต้นมากกกก” น้ำลากเสียงยาว บ่งบอกว่าตัวเองตื่นเต้นขนาดไหน
“หึหึ แสดงบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินนะ” เขื่อนแตะแก้มน้ำเบาๆ
“เขื่อน!! มึง ไปอยู่ไหนมาวะ” โมนตะโกนเรียกดังสนั่น เขื่อนหันมามองอย่างหงุดหงิดเต็มที่
“อะไรของมึงวะ คนกำลังจะโรแมนติก เหี้ย”
“โรแมนติกเอาไว้ก่อน กูมีเรื่องด่วนจะบอก คือว่านะ-”
“น้ำ เก่งมากเลยครับ” โมนพูดไม่ทันจบดี เรื่องก็มาเสียแล้ว เฟมเดินนำมะนาวตรงรี่มาหาน้ำที่หลังเวที เขื่อนหันไปมองตาขวาง ส่วนน้ำทำหน้าเหมือนอยากจะให้ธรณีสูบลงไป ณ ตอนนี้เลย
“ขอบคุณครับ” น้ำยิ้มแหยไปให้
“เราไปเดินเที่ยวกันมั้ยครับ ผมเลี้ยงขนมเอง” เฟมชวนต่อ น้ำหันไปมองคนรอบตัว โมนที่ยืนนิ่งไม่กล้าพูดอะไร และเขื่อน...ที่รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน แต่เฟมก็ไม่รับรู้
“เอ่อ ไม่ละครับ ผมขอไปกับเพื่อนผมดีกว่า” ยังไม่ทันจะบอกลาก็โดนเขื่อนลากไปแล้ว เฟมได้แต่มองตามงงๆ
‘อย่าบอกนะ ว่านั่นแฟนของน้ำ หึ ป่าเถื่อนสิ้นดี...’ เฟมคิดในใจ
“นายน่ะ อย่าไปยุ่งกับน้ำดีกว่านะ เจ้าของมันหวง” โมนบอกทิ้งท้ายไว้ และทิ้งให้เฟมยืนอยู่คนเดียว
“ไอ้ซีด!! นั่นใคร” น้ำหลับตาปี๋เมื่อถูกตะโกนใส่หน้า เพราะใบหน้าหล่อเถื่อนๆของเขื่อนตอนนี้ดูโหดร้ายขึ้นอีก 50 %
“ไม่รู้จักครับ เขามาทักเอง” น้ำพยายามทำใจดีสู้เสือ
“มึงนี่นะ ไม่ได้เลย ปล่อยไม่ได้เลย” เขื่อนสบถอย่างหัวเสีย น้ำหน้าหงิกที่เขื่อนพูดไม่ดี
“ทำไมต้องเรียกว่ามึงด้วยครับ”
“คิดคนเดียว ไม่ได้พูดด้วย” เขื่อนเถียงกลับ เขาแค่คิดในใจ แต่มันคงดังไปหน่อย...
“เออ อย่าให้ผมคิดมั่งนะ” น้ำบ่นพึมพำ
“ลองดูสิ จับกัดให้ลิ้นขาดเลย” น้ำอ้าปากหวอ เขื่อนนี่คงเป็นพวกหูผีจมูกมดจริงๆ อะไรที่ไม่อยากให้ได้ยิน ไม่อยากให้เห็นก็รับรู้ตลอด
“ฮิฮิ ผมชอบเวลาเขื่อนโหดจัง” สงสัยจะมีมารดลใจให้น้ำพูดเรื่องยั่วยวนแบบนั้นออกไป เพราะเขื่อนตาวาวเป็นประกายขึ้นมาทันที แถมยังขยับร่างมาบดเบียดน้ำจนติดกำแพง
“ไปหัดพูดจาแบบนี้มาจากไหน หืม?” ร่างสูงเบียดน้ำจนติดกำแพง ขาแกร่งสอดค้ำมาที่หว่างขาของน้ำ และยกร่างบางให้นั่งบนขาตัวเอง
“ไม่มีอะ ผมพูดเอง...” น้ำก้มหน้าหลบตา พูดอะไรออกไปนะเรา
“รู้มั้ย พูดแบบนี้จะโดนเอานะ ชอบแบบโหดๆเหรอ ชอบซาดิสม์ใช่มั้ย”
“อื๊อ เจ็บนะ” น้ำบิดร่างหนีเมื่อเขื่อนงับมาที่ซอกคอ
“ชอบไม่ใช่เหรอ” เขื่อนใช้ฟันขบลงไปที่เนื้อขาวเน้นๆ ทั้งขบและกัด ดูดเม้มจนเป็นรอยช้ำแดงจัด
“ฮื้อ เป็นรอยแน่เลย”
“ดีแล้ว คนอื่นจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว ถ้าเห็นว่าไปหว่านสเน่ห์ใส่คนอื่นอีกนะ จะเอาโชว์แม่งเลย”
“พูดไม่เพราะเลย หยาบคาย!”
“หยาบคายแล้วชอบให้เอามั้ย หึหึ” เขื่อนกระเซ้าเมื่อเห็นน้ำหน้าแดง คนแบบเขายิ่งอายยิ่งชอบ ยิ่งอายยิ่งแกล้ง
“ไม่คุยละ โรคจิต” น้ำผุดลุกขึ้นและรีบเดินหนีเขื่อนออกมา มือเรียวแตะที่ลำคอตัวเอง เจ็บระบมไปหมดเลยแฮะ
เสียงโห่ร้องเฮฮาที่ดังสนั่นไปทั้งบริเวณดึงดูดให้น้ำหันไปสนใจ นักเรียนหลายสิบคนกำลังมุงดูบางสิ่งอย่างสนุกสนาน น้ำเดินแทรกกลุ่มคนจำนวนมากเข้าไปและก็ได้พบกับ...
“ไอ้เฟม สู้เว้ย อย่าไปยอมแพ้” นักเรียนชายท่าทางห้าวคนหนึ่งกำลังตะโกนเชียร์เฟมอย่างออกรสชาติ น้ำจ้องไปที่เฟม และรุ่นพี่ม.6 ของโรงเรียนเขา เหมือนว่าทั้งคู่กำลังแข่งอะไรบางอย่างกัน
“ขอโทษนะ เขาแข่งอะไรกันเหรอ” น้ำหันไปถามคนข้างๆที่เหมือนจะดูการแข่งนี้มาแต่แรก
“อ๋อ เขาแข่งแก้โจทย์เลขกันน่ะ ไอ้พี่ม.6 นั่นมันได้ยินมาว่าคนที่ชื่อเฟมแข่งชนะ มันเลยมาท้าด้วยน่ะ” น้ำพยักหน้ารับรู้ พี่ม.6คนนั้นเขาเคยไปแข่งโอลิมปิกนี่นะ คงอยากวัดฝีมือมั้ง น้ำมองด้วยความสนใจ และต้องอึ้งเมื่อเห็นความสามารถของเฟม เฟมเป็นคนที่คิดเลขและแก้โจทย์ได้ไวมากเข้าขั้นอัจฉริยะ โจทย์แคลคูลัสระดับมหาวิทยาลัยกลายเป็นโจทย์เลขประถมไปเลยเมื่อผ่านมือเฟม จวบจนสุดท้ายผลก็ออกมาว่าเฟมชนะ
‘เก่งว่ะ อัจฉริยะตัวจริงเลยนะเนี่ย’ น้ำมองอย่างทึ่งๆ และกำลังจะแหวกคนออกมา แต่ก็ถูกดึงไว้เสียก่อน
“น้ำตาลครับ มาหาเฟมเหรอ” เฟมยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นน้ำ
“อย่าเรียกว่าน้ำตาลดิ เรียกน้ำเฉยๆก็พอนะ”
“เรียกน้ำตาลน่ารักดีออก” เฟมยิ้มเผล่ มือไม่ยอมปล่อยน้ำเสียที
“ปล่อยมือผมเถอะครับ” น้ำพยายามดึงมือออก
“ไม่ครับ”
“เอ๊ะ” น้ำเริ่มหงุดหงิด เดี๋ยวเขื่อนมาเห็นก็เป็นเรื่องอีก ไอ้บ้านั่นยิ่งเหมือนมีเรดาห์อยู่
“น้ำตาล เฟมชอบน้ำตาลนะ จะรับเฟมไว้พิจารณาสักคนไม่ได้เหรอ” เฟมถามใบหน้านิ่ง แววตานั้นดูจริงจังจนน้ำไม่กล้าหลบตา
“เอ่อ...”
“อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยนะ เป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้”
“ถ้า..ถ้างั้นก็ได้ครับ เป็นเพื่อนเท่านั้นนะ”
“อื้ม” เฟมยิ้มรับอย่างดีใจ แต่น้ำหลบตา ทำไมเฟมยิ้มได้น่ารักขนาดนี้นะ เรียกว่าคนละบรรยากาศกับเขื่อนเลยด้วยซ้ำ
“ปล่อยมือผมได้ยังอะ”
“ขอมือถือก่อน” เฟมแบมืออีกข้าง น้ำหยิบส่งให้แบบงงๆ เฟมรับไปกดเบอร์แล้วโทรออก
“เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ เฟมต้องกลับละ บ๊ายบาย” เฟมส่งโทรศัพท์คืนให้และดึงมือของน้ำมาหอม น้ำรีบดึงมือกลับทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนอึ้งอีกพักใหญ่
>>>>> TBC
-
แอร๊ยยยยยยยยยยเดี๋ยวเขื่อนเห็นกลับบ้านไปก็โดนปี้อีกหรอกค่ะน้ำตาล
อีตาเขื่อนนี่เถื่อนได้ใจมากๆ 5555555555555555
+1สำหรับความเถื่อน :z1: :z1: :z1: :z1:
-
มาแปดโมงตรงเวลาจริงๆค่ะ
ไปให้ความหวังเค้ายังงั้น เดี๋ยวก็เจอตาเขื่อนพ่นไฟใส่หรอกชูการ์บอย :m31: :m31:
งานนี้มีเคลียร์ยาวแน่ๆหนูน้ำ :z1:
-
7โมงจะครึ่งแล้ว มาดันไว้รอ 8 โมง หุหุ
ขอบคุณนะคะ ^^
-
น้ำตาลลลล ไปให้เบอร์อิตาเฟม เดี๋ยวงานก็เข้าหรอก :z3:
เขื่อนมันยิ่งขี้หึงอยู่ด้วย ถ้ารู้โดนจัดหนักแน่เลย :z1:
-
ตายแน่น้ำตาลเอ๋ยยยยยยยยย โดน :angry2:แน่ๆ
:L2:
-
งานเข้าแน่ น้ำตาลเอย~~~
-
หาเรื่องใส่ตัวแล้วนะ นู๋น้ำตาล อีตาเขื่อนยิ่งหึงโหดอยู่
-
งานงอกซะแล้ว แต่ถ้าพิจารณาดูคุณสมบัติแล้ว เฟมโอกว่านะ
-
งานงอกแน่น้ำตาล
-
งานเข้าแล้ว
-
น้ำตาลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
หนูยื่นมือถือให้หนุ่มแปลกหน้าง่ายๆ ได้ไงเนี่ย ระวังเถอะจะงานเข้าไม่รู้ตัว ไม่รู้หรือไงว่าเขื่อนเขาหวงหนูขนาดไหน เดี๋ยวไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี
เฮ้อ...หาเรื่องใส่ตัวดีแท้นะนายเฟม
-
งานเข้าขั้นรุนแรงเลยนะจ๊ะน้ำตาล
-
หาเรื่องแท้ๆเลยเฟมเอ๋ย น้ำก็เหมือนกัน เห้ออออ
-
ตายๆๆๆๆ น้ำตายแน่ๆงานนี้
-
แย่แล้ว งานเข้า อย่างแรง ก็รู้อยู่ เขื่อนมันโหดขนาดไหน ช้ำในตายแน่น้ำตาลชั้น :z3:
-
น้ำตาลเสน่ห์แรงน่ะเนี่ย มีแต่คนมาหลงรัก :กอด1:
-
รู้สึกเสียวสันหลังแทนน้ำ :man1:
-
เขื่อนจะแตกก็คราวนี้ละ
-
งานงอก ชัวร์ น้ำตาล
o22 o22
-
น้ำตาลม่ายสนม่ายเปนรัยนะค๊
เอาเบอร์เฟมมาหั้ยเราก้อดั้ย :z1: :z1:
-
งานใหญ่ๆเข้าน้องน้ำอีกแน่ๆ :L1:
-
งานจะงอกมั้ย
รอรลุ้นต่อไป
-
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ยคะ :z3:
-
เฮ้ยเอาคนนี้เเหละ ไอ้เขื่อนเห็นเเก่ตัวไป เเล้วไหนจะเเซมมี่มันอีก
-
ระวังงานงอกนะนน้ำ
-
ดูท่าเฟมจะเป็นพระรองมากกว่าตัวร้าย คุณสมบัติครบเชียว
ถ้ายังไง writer ช่วยเตรียมหาคู่ไว้ให้แต่เนิ่นๆ เลยนะครับ จะได้ไม่อกหักอยู่นาน
-
สงสัยคืนนี้มีเรื่องต้องเคลียร์กันยาวววววววววว
และแน่นอนว่าเขื่อนต้องแตกอีกตามเคย :m25: :m25:
-
น้องน้ำตาลครับ.... เล่นตัวบ้างก็ดีนะ เป็นสาวเป็นแซ่ก็ควรรักนวลสงวนตัวนะจ้ะ
ขอบคุณ Writer ครับ
-
:seng2ped: :seng2ped: อย่ามาแยกทำให้แตก ไม่เอานะ !!!
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 11
ผ่านไปหลายวัน เฟมก็ยังคงโทรมาหาน้ำทุกวันๆ น้ำเองก็รับบ้างไม่รับบ้าง เพราะถ้าเขื่อนอยู่ก็รับโทรศัพท์ไม่ได้ และบังเอิ๊ญบังเอิญว่าช่วงนี้เขื่อนมาค้างด้วยทุกวัน แถมตามกลับบ้านด้วยตั้งแต่เย็น น้ำจึงไม่ได้รับโทรศัพท์จากเฟมเลย จนกระทั่งวันนี้...
“เอ่อ มาทำอะไรครับ” น้ำถามคนที่ยืนยิ้มแป้นตรงหน้าอย่างงงๆ เขากำลังจะกลับบ้าน พอออกจากโรงเรียนมาก็เจอเฟมยืนยิ้มกว้างรออยู่แล้ว
“จะชวนไปดูหนังแล้วก็ไปกินไอติม ไปด้วยกันนะ” ใบหน้าหล่อนั่นดูแล้วช่างแสนดี ดีเสียจน....ปฏิเสธไม่ลง
“ครับ...” น้ำก้มหน้างุด รู้สึกผิด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ประจวบเหมาะกับที่วันนี้เขื่อนมีซ้อมบาสตอนเย็น เขาจึงต้องกลับคนเดียว
ที่โรงหนังเป็นอะไรที่คนแน่นมาก คงเพราะวันนี้เป็นวันพุธแน่เลย เฟมบอกให้น้ำยืนรออยู่กับที่พร้อมยื่นชูป้าชุปส์ให้อันหนึ่ง ส่วนตัวเองก็ไปต่อคิวซื้อตั๋ว น้ำยืนกินลูกอม ใจก็นึกไปถึงเขื่อน ถ้าเป็นเขื่อนนะ ไม่มาเอาใจอะไรแบบนี้หรอก เถื่อนก็ที่หนึ่ง เอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว เอะอะก็จับกด
“น้ำตาล ได้ตั๋วแล้ว ไปซื้อข้าวโพดกัน”
“อือ”
“เอารสอะไรดีละ น้ำตาลชอบกินรสอะไร” เฟมหันมาถาม น้ำแอบตะลึงนิดนึง เพราะถ้าเป็นเขื่อน มันไม่ถามให้เสียเวลาหรอก ตัวเองกินอะไรก็ซื้อรสนั้นแหละ
“ผม..ชอบรสออริจินอลครับ”
“เหมือนกันเลย พี่ครับ เอารสออริจินอลครับ”
“ผมช่วยถือครับ” น้ำยื่นมือไปเพื่อจะช่วยถือ แต่เฟมกลับยื่นลูกอมให้น้ำอีกอัน และยิ้มอ่อนโยน
“เฟมถือเองนะ” น้ำหน้าแดง รู้สึกได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นตึกตัก ไม่น่ามาเลย ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเป็นแบบนี้ พอเข้าโรงหนังไป ก็ดันเป็นหนังรัก พอหันไปมองหน้าเฟมข้างๆ ก็รู้สึกเขินขึ้นมาเองเฉยๆ เลยกลายเป็นว่าดูหนังไม่รู้เรื่องเลย
“กินอะไรดีละ น้ำอยากกินอะไรครับ” น้ำโล่งอกที่เฟมไม่ถามว่าหนังสนุกมั้ย เพราะเขาดูไม่รู้เรื่องเลยน่ะสิ!
“ให้เฟมเลือกเลย น้ำกินง่าย อะไรก็ได้”
“เอาของหนักเลยมั้ย ซิสเลอร์ละกันเนอะ”
“อื้ม ได้สิ”
“สองที่ครับ” เฟมหันไปบอกพนักงานต้อนรับ ทั้งสองเลือกนั่งมุมในสุดติดกระจก มองออกไปก็เห็นเพียงวิวแสงสีตอนกลางคืน น้ำมองอย่างเพลินใจ พยายามไม่สนใจเฟม เพราะไม่อยากจะรู้สึกแปลกๆอีก
“น้ำตาล เฟมถามอะไรหน่อยได้มั้ย” เสียงนุ่มเรียกให้น้ำหันมาสนใจจนได้
“อะไรเหรอ ถ้าตอบได้จะตอบนะ”
“น้ำเป็นแฟนกับคนนั้นเหรอ คนที่ตัวโตๆน่ะ”
“หมายถึงเขื่อน...เหรอ ?”
“อืม ชื่อเขื่อนสินะ”
“ก็ ใช่..ผมคบกับเขาอยู่” น้ำเอานิ้วเขี่ยที่รองแก้ว ในใจจดจ่ออยากจะรู้ว่าเฟมจะคิดยังไง
“นานรึยัง”
“ไม่นานหรอก”
“งั้นเฟมยังมีโอกาสใช่มั้ย” น้ำแทบไม่เชื่อหู เฟมเอาจริงหรือนี่
“ไม่รู้สิ...”
“น้ำ...” เฟมขยับมือมาใกล้ มือที่ดูอ่อนโยนนั้นกำลังจะแตะมือของน้ำ อยากจะชักหลบ แต่ก็เหมือนสมองไม่สั่งการ
“มากับเฟม แล้วน้ำมั้ย?” คำถามของเฟมทำให้น้ำรู้สึกร้อนวาบที่ใบหน้า เพราะคำถามนี้...
“อืม” น้ำพยักหน้า ใบหน้าหวานแดงก่ำ น้ำมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับเขื่อน แต่กลับรู้สึกดีเมื่ออยู่กับคนอื่นเช่นกัน
“อย่าเงียบสิ น้ำไม่ผิดหรอกนะ”
“ผมรู้สึกบอกไม่ถูก... อยู่กับเฟมแล้วผมสนุก รู้สึกดี ทั้งที่มันไม่ควร” ทำไมเฟมถึงเหมือนมานั่งอยู่กลางใจเขาได้ขนาดนี้นะ เกราะป้องกันตัวของเขาหายไปไหนหมด ทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ...
“เพราะเฟมเป็นคนดีไงล่ะ หึหึ” น้ำเงยหน้ามองขำๆ หลงตัวเองจริงๆเลย แต่มันก็ทำให้น้ำยิ้มออก
“หลงตัวเอง บ้า”
“หายนอยด์แล้วสินะ” เฟมยิ้ม มือล้วงกระเป่าเสื้อและหยิบลูกอมมาให้
“เฟมรู้ได้ไงว่าผมชอบกินอันนี้” น้ำมองลูกอมบ๊วยในมือเฟมอย่างอึ้งๆ
“เฟมไม่รู้หรอกว่าน้ำชอบ เฟมแค่ชอบกินเฉยๆ”
“บังเอิญจัง ชอบเหมือนกันเลยนะ” น้ำยิ้มกว้าง มือแกะลูกอมรสโปรดใส่ปาก
“ไม่ให้เฟมไปส่งเหรอ” เฟมถามเป็นรอบที่สามขณะเดินมาส่งน้ำขึ้นรถไฟฟ้า คอนโดเฟมอยู่ใกล้รถไฟฟ้า จึงไม่ลำบาก แต่น้ำต้องลงรถไฟฟ้าแล้วต่อรถอีก
“ไม่หรอก ผมกลับได้ รีบดีกว่า นี่จะห้าทุ่มแล้ว เดี๋ยวไม่ทันขบวนสุดท้าย” น้ำรีบวิ่งขึ้นมารอรถ แต่เหมือนจะคลาดไปนิดเดียว เพราะคันสุดท้ายออกไปต่อหน้าต่อตาเลย
“เฟม!” น้ำเดินกลับมาข้างล่างและตะโกนเรียกเฟมที่กำลังเดินลงจากสถานี เฟมหันกลับมามองอย่างดีใจ ทำไมมันต้องทำหน้าดีใจด้วยวะ!
“ไม่ทัน ออกไปนู่นแล้ว” น้ำชี้รถไฟคันที่เพิ่งออกไป
“งั้นไปนอนคอนโดเฟมนะ” น้ำพยักหน้ารับ และเดินกลับไปกับเฟม
“น้ำนอนในห้องนี้ละกันนะ เดี๋ยวเฟมเอาชุดนอนกับผ้าขนหนูมาให้” น้ำนั่งลงบนเตียงเดี่ยวในห้องนอนเล็ก คอนโดเฟมมีตั้งสองห้องนอนแน่ะ ดีจัง!!
“เฟมอยู่คนเดียวเหรอ”
“อืม แม่ตามพ่อไปทำงานเมืองนอกน่ะ”
“น่าอิจฉาจัง...” น้ำล้มตัวลงนอน ผ้านวมกลิ่นที่เหมือนกับกลิ่นตัวเฟม หอมจัง...
“...น้ำ...น้ำตาล ตื่นสิ...เดี๋ยวจูบเลยนะ...” เสียงเรียกที่เหมือนดังจากที่ไกลๆ และสัมผัสอ่อนโยนตรงริมฝีปากช่างแสนรู้สึกดี มันคืออะไรกันนะ จูบเหรอ เขื่อนจูบเขาเหรอ น้ำจูบตอบกลับไป สัมผัสนุ่มนิ่มและกลิ่นนี้ทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มดีจัง...
ครืด~ ครืด~
น้ำสะดุ้งเฮือก โทรศัพท์มือถือของเขาสั่นอยู่ในกระเป่ากางเกง น้ำผุดขึ้นมานั่ง เบื้องหน้าเป็นเฟมที่ตกใจไม่แพ้กัน น้ำยังไม่ทันหายแปลกใจว่าเฟมมานั่งมองหน้าเขาทำไม ก็ต้องรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดรับ
“ครับ ...เขื่อน..” เฟมทำหน้าอ๋อเมื่อรู้ว่าใครโทรมา สายตาบ่งบอกแววไม่พอใจชัดเจน
“อยู่บ้านเพื่อน...ไม่กลับ...จะกลับยังไงละ ป่านนี้แล้วนะครับ ไม่เอา ไม่ต้องมารับ เดี๋ยวเช้าไปโรงเรียนเลย ไม่กลับ!” จู่ๆน้ำตวาดเสียงดังและกดปิดเครื่อง
“น้ำ ทำไม เกิดอะไรขึ้น”
“เขื่อน มันโทรบอกให้ผมกลับ มันบอกจะมารับ แต่ผมบอกไม่ต้อง มันเลยตวาดใส่” น้ำเล่าเหตุการณ์ที่คุยกับเขื่อนให้เฟมฟัง แต่น้ำไม่ได้เล่าว่าเขื่อนโมโหมากเพราะตามหาน้ำไม่เจอ
“ไม่ต้องสนใจนะ เดี๋ยวเฟมไปส่งตอนเช้าเอง อย่าคิดมากนะ” เฟมเอามือลูบผมน้ำเบาๆ
“เขื่อนมันบ้า น้ำมาตั้งแต่เย็น มันดันโทรตามตอนห้าทุ่ม เพิ่งนึกออกหรือไงไม่รู้” น้ำบ่นหงุดหงิด
“ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวดึกไปกันใหญ่” เฟมส่งผ้าขนหนูให้น้ำที่กำลังโมโหจนไม่ได้สังเกตว่าโดนเขาขโมยจูบไปเสียแล้ว
“งั้นผมไปก่อนนะเฟม” น้ำแต่งตัวเสร็จแล้วและกำลังจะออกไปโรงเรียนหันมาบอกเฟมที่ยังติดกระดุมเสื้ออยู่เลย
“รอก่อนสิ เดี๋ยวเฟมเอารถออกไปส่ง”
“รถอะไร ขับได้เหรอ ยังไม่ 18 เลยนะ”
“ใจเย็น รถมอเตอร์ไซค์น่ะ”
“แล้วเฟมจะไม่สายเหรอ”
“ช่างมันเถอะ เฟมซะอย่าง ไปส่งน้ำก่อนดีกว่า”
“อะน้า โดนทำโทษอย่ามาว่ากันนะ”
“ครับๆ ไม่ว่าหรอก หึหึ” เฟมหยิบหมวกกันน็อกมาส่งให้น้ำ และไปส่งที่หน้าโรงเรียนตามที่พูดจริงๆ
“จอดตรงนี้แหละเฟม” น้ำชี้นิ้วไปตรงทางเท้าหน้าโรงเรียน ไม่อยากให้ไปส่งใกล้กว่านี้ เผื่อไอ้บ้าเขื่อนมาดักรอ
“ขอบใจมากนะ” น้ำถอดหมวกกันน็อคส่งคืนให้เฟม
“ไม่เป็นไรหรอก วันหลังไปเที่ยวต่างจังหวัดกันมั้ยน้ำ” เฟมถามหน้ายิ้มๆ
“ไปเที่ยวกับพ่อมึงสิ!!!” เสียงตวาดดังสนั่นทำให้ทั้งสองหันไปมอง แต่เมื่อเฟมหันไปก็เจอหมัดเสยหน้าจนหงายหลังและรถล้มดังลั่น
โครม!!!
“เฮ้ย เฟม!!” น้ำตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองเขื่อนที่ถลาเข้าไปซัดเฟมอย่างไม่ยั้งมือ โมนและสองแฝดพยายามมาดึงเขื่อนออก เลือดจากไหนไม่รู้เปรอะไปทั่วเสื้อของเฟม มือของเขื่อนก็มีเลือด เลือดเต็มไปหมด นักเรียนหญิงพากันวี้ดว้าย เพราะต่างห้องคนอื่นๆก็พากันเข้ามาช่วยลากเขื่อน แต่ตอนนี้เขื่อนเหมือนเขื่อนที่น้ำทะลัก อะไรก็กั้นไม่อยู่แล้ว
“หยุดนะเขื่อน!!” น้ำสูดหายใจลึกและตะเบ็งเสียงใส่เขื่อน ได้ผล เขื่อนชะงัก แต่เบนสายตามาที่น้ำแทน
“มึงไปไหนกับมันมา!!!” ตาเขื่อนวาวโรจน์ น้ำผวาถอยหนีแต่ก็ถูกดึงแขนไว้แน่น
“โมน! พาเฟมไปโรงพยาบาลด้วยนะ เดี๋ยวน้ำจัดการเอง” น้ำตะโกนบอกโมนให้รับรู้ ส่วนตัวเองรีบสะบัดแขนเขื่อนออกและวิ่งหนีสุดแรงเกิด เพราะมั่นใจว่าเขื่อนต้องตามตัวเองมาแน่ๆ น้ำวิ่ง วิ่ง และวิ่งออกมาข้างนอก
“มึง!! หนีกูไม่พ้นหรอกนะ!” เขื่อนถลามาจากไหนไม่รู้แล้วคว้าน้ำไว้ทั้งตัว น้ำออกแรงถีบสุดกำลังแต่เขื่อนไม่ยี่หระ โยนน้ำเข้ารถยนต์ที่จอดแอบอยู่ข้างโรงเรียนและล็อกแน่นหนา น้ำหน้าซีด รถเขื่อน...ปลดล็อคได้ที่ฝั่งคนขับเท่านั้น...
“มึงไปไหนมา ห๊ะ!” เขื่อนตวาดจนหน้าแดง น้ำก้มหน้างุดเพราะไม่เคยเห็นเขื่อนโกรธขนาดนี้เลย
“ไปค้างกับเพื่อน...” น้ำตอบเสียงอ่อย ถ้ารู้ว่ามันจะโมโหขนาดนี้ก็ไม่ไปหรอก...
“เพื่อน? ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นเพื่อนมึงตั้งแต่เมื่อไรห๊ะ โกหกเก่งนักใช่มั้ย”
“โอ๊ย เจ็บนะเขื่อน..” แรงบีบที่คางด้วยน้ำมือของเขื่อนทำเอาน้ำตาคลอเบ้า แรงยังกับควายแล้วยังชอบใช้กำลังอีก
“เออ เอาให้เจ็บ แรดนะมึงอะ เดี๋ยวจะโดนมากกว่านี้ นั่งเฉยๆเลยนะ” เขื่อนหันมาขู่ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับกลับบ้าน
“ไม่ไป๊ จะไปเรียน ปล่อยผมนะ!” น้ำดิ้นสุดแรงเกิด ช่วงนี้บ้านเขื่อนไม่มีคนอยู่ เพราะแม่เขื่อนไปหาพ่อที่ต่างประเทศเป็นเดือน ดังนั้นจึงอันตรายมากหากถูกพามาที่นี่
“จะดิ้นไปไหนวะ มึงนี่!” น้ำแหงนหน้ามองเขื่อน เขาถูกอุ้มหนีบสีข้างมา รู้ว่าเขื่อนตัวใหญ่ แต่ทำไมต้องทำเหมือนหิ้วเขาแบบนี้ด้วย
“ดิ้นหนีอะดิ คนโรคจิต ปล่อยนะ”
“เจอโรคจิตแบบกูนี่ละดีแล้ว จะได้ไม่แรดมากนัก” เขื่อนเดินลิ่วขึ้นชั้นสาม ชั้นที่เป็นห้องนอน ชั้นที่มีเพียงห้องเขื่อนห้องเดียว
“ปล๊อยยยยยยยยยยย” น้ำหวีดเสียงดังเมื่อถูกโยนลงบนที่นอน ร่างบางพอตั้งหลักได้ก็จะตะกายหนี แต่เขื่อนก็โถมลงมากดไว้เสียก่อน
“จะไปไหน มาให้ดูสิ ว่ามึงไปทำอะไรกับมันมาบ้าง” เขื่อนกระชากเสื้อนักเรียนออกจนกระดุมหลุดไปคนละทาง มือใหญ่รวบตัวน้ำมาใกล้และลูบไปทั่วตัวเพื่อหาร่องรอย
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ปล่อยนะ”
“กูไม่เชื่อ กูต้องเห็นด้วยตาตัวเองก่อน” เขื่อนจับน้ำพลิกไปพลิกมา ยกแขน หัวหัวเพื่อหาร่องรอย พอตรงนี้ไม่เจอก็หาตรงอื่นต่อ จนมาถึง...
“อย่านะ ไม่ใช่แล้ว อย่ามาลามกกับผมนะ” น้ำยื้อเข็มขัดกางเกงกับเขื่อน เพราะคนตัวโตตั้งใจจะสำรวจแม้กระทั่งจุดลี้ลับ
“ต้องดูให้ทั่ว อย่าดิ้น เดี๋ยวจะโดนหนัก” น้ำเบะปาก ยอมมันดีๆก็โดนหนัก ทำไมรอบตัวเขามีแต่คนเจ้าเล่ห์นะ
“อ๊ะ!” เพราะมัวแต่คิดหมั่นไส้ กางเกงเลยถูกดึงออกไปแล้ว น้ำพลิกตัวคว่ำแล้วจะคลานหนี แต่ก็โดนยึดบั้นเอวไว้จนได้
“จะทำให้สะดวกก็ไม่บอกนะ หึหึ” น้ำหน้าแดง เขาไม่ได้ตั้งใจหันท่านี้ให้เลยนะ!!
“ไหนดูสิ มีใครมารุกล้ำหรือเปล่าเนี่ย” เขื่อนพูดอย่างอารมณ์ดี มือรูดอันเดอร์แวร์ของน้ำออกเผยให้เห็นส่วนสำคัญขาวเนียน
“ไม่เอานะ...จะไปเรียน...อื๊อ..” นิ้วยาวแหวกก้นขาวเนียนของน้ำออก ช่องทางสีระเรื่อปรากฎแก่สายตา เขื่อนจ้องอย่างพอใจ เพราะมันยังดูเหมือนที่เห็นล่าสุด ไม่มีร่องรอยช้ำที่บ่งบอกว่ามีคนมาทับรอยเขาเลย
“พะ..พอรึยังละ สำรวจพอรึยัง...อ๊า!” น้ำร้องเสียงหลง เพราะลิ้นอุ่นๆถูกตวัดลงไปอย่างชำนาญ ทั้งไล้เลียและแหย่ลึก สองมือช่วยกันแหวกทางและแหย่ลิ้นลงไป
“ต้องชิมรสชาติด้วย ว่าเปลี่ยนไปหรือเปล่า” เขื่อนตอบเสียงนิ่ง
“ลามปามไปแล้วนะ อื๊อ อ๊ะ อ๊า...” นิ้วยาวค่อยๆสอดเข้าไปทีละนิด เขื่อนอ้างว่าสำรวจความฟิต ว่ายังแน่นดีเหมือนเดิมไหม
“ซี้ด... น้ำตาล ทำไมมันคับแน่นแบบนี้เนี่ย...” เขื่อนสอดนิ้วเข้าไปเป็นนิ้วที่สาม แต่ก็ดูเหมือนว่ามันยังแน่นเปรี๊ยะอยู่เลย
“อือ ไม่รู้ ... บอกแล้วว่าไม่ได้ไปเอากับใคร...อื๊อ...” น้ำหันมาเถียงหน้าแดง แววตาคู่นั้นแสนเซ็กซี่ เย้ายวน..
“เหลือขั้นตอนสุดท้ายนะ แค่ใช้นิ้วมันวัดอะไรได้ไม่แน่นอนหรอก” เขื่อนขยับตัวมาใกล้มากขึ้น น้ำรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างมาถูๆตรงก้น น้ำเกร็งแน่นไม่ยอมให้เขื่อนทำตามใจ แต่ร่างสูงกลับไม่สนใจ สอดเข้ามาอย่างไม่ออมแรง
“โอย...น้ำตาล แค่ใส่ก็จะแตกแล้วนะเนี่ย แน่นดีจริงๆ” เขื่อนกระแทกรัว น้ำกัดปากระงับความเจ็บ สายตามีแววค้อนคนด้านหลังที่ไม่บันยะบันยัง
“มันเจ็บนะ อ๊ะ อ๊า..เขื่อน” น้ำกัดปากตัวเองแน่น ทั้งเจ็บทั้งแน่น แต่พอเขื่อนเริ่มเล้าโลมก็กลับมามีอารมณ์อีกครั้ง แรงกระแทกทำให้หัวเตียงกระแทกเข้ากับกำแพงเสียงดัง โชคดีที่ไม่มีใครอยู่บ้าน น้ำเหลือบตามองเขื่อนที่กำลังเคลื่อนไหวจากด้านหลัง ใบหน้าหล่อเข้มช่างแสนเซ็กซี่ ริมฝีปากบางนั้นยิ้มยั่วที่มุมปาก น้ำรีบหันกลับมาทันที ทำไม...ทำไมเขาจึงตกหลุมรักคนแบบนี้กันนะ
“หลบตาทำไมละน้ำตาล หันมาสิ ฮึ้บ!” เขื่อนจับน้ำให้พลิกหงาย ดึงขาเรียวให้พาดที่ไหล่ตนเองแล้วเดินหน้าแระแทกเข้ามาจนสุด
“ลึกสัด!” เขื่อนซี้ดด้วยความเสียว น้ำมองเขื่อนตาขวาง
“ทำไม..อ๊ะ..พูดคำหยาบ..อ๊ะ..”
“ก็เป็นคนแบบนี้ล่ะ ไม่ใช่คนพูดเพราะอยู่แล้วนี่!” เขื่อนใส่แรงกระแทกตามอารมณ์ หรือว่าไอ้ซีดมันจะคิดถึงไอ้คนนั้นอยู่!
“ทำไม คิดถึงไอ้เวรนั่นเรอะ นอนครวญครางเพราะกูอยู่ยังคิดถึงมันอีก” เขื่อนถอยออกและกระแทกกลับเข้ามา น้ำหวีดเสียงดัง
“อ๊า! ไม่ใช่นะ ขี้หึง อย่ามาพาลกันนะ!”
“ห้ามคิดถึงคนอื่น อยู่กับกูห้ามคิดถึงคนอื่น รู้มั้ย” เขื่อนโน้มตัวมากระซิบเสียงสั่นข้างหู สะโพกยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง น้ำพยักหน้ารัว สองแขนโอบรอบตัวเขื่อน ฝังจมูกลงบนไหล่กว้างนั้น กลิ่นกายของเขื่อนเป็นหนึ่งในไม่กี่กลิ่นที่น้ำโปรดปราน
“เขื่อน อือ...อ๊ะ..”
“อืม..ร้องอีกสิ เรียกชื่อฉันอีก..” น้ำแอบยิ้ม สรรพนามของเขื่อนเปลี่ยนไป คงเลิกหึงบ้าบอแล้วสินะ น้ำโอบขารอบสะโพกแกร่ง แอ่นกายสูงขึ้นเพื่อให้แนบชิดเข้าไปอีก เสียงหวานกระซิบข้างหูเขื่อน
“เขื่อน..ดีจังเลย อะ อ๊า..” เปรียบเสมือนม้าหนุ่ม พอได้รับคำหวานก็ใส่แรงเต็มที เสียงครางระงมดังไปถึงนอกห้อง ทำเอาคนที่กำลังจะเดินขึ้นมาต้องผงะ และถอยลงไปเงียบๆ...
“น้ำตาล...จะเสร็จแล้วนะ อึก..” เขื่อนพูดไม่ทันจบน้ำก็เกร็งแน่น ร่างบางกระตุกเบาๆและปล่อยน้ำรักพุ่งเต็มหน้าท้องตนเอง เขื่อนกระแทกอีกสามสี่ทีก็ฟุบหน้าลงบนแก้มของน้ำ
“อา...สุดยอด” น้ำลูบตามลำตัวเขื่อน ร่างสูงสั่นเล็กน้อยเพราะเพิ่งถึงสวรรค์ไปหมาดๆ น้ำพรมจูบลงบนผิวกายเขื่อน ร่างสูงชันแขนขึ้นและจ้องหน้าน้ำ
“อยากเอาอีกเหรอ?”
“ปละ เปล่านะ ผมก็แค่อยากจูบนี่..” น้ำปฏิเสธพัลวัน ถ้าโดนอีกละก็ไม่ไหวแน่นอน
“หึหึ นึกว่าอยากได้อีก จะได้จัดหนักให้อีก ฉันยังไหวนะ”
“ไม่อยากได้ ไม่เอาแล้ว ดูสิ เลยไม่ได้ไปโรงเรียนเลย” น้ำทำแก้มป่อง จึงโดนขโมยหอมไปฟอดใหญ่
“ช่างมันเหอะ หยุดบ้างอะไรบ้าง” เขื่อนยกแขนขึ้นมาก่ายตัวน้ำ ก่อนจะพูดต่อ
“แล้วเมื่อวานไปไหนกับมันมา” น้ำตาโต นี่เพิ่งคิดจะถามเรอะ
“ก็ไปดูหนังแล้วก็หาอะไรกิน แล้วก็เดินเล่น”
“แล้วทำไมไม่กลับ”
“มันดึก ไม่ทันรถๆไฟฟ้าอะ เลยไปนอนคอนโดเฟม...” น้ำสารภาพเสียงอ่อย
“เอาอีกสักรอบดีมั้ย ทำไมใจง่ายแบบนี้” เขื่อนพูดเหี้ยมๆ
“โธ่...เฟมเขาไม่ป่าเถื่อนแบบเขื่อนหรอกน่ะ อุ๊บ” พูดจบก็โดนกดจูบแรงๆแถมยังกัดริมฝีปากอีก
“รู้จักมันมานานเท่าไร ถึงคิดว่ามันเป็นคนยังไงน่ะ ไม่ต้องเถียงเลยนะ” เขื่อนพูดดักเมื่อเห็นว่าน้ำอ้าปากจะเถียง
“จำไว้ ห้ามไปลั้ลลากับคนอื่น มันไม่ดี มีชู้มันบาปนะ”
“ศาสนาคริสต์เชื่อเรื่องชู้ด้วยเหรอครับ”
“เออสิ จำใส่หัวไว้ซะ นอกจากบาปแล้วจะโดนลงโทษด้วย นี่แค่ครั้งแรก ถ้ามีครั้งที่สอง โดนหนักกว่านี้แน่” เขื่อนคาดโทษ
“คร้าบๆ ว่าแต่ตอนนี้หิวแล้วอะ” น้ำรับคำแบบเสียงยานก่อนจะทำตาออดอ้อนใส่
“งั้นลงไปหาอะไรข้างล่างกินกัน” เขื่อนลุกจากเตียงทั้งโป๊ๆ น้ำมองตามหน้าแดง พวกคนที่โตในเมืองนอกมักจะหน้าด้านรึไงนะ
“เอ้า ใส่เสื้อซะ” เขื่อนโยนเสื้อตัวยาวเกือบถึงเข่าให้ น้ำรับมาใส่และเงยหน้าเป็นเชิงถาม
“ไม่ต้องใส่กางเกงหรอก เกะกะ หึหึ” เขื่อนดึงแขนน้ำออกไปจากห้องอย่างไว เพื่อไม่ให้ทักท้วง
>>>>> TBC
ปล.ขอบคุณที่ติดตามผลงานเด็กน้อยมาด้วยดีนะคะ :man1:
-
ใจเริ่มเรรวนแล้วนะน้ำเขาทำดีหน่อยก็เริ่มมีอาการ
-
อืม
เขื่อนเถื่อนจิง
-
เหอ เหอ เขื่อนแตกอีกจนได้
-
:pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :m25: :m25:
เลือกอิโมไม่ถูกเลย ร้อนแรงจัดคู่นี้
-
จัดหนักไปเลยเขื่อน .... น้ำจะได้รู้โต๋ววววว 55+
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใครที่เดินขึ้นมาแล้วผละลงไปอ่ะอยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เขื่อนจัดหนัก!!
-
คนแต่งน่ารักอะ ลงทุกวันเลย :L1:
สงสารเฟม เห็นใจเขื่อน อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองโคนนนนนนนนนน
ไม่ใส่กางเกงระวังกระโจ๊เผี่ยวน๊า อิอิ :haun4:
-
น้องน้ำเริ่มลังเลหรือเปล่านะ
-
งานเข้าตลอดเลยนะน้องน้ำ.....ส่วนเขื่อนก็จะหื่นไปไหน
-
แอบยกมือเชียร์เฟม :man1:
เขื่อนเถื่อนเกิน
-
เขื่อนมีคู่แข่งแล้วสิ :laugh: แล้วเหมือนเฟมจะเจ้าเล่ห์ด้วยน่ะ o18
-
หาคนใหม่ให้เฟม สิ อิอิ จิได้ไม่น่าสงสาร
-
น้ำดูแรงจากตอนแรกๆขึ้นเยอะเลย โฮะๆๆ สเน่ห์แรงด้วย
อิอิ~ ^^ แอบชอบเฟลมอ่ะ อ่อนโยนดี แคร์ความรู้สึกน้ำด้วย
ว่าแต่่...ในตอนที่ 5 อ่ะ
คำพูดที่ว่า.. "Everything that humans can imagine. Is a possibility in reality."
มันเป็นของนักฟิสิกส์ที่ชื่อ Willy Karen ไม่ใช่เหรอ? (ไม่แน่ใจเรื่องชื่อเหมือนกัน แต่เป็นPhysicistแน่ๆ)
หรือตัวละครพูดด้วยอารมณ์ที่ว่าแบบว่าไม่รู้คำคมนี้ใครพูดก็อ้างถึงไอสไตน์ไว้ก่อน? (ใช่ไหม? เพราะเคยเห็นมาเยอะแล้ว)
หรือจำผิดเป็นคำนี้คะ.."Everything should be made as simple as possible, but not simpler."
หรือ.."Imagination is more important than knowledge." Albert Einstein real
-
เฟมดีจริงหรือป่าว
หรือแค่หลอกให้น้ำตายใจ
:กอด1: :กอด1:
-
หึงโหด
:pighaun:
-
นายเขื่อนเริ่มไม่ซึนแล้ว มันเริ่มซาดิสต์ต่างหาก :laugh:
ส่วนหื่น มันเป็นตั้งนานแล้ว ก๊ากๆๆ :haun4:
น้ำอย่าสับสนอีกนะ แต่คงชอบคนใจดีล่ะสิเนี่ย :z1:
-
เขื่อน = เถื่อน ไม่เปลี่ยนแปลง
อยากเห็นเขื่อนอ่อนโยนบ้างอะไรบ้างอ่ะ ท่าทางจะแปลกดี เหอๆ
-
น้ำนี่ก็แรงนะเนี่ยยยย :jul1:
แล้วๆๆ ใครเดินมาได้ยินเสียง
-
น้ำตาลลลลล
ทำไมไปค้างกับคนอื่นง่ายๆๆแบบนี้ละ
เสี่ยงกับการเสียตัวมากๆๆๆๆ
น่ากลัว เขื่อนอ่านะ หึง โหด หื่นจริงๆๆๆ
-
อยากบอกว่าเราไม่ชอบน้ำเลย :m16: อ่านไปแล้วรู้สึกอยากให้น้ำโดนหนักๆ จะได้ไม่ใจง่ายออกไปกับคนอื่นอีก รู้สึกเหมือนว่าน้ำจะโลเลแล้วนะ
ฝากตัวด้วยค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน อยากบอกว่าชอบมากค่ะ
ขอเป็นแฟนคลับเขื่อนด้วยคนค่ะ :pig4: :pig4:
-
อ่านทีเดียว11ตอนรวด
สนุกดีค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะ
เขื่อนมันโหดจริงๆ
-
ตายแล้วหนุ่มเขื่อน ขี้หึงแบบมาก
หนูน้ำตาลจะมีเพื่อนชายได้บ้างไหมเนี๊ยะ
ว่าแต่หนูน้ำตาลจ้า ระวังตัวหน่อยก็ดีนะจ๊ะ
-
รุนแรงจริงจริ๊ง ต้องฝึกเรื่องความเชื่อใจและการควบคุมอารมณ์อีกมากเลย
ไม่งั้นเรื่องพวกนี้แหละจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง
ปล.เปลี่ยนใจทันไหมเนี่ย กลับลำตอนนี้ทันไหม 55555
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 12
“มะนาว!” น้ำตะโกนเรียกมะนาวตรงทางเดินตอนเช้า วันนี้เขารีบมาโรงเรียนเพื่อจะมาถามมะนาวเรื่องเฟมนี่ละ
“น้ำตาล เมื่อวานมันอะไรกันน่ะจ๊ะ” มะนาวรีบเดินเข้ามาหาและถามน้ำถึงเรื่องเมื่อวาน
“เอ่อ ก็คือว่า เรื่องเข้าใจผิดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” น้ำพูดตามที่เขื่อนสอนมา แต่มะนาวยังคงมีแววสงสัยอยู่
“คนๆนั้นน่ะ เขาเข้าโรงพยาบาลเลยนะจ๊ะ ทำไมเขื่อนถึงทำอะไรแบบนั้นก็ไม่รู้ ไร้เหตุผลจัง” น้ำพยักหน้าหงึกหงัก ใช่ เขื่อนมันไร้เหตุผล
“แล้วเฟมเขาไปโรงพยาบาลไหนละ เย็นนี้น้ำกะว่าจะไปเยี่ยมสักหน่อย”
“โรงพยาบาล....จ้ะ ไว้เดี๋ยวมะนาวไปเป็นเพื่อนนะ” น้ำพยักหน้ารับ มะนาวน่ารักเสมอเลย
ณ โรงพยาบาล
เวลาเย็น
“เฟม เป็นยังไงบ้าง” น้ำตรงรี่เข้าไปทักเฟม ใบหน้าหล่อมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ แววตาดูอิดโรย
“น้ำตาล ดีใจจัง อุตส่าห์มาเยี่ยม มะนาวด้วย ขอบใจนะ”
“ผมขอโทษนะเฟม ที่เขื่อนทำแบบนั้น”
“น้ำไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือหมอนั่น” แวบหนึ่งในแววตาของเฟมมีแววโกรธเกรี้ยว
“น้ำตาล เดี๋ยวมะนาวไปซื้อเครื่องดื่มก่อนนะ อยากได้อะไรมั้ยจ๊ะ” มะนาวถามขัดจังหวะขึ้นมา น้ำส่ายหน้า มะนาวจึงเดินออกไป
“เฟม น้ำจะมาบอกกับเฟมว่า เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ น้ำดีใจที่มีเพื่อนดีๆแบบเฟมที่สุด” แววตาของน้ำบ่งบอกว่าตัดสินใจแน่วแน่ เฟมยิ้มเศร้าและพยักหน้า
“อย่างนั้นก็ได้ ขอแค่ได้เป็นเพื่อนกับน้ำก็พอแล้ว” น้ำยิ้มกว้าง ทั้งสองนั่งคุยกันอีกพักใหญ่ น้ำจึงขอตัวกลับ
“น้ำตาล...” น้ำหันมามองมะนาว เด็กสาวดูเงียบๆไปตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ใบหน้าของมะนาวดูมีแววหวั่นกลัว
“มีอะไรเหรอมะนาว อยากให้น้ำช่วยอะไรหรือเปล่า” น้ำเอื้อมมือไปแตะไหล่ของมะนาวอย่างเป็นห่วง มะนาวที่ร่าเริงมาตลอดไม่เคยมีท่าทางกังวลใจแบบนี้
“มะนาวมีเรื่องอยากจะบอกน้ำตาลจ้ะ...” มะนาวหยุดเดิน ร่างบางหันมายืนประจันหน้ากับน้ำ มือเล็กบอบบางกุมมือของน้ำแน่น น้ำรู้สึกได้ถึงความเงียบ เสียงลมพัด เสียงหัวใจเต้น เสียงหายใจ ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะดังก้องขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“...” น้ำเงียบ รอให้มะนาวพร้อมที่จะพูด เด็กสาวสูดหายใจลึก ดวงตากลมโตจ้องมองน้ำเหมือนอยากจะจดจำไว้ทุกรายละเอียด
“มะนาว...ชอบน้ำตาลนะ” ชอบ...ชอบที่น้ำรู้ดีว่ามันหมายความว่ายังไง เป็นอย่างที่เขื่อนบอกจริงๆด้วย
“ชอบ... ชอบแบบไหนเหรอ” ไอ้น้ำเอ๊ย ถามอะไรน่าตบจริงๆ มะนาวแก้มแดงก่ำ น่ารักจังเลย...
“ชอบแบบว่า... อยากจูบ อยากสัมผัส...อยากกอด...น่ะจ้ะ” เด็กสาวที่ปกติก็น่ารักอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก อาจจะทำให้หลายคนหวั่นไหว แต่ไม่ใช่กับน้ำแน่ๆ
‘เราจะบอกว่าอะไรดี’
‘บอกว่าเราไม่ชอบผู้หญิง ชอบโว้ย ใครว่าไม่ชอบล่ะ’
‘บอกว่าเราเป็นตุ๊ด ไม่ได้เป็นดิ เพราะเราชอบผู้หญิง’
‘หรือว่าคบดี ไม่ได้สิ เขื่อนเอาตายแน่’
‘แต่ไม่อยากทำให้มะนาวเสียใจนี่หว่า โว้ยยยย’
ภายนอกน้ำยืนนิ่งขึง เหมือนกำลังครุ่นคิด แต่ภายในใจของเขาตีกันวุ่นวายไปหมดแล้ว มะนาวเป็นคนดี มะนาวน่ารัก น่ารักมากๆ มะนาวไม่ควรที่จะมาชอบคนอย่างเขาเลยสักนิด
“ถ้าน้ำตาลไม่ตอบ แปลว่าตกลงคบกับมะนาวนะ” น้ำมองมะนาวอย่างตกตะลึง เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธมะนาวด้วย
“อะ...อือ..” น้ำตกปากรับคำไปเสียแล้ว...
‘มะนาวจะโทรหานะจ๊ะ’ เสียงหวานละมุนหูยังคงดังก้องอยู่ในหัวเหมือนแผ่นเสียงที่เล่นวนไปวนมา สถานะใหม่ของเขาและมะนาว ทำให้น้ำสติแตก ข้าวของเกลี่ยนกลาดในห้องนอนที่เจ้าตัวไม่คิดจะเก็บ เอาแต่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ
ตรู๊ด.....
น้ำหันควับไปมองโทรศัพท์ เสียงโทรศัพท์บ้าน มะนาวไม่รู้เบอรืบ้านเขา ฉะนั้นน่าจะเป็นแม่ หรือไม่ก็เขื่อนที่ชอบโทรเข้าเบอร์บ้าน ด้วยเหตุผลที่เหมือนกันว่า จะได้เป็นการเช็คไปในตัวว่าน้ำอยู่บ้านหรือเปล่า
“สวัสดีครับ” น้ำกรอกเสียงเหนื่อยหน่ายลงไป
‘น้ำตาล นี่มันอะไรกัน เมื่อกี้มะนาวมาโทรมาหาฉันแล้วเล่าให้ฟัง ว่านายเป็นแฟนกับยัยนั่นแล้ว’ น้ำเสียงร้อนรนของเขื่อนที่ตรงข้ามกับน้ำเสียงของน้ำ
“อืม เขื่อนอยู่ไหนเนี่ย” เสียงกอกแก่กที่ดังลอดมาทำให้น้ำสงสัย
‘ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี่ย ห๊ะ!’
“ไม่รู้สิ ผมปฏิเสธมะนาวไม่ได้ พอพูดอะไรไม่ออก เจ้าตัวก็เลยเหมาไปว่าผมตกลง” น้ำทอดถอนใจ
“แค่บอกว่า ‘ไม่’ เนี่ย มันยากตรงไหนวะ!” ประตูห้องน้ำเปิดผลัวะ เขื่อนยืนทำตาวาวอยู่หน้าประตู พอน้ำเห็นดังนั้นก็ตั้งท่าจะเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดหนี
“จะบ้าเรอะ โดดลงไปก็ตายพอดี นี่มันชั้นสามนะเว้ย” เขื่อนปรี่เข้ามาคว้าเอวน้ำไว้ได้ทันก่อนที่น้ำจะกระโดดออกไป
“ไม่รู้ ผมไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้นแล้ว อะไรกันนักหนาก็ไม่รู้” น้ำชักดิ้นชักงออยู่บนพรมหนา เขื่อนล็อกเอวน้ำไว้แน่นและดึงเข้ามาซบอกตัวเอง
“ใจเย็นๆน่า มันต้องมีทางออก” เขื่อนลูบหลังน้ำอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ใบหน้าคมมีแววครุ่นคิดจนคิ้วผูกโบว์
“แต่ก่อนอื่น นายก็เออออไปก่อนนะ ช่วงนี้น่ะ” น้ำพยักหน้ากับอกเขื่อน เพราะรู้ว่าเขื่อนเองก็ไม่อยากทำอะไรรุนแรงลงไป เพราะน้ำตาลเป็นผู้หญิง ที่สำคัญเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขื่อนด้วย
“แล้วโมนละครับ...”
“ฉันจัดการเอง แกดูแลตัวเองเหอะ ห้ามมีอะไรเกินเลยกว่าการจับมือนะ” เขื่อนมาสั่งเสียงเข้ม
“ไปบอกมะนาวเถอะ ผมน่ะไม่ทำอะไรหรอก..” น้ำพูดเสียงอ่อย นึกถึงใบหน้าหวานๆที่ชอบเนียนมาเกาะแกะเขาเสมอ และมันก็ปฏิเสธไม่ลงเสียด้วย
“เออ จริง” เขื่อนพยักหน้าเห็นด้วย
ณ โรงเรียน
“น้ำตาล ไปกินข้าวกันเถอะจ้ะ”
“น้ำตาล จับคู่กับมะนาวนะ”
“น้ำตาล ไปห้องสมุดกันเถอะ”
“น้ำตาล ไปกินไอศครีมกัน”
คู่หวานคู่ใหม่ของโรงเรียนกำลังตกอยู่ในความสนใจของเพื่อนๆ หากมองเผินคนอื่นคงคิดว่าเป็นคู่เลสเบี้ยนเสียด้วยซ้ำ แต่นั่นไม่ทำให้โมนขำได้ เด็กหนุ่มนั่งเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไม่ได้โมโหมะนาวหรือน้ำ แต่โมโหเพื่อนตัวเองต่างหาก
“ไอ้เขื่อน ไหนมึงบอกว่ามึงคุมได้ไงวะ ทำไมมันเป็นแบบนี้ละ” โมนนึกถึงเรื่องที่เขื่อนบอกว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตั้งแต่วันที่เขาสงสัยว่ามะนาวชอบน้ำ
“กูคลาดสายตาแค่สองชั่วโมงเองนะมึง ที่ซ้อมบาสกันเมื่อวานแหละ” เขื่อนดูหงุดหงิดไม่แพ้กัน
“แม่งงงง แล้วเมื่อไรจะจัดการให้กู” ดูท่าโมนจะคลั่งตายแล้ว เพราะมะนาววได้เพิ่มความสนิมสนมกับน้ำขึ้นอีก 70 % ไปไหนก็ลากน้ำไปตลอด แถมยังใกล้ชิดกว่าเดิมอีกด้วย
“มึงอย่าวู่วาม กูไม่อยากทำผู้หญิงร้องไห้ โดยเฉพาะลูกพี่ลูกน้องของกู”
“แม่ง...” โมนทำอะไรไม่ได้ เพราะไม่อยากเห็นมะนาวเสียใจเหมือนกัน ได้แต่นั่งมองสองคนนั้นหวานชื่นใส่กัน ไหนจะป้อนน้ำป้อนขนม ไอ้โมนอยากตายยยยยยยยยยยยยยย
กาลเวลาแห่งความหวานผ่านไปเหมือนติดปีก จากวันเป็นสองวัน จากสองวันเป็นสามวัน จนล่วงสู่วันที่สี่ น้ำสุดแสนจะกดดัน เดินไปทางไหนก็เจอสายตาอาฆาตของโมนที่คอยจับจ้อง กลับบ้านตอนเย็นก็เจอเขื่อนคุมแจ มาโรงเรียนก็ถูกมะนาวเกาะหนึบเป็นตังเม
“เขื่อน ผม...คิดว่าเราต้องพูดแล้วละนะ” น้ำลากเขื่อนมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของนักบาส เขื่อนถอนหายใจยาว ก่อนจะดึงน้ำให้นั่งลงข้างๆ
“ฉันก็คิดอยู่เหมือนกัน”
“แล้วจะยังไงดี บอกความจริงไปงั้นเหรอ ?”
“ก่อนที่จะคิดว่าจะพูดอะไรไป นายต้องตอบคำถามฉันก่อน” เขื่อนพูดสีหน้าจริงจัง
“ถามว่าอะไรครับ?”
“นายมีความสุขมั้ย เวลาที่ได้อยู่ใกล้มะนาว” น้ำพยักหน้ารับ เขื่อนจึงถามต่อ
“นาย เอ่อ...เวลาอยู่กับฉัน..เทียบกับ..”
“ผมชอบเวลาที่อยู่กับเขื่อนที่สุด ผมไม่ได้ชอบมะนาวแบบนั้น มะนาวไม่ได้ทำให้ผมหวั่นไหว แบบที่เขื่อนทำได้” น้ำตอบทุกคำถามในใจเขื่อนเหมือนอ่านใจได้ ใบหน้าคมเข้มระบายยิ้ม ดึงร่างบางมากอดแน่น
“อือ ฉันรู้แล้ว ฉันก็ชอบเวลาที่อยู่กับนายเหมือนกัน แต่เพราะเห็นเวลาที่นายอยู่กับมะนาว ช่างดูมีความสุข ปรกติ ทั่วไป เหมือนที่คู่รักควรจะเป็น ฉันจึงคิดว่า นายอาจ...”
“ผมบอกแล้ว ผมมีความสุขที่อยู่กับเขื่อน มีแค่เราสองคน ไม่ต้องการคนอื่น มะนาวน่ารักก็จริง นิสัยดี ทำให้ผมสนุก แต่มันก็ไม่แตกต่างกับตอนที่เป็นเพื่อนกันหรอกนะ” น้ำขยับร่างขึ้นไปนั่งบนตักเขื่อน ซุกหน้ากับไหล่ จมูกโด่งถูไถอยู่กับซอกคอของร่างสูง น้ำชอบเวลาที่ได้สัมผัสกับเขื่อนแบบนี้ ชอบสูดกลิ่นกายของเขื่อนที่เขาคุ้นเคย ชอบเวลาที่ได้นัวเนียๆอยู่ด้วยกันที่สุด
“ผมจะบอกกับมะนาวเย็นนี้แหละ...” เขื่อนงียบ ไม่ได้ว่าอะไร แต่มือใหญ่ก็ยังคงลูบหลังลูบหัวอยู่ตลอด
“ฉันจะไปอยู่กับนายด้วย”
“ไม่เอานะ มะนาวคงอายแย่เลย”
“แอบอยู่ก็ได้”
“เอางั้นก็ได้ครับ” น้ำก้มหน้า ใจจริงก็ไม่กล้าอยู่กับมะนาวตามลำพังเหมือนกัน เพราะกลัวว่าตัวเองจะใจไม่เด็ดพอ เมื่อนึกถึงดวงตากลมโต ใบหน้าหวาน หากเธอร้องไห้เขาคงทำอะไรไม่ถูกและต้องโอนอ่อนตามอีกแน่นอน
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน
“น้ำตาลมีอะไรเหรอจ๊ะ ถึงพามะนาวมาที่ห้องดนตรีตอนเย็นๆเนี่ย” มะนาวถามใบหน้ายิ้มหวาน น้ำลอบถอนใจ ทำไมมันยากแบบนี้นะ
“น้ำมีเรื่องอยากจะบอก” น้ำดึงแขนมะนาวให้นั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนตัวเองก็นั่งที่อีกฝั่งตรงข้ามกัน ปากอยากจะพูด แต่ก็พูดไม่ออก ได้แต่อ้ำอึ้ง
“เรื่องน้ำตาลกับเขื่อนใช่มั้ยจ๊ะ” น้ำมองมะนาวด้วยความตกตะลึง มะนาวรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน
“คือ...มะนาวรู้เมื่อวันนั้น...วันที่เขื่อนซ้อมคนชื่อเฟม ...พอมะนาวพาเฟมไปโรงพยาบาลแล้ว ก็เลยไปที่บ้านเขื่อน เพราะคิดว่าเขื่อนน่าจะกลับบ้าน...” มะนาวเงียบ ใบหน้าหวานแดงเรื่อ
“น้ำเข้าใจแล้ว...” น้ำพยักหน้า ตัวเองก็อายเหมือนกัน เพราะไม่รู้ว่ามะนาวไปตอนไหน
“น้ำตาลจะบอกเลิกกับมะนาวใช่มั้ยจ๊ะ แต่เอ...ไม่สิ มะนาวโมเมเองต่างหาก น้ำตาลไม่ได้ตกลงด้วยสักหน่อย” ใบหน้าหวานส่งเสียงหัวเราะใสแจ๋ว ผมหางม้าสะบัดตามแรงหัวเราะ....หัวเราะ... แต่ทำไมจึงเหมือนเสียงสะอื้นละ มะนาว...
“ฮึก ขอบใจนะจ๊ะ น้ำตาล ที่อุตส่าห์ทนมาตั้งหลายวัน” น้ำหลับตา เอาจนได้ เป็นอย่างที่เขากำลังหวั่นไหวกับน้ำตาที่ใสบริสุทธิ์นี้
“มะนาวคิดไว้แต่แรกแล้ว ว่าเขื่อนแปลกไป ฮึก...น้ำตาลก็แปลกไป แต่มาแน่ใจก็วันนั้นแหละจ้ะ...” มะนาวพูดไปสะอื้นไป
“แต่มะนาวก็ยังดันทุรัง เพราะคิดว่าน้ำอาจจะเปลี่ยนใจ...มาหามะนาวบ้าง...คิดว่าน้ำอาจจะปันใจมาให้มะนาวบ้าง...” น้ำยื่นมือไปแตะน้ำตาของมะนาว ดึงร่างบอบบางมากอดแนบอก มะนาวปล่อยโฮ น้ำตาอุ่นๆไหลเปียกเสื้อของน้ำ มือเรียวลูบผมหางม้านุ่มสลวยอย่างเบามือราวกับกลัวว่ามะนาวจะแตกสลายลงไป
“ทำไมกันนะ คนดีๆแบบมะนาวถึงมาชอบคนอย่างน้ำ” มะนาวเงยหน้ามองน้ำที่มีแววตาแสนเจ็บปวด
“ก็เพราะว่าเป็นน้ำไงจ๊ะ น้ำที่แสนใจดี น้ำที่รักดนตรียิ่งกว่าสิ่งใด น้ำที่อ่อนโยนเสมอ มะนาวหลงรักน้ำตาลที่เป็นแบบนี้แหละ” มือเล็กลูบที่ใบหน้าของน้ำอย่างอ่อนโยน น้ำเบือนหน้าหนีจากมะนาว เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอที่จะได้รับแววตาแบบนั้นจากมะนาวอีก
“น้ำ..น้ำขอโทษ” น้ำโผเข้ากอดมะนาว ทำเอาคนที่แอบดูอยู่สะดุ้งเฮือกแต่จะเข้าไปแยกออกก็ไม่ได้ เพราะนี่ไม่ใช่เวลามาหึงหวง
“น้ำ น้ำ มะนาวขอกอด..ฮึก..น้ำตาล..แค่ตอนนี้...นะ” เสียงหวานใสที่สะอึกสะอื้นทำให้น้ำเจ็บปวดใจเหลือเกิน
“อืม น้ำจะอยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหน..” น้ำฟุบหน้าลงกับเรือนผมของมะนาว กลิ่นแชมพูที่หอมติดจมูกของน้ำ กลิ่นหอมจากตัวมะนาวที่น้ำคุ้นเคย รอยยิ้ม และน้ำเสียง ทุกอย่างที่ทำไปเพื่อเขา แต่เขาไม่อาจตอบรับมันได้...
“น้ำ..” เสียงเรียกที่อ่อนหวาน พร้อมกับรอยจูบที่ประทับลงมา
“อะ..” น้ำผงะกับริมฝีปากนุ่มนิ่มของมะนาวที่แตะลงมา
“อืม..” มือเล็กๆที่กุมเสื้อของน้ำไว้แน่นรั้งร่างกายให้แนบชิดกันมากขึ้น
‘ใจเย็นไอ้เขื่อน รอดูไปก่อน’ เขื่อนกำหมัดแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ เพราะน้ำเองก็รับปากไว้แล้วว่าจะไม่มีอะไรมากกว่านี้
“น้ำ..” มะนาวโผกอดคอของน้ำแน่นพร้อมกับจูบที่ประทับแนบแน่นยิ่งขึ้น น้ำไม่ได้ปัดป้องแต่กลับจูบตอบไปเช่นกัน ริมฝีปากของมะนาวกำลังลิ้มชิมรสของน้ำตาลที่แสนหวาน หากคนที่ไม่รู้อะไรคงคิดว่าทั้งสองเป็นคู่รักที่ร้อนแรงแน่ๆ
“น้ำ..ขอบใจนะ” ความสุขจบลงโดยไม่คาดคิด มะนาวผละออกจากน้ำและรีบวิ่งออกไป ทิ้งไว้เพียงไออุ่นจากริมฝีปากและหยาดน้ำตาบนแก้มของน้ำ
“น้ำ..” เขื่อนเดินเข้ามาแตะไหล่ของน้ำ
“เขื่อน...” ร่างบางหันมามองหน้าเขื่อนด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เขื่อนดึงน้ำเข้ามากอด ก่อนที่ร่างบางจะสะอื้นเงียบๆ
>>>>> TBC
-
:กอด1:
-
เจ็บปวดกันทุกคน
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
สู้ๆๆๆๆน่ะ :L2:
-
น้ำดีมาก ไม่อ้ำอึ้งเหมือนเขื่ยนเลย
น่าสงสารมะนาวจัง แต่ก็นะ
โมนดูแลดีๆ หล่ะ
:L2:
-
เจ็บปวดไปตามๆกัน
:sad11: :sad11:
-
(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/302/10302/blog_entry1/blog/2009-04-05/comment/420930_images/11_1238938277.jpg)
มากมาย
-
เหมือนน้ำตาลใจง่าย ปฏิเสธใครไม่เป็นเลยอ่ะ
-
อย่างน้อยตัวแปรก็ทำให้สองคนเค้ารักกันมากขึ้นอ่ะนะ ขอบคุณไรเตอร์เจ้าค่ะ
-
เฮ้อดีแล้วละน้ำตาล ที่ตัดสินใจเด็ดขาดลงไป
ไม่งั้นก็ค้างคา ปวดใจ ไปตลอดนะแหละ
-
:sad4: ดีนะที่มะนาวเข้าใจ
น่าสงสารอ่า
-
สงสารมะนาวอะ แต่ก้อดีแล้วที่น้ำตาลบอกมะนาวจะได้ตัดใจถึงมันจะเจ็บปวด
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก :man1:
-
การมีเสน่ห์ก็ถือเป็นกรรมอย่างนึงเหมือนกันเน๊อะ
-
sugar boy much be learn to say .... "Nooooooooo"
-
ปวดใจจริงๆหล่ะ แต่ก็ดีกว่าเขื่อนนะ ครึ่งๆกลางๆเนี่ยะ
-
สงสารมะนาวนะ
แต่ห่วงความรุสึกเขื่อนกับน้ำมากกว่า :monkeysad:
-
สงสารมะนาวจัง...
-
เหมือนได้ตามคำขอแฮะ
อา~~~~ น้ำตาลเอ๊ยลูก ปฎิเสธให้เป็นมั้งนะ สงสารมะนาวอ่ะ เจ็บปวดทุกฝ่าย ในตอนนี้เขื่อนอ่อนโยนดี ไม่อาละวาด
-
เขื่อนอ่อนโยนจัง :man1:
:pig4: :pig4:
-
มะเอ่ยๆ น่าสงสารเสียจริง
-
ดีมากน้องนาว เข้าใจอะไรง่ายๆอย่างงี้พี่ชอบบบบบบบ o13
-
สงสารมะนาว
แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้เรื่องมันเลยเถิดมากไปกว่านี้
น้ำก็ทำดีที่สุดแล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
ดีแล้วล่ะที่มะนาวไม่ดันทุรัง เดี๋ยวจะยิ่งเจ็บไปมากกว่านี้ :monkeysad:
หวังว่าโมนคงดูแลมะนาวได้เป็นอย่างดีนะ :กอด1:
ส่วนน้ำตาลอะ เค้าต้องเป็นฝ่ายถูกดูแลมากกว่านะ อิอิ :z1:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก
Special :: อีกหนึ่งปีที่มีคุณอยู่ข้างกาย
“เมอร์รี่คริสมาสต์นะจ๊ะน้ำตาล เขื่อน”
“มะนาวกับโมนก็เหมือนกันนะ เมอร์รี่คริสมาสต์” น้ำโบกมือบ๊ายบายเพื่อนรักของเขาทั้งสองที่ความรักกำลังผลิบาน
“กลับกันเถอะน้ำ” มือใหญ่เลื่อนมากุมมือของเขาแน่น น้ำหันไปพยักหน้ากับคนข้างกาย
“เขื่อน หิมะแหละ ไวท์คริสมาสต์ ผมชอบจังเลย” เขื่อนอมยิ้มมองร่างบางที่กำลังกระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริง เวลาผ่านไปกี่ปีๆก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“อย่าวิ่งสิ เดี๋ยวนายก็ลื่นอีก” เขื่อนคว้าข้อมือน้ำมาจับเอาไว้ หิมะเยอะๆแบบนี้น้ำล้มเป็นประจำ
“คร้าบๆ” ใบหน้าหวานแก้มแดงเรื่อเพราะอากาศเย็นที่บาดผิวเนื้อ พูดทีควันก็ออกปากเหมือนมีกองไฟอยู่ในท้องไม่มีผิด
เดินไปอีกสองสามช่วงตึกก็ถึงคอนโดที่พักแล้ว หลังจากไปดินเนอร์กับเพื่อนๆมา เสียดายที่ปีนี้สองแฝดมาไม่ได้เพราะติดงาน แต่พอได้เห็นมะนาวกับโมนที่รักกันดีก็ทำให้พอชดเชยไปได้
“อือ...เข้าไปให้ถึงข้างในก่อนสิเขื่อน...” เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย
“ไม่อยากรอแล้วนี่..” เสียงคมตอบกลับมาอย่างอู้อี้เหมือนคาบอะไรบางอย่างไว้เต็มปาก
“อื๊อ..ยังไม่ได้ถอดโค้ทเลยนะ..อา..” น้ำหลับตาปี๋กัดปากแน่นเมื่อรับรู้ถึงแรงดูดดุนที่เบื้องล่าง
“หึหึ ไม่เป็นไร เดี๋ยวถอดให้ ถอดจนหมดตัวนั่นแหละ...”
“ไม่เอา...ไปข้างในเถอะ” น้ำขืนแรงไม่ให้ถูกจับถอดเสื้อ แต่มีหรือที่นักเปียโนบอบบางจะสู้แรงนักธุรกิจหนุ่มที่มีงานอดิเรกคือการแข่งคาราเต้ได้ เสื้อผ้าที่ประโคมยัดใส่ไปเพื่อกันความหนาวกว่าสามชั้นถูกถอดออกง่ายดาย
“เดี๋ยวจะอุ้มไปที่โซฟานะ..” เขื่อนลุกขึ้นยืนบดเบียดร่างกับน้ำ เสียงกระซิบแหบพร่า..
“อื้อ ก็ไปสิครับ จะทำอะไร..” ร่างสูงไม่ยอมขยับกายออกห่างเสียที มิหนำซ้ำยังดึงเอาไอ้ที่มันคับเป้ากางเกงออกมาดูโลกภายนอกอีก
“เอาใส่ไว้ มันหนาวนะ..หึหึ” เขื่อนยกขาเรียวของน้ำขึ้นมาพาดไว้กับเอวตัวเอง ก่อนจะค่อยๆแทรกกายเข้าไปทีละน้อย
“อ๊า..อึดอัดนะครับ..อึก..” เขื่อนเคลื่อนกายจนสุด ไม่รับฟังคำทัดทาน ก่อนจะยกขาอีกข้างขึ้นมาพาด แล้วอุ้มน้ำไปทั้งแบบนั้น
“อื้อหือ ท่านี้รัดแน่นสัด...อูย.” วาจาผรุสวาทจากปากคนอุ้มช่างทำให้คนถูกอุ้มอายจนแทบม้วน จึงงับลงที่บ่ากว้างเพื่อแก้ขวยเขิน
“กัดทำไมเนียะ เจ็บนะน้ำ”
“อ๊ะ อือ กะ..ก็ เขื่อนปากไม่..อึก...ดี ปากเสีย..อ๊า” น้ำพูดตะกุกตะกัก เสียงหวานสั่นเครือ เพราะตอนนี้ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาและเริ่มกระแทกจากด้านล่างขึ้นบน
“อยากกัดดีนัก หึหึ เอาให้หนัก...อือ..ขยับเอวหน่อยสิน้ำ” เขื่อนประคองที่สะโพกเนียนให้ขยับตัว น้ำจึงยกตัวขึ้นและลง ปากอยากจะด่ากลับ แต่ไอ้ความรู้สึกดีจากการบีบรัดนั้นก็ทำให้ลืมไปหมดสิ้น หลงเหลือไว้เพียงสัญชาติญาณดิบในกายที่กำลังเร่งเร้า
“ฉันรักนายเหลือเกิน...น้ำ” ยามนี้ทั้งสายตาและความคิดของเขื่อนจับจ้องไปเพียงร่างบางที่เคลื่อนไหวบนร่างกายของตน มือใหญ่ทั้งสองกระชับสะโพกมน เพิ่มแรงกดกระแทกให้หนักหน่วง และขยับสะโพกของตนตอบรับการกระแทกจากร่างบาง
“อ๊า~..ผมก็รักเขื่อนนะครับ...” เสียงหวานครางกระเส่าพร้อมกับฟุบร่างลงบนตัวคนรัก
“อืม.. เมอร์รี่คริสมาสต์นะน้ำตาล” เขื่อนกระซิบบอกขณะลูบไรผมชื้นเหงื่อของน้ำ
“เมอร์รี่คริสมาสต์เช่นกันครับเขื่อน...ผมดีใจ...ที่ปีนี้ได้ใช้เวลากับเขื่อนอีก” แววตาหวานพราวระยับ บ่งบอกความรักที่มีอย่างสุดซึ้ง
“ขอบคุณสวรรค์ที่มอบนายมาเคียงข้างฉัน น้ำตาล...ที่รัก..” ใบหน้าหวานมีน้ำตาเอ่อคลอเมื่อได้ยินคำรักอันแสนอ่อนหวาน และยิ่งได้รับจูบอ่อนโยนที่ช่วยซับน้ำตา กลับกลายเป็นว่าน้ำตาหยดใสๆยิ่งไหลใหญ่
“เมื่อไร จะเลิกขี้แง หืม?” เขื่อนเพิ่มแรงกอดรัดร่างบางบนอกให้มากขึ้น รักมาก...เหลือเกิน
“ผม ‘เริ่ม’ ขี้แงตั้งแต่ได้คบกับเขื่อนแหละครับ” น้ำเถียงเสียงอ่อน เพราะไหนจะร้องไห้ ไหนจะเหนื่อยกาย...
“งั้นเดี๋ยวจะรักให้มากขึ้นอีก จนไม่มีน้ำตาจะร้องไห้อีกเลยดีมั้ย” พูดด้วยน้ำเสียงยั่วเย้าพร้อมกับแก่นกายที่ยังคาอยู่เริ่มขยายตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“อื้อ ไม่เหนื่อยเลยเหรอครับ”
“ฉันไม่เคยเหนื่อยกับการรักนายหรอกนะ ที่รัก..” น้ำเสียงหยอกเย้าและแววตาวิบวับทำเอาพูดไม่ออก ได้แต่ทำตามที่ร่างสูงต้องการไปจนรุ่งสาง...
Merry X’Mas
-
NC ต้อนรับ X’Mas เลยเหรอไรเตอร์ ฮ่าๆๆ
มีความสุขมากๆนะคะ Merry X’Mas ค่ะ
-
หวังว่าระยะหนทาง(ยาวไกล?) จะไม่ทำให้คนอ่านอืดมาม่ากันนะครับ ^-^
คริสต์มาส เขียนแบบนี้นะ
-
"เมอร์รี่ เอ็กซ์มาก ๆ" จริง ๆ ด้วย :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดเรียกเลือดฉลองเทศกาลเลย หุหุ
-
อาบเลือดแดงทั้งตัวฉลองคริสมาสต์กันเลยทีเดียว :jul1: :jul1: :jul1:
พาส่งโรงบาลทีค่ะ บอกหมอด้วยนะคะ เค้ากรุ๊ปโอ :m25: :pighaun:
-
โอ้ว อ่านแล้วอุ่นเลยอ๊ะ :z2: :z2:
-
:haun4:
-
ปีนี้หิมะเป็นสีแดงค่ะ เพราเลือดของเราไหลลงท่วมหิมะหมดแล้วว
-
อะนะ..ถึงแม้เราไม่มีใครบอกรักในวันคริสต์มาส
แต่..แค่เห็นเขื่อนกับน้ำตาลบอกรักกัน เราก็...... :haun4:
ขอบคุณนะคะ สำหรับตอนพิเศษ
-
หนาวแทน!
-
เลือดท่วม :-[
-
คริสต์มาสต้องคู่กับสีแดง คือเลือดกำเดานี่เอง อร๊างงง :haun4:
Merry X' mas ทั้งน้ำ เขื่อน และำไรท์เตอร์เลยจ้า
-
หนุกมากเลยจ้า แต่ตอนแรกๆเขื่อมันโหดน่าดู หื่นด้วย เหอะๆ หลังๆค่อยโอหน่อย
-
:z1: :z1: :m25:
:pig4: :pig4:
-
ชอบจังเลยตอนพิเศษแบบนี้
:z1: :z1:
:กอด1: :กอด1:
-
เขื่อนหื่นได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ :haun4:
Merry Christmas จ้า
(http://i465.photobucket.com/albums/rr19/fredandalda/cute-christmas-snowman-fx.gif)
-
หิมะเป็นสีแดงเลย
-
Merry X' mas
ไรเตอร์ๆๆๆ
ต้อนรับคริสมาสเลยน้าฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ฉลองกันได้ร้อนแรงดีมาก >///<
-
ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม??
-
Merry christmas แบบ :pighaun:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 13
“นี่คืออะไรครับ??“
“โง่อีกละ แผ่นซีดีไงละ” น้ำมองค้อนเขื่อนและรับแผ่นซีดีมาดู บนปกมีลายมือสวยงามเขียนเอาไว้
‘แลกกับการได้รักเธอ’
“จากมะนาวเหรอครับ” น้ำถามเขื่อนที่ยืนนิ่งล้วงกระเป๋าอยู่หน้าบ้านของตนเอง
“...” น้ำเดินกลับเข้ามาในบ้าน เขื่อนเดินตามเข้ามาเงียบๆและไม่ลืมที่จะหันไปล็อกประตู
‘เพลงงั้นเหรอ’ น้ำใส่แผ่นซีดีลงในเครื่องเล่น เมื่อกดปุ่ม Play ก็ไม่มีเสียงใดๆเกิดขึ้น น้ำตั้งใจฟัง และเสียงที่อ่อนหวานก็ดังขึ้นมาโดยปราศจากดนตรี
‘มะนาวหวังแค่ว่าเพลงนี้จะบอกได้ทุกความรู้สึกของมะนาว’ ประโยคแรกที่ดังขึ้น ก่อนเสียงหวานๆจะขับท่วงทำนองขึ้นมา
บางครา คำตอบที่ตามค้นหาก็ว่างเปล่า
สัมผัสกับความรักได้เพียงเงาชั่วครั้งชั่วคราว แล้วเลยผ่านกับวันเวลาที่เผลอไป
แต่บางคน ไม่เกี่ยวกับเหตุและผลสักเท่าไร
กลับคงยังฝังแน่นในใจ ยิ่งลึกลงไป แม้ความจริง ไม่มีวันได้รักกัน
ตลอดเวลาฉันรู้ ว่าเธอรักใคร ตลอดเวลารู้ไหม ว่าฉันรักเธอ
คนที่โชคชะตา ช่วยนำทางมาเจอ แต่ไม่ให้เธอเป็นของฉัน
หวังบนความผิดหวัง ยิ้มทั้งน้ำตา กอบเก็บวันเวลาที่มันไหลผ่าน
เก็บความในหัวใจให้อยู่แค่ในฝัน
แลกกับการได้รักเธอ...
บางที บางอย่างในชีวิตนี้ ก็วุ่นวาย
สิ่งที่เราได้รับมันมา และเสียมันไป ให้หัวใจบอกเราเองว่าคุ้มกัน
ตลอดเวลาฉันรู้ ว่าเธอรักใคร ตลอดเวลารู้ไหม ว่าฉันรักเธอ
คนที่โชคชะตา ช่วยนำทางมาเจอ แต่ไม่ให้เธอเป็นของฉัน
หวังบนความผิดหวัง ยิ้มทั้งน้ำตา กอบเก็บวันเวลาที่มันไหลผ่าน
เก็บความในหัวใจให้อยู่แค่ในฝัน
แลกกับการได้รักเธอ...
ตราบมีลมหายใจ ให้ช่วยจำว่าฉันไม่มีวันไม่รักเธอ
“ฉันเกลียดยัยนี่” น้ำหันไปมองเขื่อนที่นั่งทำหน้าบูดบนโซฟา
“ทำไมละครับ”
“ยัยนี่เป็นคนดีเกินไป น่าหมั่นไส้”
‘อิจฉาเขาละสิ ร้องเพลงไม่เพราะเท่าเขาน่ะ‘น้ำด่างุบงิบในใจ มือเรียวบรรจงหยิบแผ่นมาเก็บไว้ในตลับเปล่า
“มะนาวไปเวียนนาแล้วนะ” เขื่อนบอกเรียบๆ
“ห๊ะ ไปเมื่อไรครับ”
“เมื่อคืน ไม่ต้องทำหน้าเป็นหมาหงอย แค่ไปพักผ่อนช่วงซัมเมอร์ และก็จะไปเรียนร้องเพลง ไม่ได้ไปถาวร!” พอเห็นน้ำหน้าซีด เขื่อนก็พูดต่อแบบไม่เต็มใจนัก
“เฮ้อ...โล่งอก” น้ำถอนหายใจและยกมือขึ้นทาบอก
“ทำไม! เปลี่ยนใจไปชอบผู้หญิงแล้วหรือไง ห๊ะ” เขื่อนลุกจากโซฟาและเดินมากระชากแขนน้ำ
“บ้าเหรอ ไม่ได้เปลี่ยนใจ แต่ชอบมาแต่แรกแล้ว ผู้หญิงน่ะ” น้ำพยายามยื้อแขนออก แต่ดูท่าว่าเขื่อนคงจะเสริมใยเหล็ก เพราะแข็งแรงเหลือเกิน
“เจ็บนะเขื่อน!” พอเห็นว่าเขื่อนยังไม่รามือ น้ำจึงตวาดเสียงดัง ได้ผล...ซะเมื่อไร
“อื๊อ... ไอ้เอา...อื้อ” เขื่อนกระชากตัวน้ำมาใกล้และจูบรุนแรง มือรวบตัวน้ำให้ขึ้นมาเกาะที่เอวและกระเตงไปที่โซฟา
“อย่าทำแบบนี้ แม่นอนอยู่นะ อื๊อ..” น้ำระดมทุบแรงๆไปที่อกเขื่อน แต่เจ้าตัวกลับหัวเราะในลำคออย่างสะใจ
“ให้แม่เห็นสิดี จะได้ขอแต่งแม่งเลย ดีมั้ย หืม?” เขื่อนยิ้มมุมปากยั่วเย้า
“ปากเสีย ไปจำคำหยาบมาจากใครกันนะ” น้ำตบแก้มเขื่อนเบาๆ
“ไอ้โมน ไอ้แฝด มันสอนเวลามาเที่ยวที่บ้านพ่อ” เขื่อนไม่สนมือเรียวที่พยายามดันหน้าตัวเองออกห่าง กลับซุกไซ้ไม่หยุดนิ่ง
“สอนแต่เรื่องดีๆทั้งนั้น..อย่าสิ ฮื้อ..”
“โอ้ เกือบลืมเจตนาหลักว่ามาทำอะไร” จู่ๆเขื่อนก็ผละออกจากน้ำแบบปุบปับ ทำเอาน้ำมึนไปกันใหญ่
“อะไรเหรอครับ” น้ำชะโงกหน้าไปดูกระเป๋าที่เขื่อนกำลังค้น เอกสารเป็นปึกถูกหยิบออกมาวางเรียงกัน น้ำเงยหน้ามองเขื่อนด้วยสายตาสงสัย
“อะไรครับเนี่ย”
“เอกสารเลือกโรงเรียนดนตรีตอนซัมเมอร์ไงล่ะ อ้าว ไม่ต้องมาทำหน้ามึน ฉันบอกแล้วไง ซัมเมอร์นายต้องไปกับฉัน” น้ำผงะกับความจริงที่ลืมไปนาน เขาสัญญาไว้จริงๆด้วยว่าจะไปซัมเมอร์กับเขื่อน
“เอ่อ..เดี๋ยวรอแม่ตื่นก่อนละกัน ผมจะได้ให้แม่เลือกให้”
“แม่นายเป็นคนไปเรียนเรอะ ใครเรียนก็เลือกเองสิ”
“เอ่อ ผมไม่รู้เรื่องหรอกว่าที่ไหนดี...”
“อืม...นั่นสินะ เดี๋ยวฉันจะให้แม่ลองหาที่ดีๆมาละกัน โอเคมั้ย”
“เอางั้นก็ได้ครับ..”
“หืม?” เขื่อนหันไปตามแรงกระตุกเบาๆที่ชายเสื้อด้านหลัง น้ำมองหนาเขื่อนด้วยแววตาบางอย่าง
“รอแป๊บนะ เก็บของก่อน” พอเก็บของเสร็จก็หันมานั่งตรงข้ามกับน้ำ แววตาคมมองด้วยความรักใคร่เต็มหัวใจ
“อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ ไม่ว่าหรอก” เขื่อนพูดซ้ำ เพราะน้ำเอาแต่เงียบไม่กล้าพูด
“ผมกำลังพูดอยู่นี่ไง...” เงียบ ไม่มีเสียงอะไร แต่น้ำยังคงนั่งยิ้มกริ่ม
“ไม่เห็นได้ยิน เล่นอะไรของนาย” พอเห็นว่าเขื่อนไม่เข้าใจ จึงจับศีรษะเขื่อนมาแนบกับอกข้างซ้ายของตัวเอง
“ได้ยินมั้ยครับ”
“หึ” เขื่อนส่ายหัว มีแต่เสียงหัวใจเต้น ไม่เห็นมีเสียงพูดอะไรเลย
“ก็เสียงหัวใจของผม...กำลังบอกไงครับ...ว่ารักเขื่อนมากแค่ไหน...” เงียบ...เงียบหนักกว่าเดิม เขื่อนนิ่งฟังอยู่อย่างนั้น น้ำเริ่มหน้าแดงเพราะคิดว่าตัวเองเล่นอะไรเสี่ยวเกินไปหรือเปล่า
“เอ่อ คิดซะว่าผมไม่ได้พูดละกันนะครับ” น้ำพยายามจะดันเขื่อนออกแต่ก็ไม่ขยับ จวบจนเขื่อนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา
“ได้ยินชัดแจ๋วเลยละ” รอยยิ้มที่มุมปาก แววตาหยอกเย้า ใบหน้าคมนั้น น้ำรู้สึกว่าเขารักมันเหลือเกิน...
“ฮึก...คิดช้าเหลือเกินนะครับ” จู่ๆก็อยากร้องไห้ซะอย่างนั้น ตั้งแต่ใกล้ชิดเขื่อนมา น้ำรู้สึกว่าตัวเองเจ้าน้ำตาขึ้นมาก
“นายคิดว่าฉันรอคำนี้มานานแค่ไหนกันละ หืม?” เขื่อนขยับเปลี่ยนท่าให้น้ำมาซุกอกเขาแทน มือใหญ่ลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
“หนึ่งปีเลยนะ ตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียน จนจะขึ้นชั้นปีใหม่แล้ว”
“ถ้าเขื่อนทำดีๆแต่แรก ไม่แกล้งไม่รังแกผม ก็คงไม่รอนานขนาดนี้หรอกนะ”
“ก็ฉันทำตัวไม่ถูก ฉันไม่เคยชอบผู้ชาย และฉันก็ไม่รู้ว่าถ้าบอกนายไป นายจะหนีไปหรือเปล่า ได้แต่คิดวุ่นวาย จนมันกลายเป็นว่ารังแกนายได้ยังไงก็ไม่รู้”
“หึ...ผมจำได้ ตอนนั้นผมเกลียดเขื่อนมาก คิดแต่ว่าชาตินี้คงไม่มีทางญาติดีกับเขื่อนได้แน่”
“แต่ถ้าวันนั้นฉันไม่รุกก่อน บางทีนายอาจคบกับยัยมะนาวไปแล้วก็ได้” พอพูดถึงตรงนี้ เขื่อนก็กระชับอ้อมแขนที่กอดน้ำให้แน่นขึ้น
“ผมไม่หนีไปไหนหรอกน่า เขื่อนแหละ จะหนีผมไปก่อน” น้ำลูบที่แขนเขื่อนเบาๆ เขาไม่มีทางจากอ้อมแขนอบอุ่นนี้ไปแน่นอน
“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย ไม่ได้โลเลขนาดนั้น” เขื่อนก้มลงจูบผมหอมฟอดใหญ่ น้ำรู้สึกจั๊กจี้จึงดิ้นยุกยิกๆ สุดท้ายจึงถูกผลักให้นอนราบลงบนโซฟาโดยมีร่างสูงทาบทับตามมา
“วันนี้ห้ามทำนะครับ ไฟแดง” น้ำบอกหน้าระรื่น
“บ้า มีเมนส์ด้วยเรอะ” เขื่อนยิ้มขำ แทบหมดอารมณ์
“หมายถึงแม่อยู่ต่างหากล่ะ” น้ำหน้าบูด คิดเป็นแต่เรื่องบ้าบอจริงๆ
“ก็ดีแล้ว จะได้บอกแม่นายว่า ‘แม่ครับ ผมคบกับลูกชายแม่อยู่นะครับ’ ฮ่าๆๆ”
“แม่จะได้เอาแจกันมาฟาดหัวเขื่อนอะดิ”
“แต่ฉันว่าแม่นายใจกว้างนะ ไม่ไร้เหตุผลหรอก” เขื่อนจ้องมองน้ำด้วยสายตาจริงจัง
“เอาให้เราโตกว่านี้ก่อนดีกว่าครับ..” น้ำแตะนิ้วลงบนริมฝีปากเขื่อน ฟันขาวขบเม้มที่ปลายนิ้วก่อนจะเปลี่ยนเป็นดูดแรงๆ
“อือ ไม่เอาครับ” น้ำส่ายหน้า เขารู้สึกว่าไม่อยากทำจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่มีอารมณ์นะ แต่มันคือ ‘ไม่อยากทำ’
“อืม งั้นไปนอนเล่นเกมกันเถอะ อยากเล่นไฟนอลว่ะ” เขื่อนผละออกไปอย่างง่ายดาย เพราะทั้งคู่ต่างเข้าใจดี ว่าแผลที่พวกเขาได้ร่วมกันสร้างมันให้มะนาวคงทำให้รู้สึกแย่ไปอีกสองสามวัน...
“ไม่ยกเปียโนไปด้วยเลยละ”
“ได้เหรอ?”
“ประชดโว้ย จะเอาไปไหนเยอะแยะ ” เสียงโหวกเหวกในยามเช้าพาให้ผู้เป็นแม่ต้องชะโงกหน้าออกมาดูแล้วก็ส่ายหัวเหนื่อยใจ
“น้ำตาล ลูกจะขนอะไรไปเยอะแยะละนั่น” พอเห็นกระเป๋าใบโตกว่าตัวสามใบวางเรียงหน้าบ้านแล้วก็แทบช็อค
“ก็พวกเสื้อผ้า ของกิน ผ้าห่ม หมอน หนังสือ...” น้ำสารภาพเสียงอ่อย
“บอกว่าเอาไปแต่เสื้อผ้าไงน้ำ อย่างอื่นที่บ้านฉันก็มี”
“ก็รู้แล้ว แต่พอคิดไปคิดมาเอาเผื่อไปก็ดี”
“พิลึกคน เด็กคนนี้ เขื่อน ช่วยยกเข้าไปในบ้านหน่อยสิลูก เอาไปเฉพาะเสื้อผ้าก็พอแล้ว”
“แม่อ้ะ” น้ำมองแม่ตัวเองหน้าหงิก ถ้าลูกชายตัวเองอดตายนะ!!
“เอาละ เสียเวลามาเยอะแล้ว ไปเถอะลูก” เม่เดินเข้ามาหอมแก้มลูกชายทั้งสองข้าง
“ดูแลตัวเองดีๆนะครับแม่ อีกสองเดือนเจอกัน” น้ำยิ้มกว้าง
“จ้า ถึงแล้วก็โทรมาหาแม่ด้วยนะ”
“ครับ ผมไปนะ บ๊ายบาย” น้ำโบกมือลาและเดินตามเขื่อนมาขึ้นรถ เสียงเขื่อนสั่งคนขับรถให้ไปสนามบินทันที
“เขื่อนๆ มีแค่เราเหรอครับ คุณแม่อลิซล่ะ”
“อืม ใช่ แม่ฉันบินไปโรมเมื่อคืนน่ะ ทำไมเหรอ”
“ก็...ผมเพิ่งเคยไปต่างประเทศครั้งแรก..”
“กลัวละสิ ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไปเองตั้งแต่เกรดเจ็ดแล้ว หึหึ”
“อืม..” น้ำขยับตัวมานั่งใกล้และจับมือเขื่อนไว้แน่น
“หลับก่อนเถอะ รถติดแน่นอน ถึงแล้วจะปลุกนะ”
“ไม่เอาอะ จะดูข้างทาง”
“ดูทำไมล่ะ ไม่ใช่ไปต่างจังหวัดสักหน่อย”
“ฮื้อ จะดูนี่” ปากบอกว่าจะนั่งมองข้างทาง แต่พอผ่านไปสองนาทีก็หลับปุ๋ยพิงไหล่เขื่อนเรียบร้อย
>>>>> TBC
-
เขื่อนดุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เขื่อนหื่น :haun4:
-
มีไฟแดงด้วยหรอน้ำตาล :laugh: :laugh: :laugh:
อย่างอิตาเขื่อนคงเว้นครั้งนี้ครั้งเดียวแหละค่ะ ครั้งหน้าคงเขียวรวดหรือไม่ก็เลี้ยวซ้ายผ่านตลอดแหละหนู :m20: :impress2:
-
จะไปเจอเรื่องอะไรกันบ้างหละเนี้ย
-
go inter แล้วนะ สังหรณ์ใจว่าปัญหารออยู่ไงไม่รู้ดิ
-
ซัมเมอร์คราวนี้ต้องมีไรแน่ ๆ เลย
-
ซัมเมอร์ร้อน ซัมเมอร์รักหรือเปล่า :haun4:
-
นายเขื่อนนี่พอมาในโหมดนี้มันก็น่ารักเนอะ
ดูมีความเป็นผู้นำ-มีความเป็นผู้ใหญ่กว่าน้ำ
ก็เหมาะที่จะเป็น-ามีน้ำล่ะนะ
เมื่อก่อนสงสัยผีหมาบ้ากำลังสิงอยู่ มันเลยน่าเ-ะน่ะ
-
หิมะกลายเป็นสีแดงเลย คึคึ
-
น้ำน่ารักเชียวมีไฟแดงอีก
ฮ่าๆๆๆๆๆ
บอกรักกันสะทีเนอะ
แต่เขือรนี่จริงๆๆเลย
-
น้ำน่ารักจัง มีบอกว่ามีไฟแดงด้วย 555
-
เขื่อนพาน้ำไปฮันนีมูนเหรอจ๊ะ
-
เรื่องนี้มันน่ารักก็เพราะแบบนี้ละ 555+
-
:fire: ไฟแดง................... :jul3:
-
น้ำตาลมีไฟแดงด้วยหรอจ๊ะ
:กอด1: :กอด1:
-
คงไม่ใช่มีแซมมี่รออยุ่น้าๆๆ ยังติดใจกับแซมมี่ แฮะเรา
-
คงม่ายทะเลาะกันเพราะแซมมี่หรอกนะ
แต่ถ้าเปนอย่างนั้นจะกระทืบเขื่อนทิ้งซะเลย :angry2: :z6:
-
อืมม ตอนนี้ดูสงบสุขดีจริงๆ แอบกลัวมาม่า หุๆ
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว
อิอิ
ไปซัมเมอร์จะมีปัญหาอะไรไหมน้า
น้ำตาลคงจะโดนหนุ่มฝรั่งตามจีบจนเขื่อนหึงแน่ๆ เลย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ถึงจะโหวกเหวกโวยวาย ติ๊งต๊องบ้าง แต่ก็น่ารักนะ :z2:
-
รถไฟชนกันที่อังกฤษแน่ๆ อิอิ แซมมี่เป็นใครเอ่ย??
-
เสี่ยวพอกันอ่ะทั้งคู่เลย
-
เขื่อนหื่นโคดดดดด :haun4: :haun4:
-
เพิ่งมาครับ ฮาดี ชอบๆๆ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 14
“ดูบรรยากาศที่นี่สิเขื่อน!” เขื่อนมองร่างบางที่กำลังยิ้มและตะโกนเสียงดังกลางถนนอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกวักมือเรียกให้มาขึ้นรถแท็กซี่ด้วยกัน
“ไม่หนาวเหรอ” ถามร่างบางที่เอาแต่นั่งเกาะรถมองข้างทางหลังจากบอกจุดหมายแก่โชเฟอร์แล้ว
“ไม่ครับ ผมชอบอากาศเย็นๆ” น้ำรู้สึกว่าบ้านเมืองที่นี่ช่างน่าตื่นตาตื่นใจ ผู้คน รูปร่างหน้าตา สีผม เสื้อผ้า บ้านเรือน ช่างดูน่าสนใจไปเสียหมด
แชะ!
“? เขื่อน แอบถ่ายรูปผมอีกแล้วเหรอ” เสียงจากกล้องถ่ายรูปของไอโฟนทำให้น้ำหันมามอง
“เอามาดูเลย ถ่ายดีหรือเปล่า ถ่ายไม่ดีลบเลยนะ”
“ดีอยู่แล้ว ฝีมือระดับนี้” เขื่อนส่งให้น้ำดูรูป แล้วร่างบางก็ยิ้มอย่างพอใจ
“ถ่ายสวย” น้ำชม
“แต่แบบสวยกว่า” โดนหยอดกลับก็หน้าแดงไปตามระเบียบ ชาตินี้จะตามเขื่อนทันมั้ยเนี่ย
“ลงไปรอหน้าบ้านนะ เดี๋ยวจ่ายค่าโดยสารก่อน” น้ำเดินไปยืนจ้องหน้าบ้านหลังใหญ่ หลังจากผ่านรั้วบ้านอันแสนกว้างก็ถึงตัวบ้าน หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์คงไม่น่าเกลียด การก่อสร้างแบบยุโรป อิฐสีแดง หน้าต่างสลักลวดลายสวยงาม คนที่ไม่มีหัวทางด้านนี้แบบน้ำยังมองออกว่ามันสวยมาก
“เขื่อน บ้านเขื่อนสวยมากเลย”
“ไปดูห้องนอนมั้ย ห้องนอนสวยกว่าอีกนะ” เขื่อนยิ้มยั่วแล้วยักคิ้วข้างหนึ่ง พอเปิดประตุบ้านก็มีหญิงสาวในชุดที่เหมือนชุดเมดวิ่งมาต้อนรับ
“สวัสดีค่ะคุณหนุ ยินดีต้อนรับค่ะ” เมดสาวผมทองพูดยิ้มแย้ม
“อืม เอาของไปเก็บบนห้องให้ผมที” เขื่อนส่งกระเป๋าเดินทางให้
“ไปเดินเล่นมั้ยน้ำ” เขื่อนหันมาถามน้ำที่กำลังมองการสนทนาอย่างสนใจข้างๆ
“ไปๆ เอากล้องไปด้วยนะ” น้ำยิ้มร่าแล้วคว้ากล้องติดมือไปด้วย หลังจากเดินเล่นและถ่ายรูปเป็นที่ระลึกจนหนำใจแล้วจึงขึ้นมานั่งพักในห้องนอนเขื่อน
“อากาศเย็นดีจังเลยยยยย” เขื่อนมองน้ำที่นอนเกลือกกลิ้งบนที่นอนของเขาเหมือนลูกแมว พอมานึกดู น้ำเป็นคนขี้ร้อนนี่นะ
“ไว้วันหยุดยาวอยากมาก็มาอีกสิ”
“อืม...” หลังจากส่งเสียงตอบรับยานคางก็เงียบไป เขื่อนที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงเดินมาชะโงกมอง
“หลับซะแล้ว...” เขื่อนก้มลงไปจูบที่แก้มนวลเพื่อให้ฝันดีแล้วค่อยๆเดินย่องออกมา
เด็กหนุ่มร่างสูงเดินลงมาตามบันไดและมุ่งเข้าสู่ห้องรับแขก มองไปเบื้องหน้าก็ได้พบกับร่างอรชรผมสีบลอนด์ทอง เครื่องหน้าที่บ่งบอกว่าเป็นชาวตะวันตกดูอ่อนหวาน ดวงตาสีเขียวมรกตช่างรับกับใบหน้างาม
“แซมมี่...”
“คีน!” เจ้าของเสียงหวานสมหน้าตาผุดลุกอย่างดีใจ ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหา โดยที่ร่างสูงรีบเข้าไปประคองอย่างอ่อนโยน
“ชั้นคิดถึงเธอมากเลยนะคีน” หน้าหวานซุกลงกับอกกว้าง จึงไม่ทันได้สังเกตว่าร่างสูงมีสีหน้าลำบากใจ
“อาการเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง”
“จ้ะ หมอบอกว่าอาจดีไปถึงคริสมาสต์แน่ะ” เขื่อนแค่นยิ้ม อาการดีไปถึงคริสมาสต์ แสดงว่าหลังจากนั้นจะแย่ลงทันทีใช่มั้ย
“ไปนั่งในห้องนั่งสือดีกว่า ที่นั่นอากาศอบอุ่น” เขื่อนจูงแขนหญิงสาวให้ไปนั่งในอีกด้านหนึ่งของบ้าน ซึ่งเป็นส่วนที่อากาศอบอุ่น และเพื่อที่จะได้ห่างไกลจากสายตาคนที่หลับสบายอยู่ข้างบน...
“ตอนที่ชั้นเข้ามา ดีน่าบอกว่าคีนพาเพื่อนมาด้วยเหรอจ๊ะ” เขื่อนแทบสำลักน้ำชา ยัยดีน่าปากมากอีกแล้ว ไล่ออกเสียดีมั้ย
“อืม เขามาเรียนเปียโนที่นี่ แลยจะมาพักด้วยนะ”
“จริงเหรอจ๊ะ ให้เขามาเล่นกับชั้นบ้างสิ ชั้นอยากจะมีเพื่อนเล่นเปียโนบ้าง”
“ได้สิ” เขื่อนทำเป็นจิบชา เพื่อที่จะได้ไม่ต้องจ้องหน้าแซมมี่
“แล้วดีน่ายังบอกอีกด้วยนะจ๊ะ ว่าเพื่อนคีนน่ะ สวยน่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย”
“ฮ่ะๆ เขาเป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิง” เขื่อนตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะให้แม่ตัดโบนัสยัยนี่ตอนคริสมาสต์แน่นอน
“นั่นสินะจ๊ะ..” หญิงสาวมองลอดไปนอกหน้าต่าง สายตามีแววครุ่นคิด
“คีนยังไม่ลืมสัญญาใช่มั้ยจ๊ะ” เขื่อนจ้องมองใบหน้าของแซมมี่ ใบหน้าที่ยังคงเค้าเมื่อยังเด็ก สมัยที่ยังจูงมือและวิ่งเล่นกัน สมัยที่แซมมี่ยังคงแข็งแรงดี
“ไม่ลืมหรอก” ทำได้เพียงยิ้ม และแตะมือบอบบางนั้น เขาจะเลือกอะไรได้อีกละ
หลังจากส่งแซมมี่กลับบ้านไปแล้ว เขื่อนก็เดินขึ้นมาบนห้องนอน เปิดประตูเข้าไปด้วยความหวังว่าน้ำจะยังหลับอยู่ เพื่อจะได้ยืดเวลาที่จะบอกเรื่องนั้นออกไปอีก แต่ทว่าเรียวขาที่ยกชันขึ้นมาพาดกับเก้าอี้เขียนหนังสือ สองมือถือหนังสือเล่มโตขึ้นมาอ่านจนไม่ได้สนใจว่ามีคนเข้ามาในห้องจนเขื่อนต้องกระแอมเสียงดัง
“อ้าว เขื่อนไปไหนมาครับ ผมตื่นมาก็ไม่เจอใครเลย” ใบหน้าตกใจของร่างบางมาแทนที่สีหน้าก่อนหน้านี้ เขื่อนแตะที่แก้มนวลแผ่วเบา เขามั่นใจว่าเขารักคนๆนี้มาก มากจนไม่อยากให้ต้องมาเจ็บปวดเพราะเขาอีก
“ไปห้องหนังสือมาน่ะ เดี่ยวกินมื้อเย็นเสร็จจะพาไปเดินดูในบ้านนะ” น้ำพยักหน้าอย่างดีใจแล้วเดินตามเขื่อนลงไปกินมื้อเย็นด้วยความกระตือรือร้น
“โห มันใหญ่มากเลยนะเขื่อน ใหญ่มากๆเลย” น้ำมองไปรอบห้องหนังสือขนาดใหญ่ที่มีหนังสือจรดเพดานทุกด้านของผนัง ร่างบางเดินไปสำรวจตรงนู้นตรงนี้ทีอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย จนเจอมุมหนังสือที่ชอบก็หยุดนิ่งอยู่เป็นนานสองนาน
“น้ำ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนเปียโนนะ ไปเตรียมของก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยมาอ่านต่อ” เขื่อนร้องทักเมื่อเห็นน้ำตั้งท่าปักหลักจะอ่านหนังสือต่ออีกนาน
“ครับ” น้ำรับคำและเก็บหนังสือเข้าชั้น
“เขื่อน นี่ผ้าอะไรเหรอครับ” เขื่อนหันไปมอง ผ้าชีฟองที่แซมมี่ใช้พันคอตอนมาที่นี่ตกอยู่ตรงโซฟา เขื่อนเดินไปหยิบมาวางบนโซฟาและตอบน้ำเสียงเรียบ
“ผ้าพันคอของแม่ละมั้ง ไปจัดของกันเถอะ จะได้พักผ่อน”
“นี่ นายเพิ่งเข้ามาใหม่เหรอ”
“เฮ้ นายน่ะ ฉันถามนาย” น้ำสะดุ้งเมื่อถูกตีป้าบเข้าที่ไหล่ พอหันไปก็พบว่าเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่เหมือนพวกนักกีฬาประมาณนั้น
“มะ..หมายถึงผม ?” น้ำทำท่าชี้นิ้วว่าเรียกตัวเองงั้นเหรอ
“เออ นายแหละ เจ้าผมดำ”
“...” น้ำเลิ่กลั่ก เขากำลังเดินหาห้องเรียนอยู่ดีๆ ก็มีเจ้าฝรั่งผมทองนี่มาพูดอะไรฉอดๆๆๆใส่ไม่หยุด อย่าบอกนะว่าเขากำลังจะโดนแกล้งอีกแล้ว
“Oh shit…Can you speak English ?” น้ำตาโต ประโยคนี้เขารู้จัก เคยเรียนในห้องเรียนนี่นา
“I can-” น้ำเตรียมจะตอบกลับไป แต่ก็มีร่างหนึ่งมายืนข้างเขาและโอบไหล่ก่อนจะตอบแทนให้อย่างคล่องแคล่ว
“เขาเพิ่งมาจากประเทศไทย พูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้หรอก ถ้าจะให้ดี นายช่วยเขาหาห้องเรียนทีได้มั้ย”
“ชัวร์ ได้อยู่แล้ว ไอ้ฉันก็ว่าทำไมเจ้าหน้าติ๋มนี่ไม่ตอบคำถาม ที่แท้ฟังไม่ออกหรอกเรอะ”
“อืม ซัมเมอร์นี้เขาก็มาเรียนเปียโนและจะฝึกภาษาไปด้วยนะ” น้ำมองใบหน้าเขื่อนสลับกับเด็กหนุ่มนักกีฬานั่น และพยายามจับใจความที่คุยกัน
“ไปน้ำ เดี๋ยวเขาจะพาไปห้องเรียน ฉันต้องกลับก่อนนะ จะไปธุระต่อ” น้ำหันมามองเขื่อนตาละห้อย จะทิ้งเขาไว้กับฝรั่งร่างยักษ์นี่งั้นเหรอ
“เดี๋ยวเย็นมารับ อย่างอแง พอตัวเองได้เล่นเปียโนก็ดี๊ด๊าจนลืมฉันเองแหละ”
“ไม่มีทาง ผมไม่มีทางลืมเขื่อนหรอกครับ!” น้ำพูดเสียงจริงจังและชะโงกหน้าไปหอมแก้มเขื่อนฟอดใหญ่
“อย่าลืมมารับผมนะ” น้ำบอกก่อนจะเดินไป ทิ้งให้เขื่อนยืนอึ้งคนเดียว
“นายนี่ เป็นคนรักกับหมอนั่นงั้นเหรอ” เด็กหนุ่มผมทองหันมาถามน้ำ แต่ก็ส่ายหัวเมื่อน้ำทำได้เพียงยิ้มกว้างกลับมาให้
“I’m David.” เด็กหนุ่มผมทองชี้ที่ตัวเองและบอกชื่อ น้ำอึ้งไปพักหนึ่ง จึงพยักหน้าหงึกและแนะนำตัวกลับ
“I’m Nam.”
“น้าม?”
“โนโน น้ำ”
“แน้ม?”
“น้ำ โน แน้ม น้ำ น้ำ น้ำ”
“น้ำ?”
“เยสๆๆ น้ำ น้ำ” น้ำหัวเราะเสียงใสเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเดวิดเรียกชื่อเขาได้ถูกต้อง
“This your class.”
“Thank you.” เดวิดพาน้ำมาส่งถึงหน้าห้อง น้ำเดินเข้าไปภายใน พื้นไม้เงาปลาบ ผนังกันเสียงที่บุอย่างดี น้ำมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น
“Do you like this place ?” ไม่รู้ว่าเดวิดถามอะไร แต่น้ำที่กำลังปลาบปลื้มใจได้แต่ยิ้มกว้าง เครื่องดนตรีที่ดูขลังวางอยู่บนชั้น แกรนด์เปียโนหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง น้ำเดินไปสัมผัสกับแกรนด์เปียโนนั้นด้วยใจที่ระทึก ร่างบางหย่อนตัวลงบนเก้าอี้บุกำมะหยี่ มือเรียวเปิดฝาครอบออกและกดคีย์แต่ละตัว
“เสียงดีจังเลย...”
โดยไม่รอช้า เพลง Canon in D ถูกบรรเลงขึ้นมาอย่างไพเราะ เดวิดยืนมองเพื่อนใหม่ชาวเอเชียที่กำลังเล่นเปียโนด้วยสีหน้าเคลิ้มฝันที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น แม้จะยังเล่นไม่ตรงจังหวะ แต่กลับฟังแล้วเพราะยิ่งกว่าเล่นให้ถูกต้องเสียอีก เดวิดเดินไปหยิบไวโอลินตัวเก่งของเขาขึ้นมาและสีคลอไปกับเสียงเปียโน
“เอาละ หมดเวลาโชว์ออฟแล้วนะ” เสียงทรงอำนาจดังก้อง น้ำหยุดมือทันควันและหันไปตามเสียง ชายวัยกลางคนดูทรงอำนาจยืนตระหง่านอยู่ที่ทางเข้า น้ำรีบผุดลุกไปยืนแอบหลังเดวิดอย่างว่องไว
“Nam, This is Mr. Romanoff” เดวิดแนะนำชายคนนั้นให้น้ำรู้จัก ร่างบางประมวลผลอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นคืออาจารย์ที่จะสอนเขางั้นเหรอ?
“H..Hello...” น้ำทักทายอย่างกล้าๆกลัวๆ ยิ่งเห็นอาจารย์ของตัวเองหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ก็ยิ่งกลัว
“Sit down.” อาจารย์หน้านิ่งบอกเรียบๆ ไม่สนใจจะทักทายกลับ เดวิดเดินไปนั่งเก้าอี้และชี้ให้น้ำไปนั่งข้างๆ และก้เริ่มแนะนำเรื่องเพลงที่จะนำมาให้หัดเล่น น้ำมองไปรอบๆ มีทั้งคนที่ดูเป็นฝรั่งจ๋าแบบเดวิดก็เยอะ แต่พวกที่เป็นเอเชียก็มีเหมือนกัน ทุกคนจะเล่นอะไรเป็นบ้างนะ...
“You! Come here.” เรียกเขาเหรอ? น้ำมองนิ้วอาจารย์ที่ชี้ตรงมา แน่นอน เป็นเขาแน่นอน
“Yes..” น้ำเดินก้มหน้างุดไปทางหน้าห้อง อาจารย์หน้านิ่งชี้ให้น้ำไปนั่งที่เปียโนและเอาโน้ตเพลงมาวางไว้ให้
‘สงสัยจะให้เล่นแฮะ...’ พอคิดอย่างนั้น น้ำจึงพรมนิ้วลงบนเปียโน
เมื่อท่อนแรกถูกบรรเลง อาจารย์หน้านิ่งก็ตีที่นิ้วของน้ำดังผัวะ เรียกความสนใจจากเพื่อนในห้องได้เป็นอย่างดี
“You play so fast!” ฟาสต์ ที่แปลว่าเร็วงั้นเหรอ ... ลองเล่นช้าอีกนิดละกัน
ดนตรีท่อนเดิม แต่เล่นให้ช้าลง ก็ทำให้จังหวะเปลี่ยนไป ท่วงทำนองที่ระรื่นหูและเสียงซุบซิบของเพื่อนในห้อง หากลองจับใจความดูจะมีเนื้อหาประมาณว่า
‘เจ้าตัวเล็กนั่นเป็นใคร ทำไมมิสเตอร์โรมานอฟฟ์จึงยอมให้ไปเล่นได้ที่หน้าชั้น’
หรือไม่ก็ ‘ทำไมถึงเล่นเพลงนี้ได้ราบรื่นนักนะ ชั้นหัดตั้งนานยังเล่นได้ไม่คล่องเท่าหมอนี่เลย’
แม้แต่เดวิด ยังจ้องมองน้ำด้วยความสนใจ เพราะฝีมือของเจ้าตัวเล็กหน้าหวานนี้ไม่ธรรมดาสักนิด
“Good.” คำเดียวสั้นๆแต่เรียกรอยยิ้มกว้างจากน้ำและกระพือเสียงฮือฮาให้ดังกว่าเดิม
“วันนี้จบคลาสเท่านี้ อย่าลืมเอาบทเพลงที่ฟังไปเนี่ย ไปหัดให้คล่องแคล่วด้วยละ” พออาจารย์พูดจบทุกคนก็เก็บของและเดินออกจากห้องไป น้ำจึงจะเดินไปเก็บของบ้าง แต่พอจะลุกก็ถูกมือใหญ่กดบ่าเอาไว้ให้นั่งที่แกรนด์เปียโนเหมือนเดิม
น้ำมองไปรอบๆ เหลืออีกสามสี่คนที่ยังนั่งอยู่ และพวกที่เหลืออยู่ก็ค่อยขยับมาที่หน้าชั้นกันหมด ซึ่งหนึ่งในนั้นมีเดวิดด้วย
“ฉันจะอธิบายให้เธอฟัง พวกคนเหล่านี้และเธอ คือสมาชิกที่ฉันเลือกให้มาจัดทีมเพื่อเข้าแข่งดนตรีคลาสสิคประจำซัมเมอร์นี้”
หน้าน้ำตอนนี้ >> : ) ??
“อาจารย์ครับ เขาฟังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เดี๋ยวรอเพื่อนเขามารับตอนเย็นแล้วค่อยบอกเพื่อนเขาดีกว่าครับ” เดวิดอธิบายแทนน้ำที่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ มิสเตอร์โรมานอฟฟ์จึงถอนหายใจและพยักหน้ารับ
“งั้นตอนนี้เรามาฝึกเพลงกันดีกว่า เพราะดนตรีไม่มีพรหมแดนนี่นะ” พออาจารย์พูดจบ ทุกคนก็เดินมาหยิบเครื่องดนตรีของตัวเอง และเริ่มซ้อมเพลงกันโดยไม่หยุดพัก ทำเอาน้ำที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรก็ต้องเล่นตามไปด้วย แต่เจ้าตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย ยิ่งได้เล่นกลับยิ่งร่าเริงด้วยซ้ำ
“เฮ้อ...เหนื่อยจังเลยเขื่อน” น้ำยืดแขนบิดขี้เกียจ เขื่อนหันมามองแล้วยิ้มให้ น้ำของเขาช่างเก่งจริงๆ มาวันแรกก็ทำเอามิสเตอร์โรมานอฟฟ์จอมเขี้ยวให้ความสนใจได้ขนาดนี้ เขื่อนนึกถึงตอนเย็นที่เขาเข้าไปรับ พอเข้าไปถึงบรรดาพวกนักเรียนในชั้นของน้ำก็กรูกันเข้ามาพูดล้งเล้งระงมไปหมด จนมิสเตอร์โรมานอฟฟ์ต้องยกมือห้ามและอธิบายให้ฟัง
“ฉันอยากให้เด็กคนนี้ได้เข้าร่วมทีมในการแข่งดนตรีคลาสสิคที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เหมือนทูตสวรรค์มาโปรด ฉันกำลังกลุ้มใจหลังจากที่แซมมี่ไม่สามารถเล่นได้อีก ว่าจะเอาใครมาแทน ก็เจอเพื่อนของเธอพอดีนะคีน” เขื่อนถ่ายทอดคำพูดให้น้ำฟัง ซึ่งเจ้าตัวก็ตื่นเต้นเอาเรื่อง ได้แต่ปากคอสั่นว่าตกลงเขาไปสิเขื่อน!
“มันต้องซ้อมหนักมากเลยนะ นายจะไหวเหรอ”
“ตอนนี้ก็ปิดเทอมนี่ครับ ดีเสียอีก จะได้ไม่เสียเวลาไปเปล่าๆ และก็เป็นประสบการณ์ที่ดีด้วย”
“อืม ฉันจะเอาใจช่วยนะ”
“ครับ” น้ำยิ้มกว้าง ซัมเมอร์นี้จะต้องเป็นความทรงจำของเขาแน่นอน
>>>>> TBC
ปล.1 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ o13
ปล.2 ซัมเมอร์นี้จะเป็นความทรงจำของน้ำด้วยสาเหตุอะไรน้อ...
-
รอติดตามครับ อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นความทรงจำอะัไร
-
บทสนทนา ภาษาอังกฤษ บางทีเพื่อความเข้าใจที่ตรงกันและสะดวกทั้งคนเขียน คนอ่าน ใช้เป็นภาษาไทยไปเลยก็ดีนะ ผมว่า
ปล. ยัยแซมมี่จะมีบทบาทยังไง ชักอยากเชียร์ให้น้ำควงฝรั่งแล้วดิ
-
เก่งจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อะเหอๆ ไอ้เขื่อนแอบซุกกิ๊กไว้จริงๆ :m16:
ในเมื่อมันเห็นเราเป็นแค่ควาย! คิดจะหลอกก็หลอกแบบนี้! :angry2:
ต่อให้มีเหตุผลอะไร แต่นี่มันถึงขั้นโกหกกันอย่างงี้ ไม่ต้องเก็บไว้เอาทำพ่อหรอกค่ะ!!! :z6: :z6: :z6:
(ขอโทษค่ะ อินไปนิดแหะๆ พอดีไม่นิยมคนเลว&ขี้โกหกน่ะค่ะ^^)
-
ขำมากตอน "หน้าน้ำตอนนี้ >> : ) ??" หุหุ
แล้วยัยแซมมี่นี้ไปสัญญาอะไรกับเขื่อนไว้หนออยากรู้จังคงไม่ใช่ว่าโตขึ้นเธอจะเป็นเจ้าสาวของชั้นอะไรประมาณนั้นหรอกนะคะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยมาม่าจะมาอีกแล้ว
-
เขื่อนไปสัญญาไรกะแซมมี่ไว้หรอ
แล้วแซมมี่เป็นไรอ่ะ ท่าทางชีจะไม่ปล่อยเขื่อนไว้แน่นอน
-
มีอยู่สองทางคือ เป็นความทรงจำที่ดีน่าจดจำและซาบซึ้งติดใจไปอีกนาน รึไม่ก็ เป็นความทรงที่สะเทือนใจที่จะติดอยู่ในใจไม่เสื่อมคลาย มีอญุ่ สองทางแค่นี้แหละ คึคึ
-
เอาแล้ว :fire:
หลังจากนี้ มาม่าจะอืดไหมน่ะ :monkeysad:
-
เพราะแซมมี่ไงๆๆๆๆๆ
-
มาต่อไวๆนะตัวเองเค้าค้าง แง่มมม
-
เขื่อนกับแซมมี่มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า?
ไม่บอกน้ำสักนิดเลยเหรอ?
ถ้าน้ำรู้ด้วยตัวเอง แล้วเข้าใจผิดจะไม่หนีไปหรือ?
-
มันจะม่ามาไหมเนี่ย
เขื่อนแกอย่าทำน้ำเสียใจนะ
-
เริ่มอ่านเรื่องนี้เมื่อประมาณสองชั่วโมงที่แล้ว...และอ่านต่อเนื่องจนถึงตอนล่าสุด
อยากจะบอกคนแต่งดัง ๆ ว่า...น้องน้ำตาลน่ารักมากกกกกกกกก กกกกกกก ก กกกกก >/////<
เค้าชอบน้องน้ำตาลอ่ะ...จะเอา จะเอา จะเอา จะเอาน้ำตาล...ชูการ์บอยน้อยผู้น่ารัก...เง้อ >w< b
ส่วนเขื่อน อ่านตอนแรก ๆ ค่อดจะเกลียด...คนบ้าอะไร รังแกคนไม่มีทางสู้...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆ
แต่พอช่วงที่สารภาพรัก กะช่วงสวีทเนี่ย...อร๊ายยยย ย ย ยยยย...เล่นเอาเขิล บิดจนตัวจะเป็นเกลียวกันเลยทีเดียว...คริคริ
ยิ่งตอนปั่มปั๊มปั๋มกันเนี่ยนะ...อร๊ายยยยยย ยยยย...แทบจะเสียเลือดจนหมดตัวกันเลยทีเดียว บอกได้คำเดียว "เขื่อนค่อดหื่น" =^= b
แต่จะไม่ชอบใจกะความลับระหว่างเขื่อนกะแซมมี่นี่แหล่ะ...แอบเห็นเค้าลางว่าต่อจากนี้คนอ่านอาจจะได้กินมาม่าเป็นกล่อง ๆ แน่ ๆ
อยากรู้จริง ๆ ว่าสัญญาที่ว่าระหว่างเขื่อนกะแซมมี่คืออะไร...อย่าบอกนะว่า "จะแต่งงานกันหน่ะ" อ๊ากกกกกก ก กกกก...ไม่จริงนะไม่จริง
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เค้าไม่ยอมนะเออ...แล้วอย่างนี้เขื่อนจะเอาน้องน้ำตาลผู้แสนน่ารักของเค้าไปไว้ที่ไหนอ่ะ...
นี่่ยังดีนะที่น้องน้ำตาลยังไม่เจอแซมมี่ตัวเป็น ๆ(?) ถ้าเจอแล้วเนี่ยไม่รู้ว่าน้องจะคิดมากอะไรมากหรือเปล่า????
ขอให้เขื่อนแก้ปัญหาของเขื่อนให้ผ่านไปด้วยดีนะ...สัญญาแล้วนะว่าจะรักน้องน้ำตาลไปตลอดหน่ะ...ห้ามทิ้งนะเฟ้ย...ถ้าทิ้งแมร่มมีเคืองนะขอบอก...งุงิงุงิ
+1 ให้คนแต่งด้วยนะฮะ...อ่านแล้วลื่นไหลดีมาก ๆ เลยนะ...แต่ก็มีบางช่วงเหมือนกันที่ไม่ค่อยเข้าใจในความคิด และการกระทำของตัวละคร
อย่างตอนที่น้องน้ำตาลไปเที่ยวกะเฟมอ่ะ...มันทำให้เค้าสับสนในความคิดของน้องน้ำตาลพอตัวเลยแหล่ะ...แต่โดยรวมดีแล้วนะฮะ...เค้าชอบมาก ๆ เลย >w< b
-
อืมม เหมือนเขื่อนจะสัญญาอะไรกับแซมมี่ไว้เพราะความสงสารสินะ มันจะมีมาม่ามั้ยเนี่ย ขอต้ำยำนะ จะได้เข้มข้นหน่อย :laugh:
-
ยัยแซมมี่มันเป็นใครค่าเขื่อน :angry2: สัญญาอะไรไวห๊า
ห้ามทำน้ำต้องไห้นะเฟร้ย เคือง ๆ ไว้ก่อน ชริ ๆ
-
เขื่อนมีอะไรไม่รีบบอกน้ำ
เดียะจะทำให้น้ำเสียใจนะ
-
แซมมี่อาจจะเป็นตัวแปร เข้ามาทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขื่อนกับน้ำสั่นคลอน
แต่ในบางประโยค บางข้อความ แซมมี่น่าจะเป็นคนที่น่าสงสารมากๆเลยนะ
เธออาจจะมีโรคร้ายอะไรในตัวที่จะทำให้ชีวิตไม่ยืนยาวต่อไป และเขื่อนคือผู้ที่เป็นกำลังใจสำคัญสำหรับเธอ
และสัญญาอะไรก็ไม่รู้ที่มีต่อกัน เขื่อนก็จะไม่กล้าผิดสัญญา เพราะควาสงสารแซมมี่ (แล้วเขื่อนก็ไม่บอกอะไรน้ำด้วย)
-
อ่านตั้งแต่แรกจนมาถึงตอนล่าสุด
ชอบโครงเรื่องแนวนี้จริงๆ เล่นดนตรี.....เป็นอะไรที่สุดยอดมาก ชอบๆ เหอๆ....
เขื่อนหื่นที่สุดดดดดด....อ๊ากกกก..ถูกใจ o13
น้ำตาล ชอบตอนที่ยั่วเขื่อนมากๆ หึหึหึ ดูมีเสน่ห์ขึ้นมาเยอะเลย เหมือนราชินีคุมเกมส์ ก๊ากๆ :-[ น่ารักกกก.....
ส่วนตอนล่าสุดนั้นอ่านแล้วเหมือนได้สัมผัสบรรยากาศความกดดันของเด็กเอเชียที่พูดภาษาต่างประเทศไม่เป็น
แล้วไปอยู่ที่โน้นคนเดียวเลยแฮะ= =; อยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง
มาต่อๆไวนะคับผม :call:
-
ผมชอบ!!!!!!!!!!!! :laugh:
-
เขื่อนกับแซมมี่ปายสัญญาอารัยกันไว้ :m16: :m31: :fire: :angry2:
-
มาอ่านครั้งแรกค่ะ
พูดได้คำเดียวว่า....
สนุกมากกกกกก!!!!
เป็นเรื่องที่ถูกใจสุดเลยค่ะ ^O^
จะรอตอนต่อไปนะค่ะ
-
อย่ามาม่านะ
T^T
-
เหมือนมองเห็นปัญหาข้างหน้าอยู่รำไร
ขอไม่มาม่านะคะ ^^
-
เขื่อนไปสัญญาอะไรไว้ครับ
เขื่อน=KEAN=คีน?
-
สัญญาไรกันกับแซมมี่
ดราม่ากำงจะมาไหมนิ
-
สนุกมากกกก น่ารักมากจ้ะๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อออ !!! :3123:
-
เขื่อนไม่รีบบอกน้ำละ
น้ำมารู้เอง ตายแน่ๆๆๆ
-
บีไม่ชอบค้างคาค่ะ จัดหนักไปเลยทีเดียว 55+
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 15
เวลาหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปราวกับติดปีก น้ำใช้เวลาไปกับการซ้อมดนตรีอย่างทุ่มเท ตื่นนอน ทานอาหารเช้า ไปซ้อมเปียโน ตอนเย็นเขื่อนก็มารับกลับ ทานอาหารเย็น แล้วก็หลับเป็นตาย เป็นแบบนี้ทุกๆวันจนน้ำไม่ได้สังเกตสิ่งรอบตัวเท่าไรนัก
“วันนี้ให้หยุดพักหนึ่งวัน” มิสเตอร์โรมานอฟฟ์ยืนจังก้าหน้าประตูห้องซ้อมและบอกกับน้ำห้วนๆ น้ำได้แต่ทำหน้างงว่านึกใจดีอะไรจึงยอมให้หยุดพัก
“โชคดี” เดวิดยักคิ้วและโบกมือบ๊ายบายน้ำจากในห้องซ้อม
“เอาวะ..พักก็พัก กลับบ้านไปหาเขื่อนก่อนดีกว่า” น้ำตัดสินใจเดินกลับแทนที่จะโทรให้เขื่อนมารับ เพราะอยากจะไปเซอร์ไพรส์ที่บ้าน
‘ต้องค่อยๆย่อง เดี๋ยวเขื่อนได้ยิน...’ น้ำเดินเขย่งเท้าให้เบาที่สุด ใจคิดว่าเขื่อนต้องอยู่ที่ห้องหนังสือแน่นอน แต่พอเดินไปถึงก็มีเสียงพูดคุยที่ทำให้น้ำต้องชะงัก
“จะมาที่นี่ทำไม เดี๋ยวผมไปหาเองก็ได้” เสียงเขื่อนนี่นา คุยกับใครนะ..
“ชั้นคิดถึงเธอนี่จ๊ะคีน อยากจะเจอเร็วๆ” ผู้หญิงนี่นา เสียงหวานเชียว
“ถ้าอาการทรุดหนักจะทำยังไง”
“ชั้นจะได้ตายในอ้อมกอดเธอไงล่ะที่รัก” น้ำชะโงกหน้าไปดูทีละน้อย ภาพหญิงสาวท่าทางบอบบางคนหนึ่งกำลังถูกเขื่อนประคองไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ภาพตรงหน้ามันคืออะไร สารพันคำถามผุดขึ้นในหัวของน้ำราวกับดอกเห็ด
‘ใครกัน’
‘ทำไมต้องประคอง’
‘ทำไมดูเขื่อนอ่อนโยนกับเธอจัง’
‘ทำไมเราไม่เคยรู้จักคนนี้ ทำไมเขื่อนไม่เคยเล่าเรื่องคนนี้ให้ฟัง’
เหมือนฟ้าแกล้ง น้ำที่ยืนเอนตัวมากไปทำให้เริ่มมึนจนตั้งหลักไม่อยู่และเซออกมาจากขอบประตู ทำให้เขื่อนที่อยู่ในห้องรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวทางหางตาจึงหันมาดู ภาพร่างบางที่ยืนอึ้งอยู่ตรงประตูห้องหนังสือทำให้หัวใจเขื่อนหล่นวูบไปกองที่พื้น
“ใครคะคีน...หรือจะเป็นเพื่อนของเธอ?” แซมมี่หันมาเอียงคอถามด้วยท่าทางน่ารัก
“...ครับ เพื่อนที่มาพักกับผมเอง”
“ชวนเขามาคุยกับเราสิคะ ชั้นอยากรู้จักเพื่อนของคีน” เขื่อนหันไปมองน้ำที่หน้าเริ่มซีดและพยักหน้าให้น้ำเข้ามา
‘เขื่อนอยากให้เราเข้าไปเหรอ?’ น้ำอึกอัก ลังเล ไม่ใช่เพราะเกรงใจหรือกลัวคนแปลกหน้า แต่ขาของน้ำไม่ยอมก้าว ทั้งที่สถานการณ์ตรงหน้าก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ความรู้สึกของน้ำกลับบอกว่าไม่ควรเข้าไปจะดีกว่า
“มาสิน้ำ” เขื่อนเดินมาตรงหน้าและจับแขนน้ำให้เดินไปด้วยกัน
“นี่คือแซมมี่” น้ำตาโต ในที่สุดเขาก็ได้เห็นแซมมี่คนนี้เสียที หญิงสาวท่าทางบอบบางอ่อนหวานคนนี้คือคนที่เขื่อนคุยโทรศัพท์ด้วยบ่อยๆงั้นหรือ
“แซมมี่ เพื่อนผมชื่อน้ำ”
“ยินดีที่ได้พบนะคะน้ำ” แซมมี่เรียกชื่อเขาได้ชัดเจนไม่เหมือนกับเดวิด หญิงสาวยิ้มกว้างช่างดูงดงาม น้ำได้แต่พยักหน้าและยิ้มกลับ ทว่าแข้งขากลับไม่มีเรี่ยวแรง
“เหมือนว่าน้ำจะไม่ค่อยสบายน่ะแซมมี่ ให้เขาไปพักผ่อนก่อนนะ” เขื่อนดันแขนให้น้ำออกไปข้างนอกและเดินไปส่งที่เชิงบันได ริมฝีปากแตะที่แก้มของน้ำเนิ่นนานพร้อมคำพูดที่ทำให้น้ำเป็นกังวลมากขึ้น
‘ฉันจะรีบไปเล่าทุกเรื่องให้นายฟัง หลังจากที่แซมมี่กลับไป’
ใบหน้าหวานที่ซบอยู่กับหมอนขนห่านใบโตมีแววว้าวุ่นใจ หลังจากที่รอคอยบางสิ่งมานานกว่าสองชั่วโมงเขาก็เริ่มรู้สึกอ่อนล้า ดวงตาคู่สวยกำลังจะปิดลง ทว่าประตูห้องนอนใหญ่กลับเปิดออกพอดี
“น้ำ...หลับแล้วเหรอ” ที่นอนยวบลง และแขนที่โอบเอวของน้ำให้มาชิดใกล้
“ยังครับ...” น้ำตอบกลับไปเสียงค่อย เขาชอบเวลาที่เขื่อนกอดเขาแบบนี้
“วันนี้มิสเตอร์โรมานอฟฟ์ไม่สอนเหรอ?”
“ครับ เขาบอกให้ผมพักผ่อนได้วันหนึ่ง”
“อืม...เสียดายนะ รู้อย่างนี้ไม่พานายไปส่งแต่แรกหรอก จะได้นอนกอดกันจนสายบ้าง”
“ฮิฮิ ถ้าคนเรารู้อนาคตก็ดีสิครับ จะได้รู้ว่าควรทำอะไร และไม่ควรทำอะไร...” เหมือนอย่างที่เขาไม่ควรกลับเข้าบ้านมาวันนี้ไง
“....”เงียบ ไม่มีเสียงพูด มีเพียงเสียงถอนหายใจและเสียงความคิดของตัวเองที่น้ำได้ยิน
“น้ำ...เรื่องวันนี้ นายไม่ได้ทำผิดหรอกนะ ที่ไปยืนอยู่ตรงนั้น...”
“....” ร่างบางได้แต่นอนนิ่ง รอฟัง เรื่องที่เขื่อนจะพูด
“แซมมี่ เป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็กๆ เราเล่นด้วยกัน โตมาด้วยกัน”
“ผมนึกว่าเขื่อนจะสนิทกับพวกโมนซะอีก” น้ำหันไปถามอย่างสงสัย
“นั่นมันคือตอนที่ฉันโตพอและรู้ว่าควรจะเลิกเล่นกับเด็กผู้หญิงน่ะ แต่ตอนเด็กๆฉันสนิทกับแซมมี่มาก แม้ว่าโตขึ้น เราจะห่างกันไป แต่ความเป็นเพื่อนสนิทของเราก็ยังไม่จางหายไป แซมมี่เป็นเพื่อนผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด”
‘เพื่อนผู้หญิง...ที่รักที่สุดงั้นเหรอ...’ น้ำเจ็บแปลบในอก นี่สินะที่เรียกว่าความหึงหวง
“แต่มาวันหนึ่ง แซมมี่ ก็มาบอกรักฉัน..” น้ำขยับตัวหันไปมองหน้าเขื่อน ใบหน้าคมมีแววกดดัน แสดงว่าเขื่อนไม่ได้มีใจให้แซมมี่สินะ...
“ฉันมีคำถามที่เฝ้าถามตัวเองมาตลอด ทำไมชายหญิงที่เริ่มความสัมพันธ์จากการเป็นเพื่อน มักจะต้องแปรเปลี่ยนเป็นความรัก คราวของแซมมี่ก็แล้ว คราวของมะนาวก็แล้ว หรือพวกผู้หญิงเขารักใครก็ได้ที่มกล้ชิดงั้นเหรอ?”
“บ้า เขื่อนก็พูดน่าเกลียดเกินไป” น้ำเอ็ด
“แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็น เพราะเรื่องมันเริ่มจากวันนั้น...วันที่แซมมี่ไปหาหมอที่โรงพยาบาลเพราะเธอไม่สบายมาหลายวัน และอาการก็ไม่ดีขึ้นเลย” น้ำเริ่มให้ความสนใจมากขึ้น ที่ท่าทางของแซมมี่ดูบอบบางเป็นเพราะเธอป่วยสินะ
“หลังจากเจาะเลือด ตรวจโน่นนี่แล้ว หมอก็ลงความเห็นว่าแซมมี่เป็นโรคแอสแอลอี รู้จักมั้ย?” เขื่อนลูบผมน้ำที่ให้ความรู้สึกนุ่มมือ
“เหมือนโรคที่...แม่ของกะทิเป็นเหรอครับ?”
“กะทิไหน?”
“กะทิที่เป็นวรรณกรรมเยาวชนไง” เขื่อนนึกภาพกะทิที่เป็นวรรณกรรมเยาวชนแล้วก็ร้องอ๋อ
“ที่เอาไปทำเป็นหนังด้วยอะนะ” น้ำพยักหน้ารับ
“นั่นแหละ ที่เขาเรียกกันว่าโรคแพ้ภูมิตัวเองน่ะ”
“ฮ้า... มันไม่มียารักษานี่ครับ”
“ใช่ และแซมมี่เขาก็เป็นไอ้โรคนี้ชนิดที่มันจะเป็นๆหายๆ อาการจะกำเริบเมื่อไรไม่รู้ อย่างช่วงนี้เธออาการดี เลยออกข้างนอกได้”
“อ๋อ...”
“ถ้าอาการทรุดคราวหน้า...อาจจะไม่สามารถเดินไหวอีกแล้ว...” จู่ๆก็เหมือนมีเงามืดมาทาบทับใบหน้าคม เขื่อนมีแววหมองเศร้า น้ำได้แต่เอามือไปลูบที่แก้มเขื่อนเพื่อปลอบโยน
“น้ำ...ยังจำได้มั้ย ที่ฉันเคยบอกรักนาย”
“ครับ...”
“ต่อจากนี้ไป ให้ฟังให้ดีนะ อย่าเพิ่งตกใจ” เขื่อนพูดและบีบมือของน้ำที่เริ่มจะเย็นวาบขึ้นมาทั้งแขน ทำไมเขื่อนต้องพูดจริงจังขนาดนี้ด้วยนะ เรื่องอะไรกัน
“แซมมี่ขอให้ฉันหมั้นกับเธอ... เป็นคำขอสุดท้าย ก่อนจะตาย...”
.
..
...
....
.....
....
...
..
.
น้ำรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นซาเอบะ เรียวในซิตี้ฮันเตอร์ ที่ถูกซาโอรินางเอกเอาค้อนปอนด์ทุบศีรษะ ทั้งที่อยู่เฉยๆแต่น้ำกลับรู้สึกมึนงง อึ้ง เหมือนในหัวมันด้านชาไปหมด
“น้ำ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” เขื่อนตบแปะที่แก้มนวล น้ำได้สติกลับคืนมา แต่ยังรับรู้ว่าในหัวยังชาๆไม่หาย
“เมื่อไรครับ... หมั้นเมื่อไร...”
“ก่อนจะพบกับนายเสียอีก” เขื่อนยิ้มฝืน
“อา...” น้ำหลับตาและส่งเสียงครางเบาๆ ดวงตาคู่หวานหลับตาพริ้ม ไม่นาน หยาดน้ำตาใสๆก็ไหลรินจากหางตา ร่างสูงเห็นแล้วก็ปวดใจ ทำไมเขาจึงทำให้น้ำเจ็บได้ตลอดแบบนี้
“น้ำ..ฉันเสียใจ ขอโทษนะ...”
“นอกจากหมั้นแล้ว ต้องทำอะไรอีกครับ?” แปลก น้ำตาไหล แต่เสียงกลับไม่สั่นเลยสักนิดน้ำ ยังรักษาระดับเสียงให้คงที่ได้อยู่
“ไม่มีแล้วละ แซมมี่แค่ขอร้องว่า อย่างน้อยถ้าฉันไม่คิดกับเธอนอกจากเพื่อน ก็ขอแค่ได้ตายในฐานะคู่หมั้นก็ยังดี”
“ผมไม่ได้โกรธนะ” น้ำบอกยิ้มๆ
“น้ำตานี่คือน้ำตาแห่งความโล่งอก” น้ำจึงพูดต่อเมื่อเห็นเขื่อนทำหน้างง
“โล่งอกที่ได้รู้ว่า หัวใจของเขื่อน ยังเป็นของผมอยู่ ไม่ได้เป็นของคนอื่น” ยิ้มหวาน จากใบหน้าหวานที่แดงเรื่อเพราะพยายามกลั้นน้ำตา เขื่อนรู้สึกเต็มตื้นขึ้นในอก มือใหญ่ประคองใบหน้าเนียนให้เงยขึ้นมาในระดับเดียวกัน แล้วจูบแนบแน่นลงไป...
“อือ...ไม่ได้จูบแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แน่ะ” เขื่อนพึมพำเสียงหนักในลำคอ
“แล้วคุณแซมมี่ เขารู้เรื่องของเรามั้ยครับ”
“ไม่รู้หรอก ฉันไม่อยากบอกน่ะ กลัวเขาช็อค หึหึ”
“ดีแล้วละครับ”
“แล้วนายทนได้เหรอ”
“ทนได้สิครับ เพราะยังไงหัวใจของเขื่อนก็ยังเป็นของผมนี่นา” น้ำยิ้มหวาน จนร่างสูงอดไม่ได้ต้องกดจูบลงมาอีกรอบ
“เด็กดีของฉัน..”
“ฮื้อ ผมไม่ใช่เด็กนะ เราอายุเท่ากัน!”
“ไม่ นายอ่อนกว่าฉันห้าเดือนเลยนะ”
“หึ เขาเริ่มนับกันที่จำนวนปีครับ ไม่ใช่เดือน”
“สำหรับฉันนับที่ขนาดร่างกายแฮะ” ไม่พูดพล่าม เขื่อนจับร่างบางให้ขึ้นมานั่งคล่อมเขาด้านบนและเด้งเอวหยอกเย้า
“ลามก ไม่เอานะ ยังกลางวันอยู่เลย” น้ำพยายามจะดิ้นลง แต่ก็ถูกล็อกบั้นเอวไว้แน่น
“ห้ามลง หึหึ นายต้องร่อนให้ฉันพอใจก่อนสิ” น้ำหน้าแดง ทำไมคำพูดหยาบๆที่มันน่าจะดูไม่ดีเวลาพูด แต่พอเขื่อนพูด มันมักจะทำให้เขา...ตื่นเต้นทุกที หรือเขาจะเป็นมาโซจริงๆนะ
“อ๊ะ...ผมมีเรื่องจะถามเขื่อนเรื่องหนึ่ง” น้ำชะงัก เพราะนึกเรื่องบางอย่างออก โดยเขื่อนก็พยักหน้าว่าให้ถามมาได้เลย
“นอกจากผม เขื่อนเคย...เอ่อ...จ้ำจี้มะเขือเปราะกับคนอื่นหรือเปล่า..” เขื่อนทำหน้างง น้ำจึงส่ายเอวทำท่าทางให้ดูจนเขื่อนหัวเราะก๊าก
“นึกว่าอะไร แหม จ้ำจี้...ฮ่าๆๆ”
“จะหัวเราะทำไมละ ไม่อยากพูดนี่ มันกระดากปาก! ตอบมาสิครับ” น้ำเริ่มโวยวายเพราะโดนล้อ
“หึหึ เคย” หน้าหงิกทันทีเพราะคำๆเดียว เขื่อนผุดลุกขึ้นมานั่งจนหน้าเกือบชิดกัน ใบหน้าหวานหงิกงอเป็นสัญญาณว่าต้องง้อโดยด่วน
“ก็คนมันมายั่วนี่หว่า เราเป็นผู้ชายก็ต้องเอาดิ และถ้าไม่เอานะ เกิดเงี่ยนมากๆปล้ำน้ำขึ้นมาแต่แรกทำไงล่ะ” น้ำเหล่ตามอง ฟังดูเหมือนจะดี แต่มันก็ยังเป็นนัยว่ามันเคยทำกับคนอื่นอยู่ดีอ้ะ!
“หยาบ!” ไม่รู้จะด่าว่าอะไร ก็งัดเอาคำด่าประจำมาใช้ แต่คนโดนด่าไม่สะทกสะท้านแล้วยังหัวเราะใส่อีก
“พูดเป็นแค่เนี้ย เด็กน้อย หึหึ”
“โรคจิต ลามก บ้ากาม!”
“แล้วไม่ชอบเหรอ มีรสชาติดีออก เอ้า ฮึบ” เขื่อนย้อนหน้าระรื่นและออกแรงยกร่างบางให้มานอนด้านล่างแทน ก่อนจะกระชากเสื้อเชิ้ตของน้ำออกทีเดียวจนกระดุมหลุดหมด
“อ๋า! เสื้อของผม” นั่นมันเสื้อเชิ้ตตัวโปรดของผมนะ!!!
“ห่วงตัวเองก่อนเสื้อเถอะ” เขื่อนลูบไล้ไปที่หน้าอกเนียนอย่างเพลิดเพลินในอารมณ์ ดูจากสีหน้าก็รู้แล้วว่าหื่นแบบกู่ไม่กลับ
“อ๊ะ จะรีบไปไหน ใจเย็นๆสิครับ” น้ำตกใจรีบคว้ากางเกงเอาไว้แต่ก็ทานแรงไม่ไหว เพราะเขื่อนกระชากกางเกงยีนส์และอันเดอร์แวร์ของน้ำออกทีเดียวพร้อมกัน ก่อนจะจับน้ำพลิกคว่ำอีกครั้ง
“ท่านี้ละดี ขัดขืนไม่ได้” เขื่อนพึมพำอยู่ที่ข้างหู น้ำอยากจะโวยวายก็ทำไม่ได้เพราะนิ้วยาวที่กำลังเขี่ยอยู่ตรงช่องทางของเขานั้นมันช่างก่อกวนอารมณ์เสียจริง
“อือ...เขื่อน” น้ำยกสะโพกขึ้นให้มือใหญ่สามารถเข้ามากอบกุมที่แก่นกายของตนเองได้
“รู้งานนะเรา” เขื่อนเลื่อนมือเข้ากุมแก่นกลางลำตัวของร่างบางไว้แล้วรูดรั้งให้มันตอบรับสัมผัส อีกมือก็วนเวียนอยู่ไม่ไกลทางเข้าด้านหลัง นิ้วมือของเขื่อนถูกส่งเข้าสำรวจภายในทีละนิ้วก่อนจะค่อยเพิ่มจำนวนขึ้น พร้อมกับแรงเร่งเร้าที่ด้านหน้าที่เพิ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊า...อีก..” น้ำเกร็งร่างเมื่อหยาดน้ำขุ่นถูกปล่อยออกมา เปรอะไปทั่วทั้งผ้าห่มและที่นอน น้ำฟุบลงนอนราบ เขื่อนถอนนิ้วออกจากช่องทาง
“เขื่อน...ทำอะไรน่ะ อ๊ะ..” น้ำรับรู้ได้ว่าขาของเขาถูกแยกให้กางออกอีก เขื่อนคงใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้แหวกออกเพื่อขยายช่องทาง
“ไม่เอาลิ้นนะ มันสกปรก อื๊อ..” ลิ้นอุ่นหยอกล้อและไล้เลียตรงช่องทาง น้ำเสียววาบทั้งที่เพิ่งเสร็จไป จู่ๆเขื่อนก็ถอนปากออกและสะโพกก็ถูกดึงให้ลอยสูงขึ้นอีกครั้ง แล้วสิ่งที่ใหญ่โตกว่านิ้วมือก็แทรกเข้ามา น้ำกัดริมฝีปากแน่นเพราะความเจ็บ ทั้งเจ็บทั้งอึดอัด เขื่อนค่อยๆแทรกกายเข้ามาช้าๆ และหยุดค้างเป็นบางช่วงเพื่อให้น้ำหายใจได้
“อือ...น้ำตาล..” เขื่อนดันกายเข้ามาจนสุดและก้มลงกอดน้ำจากด้านหลัง ไม่ทันให้น้ำตั้งตัวเขื่อนก็เริ่มกระแทกสะโพกเข้ามา เสียงเนื้อกระทบกัน และเสียงเฉอะแฉะจากการสอดแทรกก็ดังชัดเจนยิ่งขึ้น น้ำฟุบหน้ากับหมอนเพราะรู้สึกอายขึ้นมาเฉยๆ เขื่อนจับให้น้ำขยับท่าโน้นนี้ตามความพอใจ เสียงเข้มครางในลำคอพร้อมกับแรงดันที่มากขึ้นๆ
“ฉันรักนาย...รักที่สุด...อา...อึก..” คำบอกรักห้วนๆดังขึ้นพร้อมกับความอุ่นที่ฉีดพุ่งเข้าไปภายใน คำรักห้วนๆ การทำรักที่ดุดันๆ สิ่งที่สมกับเป็นเขื่อน คือสิ่งที่น้ำหลงรักจนหมดหัวใจ..
“อือ..เขื่อน อย่าเพิ่งสิ” น้ำปัดมือของเขื่อนที่เริ่มป่ายมาตามลำตัวเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ทำให้เขื่อนเลิกล้มความตั้งใจ ร่างสูงเปิดลิ้นชักหหัวเตียงและหยิบเชือกเส้นหนาออกมา
“เขื่อน!! อย่านะครับ ผมเหนื่อย” น้ำเหวอ พอจะอารมณ์ดีๆหวานชื่นขึ้นมาบ้าง เขื่อนก็คอยจะโรคจิตเสียจนเขาหมดอารมณ์รักไปซะทุกที
“นายต้องชดใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านไปโดยไม่ได้ ‘จ้ำจี้’ เลยนะ” เขื่อนพูดกลั้วหัวเราะและมัดข้อมือน้ำเข้ากับหัวเตียงอย่างแน่นหนา
หลังจากนั้นน้ำก็ไม่รับรู้เรื่องอื่นๆอีกเลย
มีเพียงเสียงหวานสั่นสะท้านดังไปทั้งห้อง...
ร่างบางที่ชื้นเหงื่อเปลือยเปล่าส่ายกระเส่าภายใต้ร่างสูง...
แผงอกขาวเนียนที่ถูกลูบไล้จนเป็นรอยช้ำ...
เรียวขาสวยที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบความใคร่ความปราถนา...
รสสวาทหอมหวานไม่รู้เบื่อ...
ทั้งหมดนี้ดำเนินอย่างต่อเนื่องไปทั้งวันจนเกือบครึ่งคืนทุกอย่างจึงหยุดลง...
>>>>> TBC
-
ไม่รู้ดิคะ ไม่เคลียร์เขื่อนค่ะ ไม่เคลียร์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:
ง่ายๆเลยนะ เขื่อนบอกว่า หมั้นกับแซมมี่ ก่อนที่จะเจอน้ำ
แต่เขื่อนเจอน้ำ เขื่อนก็นะ ผูกมัดน้ำไว้อย่างงี้ โดยทั้งๆที่ตัวเองก็รู้แก่ใจดีว่ามีแซมมี่อยู่
มันเหมือนกับคนเอาแต่ได้น่ะค่ะ ไม่คิดถึงใจน้ำ ไม่คิดถึงใจแซมมี่ คิดถึงแต่ตัวเองคนเดียว
อยากคบกับน้ำ ก็ควรให้ตัวเองเคลียร์กับแซมมี่เสียก่อน ไม่ใช่คบทั้งที่ยังครึ่งๆคาๆอย่างงี้
ไม่รู้ว่าใครจะคิดแบบเรามั๊ย แต่อย่างนี้ เขื่อนมันก็เป็นได้แค่ คนแก่ตัว คนหนึ่งแหละค่ะ
-
หื่นไม่แคร์สื่อสังคม และคนรอบข้างจริงๆ
แล้วพรุ่งนี้น้ำจะนั่งเล่นเปียโนไหวมั้ยเนี่ย
นักเปียโนเค้ารักษามือเหมือนชีวิต มัดแบบนั้นมือเจ็บขึ้นมาทำไง
เพลาๆ หน่อยดิ
เรื่องแซมมี่น่าสงสาร โชคดีที่น้ำเข้าใจ
-
(ขอโทษที่ต้องหยาบ) เขื่อนแมร่งเลววววววววววววววววววว
รู้ทั้งรู้ แต่ทำไมทำร้ายจิตใจของน้ำแบบนี้ล่ะ? ไม่คิดถึงหัวใจของคนที่ตัวเองรักบ้างหรือ? ถึงมันจะแค่หมั้นก่อนตายก็เถอะ คนอื่นจะไม่มาว่าน้ำเป็นมือที่สามหรือไง? คิดบ้างไหม?
หนูน้ำ...ใจแข็งไว้ กลับเมืองไทยเมื่อไรอย่าไปสนใจมัน ทำไมผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนี้(ว่ะ)
หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้าวันหนึ่ง แซมมี่ รู้ขึ้นมาจะทำยังไง :serius2:
ทำไมไม่บอกไปตรงๆเหมือนที่น้ำทำกับมะนาว
ถึงแวมมี่จะป่วยก็เหอะ แต่ถ้ามารู้ด้วยตัวเอง แย่แน่คราวนี้ :เฮ้อ:
-
เฮ่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ แบบนี้หละผู้ชาย ไม่รู้จักทำตัวให้มันดีดีแต่แรก พอวันหนึ่งมาเจอคนที่ใช่มันก็มันจะต้องเสียใจแบบนี้หละ
-
อิเขื่อนเพลาบ้างไรบ้างเถอะ :z1:
-
อีเขื่อนแรงมากกแก หื่นจริง ๆๆ
-
สงสารใครดี
-
:L1:
-
เขื่อนกะแซมมี่นี่เป็นเพราะสงสารใช่มั้ย แต่ว่านะ
เราว่าอารมณ์หึงของน้ำก็ต้องมีบ้างแหละ ถึงแม้
ปากจะบอกว่าทำใจได้ก็เหอะ เฮ้อ แต่ว่าเขื่อน
หื่นไม่ไหวแล้วนะ ตายแน่น้ำชั้น ตายคาอกเขื่อน 55+
-
เขื่อนฮะนี้เคลียร์แล้วเหรอ ไม่ปลื้มอะตัวเธอ
-
เพลาๆ บ้างเถ้อะ
คุมกำเนิด ต้องคุมกำหนัดนะจ๊ะ เด็กๆ
-
เขื่อน อัพเกรดตัวเองเลยนะ เถื่อน อย่างเดียวไม่พอ ยังหื่นสุดๆ อีกด้วยคิกๆ
-
เข้าใจเขื่อนในระดับหนึ่งนะ...แต่ที่ไม่เข้าใจ...ว่าทำไมเขื่อนยังยอมหมั้นกะแซมมี่ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ได้รู้สึกรักมากกว่าเพื่อนรัก เพื่อนสนิท หรือว่าจริง ๆ แล้วเขื่อนก็มีใจให้แซมมี่ไม่มากก็น้อยกันแน่อ่ะ...ถ้าจะบอกว่ามันคือความผูกพัน มันก็เหมือนจะเป็นข้ออ้างเหมือนกันนะเขื่อนนะ...แล้วพอเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ เมื่อเขื่อนเจอคนที่คิดว่าเขื่อนรักแล้ว พอจะบอกเรื่องนี้กะแซมมี่ก็ทำไม่ได้อีก มันเหมือนกับว่าเป็นการทำร้ายทั้งแซมมี่ และน้องน้ำตาลผู้น่ารักของเค้า(?) ไปพร้อม ๆ กันเลยนะเนี่ย...
เขื่อนแมร่มเห็นแก่ตัวมาก ๆ อ่ะ >[]<
เค้าชอบความคิดของน้องน้ำตาลนะ...คิดแบบคนมีสติเค้าคิดกัน ไม่ได้คิดแบบพวกนางเอกในละครน้ำเน่าที่ว่า "การที่คนที่เรารักมีคู่หมั้นอยู่ก่อนแล้ว...เรามาทีหลัง เราต้องถอนตัว โดยที่ยังไม่ทันจะถามเหตุผล หรือความจำเป็นของอีกฝ่ายเสียก่อน"...แถมน้องน้ำตาลยังเข้าใจ และพร้อมจะอยู่เคียงข้างเขื่ีอนด้วยอีกต่างหาก จะบอกว่าน้องน้ำตาลอยู่ในช่วงหน้ามืดตามัวกะความรัก เค้าว่ามันก็ไม่ใช่นะ...แต่เหมือนน้ำตาลให้โอกาสเขื่อนมากกว่า เพราะเขื่อนบอกเองว่ารักน้ำตาลมาที่สุด เป็นแบบนี้แล้ว เขื่อน...แกก็อย่าทำให้น้องน้ำตาลของฉันต้องผิดหวังและเสียใจนะเฟ้ย...ถ้าทำให้น้องน้ำตาลเสียใจหล่ะน่าดูเป็นแน่แท้...ฉันจะเอาระเบิดไปเฟี้ยงหัวแกแน่ ๆ อิเขื่อน...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารแซมมี่เหมือนกัน...แต่ทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะแซมมี่นะ...ไม่รู้ว่าแซมมี่คิดอะไรอยู่ตอนที่ขอหมั้น ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเขื่อนไม่ได้รัก...นี่ถ้าเกิดรู้ว่าน้องน้ำตาลคือตัวจริงของเขื่อน...แซมมี่คงแซดน่าดู....ขออย่างเดียว อย่าดีแตกต่อหน้าน้องน้ำตาลเป็นพอ แอบกลัวนิดส์หน่อย ว่าเรื่องมันจะไม่ง่ายอย่างที่เขื่อนมันคิด...เฮ้อออ อ อออออออ น้องน้ำตาลเองก็ต้องระวังตัวบ้างอะไรบ้างนะลูกนะ...คนเราเห็นหน้าไม่รู้ใจจริง ๆ =*= b
+1 ให้คนแต่งนะฮะ...หวังว่าเค้าคงไม่ต้องนั่งท้องอืดกะมาม่านะเออ...เบื่อจริงอะไรจริงมาม่าเนี่ย...มีมาพอเป็นพิธีเค้าไม่ว่า แต่ถ้ามาที ต้องเสียน้ำตาเป็นปี๊บ ๆ เนี่ยเค้าไม่เอาน๊าาาาา าาาาา าาา >[]<
-
เขื่อนนายเห็นแล้วใช่ปะ ว่าน้ำรักนายแค่ไหน แล้วก็ใจดี ใจกว้างแค่ไหน
ทีนี้ก็อยู่ที่นายล่ะว่าจะบริหารจัดการ กับเรื่องที่มันเป็นอยู่ขณะนี้อย่างไร
ที่จะทำให้น้ำรู้สึกว่า นายรักน้ำที่สุด รักน้ำคนเดียว น้ำสำคัญที่สุดสำหรับนาย
และทำให้เสียความรู้สึกน้อยที่สุด (จะไม่เสียความรู้สึกเลยก็เป็นไปไม่ได้เนาะ)
-
ูรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของเขื่อน
หรือเราคิดไปเองหว่า?? :z2:
-
สิ่งที่เขื่อนทำ ไม่ดีต่อทั้งน้ำและแซมมี่
เหมือนน้ำต้องเข้าข้างเขื่อนหลอกแซมมี่ต่อไป แล้วแซมมี่ไม่รู้ความจริงอยู่คนเดียว? ถ้าเค้ามารู้ตอนหลัง เค้าน่าจะตายเร็วเพราะช้ำใจกว่ารู้ซะตั้งแต่ทีแรกซะอีก :seng2ped:
-
เขื่อนหื่นและอึดจิงๆ เลยนะเนี้ย
อิอิ
สงสารน้ำหน่อยดิ
เรื่องของแซมมี่อีกก็ยังไม่ค่อยกระจ่างเท่าไรเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เฮ้อ...เขื่อนผู้แสน....โดนด่าไม่ยั้งเลยนะนั้น
เห็นใจนิดๆ แต่ก็รู้สึกว่าเขื่อนเห็นแก่ตัวจริงๆนั้นแหละ
หื่นไปไหน หื่นมากไปก็ไม่ดีนะ :-[ เดี๋ยวน้ำไม่มีแรง เล่นเปียโนไม่ได้ทำยังไงล่ะนั้น
ทำไมคำถามของน้ำน่ารักจังเลย หึหึ จ้ำจี้....ถูกใจจริงๆ
ถามเสร็จก็ได้เล่นจ้ำจี้กับเขื่อนเลย o13
-
รู้สึกว่าเขื่อนไม่ได้รักน้ำอย่างจริงใจ
แค่อยากระบายความใคร่กับคนที่ตัวเองพอใจมากกว่า
ดูเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวนะ :m31:
-
เขื่อนแค่พูดให้น้ำสบายใจ ? หรือความจริงมันมีมากกว่าที่บอก ?
แต่ที่แน่ ๆ เขื่อนมันหื่นโคตร ๆ
-
ไม่ปลื้มนะเขื่อนกับการกระทำแบบนี้
ไม่เห็นใจคนที่ตัวเองรักบ้างเลย
บอกกันตรง ๆ กับแซมมี่เลยดีกว่าไหม
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
งงเริ่มงง
ตกลงคบน้ำเพราะรักหรืออะไร
มีคู่หมั้นแล้วแท้ๆๆๆ
ถ้าแซมมี่ต้องการจะแต่งงานด้วยละเขื่อน
สงสารน้ำอ่ารู้ทั้งแบบนี้ก้ยังรัก
น้ำใจกว้างจริงๆๆๆ
-
เคลียร์ตัวเองก่อนดีป่าว เขื่อน ไม่แฟร์กะใครเลยยย
มีแต่ได้กับได้ เท่านั้น อ่าที่เห็น
ไม่อยากรู้ผลลัพธ์ที่ตามมาเล้ยยยยย :เฮ้อ:
-
ตามมาจนทันแล้วค่ะ^^
ตอนล่าสุดนี่บีบอารมณ์จังเลยค่ะ
แบบ คำขอสุดท้ายของเพื่อนที่รักมากๆๆๆๆๆสินะคะ
-
:เฮ้อ:
เขื่อนเห็นแก่ตัว :angry2:
-
เขื่อนหื่นทุกตอนเลย
-
พันธะสัญญาทางการ หรือจะสู้ทางใจ อิอิ
เอาใจช่วยน้องน้ำตาลนะครับ :mc4:
-
กรีดร้องโวยวาย เขินหน้าแดง แล้ววิ่งหนีไป
-
เอ่อ เขื่อนมันคงจะไม่มีอะไรมากกว่านี้นะ ไอความหื่นกะเบาบ้างอะไรบ้างเดี๋ยวน้ำจะช้ำซะก่อน
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 16
‘อึดอัด....อึดอัดเป็นบ้า..’ ใบหน้าหวานนั่งมองเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างกระอักกระอ่วน เขารู้สึกเหมือนว่ามีหนามแหลมๆทิ่มแทงหัวใจของเขาทั้งดวง บางทีก็เหมือนถูกบีบคั้นจนแทบหายใจไม่ออก
“เช็ดปากก่อนสิครับ” มือใหญ่ที่เคยใช้สัมผัสเขากำลังจับผ้าเช็ดหน้าสีขาวเช็ดที่แก้มของคนอื่น
“ขอบคุณค่ะ” ดวงตาคมที่เคยมอบรอยยิ้มให้เขา กำลังยิ้มอ่อนโยนให้คนอื่น
“น้ำ ทานขนมนี่ดูสิจ๊ะ” น่ารังเกียจ! น่ารังเกียจที่สุด
“ขอบคุณครับ แต่ผมอิ่มอยู่” น้ำฝืนยิ้มตอบ เขาช่างมีจิตใจน่ารังเกียจ ทำไมถึงคิดแบบนั้น ทำไมถึงคิดอิจฉาแบบนั้น น้ำรับรู้ได้ถึงสายตาของเขื่อน สายตาที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน น้ำลุกพรวดขึ้น และยิ้มกว้าง
“ผมขอไปซ้อมก่อนดีกว่าครับ ถือว่าใช้เวลาให้เกิดประโยชน์” แล้วก็รีบจ้ำออกมา ขาสองข้างพาร่างบางก้าวไปโดยไม่มองรอบข้าง ใบหน้าหวานคิ้วขมวดมุ่น ภายในสมองครุ่นคิดอยู่เพียงเรื่องเดียว
‘ทำไมเราถึงมีจิตใจที่น่ารังเกียจขนาดนี้...’ น้ำไม่อยากจะเชื่อว่าความหึงหวงช่างมีอานุภาพที่ร้ายกาจ แม้เขาจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขื่อนนั้นทำไปด้วยความจำเป็น แต่ทุกครั้งที่เขาเห็นเขื่อนดีกับแซมมี่ เขาก็เสียใจอย่างบอกไม่ถูก
“วันนี้...ไม่มีซ้อม” มิสเตอร์โรมานอฟฟ์ยืนจังก้าหน้าประตูเมื่อเห็นน้ำมาที่ห้องซ้อม แต่ร่างบางก็ดึงดันจะไปซ้อมต่อ จึงเดินแหวกร่างสูงของอาจารย์เข้าไปจนได้
“ตามใจ” มิสเตอร์โรมานอฟฟ์ส่ายหัวก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องทำงานของตัวเอง
‘เล่นเพลงอะไรดีละ’ น้ำเปิดไล่โน้ตเพลงหนาเป็นปึก หัวสมองเรียกร้องหาแต่เพลงที่ไม่เคยเล่น เพลงที่ยากๆ ยากพอจะทำให้เขาลืมเรื่องขุ่นมัวในใจได้
‘เพลงนี้แล้วกัน A little bit of my heart เพลงของใครกันนะ ไม่เคยได้ยิน’ น้ำจรดนิ้วตามโน้ตที่เห็น ท่วงทำนองที่แสนอ่อนหวานที่สุดเท่าที่เขาเคยเล่นมาดังกังวานไปทั่วห้อง
‘ว้าว ทำนองอ่อนหวานดีจัง...’ น้ำคิดแล้วหลับตาพริ้ม ปล่อยให้โน้ตทุกตัวได้ซึมซับเข้าไปในหัว เสียงดนตรีที่แสนไพเราะนั้นไม่ได้ทำให้หัวใจของน้ำชุ่มชื่นขึ้นมาเท่านั้น แต่ยังทำให้อีกคนในห้องทำงานยิ้มขึ้นมาได้
“นายชอบเพลงนี้เหรอ?” มิสเตอร์โรมานอฟฟ์ทักขึ้นมาหลังจากเพลงจบ
“อาจารย์...” น้ำหันไปมองหน้าตาตื่น คนกำลังเคลิ้มกับเพลงก็เดินมาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง
“มันเพราะใช่มั้ยละ” น้ำพยักหน้าแทนคำตอบ
“ใครเป็นคนแต่งหรือครับ”
“ภรรยาฉันเอง” น้ำอึ้ง...สถานการณ์แบบนี้จะตอบว่ายังไงดี
“เธอเป็นนักแต่งเพลงน่ะ เพลงที่เธอแต่ง มันมักจะเป็นเพลงที่เยียวยาความรู้สึกคนฟังได้เสมอ”
“แบบนี้เธอก็ต้องโด่งดังใช่มั้ยครับ”
“เธอไม่ทันได้โด่งดังหรอก เพราะเธอเสียตั้งแต่ยังสาวๆแล้ว”
‘ดราม่า ดราม่า ดราม่าแล้ววววว’ น้ำคิดในใจ เพิ่งจะอารมณ์ดีขึ้นมานิดๆ ก็มาเจอเรื่องดราม่าอีกแล้ว
“จำโน้ตได้หรือเปล่า”
“ครับ...”
“ลองเล่นอีกสิ เดี๋ยวฉันจะเล่นด้วย” น้ำทำหน้าตะลึง สอนมาตั้งนานไม่เคยเห็นเล่นสักที วันนี้จะได้เห็นมิสเตอร์โรมานอฟฟ์เล่นเป็นบุญตาแล้วเว้ยยย
นิ้วเรียวเริ่มบรรเลงเพลงอีกครั้ง ในหัวก็ได้แต่ลุ้นว่ามิสเตอร์จะใช้เครื่องดนตรีอะไรกันนะ จนกระทั่งเสียงทุ้มจากเครื่องสายที่น้ำไม่ค่อยได้ยินนักดังขึ้น ร่างบางจึงถึงบางอ้อ
‘เชลโล่...เท่จังแฮะ...’
อาจารย์และศิษย์ทั้งสองที่มีเรื่องภาษามาเป็นพรหมแดนขวางกั้นความเข้าใจ แต่หากตอนนี้มีสื่อกลางที่บอกเล่าเรื่องราวได้ดีกว่าคำพูดเสียอีก ที่สำคัญยังทำให้จิตใจของคนที่ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านเสียงเพลงได้ปลดปล่อยความตึงเครียดในจิตใจได้หมดสิ้น
“นาย...หายเครียดแล้วใช่มั้ย” อาจารย์ถามราวกับไปนั่งอยู่ในจิตใจของน้ำ ใบหน้าหวานก้มหน้างุด เขาเผลอปลดปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลงมากเลยเหรอ
“นิดหน่อยครับ..”
“เปียโนไม่อาจช่วยนายแก้ปัญหาได้ แต่มันทำให้นายมีความสุขได้เหมือนกันนะ” น้ำพยายามทำความเข้าใจกับประโยคยาวๆนั้น และพอจับใจความได้ว่า ‘อย่างน้อยดนตรีก็ทำให้เรามีความสุข’ น้ำจึงพยักหน้ารับและยิ้มได้สักที
“ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ ออกมานานแล้ว”
“ไม่ต้องออกไปหรอก นู่น มีคนมารับนายแล้ว” มิสเตอร์โรมานอฟฟ์บุ้ยหน้าไปตรงโต๊ะเรียนด้านหลัง เขื่อนกำลังนั่งมองตรงมาที่น้ำด้วยสายตาเคร่งเครียด
“เขื่อน...” น้ำรีบเดินไปหมเขื่อนที่นั่งหน้ามู่ทู่อยู่ มือเรียวแตะลงบนใบหน้าคม
“ทำไมผลุนผลันออกมาละ รู้มัยว่าฉันเป็นห่วง” เขื่อนพูดใบหน้าเครียด
“ผม..ขอโทษครับ..”
“กลับบ้านกันเถอะ” เขื่อนลุกขึ้นยืนและดึงมือน้ำไปจับไว้แน่นเหมือนกับกลัวว่าน้ำจะหนีไปอีก น้ำหันมองซีกหน้าด้านข้างของเขื่อน ใบหน้าคมอันเป็นที่ปรารถนาของใครๆ เขาเองไม่มีอะไรที่จะไปสู้คนอื่นได้เลย มีเพียงเรื่องดนตรี ที่เขาทำได้ดี และเรื่องความรักที่มีต่อเขื่อนซึ่งเขาทำได้ไม่แพ้ใคร
“เขื่อน กลับไปผมจะเล่นเปียโนให้ฟังนะครับ” เขื่อนหันมามองและเลิกคิ้วข้างหนึ่ง
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับ มันหล่อเกินไป..” น้ำพูดจริงจังจนเขื่อนหัวเราะออกมา ก่อนจะโน้มหัวร่างบางไปในอ้อมกอดและระดมหอมอย่างหมั่นเขี้ยว
“เพลงที่นายเล่นเมื่อกี้ เพราะดีนะ”
“อืม เป็นเพลงที่ภรรยาของอาจารย์แต่งไว้น่ะครับ”
“ไว้วันหลังลองเล่นให้ฟังบ้างนะ แต่ตอนนี้รีบกลับกันเถอะ ฉันอยากพักผ่อนจะแย่แล้ว” เขื่อนกระชับมือที่โอบน้ำให้แน่นขึ้นและเร่งฝีเท้า
“ครับ” น้ำยกแขนขึ้นมาโอบที่เอวเขื่อน และพิงหัวไว้กับอก พร้อมทั้งบอกตัวเองอยู่ในใจว่าเขาจะไม่ทำให้เขื่อนต้องรู้สึกไม่ดีเพราะเขาอีก
เหตุการณ์น่าอึดอัดที่น้ำต้องเผชิญผ่านไปเรื่อยๆจนหมดเดือน แต่เพราะน้ำได้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้เขื่อนต้องรู้สึกไม่ดีเพราะเขา น้ำจึงอดทน ด้วยความรักที่มีต่อเขื่อนเท่านั้นที่ทำให้เขาทนได้ ยังดีที่ช่วงนี้แซมมี่ไม่ค่อยมา คงเป็นเพราะเธออ่อนแอลงมาก น้ำจึงไม่ต้องทนมองภาพบาดตา และยังสงสารแซมมี่อีกด้วย เพราะว่าเวลาที่เขื่อนไปหาแซมมี่ เขามักจะกลับมาเล่าอาการของเธอให้ฟัง เขื่อนบอกว่าแซมมี่ผอมลงไปมาก และไม่ค่อยมีแรงจะพูดแล้วด้วย
“คุณหนูๆ มีเพื่อนโทรมาหา บอกว่าขอสายคุณหนูค่ะ” น้ำชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ ก่อนจะรับโทรศัพท์มาจากเมดและกรอกเสียงลงไป
“น้ำตาล เป็นยังไงบ้างจ๊ะ” เสียงสดใสที่ตอบกลับมาทำให้หัวใจของน้ำพองโต
“มะนาว! เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย”
“อื้ม มะนาวเรียนร้องเพลงที่นี่สนุกมากเลย แล้วน้ำตาลละจ๊ะ”
“อืม...ก็ดีนะ มีแต่คนเก่ง...” น้ำนึกถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นภายในเดือนเดียว เรื่องราวที่เหมือนกับจะทำให้เขาเติบโตขึ้นมาอีกเป็นสิบปี
“น้ำตาล เสียงฟังดูไม่ดีเลย มีอะไรบอกมะนาวได้นะจ๊ะ” เสียงใสพูดกลับมาอย่างเป็นห่วง สมเป็นมะนาว รู้ทุกเรื่องของเขาดีเหลือเกิน
“มะนาว...” เรื่องราวต่างๆที่ถูกถ่ายทอดผ่านทางโทรศัพท์ เรื่องที่เกิดขึ้น ความเจ็บปวดใจ สิ่งที่น้ำต้องทน และเรื่องที่เขื่อนต้องเจ็บปวดขนาดไหน...
“น้ำตาล เก่งมากเลยนะจ๊ะ...”
“เอ๋??...”
“น้ำตาลเก่งที่ทนมาได้ และเข้าใจเขื่อนเสมอ เห็นน้ำตาลเป็นคนดีแบบนี้ มะนาวก็ละอายใจที่คิดอะไรไม่ดี”
“อะไรเหรอมะนาว..”
“มะนาวตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่โทร แต่ก็อดไม่ได้ เพราะรู้ว่าน้ำตาลจะต้องได้เจอกับแซมมี่แน่นอน มะนาวเลยคิดว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของน้ำตาลกับเขื่อนจะต้องสั่นคลอน เลยอยากจะลองโทรมาดูว่ามีโอกาสของมะนาวมั้ย” เสียงใสพูดเจื้อยแจ้ว
“มะนาว!” น้ำอุทานเสียงหลง
“ฮิฮิ น้ำตาลไม่ต้องตกใจหรอกจ้ะ แค่มะนาวได้ยินว่าน้ำตาลอดทนและเชื่อใจเขื่อนขนาดนี้ มะนาวก็ไม่คิดแล้วละ”
“มะนาว...ทะเล้นตลอดเลยนะ...” น้ำพูดพลางอมยิ้ม ยังร่าเริงอยู่สินะ
“น้ำตาลไม่ต้องกังวลเรื่องยัยแซมมี่หรอกนะจะ เพราะยัยนั้นน่ะ เดี๋ยวก็ซี้ม่องเท่งแล้วละ”
“มะนาว! ทำไมไปแช่งเขาแบบนั้นละ ไม่น่ารักเลยนะ”
“แหม ก็ยัยนั่นน่ะ ร้ายลึกจะตาย รู้มั้ย มะนาวเคยเจอยัยนั่นตอนม.ต้น ยัยนั่นร้ายน่าดู ไม่น่าจะเชื่อว่าเป็นคนป่วยโรคที่รักษาไม่ได้” คำว่ากล่าวเผ็ดร้อนที่ออกจากปากมะนาวทำเอาน้ำไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าแซมมี่ที่แสนเรียบร้อยจะเป็นอย่างที่มะนาวว่า แต่เขาก็รู้จักมะนาวดีพอ ว่ามะนาวไม่มีทางโกหก เพราะถ้ามะนาวไม่ชอบใคร แปลว่าคนนั้นไม่ดีจริงๆ
“แต่เวลาน้ำไปเจอเขาน่ะ เขาเรียบร้อยและอ่อนหวานมากเลยนะ”
“หึ น้ำตาลไปกับเขื่อนใช่มั้ยจะ น้ำตาลไม่เคยอยู่กับเขาตามลำพังล่ะสิ”
“อย่าบอกนะมะนาว ว่าแซมมี่เป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก”
“ใช่จ้ะ แม่นั่นเป็นคนแบบนั้นแหละ มะนาวไม่อยากไปข้องเกี่ยว เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นว่ารังแกคนป่วยเอา”
“อะไรกัน น้ำนึกว่าคนแบบนี้มีแต่ในละครเสียอีก”
“โลกเรามันมีเรื่องมากมายจ้ะ คนก็ต่างกันไป ทำใจไว้ดีกว่า” บทสนทนาเรื่อยเปื่อยยังคงดำเนินต่อไปจนเย็นย่ำ มะนาวจึงขอตัวไปทานมื้อเย็นก่อน และรับปากว่าจะโทรมาคุยด้วยอีกครั้ง
“เฮ้อ...” น้ำนั่งเอาแขนพาดบนโซฟาและแหงนหน้ามองเพดาน คิดสะระตะเกี่ยวกับเรื่องที่คุยกับมะนาวไป ตอนนี้ที่น้ำหวังมีเพียงเรื่องเดียว คือเขาจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับแซมมี่ตามลำพัง!!
“น้ำ เดี๋ยวเล่นท่อนนี้ซ้ำอีกรอบนะ” น้ำพยักหน้ารับกับเดวิด วันนี้เป็นวันที่ซ้อมหนักที่สุดในรอบสัปดาห์ เขาเริ่มซ้อมตั้งแต่แปดโมงเช้า จนตอนนี้ปาเข้าไปสองทุ่มแล้วก็ยังไม่เลิกซ้อม
“ไม่ใช่ๆ ท่อนนี้ต้องช้าลงอีก” เสียงมิสเตอร์โรมานอฟฟ์ตะโกนใส่หูน้ำมาเกือบสิบนาที เพราะวันนี้ดูท่าจะเป็นวันซวยของน้ำเสียแล้ว
“ผมก็ช้าแล้วนะ”
“นายต้องช้าลงตรงกลางๆ และค่อยเร่งความเร็วให้เท่าระดับเดิมในตอนท้าย”
“ก็ทำอยู่นี่ไงเล่า!” น้ำเหลืออดจึงตะโกนกลับไปเป็นภาษาไทย ทั้งห้องเงียบกริบ แม้จะฟังไม่ออก แต่เดาได้ว่าน้ำต้องกำลังโมโหมากแน่ๆ
“ขะ..ขอโทษครับ...ผมจะลองอีกครั้ง” น้ำยกแขนเตรียมจะเล่นอีกรอบ แต่มิสเตอร์โรมานอฟฟ์ก็ยกมือขึ้นห้าม
“กลับบ้าน ไปพักผ่อน” พูดด้วยสีหน้านิ่งๆทำให้น้ำยอมจำนน ร่างบางจึงรวบกองโน้ตใส่กระเป๋า
“ผมจะไปซ้อมต่อที่บ้าน” พูดส่งท้ายและเดินออกไป
“สวัสดียามเย็นจ้ะน้ำ” น้ำเดินมาที่ห้องสมุด หวังว่าจะมาหาหนังสือนิทานอ่านคลายเครียด (ก็ภาษายังไม่แข็งแรง เลยอ่านได้แค่นิทานนี่เนอะ) แต่ก็ต้องเจอกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน
“สวัสดีครับแซมมี่”
“มานั่งคุยกันก่อนสิจ๊ะ” น้ำเดินเข้าไปอย่างจำใจทั้งที่กำลังจะเอี้ยวตัวเดินออกแล้ว นี่เขื่อนไปไหนกันนะ
“ไปเรียนเปียโนมาเหรอจ๊ะ สนุกมั้ย”
“ครับ มิสเตอร์โรมานอฟฟ์สอนดีมาก” น้ำพูดไปตามความจริง แต่ทว่าแซมมี่กลับมีสีหน้าแปลกไป
“มิสเตอร์โรมานอฟฟ์สอนเธอเหรอจ๊ะ แบบนี้เธอก็เป็นเธอที่มิสเตอร์โรมานอฟฟ์เอามาแทนชั้นจริงๆน่ะสิ” น้ำอ้ำอึ้ง ประโยคที่แซมมี่พูดออกมามันยาวเกินไป เขาจับใจความไม่ทัน
“ฟังไม่ทันสินะ เจ้าพวกผิวเหลือง ไม่รู้มิสเตอร์โรมานอฟฟ์คิดยังไง ถึงเอาพวกเอเชียต่ำต้อยมาแข่งแทนชั้น” แซมมี่พูดไปยิ้มไป แต่น้ำเสียงที่พูดเริ่มกราดเกรี้ยวขึ้น น้ำเริ่มนั่งไม่ติด นี่แซมมี่พูดอะไร เขาฟังไม่ทัน แต่รู้สึกได้ว่าอยากไปให้พ้นจากที่นี่
“ไม่ต้องอึกอักไปหรอก คีนไม่อยู่ที่นี่ ชั้นสงสัยมานานแล้วว่าใครกันนะที่จะมาเล่นเปียโนแทนชั้น พอโทรไปถามมิสเตอร์โรมานอฟฟ์เขาก็บอกว่าได้คนเล่นแทนแล้ว ชั้นละภาวนาขอให้ทีมแพ้จริงๆ” แซมมี่พูดยาวเหยียดก่อนจะยกชาขึ้นมาจิบ และมองน้ำด้วยสายตาเหยียดๆ
“ขอโทษนะครับ ผมฟังไม่ทัน ช่วยพูดช้าๆได้มั้ยครับ”
“ได้สิ เธออยากให้ชั้นเริ่มพูดตั้งแต่ตรงไหนละ เจ้าเกย์” น้ำฟังชัดเจน คำที่ถูกเน้นเสียงจนเหมือนพูดตอดไปในสมองของเขา น้ำลุกพรวดและตรงดิ่งไปที่แซมมี่ทันที ก่อนจะจับไหล่และตวาดเสียงดัง
“นังแม่มด!” แซมมี่สะดุ้งเพราะถูกจู่โจม ตัวเธอเองก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้ จึงเผลอปล่อยถ้วยชาหล่นลงพื้น
เพล้ง!!
“เกิดอะไรขึ้น น้ำ ทำอะไรน่ะ!” น้ำตกใจที่จู่ๆเขื่อนก็เข้ามาโดยไม่คาดคิด แต่กลับกัน แซมมี่กลับยิ้มกริ่มที่เขื่อนมาได้ถูกเวลา
“อะ...เอ่อ” น้ำอึกอักและรีบถอยไปยืนห่างๆ สายตาเขื่อนกราดเกรี้ยวที่สุด
“นายทำอะไรแซมมี่ บ้าไปแล้วเหรอ” เขื่อนเดินเข้าไปหาแซมมี่และโอบไหล่บางๆนั้นไว้
“ผม...ผม..” น้ำใจเสียที่เขื่อนโมโห ตอนนี้เขาเสียเปรียบที่สุด เพราะไม่มีพยานที่จะช่วยเขาได้เลย
“นาย..ออกไปก่อนนะน้ำ” คำพูดขับไล่จากปากเขื่อนทำเอาน้ำปากคอสั่น เขาไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้จริงๆ ขาเรียวพาร่างกายเดินออกมาจากห้องนั้นให้ไวที่สุด ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาให้อับอาย...
“แซมมี่ขวัญเสียมาก” เขื่อนเดินเข้ามาในห้องนอนที่ปิดไฟจนมืดสนิท ร่างบางที่นอนหันหลังให้เขาอยู่บนเตียงนอนนิ่งไม่ไหวติง
“ฉันรู้ว่านายไม่ได้หลับ” เขื่อนเดินอ้อมมาด้านหน้า
“...” เป็นอย่างที่คาด ใบหน้าหวานนอนลืมตาโพลง ดวงตาคู่สวยช้ำแดงเพราะร้องไห้อย่างหนัก เขื่อนแตะนิ้วที่หางตาร่างบาง แต่เจ้าตัวก็สะบัดหน้าหนีและหันหลังไปอีกฝั่ง
“น้ำอย่างี่เง่าสิ ฉันเหนื่อยแล้วนะ...” เขื่อนพูดเสียงเนือย ถ้าเป็นธรรมดาน้ำจะเข้าไปกอดและลูบหลังให้เขื่อนหายเหนื่อย แต่วันนี้ไม่ใช่!
“ใช่สิ ผมมันร้ายกาจ เขื่อนไม่ต้องมาสนใจผมหรอก” น้ำตะเบ็งใส่หน้าเขื่อน ก่อนจะลุกพรวดและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เขื่อนรีบตามไปแต่น้ำก็ชิงล็อกประตูเสียก่อน
“ผมยอมได้ทุกอย่างเพื่อเขื่อน แต่ยกเว้นสิ่งเดียว คืออย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น!” เสียงหวานตะโกนลอดประตูห้องน้ำมา
“ผมทนได้ ทนมองเขื่อนคอยโอ๋ยัยแม่มดนั่นได้ แต่ที่ผมทนไม่ได้คือการที่เขื่อนไล่ผมต่อหน้ายัยแม่มดนั่น!”
“ผมเกลียดยัยแซมมี่!!!!” ประโยคสุดท้ายที่ดังสัน่นที่สุด ก่อนที่น้ำเสียงเกรี้ยวกราดจะเงียบไป เหลือเพียงเสียงหอบแฮ่ก
“พอใจหรือยัง...น้ำ” เขื่อนเงียบรอพักใหญ่ เมื่อเห็นว่าน้ำไม่พูดต่อ จึงถามน้ำเสียงนิ่งๆ
“ฟังฉันพูดบ้าง” เขื่อนทรุดลงนั่งหันหลังพิงประตู ก่อนจะถ่ายทอดเรื่องราวจากความทรงจำ
“ฉันน่ะนะ สนิทกับแซมมี่มาตั้งแต่จำความได้ เพราะฉะนั้น แซมมี่จะเป็นคนยังไง คิดว่าฉันจะไม่รู้เชียวหรือ” น้ำที่นั่งพิงอยู่ประตูอีกฝั่งผงะทันที เขื่อนหมายความว่ายังไง
“ถึงแม้จะไม่มีใครบอก แต่ฉันก็รู้ ว่าแท้จริง แซมมี่เป็นคนแบบไหน ฉันเคยคิดว่าควรจะทำอย่างไรกับแซมมี่ดี แต่เธอก็ไม่เคยทำให้ฉันหรือครอบครัวของฉันต้องขุ่นเคืองใจ ฉันเลยทำอะไรไม่ได้ เมดในบ้านก็เอาเรื่องนี้ไปฟ้องแม่ แม่ก็เอามาเล่าให้ฉันฟัง แรกๆก็ไม่เชื่อ จึงคอยแอบดูแซมมี่เวลาที่เธอมาที่นี่” เขื่อนหยุดพักหายใจก่อนจะพูดต่อ
“แซมมี่หยาบคาย และชอบดูถูกคนอื่น แต่กับฉัน เธอแสนดี เพราะว่าแซมมี่รักฉัน ฉันหักหาญน้ำใจเธอไม่ได้” พอเขื่อนเล่าถึงตรงนี้น้ำก็เบะปาก
‘ทีกับยัยแซมมี่ละไม่หยาบคายใส่ ทีกับเขาที่บอกว่ารักดันชอบหยาบคายใส่จังเลย ฟังดูเป็นสุภาพบุรุษจังเลยเนอะ’
“ที่ฉันต้องรักษาน้ำใจแซมมี่เอาไว้ เป็นเพราะเรารู้จักกันมานาน สนิทกันมานาน ฉันผลักไสเธอไม่ลงหรอก และเธอก็เป็นเพื่อนที่ฉันรักด้วย รู้มั้ย ตอนเด็กๆฉันเคยมีเรื่องกับเด็กคนอื่น แล้วฉันจะโดนชกหน้า แซมมี่ก็เข้ามาขวางให้ด้วยนะ” คนเล่าก้มหน้านิ่ง หลับตานึกถึงเรื่องในอดีต เด็กหญิงหน้าตาน่ารักที่โดนชกจนแก้มตุ่ย เด็กหญิงที่ดีกับเขา และรักเขาเสมอมา
“โอ๊ย!” จู่ๆประตูก็เปิด ทำเอาคนที่นั่งหงายหลังหัวโขกพื้นดังโป๊ก เขื่อนแหงนมองขาเรียวที่ค้ำหัวเขาอยู่และกำลังเดินอ้อมมาด้านหน้า
“จะทำอะไรน่ะน้ำ” เขื่อนถามเมื่อน้ำดึงให้เขื่อนลุกขึ้นมา ร่างบางนั่งยองๆตรงหน้าแล้วยิ้ม
เพียะ!
“จะดูถูกผมเกินไปแล้วนะเขื่อน!” ตบแรงจนหน้าหันแล้วยังตวาดอีก เขื่อนได้แต่มองตกตะลึง
>>>>> TBC
-
ขอชื่นชมในความตรงเวลาครับ ตอนแรกกะจะนอนต่อ ไม่เสียแรงที่นั่งรอ 8 โมง =^^=
-
วะฮาฮ่า แม่มดออกลายแล้วจริงๆ ด้วย
รอดูว่าจะเป็นไงกันต่อ
-
:m20: :m20:เอาไปเลยน้องน้ำถูกใจมากๆครับ :3123::L1:น่าจะแถมตีนให้ด้วยนะ
-
น้ำยอมมากเกิน มันก็ไม่ต่างอะไรกับควาย ที่ต้องรอให้คนอื่นมาจูงจมูกนะคะ
อย่าลืมว่าตัวเองเป็น คน ค่ะ
ไม่ต้องไปทนอิเขื่อนมันค่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยค้างงงงงงงงงงงงงง
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อินังแม่มด ในที่สุดก็เปิดเผยตัวตนจนได้
(ไอ้)เขื่อน จะทำร้ายน้ำใจหนูน้ำมากไปหน่อยไหม แค่เขาปล่อยให้อยู่กับคนใกล้ตายโดยที่ไม่คิดอะไรก็เจ็บมาอพอแล้วนะ
หนูน้ำ อย่าไปยอม ทั้ง(ไอ้)เขื่อน และ อินังแม่มด ถ้ามันจะเลือกกับหนูเพราะเรื่องอินี่ก็เลิกไปเลย อย่าได้แคร์ ขีดเส้นใต้ อย่าได้แคร์
หนูน้ำสู้ๆ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !
เซ็งเกิน แซมมี่ร้ายไปแล้วน่ะหล่อน
-
เขื่อนก้นะ ยังไงกัน รู้ว่ายัยแซมมี่นิสัยไม่ดียังจะไปโอ๋อีก
ปล่อยให้ตายๆไปเลยดีกว่ามั้ย คนนิสัยไม่ดีแบบนั้นอะ :m16:
-
:เฮ้อ:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่า เขื่อนเลว
-
เค้าดีกับแกคนเดียว แกก็ว่าเค้าดีซะแล้ว
ก็เอาสิ จงอยู่กับเค้าแค่สองคนในโลกนี้
แล้วปล่อยน้ำไปซะ กล้ามั๊ย อิเขื่อน
-
ดูถูกเรื่องอะไรอ่ะครับ
นี่เราอ่านหมดป่าวว่ะ
-
คำอธิบาย ฟังแล้วยิ่งรู้สึกว่าเขื่อนเลว
บอกว่ารักน้ำ
แต่มาทำดีมาคอยโอ๋แซมมี่ให้น้ำเห็น แถมยังบังคับกลายๆว่าต้องยอมรับ ห้ามเสียใจอีก
ตัวเองก็พูดได้ซิ
เขื่อนพูดโดยไม่คิดถึงใจน้ำเลยซักนิดอ่ะ
แล้วเรื่องนิสัยแซมมี่อีก ทั้งๆที่รู้ว่าแซมมี่นิสัยเป็นไง
ถึงไม่อยากทำร้ายจิตใจแซมมี่ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายจิตใจน้ำหนิ
ทำไมต้องโมโหใส่น้ำ ทำเหมือนว่าน้ำผิดที่ไม่ระงับอารมณ์เอง
อ่านแล้วอยากให้ตอนต่อไปน้ำทำตัวงี่เง่าซะบ้าง
ไม่ต้องเข้าใจเขื่อนไปทุกเรื่องก็ได้
ในเมื่อเขื่อนยังไม่เข้าใจความรู้สึกน้ำซักนิด
ถึงปากจะบอกว่าเข้าใจ แต่ถ้าเข้าใจจริงๆทำไมยังทำร้ายความสึกน้ำได้เรื่อยๆอีก
คนแต่งค่า
ตอนหน้าขอเลยนะ
ขอให้น้ำทำตัวงี่เง่าๆเหวี่ยงใส่เขื่อนให้ยับเลยนะ
เห็นน้ำที่เข้าอกเข้าใจเขื่อนมาตลอดแล้วหงุดหงิดชะมัด
เชื่อใจมากเกินไป บ้างทีก็ดูเหมือน....อ่ะนะ
-
ถูกใจคร๊าบน้องน้ำ เอาอีกหลายหลายครั้ง
-
สนับสนุนให้น้ำตาลหนีกลับมาไทยโลด :man1:
-
เลิกกันอิเขื่อนไปเลยค่ะ
ขัดใจ อยากจะตบแซมมี่
-
น้องน้ำ มีตั้งหลายวิธีที่จะโต้ตอบนายเขื่อน กับนังมารร้ายแซมมี่
แซมมี่อยู่เมืองผู้ดี แต่ก็ไม่ได้ทำตัวเป็นผู้ดีเลย
นั่นอาจจะมาจากอาการเจ็บป่วยทางกาย
แล้วส่งผลหล่อนให้เจ็บป่วยทางใจด้วย (จริงๆแล้วคนแบบนี้น่าสงสารนะ)
น้องน้ำ โกรธได้ เกลียดได้ เพราะน้องน้ำยังเป็นปุถุชน
และขณะเดียวกันก็อยากเอาคืนยัยแซมมี่กับนายเขื่อนบ้าง (อย่าลืมว่ายัยแซมมี่ป่วยอยู่นะ)
แต่โดยพื้นนิสัยของน้องน้ำ เท่าที่สัมผัสมาตั้งแต่ต้นเรื่อง
น้องน้ำดูเป็นคนสุภาพอ่อนโยนและจิตใจดีมาก
น้องน้ำคงจะมีวิธีเอาคืนที่ดูเป็นอารยะและนิ่มนวล
แต่ทำให้ทั้งสองคนนั่นต้องละอายใจไปนานแระ
เรื่องหนีกลับไทย อย่าแม้แต่คิดนะน้องน้ำ อุตส่าห์เสียเงินเสียเวลามาแล้ว
กอบโกยเอาความรู้-ประสบการณ์ให้เต็มที่ เพราะนั่นคืออนาคตและความฝันของเรา
น้องน้ำสู้ๆ
-
น้ำอย่าไปยอมนะ
-
เหอะ ไอ้เขื่อน แล้วไมไม่คิดมั่งวะ ว่าน้ำยอมให้ขนาดนี้ดีแค่ไหน
ถ้าจะเทคแคร์เพื่อนถือหางเพื่อน แล้วมาว่าน้ำแบบนี้ เลิกกันไปเลยดีกว่ามะ
เหอะๆ ทุเรดจริงๆหว่ะ ให้ตายเหอะ ถ้ามีคนรักแบบนี้ ยอมไม่มีดีกว่า
-
อย่าไปยอมมันน้องน้ำ :fire:
ถึงมันป่วย แต่มันก็ร้ายกาจมาก :beat:
แถมนายเขื่อนก็บ้าบอ รู้ทั้งรู้ว่าเราจะโดนทำร้ายยังไม่เข้าข้าง อย่าได้แคร์ :z6:
-
ทางทีดีนะน้ำ
ไปตบยัยแม่มดนั่นจะสะใจกว่านะ
อิอิ
-
อิเขื่อนแคร์มันนักก็ไปอยู่กับมันเลย ชิชิ รมณ์เสีย :m16:
-
ไปตายซะ!!!ทั้งเขื่อนทั้งนังแซมมี่
-
ไม่ต้องทนเพื่อเขื่อนแล้ว งั่ง ๆ แบบนั้นอะ ให้ยัยแม่มดแซมมี่ไปเหอะ หมั่นไส้
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
พรุ่งนี้จะไม่อยู่3วัน
จะลงแดงตายมั้ยคะเนี้ย
T________T
-
เหอะๆ สุดท้ายเขื่อนก็กลายเปนพระเอกหนังน้ำเน่าไปซะแล้ว จากตอนเปิดเรื่องยังเปนพระเอกสุดเท่อยู่เล้ยยยยยยย เรื่องนี้ำมะนาวคงเท่สุดแล้ว แม๊นแมน :กอด1: กอดน้ำตาลแและมะนาวค่ะ ขอให้เธอคู่กัน :o8:
-
ยัยแซมมี่แสบจริงๆๆ
เขื่อนพระเอกเกินไปแล้ว
ยอมแซมมี่แม่มดได้
แต่ไม่ยอมให้น้ำ
เหอะๆๆเริ่มจะคิดใหม่ในตัวเขื่อนสะแล้ว
ไปหายัยแม่มดต่อเถอะไปโอ๋กันต่อไป
รู้ทั้งรู้ว่าอะไรยังไง แมร่ง :beat: :z6: :angry2:
-
ปวดใจแทนน้ำจริงๆ
เขื่อนก็นะคิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่ง
แต่กับละเลยความรู้สึกของน้ำไปได้
หรือว่าเห็นน้ำไม่ได้เป็นคนป่วย..เป็นของตาย
จึงไม่ต้องแคร์ความรู้สึกกัน...ใช่ไหม
อยากให้เขื่อนคิดนะ แค่คนป่วยทางร่างกายมันก็น่าเห็นใจอยู่หรอก
แต่ถ้าจิตใจป่วยไปด้วย....ดีกับเราแค่คนเดียวแต่ร้ายกับคนรอบข้างแบบนี้
ยังรับได้กับความรู้สึกแบบนี้อีกหรือครับ
-
ตอนท้ายๆนี่ แปลว่าเขื่อนโกหกเรื่องทั้งหมดแล้วน้ำรู้เหรอ มาต่อเร็วๆน้า
-
ตอนสุดท้านค้างได้อีก
แต่มันไม่แฟร์อ่ะเขื่อนที่ทำแบบนี้
มันต้องเลือกอ่ะ
ทั้งๆๆที่ก็รู้อ่ะนะ
หรือว่าจะต้องให้เค้ามาทำอะไรน้ำก่อนอ่ะ
-
เอ่ย...ค้างอย่างแรงอ่ะ
-
น่าสงสารน้ำจัง ทะเลาะกับเขื่อน เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆ
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจต่อไปครับ
-
เขื่อน นิสัยไม่ดี แทนที่จะแคร์น้ำ แต่กับกับแคร์แม่มด(แซมมี่) น่าจะบอกว่าตัวเองรุ้สึกยังไง แต่ก็กลายเป้นว่า ทำลายร้ายแม่มด ให้ตาย แล้วเขื่อนก้อจะรุ้สึกผิด เฮ้อ ถ้าเกิดวันนึง ยัยแม่มด เรียกร้องให้แต่งงานละ บอกขอตายในนามภรรยาเขื่อน เขื่อนจะทำไงเนี่ย ถ้าเป็นอย่างงั้นนะ น้ำคือคนที่ทรมานที่สุดเลยๆๆๆ น้ำเลิกรักเขื่อนซะ ไปมองคนอื่นเถอะ
-
น้ำมองคนอื่นเหอะ
รักตัวเองดีกว่ารักเขื่อนเหอะ
-
:z6: :z6: :z6: ยัยแซมมี่
สมน้ำหน้าเขื่อนที่โดนน้ำตบ
น่าจะตบหลายๆ ที
:z6: :z6: :z6: เขื่อน
-
น้ำคะ น้องอ่ะเพอเฟร์คทุกอย่าง ถ้าเค้าทำกะเราขนาดนั้นจะยอมทำไมล่ะคะ
รู้ต่ะว่ารัก แต่ก็รักตัวเองมั่ง เป็นคนเหมือนกัน มีหัวใจเหมือนกัน
ยอมได้ แต่อย่ายอมเกินไปค่ะ คนอ่านใจจะขาด อยากวิ่งผ่านโน๊ตบุค
ไปตบทั้งเจ้าเขื่อน ทั้งยัยแซมมี่ อึ๊ยยยยยยย :beat:
-
ตบให้ตาสว่างเลย
-
โอยๆ ตามทันแล้วๆ เหนื่อย :เฮ้อ:
สนุกมากค่ะ ชอบพล๊อตเรื่องจัง :really2:
น้ำเล่นเลย อย่างเขื่อนเอาให้เข็ด ย๊ากกก ส่งหนุ่มฝรั่งหล่อๆมาที!!! :mc4: :-[
-
ทำไมต้องทนว่ะน้ำ
อ่านแล้วมันขึ้นเลยนะ เขื่อนมันเทใจไปทางยัยแม่มดนั่นมากกว่าน้ำเห็นๆ
รู้ว่าแซมมี่สันดานยังไงยังจะมาตวาดน้ำ
น้ำอย่ายอมเลยจริงๆ มีประโยชน์อะไรนอกจากจะต้องมานั่งเสียใจจนกว่านังนั่นมันจะตาย
แล้วไม่ใช่วันนี้พรุ่งนะ
-
มานั่งรอจ่ะ อิอิ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 17
“ดูถูก? ฉันดูถูกนายเรื่องอะไรกัน” ตกใจก็ตกใจ โมโหก็โมโห เจ็บก็เจ็บ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“เอาแต่พล่ามเรื่องความดีของยัยแม่มดนั่น แล้วยังเฝ้าบอกแต่ว่ายัยนั่นดีนักหนา รู้จักกันมานานบ้างละ ปฎิเสธน้ำใจไม่ได้บ้างละ รู้บ้างมั้ยว่าคนรอบตัวเขื่อนเดือดร้อนเพราะยัยนี่ขนาดไหน”
“ผมถามหน่อย ผมไม่เคยดีในสายตาเขื่อนเลยงั้นเหรอ!” ใบหน้าหวานกราดเกรี้ยว เขื่อนอยากจะเอากล้องมาถ่ายช็อตนี้เก็บไว้แต่คงไม่เหมาะ
“เพราะผมมาทีหลังสินะ เพราะผมไม่เคยเอาหน้าไปรับหมัดใครแทนเขื่อนสินะ เพราะผมไม่ได้รู้จักกับเขื่อนมาแต่เด็กสินะ! อย่าเอาเรื่องอื่นมาอ้างเลย เขื่อนมันเห็นแก่ตัว ไอ้คนเห็นแก่ตัว!”
“เอ่อ...น้ำใจเย็นๆนะ..” เขื่อนพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เพราะดูท่าน้ำตาลของเขาจะเดือดจนไหม้แล้ว
“ไม่ยงไม่เย็นแล้ว งั้นผมไปคบกับมะนาวดีมั้ย เพราะมะนาวเขาดีกับผมมาก่อน เราสนิทกันมาก่อน หรือผมจะไปขอคบกับพี่กิ๊ฟท์ดี เพราะผมก็รู้จักกับพี่เขามาแต่เด็ก ห๊ะ!”
“เฮ้ย ไม่เกี่ยวกันแล้ว ฉันไม่ได้คบกับแซมมี่นะเว้ย แล้วไอ้กิ๊ฟท์นั่นมาเกี่ยวอะไร คิดจะนอกใจฉันใช่มั้ย!” เขื่อนเริ่มเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินว่าน้ำจะไปคบกับคนอื่น
“เขื่อนอย่ามานอกเรื่อง! เขื่อนนั่นแหละ ที่คิดจะนอกใจผมใช่มั้ย ถึงไปอี๋อ๋อออเซาะกับยัยแม่มดนั่น!” น้ำเถียงกลับหน้าแดง ดูท่าเรื่องราวจะบานปลายไปกันใหญ่แล้ว หากไม่มีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะคงไม่จบแน่ๆ
ก๊อก ก๊อก
“ใครวะ!” เขื่อนตะโกนออกไปอย่างหัวเสีย
“พ่อแกไงล่ะ” หน้าคมที่กำลังโกรธเกรี้ยวชะงักกึก ก่อนจะลุกไปเปิดประตู เผยให้เห็นร่างของชายร่างสูงหน้าตาเหมือนเขื่อนเดียะๆและคุณแม่อลิซที่ยืนยิ้มกว้าง
“สายัณห์สวัสดิ์จ้ะชูการ์บอย” น้ำยิ้มแหยๆและโบกมือกลับให้คุณแม่อลิซ
“ออกมานั่งคุยกันข้างนอกดีกว่าเนอะ” น้ำลุกเดินออกไปตามที่เสียงหวานๆนั้นบอก ปล่อยให้คู่แฝดต่างวัยได้สนทนากันตามลำพังดีกว่า
“เสียงดังไปถึงข้างนอกเลย” ร่างต้นแบบของเขื่อนเดินเข้ามาและหยุดนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ
“อ๊ะ พ่อ อย่าสูบ น้ำไม่ชอบกลิ่นบุหรี่” เขื่อนร้องห้ามอย่างฉับไว ทำเอาคนเป็นพ่อลดมือลงแบบงงๆ
“เอาจริงสินะ...” เก็บบุหรี่ใส่กระเป๋าเสื้อแล้วก็นั่งจ้องหน้าลูกชายนิ่ง
“อืม” เรื่องคบกับน้ำเขาไม่เคยคิดทำเล่นๆอยู่แล้ว
“แซมมี่อาการเป็นยังไงบ้าง”
“ผมว่าไม่น่าจะเกินสิ้นปีนี้...” เขื่อนหน้าสลด ทำไมมันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้นะ
“พ่อว่าแกน่าจะตัดขาดจากแซมมี่ได้แล้วนะ ที่ผ่านมาแกไม่ได้มีใครให้ต้องแคร์ แต่ตอนนี้มีคนที่ยังต้องการให้แกให้ความสำคัญกับเขาอยู่อีก แกอย่าลืม”
“แต่แซมมี่...เขาไม่มีใคร..”
“แล้วแซมมี่ทำตัวได้สมกับที่ไม่มีใครหรือเปล่าละ แซมมี่ไม่มีใครเพราะหล่อนทำตัวเอง”
“ถ้าแกยังคงให้ความสำคัญผิด ยังเอาความรู้สึกของน้ำมาล้อเล่น ระวังแกจะเสียเขาไป”
“ครับ” เขื่อนพยักหน้า และนั่งมองพ่อเดินออกไป
“ทำอะไรน่ะ” พ่อออกไปไม่ทันไร ไอ้เจ้าร่างบางๆนั้นก็เดินเข้ามาและรื้อของเสียยกใหญ่
“หาชุดนอนครับ”
“เอาไปทำไม”
“แม่เขื่อนให้ผมขนเสื้อผ้าไปนอนอีกห้องหนึ่ง” น้ำตอบห้วนๆ
“เฮ้ย ไม่ได้ นอนที่นี่แหละ”
“แม่เขื่อนสั่งมา จะให้ผมทำไงล่ะครับ” ปากบอกว่าถูกสั่งมา แต่สีหน้ากลับมีแววเยาะเย้ยที่ได้อยู่ห่างๆเขื่อน
“นายโกรธเหรอน้ำ!” เขื่อนกระชากแขนน้ำจนเสื้อผ้าในมือหล่นไปกองที่พื้น
“เปล่าครับ” ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเจ็บ
“งั้นจะไปนอนที่อื่นทำไม”
“แม่เขื่อนบอกให้ไปนี่ครับ”
“ไม่เห็นต้องแคร์นี่หว่า นี่เพราะนายโมโหฉันมากกว่า ไม่เอาน่า...อย่างอนสิ” เขื่อนพยายามจะดึงร่างบางนั้นเข้ามากอด แต่เจ้าตัวก็สะบัดหนีออกห่าง
“อย่ามายุ่ง! ผมคิดว่าดีเหมือนกัน ถ้าเราจะห่างกันสักพัก” ว่าแล้วก็เดินฉับๆออกไปโดยทิ้งให้เขื่อนยืนอึ้งคนเดียว
“แม่งเอ๊ย! มีแต่เรื่อง นอนคนเดียวก็ได้วะ”
“เดี๋ยวเย็นนี้ไปเก็บเสื้อผ้ามาค้างที่นี่ ฉันจะเปิดวิดีโอการแข่งของปีที่แล้วให้ดู” มิสเตอร์โรมานอฟฟ์กล่าวสั้นๆ ก่อนจะสั่งเลิกคลาสตอนเย็น เทียบกับอาจารย์ปฐพีแล้ว ตาลุงนี่โหดหินกว่าเยอะ ซ้อมวันละเกิน 12 ชั่วโมง แถมยังด่าๆๆเป็นว่าเล่น
‘เหนื่อย...’ ประโยคเดียวที่วนเวียนในหัว ยิ่งใกล้งานแข่ง ยิ่งซ้อมหนัก น้ำล้มแผละลงบนที่นอนทันทีที่มาถึงบ้าน ห้องนอนนี้เขามานอนตั้งแต่วันนั้น หากลองนับดูก็จะพบว่าผ่านมาสี่วันแล้ว จะพบเขื่อนก็เฉพาะแค่ตอนอาหารเย็น หลังจากนั้นเขาก็จะรีบนอน เพราะความเหนื่อยล้า พอคิดอะไรไปเพลินๆก็ดูท่าว่าหนังตามันจะปิด...
“อือ...” กำลังหลับสบายๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมานัวเนีย เอามือไปปัดไล่ก็ไม่ยอมไป
“จะนอน...อือ..” รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับ แต่ความง่วงมันมากกว่านี่นะ
“คิดถึง...” เสียงทุ้มที่ฟังดูอู้อี้เหมือนคนกำลังร้องไห้ตอบกลับมา
“ฮื้อ ผมจะนอน...” อยากจะผลักไอ้ที่มาวุ่นวายกับตัวเขาออกไป แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรง
“หึหึ หลับขี้เซาเหลือเกินนะ...” งือ... เสียงเหมือนเขื่อนเลย..ไม่ได้หลับนะ แค่ลืมตาไม่ขึ้น...
“อือ..” เหมือนมีริมฝีปากมาคลอเคลียแถวแก้มเลย จั๊กจี้จัง
“คิดถึงจังเลย คิดถึงเหลือเกิน...” เสียงทุ้มๆแบบนี้ เขื่อนแน่เลย...อือ ทำไมทำเสียงเศร้าแบบนั้นละ
“อือ...ม่าย....ม่ายอาว.....” จู่ๆก็รู้สึกเหมือนถูกจับถอดกางเกง และเจ็บๆที่ตรงก้น...พยายามขยับหนี แต่ก็ถูกล็อกไว้แน่น แต่มันก็รู้สึกดีเหมือนกันแฮะ ปล่อยไปเลยละกัน...
“เขื่อน!! ไอ้โรคจิต” เสียงหวานตวาดดังลั่น พอหลับจนเต็มตื่นก็สะดุ้งพรวดขึ้นมา ยิ่งเห็นสภาพตัวเองและคนที่นอนคุดอยู่ข้างๆไม่มีเสื้อผ้าก็ยิ่งรู้ว่าไม่ใช่ฝัน
“มาลักหลับได้ยังไง นิสัยเสีย” มือเรียวกำหมัดและทุบอั้กๆไปที่หลังของคนที่กำลังหลับสบาย
“อื้อ อะไรกันน้ำ” เขื่อนลืมตามามองงัวเงีย นี่มันไม่คิดจะเจ็บเลยใช่มั้ย!
“เขื่อนทำอะไรน่ะ ผมเจ็บระบมไปหมดเลยนะ” น้ำประท้วงเสียงดัง เขารู้สึกว่ามันเจ็บแปลบๆอย่าบอกไม่ถูกที่...ตรงนั้นแหละ
“อ้าว เจ็บเลยเหรอ โทษที เห็นหลับอยู่เลยเผลอเอาหนักไปหน่อย หึหึ”
“ไอ้บ้าเอ๊ย” น้ำดึงหมอนมาฟาดหัวเขื่อนก่อนจะลุกพรวดเพื่อลงจากเตียง แต่ดูท่าว่าเขื่อนจะหนักมือไปจริงๆ เพราะเมื่อน้ำตั้งท่าจะลุกก็รู้สึกเจ็บแปล็บจนเซและจะล้มลงไป
“จะลุกไปไหน” เหมือนพระเอกขี่ม้าขาว แต่ต้องไม่ใช่กับไอ้โรคจิตที่เข้ามาประคองเขาไว้ได้ฉิวเฉียดแบบนี้!
“อาจารย์นัดให้ไปค้างวันนี้”
“ไปทำไม”
“ไปดูวิดีโอการแข่งของปีที่แล้ว”
“หึ ไม่จำเป็น” ว่าแล้วก็อุ้มน้ำขึ้นไปบนเตียงเหมือนเดิม และโถมร่างลงมานอนทับไว้ทั้งตัว
“เขื่อน อาจารย์นัดผมแล้วนะ” น้ำพยายามดันร่างเขื่อนออก แต่แรงมหาศาลเหมือนควายกลับชาติมาเกิดนั้นเอาแต่นัวเนียเขาไม่ยอมห่าง
“ซื้ดดด หอมจังเว้ย” เขื่อนลากเสียงด้วยความพอใจเมื่อซุกไซ้ไปทั่วทั้งร่างกายของน้ำ
“พอรึยัง ผมต้องไปบ้านอาจารย์นะ” น้ำหน้าหงิก คนรึอุตส่าห์เลี่ยงไม่อยากพบ ยังจะหน้าด้านมานัวเนียอีก
“ไม่ต้องไป ฉันไปก๊อปปี้ไฟล์มาให้แล้ว” น้ำมองตามร่างสูงที่ลุกไปหยิบแผ่นซีดีออกมาจากกระเป๋า นี่เขื่อนมีญาณวิเศษหรือไงนะ อยากรู้แต่ก็ไม่ถามดีกว่า เพราะเดี๋ยวก็กวนตีนกลับมาอีก ดีเหมือนกันแบบนี้ นอนดูที่บ้านสบายใจกว่าเยอะ
“ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะครับ” น้ำถามขณะนอนมองเขื่อนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ร่างสูงหันมายิ้มกริ่ม
“อยากรู้เหรอ” น้ำพยักหน้าแทนคำตอบ
“ฉันไปส่งแซมมี่ที่สก็อตแลนด์มา ไปตั้งแต่เช้าน่ะ แล้วก็รีบกลับมาทันที”
“ห๊ะ หมายความว่ายังไงน่ะครับ” นี่เป็นเรื่องน่าตะลึงที่สุดในรอบสัปดาห์นี้ของน้ำเลย
“ก็ฉันไปบอกกับแม่ของแซมมี่ ว่าแซมมี่นั้นเกะกะระรานคนที่ฉันรักขนาดไหน ตัวฉันเองพยายามหักใจไม่ให้เกลียดแซมมี่ แต่ถ้าแซมมี่ยังคงอยู่ที่นี่ ไม่แคล้วจะมีเรื่องราวให้ขุ่นเคือง และอาจจะมีผลกระทบกับเรื่องงานของพ่อแซมมี่ที่เป็นลูกน้องพ่อฉันด้วย คุณป้าก็เลยบอกว่าแกก็เหนื่อยกับความเอาแต่ใจของลูกตัวเองเหมือนกัน เลยจะส่งแซมมี่ไปอยู่บ้านที่เอดินเบิร์กแทน และจ้างพยาบาลมาช่วยดูแล” เขื่อนเล่าอย่างสบายๆ ขณะใส่เสื้อยืดและกางเกงขายาวก่อนจะเดินมานั่งยิ้มตรงขอบเตียงที่น้ำนอนอยู่
“แล้วเรื่องหมั้นละครับ”
“แม่ของแซมมี่ขอถอนหมั้นเองน่ะ บอกแล้ว มันเป็นแค่คำขอเอาแต่ใจของคนๆหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มีใครเห็นด้วยหรอก ”
“อือ...ผมตกใจแฮะ..” น้ำกระเถิบร่างที่ซุกใต้ผ้าห่มเหมือนตัวหนอนไปนอนเอาหัวเกยที่ตักเขื่อน
“ทำไมล่ะ อยากจะลองสานสัมพันธ์กับแซมมี่งั้นเหรอ หึหึ”
“อย่ากวนตีนสิครับ ผมแค่แปลกใจว่าทำไมจู่ๆเขื่อนถึงลุกมาจัดการเรื่องนี้ซะเรียบร้อยฉับไวยิ่งกว่าบริการ Fed-Ex แบบนี้” น้ำหลับตารับสัมผัสจากมือเขื่อนที่กำลังลูบๆที่แก้มของเขา อืม...สบายจังเลย
“ทุกอย่างที่ฉันทำเกิดขึ้นเพราะนายนะน้ำ ฉันทำทุกอย่างลงไปเพื่อนาย เพราะฉันไม่อยากให้นายเสียใจและฉันไม่อยากต้องแยกห่างจากนาย อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันจะไม่ทำให้นายต้องเจ็บปวดแม้เพียงเสี้ยวเดียวอีกแล้ว” น้ำหน้าแดง คำพูดแบบนี้พอออกจากปากเขื่อนแล้วทำไมมันถึงทำให้เขินขึ้นอีกสิบเท่านะ
เขื่อนอมยิ้มมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำเพราะเขินอาย แต่ภายในใจของเขื่อนนั้นยังคงมีบางอย่างที่แอบซ่อนอยู่ แต่เรื่องอะไรเขาจะบอกกับน้ำล่ะ ว่าเขาสนุกกับการที่ได้เห็นน้ำทรมานใจเพราะหึงหวงเขาเพียงไหน นับว่าคุ้มจริงๆที่ทำให้น้ำได้เจอกับแซมมี่...
“ผมไม่โกรธแล้วแหละครับ” จะหาว่าโง่ก็ช่างที่ยอมทนกับเรื่องแบบนี้ จะยังไงเสีย เขื่อนก็ไม่ได้ลึกซึ้งกับยัยแม่มดนั่นสักหน่อย
“น่ารักที่สุด” เขื่อนยิ้มกริ่มและหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ขณะหยิบเสื้อผ้ามาใส่
“แล้วเขื่อนใส่เสื้อผ้าทำไมครับ จะออกไปข้างนอกเหรอ” ใบหน้าหวานนั้นเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยมุมที่ดูแล้วแสนน่ารัก ก้นงอนๆใต้ผ้าห่มที่นูนขึ้นมาช่างดึงดูดใจให้อยากใกล้ชิดเสมอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ไม่งั้นน้ำตาลของเขาต้องเป็นลมแน่ๆ
“จะไปหาอะไรให้นายกินไงล่ะ นอนอยู่นี่แหละ” เขื่อนยิ้มให้แล้วกุลีกุจอลงไปหาของกินชั้นล่าง พอเรียบร้อยแล้วกำลังจะขึ้นชั้นบนก็เหลือบไปเห็นพืชผักผลไม้ในตะกร้าบนโต๊ะ สมองคิดประมวลอย่างฉับไวก็คิดว่าคว้าติดมือไปดีกว่า เผื่อจะได้เล่นอะไรแปลกใหม่ๆ
ตุบ! พอเดินเปิดประตูเข้าไปและคาดว่าจะได้พบน้ำที่นอนเปลือยกายบนที่นอนรอเขาอยู่กลับกลายเป็นน้ำที่แต่งตัวเรียบร้อยและกำลังนั่งดูวิดีโอการแสดงอยู่ก็ผิดหวังอย่างแรงจนทำตะกร้าผลไม้ตกพื้น
“เขื่อน เป็นอะไรครับ ทำไมทำตะกร้าตกพื้นแบบนี้ละ” เจ้าตัวการที่ทำให้เขาผิดหวังถลันเข้ามาเก็บผักผลไม้เข้าตะกร้าเหมือนเดิม
“บอกให้นอนรอ ทำไมรีบลุกละ...”
“ก็ผมไม่อยากนอนเฉยๆนี่นา เลยลุกมาเปิดวิดีโอรอฆ่าเวลาดีกว่า” ยังจะมาทำตาใสแป๋วอีก เขาคาดหวังว่าจะใช้ผักผลไม้พวกนี้กับน้ำทันทีที่เข้ามาในห้องแท้ๆ
“...อะนี่ นมกับคลับแซนวิช กินซะ” เขื่อนยื่นจานแซนวิชให้น้ำด้วยใบหน้าที่ผิดหวังสุดขีด พอน้ำรับไป เขื่อนก็เดินไปทรุดนั่งลงบนโซฟา น้ำมองอย่างงงๆ และคิดว่าคงผีเข้าตามปรกติ เลยไม่ได้สนใจ ถือจานแซนวิชไปนั่งกินขณะดูวิดีโอ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่ง...
“เขื่อน! นี่แซมมี่เขาเคยเป็นนักเปียโนของมิสเตอร์โรมานอฟฟ์งั้นเหรอ” น้ำหันมาถามเขื่อนที่กำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดขีด ร่างสูงพยักหน้าให้แบบแกนๆ
“ผมนึกออกแล้วละ วันนั้นน่ะ ที่ผมอาละวาดใส่แซมมี่ เหมือนว่าแซมมี่จะพูดอะไรเรื่องเปียโนๆเนี่ยละ” น้ำเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่เขื่อนกลับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดว่า
“แซมมี่เขาบอกว่าขอให้ทีมแพ้น่ะ สงสัยเธอคงอิจฉานาย” เขื่อนตัดสินใจไม่เล่าทั้งหมด เพราะรู้ดีว่าน้ำต้องอาละวาดอีกแน่
“ห๊ะ!ยัยนั่น อวดดีมาจากไหนกัน” น้ำนั่งบ่นงึมงำๆแล้วหันไปดูวิดีโอต่อ
“เขื่อน” เสียงเรียกจากคนที่นั่งหันหลังดูวิโออย่างตั้งใจฟังดูจริงจัง
“หืม”
“คอยดูนะ ผมต้องทำให้ดีที่สุด ต้องชนะให้ได้” เขื่อนลุกเดินมานั่งข้างน้ำ ดวงตาคู่สวยนั้นเหมือนมีประกายไฟภายใน เขื่อนยกแขนขึ้นโอบไหล่น้ำไว้และดึงให้ร่างบางมาซบ
“ฉันรู้ว่านายต้องทำได้ คนเก่งของฉัน” คำพูดอบอุ่นที่มาพร้อมกับจูบอ่อนโยนตรงหน้าผาก ไม่น่าเชื่อว่าแค่คำพูดของคนที่รักก็ทำให้เรากล้าหาญขึ้นเป็นพันเท่า!
>>>>> TBC
ปล.1 มีฉากเร้าใจแบบกรุบกริบ พอให้เรียกน้ำย่อยนิดหน่อยนะจ๊ะ
ปล.2 บีเห็นว่าผู้อ่านที่รักหลายๆคนโมโหเขื่อนกันมากมาย จึงอยากจะขอให้ทำความเข้าใจกันนิดนึงนะคะ ว่าในช่วงชีวิตหนึ่งที่เรามีความรัก เราย่อมผ่านปัญหาต่างๆมาด้วยกัน และแต่ละคนก็จะมีวิธีจัดการปัญหาต่างกันไป ซึ่งปัญหาหนึ่งที่สำคัญคือเรื่องของมือที่สาม บางคนอาจเลือกจบปัญหาด้วยการเลิกรา แต่บางคนอาจเลือกให้อภัย ดังนั้น ขอให้ทำความเข้าใจในเรื่องความแตกต่างของคนเราด้วยค่ะ เพราะบีเองก็เลือกที่จะเป็นคนให้อภัยค่ะ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 18
เสียงอื้ออึงจากคนที่กำลังวุ่นวายอลหม่านที่หลังเวทีชวนให้ผู้เข้าแข่งขันใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆกันถ้วนหน้า ไม่เว้นแม้แต่หนุ่มหน้าหวานชาวเอเชียที่เป็นน้องใหม่และเพิ่งมาร่วมทีมได้เดือนเดียว
“น้ำ! ตั้งสติหน่อย เอ้านี่ ดื่มซะ” หลอดสีขาวจ่อมาที่ริมฝีปากบาง น้ำดูดของเหลวที่มีรสชาติหวานจากหลอดนั้นจนหมด รู้สึกว่าจะได้ผลจริงๆแฮะ สงบใจขึ้นเยอะเลย
“ขอบใจครับ” น้ำหันไปยิ้มให้เขื่อนที่มาในรูปลักษณ์ของผู้จัดการส่วนตัว
“น้ำ เคยแข่งมาก่อนมั้ย” เดวิดหันมาถามสีหน้ายิ้มๆ ทำไมมันดูสบายๆจังวะ
“เดฟเขาเป็นเจ้าแห่งเวทีน่ะ แข่งมาเยอะ เลยไม่ค่อยสะทกสะท้านหรอก” ชาร์เนียสาวจีนนักไวโอลินในทีมเฉลยที่มาของท่าทีที่เดวิดแสดง
“ผมไม่เคยแข่งเลยครับ ยิ่งแข่งใหญ่ๆแบบนี้” น้ำนึกภาพตอนที่เข้ามาในงาน ผู้คนขวักไขว่ เดินถือเครื่องดนตรีกันเต็มไปหมด แต่ละคนดูท่าทางเก่งๆทั้งนั้น เขามีโอกาสแว่บไปดูเวทีใหญ่อลังการ ยิ่งพาให้แข้งขาสั่น
“เอาละ ได้เวลาแล้ว” เสียงมิสเตอร์โรมานอฟฟ์ดังขึ้นกลางทีมนักดนตรี น้ำหันมามองหน้าเขื่อน ใบหน้าหวานดูเกร็งๆ
“อย่าเครียดนะ ไม่ต้องสนใจคนดู ตั้งใจเล่นอย่างเดียวพอ” น้ำพยักหน้ารับและเดินไปพร้อมคนอื่นๆ แต่ยังไม่วายหันมามองแต่เขื่อนจนเดวิดต้องมาลากออกไป
‘หายใจลึกๆ’ น้ำนั่งบนเก้าอี้ เอามือแตะหน้าอกแล้วสูดหายใจลึกๆ ดวงตาคู่สวยจ้องมองเปียโนตรงหน้าอย่างสนใจ เหมือนมีมนต์ขลัง มือเรียวยกขึ้นลูบไล้ที่เปียโนอย่างหลงใหล ไม่ได้รับรู้ต่อสรรพเสียงที่ดังอยู่รอบตัว จนกระทั่งเดวิดแตะที่หลังและบอกให้เริ่มเล่น
ไม่รู้ว่าเล่นเพลงอะไรไปบ้าง
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร
ไม่ได้หันไปมองคนดู
ไม่ได้รับรู้ถึงความตื่นเต้นที่ตัวเองมีก่อนหน้านี้
เหลือไว้แต่เพียงตัวโน้ต และเสียงเพลงที่วิ่งอยู่ในหัว
คิดแต่เพียงว่าจะถ่ายทอดมันออกมาอย่างไร
คิดแต่ว่าเขารักเปียโนเหลือเกิน....
“อันนี้เป็นของนายนะ” น้ำมองแผ่นกระดาษในมือมิสเตอร์โรมานอฟฟ์ อาจารย์ของเขามีสีหน้าปลาบปลื้มกับชัยชนะที่ได้รับมา แต่ตัวน้ำเองยังรู้สึกว่าจำอะไรไม่ค่อยได้ รู้เพียงว่าเขาแค่เล่นไปตามที่ใจสั่ง
“ขอบคุณครับ” พินิจมองกระดาษในมือ ใบเกียรติบัตรรางวัลชนะเลิศ สิ่งนี้ที่ทำให้อาจารย์ยิ้มกว้าง เพื่อนๆในทีมบางคนก็ร้องไห้ บางคนก็โห่ร้อง น้ำไม่ได้ดีใจหรือร้องไห้หรือกรีดร้อง สิ่งที่น้ำทำมีเพียงแต่การนั่งมองความดีใจของคนอื่นแล้วยิ้มบางๆ จนกระทั่งเดวิดมาแตะบ่าเขาอีกครั้ง และบอกว่า เปียโนของเขา ช่วยเติมเต็มความสุขให้คนฟัง ไม่เหมือนเปียโนของแซมมี่ ที่มุ่งหวังแต่จะฟาดฟันเพื่อชัยชนะ น้ำรู้ว่าเดวิดชื่นชมในฝีมือของเขา แต่ถ้าทุกๆคนในทีมไม่ร่วมใจกัน และไม่พยายามกันมากขนาดนั้น คงไม่ชนะ...
“มีผลงานอีกแล้วสินะ” เขื่อนเดินมาหยุดดูเกียรติบัตรในมือของน้ำ
“ครับ ผมดีใจจัง”
“คนดีใจเขาทำแค่ยืนยิ้มนิ่งๆแบบนี้เหรอ เขาต้องแสดงออกมากกว่านี้สิ”
“มันตื้นตันมากกว่าน่ะครับ ที่ผมได้มีส่วนร่วมกับช่วงเวลาเช่นนี้” น้ำมองเพื่อนในทีมที่ยังคงเฮฮากันไม่หยุด
“งั้นฉันขอร่วมแบ่งปันความรู้สึกนี้จากนายบ้างได้มั้ย”
“ครับ” มือเรียวดึงมือใหญ่ไปกุมไว้ หวังจะถ่ายทอดความรู้สึกผ่านผิวต่อผิว
“ไม่ใช่ ต้องแบบนี้” เขื่อนชักมือออกก่อนจะรั้งศีรษะทุยเข้าไปใกล้แล้วแตะจูบเบาๆที่ปากนุ่มนิ่ม
“ฮิ้ว ทำอะไรกันน่ะ” เสียงโห่งร้องแรกที่ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงแซวต่างๆนาๆ
“หวานแหววกันเหลือเกิน อิจฉาเว้ย”
“ขอจูบมั่งได้มั้ย”
“ไม่นะ น้ำของชั้น!”
“ไม่ต้องไปสนใจ พวกขี้อิจฉาน่ะ” เขื่อนขยับตัวมาบังน้ำและจูบต่ออย่างไม่แคร์สายตาใคร
“บ้าน่ะเขื่อน พอแล้ว” แต่ดูท่าว่าร่างบางจะอายเกินไป เพราะเล่นผลักคนจูบเสียเต็มแรงจนนั่งกุมท้องเพราะจุก
“Stop!” น้ำยกมือห้ามการล้อเลียน และรีบคว้ากระเป๋าวิ่งออกไปจากที่นี่ทั้งๆที่หน้ายังแดงก่ำเพราะอายคน
น้ำเดินเล่นอยู่ริมถนน หลังจากที่วิ่งหนีออกมาเพราะความอาย ก็เดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยเปื่อย พวกเขามาเลี้ยงฉลองกันที่ร้านอาหารในเมือง จึงมีร้านรวงอยู่เต็มถนนทั้งที่มืดแล้ว
จะย้อนกลับไปก็ขี้เกียจ เพราะเดี๋ยวเขื่อนคงมาตามหาเองแหละ
คู่รักมากมายที่เดินหยอกล้อกันตามท้องถนน เห็นแล้วพาให้สงสัย การที่คนเราจะรักกัน มันมีจุดเริ่มต้นจากไหนนะ
รู้จักกัน ชอบกัน มีเซ็กส์กัน
ทะเลาะกัน เลิกกัน
บางครั้งน้ำก็คิดว่าเขานั้นรักกับเขื่อนง่ายไปหรือเปล่า คบกันง่ายไปหรือเปล่า ยอมเขาง่ายไปหรือเปล่า
“รักกันง่ายๆ ทะเลาะกันง่ายๆ เลิกกันก็คงง่ายๆสินะ...” พึมพำอยู่คนเดียว รู้ตัวอีกทีก็ถูกคว้าไหล่ไว้หมับตามด้วยเสียงทุ้มๆที่พูดขึ้นมา
“เลิกกันง่ายๆ เวลาดีกันก็ง่ายเหมือนกันนะ”
“เขื่อน! ตามมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
“ตั้งแต่ออกจากร้าน แต่เดินพึมพำอะไรอยู่คนเดียวเลยไม่อยากขัด แต่ดูท่าว่าจะคิดฟุ้งซ่านไปไกล เลยขัดไว้ก่อน” เขื่อนยิ้มกว้างโชว์ความหล่อเต็มอัตรา
“เขื่อนมีญาณวิเศษสินะ ถึงรู้อะไรๆเสมอเลย...”
“ฉันฝึกฝนพลังจิตเพื่อไว้ใช้ตามนายโดยเฉพาะ”
“เราบ้ากันทั้งคู่เลยนะครับ”
“อืม ฉันก็ว่างั้นละ”
“กลับบ้านกันเถอะ ผมอยากพักผ่อน”
“ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน อยากหลับจะแย่”
“ไม่ต้องมามองแบบตกตะลึง พักผ่อนเป็นเหมือนกัน ไม่ได้หื่นเป็นอย่างเดียว” เขื่อนรีบพูดต่อเมื่อเห็นน้ำทำหน้าตกใจที่เขาพูดว่าอยากนอน
“อ๋อ...เหรอครับ...”
“หน็อยแน่ พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไงกัน!” เสียงถกเถียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆเป็นเหมือนการสร้างเส้นใยความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ยิ่งทะเลาะกันยิ่งรักกันมากใช่มั้ยจ๊ะ ^^
ถึงความรักของวัยรุ่น จะร้อนแรง
เหมือนกับจะมีแต่ตัณหาและความใคร่
แต่ก็ไม่ได้มีกฎห้ามไว้นี่ ว่าตัณหาจะมาพร้อมความรักไม่ได้
อย่างที่บอกไว้
รักกันง่ายๆ
ทะเลาะกันง่ายๆ
เลิกกันง่ายๆ
ก็ดีกันง่ายๆด้วยเช่นกัน
ตราบใดที่ยังใช้หัวใจนำทางความรักไม่ใช่สมอง ก็ลองทำตามหัวใจไปก็คงพอ...
>>>>> TBC
ปล.อูแหวะ เน่าสนิท :o8: ไม่ถนัดแต่งจริงๆค่ะ ไอ้เรื่องหวานเลี่ยน ชอบแต่งแบบเถื่อนมากกว่า
-
ตายและมดขึ้นคอมเลยค่ะ :o8: (อันนี้เพราะแกเอาขนมมานั่งกินหน้าคอมมากกว่ามั๊ง o12)
หวานได้อีกวุ้ย อิจฉาๆๆๆๆๆ
แต่ว่า เหมือนชูการ์บอยจะติดนิสัยอิตาเขื่อนมานะคะ เดี๋ยวนี้หัดพูดจาหยาบคายนะหนู :laugh:
ปล."เอดินเบิร์ก" ที่จริงไม่ได้อ่านแบบนี้นะคะ แต่คนไทย95%อ่านตามภาษาเขียนภาษาอังกฤษผิดเป็นแบบนี้หมด ที่จริงแล้วอ่านว่า เอดินบาระ/เอดินบะระ/เอดินเบอระ ประมาณนี้ค่ะ ลองไปฟังคำออกเสียงดีๆจ้ะ
-
อูยยย เรื่องมันลงตัวซะ นึกว่าจะจบด้วยคำว่า "อวสาน" ซะแล้ว
-
หุหุ เขื่อนทำถูกแล้วแระมะงั้นได้เสียน้ำตาลแน่แน่ สวัสดีปีใหม่คร๊าบบีบีจัง
-
หูยยยย...2ตอนรวด
น่ารักหวานแหววกันไปเลย^^
เขื่อนก็รู้จักทำให้น้ำสบายใจเหมือนกันนะคะเนี้ย
-
เอาแล้วแม่ของเขื่อนเหมือนจะรู้ใจลูกดีกว่าลูกตัวเองซะแล้ว o13
-
ต๊ายยยย คุณเขื่อนขาหวานเลี่ยนจริง ๆ
ว่าแต่หนูน้ำตาลเวลาโมโหทีทำเอาคุณเขื่อนขาอึ้งกันเลยทีเดียว
:a5:
-
นายโมนกะคุณครูป่ะเนี๊ยะ
ดูท่าน้ำจะเสร็จนายเขื่อนโดนเร็ว o13
-
อ้ะ ..การตัดสินใจของเขื่อนคราวนี้ คิดว่าได้ผลดีเกินคาดนะ
เพราะนอกจาก จะทำให้น้ำรู้สึกดีกับเขื่อนยิ่งขึ้นแล้ว
ยังทำให้แฟนคลับที่กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธเขื่อนแบบสุดๆหลายคน
และโกรธเขื่อนปานกลางถึงมาก(น่าจะ)ทุกคน หันกลับมาอภัยเขื่อนได้แระ
-
มันต้องอย่างนี้สิ เขื่อนต้องชัีดเจน
-
ไม่อยากจะเชื่อว่าเขื่อนพักผ่อนเป็นด้วยยย
โอ้วววพระเจ้า นึกว่าหื่นจนเขื่อนแตกเป็นอย่างเดียว :laugh: :laugh:
-
เหอะๆๆวันนี้เขื่อนไม่เก็บอาการเลย
เกือบไปแล้วนะน้ำถ้ามะนาวไม่มานี่จะเกิดอะไรขึ้นนะอยากรู้ o13
-
+1สำหรับตอนหว้านๆ 2 ตอนรวดอ่านจนอิ่นจุใจไปเลยเขื่อนตอนนี้ดูน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกมั๊กๆๆ
-
เย้ๆๆๆ น้ำตาลเริ่ดจ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เขื่อนใช้ได้นะเนี่ย ที่จัดการยัยแม่มดให้เรียบร้อย กลับไป รร คราวนี้น้ำตาลคงดังใหญ่แน่เลยๆๆ เริ่มเห็นลางอุปสรรคอีกแล้วอะ
-
ไวมากมายเหมือนชนปั๊บเครมปุ๊บเลยนะนั่น
มาไวไปไวดีแท้ o13
-
อ่านตอนนี้แล้วเลือดแทบหมดตัวเลย
-
ชอบตรงที่น้ำพูดว่า กวนตีนนะครับ
555
ชอบแบบไม่มีเหตุผลมันดูน่ารักดีนะเวลาน้ำพูด
ในที่สุดยัยแม่มดก็ผ่านพ้นไป คงไม่มีเรื่องร้ายๆอะไรมาอีกแล้วมั้ง
-
ตอนที่ 17
เขื่อนนี่เหมือนคนโง่เลยเน๊อะ
ไม่รู้ว่าจะต้องแคร์ความรู้สึกของใครก่อน
ถ้าไม่ได้ปะป๋าคงเน่า
ตอนที่ 18
น้ำน่ารักมากกกก
แล้วก็เริ่มบ้ากันทั้งคู่ด้วย
-
ขอบคุณจ้า........ที่มารวดเีดียว 2 ตอนเลย
เขื่อนเริ่มดีขึ้นบ้างแล้วนะ...หวังว่าจะเป็นยังงี้ได้ตลอดนะ
-
สองตอนรวด o13
:pig4: ไรเตอร์มากๆเลย :L2:
-
o22 o22 ..... ตกใจ ใจหาบแว๊บ นึกว่าจะ อวสาน TT"
:o8: :o8: .. อิอร๊างได้อีก ... แต่ .. "อย่ากวนตีนสิครับ" มันฮาได้อีกนะ 55+
-
ดีแล้วนายเขื่อน
ทำอะไรต้องชัดเจน
:L2: :L2:
-
ตามอ่านจนทันจนได้นะเนี๊ยะ
นั่งอ่านมันอยู่นี่ไม่ได้ไปไหนเลยกว่าจะจบ
แต่ตอนสุดท้ายนี่มันสมบูรณ์แบบมากมายเรื่องมันลงล๊อคเหมือนจะจบเรื่องด้วยคำว่าจบบริบูรณ์เลยอ่ะ
เล่นเอาเสียวแว๊บเลย คิดว่ากว่าจะมาตามอ่าน
เค้าก็ปิดเรื่องซะแล้วเลยอิอิ
:pighaun: :pighaun:
-
:L1:
-
อ่อ อยากกดบวกให้คนเขียนสัก 20 กับความหื่นของเขื่อน
มันเรียกเลือดได้เนอะมากจิงๆคับ
แซมมี่ร้าย แต่โรคที่เป็นนี่สุดยอดจิงๆนะ
SM สินะ หึหึหึ
รักมีทั้งหวาน และขม มันอยู่ที่ช่วงเวลาและการกระทำของทั้งสองฝ่าย
ผมคงทนไม่ได้แบบน้ำหรอก ฮ่าๆ ยิ่งตอนทะเลาะกันนั้น ตายกันไปข้างแน่ๆ
-
ดีจังเลยที่แซมมี่จากไปง่ายๆ เนอะ
รู้สึกว่าน้ำตาลจะด่าเก่งขึ้นนะเนี้ย
ติดมาจากเขื่อนแน่ๆ เลย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
น้ำทำถูกแล้วที่แสดงความรู้สึกออกไป ตบหน้าเรียกสติเขื่อนกลับคืนมาเสียบ้าง
จะได้เลิกพร้ำเพ้อถึงความดีของยายแม่มดเสียที :beat:
ชีวิตคู่ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า คู่ พอมี คี่ เข้ามาชีวิตรักจะสงบสุข ราบรื่นได้อย่างไรกัน
คิดจะวางเพื่อนไว้ตำแหน่งเดียวกับแฟน เพราะเค้าไม่มีใคร
ระวัง เขื่อน คนนี้จะกัก น้ำ คนนี้ไว้ไม่อยู่นะจ๊ะ :m16:
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
ปล มีเอ็นซีทั้งทีเป็นบทลักหลับซะนี่ งื้อออออ :z3:
-
“กลับบ้านกันเถอะ ผมอยากพักผ่อน”
“ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน อยากหลับจะแย่”
“ไม่ต้องมามองแบบตกตะลึง พักผ่อนเป็นเหมือนกัน ไม่ได้หื่นเป็นอย่างเดียว”
อ่ะนะเป็นใครก็ต้องตะลึง
ขนาดคนอ่านยังตะลึงต้องย้อนกลับไปอ่านซ้ำอีกรอบเลย 555+
-
:n1: :n1:
-
แหมๆ ไม่ค่อยได้มาคุยกับนักอ่านที่รักเลยนะคะ
ก่อนอื่นก็สวัสดีปีใหม่ค่ะ
หายไปเสียหลายวัน เลยลงให้สองตอนรวดเลย :o8:
บีเป็นคนไม่ค่อยกล้าอ่านคอมเมนท์ค่ะ บวกกับเวลางานที่เล่นเน็ตไม่ได้
มาถึงก็โพสๆ แล้วก็ทำงาน พอเลิกงานกลับบ้าน ก็เหนื่อยจนหมดแรง :t3:
และที่สำคัญ ที่ทำงานบีบล็อกเน็ตค่ะ!!!!
เล่นได้เฉพาะก่อน 8.30 ช่วงเทียง และหลังห้าโมงเย็น
ห้าโมงเย็นก็เลิกงานแล้วอ้ะ ใครจะอยู่ต่อ
เลยไม่ค่อยรู้ฟีดแบ็กของเรื่องที่ตัวเองแต่งเลยค่ะ
ทว่าวันนี้มีโอกาสได้มาอ่านคอมเมนท์ เห็นแล้วก็ปลื้มใจที่มีคนให้ความนิยมกับเรื่องของบี :monkeysad:
เมื่อก่อนเคยแต่งแนว ช-ญ ด้วยนะคะ
แต่ว่ามันไม่รุ่ง จิ้นไม่ออก
บอกไปก็จะไม่เชื่อ ว่าเมื่อก่อนบีแอนตี้นิยายวายมากกกกกกกกกกก
แต่พอได้มาอ่านก็...โฮะๆ :oo1:
เหมือนค้นพบตัวตนที่แท้จริงค่ะ
สุดท้ายนี้ขอบอกไว้นะคะ ว่าคิดพล็อตเรื่องใหม่ไว้แล้วในหัว
แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่จบหรอกค่ะ
เพราะยังจิ้นได้
คงต้องทนพบกันไปอีกนานค่ะ โฮะโฮะโฮะ
รักผู้อ่านทู้กกกกกคน
-
น่ารักมากๆ เลย
-
เป็นกำลังใจให้คุณบี
:L2: :L2: :L2:
-
:-[
-
รักลงตัว
เพราะผู้ใหญ่อุปถัมภ์
-
ชอบเวลาน้ำโมโหอ่ะ ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมดี แปลงร่างเป็นภรรยาที่แสนดุมั่งซักทีก็ดี เดี๋ยวจะได้ใจ
-
ดีใจจริงๆเลยจ้า ที่ยัยแซมมี่โดนเด้ง :laugh: :laugh: หัวเราะด้วยความสะใจ
นิสัยแย่ไม่มีใครคบ หึหึ แต่ว่านะ ดีนะเขื่อนกลับตัวทันไม่งั้นแฟนคลับมีเฮแน่ๆ
มาลงอีกนะจ๊ะ อิอิ Happy new year น๊า
-
เพิ่งอ่านรวดเดียวถึงตอนนี้เลยอ่าคับ
อยากบอกว่าไม่ค่อยชอบนิสัยเขื่อนเลย ถึงแม้ยางครั้งจะดูเอาใจน้ำมากๆก็ตาม
แต่หลักๆเลยเวลาอ่านแฃ้วรู้สึกได้ว่า เขื่อนชอบคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่ค่อยให้ความสำคัญความรู้สึกน้ำเลยอ่า แบบมันขัดใจหวะ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 19
คุณเคยอารมณ์ไม่ดีมั้ย แบบว่ามองอะไรก็ขัดหูขัดตาไปเสียหมด
ใครพูดอะไรนิดหน่อยก็รู้สึกไม่เข้าหู ทั้งๆที่เขาก็พูดเหมือนปกติแท้ๆ...
เหตุมันเกิดมาจาก...
“เขื่อนขันธ์ ฉันว่าช่วงนี้แกฟอร์มตกไปนะ” อาจารย์หนวดร่างบึ้กอดีตนักกีฬาคาราเต้ทีมชาติยืนกอดอกมองศิษย์รัก
“อาจารย์หมายความว่ายังไงครับ” เจ้าตัวฟอร์มตกยังคงนั่งเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าเหงื่อแตกซิกหลังจากการซ้อม
“ก็หมายความว่าช่วงนี้แกทำได้ไม่ค่อยดีไง ฟอร์มตก มือขาเหมือนไม่ค่อยมีแรง ปิดเทอมไปอังกฤษนี่ไม่ซ้อมเลยใช่มั้ย”
“ครับ...ไม่ค่อยมีเวลา” เขื่อนตอบอุบอิบ แม่งรู้ดีจริงๆ
“ดีเลย งั้นพรุ่งนี้เป็นต้นไป แกต้องมาซ้อมทุกกลางวันและเย็น เสาร์อาทิตย์ก็ไม่เว้น!”
“เฮ้ย ไม่ได้นะครับอาจารย์ ผมไม่ว่างขนาดนั้น”
“อย่ามาโยกโย้ แกไม่มีสิทธิ์ อยากอ่อนซ้อมดีนัก สมน้ำหน้า” พยายามกลั้นใจไม่แลบลิ้นใส่ เขื่อนมองอาจารย์โหดเดินจากไปพร้อมสีหน้าสะใจ พอลองมาคิดดู วันนี้เขาซ้อมแป๊บเดียว แต่ก็รู้สึกเหนื่อยเป็นทวีคูณจริงๆแหละ
“สงสัยต้องลากไอ้ซีดมานั่งเฝ้า จะได้ปลอดภัยจากไอ้เหลือบปฐพี”
“หา? ไม่เอาหรอกครับ เขื่อนต้องซ้อม ผมก็ต้องซ้อมเหมือนกันนะ” หน้าหวานเบ้ปากทันทีที่สั่งให้มานั่งเฝ้า เขื่อนมองอย่างคิดไม่ผิดว่ามันต้องไม่ยอม ไม่เป็นไร เขื่อนขันธ์มีแผนสอง
“งั้นก็ต้องมากินข้าวด้วยกันตอนเที่ยง แล้วนายค่อยไปซ้อม ส่วนตอนเย็นก็ต้องมาหา แล้วค่อยไปซ้อม ถ้าตอนเย็นใครซ้อมเสร็จก่อน ก็ให้มารออีกฝ่ายด้วย โอเคมั้ย”
“งือ...วุ่นวายจังครับ”
“จะมาดีๆ หรือจะให้ฉันไปลากมาท่ามกลางสายตาคนทั้งโรงเรียน”
“ก็ได้ๆ โห่ เป็นนักกีฬาต้องใจเย็นๆสิครับ”
“ไม่เกี่ยว ไปๆ ไปเรียนได้แล้ว” เขื่อนโบกมือไล่หลังจากเจรจาสำเร็จ ลืมบอกไปว่าหลังจากขึ้นม.5 ทั้งสองก็ต้องแยกห้องกัน ซึ่งเป็นระบบของโรงเรียนนี้ ทว่าอนิจจา เขื่อน โมน และคู่แฝดได้อยู่ด้วยกัน แต่กลับพรากน้ำและมะนาวไปอีกห้อง วันแรกที่รู้เรื่องย้ายห้อง เขื่อนแทบสติแตก แต่ยังเก็บอาการเอาความซึนเข้าข่มและคอยสังเกตการณ์ห่างๆ.......
……
……..
……
ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!
ที่จริงเป็นเพราะประโยคนี้ต่างหากล่ะ
‘ผมรักเขื่อนนะ’
เสียงหวานที่กระซิบข้างหูเพราะรู้ว่าเขื่อนจะต้องโมโห ทำเอาดีกรีความจี๊ดลดลงไปเท่าตัว เหลือแต่ใบหน้าคมที่ยิ้มแก้มแทบแตก
“ตั้งใจเรียนนะ ห้ามนอกใจล่ะ” เขื่อนดึงร่างบางให้มาแนบชิดอีกครั้ง โน้มหน้ามาจนชิดกันและกระซิบเสียงเบา
“อืม..รู้แล้วแหละ เขื่อนก็เหมือนกันนะ” ใบหน้าหวานที่ทำสีหน้าประหลาดเพราะความอายช่างน่ารักเสียจริง อยากจะอยู่ด้วยทุกเวลา แต่หน้าที่มันต้องมาก่อน! พอคิดได้จึงตัดใจปล่อยและแยกย้ายกันไปเข้าเรียน
“เฮ้ย เขื่อนแม่งเบาๆดิวะ เอาจริงยังกับจะฆ่ากัน” เสียงโอดครวญจากเพื่อนในชมรมดังระงมโรงยิม หลังจากถูกมัจจุราชเขื่อนชวนมาเป็นคู่ซ้อม แต่พอเอาเข้าจริงกลับไล่ซ้อมแต่เพื่อนจนลงไปนอนหมอบกันเป็นแถบ
“อย่าบ่นมาก ตอนนี้กูกำลังเครื่องร้อน” เขื่อนสะบัดแข้งขาและหักนิ้วกร๊อบราวกับนักมวยปล้ำมิปาน สายตาคมสอดส่ายหาคู่ซ้อมที่พอฟัดพอเหวี่ยงได้ แต่ก็ลงไปนอนหอบกันหมดแล้ว ที่เหลือก็พากันหลบไปหมด
TRrrr…
เขื่อนเดินไปหยิบไอโฟนที่ส่งเสียงบอกว่ามีเมสเสจเข้า พอคลิกเปิดดูก็พบว่าเป็นข้อความ
From: SugarSweet
Subject: รออยู่ด้านนอกนะครับ
ยิ้มกริ่มคนเดียว นึกถึงหน้าหวานๆแล้วก็อารมณ์ดี ประจวบกับเป็นเวลาเย็นพอดี จึงเก็บข้าวของและคว้ากระเป๋าออกมาโดยไม่ลืมบอกลาเพื่อนในชมรมด้วย
“ตอนซ้อมทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน แต่พอจะไปดันยิ้มร่าเหมือนขึ้นสวรรค์” เพื่อนในทีมที่เป็นคู่ซ้อมบ่นอุบเมื่อเห็นเขื่อนอารมณ์ดีขึ้นมาปุบปับ
“ซ้อมเสร็จนานแล้วเหรอ”
“ครับ วันนี้อาจารย์ปฐพีติดธุระ เลยเลิกซ้อมไว” ชื่อนี้ ไม่อยากได้ยินเลยเว้ย
“ขอให้มันติดธุระทุกวัน..”
“เขื่อนว่าอะไรนะครับ?”
“อ๋อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่หิวจัง ถึงบ้านนายแล้วทำอะไรให้กินหน่อยสิ”
“โอ๊ะ ผมลืมบอกเขื่อนไป วันนี้ผมต้องไปงานวันเกิดของเพื่อนแม่น่ะครับ คงกลับดึกๆ เพราะงั้นเขื่อนต้องกลับบ้านตัวเองไปนะครับ”
“อ้าว ไปทำไมอะ ไม่ต้องไปหรอก” หน้าคมเริ่มหงิก อาทิตย์นี้มันอะไรนักหนาวะเนี่ย
“ไม่ไปไม่ได้ครับ เพราะเป็นเพื่อนสนิทของแม่ ที่เอ็นดูผมมาตั้งแต่เด็กๆ ต้องไปครับ”
“ไรวะ แม่ง...ทิ้งกันเลยนะ โอ๊ย!”
“ห้ามพูดหยาบนะ” น้ำออกแรงหยิกที่แก้มเขื่อนแรงขึ้น ทำไมคนๆนี้ชอบพูดหยาบนักนะ
“เออๆ ไม่พูดแล้ว ปล่อยดิ้”
“หึ พูดงี้ทุกทีละครับ เดี๋ยววันหลังก็พูดหยาบอีก สันดานน่ะมันแก้ไม่หายหรอก” น้ำสะบัดเสียงใส่หน้าเขื่อน
“ใช่สิ ใครจะไปพูดเพราะหวานเจี๊ยบเหมือนไอ้เฟม เหมือนไอ้กิ๊ฟท์ล่ะ!”
“พาล” น้ำทำตาวาวใส่ แล้วสะบัดหน้าหนี ต่างคนต่างเงียบ
“ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“อืม”
“ผมจะกลับแล้วนะ”
“อืม ไปเถอะ” น้ำแทบไม่เชื่อหู เขื่อนนี่นะ เขื่อนจอมบงการยอมปล่อยเขาไปง่ายๆงั้นเหรอ หันไปมองหน้าคมที่ยืนนิ่งหันหลังให้เช่นกัน ความน้อยใจมันก็ตื้อขึ้นมาในอก น้ำกัดฟันและก้มหน้าเดินจากมาโดยไม่สนคนที่ยืนหันหลังนิ่งเหมือนไม่สนใจเขา
‘น่าเบื่อ’ น้ำนั่งเขี่ยบร็อคโคลีในจานสเต็กเล่น เขาเบื่อตั้งแต่มาถึง มีแต่ผู้ใหญ่ นั่งคุยกันแต่เรื่องที่เขาไม่รู้จัก
“น้ำ เอาไอศครีมมั้ยลูก” น้ำพยักหน้ารับ แม่จึงวางถ้วยไอศครีมช็อกโกแล็ตตรงหน้าลูกชาย
“เบื่อเหรอจ๊ะ”
“ครับ นิดหน่อย” น้ำถอนหายใจยาว
“เดี๋ยวก็งานเลิกแล้วละ แม่บอกเขาไว้แล้ว ว่าพรุ่งนี้ลูกมีเรียน”
“แต่พรุ่งนี้มันวันเสาร์นะครับแม่” น้ำท้วง แต่พอเห็นแม่ขยิบตาจึงเออออตามไป แม่ก็คงเบื่อเหมือนกันสินะ
น้ำนั่งมองพวกผู้ใหญ่พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ส่วนตัวเขาเอาแต่นั่งมองไปในสวน ร้านอาหารนี้เป็นแบบอินดอร์และเอาท์ดอร์ผสมกัน ด้านนอกเป็นสวน มีต้นไม้ดัดเป็นกำแพงสูงดูส่วนตัว
“แม่ครับ ผมไปเดินเล่นนะ” น้ำกระซิบบอกแม่ให้รับรู้ แล้วพาสองขาเดินไปในสวนนั้น
แสงจันทร์ที่ส่องลงมาจากท้องฟ้าอันไร้ดาว ทำให้สวนนี้ยิ่งดูน่าค้นหา สีเขียวชอุ่มของไม้ดัดและสนามหญ้า ไม่มีสีอื่นแซมเลยสักนิด น้ำเดินไปเรื่อยเปื่อยด้วยหวังว่าจะพบสีสันอื่นๆจากดอกไม้บ้าง เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา เดินตรง เรื่อยเปื่อย แต่หากมองกลับไปก็ยังเห็นพวกแม่นั่งอยู่ลิบๆ
‘อยากให้เขื่อนอยู่ที่นี่จังเลย..’
คุณเคยมีความรู้สึกนี้มั้ย เวลาที่คุณเจออะไรที่ดีๆ เจอของดีๆ เจอสถานที่ดีๆ เจอขนมอร่อยๆ ก็อยากจะเอาไปฝากคนที่เรารัก
TRrrr…
น้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความที่ส่งเข้ามา
คิดถึงจัง เรื่องเมื่อเย็นขอโทษนะ...
ใบหน้าหวานยิ้มกริ่ม ความโกรธเมื่อเย็น ความน้อยใจหายไปจนหมด เหลือเพียงความคิดถึงคนปากแข็งเท่านั้น
วันหลังจะพาเขื่อนมากินข้าวที่นี่ด้วย บรรยากาศดีมากเลย เสียดายที่ไม่ได้มากินกับเขื่อน อาหารเลยไม่อร่อย
พิมพ์เสร็จก็กดส่งกลับไป สักพักเขื่อนก็ตอบกลับมาไวพอกัน
ถึงบ้านแล้วโทรมานะ , Love
หากตอนนี้น้ำคิดจะหยิบโทรศัพท์มาแนบตรงหัวใจคงไม่แปลก เผื่อว่าจะได้รู้สึกใกล้เจ้าของข้อความเข้าไปอีกนิด
“น้ำตาล กลับกันเถอะลูก” เสียงแม่ที่ตะโกนมาจากที่ไหนสักแห่ง น้ำลุกขึ้นและปัดเศษผงออกจากกางเกง เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงและเดินไปที่แม่
“ฉัน..ไม่เคยคบกับใครเป็นเรื่องเป็นราว” ร่างสูงที่นั่งเหยียดยาวบนเตียงของน้ำกำลังพูดกับเขาด้วยแววตาจริงจัง
“เพราะฉะนั้น ฉันจึงไม่รู้ว่า ควรจะใกล้ชิดแค่ไหน ควรจะเว้นระยะห่างแค่ไหน เมื่อเย็น ฉันจึงกลับไปคิด ที่ผ่านมา ฉันเกาะติดนายมากไปหรือเปล่า” ให้ตาย...เขื่อนพูดว่ากลับไปคิดงั้นเหรอ...
“ไม่หรอกครับ เขื่อนอย่าคิดมากสิ” น้ำตกใจเล็กๆกับสีหน้าจริงจังของเขื่อน พอเขาโทรบอกว่าถึงบ้านแล้ว เขื่อนก็มาหาอย่างไว และเริ่มพูดคุยอย่างจริงจังในตอนนี้
“ฉันรู้ว่านายต้องตอบแบบนี้ แต่ถึงนายจะไม่รำคาญ จะไม่เบื่อฉันที่ชอบทำตัวเจ้าอารมณ์ขี้โมโห แต่เราก็ต้องการความเป็นส่วนตัวไม่ใช่เหรอ” ใบหน้าเขื่อนตอนนี้เหมือนคนที่กำลังพูดเรื่องที่ขัดกับตัวเองสุดๆ อย่างเขื่อนน่ะเหรอ ที่จะยอมถอยห่างจากน้ำมาหนึ่งก้าวเพื่อให้น้ำได้มีเวลาส่วนตัว คนแบบเขื่อนน่ะเหรอที่จะยอมให้น้ำห่างจากตัวเองได้ น้ำเหลือบมองมือของเขื่อนที่กำหมัดแน่นเหมือนกำลังหักห้ามใจ นี่นับว่าเป็นพัฒนาการที่ดีอีกขั้น
“เขื่อนเคยมีความคิดที่อยากถอยห่างจากผมมั้ย” น้ำยิ้มหวานและถามคนตรงหน้า
“ไม่เลย ไม่เคยเลยสักนิด ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะมีความสุขได้ยังไงถ้าต้องห่างจากนาย” ใบหน้าคมก้มหน้านิ่ง รอยแดงระเรื่อบ่งบอกว่าเจ้าตัวอายขนาดไหน
“ผมก็เหมือนกัน ไม่เคยคิดว่าจะมีความสุขได้หากไม่มีเขื่อน” น้ำพูดแล้วก็ซุกหน้าที่ซอกคอของร่างสูง กลิ่นกายที่เขาคุ้นเคย ความอบอุ่นแบบนี้
“จริงเหรอ..” เสียงทุ้มถามซ้ำเหมือนไม่แน่ใจ
“ครับ ผมคิดว่าไม่มีใครที่จะรักผมได้เหมือนอย่างเขื่อนอีกแล้ว”
“ฉันไม่ได้รักนายอย่างเดียวหรอกนะ แต่ฉันคลั่งไคล้ในตัวนายมาก Sugarboyaholic น่ะ รู้จักมั้ย”
“ครับ..” ฝ่ายอายกลับด้านเสียแล้ว เมื่อถูกหว่านคำหวานมาไม่หยุดหย่อน มีหรือที่น้ำจะไม่อาย แล้วไหนจะสัมผัสจูบเบาๆที่ริมฝีปากนั่นอีกเล่า
“ฮึบ วันนี้ฉันจะนอนแบบนี้ จะได้กอดนายได้ถนัด” เขื่อนดึงน้ำเข้ามาซุกที่แผงอกแกร่งของตัวเอง ขายาวๆพาดก่ายไปที่ร่างบาง ดูเผินๆเหมือนมีแค่คนเดียวนอนอยู่ไม่มีผิด
“อะ...อึดอัดนะครับ..”
“ไม่ปล่อยหรอก นายต้องชดใช้ที่บังอาจทำตัวน่ารักเกินไป” เขื่อนพรมจูบที่ผมนุ่ม ไม่ว่าเมื่อไรน้ำก็ยังหอมกรุ่นเหมือนเดิม
“อื้อ ขี้โกง...” เสียงอู้อี้และแรงดิ้นขลุกขลักไม่นานก็เงียบหายไป เหลือเพียงเสียงหายใจสม่ำเสมอในยามค่ำคืน
>>>>> TBC
-
เขื่อนหื่นว่ะ
-
หุหุ ทำตัวดี ๆ ก็เป็นนิ
-
ทำตัวน่ารักแบบนี้ เอาไปต็ม100เลยเขื่อน
-
ทำตัวน่ารักก็เป็นด้วย
ไม่น่าเชื่อ
-
เด็กโข่ง เขื่อน หุหุ
น่ารักจริงๆแบบนี้น้ำรักตาย
-
รักกันจังเลยคู่นี้
ปล.เขื่อนหื่นตามเคย :really2:
-
มันหื่นได้ตลอดศกจริงๆตาเขื่อนเนี่ย
-
:L1:
-
sugarboyaholic นะคับ
เขื่อนอ่ะจะทำตัวดีๆ ก็ทำได้แต่ไม่ทำ- -
-
หวานนนนนนนน เขื่อนเริ่มโตแล้วสินะ
-
ถึงจะทำตัวเรียบร้อยขึ้นบางแ่ต่ก็ยังไม่เลิกหื่นเนอะ
-
หวานซ่ะ :-[ ตอนนี้มดขึ้นเตียงล่ะมั้ง :กอด1:
-
คู่นี้เขาน่ารักมาเลยค่ะ
ถึงจะทะเลาะกันบ้างแต่ก็ปรับความเข้าใจกันได้เร็ว
-
หื่นตลอด 24 ชั่วโมง น้ำระวังให้ดีนะ คนนี้หื่นม๊ากกกกกกกกก
-
เขื่อนจะเรียบร้อยแบบนี้ได้อีกนานไหม? อิอิ
-
เออเห้ยทำตัวน่ารักก็เป็นกับเขาด้วยนี่หว่า
กลายเป็นคู่รักที่ี่น่าอิจฉาไปแล้ว o13
-
ติดเมียอ่ะ :-[
-
อ่านแล้วมีฟามสุข เฮ้อ ... พริ้มในใจเบาๆ
-
น่ารักกันจริงนะขอรับ :man1:
-
ทำตัวน่ารักนะเนี้ย
มีถามความเห็นจากน้ำทั้งที่ตัวเองต้องอดทน
น่ารักขึ้นเยอะเลยนะเขื่อน
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ตอนนี้เขื่อนทำตัวน่ารัก
ว่าง่ายขึ้นเยอะเลยนะคะเนี้ย^^
แต่รู้สึกว่ายังมี่ศัตรูหัวใจอยู่นี่...เนอะ
-
คู่นี้น่าอิจฉาอ่ะ! :-[
หวานกันจริ๊งงง~
ตาเขื่อนติดหนูน้ำแจเลย :กอด1:
-
:L1: :L1:
-
เขื่อนดูอ่อนโยนขึ้นว่าป่ะ
-
ดูไปดูมานี่
น้ำมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่แบบโรแมนติกจริงๆนะ
ชอบ
-
น่ารักนิ :impress2:
เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาา
น้ำน่ารักมากๆ
เขื่อนก็ซึนสุดๆ 555+
ปล.พวกซึนนี่เดาอารมณ์ยากจริง :try2:
ใครจะไปคิดว่าพี่เขื่อนจะเอาเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ไปคิดมากอยู่คนเดียว :เฮ้อ:
-
น่ารักจริงๆ เลย
:L2: :L2:
-
ต้องอาศัยความหวานถึงจะจัดการความหื่นได้ซะอยู่หมัด อิอิ :m20:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 20
“ไปทะเลกันเหอะเขื่อน” เทมส์พูดขึ้นมาในวันหนึ่งขณะที่ทุกคนกำลังนั่งหอบแดดเพราะไปเล่นบาสมา
“ที่ไหนวะ”
“สมุย” แทมตอบด้วยสีหน้าเคลิ้มฝัน
“พ่อมึงแน่ะ หยุดเสาร์อาทิตย์จะไปสมุย เดินทางก็หมดเวลาแล้ว” โมนด่าตอกย้ำความปัญญาอ่อนของคู่แฝดทันที
“ถ้าอยากไปก็เอาใกล้ๆเถอะ แม่กูมีบ้านพักอยู่ที่ประจวบด้วย” เขื่อนตอบสีหน้าเรียบๆ
“กูเห็นมึงมีบ้านพักทุกที่แหละเขื่อน” โมนมองกลับมาเหมือนหมั่นไส้
“ไม่ใช่ของกู ของพ่อกับแม่กู ว่าแต่น้ำไปไหนวะ” เขื่อนพูดปัดๆ แต่สายตายังคงมองหาน้ำ
“แหม ไม่ห่างเมียเลยนะมึง”
“ปากเสียเหี้ยแทม เดี๋ยวกูโบก”
“มานู้นแล้ว แบกอะไรมาเต็มมือเลยวะ” เทมส์เห็นก่อนเป็นคนแรก พอมองตามไปก็จะเห็นว่าร่างบางๆผิวขาวจั๊วกำลังหอบหิ้วกระป๋องน้ำมาเต็มไม้เต็มมือ ไม่รอช้า เขื่อนลุกเดินไปหาและเอามาถือทั้งหมดเอง
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าเขื่อนมันจะเป็นไปได้” แทมพูดลอยๆ
“ความรักชนะทุกอย่างเว้ย” โมนทำตาเยิ้มเมื่อพูดถึงเรื่องความรัก เมื่อพูดถึงความรักก็ต้องพูดถึงมะนาวแน่นอน
“ซื้อให้พวกมันทำไมละน้ำ เดี๋ยวก็ให้พวกมันไปซื้อเองสิ” เขื่อนบ่นอุบมาตลอดทางจนถึงที่นั่ง
“ก็ไม่เป็นไรนี่ เมื่อก่อนน้ำก็ไปซื้อประจำอยู่แล้ว”
“ร้อนแดดเปล่าๆ ดูสิ เหงื่อออกเต็มเลย” เขื่อนจับชายเสื้อตัวเองเช็ดหน้าน้ำโดยไม่แคร์สายตานักเรียนคนอื่นๆ
“เฮ้ยๆ เบาหน่อย คนเยอะแยะ” โมนทักขึ้นเมื่อรู้สึกว่าคนอื่นๆเริ่มซุบซิบ
“เขื่อนพอแล้ว ผมเช็ดเองได้ เดี๋ยวแฟนคลับเขื่อนมาเห็นก็จวกผมไส้แตกพอดี”
“เออ น้ำมันพูดถูก แฟนคลับมึงเยอะจะตายห่า เดี๋ยวมันก็มารุมสับไอ้น้ำหรอก” แทมพูดไปคุ้ยหากระป๋องโค้กไป
“ช่างแม่ง ว่าแต่วันหยุดนี้ไปทะเลมั้ยน้ำ”
“ที่ไหนเหรอครับ”
“จะไปที่ประจวบ ไปมั้ย”
“ไปครับไป” ดวงตาหวานมีประกายวิบวับทันที
“อืม เดี๋ยวค่อยมาวางแผนกันอีกที แต่ตอนนี้ขึ้นเรียนก่อนเหอะว่ะ”โมนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู พอพูดจบทุกคนก็ยืนพร้อมกัน แต่น้ำกลับทำหน้าแปลกๆ
“ทำหน้างงอะไรน้ำ” เขื่อนหันมาถามน้ำที่ทำสีหน้าแปลกใจ
“คือว่า ทุกคน สูงขึ้นหรือเปล่าครับ?” น้ำยกแขนขึ้นมาเปรียบเทียบส่วนสูง
“เอ..ไม่มั่นใจแฮะ ไม่ได้ชั่งมานานแล้วละ”
“ต้องพูดว่าวัด ไม่ใช่ชั่ง ชั่งมันใช้กับน้ำหนัก ไอ้บ้าเขื่อน” โมนส่ายหัวกับภาษาของเพื่อน
“แต่จะว่าไป ก็รู้สึกว่าน้ำเตี้ยลงจริงๆนะ” แทมทำท่าย่อตัวงไปหาน้ำ
“ปากเสีย ผมก้ตัวเท่าเดิมแหละ แต่พวกนายสูงขึ้นกันเองทำไมล่ะ”
“โอ๋ๆ อย่าน้อยใจไปนะหนูน้ำ เป็นเด็กผู้หญิงก็ต้องตัวเล็กๆถึงจะน่ารักนะ”
“ถ้าเอากระโปรงมาใส่ เอาวิกมาสวม คงเหมือนนะ” สองแฝดรุมกระหน่ำกันใหญ่
“ผมก็สูงขึ้นมั่งเหอะ ไม่ได้ตัวเล็กนะ!”
“ที่ว่าสูงเนี่ย สูงเท่าไรจ๊ะหนูน้ำ”
“...167...” เสียงพูดอุบอิบเหมือนพูดกับตัวเอง สองแฝดพากันล้อไม่เลิกจนเขื่อนต้องห้ามทัพให้แยกย้ายกันไปเรียน
“เอาละ ช่วงนี้ฟอร์มดีขึ้นเยอะนะน้ำตาล” อาจารย์ปฐพีเอ่ยชมเมื่อน้ำฝึกซ้อมไปได้สองเพลง
“คงเป็นเพราะไปซ้อมกับคนเก่งๆมาน่ะครับ” น้ำนึกถึงมิสเตอร์โรมานอฟฟ์และพวกเดวิดที่มีฝีมือระดับพระกาฬ ทำให้เขาต้องเร่งพัฒนาตัวเองให้ตามทัน
“อนาคตของน้ำตาลน่าจะไปได้ไกลนะ เล่นไปแข่งที่ต่างประเทศชนะมาแบบนี้”
“เป็นเพราะอาจารย์สอนมาดีไงครับ”
“ปากหวานไปก็ไม่ให้เลิกซ้อมตอนนี้หรอกนะ” อาจารย์ปฐพีตอบกลับหน้ายิ้มๆ
“โห่ เซ็งเลย ผมอุตส่าห์หวัง” น้ำจึงแหย่กลับไปบ้าง
“อะไรติดขนตาน่ะน้ำตาล”
“หือ อะไรเหรอครับ” น้ำเอามือเขี่ยตาสองข้าง แต่อาจารย์ก็ดึงมือน้ำออก
“อย่าขยี้แบบนั้นสิ ไม่ดีต่อดวงตา รู้มั้ยว่านักดนตรีแบบเธอ หู ตา และมือเป็นสิ่งสำคัญมากเลยนะ” อาจารย์ก้มหน้ามาใกล้และดึงเศษผงขาวๆออกจากขนตายาว อาจารย์ขยับมาใกล้เสียจนได้กลิ่นโคโลญจน์จากเสื้อเชิ้ตเรียบกริบ น้ำรู้สึกว่าจู่ๆก็หายใจติดขัดขึ้นมาเสียเฉยๆ
‘นะ นึกถึงการ์ตูน Hentai ที่เขื่อนเอามาเปิดเลย เรื่องครูขาหนูเหงานั่นไงล่ะ’ น้ำนึกถึงการ์ตูนโป๊เรื่องความรักเกี่ยวกับอาจารย์และนักเรียนที่เขื่อนเอามาเปิดให้ดูทันทีที่อาจารย์เข้ามาใกล้
“ออกแล้วละ” อาจารย์ส่งยิ้มให้น้ำ ยิ้มแบบชายหนุ่ม ยิ้มแบบอบอุ่น ยิ้มแบบที่ทำให้คนใจละลายได้
“ขะ ขอบคุณครับ...” น้ำขอบคุณปากคอสั่น พลางคิดในใจว่าทำไมตัวเองหวั่นไหวง่ายแบบนี้นะ...ไม่ได้การ ต้องนึกถึงหน้าเขื่อนไว้
หน้าหล่อคมที่ไม่มีใครเทียบได้นั้น
ดวงตาที่ลึกล้ำเหมือนมหาสมุทร
น้ำเสียงแหบพร่าเวลาเรียกชื่อเขา
สะโพกแกร่งยามที่ขยับเข้าออกจากร่างกายเขา...
“น้ำตาล เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงเรียกของอาจารย์ทำให้น้ำสะดุ้งเฮือกรีบเอามือลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกความรู้สึก
‘ทำไมเราลามกแบบนี้เนี่ย...’
“ไม่มีอะไรครับ แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“งั้นอย่าเสียเวลาเลย เรามาซ้อมกันอีกสักสองสามเพลงแล้วกัน ผมก็อยากจะกลับบ้านแล้ว”
“ครับ” พยักหน้ารับแล้วก็เลือกเพลงมาไว้ในหัว ก่อนจะตั้งใจเล่นแบบสุดลิ่มทิ่มประตู จะได้กลับบ้านไวๆ
น้ำถือกระเป๋าลงจากรถเมล์และเดินเข้าซอยมา พอถึงหน้าบ้านและจะเปิดประตูรั้ว ก็เผอิญเห็นว่ามีซองใหญ่ๆเสียบอยู่ในตู้จดหมาย
“ของใครหว่า” มือเรียวหยิบซองจดหมายสีฟ้ามาพิจารณาดูอย่างแปลกใจ ไม่มีประทับตราไปรษณีย์ ไม่มีแสตมป์ ไม่มีชื่อผู้รับผู้ส่ง
“เปิดเลยละกัน ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” จัดแจงวางกระเป๋าข้างตัวและเปิดซองจดหมายออก ขอบเงาๆของรูปถ่ายปรากฎขึ้นมา
“เฮ้ย...ใครถ่ายเนี่ย...” รูปถ่ายอิริยาบถต่างๆของตัวเองร่วงกรูลงมาจากซองนั้น มีทั้งตอนที่ซ้อมเปียโน มีทั้งตอนนั่งเล่นกับพวกเขื่อนที่ใต้ต้นไม้ มีทั้งตอนเดินเปลี่ยนห้องเรียน...
“ถ่ายสวยนะ..แต่ เรารู้สึกขยะแขยงจัง...” น้ำพึมพำและเก็บรูปใส่กระเป๋า จะบอกใครไม่ได้ ไม่อยากให้คนอื่นมาเป็นห่วงอีกแล้ว
“อ้าว น้ำ เพิ่งกลับจากโรงเรียนเหรอ” พี่กิ๊ฟท์เปิดประตูรถลงมาทักน้ำก่อนจะเข้าบ้านตัวเอง
“ครับ พี่กิ๊ฟท์เพิ่งมาจากมหา’ลัยเหมือนกันเหรอครับ”
“อืม มาเอาของน่ะ เดี๋ยวจะไปทำรายงานต่อที่บ้านเพื่อนอีก”
“งั้นพี่กิ๊ฟท์ก็ขับรถดีๆนะครับ เดี๋ยวน้ำขอเข้าบ้านก่อน”น้ำโบกมือลาพี่ข้างบ้านและรีบเดินเข้ามาในบ้านตัวเอง ล็อกประตูอย่างแน่นหนา ไอ้คนที่เอาซองนั้นมาสอดไว้ น่ากลัว...มันรู้จักบ้านเขาด้วย...
‘ถึงขนาดรู้จักบ้านเราเลยเหรอเนี่ย น่ากลัวชะมัด..’
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง
“สวัสดีครับ”
“...............” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับ
“ต้องการพูดกับใครครับ?”
“...............” ยังเงียบเหมือนเดิม พลัน สมองน้ำก็กระหวัดนึกไปถึงไอ้คนที่ส่งรูปมา ถ้ามันรู้จักบ้านเขา จะไม่รู้จักเบอร์โทรศัพท์บ้านเชียวเหรอ
โครม! น้ำกระแทกหูโทรศัพท์เต็มแรง หวังให้เสียงกระแทกหูมันให้หนวกไปเลย
“ฮึ้ย...” จ้ำพรวดขึ้นบันไดไปจนถึงห้องนอนตัวเอง ลงล็อกแน่นหนา เปิดคอมพิวเตอร์และเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อหาข้อมูล
“..บางทีอาจจะเป็นคนรู้จักก็ได้งั้นเหรอ...บ้าแล้ว เป็นไปไม่ได้ คนรู้จักเราไม่มีท่าทีแบบนั้นเสียหน่อย” เวลาที่คนเรามีความวิตกกังวล ก็มักจะพาลคิดถึงเรื่องอื่นๆไปเรื่อยเปื่อย ซึ่งมักจะเป็นเรื่องที่ทำให้เราวิตกกว่าเดิมเสียด้วย...
ล็อกประตูบ้านดีหรือยัง...
ล็อกประตูหลังดีหรือยัง...
ล็อกประตูระเบียงดีหรือยัง...
หน้าต่างชั้นล่างล็อกหรือยัง....
แล้วรั้วหน้าบ้านล่ะ.....
TRrrr…
“ว่าไงครับเขื่อน...” เสียงโทรศัพท์มือถือดังคั่นเวลาให้หยุดฟุ้งซ่าน น้ำถอนหายใจยาวก่อนจะรับโทรศัพท์
“ถึงบ้านนานยัง”
“ครับ แล้วเขื่อนละ ออกจากโรงเรียนมาตอนกี่โมง”
“ห้าโมงครึ่งน่าจะได้”
“โห เหนื่อยแย่เลยสินะครับ”
“ไม่หรอก เดี๋ยวจะแข่งแล้ว สภาพร่างกายต้องพร้อมที่สุด”
“แข่งกี่วันเหรอครับ”
“ของฉันต้องลง 3 วันนะ ถ้าจำไม่ผิด”
“อืม...อยากได้ข้าวกล่องอะไรมั้ยครับ”
“เอา..วันแรกไก่ทอด วันที่สองขอมาม่าผัดขี้เมา วันที่สามขอแซนด์วิชสลัดไข่”
“โห นี่คิดไว้แล้วใช่มั้ยครับ แต่ว่าแซนด์วิชสลัดไข่นี่ต้องแช่เย็นนะครับ”
“เดี๋ยวเอากล่องน้ำแข็งไปให้”
“เอ้อ แล้วเรื่องไปทะเลว่าไงบ้างครับ”
“ก็ตกลงกันแล้ว ไปวันเสาร์นี้แหละ ออกสักตีสี่”
“ผมยังไม่ตื่นเลย...”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันแซะนายไปนอนต่อในรถ หึหึ”
“ใครจะขับครับ เขื่อนยังไม่ 18 เลยนะ”
“เดี๋ยวให้คนขับรถที่บ้านคุณหนูโมนขับไปให้”
“เขื่อนล้อเพื่อนอีกแล้วนะ โมนเขาบอกว่าห้ามเรียกแบบนั้นไง”
“ก็ดูแม่มันดิ ไอ้โมนมันเจนจัดจะตายยังประคบประหงมอยู่ได้ เห็นแล้วปวดตับ”
“ใครเขาจะปล่อยลูกเหมือนแม่เขื่อนละ”
“ว่าแต่ว่าแม่นายกลับบ้านรึยังเนี่ยน้ำ”
“ยังเลยครับ สงสัยคงค่ำๆ”
“ทำไมชอบปล่อยให้ลูกสาวอยู่บ้านคนเดียว อันตรายจะตาย”
“ผมไม่ใช่ลูกสาวเฟ้ย”
“ห้ามลืมล็อกประตูนะ สมัยนี้อันตรายจะตาย” ผมล็อกทั้งบ้านตั้งแต่กลับมาแล้วละครับเขื่อน...กลัวจะตายหอง..
“ครับๆ เดี๋ยวผมจะไปอาบน้ำแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”
“อยากไปอาบให้จังเลย” น้ำนึกภาพตาม ถ้าเขื่อนมาช่วยอาบ...บรึ๋ยส์
“ลามกจริงๆเลยนะครับ แค่นี้ก่อนละ เดี๋ยวดึก ผมง่วง” น้ำรีบจงใจวางหู ใบหน้าหวานลอบยิ้ม รู้สึกว่าความกังวลเบาบางไปโข...
ถึงจะมีปัญหายังไง เขาก็ยังมีเขื่อนอยู่นี่นะ แต่ตราบใดทนได้ก็ต้องทนไปก่อน
“อาบน้ำดีกว่า”
>>>>> TBC
-
จิ้มตรู๊ดส์ จึ้กๆ :z13:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :sad5:
น้องสาวโดนสโมค :laugh: เอ๊ย! โดนสโตกเกอร์โรคจิตตามแล้วค่าาาาาา :m31: :m31:
ว่าแต่ว่า เรื่องนี้ยังจะมีใครโรคจิตกว่าอิตาเขื่อนอยู่อีกรึ :m20:
แต่สโตกเกอร์นี่ ขอทายว่าเป็นตาอาจารย์พื้นดินแล้วกันค่ะ :m12: เพราะท่าทางจะโรคจิตไม่แพ้อิตาเขื่อนอยู่พอตัว
-
โรคจิตแบบนี้น่ากลัวอ่ะ แง :o12:
-
ไอ้โรคจิตมันคนใกล้ตัวหรือเปล่าหว่าาาา o22
-
ใครจะโผล่มาอีกอ่ะ โรคจิตหรา
-
ใครกันน้อที่เป็นคนโรคจิต ไอ้อาจารย์นั่นอะป่าว เขื่อนดูแลน้ำใหดีๆน้า
-
ตายแล้วๆๆ...มีสโตรกเกอร์ตามน้ำหรอคะ
น่ากลัวจังเลย
ใครเนี้ย...โรคจิตหน่อยๆนะแบบเนี้ย
-
นั่นสิใครกันที่โรคจิตขนาดนี้
อาจารย์ป่าวหว่าสงสัยต้องหาใครมาปราบซะแล้วมั้ง :oo1:
-
ใครฟระ อาจารย์ป่าว
-
ใครมาโรคจิตกับหนูน้ำของเจ้กันนะ
ถ้าหลานเขื่อนรู้หล่ะกัน โรงเรียนระเบิดแน่นอน
-
เค้าเป็นใครหนออออออ
-
เขื่อนหื่นตามเคยย :m20: :m20:
ว่าแต่ใครส่งรูปนั้นมาเนี่ยยยย :m29:
-
เอาละหว่าจะทำไงดี :z3:
แล้วมันเป็นใครรึ? :เฮ้อ:
-
พี่กิ๊ฟรึเปล่า รึอาจารย์ แล้วจะมีอะไรร้ายแรงตามมาปะเนี่ย
-
นั่นสิ ใครอ่าาา มาเปงสโตรกเกอร์นุ้งน้ำ เขื่อนจัดการ
-
คนที่ส่งรูปให้น้ำเป็นใครอ่ะ....แฟนคลับเขื่อน หรือ คนที่แอบชอบน้ำ
-
อาจารย์หรือป่าวที่เป็นโรคจิตอ่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทำเอาค้างเลย
อยากรู้ว่าใครทำ
-
เพิ่งได้อ่าน หนุกดีค่ะ เขื่อนตอนแรกกะตอนนี้ยังกะคนละคนเรย ทุกสิ่งเป็นไปได้ถ้ามีรักชิมิ>///<
รออ่านตอนต่อไปค่ะ^^
-
ค้างง่ะ TAT!
สต็อกเหรอ? น่ากลัวจังเลยหนูน้ำ~ ม่ะ! ขอกอดหน่อย (-..-+)! (me/โดนเขื่อนโบกดิ้น)
-
สาวน้อยใครแอบตามล่ะเนี้ย
น่าเป็นห่วงจังเลยอ่ะ
ชอบที่เพื่อนเขื่อนเรียกน้ำจังเลย
หนูน้ำ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
โรคจิตคนนั้นคือใครร
เขื่อนกับน้ำหวานกันจังเลยยย น่ารักกกอ่ะ
-
มีสโตรกเก่อร์ซะแล้วววสินู๋น้ำ
-
เอ โรคจิตนี่เป็นอาจารย์รึเป่านา
-
:L1:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 21
“ขอโทษทีนะลูกเขื่อน แม่พยายามจะปลุกแล้ว แต่ก็ไม่ยอมลุกเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมแบกได้”
“ดีๆนะลูก เดี๋ยวหล่น” ผู้เป็นแม่มองเพื่อนสนิทของลูกชายกำลังแบกลูกชายตัวเองไปใส่ในรถมินิแวนที่กำลังจะมุ่งหน้าไปทะเลกัน
“กระเป๋ามีแค่นี้ใช่มั้ยครับแม่” เขื่อนยัดน้ำใส่รถเรียบร้อย และเดินย้อนกลับมาเอากระเป๋า
“จ้ะ ดูแลกันด้วยนะลูก เดินทางดีๆล่ะ” แม่โบกมือบ๊ายบายรถที่ขับออกไป ก่อนจะถอนหายใจและทำสีหน้าครุ่นคิด
‘สองคนนี้สนิทกันจังเลย หรือว่า...ไม่หรอกมั้ง’
“หนูน้ำตาล~ ยังไม่ตื่นเหรอจ๊ะ” แทมเอานิ้วชี้จิ้มแก้มของน้ำที่นอนหลับหนุนตักเขื่อน ร่างบางยังคงอยู่ในชุดนอนเมื่อคืนที่เป็นเสื้อยืดและกางเกงเลขายาว
‘เผื่อผมไม่ตื่น จะได้ให้เขื่อนอุ้มไปทั้งชุดนี้’ นี่คือคำบอกเล่าก่อนที่น้ำจะหลับเมื่อคืน
“สัตว์แทม เดี๋ยวเถอะมึง” เขื่อนปัดมือแทมที่กำลังจิ้มๆที่แก้มของน้ำออก
“หวงนะมึงๆ”
“เออ ทำไมกูละ” เขื่อนดึงผ้าห่มมาคลุมน้ำที่ยังคงหลับไม่ยอมตื่น ยกแขนมาดูนาฬิกา กว่าจะถึงคงเช้าพอดี หลับบ้างแล้วกัน
“เขื่อนนนนนน ตื่นเถอะ” เสียงร้องโหวกเหวกที่ดังข้างหูทำเอาคนหลับสะดุ้งเฮือก
“ถึงแล้วเหรอ” ถามกลับด้วยสีหน้ามึนๆ ไอ้คนที่มันต้องให้เขื่อนแบกขึ้นรถตอนนี้กำลังลั้นลาอยู่นอกรถ มองออกไปก็เป็นบ้านพักริมชายหาดส่วนตัว
“เขื่อน ผมไปก่อนนะ จะไปเล่นน้ำ” ตะโกนเสียงใสแล้วก็วิ่งปรู๊ดลงทะเลไปเลย
“เฮ้ย น้ำ เดี๋ยวก่อน มาทาครีมกันแดดก่อน” นึกออกขึ้นมาแบบปุบปับว่าแม่ของน้ำสั่งไว้
‘น้ำแพ้แสงนะลูกเขื่อน อย่าลืมเตือนให้น้ำทาครีมกันแดดด้วยนะ’ หึ ผมไม่เตือนหรอกครับแม่ เดี๋ยวผมทาให้มันเอง
แต่กว่าจะออกจากรถ กว่าจะคุ้ยกระเป๋าหาครีมก็เกือบห้านาที พอไปลากเจ้าตัวที่กำลังดี๊ด๊ามาได้ก็เห็นแต่รอยไหม้แดงๆแล้ว
“ทำไมไม่ทาครีมก่อนลงน้ำ” เขื่อนถามเสียงเข้ม มันน่าตีนัก ไม่ดูแลตัวเองเลย
“ลืมครับ...” หน้าขาวๆเริ่มเป็นรอยแดงแล้ว น้ำตาก็คลอๆ สงสัยแสบละสิ
“เอ้า เสร็จแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงต้องทาอีกนะ” พอพูดจบปุ๊บ ร่างขาวๆก็วิ่งร่าลงทะเลไปอีกรอบ ทิ้งให้คนทาครีมยืนงง ว่าสรุปแล้วตัวเองมาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก??
“ถ้ารู้ว่าจะเล่นขนาดนี้ก็ไม่ให้มาหรอก!”
“ก็ผมไม่ได้มาทะเลนานนี่นา เอาน่ะๆ อย่างอนนะ นี่ก็มาเล่นกับเขื่อนแล้วไง”
“เออ ไม่หิวก็ไม่มาหาหรอก” เขื่อนมองใบหน้าหวานที่มานั่งเกาะขาตัวเองบนเก้าอี้ชายหาด
“อยากกินอาหารทะเล..” ไม่ทันขาดคำ เจตนามันมีแค่นี้สินะ
“แพ้อะไรหรือเปล่าละ”
“หึ ไม่มีอะ แต่ไม่เอาหอยนะครับ ไม่ชอบหอยแมลงภู่ แหวะ” น้ำทำสีหน้าหยะแหยง สงสัยมันจะไม่ชอบจริงๆแฮะ
“ไปซื้อด้วยกัน ไม่ต้องมาสั่งเลย” เขื่อนลุกขึ้นยืนและดึงแขนน้ำให้ลุกตาม
“ไม่เอาอะ ผมจะเล่นน้ำอีก เขื่อนชวนโมนไปสิครับ!”
“ไม่เอา ไปด้วยกัน ไม่งั้นไม่ต้องกินนะ” เขื่อนขู่เสียงเข้ม
“งือ...ไม่เอา ผมอยากเล่นน้ำ ถ้าเขื่อนให้ผมเล่นน้ำ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะบริการเต็มที่เลยนะ น้า~” มองร่างบางที่กำลังบดเบียดออเซาะด้วยความตกตะลึง เวลาน้ำอยากได้อะไร มันยอมทำขนาดนี้เลยรึเนี่ย!
“นับว่าเป็นข้อเสนอที่ไม่เลว แต่ถ้าบริการไม่เด็ดพอ จะต้องทบต้นทบดอกนะ” ทำตาหื่นและเอื้อมมือไปตะปบก้นเด้งๆนั่นพอให้กระชุ่มกระชวย ก่อนจะเดินไปลากโมนให้ไปซื้อของด้วยกัน
“เขื่อน อะนี่ ผมแกะกุ้งให้นะ” มือขาวๆยื่นจานกุ้งที่แกะแล้วอย่างสวยงามมาให้
“เฮ้ยน้ำ ของพวกเราล่ะ!” สองแฝดประท้วง พวกนั้นคือแผนกปิ้งย่าง ย่างกันจนหน้าดำก็ยังไม่ได้กิน
“เดี๋ยวสิ เขื่อนเป็นคนซื้อมานะ ผมก็ต้องให้เขื่อนกินก่อนสิ” เสียงใสหันไปตวาดแหว เดี๋ยวนี้น้ำดูสาวแตกขึ้นทุกวัน...
“ป้อนหน่อย”
“อ้ะ อ้ำ” กุ้งตัวโตจิ้มน้ำจิ้มอย่างดีถูกส่งเข้าถึงปาก ตามด้วยปลาหมึก ผลัดกันป้อนจนหมดจาน น้ำก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปแกะกุ้งให้พวกแฝด จนตอนนี้ต้องไปแกะกินกันเองแล้ว
“อิ่มจังเลยละเขื่อน” พูดไปก็เอาหน้ามาถูๆที่แขน น่าหมั่นเขี้ยวนัก
“มานั่งนี่มา” เขื่อนสอดแขนเข้าใต้รักแร้เพื่อพยุงให้น้ำมานั่งด้วยกันบนเก้าอี้ชายหาด
“อยากมาสักหลายๆวันแหละ” น้ำมองทะเลเบื้องหน้าอย่างโหยหา ไม่อิ่มเอมในการเล่นน้ำสักที
“อืม รอเดือนหน้าดิ สงกรานต์มาอีกก็ได้”
“นั่นสินะ สงกรานต์หยุดตั้งหลายวัน จะเล่นน้ำให้ฉ่ำปอด”
“ว่าแต่ไอ้พวกนั้น มันไปไหนกันหมดแล้วละ” ละสายตาแค่พักเดียว ก็หายหัวกันไปหมด
“สงสัยเข้าบ้านกันไปแล้วมั้งครับ เห็นพวกโมนพูดอยู่แหมบๆว่าจะไปดูละครกัน”
“ห๊ะ ไอ้พวกนั้นน่ะนะ ดูละคร ”
“ครับ ขอผมพิงหน่อยสิ” น้ำขยับตัวหันหลังไปทางเขื่อน
“ไม่เอา นั่งแบบนี้สิ” เขื่อนจัดท่าใหม่ โดยให้น้ำมานั่งตรงหว่างขาและเอนตัวพิงมา วงแขนแกร่งโอบที่เอวของร่างด้านหน้า ท้องฟ้าเริ่มมืดพอให้เห็นพระจันทร์และดาวบนฟ้า
“เอ่อ...ผมรู้สึกว่าบรรยากาศมัน...พาให้เขินจังครับ...” ยกนิ้วขึ้นมาเกาแก้มตัวเองแกรกๆแก้เก้อ บรรยากาศมันจะเป็นใจไปไหนนะ
“หึหึ เงียบดีจังนะ” มือไม้เริ่มรุ่มร่าม ลูบไล้เข้ามาในเสื้อโดยไม่บอกกล่าว
“เขื่อน อย่าสิ เดี๋ยวพวกนั้นออกมาหรอกนะ” ปากร้องห้าม มือก็ดึงเสื้อตัวเองลง
“มันไม่ออกมาหรอก” ตอนนี้ไม่ใช่แค่มือแล้ว แต่ยังรั้งใบหน้าหวานให้หันมาประกบจูบนุ่มนวล ลีลาพริ้วไหวจริงๆนะเขื่อน...
“เฮ้ย ไอ้เทมส์ มึงถือกล้องดีๆดิวะ เดี๋ยวมองไม่เห็นนะเว้ย” เสียงโหวกเหวกพาให้เหยื่อตื่นไม่ได้ทำให้เขื่อนไหวตัว กลับยังคงบรรจงจูบท้าทายไม่อายสายตาเพื่อน ต่างกันแค่เพียงว่ามือซ้ายที่ชูนิ้วกลางหราเต็มหน้ากล้องเพื่อนเท่านั้น
“แม่ง เขื่อน เต็มจอเลย นิ้วมึงอะกูไม่เอา” โมนร้องด่า
“มึงจะไปไหนก็ไปกันสิวะ จะมายุ่งกับกูทำไมเนี่ย” ถอนจูบออกและหันไปด่าเพื่อน มือก็กดหน้าน้ำแนบอกไว้ เพราะไม่อยากให้คนเห็นหน้าหวานๆที่กำลังเคลิบเคลิ้ม
“ไม่ได้หรอก มาเที่ยวกันหลายๆคน พวกมึงจะมาสวีตหวานแหววกันสองคนได้ยังไง ก็ต้องมาเฮฮากับเพื่อนดิ”
“ไหนบอกกูสิ มึงเอาอะไรมาเฮฮา” เขื่อนมองหน้าเพื่อนแต่ละคนอย่างระอา ไอ้พวกไม่มีแฟน อิจฉาสินะ
“แท่นแท้นนนน นี่ไง กีตาร์คู่ชีพ” แทมโชว์กีตาร์โปร่งด้วยสีหน้าทะเล้น พวกมึงเตรียมตัวมาขัดจังหวะพวกกูแต่แรกแล้วสินะ
“น้ำ อยากร้องเพลงมั้ย?” เขื่อนก้มหน้ามองร่างบางที่คุดหน้าอยู่กับอก ใบหน้าหวานแดงเรื่อนั่นพยักหน้าน้อยๆ
“เอาเพลงอะไรดีละหนูน้ำ” น้ำลุกพรวดทันทีที่ได้ยินคำเรียกตัวเองจากปากเทมส์
“ผมไม่ใช่เด็ก อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ”
“โอ๋ๆ โอเค ไม่เรียกก็ได้ เอาเพลงอะไรดี” น้ำนั่งลงอย่างพอใจคำตอบ แต่ลืมเฉลียวใจไปกับคำว่า ‘โอ๋ๆ’
“เอาเพลง.....” ไม่นานเสียงเพลงก็ดังสะท้านทั่วหาดจนตีสามจึงเริ่มเงียบลง และย้ายไปโหวกเหวกกันต่อที่บ้านพักด้วยการแข่งรถแทน
TRrrr…
โทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ข้างตัวปลุกให้น้ำเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนใบโต มองไปรอบๆ ครบทุกศพ... โมนที่เอาขาพาดไว้ตรงปากของเทมส์ และเทมส์เอาขาพาดไว้ที่หน้าของแทม ส่วนเขา ก็นอนซุกเขื่อนอยู่บนโซฟาน่ะสิ!!
“ใครโทรมาน่ะน้ำ” เสียงแหบทุ้มแบบคนเพิ่งตื่นดังขึ้น เขื่อนลืมตาปรือ คงตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์เหมือนกันสินะ
“ไม่ใช่ครับ ข้อความน่ะ” มือเรียวกดดูข้อความที่ส่งเข้า
From: Unknown
Subject: none
หัวข้อที่ส่งก็ไม่มี จากใครก็ไม่รู้ น้ำเลื่อนๆลงมาดูว่ามีข้อความมาอีกหรือเปล่า จนเห็นขอบๆเหมือนรูป น้ำไม่รอช้าเลื่อนลงมาจนเห็นรูปเต็มๆ พลัน มือเรียวก็สั่นกึกๆและปล่อยโทรศัพท์หล่นจากมือลงพื้นดังตึง คนที่หลับอยู่ก็พากันสะดุ้งตื่น
“เป็นอะไรน้ำ ใครส่งอะไรมา” เห็นท่าทีของน้ำแล้วก็ตกใจ เขื่อนถลาไปหยิบโทรศัพท์ที่พื้นมา แต่เสียงหวานปนสะอื้นก็ร้องห้ามเสียก่อน
“อย่าเขื่อน อย่าหยิบนะ”
“อะไรกันวะ” โมนถามใบหน้าเหรอหรา แม้แต่สองแฝดยังมองมาแบบงงๆ
“นี่มันอะไรกันวะ!!” เสียงทุ้มคำราก้อง ใบหน้ากราดเกรี้ยวทำเอาเพื่อนรีบลุกขึ้นมาดูมือถือเครื่องนั้นว่ามันมีอะไรให้น่าโมโหนักหนา
“เฮ้ย...” สองแฝดอุทานพร้อมกันทันทีที่เห็นภาพ โมนเองก็อึ้งเงียบ สายตาสี่คู่หันไปจ้องร่างบางที่นั่งคุดคู้ตัวเอาหน้าซุกเข่า ร่างกายสั่นเบาๆ เสียงสะอื้นค่อยๆเล็ดลอดออกมา
รูปที่ทำให้เขื่อนโกรธจนมือสั่น ทำเอาน้ำร้องไห้ ทำคนอื่นๆจ้องมองอย่างตกตะลึง เขื่อนรู้ตัวว่าเพื่อนตัวเองก็เห็นจึงรีบเก็บโทรศัพท์และตรงไปอุ้มน้ำจนตัวลอยและพาเข้าห้องนอนไป
“เอ่อ นั่นมัน...น้ำ...ใช่มั้ยวะ...” แทมถามคู่แฝดของตัวเองเบาๆเมื่อเห็นว่าเขื่อนออกไปแล้ว
“เออ กูว่าใช่นะ โมน มึงว่าไงวะ” โมนไม่ตอบ แต่พยักหน้าน้อยๆ
“รูปพวกนั้น มันมาได้ไงวะ” โมนเอียงคออย่างสงสัย รูปที่น้ำอยู่ในสภาพเกือบเปลือยทุกอิริยาบถถูกถ่ายอย่างสวยงามมีศิลปะและน้ำมาเรียงต่อกันเป็นช็อตๆ ที่บอกว่าเกือบเปลือยก็เพราะว่ามีเพียงสิ่งสงวนเท่านั้นที่ไม่ได้ปรากฎบนรูป
“ฉากในนั้นน่ะ มันที่ไหนวะ” เทมส์ตั้งข้อสงสัย
“ไม่รู้ว่ะ จะเป็นที่โรงเรียนก็ไม่น่าใช่ เพราะที่โรงเรียนไม่มีห้องไหนที่มีกำแพงแบบนั้น” โมนนึกถึงฉากหลังในรูปทุกรูป มันเมือนเป็นห้องน้ำในบ้านคนมากกว่า
“เฮ้ย!” เหมือนนึกอะไรออก โมนจึงอุทานเสียงดัง
“อะไรวะโมน” สองแฝดหันมามองเพื่อนตัเองที่ทำหน้าเหวอ
“อย่าบอกนะ ว่าน้ำมันโดนแอบถ่ายรุปพวกนั้นในบ้านตัวเอง”
“มึงรู้ได้ไงว่ามันโดนแอบถ่าย”
“มึงรู้ได้ไงว่าเป็นบ้านมันเอง” สองแฝดถามพร้อมกัน โมนยกมือห้ามและค่อยๆตอบทีละคำถาม
“ข้อแรกนะ ที่กูคิดว่าน้ำโดนแอบถ่าย เพราะว่าท่าทางของน้ำน่ะ มันเป็นธรรมชาติมากๆ ท่าเอี้ยวตัว ท่าถอดเสื้อ...”
“ใจเย็นโมน อย่าเพิ่งเคลิ้ม มึงชอบมะนาวไม่ใช่เหรอ”
“เออ ทาที กูเผลอไป สรุปก็คือว่า กูคิดว่าท่าทางของน้ำดูเป็นธรรมชาติมาก และข้อสอง ที่กูคิดว่าเป็นห้องน้ำที่บ้านมันเอง มึงลองคิดกันดุนะ น้ำมันเป้นคนบ้าบิ่นพอจะไปแก้ผ้าที่ไหนเพื่อให้คนอื่นแอบถ่ายเชียวเรอะ”
“บ้านไอ้เขื่อน!” สองแฝดพูดพร้อมกันอีกรอบ แต่โมนส่ายหัว
“No บ้านไอ้เขื่อนเป็นไปไม่ได้ บ้านมันมีการ์ดเฝ้า ต่อให้เทพแค่ไหนก็มุดดินไปแอบถ่ายไม่ได้หรอก แล้วคิดว่าไอ้เขื่อนจะไม่รู้เหรอ ว่ามีคนแอบถ่ายแฟนมัน” โมนพูดอย่างมีเหตุผล สองแฝดจึงพยักหน้ายอมรับ
“ทีนี้ประเด็นมันก็อยู่ที่ว่า ใครแอบถ่ายหนูน้ำสินะ” สิ้นคำพูดแทม ทั้งสามคนมองหน้ากันและถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ใช่ ใครแอบถ่ายน้ำ” เสียงทุ้มจากด้านหลังดังก้องขึ้นมา ทั้งสามหน่อหันไปมองเขื่อนที่ยืนจังห้าอยู่หน้าประตูห้องนอน มีน้ำยืนแอบอยู่ด้านหลัง ใบหน้าหวานตาแดงก่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
“พวกกูจะช่วยกันคิดเรื่องนี้เอง” โมนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ขอบใจนะ ทุกคน...” น้ำยิ้มเซียวๆให้ด้วยใบหน้าที่ซีดขาวราวกับกระดาษ
>>>>> TBC
ปล.แฮ่มๆ จะเขียนได้สักกี่ตอนกันนะเรา
-
โฮฮฮฮ กว่าจะโพสติด T T
-
โหยน้ำ...ท่าอ้อนขอเล่นน้ำสะท้านใจมากค่ะ
แล้วโรคจิตนั่นเรียกร้องความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ หวังว่าจะไม่มีโป๊เปลือยมากไปกว่านี้นะ
-
ใครแอบถ่าย พี่กิ๊ฟ หรอ ? หรือใครกัน อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
เขื่อนสติแตกแน่เลย
-
อิโรคจิ๊ตตตตตตตตตตต :angry2:
มันเลเวลอัพถึงขั้นนี้แล้วหรอออออออ กร๊าซซซซซซ *พ่นไฟ* :m31: :m31:
เขื่อนรีบไปจั๊ดให้หนูน้ำด่วนๆค่ะ :z6:
-
น้ำจ๋าอย่าสาวแตกเลยนะ...เดี๋ยวเขื่อนจะหื่นกว่าเดิม 555+
สงสัยว่าไอ้โรคจิตมันจะเป็นพี่ข้างบ้านหรือเปล่า
-
สงสารหนูน้ำ
ช่วยกันหาไอ้โรคจิตนั่นให้เจอแล้ว
:z6: :z6: มันซะ
-
ถ้าเป็นแอบถ่ายในบ้านจริงๆคงไม่พ้นพี่กิ๊ฟอ่ะนะ
แต่ก็ไม่แน่แต่ท่าทางของน้ำตอนขอเล่นน้ำนี่ดิ
อย่ามาอ้อนใกล้ๆเชียวนะ :o8: :-[
o13
-
:a5: ใครอ่า
-
โห มะยอมอะทำให้น้องน้ำร้องไห้อะ จัดหนักเลย
-
ใครวะแมร่งโรคจิตหว่ะ เด๋วชายเขื่อนแมร่งระเบิดแน่
:pighaun:
-
ไอ้โรคจิตไม่ได้ตายดีแน่งานนี้ o18
-
จับไอ้โรคจิตนั่นให้ได้นะ ไอ้นั่นแหละ ไอ้พี่กิ๊ฟท์น่ะแหละ
-
พี่กิ๊ฟแน่ๆเลย :z1:
-
น่ากลัวจริงพวก stalker จะจับก็ยากเพราะเราอยู่ในที่แจ้ง
-
อย่างน้อยๆก็อุ่นใจหล่ะนะ ว่า เขื่อนรู้แล้ว เพื่อนๆก็รู้ ต้องระวังกันหน่อยหล่ะ
มาต่อไวๆน๊า เค้าติด ฮ่าๆๆ
-
ผมว่าเปนอีตา กิฟท์ คอนเฟิร์ม :fire:
-
ใคร(ว่ะ) จับได้กระทืบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จุดยุทธศาสตร์ อย่าให้ได้แพร่พันธุ์เชียว
-
ถ้าถ่ายตามที่พวกนั้นบอกละก็พี่กิ๊ฟแน่ๆ เลย
บ้านข้างกันนิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ยังไงก็รู้สึกว่าอาจารย์แน่นอนอ่ะ
มันต้องมีบทบาทอะไรสักอย่างไม่ดีก็เลวล่ะนะ
น้ำน่ารักโฮกค่ะตอนนี้ เขื่อนมันหวานจน แหมๆๆ ช่างแสนดีต่างกับตอนแรกๆ 555
-
ทำอย่างนี้กับน้ำได้ยังไง
น่าสงสารออก
มีคนเห็นหนูน้ำนู้ดหมดแล้ว
-
โถ่นู่น้ำๆๆๆๆ
-
ใครอ่ะใคร อาจารญ์นั่นหรือไอ้พี่กี๊ฟ
แต่ไอ้พี่กี๊ฟนั่นน่าสงสัยมากกว่านะ เพราะชอบปีนบ้านน้ำด้วยอ่ะ
-
เพิ่งตามทัน ค่ะ
เหอๆ ใครหนอ โรคจิตได้ขนาดนี้
เขื่อนจัดการเลย ย ย
-
ใครมันบังอาจ! :fire:
ฮึ่มๆๆ อย่าให้รู้นะ เขื่อนกระทึบจมดินแน่ :m16:
แต่....
โถๆๆ หนูน้ำมาให้กอดหน่อยเร็วววววว (-..-+) (me/โดนเขื่อนโบกดิ้นอีกรอบ)
-
วันนี้แต่งไรไม่ได้เลยค่ะ มัวแต่อ่านนิยายคนอื่น อุอุ
-
ย่อง ย่อง จิ้มคุณบี :z13: :z13:
อิอิ พักบ้างก็ได้นะคะ แต่ว่า อย่าหายนานน๊าา
เค้าแอบค้างหล่ะ :m23: :m23:
-
อ๊ากกก กำลังติดเรื่อง รัก...ร้าย อะค่าาาาา
หนุกมากเลย ชอบพระเอกเลวๆๆๆ :oo1:
-
คนๆนั้นมันเป็นใครกัน
หรือว่าอาจารย์ที่สอบเปียโนให้น้ำคนนั้น??
ใครเว้ อย่าให้รู้น่ะ จะ........... :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
หนูน้ำโดนถ้ำมอง o12
ไอ้บ้าโรคจิต
-
ใครทำอ่ะ
.......เอิ่มไม่อยากคิดในแง่ที่ไม่ดีนัก สำหรับคนคนนี้ แต่ว่ามันคือการสันนิษฐานอ่ะ เหอะๆ
พี่กิ๊ฟรึเปล่าอ่ะ ( พอดีเป็นตัวเดียวที่ไม่ค่อยมีบทบาทชัดเจนเท่าไรในเรื่อง แต่ว่าเป็นอีกหนึ่งรายที่คลั่งไคล้หนูน้ำ )
จะว่าไป หลังๆ หนูน้ำสาวแตกขึ้นเรื่อยๆ เลยนะนั่น เหอๆๆ ว่าแต่คุณแม่ของหนูน้ำเริ่ม ระแคะระคายนิดๆ แล้วนะนั่น จะมาม่าไหม? หากคุณแม่ทราบความจริง?
-
ผู้ต้องสงสัยคนแรก.....พี่กิ๊ฟ
ปีนมาบ้านหนูน้ำบ่อยๆ :angry2:
-
แอบมาลงจนครบอีกรอบ...
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 22
“น้ำตาล เครียดเรื่องอะไรหรือเปล่า ? ทำไมเล่นได้ไม่ค่อยดีเลยวันนี้” เสียงอ่อนโยนจากใบหน้าใจดีทำเอาน้ำอยากจะโผเข้าไปร้องไห้ด้วย
“ไม่มีอะไรหรอกครับ วันนี้รู้สึกไม่ค่อยมีสมาธิ” ไม่ได้ จะบอกใครไม่ได้ เมื่อนึกถึงคำที่เขื่อนและพวกโมนกับคู่แฝดบอก
‘นายห้ามเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใคร เพราะเราไม่มีทางรู้ได้ว่าคนที่แอบถ่ายนายเป็นคนใกล้ตัวหรือคนอื่นกันแน่’
“เอานี่ไปสิ เวลาเรารู้สึกไม่ดี ของหวานๆช่วยได้นะ” อาจารย์ปฐพียื่นลูกกวาดในห่อกระดาษสีสดใสมาให้น้ำ
“ลูกกวาดยี่ห้ออะไรเหรอครับ ห่อแบบนี้ผมไม่เคยเห็น” น้ำรับมาพิจารณา เหมือนของแฮนด์เมดเลยแฮะ
“เพื่อนผมเขาทำเองน่ะ อร่อยดี”
“เหรอครับ งั้นผมต้องขอชิมหน่อยละ” น้ำแกะห่อสีสวยและโยนลูกอมกลมๆเข้าปาก ก่อนจะทำตาหยีจนแทบปิด
“อาจารย์แกล้งผมนี่นา เปรี้ยวปิ๊ดเลยนะครับ”
“ฮ่าๆ สดชื่นดีมั้ย ลูกอมรสมะนาว” ใบหน้าอ่อนโยนยิ้มกว้างหัวเราะเสียงดัง
“สุดๆอ้ะ ทำไมมันเปรี้ยวแบบนี้ละครับอาจารย์”
“จะได้ตาสว่างไงล่ะ หึหึ” อาจารย์ยังคมนั่งขำอยู่อีกพักใหญ่ แต่น้ำก็รู้สึกว่ามันทำให้สมองตื่นตัวดีจริงๆ
“งั้นผมจะเล่นให้อาจารย์เบื่อจะฟังเลยแล้วกันนะครับ”
“เอาเลยๆ ผมชอบอยู่แล้ว ไม่เบื่อหรอก” อาจารย์ปฐพียิ้มนัยตาพราว แต่ดูท่าว่าลูกศิษย์จะไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
เวลาผ่านไปจนเลิกเรียน น้ำมาซ้อมช่วงเลิกเรียนเป็นรอบสุดท้าย ขณะกำลังซ้อมอยู่นั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“ปัฐคะ” ทั้งน้ำและอาจารย์หันไปมองตามเสียงเรียก ใบหน้าเรียวและผมดำยาวช่างดูเข้ากัน ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวสวยสมัยใหม่โดยแท้
“เดือน มาทำอะไรครับเนี่ย” สีหน้าอาจารย์มีแววแปลกใจนิดๆ น้ำเอียงคอมองอย่างแปลกใจ อาจารย์มีแฟนแล้วเหรอเนี่ย
“ก็มารอปัฐสิคะ เราจะได้ไปพร้อมกันเลย” เรียวปากเคลือบลิปสติกสีส้มแย้มยิ้ม ดูแล้วยิ่งสวยขึ้นไปอีก
“ตามใจเดือนแล้วกันครับ น้ำตาล นี่เป็นแฟนของอาจารย์นะ ชื่อคุณเดือน” อาจารย์หันมาแนะนำให้น้ำที่แอบมองอยู่ น้ำยกมือไหว้คุณเดือนแฟนของอาจารย์อย่างชื่นชม เพราะคุณเดือนเธอรับไหว้และยิ้มตอบกลับมาหวานไม่แพ้กัน
“คนนี้เหรอคะ ศิษย์เอกของปัฐที่ชอบเล่าให้เดือนฟัง”
“ไม่หรอกครับ ผมก็เป็นแค่เด็กม.5เอง” น้ำเกาศีรษะแก้เก้อ พออยู่ต่อหน้าคนสวยแล้วมันรู้สึกติดขัดไปหมดเลยแฮะ
“เอ้อ ลูกอมที่ผมเอาให้น้ำตาลกินน่ะ เป็นฝีมือคุณเดือนเขาละ”
“นี่คุณเดือนทำเองเหรอครับ มันเปรี้ยวมากๆเลยนะครับ”
“ฮิฮิ จ้ะ ชั้นทำไว้ให้ปัฐเขาน่ะ เพราะเวลาตรวจงานตอนดึกๆ เขาชอบง่วงนอน จะได้ตาสว่างไง”
“เอาละๆ คุยกันพอแล้ว ซ้อมต่ออีกสักสองเพลงแล้วกันนะน้ำตาล”
“ได้ครับ” น้ำรู้สึกผ่อนลายขึ้นมาบ้าง และซ้อมต่อไปอีกพักหนึ่งจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน
“น้ำ จะไปยัง” เขื่อนชะโงกหน้ามาข้างประตูห้องซ้อม น้ำที่กำลังเก็บของหันไปมองและกวักมือให้เข้ามา
“ทำไมเขื่อนไม่เดินเข้ามาดีๆละ จะไปเกาะประตูเป็นตุ๊กแกทำไมครับ อาจารย์แกไม่อยู่แล้วละ เข้ามาเถอะ” น้ำถอนใจ ทำไมเขื่อนถึงไม่ชอบอาจารย์ปฐพีเลยนะ
“อ้อ ไปแล้วเหรอ ดี เห็นหน้าแล้วอยากกระทืบ ไม่รู้ทำไม โอ๊ย น้ำหยิกทำไมเนี่ย”
“เขื่อนพูดไม่ดีเลยนะ ทำไมพูดกับอาจารย์เขาแบบนั้นล่ะ”
“ทำไม ว่าไม่ได้เลยนะ” เขื่อนตรงไปกระชากแขนน้ำแล้วดึงเข้ามาแนบชิด
“ฮื้อ เจ็บนะเขื่อน ปล่อย”
“ขอจูบทีนึงก่อน” ร่างสูงกว่าทำสีหน้ายั่วยวน น้ำกัดฟันกรอดและรำพึงในใจว่าอยากจะควักลูกตากวนประสาทนั้นออกมาเหลือเกิน
“หึหึ เด็กดี” เขื่อนก้มลงจูบเมื่อร่างบางหลับตาพริ้มเป็นสัญญาณว่าจะทำอะไรก็ตามใจ การจูบเนิ่นนานเริ่มลุกลามไปเรื่อยจนกระทั่ง...
“ว้าย ขอโทษจ้ะ” เสียงอุทานทำเอาน้ำผลักเขื่อนเต็มแรง อาคันตุกะผู้ไม่ได้รับเชิญตั้งท่าจะเดินหนีไป
“เฮ้ย มะนาว เดี๋ยวๆ เข้ามาสิ ไม่มีอะไรหรอก” น้ำวิ่งไปนอกประตูและกวักมือให้เด็กสาวกลับมา
“ไม่มีบ้าอะไรล่ะ...” เขื่อนบ่นพึมพำจนน้ำหันมาหยิกอีกรอบ
“มะนาวมีธุระอะไรกับน้ำหรือเปล่า”
“เอ่อ คือว่า มะนาวจะมาขอยืมแผ่นเสียงที่น้ำบอกไว้น่ะจ้ะ” เด็กสาวมีท่าทางเขินอายไม่ผิดไปจากน้ำ ยกเว้นคนเดียวที่ยังนั่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้ำเอามาให้นะ”
“ขอบใจนะจ๊ะ งั้นมะนาวไปละ บ๊ายบาย”
“อื้อ บ๊ายบาย”
TRrrr…
“อื๋อ?” น้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใบหน้าเซียวลงทันที่เห็นว่าเป็นเมสเสจจากคนนิรนามที่เคยส่งรูปมาให้
“เปิดสิน้ำ” เขื่อนลุกมาตอนไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้กำลังชะโงกหน้าข้ามไหล่น้ำและเร่งให้เปิดข้อความ
“อืม” น้ำมือสั่นน้อยๆ ทำไมแค่การเปิดข้อความจึงเป็นเรื่องยากไปได้ขนาดนี้นะ
“สัตว์...” เขื่อนพึมพำลอดไรฟัน แขนแกร่งประคองน้ำเอาไว้ไม่ให้ล้มลงเมื่อเห็นรูปที่ส่งมา รูปในห้องนี้ ที่พวกเขาเพิ่งจูบกันไปเมื่อครู่...
“ใครกันนะเขื่อน ใครที่แอบถ่ายผมแบบนี้” น้ำพูดสีหน้าเคร่งเครียดขณะดื่มน้ำหวานที่เขื่อนชงให้ ตอนนี้ทั้งคู่นั่งอยู่ในห้องรับแขกที่บ้านเขื่อน คืนนี้แม่ของน้ำเข้าเวรดึก ไม่กลับบ้าน เขื่อนจึงลากน้ำให้มาค้างด้วย
“ฉันว่านะ มันคงเป็นคนที่คลั่งไคล้นาย หรือไม่ก็เกลียดนายมากๆ”
“อืม เพราะคนเราคงไม่ทำแบบนี้โดยไม่มีแรงผลักดันหรอก ใช่มั้ยครับ”
“เราต้องลองระบุตัวคนน่าสงสัยก่อนนะ...” เขื่อนทำสีหน้าครุ่นคิดขณะลุกไปหยิบกระดาษและดินสอออกมา
“ขั้นแรก เราก็ระบุลงไปก่อนนะ ว่าเป้าหมายของคนที่ทำแบบนี้จะมีอยู่สองกรณีคือ คลั่งไคล้ตัวนายมาก และสองคือเกลียดนาย” เขื่อนพูดไปมือก็เขียนไปอย่างคล่องแคล่ว..
“เขื่อน ทำไมไม่เขียนเป็นภาษาไทยละ ผมอ่านไม่ออกนะ” ที่เขื่อนเขียนอย่างคล่องนั้นดันเป็นภาษาอังกฤษเสียนี้ ถึงน้ำจะสื่อสารได้ แต่ยังไม่ถึงขั้นเขียนคล่องหรอกนะ
“เอาน่ะ ถ้าเขียนภาษาไทยแล้วฉันช้าน่ะ” น้ำมองมือใหญ่นั้นจรดปากกาเขียนและลากเส้นเป็นมายแมปปิ้ง
“แล้วไงต่อครับ” น้ำถามเมื่อเขื่อนเขียนเสร็จ
“เราก็ต้องมาดูว่า คนทั้งสองแบบที่ฉันเขียนไป มันเริ่มมีตัวตนมาตั้งแต่เมื่อไร ถ้ามันมีตัวตนมานานแล้ว ก็ต้องดูต่อว่าอะไรที่เป็นเหตุให้มันมาทำเรื่องแบบนี้ ช่วงนี้ชีวิตนายมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปมากๆมั้ย” น้ำทำหน้าซังกะตายก่อนจะผุดยิ้มเยาะใส่เขื่อน
“ตอนแรก ผมก็คิดว่ามันอาจจะเป็นเรื่องที่ผมไปแข่งที่อังกฤษมา แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ และมีเพียงคนส่วนน้อยที่รู้เรื่อง ดังนั้นผมคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ผมคบกับ ‘เขื่อน’ ”
“อืม...เป็นไปได้ มันอาจจะเป็นคนที่คลั่งไคล้นาย หรือไม่ก็คลั่งไคล้ฉัน พอรู้ว่าเราคบกัน มันเลยไม่พอใจ”
“ฮึ้ย แต่ผมว่ามันไม่ยุติธรรม ทำไมมันต้องถ่ายแต่รูปผมล่ะ ทำไมมันไม่ถ่ายรูปเขื่อนด้วย”
“ประเด็นต่อไปที่น่าสงสัยคือสิ่งนี้” เขื่อนไม่สนใจที่น้ำบ่นและไปหยิบโทรศัพท์ของน้ำออกมาเปิดดูรูป
“นายดูรูปที่มันถ่ายนายสิน้ำ มันถ่ายสวยนะ ว่ามั้ย” น้ำมองแล้วพยักหน้าก่อนจะเบือนหน้าหนี
“มันถ่ายออกมาสวย มีศิลปะ การที่เราจะถ่ายรูปใครสักคนได้สวยแบบนี้ เราต้องรู้สึกดีกับคนๆนั้นพอควรนะ” เขื่อนลุกไปหยิบอัลบั้มหนังขอบทองลงมาเปิดให้น้ำดู ใบหน้าของน้ำในอิริยาบถต่างๆที่เขื่อนถ่ายไว้ ดูเป็นธรรมชาติ แสงและเงาที่ลงตัว ราวศิลปะชั้นเยี่ยม
“เห็นมั้ย แสดงว่าไอ้โรคจิตเนี่ย มันต้องชอบนาย”
“เป็นความชอบที่น่ารังเกียจจังนะครับ...”
“อย่าคิดมาก” เขื่อนรั้งหัวน้ำมาใกล้และหอมฟอดใหญ่ที่ผมนุ่ม ขณะที่กำลังจะลุกลามไปมากกว่านั้นน้ำก็ใช้มือดันเขื่อนออก
“อย่าเลยครับเขื่อน ผมรู้สึกว่ามันถ่ายผมได้ทุกอิริยาบถเลย ผมไม่อยากให้มันเห็นมากกว่านั้น” น้ำยิ้มเศร้า แต่เขื่อนนั้นกลับทำสีหน้าตกใจเหมือนโดนสายฟ้าฟาด
“แสดงว่าฉันก็จะไม่ได้ทำอะไรกับนาย จนกว่าจะจัดการเรื่องนี้ได้งั้นเหรอ” เขื่อนถามด้วยสีหน้าเหรอหรา และยิ่งเหวอหนักขึ้นเมื่อน้ำพยักหน้า
“บัดซบเอ๊ยยยย ฉันต้องลากคอมันออกมาให้ได้!!!” เขื่อนเกือบจะพ่นไฟได้ขณะที่ลุกขึ้นกดรับโทรศัพท์จากคุณแม่อลิซและเดินออกไป เสียงสนทนาภาษาอังกฤษเร็วปรื๋อจนน้ำฟังไม่ทันดังลอดมาเป็นระยะ
TRrrr…
น้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ในใจนั้นตื่นเต้นว่าจะเป็นคนนิรนามหรือเปล่า แต่อีกด้านหนึ่งก็เริ่มทำใจได้ว่าอาจจะต้องเห็นรูปน่าตกใจอีก
From: Unknown
Subject: เพลงของคุณยังไพเราะเหมือนเดิม
ใบหน้าหวานเบะปากเมื่อเห็นข้อความ ทำไมมันเลี่ยนแบบนี้นะ น้ำลองครุ่นคิดว่าเขารู้จักคนที่มีวาจาหวานเลี่ยนแบบนี้มั้ยนะ
“ดูท่าจะเป็นคนที่ต่างจากเขื่อนโดยสิ้นเชิง...เขื่อนโผงผาง แต่คนๆนี้ดูท่าว่าจะเป็นพวกชอบเก็บอาการ ไม่แสดงออก..” น้ำนั่งเท้าคาง คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากัน
“คิดไม่ออกเว้ย” ว่าแล้วก็หลับเสียเลย เดี๋ยวเขื่อนคงอุ้มขึ้นชั้นบนเองแหละ...
‘น้ำ วันนี้ไม่ไปรับนะ ฉันมีซ้อม เลิกมืดแน่เลย ถึงบ้านแล้วโทรหาด้วยนะ’
ถ้อยคำที่เขื่อนบอกตอนเที่ยงก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียนยังก้องอยู่ในหัวของน้ำ เจ้าตัวคิดตลอดเวลาว่าเลิกซ้อมต้องรีบกลับบ้านทันที แต่พอเอาเข้าจริงแฟนของอาจารย์ปฐพีก็มาอีกแล้ว แถมยังชวนน้ำคุยโน่นคุยนี่จนได้รู้ว่าคุณเดือนก็เป็นนักดนตรีเหมือนกัน
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” น้ำบอกกับคุณเดือนและอาจารย์ปฐพี ผู้ใหญ่ทั้งสองพยักหน้าน้อยๆและยิ้มให้
‘โทรหาเขื่อนดีกว่า’
“น้ำ กลับแล้วเหรอจ๊ะ” ล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ยังไม่ทันกดก็มีเสียงทักขึ้นเสียก่อน น้ำหันไปยิ้มกว้างให้เสียงหวานที่คุ้นเคย
“อือ มะนาวจะกลับพร้อมน้ำเลยมั้ย”
“วันนี้ไม่กลับกับเขื่อนเหรอจ๊ะ”
“ไม่หรอก เขื่อนซ้อมเลิกเย็นน่ะ ไปหาอะไรกินกันมั้ย” น้ำเอ่ยชวน ยังไม่อยากกลับบ้าน เพราะรู้ว่าแม่คงกลับช้าตามเคย
“พอแฟนไม่อยู่ก็มาชวนมะนาว ใช่สิ เรามันตัวสำรอง” มะนาวทำแก้มป่องและเชิดหน้าใส่
“แหม ไม่ใช่สักหน่อย น้ำแค่อยากชวนมะนาวไปกินเค้กแค่นั้นเองนะ”
“อ้อ เห็นแก่ว่าเป็นเพื่อนกันมานานนะ งั้นไปก็ได้ ฮิฮิ” มะนาวยิ้มทะเล้นและกระโดดมาเกาะแขนน้ำ ก่อนจะพากันไปกินเค้กที่ร้านโปรด
TRrrr…
เสียงข้อความดังขึ้นตอนที่น้ำกำลังจะเข้าบ้านแล้ว ท้องฟ้ามืดและมีพระจันทร์เสี้ยวอยู่ปลายฟ้า น้ำหยิบขึ้นมาเปิดดูก่อนจะเข้าบ้าน
“รูปเหรอ...เมื่อเย็นสินะ” รูปของน้ำ เมื่อตอนเย็น ขณะที่กำลังจะเดินออกจากโรงเรียน ก่อนที่มะนาวจะทัก
“ถ่ายสวยเหมือนเดิมเลยนะ” น้ำวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เริ่มทำใจได้กับรูปพวกนี้ ตราบใดที่เจ้าโรคจิตนี้มันยังไม่ล้ำเส้น น้ำหยิบผ้าขนหนูมาเพื่อจะอาบน้ำ แต่สมองก็ยังครุ่นคิดถึงเรื่องรูป
แต่ละรูปที่ถ่าย ล้วนบ่งบอกว่าคนถ่ายนั้นมีโอกาสใกล้ชิดเขาขนาดไหน
คนที่มาถ่ายเขาได้ มีความน่าจะเป็นที่จะต้องรู้จักเขา ทำให้รู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหนและเบอร์โทรศัพท์คือเบอร์อะไร
อย่างรูปที่จูบกับเขื่อนในห้องซ้อมเปียโน
จะมีสักกี่คน ที่รู้ว่าเขาซ้อมเปียโนทุกเย็น
หรือจะเป็นรูปตอนที่เขาอาบน้ำและซ้อมเปียโน
ล้วนเป็นมุมที่ไม่น่ามีคนไปยืนถ่ายอยู่ได้
ตอนเขาซ้อมเปียโน มุมนั้น...หากมองจากตอนที่เขาเล่นเปียโน มันคือตรงไหนนะ
แม้แต่ห้องน้ำบ้านเขาที่อยู่ชั้นสอง คนจะถ่ายต้องปีนขึ้นมาบนต้นไม้
หากมองจากมุมของเขา มันคือต้นอะไรล่ะ...
คิดได้ดังนั้นจึงรีบจ้ำเข้าไปในห้องน้ำและเปิดหน้าต่างออก
คนถ่ายรู้แม้กระทั่งว่าเขาชอบเปิดม่านเวลาอาบน้ำ...ใครจะไปคิดละว่าจะมีคนแอบถ่าย
ห้องน้ำตั้งชั้นสอง คนถ่ายมันคงรู้จักเขาหรือไม่ก็รู้จักกิจวัตรของเขามานานจริงๆ
นอกหน้าต่างห้องน้ำ เป็นต้นปีปต้นใหญ่ ที่แม่ปลูกไว้ตั้งแต่เขายังเด็กมาก
พลันสายตาคมชัดของน้ำก็เหลือบไปเห็นแสงแว้บที่ต้นปีปต้นนั้น น้ำเขม้นตามอง ท่ามกลางความมืดจับภาพได้รางๆ ว่าเป็นคน!!
“เฮ้ย! ใครวะ” จงใจทำเสียงเข้มตะโกนถาม ได้ผล! เจ้าตากล้องในชุดดำท่ามกลางความมืดนั้นตกใจจนหล่นตุบลงมาจากต้นปีป
“อั้ก!” มันพยายามกลั้นเสียงร้อง น้ำเพ่งสายตาดูรูปร่างนั้น มืดแบบนี้เห็นได้แต่เพียงว่าสูงกว่าเขาแน่นอน
“อึ๋ย...น่ากลัวง่ะ” เดินกลับเข้าข้างในและหยิบโทรศัพท์จะโทรหาเขื่อน ก็ได้ยินเสียงแม่ร้องเรียกจากด้านล่างพอดี
“น้ำ แม่กลับมาแล้วนะลูก”
“แม่ครับๆ” น้ำวิ่งพรวดลงบันไดมายืนตรงหน้าแม่อย่างว่องไว
“อะไรลูก วิ่งพรวดพราดเดี๋ยวก็ตกบันไดพอดี”
“ตอนแม่กลับมา แม่สวนกับคนชุดดำบ้างมั้ยครับ”
“คนชุดดำเหรอ...เอ...คลับคล้ายคลับคลานะลูก แม่ว่าแม่เห็นเขาวิ่งสวนไปตอนแม่เลี้ยวรถเข้าบ้านน่ะ”
“แม่เห็นหน้ามั้ยครับ” น้ำตาโต ถามลิ้นรัวด้วยความตื่นเต้น
“มันมืดน่ะ ก็เห็นแค่รางๆ ว่าเป็นผู้ชาย” น้ำถอนใจ นี่ตัวเขามีผู้ชายนิรนามมาคลั่งไคล้งั้นเหรอ...
>>>>> TBC
-
ใครอ่ะ :m28:
-
โห มาเร็วกว่าประกันอีกนะเนี่ย ตามมาได้ทันท่วงทีกันเหลือเกิน
-
ใครวะ
-
เอ ใครอะ ชักเริ่มมะแน่ใจ
-
มะนาว
-
ตายแล้วคนใกล้ตัว
-
อาร้ายยยยยยยยยย!!!!!
ทำไมอาจาร์ยแกดูใสไปได้ภายในสองบทพูดล่ะเนี่ย
อย่าบอกนะว่าเป็นมะนาว ไม่เอาน่า เราค่อนข้างชอบมะนาวเลยนะ TOT
-
หวาหวาหวา...น่ากลัวขึ้นทุกทีเลยนะคะเนี้ย
ใครทำน้ำอ่ะ...โหดร้ายมากๆเลยนะ
-
นั่นอ่ะดิใครวะ มาต่อที่เหลือไวๆนะคะ
-
ก้อยังสงสัยอาจารย์อยู่ดี -3-
-
ต้องไม่ใช่มะนาวสิ มะนาวออกจะน่ารัก เป็นเพื่อนที่ดี
แต่ตั้งแต่เดาเรื่องใหนมานะ ไมเคยถูกเลย ให้ตายสิ
-
อ่า ไม่ได้มาอ่านนาน หนุ่มๆดีกันแล้ว อิๆ
แต่บอกตรงๆถึงไม่ชอบที่เขื่อนทำแบบนี้ แต่แบบปัญหาจบง่ายเกิน ไวเกินคาด เลยอดโพสต์ด่านายเขื่อนเลย :laugh:
-
เอ ใครมาแอบถ่ายหนอ น่าจะเปนคนใกล้ตัวแหงๆ
-
เรื่องมันยาวและซับซ้อนยิ่งนัก :เฮ้อ:
เดาไม่ถูกเลยทีเดียว :z2:
-
ง่า ทำเค้าค้างมาต่อเยย เค้าอยากรู้แย้วว่าเปงคัยอ่าาา :z3: :z3:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรก
บอกได้คำเดียวว่า....
สนุกมากกก *_*
อ่านแล้วติดเลย กลับไปเพ้อต่อ
โอ้ยยยยยยยยยยยย รักน้ำรักเขื่อน > <
-
:z3:
-
มัน เป็น ใคร กัน น่่ะ ที่ แอบ ถ่าย รูป นู้ น้ำ ตาล เค้า น่ะ ???
-
ใครกันเนี่ยกล้ามาก
-
มันคือใคร!!!!!!!!!!!!!
-
ใครอ่ะ :a5:
ออกแนวน่ากลัวมาก
มาไวไปไวสุดๆ
-
เราว่า ไม่ใช่มะนาวหรอก
ผู้หญิงที่ไหนจะทำแบบนี้
แถมยังมีรูปถ่ายตอนโป๊อีก
ถ้าทำจริงก็วิตถารและ
-
ใครอ่ะ
ทำไมภาพเร็วแบบนี้เนี้ย
สงสารน้ำจังเลยอ่ะ
รอที่เหลือนะจ้า
-
ลุ้นไอ้คนโรคจิตมากอ่ะตัวเอง
หนุกมากๆ
-
ใคร จารย์พื้นโลกไม่น่าใช่ละ เพราะมีแฟนสาวแล้ว
เหลืออิพี่กิฟอีกราย ผู้ต้องสงสัย
-
100% ? จะลงยังหละหนอ อิอิ
-
เราว่าไม่อาจารย์ก็พี่กิ๊ฟ
รุสึกว่าไม่คนใดก็คนหนึ่ง
ถึงอาจารย์จะบอกว่ามีแฟนแล้ว แต่อะไรๆก็เกิดขึ้นได้อ่า...
-
ต๊ายแล้วววววววววววววววววววววววววววววผู้ชาย ใครอ่ะ อาจารยืหรือ หรือว่าพี่กิ๊ฟ ไม่น่าจะใช่ หรือจะมีคนอื่นดพล่นมาอีก ๆ
-
ค้างกว่าเดิมอีกอ่ะ >.< แม่นะแม่ ไม่ช่วยดูดีๆหน่อยน๊าาาาา
-
กะน้ำน่ารักนี่นา หุหุ
-
เรานึกถึงคนนั้นอ๊า คนที่มาแข่งคณิตศาสตร์ที่โรงเรียนตอนงานโรงเรียนอ๊า
ชื่อไรหว่า ลืม TT"
จำแต่ เขื่อน กะ น้ำ TT"
-
โอ๊ะ โอ่....ชายชุดดำ...ที่วางยาโคนันรึเปล่าเนี่ย
-
นิสัยที่คาดเดาเหมือนกับว่าจะเป็นอิครูปฐพี
แต่จากพฤติกรรมที่สู้มาถ่ายรูปน้ำถึงห้องน้ำชั้น 2 เหมือนพี่กิ๊ฟ = =
ฮะๆๆ ลุ้นๆๆๆ :impress2:
ต่อด่วนค่า~ o18
ปล.เรื่องรัก...ร้าย มันไม่มีลิ้งหน้าให้ เราอ่านถึงตอนไหนแล้วก็มะรู้ เลยหยุดอ่านไปเลยทีเดียว 555 :laugh:
-
ลุ้นนนนนนนนนน ว่ามันเป็นใครกัน :m16:
-
ใครกันนะ
อ่านแล้วตื่นเต้นจังเลยอ่ะ
อยากอ่านไวๆ จังเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อยากรู้ว่ามันคือใคร
:z3: :z3:
-
ใคนกันนะะ
:m16: :m16:
-
ยิ่งนานยิ่งน่าสงสัย :z3:
ลางๆว่าจะเป็นโมนรึเปล่าน่ะ :really2:
ขี้เกียจเดาแล้ว :เฮ้อ: รอตอนต่อไปดีกว่า :L2:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 23
“แม่เห็นว่าเป็นผู้ชายจริงๆเหรอ” เขื่อนถามซ้ำเมื่อฟังเรื่องราวจากปากน้ำในเช้าวันถัดมา แม้อันที่จริงน้ำจะโทรไปเล่าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ตาม
“ครับ ก็บอกแล้ว แม่ผมเป็นหมอนะ สายตานี่ชั้นหนึ่งแหละ”
“อืม เป็นผู้ชายก็ดีแล้ว ฉันจะได้เลิกสงสัยมะนาว...”
“เขื่อน ใช้อะไรคิดน่ะ!” น้ำตวาด
“น้ำ นายไม่เข้าใจหรอก เกิดเรื่องแบบนี้กับคนที่ฉันรัก ฉันก็สงสัยทุกคนแหละ” น้ำหน้าสลด ทำไมเขาจะไม่เข้าใจล่ะ ก็ถ้าเขื่อนเจอแบบนี้ เขาคงจะสงสัยแม้กระทั่งโมนและคู่แฝดนั่นแหละ
“แต่ยังไงก็ไม่ใช่มะนาวแน่นอนครับ เพราะไอ้ต้นปีปที่บ้านผม ผู้หญิงไม่กล้าปีนหรอก มันสูงมาก”
“ฉันก็แค่สงสัย ไม่ได้คิดว่าจะเป็นมะนาวเต็มที่หรอก เพราะมะนาวเองก็ไม่น่าโรคจิตขนาดนั้น”
“ถ้าเขื่อนจะวัดจากความโรคจิต ทำไมไม่สงสัยตัวเองก่อนละครับ”
“อ๊ะ ไอ้นี่นิ มาว่าฉันซะงั้น ต้องโดนจั๊กจี๋พิฆาต”
“อ๊ะ ฮ่าๆๆ อย่านะครับ โอ๊ะ อ๊ะ ฮ่าๆๆๆ”
TRrrr…
“ขะ เขื่อน พอก่อน ผมจะดูโทรศัพท์” เขื่อนหยุดจี้ และชะโงกหน้ามองโทรศัพท์ของน้ำ
“โห แม่งอัพสกิลหายตัวแล้วมาแอบถ่ายข้างๆเหรอวะ” เป็นอย่างที่เขื่อนพูด รูปที่ส่งมาคือรูปที่เขื่อนจี้เอวน้ำเมื่อกี้
“เขื่อนนั่งตรงนั้นนะ” น้ำลุกขึ้นโดยถือโทรศัพท์มาด้วย มองกล้องแล้วก็มองที่เขื่อน เทียบไปเทียบมาหลายรอบ
“อะไรเหรอน้ำ” เขื่อนทนไม่ไหวต้องถามจนได้
“นี่ไงเขื่อน” น้ำชูโทรศัพท์ให้ดู หน้าจอเป็นรูปถ่ายเขื่อนจากมุมที่น้ำยืน
“ผมว่า คนที่ถ่าย ถ้ามันไม่ได้เดินผ่านตรงนี้ มันต้องถ่ายจากอาคารนั้น” น้ำชี้ไปที่อาคารตรงข้าม อาคารศิลปะและดนตรี... ทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่ง ไม่มีการสนทนาใดๆ
“ฮ่าๆ ไม่หรอกมั้งเขื่อน” น้ำหัวเราะแห้งๆ
“ถ้าเราไม่แน่ใจ ก็ต้องหาหลักฐาน” น้ำใจเสีย สายตาเขื่อนเอาจริง ดูท่าจะโกรธมาก...
“น้ำตาลๆ ทำไมนั่งเหม่อตลอดชั่วโมงเลยละจ๊ะ” น้ำสะดุ้งมองหน้ามะนาว ใบหน้าสวยแฝงไปด้วยความห่วงใย
“น้ำคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ นี่หมดชั่วโมงแล้วเหรอ”
“จ้ะ วิชาต่อไปคือวิชาดนตรีนะ”
“อือ ไปกันเถอะ”
พอมาถึงห้องเรียน ก็เห็นว่าเพื่อนๆพากันไปมุงที่คนๆหนึ่ง น้ำเดินเข้าไปจนเห็นชัดจึงเรียกขึ้นมา
“คุณเดือน...”
“อ้าว น้ำ เข้ามาสิจ๊ะ” หญิงสาวกวักมือเรียกน้ำเข้าไปหา
“คุณเดือนมาทำอะไรเหรอครับ”
“วันนี้ผมให้เดือนมาเป็นอาจารย์พิเศษเรื่องพวกเครื่องสายน่ะ” อาจารย์ปฐพีตอบแทน
“ชั้นเป็นนักไวโอลินน่ะจ้ะ” คุณเดือนยิ้มหวาน ทั้งนักเรียนหญิงและชายก็ปลาบปลื้มไปตามๆกัน มองดูแล้วอาจารย์ปฐพีและคุณเดือนช่างเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันมาก
“เดี๋ยวน้ำลองเล่นเพลงหน่อยนะจ๊ะ ชั้นจะเล่นไวโอลินเอง”
“ได้ครับ” น้ำนั่งลงที่เปียโนและเริ่มเล่น คุณเดือนสีไวโอลินได้เก่งและมีท่วงทำนองที่ระรื่นหู ขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับดนตรีนั้น น้ำก็นึกอะไรบางอย่างออก
‘มุมที่เขาเล่นเปียโนนั้น หากดูจากรูปถ่าย มันจะถูกถ่ายจากตรงไหนได้บ้าง’
เล่นไปสายตาก็ลอบมองไปรอบๆ จากรูปนั้นเหมือนถ่ายจากด้านหน้า จุดที่มีความเป็นไปได้มากที่สุด คือ...โต๊ะของอาจารย์ปฐพี... พอคิดแบบนี้ สมาธิก็เริ่มแตกซ่าน ทำนองเพลงก็เริ่มไขว้เขว
“เอ่อ ผม..ขอไปห้องน้ำหน่อยนะครับ” น้ำลุกพรวดและตรงไปในห้องน้ำ เข้าไปห้องในสุดและล็อกประตู คว้าโทรศัพท์มากดส่งข้อความหาเขื่อน
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู? ตอนที่น้ำเข้ามาห้องอื่นก็ว่างนี่นา จะมาเคาะประตูห้องเขาทำไม
“ห้องอื่นก็ว่างนะครับ ห้องนี้ผมใช้อยู่” ลองบอกออกไปดีกว่า เขาจะได้เลิกเคาะ
“น้ำตาล ที่ผมเองนะ” เสียงทุ้มอ่อนโยนที่ได้ยินเสมอตอบกลับมา เสียงที่มักจะทำให้รู้สึกดีเสมอแต่บัดนี้มันกลับทำให้น้ำขนลุกเกรียว
“เอ่อ...อาจารย์เหรอครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ผมเห็นน้ำรีบร้อนมาห้องน้ำ ไม่สบายหรือเปล่า เลยมาดูน่ะ”
“ผมสบายดีครับ อาจารย์ไปที่ห้องเรียนก่อนก็ได้”
“เอางั้นเหรอ...” แล้วเสียงก็เงียบไป น้ำกลั้นหายใจ ออกไปแล้วเหรอ ออกไปแล้วสินะ
“อ๊ากกกกก!!”
เสียงร้องโหยหวนของน้ำเกิดขึ้นเมื่อเขาหันหน้าไปข้างบน และเห็นใบหน้าของอาจารย์กำลังจ้องมองเขามาจากห้องน้ำข้างๆ น้ำสาบานว่า ณ วินาทีนั้นเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตนี้เขาจะกลัวคนๆหนึ่งได้มากขนาดนี้
“ไอ้เหี้ย!!” เสียงประตูกระแทกโครม ตามด้วยเสียงสบถด่าดังก้อง และเสียงชกต่อยดังอึ้กอักไปหมด น้ำนั่งเอาหน้าซุกตักตัวเองไม่กล้ามอง ไม่อยากรับรู้ว่าเกิดอะไรด้วยซ้ำ
“น้ำ น้ำเป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเงยหน้า เสียงที่ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจของจริงมาแล้ว น้ำรีบลุกไปปลดกลอนประตู เขื่อนยืนอยู่เกือบติดหน้าประตู ใบหน้าดูร้อนรนมีแววความเป็นห่วงทั่วทุกอณู
“เขื่อน ผม..ผมกลัวเป็นบ้าเลย..” น้ำโผเข้ากอดเขื่อนแน่น เขื่อนยกแขนแกร่งขึ้นมาลูบที่หลังเบาๆเพื่อปลอบขวัญ
“แม่ง เป็นไอ้อาจารย์นี่จริงๆเหรอวะ” เสียงแทมสบถอยู่ด้านหลัง น้ำผละตัวออกและหันไปดูห้องน้ำข้างๆ อาจารย์ปฐพีลงไปนั่งกองที่พื้น ใบหน้าโชกเลือด โมนเอาเท้าไปเขี่ยๆ ดูท่าว่าจะโดนอัดจนสลบ
“ไม่เห็นพวกโมนต้องทำแรงขนาดนั้น เขาจะตายหรือเปล่าเนี่ย” น้ำพูดเสียงอ่อย โมนหันมามองหน้าน้ำแล้วยิ้ม
“ไม่ได้ทำอะไรเลย นี่มันฝีมือไอ้เขื่อนนะน้ำ มันทำคนเดียวเลย” พอโมนพูดจบ น้ำแหงนหน้ามองคนที่ตัวเองกอดอยู่ ใบหน้าคมนั้นโกรธจัด ริมฝีปากเม้มจนแทบเป็นเส้นตรง
“แค่นี้ยังน้อยไป สันดานเลว เป็นอาจารย์ได้ไงวะ พ่อมึงเลือกมาไงเนี่ย” เขื่อนหันไปด่าเพื่อน
“ไม่ใช่พ่อกูเลือก หัวหน้าแผนกดนตรีเลือกเว้ย”
“แล้วจะทำไงกับมันละเนี่ย” แทมถาม
“เอาไปหาพ่อกูเลย ไล่ออกแม่งแถมแจ้งความด้วย” พอสามคนนั้นจะช่วยกันลากอาจารย์ปฐพีออกไป ก็มีเสียงเบาๆเล็ดลอดออกมา
“อะ...อย่า...ไม่..ไม่ใช่ผม..” ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดพยายามเค้นคำพูดออกมา
“ไม่ใช่เหี้ยไร การกระทำมึงมันฟ้องอยู่!”
“ฟังผมกะ..ก่อน..” น้ำชะงัก ใจสั่นไหว เพราะความรู้จักกันมานาน ใจหนึ่งกลัว แต่ใจหนึ่งก็ไม่เชื่อว่าอาจารย์จะเป็นคนประเภทนั้นไปได้
“ฟังเขาหน่อยนะเขื่อน...” น้ำรั้งชายเสื้อเขื่อนไว้ และช้อนสายตามอง ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่
“มึงพูดมา พูดไม่ดี กูลากเข้าตารางแถมด้วยโรงพยาบาลโรคจิตแน่” เขื่อนกัดฟันกรอด
“ผม..เป็นห่วงน้ำ..”
“เป็นห่วงเรื่องอะไรเหรอครับ...อาจารย์..”
“เป็นห่วงถึงขนาดไปปีนต้นไม้แอบดูเลยเรอะ!” โมนตะคอกใส่
“ผม..ไปปีน เพราะแค่อยากดูว่าน้ำปลอดภัย..จากคนๆนั้น หรือเปล่า... โอ๊ย” เสียงพูดตะกุกตะกักตามด้วยเสียงร้องเจ็บปวดแผล น้ำเบือนหน้าหนีไม่อยากมอง ตอนนี้อะไรเป็นอะไรก็ไม่อาจรู้ได้แค่ใช้ตามองแล้ว
“คนๆนั้น อาจารย์หมายถึงใครครับ?” แต่คำว่า ‘คนๆนั้น’ มันกลับทำให้น้ำสนใจนักหนา
“คนที่คลั่งไคล้น้ำ...เดือน...เดือนวาดไงล่ะ..!”
“อาจารย์หมายถึงคุณเดือนเหรอครับ?!?”
“ใช่ หล่อน...คลั่งไคล้น้ำมากนะ ตั้งแต่ที่ผมเล่าเรื่องน้ำให้หล่อนฟัง หล่อนก็สนใจ...มาตลอด...”
“จนผม...ไปเจอรูปของน้ำ ...ในสมุดบันทึกของเดือน ผมเลยเฝ้ามองเดือนมากขึ้น..และจับได้ว่าเดือนแอบตามน้ำอยู่แทบตลอดเวลาในระยะที่เปิดเทอมมานี่ จากตอนแรกหล่อนแค่ชื่นชมในฝีมือของน้ำ แต่ตอนนี้ กลายเป็นว่าเดือนถลำลึกไปแล้ว” ทุกคนมองอาจารย์ด้วนสีหน้าแบบว่า ‘มันจริงเหรอวะ?’ จนน้ำตัดสินใจเป็นคนถามต่อ
“อาจารย์มีหลักฐานเหรอครับ ว่าคุณเดือนเป็นคนทำ”
“อืม มี..อยู่ที่บ้านผม”
“กูไม่เชื่อมึง รอตำรวจมาจับมึงไปโรงพยาบาลบ้าได้เลย” เขื่อนประกาศเสียงกร้าวและลากน้ำออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้อาจารย์นั่งทรุดอยู่ที่เดิม
“เขื่อน ช่วยพยุงอาจารย์ไปหน่อยสิ” น้ำกระตุกชายเสื้อร่างสูงแรงๆขณะโดนลากมา
“เชื่อมันเหรอน้ำ จะไปใจดีกับมันทำไม ฉันยังไม่ปักใจเชื่อที่มันพูดหรอกนะ”
“ใช่ กูก็ยังไม่เชื่อ มันทำตัวส่อขนาดนั้น พอเอาเข้าจริงแม่งโทษผู้หญิง เลวจริงๆ” เสียงเทมส์กราดเกรี้ยวไม่แพ้กัน
“น้ำห้ามไปที่บ้านมันนะ ตอนเย็นเลิกเรียนให้ไปรอที่โรงยิม เดี๋ยวคืนนี้จะไปค้างด้วย” เขื่อนกำชับแน่นหนักก่อนจะพาน้ำไปส่งที่ห้องเรียน
‘มองหน้าคุณเดือนไม่ติดเลยเรา...’ น้ำนั่งรำพึงในใจไม่กล้ามองหน้าคุณเดือนจนจบชั่วโมง
“น้ำจะกลับบ้านเลยมั้ยจ๊ะ” มะนาวถามเสียงใสหลังหมดชั่วโมง
“ไม่ละ น้ำว่าจะแวะไปที่ที่หนึ่งก่อน” นึกหน้าเขื่อนตอนสั่งว่าห้ามไปหาอาจารย์แล้วก็สยอง แต่จะไปอ้ะ
“ไปไหนจะ ให้มะนาวไปเป็นเพื่อนมั้ย” น้ำชั่งใจว่าจะพามะนาวไปดีหรือไม่ ตัวเขานั้นเชื่ออาจารย์ไปครึ่งต่อครึ่ง เพราะว่าอาจารย์คอยสอนเขามาตลอดและอาจารย์ก็เป็นคนอ่อนโยนมาก น้ำไม่อยากเชื่อเด็ดขาดว่าอาจารย์จะเป็นคนแบบนั้นไปได้
“ไปบ้านอาจารย์ปฐพีน่ะ ไปเอาของ มะนาวไปเป็นเพื่อนน้ำมั้ยล่ะ”
“อื้อ ได้สิจ๊ะ งั้นเดี๋ยวมะนาวไปหยิบกระเป๋าก่อนนะ”
>>>>> TBC
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
น้ามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมจะไปทำไมเนี้ยเดี่ยวก็ถูกชะนีโรคจิตจับขังลืมหรอก
เดี๋ยวเขื่อนก็งอลด้วย
ปล.ช่วงนี้สงสัยเลยช่วงรักหวานฉ่ำแหละมั้งมะเห็นมีฉากป๊าบๆกันเลยอ่ะ 55 :haun4:
-
ค้างมากๆ แต่ไม่น่าไปเชื่ออาจารย์เลย แม่ก็บอกอยู่ว่าเป็นผู้ชาย
-
จะไปทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไหวนะเว้ยเห้ยยย เชื่อพ่อเขื่อนแตกบ้างอะไรบ้างเถ๊อะะะะะะะะะ
-
น้ำจะเชื่อใครละเนี่ย
-
น้าจาไปมัยเนี้ยถ้าจะไปน่าจะให้เขื่อนไปด้วยนะ
-
ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมน้ำถึงจะไปบ้านอาจารย์ปฐพี โดยไม่ชวนเขื่อนไปด้วย แต่กลับชวนมะนาวแทน เกิดไรขึ้นจะช่วยกันได้ไหมเนี่ย
-
จะทำอย่างไรเมื่ออาจารย์ริเป็น stalker!!
คงไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นนะ
-
น้ำจะไม่เชื่อเขื่อนหน่อยเหรอจ๊ะ :z3:
-
อาจารย์นี่แย่มาก :fire:
ไม่ไหว ดีน่ะที่พามะนาวไปด้วย แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย :z3:
-
:a5: :a5: :a5:
-
ระวังมะนาวไว้หน่อยก็ดีนะ
-
น้ำหูเบาอ่ะ
เราว่าไอ้อาจารย์อะไรนั่นแหละเป็นคนทำ
ไอ้หน้าตัวเมียยยย :z6: :z6:
-
หนูน้ำ!!
ละเมิดคำสั่ง เดียวได้โดนไอ้เขื่อนลงทัณฑ์ หึๆ -..-
-
อ้าววเฮ้ยยย
ยังไงกันเนี้ยะ
น่้ากลัวอ่ะ
เขื่อน!~~ จ้ดหนักเลย
-
น้ำจ๊ะ รู้จักระวังตัวให้มากกว่านี้สิ ป้องกันตัวเองก่อนนะทำเป็นมั้ยยยย
-
เพิ่งตามอ่านทัน เรื่องสนุกมาก
เขื่อนกับหนูน้ำน่ารัก แต่ว่าตอนล่าสุด แบบว่าหนูน้ำทำไมไม่รู้จักระวังตัวเลย
ลุ้นตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ค่าา :L2:
-
จริงอะ อาจารย์ปฐพีไม่ได้ทำจริงอ่ะ ?
-
พกมะนาวไปด้วยก็ดีนะ ว่าแต่ตัวคนร้ายผิดคาดเลยนะนั่น ถ้าเป็นอาจารย์ปฐพีจริงๆ แต่จะผิดคาดจนแทบเรียกว่าช็อคได้เลยคือ คุณเดือนอ่ะ ชีโผล่ามาแค่ตอนสองตอน ไหงกลายเป็นผู้ร้ายตัวเป้งไปได้อ่ะ น่ากลัว TT^TT
-
สรุปคัยกันแน่เนี่ยะ งงจัง >.<
-
น้ำจะไปทำไมเนี่ย
ถึงมะนาวจะไปด้วยก็เหอะ
ทำไมไม่เอาเขื่อนไป
มันอาจจะเป็นแผนของอาจารย์ปัฐพีก็ได้นะ
กลัวเกิดเรื่องจัง
ขอให้ผ่านไปด้วยดีเถ๊อะ สาธุ!!
-
แล้วตกลงมันคัยกันแน่ ใช่ยัยเดือนอ่ะป่าวว :เฮ้อ: :angry2:
-
ยังไม่ปักใจเชื่ออ่ะ
คำพูดอาจารย์ยังไม่น่าเชื่อถือ
อาจารย์อาจโกหกก็ได้
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ง่า ตกลงใครกันแน่เนี่ยยยยยย :serius2:
-
พาชะนี ไปเป็นไม้กันชะนี... คิดได้ไงนิ หนูน้ำ :jul1:
-
โหยยยย ห้ามก็เหมือนยุอ่ะ!!!
เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอกน้ำตาล
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 24
“ว้าย หน้าอาจารย์ไปโดนอะไรมาคะ” มะนาวอุทานเสียงดังเมื่อเห็นใบหน้าของอาจารย์ที่มาเปิดประตูบ้านให้ ใบหน้าที่เคยดูหล่อเหลาและอ่อนโยนใจดี ตอนนี้บวมช้ำเป็นสีเขียว เบ้าตาก็ปูดไปหมด
“ผมโดนวิ่งราวน่ะ เมื่อบ่ายนี่เอง ตอนไปธุระ แล้วศศิประภามาทำอะไรด้วยละเนี่ย” อาจารย์ถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นมะนาวยืนคู่กับน้ำ
“ผมชวนมะนาวมาเป็นเพื่อนครับ”
“แล้วอาจารย์แจ้งความรึยังคะเนี่ย”
“แจ้งแล้วละ ไม่ต้องห่วงหรอก เข้ามาก่อนสิ” อาจารย์เปิดประตูให้ทั้งสองเข้าไป น้ำมองภายในบ้าน ครั้งแรกที่เขามาที่นี่เลยนะเนี่ย รสนิยมอาจารย์ดูเรียบๆจัง ไม่ค่อยมีอะไรตกแต่งเลย
“บ้านอาจารย์เรียบจังเลยนะคะ” มะนาวพูดขึ้นเมื่อนั่งลงบนโซฟาสีขาวจั๊วะ
“ผมชอบอะไรที่มันดูสะอาดตาน่ะ” อาจารย์ปฐพีวางแก้วน้ำให้มะนาวและน้ำ ก่อนจะหันมาหาน้ำ
“พักกันหายเหนื่อยแล้วเดี๋ยวตามผมมาเอาของในห้องทางซ้ายนะ เดินออกประตูไปแล้วเลี้ยวซ้ายน่ะ” น้ำพยักหน้ารับและมองอาจารย์เดินออกไป
“เอ่อ มะนาว..” น้ำกระซิบเบาๆ
“กระซิบทำไมจ๊ะน้ำตาล?”
“ชู่ว์ เบาๆสิ” น้ำจุ๊ปากสีหน้าจริงจัง
“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ทำไมต้องทำสีหน้าแปลกๆด้วยละ”
“คือน้ำจะบอกว่า ถ้าน้ำเข้าไปเอาของในห้องนั้น แล้วเกินห้านาทีน้ำยังไม่ออกมา มะนาวโทรหาเขื่อนเลยนะ แล้วบอกว่าน้ำมาที่นี่” มะนาวทำสีหน้าฉงนถึงขีดสุด แต่ก็พยักหน้ารับงงๆ
“งั้นน้ำไปเอาของก่อนละ อย่าลืมที่บอกนะมะนาว”
“จ้ะๆ ไม่ลืมหรอก”
ก๊อก ก๊อก
“เชิญ” น้ำเปิดประตูตามคำเชิญด้วยใจที่เต้นตุ๊มๆต่อมๆ ทำไมมันตื่นเต้นยิ่งกว่าเข้าบ้านผีสิงอีกนะ...
“อาจารย์ครับ?” ภายในห้องที่ดูมืดทึม น้ำหรี่ตามองหาอาจารย์ภายในห้อง ลักษณะเหมือนเป็นห้องที่เก็บพวกหนังสือ น้ำคลำหาสวิตช์ไฟข้างประตู พอคลำเจอก็กดเปิด ไฟในห้องสว่างโล่ง และยังทำให้น้ำเห็นสิ่งที่น่าตกตะลึงที่สุด
“ห้องนี้มันเปิดหน้าต่างไม่ได้น่ะ เดี๋ยวรูปโดนแดดเลีย จะซีดหมด” อาจารย์ปฐพียืนยิ้มกริ่มอยู่ข้างประตู ด้วยความว่องไวปานสายลม อาจารย์คว้าตัวน้ำมาอุดปากและล็อกประตู ก่อนจะออกแรงลากน้ำไปที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้อง
ห้องที่มีรูปของน้ำติดอยู่ทั่วทุกบริเวณจนมองไม่เห็นวอลล์เปเปอร์...
“ทำไมถึงพาก้างขวางคอมาด้วยละน้ำตาล แต่ไม่เป็นไรนะ เพราะผมจัดการแล้วเรียบร้อย” อาจารย์ก้มหน้ามาจนเกือบชิด และพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าเหมือนคนกำลังจะคุมสติไม่อยู่
“อะ..อาจารย์ทำอะไรมะนาว!” น้ำถามเสียงสั่น ถ้ามะนาวเป็นอะไรไป เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
“แค่วางยานอนหลับเอง คงจะหลับไปถึงเช้าโน่นแหละ”
“ปล่อยผมนะ ทำแบบนี้ทำไมเนี่ย” น้ำออกแรงผลักอาจารย์ให้ออกห่าง แต่กลับไม่เขยื้อนเลยสักนิด นี่อาจารย์คลั่งไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย ใบหน้าหวานเริ่มเหงื่อตก หัวใจเต้นโครมคราม กลัวสุดชีวิต
“หัวใจเต้นแรงจังเลยนะ อยู่กับผมแล้วตื่นเต้นเหรอ” อาจารย์เอามือแนบที่อกน้ำ ความขยะแขยงพุ่งขึ้นมาจนอยากจะอ้วก ความรู้สึกดีๆที่มีให้อาจารย์หายไปจนหมด
“อาจารย์ครับ ใจเย็นๆนะครับ มีอะไรค่อยๆคุยก็ได้” น้ำลองเจรจาดีๆ เผื่อจะได้ผล
“ผมอยากได้น้ำน่ะ อยากได้มานานแล้วด้วย” ประโยคนี้ทำเอาน้ำแทบน้ำตาไหลพราก ชีวิตนี้ไม่คิดจะมีสามีคนอื่นนอกจากเขื่อนอีกแล้วนะ ไม่เอา!
“มะ ไม่ได้หรอกครับ ผมมีแฟนแล้วนะ”
“ไอ้เขื่อนใช่มั้ย!! มันมีอะไรดีนักหนา ไหนน้ำตาลบอกว่ามันชอบรังแกน้ำตาลไงล่ะ”
“ไม่ใช่นะครับ เขื่อนไม่ได้รังแกผมแล้ว” น้ำตาใสๆไหลเป็นทาง เพราะคนที่เคยใจดีตอนนี้ใบหน้าบิดเบี้ยวดูน่ากลัว ท่าทางอ่อนโยนก็หายไปจนหมดสิ้น
“มันบังคับให้น้ำตาลพูดแบบนี้ใช่มั้ย ไม่เป็นไรนะ ผมจะช่วยน้ำตาลเอง” พูดเหมือนจะปลอบใจแล้วก็ดึงน้ำไปกอดแน่น มือทั้งสองพยายามลูบไล้ไปทั่วร่างบอบบาง น้ำรู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด
“น้ำชอบรูปที่ผมถ่ายมั้ย ผมไปลงเรียนคอร์สถ่ายรูปมาเพื่อน้ำเลยนะ ผมอยากถ่ายรูปคนที่ผมรักให้สวยที่สุดไงล่ะ” น้ำมองไปรอบห้อง มีแต่รูปของเขาทั้งนั้น...
“อะ อาจารย์ แล้วคุณเดือนละครับ เธอเป็นคนรักของอาจารย์นะ” น้ำนึกถึงหญิงสาวแสนสวยขึ้นมา จึงรีบยกมาอ้างเพื่อเรียกสติ
“หึ ไม่หรอก เดือนน่ะ เป็นแค่ทางผ่านมา เธอเข้ามาในตอนที่ผมไม่มีใคร จนผมได้พบน้ำตาล เดือนนั้นเทียบไม่ได้กับน้ำเลยสักนิด อย่าหึงไปเลยนะ” ฟังแล้วน้ำก็อยากจะตะโกนออกมาดังๆว่า กูไม่ได้หึงโว้ยยยยย
“อย่าครับ อื้อ!!” เสียงร้องขาดหายไปเพราะจูบที่ถูกยัดเยียดมาให้ รสจูบที่ดุดัน จาบจ้วง และหยาบโลน น้ำกัดฟันแน่นไม่ให้ลิ้นรุกล้ำเข้ามาได้
“เด็กดี อย่าขัดขืนสิ ผมก็รักน้ำได้ไม่แพ้ไอ้เขื่อนหรอกนะ ผมได้แต่มองรูปของน้ำมาตลอด ตอนนี้น้ำต้องเป็นของผมบ้างล่ะ”
น้ำไม่รู้ตัวว่าเสื้อของเขาถูกถอดออกไปตอนไหน สัมผัสจากมือนุ่มลูบไล้ไปทั่วร่าง แต่มันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีสักนิด ไหนจะลิ้นอุ่นๆที่ลิ้มรสร่างกายท่อนบนของเขาอย่างจาบจ้วง
“น้ำสวยกว่าในรูปอีก สวยกมากขึ้นเมื่ออยู่ตรงหน้าผมแบบนี้” แววตาของอาจารย์เหมือนคนที่สติหลุดจนกู่ไม่กลับ น้ำอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายได้แบบในหนังจีน แต่เขาก็ไม่กล้าพอ
“อาจารย์ ได้โปรดเถอะครับ ฮึก..ปล่อยผมเถอะนะ ฮือ..ฮึก...”
“อย่าร้องสิน้ำตาล ผมจะทำให้น้ำตาลมีความสุขเองนะ” อาจารย์ล็อกแขนสองข้างของน้ำเข้าด้วยกัน ก่อนจะปลดกางเกงนักเรียนออกและรั้งอันเดอร์แวร์ลงมา น้ำหลับตาปี๋ อยากจะตายเสียให้พ้นไป
“อา...น้ำ ผมจะเอ็นดูน้ำให้มากๆเลย” เสียงสุดท้ายที่ได้ยินจากปากอาจารย์ ก่อนที่น้ำจะรับรู้ถึงสัมผัสเปียกที่ส่วนล่าง น้ำกลั้นใจสักพัก และยกขาขึ้น ก่อนจะถีบไปที่บ่าของอาจารย์เต็มแรง
โครม!!
“โอ๊ย!” ได้ผล! อาจารย์กระเด็นไปตามแรงถีบและกระแทกเข้ากับโต๊ะเตี้ย น้ำรีบลุกขึ้นและรวบเสื้อผ้าทั้งหมดเข้ามาและออกวิ่งจนถึงประตู แต่ก็ไม่ทัน...
“ทำไมทำผมแบบนี้ ผมรักน้ำ แต่ทำไมน้ำทำผมเจ็บแบบนี้” อาจารย์เดินเข้ามาล็อกคอน้ำแน่นหนา คราวนี้แรงจับมากกว่าเดิมเป็นทวีคูณ น้ำถูกจับโยนไปที่โซฟาตัวเดิม แต่คราวนี้อาจารย์ปฐพีไม่รอช้า จับน้ำแยกขาออกและดึงเอาของตัวเองที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ออกมา
“ผมจะไม่ปรานีกับน้ำแล้ว!” ดวงตาวาวโรจน์ดูบ้าคลั่ง น้ำกรีดร้องจนสุดเสียงเพื่อหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์
“เขื่อน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ช่วยผมด้วยยยยย”
โครม!!!
ประตูห้องเปิดผลัวะออก ใบหน้าที่น้ำใฝ่หามากที่สุดกำลังยืนจังก้าอยู่หน้าประตู ใบหน้าคมที่คอยกอดเขาอยู่เสมอ น้ำรู้สึกว่าร่างของอาจารย์ถูกกระชากออกไปจากตัวเขา น้ำเห็นพวกโมนกำลังจัดการอาจารย์ เห็นคุณเดือนที่ยืนน้ำตาคลออยู่ที่ประตู และสุดท้ายคือรับรู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น สายตาพร่าเลือนจนทุกอย่างมืดสนิท..
“ตื่นแล้วเหรอ” ใบหน้าที่น้ำรักสุดหัวใจคือสิ่งแรกที่เห็นหลังจากลืมตา ดวงตาอ่อนล้าเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวและน้ำตาก็ไหล
“อย่าร้องนะ มันจบแล้ว” อ้อมแขนแกร่งโอบกอดแน่น หวังเพียงว่าจะทำให้น้ำหายขวัญเสียได้
“พวกเรากระทืบมันจนเกือบตายแล้วแหละ สาสมแล้ว น้ำไม่ต้องกลัวมันแล้วนะ” เทมส์บอกเสียงค่อยเหมือนกลัวว่าน้ำจะตกใจเพราะเสียงดัง
“ตะ ตอนนี้ เขาไปไหนแล้ว” น้ำถามถึงอาจารย์ปฐพี แววตายังดูช็อคอยู่
“ส่งตำรวจไปแล้วแหละ เดี๋ยวพ่อไอ้โมนคงจัดการเอง” เขื่อนตอบเบาๆ มือก็ลูบหัวไปด้วย
“อือ ผมกลัวแทบตาย...”
“ดีนะ ที่ยัยป้านั่นไหวตัวทัน เลยมาบอกพวกฉันทันเวลา”
“ยัยป้า??”
“เรียกชื่อชั้นดีๆนะ ไอ้เด็กบ้า ชั้นแก่กว่าเธอแค่หกปีเองนะยะ ไม่ใช่ป้า” เสียงคุณเดือนแหวขึ้นมาทันที น้ำหันไปมองคุณเดือนที่เดินตรงมานั่งข้างๆ ใบหน้าสวยดูอ่อนล้า
“ขอโทษนะจ๊ะน้ำ ที่ชั้นปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ชั้นอุตส่าห์ระวังเต็มที่แล้วเชียว” เดือนปรับเสียงให้อ่อนโยนลงเมื่อคุยกับน้ำ
“คุณเดือนหมายความว่ายังไงครับ”
“ชั้นน่ะ คบกับปัฐมานาน นานจนรู้แทบทุกเรื่องเลยละ รู้แม้กระทั่งว่าปัฐเขาเป็นโรคจิตอ่อนๆ”
“แบบนั้นไม่อ่อนหรอก เขาเรียกอาการหนักแล้ว” แทมพูดขัดขึ้นมา คุณเดือนหันไปมองตาเขียวปั้ด
“เธอจะเล่าเองมั้ยละ พ่อแฝดหมายเลขหนึ่ง” แทมเสมองไปทางอื่น คุณเดือนจึงหันกลับมาเล่าต่อ
“แรกๆน่ะ ปัฐเขาก็แค่ชอบมองผู้ชายที่หน้าสวยๆ แต่พอมาเจอเธอ เขาก็เริ่มออกอาการมากขึ้น เขาชอบเล่าเรื่องเธอประจำ เล่ามาก เล่าบ่อย จนชั้นเริ่มเอะใจ เลยแอบมาที่บ้านตอนปัฐไม่อยู่ และก็เห็นพวกรูปเธอเต็มไปหมด ชั้นเลยคิดว่าแบบนี้มันไม่ปรกติแล้ว” คุณเดือนหยุดหายใจ ก่อนจะเล่าต่อ
“ทีนี้อาการมันมาหนักมากขึ้นอีตอนเปิดเทอมนี่แหละ ชั้นแอบตามปัฐ และรู้ว่าปัฐสะกดรอยตามเธอ โทรไปหาเธอ ถ่ายรูปเธอ อาการของเขาเข้าขั้นโรคจิตแล้วละ ชั้นเลยมาที่โรงเรียน หวังว่าสบโอกาสจะบอกเธอ แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที” คุณเดือนยิ้มเศร้า
“แล้วคุณเดือน...เสียใจมั้ยครับ” น้ำค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งพิงเขื่อน จนมองเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ ทั้งโมน มะนาว แทม และเทมส์
“เสียใจเรื่องปัฐเหรอจ๊ะ เสียใจยังไงล่ะ? เสียใจที่ปัฐเขาบ้าไปแล้ว เสียใจที่เขารักคนอื่น อันไหนดี” ใบหน้าสวยนั้นดูปวดร้าวจนน้ำแทบทนมองไม่ได้
“ทุกรื่องที่พูดมานั่นแหละครับ” น้ำก้มหน้าตอบ เพราะไม่กล้าสู้แววตาของเดือน
“เสียใจสิจ๊ะ เสียใจที่ความรักของชั้นเยียวยาเขาไม่ได้ เสียใจที่ความรักของชั้นไม่พอที่จะทำให้เขาเลิกรักเธอ” ใบหน้าสวยเก๋นั้นมีน้ำตาคลอ น้ำอยากจะลุกไปกอดปลอบ แต่ก็ดูท่าว่าจะมีคนทำแทนแล้วละ
“อย่าร้องเลย ความรักของคุณไม่คู่ควรกับมันหรอก” แทมเดินเข้าไปยืนข้างคุณเดือนและโอบไหล่อย่างอ่อนโยน น้ำหันไปมองเขื่อนแบบงงๆกับท่าทีของแทม
“คุณเดือน ผมขอโทษนะครับ” น้ำคิดว่าเอาไว้ค่อยถามเรื่องท่าทีของสองคนนั้นทีหลัง ตอนนี้มีเรื่องอื่นสำคัญกว่า
“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะน้ำ” คุณเดือนพูดเสียงสั่น
“ไม่มีใครผิดหรอกน้ำ” วู้ว วันนี้แทมมันเท่จังแฮะ
“แล้วมะนาวล่ะ มะนาวเป็นไงบ้าง” น้ำนึกขึ้นได้ มะนาวโดนยานอนหลับ
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แต่ยังง่วงๆมึนๆอยู่เลย” มะนาวที่นั่งอยู่ข้างโมนตอบเสียงระโหยโรยแรง
“น้ำ นอนเถอะ ตัวเองยังตัวสั่นๆอยู่เลยนะ” เขื่อนดันตัวน้ำให้นอนลงและจัดแจงห่มผ้าให้ น้ำนอนมองคนอื่นที่ค่อยๆทยอยเดินออกไป เทมส์เดินออกไปคนแรก ตามด้วยแทมที่โอบไหล่ของคุณเดือนออกไป และโมนที่เดินตามมะนาวแจ
“ทำไมแทมถึงทำท่าแปลกๆกับคุณเดือนละ” น้ำถามเขื่อนเมื่อเห็นประตูปิดสนิท
“มันชอบยัยป้านั่นน่ะสิ ชอบตั้งแต่ตอนแรกเห็นที่ยัยนั่นมาบอกเรื่องนายกับพวกฉันที่โรงยิมเลยล่ะ” เขื่อนพูดยิ้มๆ
“เด็กม.5 กับสาว 23 เนี่ยนะ”
“ความรักไม่เกี่ยวกับเรื่องอายุหรอกน้ำ” เขื่อนบอก
“แล้วอาจารย์เขาบาดเจ็บหนักหรือเปล่า”
“พอควร เฉพาะที่ไอ้โมนสติแตกตอนเห็นมะนาวสลบก็เลือดอาบแล้ว เจอฉันเข้าไปอีก นึกแล้วยังแค้น อยากจะฆ่ามันให้ตาย”
“ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วยละครับ” หน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดเข้าไปใหญ่
“ใครลิขิตได้บ้างละ เรื่องมันเกิดไปแล้ว ทีหลังก็จำไว้ อย่าไปหว่านสเน่ห์มั่วซั่ว”
“อ้าว ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ผมไม่เคยให้ความหวังหรือยุ่งกับอาจารย์สักครั้ง”
“เออๆ ฉันก็รู้ สงสัยถ้าจะไม่ให้มีคนมาชอบนาย คงต้องล่ามโซ่ไว้แต่ในบ้านแล้วแหละ” เขื่อนดึงหน้าน้ำให้มาซุกที่อกตัวเองแล้วเริ่มกอดรัดอย่างหมั่นเขี้ยว
“เขื่อนก็พูดเกินไป ผมไม่ได้มีอะไรดีขนาดนั้นสักหน่อย” เสียงหวานบ่นอุบอิบ
“นายไม่รู้ตัวหรอก ว่าตัวเองเป็นยังไง นายไม่รู้หรอก ว่าหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมของนาย ผิวขาวเนียนสะอาดของนาย เสียงหวานๆ แขนขาเรียวๆเนี่ยมันน่า...ฟัด...ขนาดไหน” น้ำสะดุ้งเฮือก จนเขื่อนตกใจ ลืมไปว่าร่างบางนี้เพิ่งผ่านเรื่องน่ารังเกียจมา
“น้ำ ขอโทษนะ ไม่เล่นแล้วๆ” ใบหน้าเนียนน้ำตาคลอ กัดปากไม่ยอมให้น้ำตาไหล
“อือ ไม่เป็นไร ขอโทษนะเขื่อน แต่ผมกลัวจริงๆ มันติดตามากเลย” น้ำสะอึกสะอื้นอยู่พักใหญ่ จนหลับไปทั้งๆที่เขื่อนยังกอดปลอบลูบหัวลูบหางอยู่แบบนั้น
>>>>> TBC
ปล.ทำไมช่วงนี้รถติดแบบเน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2:
-
สงสัยอิตาเขื่อนนคงต้องทนกลัดมันไปอีกนาน :laugh:
พยายามระงับอารมณ์หื่นให้ได้นะเว้ย :m20:
-
สะใจ :z6: เอามันให้ตาย
-
555
ไม่รู้จะอธิบายยังไง
อ่านแล้วสงสาน้ำ แต่สะใจที่อาจารย์โดนยำ
สงสารเขื่อนที่ต้องสะกดอาการหื่นไปอีกระยะ
555
-
นั้นไง ตูว่าแล้วต้องเป็นไออาจารย์ คิดแล้วเชียวว่ามันต้องเอาคุณเดือนมาบังหน้า
เพื่อให้น้ำตายใจ ชิชะ
-
เขื่อน ทนไปก่อนเน้อ 555+
-
กำอาจารย์ๆๆๆ เสียชื่อหมดเลยๆๆๆ
-
ในที่สุดเรื่องราวคงจะผ่านไปได้ด้วยดีสักที
ฮา แต่แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าเขื่อนจะทำไงให้หนูน้ำมีอารมณ์ตามไปด้วยเนี่ย
-
ว่าเเล้วเชียว ต้องเป็นอาจารย์
ดีนะที่พวกเขื่อนมาทัน
รอตอนต่อไปจ้าา
-
การรับคนเข้ามาเป็นอาจารย์น่าจะผ่านพวกแบบทดสอบจิตวิทยาสักหน่อยนะ
ได้อาจารย์โรคจิตมาแบบนี้ นักเรียนจะแย่เอา
-
อาจารย์ผี...บ้า...ละ
เชี้ยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อาจารย์เป็นโรคจิตเหรอ :a5:
ดีน่ะที่รอดมาได้ :เฮ้อ:
-
ไม่ใช่น้ำกลัวเรื่องแบบนี้ไปเลยนะ ไอ้เขื่อน นายอกแตกตายแน่ๆถ้าเป็นงั้น หุหุ
-
ผ่าานเรื่องร้ายไปแล้วต่อไปนี้ก็คงมีเรื่องดีๆ บ้างล่ะ
-
ไอ้เขื่อนเท่ที่ซู้ดดดดดดดดดดด o13
รักแฝด รักโมนด้วย :o8:
แต่รักหนูน้ำที่ซู้ดดดดดดดดดด~♥
ไม่ต้องกลัวน้า~ กำลังใจรอบเตียงแล้วววววว :mc4:
-
ว่าแล้วเชียว ไอ้อาจาน เหอะๆๆๆ มาตอแหล ได้โล่เลยนะยะ :z6: :z6:
-
:จ้อบจัง1:น้องน้ำรอดหวุดหวิด
-
อาจารย์ไม่น่าเป็นโรคจิตเลยอ่ะ
เสียดายความสามารถ :serius2:
-
เกือบทำสำเร็จแล้วปัฐ
เอาน่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จก็อยู่ที่ไหน
-
จิตชอบหายอาจารย์ไรวะเนี่ยยยย
โชคดีที่ทันเกือบไปแล้ววววววววว
-
อาจารย์ปฐพีนิสัยไม่ดี :fire:
-
เหอะๆ หวุดหวิดมากมาย
ว่าแต่แทมมันข้ามรุ่นจังวุ้ย 55
-
เขื่อนโชว์แมน
555+...ดีนะคะเนี้ย ที่มาช่วยทัน
ไม่อยากคิดเลย โรคจิตจริงๆ
-
:angry2: :angry2: :angry2:
สรุป คือ ไอ้ อาจารย์ นั้น เป็น โรค จิต !!!!
-
เกือบทำสำเร็จแล้วปัฐ
เอาน่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จก็อยู่ที่ไหน
ชอบคห.นี้มั่ก อร๊างงงง
-
ง่า จารย์ปัฐจากอบอุ่น กลายเป็นโรคจิตไปซะแระ
-
อาจารย์ข่อขืนลูกศิษย์ ก็เป็นปัญหาใหญ่ทางสังคมนะ... เพราะอะไรและยังไงที่จะห้ามเรื่องพวกนี้ได้ละครับ
-
สงสารน้ำอะ กะแล้วว่าต้องเป็นอาจารย์อะ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 25
“อย่างงั้นเหรอครับแม่ ครับ ได้ครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปนอนเป็นเพื่อน แม่ไม่ต้องห่วงครับ” เขื่อนกดวางหูโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องอาบน้ำในโรงยิมไป
อันที่จริงวันนี้ต้องเก็บตัวที่โรงยิม เพราะมะรืนจะไปแข่งระดับจังหวัดแล้ว แต่แม่ของน้ำที่โทรมาหาด้วยความเป็นห่วงลูกชายว่าอาจจะต้องอยู่คนเดียวเพราะแม่ต้องไปเข้าเวร
หลังจากวันนั้นมันก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว สองอาทิตย์ที่แม่ของน้ำกลับบ้านเร็วทุกวัน เพื่อจะมาอยู่กับน้ำ แต่วันนี้คงสุดวิสัยจริงๆ ทำให้ต้องไหว้วานให้เขื่อนมาค้างเป็นเพื่อน ทั้งที่ผ่านมาเขื่อนพยายามเลี่ยงน้ำ ไม่ได้มาค้างด้วยเลย เพราะคิดว่าน้ำคงยังฝังใจไม่หาย และก็เป็นอยางที่คิด
‘น้ำสะดุ้งตื่นกลางดึกทุกคืนเลยนะลูก แม่ไปปรึกษาเพื่อนที่เป็นจิตแพทย์ เขาก็บอกว่าอาจต้องใช้เวลาพักใหญ่ๆเลย แล้วคืนนี้แม่ไม่ว่างจริงๆ ลูกเขื่อนมาค้างเป็นเพื่อนน้ำหน่อยนะลูก ’
เขื่อนใช้นิ้วนวดหว่างคิ้วขณะที่น้ำแรงๆจากฝักบัวไหลรดใบหน้า ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตของตัวเองจะมีวันนี้ วันที่รู้สึกแคร์คนอื่น เป็นห่วงคนอื่นและพยายามหักห้ามความรู้สึกเอาแต่ใจของตัวเอง เพราะไม่อยากให้คนที่รักเจ็บปวด
หยิบผ้าขนหนูมาพันที่เอวและเดินไปที่ล็อกเกอร์ สายตาคมเหลือบมองเงาตัวเองในกระจก ร่างกายที่แข็งแกร่งสมกับเป็นวัยหนุ่ม
แต่พอนึกถึงน้ำ ร่างกายบอบบาง สูงน้อยกว่าเขาเกือบฟุต ผิวขาวละเอียด ใบหน้าหวานๆนั้น ดูยังไงก็ต้องถูกปกป้อง และดูเหมือนเจ้าตัวก็จะชอบดึงดูดเรื่องยุ่งมาโดยไม่รู้ตัวเสมอ ต้องปกป้องให้ดีที่สุด...
“เขื่อน!! ไหนว่าวันนี้เก็บตัวไงครับ” ใบหน้าหวานทำตาโตเมื่อเห็นเขื่อนที่หน้าบ้าน
“มานอนด้วย คิดถึง ไม่ได้มาเป็นอาทิตยืแล้วน่ะ” ขืนบอกว่ามานอนเป็นเพื่อนเพราะเป็นห่วงก็โดนไล่กลับน่ะสิ เจ้าซีดนี่ยิ่งไม่ชอบให้ใครมาเป็นห่วงอยู่
“จริงเหรอครับ...ไม่ใช่ว่าแม่สั่งให้มาหรอกนะ?” ดวงตาหวานหรี่ลงอย่างจับผิด เขื่อนกลืนน้ำลายเอื๊อก นี่สินะ สัญชาตญาณของเพศแม่!!
“อืม จริงสิ ไป เข้าบ้านเถอะ หิวน้ำจะแย่” เขื่อนเหวี่ยงกระเป๋าลงข้างๆและทรุดตัวนั่งบนโซฟา ส่วนน้ำเดินเข้าไปหาเครื่องดื่มมาให้เขื่อนแก้กระหาย
“เย็นนี้ผมว่าจะทำข้าวผัด เขื่อนกินด้วยกันมั้ยครับ” น้ำนั่งลงข้างๆ และยกขาเขื่อนมาพาดบนตักตัวเอง ก่อนจะนวดให้
“อือ เอาสิ ขอไข่เจียวด้วยนะ ใส่กุ้งสับในไข่เจียวด้วย” เขื่อนหลับตาพริ้มเพราะรู้สึกผ่อนคลาย นับว่าคิดถูกจริงๆที่มา...
ลืมตาขึ้นมองร่างบางที่กำลังนวดขาให้เขาอยู่ ใบหน้าหวานนั้นไม่มีเค้าของความตื่นกลัวเหลืออยู่ มือเรียวนั้นหยิบรีโมทมากดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยอย่างสบายใจ
“เขื่อน! มองหน้าผมทำไม” พอรู้ตัวว่าถูกมองก็หันมาวีนทันที
“แค่รู้สึกว่านายดูดีจังนะ ดูสดชื่นดี อยากจะรู้ว่าเวลานอนยังฝันร้ายหรือเปล่า” เขื่อนบอกยิ้มๆ แต่น้ำหน้าซีดเพราะถูกจับได้
“เขื่อนกลับไปเลย ผมนอนคนเดียวได้ แม่ใช้มาจริงๆละสิ” น้ำหยุดนวด ดันขาเขื่อนออกจากตักและหันหน้ามองไปทางอื่น
“น้ำ อย่างี่เง่าสิ ทุกคนเขาเป็นห่วงนายกันทั้งนั้น” ลุกมารั่งให้ร่างบางนั้นหันมามองหน้า
“เดี๋ยวผมก็ดีขึ้นเองแหละ จะสนใจอะไรกันนักหนา อย่าทำเหมือนผมเป็นเหยื่อฆาตกรโรคจิตแบบนี้สิ มันไม่ดีกับอาจารย์นะ!” น้ำตะโกนใส่หน้าเขื่อน สีหน้าดูโกรธเกรี้ยว
“นายหมายความว่ายังไง ไม่ดีกับไอ้เลวนั่นยังไง”
“ก็...อาจารย์ไม่ได้มีเจตนาร้าย เขาไม่ได้จะฆ่าผม เขาแค่มีความรู้สึกให้ผมมากเกินไป ถ้าทำเหมือนว่าผมอ่อนแอมาก นั่นก็เท่ากับว่าใส่ร้ายว่าอาจารย์ทำแย่ๆกับผมแค่ไหน ทั้งที่จริงมันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น..” น้ำพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“ไม่เลวร้ายเหรอ แล้วที่มันจะปล้ำนาย นั่นฉันตาฝาดเหรอ ให้มันทำแค่ไหนนายถึงจะเรียกว่าเลวร้ายพอล่ะ ที่มันฉวยโอกาสกับความเชื่อใจของนายยังไม่พออีกเหรอ งั้นให้มันข่มขืนนายไปเลยมั้ย!” แค่เขื่อนเห็นน้ำถูกมันลวนลามจับแก้ผ้า เขาก็แทบจะฆ่ามันให้ตายคาเท้า ถ้ามันข่มขืนน้ำ เขาจะตามไปฆ่ามันถึงชาติหน้า
“ฮื้อ....อย่าตะคอกผมนะ” เขื่อนมองคนตรงหน้าที่เขากำลังบีบแขนแน่นและจับเขย่าจนใบหน้าแดงก่ำ เสียงหวานสั่นเครือ ตั้งท่าจะร้องไห้อีกแล้ว...
“ฉันขอโทษๆ อย่าร้องนะ ไม่ว่าแล้ว” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมน้ำมันอ่อนไหวแบบนี้วะ เป็นเพราะไอ้เหี้ยปฐพีคนเดียว อยากตามไปกระทืบในโรงพยาบาลบ้าจังเว้ย
“อือ..เลิกทำเหมือนผมอ่อนแอด้วย...”
“เรื่องนั้นต้องดูก่อน ว่านายอ่อนแอจริงหรือเปล่า” เราต้องมีการตรวจสภาพก่อนรับประกันคุณภาพสินะ
“เอ๋...ดูยังไงครับ” น้ำเงยหน้ามองเขื่อนแ ววตาสงสัย
“แบบนี้ไง” เขื่อนยักคิ้วแล้วยิ้มเผล่ ก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้อ ลูบไล้ไปทั้งแผ่นหลังนั้นและผลักให้น้ำนอนราบไปกับโซฟา
“มะ ไม่เอานะ...อื้อ..” น้ำออกแรงดันเขื่อนออก ในสมองนึกถึงภาพอาจารย์ปฐพีแว้บเข้ามาเป็นช็อต สัมผัสหยาบโลนจากมืออาจารย์ยังฝังแน่นในสมอง เขื่อนเองก็รู้ว่าน้ำกลัว แต่เขาอยากจะทำให้น้ำลืมสัมผัสจากไอ้เวรนั่นไปซะด้วยความหื่น เอ้ย ห่วงใย
น้ำหลับตาปี๋พลางท่องในใจว่านี่คือเขื่อน คือคนที่ช่วยเขาออกมา
นี่คือเขื่อน เขื่อนขันธ์ไอ้ขี้แกล้ง คนโรคจิต แต่เขาก็รักเขื่อนที่สุด
ไม่ใช่อาจารย์ เขื่อนไม่ใช่คนที่ฉวยโอกาสจากความใจดีของเขา
สัมผัสจากเขื่อนไม่ได้จาบจ้วงแบบนั้น
รู้สึกสิ รับรู้ถึงความอ่อนโยนของเขื่อน...
“อย่าเกร็งนะ” เสียงทุ้มอ่อนโยนเป็นเหมือนกุญแจที่ช่วยปลดเปลื้องความกังวลให้สลายไปกับอากาศ ริมฝีปากนุ่มนวลนั้นแตะไปทุกที่อย่างแผ่วเบา
“อือ...เขื่อน...”
“หืม มีอะไร ว่ามาสิ...” เขื่อนถามทั้งที่ริมฝีปากยังคงลิ้มรสผิวขาวเนียนไปทั่ว
“ผม..อยากทำให้เขื่อน...ผมอยากทำให้เขื่อนเหมือนที่เขื่อนทำให้ผม..” เสียงหวานสั่นเครือกับใบหน้าแดง น่ารัก...แต่ที่พูดหมายความว่ายังไง
“นายหมายถึงว่าอยากจะรุกฉันเหรอ?”
“บ้า ไม่ใช่นะ ผมหมายถึงว่า...ผมอยากจะ...ใช้ปากของผม..กับเขื่อน” เขื่อนแทบไม่เชื่อหู แต่ไม่ต้องให้น้ำพูดซ้ำ เขื่อนเอนตัวนั่งพิงโซฟา ขาแกร่งสองข้างถ่างออก นิ้วชี้กวักเรียกอย่างเชิญชวน
“มาสิหนูน้อย หึหึ” น้ำมองค้อนเขื่อนที่เรียกว่าหนูน้อย แต่ว่าตอนนี้ต้องให้ความสนใจกับไอ้ของที่มันกำลังคับเป้าอยู่ต่างหาก มือสองข้างยกขึ้นช้าๆ และแกะเข็มขัดออก รูดซิบ อันเดอร์แวร์ผ้าคอตต้อนสีขาวสะอาดตาแทบเก็บของภายในไม่อยู่ สิ่งที่โป่งนูนออกมานั้นเลยขอบอันเดอร์แวร์ออกมาเห็นเป็นหัวสีแดงเรื่อ
“อึก..” น้ำกลืนน้ำลายดังอึ้ก ใบหน้าแดงก่ำ มือสั่นเทา เขื่อนมองกิริยานั้นอย่างสนุกสนาน
“เอ้า รีบเข้าสิ เดี๋ยวมันก็รอไม่ไหวหรอก” เขื่อนเย้า
“รู้แล้วน่า..” น้ำหลับตาปี๋และดึงอันเดอร์แวร์ออก
“หลับตาแล้วจะเห็นเหรอ ลืมตาสิ” ทีละข้าง...ดวงตาหวานค่อยๆลืมทีละข้าง เขื่อนแอบขำในใจ ฟาดฟันกันมาไม่รู้เท่าไร แต่ไอ้เรื่องนี้ไม่ว่าเมื่อไรน้ำก็อายเสมอ แค่ออรัลเนี่ยนะ แต่เขาก็ชอบ ที่น้ำอายแบบนี้ มันน่าแกล้งเหลือเกิน...
“อึก...” น้ำใช้ริมฝีปากอุ่นๆครอบลงมาไม่ทันตั้งตัว เขื่อนกัดฟันกรอดและใช้มือจับหัวน้ำไว้แน่น
“อะ..อั๊บอากอะ..” เขื่อนลอบมองอาวุธตัวเองผลุบโผล่ในปากแดงๆนั้น แม่ง...แข็งจนจะระเบิดอยู่แล้ว
“อือ รูดเข้ารูดออกช้าๆสิ” น้ำทำตามที่เขื่อนบอก กลิ่นน้ำหอมจากร่างเขื่อนและกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากเสื้อผ้าที่ติดตัว และกลิ่นของความใคร่...ที่คละคลุ้งไปทั้งห้อง...
“อือ...” น้ำจินตนาการว่ากำลังกินไอศครีมแท่ง หลับตาแล้วนึกภาพดูเลียและขบเม้มเหมือนเวลากินไอศครีม
“เลียตรงไอ้สองลูกนั่นด้วยสิน้ำ” น้ำหน้าเหวอ สองลูกนั้นน่ะนะ สายตาจ้องมองอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะตัดสินใจ...
“จะไปไหน!” ไม่ทันการ ลุกหนีไม่ทันพ้น เขื่อนก็คว้าตัวไว้ได้อีกแล้ว
“ก็ไม่อยากทำแล้ว เขื่อนเรื่องมากนี่ครับ”
“ได้ไงวะ ทำทั้งทีก็ต้องให้ครบออพชั่นดิ”
“มะ ไม่เกี่ยวกัน ผมไม่ทำ!”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวทำเองก็ได้” พูดจบก็จับน้ำถอดเสื้อผ้าชิ้นล่างจนเกลี้ยง และรุกรานแบบไม่ทันตั้งตัว
“อ๊า...จะ เจ็บนะ ไปช่วยตัวเองเล- อึ๊ก..”
“ซี้ด ชอบให้รุนแรงเหรอ อยู่นิ่งๆสิ” เขื่อนดันทีเดียวสุด และถอนออก
“แน่นแบบนี้ฉันทนไม่ไหวหรอกนะ” เสียงทุ้มบ่นพึมพำและดึงหน้าหวานให้หันมาจูบ ก่อนจะจับเอวน้ำให้ลงไปนอนคว่ำกับโซฟา
“อึก..ขะ..เขื่อน...บ้า.” เสียงทุ้มหัวเราะหึหึตามแบบฉบับจอมซาดิสม์ แต่สะโพกก็ยังคงขยับเข้าออกเร็วและแรงมากขึ้น
“โอย...น้ำตาล สุดๆไปเลย..” เขื่อนฟุบลงไปกอดน้ำไว้แนบแน่น แต่แรงกระแทกก็ยังไม่ลดลง จนกระทั่งรู้สึกว่าคนที่อยู่ใต้ร่างตัวเองกระตุกเบาๆ จึงโถมแรงทั้งหมดเข้าไป
“เขื่อน อือ...” น้ำหลับตาพริ้ม รับรู้ถึงของเหลวอุ่นๆที่พุ่งเข้าไปภายใน เขื่อนฟุบลงมานอนกอดน้ำจากด้านหลัง ไม่ยอมถอนกายออก
“รู้สึกผิดนิดๆแฮะ แม่เขาให้มานอนเป็นเพื่อนลูกชาย แต่เราดันมาจ้ำจี้แทนเสียนี่...” เสียงเขื่อนพูดเบาๆข้างหูก่อนที่น้ำจะหลับไป
“อรุณสวัสดิ์ครับแม่” เขื่อนแต่งชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้วเดินลงมารอน้ำข้างล่าง จึงได้เจอแม่ที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่
“นั่งสิลูก เอาไข่แบบไหนดี” ใบหน้าพิมพ์เดียวกับน้ำดูอิดโรย คงเพิ่งเลิกงานมาสินะ
“สุกครับ” เขื่อนเดินไปเปิดตู้เย็นและเทน้ำส้มออกมา อิริยาบถต่างๆแค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นแขกประจำของบ้านนี้
“แม่เอาน้ำอะไรดีครับ” เขื่อนไม่ลืมที่จะถามแม่ของคนรักตัวเอง
“น้ำส้มเหมือนกันแหละจ้ะ” เขื่อนวางแก้วสามใบและเทน้ำส้มลงไป พอดีกับที่อาหารเช้าเสร็จพอดี
“เขื่อน เมื่อคืนน้ำฝันร้ายมั้ยลูก” พอแม่นั่งปุ๊บก็กระซิบถามทันที
“ไม่เลยครับ หลับสนิทดีมาก” เขื่อนส่ายหัวขณะเทซอสมะเขือเทศลงบนไข่ดาว
“อืม คงเป็นเพราะนอนกับเขื่อนสินะ” มือใหญ่ละงักการเทซอส แอบเหลือบตามองแม่ที่ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าเขื่อนไม่ได้คิดไปเอง ประโยคเมื่อกี้เหมือนมันแฝงนัยยะ...
“แม่ฝากดูแลน้ำด้วยนะลูก” นั่นไงล่ะ เป็นไปตามที่คาด...
“ครับ” เขื่อนใช้ยุทธวิธีนิ่งไว้ก่อน ถ้าแม่ไม่พูดอะไร เขาก็จะไม่พูด
“หิวจังเลย อ๊ะ แม่ครับ ไข่ลวกใส่โอวัลตินของน้ำล่ะ” เจ้าตัวการใหญ่ของเรื่องเดินลงมาอย่างร่าเริงด้วยสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“นี่ไงลูก โวยวายมาก่อนตัวเลยนะ”
“อื๊อออ แม่ว่าน้ำได้ยังไง แล้วนี่แม่กลับมากี่โมงครับ”
“เมื่อตีห้านี่เองลูก กินๆเข้า จะได้ไปโรงเรียน”
“คร้าบๆ”
“เขื่อนหมายความว่ายังไงนะ”
“ก็เหมือนกับว่าแม่นายจะรู้เรื่องน่ะสิ เจ้าทึ่ม” เขื่อนมองน้ำที่ทำหน้ามึนๆเหมือนประมวลผลไม่ทัน
“แล้วแม่จะรู้ได้ยังไงละครับ เอ๊ะ เขื่อนบอกแม่ใช่มั้ย คิดจะรวบหัวรวบหางผมใช่มั้ย!”
“บ้าเปล่า ฉันจะบอกทำไม แต่ไอ้เรื่องรวบหัวรวบตูดเนี่ยเอาแน่”
“รวบหางครับ ไม่ใช่รวบตูด” น้ำใช้หางตามองอย่างดูถูก เมื่อไรกันนะ ไอ้เรื่องภาษาของเขื่อนเนี่ย
“เออ ช่างมันเหอะ แล้วเรื่องเราจะทำยังไงละน้ำ”
“ก็ไม่ทำไงหรอกครับ แม่ผมโคตรชิว แกจะรู้ก็ไม่แปลก เรดาห์แม่ดีจะตาย” น้ำทำท่ายักไหล่ไม่แคร์
“ก็ว่าตามนายแล้วกัน เพราะฉันน่ะจริงใจอยู่แล้ว” เขื่อนพูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่ก็ทำให้น้ำหัวใจพองโต
‘ฉันจริงใจอยู่แล้ว’
“เฮ้ย” เขื่อนสะดุ้งเพราะจู่ๆก็ถูกขโมยหอมแก้ม ส่วนโจรนั้นวิ่งนำหน้าไปแล้ว เขื่อนวิ่งตามและตะโกนสุดเสียง
“น้ำ อย่าเพิ่งไป อีกข้างนึงยังไม่หอมเลยนะ!!!”
>>>>> TBC
ปล.หยุดหื่นได้ไม่นานเลยเนอะ :-[
-
น้ำเมื่อไหร่จะลองกลั้นใจทำใจกล้าหน้าด้าน จับบ๊วบไปเลยมันส์ๆ จับลงลิ้นตั้งแต่หัวจรดตีนให้ดิ้นพล่านไปเล้ย สะใจ
-
น่าจะจิ้มก่อนอ่าน จะได้จิ้มคนแรก -"-
-
โหเขื่อนเอ้ยหยุดไปได้หน่อยเดียวเองกลับมาหื่นอีกและ
เหอะๆแม่ของน้ำนี่พูดแปลกๆเนาะ o13
-
พลาดตั้งแต่คิดจะลองทำแล้วน้ำ
แต่เอาเหอะ สมยอมๆๆ
เหนื่อยหน่อยนะจ๊ะ น้ำตาล
-
หื่นตลอดเวเลย :z1:
-
555 ในที่สุดเขื่อนก็กลั้นความหื่นไม่ได้จริงๆ
-
5555555เขื่อนน่ารักได้อีกอะๆๆๆๆๆ รวบตูดๆๆ ก็จริงนะ อิอิ
-
โห้ย ไมไ่ด้อดทนเลยนะเขื่อน
-
เขื่อนนี่หื่นตลอด
-
เขื่อนหยุดหื่นไม่ได้จริงจริง
-
เขื่อน ณ ปัจจุบัน เป็นอะไรที่น่ารักน่าหลงซะจริงๆ
น้ำคร้าบ ขออนุญาตนะ ขอยืมแก้มเขื่อนหน่อย จ๊วบ จ๊วบ (นายเขื่อนจะรังเกียจรึไม่ ไม่สน)
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงอ่านตอนนี้แล้วน่ารักจริงๆยิ้มจนเหงือกแห้งเลยอ่ะ
-
เขื่อนหยุดตั้งหลายอาทิตย์แล้วน๊าาา
พอมาอยู่ใกล้เลยจัดซะเรย ฮ่าๆๆๆ
นุ้งน้ำนี่น่าร๊ากเหมือนเดิม เขื่อนนี่
ฮาได้อีกอ่า คิดได้ไง ตะโกนให้กลับ
มาหอมแก้มอีกข้าง :laugh: :laugh:
เค้าไปนู่นแล้วววว
-
น่าสงสารน้ำตาล...อุตส่าห์ไว้ใจอาจารย์ปฐพี แต่อาจารย์กลับหักหลังความไว้ใจของน้องน้ำเสียนิ T^T
ยังดีที่มีเขื่อนค่อยช่วยเหลือน้องน้ำอยู่นะเนี่ย...แหมะ...จากที่รู้สึกแย่กะเขื่อนตอนแรก แต่ตอนนี้ปลื้มเขื่อนจะแย่
ยิ่งตอนล่าสุดเนี่ย...อร๊ายยยย ย ยยยยยย...อิเขื่อนบ้า แกล้งน้องน้ำแบบนี้ได้ยังไงอ่ะ น้องก็เขิลบ้างอะไรบ้างเหอะ
ใครจะเหมือนแกย่ะ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...แต่ก็น่ารักน่าหยิกมาก ๆ เลยอ่ะ ยิ่งตอนที่น้องน้ำแอบขโมยหอมแก้มเขื่อนอ่ะ
อยากให้คู่นี้เค้าหวาน ๆ น่ารัก ๆ แบบนี้ไปตลอดเลยอ่ะ...เพราะเค้าปลื้มและนั่งอ่านแบบอมยิ้มจนแก้มจะปริ...คริคริ
+1 นะฮะ ^^~*
-
:impress2:จุ๊กกรู๊ววว
หม่าม๊า o13 ได้ลูกเขยหื่น
-
แล้วเขื่อนก็หื่นอีกตามเคย :jul3: :jul3:
-
น่าร๊ากกกกกกก อ่า
แม้จะมีตอนหืน่ๆ (ที่เราก้อชอบ คิคิคิ)
แต่ก้อมีตอนน่ารักๆแทรกตลอดเรยอ่า
มา ต่อแร้วๆน้า *0*
-
น้ำนี้เด็กจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คิดแล้วว่าตาเขื่อนมันเก็บความหื่นได้ไม่นานหรอก ฮ่าๆ :laugh:
-
สมน้ำหน้า อาจารย์โรคจิต
:z6: :z6:
แทมสุดยอด จีบป้าให้ติดล่ะ
:L2: :L2:
-
เหอะๆ นู๋น้ำเปนคำขอที่เขื่อนกำลังต้องการจริงๆ หุๆ
-
อีเขื่อนแมร่งหื่นจริง น้ำก็คล้อยตามตลอดสงสัยจะแพ้ืทางกัน ฮ่า ฮ่า
-
หวานซะ
อิอิ
-
น่ารักกันจริงน้อ :man1:
-
เขื่อนเอ้ยยย
หื่นได้ใจจริงๆ น้องเอ้ยย
-
มันต้องหื่นๆๆถึงจะเหมาะกับเขื่อน :laugh:
-
น่ารักอ่ะ ชอบบบบบบๆ
-
:เฮ้อ:ทำใจเหอะมันหื่นแบบนี้แระ :m20: :m20: :haun4:
-
อ้ากกกกก น่ารักที่ชุดดดดดดดด
-
กรี๊ดกร๊าดๆๆ น่ารักจริงๆ คู่นี้
เฮ้อ~~~!! นึกว่าน้ำจะโดน.... ไปแล้วนะเนี่ย สรุปคนร้ายคืออาจารย์ปฐพีจริงๆ สินะ น่าเสียดายจังเลยอ่ะ เฮ้อ~~!! คนเรา รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ
คุณแม่ยอดมาก รู้แล้วแน่ๆ ก็นะ คึคึ
-
เขื่อนนี้หื่นเสมอต้นเสมอปลายมากกกกกกก
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆ
ไม่มีปฎิเสศกะเขาเลย
ฮ๋าๆๆๆๆ
-
เขื่อนต้องคู่กับหื่นสินะคะ
หยุดได้ไม่นานจริงๆผู้ชายคนนี้
-
ฮา เหลือแค่เปิดตัวลูกสะใภ้กับบ้านเขื่อนใช่ไหมเนี่ย
-
สวีทกันจริงจังเลยนะเนี่ย คู่นี้ :z1:
-
หื่นตลอดเลย เขื่อนเนี่ย :m20:
จะสวีทไปไหนอ่ะ มดขึ้นค่ะ แค่ชื่อน้ำตาลก็มดขึ้นนะ
นี่สวีทกันซะ คนอ่านอิจฉารู้มั้ย :-[
-
อ่านทันแล้วค่ะ...ใช้เวลาไปหนึ่งวันเต็ม ๆ
ไรเตอร์อัพเร็วมาก ๆ เลยอ่ะ แต่ไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะ :กอด1:
น้ำน่ารักมาก ๆ เลยค่ะ...ถ้าเราเป็นมะนาวก็รักอ่ะ ผู้ชายแบบนี้หายาก(ไม่น่าเสร็จเขื่อนไปแล้วเลย) o18
เขื่อนก็เถื่อนมาก(ตอนแรก ๆ อ่ะนะ)...มีช่วงที่สวีทกันแล้วค่อยพอทำใจ(เพราะพี่ท่านเน้นหื่นกันเห็น ๆ) :oo1:
-
เข้ามากรี๊ดเขื่อน...แล้วจากไป อิอิ ฝันดีแระเรา^^
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 26
กิ๊งก่อง~
กิ๊งก่อง~
กิ๊งก่อง~
กิ๊งก่อง~
“คร้าบๆมาแล้ว ไม่ต้องกดย้ำก็ได้” ร่างบางๆผิวขาวค่อนไปทางเกือบซีดกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเปิดประตูบ้าน ในใจก็คิดว่าต้องเป็นคนที่คาดไว้ไม่มีผิดแน่
“พี่กิ๊ฟท์ น้ำบอกแล้วไงครับ ว่าห้ามกดย้ำๆแบบนี้ เดี๋ยวเก็บตังค์เลยนะ” ใบหน้าหวานแยกเขี้ยวใส่ชายหนุ่มตรงหน้า
“เก็บเงินก็ได้ แต่ขอพี่มากดทั้งวันเลยได้มั้ย” พี่ชายข้างบ้านยิ้มกว้างกลับมาให้ หลังจากส่งโปรเจคท์เสร็จแล้ว ก็รู้สึกคิดถึงน้องชายหน้าหวานข้างบ้านยิ่งนัก จึงแล่นมาหาเพราะความคิดถึง
“ไม่ได้ว่ะ เผอิญฉันจองคิวมา ’กด’ ก่อนนาย” พี่ข้างบ้านยังมองหน้าน้องไม่หายคิดถึง ก็ต้องมาเจอไอ้ตัวมารขัดขวางเกาะหนึบอยู่กับใบหน้าหวานๆนั้นอีกแล้ว
“อ๊ะ เขื่อน ไปห่างๆเลยนะ พี่กิ๊ฟท์ เข้ามาสิครับ” น้ำดันเจ้าตัวโตที่มาเกาะนัวเนียด้านหลังออกห่าง และเชิญคนรู้จักเข้าบ้านมา
“พี่กิ๊ฟท์ว่างแล้วเหรอครับ ช่วงนี้” น้ำเชื้อเชิญให้พี่กิ๊ฟท์นั่งที่โซฟาโดยไม่สนใจเขื่อนที่ทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด
“อืม พอมีเวลาก็เลยมาคุยกับน้ำบ้างไง น้ำสบายดีมั้ย” พอเห็นว่าน้ำไม่สนใจเขื่อนก็ได้ใจ พี่ชายลงนั่งข้างๆและถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
“ก็ดีครับ น้ำกำลังฟิตซ้อมเพื่อเตรียมตัวไปแข่งอีก”
“อืม ดีแล้วละ ได้ทำสิ่งที่ชอบนี่นะ แล้วดูแลมือดีหรือเปล่า”
“ครับ น้ำทาครีมบำรุงและนวดน้ำมันเป็นประจำแหละครับ” น้ำสาธยายและยกมือทั้งสองข้างให้พี่กิ๊ฟท์ดู
“อืม ดีแล้วละ เป็นนักเปียโนต้องดูแลมือให้ดีนะ” พี่กี๊ฟท์พูดโดยไม่ได้คิดอะไร แต่คนบางคนที่ทำท่านั่งจ้องโทรทัศน์นิ่งๆกลับสะอึกเพราะคำพูดนั้นขึ้นมาแทน
‘นักเปียโนต้องดูแลมือให้ดี’
‘นักเปียโนต้องดูแลมือให้ดี’
‘นักเปียโนต้องดูแลมือให้ดี’
‘ตายห่าละ ลืมคิดเรื่องนั้นไปซะฉิบ ที่ผ่านมาจับไอ้ซีดขึงเป็นประจำ ลืมคิดไปว่ามันมุ่งมั่นจะเป็นนักเปียโนนี่หว่า’ ใบหน้าคมดูเรียบเฉย แต่ในใจกลับร้อนรนจนนั่งไม่ติด
“หือ? มีอะไรเหรอครับ” น้ำหันมาถามคนที่เดินมานั่งข้างๆ
“อยากนั่งตรงนี้ มีปัญหาเรอะ” ใบหน้าคมนั้นพูดกลับห้วนๆ ขืนบอกไปว่ามานั่งข้างๆเพื่อกันท่าคงโดนเจ้าซีดนี่หัวเราะใส่
“ครับๆ ไม่มีปัญหาหรอก” ผิดคาดที่ร่างบางนั้นไม่โกรธ กลับยิ้มหวานมาให้และหันไปคุยกับไอ้คนข้างบ้านต่อ นั่นยิ่งทำให้เขื่อนรู้สึกผิดเข้าไปอีก
“แล้วพี่จะไปเชียร์น้ำแข่งละกันนะ เอ้อ พี่เอานี่มาฝากน้ำ” พี่กิ๊ฟท์หยิบของบางอย่างออกมาจากถุงกระดาษใบสวย
“อะไรครับนี่” น้ำรับกระปุกลวดลายดอกไม้มาพิจารณา
“ครีมบำรุงมือน่ะ ของ L’Occitane เอาไว้ใช้นะ”
“ขอบคุณนะครับพี่กิ๊ฟท์”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก น้ำเป็นเหมือนน้องพี่คนนึง พี่ก็ต้องดูแลให้ดี ไม่ทิ้งขว้างหรอก” เขื่อนรู้สึกว่าตามันกระตุกอยากเตะคนที่เอาแต่แขวะ แต่เพราะไม่อยากให้น้ำหงุดหงิด จึงต้องทนไว้ก่อน
“งั้นพี่กลับละนะ เอาไว้วันหลังที่น้ำอยู่คนเดียว พี่จะมาใหม่ละกันนะ” พี่กิ๊ฟท์ยิ้มและลุกเดินออกไปโดยไม่มีน้ำตามไปส่ง เพราะต้องล็อกคอเขื่อนเอาไว้ไม่ให้ลุกตามไปกระทืบ
“ปล่อยสิน้ำ ขออัดหน้าไอ้รุ่นพี่ส้นตีนสักทีเถอะ เป็นแค่คนข้างบ้านจะอะไรนักหนาวะ”
“พี่กิ๊ฟท์เขาก็หยอกเขื่อนเล่นนั่นแหละ อย่าโมโหสิ” เขื่อนชะงักมองใบหน้ายิ้มๆของน้ำ พอมานึกดู เจ้าซีดนี่มันเป็นพวกเก็บอาการเก่ง มีอะไรก็เงียบ ทำไมถึงใจเย็นได้แบบนี้นะ
จุ๊บ
“นิ่งๆแบบนี้แหละดี หล่อจะตาย อย่าขี้โมโหสิครับ” ขโมยจูบไปแล้วก็มากระซิบเสียงหวานข้างหู เดี๋ยวนี้น้ำทำแบบนี้เป็นแล้วหรือนี่
“เบื่อฉันมั้ย?” เขื่อนถามนิ่งๆ รับรู้ได้ว่าตัวเองนั้นโวยวายงี่เง่าขนาดไหน
“ไม่นี่ มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขื่อนจ้องลึกเข้าไปในตาของน้ำ ภายในนั้นมีแต่ความจริงใจเท่านั้น
“เฮ้อ...ฉันก็แค่สงสัย ว่าทำไมนายถึงทนกับความเอาแต่ใจของฉันมาได้นานขนาดนี้” เขื่อนถอนหายใจยาวและดึงตัวน้ำขึ้นมานั่งตัก
“ผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องอดทนเลยนะครับ” น้ำโอบแขนรอบคอเขื่อนและหันตัวเข้าหากัน ใบหน้าหวานทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะพูดออกมา
“โกหก” เขื่อนทำหน้าไม่เชื่อ
“ฮื้อ พูดจริงก็ว่าโกหก ผมไม่เคยคิดว่าเขื่อนน่ารำคาญจริงๆนะ”
“แล้วเวลาที่ฉันทำรุนแรงล่ะ อย่างที่ชอบมัดข้อมือนายน่ะ” เขื่อนถามเสียงค่อย สายตาจับจ้องใบหน้าเนียนที่เริ่มแดงเรื่อ
“ไม่เจ็บสักหน่อย เขื่อนไม่ได้มัดแรงนี่ครับ” เป็นตามที่คาด น้ำอายทีไรน่ารักทู้กที~
“อือฮึ งั้นเหรอ...” แล้วเขื่อนก็เงียบไป แต่แรงกอดที่เอวของน้ำยังคงกระชับแน่นอยู่ น้ำมองเขื่อนด้วยความสงสัยแล้วก็ถึงบางอ้อ
“นี่อย่าบอกนะ ว่าเขื่อนน้อยใจเรื่องพี่กิ๊ฟท์”
“....” เงียบ แสดงว่าใช่เลย
“เขื่อนจะเอาคนอื่นมาเป็นบรรทัดฐานในการปฏิบัติตัวไม่ได้หรอกนะครับ เขื่อนก็คือเขื่อน พี่กิ๊ฟท์ก็คือพี่กิ๊ฟท์”
“แต่ไอ้กิ๊ฟท์นั่นมันก็ดูใจดีนะ ต่างจากฉัน ที่ทั้งเอาแต่ใจ ชอบบังคับ แถมยังขี้โมโห” น้ำไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าเห็นแววสั่นระริกในดวงตาเขื่อน
“แล้วยังไงครับ ผมรักเขื่อนที่เป็นเขื่อน ถ้าเกิดเขื่อนเปลี่ยนมาเป็นสุภาพบุรุษอ่อนโยนใจดี ผมก็ไม่ชอบหรอกนะ ถึงเขื่อนจะชอบซาดิสม์ แต่ก็ไม่เคยทำให้ผมเจ็บจริงๆจังเสียหน่อย” น้ำนึกถึงเวลาที่เขื่อนทำรุนแรง เขาออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ ก็เขามันพวกมาโซนี่นะ! คิดแล้วก็อายแฮะ~
“ยังงั้นเหรอ นายชอบแบบรุนแรงสินะ” แววไหววูบในดวงตาหายไป มีเพียงความวิบวับมาแทนที่ กว่าที่น้ำจะรู้ตัวว่าถูกหมาป่าในคราบลูกแกะหลอกเอา ก็ไม่ทันเสียแล้ว
แกร๊ก
“เขื่อน! เจ้าเล่ห์นักนะ” น้ำโวยวายและก้มมองข้อมือตัวเอง กุญแจมือหุ้มขนสัตว์สีชมพูนุ่มนิ่มถูกล็อกแน่นหนาเข้ากับข้อมือ ใบหน้าหล่อที่เศร้าสลดแปรเปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“อ๊า.....ไอ้เขื่อนบ้า ปล่อยผมนะ” ใบหน้าหวานหวีดร้องโวยวานขณะถูกอุ้มพาดบ่าขึ้นไปชั้นสอง
“อ๊ะๆ พูดไม่เพราะเลยนะจะ เรียกว่าไอ้เขื่อนได้ยังไง ต้องโดนทำโทษนะ ฮ่าๆ” ไม่นานเสียงหวีดร้องก็เงียบหายไป จนเย็นย่ำห้องนอนจึงเปิดออกมอีกครั้ง...
“ทำอะไรครับเขื่อน” เสียงน้ำงัวเงียถาม ที่นอนยวบลงเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีคนมานั่งข้างๆ
“....” ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงสัมผัสเย็นๆที่มือทั้งสองข้างและแรงเคล้นคลึงเบาๆ
“สบายจังเลยเขื่อน” น้ำหลับตาพริ้ม แรงบีบนวดที่มือช่างนุ่มนวล ผสมกับกลิ่นน้ำมันหอมยิ่งทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
“ชอบมั้ยกลิ่นนี้” เขื่อนโน้มไปกระซิบถามข้างหู น้ำมันหอมกลิ่นนี้เขาซื้อมาฝากน้ำนานแล้ว แต่ไม่ได้เอามาให้สักทีเพราะลืม
“อือ ชอบครับ” เปลวเทียนอโรมาวูบไหวในห้องที่ปิดม่านจนมืดสนิท เครื่องปรับอากาศทำงานอย่างเงียบๆ อากาศเย็นสบายพาให้อารมณ์ผ่อนคลาย
“ขอบใจนะน้ำ ที่ยอมอยู่ข้างกันตลอดมา” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่น้ำได้ยินก่อนจะผล็อยหลับไปอีกครั้ง
“โหววววววว เขื่อน นี่มันสุดยอดมากเลยครับ” เสียงโหวกเหวกจากในห้องน้ำทำเอาคนที่นอนซุกอยู่ใต้ผ้านวมต้องผงกหัวขึ้นมาดู
“ดูนี่สิเขื่อน มือผมนุ่มมากเลยละ แสดงว่าที่เมื่อคืนเขื่อนนวดมือให้ผมน่ะ ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย” เขื่อนปรือตามองใบหน้าขาวเนียนที่ยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีตรงหน้า
“อืม” เพิ่งตื่นก็ยังมึนๆ เลยพูดน้อยแบบนี้แหละนะ แต่ก็ยังจับมือเรียวนั้นมาพลิกซ้ายพลิกขวาดู มือเรียวที่ดูนุ่มเนียนเพราะได้รับการดูแลอย่างดีมาตลอด แสดงว่าน้ำมันหอมที่แม่ว่าได้ผลดีจริงๆแฮะ สมแล้วที่แพงมหาโหด
“ขอบใจนะเขื่อน” สัมผัสเบาๆที่ข้างแก้มจากใบหน้าหวานที่ยิ้มอย่างดีใจพาให้คนรอบข้างมีความสุขไปด้วย
“ขอบใจที่ซื้อน้ำมันมาฝากเหรอ” เขื่อนยกแขนขึ้นมานอนค้ำขณะมองน้ำที่ยิ้มร่าเริง
“ไม่ใช่ ขอบคุณที่ดูแลผมอย่างดีต่างหากละ ขอบคุณที่เขื่อนเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด” น้ำยิ้มอีกครั้ง ยิ้มที่ทำให้หัวใจของคนปากแข็งชุ่มชื้นขึ้นมา
“ฉันต้องขอบใจนายมากกว่านะ”
“ทำไมละครับ?”
“หึหึ ไม่ต้องรู้หรอก เจ้าซื่อบื้อ”
“เอ๊า อย่ามาว่าผมนะ เขื่อนห้ามหันหนีสิ มาพูดให้รู้เรื่อง” น้ำออกแรงพลิกให้เขื่อนหันมาหาตัวเอง
“ไม่เอา จะนอนต่อ”
“อะไรกัน นอนอยู่ได้ ตาแก่นี่” น้ำบ่นพึมพำแต่ก็ล้มตัวลงนอนข้างกันและซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม จมูกรั้นซุกลงที่ผิวกายของร่างสูง สูดเอากลิ่นกายที่ตนเองคุ้นเคย สุขใดไหนจะเท่าการได้ใกล้ชิดกับคนรักอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้อีกนะ...
>>>>> TBC
ปล.วันนี้อัพช้า เพราะเมื่อเช้าไม่ได้ไปทำงาน เหมือนจะอาหารเป็นพิษ เพราะไอ้มาม่าดิบซองเดียว :sad4:
-
เขื่อนนี่ ทั้งหื่นทั้งหวานเลยนะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แก้ตัวได้อย่างสวยงามนะจ๊ะเขื่อน
แบบนี้น้ำจะไปไหนรอดเนี่ย(แต่พึ่งรู้ว่าน้ำเป็นมาโซคิสซ์)
มิน่าล่ะ..
-
หวานชื่นรื่รรมณ์กันมากๆเลย :กอด1:
-
ตอนนี้หวานปนหื่น แต่น่ารัก ทั้งหนูน้ำ ทั้งเขื่อน :กอด1:
-
น่ารักจริง น่ารักจัง อิจฉาวุ้ย :o8:
-
จะน่ารักไปไหนเนี่ย
-
:-[ น่ารักจริงๆ คู่นี้ อิจฉานะเนี่ย
หมดขึ้นเต็มจอแล้วจ๊ะ หวานเกิน!!
-
หายไวไวนะครับ
เขื่อนนี่ไม่ได้เลยหื่นได้ตลอด
-
อิจฮาคนเว้ยเฮ็ย :m31:
-
เถื่อนๆ หนาวๆ ใช่เลย เขื่อนที่รัก จุ๊บๆๆ พี่กิฟท์นี่คือพี่ที่ดีถึงคิดไม่ซื่อแต่คงไม่ร้ายใช่ไหม?
-
น้ำน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะเนี้ย :impress2:
-
เอ่อ...ไรเตอร์พักก่อนก็ได้นะ รีดเดอร์เป็นห่วง :L2:
พรุ่งนี้ค่อยมาอัพต่อ :o8:
-
หุหุ เขื่อนในโหมดน่ารัก บีบีจัง อาการดีขึ้นยังอะ หายเร็วเร็วนะ
-
หวานๆกันก็ได้นี่หนา อิอิ
-
เขื่อนทำตัวน่ารักเป็นนะเนี่ย
-
บริโภคมาม่ามาก ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ อิๆ
ตอนนี้เขื่อนมันหื่นซ่อนหวาน :laugh:
-
เป็นอีกตอนที่น่ารักมากมาย
หวานจนน้ำตาลหกเรี่ยราดไปหมดแล้ว
:L2: :L2:
-
ตอนนี้หวานๆๆแบบน่ารักทั้งคู่
-
555 +++
น่ารัก กัน ไป ถึง ไหนนนนนนนนนนนนน
-
หวานกันจังเลยยย
-
:impress2: :oo1: :jul1: :z13:
:L1:
-
อ่านแล้วอยากมีคนดูแลแบบนี้จัง :-[
-
ตอนนี้หวานอ่า
ชอบ~~~!!!!!!
แต่ นู๋น้ำนี่ ยอมรับว่าเปนมาโซตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย = =
แต่ก้อดีน้า SM เราก้อชอบ คิคิคิ
-
เขื่อนทำแบบนี้ก็เป็นด้วยหราาาาา ว้าว
-
มีนวดมือให้น้ำด้วยอ่ะ
น่ารักชะมัดเลยอ่ะเขื่อนเนี้ย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
หวานได้อีก :man1:
-
จะสวีทกันเกินไปและนะ อิจฉาง่าาา :m16:
-
รักไรท์ค่าาาาาา
เป็นคนสม่ำเสมอมากเลยยยย :กอด1:
-
:haun4: :haun4:
-
น้ำน่ารักตลอดอ่ะ ^^
-
เขื่อนได้ใจอะตอนนี้ (>///<)b
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 27
“ไปไม่ได้จริงๆเหรอครับ”
“อืม เวลามันตรงกันพอดีน่ะ แต่เอาเป็นว่าฉันจะรีบนะ”
“แข่งคาราเต้ จะรีบได้ยังไงครับ ไม่ใช่ลอกการบ้านสักหน่อย”
“ก็รีบล้มฝ่ายตรงข้ามไง เอาแบบทีเดียวจอด แล้วจะได้รีบไปหานาย”
“เฮ้ย ไม่เอานะครับ รีบร้อนเดี๋ยวพลาดขึ้นมา”
“เอาน่ะๆ นายก็ต้องตั้งใจเหมือนกันนะ”
“ครับ ผมจะคิดถึงเขื่อนให้มากๆเลย”
“เฮ้ยๆ ไอ้สองคนนั้นน่ะ จะหวานไปถึงไหน ชาวบ้านเขารอกันอยู่นะโว้ย” เสียงเทมส์ที่โหวกเหวกดังขัดจังหวะขึ้นมาทำให้น้ำเพิ่งรู้ตัวว่าคนอื่นรออยู่ หันไปมองรอบๆก็เห็นเพื่อนรอให้พวกเขาไปขึ้นรถ รถมีอยู่สองคัน คันหนึ่งเป็นรถที่บ้านเขื่อน และอีกคันเป็นรถของคุณเดือนที่มาเป็นอาจารย์สอนเปียโนให้น้ำแทนอาจารย์ปฐพี
“ไอ้แทม มึงไม่มากับกูเรอะ” เขื่อนตะโกนใส่เพื่อนตัวเองที่เดินมาขึ้นรถคุณเดือนเนียนๆ
“มึงมีไอ้เทมส์แล้วไง กูก็มาคันนี้แทน ไปเหอะน่ะ อย่ามาทำแอ๊บแบ๊วต้องการคนเชียร์ ไม่น่ารักหรอกมึงอะ” แทมพูดจบแล้วก็รีบขึ้นมานั่งจองที่ข้างคนขับ ปล่อยให้น้ำและมะนาวนั่งข้างกันที่เบาะหลัง
“เขื่อน กูก็อยากไปคันนู้นอะ” เขื่อนหันมามองโมนด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายและตั้งท่าจะยกขาถีบ โมนจึงเข้าไปนั่งในรถดีๆ
“เขื่อน สู้ๆนะ” เขื่อนหันไปยิ้มให้น้ำที่โบกมือจากรถอีกคัน ก่อนที่ทั้งสองคันจะแยกย้ายกันออกไปคนละทาง
“คนเยอะมากเลยว่ะเขื่อน” โมนมองไปรอบๆสนามแข่ง บรรดานักเรียนที่มาเชียร์โรงเรียนตัวเองต่างจองที่นั่งกันแน่นขนัด แต่พวกโมนและเทมส์ไม่ต้องจอง เพราะนั่งกับพวกนักกีฬาได้ (อภิสิทธิ์ของนักกีฬาจากโรงเรียนนี้อะนะ)
“เออ แม่งจะมาทำไมกันนักหนาวะ” สีหน้าเขื่อนดูหงุดหงิด คงเพราะหงุดหงิดกับเสียงกรี๊ดกร๊าดเรียกชื่อตัวเองแน่ๆ
“พี่เขื่อนค้า พี่เขื่อน สู้ๆนะค้า”
“เขื่อนคะ สู้ๆนะคะ ชนะให้ได้นะ”
“น้องเขื่อน กรี๊ดๆๆๆ”
“เขื่อนนนนนน ”
“กูหนวกหู” เขื่อนหันมาตะคอกและถลึงตาใส่เพื่อน โมนส่ายหน้าและบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนกรี๊ด ถ้าหงุดหงิดนักก็ไประบายอารมณ์ใส่นักกีฬาฝั่งนู้นแทนสิ
“เออ ดี หึหึ” เขื่อนมองนักกีฬาฝั่งโน้นและยิ้มเหี้ยม คนที่ใกล้ชิดเขื่อนจะรู้กันดีว่ายิ่งมีคนมาเชียร์เขื่อนมาก ยิ่งเหมือนเป็นแรงกระตุ้นความโหดเหี้ยมซาดิสม์ขึ้นเท่านั้น เพราะเขื่อนจะหงุดหงิดกับเสียงกรี๊ดอย่างถึงที่สุดและไประบายอารมณ์กับคู่แข่งแทน
“มะนาว อีกฝ่ายดูมีฝีมือมั้ย ดูเก่งหรือเปล่า” น้ำยืนเกาะหลังมะนาวแน่นพลางชะโงกผ่านไหล่มะนาวไปยังกลุ่มผู้เข้าแข่งคนอื่น
“มะนาวจะไปรู้เหรอจ๊ะ ฝีมือคนเราไม่ได้ดูจากหน้าตาสักหน่อยนะ”
“โธ่มะนาวเนี่ย”
“เอาน่าๆน้ำ อย่าไปสนใจคู่แข่งเลย เธอตั้งใจให้มากๆก็พอนะ” น้ำหันไปขอความเห็นใจจากคุณเดือน รอยยิ้มสวยที่ส่งกลับมาทำให้น้ำใจชื้น
“ตั้งใจเล่นตามที่ฝึกมานะ จะแพ้ชนะก็ช่างมันเถอะ” น้ำมองหญิงสาวที่เหมือนเป็นเทพธิดามาโปรด แต่ยังไม่ทันจะซาบซึ้งก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต
“จ้องมากไปแล้วหนูน้ำ” เสียงทุ้มๆของแทมและสายตาเป็นประกายจ้องน้ำตาขวาง
“นี่แน่ะ อะไรของเธอ ใครจะจ้องชั้นก็เป็นสิทธิ์ของเขา ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยนะเจ้าเด็กน้อย” คุณเดือนหันมาแหวใส่แทมที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“น้ำตาล มันก็เป็นอย่างที่คุณเดือนว่า อย่าไปสนใจเรื่องคนอื่นเลยนะจ๊ะ เราตั้งใจทำเรื่องของเราให้ดีเถอะ” มะนาวบีบมือน้ำเบาๆ ใบหน้าสวยหวานยิ้มให้
“อือ น้ำจะพยายาม”
เสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วบริเวณ ซิมโฟนีหมายเลขเก้าที่เพิ่งจบลงเรียกเสียงปรบมือกึกก้อง น้ำหันหน้ามองทางคนดู คนดูจำนวนมากต่างปรบมือให้กับการเล่นของเขา น้ำลุกขึ้นโค้งให้คนดู ก่อนจะเดินเข้าหลังม่านไป
“ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับคุณเดือน พอนั่งลงบนเก้าอี้ สมองมันก็ตื้อไปหมด” น้ำรีบเดินมาหาคุณเดือนตรงที่นั่งหลังเวที ใบหน้าหญิงสาวเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“เธอเล่นดีมากเลยนะน้ำตาล ดีมากๆ จังหวะเป๊ะ ไหลลื่น สุดยอดมากเลย” คุณเดือนมีท่าทีตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“เอ่อ...ก่อนจะคุยกันต่อ มีเรื่องว่ะน้ำ” แทมพูดขัดจังหวะขึ้นมา น้ำหันไปมองแทมที่ท่าทางเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์
“เขื่อนมันบาดเจ็บว่ะ” เหมือนตัดสัญญาณเชื่อมต่อในสมองไปที่เรื่องของเขื่อนเพียงเท่านั้น น้ำจำได้เพียงว่าตัวเองนึกถึงเรื่องของเขื่อนและนั่งรถคุณเดือนออกมาที่สนามแข่งคาราเต้ ลืมแม้กระทั่งว่ายังไม่ได้ฟังผลการแข่งของตัวเอง!!
“เขื่อน!” เสียงหวานตะโกนก้องกลางสนามแข่ง เบื้องหน้าคือภาพของคนรักที่ใบหน้าซีดขาว เหงื่อไหลโทรมกาย หน้าคมนั้นดูเกร็งเครียดเข้ากับบรรยากาศโดยรอบ
“น้ำ มาได้ยังไง แล้วแข่งล่ะ” เขื่อนตกใจกับร่างบางนั้นที่ถลาเข้าไปหาอย่างไม่กลัวสายตาใคร
“เขื่อน โมนโทรไปบอกว่าเขื่อนบาดเจ็บ ผมเลยรีบมา นี่เขื่อนเป็นยังไงบ้างครับ” น้ำละล่ำละลักพูด เสียงหวานสั่นเครือ ยิ่งเห็นหน้าเขื่อนที่ดูเขม็งเกร็งก็ยิ่งใจเสีย
“ไม่เป็นไรมากหรอก แค่เหมือนว่าแขนจะหักน่ะ”
“แขนหัก!! ไม่ได้นะ ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว” เขื่อนกุมขมับ ไม่น่าบอกเลยว่าแขนหัก
“ไปไม่ได้หรอกน้ำ เหลืออีกแค่รอบเดียว ก็จะชนะแล้ว ถ้าฉันไม่ลง แล้วใครจะจัดการไอ้หมอนั่นที่มันขี้โกงหักแขนฉันละ”
“จะบ้าเหรอ ไม่เอานะ ถ้าเขื่อนเป็นอะไรไปล่ะผมจะทำยังไง” น้ำตั้งท่าจะร้องไห้รอมร่อ เห็นเขื่อนเจ็บขนาดนี้ เขาไม่ยอมให้แข่งแน่
เสียงประกาศเรียกให้เขื่อนลงสนามดังขึ้น พอน้ำได้ยิน จึงล็อกแขนเขื่อนแน่น ไม่ยอมให้ไป เขื่อนกวักมือให้โมนกับแทมที่ยืนหน้าเครียดเดินเข้ามาล็อกน้ำเอาไว้
“เขื่อน!! ไม่เอานะ อย่าแข่ง เดี๋ยวก็บาดเจ็บมากกว่านี้หรอก” เขื่อนเดินเข้าสนามไม่สนใจเสียงโวยวายของน้ำ เบื้องหน้าเห็นแต่ใบหน้าคู่แข่งจอมขี้โกงที่ทำหน้าแสยะยิ้มให้
“มึงเป็นเกย์หรอกเรอะ ไอ้เขื่อน สมควรแล้วละ ที่ตุ๊ดอย่างมึงถูกกูหักแขน” มันชื่ออะไรเขื่อนไม่รู้ แต่ขอขนานนามมันว่าไอ้ชาติชั่วหมายเลข 1
“แต่เมียมึงก็น่ารักดีนะ หน้าหวานยังกับผู้หญิง” สติเส้นสุดท้ายถูกดึงจนขาดไปพร้อมกับเสียงกรรมการให้สัญญาณเริ่มได้ ขาซ้ายที่ยังแข็งแรงดีและขาขวาที่ฟิตเปรี๊ยะประโคมเตะดังอั้กเข้าที่สีข้าง ไอ้ชาติชั่วหมายเลข 1 ในสายตาเขื่อนลงนอนกองจุกแอ้กที่พื้น ไม่ทันจะลุกขึ้นมาสู้ก็โดนอัดว้ำจนกรรมการต้องนับ
“สัตว์ ปากดีนักนะมึง” เขื่อนสบถเบาๆ ใส่คู่แข่งที่นอนกองที่พื้น ใบหน้าคมสายตาเป็นประกายนึกถึงตอนที่ตัวเองเผลอนึกถึงน้ำจนเหม่อไปชั่วขณะและถูกไอ้ชาติชั่วหมายเลข 1 แอบใช้ท่าผิดกฎเล่นจนเขาแขนหัก
“ทีมน้ำเงิน ชนะ!!!” สิ้นเสียงกรรมการนับ คู่ต่อสู้ไม่สามารถแข่งได้ ปีนี้โรงเรียนของเขาได้รางวัลชนะเลิศมาครองอีกครั้ง
“เขื่อนนนนนน” หันไปมองที่สนาม เจ้าร่างบางๆผิวขาวเหมือนเด็กผู้หญิงวิ่งฝ่าตรงมาที่เขา เขื่อนอ้าแขนรับแรงกระโดดที่พุ่งตรงมา ใบหน้าหวานซุกที่อกเสื้อเขาอย่างไม่รังเกียจเหงื่อที่ไหล
“ฉันชนะแล้วนะ ดีใจมั้ย” ยกแขนอีกข้างที่ไม่เจ็บมาลูบหัวนุ่มๆนั้น
“ไม่เลย ฮึก...ผมใจเสียแทบแย่ นึกว่าถ้าเขื่อนตาย..ฮึก”
“บ้าแล้ว แขนหักไม่ตายหรอกน่า แล้วนี่ก็ยังอยู่ดีด้วย ว่าแต่ผลแข่งของน้ำละ เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่รู้ ผมรีบมาหาเขื่อน” เขื่อนมองเจ้าตัวที่กอดเขาแน่นและเงยหน้ามองที่สนาม แม่เจ้า ทั้งสนามมองกันตาเป็นมัน ความลับไม่เป็นความลับแล้วทีนี้ แต่เขาก็ไม่คิดจะปิดนี่นะ ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีคนมายุ่งกับเจ้าซีดของเขาอีก
“น้ำตาล ผลออกมาแล้วนะจ๊ะ” เขื่อนหันไปมองทางมะนาวที่กระโดดโลดเต้นอยู่ริมสนาม เขื่อนพาน้ำให้เดินเข้าไปข้างใน คุณเดือนกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“เธอชนะแล้วนะน้ำ!” คุณเดือนร้องบอกเสียงดัง ใบหน้าสวยดูตื่นเต้น น้ำหันไปมองคุณเดือนอย่างอึ้งๆในชัยชนะของตัวเอง
“เธอดังแล้วนะน้ำ ระดับประเทศแล้วนะ” คุณเดือนแทบกรี๊ด
“ผม..ผมชนะจริงเหรอเนี่ย” น้ำชี้หน้าตัวเองแล้วหันไปหาเขื่อน
“นายไม่ได้ฝันไปหรอก” เขื่อนยิ้มให้น้ำอ่อนโยน
“ดีจังเลยนะจ๊ะ ทีนี้น้ำก็คงไปเรียนต่อต่างประเทศได้สบายๆแล้วละ ผลงานขนาดนี้ต้องได้ทุนด้วยแน่ๆเลย” มะนาวพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“นี่เธอดีใจหรือเปล่าน้ำ ชั้นเห็นเธอทำหน้านิ่งเชียว หรือว่าใช้อารมณ์ไปกับการตกใจเรื่องนายเขื่อนเสียหมดแล้ว” คุณเดือนล้อ ทำเอาน้ำหน้าแดง
“ดีใจสิครับ แต่ผมตกใจมากกว่า อะไรๆมันก็ประดังเข้ามาทีเดียวเลย” น้ำเกาหัวแก้เก้อ
“อืม ไม่แปลกหรอก ใครเขาจะหลายหลายอารมณ์ได้เหมือนคุณเดือนล่ะครับ” แทมพูดแล้วก็รีบเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือมหากาฬของเดือนทันที
“ผมว่าเราไปฉลองที่บ้านผมกันดีมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะทำมื้อใหญ่เลี้ยงเอง” น้ำเสนอขึ้นมา ทุกคนพยักหน้าและรีบพากันไปที่บ้านของน้ำ รถสองคันมุ่งตรงไปยังบ้านน้ำ แต่คราวนี้มีการจัดขบวนกันใหม่ โดยน้ำมานั่งกับเขื่อนและเทมส์ ส่วนโมนย้ายไปนั่งกับมะนาวที่รถคุณเดือนแทน พอไปถึงบ้านน้ำ อาหารมื้อใหญ่ก็ค่อยๆถูกลำเลียงมาด้วยฝีมือน้ำและคุณแม่ที่ลางานมาเชียร์ลูกโดยเฉพาะ ความเฮฮาดำเนินไปจนสี่ทุ่มทุกคนจึงค่อยแยกย้ายกลับบ้าน
“วันนี้เป็นยังไงบ้างลูก” แม่เดินลงมานั่งข้างน้ำที่กำลังคุดตัวอยู่บนโซฟาฟูนุ่มหลังจากทุกคนกลับไปแล้ว รวมทั้งเขื่อนที่ต้องกลับไปฉลองกับคุณแม่อลิซอีกรอบ
“ตื่นเต้นมากเลยครับ แต่ก็ดีใจมากกว่า”
“ลูกแม่เนี่ย เก่งจริงๆเลยนะจ๊ะ”
“ดีนะครับ ที่แม่ไม่คาดหวังให้ผมเป็นหมอ ถ้าแม่คาดหวังให้ผมเป็นหมอ ผมคงไม่เก่งอย่างที่แม่ชมแน่เลยครับ”
“คนเราไม่เหมือนกันสักหน่อย ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ไปคาดหวังให้คนอื่นเป็นอย่างที่เราต้องการหรอกจ้ะ”
“ผมดีใจที่แม่เข้าใจผมนะครับ” น้ำขยับไปกอดแม่เอาไว้แน่น
“นี่ขนาดแม่เข้าใจลูกน้า...แต่เรื่องบางเรื่องลูกก็ไม่เล่าให้แม่ฟังเสียที” น้ำชะงักกับน้ำเสียงเรื่อยๆของแม่ คงจะเป็นอย่างที่เขื่อนว่า แม่อาจจะรู้แล้ว...
“แม่ครับ ไม่ว่าผมจะเป็นยังไง แม่ก็ไม่รังเกียจผมใช่มั้ย” น้ำเงยหน้าถามแม่ ดวงตาหวานของลูกที่ถอดแบบมาจากแม่ช่างดูใสแจ๋วออดอ้อน แม่ถอนหายใจและลูบหัวน้ำ
“ถ้าแม่ป่วยเป็นโรคสังคมรังเกียจ น้ำจะรังเกียจแม่มั้ย” น้ำส่ายหน้าแทนคำตอบ
“แม่ก็ไม่รังเกียจน้ำหรอกลูก ไม่ว่าน้ำจะชอบผู้ชาย หรือชอบผู้หญิง น้ำก็เป็นลูกแม่เสมอ” แม่ยิ้มให้ลูก แต่ลูกกลับหน้าแดงก้มหน้างุด
“ถ้าน้ำจะคบกับผู้ชายก็ไม่แปลกหรอกลูก ก็หนูน่ะ หน้าถอดแบบแม่มาขนาดนี้ หน้าหวานเหมือนเด็กผู้หญิง จะคบกับผู้หญิงก็กลัวจะไปแข่งสวยกับเขาเสียด้วยซ้ำ” แม่หยิกแก้มเนียนของลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว
“แม่อ้ะ จริงๆน้ำก็ชอบผู้ชายนะครับ แต่เพราะเขื่อนนั่นแหละ...”
“ฮิฮิ ลูกแม่สวยเลือกได้สินะ”
“แม่อ้ะ เห็นมั้ย ผมไม่อยากบอกก็เพราะแบบนี้ละ แม่ชอบล้อผม”
“เอาละๆ ไม่ล้อแล้วจ้ะ ฮิฮิ”
“แล้วแม่รู้ได้ยังไงครับ แม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร” น้ำเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้ถูกล้อได้อีก
“ก็ท่าทางของลูกเขื่อนฟ้องขนาดนั้น” น้ำขมวดคิ้ว ไม่ชินเสียทีที่แม่เรียกคนอื่นนอกจากเขาว่าลูก
“มานอนค้างเป็นประจำ ท่าทางหวงก้างเวลากิ๊ฟท์มาหา แถมที่สำคัญ....แม่ยังเคยเห็น...” แม่อ้ำอึ้งไม่พูดต่อ น้ำใจหายวาบ อย่าบอกนะว่าแม่เห็นเขากับเขื่อนกำลัง...!!!
“แม่เคยเห็นลูกเขื่อนหอมแก้มตอนที่ลูกเผลอหลับไปหน้าโซฟา” น้ำมองใบหน้าแดงก่ำของแม่อย่างโล่งอก สักพักก็เปลี่ยนเป็นหน้าแดงไปด้วยกันทั้งคู่ โชคดีนะ...ที่เห็นแค่นั้น...
“แต่ยังไงถ้าคิดจะคบกัน ก็ต้องดูแลกันให้ดีนะลูก คอยช่วยเหลือกันอย่าทิ้งกันละ” แม่ลูบหัวน้ำและกอดลูกชายแน่น น้ำกอดตอบแม่ตัวเองด้วยความรักที่มีให้แม่จนหมดหัวใจ น้ำดีใจที่แม่เข้าใจเขาเสมอ... ดีใจที่แม่ดีกับเขื่อน เหมือนที่ดีกับเขา แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่ลืม ก็คือแม่ที่เป็นที่หนึ่งในใจเขาเสมอมาและตลอดไป
>>>>> TBC
-
แม่ของน้ำน่ารักจัง...ตอนนี้มีแต่เรื่องดี ๆ ตอนหน้าก็ขอเรื่องดีๆ แบบนี้นะ
-
หม่ามี๊ยอมรับแว้ววววววว :o8:
โอก้าซังคาวาอิเนะ~ :o8:
-
แม่น้ำน่ารักเนะ เข้าใจลูก ๆ ดี
-
คุณแม่น่ารักจัง ดีใจแทนน้องน้ำและเขื่อน
-
คุณแม่ยอรับ
งี้ต้องแต่งงาน
-
เป็นคุณแม่ที่ดีจริง ๆ
-
คุณแม่ชนะเริศ !
-
แด่คุณแม่ :L2:
-
หนูน้ำช้านนนน สาวแตกไปแว๊ววววววววว
ว่้าแต่อิเขื่อนแมร่งโหดตลอดเวลา แค่เสียงกริ๊ดยังสามารถนำเป็นพลังได้ ฮ่า ฮ่า
-
“แม่อ้ะ จริงๆน้ำก็ชอบผู้ชายนะครับ แต่เพราะเขื่อนนั่นแหละ...”
น่าจะเป็นชอบผู้หญิง หรือเปล่าคะ?
ยังไงก็รองานเปิดตัวลูกสะใภ้อย่างเป็นทางการนะคะ
-
โชคดีจริง ๆ ที่แม่เห็นแค่นั้น...เขื่อนยิ่งหื่นไม่เลือกสถานที่อยู่ :laugh:
-
แม่ของน้ำน่ารักมากเลย
-
สุดยอดคุณแม่ค่ะ o13
ชีวิตจริงจะมีแบบนี้บ้างมั้ยหนอ? >_<
-
:กอด1: คุณแม่น่าร๊าก~~~!! ที่ซู๊ด~~~!! :-[ ดีนะที่เห็นแค่นั้น คิดเหมือนกัน คึคึ
-
โดดกอดแม่น้ำหนึ่งหมับ
แม่นี่น่ารักจังเลยน๊า
-
คุณแม่ขัดขวางความต้องการของลูก
เป็นคุณแม่ในฝันของลูกๆ ทุกคนเลย
-
น่านนนนน
ได้รับการยอมรับจากผู้ใหญ่
ว่าเเร้วก้อนะ นายเขื่อน ยกขันหมากมาขอเรย
555+
-
เอ เขื่อนไม่ต้องไปโรงบาลหรอ แขนหักอ่ะ งงๆๆ
แต่แม่นี่ช่างสังเกตุ ดีจัง คบเปิดเผยได้ อิอิ
-
ขอ+1 ให้กับคุณแม่ของน้ำ ผู้ที่เข้าใจโลก
-
น่ารักกกกกกกกก
คุณแม่น่ารักมากอ่ะ. อิอิ
เขื่อนเอ๋ยยย. ความลับแตก
คราวนี้แหละแฟนคลับเพียบบบ
-
คูณแม่น่ารักอะๆๆๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแม่น่ารักจริงๆๆๆเลย
ดีที่เห็นแค่นั้นไม่งั้นหัวใจวายตายเขื่อนยิ่งหื่นๆๆอยู่
-
คุณแม่น่ารักมาก
:L2: :L2:
-
คู่แม่ลูกคู่นี้น่ารักอ่า~ :-[
น้ำรักกับเขื่อนไปนานๆนะลูก :call:
-
คุณแม่ประเสริฐมากกก o13
ดีจัยแทนน้ำกับเขื่อนจริงๆค่ะ :L2:
-
คุณแม่น่ารักสุดๆๆ o13
-
ความรักและความเข้าใจของคนเป็นแม่ ที่รักและเข้าใจในสิ่งที่ลูกเป็น :L1:
-
คุณแม่น่ารัก มิน่า หนู น้ำตาล ถึงน่ารัก :กอด1:
-
:กอด1: คู่นี้น่าร้ากกกกกกก
-
แม่ของน้ำนี่ดีจังเลยน้า
ยอมรับด้วย
แม่แอบเห็นด้วยนะเนี้ย
ที่หลังก็แอบๆ ทำบ้างนะเขื่อนกับน้ำอ่ะ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
คุณแม่น่ารักมากเลย เข้าใจลูก
ยินดีด้วยกับเขื่อแล้วก็น้ำนะ :L2:
-
โล่งอก ถ้าแม่เห็นตอนที่กำลังจุ๊กจิ๊กกันล่ะก็ :haun4:
แต่คุณแม่ใจดีจัง รักคุณแม่มากเลย :man1:
-
ประทับใจสุโค่ยยย!! :mc4:
:monkeysad:
-
คุณแม่นู๋น้ำน่ารักจังเลย^o^
-
ดีนะที่เเม่เห็นเเค่หอมเเก้มอ่ะ 555
-
แม่ของน้ำน่ารักจังเลย
-
:-[ :-[
-
อ๊ายยย คุณแม่น่ารักมากค่า
กดไลค์ๆ อิอิ
-
ทางบ้านไฟเขียวทั้งคู่
หวังว่าต่อไปก็จะมีแต่เรื่องดีๆน่ะ :กอด1:
-
คุณแม่น่ารัก :-[
-
คุณแม่น้ำเข้าใจ
คุณแม่อลิซของเขื่อนก็น่าจะยินดี...ใช่มั้ยคะ
เรื่องร้ายๆอย่าเพิ่งเข้ามาอีกเลยน๊าาาา
-
กรี๊สสสๆๆๆ คุณแม่ สุดยอดค่าา
-
รักคุณเเม่ที่สุดเลยค่ะ
รออ่านนะค่ะ :ped149: :ped149:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
o18 หลงรักเขื่อนกับน้ำตาลจนหมดหัวใจเลยอ่า :z2:
แล้วเมื่อไหร่โมนจะรุกมะนาวซักทีหว่า หึหึ
แทมมาทีหลังยังเหมือนก้าวหน้ากว่าเลย o13
-
อ่านทันแล้ว...น่ารักๆ :haun4:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้อัพให้สองตอนเลยนะค้า
วันหยุดทีไรลืมทู้กทีเลย T T
ขอโทษที่ทำให้รอค่า
-
จะรอค่ะ...
-
รอได้จ้า เพราะนายเขื่อนน่ารักขึ้นทุกวั้น ทุกวัน จริงปะน้ำตาล อิ อิ
-
เห็นหายไปหลายวัน นึกว่าไม่ฉะบายซะอีก
อ่ะดันไว้ให้นะคับ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 28
“มันจริงเหรอครับเขื่อน ที่เทมส์บอกว่าจะพาคนที่ชอบมาแนะนำกับเพื่อนๆ” เขื่อนพยักหน้ารับแทนคำตอบ
“เห็นเทมส์มันบอกว่าไปจับมาได้ตอนไปดูเขื่อนแข่งคาราเต้น่ะน้ำ” โมนหันมาบอกน้ำจากเบาะด้านหน้า ตอนนี้ทั้งสามคนกำลังมุ่งหน้าไปบ้านของคุณเดือน เพื่อรับคุณเดือนไปร้านอาหารที่จองเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
“โห...ไม่น่าเชื่อว่าเทมส์จะเป็นคนที่ทำอะไรได้เป็นทางการมากเลยนะครับ”
“มันเป็นคนแบบนี้แหละน้ำ พวกฉันน่ะ ถึงจะดูไม่เอาถ่าน แต่ก็ทำอะไรมีสาระเป็นนะ” เขื่อนยกแขนขึ้นมาพาดไหล่น้ำและมองด้วยสายตาอบอุ่น อย่างว่าแหละนะ ช่วงนี้ความรักมันกำลังผลิบานไปได้สวย อะไรๆก็หวานไปหมด
“กูจะอ้วก อย่ามาหวานในรถกูได้มั้ย!!” เขื่อนเอื้อมแขนไปเบิ๊ดกะโหลกโมนที่หันมาทำหน้าจะอ้วกใส่
“แล้วมะนาวไม่มาเหรอโมน” น้ำเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องแทนก่อนที่สองเพื่อนรักจะวางมวยกัน แต่กลับกลายเป็นว่ายกมาพูดผิดเรื่องซะอีก
“เขาไม่มาหรอก เขาจะมาทำไมละ” เสียงตัดพ้อของโมนทำให้น้ำร้องอ๋อ ที่แท้สาวเจ้าก็ไม่ยอมตอบรับไมตรีสักทีสินะ
“อย่าไปพูดกับคนมืดมนเลยน้ำ เห็นแล้วหดหู่”
“เออ ใช่สิ กูมันหดหู่ กูมันคนไม่มีความรักในหัวใจ ใครจะเหมือนมึงละไอ้เขื่อน”
แล้วเสียงตัดพ้อน้อยใจระคนกับเสียงเยาะเย้ยดังสนั่นรถไปจนถึงบ้านของเดือน
“พวกเธอนั่งกันก่อนเลยนะ ชั้นขอไปคุยงานแป๊บนึง” เดือนจัดที่ให้พวกเขื่อนนั่งในห้องรับแขก ส่วนตัวเองเดินเข้าไปในห้องทำงานฝั่งตรงข้าม ท่าทางดูร้อนรน
“โรงเรียนที่นิวยอร์คโทรมาน่ะ ว่ามีปัญหาเรื่องงานจัดแสดงเดือนหน้า” แทมยักไหล่บอกกับน้ำที่ทำหน้าสงสัย
“เปล่าครับ ผมไม่ได้สงสัยเรื่องคุณเดือน แต่ผมแค่สงสัยว่าแทมมาทำอะไรที่นี่” น้ำถามกลับด้วยสานตาแป๋ว ทำเอาแทมไปไม่ถูก เขินแต่ก็ด่าไม่ออกเพราะน้ำไม่มีเจตนาร้าย
“มาเฝ้า ทำไมวะ มาเฝ้าไม่ได้เรอะ” แทมหันหน้าไปอีกด้านเพื่อหลบสายตาสงสัย
“หรือว่าแทม...”
“ไม่ใช่เว้ย อย่าคิดลามก คุณเดือนเขาใจแข็งยังกับหิน ไม่ยอมฉันง่ายๆหรอก” น้ำ เขื่อนและโมนทำตาวาว ไม่ต้องพูดอะไรแทมก็เผยออกมาหมด น้ำมองใบหน้าหล่อใสของแทมอย่างนึกขัน แสดงว่าแทมคงร้อนรนเรื่องคุณเดือนเอาเรื่อง
“คุณเดือนเขาสเน่ห์แรง มีแต่หนุ่มๆมาขายขนมจีบ ถ้าฉันไม่เกาะติดแบบนี้คงถูกคาบไปกิน” ภาพลักษณ์แปลกใหม่สำหรับน้ำ จากคนที่เอาแต่แกล้งเพื่อนสนุกเฮฮาไปวันๆ ตอนนี้เริ่มดูเหมือนชายหนุ่มขึ้นทุกวัน ถึงตอนนี้แล้ว ทุกคนคงก้าวไปใกล้ความเป็นผู้ใหญ่กันมากขึ้นแล้วสินะ
“มึงก็พยายามตื๊อเข้าดิวะ เขาจะต้องใจอ่อนสักวันแหละ” โมนเสนอขึ้นมาบ้าง
“แบบไอ้โมนไงมึง เฝ้ามาตั้งหลายปี ยังไม่ได้แดก ฮ่าๆๆ” โมนหันมามองเขื่อนตาขวาง ก่อนจะพึมพำด่าแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องจริง
“คุณเดือนไม่เคยยอมให้กูเข้าใกล้เลยว่ะ เดินไปใกล้หน่อยเจ้าหล่อนก็หาเรื่องเดินหนี บ่ายเบี่ยงตลอด”
“ก็ปล้ำสิวะ โอ๊ย” เขื่อนโพล่งขึ้นมาแล้วก็ร้องโอ๊ยเพราะถูกน้ำหยิกตรงต้นแขนข้างที่ใส่เฝือกอยู่
“แนะนำแต่เรื่องทุเรศนะเขื่อน” หันไปขู่ฟ่อใส่แล้วก็มาคุยกับแทมต่อ
“แทมก็ต้องให้เวลาคุณเดือนเขาบ้างนะ คุณเดือนเขาเป็นผู้ใหญ่ การที่เขาจะต้องมาคบกับคนที่อ่อนกว่า 6 ปี เขาก็ต้องคิดนาน เพราะเขาเลยวัยเราไปแล้ว จะให้มาเย้วๆแบบเราอีกคงไม่ดี”
“อืม ก็คิดแบบหนูน้ำเนี่ยแหละ เลยทนรอ เพราะฉันก็คิดว่าชอบเขาจริงๆละนะ”
“ผมก็ดีใจที่โมนเข้าใจ แต่จะให้ดีเลิกเรียกผมว่าหนูน้ำจะดีกว่านะ”
“น่ารักดีออก หนูน้ำ” อันนี้เขื่อนเป็นคนพูด แถมยังดึงหัวน้ำไปฟัดๆเหมือนเห็นเป็นลูกหมาเสียอีก
“ชั้นไปแต่งตัวแป๊บนะจ๊ะ รอหน่อยนะ” หันไปมองที่ประตูก็เห็นคุณเดือนออกจากห้องทำงานและเดินขึ้นข้างบนไปเปลี่ยนชุดแล้ว
“เฮ้อ ดีนะ กูมาเร็ว ผู้หญิงแต่งตัวนานสัด” โมนถอนหายใจ
“เดี๋ยวมึงมีเมียก็ต้องทำใจให้ชินนะ ดูอย่างกูนี่ ชินเสียแล้ว เพราะหนูน้ำเขาแต่งตัวนานมากกกกก” เขื่อนลากเสียงยาว ไม่ใช่เพราะต้องการเน้นว่านานจริงๆ แต่เป็นเพราะถูกน้ำหยิกแก้มจนเสียงยานต่างหาก!
“ไม่ได้ ไม่เอาชุดนี้ คุณเดือนไปเปลี่ยนเลยนะ พวกมึงห้ามดู น้ำด้วย ห้ามมองนะ” แทมลุกพรวดเมื่อเห็นชุดที่เดือนใส่ลงมาและรีบเดินไปบังเอาไว้
“อะไรกัน ชั้นโตแล้วนะ จะใส่อะไรก็เรื่องของชั้นสิ” น้ำชะโงกมองว่าคุณเดือนใส่ชุดอะไร แล้วก็ต้องงง เพราะมันก็เป็นแค่แม็กซีเดรสยาวสีเขียว โป๊นิดหน่อยก็แค่ตรงอก ที่เป็นสายเดี่ยว และเพราะคุณเดือนเป็นสาวอึ๋มไซส์ใหญ่ มันเลยล้นออกมาบ้าง แต่โดยรวมก็เซ็กซี่ดี
“สวยมากเลยครับคุณเดือน” น้ำชมเปาะ เดือนยิ้มหวานกลับมาให้
“ขอบใจจ้ะ มีแต่เด็กบ้านี่แหละที่ไม่ชอบ อะไรนักหนา เธอเป็นพ่อชั้นเหรอ!!” ท้ายประโยคเป็นเสียงแหวแหลมปรี๊ดก่อนเธอจะเดินชนแทมให้หลีกทาง
“ไม่โชว์ตอนนี้ จะให้ไปโชว์ตอนไหนวะแทม” โมนตบบ่าเพื่อนเบาๆแล้วเดินออกไปเปิดประตูรถให้คุณเดือน
“กูจะนั่งข้างคุณเดือนนนน” แทมตะโกนลั่นและรีบวิ่งตามไป
“เมื่อไรจะมาน้า...ชั้นอยากเห็นแฟนของเทมส์จังเลย”
“คุณเดือน เทมส์บอกว่ายังไม่ใช่แฟนนะครับ”
“แหม มันก็เหมือนกันแหละน้ำตาล” เดือนหันมาตอบน้ำและยังคงนั่งยุกยิกบนเก้าอี้โซฟาในร้านอาหาร
“เขื่อนๆ กูจะกินกุ้งแช่น้ำปลา สั่งด้วยสิ” เสียงโมนสั่งอาหารผ่านเขื่อนอีกต่อหนึ่ง ดูจากระยะเวลารับออเดอร์กว่าสิบนาทีนี้ อาหารคงจะล้นโต๊ะแล้วละ
“เฮ้ยๆๆ มาแล้วๆ นั่นไง” จู่ๆแทมก็ชี้มือไปทางประตูร้าน เห็นเทมส์เดินสูงชะลูดเด่นเป็นสง่าเข้ามาคนเดียว??
“อ้าว ไหนละวะที่มันบอกจะพามาด้วย”
“เทมส์ ทางนี้โว้ย” โมนตะโกนเรียกเทมส์และโบกมือให้ ทุกคนมองท่าทางของเทมส์ที่หันไปยิ้มทางด้านหลังและคว้ามือของคนๆหนึ่งมาด้านหน้า
“ไหนวะเทมส์ คนที่มึงบอกจะพามาอะ”
“แอบอยู่ข้างหลังนี่ไง ออกมาสิคุณพริ๊นซ์ จะแอบทำไมล่ะ” เทมส์ดึงร่างที่แอบอยู่ข้างหลังออกมาซึ่งนั่นเรียกเสียงตกใจได้ถึงสองเสียง
“เฮ้ย ยัยเดือน”
“อ๊ะ พริ๊นซ์”
“เธอมาได้ยังไง/นายมาได้ยังไง” ทุกคนหันไปจ้องเดือนและคนที่มากับเทมส์อย่างแปลกใจ
“แหม ชั้นก็นึกแล้ว ในโลกนี้จะมีคนชื่อพริ๊นซ์สักกี่คนเชียว ชื่ออลังการแบบนี้น่ะ ฮิฮิ” คุณเดือนยิ้มร่าเริงท่าทางสนุกสนาน
“ทำไมละ ชื่อชั้นอลังการแล้วใครจะทำไม” น้ำจ้องมองพี่ชายคนสวยตรงหน้าอย่างสนใจ ทำไมคนๆนี้ถึงสวยได้ขนาดนี้นะ สวยจนเขาไม่อยากละสายตา
“เธอ มองหน้าชั้นทำไม” พี่ชายหน้าสวยคงรับรู้ว่าน้ำจ้อง เพราะเขาหันขวับมาและถามเสียงเข้ม
“เอ่อ ผมแค่มองว่าคุณพริ๊นซ์สวยจริงๆนะครับ ผิวก็เนียน ปากก็สวย จมูกก็สวย” น้ำตอบไปตามที่คิด
“เอ่อ ขะ ขอบใจ” พี่ชายคนนั้นหน้าแดงและขอบใจเสียงอึกอัก
“พริ๊นซ์ คนนี้ไงล่ะ น้ำตาลที่เป็นศิษย์คนใหม่ของชั้นน่ะ” เสียงคุณเดือนแนะนำให้พี่ชายหน้าสวยรู้จักกับน้ำ ใบหน้าสวยๆนั้นหันมามองน้ำอีกครั้ง ทำเอาน้ำใจเต้น
“ได้เพื่อนชั้นสอนก็ตั้งใจล่ะ เพื่อนชั้นคนนี้น่ะเก่งเอาเรื่องเลยนะ” เสียงหวานนั้นหันมาพูดเชิงสั่งสอน น้ำยิ้มกว้างและรับคำ
“ครับ”
“คุณพริ๊นซ์ จะมองอะไรนักหนา” เสียงตะคอกห้วนๆของเทมส์ทำให้น้ำหันไปมอง ทำไมเทมส์ต้องทำหน้าบึ้งด้วยนะ
“อะไรของเธออีกละ” คุณพริ๊นซ์ถามกลับเสียงดัง
“จะมองพวกมันทำไมนักหนา คิดจะนอกใจผมเรอะ” น้ำอึ้ง คุณพริ๊นซ์แค่มองเฉยๆ เทมส์ยังหึงขนาดนี้เลยเรอะ พอกับเขื่อนเลยอ้ะ
“แหมๆๆ เทมส์ เพื่อนชั้นไม่ใช่คนหลายใจหรอกนะ” คุณเดืนอพูดกลั้วหัวเราะออกมา แต่ดูท่าทางคุณพริ๊นซ์จะไม่ค่อยปลื้ม
“นั่นสิเทมส์ ผมว่าคุณพริ๊นซ์เขาดูไม่น่าจะหลายใจหรอกนะ” น้ำจึงช่วยพูดให้เทมส์หายหงุดหงิดอีกแรง
“เอาละๆ ผมว่าเรามาทานกันเถอะ เดี๋ยวจะดึกกันไปใหญ่นะครับ” โมนชักชวนให้ทุกคนหันมาสนใจอาหารตรงหน้า ดีเหมือนกัน น้ำรู้สึกว่าเขาหิวจะแย่แล้ว
“เฮ้ย ไม่ได้ ต่างคนต่างกลับบ้านไปดิ” เทมส์ประท้วงเสียงดังเมื่อได้ยินบรรดาสาวๆ(?) ลงมติกันว่าจะไปปาร์ตี้ชุดนอนเพื่อกระชับความสัมพันธ์กันที่บ้านคุณพริ๊นซ์
“ทำไมจ๊ะ พวกชั้นจะไปค้างกันประสาสาวๆ พวกเธอมีปัญหานักรึไง” คุณเดือนทำหน้ายียวนใส่เทมส์ประมาณว่าอย่างเธอจะทำอะไรด้ายยยยยย
“แทม เขื่อน มึงจัดการคนของมึงดิวะ แม่ง ทำงี้ไม่ได้นะ” เทมส์หันไปหาตัวช่วยรอบๆ แต่ทั้งแทมและเขื่อนก็ต่างหลบตาประมาณว่ากูคงช่วยไม่ได้หรอกนะเพื่อน
“เอาน่า กลับเถอะเทมส์ ไปเอ็นจอยกับพวกกูละกัน ปล่อยพวกเขาไปเฮฮากันบ้าง” โมนออกแรงลากเพื่อนที่โวยวายอย่างไม่ลดละให้ยอมตัดใจและออกไปขึ้นรถด้านนอก
“ทำไมวะเขื่อน มึงไม่ช่วยห้ามน้ำบ้างละ กูอยากจะไปจี๋จ๋ากับคุณพริ๊นซ์ของกูอ้ะ” เทมส์ยังคงคร่ำครวญทั้งที่ขึ้นรถมาแล้ว
“มึงคิดว่ากูไม่อยากจี๋จ๋ากับน้ำตาลของกูเหรอวะ แต่จะทำไงได้ เจ้าตัวเขาอยากไป ขืนกูห้ามมากก็เป็นน้ำหูน้ำตาอีก แถมลำพังมีแค่แขนข้างเดียวก็ไม่อยากไปให้น้ำมันทุบเล่นหรอกนะ”
“นี่มึงกลัวเมียแล้วใช่มั้ยเขื่อน” เขื่อนพยักหน้ารับที่โมนพูดอย่างไม่อาย
“อะไรวะ เพื่อนกูเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” เทมส์ไม่อยากจะเชื่อ เขื่อนเปลี่ยนไปขนาดนี้เพราะไอ้หน้าหวานตัวเล็กๆขาวๆคนเดียวเนี่ยนะ
“พวกมึงด้วยเหอะ อีกหน่อยจะเป็นเหมือนกู ห้ามไม่ได้ ว่าไม่ได้ ขัดใจไม่ได้ ไม่งั้นแม่งร้องไห้อย่างเดียว อีตอนง้อน่ะ โคตรยากเลย” เขื่อนทำท่าสยอง เพื่อนๆเลยพากันสยองไปด้วย
“สรุปแล้ว ผู้ชายที่ดีต้องกลัวเมียสินะ...” เทมส์พูดอย่างปลงๆ
“แล้วคืนนี้เราจะเอาไงวะ พวกนั้นเขาก็หนีไปปาร์ตี้กันแล้ว” แทมเปรยขึ้นมาตอนที่รถถึงบ้านเขื่อนแล้ว
“ค้างบ้านกูมั้ยล่ะ พรุ่งนี้จะได้ไปรับพวกนั้นพร้อมกันเลย” เขื่อนเสนอ
“โอเค จัดไปตามนั้นเลย”
>>>>> TBC
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 29
“น้ำ ตกลงแล้วเธอจะเอายังไง เรื่องเรียนต่อน่ะ” เดือนวาดถามน้ำขึ้นมาในวันหนึ่งหลังจากที่ซ้อมเปียโนเสร็จ ใบหน้าหวานดูเป็นกังวลขึ้นมาถนัดตา
“ผมอยากเรียนโรงเรียนเฉพาะทางอย่างที่พี่เดือนว่าจริงๆนะครับ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะสอบได้หรือเปล่า”
“เธอจะกลัวทำไม ป่านนี้แล้วยังคิดว่าตัวเองความสามารถไม่พออีกเหรอจ๊ะ”
“แหม พี่เดือนครับ ต่างประเทศกับประเทศไทย มาตรฐานมันต่างกันนะครับ” น้ำได้ประจักษ์กับตาตัวเองตั้งแต่คราวที่ไปเรียนกับมิสเตอร์โรมานอฟฟ์แล้ว ว่าระดับมันสูงแค่ไหน
“แต่เธอก็เคยไปถึงระดับนั้นมาแล้ว อย่ากลัวไปเลยจ้ะ นะ..” พี่เดือนแตะมือที่แขนน้ำ ดวงตาคู่สวยของพี่เดือนมีแววคาดหวัง
“พีเดือนคิดว่าผมจะทำได้เหรอครับ”
“คนอย่างเดือนวาด ถ้าไม่แน่ใจ 100 เปอร์เซ็นต์ก็ไม่พูดหรอกจ้ะ”
“ถ้าพี่เดือนว่างั้นก็โอเคครับ ผมจะลองไปสอบดู”
“อืม งั้นก็ไปพร้อมกับพริ๊นซ์เลยละกันนะ”
“พี่พริ๊นซ์จะไปอเมริกาเหมือนกันเหรอครับ”
“ใช่จ้ะ เห็นว่าจะกลับไปดูร้านน่ะ มาเมืองไทยเสียหลายวัน ต้องไปดูความเรียบร้อยหน่อย”
“อ๋อ เหรอครับ แล้วมันเมื่อไรละครับ”
“อีกสองอาทิตย์จ้ะ”
“โห ไวปานวอกเลยครับ”
“แหม น้ำน่ะ ขึ้นม.6 แล้วนะ จะมัวรีรอไม่ได้หรอกเรื่องแบบนี้ แล้วระหว่างนี้นะ ก็ต้องหมั่นฝึกซ้อมนะจ๊ะ เพราะว่าตอนไปสมัครเรียนที่โน่นน่ะ เขาจะต้องมีการให้ทดสอบด้วย แต่ชั้นว่าเธอคงสอบได้สบายอยู่แล้วละ”
“ขอให้เป็นอยางที่พี่เดือนว่าเถอะครับ เอ้อ ว่าแต่เรื่องที่พี่พริ๊นซ์จะไปนิวยอร์คเนี่ย เทมส์รู้หรือยังครับ”
“ชู่ว์ เรื่องนี้ห้ามบอกเทมส์หรือเขื่อนนะ เพราะดูท่าว่าพริ๊นซ์เขาไม่อยากให้เทมส์ตามไปน่ะ”
“อ้าว ทำไมละครับ”
“ชั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจที่พริ๊นซ์เขาคิดหรอกนะ มันเหมือนกับว่าเขาอยากจะห่างเทมส์ แต่อีกแง่หนึ่งก็เหมือนว่าเขาอยากอยู่ใกล้เทมส์”
“อืม...ผมว่านะครับ บางทีพี่พริ๊นซ์เขาอาจจะชอบเทมส์จริงๆ แต่มันคงมีบางอย่างที่ทำให้พี่เขาพยายามห้ามใจและเอาตัวออกห่างมากกว่า”
“เป็นไปได้จ้ะ เธอนี่มองโลกได้ครอบคลุมมากกว่าที่ชั้นคิดอีกนะน้ำตาล”
“ขอบคุณที่ชมครับพี่เดือน แต่จะดีกว่านี้ถ่าพี่เลิกเรียกผมว่าน้ำตาล”
“น่ารักออกจ้ะ เข้ากับหน้าหวานๆแบบนี้ด้วย” เดือนวาดยื่นมือมาดึงแก้มนิ่มๆของน้ำอย่างหมั่นเขี้ยว และเจ้าตัวก็ไม่อาจจะห้ามได้นอกจากนั่งให้เดือนวาดดึงแก้มเล่นอยู่อย่างนั้น
“นายคงไม่คิดจะเอาเปียโนไปเองใช่มั้ยน้ำ” เขื่อนนอนเท้าแขนข้างเดียวพลางมองน้ำที่จัดแจงเก็บข้าวของล่วงหน้าก่อนเดินทางในอีกสองอาทิตย์อย่างเหนื่อยใจ
“ถ้าเอาไปได้ก็ดีนะครับ”
“ประชดใช่มั้ยเนี่ย”
“ก็เออสิครับ เขื่อนเหน็บแนมผมทำไมล่ะ”
“ก็นายจะรีบเก็บไปไหน อีกตั้งสองอาทิตย์” เขื่อนลุกจากที่นอนแล้วเทของในกระเป๋าน้ำออก
“อ๊า เขื่อนบ้า เทของผมทำไมเนี่ย” เขื่อนช้อนตัวน้ำที่นั่งอยู่บนพื้นให้ขึ้นมาบนเตียงด้วยกัน
“เดี๋ยวใกล้ๆวันแล้วฉันจะจัดกระเป๋าให้นายเอง แต่ตอนนี้นายต้องมาอยู่ข้างฉันก่อน กว่าจะหาวันหยุดได้ มันยากนะเว้ย”
“ก็แล้วจะไปแข่งไอ้คาราเต้นี่ทำไมนักหนาล่ะ”
“นายไม่รู้หรอก ว่าสัมผัสเวลาที่เราได้อัดใครสักคนน่ะ มันดีขนาดไหน อุ๊ก!”
“รู้สิครับ ว่ามันดีขนาดไหน เวลาที่ผมได้อัดเขื่อนแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกดีจริงๆ” น้ำยิ้มเหี้ยมๆ มือยังคงกำหมัดอัดไปที่ท้องเขื่อนไม่ให้ตั้งตัว
“น้ำ ไอ้นี่นิ เดี๋ยวนี้หัดใช้กำลังแล้วเหรอ มาให้ฉันอัดกลับเลย แต่ไม่ใช่ที่ท้องนะ ต้องเป็นที่ก้นเนียนๆของนายนี่ละ!!” เขื่อนโถมตัวเข้ามาตะครุบน้ำไว้แน่น แขนขาของน้ำถูกล็อกไว้จนขยับไม่ได้
“อ๊ากกกก เขื่อน ปล่อยผมมมมม ฮ่าๆๆๆๆ” ร่างบางดิ้นพราดๆเพราะว่าโดนจั๊กจี้ที่เอว ขำจนหน้าดำหน้าแดงแล้วเขื่อนจึงยอมปล่อยตัว
“ฮึก..เขื่อนอะ บ้าว่ะ ผมไม่เล่นด้วยแล้ว” ใบหน้าขาวๆนั้นแดงซ่านเพราะหัวเราะมากไป พูดทีน้ำเสียงก็ยังเจือๆเสียงหัวเราะอยู่
“ฮื้อ บอกว่าเวลามีน้อยก็คอยจะหนีอยู่เรื่อย มาใกล้ๆสิ ขอฟัดบ้างอะไรบ้าง คิดถึงไอ้ผิวนุ่มๆนี่จะแย่แล้วนะ”
“ผมก็มีค่าแค่นี้แหละ แค่ให้เขื่อนมาใกล้ชิดเมื่อเขื่อนต้องการ หึ๊ ไม่ให้หอม ไม่ต้องมาถูก” น้ำหันหน้าหนีริมฝีปากช่างยั่วนั้นที่พยายามเข้ามานัวเนีย
“เปล่าสักหน่อย งี่เง่าตลอดอะ ไม่รักไม่มาหาเลยนะ”
“เชอะ ไม่ต้องมาพูดดีกับผมหรอก”
“ไม่ยอมดีๆก็ต้องบังคับละวะ!” พอเห็นน้ำไม่ยอมแน่ๆ เขื่อนจึงใช้แรงดึงน้ำมาประชิดแล้วระดมจูบอย่างหนำใจ
สองอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก ทุกคนผ่านการสอบปลายภาคแล้วเรียบร้อย และตอนนี้ก็ได้เป็นนักเรียนชั้นม.6 เต็มตัวแล้ว แต่สิ่งที่เขื่อนรอคอยมากกว่านั้นคือการสอบใบขับขี่
“จะไปสอบของที่อเมริกาเหรอครับ” น้ำเงยหน้าจากการ์ตูนที่กำลังอ่านอยู่มาถามเขื่อน
“อืม เพราะฉันกะว่าจะไปเรียนต่อที่นั่น ก็ทำใบขับขี่ของที่นั่นไว้ด้วย จะได้ไปรับไปส่งนายได้ ดีมั้ยละ” เขื่อนพูดอย่างอารมณ์ดี นึกแล้วก็ต้องขอบคุณยัยป้าเดือนมากเหมือนกัน เพราะว่าถ้าไม่ได้ยัยป้าเดือนชักนำให้น้ำเลือกไปเรียนโรงเรียนเฉพาะทางในนิวยอร์ค เขาจะได้ตามไปเรียนที่มหาลัยเก่าของพ่อได้
“ทำไมต้องไปรับไปส่งครับ?” เขื่อนหุบยิ้ม เพราะตอนนี้เจ้าตัวตรงหน้านั้นทำหน้ามุ่ย นี่มันไม่อยากให้เขาไปรับไปส่งงั้นเหรอ!!
“ผมคิดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันเสียอีก...” ใบหน้าหวานสลดลงทันตา แต่เขื่อนกลับมีสีหน้างงไปกันใหญ่ ไปรับไปส่ง เกี่ยวอะไรกับอยู่ด้วยกันวะ!?!
“นายพูดอะไร ฉันงงไปหมดแล้ว การที่ฉันจะคอยรับส่งนายไปเรียน มันเกี่ยวอะไรกับที่เราจะอยู่ด้วยกัน”
“อ้าว รับส่งไปเรียนงั้นเหรอ ผมนึกว่าเขื่อนหมายถึงว่ารับส่งเวลาผมไปหาเขื่อนเสียอีก”
“ไอ้ติงต๊องเอ๊ย คิดได้ยังไง ถ้าไม่ใช่น้ำตาลนี่คิดไม่ได้นะเนี่ย”
“เอ๊า ก็เขื่อนพูดไม่เคลียร์เองนี่ครับ ว่าแต่เราจะได้อยู่ด้วยกันจริงๆเหรอ”
“อือ ตื่นเต้นมั้ย” เขื่อนโอบแขนรอบเอวบางที่ขยับมานั่งบนตักเขา
“ไม่ครับ” น้ำตอบหน้าตาเฉย
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ”
“ก็ดูดิ ทุกวันนี้แทบจะอยู่ด้วยกัน 24 ชม.แล้วอะ ถ้าเขื่อนไม่ต้องไปที่อื่นก็มานอนกับผมตลอด ไม่ก็ลากผมไปนอนด้วย แล้วมันจะเหลืออะไรให้ผมตื่นเต้นละครับ”
“เออ นั่นสิเนอะ แล้วนึกสภาพคนที่เขาเป็นผัวเมียกันมาสักสิบปีสิ คงเซ็งแย่เลย”
“ไม่เสมอไปหรอก ผมว่าเรื่องแบบนี้มันอยู่ที่เราต่างหาก ถ้าเราพอใจในคนที่เรารักเสียอย่าง จะอยู่กันไปร้อยปีก็ทนได้”
“แล้วนายคิดว่าจะอยู่กับฉันนานเท่าไรละ”
“เฮอะ สำหรับเขื่อนนะ แค่ปีเดียวผมก็เบื่อจะตายแล้ว เอาแต่ใจนิสัยเสียละที่หนึ่ง” น้ำย่นจมูกใส่หน้าเขื่อน
“ว้า แย่จัง ฉันอุตส่าห์คิดว่าอยากจะอยู่กับนายไปชั่วชีวิตฉันซะอีก” น้ำเสียงพูดราบเรียบ ไม่ได้หวือหวาหรืออ่อนหวานจนทำให้ใจระทวย แต่คนได้ฟังกลับรู้สึกตื้อขึ้นมาในอก ดูท่าเจ้าคนพูดคงตั้งใจพูดออกมาให้เขาอาย เพราะสายตานั้น มีแววหยอกเย้าอยู่เต็มเปี่ยม
“นอนกันเถอะ ฉันง่วงแล้วละ” ไม่รับรู้...ท่าทางที่เหมือนไม่รับรู้ว่าร่างบางๆนั้นอายแค่ไหน เขื่อนเพียงแต่ดึงน้ำให้มานอนเคียงข้างกันบนเตียง ดึงผ้านวมมาห่มให้ทุกครั้งตามที่น้ำชอบ
เขื่อนไม่ใช่คนที่โรแมนติก ไม่ใช่ผู้ชายที่พูดเพราะ ไม่ใช่ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผล
ไม่ใช่คนที่ขยันบอกรักอยู่ทุกวัน แถมยังเอาแต่ใจ ร่ำร้องขอโน่นนี่จากน้ำเสมอ
แต่ในเวลาที่น้ำรู้สึกแย่ เขื่อนจะเป็นคนที่คอยเอาใจใส่
เวลาที่น้ำไม่มีใคร เขื่อนจะเป็นคนที่คอยจับมือน้ำอยู่เสมอ
‘แล้วผมจะรักใครได้อีกล่ะ...’
น้ำกระชับมือกอดเอวของเขื่อนให้แน่นขึ้นอีก ภาษากายที่สื่อว่ารักและผูกพันมากขึ้นเพียงใด ถึงแม้ปากจะไม่ได้พูดออกมาว่ารัก แต่เพียงเวลาที่น้ำสัมผัสเขื่อน ก็จะรับรู้ได้ถึงความรักที่อัดแน่นอยู่ภายใน ทุกการเคลื่อนไหว ทุกลมหายใจ ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะทำอะไรโดยที่ไม่คิดถึงกันและกัน
‘ผมก็อยากจะอยู่กับเขื่อนไปจนวันที่ผมตายเหมือนกัน’
>>>>> TBC
ปล1.อะ อะ ยังไม่จบนะจ๊า อิอิ
ปล2.ขอบคุณที่มาช่วยดันนะค้า
-
หวานไปไหนเนี่ยคู่นี้...แต่สงสารเทมอ่ะ พี่พรินซ์คนสวยจะบินหนีไปอเมริกาซะแล้ว (หรือมีแฟนซุกไว้หว่า?) :laugh:
-
มดขึ้นจอคอมหวานเกิ๊น
-
+1ค่ะ สำหรับตอนน่ารักๆ หวานๆค่ะ
อยากอ่านตอนที่อยู่ด้วยกันที่เมกาจัง
55555:)
-
แม๊อิเขื่อนทำหวาน หวานจนน้ำตาลละลายอ่ะ
ฮ่า ฮ่า ว่าแต่มะนาวเมื่อไหร่จะใจอ่อนสงสารโมนจริงเชีัยว
-
เขื่อนหวานก็เป็นด้วย :impress2:
-
หวานกันจริงนะคู่เนี๊ยะ แบ่งๆ ไปให้คู่อื่นบ้าง
-
เขื่อนโหมด in love
-
:-[ :o8: :-[ :o8:
-
ใกล้จบแล้วชัวร์ หึหึ เขื่อนไม่ใช่คนพูดหวานๆ แต่การกระทำหวานสุดๆ กรี๊ดกร๊าดๆๆๆ
-
อิ่มอกอิ่มใจกับของหวานไปกับเขื่อนและน้ำ
ดีใจกับแทมและเทมส์ที่มีที่หมาย
สงสารโมนจัง เมื่อไรมะนาวจะใจอ่อน
-
น่ารักกันจัง :กอด1:
:z2: ดีใจที่ยังไม่จบ :L2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยหว้านเนอะ ว่าแต่หลังๆมานี่ฉากเรียกเลือดไม่ค่อยมีเลยเนอะ อยากอ่านอ่ะ 5555+
-
หนู น้ำ น่า รักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เขื่อนกวนตลอดหล่ะ 555+
น้ำตาลน่าร๊ากกก เหมือนเดิม อิอิ
-
ตายละๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอไบกอนด่วนค่ะ
มดขึ้นคอมมมมมมมมม!!!!! :o8:
-
เขื่อนมันดันคนเดียวไม่พอ่ต้องมาช่วยดันอีกคน :m20: :m20:
-
รออ่านะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
หวานจั งง :กอด1:
-
เขื่อนหวานตล๊อดดดดดดดดดดดด
:o8: :o8:
-
หวานได้อีกเห้อออออออออออ~♥
มดขึ้นหมดแล้วมั้ง คู่น้องน้ำน่ะ! :o8:
-
คำพูดน่ารักจังเลยอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดีนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
โหยยยยย...หวานซ๊าา
คู่นี้ความหวานเลเวลอัพไม่หยุดเลยเชียว^^
-
จะละลายแล้ว~~~ > <
หวานมาก!!!
-
ว๊านนนน หวานนนนน :o8:
-
น่ารักน่ะเนี่ยย จะอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย
-
หวานกันตลอดคู่นี้
-
ตามอ่านทันแล้วววววว แ้ว้ววว แว้ววววว
น้ำตาลน่ารักกก *-*
-
:man1:
ซึ้งงงขอไปเช็ดน้ำตาก่อน :o12:
-
เหมือนกำลังจะจบเลย :m20: ดีนะที่บอกยังไม่จบ
คู่นี้หวานตลอด! เทมส์ได้แฟนแล้ว 55+
เหลือแต่โมน รอน้องมะนาวต่อไปนะ สู้ๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากคับ
น่ารักดี
อิอิ
-
หวานกันเข้าปายยยยยยย อิๆ :-[
-
น่ารักตลอดอ่ะคู่นี้
-
คู่หลักหวานหยดขนาดนี้ แล้วจะเหลือความหวานให้คู่อื่นๆ อีกบ้างไหมเนี่ย
-
น้ำนี่น่าฟัดจริงๆ
-
น่ารักมากมากเลยอะทั้งน้ำทั้งเขื่อน
-
หืมมม หวานซะ :-[
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 30
ช่วงเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ทั้งที่รู้สึกว่าเพิ่งจะได้เลื่อนชั้นขึ้นม.6มาหมาดๆ แป๊บเดียวก็หมดเทอมแรกอีกแล้ว และช่วงเวลาปิดเทอมนั้นก็แสนวุ่นวายเหมือนพายุ น้ำและเขื่อนที่ต้องเตรียมเรื่องสำหรับการไปเรียนต่อที่นิวยอร์คก็ได้เจอกับเซอร์ไพรส์ที่ว่าเพื่อนคนอื่นๆก็ตัดสินใจไปรัฐเดียวกัน แต่เรียนกันคนละที่ โดยเขื่อน โมน เทมส์และแทมนั้นเลือกเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ส่วนน้ำและมะนาวเลือกที่จะเรียนด้วยกันเพราะทั้งคู่มีความสนใจเหมือนกันคือเรื่องดนตรี
“คงเป็นเพราะเรามีเรื่องให้ทำเยอะน่ะครับ” น้ำเปรยขึ้นมาอย่างผ่อนคลายหลังจากทำธุระเรื่องเรียนต่อเสร็จสิ้นแล้ว
“นั่นสินะ มะนาวรู้สึกว่าเวลามันไม่พอเอาเสียเลย” มะนาวใช้หลอดคนน้ำสตรอว์เบอร์รี่ปั่นในแก้วอย่างใจลอย แต่มีแววตาอบอุ่นของโมนที่คอยจ้องอยู่เงียบๆ
น้ำสังเกตมานานแล้ว เวลาที่มีมะนาวอยู่ใกล้ๆโมน ดูเหมือนว่าโมนจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกสิบปี โมนจะนิ่งเงียบ และคอยมองมะนาวยิ้มเสมอๆ ราวกับว่าแค่เพียงได้เห็นมะนาว เขาก็มีความสุข และไม่ต้องการสิ่งอื่นอีกแล้ว
“มองอะไรน้ำ” โมนเห็นน้ำจ้องทั้งเขาและมะนาวสลับกันแล้วก็อมยิ้มจึงทำเป็นถามเสียงเข้ม
“มองคนละเมอเพ้อพก” เขื่อนยกแขนขึ้นมาโอบที่ไหล่น้ำและตอกกลับใส่หน้าโมนแทนน้ำที่กำลังกลั้นขำ โมนแทบสะอึกเมื่อได้ยินคำเปรียบเปรยตัวเขาจากปากเขื่อน
“เออ ทำไมกูละ” โมนเถียงกลับเรียบๆก่อนจะหันไปยิ้มให้กับมะนาวที่ทำหน้าสงสัย
“โทษนะครับ ช่วยแพ็คฟองดันช็อกโกแล็ตให้ผมสี่ชิ้นด้วยครับ” เทมส์สั่งบริกรที่เดินผ่านมาแถวโต๊ะพอดี
“เอาไปทำไมเยอะแยะวะเทมส์” แทมถามน้องชายตัวเอง
“เอาไปฝากคุณพริ๊นซ์น่ะ เขาสั่งเอาไว้ว่าให้กูซื้อฟองดันร้านนี้ไปฝากด้วย”
“แหม...ซื้อไปฝากคุณพริ๊นซ์” แทมดัดเสียงล้อเลียนน้องชายอย่างหมั่นไส้ จึงโดนฝ่ามือใหญ่ๆโบกกบาลเข้าไปดังป้าบ
“อิจฉากูเหรอแทม ใช่สิ ก็คุณเดือนเขาสั่งห้ามมึงเข้าบ้านเขานี่นะ” เทมส์ยิ้มล้อ ทำเอาแทมหน้าแดงขึ้นมา
“อ้าว ทำไมละ แทมไปทำอะไรพี่เดือนเหรอ” น้ำถามอย่างแปลกใจ
“หึหึ เด็กไม่ต้องรู้หรอก” เขื่อนเอามือปิดปากน้ำและล็อกไว้แน่นไม่ให้พูด ร่างบางดิ้นอึกอักจะให้หลุดเสียให้ได้
“มะนาวอยากรู้มั้ยว่าหมายถึงอะไร” โมนหันไปถามมะนาวด้วยสีหน้ายิ้มๆ เด็กสาวได้แต่ส่ายหน้าและยิ้มตอบ
“ไม่หรอก เพราะว่าถ้าน้ำรู้ น้ำก็มาบอกมะนาวเองแหละ” มะนาวพูดยิ้มๆแต่เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคนยกเว้นแทมที่เอาแต่ก้มหน้างุดก่อนจะพูดเสียงเข้มกับเขื่อน
“มึงห้ามบอกน้ำนะไอ้เขื่อน ไม่งั้นกูจะแฉความลับมึง!” เพียงประโยคนั้นของแทมก็เบี่ยงเบนความสนใจของน้ำไปที่เขื่อนทันที เสียงใสคาดคั้นเอาความจริงไม่หยุดหย่อน เขื่อนจึงต้องลากน้ำกลับบ้าน ณ วินาทีนั้น
“เขื่อนนนน บอกผมหน่อยยยยย” เจ้าลูกลิงที่ยังคงเอาแต่เกาะเขื่อนเป็นตังเมตั้งแต่มาถึงบ้านยังไม่ยอมไปไหน ดุท่าว่าการนิ่งเฉยทำเป็นไม่สนใจจะไม่ได้ผลแฮะ..
“นายจะอยากรู้ไปทำไม หือ?” เขื่อนตัดสินใจหันมาเผชิญหน้ากับน้ำ หลังจากที่อธิบายไปแล้วว่าเขาไม่ได้มีความลับกับน้ำ แต่กลายเป็นว่าเจ้าลูกลิงนี่กลับหันมาสนใจเรื่องของแทมและยัยป้านั่นแทนเสียนี่
“ก็ผมไม่ชอบให้ทุกคนมีความลับนี่นา”
“อย่ามาอ้างโน่นนี่ นายแค่อยากรู้เรื่องคนอื่นละสิ” เขื่อนว่ากลับและดีดนิ้วที่หน้าผากน้ำดังเผียะ
“อื๊อ...เจ็บนะเขื่อน” น้ำคลำหน้าผากป้อยๆและจ้องมองเขื่อนแบบเคืองๆ ทว่าไม่นานสายตาขุ่นเคืองนั้นก็เปลี่ยนไป
“มองอะไรน้ำ”
“ก็มองเขื่อนน่ะสิครับ อ๊ะ ถามโง่ๆ กิ๊วๆ” เสียงเผียะที่เกิดจากการดีดหน้าผากอีกครั้งมาแบบไม่ให้ตั้งตัว ตามด้วยเสียงโวยวายของคนโดนดีดอีกรอบ
“อะไรอ้ะเขื่อน ดีดเอาๆ ผมเจ็บนะ” พอเห็นคนตรงหน้าตั้งท่าจะงอนจริงๆเขื่อนจึงขยับมากอดไว้แน่น แต่ร่างบางนั้นก็ยงคงแง่งอนอยู่ เพราะพยายามกระเถิบตัวออกห่าง
“ก็นายกวนประสาทนี่นา ฉันรู้นะ ว่านายไม่ได้อยากรู้เรื่องของไอ้แทมหรอก นายแค่อยากกวนประสาทฉันเท่านั้น” เขื่อนกระชับอ้อมแขนที่กอดร่างหอมกรุ่นนั้นให้แน่นขึ้นอีก แต่ว่าแม้จะได้กอดแน่นแค่ไหนมันก็ยังไม่พอเสียที กลับรู้สึกแต่ว่าอยากกอดมากขึ้นๆทุกที
“ฮึ ผมเปล่าสักหน่อย เขื่อนคิดไปเอง” เขื่อนก้มมองใบหน้าหวานนั่นที่ทำปากยื่นอย่างหมั่นเขี้ยว จมูกโด่งกดลงที่แก้มนุ่มนั้นอย่างแรงจนเจ้าตัวร้องโอ๊ย
“งื้อ...เจ็บนะครับ...”
“ยิ่งนานวันนายยิ่งขี้อ้อน งอแง เรียกร้องความสนใจมากขึ้นนะ”
“เขื่อนก็เหมือนกันนะครับ”
“หือ หมายความว่าไง?” เขื่อนถามกลับอย่างไม่เข้าใจ น้ำจะบอกว่าเขาก้ขี้อ้อนมากขึ้นงั้นเหรอ
“ก็เขื่อนน่ะสิ แค่ช่วงเวลาที่ขึ้นม.6มา ก็ดูเหมือนว่าเขื่อนจะไกลห่างจากผมไปทุกที” น้ำหันหน้าเข้ามาหาเขื่อนและยกมือขึ้นมาลูบที่แก้มอุ่น
“ผมจึงได้แต่คิดว่าจะทำยังไงให้ไล่ตามเขื่อนได้ทัน ยิ่งเวลาผ่านไปเขื่อนก็เหมือนกับว่าจะเติบโตขึ้นจนผมตามไม่ทัน เขื่อนเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และเป็นคนที่คอยประคับประคองผมเสมอ” น้ำพูดต่อโดยไม่เว้นจังหวะให้เขื่อนได้พูดบ้าง ร่างสูงจึงทำได้เพียงนิ่งฟังเงียบๆ
“ผมคิดโง่ๆ ว่าถ้าผมอ้อนเขื่อนมากกว่านี้ ก็จะทำให้เขื่อนสนใจผมมากขึ้น มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมเชื่อว่าจะยึดเหนี่ยวให้เขื่อนอยู่กับผมได้”
“นายนี่ซื่อบื้อเกินเยียวยาจริงๆนะ โอ๊ย” เสียงทุ้มของเขื่อนหยุดชะงักลงเพราะแรงตบที่แก้ม
“ห้ามว่าผมนะ” น้ำขู่เสียงเข้ม เป็นนัยว่าหากเขื่อนว่าเขาอีกครั้งก็จะตบอีก เขื่อนจึงทำได้เพียงถอนใจเพราะไม่กล้าลงมือกับน้ำหรอก
“นายไม่ต้องอ้อน ฉันก็สนใจนายอยู่แล้ว” เขื่อนเลี่ยงไปพูดเรื่องประเด็นหลักแทนที่จะต่อล้อต่เถียงกับน้ำ
“แต่เขื่อนดูแบบว่า...เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทำเอาผมคิดว่าเขื่อนอาจจะเปลี่ยนไป..และเปลี่ยนใจ..” น้ำอ้ำอึ้งพูด เขื่อนมองคนตรงหน้าอย่างแสนรัก
‘น่ารัก...’ คิดแล้วก็ยิ้ม ที่แท้เจ้าตัวเล็กนี่ก็กลัวว่าเขาจะทิ้งสินะ
“ฉันเติบโตขึ้น เพื่อที่จะดูแลนายไงล่ะ” เขาต้องเติบโต เพื่อที่จะได้ดูแลน้ำของเขาได้ หากเขายังคงทำตัวเหมือนเด็กไม่เปลี่ยน อาจจะกลายเป็นน้ำ ที่ไปจากเขาแทนก็ได้
“เขื่อนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นก็ดีนะครับ ดูเท่ห์ขึ้น” น้ำจงใจพูดเบาๆ แต่ใบหน้าหล่อที่เลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นนัยว่าได้ยินทุกถ้อยคำนั้นทำให้น้ำรีบลุกพรวด
“เอ่อ..ผะ ผม..จะไปทำกับข้าว” ตั้งใจจะลุกหนีแต่ก็ถูกฉุดให้ลงไปนั่งบนตักของเขื่อนแทน ยิ่งหันไปเห็นใบหน้าหล่อคมนั้นส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่
“ฉันแค่อยากให้นายลองมองใกล้ๆ ว่าฉันเท่ห์ขึ้นจริงหรือเปล่า” แต่ดูท่าว่าเขื่อนคงจะไม่ได้ตั้งใจให้น้ำแค่ดูเฉยๆ เพราะมือใหญ่ที่เลื้อยซุกซนไปทั่วทุกตารางนิ้วของผิวนุ่มนั้นช่างยั่วเย้าและปลุกอารมณ์เหลือเกิน
“ผมมองห่างๆก็ได้ครับ”
“ฉันจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะน้ำ ฉันอยากจะกดนาย นี่เราห่างเหินกันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ” เป็นอย่างที่เขื่อนว่า เพราะช่วงที่ไปนิวยอร์คก็วุ่นวายเรื่องเรียนต่อ แถมยังต้องนอนรวมกับเพื่อนๆเสียอีก
“เขื่อน ลามก คิดแต่เรื่องอย่างว่าสินะครับ!” ออกแรงดันอกของคนตรงหน้าจนเต็มที่แล้วก็ยังไม่ยอมขยับเขยื้อน ดูท่าที่เขาว่าเวลาคนหื่นมากๆอะไรก็ห้ามไม่อยู่ดูท่าจะจริง
TRrrr…
“เหี้ยเอ๊ย ใครโทรมาวะ” เขื่อนสบถอย่างโมโหเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง ร่างบางที่อ่อนระทวยใต้ร่างเขาไม่มีแรงต่อต้านแล้ว แต่ดันมีโทรศัพท์นรกโทรเข้ามาซะฉิบ
“ฮัลโหล!” เสียงตะคอกที่กรอกลงไปตามสายทำเอาน้ำแทบสะดุ้ง
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้โมน” ระดับเสียงยังคงไม่ลดลงตามเคย ใบหน้าหล่อดูกราดเกรี้ยวเข้ากับน้ำเสียง
‘แหมๆ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเหรอ กูคงโทรมากวนผิดเวลาสินะ’
“สัตว์ อย่ากวนตีน มีอะไรรีบพูดมา” เขื่อนเร่งเพื่อนยิกๆ สายตาก็คอยเหลือบไปมองคนด้านหลังที่ตอนนี้ลุกมานั่งมองตาแป๋วแล้ว
‘คือมะนาวชวนกู จริงๆก็ชวนทุกคนแหละวะ แต่เขาพูดกับกูก่อนไง’
“มึงจะพูดอะไรก็รีบพูดมา!” เขื่อนเริ่มหงุดหงิดกับการต่อความยาวสาวความยืดกับไอ้เพื่อนคนนี้
‘ก็มะนาวน่ะ เสนอให้เราไปจัดปาร์ตี้เรียนจบกันที่ต่างจังหวัด หรือมึงคิดว่าจะไปต่างประเทศเลยดีมั้ย?’
“เออ เข้าท่านะ ดูท่าไอ้คนข้างตัวกูคงจะชอบเหมือนกัน” เขื่อนเริ่มคล้อยตามเพื่อน มือหนึ่งก็ยันตัวน้ำไว้ไม่ให้แย่งโทรศัพท์ไปพูด
“จะจัดปาร์ตี้เหรอเขื่อน ผมอยากไปทะเล!!” ในเมื่อเขื่อนไม่ให้คุย น้ำจึงตะโกนเสียงดังแทน
“ได้ยินมั้ยโมน มีคนสรุปสถานที่ให้มึงแล้วนะ” เขื่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำเอาโมนหัวเราะดังมาตามสาย
‘งั้นก็ให้น้ำเลือกสถานที่มาเลยนะ แล้วพรุ่งนี้ก็ค่อยมาคุยกัน ว่าจะไปที่ไหน’
“เดี๋ยวๆ แล้วจะไปเมื่อไร” เขื่อนรีบถามดัก เพราะว่านี่มันเพิ่งจะเข้าเทอมสอง กว่าจะปิดเทอมอีกก็ต้องปีหน้า
‘ก็ปิดซัมเมอร์ไง’
“แล้วมึงโทรมาคุยเรื่องนี้กับกูตั้งแต่ตอนเพิ่งขึ้นเทอมสองเนี่ยนะ”
‘อ้าว วางแผนล่วงหน้าไง ฮ่าๆ’
“ไม่ต้องมาพูดเลยไอ้เพื่อนชั่ว มะนาวสั่งให้มึงโทรมาขัดจังหวะกูใช่มั้ย!” และแล้วก็เป็นตามที่เขื่อนคิด เพราะเสียงหัวเราะใสๆของมะนาวดังลอดปะปนกับเสียงหัวเราะอย่างสะใจของโมน
“พวกมึง พรุ่งนี้ตาย!” เขื่อนกระแทกหูโทรศัพท์ดังโครม ขยี้หัวอย่างหงุดหงิดแล้วหันมามองอีกคนด้านหลังซึ่งตอนนี้กำลังง่วนกับการต่อเครื่อง PSP เข้ากับโทรทัศน์
“น้ำ ทำอะไรน่ะ เรื่องของเรายังไม่จบเลยนะ” เขื่อนถามเสียงเขียว เขายังอารมณ์ค้างอยู่เลยนะเว้ยเฮ้ย
“ก็ผมอยากเล่นเกม” เสียงใสตอบมาแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ไม่ได้ ห้ามเล่น” เขื่อนเดินไปถอดปลั๊กเครื่องเล่นออก หน้าจอเกมจึงดับพรึ่บ
“เขื่อน ไอ้บ้า!” น้ำลุกพรวดขึ้นตวาดเสียงดัง ก่อนจะกำหมัดรวบรวมแรงไว้ และชกอัดไปที่หน้าท้องเขื่อนเต็มแรง
“อั้ก!” ถึงจะเป็นนักคาราเต้ แต่ในเวลาที่ไม่ได้ตั้งตัวและเกร็งท้องไม่ทันแบบนี้ จึงล้มลงไปกองที่พื้นทันที
“ผมจะเล่นเกม ถ้าเขื่อนไม่ให้ผมเล่น ผมจะไม่ให้เขื่อนแตะต้องผมอีกเลย!” น้ำประกาศก้องและหอบเครื่อง PSP เข้าไปเล่นในห้องนอนและกดล็อกประตูอีกสองชั้น
“อึก...ต่อให้อยากจ้ำจี้ยังไง แต่ตอนนี้กูคงไม่มีแรงแล้วละ...” เสียงโอดโอยสุดท้ายดังออกมาจากปากเขื่อน ก่อนที่เจ้าตัวจะพยุงร่างขึ้นไปนอนบนโซฟาเพราะไม่มีแรงไปลากน้ำออกมาจากห้อง
>>>>> TBC
-
จิ้ม :z13:
กร๊ากกกกกกกกกก ความหื่นเป็นเหตุ :laugh: สมน้ำหน้าว่ะเขื่อน ฮ่าๆ :m20:
-
กร๊ากกกกกกกกก สะใจคนหื่น ลุกไม่ขึ้น :m20:
-
555
สมน้ำหน้าเขื่อน
หื่นดีนัก
หนูน้ำน่ารักๆ
-
ยิ่งโตยิ่งหื่นมากกว่านะนายเขื่อนอะ จริงมั้ยหนูน้ำ :z1:
-
หื่นจริง ๆ เลยอิเขื่อน ฮ่า ฮ่า สมหน้า
ว่าแต่น้ำยิ่งโตยิ่งขี้อ้อนจริง ๆ
-
555+ เมื่อความไม่มั่นใจของน้ำหมดไป
น้ำก็เลยกลายเป็นผู้กุมอำนาจอย่างเต็มที่สินะคะ
-
โห~~~~~~~~~!!!
น้ำเรา เปนใหญ่เปนโตขนาดนี้
เขื่อนเราก้อหมดมาด หนุ่มซึน หมดอ่าดิ -o-
ไรท์ เอาเคะน้อยของเราคืนมา
-
555 มะนาวนี่ก็ร้ายจริง เขื่อนเลยอดเลย
หนูน้ำนับวันยิ่งน่ารักนะเนี่ย อ้อนเขื่อนซะ^^
-
555+ โดนซะมั้งนะเขื่อน
-
สมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:m20: หื่นดีนักนะเขื่อน โดนซะเลย
เค้าชอบหนูน้ำโหมดขี้อ้อน น่าร้ากก :กอด1:
-
ฮา อยากหื่นดีนักนี่เขื่อน
-
โถ ! เขื่อน..น่าจงจ๋านจัง 555
ไปจัดการไอ้โมนไป นั่นแหละไอ้ตัวต้นเหตุ
นายโมนก็ ระวังเหอะ ชอบขัดเวลาเข้าด้ายเข้าเข็มคนอื่นดีนัก
เดี๊ยะ ๆ กรรมตามสนอง 555
-
5555555555555555555555555
-
น่ารักจริง ๆ เลย
ทั้งเขื่อนและน้ำ
:กอด1: :กอด1:
-
ไว้อาลัยให้เขื่อน 1 นาที :sad4:
เพื่อน ๆ ก็ช่างรวมหัวแกล้งนะ...น่าสงสาร :laugh:
-
นับวันน้ำจะยิ่งน่ารักแบบเคลือบยาพิษขึ้นเรื่อยๆ แฮะ
แบบอย่าให้โกรธขึ้นมาเชียว มีตาย
-
ดีมากนู๋น้ำต้องกำราบไว้
-
:laugh: ตอนนี้ต้องตั้งชื่อว่า ความหื่นเป็นเหตุ รึป่าววววว :m20:
-
น้องน้ำ สะใจมากอ่ะ ฮาได้อีก ซัดซะเขื่อนหมอบ :laugh: :laugh:
-
:laugh:
-
5555 เขื่อนหืนอ่ะ :laugh:
รออ่านะค่ะ
-
จะสงสารรึว่าสมน้ำหน้าเขื่อนดีเนี่ย
-
ไอ้คุณเขื่อนไม่ต้องคอยให้มีหมาที่ไหนมาคาบไปกิน
เพราะกระดูกหนีไปเองได้เว้ยเฮ้ย!! 555 :laugh:
อย่าไปตามใจมันมากนะน้ำ! บ่อยๆไป เดี๋ยวหลวม 5555 :z1:
-
น้ำเก่งจังล้มเขื่อนได้ด้วยหมัดเดียว
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ชนะมาก็เยอะ
สุดท้ายตกม้าตายเพราะน้ำ :laugh:
แต่เขื่อนนี้แบบว่าหื่นได้ตลอดอ่ะ ^^
-
หื่นว่ะ ไอ้เขื่อนเอ๊ย ขำชะมัด โดนหมัดน้องน้ำหายซ่าไปเลยทีเดียว :m20:
จุกมั้ยละนั่น โดนขัดจังหวะไม่พอโดนน้ำซัดหมัดอีก ฮาเวอร์
-
หื่นๆๆๆฮ่าา
-
ฮา งานนี้เขื่อนชวดซะแล้ว
-
เขื่อนเริ่ม กลัวเมียแล้วหรอเนี่ย อิอิ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 31
“แม่ว่าอะไรนะครับ” น้ำถามซ้ำเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่แม่เขาพูดออกมาเมื่อครู่นั้นเขาไม่ได้ฟังผิด แม่ยกแก้วน้ำหวานเย็นเจี๊ยบขึ้นมาจิบด้วยท่าทีสบายๆ
“ก็อย่างที่บอกแหละลูก แม่อยากจะนัดเจอแล้วก็พูดคุยกับพ่อแม่ของลูกเขื่อน” น้ำมองใบหน้าพิมพ์ดียวกับเขาเด๊ะอีกรอบ นี่แม่เขาคิดอะไรอยู่นะ แต่เอาเถอะ แม่ขอมาแบบนั้นเขาก็ต้องจัดให้…
“นางค์ นางค์ใช่มั้ย” เสียงทุ้มของพ่อเขื่อนที่เรียกชื่อแม่ของน้ำอย่างสนิทสนมทำให้ทุกคนแปลกใจ
“คุณรู้จักแม่ของน้ำตาลด้วยเหรอคะที่รัก” คุณแม่อลิซถามสามีตัวเองอย่างแปลกใจ
“ใช่ ผมจำนางค์ได้ เธอเป็นภรรยาของเพื่อนสนิทผม” พอพ่อของเขื่อนพูดเพียงเท่านั้น คคนางค์หรือแม่ของน้ำจึงตาโตทันที
“เขตต์ เขตต์ใช่มั้ย” น้ำรู้สึกว่าชั่ววินาทีนั้น แม่ของเขากลับไปเป็นสาวอีกครั้ง
“ผมไม่ได้ติดต่อคุณมานาน คุณยังสบายดีใช่มั้ย”
“สบายดีค่ะ แล้วนี่สินะ ภรรยาที่คุณลงทุนบินไปจีบข้ามประเทศ”
“ฮ่ะๆ เรื่องมันยาว เอาเป็นว่าเราไปคุยในบ้านกันเถอะ ไปครับที่รัก” พ่อเขื่อนโอบเอวภรรยาตัวเองและผายมือให้เพื่อนเก่าเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ลูกชายทั้งสองยืนอึ้งอยู่
“แหม โลกมันกลมจริงๆนะคะ ชั้นเห็นเขตต์เล่าประจำ ว่ามีเพื่อนสนิทที่รักมากคนหนึ่ง แต่เขามาด่วนจากไป แต่ในที่สุดชั้นก็ได้รู้จักภรรยาของเขาแทน” อลิซยิ้มอย่างปลาบปลื้มที่ได้รู้เรื่องราวอันน่าแปลกใจ
“นั่นสิ ผมเองก็แปลกใจ ว่าเด็กผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆ คงเป็นเพราะหลังจากที่ไอ้นุมันตาย นางค์ก็ย้ายบ้าน ย้ายที่ทำงาน ผมเองก็ไม่ได้พบนางค์อีก เลยจำหน้านางค์ไม่ค่อยได้ ไม่งั้นผมนึกออกนานแล้วว่าน้ำหน้าคล้ายใคร”
“ชั้นจำเป็นน่ะเขตต์ ใครจะอยากอยู่ในที่ๆเคยมีความทรงจำกับเขาได้ล่ะ” คคนางค์พูดด้วยแววตาสั่นๆ ไม่ว่าเมื่อไรที่นึกถึงเรื่องนี้ ก็เรียกน้ำตาได้เสมอ
“นางค์ จนป่านนี้แล้ว คุณยังเสียใจอีกเหรอ” เขตต์ถามเสียงเรียบ
“ชั้นเคยเสียใจมาก ทำแต่งานๆๆๆ จนไม่ได้ดูแลน้ำเท่าที่ควรจะเป็น แต่พอชั้นเริ่มรู้สึกตัวว่าควรจะหยุดเศร้า น้ำก็สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องมีชั้นเสียแล้ว”
“นั้นเพราะน้ำตาลเขาเป็นเด็กดีนะคะ เพราะเขาไม่อยากให้คุณเป็นห่วง” สำเนียงที่ไม่ค่อยชัดของอลิซพูดปลอบโยนและลูบเบาๆที่หลังมือของคคนางค์
“ชั้นรู้ค่ะ น้ำเป็นเด็กดี และเข้มแข็งเหมือนนุไม่มีผิด ชั้นจึงวางใจและคอยเฝ้าดูเขาห่างๆจะดีกว่า”
“คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะนางค์ เพราะลูกชายของผมเป็นคนรับผิดชอบพอ เขาจะดูแลน้ำดีที่สุดแน่นอน”
“นั่นแหละค่ะ สาเหตุที่ชั้นมาพบพวกคุณ เพราะเรื่องของน้ำ” คคนางค์มองสองคนตรงหน้าอย่างจริงจัง
“คุณนางค์ต้องการอะไรก็พูดมาเลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ อะไรที่เขื่อนทำไม่ได้ เราก็จะบังคับให้เอง” อลิซบอกกลับมาอย่างจริงจังไม่แพ้กัน ทำเอาคคนางค์หลุดหัวเราะออกมาจนได้
“ฮิๆ ไม่ใช่หรอกค่ะ ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้น”
“ไม่ได้หรอก ลูกของคุณแทนที่จะได้มีชีวิตเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ดันโดนไอ้ลูกโรคจิตของผมมัดมือชกเสียนี่”
“ชั้นไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นค่ะ ที่ชั้นอยากจะบอกคือว่าจะขอฝากฝังน้ำให้พวกคุณดูแลหลังจากนี้ด้วย เพราะชั้นคงไม่สามารถดูแลน้ำได้เต็มที่”
“นางค์ คุณหมายความว่ายังไง?” เขตต์พูดออกมาอย่างตกใจ เขาเกลียดการพูดเหมือนสั่งเสียที่สุด
“ชั้นสมัครไปเป็นแพทย์อาสาที่แอฟริกาค่ะ”
“เฮ้ย ทำไมคุณถึงไปที่กันดารแบบนั้นล่ะ!/แม่ ทำไมแม่ไม่บอกผมล่ะ” เสียงอุทานของเขตต์ดังขึ้นพร้อมกับเสียงหวานๆจากประตูห้องรับแขก คคนางค์หันไปมองเจ้าของเสียงหวานแล้วก็กุมขมับ
“น้ำ แอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน ไม่ดีเลยนะลูก..”
“แม่อ้ะ ไม่ต้องมาว่าผมเลยนะครับ แม่มีความลับกับผมใช่มั้ยเนี่ยยยยย” เขื่อนต้องรั้งน้ำเอาไว้สุดแรงไม่ให้ไปเกาะหนึบกับคคนางค์ เพราะดูท่าเจ้าเด็กน้อยนี่ต้องไม่ยอมปล่อยมือจากแม่แน่นอน
“น้ำ แม่ไม่ปิดบัง แต่มันแค่ยังไม่ถึงเวลาจะบอกนะ”
“ไม่เกี่ยวกันครับ แม่จะทิ้งผมใช่มั้ย งั้นผมไม่ไปนิวยอร์คแล้ว ผมจะไปแอฟริกากับแม่” น้ำตะโกนทั้งน้ำตา จนคนฟังอย่างเขื่อนสะดุ้งไปด้วย
“เฮ้ย ไม่ได้นะน้ำ” เขื่อนกอดน้ำไว้แน่นกว่าเดิมและลากให้น้ำมานั่งข้างตัวเองที่โซฟาอีกตัว เขื่อนมองหน้าแม่ของน้ำสลับกับหน้าของพ่อแม่ตัวเอง
“ขอโทษนะครับ ผมห้ามแล้ว แต่ไอ้ตัวดีนี่ดันมาแอบฟังตอนผมไปเอาขนมมาให้”
“ไม่เกี่ยวกับเขื่อนหรอกลูก แม่อบรมน้ำไม่ดีเอง ไม่มีมารยาท แอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน” คคนางค์พูดเสียงเข้มและปรายตามองไปที่น้ำ
“แม่อย่ามาว่าผมนะ ถ้าผมไม่แอบฟังจะรู้เหรอว่าแม่วางแผนจะหนีผม ตอนเด็กๆผมจำได้หมดนะ ที่ผมต้องห่างแม่ ได้แต่รอแม่กลับบ้าน ผมก็ไม่เคยกล่าวโทษแม่ แต่ตอนนี้พอผมโต แม่ก็จะทิ้งผม ผมไม่ยอมหรอกนะ” น้ำพูดทั้งน้ำตาอาบแก้ม ทุกคนพอได้เห็นดังนั้นก็ใจอ่อนและสงสาร เขตต์มองหน้าคคนางค์ด้วยแววตาไม่เห็นด้วย
“ผมว่าคุณก็อย่าไปเลยนะนางค์ สงสารน้ำตาล”
“ชั้นติดสินใจแล้ว ทำเรื่องไปหมดแล้ว ยังไงก็ต้องไปนะคะ”
“แม่ ห้ามไปปปปปปปปปปปปป” เสียงโหยหวนที่เขื่อนไม่สามารถปิดปากไว้ได้ดังอีกรอบ ดูท่าเจ้าซีดนี่มันจะไม่ฟังเหตุผลอะไรเลยสินะ ไม่น่าเชื่อว่าจะงี่เง่าได้ขนาดนี้
“ไม่ไหวแล้วค่ะ งั้นชั้นขอตัวกลับไปเคลียร์กับลูกที่บ้านก่อนนะ” คุณนางค์ลุกขึ้นยืนและดึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ลุกตาม ส่วนไอ้ลูกลิงนั่นพอเกาะแม่ได้ก็ติดหนึบเป็นปลิงทีเดียว
“อยู่บ้านไป ไม่ต้องตามผมมา” เสี้ยวหน้าเล็กๆหันกลับมาชี้นิ้วสั่งเมื่อเห็นว่าเขื่อนจะลุกตาม
“น้ำ แม่หายใจไม่ออกนะลูก ปล่อยแม่ก่อน” น้ำส่ายหัวกับคำขอของแม่ ร่างบางนั้นเกาะแม่ของตัวเองแน่นเป็นลูกลิง
“เฮ้อ เรารึอุตส่าห์วางใจว่าลูกก็โตแล้ว ที่ไหนได้ ยังอ้อนแม่เหมือนเดิม” มืออบอุ่นลูบเบาๆที่ผมนุ่มของลูกชายอย่างแสนรัก
“ถ้าการที่ผมเป็นเด็ก จะทำให้แม่อยู่กับผม ผมก็ไม่ขอโตหรอก”
“น้ำ เงยหน้ามาคุยกับแม่ด้วยเหตุผลสิลูก” แม่ประคองแก้มนวลของลูกชายขึ้นมาสบตา สายตาของแม่สำรวจใบหน้าลูกชายที่โขกพิมพ์เดียวกับเธอมาเด๊ะ ทั้งดวงตาหวานและจมูกโด่งรั้น หากนุได้มาเห็นลูกชายเขาโตคงดีใจ...
“แม่มีเหตุผลที่ต้องไป แม่ไม่ได้ไปเพราะยังโศกเศร้าและคิดจะเอาชีวิตไปทิ้งหรอกนะ น้ำไม่ต้องห่วงแม่” พอแม่พูดความนัยของลูกชายออกมา เจ้าลูกชายขี้อ้อนก็เบะปากและร้องไห้โฮ
“ผมเป็นห่วงแม่ ผมไม่อยากให้แม่ไปลำบากนี่ครับ ผมกลัวว่าแม่คิดจะเอาชีวิตไปทิ้งและไม่กลับมาหาผมอีก ที่นั่นลำบากจะตาย อย่าไปเลยนะครับ” คคนางค์ยิ้มอ่อนโยน เป็นตามที่คิด น้ำไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจ ที่โวยวายมานั่นเพราะห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอไปลำบาก แต่ทำอย่างไรได้ ก็สัญญากับเขาไว้แล้ว...
“แม่สัญญากับพ่อของลูกไว้แล้วนะน้ำ” เสียงอ่อนโยนที่เอ่ยถึงพ่อแบบนับครั้งได้ทำให้น้ำต้องตั้งใจฟังพลางสูดน้ำมูก
“สัญญาอะไรครับ”
“แม่สัญญากับพ่อของลูกเอาไว้ ว่าวันไหนที่ลูกเข้ามหาวิทยาลัยและเป็นผู้ใหญ่พอแล้ว แม่กับพ่อจะไปฮันนีมูนที่แอฟริกา จะไปดูทุ่งหญ้าและอยู่ใกล้ชิดธรรมชาติในแบบที่พ่อเขาชอบ”
“งั้นแม่ก็แค่ไปเที่ยวสิครับ จะไปอยู่นานทำไม”
“เพราะแม่ทนไม่ได้ไงลูก แม่เที่ยวโดยที่ไม่มีเขาไม่ได้ จึงต้องทำงานไปด้วยเพื่อจะได้ลืมๆเรื่องนี้ไปบ้าง” เสียงหวานอ่อนโยนของแม่หลุดสะอื้นฮัก น้ำเป็นฝ่ายลุกขึ้นมานั่งโอบกอดแม่ไว้แทน
“แม่ครับ อยากร้องก็ร้องเลย” น้ำจำความได้ว่าตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยเห็นแม่คร่ำครวญเสียใจเพราะคิดถึงพ่อเลยสักนิด การที่น้ำตาหยดโตของแม่ไหลลงข้างแก้มเป็นเรื่องที่แปลกใหม่ที่สุด
“รู้มั้ย แม่คิดเสมอเลยนะ ว่าแม่โชคดี ที่ลูกหน้าเหมือนแม่ เพราะถ้าลูกหน้าเหมือนพ่อเขา แม่คงทนมองหน้าลูกไม่ได้” น้ำสงสารแม่จับใจ ความอ่อนแอของแม่ที่เขาไม่เคยเห็นทำเอาใจหล่นวูบ ไม่อยากเห็นแม่เสียใจ...
“ทำไมแม่ถึงรักเขาขนาดนี้นะ..” ใบหน้าที่ยังคงสวยหวานไม่เสื่อมคลายของแม่คลี่ยิ้มบางๆ เหมือนนางฟ้าที่แสนเศร้า
“ถ้าแม่อยากไปแม่ก็ไปเถอะครับ แต่ต้องติดต่อผมทุกอาทิตย์นะ และต้องถ่ายรูปส่งเมลล์มาให้ผมดูทุกวันด้วย” แม่ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเองและหยิกแก้มลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว
“จ้า พ่อลูกชายบังเกิดเกล้า”
“ผมเจ็บนะ แม่อ้ะ” น้ำทำแก้มป่องแล้วลูบแก้มตัวเองป้อยๆ
“เอาเถอะ คนปลอบลูกเขายืนรออยู่ข้างนอกนานแล้ว” น้ำหันทางประตูระเบียงในสวนตรงที่แม่ชี้ และก็เห็นเขื่อนนั่งอยู่บนชิงช้าในสวนเงียบๆ
“บอกว่าไม่ให้ตามมาไง...” น้ำบ่นพึมพำแต่ก็ตั้งท่าจะเดินออกไปหา และยังไม่วายหันมากำชับแม่อีกรอบ
“แม่อย่าลืมที่ผมขอนะครับ”
“จ้าๆ รู้แล้วจ้าคุณลูก”
>>>>> TBC
ช่วงนี้อารมณ์ขุ่นมัวมากค่ะ
ปัญหาจากที่ทำงาน
ขุ่นมัวซะจนอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดตลอดเวลา
เมื่อวานก็เขียนไม่ได้สักนิด คิดอะไรไม่ออก
จนเมื่อเช้าแต่งตัวไปทำงาน
ส่องกระจกแล้วก็นึกอะไรบางอย่าง...
เรายังไม่ได้อธิษฐานเลยนี่นา
ตั้งแต่วันที่เครียด มันหม่นหมองเสียจนไม่ทันคิดถึงพระบิดา
จนวันนี้นึกได้ ก็มาคิดว่าความเครียดมันน่ากลัวเหลือเกิน
มันมาบดบังจิตใจของเราจนเราลืมพระองค์ไปได้
แต่วันนี้อธิษฐานแล้วค่ะ
หวังว่าทุกอย่างจะสดใสขึ้นในเร็ววัน
ขอพระเจ้าอวยพร
:3123:
-
เขื่อนกลายเป็นหมาหัวเน่าเลยอ่ะตอนนี้ กร๊ากกกกกกกกกก :m20: :m20: :m20:
-
รอดูคนโดนลงโทษ :z1: รึเปล่า คึคึ
-
:L2: :pig4:
-
น่ารักซะ :กอด1:
พ่อแม่น้ำโรแมนติกมากเลยอ่ะ...เศร้าเนอะ :o12:
-
ใจเย็น ๆ เน้อออ คนแต่ง ชีวิตต้องมีปัญหาบ้างถึงจะมีสีสัน
-
ไรเตอร์ สู้ๆ!! :mc4:
เปนกะลังใจให้นะ :3123:
-
เอ๊า ทำมัยเราอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม :monkeysad:
ทำมัยแม่ต้องไปอ่ะ สงสารน้ำ เฮ้อ
-
โหทำไมมันเศร้าแบบนี้
:L2: :pig4:
-
สู้ ๆ นะ
รอตอนต่อไปไม่เอาเครียด ๆ นะ 555
-
ไอ้เขื่อนโดนเมียทิ้งแล้วหงอย 555 :laugh:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เอ เขื่อนจะโดนห้ามอย่างว่าไปอาทิตย์นึงรึเปล่าเนี่ยะ น้ำตาลโหดอ่ะ หลังๆมานี้รู้สึกต่อกรด้วยยากนะเนี่ยะ 55+
สู้ๆนะคะ บีบีจัง ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้จ้า
-
:3123: :3123: :3123:
-
:a5:
-
ปัญหามีไว้ให้แก้ค่ะไรท์เตอร์ พูดไปงั้น เครียดเหมือนกัน 555
ต่อไปน้ำก็ต้องย้ายไปเปนลูกสะใภ้บ้านเขตสิ :laugh:
-
น่ารักว่ะ
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ๊า
:L2: :L2:
-
ขำเขื่อน
๕๕๕๕
น้องน้ำเปลี่ยนไป
เอาแต่ใจตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย
เขิน พ่อกับแม่ โรแมนซ์
-
อยากให้กำลังใจผู้เขียนค่ะ
บางครั้งปัญหาจากที่ทำงานก็อาจเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า
ที่ต้องการทดสอบความอดทน อดกลั้น
และความพยามยามในการเอาชนะปัญหาของเราก็ได้นะคะ
-
กำนะ โลกกลมมาก แต่น้ำเอาแต่ใจใช่ย่อย
สงสารเขื่อนแล้วสิ เอ๊ะ หรือจะสมน้ำหน้าดี :laugh:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ของมันเอง
สู้ๆนะคะ เครียดมากๆ ก็ไม่ดี พักผ่อนเยอะๆ ^^
-
เขื่อนกลัวน้ำแล้วหรอเนี้ย
อิอิ
เดี๋ยวนี้น้ำร้องไห้เก่งขึ้นนะเนี้ย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
คุณแม่นางค์ผ่านมันไปให้ได้นะคะ สู้ๆๆ ^^
-
โชคดีค่ะคุณแม่~~~!!!
:L2:
-
ไม่ให้ตามคนที่ตัวเองรักแล้วจะให้ตามใครละครับน้องน้ำ จริงมั้ย :L1: :L1:
-
พยายามเข้านะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ :กอด1:
-
สงสารแม่ของน้ำอ่ะ
ต้องเสียใจอยู่กับเรื่องนั้น
เฮ้อออ ชีวิตคนเรา :เฮ้อ:
-
คุนแม่จะไปแอฟริกาแล้วว
-
ฝากฝังเรียบร้อยแล้ว งานนี้ก็เหลือแต่ง้อคนใจน้อยแล้วนะ
-
หุหุ เขื่อนยังงัยกะสู้แม่มะด้ายหรอกโฮะโฮะ
-
ขอสมัครเป็นสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ
สนุกมากๆๆๆเลย
จะรอติดตามต่อไปนะคร๊าบ...สู้ๆๆๆๆนะ
-
เขื่อนคงกระสับกระส่ายน่าดู
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 32
ดังคำที่เขาว่า ช่วงเวลาที่สำคัญและน่าจดจำมักจะผ่านไปเร็วเสมอ เหมือนกับสิ่งที่น้ำต้องเจอในภาคเรียนสุดท้ายของชีวิตนักเรียนม.ปลายนี้ ด้วยเวลาที่ไหลผ่านไปรวดเร็วเหมือนสายน้ำเชี่ยว พอรู้ตัวอีกที ก็ปิดเทอมใหญ่เสียแล้ว..
“ทำไมมันถึงไวแบบนี้นะ มะนาวเพิ่งจะรู้สึกว่าขึ้นม.4มาเมื่อไม่นานนี่เอง” มะนาวนั่งเท้าคางมองหน้าเพื่อนทุกคนสลับกัน ภาพของนักเรียนชายห้าคนและนักเรียนหญิงหนึ่งคนที่มานั่งรวมกันอยู่ในห้องดนตรีสากลแบบนี้ช่างดูเป็นกลุ่มเพื่อนที่แปลกพิลึก..
“เพราะว่าเวลาที่เราสนุกหรือมีความสุข มันก็จะไวแบบนี้แหละมะนาว” น้ำตอบพลางออกแรงที่มือขัดถูเปียโนให้แรงขึ้น
“นายชอบไอ้เปียโนหลังนี้มากเลยเหรอน้ำ” หลังจากที่เห็นน้ำขัดถูเปียโนตัวนี้มาพักใหญ่เขื่อนจึงถามออกไป
“ครับ มันให้เสียงได้เพราะดี” ซะทีไหนล่ะ เปียโนหลังนี้ทำให้น้ำนึกถึงคนที่ไม่ควรจะนึก นึกถึงช่วงเวลาที่ดีที่เขามีร่วมกับอาจารย์ปฐพี แต่ไม่บอกเขื่อนไปตามตรงน่าจะดีกว่า
“เออ พูดเรื่องเปียโนแล้วก็นึกได้ พ่อฉันรับสมัครอาจารย์ดนตรีคนใหม่แล้วนะ คราวนี้ผ่านการทดสอบทุกด้าน ทั้งความสามารถและทางจิต รับรอง รุ่นน้องของเราจะต้องได้เรียนกับอาจารย์ที่เปี่ยมคุณภาพ” โมนบอกน้ำยิ้มๆ
“จริงเหรอครับ ก็ดีสินะ” น้ำเองก็ดีใจ แต่ลึกๆก็ใจหายวาบ นึกถึงภาพเก่าๆ และยิ่งได้รับรู้ว่าตัวเองจะไม่มีช่วงเวลาแบบนั้นอีกแล้วก็ใจหาย
“กูไม่ชอบช่วงเวลาแบบนี้เลย ต้องมานั่งคิดถึงอดีตแล้วก็เศร้าสร้อยกัน น่าเบื่อฉิบ” เทมส์บ่นอย่างหงุดหงิด แต่มือก็กดพิมพ์บีบีในมือยิกๆ
“มึงพิมพ์บีบีไปหาใครไอ้เทมส์” พี่ชายชะโงกมาดูที่หน้าจอบีบีของเทมส์ แล้วก็หัวเราะลั่น
“ฮ่าๆ กูก็นึกว่าแชทกับใคร ที่แท้ก็แชทคนเดียว เพราะเขาไม่คุยกลับเลยนี่เอง”
“อย่ามาล้อกูไอ้แทม แค่กูแอบไปเอาพินมาได้ก็บุญแล้วเว้ย” เถียงกลับแล้วเทมส์ก็ก้มหน้าก้มตาพิมพ์บีบีต่อไป
“มิน่าละ เพราะเทมส์นี่เอง พี่พรินซ์เขาถึงบอกว่าจะขายบีบีเครื่องเก่าทิ้ง แล้วมาซื้อใหม่ ฮ่าๆ” น้ำพูดเสียงกลั้วหัวเราะ แต่
เทมส์กลับเริ่มร้อนรนขึ้นมาแทน
“เฮ้ย จริงเหรอวะ ไม่เอานะ เขาจะมาขายทิ้งได้ไงอะ แค่เครื่องนี้ก็หาพินยากแทบตายแล้ว หนูน้ำไปบอกคุณพริ๊นซ์ทีดิ ว่าอย่าขายนะ”
“อืมๆ ผมจะบอกให้นะ” น้ำพูดยิ้มๆ แววตาวิบวับเมื่อเห็นคนตรงหน้าร้อนรน สงสารก็สงสาร แต่นานๆทีได้แกล้งกลับก็สนุกดีเหมือนกัน
“อ๊ะ แล้วเรื่องที่จะไปปาร์ตี้กันตอนซัมเมอร์น่ะ ลืมกันไปหรือยังจ๊ะ” มะนาวประกบมือเข้าหากันและถามเสียงใส ใบหน้าสวยดู
ร่าเริงขึ้นมาทันที
“มะนาวอยากไปที่ไหนเหรอ” น้ำเองก็พลอยตื่นเต้นตามมะนาวไปด้วย
“ที่ไหนก็ได้ แค่คิดว่าจะได้ปาร์ตี้กับเพื่อนๆเป็นครั้งแรกมะนาวก็ตื่นเต้นแล้วจ้ะ” น้ำยิ้มแล้วมองเด็กสาวที่กำลังจะกลายเป็นหญิงสาวในเร็ววัน มะนาวที่มีแต่ความสดใสในตัวช่างทำให้เขายิ้มได้เสมอ
“เขื่อน~ ผมอยากไปเที่ยวเกาะที่น้ำทะเลใสๆหาดทรายขาวๆ” น้ำหันไปถามเขื่อนด้วยแววตาออดอ้อน คนตัวโตส่ายหัวกับความช่างอ้อนของน้ำที่นับวันจะเพิ่มขึ้น แล้วเขาก็ปฏิเสธไม่ได้เสียด้วย
“ถ้าเป็นเกาะก็จะมีที่เกาะพีพีนะ อยากไปมั้ยละ”
“อยากไปสิเขื่อน เอาเป็นที่นี่แหละ น้ำตาลโอเคนะจ๊ะ” เขื่อนแทบหลุดขำเมื่อเห็นว่าคนที่ตอบเขาคือมะนาว แถมยังไปเขย่าแขนน้ำให้เออออตามอีกต่างหาก
“มะนาวอยากไปก็ตกลงสิ ทุกคนก็คงเห็นด้วยนะ” น้ำถามทุกคนที่เหลือ แน่นอนว่าโมนเห็นด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย เทมส์และ
แทมก็ละเมอเพ้อพกถึงคนที่ตัวเองคิดจะชวนด้วยแล้ว
“ไปวันไหนดีละน้ำ” เขื่อนหันมาถามคนข้างกาย เห็นเพื่อนตัวเองพร่ำเพ้อกันหมดแล้วก็คงแปลว่าตกลงกันหมดสินะ งั้นก็เตรียมหาวันเดินทางเลยละกัน
“ยิ่งเร็วยิ่งดีครับ ไปหลายๆวัน สักอาทิตย์นึง เล่นน้ำให้ฉ่ำปอดไปเลย”
“อืม นี่ก็สอบเสร็จแล้วนี่นะ งั้นมะรืนก็เดินทางกันดีมั้ย” น้ำพยักหน้าจนคอแทบหลุดแล้วก็รีบลากเพื่อนทุกคนให้ออกไปช็อปปิ้งเพื่อเตรียมของใช้อีกกระบุงโกย
วันเดินทาง
“โอย...ทำไมมันหนักแบบนี้เนี่ย” เสียงโอดโอยรอบที่สามหลังจากที่เดือนสั่งให้แทมช่วยขนกระเป๋าของตัวเองขึ้นไปบนรถ
“แทม เธอนี่แรงน้อยจริงๆนะ แค่นี้ก็บ่นโอดโอยแล้ว” เสียงเดือนวาดสบประมาทคนตรงหน้าที่ทำท่าเหมือนหลังจะหักเพราะแบกสัมภาระของเธอขึ้นรถ
“คุณผู้หญิงครับ กระเป๋าคุณมันหนักเหมือนคนจะกลับจากต่างประเทศอะ นี่มันขาไป ทำไมกระเป๋าคุณหนักแบบนี้!”
“ถ้าเธอพูดมากงั้นชั้นยกเองก็ได้” เดือนวาดเดินไปและยื้อกระเป๋าจากแทม
“โอเคๆ ผมยกให้ก็ได้ ไม่พูดแล้วครับไม่บ่นแล้วครับ”
อีกด้านหนึ่งก็มีคู่รักอีกคู่ที่กำลังพูดคุยกันเรื่องยกสัมภาระอยู่หน้าคอนโดหรูในยามเช้า
“คุณพริ๊นซ์ ของมีแค่นี้เหรอ” เทมส์ชูกระเป๋าหิ้วสองใบขนาดย่อมๆขึ้นมาอย่างแปลกใจ ทำไมมันน้อยจังแฮะ
“อืม มีแค่นี้แหละ”
“น้อยจัง.. ไม่น่าเชื่อ” เทมส์พึมพำและเอากระเป๋าสองใบนั้นไปใส่ในรถ เสร็จแล้วจึงเดินย้อนมาลากกระเป๋าใบโตของตัวเอง แต่พอยกขึ้นมาขาก็แทบทรุด
“เฮ้ย อะไรอยู่ข้างในเนี่ย”
“ก็ของๆชั้นน่ะสิ ของๆชั้นกับของๆเธอไง” พริ๊นซ์เงยหน้ามองราชินีที่ยืนกอดอกเชิดหน้า
“แล้วไอ้สองใบนั้นไม่ใช่ของคุณเหรอ”
“ใช่ แต่ข้างในมันเป็นของจุกจิก ส่วนเสื้อผ้าน่ะ ชั้นเอามาใส่ในกระเป๋าเธอ”
“แล้วทำไมของๆคุณถึงมาใส่ในกระเป๋าผมล่ะ”
“ก็...ก็เราเป็นแฟนกันนี่นา ต้องใส่ของไว้ด้วยกันสิ..” ใบหน้าสวยที่เริ่มแดงเรื่อและคำพูดตะกุกตะกักก็ทำเอาเทมส์ยิ้มแก้มปริ
“งั้นผมจะตั้งใจยกของอย่างดีเลย”
หลังจากผ่านการเดินทางที่แสนนาน ก็มาถึงบ้านพักตากอากาศของเขื่อนจนได้ ท้องทะเลที่มีหาดทรายสีขาวจั๊วและน้ำทะเลสีเขียวมรกตใสจนเห็นพื้นใต้ล่าง หากคิดว่าคราวก่อนที่ไปประจวบฯนั้น น้ำดี๊ด๊ามากแล้ว แต่พอมาทะเลสวยๆแบบนี้ น้ำยิ่งกรี๊ดกร๊าดมากกว่าเก่า แถมยังเพิ่มคนอีกสามคนที่จะช่วยกรี๊ดเข้าไป เสียงกรี๊ดจึงยิ่งดังขึ้น และทิ้งให้ชายหนุ่มสี่คนหิ้วของเข้าบ้านกันเอง
“เอ่อ...ที่นี่มีกี่ห้องนอน” โมนถามเพื่อนตัวเองหลังจากขนของเข้าบ้านเรียบร้อย
“สี่ห้อง และกูจะนอนกับน้ำ”
“กูจะนอนกับคุณพริ๊นซ์” สองเสียงที่บ่งบอกเจตนารมณ์แน่ชัด มีเพียงโมนและแทมที่ยืนจ้องหน้ากันอย่างหงุดหงิด
“กูนอนกับมึงก็ได้ไอ้โมน!” แทมกระแทกเสียงใส่ ไม่ต่างกับโมนที่ส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด
“ชั้นไม่นอนกับเธอ ชั้นจะนอนกับยัยเดือน!!” เสียงแหวของพริ๊นซ์ที่เหมือนสายฟ้าฟาด ทำให้เทมส์ต้องระเห็จตัวเองไปนอนกับแทมและโมน ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อน
“ผมไปนอนกับพวกพี่ๆเขาบ้างดีมั้ยครับ มันดูน่าสนุกจัง”
“ไม่ได้!” เขื่อนตอบทันควันและลากน้ำลงไปตรงจุดที่ลึกท่วมหัวน้ำอย่างว่องไว
“ใส่นี่ซะน้ำ” น้ำที่เกาะไหล่เขื่อนแน่นขณะอยู่ในน้ำได้แต่มองของที่เขื่อนส่งมาให้แบบงงๆ
“แว่นตาดำน้ำ จะพาผมไปดำน้ำเหรอครับ”
“อือ ใส่ซะสิ” พอได้ยินว่าจะพาไปดำน้ำ ก็รีบใส่แว่นอย่างรวดเร็ว พอหันมามองเขื่อนก็เห็นว่าเขื่อนใส่เสร็จแล้ว
“ไปกัน” เขื่อนสูดหายใจลึกๆและดึงน้ำให้ดำลงไปด้านล่างด้วยกัน เขื่อนมองร่างบางข้างๆที่อยู่ใต้น้ำ ภายใต้ท้องน้ำสีมรกตและแสงแดดที่ส่องลงมาด้านใต้ เขื่อนไม่รู้ตัวว่าตาฝาดหรือเปล่า...
ที่เหมือนกับจะเห็นว่าน้ำมีประกายรอบๆตัว มันคงเป็นเพราะว่าผิวขาวๆนั่นตัดกับแสงแดดที่ส่องมาใต้น้ำสินะ
เขื่อนจับมือน้ำและพาไปยังจุดที่มีปะการังสวยๆ ที่บริเวณนี้พ่อเขาซื้อเอาไว้นานแล้วตั้งแต่เขายังเด็กๆ นับว่าโตมาก็ใช้ได้คุ้มค่าดี
ใบหน้าหวานนั้นแม่จะอยู่ใต้น้ำแต่ก็ยังทำให้เขื่อนเห็นได้ว่าเจ้วตัวดีใจและตื่นเต้นขนาดไหน เขื่อนยิ้มมุมปากน้อยและว่ายเข้าไปกอดน้ำจากด้านหลัง ใบหน้าหวานนั้นหันมาคลอเคลียที่คอของเขาเหมือนแมวน้อย แม้ว่าจะไม่มีเสียงพูด แต่เขื่อนก็รับรู้ได้ทุกอย่างในใจของน้ำ รู้ว่าน้ำอยากให้เขาจับมือไว้แน่นๆ รู้ว่าน้ำอยากจะซุกไซ้ที่แก้มของเขาใต้น้ำแบบนี้
และรู้ว่าน้ำกำลังจะหมดอากาศในปอด ก่อนที่น้ำจะว่ายขึ้นไปด้านบน เขื่อนจึงล็อกแขนน้ำเอาไว้และมองดวงตาโตนั้นเบิกกว้างอย่างตกใจ เขื่อนยิ้มยั่วและรอจนน้ำแทบทนไม่ไหว ก่อนจะประกบจูบและถ่ายเทอ็อกซิเจนให้ น้ำหยุดดิ้นและกอดเขื่อนแน่นกว่าเดิม ลิ้นอุ่นที่เขื่อนสอดเข้ามาเป็นของแถมกำลังสำรวจโพรงปากของน้ำอย่างย่ามใจ ร่างบางจึงลืมตามองอย่างหมั่นไส้ และจัดการเอาคืน
“!!” เขื่อนกลายเป็นคนตกใจแทนเสียแล้ว เพราะไอ้เจ้ามือเรียวๆที่มากอบกุมและลูบไล้ตรงเป้าเขานั้นกำลังล้วงเข้าไปข้างใน เขื่อนมองหน้าน้ำแบบอึ้งๆ ใบหน้าหวานนั้นยิ้มกลับ แต่มือที่สำรวจในกางเกงว่ายน้ำของเขื่อนนั้นเริ่มกำรอบๆแก่นกายที่แข็งตึงและรูดขึ้นลง
‘อึก...น้ำตาล..’ เขื่อนกำแขนน้ำแน่นและรั้งไม่ให้น้ำขยับต่อ แต่เหมือนว่าเรี่ยวแรงก็จะหายไปตามสายน้ำ เพราะเจ้าตัวเล็กก็ยังคงขยับมืออย่างสนุกสนาน
‘ทำไม..วันนี้..มันเสียวแบบนี้วะ..’ เขื่อนกัดริมฝีปากแน่น ในสมองใคร่ครวญว่าทำไมตัวเองจึงได้อารมณ์พีคขนาดนี้ สาเหตุหนึ่งก็คงเป็นเพราะน้ำ ที่นานน๊าน จะทำให้เขาสักที และอีกสาเหตุหนึ่งคืออะไรนะ...
มองไปตรงหน้าก็เห็นใบหน้าของน้ำที่ยิ้มยั่วเย้า ลิ้นเล็กๆแลบเลียทิริมฝีปากตัวเอง บรรยากาศรอบๆที่งดงามเหมือนฝัน บรรยากาศที่ต่างไปจากเดิม เขื่อนดึงหน้าน้ำเข้ามาใกล้แล้วกดจูบล้ำลึก ลิ้นพันกันนัวเนีย จูบเท่าไรก็ไม่พอ จูบเท่าไรก็ไม่อิ่ม ยิ่งเขื่อนจูบมากเท่าไร น้ำก็ยิ่งเร่งมือมากเท่านั้น จนสุดท้ายก็เห็นหยดน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากส่วนปลายครู่หนึ่งแล้วก็ปะปนไปกับสายน้ำ
“ฮ้า!!” เขื่อนรีบว่ายน้ำขึ้นมาสูดอากาศข้างบน อากาศสดชื่นช่วยให้สมองปลอดโปร่ง มือทั้งสองก็รีบจัดกางเกงว่ายน้ำให้เข้าที่
“ชอบมั้ยครับ” อีกร่างหนึ่งที่โผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำยิ้มถามหน้าระรื่น เขื่อนคว้าหัวเล็กนั้นมาแล้วฟัดอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไอ้ตัวแสบ แสบนักนะ ร้ายกาจนักนะ ทำแบบนั้นได้ไงฮึ”
“เขื่อนก็ชอบไม่ใช่เหรอครับ” น้ำยกขาใต้น้ำขึ้นมากระหวัดเอวของเขื่อนเอาไว้ และจงใจให้จุดกึ่งกลางกายของตัวเองถูไถกับส่วนของเขื่อนที่เพิ่งสงบไป
“น้ำ..รู้ใช่มั้ยว่ายั่วยวนแบบนี้ ผลที่ตามมามันหนักหนานะ” เขื่อนช้อนมือไปรองไว้ที่สะโพกของน้ำ แววตาคมจ้องกลับจริงจัง
“ผมเตรียมใจตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ใช่..น้ำเตรียมใจไว้เล้วล่วงหน้าหนึ่งวัน ว่ามาที่นี่ คงจะโดนเขื่อนนัวเนียไม่ห่าง อาจจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยก็ได้ เพราะงั้นก็ต้องชิงลงมือก่อนสิ เอาให้เจ้าคนตรงหน้าหมดแรงสักนิด...ละมั้ง
“อื้อ!” เขื่อนกดจูบที่รุนแรงกว่าเดิมและเร่าร้อนกว่าเดิม จูบไปด้วยและก็ลากน้ำไปตรงโขดหินที่หันหน้าออกทะเล และลับจากสายตาคนอื่น ลากน้ำขึ้นไปนอนเกยบนหินได้ก็จับถอดกางเกงออกจนล่อนจ้อน เห็นใบหน้าขาวๆนั้นแดงก่ำเพราะทั้งอายและตกใจก็ยิ่งชอบ เขื่อนโหนตัวเพียงทีเดียวก็ขึ้นจากน้ำและก็มาทาบทับบนร่างบอบบางนุ่มนิ่มใต้ร่างได้
“เขื่อน อ๊ะ! อย่าเพิ่ง อื้อ” พยายามจะส่งเสียงห้าม แต่ริมฝีปากก็ถูกบดคลึงเคล้าจนพูดไม่เป็นภาษา นิ้วยาวๆส่งเข้ามาสำรวจช่องทางด้านหลังทันที น้ำทำหน้าเหยเกเพราะความฝืดที่ทำให้รู้สึกเจ็บ แต่เขื่อนก็ให้เวลาไม่นาน เพราะเมื่อนิ้วถูกถอนออกไป บางอย่างที่มากเกินจะรับก็ถูกส่งเข้ามาแทนที่
‘อา..เซ็กซ์แบบเอาท์ดอร์สินะ..’ เจ็บก็เจ็บ แต่ก็ยังรู้สึกรักในความเจ็บนั้น ไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอื่นมากนัก หัวสมองก็พร่าเลือนและมัวเมากับสัมผัสที่เขื่อนปรนเปรอให้ รู้สึกตัวอีกทีแสงแดดก็รำไร พอว่ายเข้าฝั่งไปก็จำได้แต่เพียงสีหน้าล้อเลียนของเพื่อนๆที่ชายหาดแทน..
>>>>> TBC
ปล1.กรุบกริบพอเรียกน้ำย่อยนะจ๊ะ อิอิ
ปล2.ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆเลยนะคะ
-
*0*
ทะเลก็ไม่เว้นนะเขื่อน
-
อ๊ายยยย ตื่นมาก็เจอเขื่อนหื่นๆเลยอ่ะ>///<
น่าสงสาร3หนุ่มเนาะ หึหึหึ
-
น้ำิติดนิสัยหื่นจากเขื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย........
ยั่วแบบนั้น...........สงสัยเขื่อนทำประูตูไม่นับแน่ ๆ ทริปนี้
-
เอาดอร์เลยหรอนายเขื่อน
อยากเป็น กุ้ง หอยปู ปลา แถวนั้นจังงงงง
-
นู๋น้ำ เปรี้ยวขึ้นเยอะเลย อิอิ ร้อนแรงทะเลเดือด :z2:
-
น้ำของเขื่อนแรงส์ :pighaun:
-
อิเขื่อนแมร่งหื่นอีกแว๊วววว
ส่วนหนูน้ำตาลเฟี้ยวใหญ่แล้วนะเรา
อย่าหวานกันจนทะเลหวานตามไปด้วยหล่ะ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เขื่อนหื่นตลอดด
-
เขื่อนหื่นได้ทุึกที่และทุกเวลา :laugh:
ว่าแต่มะไหร่หนุ่มๆที่เหลือจะสมหวังล่ะนั่น :laugh:
-
กรี๊ดๆๆๆ น้ำยั่วเป็นด้วยอ่าาาาา outdoor กันเลยทีเดียว :laugh:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
รู้สึกว่าตอนนี้จะหื่นด้วยกันทั้งคู่แล้วว
ไม่ใช่แค่เขื่อนคนเดียว
น้ำตาลร้อนแรงอ่าา :haun4: :haun4:
-
ทะเลกลายเป็นรสหวานไปแล้วหรือนี่...อิจฉา :o8:
-
ชอบครับ
-
หนูน้ำไปยั่วนายเขื่อนแบบนั้น
ก็เข้าทางเค้าซิจ๊ะ
แต่ก็ดีนะ ชอบ ๆ
:z1: :z1:
-
โอ๊ยยยย ตอนแรกว่าหวานอยู่หรอก
ตอนหลังนี่สิเลือดพุ่งค่ะ :jul1:
น้องน้ำกล้ามากเลยนะเนี่ย ติดเชื้อหื่นมาจากเขื่อนแหงเลย
เซ็กซ์แบบเอาดอร์จริงๆ 555+
-
อ้าว..อ้าว..เขื่อนกับน้ำไปเปลี่ยนธรรมชาติเค้าซะแระ
ก็.....ไปเปลี่ยนให้น้ำทะเลจากเค็มมาเป็นหวานซะนี่
-
หื่นมากกกกกกกกกกกกกกก
-
หนูน้ำใจกล้านะเดี๋ยวนี้น่ะ
อิอิ
แบบนี้เขื่อนจะไปไหนรอด เนอะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อะจ๊ากกกกก :m25: :m25: :m25:
-
ทะเลหวาน
-
ทำประตูเยอะๆนะเขื่อน
เผื่อจะได้ไปแข่งขันระดับโลก :laugh:
นู๋น้ำเขาอุตส่าเปิดโกลด์ไว้ให้
-
:m25:รออ่านะค่ะ
-
รอเช็คอินไปนิวยอร์คครับ ^^
-
อูย น้ำรุกอ่า
เขื่อนพาน้ำเสียคนเเล้ว ว ไม่ใสซื่อเเ้ล้วว
-
:m20: :m20:น้ำหื่น
-
กลายเป็นทะเลหวานกันไปแล้ว ว่าแต่คู่ที่เหลือจะหวานสู้ได้ไหมเนี่ย
-
ความหื่นมันเป็นโรคติดต่อครับ
คนนึงหื่นอีกคนต้องหื่นด้วยครับจะได้สมดุลกัน
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 33.1
ตอนพิเศษ :: หลายเหตุการณ์ ณ สถานที่เดียวกัน
โมน & มะนาว
ท่ามกลางท้องฟ้ายามดึกที่มีดวงดาวกระจัดกระจายต่างจากในกรุงเทพทำให้คนที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็นดาวเท่าไรนักก็มานั่งมองได้อย่างเพลิดเพลิน มะนาวเองหลังจากที่ทุดคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้วเธอจึงมานั่งดูดาวอยู่ตรงระเบียงบ้าน
“มะนาว ไม่หนาวเหรอ” น้ำเสียงอ่อนโยนของร่างสูงที่เดินเข้ามาหาทำให้มะนาวหันไปมอง ในมือของโมนมีผ้าคลุมไหล่ผืนโตอยู่
“ขอบใจนะจ๊ะ” สัมผัสนุ่มของผ้าคลุมไหล่ที่พาดมาบนไหล่ของเธอทำให้รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ
“ทำไมมานั่งดูดาวข้างนอกคนเดียวล่ะ”
“แล้วจะให้มะนาวมากับใครละจ๊ะ ก็มะนาวไม่ได้มีคู่มาเหมือนใครเขานี่” พูดแล้วก็ยิ้มเศร้าๆ สนุกนะ มีความสุขนะ แต่พอกลางคืน มันก็เหงาทุกครั้ง
“มะนาวอย่าพูดแบบนั้นสิ..ยังไงมะนาวก็ยัง...ยัง..” มะนาวหันมามองโมนที่นั่ลงข้างๆและพูดจาอึกอักไม่จบประโยคเสียที ดวงตาโตจ้องเป๋งไม่ละสายตายิ่งพาให้โมนอึกอักเข้าไปใหญ่
“ยัง..ยังมี..” โว้ยยย ไอ้โมน ทำไมเรื่องแค่นี้พูดไม่ได้วะ
“ฮิฮิ มะนาวดีใจที่ตอนนี้มีโมนมานั่งข้างๆนะจ๊ะ” เสียงหวานใสเหมือนกระดิ่งลมพูดเรียบๆ แต่หัวใจของคนฟังก็พองโตไปแล้ว ถ้อยคำที่เขาอยากจะพูด กลับถูกอีกฝ่ายแย่งพูดเสียนี่ แต่ก็ดีใจเหลือเกินที่ได้ยิน
“งั้นโมนจะนั่งเป็นเพื่อนมะนาวทั้งคืนเลยดีมั้ย!”
“บ้า ใครเขาจะนั่งกันทั้งคืนละจ๊ะ ง่วงตายเลย”
“อ่า..นั่นสินะ” พอรู้ตัวว่ายิ่งพูดมากก็ยิ่งหลุดเยอะ จึงได้แต่นั่งนิ่งๆ และมองหญิงสาวตรงหน้า หญิงสาวที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรก็ลอยเข้ามาอยู่กลางใจเขาทุกวินาที รู้ตัวอีกทีหายใจเข้าออกก็เป็นมะนาวอย่างเดียว
“มะนาว ยังชอบน้ำอยู่หรือเปล่า” อยากจะตบปากตัวเองให้เลือดท่วม ถามทำไมวะ ถามไปได้ยังไงว้า ดูหน้ามะนาวสิ มองมาแบบเจ็บปวดสิ้นดี กูไม่น่าถามเล้ยยยย
“ชอบสิจ๊ะ” โมนก้มหน้านิ่งกับคำตอบนั้น มันเจ็บแปล๊บที่ใจ..
“มะนาวชอบทุกคนที่เป็นเพื่อนมะนาวทั้งนั้นแหละ” เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว ใบหน้านั้นยังแฝงความเศร้า แต่คราวนี้มันเจือรอยยิ้มที่สดใส และค่อยๆกลบความเศร้าไปจนมิด
“โมนไม่ต้องเป็นห่วงมะนาวหรอกนะ เรื่องของน้ำน่ะ มะนาวไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว เพียงแต่ว่า...”
“เพียงแต่ว่า?” โมนทวนคำพูดที่มะนาวค้างไว้ หญิงสาวยิ้มหวานและลุกขึ้นยืน
“มาด้วยกันสิจ๊ะ” มือเล็กๆที่ยื่นมาตรงหน้าดูเชิญชวนให้โมนยื่นมือไปสัมผัสตอบ...และไม่ปล่อยอีกตลอดชีวิต..
“จะไปไหนเหรอมะนาว” โมนรู้สึกว่าเสียงของตัวเองสั่นนิดๆเพราะถูกหญิงสาวที่เป็นเหมือนนางฟ้าของเขามาตลอดกำลังจูงมือเดินไปตามชายหาด
“แค่มาเดินเล่นน่ะ” มะนาวตอบแล้วก็เงียบ บางทีก็ก้มหน้า บางทีก็เงยหน้ามองท้องฟ้า โมนจึงเงียบบ้าง แต่เป็นการเงียบเพื่อที่จะรอฟังว่ามะนาวอยากจะบอกอะไร..
‘มีความสุขโว้ยยย’ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับมือข้างที่ถูกมะนาวจับอยู่ เหมือนกับฝันที่ได้จับมือนุ่มนิ่มข้างนี้จริงๆ! ตามเฝ้ามาตั้งแต่
ม.ต้น จนตอนนี้จะเข้ามหาลัยอยู่แล้ว เพิ่งจะได้จับมือ แต่แค่นี้ไอ้โมนก็ดีใจจะตายแล้ววววว
“มะนาวกำลังครุ่นคิด... มีเรื่องๆหนึ่งที่ติดอยู่ในใจของมะนาวมานานแล้ว” โมนนิ่งฟังอย่างตั้งใจและคิดตามที่มะนาวพูดในใจ
“มะนาวไม่เคยคบใคร ไม่สันทัดเรื่องความรัก มันทำให้มะนาวสับสนกับความรู้สึกนี้..
ตั้งแต่วันที่มะนาวรู้เรื่องเขื่อนกับน้ำ มะนาวก็รู้สึกว่าตัวเองเศร้า เศร้าเหมือนแบกโลกไว้สิบใบ
ไม่อยากมองหน้าน้ำตาล ไม่อยากมองหน้าเขื่อน ไม่อยากคุยกับใคร” มะนาวพูดช้าๆ เสียงหวานเหมือนจะหมดแรงพูด โมนเองแค่ฟังเฉยๆก็เจ็บไปด้วย ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามะนาวเจ็บแค่ไหนในตอนนั้น เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ
“แต่ว่าวันนั้น วันที่เกิดเรื่องอาจารย์ปฐพี ถึงแม้มะนาวจะสลบไปไม่รู้เรื่อง แต่มะนาวยังจำได้ถึงสัมผัสอบอุ่นที่คอยประคองมะนาวไว้เสมอ และพอลืมตาขึ้นมา ก็เป็นใบหน้าของคนที่มะนาวรับรู้ได้ว่าเขาอยู่เคียงข้างมะนาวเสมอ
แต่มะนาวก็ไม่เคยเห็นค่าของเขาเลย...” โมนหันไปมองใบหน้าของมะนาว แววตาของโมนสื่อความหมายของคำว่ารักไว้เต็มเปี่ยม มาก...มันมากเกินกว่าจะพูดออกมาได้
“มะนาวขอบใจโมนมากนะจ๊ะ ที่เลือกอยู่เคียงข้างมะนาวโดยไม่เรียกร้องมาตลอด” โมนหันไปมองใบหน้าหวานที่แดงเรื่อ อา...เขาปล่อยให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายพูดมาได้ยังไงตั้งนาน...พอคิดดังนั้น จึงแตะนิ้วลงไปที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มของหญิงสาวเบาๆ
“มะนาวไม่ต้องพูดแล้ว โมนเข้าใจ ขอโทษนะที่ให้มะนาวเอาแต่พูดเพียงฝ่ายเดียว” โมนเข้าใจ เข้าใจแล้ว เข้าใจว่าหญิงสาวที่เขารักนั้น ก็มีความรู้สึกที่ดีให้เขาเหมือนกัน แม้เจ้าตัวจะไม่รู้ว่าใช่รักหรือเปล่า แต่แค่นี้ก็ดีมากเกินพอสำหรับโมนแล้ว..
“โมนจะรอมะนาว อีกสิบปีโมนก็รอได้ ขอแค่ให้มะนาวสบายใจ และเลือกโมนด้วยความรู้สึกจากหัวใจของมะนาว ไม่ใช่เพราะความรู้สึกรับผิดชอบเถอะนะ”
“ขอบใจนะจ๊ะโมน” ใบหน้าหวานยิ้มให้ แต่ทำไมใบหน้านั้นเคลื่อนมาใกล้ขนาดนี้...มันใกล้ขึ้นๆ และเจ้าของใบหน้านั้นก็หลับตาลง ก่อนจะแตะริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เขาใฝ่ฝันมาทั้งชีวิตกับริมฝีปากของเขา...
“อือ..โมน” รู้ตัวอีกที โมนก็โอบมือไปที่เอวคอดนั้นและออกแรงดึงให้ร่างบอบบางนั้นแนบชิดเข้ามาอีก จากผิวกายสู่ผิวกาย จากสัมผัสสู่สัมผัส จูบที่ลึกล้ำเหมือนจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว...
“พะ..พอแล้ว..หยุดเถอะจ้ะ..” แรงผลักเบาๆที่อกของโมนทำให้เขาต้องจำใจปล่อยร่างบางตรงหน้าออก ใบหน้าหวานๆนั่นดู
เซ็กซี่ยั่วยวนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“โมนรักมะนาวที่สุดเลย..” โมนก้มลงกระซิบข้างหูของคนที่อายจนหน้าแดงไปหมดแล้ว มาจูบเขาก่อนยังจะอายอีก น่ารักจริงๆเลยที่รักของโมน...
“ตอนนี้..มะนาวก็ให้ได้แค่นี้แหละนะจ๊ะ แต่ถ้าโมนอดใจรอ สักวันมะนาวจะให้โมนมากกว่านี้จริงๆ มะนาวสัญญา..”
“ครับ ทั้งชีวิตโมนก็รอได้” โมนกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีก สมบัติของเขาที่ใช้เวลาไขว่คว้ามาหกปี ในที่สุดก็ได้มาเสียที แม้จะยังไม่ทั้งหมด แต่แค่นี้เขาก็พอใจที่สุดแล้ว
ปล.กรี๊ดๆๆๆ โมนเป็นสุภาพบุรุษจังเน้อออออ
แทม & เดือนวาด
“ไม่ได้นะ ผมไม่ให้คุณไป”
“เอ๊ะ อะไรของเธอเนี่ย ชั้นนัดกับพริ๊นซ์ไว้แล้วนะ อุตส่าห์เที่ยวเล่นกับเด็กๆทั้งวันแล้วก็ขอออกไปหาความสนุกแบบผู้ใหญ่บ้างสิ” ประโยคที่ทำเอาแทมเดือดเป็นไฟถูกตะโกนออกมาไม่ขาดสาย ทั้งที่จริงแค่ไปผับแค่นี้ทำไมเขาจะไม่ให้ไป แต่พอเห็นแม่เจ้าประคุณทั้งสองแต่งตัวกันเหมือนอัตคัตผ้าผ่อนแล้วก็ให้หงุดหงิดจนทนไม่ไหว ส่วนคุณพรี๊นซ์น่ะเหรอ ถูกไอ้เทมส์ลากเข้าห้องไปแล้ว ดังนั้นเลยเหลือแต่คุณเดือนที่เขาต้องฉุดกระชากลากถูให้เข้ามาเคลียร์ในห้องที่คุณเดือนพักเพราะเกรงใจไอ้เขื่อนกับน้ำที่เข้าไปนอนนานแล้ว
“คุณจะไปหาความสนุกหรือจะไปจับผู้ชาย แต่แน่ละ แต่งตัวแบบนี้คงเดินน้ำลายหกตามคุณมากันเป็นแถว” แทมมองชุดที่เดือนวาดใส่ด้วยความโมโห ชุดเดรสซีทรูสีดำที่มองเห็นข้างในเป็นเกาะอกและกางเกงสั้นจุ๊ดจู๋ ทำไมผู้หญิงคนนี้ชอบแต่งตัวยั่วยวนนะ!!
“เออ ทำไมชั้นละ ก็ชั้นไปเที่ยวแบบคนโสดไงยะ ผู้ชายเขาก็ต้องเดินตามชั้นสิ”
“ใช่สิ ผมมันไปกับคุณไม่ได้ไง คุณเลยไประเริงสนุกสนานกับผู้ชายอื่นได้” ก็แล้วแทมจะไปผับได้อย่างไร เพราะยังอายุไม่ถึง 20 เลยนะจ๊ะ เดือนวาดส่ายหัวอย่างระอา ไอ้เด็กนี่มันจะทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเกินไปแล้วนะ!
“กรี๊ดดด ชั้นเบื่อๆๆๆ” เดือนวาดอดรนทนไม่ได้ อยู่กับไอ้เด็กนี่ทีไรเธอสติแตกทุกทีสิน่า ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนที่คบกับปัฐเธอไม่เคยวีนเลยสักครั้งหนึ่งนะ!
“คุณเดือน โตแล้วอย่ามาทำตัวเป็นเด็กนะ” แทมตวาดซ้ำ ทำไมจะพูดดีๆกับเขาไม่ได้เลยนะ
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าชั้น เธอไม่ได้เป็นอะไรกับชั้นเลยนะไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!”
“คุณกล้าพูดได้ยังไงว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วผู้หญิงคนที่ร้องครวญครางออดอ้อนอยู่ใต้ตัวผมวันนั้นน่ะ มันใครวะ!” นึกแล้วก็ยิ่งแค้น พอเหล้าเข้าปากก็มาออดอ้อนเขาไม่ห่าง ทั้งๆที่ยังจำสัมผัสของร่างกายนุ่มเนียนนั่นได้ไม่ลืม แล้วไหนจะหน้าอกหน้าใจเหลือล้นนั่นอีกล่ะ มันเป็นของเขาคนเดียวโว้ยยยย
“อ๊ะ ไอ้เด็กบ้าๆ พูดอะไรมา ชั้นไม่รู้เรื่องสักหน่อย อย่ามาลามปามนะ!” แทมปราดเข้าไปล็อกเอวเดือนวาดมาแนบชิดทันทีที่
ได้ยินคำนั้น คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก ดูสิว่าเด็กอย่างเขาจะทำให้คุณเดือนกระอักความสุขได้มั้ย?
“อือ อ๊ะ..” เสียงหวานรัญจวนเล็ดลอดจากปากของคนที่ทำสีหน้าเย้ายวนเหมือนจะขาดใจให้ได้ แทมขบเม้มเนื้ออุ่นตรงซอกคออย่างหมั่นเขี้ยว แค่ไซร้นิดหน่อยก็อ่อนระทวยเสียแล้ว
“ผมรู้นะว่าคุณไม่ได้อยากไป แต่คุณแค่จะยั่วผมล่ะสิ” แทมลูบไล้ผิวเนียนที่หัวไหล่ของคนบนตักอย่างเพลินใจ ออกแรงฟัดให้หมดแรงและสงบลงแล้วจึงลากมานั่งตักบนโซฟานุ่มๆตัวนี้ ไฟในห้องก็ปิด ปล่อยให้มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องนี้
“หลงตัวเอง ใครเขาอยากจะเรียกร้องความสนใจจากเธอล่ะ” เสียงหวานๆที่เอ่ยออกมาเบาๆทำให้แทมอมยิ้มก่อนจะจรดริมฝีปากตรงขมับเนียน
“ก็คุณไง พระจันทร์ดวงเดียวของผม” เดือนวาดหน้าแดง แอบแหงนหน้าไปมองเด็กบ้านั่นนิดหนึ่งก็เห็นแต่ใบหน้าหล่อเหลา แนวกรามที่มีไรหนวดจาๆบ่งบอกว่ากำลังโตขึ้นเรื่อยๆ แทมแข็งแกร่งขึ้นมาก โตขึ้น หล่อขึ้น แต่เธอนั้นก็แก่ลงทุกวัน และอาจมีวันที่เขาเบื่อคนแก่ๆอย่างเธอ
“คุณเดือนเห็นพระจันทร์ไหม ผมชอบพระจันทร์มากเลยนะ แสงมันนวลตา เห็นแล้วผมก็รู้สึกสบายใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ร้อยปี พระจันทร์ก็ยังคงเป็นพระจันทร์ดวงเดิม ที่งดงามเหมือนเดิม จริงมั้ย?” เทมส์กระชับแขนที่กอดเดือนให้แน่นขึ้นอีก อยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆ แต่จนได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆจึงต้องจับเดือนวาดให้หันหน้ามา
“คุณเดือนร้องไห้ทำไม??”
“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น เด็กบ้า เด็กปากดี ฮึก..ไม่ต้องมาสนใจ”
“ผมจะไม่สนใจได้ยังไง ในเมื่อรู้ตัวอีกที หัวใจของผมก็มีแต่คุณ สายตาของผมก็เฝ้าแต่มองหาคุณ แล้วแบบนี้ผมจะไม่สนใจคุณได้เหรอ”
“แต่...แต่ว่าชั้น...ไม่เหมือนพระจันทร์หรอกนะ ชั้นเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ไม่ได้งดงามเหมือนพระจันทร์หรอกนะ..”
“อืม เรื่องนั้นผมรู้ แต่ผมก็รักคุณเดือนที่แก่ได้ ไม่ใช่คุณเดือนที่อยู่ยงคงกระพันนี่นา สำหรับผม คุณมีค่ามากกว่ารูปกายภายนอกนะ” แทมลูบหลังของคนที่เริ่มหยุดสะอื้นและช้อนตามองเขาอย่างออดอ้อน ไม่ว่ามองยังไงก็เหมือนสาวแรกแย้ม ไม่เห็นจะโตสักที..
“จริงเหรอ..” ปากเล็กๆนั่นพร่ำถามคำเดิมมาหลายครั้ง เห็นทีจะต้องทำให้หยุดพูดสักที
“อื้อ..” รสจูบที่ตอบกลับมาแทนคำพูดน่าจะพิสูจน์ได้ดีกว่าสิ่งไหน ริมฝีปากบางของเดือนวาดชุ่มฉ่ำและหวานหอมเหมือนน้ำผึ้ง ก็เดือนวาดน่ารักเสียขนาดนี้ เขาจะหนีไปไหนได้ล่ะ
“เพราะเธอแท้ๆเลยนะแทม ที่ทำให้ชั้นเป็นแบบนี้..” มือเล็กดันอกเขาออกและเงยหน้ามาพูดด้วย
“แบบนี้? ยังไงเหรอครับ”
“เดี๋ยวนี้น่ะ ชั้นเป็นยัยเจ๊หัวงูไปแล้วนะ เวลาเห็นเด็กหนุ่มๆตัวโตๆหน้าหล่อๆแล้ว ชั้นคอยจะมองเหลียวหลังอยู่เรื่อยเลย” ท่าทางที่แสนน่ารัก นิ้วชี้ที่เขี่ยวนอยู่บนอกเขาช่างน่ารักเกินห้ามใจ แต่ไอ้ประโยคนั้นมันหมายความว่ายังไง!!
“ไม่ได้นะคุณเดือน คุณจะมองคนอื่นไม่ได้สิ”
“เอ๋..แต่เด็กหนุ่มๆน่ารักดีออกนะ เวลาชั้นมองแล้วก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยดี” เห็นท่าจะพูดไม่รู้เรื่อง คงต้องทำให้จำเอาไว้เสียแล้วว่าถ้ามองคนอื่นนอกจากเขาแล้วจะเป็นยังไง..
“อ๋า แทม..อย่านะ ไม่เอา คนอยู่กันเยอะแยะ” เดือนวาดโวยวายทันทีเมื่อเห็นแทมเดินไปล็อกประตูห้อง
“เขาอยู่ข้างนอก ไม่ได้อยู่ในห้องเสียหน่อย” ตรวจดูว่าล็อกแน่นหนาแล้ว ก็หมุนตัวกลับมาหาคนที่นั่งเลิ่กลั่กอยู่บนโซฟา
“คุณชอบไม่ใช่เหรอ เด็กหนุ่มน่ะ ลองสัมผัสผมดูสิ” แทมถอดเสื้อโชว์ร่างกายที่แข็งแรงด้วยกล้ามเนื้อ ดึงมือเล็กที่สั่นอยู่นั้นมาแตะลงบนแผงอก ใบหน้าสวยเก๋นั้นดูหวั่นไหว แต่มือเล็กก็ยังคงลูบไล้ไม่ลดละ
“ชอบมั้ยครับ”
“อือ ชอบ..ชอบจ้ะ”
“งั้นผมจะทำให้คุณชอบมากกว่านี้”
“มากแค่ไหนเหรอ?”
“มากจนละสายตาจากผมไปมองคนอื่นไม่ได้เลย”
>>>>> TBC
-
ทะเลที่ไหนเนี่ยหาความเค็มไม่เจอแล้ว อิอิ
-
หุหุหุ
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
สมหวังนะคร้าบ
-
อยากไปเที่ยวทะเลแหละ มันจะหวานแบบนี้ไหมเนี่ย
-
:z1: รอตอนหน้า
-
อยากมีคนไปเที่ยวทะเลด้วยจัง อิอิ
-
อ๊ายยยยย หวานกันทุกคู่
อ่านคู่แทมกับคุณเดือน โมน มะนาว แ้ล้วแปลกดี ฮ่าๆ ไม่ได้อ่านนิยาย ช ญ มาชาติเศษ
ได้อ่านนิดๆ หน่อยๆ ก้อรู้สึกดีใช่เล่น
ขอบคุณมากๆ ค่าาา
-
อ๊ายยยยย หวานกันทุกคู่
อ่านคู่แทมกับคุณเดือน โมน มะนาว แ้ล้วแปลกดี ฮ่าๆ ไม่ได้อ่านนิยาย ช ญ มาชาติเศษ
ได้อ่านนิดๆ หน่อยๆ ก้อรู้สึกดีใช่เล่น
ขอบคุณมากๆ ค่าาา
ตอนนี้คุณน้องวายเต็มสายเลือดเลยใช่มั้ยคะ หุหุ
-
อ่านะ หวานกันเข้าปายยยยยย หุๆ เอาให้ครบทุกคู่เลยน้า อิๆ
-
อยากเห็นคู่เขื่อน น้ำตาลเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เลือดเต็มจอเลย
-
โอ๊ะโอ แต่ละคู่ก็แย่งกันหวานตามเขื่อนและน้ำไปแล้ว เหลือแค่พริ้นต์เนี่ยแหละ
-
อ๊ายยยยย หวานกันทุกคู่
อ่านคู่แทมกับคุณเดือน โมน มะนาว แ้ล้วแปลกดี ฮ่าๆ ไม่ได้อ่านนิยาย ช ญ มาชาติเศษ
ได้อ่านนิดๆ หน่อยๆ ก้อรู้สึกดีใช่เล่น
ขอบคุณมากๆ ค่าาา
ตอนนี้คุณน้องวายเต็มสายเลือดเลยใช่มั้ยคะ หุหุ
พี่เรนนี่ แซวตามทุกเรื่องเลยอ่า อิอิ
-
หวานไม่แคร์สื่อกันเลยแต่ละคู่
:z1: :z1:
-
อ่ะนะ...แต่ละคู่ :laugh:
เหลือคุณพรินซ์นะ...อยากเห็นสองคนนั้นหวานกันจริง ๆ เลย(หรือจะร้อนแรงมากกว่าน้า~) :z1:
-
ร้อนแรงเกินเขื่อนไม่มีอีกแล้ว :m25:
-
ทะเลกลายสภาพเป็นน้ำตาลแล้วค่ะ
หวานไม่เกรงใจทะเลกันเลยนะพวกนี้ :laugh:
ว่าแต่ว่า น้ำตาลนี่น้ำเนิ้มไม่ต้องเล่นละ ตาเขื่อนไม่ยอมปล่อยออกจากห้อง :m20:
-
:o8: :o8: จะหวานกันไปถึงไหน เกรงใจคนอ่านบ้าง :o8: :o8:
-
:3123:รออ่านนะค่ะ
-
มีเมียแก่สวยกว่าแม่มากมาย :laugh:
-
มานั่งรอน้ำตาลกับเขื่อน :impress2:
-
โมนกะมะนาวน่ารักจัง :o8:
-
โฮ้วววว เด็กสมัยนี้>///<
โมนเป็นผู้ชายที่น่ารักมากๆเลยเนาะ
-
หวานกันทั่วหน้า
อยากอ่านคู่ที่เหลือต่อเร็วๆจัง
-
ก่อนอื่นก็ต้องขอขอบคุณที่ชอบนิยายของบีกันนะค้า แหะๆ
แต่อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วแหละ เขียนยาวกว่านี้ไม่หวายแล้วววว
แต่ตั้งใจจะทำเป็นซีรีส์ละค่ะ เรื่องต่อไปอยากได้คู่ใครคะ
ระหว่าง
พริ๊นซ์ & เทมส์
กิ๊ฟท์ & น้อง...
เพราะว่าตอนนี้คิดพล็อตไว้แล้วคือสองคู่นี้แหละ
-
ว๊ากก ทะเลแถบนั้นคงหวานจนปลาตายแน่ๆเลย
อ๊ากกก น่ารักอ่าาาา
คู่ต่อไปอยากอ่านคู่พริ๊นซ์กับเทมส์ :call:
-
:a5: ทำไมมดขึ้นทะเลอ่ะ หวานเกินไปละ
แต่ละคู่ กะจะไปฮันนีมูนกันหรือไงเนี่ย
ส่วนเรื่องนิยายเรื่องต่อไป แล้วแต่คนเขียนอ่ะค่ะ
เพราะเราโลภมากอะไรงี้ อยากอ่านสองคู่เลย
เลือกไม่ได้อ่ะ :m15: เราป่าวหลายใจนะ
-
หวานกันจังแต่ละคู่อะ
-
หวานกันเกิ้นนนนน น
-
อยากคู่พี่กิ๊ฟฟฟฟค่า! :o8:
แกทะเล้นแปลกๆดี 555 น่าจะน่ารัก(กวนตีน)ใช่ย่อย หุๆ -..-
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 33.2 ครึ่งแรก
ตอนพิเศษ :: หลายเหตุการณ์ ณ สถานที่เดียวกัน
เทมส์ & พริ๊นซ์
“เทมส์ เทมส์ เทมส์ที่ร้ากกก~” เทมส์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อหันไปมองคนที่กำลังเมามายถึงขั้นเริ่มรั่ว
“มัวทำอะรายอยู่ล่า...มาหาชั้นเร้วววว” รู้สึกอยากตบหัวตัวเองที่ประมาทคิดว่าคนตรงหน้าคงไม่เมากับอีแค่ไวน์ขวดเดียว ที่ไหนได้ ผ่านไปครึ่งขวดก็เริ่มเลื้อย เผลอแป๊บเดียวก็กระดกหมดขวดแล้วก็รั่วอย่างที่เห็น รู้งี้ไม่น่าเอาให้กินชดเชยที่ไม่ได้ไปผับเล้ยย
“อาวมาอีก เอาไวน์มาห้ายช้านอีกกกก”
“พอแล้ว คุณต้องนอนได้แล้วละ เมามากแล้ว”
“ไม่มาววว ไม่มาวซ้าหน่อยย...อึ้ก..” จู่ๆคนที่นอนเลื้อยอยู่บนเตียงก็วิ่งตุปัดตุเป๋เข้าไปในห้องน้ำ เทมส์เดินตามไปดูก็เห็นร่างบางนั่งเกาะชักโครกหินอ่อนเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า
“นี่ละ ที่ผมไม่ปล่อยให้ตัวเองเมาเพราะแบบนี้ละ ขนาดชักโครกยังไปนั่งกอดมันได้..” เทมส์รำพึงอย่างอนาถ
“เทมส์...อุ้มหน่อยยย จะอาบน้ามม”
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้” เทมส์เดินเข้าไปหมายจะพยุงไปนอนบนที่นอน แต่พริ๊นซ์กลับฉวยโอกาสตอนที่เทมส์ไม่ทันระวังพุ่งตัวไปเปิดฝักบัวและฉีดน้ำเล่นไปทั่วห้องน้ำ
“ฮิฮิ เย็นดีมั้ยล่า... เทมส์เปียกหมดเลยน้า...”
“คุณพริ๊นซ์ โธ่..” มองคนเมาตรงหน้าอย่างหงุดหงิด เมาแล้วจัดการยากเป็นบ้า แต่สภาพที่เปียกขนาดนั้นก็ปล่อยให้เล่นน้ำไปละกัน ส่วนตัวเขาขอเดินออกไปเอาผ้าขนหนูก่อน
“เฮ้ย!” พอเดินกลับเข้ามาในห้องน้ำ สิ่งที่เห็นก็ทำให้เทมส์ต้องปล่อยผ้าขนหนูลงบนพื้นเปียกๆ ส่วนตัวเขาก็ได้แต่ยืนตาค้าง
“เทมส์...เทมส์...ช่วยหน่อยสิ ช่วยชั้นหน่อยสิ..อือ..อ๊ะ..” ร่างเพรียวบางผิวขาวละเอียดปราศจากอาภรณ์ปกคลุมกายกำลังนั่งแปะอยู่ใต้ฝักบัว เรียวขาทั้งสองแยกออกกว้าง มือเรียวกำลังกอบกุมและรูดของตัวเองเร็วๆ
“คุ..คุณพริ๊นซ์..” เทมส์มองใบหน้าสวยนั่นที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังส่งสายตายั่วเย้าเขาอยู่ ลิ้นเล็กๆสีเชอร์รี่แลบเลียริมฝีปากยั่วยวน ขาทั้งสองแยกออกมากขึ้นด้วยหวังว่าจะให้เขาเห็นได้ทุกอณู
“อ๊า เทมส์ อ๊ะ..อ๊า..” เทมส์ยิ่งมองตาค้างมากขึ้นเมื่อเห็นนิ้วเรียวนั้นกำลังสัมผัสอยู่ตรงช่องทางปิดสนิท ก่อนจะสอดเข้าไปช้าๆ
“แม่งโว้ย!” เทมส์ไม่ทนมองเฉยๆอีกต่อไป เสื้อทีเชิ้ตถูกถอดออกและเหวี่ยงลงไปที่พื้น ร่างสูงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเดินดุ่มเข้าไปใต้ฝักบัว ใบหน้าสวยยิ้มและชายตายั่วยวนเหมือนกับจะบอกว่าแตะชั้นสิ สัมผัสชั้นมากๆ..
“เทมส์ อื๊อ อา..” เสียงหวานสะท้านมากขึ้นเมื่อถูกริมฝีปากของเทมส์ครอบครองส่วนที่แข็งขืน ลิ้นที่ชำนาญและช่ำชองกำลังจะทำให้พริ๊นซ์ไปถึงสวรรค์
“อึก..” เทมส์กลืนกินน้ำรักที่ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมด ก่อนจะเงยหน้ามามองคนที่กำลังสาละวนกับการปลดกางเกงของเขา
“ยังไม่พอเหรอ” เทมส์ถามเรียบๆ ใบหน้าสวยของพริ๊นซ์เริ่มขมวดมุ่น กับอีแค่กระดุมกางเกงยีนส์สามเม็ด ทำไมมันแกะยากแบบนี้
“เทมส์...อือ...จะอาววว..จอาวในกางเกง นะ น้า เอาออกมาให้ช้านหน่อยซี่...” เสียงหวานออดอ้อน สายตาเว้าวอนทำให้เทมส์หัวเราะเบาๆในลำคอ
‘เมาบ้างก็ดีแฮะ ปรกติไม่อ้อนแบบนี้นี่หว่า’ เทมส์ปลดกางเกงส์ยีนส์ตัวหนักออกและดึงสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา โดยไม่รอช้า พริ๊นซ์ปราดเข้าไปครอบครองทั้งหมดนั่นในทีเดียว
“อา..คุณพริ๊นซ์” กัดฟันกรอด สัมผัสที่เบื้องล่างทำเอาเทมส์แทบทรุด
“อือ อั๊บอากอัง..อือ..” พริ๊นซ์บ่นพึมพำแต่ปากก็ยังคงทำหน้าที่ไม่หยุด ทั้งเลีย ดูดและเม้มเหมือนเป็นขนมหวานรสโอชา ความรุนแรงที่ได้รับทำให้เทมส์ต้องรีบผลักพริ๊นซ์ออก
“ทำมายล่า...เทมส์ไม่ชอบเหรอ...” ใบหน้าสวยเซ็กซี่และปากที่แดงช้ำแหงนมองอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่คนตรงหน้าดูต้องการขนาดนั้นแล้ว ทำไมถึงผลักเขาออก..
“ชอบ แต่อยากทำมากกว่านั้น” เทมส์ออกแรงยกร่างพริ๊นซ์ให้ยืนขึ้นและยกขาข้างหนึ่งของพริ๊นซ์มาพาดที่เอว
“อ๊า...เทมส์ อื๊อ..” ส่วนที่แข็งแกร่งลุกล้ำเข้าไปภายในทั้งที่กำลังยืน พริ๊นซ์รู้สึกว่าขาอ่อนแต่ก็ถูกร่างสูงกว่าประคองไว้ไม่ให้ทรุด จวบจนส่วนนั้นเข้าไปทั้งหมดแล้ว ขาเรียวอีกข้างจึงถูกยกขึ้นมา
“อึ๊ก...สะ..เสียว” พริ๊นซ์ได้แต่เกาะไหล่เทมส์ให้แน่นขึ้น ยิ่งถูกอุ้มแบบนี้ ยิ่งเหมือนว่ามันจะเข้าลึก..
“ชอบมั้ย หืม?” เทมส์ถามข้างหูที่แนบใบหน้าอยู่กับไหล่เขา
“อือ..ชะ ชอบ..ละ ลึกๆเลยนะ.” เสียงหวานร้องขอทำให้เทมส์ยิ้มกริ่มก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ
“อ๊ะ เย็นน้า..” พริ๊นซ์สะดุ้งน้อยๆเมื่อรับรู้ว่าก้นแตะลงกับสัมผัสเย็นเยียบ หันมองแล้วก็รู้ว่าเป็นโต๊ะเครื่องแป้ง เทมส์วางเขากับโต๊ะเครื่องแป้งนี่เอง
“อ๊า อะ..อ๊ะ!!” แรงกระแทกแรงและเร็วมาแบบไม่ให้ตั้งตัว เทมส์ถอยออกห่างและกระแทกกลับเต็มแรงจนโต๊ะเครื่องแป้งสะเทือน เสียงโต๊ะกระแทกกึกๆกับผนัง ดีว่ามันติดกับห้องน้ำ เพราะงั้นจึงใส่แรงเต็มที่ไม่ต้องยั้ง
“คุณพริ๊นซ์ โอย..สุดยอด..รัดดีมากเลย..” เทมส์รู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นๆที่ฉีดใส่หน้าท้องเขา ที่แท้คนตรงหน้าก็ถึงแล้วสินะ แต่เขายังไม่เสร็จเลยนี่นา..
“ผมยังไม่เสร็จ คุณต้องทนไปก่อนละนะ” เทมส์บอกเสียงกระเส่า
“อะ..อือ..ได้สิ ชั้นชอบ ทำเยอะๆเลย..อ๊ะ อ๊า..” คนที่เพิ่งเสร็จไปเริ่มตื่นตัวอีกครั้ง เทมส์มองอย่างแปลกใจ ตกลงว่าพริ๊นซ์กินไวน์หรือยาปลุกเซ็กซ์กันแน่นะ
“อ๊า..อ๊ะ..” แต่เสียงหวานก็ไม่ปล่อยให้เขาคิดนาน ร่างกายเร่งเร้าให้เขาทำสิ่งเดิมซ้ำๆเรื่อยไปจนเกือบสว่าง..
ปล1.อยากจะบอกว่า..หากระทู้ตัวเองไม่เจอ :serius2:
ปล2.เด่วเย็นๆมาอัพอีกครึ่งให้ค่ะ
-
รอบเย็นเตรียมรถพยาบาลมาด้วยนะคะ :m25: :m25:
โฮกกกกกกกกกก :jul1: :jul1: :jul1:
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
เทมส์แอบใส่ยาปลุกเซ็กส์ไปด้วยมั๊ยเนี่ย
อ๊ากก พริ๊นซ์ร้อนแรงมากกกกกอ่ะ
เลือดไหลหมดตัวแล้ววว :jul1: :jul1:
-
เลือดท้วมมม :m25: :m25: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
โห ร้อนแรงกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย
-
ม่วนซื่น
-
อุก!! ขนาดโผล่มาแค่ครึ่งตอนแรกยังขนาดนี้ :m25: :m25:
งั้นขอไปนอนจมกองเลือดรอครึ่งตอนหลังแล้วกันค่ะ :jul1:
-
555+...เดี๋ยวอีกหน่อยเทมส์ก็แอบมอมเหล้าหรอกคุณพริ้น
น่ารักจิงๆๆเลยคู่นี้ รอของคู่อื่นด้วยนะคับ
-
:m25: :m25:
รอที่เหลือ
-
เทมส์กับพริ๊น ทำหมู่เฮาเลือดท่วมจอเลย :z10:
-
น้องเทมส์. กระชากใจป้าๆมากๆๆๆๆๆ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 33.2 ครึ่งหลัง
ตอนพิเศษ :: หลายเหตุการณ์ ณ สถานที่เดียวกัน
เขื่อน & น้ำตาล
“เขื่อน ผมอยากไปว่ายน้ำ” เจ้าของร่างบางที่นั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้หวายกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแม้เวลาจะล่วงเลยมาจนเที่ยงคืนแล้ว
“เฮ้ย จะบ้าเหรอ ว่ายน้ำกลางคืน อันตรายนะ” เขื่อนลุกจากเตียงนอนและเดินไปนั่งข้างกันบนเก้าอี้
“นั่นสินะ..” หันมายิ้มให้และก็กลับไปจ้องทะเลต่อ เขื่อนมองคนข้างๆอย่างแปลกใจ เพราะบางทีน้ำก็มักจะทำตัวแปลกเสมอ อย่างไอ้เรื่องนั่งมองอะไรนิ่งๆเนี่ย เป็นมานานแล้วเสียด้วย
“นายไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าน้ำ” เพราะเวลาที่น้ำนั่งเหม่อมองอะไรนิ่งๆแบบนี้ จะเป็นเวลาที่น้ำกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่เสมอ
“เขื่อนจะช่างสังเกตไปแล้วนะครับ” น้ำหันมายิ้มยั่วเย้าร่างสูง จึงโดนจับหัวมาฟัดโทษฐานล้อเลียน
“ฮื้อ ก็นายน่ะ มีนิสัยแปลกๆที่ชอบทำหลายอย่างเลยนะ ฉันลองสังเกตดู เวลานายคิดอะไรในใจ นายจะชอบนั่งเหม่อเสมอ หรือเวลาเวลาตื่นเต้นก็ชอบพูดมาก”
“ผมไม่ยักรู้ว่าผมทำตัวพิลึกแบบนั้น..” น้ำขมวดคิ้วเข้าหากัน นี่เขาทำตัวพิลึกแบบนั้นด้วยเหรอ
“เขาถึงได้บอกไงล่ะ ว่าคนเราไม่มีทางรู้ได้ทั้งหมดหรอก ว่าตัวเองเป็นคนยังไง จึงต้องมีกระจกเอาไว้คอยส่องด้านที่ตัวเองไม่เห็นด้วย”
“ถ้าผมไม่มีเขื่อนคงแย่เลย...”
“เพิ่งคิดได้เหรอ ว่านายขาดฉันไม่ได้หรอก หึหึ”
“แหวะ หลงตัวเองโคตรๆ”
“ไม่ได้หลงตัวเอง มันเรื่องจริง ว่าแต่นายจะบอกได้รึยัง ว่านายคิดเรื่องอะไรอยู่”
“คิดว่าเขื่อนชอบจับผมนั่งตักจังนะครับ” ประโยคนี้ทำเอาเขื่อนที่กำลังดึงน้ำมานั่งด้านหน้าเขาชะงักกึกและหัวเราะเสียงดัง
“ฮ่าๆ นั่นสินะ ฉันเองพอรู้ตัวก็รู้สึกว่าชอบจับนายนั่งท่านี้ซะแล้ว” เขื่อนยื่นแขนไปโอบให้น้ำหันมาพิงตัวเอง อันที่จริงน้ำก็ชอบเหมือนกัน เพราะท่านี้มันอบอุ่นและสบายดี
“เขื่อนบอกมาก่อนสิ ว่าทำไมชอบนั่งท่านี้ ถ้าเขื่อนบอกแล้วผมก็จะบอกเขื่อนบ้างว่าผมคิดอะไรอยู่”
“ที่ฉันชอบนั่งแบบนี้ ก็มีส่วนมาจากนิสัยชอบเหม่อของนายแหละนะ”
“มันเกี่ยวกันตรงไหนครับ อย่ามาเนียนนะ”
“เกี่ยวสิ ฟังให้จบก่อน” เขื่อนขยี้ผมนุ่มนั้นอย่างหมั่นเขี้ยวจนคนด้านหน้าเงียบจึงพูดต่อ
“เวลาที่นายเหม่อ ฉันจะรู้สึกเหมือนว่าถูกกันออกมาจากโลกของนาย
ฉันไม่สามารถรู้ได้ ว่านายคิดอะไร ไม่สามารถแทรกเข้าไปได้
ได้แต่รอให้นายเลิกคิด แล้วหันกลับมามองฉัน แต่วันหนึ่ง ฉันก็คิดขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง” เขื่อนเว้นจังหวะและก้มมองหน้าน้ำที่หันมามองต่อแบบลุ้นๆ
“ฉันคิดได้ว่า แทนที่ฉันจะเฝ้ารอ ทำไมจึงไม่หาทางใกล้ชิดนายให้มากขึ้น ฉันคิดว่าถ้าฉันมานั่งช้อนหลังนายแบบนี้ มันอาจจะทำให้ฉันมองเห็นโลกในมุมของนาย อาจจะทำให้ฉันได้ซึมซับความรู้สึกของนายมาบ้างสักนิด”
“แล้วได้ผลมั้ยครับ”
“หึ ไม่เลย”
“แล้วทำไมยังทำอยู่ละครับ”
“ก็เพราะถ้าฉันทำแบบนี้แล้ว นายจะหันมาสนใจฉันน่ะสิ ไม่ใช่เอาแต่นั่งเหม่อคนเดียว”
“ฮะๆ เป็นผลพลอยได้สินะครับ” น้ำลูบมือที่กุมอยู่ตรงท้องของเขาอย่างรักใคร่ ใครจะไปคิดว่าจะรักไอ้คนบ้างี่เง่าแบบเขื่อนได้ขนาดนี้
“ประมาณนั้นละ แล้วนายจะบอกได้รึยัง ว่านายคิดอะไร”
“...มันพูดยากนะครับ เพราะบางทีผมก็คิดหลายเรื่องโดดไปโดดมา จากเรื่องนี้ข้ามไปเรื่องนั้นเสมอๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันรอฟังได้” น้ำยิ้มให้ตัวเองกับคำตอบนั้น ทั้งที่มันเหมือนเป็นการเซ้าซี้ แต่เขาก็รู้สึกลึกๆว่าเขาเองก็รอคอยให้เขื่อนมารับฟังความรู้สึกของเขาเหมือนกัน
“ตอนแรกเลย ผมคิดเรื่องที่แม่จะไปแอฟริกา คิดว่าผมจะเป็นยังไง เพราะเราไม่เคยห่างกันขนาดนั้นแต่แล้วก็ทำใจได้ เพราะผมรู้ว่าคนเราก็ต้องเดินไปตามทางของตัวเอง พอจบเรื่องนี้แล้วก็เลยไปคิดเรื่องเพื่อนๆ เรื่องที่จะต้องจากกันหลังเรียนจบ แต่พอมานึกดู ผมก็มีเพื่อนแค่พวกเขื่อนและมะนาว ที่สำคัญยังตามไปเรียนด้วยกัน คงเจอกันจนเบื่อแหละ แล้วเรื่องสุดท้ายนี้ ผมคิดนานหน่อย...”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“เรื่องพ่อครับ..” ความเงียบเข้ามาปกคุลมอีกพักใหญ่ จากการเรียนรู้ของเขื่อนทำให้รู้ได้ว่าน้ำกลับไปคิดคนเดียวอีกแล้ว จึงต้องกระตุ้นว่ายังมีคนรอฟังอยู่ด้วยการพรมจูบที่ไหล่มนเบาๆ น้ำจึงหันมายิ้มให้และพูดต่อ
“ผมพยายามนึกหน้าของพ่อ นึกแล้วนึกอีก แต่ก็นึกไม่ออก แล้วก็คิดได้ว่าพ่อตายก่อนผมจะจำความได้อีก..ไม่ครับ ผมไม่ได้เศร้า..” น้ำพูดเบาๆเมื่อรับรู้ได้ว่าเขื่อนกระชับกอดเขาแน่นขึ้น คงคิดว่าเขาเศร้าสินะ..
“ผมสงสัยว่าทำไมคนที่ไม่เคยเจอหน้ากัน คนที่ไม่เคยได้รู้จักกัน แต่ทำไมถึงมาอยู่ในความคิดของผมได้ขนาดนี้” แม้จะเป็นเพียงคำพูดที่บ่งบอกความสงสัยตามปรกติ แต่เขื่อนกลับรู้สึกเจ็บแปลบกว่าคนพูดหลายเท่านัก
พูดไม่ออก..เขื่อนไม่รู้ว่าตัวเขาจะพูดอะไรดี...ได้แต่นั่งกอดคนตรงหน้านี้ให้แน่นกว่าเดิม เขาเองไม่เคยเจอการสูญเสีย และแน่นอนว่าถ้าเขาต้องสูญเสีย คงทนรับมันไม่ไหว
“ผมไม่เคยคิดเรื่องพ่อมานานแล้วนะครับ ตั้งแต่ได้เจอกับเขื่อน” น้ำพลิกตัวและหันมามองหน้าเขื่อน นัยตาหวานไร้ซึ่งความเศร้าจนเขื่อนแปลกใจ
“แล้วทำไมวันนี้ถึงมาคิดเรื่องพ่อล่ะ”
“ก็เพราะว่าผมเรียนจบแล้ว และกำลังจะเติบโตต่อไป ผมแค่คิดว่าถ้าพ่อยังอยู่ และรับรู้ได้ว่าผมเก่งแค่ไหน พ่อคงจะภูมิใจไม่น้อย” หรืออาจจะเสียใจก็ได้ที่ลูกชายมีสามี...
“พ่อนายต้องรับรู้เรื่องของนายแน่นอน”
“แล้วเขื่อนรู้ได้ไงครับ”
“อ้าว นายลองคิดดู ถ้านายตายกลายเป็นผีก่อนฉัน นายจะมาวนเวียนใกล้ๆฉันหรือเปล่า ปรกติแล้วเราก็ต้องอยากอยู่ใกล้คนที่รักนี่หว่า เพราะงั้นพ่อนายก็ต้องรู้เรื่องของนายสิ” เสียงพูดเรียบเรื่อยทำให้น้ำคล้อยตามอย่างไม่ต้องสงสัย
“อืม ก็จริงนะครับ...” แต่พอเห็นด้วยได้แป๊บเดียวก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างออก
“เฮ้ยยย!! งี้พ่อก็ต้องรู้เรื่องผมกับเขื่อนสิ” น้ำหันมามองเขื่อนตาโต
“อืม คงงั้นแหละ” เขื่อนเองก็พยักหน้ารับแบบงงๆ
“งี้เวลาเราจ้ำจี้มะเขือเปราะกัน พ่อก็ต้องเห็นสิครับ!” พูดจบปุ๊บเขื่อนก็ขำก๊ากสนั่นห้อง ถ้าไม่ใช่ไอ้ซีดจอมนอยด์คงคิดไม่ได้แน่นอน
“ฮ่าๆๆๆ นายนี่พิลึกจังนะน้ำ คิดมาได้ไง บ้าไปแล้ว ฮ่าๆๆ”
“เขื่อนอ้ะ ก็ไอ้ทฤษฎีนี้เขื่อนเป็นคนเริ่มนี่นา อย่ามาว่าผมนะ” น้ำโวยวายและเริ่มทุบตัวเขื่อน
“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบกับพ่อนายเองนะ”
“เอ๋? รับผิดชอบออะไรครับ”
“ก็รับผิดชอบตัวนายไง!!”
“เฮ้ย เขื่อนจะทำอะไรครับ” น้ำร้องเหวอเมื่อถูกอุ้มจนตัวลอยจากพื้น แขนแข็งแรงของเขื่อนพาน้ำไปสู่ที่หมายอย่างรวดเร็ว ทันทีที่หลังแตะที่นอนเขื่อนก็โถมร่างไปคล่อมน้ำไว้
“แสดงความรับผิดชอบไง”
“แสดงความรับผิดชอบอะไรแบบนี้ครั- อื๊อ!” ไม่รอจนพูดจบ เพราะเสียเวลามาครึ่งคืนแล้ว ตอนนี้ต้องทำการบ้านสักทีละ แต่ก่อนอื่นต้องจูบปิดปากให้พูดไม่ออกก่อน
“ปิดเทอมใหญ่แบบนี้ การบ้านเยอะหน่อยนะน้ำ หึหึ”
“ไม่อ๊าวววว”
>>>>> TBC
ปล.เลือดไม่กระฉูด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เขื่อนหื่นอีกแล้ว :haun4:
ว่าแต่ว่าคืนนี้น้ำจได้นอนมั๊ยเนี่ย??
การบ้านเยอะซะด้วยย :z1: :z1:
-
ปิดเทอมใหญ่หัวใจไม่ว้าวุ่นซะแล้ว
แต่คงวุ่นทำการบ้านกันน่าดู
-
ปิดเทอมแล้ว
ยังจะมีการบ้านอีกหรอเขื่อน
:z1: :z1:
-
เอ...ปกติแล้วปิดเทอมใหญ่แล้วรู้สึกว่าจะไม่มีการบ้านนะเขื่อน เรียนจบแล้วจะยังมีการบ้านอยู่อีกเหรอ? หึหึ
-
:L1:
-
เขื่อนฝากบอกว่าเด็กประถมยังมีการบ้านเลยค่าาาาาา
-
อยากอ่านคู่ พริ๊นซ์ & เทมส์ เยอะๆๆๆๆๆๆ
-
:m25:
+1 ความหื่น :pighaun:
-
อยากทำการบ้านบ้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสัยพรินซ์จะแพ้แอลกอฮอล์ เมาแล้วหื่น 555
คู่อื่นเหรอ อืมม เปิดเรื่องใหม่เลยก็ได้มั้งคะ แบบว่าพระเอกก็ไม่เห็นใครเท่ไปกว่าเขื่อนเลย ถึงจะหื่นมากๆก็เหอะ :laugh:
-
เขื่อนหื่นได้ตลอดอ่ะ
-
เขื่อนจ้ะ... เบาๆ กะน้ำตาลบ้างก็ดีนะ.. เดี๋ยวของมันเสื่อมนะจ้ะ อิอิ :mc4:
-
:jul1: :jul1:
-
เทมส์กับพริ้นซ์ ร้อนแรงไปมั้ยค๊า :m25:
ตกลงดื่มเหล้าไปนี่ผสมยาโด๊บด้วยป่ะนั่น :m20:
เขื่อนกับน้ำน่ารักอ่ะ แต่ก็นะ ไม่วายจบลงด้วยความหื่น!
-
อืมมมม หวานกันทุกคู่เลย
ชอบเดือนอ่ะ เป็นป้ากินเด็กไปแล้ว ฮ๋าๆๆๆๆ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 34
กลับจากทะเลมาได้สองวัน ในที่สุดวันที่น้ำไม่อยากให้มาถึงที่สุดก็มาจนได้...
น้ำนั่งอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนหน้าบ้าน พลางมองเขื่อนช่วยแม่ของเขาหิ้วกระเป๋าขึ้นรถยนต์ สัมภาระที่แม่เอาติดตัวไปมีเพียงกระเป๋าเสื้อผ้าและของจิปาถะสามใบ ไปตั้งนาน แต่เอากระเป๋าไปแค่นั้น สมเป็นแม่เขาจริงๆเลย
“น้ำ มาขึ้นรถ” น้ำเดินไปขึ้นรถตามที่เขื่อนกวักมือเรียก ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของน้ำ มีเพียงความเงียบและคอยนั่งฟังแต่เพียงเสียงสนทนาของแม่กับเขื่อนจนถึงสนามบิน
“ลูกเขื่อน แม่มีอะไรจะคุยด้วย” หลังจากที่ใช้ให้น้ำไปซื้อเครื่องดื่มให้ คคนางค์ก็หันมาคุยกับเขื่อนที่นั่งข้างๆ
“ครับ?”
“เดี๋ยวตอนที่แม่ขึ้นเครื่องไป น้ำจะต้องร้องไห้แน่ แม่ฝากดูแลน้ำด้วยนะ”
“ผมว่าไม่น่าหรอกครับ น้ำก็ดูสดใสดีนี่นา”
“เชื่อแม่เถอะจ้ะ เด็กคนนี้เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ขนาดโดนเพื่อนที่โรงเรียนล้อว่าไม่มีพ่อ ยังไม่เคยร้องไห้กลับมาฟ้องแม่เลย”
“ทำไมกันครับ ทำไมน้ำถึงไม่ร้องไห้”
“เพราะเขาไม่อยากให้แม่เศร้าไงจ๊ะ” คคนางค์ยิ้มเศร้า น้ำตาพาลจะไหล เธอเองก็ต้องไม่ร้องเหมือนกัน จะให้ลูกเศร้าไม่ได้
“งั้นเหรอครับ...” เขื่อนพลอยเงียบไปด้วย จวบจนน้ำมา ก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก
“แม่อย่าลืมนะครับ ไปถึงแล้วก็ต้องโทรมาบอกผม ต้องส่งเมลล์มาหาผมทุกวันนะ ถ่ายรูปมาด้วย แล้วต้องเปิดกล้องตอนเล่นเอ็มด้วยนะ”
“จ้าๆคุณลูก ลูกก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ แล้วไปอเมริกาอาทิตย์หน้าใช่มั้ย”
“แม่ก็พูดเหมือนว่าอีกหลายวัน วันนี้ก็วันเสาร์แล้ว อาทิตย์หน้าที่ว่าก็วันจันทร์แล้วนะครับ” น้ำทำแก้มป่องจนแม่หัวเราะเบาๆและหยิกแก้มเนียนนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“มันก็เหมือนกันแหละลูก เอาไว้แม่จะโทรหาให้บ่อยเท่าที่จะทำได้นะจ๊ะ” คคนางค์หยิบกระเป๋าลากขึ้นมา เตรียมพร้อมจะขึ้นเครื่อง
“ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับแม่” น้ำกอดแม่แน่น
“เขื่อน ฝากดูแลน้ำด้วยนะลูก” คคนางค์หันมากอดเขื่อนและลากกระเป๋าเข้าไปภายใน น้ำยืนมองแม่เดินเข้าไปจนลับตา จึงหันหลังกลับมากอดเขื่อนแน่นและเริ่มสะอื้น
‘นี่สินะ ที่แม่บอก’ เป็นอย่างที่คคนางค์บอก พอแม่ลับสายตา น้ำก็ปล่อยโฮทันที การร่ำลาของสองแม่ลูกที่มีกันเพียงสองคนตลอดมาเหมือนจะดูเย็นชา แต่หากนึกถึงคำที่แม่บอกเอาไว้
‘มันไม่ใช่การจากลาชั่วชีวิต สักวันก็ต้องได้พบกันใหม่’
“น้ำอย่าร้องเลยนะ” หัวใจของเขื่อนก็เจ็บไปด้วย ขนาดตอนที่เขาแกล้งน้ำหนักๆ น้ำยังไม่เคยร้องไห้ แต่ตอนนี้น้ำร้องไห้เหมือนจะขาดใจ
“ฮือ...เขื่อน...แม่ ฮึก แม่ไปแล้ว ฮือ....”
“เดี๋ยวก็ได้เจอกัน นะ..” ทำได้เพียงลูบหลังเบาๆ เพราะรับรู้ดีว่า ณ เวลานี้น้ำไม่พร้อมจะฟังอะไรทั้งนั้น
“ฮือ กะ..กลับบ้าน..ผม ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
“อืมๆ กลับบ้านกัน”
“น้ำ ทำไมยังไม่นอนล่ะ” ตั้งแต่กลับมาจากสนามบิน เจ้าคนขี้แงก็เอาแต่นอนหมดอาลัยตายอยากอยู่บนโซฟา กว่าเขื่อนจะขุดมากินข้าว กว่าจะลากไปอาบน้ำ แต่สุดท้ายก็กลับมานอนแหมะอยู่บนโซฟาที่เดิม
“ยังไม่ง่วงครับ”
“ไปนอนข้างบนเถอะ”
“ไม่เอา เขื่อนไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมตามไป”
“เฮ้อ ตามใจแล้วกัน” สุดท้ายก็ต้องขึ้นไปนอนคนเดียว ทำไมชีวิตวัยรุ่นมันถึงเป็นแบบนี้วะ!!
รู้สึกว่าหลับไปได้พักใหญ่ก็สะดุ้งตื่น สิ่งแรกที่เขื่อนทำคือลูบมือไปตรงที่นอนข้างๆในความมืด ที่นอนเย็นชืดบ่งบอกว่าไม่มีคนนอนข้างๆมาพักใหญ่ หรืออาจจะไม่ได้มานอนแต่แรก
“ไอ้ตัวแสบ ไม่ยอมขึ้นมาเลยเรอะ” เพราะว่าเผลอหลับไป จึงไม่ได้ลงไปตามน้ำให้มานอน นี่อย่าบอกนะว่าไอ้ซีดมันหลับอยู่ข้างล่าง
“จนตีสามยังไม่ขึ้นมานอน เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย...” เขื่อนลุกจากที่นอนเพื่อจะลงไปข้างล่างโดยไม่ลืมหยิบบางสิ่งมาด้วย..
เมื่อลงบันไดและเดินมาจนถึงห้องรับแขก ก็เป็นอย่างที่คาด น้ำยังคงนอนอยู่บนโซฟา แต่ว่าร่างกายที่นอนอยู่นิ่งๆนั้นบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงหลับไปแล้ว
“น้ำตาล..” ย่อตัวลงนั่งยองๆข้างโซฟาและพินิจใบหน้านวลท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องมาทางประตูกระจก คราบน้ำตาบนแก้มใสนั้นยิ่งทำให้น้ำดูโศกเศร้า มือใหญ่ยกขึ้นลูบไล้เบาๆ แต่คนที่กำลังหลับก็สะดุ้งตื่นจนได้
“เขื่อน...ลงมาตามผมเหรอ...”
“อืม นายร้องไห้จนหลับไปเลยเหรอ”
“...”
“ทำไมละ ฉันช่วยให้นายหายเศร้าไม่ได้เลยเหรอ มีฉันอยู่กับนายไม่ทำให้นายรู้สึกดีเหรอน้ำ..” น้ำเบิกตากว้างอย่างตกใจ มันไม่ใช่อย่างที่เขื่อนพูดนะ
“มันไม่เหมือนกันนะเขื่อน นึกออกมั้ย? มันเหมือนกับว่าผมสูญเสียสิ่งที่ผมมี ความเคยชินที่ผมมีมาตลอดมันหายไป ผมเคยตื่นมาและได้เจอแม่ทุกวัน เราได้เจอกันทุกวัน แม้ว่าแม่จะทำงานดึก ไม่ค่อยอยู่บ้าน แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าแม่อยู่ใกล้ผม แต่นี่...มันไกลถึงแอฟริกา...” เสียงหวานอธิบายปนสะอื้น
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจ แต่เรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้น เมื่อคนเราเติบโต ต่างก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง นายไม่อาจจะอยู่กับแม่ไปได้ทั้งชีวิตหรอกนะ”
“...แล้วถ้าวันหนึ่งผมต้องแยกจากแม่ ผมอยากจะรู้ว่าวันนั้น จะมีเขื่อนอยู่กับผมหรือเปล่า” เงียบไปอึดใจ น้ำก็เอ่ยถามคนตรงหน้ากลับบ้าง
“แล้วนายจะให้ฉันไปไหนละ” เขื่อยยิ้มตอบและลูบมือที่แก้มนวล
“นั่นสินะครับ...” น้ำดึงมืออีกข้างของเขื่อนมาแนบที่แก้มตัวเองแล้วหลับตาพริ้ม มือใหญ่ๆนี้จะอยู่กับเขาตลอดไป..
“หลับตาแบบนี้แปลว่าอยากให้จูบนะ รู้มั้ย?” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหูทำเอาน้ำหัวเราะกิ๊ก ก่อนที่เสียงหัวเราะจะเงียบไปเพราะสัมผัสจูบที่แผ่วเบาเหมือนขนนก
“แม่ง...หวานฉิบหาย” น้ำปรือตามองคนตรงข้ามที่กำลังทำสีหน้าหื่นแบบสุดๆ เจ้าของใบหน้าหล่อคมที่เห็นมาตลอดสามปีกำลังเลียริมฝีปากของน้ำอย่างเพลิดเพลิน
“เขื่อนนี่นะ...เวลามีอารมณ์ชอบพูดหยาบ”
“ทำไม ไม่ชอบเหรอ หล่อ อ่อนโยน เถื่อน หื่น ซาดิสม์ ได้ทุกรสชาติเลยนะเว้ย หึหึ ”
“เอ่อ...ก็จริงนะครับ” เห็นด้วยกับคำพูดนั้น แต่มันฟังดูขัดๆกันในประโยคเดียวจังเลย.. ช่างมันเหอะ ตอนนี้รู้แต่ว่าอยากกอดไอ้หล่อโรคจิตคนนี้เหลือเกิน ว่าแล้วก็เลื้อยลงจากโซฟาไปนั่งตักเขื่อนข้างล่าง ซุกหน้าลงกับบ่ากว้างที่มีเพียงกลิ่นหอมๆจากน้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นเดียวกันเท่านั้น ชอบจังเลย...
“อื๊อ อย่าบีบก้นสิ ผมเจ็บนะ” มือใหญ่ๆที่คว้าหมับเข้าที่ก้นและบีบเต็มแรงทำเอาน้ำสะดุ้ง
“พอดีมือเลย”
“ไอ้บ้า” ด่าแล้วก็ยังไม่หยุด มิหนำซ้ำยังลามมาลูบในเสื้ออีก
“ผมง่วงนะเขื่อน” ดูท่าว่าอะไรๆก็เริ่มจะเลยเถิด น้ำตั้งท่าจะขยับออกมานั่งบนโซฟาเหมือนเดิมแต่ก็ถูกแรงควายกระชากให้มาแนบชิดกับตัวมากกว่าเดิม สัมผัสที่แนบชิดและเอ่อ...บางอย่างที่ดันๆอยู่ตรงขาอ่อนของน้ำก็ช่างชักชวนให้อารมณ์เตลิด
“ฉันนอนอิ่มแล้วว่ะ ตอนนี้อยากออกกำลังกายมากกว่า”
“เง้อ...ผมง่วงนะ”
“ช่วยไม่ได้ นายอยากไม่ขึ้นไปนอนสบายๆข้างบนทำไมล่ะ” ไวเท่าความคิด ทั้งที่ปากพูดแต่มือเขื่อนก็ถอดเสื้อผ้าของน้ำออกจากตัว เสื้อยืดถูกเหวี่ยงไปข้างๆ พร้อมกับที่หลังของน้ำแตะกับพรม
“เฮ้ย เขื่อนเอาเจลมาเลยเหรอ นี่คิดมาแล้วใช่มั้ย” เหลือบเห็นเจลในมือเขื่อนก็โวยวาย
“ฉันตั้งใจว่าจะทำยันเช้าน่ะ เลยต้องเตรียมพร้อม” คำตอบง่ายๆเหมือนกับแค่จะบอกว่าจะดูหนังยันเช้าแต่ไม่ได้ทำให้คนฟังหายหวาดหวั่นได้สักนิด แต่แน่นอน คนเราต้องมีพัฒนาการ น้ำจึงยกแขนโอบรอคอเขื่อนและพูดเสียงหวาน
“วันหลังหยิบติดมาสองหลอดนะครับ..”
>>>>> TBC
-
อันนี้ของแถมนะค้า
:: Special ::
‘ทำไมที่นี่มันร้อนแบบนี้นะ’ คคนางค์ปาดเหงื่อออกจากหน้าผากเรียบเนียน ว่าอากาศที่เมืองไทยร้อนแล้ว แต่พอมาเจออากาศที่นี่ยิ่งร้อนเข้าไปใหญ่ พัดลมก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
‘ชั้นคิดผิดหรือเปล่าคะนุ ทำไมคุณถึงเลือกมาแอฟริกานะ ไม่เข้าใจเลย ร้อนจะตาย’ ขณะกำลังนั่งบ่นพึมพำนั้น ก็มีเสียงเล็กๆมาร้องเรียกที่หน้าอาคารรักษาพยาบาลชั่วคราว
“ดอกเตอร์ ดอกเตอร์ มีคนจะคลอดลูกครับ” ชะโงกหน้าไปดูก็เห็นเป็นวัยรุ่นชายผิวดำที่คุ้นหน้ากันดีกำลังเรียกเธอจากด้านนอก
“โอเค เดี๋ยวชั้นจะตามไปจ้ะ” พอร้องตอบไปแล้ว ก็รีบเก็บของและกระโดดขึ้นรถจี๊ปคันเก่ง ขับตามไปทันที
คคนางค์มองบริเวณรอบๆตัวด้วยสายตาทึ่งจัด ถ้าเธอจำไม่ผิด ที่นี่คือบ้าน...ไม่สิ คฤหาสน์ของคนมีอำนาจคนหนึ่ง ได้ยินมาว่าเจ้าของคฤหาสน์นี้คือคนพัฒนาที่บริเวณนี้ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว แนวๆขับรถดูสัตว์ป่าตัวเป็นๆประมาณนั้น แต่ใบหน้าของเขาเธอก็ไม่เคยเห็นหรอก ที่รู้ก็คือว่าเขาทำให้คนแถวนี้มีอาชีพ ก็นับว่าดีแล้ว
“ดอกเตอร์ครับ เมียของทาลินากำลังท้องแก่ แล้วก็คลอดเองไม่ได้ พวกเราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” คคนางค์ฟังแล้วก็ถอนหายใจ เธอเป็นศัลยแพทย์นะ ไม่ใช่สูตินารีแพทย์ แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ จึงส่งยิ้มให้เด็กหนุ่ม
“สงสัยเด็กจะไม่กลับหัว ชั้นจัดการเองจ้ะ”
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ทารกไม่กลับหัว แต่ก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงที่คคนางค์จะจัดการไม่ได้ หลังจากที่ทำให้ทารกน้อยเพศหญิงได้ลืมตามาดูโลกอย่างปลอดภัยแล้ว เธอจึงเดินออกไปสูดอากาศในสวน
“เฮ้อ นานๆทีได้เห็นที่ๆมีสีเขียวชอุ่มแบบนี้บ้างก็ดีนะ”
“ดอกเตอร์ครับ มิสเตอร์ทอร์สันเชิญให้คุณไปอาบน้ำชำระร่างกายได้ที่ห้องน้ำในคฤหาสน์ครับ เขาบอกว่าเพื่อตอบแทนคุณที่ช่วยให้ลูกของทาลินาปลอดภัย”
“ต๊าย ขอบใจนะจ๊ะ งั้นนำทางชั้นไปเลยละกัน เหนียวตัวมากเลย” คคนางค์เดินตามเด็กหนุ่มไปอย่างอารมณ์ดี อยากจะเห็นเหมือนกันว่าห้องน้ำในคฤหาสน์ใหญ่ๆแบบนี้จะสวยหรูแค่ไหนนะ
“วะ วะ ว้าว สวยจังเลย” เรือนร่างอวบอิ่มที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกายไว้มองไปรอบห้องน้ำแบบเอาท์ดอร์อย่างตื่นตา ห้องน้ำที่จำลองบรรยากาศป่าดงดิบมาเด๊ะๆดึงดูดใจเธอเหลือเกิน
“ฝักบัวเหรอเนี่ย เท่ห์จัง” คคนางค์เอื้อมไปที่หัวก๊อกไม้ตรงหน้า ด้านบนหัวเป็นชะง่อนหินยื่นออกมา พอหมุนก๊อกแล้วน้ำเย็นๆก็ไหลซู่ คคนางค์รีบปลดผ้าเช็ดตัวออกแขวนไว้ข้างๆ ทรวงอกอวบอิ่มชูชันเพราะความเย็น
“ฟู่ สดชื่นดีจัง ลัลล้า~” ฮัมเพลงเสียงใสขณะหยิบขวดสบู่เหลวมาปั๊ม ของเหลวสีชมพูประกายมุกส่งกลิ่นหอมกรุ่น มือทั้งสองข้างบรรจงถูไปทั่วร่างกายจนเกิดฟองทั่วร่าง เอวคอดกิ่วรับกับสะโพกงอนงาม รูปร่างของเธอแทบไม่น่าเชื่อว่ามีลูกแล้ว ไหนจะผิวขาวเนียนละเอียดที่ราวกับจะส่องประกายได้นั่นอีก
ดูท่าว่าห้องน้ำนี้จะทำให้คคนางค์เพลิดเพลินจนเผลอตัวฮัมเพลงเสียงดังขึ้นอีก ทำให้คนๆหนึ่งในบริเวณนั้นได้ยินเสียงเพลงแสนหวานและเดินตามมา
“เสียงเพลง? จากทางนั้นเหรอ” ร่างสูงขยับเท้าที่ใส่บู้ทคู่ใหญ่และหนักเดินไปตามเสียงเพลง
“จากห้องน้ำ??” ด้วยความแปลกใจจึงชะโงกหน้ามองเข้าไป ใครกันนะที่มาใช้ห้องน้ำส่วนตัวของเขา จากจุดที่เขายืนอยู่สามารถเห็นได้ชัดเจนว่าใครอยู่ในห้องน้ำ ก็มันเป็นห้องน้ำแบบเอาท์ดอร์ที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อจะได้สนุกกับคู่นอนของเขาไงละ...
“ผู้หญิง...Shit! หุ่นเซ็กซี่เป็นบ้า เฮ้ย แล้วผู้หญิงมาอาบน้ำในนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะว่าไอ้ไกอัสมันพามาที่นี่ โธ่เว้ย บอกให้พาไปห้องน้ำที่ปีกขวา ไม่ใช่ปีกซ้าย” ชายหนุ่มเกาหัวแกรกเมื่อรู้ว่าลูกน้องตัวเองเฟอะฟะอีกแล้ว ดีนะ ว่าที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของเขา มีเพียงเขาที่เข้ามาใช้เท่านั้น
ทว่าทั้งที่รู้ว่าไม่สมควร แต่ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่นั้นกลับไม่อาจละสายตาจากหญิงสาวที่อาบน้ำอย่างเพลิดเพลินได้ เรือนร่างสมส่วนนั่นพาให้เลือดในกายเขาเดือดพล่าน ผิวสวยๆนั่นทำให้เขาอยากรู้ว่าสัมผัสมันจะนุ่มเนียนเพียงไหน แล้วยังจะใบหน้าสวยหวานนั่นอีกเล่า อยากให้ใบหน้าหวานนั้นกระซิบร้องคร่ำครวญร้องครางเพียงชื่อของเขาเหลือเกิน...
ตอนนี้ชายหนุ่มคิดได้เพียงอย่างเดียวต่อหญิงสาวคนนั้น
‘อยากได้!!’
:: End Special ::
-
:L1:
-
น้ำต๊าลลลลลลลลลลลลล!!!
ประโยคสุดท้ายมันจะเซ็กซี่ไปแล้วนะะะะ!!!!
แต่แหม
หสอดเดียวก็พอ เพราะเดี๋ยวก๊พอดีกัน??
555555
แต่ๆๆๆๆ จากสเปเนี่ย น้ำจะได้พ่อใหม่???
อ๊ากกก
-
คุณแม่จะมีพ่อใหม่ให้น้ำตาลหรอเนี้ย
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เขื่อนแกหื่นได้ตลอดเลยนะ
PS.แต่ว่าคนเขียนจะหาพ่อใหม่ให้น้ำจริงๆ เหรอ
-
คึคึ คุณแม่ :z1:
-
ท่าทางหนูน้ำจะมีพ่อใหม่เสียแล้วสิเนี่ย อิอิ
-
อะจ๊ากกกกกกก
น้องน้ำจะมีป๊ะป๋าคนใหม่แว้ววววว :laugh:
-
น้ำตาลจะมีคุณพ่อคนใหม่เหรอเนี่ย :laugh:
-
คุณแม่กำลังจะมีคู่ อิอิ น้ำตาลจ๊ะ สองหลอดนี่คาดว่า จะไม่ได้นอนไป 3 วันนะ ไหวหลอออ o18
-
มีตอนพิเศษของคุณแม่ด้วย เหอะๆ งี้น้ำจะได้พ่อเลี้ยงแล้วสิ :laugh:
ว่าแต่เขื่อนมันหื่นได้สม่ำเสมอดีมาก 555
-
คุณแม่ระวังตัวด้วยนะ
-
เทมส์กับพรินร้อนแรงจิง ส่วนน้ำการบ้านกับเยอะกว่าปกตินะ ฮา
-
คุณคณางค์ไปแอฟริกาคราวนี้โชคดีไม่น้อย
-
แง้ ตอนพิเศษตัดจบแบบนี้ค้างคานะคะ
แต่แอบอึ้งกับพัฒนาการของน้ำตาลเช่นเดียวกัน เรียกได้ว่าความหื่นแพร่กันได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
-
อ่าว น้ำไม่หึงแย่หรอ
-
แม่น้ำตาลจะรอดไหมเนี่ย สงสัย น้ำตาลจะได้พ่อคนใหม่หลังจากแม่กลับมาแล้วแน่เลยๆๆ แต่จบค้างมากเลยๆๆ
-
แม่ของน้ำจะได้แฟนใหม่หรอ??
ดีใจจังเลยย เย้ๆๆ :m3:
-
ต๊ายแล้วคุณแม่
คุณพระช่วย
-
คุณแม่เจอเนื้อคู่รอบสอง :laugh:
เขื่อนก็จัดหนักเลยเนอะ...แต่เรื่องของเรื่องคือน้ำที่ไม่ยอมให้เขื่อนน้อยหน้านี่สิ :m20:
-
ต่อคู่คุณแม่อีกสักนิดไม่ได้หรอค่ะ
เอาแบบให้รู้กันไปเลยว่า น้ำได้พ่อใหม่แน่ๆ
:กอด1: :กอด1:
-
รออ่านะค่ะ
:haun4: :haun4:
-
สงสัยน้ำจะได้พ่อใหม่
ถ้าจะรวยไม่เบาเลย
แต่เดี๋ยวนี้น้ำ มันจะกล้าเกินไปแล้ว
เขื่อนตายคาอกพอดี
-
น้ำน่ารักจังเลย เขื่อนหื่นตลอด
แต่แม่น้ำท่าจะได้สามีใหม่นะ
-
น้ำตาลหนูพูดอารายออกมาเนี่ย ยยย ย ย ย ย
อ่านแล้วช็อคไปสามนาที ^^
-
เย้ๆๆๆๆๆ คุณแม่จะไม่เหงาแล้ว
น้ำตาลเอ้ยยยยยย จะมีคนช่วยดูแลคุณแม่แล้วนะ ^^
-
สงสัยนู๋น้ำจะได้พ่อใหม่อิมพอร์ตจากแอฟริกาเลยนะนั่น โฮะๆๆ งั้นรีเควสของคู่คุณแม่ด้วยนะค่ะ โฮะๆๆ อยากมั๊กมากว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นต่อไป ท่าทางจะมันส์สะเด็ด โฮะๆๆๆ
-
o22 เฮ้ยยยย อะไรอยากได้ไร คาดว่าน้ำน่าจะได้พ่อใหม่นะ
แต่น้ำ นู๋แรงขึ้นป่าวลูก :m20: 2 หลอด ให้ตายเถอะ
นับวันยิ่งหื่นเหมือนเขื่อนขึ้นทุกวันนะเนี่ย
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก
Special :: Mystery in Summer
แสงแดดเจิดจ้าที่รุนแรงขนาดทำให้ผ้าแห้งได้ภายในชั่วโมงเดียวกำลังแผดเผาร่างบอบบางผิวขาวจั๊วะที่ต้องลากสังขารมาสวนจตุจักรเพื่อทำตามบัญชาสวรรค์
“ทำไม...ที่นี่อากาศไม่เย็นเหมือนที่อังกฤษบ้างเนี่ย...” หลังจากจบทัวร์ที่ยุโรป ก็ได้เวลาของการพักผ่อน น้ำจึงตัดสินใจมาเผชิญกับฤดูร้อนของเมืองไทยดีกว่า แต่พอมานั่งๆนอนๆอยู่ที่บ้านได้ไม่กี่วัน ก็ถูกแม่บังเกิดเกล้าหมั่นไส้ในความขี้เกียจ จึงมีประกาศิตมาว่าให้ไปซื้อต้นไม้ที่สวนจตุจักรมาปลูกหน้าบ้าน
“โอเอซิส...” น้ำพึมพำ เมื่อเห็นบู้ทขายน้ำตรงหน้า ควักกระเป๋าส่งแบงค์ร้อยไปให้ และหิ้วถุงเครื่องดื่มที่มีทั้งน้ำเปล่า น้ำอัดลมและชาเขียวเย็นเจี๊ยบที่เหมือนจะซื้อไปเผื่อชาติหน้า
“เอาละ..กลั้นใจแบกไปเก็บที่รถดีกว่า” ว่าแล้วก็ออกแรงแขนยกต้นไม้ทั้งหลายไปไว้ที่รถพร้อมนึกในใจว่าถ้าแขนหักเล่นเปียโนไม่ได้จะมาอยู่ให้แม่เลี้ยงไปทั้งชีวิต
“โอะ...สวนรถไฟ ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ” ขณะกำลังกลับบ้านนั้นเอง สายตาก็หันไปมองที่สวนพักผ่อนหย่อนใจของชาวกรุง เหมือนมีแรงบันดาลใจ น้ำหาที่จอด ล็อกรถ และเข้าไปในสวนทันที
“สงสัยเพราะเป็นวันธรรมดา เลยไม่ค่อยมีคน” น้ำหาที่นั่งใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง วางถุงเครื่องดื่มข้างกายและเหยียดขาอย่างสบายอารมณ์ ถึงแม้อากาศจะไม่เย็นอย่างที่ยุโรป แต่บ้านเมืองที่อยู่มาแต่เกิดย่อมดีกว่าอยู่แล้ว
สายลมเอื่อยๆ ร่มเงาของต้นไม้ ความเงียบสงบ ชักนำให้รู้สึกว่าอยากหลับตา...
“นี่ คุณ ทำไมถึงมาหลับตรงนี้ละ” เสียงปลุกให้น้ำลืมตาขึ้นมา ภาพเบลอๆเบื้องหน้าบ่งบอกว่าว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าน้ำขยี้ตาและมองชายตรงหน้าอีกครั้ง
“!?!” เกิดมาน้ำไม่เคยเห็นอะไรอัศจรรย์เท่านี้มาก่อน น้ำรู้สึกว่าตัวเองทำสีหน้าโง่ๆทันทีที่เห็นหน้าชายที่มาปลุกเขา มองซ้าย มองขวา ปิดตามองหนึ่งข้าง ก็ยังคล้าย...
‘พ่อ...’
“เอ้า ยังไม่ตอบอีก มานอนทำอะไรในสวนบ้านคนอื่นละ หืม?”
“เอ๋...” น้ำทำเสียงแปลกใจแบบอนิเมะญี่ปุ่นก่อนจะหันมองไปรอบตัว สวนสวย หญ้าสีเขียว และดอกไม้นานาพรรณ แต่นี่มันไม่ใช่สวนรถไฟนี่หว่า!
“เฮ้ย คุณเป็นอะไร เป็นลมชักเหรอ” ชายหนุ่มตรงหน้าที่หน้าเหมือนพ่อของน้ำไม่มีผิด มีท่าทีลนลานเมื่อเห็นน้ำนั่งตาค้างอ้าปากพะงาบๆเหมือนขาดอากาศหายใจ
“อะ..เอ่อ..ขอโทษทีนะครับ ผมง่วงมาก แล้วเห็นที่นี่สวย เลยถือวิสาสะเดินเข้ามา” ขอบคุณเขื่อนที่คอยฝึกสอนสกิลการโกหกขั้นเทพมาให้ จังหวะนี้ต้องโกหกไปก่อนลูกเดียว
“ฮ่าๆ ยังงั้นเหรอ ฝีมือผมจัดสวนได้ดีขนาดนั้นเลยสินะ” ดูท่าชายคนนี้จะไม่ค่อยเต็มเหมือนกัน เห็นคนอื่นมานอนในบ้านตัวเองแล้วยังหัวเราะได้อีก
น้ำมองไปรอบๆ ที่นี่ เขาไม่คุ้นเคยเลยสักนิด จำได้ว่าหลับไปที่สวน แล้วทำไมมาตื่นที่นี่ได้ หรือว่าอากาศมันจะร้อนจนเขาบ้าไปแล้ว
“เข้ามาดื่มน่ำก่อนสิ ดูนายยังมึนๆอยู่เลยนะ”
“ครับ...” เดินตามไปใจก็คิด ว่าถ้าเขาหลอกเราไปฆ่าจะทำไงหว่า แต่มันดันมีบางอย่างในใจลึกๆสั่งว่า ‘ถ้าไม่ตามไป จะเสียใจตลอดชีวิต’
“คุณชอบดื่มน้ำหวานมั้ย” แก้วน้ำหวานเฮลส์บลูบอยสีเขียวสดใสวางตรงหน้า น้ำรับมาดูดอย่างสดชื่น เขาโปรดปรานมันเป็นพิเศษอยู่แล้ว พวกน้ำหวานเนี่ย
“ดูคุณอารมณ์ดีจังเลยนะครับ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า” น้ำตัดสินใจถาม เพราะตั้งแต่เห็นหน้าชายคนนี้ เขาก็มีท่าทียิ้มแย้มตลอดเวลา แถมยังมีน้ำใจเชื้อเชิญคนแปลกหน้าแบบน้ำเข้ามาในบ้านอีก หวังว่าคงไม่หลอกเขามาเชือดหรอกนะ...
“ผมก็อารมณ์ดีแบบนี้ตลอดเวลาแหละ หึหึ แต่วันนี้มันมีเรื่องพิเศษกว่านิดหน่อย” ยิ่งดูยิ่งเหมือน...ผู้ชายคนนี้เหมือนพ่อที่เขาเคยเห็นในรูปเหลือเกิน...
“เมื่อวาน เป็นวันเกิดลูกชายผม” สีหน้าของชายคนนี้ดูสดใสเจิดจ้าขึ้นอีกร้อยเท่าเมื่อพูดถึงลูกชาย น้ำยิ้มตาม แต่สายตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นปฏิทินตั้งโต๊ะพอดี...
March 1994
ชาวาบเหมือนเอาน้ำแข็งแช่น้ำมาราดหัว
เหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านตั้งแต่ฝ่าเท้าจนถึงกระหม่อม
น้ำไม่รู้ว่า ณ ที่นี่ วันนี้คือวันอะไร เขารู้แต่เพียงว่า เขาเกิดเดือนมีนาคม ค.ศ.1994 เท่านั้น ปากอยากจะถาม แต่ก็ไม่กล้า จะว่ากลัวรึ ก็ไม่ใช่...
“ดูท่าคุณจะรักลูกชายมากเลยนะครับ”
“ใช่สิ ใครๆก็รักลูกกันทั้งนั้นแหละ แต่สำหรับผม คนที่ไม่เคยมีครอบครัวของตัวเอง พอได้สร้างครอบครัวเองและรู้ว่ามีลูก มันเป็นความปลาบปลื้มใจที่บรรยายไม่ถูกเลยละ”
“อ้าว? ทำไมคุณถึงไม่เคยมีครอบครัวเลยละครับ”
“เพราะผมเป็นลูกกำพร้า โตมาในบ้านเด็กกำพร้ายังไง” ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกนี้จะมีคนพูดถึงประวัติอันขื่นขมของตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มได้แบบชายคนนี้..
“ผมไม่สนอดีตหรอก ผมสนแค่ว่าในปัจจุบัน จะทำให้ลูกของผมมีความสุขได้ยังไงแค่นั้นแหละ”
“ลูกของคุณคงเป็นเด็กที่โชคดีมากเลยนะครับ” น้ำพลอยยิ้มตาม ทำไมคนๆนี้ถึงสดใสได้อย่างนี้นะ
“ผมสาบานกับตัวเองไว้แล้ว ว่าผมจะดูแลลูกให้ดี และชดเชยให้แกในสิ่งที่ผมไม่เคยได้”
TRrrr…..
“แล้ววันนี้ไม่ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเหรอครับ”
“ภรรยาของผมเขาอยากกินแกงไก่กับหน่อไม้ ผมเลยกลับมาทำให้ เสร็จแล้วถึงจะไปที่โรงพยาบาลน่ะ” น้ำคิดในใจ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ชอบกินเหมือนแม่เขาเลยนะ
TRrrr…..
เสียงนี้อีกแล้ว ดังเป็นครั้งที่สองแล้ว...
“ขอโทษนะครับ ได้ยินเสียงอะไรมั้ยครับ โทรศัพท์คุณดังหรือเปล่า” น้ำถามชายเจ้าของบ้าน เขารู้สึกว่าได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังสองครั้งแล้วนะ
“ไม่มีนะครับ ของบ้านข้างๆละมั้ง” น้ำเหลียวมองรอบๆ ทำไมเขาถึงได้ยินเหมือนมันอยู่ใกล้ๆเลยนะ...
“เอ่อ...ผมขอถามอะไรสักหน่อยได้มั้ยครับ...”
“ได้สิครับ” ชายเจ้าของบ้านเอียงคอเป็นเชิงสงสัย ว่าทำไมน้ำต้องเกร็งขนาดนั้น
“ลูกของคุณ ชื่ออะไรเหรอครับ...”
“แหม..ทำหน้าเสียผมตื่นเต้นไปด้วย นึกว่าจะถามอะไรใหญ่โต หึหึ” เขานั่งกุมท้องหัวเราะ เพราะคำถามกับสีหน้าของน้ำนั้นมันไม่เข้ากันสักนิด
“ลูกชายผมน่ะ มีชื่อว่า...”
..
...
...
.
..
“น้ำตาล”
TRrrr…..
TRrrr…..
เสียงโทรศัพท์ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ พอกันกับหัวใจของน้ำที่เต้นรัวเป็นจังหวะรุมบ้า เขาอยากหยุดช่วงเวลานี้ให้นานๆ อยากจะจ้องมองใบหน้าที่เขาไม่เคยพบเลยสักครั้ง อยากจะพูดคุยกับ ‘พ่อ’ ให้นานกว่านี้...
“ผมรู้แล้วครับ ว่าเสียงโทรศัพท์ที่ผมได้ยินมันมาจากไหน” น้ำยิ้มเศร้า ใบหน้าของพ่อดูเลือนลางขึ้นเรื่อยๆ
“จากไหนเหรอ ?”
“มันคือเสียงเรียกให้ผมกลับไปยังที่ที่ผมจากมาน่ะครับ..” มองเห็นเป็นแค่ร่างโปร่งใสแล้ว พ่อของเขา จะไม่ได้พบเป็นครั้งที่สองสินะ คิดแล้วก็อยากร้องไห้จังเลย
“เฮ้ย ทำไมผมเห็นคุณตัวโปร่งๆละ หรือว่าผมตาฝาดเนี่ย” พ่อของเขาคงสังเกตแล้วเหมือนกัน ว่าเขาก็เริ่มจางลง พ่อถลามาตรงหน้าเขา สัมผัสแว่บหนึ่งที่พ่อจับแขนน้ำไว้แน่นทำให้เขารู้สึกดี สัมผัสแรกระหว่างเขากับพ่อที่เขาจะจำมันไปทั้งชีวิต
“เดี๋ยวผมจะพาไปโรงพยาบาลนะ” พ่อของเขาออกแรงดึงร่างที่กำลังจะหายไปให้ลุกขึ้น แต่น้ำกลับแต่มือของพ่อเอาไว้
“ไม่ต้องครับ เปล่าประโยชน์ ผมไม่ได้จะตาย ผมแค่จะกลับไปที่ที่ผมจากมา..”
“ลาก่อนนะครับ พ่อ...” น้ำตาที่พร่ามัวมาพร้อมกับแสงสว่างจ้าจนมองอะไรแทบไม่เห็น น้ำต้องตัดใจปล่อยมือจากคนที่โหยหาและกลับมายังโลกที่เขารู้จัก
TRrrr…..
TRrrr…..
เสียงโทรศัพท์มือถือปลุกให้เจ้าของเครื่องตื่นขึ้นมาสนใจกับมัน
‘อา...เสียงมือถือนี่เอง..’ น้ำหยิบขึ้นมาดู เบอร์ของเขื่อน...แสดงว่าเป็นเขื่อนสินะ ที่พาเขากลับมา.
“ฮัลโหล ครับ ครับ ผมกำลังจะกลับ เจอกันที่บ้านเลยนะครับ บ๊ายบาย” น้ำเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ลุกขึ้นยืนและออกเดิน แต่ก็เหลียวกลับไปมองที่ต้นไม้นั้นอีกครั้งพร้อมกับคิดทบทวนในใจ
‘ฝันหรือความจริงกันแน่นะ...’
END
คือว่านะคะคือว่า
บีแต่งไม่ทันแหละ แหะๆ
ธรรมดาบีจะเป็นพวกที่แต่งล่วงหน้าให้ได้สิบตอนแล้วจะเอามาลง
แต่ว่าสัปดาห์ที่ผ่านมามันยุ่งมาก งานก็ยุ่ง สมองก็เครียด
คิดพล็อตไม่ออกเลยสักติ๊ด
จริงๆก็แต่งไว้แล้ว แต่ว่ามันยังไม่ค่อยดีอะค่ะ
ขอปรับแก้ก่อน
เพราะฉะนั้นวันนี้เอาตอนพิเศษไปแก้ขัดก่อนนะคะ :กอด1:
-
ซึ้ง :กอด1: น้ำตาล
-
ได้เจอพ่อแล้ว
-
ซึ้งมากค่ะ แค่ซักนิดก็ยังดีเนาะ ที่ได้เจอพ่อ
คุณพ่อเป็นคนอารมณ์ดีจังเลยยย
-
อ่านแล้วขนลุกหน่อยๆเลยค่ะ o22
-
เจอพ่อละ
-
เศร้าอ่ะ...แต่เป็นคุณพ่อที่น่ารักจังเลยน้า~
มิน่า...คุณแม่ถึงได้รักมากมายขนาดนั้น :กอด1:
-
ซึ้งอ่ะ ถึงได้เจอแป๊ปเดียวแต่มันคงทำให้น้ำมีความสุขไปตลอดแล้วล่ะ
-
อยากให้พ่อของน้ำฟื้นแห่ะ :call:
-
ได้เจอพ่อในฝันก็ยังดี
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วแอบขนลุก อย่างกะทวิภพแน่ะ
คุณแม่ท่าทางจะรับศึก(รัก)หนักแฮะ
-
พ่อไม่ฟื้นค่า 555+
รอความรักครั้งใหม่ของคุณแม่เท้อออ
สงสารคุณฝรั่งตาน้ำข้าวนะค้า
-
หึๆๆ คุณแม่เนื้อหอม~
น้องน้ำพัฒนาการขึ้นมาเยอะจริงๆ ถึงใจกล้าเอ่ยออกไป 555 :laugh:
อัพถี่ๆอย่างงี้แหละค่ะ ชอบบบบบ~♥ :กอด1:
อัพต่อโลดค่า :call:
สู้ๆน้า~ o13
-
หุหุ น้ำได้เจอพ่อแล้ว ดีจัยด้วย
-
:L1:
-
^^
-
:call:
-
ฮืออออออ เศร้า :monkeysad:
-
:sad4: :sad4: ซึ้งจัด ในที่สุดก็ได้เจอพ่อและได้คุยกันสินะ ซิกๆ
-
ชอบบ ^^
-
พกมาสองหลอดด้วย
เริ่ดค่ะ คุณน้องๆๆๆ :mc4:
-
ได้เจอพ่อแล้ว ซึ้งมากเลยค่ะ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 35
หลังจากผ่านการเดินทางกว่าสิบชั่วโมง ทุกคนก็เดินทางมาจนถึงจุดหมายที่ได้ตั้งใจกันเอาไว้...
“เหนื่อยจังเลยยยยยยยย” เสียงหวานจากหญิงสาวที่นั่งเหยียดขาอยู่บนพื้นไม้ในอพาร์ตเมนท์ทำให้โมนรีบเดินเข้ามาหา
“มะนาว นั่งไม่เรียบร้อยเลย นั่งดีๆสิ” ปากก็บ่น มือก็ดึงให้มะนาวมานั่งบนเก้าอี้
“เหมือนพ่อเลย” เสียงหวานใสบ่นและทำแก้มป่อง แต่พ่อทูนหัวก็กลับหัวเราะซ้ำและขยี้หัวมะนาวอย่างรักใคร่
“นี่ๆ จะกินอะไรกันดีละ พิซซ่ามั้ย” น้ำโผล่หน้ามาจากทางห้องครัว ในมือถือโบชัวร์พิซซ่าเอาไว้
“จัดไป” เทมส์เดินมานั่งข้างมะนาวและหยิบน้ำจากมือโมนมาดื่มอึกใหญ่
น้ำนับจำนวนคนในห้องและคำนวณว่าสั่งพิซซ่ากี่ถาดจึงจะพอ มีตัวเขา มีเขื่อน มะนาว เทมส์ โมน ส่วนแทม พี่เดือนและพี่พริ๊นซ์ไปซื้อพวกอาหารสดที่สโตร์ สั่งมาสามถาดน่าจะพอ
“มะนาวตื่นเต้นจังเลยโมน อีกสองสัปดาห์ก็จะเปิดเรียนแล้ว”
“นั่นสิ มะนาวกับน้ำต้องดูแลตัวเองดีๆนะ”
“มีแต่พวกเรานี่ละที่ลำบากไอ้โมน เพราะเรียนซะไกล ถ้าไม่ติดเมียนะ กูจะไปอยู่ใกล้ๆยู” เทมส์ก้มหน้าลงกับโต๊ะและบ่นเรื่องที่อยู่ เพราะว่าทุกคนเลือกที่จะอยู่อพาร์ตเมนท์เดียวกับที่พริ๊นซ์อยู่ น้ำกับเขื่อนอยู่ห้องหนึ่ง เทมส์กับแทมและโมนก็ห้องหนึ่ง มะนาวห้องหนึ่ง ส่วนเดือนวาดนั้นมีบ้านอยู่ถนนถัดไป เดินไป 15 นาทีก็ถึง
“งั้นมะนาวบอกพี่พริ๊นซ์ให้เอามั้ย ว่าเทมส์บ่นที่ต้องเดินทางไปเรียนไกลๆ” มะนาวพูดเสียงใส แต่เทมส์กลับหน้าซีดทันที
“มะนาว!! อย่านะ เรื่องยาวแน่”
“กูไปนอนกับคุณพริ๊นซ์นะคืนนี้” เสียงเทมส์บอกพี่ชายก่อนที่สองแฝดจะแยกย้ายกันไป เทมส์ไปห้องพริ๊นซ์ และแทมไปบ้านเดือน เพราะเหตุนี้ที่เช่าห้องอยู่กันสามคนก็จะมีคนอยู่จริงๆแค่คนเดียวคือโมน
“กู๊ดไนท์นะจ๊ะน้ำตาล” เมื่อบอกลากับมะนาวและโมนแล้ว น้ำจึงเดินไปล็อกประตูและกลับมาหาเขื่อนที่ห้องนั่งเล่น
“เหนื่อยมั้ย” เสียงทุ้มถามเป็นประโยคแรกเมื่อน้ำนั่งลงข้างๆ
“เหนื่อยครับ แต่ตื่นเต้นมากว่า ไม่เคยคิดเลยว่าผมจะได้มาเรียนที่อเมริกา”
“ทำไมคิดงั้นละ”
“ก็เมื่อก่อน ผมไม่มีจุดหมายในชีวิตนะ ถูกแกล้งไปวันๆ ไม่เคยเรื่องอนาคตด้วย ภาษาก็ห่วยแตก”
“เรื่องภาษามันฝึกกันได้ แต่สิ่งที่ทำให้นายได้มาที่นี่จริงๆก็คือความสามารถของนายต่างหาก”
“เพราะมีคนให้กำลังใจผมกันมากมาย ผมถึงทำได้”
“ถ้ารวยแล้วห้ามทิ้งกันนะ ต้องเลี้ยงฉันด้วย” เขื่อนทำหน้าละห้อยเหมือนลูกหมาจะถูกทิ้ง ดูไปก็น่าหมั่นไส้กว่าน่ารัก
“ครับๆ คนนี้น่ะผมไม่ทิ้งแน่นอน”
“แล้ววันนี้แม่ส่งเมลล์มาหรือยัง”
“ส่งมาแล้วครับ มีรูปผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว แม่บอกว่าเขาชอบตามติดไปไหนมาไหนเสมอ” น้ำทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงเจ้าหมอนั่น ไอ้ฝรั่งผมทองตัวโตที่แม่เล่าว่าชอบมาเกาะแกะ
“เขาเป็นคนดีนะนายคนนี้ ฉันเคยอ่านข่าวว่าเขาลงทุนทำธุรกิจที่แอฟริกาเพื่อเป็นการสร้างรายได้ให้คนยากจน แล้วก็เห็นว่ารู้จักกับพ่อฉันบ้างเหมือนกัน” ตอนนี้เขื่อนเริ่มเรียนรู้งานของพ่อตัวเองแล้ว จึงมักจะรู้จักคนสำคัญๆในวงการธุรกิจ
“แต่ผมไม่ชอบนี่นา” หมดประโยชน์จะเถียงกับลูกติดแม่ เขื่อนเลือกที่จะเงียบดีกว่า
“วันนี้ไม่ซ้อมเหรอ” มองไปเห็นเปียโนที่อลิซซื้อเป็นของขวัญให้น้ำตรงกลางห้องก็ทักขึ้น
“สักหน่อยก็ดีครับ เผื่อจะอารมณ์ดี” ว่าแล้วน้ำก็เดินไปนั่งที่เปียโนและนึกเพลงที่จะเล่น จนผ่านไปเป็นชั่วโมงก็ยังคงเล่นเปียโนไม่เลิก เขื่อนจึงต้องไปลากให้เข้านอน
“เขื่อน...ผมนอนไม่หลับ” กระสับกระส่ายมาพักใหญ่ ไม่รู้ว่าเพราะแปลกที่หรืออะไร น้ำก็ยังลืมตาโพลง
“เฮ้อ...หลับตาซะ เดี๋ยวมันก็หลับเอง” เขื่อนพูดงัวเงีย เขานั้นจะหลับแล้ว แต่ก็โดนปลุกจนได้
“ไม่เอา เขื่อนมาคุยเป็นเพื่อนผมก่อนสิ”
“โอเคๆ คุยมาสิ”
“ไม่เอาอะ เขื่อนคุยก่อนสิ”
“อ้าว ก็นายเป็นคนชวน ก็ต้องคุยก่อน”
“ก็ผมไม่รู้จะคุยอะไรนี่นา”
“เฮ้อ เหนื่อย...”
“เขื่อนห้ามเหนื่อยนะ!”
“เด็กงี่เง่า”
“ไม่เด็กแล้ว โตแล้ว”
“โตแล้วก็แต่งงานได้สิ”
“ได้อยู่แล้ว ทำไม? เขื่อนจะขอผมแต่งงานเหรอครับ”
“อืม เรียนจบแล้วแต่งงานกันมั้ย” ทั้งๆที่หลับตาพูดเพราะง่วง ทั้งๆที่มันฟังดูเรื่อยเปื่อย แต่ทำไมมันถึงอัดแน่นไปด้วยความจริงจังนะ...
“...” คนที่อยากพูดก็หยุดเงียบ จนเขื่อนต้องลืมตามาดู
“อ้าว เฮ้ย น้ำร้องไห้ทำไม” ใบหน้าหวานที่สะอึกสะอื้นทำให้เขื่อนตื่นเต็มตา
“ปละ...เปล่า...ฮึก ไม่ได้ร้อง..” เอาหมอนมาปิดหน้าตัวเองแล้วก็ขยับหันหลังให้ แต่เขื่อนก็จับพลิกกลับมาที่เดิม
“นี่ไง ร้องชัดๆ”
“แค่ฝุ่นเข้าตาครับ..”
“ฝุ่นเข้าตา ? ต้องสะอื้นด้วย?”
“เออน่า ปลอบผมเงียบๆไปซะ ไม่ต้องถามมากครับ ฮือ....” สิ้นคำสั่งให้ปลอบใจ เขื่อนก็ตั้งหน้าตั้งตากอดลูบหัวลูบหางอยู่นานกว่าน้ำจะหยุดสะอื้น
“จะแต่งงานกับผมจริงๆเหรอ...” ใบหน้าหวานช้อนสายตาใสแจ๋ว ดูน่ารักน่าชังจนเขื่อนอดใจไม่ไหวต้องกดจูบลงไปที่เปลือกตาเบาๆ
“อืม รักกัน อยู่ด้วยกัน ก็ต้องแต่งงานสิ”
“จริงสินะ แหะ..”
“ทำยิ้มทะเล้น นายจะน่ารักไปใหญ่แล้วนะน้ำ”
“ผมก็รักเขื่อนเหมือนกานนนนน” ซุกหน้ากับอกเขื่อนแล้วถูๆอย่างเมามันส์ ดูท่าว่าคืนนี้น้ำคงจะหลับสบายแล้วแหละ...
>>>>> TBC
-
มาตามคำขอของคนที่บอกว่าอยากรู้เรื่องราวของคู่นี้ค่า
:: Special ::
“ดอกเตอร์ มิสเตอร์ทอร์สันให้ผมมาเชิญคุณไปดินเนอร์ด้วยกันเย็นนี้ครับ” คคนางค์เหลือบมองเด็กหนุ่มที่เธอจะพบเป็นประจำทุกวันพร้อมกับประโยคเดิมๆ
‘มิสเตอร์ทอร์สันให้ผมมาเชิญคุณไปดินเนอร์…’
ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก็พยักหน้ารับ เธอเคยลองบอกกับเด็กหนุ่มว่าให้บอกเจ้านายเขาว่าเธอไม่ไป ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ตัวเจ้านายจอมบงการก็มาที่นี่และจัดดินเนอร์ที่บ้านพักของเธอแทน มิหนำซ้ำยังอ้างว่าดึกแล้วก็ขอค้าง เพราะงั้นเธอยอมไปจะดีกว่า
“นางค์ วันนี้ผมให้เชฟทำอาหารไทยไว้ต้อนรับคุณ” เจ้าของรอยยิ้มเจิดจ้าใบหน้าหล่อเหลาผายมือเชื้อเชิญให้เธอไปนั่งตรงข้ามกันตรงโต๊ะอาหารที่จัดอย่างงดงาม
“ขอบคุณค่ะมิสเตอร์ทอร์สัน” หันไปขอบคุณที่ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง แล้วก็เห็นว่าใบหน้าของเขากำลังโน้มมาใกล้แก้มของเธอแค่ไหน คคนางค์สะดุ้งเฮือกกับความใกล้มากกว่าปรกตินั้น
“คุณเปลี่ยนสบู่ใหม่เหรอ”
“ชะ..ใช่ค่ะ คุณจมูกดีจังนะคะ..” นี่ไง...สาเหตุที่ทำให้เธอไม่อยากมา...
“แต่ผมชอบกลิ่นเดิมมากกว่านะ” คคนางค์รู้สึกร้อนวูบบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้ เขามักจะทำให้เธอประหม่าได้เสมอ...สงสัยว่าเธอจะเหินห่างจากการคบเพื่อนเพศตรงข้ามมานานพอดู
“ลองชิมนี่สิครับ” เธอพยักหน้าขอบคุณชายหนุ่มที่บรรจงตักกับข้าวมาให้เธอ ใจเต้นตึกตักเพื่อรอลุ้นว่าวันนี้เขาจะทำอะไรให้เธอหน้าแดงได้อีกไหมนะ
“ว้าย!” จู่ๆก็มีเงาดำๆวิ่งผ่านขาของเธอไป คคนางค์สะดุ้งจนทำช้อนหล่นจากมือ ข้าวสวยร้อนๆจึงหล่นจากช้อนลงสู่หน้าอกของเธอแทน
“นางค์! คุณเป็นอะไรมั้ยครับ สงสัยเจ้าหมาของผมมันคงจะเข้ามาเล่นซน ให้ตายสิ..” มิสเตอร์ทอร์สันลุกเดินมาหาคคนางค์ หญิงสาวใส่เสื้อกล้าม ทำให้ข้าวร้อนๆหล่นลงตรงผิวเนื้อที่ไม่มีผ้ามาปกปิด มือเรียวปัดเศษข้าวออกจากอกและเงยหน้ามายิ้มให้ชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรค่ะ อย่าไปว่าฟริสบี้เลย มันคงแค่อยากจะเล่น” คคนางค์นึกถึงเจ้าหมาน้อยที่ชอบมาคลอเคลียกับเธอบ่อยๆ
“เอ่อ..มันยังติดอยู่ตรงนี้เลยครับ”
“เอ๊ะ ตรงไหนคะ”
“ตรงคอของคุณ” คคนางค์เอามือปัดเศษข้าวที่คอตัวเอง แต่แล้วก็ถูกมือใหญ่เอื้อมมาสัมผัสพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆที่รินรดลงกับต้นคอของเธอ
“อ๊ะ...” กลิ่นน้ำหอมจากชายหนุ่มที่เธอสูดได้จากไรผมนุ่มตรงหน้า ใกล้...ใกล้จนเธอคิดว่าเขาต้องรู้แน่ว่าหัวใจเธอเต้นแรงแค่ไหน
“มาคิดดูอีกที ผมก็ชอบสบู่กลิ่นใหม่ของคุณเหมือนกันนะ” เสียงทุ้มที่สำเนียงแปลกไปเล็กน้อยพูดเบาๆที่ข้างหูของคคนางค์ ฟันคมขบเม้มที่เนื้อตรงซอกคอราวกับจะทำเครื่องหมาย
“อะ..อย่าค่ะ...” คคนางค์ดันไหล่แกร่งนั้นให้ออกห่างแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะขยับออกสักนิด
“ผมอยากจูบคุณ..” ไม่รอให้คคนางค์ปริปากพูด พอลขยับใบหน้าเข้ามาชิด แล้วริมฝีปากของเขาก็เลื่อนเข้ามาสัมผัสกับริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากทั้งสองคนแนบชิดกันอยู่ชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆบดเบียดแรงขึ้น พักหนึ่งก็เปลี่ยนเป็นขบเม้มริมฝีปากล่างของคคนางค์เบาๆสลับกับใช้ปลายลิ้นไล้เลียไปจนถึงริมฝีปากบน รสชาติหวานที่พอลได้รับทำให้ยากยิ่งที่จะผละออก
“...” แต่สุดท้ายพอลก็ต้องเป็นฝ่ายถอยออกก่อน หน้าผากของหญิงสาวแตะกับหน้าผากของเขา พอลช้อนสายตามองใบหน้าของคคนางค์ที่แดงก่ำและหายใจหอบ
“ผม...!?!” อยากจะบอกขอโทษ แต่หญิงสาวก็ฉวยจังหวะที่เขาปล่อยเธอผลักเขาออกสุดแรงและรีบวิ่งหนีออกไป
“นางค์!!” พอลตะโกนเรียกเสียงดัง ทว่าเสียงเครื่องยนต์ที่ดังขึ้นก็บอกว่าป่วยการจะไล่ตาม
“อดัม ฉันจะไปข้างนอก” คว้ากุญแจรถของตัวเองเดินออกจากบ้านและไม่ลืมที่จะบอกกับคนสนิทว่าจะไปข้างนอก จุดมุ่งหมายคือสถานที่ที่หัวใจของเขานำทางไปก่อนแล้ว...
‘ชั้น...บ้าไปแล้วใช่มั้ย...’ คคนางค์จอดรถและวิ่งเข้ามาในบ้าน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพิงประตูอย่างเหนื่อยอ่อน มือเรียวยกขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง ความรู้สึกร้อนวูบวาบเมื่อครู่ยังคงหลงเหลืออยู่ โดยไม่รู้ตัว คคนางค์ก็หลับตาลงเพื่อนึกถึงสัมผัสจากพอล...สัมผัสที่เธอไม่เคยได้รับมาตั้งแต่วันที่สามีตายจากไป..
เพราะคำว่าลูกที่ค้ำคอ และความรักที่มีให้สามีอย่างเหลือล้น ทำให้คคนางค์ไม่เปิดใจให้ใครเข้ามาดูแลหัวใจ จนเวลาผ่านมาจะยี่สิบปีอยู่แล้วเธอก็ยังไม่มีใคร จวบจนได้เจอกับพอล ชายคนเดียวที่สั่นคลอนความมั่นคงของหัวใจของเธอได้
“ชั้น....มีอารมณ์เหรอเนี่ย...” ใบหน้าสวยหวานแดงเรื่อเมื่อนึกได้ว่าที่แท้ร่างกายของเธอก็มีความต้องการ ความต้องการที่อยากจะสัมผัสชายคนนั้น...
ปึง ปึง!!
“นางค์ นางค์ เปิดประตูให้ผมหน่อย” เสียงร้อนรนของคนด้านนอกที่ตะโกนเรียกพร้อมกับทุบประตูทำเอาเธอตกใจ ทำไมจึงมาไวขนาดนี้นะ
เขามาหาเรา...
มาง้อเรา...
คิดคนเดียวเงียบๆในสมองโดยไม่สนคนด้านนอกที่ยังเฝ้าเรียกไม่หยุด คคนางค์ลุกขึ้นยืนและหันหน้าไปทางประตู ใบหน้ามีแต่ความสับสนเต็มไปหมด
หากเธอเปิดประตูให้เขา...ก็เท่ากับว่าเธอจะเปิดโอกาสให้เขาได้เข้ามาในจิตใจเธอ
แล้วหัวใจอันอ่อนแอของเธอจะทนไหวหรือ?
เพียงได้ใกล้เขาก็หวั่นไหวจะแย่แล้ว..
“นางค์ ได้โปรด ถ้าคุณไม่เปิดผมก็จะนอนตรงนี้!”
เจ็บแปลบ...เพียงแค่คิดว่าพอลต้องนอนข้างนอกอย่างลำบาก ไหนจะแมลง ไหนจะอากาศร้อน ไหนจะพื้นดิน เธอเจ็บแปลบเมื่อรู้ว่าเขาจะต้องลำบาก..
“ได้โปรด ให้โอกาสผม นางค์!”
เสียงทุบประตูเบาลง เหลือเพียงน้ำเสียงอ้อนวอนที่แสนบีบคั้นหัวใจเธอ
แอ๊ด.....
ชายหนุ่มตรงหน้ามีแววตาดีใจอย่างปิดไม่มิดเมื่อเห็นใบหน้าของคคนางค์ที่เปิดประตูออกช้าๆ สรรพสิ่งรอบตัวเงียบสงัด มีเพียงเสียงของความคิดที่ถ่ายทอดถึงกัน
“เข้ามาสิคะ...”
ตัดฉับบบบบบบบบบบบบบ
มีแค่นี้ ไม่มีอีกแล้วนะจ๊า เดี๋ยวผิดคอนเซ็ปท์ Boys love ฮี่ฮี่
[/color]
-
อ่ะนะ.... เรารึคิดไปว่าน้ำตาลนอนไม่หลับเขื่อนจะชวนออกกำลังซะอีก
แปลว่าเขื่อนมีการพัฒนาไม่หื่นอย่างเดียวแล้วสิเนี่ย (แต่เป็นตรูที่หื่นกว่า)
ส่วนคุณแม่... ท่าทางน้ำจะไ้ด้พ่อบุญธรรมที่อายุน้อยกว่าแม่แล้วสินะ
-
สงสัยงานนี้ พ่อเลี้ยง กะ ลูกเขย หื่นพอกัน
-
คุณลูก + คุณลูกเขย
คุณแม่ + คุณพ่อเลี้ยง
สุขสันต์หรรสากันไป
-
ใกล้ได้ป๊ะป๋าใหม่แล้วนะน้องน้ำตาล :o8:
เขื่อนก็ขอแต่งงานด้วยวุ้ย :o8:
หรือจะแต่งพร้อมกันทั้งแม่ทั้งลูกดี :laugh:
-
ไม่น่าเลย
เอาตอนของแม่อีกชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แต่งเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โถ ๆ ๆ ตัดฉับเลย นิดๆ หน่อยๆ ก็คงไม่เป็นไรม้างคะ
ก่อนจะมีboy ก็ต้องมี boy and girl ก่อนน้า อิ อิ
เอาล่ะค่ะ ล้อเล่งเจ๋ยๆ เดี๋ยวผิดคอนเซ็ปท์ดังว่า
น้ำตาลหนูจะหวงคุณแม่ไปถึงไหน
เราก็ต้องให้คุณแม่ได้มีคนพิเศษไว้คอยพูดคุยเป็นเพื่อน
คอยดูแลกันและกัน คอยเติมเต็มให้กันและกันบ้างนะคะ
คนวัยใกล้ชรา หรือวัยชรา ที่อยู่คนเดียว
และมีลูกที่โตแล้ว ลูกไม่ได้อยู่ที่บ้านด้วยกัน
แล้วลูกก็มีสังคมของเค้าเองด้วย คนวัยนั้นเค้าเหงานา
ถ้าเป็นโอกาสของแม่ เราต้องยินดีกับแม่นะหนูน้ำ
-
ตอนนี้เขื่อนไม่หื่นแฮะ แปลกๆเหมือนไม่ใช่เขื่อน :laugh:
-
:L1:
-
:call:
-
หวานทั้งคุณแม่คุณลูกเลย
:กอด1: :กอด1:
-
เขื่อนมาโหมดโรแมนติก หวานกันจริงๆคู่นี้ :กอด1:
-
โอ้ววว
พอลแอบมาแรง :z1:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 36.1
5 ปีผ่านไป
“เขื่อน ตื่นได้แล้วนะลูก เช้าแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน” แสงสว่างยามเช้าสาดส่องเข้ามาหลังจากม่านผืนโตในห้องนอนถูกรูดเปิด ทำให้ร่างๆหนึ่งที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นทีละน้อย
“เมื่อคืน...ผมนอนไม่สบายเลย..” อลิซหันมามองลูกชายในวัย 23 ปีซึ่งลุกมานั่งตรงขอบเตียง มือใหญ่ยกขึ้นมาขยี้ผมสีอ่อนพลางหาวหวอด ขอบเอวกางเกงนอนหมิ่นเหม่เพราะเชือกที่รัดไม่แน่นบวกกับท่อนบนที่เปลือยเปล่า ทำให้ร่างกายที่ฟิตเปรี๊ยะเพราะเล่นกีฬาเป็นประจำออกมาท้าทายกับแสงแดดยามเช้า
‘เฮ้อ เพราะแบบนี้แหละ คุณนางค์ถึงไม่ยอมเข้ามาปลุกเอง...’ นึกแล้วอลิซก็แปลกใจ น้ำทนมองบอดี้เย้ายวนแบบนี้ทุกเช้าได้ยังไงนะ...
“แม่ครับ น้ำตื่นหรือยัง” เสียงแหบห้าวถามถึงคนที่เคยนอนด้วยกันเป็นประจำ ทว่าตั้งแต่เดือนที่ผ่านมาจนถึงเมื่อคืนกลับถูกแยกให้นอนคนละที่ด้วยเหตุผลน่าหงุดหงิด
‘ปาร์ตี้สละโสด & เข้าคอร์สเจ้าสาว’
“น้ำตาลตื่นก่อนเราตั้งชั่วโมงแล้ว พ่อคุณชายตื่นสาย” อลิซเดินมาหาลูกชายที่ข้างเตียงและลูบผมสีอ่อนนั้นด้วยความรักใคร่
‘ลูกชายของเรา โตเป็นหนุ่มแล้วสินะ... แต่จะว่าไปมันก็โตมาตั้งนานแล้วแหละ’
“แม่มาช่วยผมแต่งตัวเหรอครับ” เขื่อนเงยหน้ามายิ้มให้แม่และกอดเอวคอดนั้นแน่น
“จริงๆแม่ก็อยากให้คุณนางค์มาช่วยนะ แต่คุณนางค์เขากลัวทนฟีโรโมนลูกไม่ไหว”
“ฟีโรโมนอะไรครับ มีแต่ขี้ตา หึหึ” เขื่อนลุกยืนและบิดขี้เกียจ ร่างกายที่ตอนนี้สูงกว่าแม่ตัวเองเป็นเกือบฟุตครึ่งเดือนไปหยิบผ้าขนหนูมาพาดบ่า
“อาบไวๆนะลูก เดี๋ยวไม่ทันงานเริ่ม”
“คร้าบๆ”
เสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้ามายังชายฝั่งในยามเช้าทำให้รู้สึกได้ถึงความสดชื่นของไอทะเล โบสถ์สีขาวบนเกาะที่ถูกสร้างเป็นรีสอร์ทแห่งนี้มีหน้าต่างบานสูงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน ทำให้คนในโบสถ์สามารถเห็นวิวชายทะเลได้ พ่อของเขื่อนเคยใช้ที่นี่จัดเป็นงานแต่งงานของตัวเอง และตัดสินใจซื้อที่บนเกาะนี้ตั้งแต่วันที่รู้ว่าลูกของตัวเองกำลังจะลืมตามาดูโลก
‘ผมอยากให้ลูกได้จัดงานแต่งงานที่เดียวกับเรา’ คำพูดที่เขตเคยบอกกับอลิซเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว
“ที่นี่บรรยากาศแม่งโคตรดี” แทมมองไปรอบๆโบสถ์แห่งนี้และพูดออกมาอย่างชื่นชม โดยโมนและเทมส์เองก็เห็นด้วย
“กูตื่นเต้นว่ะ..” ทั้งสามคนหันไปมองเจ้าบ่าวที่กำลังนั่งกำมือแน่นอยู่บนม้านั่งสีขาว
“มึงนี่ก็แสดงอารมณ์เหมือนคนปกติได้เหรอวะ” เทมส์นั่งลงข้างๆเขื่อนและยกแขนโอบไหล่เพื่อน รับรู้ได้ถึงอาการสั่นน้อยๆจากตัวเขื่อน
“กูก็คนนะเพื่อน วันสำคัญแบบนี้ก็ตื่นเต้นบ้างแหละ”
“เอาน่ะ กูว่าน้ำก็คงตื่นเต้นไม่แพ้มึงหรอก”
“นั่นสินะ..” เมื่อนึกถึงน้ำที่คงกำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องด้านในแล้ว เขื่อนจึงเริ่มสงบใจได้อย่างน่าอัศจรรย์
“เขื่อน...ได้เวลาแล้วนะลูก”เขื่อนหันไปตามเสียงเรียกจากด้านหลัง คคนางค์ อลิซและเขตยืนอยู่ทางด้านหลัง เขื่อนลุกไปหาพ่อและแม่ของตนเองด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นจนบรรยายไม่ถูก
อลิซและเขตพาลูกชายไปยืนรอที่ปลายทางเวอร์จินโร้ด บาทหลวงชรายิ้มให้เขื่อนอย่างเป็นกันเอง มือใหญ่ล้วงในกระเป๋ากางเกงตัวเองเพื่อคลำหากล่องใส่แหวน สัมผัสกำมะหยี่จากกล่องส่งผ่านสู่ฝ่ามือที่ชื้นเหงื่อ ใบหน้าคมมีสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนสักนิด แต่หัวใจนั้นกลับเต้นรัวเหมือนตีกลอง
เขื่อนมองไปรอบโบสถ์เพื่อสำรวจแขกที่มา มีเพียงเพื่อนสนิท...และคนใกล้ชิดเท่านั้น...
เสียงดนตรีจากเปียโนสีขาวหลังใหญ่ดังขึ้นพร้อมกับประตูโบสถ์ที่เปิดออก เขื่อนแตะเนกไทเพราะรู้สึกอึดอัด สายตามองตรงไปที่คนตรงปลายทางของเวอร์จินโร้ด เจ้าสาวในชุดกระโปรงยาวแค่เข่ากำลังเดินตรงมาที่เขา
เจ้าสาว
ในชุดกระโปรง
กำลังเดิน
ตรงมา
ที่เขา...
‘ทำไมใส่กระโปรงวะ!!!! หรือว่านี่จะเป็นเซอร์ไพรส์ ไอ้ซีดในชุดกระโปรงเหรอ’ เขื่อนเริ่มสติแตก ทำไมน้ำถึงปรากฎตัวในชุดกระโปรง ทำไมคนอื่นจึงไม่มีท่าทีแปลกใจ นี่มันอะไรกัน
จวบจนร่างบอบบางที่มีผ้าคลุมปิดหน้านั้นเดินมาหยุดตรงหน้าเขา เหมือนเวลาหยุดนิ่ง ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหายใจ
‘ทำไมบาทหลวงไม่พูดล่ะ’ ไม่มีแม้แต่เสียงของบาทหลวง เจ้าสาว (?) ตรงหน้าเขาก็เงียบ เขื่อนได้แต่นิ่งเงียบจนไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าเสียงเปียโนก็หยุดลง
“??” สีหน้าแปลกใจปรากฎบนใบหน้าคมอีกครั้ง เมื่อเจ้าสาวตรงหน้าเขายกแขนขึ้นมาทำท่าเหมือนจะให้เขาเกาะ เสียงหวานๆที่คุ้นเคยก็พูดกับเขาเบาๆ
“เธอเลือกแล้วใช่มั้ย และจะไม่ทำให้เขาเสียใจใช่มั้ย” คำถามที่ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิด คำถามที่น้ำเสียงเจือแววสะอื้น
“ใช่ ฉันจะไม่ทำให้เขาเสียใจ” เขื่อนตอบอย่างแน่วแน่ เจ้าสาวจึงพยักหน้าและยกแขนขึ้นมา
“เกาะแขนชั้นสิ..” เขื่อนวางมือลงไปที่แขนของเจ้าสาว และปล่อยให้เธอเดินนำเขาไป...ที่หน้าต่างข้างเปียโนหลังนั้น....
“ขอบใจนะมะนาว..” หันไปบอกเจ้าสาวที่หันหลังเดินกลับ เธอชะงักเล็กน้อยและพยักหน้าเบาๆ
“จ้ะ”
เสียงเปียโนดังขึ้นมาเป็นท่วงทำนองเพลงที่เขาเคยฟังเมื่อนานมาแล้ว เสียงเปียโนของเดือนวาดทำให้เขื่อนหายว้าวุ่น เขายืนรออยู่นิ่งๆ จวบจนเสียงเพลงที่แสนหวานดังกังวาน..
คลิกเพื่อฟัง (http://www.youtube.com/watch?v=muCsFjuXAks)
เสียงขับร้องดังจากด้านนอกของหน้าต่างบานสูงจรดเพดาน ร่างบอบบางที่เขื่อนคุ้นเคยยืนแอบอยู่หลังม่านพริ้วไหวนั้น เมื่อเสียงเพลงหยุดลง เขื่อนจึงสาวเท้าไปที่หลังม่าน และค่อยๆใช้มือเลิกผ้าม่านให้เปิดออก ร่างบางสูงแค่คางของเขายืนหันหลังให้ พอจะแตะที่ไหล่นั้นก็มีเสียงถามขึ้นเสียก่อน
“แน่ใจนะ ว่าอยากจะอยู่กับผมไปชั่วชีวิต” เสียงใสแฝงแววหยอกล้อ ช่างขี้เล่นจนวินาทีสุดท้าย...
“มั่นใจที่สุดในชีวิตเลยละ ว่าแต่ตอนนี้จะขอจูบเจ้าสาวได้หรือยัง” เสียงหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินคำตอบของเขื่อนก่อนจะหันหน้ามาสบตาด้วย
“ถ้าคิดว่าเลือกผิดทีหลังละก็ ไม่มีทางให้แก้ตัวแล้วนะ” ใบหน้าหวานมีเรือนผมเคลียไหล่ ปากสีอ่อนและดวงตาที่มีแวววิบวับ คนนี้ที่เขื่อนรอคอยมาตลอดห้าปีกว่าจะได้แต่งงาน..
“นายต่างหาก แน่ใจแล้วเหรอ” เขื่อนถามกลับ คนตรงหน้านิ่งเงียบไปอึดใจหนึ่ง ความรู้สึกหวั่นไหววูบหนึ่งปรากฎขึ้นในใจเขื่อน หวังว่าน้ำคงไม่ทำให้เขาผิดหวัง...
“ผมแน่ใจที่สุดในชีวิต..” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มสดใส เสียงร้องเชียร์ดังขึ้นทั่วบริเวณโบสถ์
“โลกนี้ไม่ได้มีพวกแกแค่สองคนนะโว้ย”
“มาเข้าพิธีสักทีสิวะ เมื่อยแล้ว”
“หลวงพ่อยืนรอพวกเธอจนเหนื่อยแล้วนะจ๊ะ”
“ไปเถอะน้ำ ไปทำพิธีให้เสร็จ จากนี้จะได้เป็นช่วงเวลาของเราสองคน” เขื่อนกระซิบข้างหูและจูงมือเจ้าสาวตัวจริงไปที่แท่นพิธี
คำสาบานที่กล่าวแก่พระเจ้าว่าจะซื่อสัตย์ต่อกันและกัน คำว่ารักที่จะมอบให้กันไปทั้งชีวิต และแหวนที่เป็นเหมือนสัญญาว่าจะอยู่คู่กันตลอดไปถูกสวมลงที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนที่รักสุดใจ
“เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้” บาทหลวงชรากล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพลางมองคนทั้งสองตรงหน้า ความรักนั้นช่างไร้พรหมแดน...
“แม่ครับ...” น้ำเรียกแม่ของตัวเองที่นั่งนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้ชายหาดริมทะเลคนเดียว เขาสังเกตว่าแม่หายไปจากปาร์ตี้พักใหญ่ จึงลองเดินออกมาตามหา
“ว่าไงลูก ทำไมไม่อยู่ในงานละจ๊ะ” คคนางค์หันมายิ้มให้ลูกชายอย่างอ่อนโยนก่อนจะขยับที่ให้น้ำนั่งข้างๆ
“แม่ต่างหาก ออกมานั่งมองทะเลทำไมครับ”
“แม่ไม่ได้มานั่งมองทะเลเฉยๆ แต่แม่มานั่งคุยกับนุต่างหาก”
“คุยกับพ่อ...เหรอครับ”
“ใช่จ้ะ แม่มาบอกข่าวว่าลูกแต่งงานแล้ว” น้ำมองใบหน้าของแม่ที่ยังคงสวยและงดงามเสมอ แต่สายตากลับทอแววเศร้าเมื่อเหม่อมองไปไกล เขาไม่อยากให้แม่เหงาอีกแล้ว...
“แล้วเมื่อไรแม่จะแต่งบ้างละครับ” คคนางค์หันมามองหน้าลูกชายด้วยสีหน้าตกใจ
“เขารอแม่มาตั้งห้าปีแล้วนะครับ”
“แม่...”
“แม่ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกครับ เพราะผมคิดว่าพ่อก็คงไม่อยากให้แม่เหงาเหมือนกัน”
“น้ำไม่โกรธหรือลูก”
“ไม่หรอกครับ พอลเขาก็เป็นคนดี...ถ้าไม่ติดที่ชอบกวนประสาทผม...”
“ฮิฮิ พอลเขาเอ็นดูลูกน่ะ” น้ำมองแม่ของตัวเองที่มีสีหน้าเหมือนผู้หญิงที่กำลังมีความรักเวลาที่พูดถึงพอล
“แต่ผมต้องได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวนะครับ”
“ตามใจลูกสิจ๊ะ”
“น้ำ/นางค์ มานั่งทำอะไรตรงนี้” เสียงเรียกของผู้ชายต่างวัยสองคนทำให้สองแม่ลูกต้องหันไปมองและหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“เราก็มานั่งคุยกันประสาแม่ลูกไงละ!!”
จบครึ่งแรกจ้า
-
เอาไปครึ่งนึงก่อนนะค้า ไม่อยากจะบอกว่านี่ตอนจบแล้วแหละ :)
-
เว็ดดิ้งเสร็จ อย่าลืมไปฮันนีมูนนะตัวเธอว์ :-[ :-[ :-[
-
ยังไม่ได้อ่านแตต่มาเม้นก่อน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ถ้าตอนนี้เป็นตอนจบก้อจะรอ้รื่องต่อไป
ปอลอจุดผมชอบเรื่องรักนี้หวานปนขมนะ
-
แต่งงานกันแล้ว :L1: :L1:
-
ลูกแต่งแล้ว ส่วนคุณแม่ล่ะ แล้วคู่ที่เหลือด้วย
-
เพิ่งเห็นเขื่อนตื่นเต้นแฮะ ชอบจัง งานแต่งงานเนี้ย
-
น่ารักอ่ะ...มีเซอร์ไพรส์ตอนงานแต่งด้วย แต่เหมือนมะนาวจะยังเศร้า ๆ นะ...โมนนี่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ :o8:
ว่าแต่พอลยังไม่รวบหัวรวบหางนางค์หรอ?...ไม่น่าจะเป็นพวกสุภาพบุรุษที่ให้เกียรติผู้หญิงเท่าไหร่เลยนะ :z1:
จะรอครึ่งหลังค่ะ... o13
-
กรี๊ดดดดด แต่งกันแล้วอ่ะ เราจะรอคืนส่งตัวเข้าหอ :z1:
-
เตรียมกลีบดอกกุหลาบไปโปรยบนเตียงแล้วนะ :z1:
มารอตอนเข้าห้องหอด้วยคน :o8:
-
ขออีกนิดเถอะ ไม่ผิดคอนเซปหรอกนะนะ เอางี้สิ ลองให้นู๋น้ำมาหาแม่ที่แอฟริกาแล้วก็เป็นก้างดูจิ โฮะๆๆๆ มันส์แน่ๆ
-
แต่งแล้ว ต่อไปก็ฮันนี่มูล กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านตอนนั้นอ่ะ ตอนนั้นอ่ะ ส์
-
มาอวยพรหนูน้ำกับนายเขื่อน
รักกันเข้าใจกันดูแลกันนานๆตลอดไป
(ขอแอบอิจฉาบ้างนะนิดนึง)
ตอนหน้าเป็นตอนคุณแม่แต่งกับพอลรึเปล่าน้า
-
จะจบแล้วเหรอเนี้ย งือ
-
อย่าเพิ่งรีบจบนะ
-
เขินว่ะ
-
ง่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้างได้อีกอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไรเตอร์จะตอบจบแล้วหรอ
เร็วจังเลย
อยากอ่านตอนสเปเชียลแม่น้ำด้วยน่ะค่ะ :กอด1:
-
จะจบซะแล้ววววววววว :sad11:
-
:L2: :L2:
แต่งงานกันแล้ว
มีความสุข และก็ดูแลซึ่งกันและกัน
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด
แต่งงานกันแล้ว
:o8: :o8:
-
ห้าปีผ่านไปไวเหมือนโกหก
ฉากแต่งงานสวยดีครับ
-
รออ่านค่ะ
:call:
-
อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ได้รับบัตรเชิญ ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิ
-
อ่านอีกทีนี่ผ่านไปห้าปีแล้วเหรอ
ในที่สุดก็ได้แต่งงานกัน หวานมากๆเลย
ยังไม่อยากให้จบอ่ะ
ขอตอนพิเศษด้วยนะ
กด+ให้จ้า
-
ลูกเขยและพ่อเลี้ยงทั้งมือไวและหื่นพอกันเลยแฮะ
-
สมกันทุกคนเลยยย
-
อะไรอ่ะแต่งงานไม่มีการ์ดเชิญให้เค้าเลย
ชิส์งอนๆ ^^ 555+
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 36.2
“บอกหน่อยสิน้ำ ว่าไอ้แผนสลับตัวเจ้าสาวเนี่ย ใครเป็นคนคิด” เขื่อนถามขึ้นมาขณะที่กำลังนอนคลอเคลียกันอยู่ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาจากหลังคากระจก
“มะนาวกับผมช่วยกันคิด ผมน่ะ แค่อยากร้องเพลง แต่มะนาวอยากทำให้เขื่อนไขว้เขว”
“คนอย่างฉันมั่งคงยิ่งกว่าภูเขา..” เขื่อนซุกจมูกลงบนหัวไหล่ที่มีครีมทาผิวกลิ่นหอมละมุนอยู่จางๆ
“ผมก็ว่างั้นแหละ..” น้ำหยิบขวดโลชั่นมายื่นให้เขื่อนและถกเสื้อด้านหลังของตัวเองขึ้น เขื่อนรับขวดมาจากน้ำและบีบโลชั่นลงที่แผ่นหลังขาวเนียนนั้น เปลวเทียววูบไหวทำให้บรรยากาศยิ่งดูโรแมนติก
“เขื่อนรู้มั้ย ว่าเขื่อนสำคัญกับผมขนาดไหน”
“ขนาดไหนละ..”
“ถ้าผมรู้จะถามเขื่อนเหรอ ผมให้เขื่อนตอบผมนะ ไม่ใช่ให้ถามกลับ” เขื่อนหัวเราะเบาๆในลำคอพลางจูบลงไปที่แผ่นหลังนั้น คนถูกจูบเริ่มยุกยิกเพราะไม่ได้ดั่งใจ
“เขื่อนตอบผมมาก่อนสิ” น้ำขืนตัวออกจากแรงดึงของเขื่อน แต่สุดท้ายก็ถูกหิ้วมานอนบนตัวเขื่อนจนได้ มือใหญ่ล็อกสะโพกของน้ำไว้แน่นหนา
“ไม่รู้สิน้ำ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าฉันก็รักนายเท่าที่นายรักฉัน และความรักของฉัน หากให้นิยาม ก็คงเหมือนกับเพลงที่นายร้อง”
“ท่อนไหนละครับ”
“ตรงที่เวลาฉันตื่นมาทุกเช้าและได้รับรู้ว่านายยังนอนเคียงข้างฉันเสมอ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่ามีแรงที่จะดำเนินชีวิตไปได้อีก”
“...งั้นก็เหมือนผมสินะ...” ใบหน้าหวานยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบจึงจรดริมฝีปากของตัวเองกับคนด้านล่าง ที่จูบตอบกลับมาอย่างดูดดื่ม
“เมื่อคืนฉันนอนคนเดียว คิดถึงนายเหลือเกิน” เขื่อนไล้จมูกไปทั่วทั้งแก้มเนียน กลิ่นโลชั่นที่เขาคุ้นเคยจนเหมือนกับว่ามันจะกลายเป็นกลิ่นประจำตัวเขาไปด้วย ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาทางผิวหนังทำให้รู้ได้ว่าไม่ได้โดดเดี่ยว ยังมีคนที่คอยเคียงข้างเขาเสมอ คนที่จะคอยปลอบใจเวลาที่เขาไม่มีความสุข คนที่มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เขา คนที่เขามอบหัวใจให้ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ
“ฉันรักนายที่สุด,น้ำตาล รักมาจนคิดว่ามอบชีวิตให้นายได้” เขื่อนสบตากับคนบนตัวเขาเนิ่นนาน ใบหน้าหวาน ผิวเนียน ดวงตาสดใส เขารักทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบกันขึ้นมาเป็นน้ำตาลของเขา
“...” น้ำไม่ตอบอะไร มีเพียงสัมผัสจากมือเรียวที่ลูบประคองแก้มของเขื่อนอย่างอ่อนโยน ความรักที่ถูกถ่ายทอดผ่านฝ่ามือมายังแก้มช่างมากล้นจนน้ำบรรยายไม่ถูก มีเพียงแววตาอ่อนหวานน้ำตาคลอ ที่บ่งบอกว่ารักเขื่อนเหลือเกิน...
“อืม..” จูบที่คนด้านล่างบดเบียดคลึงเคล้าลงมาทำให้น้ำกลั้นเสียงไม่อยู่ ริมฝีปากไล้เลียรสชาติของน้ำอย่างเพลิดเพลินก่อนจะผละออกและกดปลายจมูกโด่งลงที่ซอกคอและฝังจมูกเข้าหาอย่างรุนแรง
“เขื่อน...อย่าทำแบบนี้..อะ”
“หึหึ ขอฉันดูหน่อยสิ ว่านายรู้สึกแค่ไหนแล้ว” ใบหน้าคมยิ้มยั่วเย้า ฝ่ามือร้อนรุ่มค่อย ๆ ระเรื่อยลงมาที่จุดกึ่งกลางของร่างกายของคนที่นอนเกร็งตัวแข็งทื่อ มือใหญ่ล้วงเข้าไปในกางเกงขายาวผ้าคอตต้อนและลูบไล้ปัดไปมาโดยไม่ให้โดนจุดสำคัญ
“อยากให้ฉันแตะตรงไหน นายอยากให้แตะตรงไหน หืม...” น้ำเสียงหอบกระเส่าที่กระซิบแผ่วที่ข้างหู ฝ่ามือที่ลูบไล้ไปมาที่หน้าท้องนวลเนียน
“อยาก...อยากให้เขื่อนแตะทั้งตัวเลย...ทั้งตัวเลยนะ...นะครับ” ใบหน้าหวานร้องขอเสียงสั่น เขื่อนยิ้มมุมปากแล้วออกแรงดึงน้ำให้มานอนด้านล่างตัวเองแทน
“อื้อ..อะ..” จูบร้อนแรงบดเบียดคลึงเคล้าโดยไม่ให้พักหายใจ ความรู้สึกทุกอย่างกำลังละลายไปกับจูบเพียงจูบเดียว จูบที่รวมทุกความรู้สึกเอาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน
หวาน...
ขม...
เผ็ดร้อน...
ทุกสิ่งที่ผ่านมาได้ถูกกาลเวลาหลอมรวมจนมาเป็นจูบนี้
“ขะ..เขื่อน อื๊อ...” ปลายลิ้นนุ่มชื้นตอบรับพัวพันกระหวัดแนบแน่นกับร่างสูงที่ถ่ายทอดความเร่าร้อนส่งมาให้ผ่านริมฝีปาก
รสจูบที่ทำให้น้ำมึนเมาจนต้องใช้แขนสองข้างเหนี่ยวคอเขื่อนเอาไว้
“นายยังหวาน...หวานเสมอต้นเสมอปลาย เพียงแค่ความหวานของนายก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงขนาดนี้” เขื่อนผละออกห่างและดึงน้ำให้ลุกขึ้นมานั่งตรงหน้า
“!?!” สิ่งใหญ่โตตรงหน้าทำให้น้ำเบิกตาโพลง เขื่อนเอนตัวนั่งเอาหลังพิงหมอน เรียวขาแกร่งเปิดทางให้น้ำสามารถเข้าไปได้ใกล้กว่าเดิม
“เลียสิ..น้ำตาล..” เสียงทุ้มแสนทรงอำนาจทำให้น้ำรู้สึกว่าไม่อาจปฏิเสธมันได้เลย ร่างบางโน้มตัวลงช้าๆ ใบหน้าหวานจดจ้องๆไม่ยอมเข้าไปใกล้ จนถูกมือใหญ่นั้นรั้งศีรษะเข้ามาจนชิดและส่งแก่นกายที่ร้อนระอุเข้าไปในโพรงปากชุ่มชื้นด้วยตนเอง
“อา...น้ำ...” เสียงใหญ่กัดฟันครางต่ำ สัมผัสนุ่มลื่นจากริมฝีปากและลิ้นเล็กๆนั้นทำให้ต้องเกร็งร่างกายไม่ให้ทำตามใจตัวเองไปมากกว่านี้ เพราะเวลาสนุกยังมีอีกเยอะ...
ริมฝีปากบางผละออกและจรดลิ้นลงไปที่ส่วนปลาย สัมผัสได้ถึงข้นเหนอะจากส่วนปลายที่ตั้งชันเพราะความรู้สึกที่อยากปลดปล่อย ก่อนจะครอบครองทั้งหมดนั้นเข้าไปและดูดเม้มจนร่างสูงต้องร้องคราง
“พอ..” เขื่อนออกแรงดันไหล่ของน้ำออก เกือบไป...เจ้าหน้าหวานเกือบจะทำให้เขาเสร็จคาปาก เรื่องอะไรล่ะ...
“เขื่อน ทำไมละครั-” ถามยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกดันถอยหลังไปพร้อมกับขาเรียวที่ถูกแยกออกกว้าง ตามมาด้วยการที่ร่างทั้งร่างถูกกดลงกับฟูกนอน
ช่องทางปิดสนิทถูกสอดแทรกด้วยปลายนิ้วที่ชโลมความเย็นชื้นจนทั่วและแทรกเข้าไปภายในร่างกายอย่างรวดเร็ว
“เขื่อน..อ๊ะ..เอาเจลมาตอนไหน อ๊ะ..” เสียงหวานครางหนัก แต่ก็ยังไม่วายสงสัยว่าร่างสูงไปเตรียมอุปกรณ์มาตอนไหน
“จะสนทำไมละ นายสนแค่ว่าจะร้องครางยังไงให้ถูกใจฉันดีกว่านะ แต่เอ...ไม่ว่านายจะครางแบบไหนฉันก็ชอบทั้งนั้นแหละ จริงมั้ย?”
“ฮืม...เขื่อน ..อะ ไอ้โรคจิต...” เสียงหวานก่นด่าแต่กลับแอ่นสะโพกเข้าหาปลายนิ้ว
“หึหึ ขอเอาให้หายคิดถึงเถอะ นายอยากหายหัวไปทำไมตั้งสองสัปดาห์ คอร์สเจ้าสาวบ้าบออะไรก็ไม่รู้” เขื่อนกัดฟันกรอดด้วยความโมโหเมื่อนึกถึงที่แม่ของเขาลากน้ำไปเข้าคอร์สเจ้าสาวโดยบอกว่าห้ามเจอกันหนึ่งเดือน ขับรถไปวนเวียนก็แล้ว โทรหาก็แล้ว แต่ก็ไม่ได้แม้แต่จะเห็นซีกหน้า อย่างดีก็แค่คุยนิดๆหน่อยๆ
“อ๊ะ..ชะ ..ช้าๆหน่อย อะ..” น้ำผวาร่างกายขึ้นเกร็งแน่นและโอบเรียวแขนรัดรอบแผ่นหลังกว้างของคนด้านบนที่สอดแทรกเข้ามาอย่างรุนแรง สะโพกหนาดันร่างเข้ามาได้เพียงทีละน้อยแล้วก็ต้องหยุดเป็นระยะ ก่อนจะยิ้มกว้าง
“ไม่ได้ทำกันเป็นเดือน รู้สึกคิดถึงจัง..”
“คิดถึงอะไร... ผม หรือร่างกายของผม..” น้ำกลั้นใจถาม ความอึดอัดที่เบื้องล่างทำให้น้ำรู้สึกว่าการเอ่ยปากพูดนั้นยากขึ้นมาอีกเท่าตัว
“นายนี่ถามอะไรงอแงอีกแล้วนะ ฉันก็คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่มาประกอบกันเป็นนายน่ะสิ ต่อให้ฉันได้นอนกอดนายแบบนี้ แต่หัวใจของนายไม่ได้เป็นของฉัน ฉันก็ไม่รู้สึกดีหรอก” เขื่อนตอบน้ำด้วยสีหน้าจริงจัง
“ผมก็เหมือนกัน... อ๊ะ อ๊า บะ เบาๆครับ มันแน่น” ยังซึ่งได้ไม่เท่าไร ร่างสูงนั้นก็เริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง
“อือ อย่ามัวเสียเวลาเลยน่า คืนนี้ยังอีกยาวนาน เรามาทำลูกกันเถอะนะ” ใบหน้าหล่อที่เริ่มมีเหงื่อมาเกาะทำสีหน้ายั่วเย้าพร้อมกับเร่งความเร็วของสะโพกมากขึ้น
“อะ..อย่ามาโรคจิต ผมจะมีลูกได้ยังไง อ๊า..” มือเรียวกำหมัดทุบไปที่หน้าอกแกร่ง แต่ก็ไม่คณาแรงควายที่กำลังคึกได้
“ถ้าทีเดียวยังไม่มี งั้นก็ทำหลายๆที เผื่อมันจะฟลุ้คนะน้ำ”
“ปัญหามันไม่ได้เกี่ยวกับจำนวนครั้งนะ ผมเป็นผู้ชาย มีลูกไม่ได้ อื๊อ...”
“ไม่เอาแล้ว ฉันไม่คุยกับนายแล้ว เสียเวลาชะมัด อา..” ขาสองข้างของน้ำถูกยกมาพาดขึ้นที่บ่ากว้าง ส่งผลให้เขื่อนดันตัวเข้ามาได้ลึกมากกว่าเดิม
“อื๊อ...เขื่อน...อะ..” เสียงหวานสั่นระริกเพราะความอึดอัดที่แทรกตัวเข้ามาจนสุด
“น้ำ อืม... ดูสิ เหมือนเรากำลังรวมร่างกันเลยนะ...” น้ำเหลือบตามองไปเบื้องล่าง ร่างกายของเขื่อนแนบสนิทอยู่กับตัวของเขา ใบหน้าหวานแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“อะ.. เขื่อน...เขื่อนต้องทำแบบนี้กับผมคนเดียวนะ..นะ อื้อ..” น้ำอ้อนวอนพลางเอามือลูบใบหน้าของคนด้านบนที่มีเม็ดเหงื่อใสๆ เกาะพราวร่างกายเหมือนเพิ่งออกกำลังกายมาอย่างหนัก แต่ภายในที่ตอดรัดอย่างรุนแรงกลับยิ่งเร่งเร้าให้ไม่สามารถหยุดพักได้
"แค่นายคนเดียวก็เกินพอแล้ว อะ..ฉันไม่เหลือใจให้ใครแล้วละ.." จังหวะร่างกายของคนที่ต้องรับความแข็งแกร่งถูกเร่งเร้ามากขึ้น มือใหญ่กอบกุมและรูดรั้งส่วนที่แข็งขืนของน้ำให้อย่างรุนแรง จนร่างบางแอ่นกายขึ้นสูงอีกครั้งเพราะถูกกระแทกบดเบียดคลึงเคล้นเข้าหา
"เขื่อน.. อื้อ เขื่อน อ๊ะ.." เสียงหวานที่พร่ำเรียกเพียงชื่อของเขื่อนทำให้ยิ่งฮึกเหิม ในความคิดของเขื่อนมีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น
‘อยากจะรักน้ำมากที่สุด รักน้ำให้มากๆ..’
เสียงร้องครางของคนที่ถูกบดเบียดร่างกายยิ่งช่วยเร่งเร้าแรงอารมณ์ให้โหมกระพือ เขื่อนใส่แรงเคลื่อนไหวให้มากขึ้นมากขึ้น จวบจนรับรู้ได้ถึงหยาดน้ำอุ่นๆที่กระเด็นมาตรงหน้าท้องของตัวเอง และร่างบางนั้นก็อ่อนระโหยโรยแรงทำตาปรือเซ็กซี่ใส่เขา นนั่นยิ่งทำให้เขื่อนรู้สึกว่าเรี่ยวแรงยิ่งเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว
“เขื่อน..เหนื่อย...อะ อือ อ๊ะ” เสียงหวานเร่งเร้าพาให้เขื่อนต้องรีบพาตัวเองไปให้ถึงฝั่งเร็วๆ เพื่อที่จะได้ทำต่ออีกหลายๆรอบ!!
เมื่อตื่นมาในตอนเช้า สิ่งเดียวที่น้ำจำได้ก็คือเสียงที่พร่ำบอกรักข้างหูเขาจนหลับไป หันไปมองคนข้างๆที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทราและหายใจอย่างสม่ำเสมอ
“เขื่อน...ตื่นเถอะครับ..” น้ำยกมือขึ้นลูบไล้แผงอกแกร่งนั้นด้วยความรู้สึกรักที่อัดแน่นอยู่ในอก
“อืม...อยากได้รอบเช้าเหรอ...” เสียงทุ้มแหบพร่าตอบพร้อมกับมือที่ยกขึ้นมาโอบเอวน้ำไว้
“ฮื้อ ทำจนผมสลบยังไม่พออีกเหรอครับ..” ใช้เล็บจิกเบาๆที่ยอดอกสีชมพูอ่อนเพราะหมั่นไส้ ตื่นมาก็ลามกได้ทันที
“หึหึ ถ้าเลือกได้ ฉันอยากจะร่วมรักกับนายไปทั้งชีวิต”
“งั้นก็ตื่นมากินข้าวเอาแรงก่อนเถอะครับ ผมหิวแล้ว”
“อืม..” ปากพูดรับรู้ แต่ดวงตาคมก็ปิดลงอีกครั้ง น้ำส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ กลางคืนไม่ยอมหลับ พอเช้ามาก็ไม่ยอมลุก ไม่เคยเปลี่ยนเล้ย...
“แต่มันจะยากอะไร แค่เรายอมหลับต่อ แล้วค่อยตื่นมาพร้อมกันอีกทีก็ได้นี่นา..” ว่าแล้วน้ำก็ยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะเอนกายลงนอนพิงกับท่อนแขนแกร่งที่ขยับมาโอบไหล่ของเขาไว้พร้อมกับคำพูดที่ออกมาจากปากของคนสลึมสลือ
“ฉันจะกอดนายไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ...”
-- The End --
จบแล้วแหละ
จบจริงๆนะคะ
ขอเวลาอีกสักหน่อย ปั่นเรื่องใหม่ให้ได้สักสิบตอน แล้วจะเอามาลงต่อเลย (แอบแย้มนิดนึงว่าเขียนได้ 2 ตอนแล้ว)
ใจหายเหมือนกัน เพราะว่ารู้สึกผูกพันกับไอ้หื่นเขื่อนและหนูน้ำมากๆ
แต่สิ่งสำคัญที่เขียนมาได้ขนาดนี้
เพราะกำลังใจจากผู้อ่านที่รักทุกคน
ขอบคุณที่ติดตามและสนับสนุนนะคะ
แม้จะไม่ค่อยได้มาพูดคุย ไม่ค่อยตอบกระทู้
แต่ขอตอบแทนทุกกำลังใจด้วยการพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้นแทนนะคะ
พบกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ
ปล.มีตอนพิเศษดีมั้ยนะ ? :impress2:
-
ขอเลือด..ด.ด.ด.ด ด่วนนนค่าาาาา
:jul1: :jul1: :m25: :m25:
เลือดหมดตัว :pighaun:
-
ง่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากได้ภาค 2ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบน่ารักจังเลยๆอะๆอิอิอิๆๆ แล้วคุณแม่กับคนนั้น เป็นไงบ้างอะค้าๆๆ ดีๆๆๆๆมีตอนพิเศษเยอะๆๆเลยค้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนแรกจนสุดท้ายก็ยังคงเส้นคงวาเหมือนเดิมเลยเขื่อน นับถือจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะบีบีจัง
-
เขื่อนมันหื่นตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ ตอนพิเศษมีก็ดีนะ
ขอบคุณมากที่แบ่งปันเรื่องราวสนุก ๆ น่ารักมาให้อ่าน
รออุดหนุนเรื่องใหม่นะ +1 ให้จ้า
-
จะเอาภาคสองจะเอาตอนพิเสดอ่าาาาาาาา แงแง คิดถึงเขื่อนกับน้ำ อยากได้ตอนพิเสดของทุกคู่เลยย :impress2: :impress2: :impress2:
-
จบแล้ว :man1:
-
เง้อออ จบแล้ว
เขื่อนนี่พกเจลตลอดเว พร้อมรบตลอดเว เลยหรือไงกัน
กร๊ากกกกก ตาหื่น
-
กริ๊ดด จบบบบแล้วอ่ะ เขื่อนและน้ำตาลลลล
หวานซะไม่มี
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับผลงานนี้ ปลื้มมากกก
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 36.2
“ฉันจะกอดนายไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ...”
:กอด1: กรี้ดดดดดดดดดดดดด..... :กอด1:
หวานจริง หวานจัง ประโยคนี้ :o8:
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับเรื่องราวดีๆ
:pig4: :impress2:
-
:m25: :m25:
เสียเลือดจนนาทีสุดท้าย
ถ้ายังไม่ได้ลงเรื่องใหม่
ขอตอนพิเศษมาก่อนก็ยังดีจ้า
:L2: :L2:
-
:jul1: :m25:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ
-
จบซะแล้ว เอาตอนพิเศษก็ดีครับ จะได้เรื่องราวของคู่นี้ไปเรื่อยๆ เรื่องราวของคนน่ารักกะหนุ่มหื่น :L1:
-
จบ แล้วววว ^^
-
เรื่องใหม่อยากได้ดราม่ามั้ยคะ :)
-
หื่นจนนาทีสุดท้ายจิงๆ
-
จบแย้ว
ซึ้งมากๆๆ
อน่ากอ่านเรื่องใหม่แล้ว
:-[
-
น่าร๊ากกกก เสียดายมากจบแล้วอ่ :monkeysad:
เรื่องใหม่ไม่เอาดราม่านะคะ อยากได้แนวตลกขบขัน :call:
-
เรื่องใหม่อยากได้ดราม่ามั้ยคะ :)
ตามสบายอ่ะค่ะ ....เเต่ปกติเเล้วเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบดราม่าสักเท่าไหร่ เเต่ของอย่างนี้มันไม่เเน่อ่านะ
อ่านไปอ่านมาอาจจะชอบก็ได้ อิอิ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L1:
ปล.ชอบน้ำตาลมากกก น่ารัก~
-
สองคนนี้ไม่จำเป็นต้องกินอาหาร :z1: อยู่ได้ด้วยผลไม้แห่งรัก :laugh:
-
หื่นจนบทสุดท้ายเลยนะเขื่อน
ยกมือสนับสนุนตอนพิเศษค่ะ
-
อ่ะ..อ็อก!! :m25:
ขอหนีไปทำใจ(จมกองเลือด) :jul1:
ตอนปิดท้ายสุดโค่ยยยยยย :impress2:
มีตอนพิเศษก็ดีนะคะ แล้วภาคต่อไปนี่...กลัวดราม่าจัง :sad4:
-
เขื่อนหื่นเปนการส่งท้ายยย 55
ตอนพิเศษ ต้องมีสิคะ :o8:
-
หวานจริงๆ
-
อิจฉามากมาย หวานมาก หื่นด้วย หุหุ
มีตอนพิเศษสักตอนสองตอนก็ดีนะครับ ^^
-
ไรเตอร์ขอตอนพิเศษคะ
อ๊ากกกกก เขื่อนหื่นยันเช้าเลยอ่ะ
หื่นเสมอต้นเสมอปลายจิงๆคนๆนี้ เหอๆๆๆๆๆ
มีความสุขมากๆๆๆน่ะ เขื่อน&น้ำตาล :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมากๆ เลยค่ะ หวานปนหื่นอย่างนี้ โฮะ โฮะ
-
ขอบคุณสำหรับ นิยายเรื่องนี้นะครับ :pig4:
จะคอยตามเป็นกำลังใจให้ครับ :bye2:
-
:L1: :L1:
-
น่ารักดีค่ะ
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆเลย :o8:
ขอบคุณสำหรับนิยาย
เป็นกำลังใจนะค่า .. ขออ่านต่อน๊า :laugh:
-
เพิ่งอ่านจบตอนแรกขอเม้นหน่อยเถอะ
นายเขื่อน~~ ชอบเขาถึงได้แกล้งใช่มั้ย แล้วคุณแม่ขาดูจะเป็นใจนะนั่น โฮะๆๆๆ :haun5:
-
:o8:ยังไม่อยากให้จบเลย
ขอลูกให้น้ำสักโหลก่อนได้มิ :jul1:
-
สนุกดีค่ะ แต่งเรื่องใหม่มาให้ติดตามกันต่อเร็วๆน้า
-
ไม่เอามาม่าเป็นหลักอ่ะ ไม่เอ๊า~~~!!!
ตอนพิเศษๆๆๆๆๆ
ตอนสุดท้ายหวานปนเลือด หึหึ
-
จากตอนแรกมาตอนสุดท้าย เขื่อนดูเหมือนจะมีพัฒนาการขึ้นแต่ความหื่นยังคงเส้นคงวาเหมือนเดิม
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิเจ๊เติมเลือดแทบไม่ทัน อะไรจะขไหนหนาด บางทีแอบอ่านชื่อเขื่อนเป็นเถื่อนด้วยนะเออ เหอๆ น่าสงสารหนูน้ำ
แต่ก็แอบอิจฉา~~~
จะกอดไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ!!!
เพราะคำนี้ได้ใจอิเจ๊ยิ่งนัก อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่าฮักที่สุด :-[
ขอบคุณสำหรับความรักแสนเผ็ดร้อน+หื่นของเขื่อนกับน้องน้ำนะคะ อ่านไปก็ยิ้มไปตลอดเลย
+1 ให้ไรเตอร์ด้วยความรักเนอะ ^O^
-
หื่นจนหยดสุดท้ายจริงๆตาเขื่อน หุหุ แล้วจะติดตามเรื่องใหม่นะคะ
-
และจะรออ่านเรื่องใหม่นะคับบบบ
-
เขื่อนนิหื่นจนจบเลย
-
ดีใจที่มีคนชอบมากๆเลยค่ะ ไม่มีอะไรจะน่าดีใจเท่านี้แล้ว
และถ้าเกิดอยากได้ตอนพิเศษละก็ จะเขียนให้ค่ะ
ส่วนเรื่องใหม่ก็กำลังเขียนอยู่
กะว่าได้สักสิบตอนจะเริ่มเอามาลงค่ะ
-
จบน่ารักจังเลย
ขอบคุณที่เขียนใอ่นจนจบนะคะ
-
น่ารักจริงๆเลย เขื่อนกับน้ำก็จะอยู่ในใจเค้าตลอดไปเหมือนกันน้าา :กอด1:
อยากได้ตอนพิเศษมากๆๆๆๆเลยค่าาา
ส่วนเรื่องใหม่ ถ้าจะมาม่า ขอเตรียมชามกับตะเกียบก่อนนะ :m23:
+1 ขอบคุณค่า อย่าลืมตอนพิเศษ :z1:
-
เขื่อนหื่นมากกกกกกก
แต่น้ำน่ารักจัง ชอบเวลาอ้อนเขื่อน
แถมเอาแต่ใจตัวเองนิดหน่อย แบบนี้
“เออน่า ปลอบผมเงียบๆไปซะ ไม่ต้องถามมากครับ ฮือ....”
-
ทิ้งทวนได้หวานที่สุด
ยังไม่อยากให้จบเลย
อยากอ่านตอนพิเศษจัง ^^
-
น่ารักที่สุด ชอบมากมาย
:L1:
-
เย็นนี้จะมาอัพตอนพิเศษนะจ๊ะ :)
-
ฉากจบก็เสียเลือก เฮือก!!
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก
Special :: The Punishment 1
ร่างบางที่แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแล็คสีครีมก้าวลงจากรถเก่าคันโปรด แสงแดดของประเทศไทยในยามสายทำให้เจ้าตัวต้องยกมือขึ้นมาบังแดด
สำหรับคนที่ไปอยู่ปารีสหลายเดือนและต้องพบแต่บรรยากาศขมุกขมัวของฤดูฝน เมื่อมาเจอความเจิดจ้าของแสงอาทิตย์ในเมืองไทย จึงต้องรู้สึกไม่ชินเป็นธรรมดา
“คุณน้ำ สวัสดีค่ะ กลับมาตั้งแต่วันไหนคะ” เสียงสดใสของคนที่รู้จักกันดีทักทายเมื่อเห็นหน้า น้ำยิ้มกว้างกลับไปให้อย่างร่าเริง
“กลับมาตั้งแต่เมื่อวานครับ พอวันนี้ก็มาที่นี่เลย ทนคิดถึงพี่อุ้มไม่ไหว” วาจาหยอกล้อประสาคนคุ้นเคย แต่หากคนของน้ำมาได้ยินคงตาเขียวปั๊ด
“คุณน้ำพูดแบบนี้อีกแล้วถ้าคุณเขื่อนได้ยินก็ตาขวางใส่พี่อีก ไม่เอานะคะ”
“ฮ่าๆ วันนี้ทางสะดวกครับ”
“ทางสะดวกแค่ไหนก็ไม่เอาค่า ไปๆ เข้าไปข้างในเถอะ คุณมะนาวรอเงกแล้ว”
น้ำสูดกลิ่นหอมจากเครื่องใช้ของเด็กอ่อนที่อบอวลอยู่ภายในบริเวณชั้นสองของบ้านนี้ เสียงเพลงกล่อมเด็กที่ไพเราะและสดใสดังกังวานมาตามทางเดิน ประตูกระจกมีม่านลายลูกไม้ปิดกั้นไว้บางๆ เมื่อมองเข้าไปก็จะเห็นหญิงสาวที่แม้เพียงมองรางๆก็ยังรับรู้ได้ว่างดงามเพียงไหน อากัปกิริยาของหญิงสาวบอกได้ว่ากำลังประคับประคองทะนุถนอมชีวิตเล็กๆในอ้อมแขนยิ่งกว่าชีวิต
“ประสบการณ์เลี้ยงเด็กสิบกว่าปีของพี่เทียบไม่ติดเลยค่ะ คุณหนูนวลที่ว่าโยเยที่สุดแล้ว พอได้ยินเพลงที่คุณมะนาวร้อง ก็เงียบกริบเลย” น้ำยิ้มให้กับคำพูดของพี่เลี้ยงและพยักหน้ารับ
“มะนาวเขามีสัญชาตญาณความเป็นแม่เต็มเปี่ยมเลยครับ”
ทั้งสองคนเอาแต่มองชื่นชมจากด้านนอกจนเพลินก็ถูกคนข้างในหันมาเห็นและกวักมือเรียกให้เข้าไปจนได้ น้ำยิ้มให้กับเพื่อนที่เขารักมาก มากจนคำว่าเพื่อนอาจนิยามได้ไม่เพียงพอ
“ไปยืนทำอะไรกันจ๊ะ แอบมองงั้นเหรอ เดี๋ยวเก็บเงินเลยนะ” เสียงหวานไม่แพ้เวลาร้องเพลงบ่นกระเง้ากระงอด มือเรียวบางส่งทารกน้อยในอ้อมแขนให้พี่เลี้ยงคนเก่ง และหันมากอดน้ำแนบแน่น
ครั้งแรกที่อุ้มเห็นความสนิทของน้ำและมะนาว ก็รับรู้ได้ทันทีว่าสองคนนี้มีบางอย่างที่พิเศษเหนือคำว่าเพื่อน คิดไปถึงขนาดว่ามะนาวแอบมีกิ๊ก แต่พอเห็นว่าน้ำเองก็มีเขื่อนอยู่ จึงรู้ว่าความรักของมะนาวและน้ำเป็นความบริสุทธิ์ใจอย่างแท้จริง
“คุณแม่ตัวหอมเหมือนเด็กเลยนะ”
“ฮิฮิ ก็วันๆขลุกอยู่แต่กับเจ้าตัวเล็ก จนกลิ่นแป้งเด็กและแชมพูเด็กติดแทนกลิ่นน้ำหอมแล้ว”
“น้ำกอดแม่พอแล้วละ ขอน้ำกอดเจ้าตัวเล็กบ้างสิ” น้ำเดินไปรับร่างเล็กๆจากมือของอุ้ม ทารกน้อยลืมตามองเมื่อรู้สึกว่าถูกเปลี่ยนคนอุ้ม มือเล็กๆกุมรอบนิ้วของน้ำที่เขี่ยแก้มยุ้ยของตัวเอง
“น่ารักจังเลยมะนาว” คำชมสั้นแต่ความหมายลึกซึ้ง เพราะความน่ารักที่ยากจะบรรยาย หนูนวลที่ผิวขาวละเอียดและริมฝีปากบางจิ้มลิ้มที่ได้จากมะนาว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนโมน น้ำก้มลงสูดกลิ่นหอมของแป้งเด็กจากแก้มยุ้ยๆในอ้อมแขน หนูนวลทำเสียงอืออาน่ารักจนน้ำไม่อยากจะปล่อย
อุ้มมองภาพที่น้ำอุ้มหนูนวลและมีมะนาวยืนเคียงข้าง จากที่เคยเห็นในรูปสมันมัธยมปลายที่ทั้งสองคนถ่ายรูปคู่กัน น้ำสูงพอๆกับมะนาวและมีใบหน้าหวาน ผิวขาวจั๊ว แต่มาวันนี้ หลายปีผ่านไป จากที่สูงพอๆกัน ก็สูงกว่าประมาณหนึ่งคืบได้ ดูแล้วก็ช่างเหมาะสมเหมือนกิ่งทองใบหยก ทว่าเมื่อไปเทียบกับโมนหรือเขื่อน ก็ยังทิ้งห่างอีกเป็นคืบเหมือนกัน
“พี่อุ้ม ผมรู้นะว่าพี่คิดอะไร...” น้ำเสียงโมโนโทนที่ดังทะมึนข้างๆ ทำเอาพี่เลี้ยงเด็กสะดุ้งเฮือกและหันไปยิ้มแหย
“คุณโมน พี่ไม่ได้คิดอะไรเลยค่า...”
“อย่ามาขี้จุ๊ แต่ยังไงตัวจริงอย่างผมก็มาแล้วแหละ” พูดจบแล้วร่างสูงนั้นก็เดินผ่านอุ้มไปตรงที่น้ำด้วยความรวดเร็ว
“อ้าว โมน มาเมื่อไรจ๊ะ ไหนบอกว่าจะกลับมาตอนเย็นๆไง” โมนยิ้มให้ภรรยาสุดที่รัก ในใจนึกตอบคำถามนั้นเรียบร้อยแล้วว่าไม่อยากทิ้งมะนาวให้อยู่กับน้ำตามลำพัง ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจหรืออะไร แต่กลัวว่าลูกสาวตัวเองจะเข้าใจผิดว่ามีน้ำเป็นพ่อ ก็ดูสิ น้ำมาแค่แป๊บเดียวพี่เลี้ยงลูกของเขาก็จิ้นไปเสียไกลแล้ว...
“โมนคิดถึงลูกน่ะ อยากรีบกลับมาสังสรรค์กับเพื่อนๆด้วย” หนูนวลถูกส่งต่อให้โมน เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อถูกพ่อฟัดที่พุงขาวๆ
“แล้วเขื่อนละจ๊ะ” มะนาวถามต่อถึงอีกคนที่บอกว่าจะเข้ามาพร้อมโมน
“อ้าว มันก็มาพร้อมโมนนะ แล้วไปไหนวะเนี่ย” ประโยคแรกชายหนุ่มพูดกับภรรยา แต่ประโยคหลังนั้นคือการบ่นพึมพำกับตัวเอง
“กูไปห้องน้ำมา” อุ้มต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีเสียงพูดดังขึ้นข้างตัว พอหันไปมองก็พบว่าเป็นชายหนุ่มมาหยุดยืนข้างเธอ เสี้ยวหน้าคมเข้มที่บ่งบอกยี่ห้อความเป็นลูกครึ่ง จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีเข้มทอเป็นประกาย ริมฝีปากที่หยักได้รูปดูน่าจูบ
“สวัสดีครับพี่อุ้ม” พี่เลี้ยงยังสาวแทบจะละลายลงไปกองที่พื้นเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น เขื่อนรู้จักการยิ้มโปรยสเน่ห์แบบนี้ตั้งแต่วันที่เขาเริ่มทำงานกับพ่อ และเรียกรอยยิ้มนี้ว่า ยิ้มเพื่อธุรกิจ
“มึง! พี่เลี้ยงลูกกูละลายแล้ว รีบถอยมาจากตรงนั้นด่วน” เสียงโมนเรียกพร้อมกับกวักมือเขื่อนให้เข้าไป ร่างสูงก้าวผ่านอุ้มไป กลิ่นโคโลญจน์จากร่างกายนั้นช่างทำให้ฟีโรโมนปั่นป่วนยิ่งนัก อุ้มเห็นท่าว่าจะต้านทานไม่ไหวจึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
“ทำไมเอาไอ้เน่ามา ทำไมไม่ขับคันใหม่ที่ซื้อให้มาล่ะ” พอเดินมาหยุดยืนข้างน้ำแล้ว เสียงทุ้มก็กระซิบถามคำถามที่คิดเอาไว้หลังจากเห็นรถคันเก่าที่หน้าบ้านของโมน ทั้งที่ซื้อรถคันใหม่ให้แล้ว แต่เจ้าตัวก็มักจะประชดไม่ยอมขับเวลาที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเสมอ...
“ไม่ใช่ที่นี่ เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันที่นี่ครับ” น้ำตอบกลับมาเสียงเบาพอกัน ใบหน้าหวานนิ่งเรียบ ก่อนจะหันไปยิ้มกว้างและเฮฮากับเพื่อนได้เหมือนสับสวิตช์
“แล้วนี่หนูนวลกี่เดือนแล้วเหรอ” น้ำถามขณะเอานิ้วเขี่ยที่แก้มหนูนวล
“แปดเดือนแล้วจ้ะ ถ้าครบหนึ่งขวบอย่าลืมมาวันเกิดลูก เอ้ย หลานนะจ๊ะ” เสียงหวานเรียกเสียงหัวเราะจากน้ำได้ชะงัดนัก แต่คนเป็นพ่อตัวจริงกลับทำหน้าหงิกงอ มะนาวเองก็ทำไม่รู้ไม่ชี้และคุยกับน้ำไปเรื่อยๆ
“กุญแจรถผมไปไหน!!!” ใบหน้าขาวแดงแปร๊ดเพราะความโมโหยืนกำหมัดแน่นและตะโกนใส่หน้าเขื่อน หลังจากที่ได้เวลากลับบ้าน ทั้งสองก็เดินมาที่รถพร้อมกันโดยมีโมนและมะนาวเดินมาส่ง แต่พอน้ำจับประตูรถ ก็พบว่ามันถูกล็อก ทั้งที่ตอนแรกเขาไม่ได้ล็อกรถ และเสียบกุญแจคาไว้ด้วย
“ไม่รู้” เขื่อนตอบหน้าตาเฉย เพื่อนทั้งสองมองคู่นี้ทะเลาะกันอย่างเพลิดเพลินเพราะไม่ได้เห็นมานาน!!
“เขื่อนอย่ามาสะตอ ผมรู้นะว่าเขื่อนล็อกรถแล้วเอากุญแจผมไปใช่มั้ย” มะนาวและโมนหันมาหัวเราะกันเบาๆ เพราะดูท่าว่าเขื่อนจะเอาไปจริงๆ แต่เพราะไอ้การทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้นั่นช่างยียวนชวนขำเหลือเกิน
“เข้าบ้านเถอะมะนาว ปล่อยเขาเถียงกันไปเถอะ” เมื่อเห็นว่าโมนพามะนาวเข้าบ้านไปแล้ว เขื่อนจึงหันมาคุยกับคนตรงหน้า
“นายขับคันเก่ามาทำไม มันเก่าแล้ว ถ้าเกิดขับๆอยู่แล้วพัง ประสบอุบัติเหตุจะทำยังไง”
“มันไม่พังง่ายๆอย่างนั้นหรอก เอากุญแจรถผมมา”
“น้ำอย่างี่เง่าสิ”
“ผมไม่ได้งี่เง่า ผมแค่อยากเอารถมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ไม่ใช่จอดไว้เฉยๆ”
“ถ้านายคิดว่ามันเป็นการเอามาใช้ประโยชน์ ไม่ใช่เอามาประชดฉัน ฉันจะไม่ว่าเลย แต่นี่นายประชด!” เขื่อนเริ่มเสียงดังบ้าง แม้ว่าน้ำจะมีนิสัยชอบประชดประชันเขาก็ไม่เคยจะโมโห กลับคิดว่ามันน่ารักน่าฟัดเสียด้วยซ้ำ แต่คราวนี้น้ำกลับประชดโดยเอาชีวิตตัวเองมาเกี่ยวพัน เจ้ารถคันเก่านั้นมันมีสภาพที่ย่ำแย่มากเกินพอแล้ว กลอนฝั่งคนขับก็เสีย ถุงลมนิรภัยก็ใช้ไม่ได้ เบรกก็ไม่ดี ขึ้นไปนั่งขับครั้งหนึ่งก็เหมือนอายุสั้นลงไปทุกที
“ฮึก...” นั่นไงล่ะ เขื่อนยกมือมากุมขมับ ขึ้นเสียงเพียงนิดเดียวก็จะร้องแล้ว มองใบหน้าหวานนั้นที่เม้มปากเข้าหากันเพื่อไม่ให้ร้องไห้แล้วก็รู้สึกผิด เพราะลืมไปว่าน้ำนั้นอ่อนไหวเพียงไหน
“ฉันขอโทษ” เดินเข้าไปหาหมายจะกอด แต่เจ้าตัวก็เบี่ยงกายหนี สุดท้ายจึงต้องใช้กำลังอุ้มร่างนั้นยัดเข้ามาที่เบาะหลังของรถตัวเอง
“ปล่อยผม!” เสียงสั่นเครือตวัดอย่างไม่พอใจ มือเรียวนั้นระดมทุบที่บ่ากว้างหลายที เขื่อนไม่ปัดป้องและไม่ดุว่าสักคำ ได้แต่ยืนขวางค้ำประตูรถนิ่งๆเพื่อให้น้ำทุบอยู่แบบนั้น
“ฮึก...ไอ้เขื่อนบ้า..”
“ฉันขอโทษ” เสียงทุ้มพร่ำบอกพร้อมกับมือใหญ่โอบร่างที่โน้มตัวมาซบกับหน้าท้องของเขา (นึกภาพน้ำนั่งในรถและเขื่อนยืนพิงหันเข้าหารถนะคะ )
“ขอโทษ..ฮึก เรื่องอะไร...” เสียงหวานเศร้าถามซ้ำ
“ทั้งสองเรื่องเลย ที่ตวาดนาย แล้วก็เรื่องของมิสวิลสันด้วย...” เขื่อนตอบเสียงเรียบ มือก็ยังคงลูบปลอบให้น้ำหยุดร้องไห้
“กลับบ้านกันก่อนเถอะนะ ไปคุยกันที่บ้าน..” ย่อตัวลงมาถามคนที่นั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆแล้วจรดริมฝีปากไปบนแพขนตาที่ชุ่มน้ำตานั้น
“...”น้ำไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้าเบาๆและปล่อยให้เขื่อนจูงมือเขาเดินมานั่งที่เบาะหน้าแทน
TBC >>>
-
มีต่อมั๊ยคะวันนี้?
-
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ หุหุ หนู่น้ำก็เลิกดื้อได้แล้วนะคะโตแล้ว
-
รักกันๆ :L1:
-
กริ๊ดดดดดดด วิลสันขวาน หล่อนคือใคร
อย่ามาแย่งเขื่อนของหนูน้ำนะ
-
น่ารัก :L2:
-
เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้นเนี่ย?
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
น้ำน่าร้ากกกกกกกกกก ผ่านไปหลายปีแล้วก็ยังเป็นน้ำตาลหวานหยดเหมือนเดิม
เขื่อนจะทนทานมากขึ้นป่าวเนี่ย ทนน้ำตาไม่ได้เหมือนเดิมอ่ะดิ
-
หวา.....ไปทะเลาะอารายกันมาหว่า
มีประชดประชันกันด้วยอ่า
อยากรู้~~~~~!!!
-
เขื่อนทำน้ำร้องไห้ได้งัย
-
ฮะๆๆ มีต่อมั้ยเนี่ย?
ตัดแบบค้างได้ที่เลย = =
ถ้ามีต่อก็รีบๆมาลงนะคะ รออยู่ 55 :call:
ขอบคุณที่มีตอนพิเศษมาให้อ่านค่า :กอด1:
-
พรุ่งนี้อัพค้าาาาาา อิอิ
-
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
รออยู่น๊า
:L2: :L2:
-
รอเหมือนกัน
-
มิสวิลสันไหนเนี่ย
อย่าน่ะ อย่ามาคิดจะเแย่งเขื่อนไปเด็ดขาด
:fire:
-
เย้เย้เย้...ตอนพิเศษ
เวลาผ่านไป น้ำก็ยังน่ารัก อ่อนไหวเหมือนเดิม^^
เขื่อนทำไรให้คุณภรรยาไม่สบายใจ เคลียด่วนเลยนะคะ
-
ตอนพิเศษมาแล้วววว
:mc4: :mc4: :mc4:
-
พึ่งอ่านก็สนุกมากเลยค่ะ
-
อ่านถึงตอนสามแล้ว เริ่มลุ้นๆ
-
Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก
Special :: The Punishment 2
“ผมขอโทษ สำหรับเรื่องที่เสียมารยาทกับคุณไป” หญิงสาวผมสีแพลตตินั่มมองเขื่อนด้วยสายตาแปลกใจที่สุดในชีวิต ไอ้คนหยิ่งยะโสจองหองที่เธอสาบานเอาไว้ว่าต่อให้มาก้มหัวขอโทษตรงหน้า เธอก็จะไม่ขอร่วมหุ้นทำธุรกิจด้วยอีก แต่กลับกลายเป็นว่าเขามาขอโทษเธอจริงๆเสียนี่!!
“ผีเข้าเหรอ” เขื่อนรู้สึกอยากจะชกผู้หญิงตรงหน้าให้ฟันร่วงหมดปาก ใบหน้าที่สวยเฉี่ยวเหมือนนางแบบ ผมสีอ่อนและรูปร่างสุดเพอร์เฟ็คท์นั่นไม่ได้ชดเชยกับนิสัยที่น่าเกลียดของเจ้าหล่อนเลยได้สักนิด
“ผมถือว่าผมขอโทษคุณไปแล้วนะ มิสวิลสัน” กัดฟันตอบไปนิ่มๆ เพราะไม่อยากให้เกิดการปะทะคารมอีกรอบ
“เขื่อน! พูดดีๆสิครับ” ทั้งเขื่อนและหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าวิลสันหันมามองที่น้ำเป็นตาเดียว ทุกอากัปกิริยาของน้ำดึงดูดคนสองคนนี้ให้สนใจได้เสมอ ใช่เลย...มิสวิลสันคนนี้ชอบน้ำมากๆ
“ฮันนี่ คุณไม่ต้องมาอออกรับแทนเจ้าซื่อบื้อนี่หรอกนะคะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย” หญิงสาวปรับน้ำเสียงเป็นอ่อนหวานเมื่อคุยกับน้ำ มือที่เคลือบยาทาเล็บสีแดงแปร๊ดเอื้อมมาหมายจะสัมผัสที่แก้มใสๆของน้ำ แต่ก็ไม่ไวเท่าเขื่อนที่รีบขยับตัวมาขวางไว้
“คริสต้า ได้โปรดเถอะนะครับ อย่าถือโทษ และกลับมาลงทุนกับเราเหมือนเดิมด้วยเถอะ” น้ำดันเขื่อนให้ถอยออกไปและพูดเสียงหวานกับหญิงสาว เขื่อนมองอย่างหงุดหงิดแต่ก็ต้องยอม เพราะไม่อยากให้ร่างบางนี้ต้องโมโหอีก
“ชั้นไม่เคยคิดจะลงทุนกับคนอื่นนอกจากคุณเลยค่ะฮันนี่ แค่ได้เห็นหน้าคุณชั้นก็อยากจะเซ็นสัญญาให้เดี๋ยวนี้แล้ว แต่เพราะว่าไอ้ซื่อบื้อคนหนึ่งที่มันทำให้มือไม้ของชั้นไม่ค่อยจะมีแรง...”
“จะให้ผมช่วยยังไงได้ครับ ให้ผมพาคุณไปหาหมอมั้ย” น้ำพูดด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง นั่นยิ่งทำให้คริสต้ายิ้มออก ผู้ชายคนนี้ น่ารักที่สุด...
“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่จูบเดียว..” ใบหน้าสวยของหญิงสาวยิ้มพราย แต่เจ้าของร่างสูงที่สุดในห้องกลับหันมามองอย่างอาฆาต
“ไม่มีทางซะละ น้ำ กลับเดี๋ยวนี้” หันมากระชากแขนน้ำและจะพาออกจากห้อง แต่น้ำก็ออกแรงขืนตัวไว้
“เขื่อน.. คุณพ่ออยากได้ที่ตรงนั้นขนาดไหน..เขื่อนทำเพื่อพ่อไม่ได้เหรอครับ” อา...ใช่แล้ว...เขื่อนนึกออกขึ้นมาได้ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะไอ้พ่อเวรที่ดันอยากได้ที่ของยัยเลสเบี้ยนวิลสันมาสร้างรีสอร์ทหรูเป็นของขวัญครบรอบแต่งงานให้แม่
ในตอนแรกนั้น พ่อของเขาก็เป็นฝ่ายมาเจรจาโดยหนีบแม่มาด้วย แต่ทว่ามิสวิลสันที่เป็นเจ้าของที่และเป็นสาวสังคมชั้นสูงนั้นดันเป็นเลสเบี้ยน และตกหลุมปิ๊งแม่ของเขาอย่างจัง!!
พอเห็นดังนั้นพ่อของเขื่อนจึงถอยทัพออกห่างและปล่อยให้เขื่อนมาแทน แต่บังเอิญว่าวันที่มานั้น เขื่อนหนีบน้ำมาด้วยเพราะต้องการจะไปพักร้อนด้วยกันต่อ ไม่คิดว่ายัยบ้านี่จะชอบผู้ชาย ที่ไหนได้ พอเห็นหน้าน้ำเท่านั้นแหละ แทบจะกระโจนใส่ ไม่ใช่สิ...กระโจนใส่แล้วจูบลึกล้ำ ดีพคิสเสียด้วย กว่าเขื่อนจะหายงงและไปกระชากตัวน้ำออกก็ผ่านไปเกือบนาทีแล้ว
“แค่จูบเดียวเอง เธอก็จะเซ็นสัญญาให้แล้ว นะครับ นะ...” เขื่อนรู้สึกว่าตัวเองทำสีหน้าที่ยากจะบรรยาย กล้ำกลืน ฝืนทน กระอักกระอ่วน แล้วก็ต้องยอมพ่ายแพ้ต่อใบหน้าหวานๆที่ทำตาอ้อนวอนนั้น..
‘อ๊ากกกกกกกกกกกกกก’ เสียงในใจของเขื่อนร่ำร้องในขณะที่ปล่อยให้น้ำเดินไปหายัยเลสเบี้ยน ถ้าไม่ได้เข้าใจผิดรู้สึกว่ายัยนั่นจะทำสีหน้าสะใจใส่เขาด้วย
“ชั้นจะเซ็นให้คุณอย่างสวยงามเลยนะคะฮันนี่ พร้อมกับประทับตรายางแถมให้ด้วย” สิ้นสุดคำพูด คริสต้าก็ประทับจูบแนบแน่นที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มของน้ำ
‘ร้อนแรง’ คำนิยามที่น้ำให้กับจูบของคริสต้าในขณะนั้น จูบที่ร้อนแรงและลึกล้ำราวกับกำลังเล้าโลม ผ่านไปสามสิบวินาทีเขื่อนก็หมดความอดทน เดินเข้าไปแยกน้ำให้ออกมาห่างและกอดน้ำเอาไว้แน่น
“ขอสัญญาให้ผม” แบมือตรงหน้าหญิงสาวที่ทำหน้างอ คริสต้าเดินไปที่ต๊ทำงานและหยิบกระดาษประทับตราแล้วเรียบร้อยออกมา
“นี่เธอ...เธอ...เธอเซ็นรอไว้แล้วเรอะ!! ยัยแม่มด เธอคิดจะลงทุนกับเราอยู่แล้วใช่มั้ย!!”
“โฮะๆ แล้วชั้นบอกเหรอว่ายกเลิกการลงทุน คุณพูดเองคนเดียวนี่นา”
“ฮึ้ย! ยัยปิศาจ” เขื่อนไม่อยู่ที่นี่ให้ความโมโหเพิ่มขึ้นกว่าเดิม หลังจากลากน้ำกลับมาที่รถแล้วก็เริ่มระดมจูบริมฝีปากแดงเรื่อนั้นไม่หยุด
“เขื่อน...อื๊อ...พอแล้วครับ..”
“ไม่ ยังลบคราบปิศาจไม่หมด”
“ฮิฮิ บ้าน่า พอแล้ว แค่จูบเองน้า...” เขื่อนละออกและจ้องหน้าน้ำนิ่ง
“ถ้าเป็นนายเห็นฉันไปจูบกับคนอื่น นายจะชอบมั้ย หืม?” คำตอบเป็นไปตามคาด ใบหน้าหวานส่ายหัวดิก
“เห็นมั้ย เพราะฉะนั้นยอมให้จูบทำความสะอาดเสียดีๆ” และกว่าที่จะทำความสะอาดเสร็จในวันนั้นและได้กลับบ้าน ปากของน้ำก็แดงช้ำจนต้องงดไม่ให้เขื่อนจูบไปอีกหนึ่งอาทิตย์...
‘สรุปแล้ววันนั้นที่ทะเลาะกันก็เพราะเรื่องแค่นี้น่ะเหรอจ๊ะ’
“อืม ก็คุณพ่อเขาสั่งมานักหนาว่าอยากจะได้ที่ตรงนั้นไปเป็นของขวัญแต่งงานให้แม่ แต่เขื่อนก็เอาแต่งี่เง่าบ้าบอคอแตกอยู่ได้”
‘ก็เขื่อนเขาหึงนี่นะ ว่าแต่อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจังนะจ๊ะ’
“อิจฉาอะไรเหรอ”
‘ก็เขาได้จูบน้ำตาลด้วยน่ะสิ น่าอิจฉาจัง’
“มะนาว/น้ำตาล วางสายเดี๋ยวนี้นะ” เสียงใหญ่ๆตะโกนก้องห้องนอน เขื่อนคว้าโทรศัพท์จากน้ำไปกดวางอย่างรวดเร็วพอๆกับที่ปลายสายถูกกดวาง ดูท่าฝั่งเมืองไทยก็จะมีเรื่องเหมือนกันแฮะ
“น้ำ เดี๋ยวนายจะโดนนะ หว่านสเน่ห์ไปทั่ว มะนาวเขามีลูกแล้วยังไม่เว้น”
“เฮ้ย ผมเปล่าเลยนะครับ มะนาวเขาพูดเองนะ ผมไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย..”
“นั่นละ นายก็ผิดที่ปล่อยให้เขาพูดแบบนั้นได้”
“อื้อ จะลากผมไปไหน” น้ำดิ้นยุกยิกเพราะเขื่อนบ่นไปด้วยและก็ลากเขาไปบนเตียงนอน ตอนนี้เป็นเวลาตีสอง ซึ่งที่กรุงเทพก็บ่ายๆพอดี
“มานอน เลิกเจ๊าะแจ๊ะคุยโทรศัพท์ได้แล้ว” น้ำบ่นงุบงิบอย่างหงุดหงิดกับความเจ้าบงการของคนตัวโตคนนี้ ไม่ว่าเมื่อไรก็ยังคงขี้หึงและเจ้าบงการเสมอต้นเสมอปลาย
“ทำตัวยังกะพ่อ...”
“ไม่ใช่พ่อ แต่เป็นผัว ผัวบังเกิดเกล้า รู้จักมั้ย”
“ไอ้เขื่อนบ้า หยาบคายที่สุด”
“ต่อไปนี้ฉันจะตั้งกฎ ขั้น A ถ้านายนินทาฉัน จะต้องให้ฉันจูบแบบดีพคิสทีนึง ขั้น B ถ้านายทุบฉัน นายจะต้องออรัลเซ็กส์ให้ฉันรอบนึง และขั้น C ถ้านายด่าฉัน นายจะต้องยอมให้ฉันกดยันเช้า!”
“ไม่อ๊าวววววว” น้ำโวยวายและกระโดดลงจากเตียง แต่ก็ไม่ทันแขนยาวๆที่คว้าไว้และจับน้ำกดกับที่นอน ก่อนจะเริ่มทำโทษตั้งแต่ขั้น A
ร่างสูงก็โน้มลงไปหา คนที่ถูกกดแน่นไว้กับเตียงนอน และพรมจูบทั่วทั้งใบหน้า ปลายลิ้นอ่อนนุ่มตวัดไล้สอดแทรกเข้าหาไม่มีรีรอ
"อา..." เสียงครางเล็ดลอดก่อนจะหายใจเข้าลึก น้ำรุกกลับแบบร้อนแรงไม่แพ้กัน ริมฝีปากสีสดดูดเม้มเชิญชวนแกมเรียกร้อง ดูดดึงจูบซ้ำแล้วซ้ำอีก ลิ้นชำนาญของคนด้านบนแตะสลับไล้ไรฟันขาวคลุกเคล้าเกาะเกี่ยวรัดสลับแลกเปลี่ยนความหอมหวานของกันและกัน เนิ่นนานกว่าจะผละจากอีกครั้ง เล่นเอาคนโดนจูบแทบหมดแรงต้องนอนหอบเบา ๆ
“ต่อไป... ขั้น B นะ” เสียงทุ้มแหบพร่า น้ำลืมตามองคนด้านบน ใบหน้าหล่อแดงเรื่อเพราะความปรารถนา ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกายวิบวับบ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นกำลังสนุกสนานเพียงไหน
ร่างสูงขยับกายขึ้นมาคร่อมบนหน้าอกของน้ำอย่างระมัดระวัง ดวงตาหวานพราวระยับจับจ้องมือใหญ่ที่กำลังปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงออกและจับแก่นกายมาจ่อที่ริมฝีปากบางของคนด้านล่าง
“หึหึ ถ้าทำไม่ดี ฉันจะไปเริ่มที่ขั้น A ใหม่นะ” น้ำมองค้อนคนปากดีด้านบนเสียทีหนึ่ง ก่อนจะแตะจูบที่ส่วนปลายอ่อนนุ่มและตวัดลิ้นรอบส่วนหัว ทำเอาเขื่อนทำเสียงซี้ดและออกแรงเกร็งร่างให้มากขึ้น เพราะไม่งั้นแข้งขาอ่อนและนั่งทับน้ำละแย่เลย
“อึก..” เสียงทุ้มครางเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากได้รูป ใบหน้าคมหลับตาพริ้มเมื่อริมฝีปากนุ่มครอบครองบางส่วนเข้าไป
เขื่อนกดสะโพกเข้าหาช่วยอีกทาง โพรงปากนุ่มชื้นบีบรัดเบาๆ ขบไล้ด้วยฟันขาวสะอาด
"อา.." ร่างกายเกร็งเป็นพัก ๆ ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา พอลืมตามองคนด้านล่างที่กำลังทำรักให้เขาก็เห็นแววตายั่วยวน ตรงมุมปากมีน้ำรักสีขาวไหลออกมาเล็กน้อย เขื่อนถอนตัวออกเพราะอารมตกใจ เขาถึงกับเสร็จในปากของน้ำเลยเหรอ!!
“น้ำ อย่าอมไว้ คายออกมาสิ” เขื่อนบีบแก้มใสนั้นให้คายน้ำรักในปากออกมา แต่เจ้าของใบหน้าหวานกลับทำตายั่วและกลืนของในปากลงไปในลำคอ
“ไม่เห็นอร่อยเลย แหวะ...” ลิ้นสีแดงแลบออกมาทำท่าว่ารสชาติแย่
“แล้วกลืนไปทำไม ฮึ?”
“ก็เขื่อนปล่อยมันในปากของผม ผมก็คิดว่าเขื่อนอยากให้ผมกิน เหมือนที่เขื่อนกินของผมไง” น้ำทำหน้าทะเล้นและเหลือบตามองแก่นกายของเขื่อนที่ยังคงตื่นตัวอยู่เหมือนเดิม มือเรียวเอื้อมไปจับและรูดเข้าออก
“ขั้น B ผ่านมั้ยครับ...” สติของเขื่อนขาดผึง เจ้าตัวเซ็กซี่นี้มันคือใคร น้ำของเขาไม่เคยยั่วยวนขนาดนี้มาก่อน ยิ่งนานวันรู้สึกว่าฟีโรโมนความเซ็กซี่ยิ่งพิ่มขึ้น
“อะ... จะทำโทษขั้น C ต่อเลยเหร- อ๊ะ!” การแทรกเข้ารวดเดียวทำให้น้ำร้องเสียงสูง แก่นกายแข็งแรงดุนดันแทรกเข้าจนถึงเบื้องลึก ยิ่งขยับยิ่งเสียวแปลบไปทั้งตัว ทางคับแคบเปิดรับพลางโอบรัดอ่อนนุ่ม
เขื่อนกระแทกสะโพกเข้าหาไม่ยั้ง บดเบียดแนบชิดภายในเสียดสีขยับเข้าออก ทั้งเร็วแรงจนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง แขนสองข้างของร่างบางไขว่คว้าโอบกอดรอบคอคนด้านบน ร่างแอ่นเอนยกสูงจนเขื่อนต้องช่วยรั้งประคองแผ่นหลังไว้ สะโพกสวนเข้าหากดย้ำเชิญชวน ยิ่งเข้ามายิ่งต้องการ ความรู้สึกที่มากล้น หล่อหลอมของกันและกันเป็นหนึ่งเดียว
“อ๊า เขื่อน อะ ฮื้อ...” ร่างกายปวดแปลบเพราะความรุนแรง หากซึมแทรกความสุขสันต์ นับว่าเป็นคความเจ็บปวดที่หอมหวานและไม่สามารถหาสิ่งอื่นมาเทียบเทียมได้ และคนด้านบนยังคงถาโถมเข้าหาไม่มีหยุดยั้งแม้เสียววินาที
"อื้อ!" ร่างบางผวาเยือก หยุดยั้งความหน้ามืดของคนด้านบนลงได้บางส่วน ริมฝีปากอุ่นประกบจูบหลอกล่อให้อารมณ์เพริดไปไกล
"อื้อ!! แรงอีกสิเขื่อน..อา!!" ร่างบอบบางไขว่คว้าตะเกียกตะกาย เขื่อนยิ้มกริ่มในความเร่าร้อนของใบหน้าหวาน เพียงปรนเปรอเติมเชื้อให้ น้ำก็สามารถสานต่ออารมณ์ได้อย่างไม่บกพร่อง เป็นพวกจุดติดง่ายสินะ...
บทลงโทษยังคงต่อเนื่องไปอีกหลายชั่วโมง จวบจนเขื่อนเริ่มรับรู้ได้ว่าร่างบางนั้นกำลังอ่อนระโหยลง จึงยอมให้หยุดพัก แต่มีเงื่อนไขว่าจะต้องนอนบนตัวเขา และปล่อยให้ร่างกายแนบชิดเอาไว้ตลอด เผื่อตื่นมาจะได้ทำต่อทันที...
“ไอ้เขื่อนบ้า...” ประโยคสุดท้ายที่เสียงหวานพึมพำก่อนจะผล็อยหลับไป
End Special
-
จิ้มก่อน
ตามมาเม้นท์
สำนึกได้ทันทีว่า จะผ่านไปกี่ปีเขื่อนก็ยังเหมือนเดิม
หื่น โหด ขี้โมโห ซาดิสท์ ขี้หึง
คงเป็นแบบนี้ตลอดกาลแล้วล่ะ
-
โอ๊ยยยสนุกม๊ากก ไม่อยากหั้ยจบเลยอ่ะ :sad11:
เขื่อนเหมือนเดิมมิมีเปลี่ยนะ หื่นๆๆ :jul1:น้ำก้อยั่วเก่งจริงๆๆ
-
ความหื่นของเขื่ือนไม่มีวันลดเลยนะ
-
อิเขื่อนพร้อมไปมั้ยแก
หื่นจริง ๆ เลยเชียวววว
-
คิคิคิ
อันนี้เราเลือก สงสารเขื่อนแร้วววว
สมน้ำหน้าน้ำที่โดนลงโทษดีก่า
โดนลงโทษซะอ่วมเรย
ชอบไหมน้ำ ><
-
ไม่อยากให้จบเลยอะๆ
-
:m25: :m25: :m25:
ตายคาที่ทำงานเลยเรา
-
:jul1: :jul1:
-
โอย~~~~ เป็นลม เขื่อน ยังเถื่อนและหวานเสมอ กรี๊ดกร๊าดๆๆ
-
เข้ามา :jul1: แล้วจากไป
-
จบเถอะค่ะ
เรื่องใหม่ไม่เดินเลย มัวแต่จิ้นเรื่องเก่า ฮ่าๆ
-
ตายคาอก... :m20:
-
กี่ปีกี่ปีความหื่นก็ไม่ลดละ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
หื่นได้เสมอต้นเสมอปลาย ดีมากจ้ะเขื่อน o13
-
และแล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบเขื่อนก็ยังสามารถรักษาคาแรคเตอร์ตัวเองไว้ได้อย่างดี
ครบถ้วย สมบูรณ์ หื่น โหด หึง ซาร์ดิส สุดยอดดดดจิงๆ
รู้สึกว่าน้ำก็เป็นมาโซว์ขึ้นเรื่อยๆเหมือนกันน่ะเนี่ยยย
ไรเตอร์แต่งเรื่องอื่นมาอีกน่ะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
เขื่อนนี่ทั้งขี้หึง หวง และหื่น กับน้ำได้ตลอดเลย
อิจฉายัยคนที่ได้จูบน้ำจัง
-
เลือดกระฉูดแต่เช้า 555+
-
อย่าอิจฉาเลยค่า ฝรั่งงั้ยยยยยย เขาก็จูบกันเป็นเรื่องปรกติ :)
-
จบแบบไม่มาต่อแล้วใช่มั๊ยคะตอนนี้
งั้นจะรอเรื่องใหม่นะคะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
ไม่ต่อแล้วค่า กะว่าจะเอาเรื่องใหม่มาลงเย็นนี้แหละค่ะ :)
-
จบเสียแล้ว
คงคิดถึงนู๋น้ำตาลกับตาเขื่อนน่าดู
ยังไงก็จะคอยติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ
ไรเตอร์สู้ๆ
-
:haun4: :haun4:หื่จนจบเลยเขื่อน
-
จบแล้ว สนุกมากเลย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษด้วยนะคะและจะรออ่านเรื่องใหม่
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
จบแบบที่ต้องขอหนีไปจมกองเลือด แอ๊ก! :jul1:
สนุก สุขสันต์มากมายค่ะ! o13
รอเรื่องต่อไป ลุ้นๆ หุๆ -..-
สู้ต่อไปนะคร้า~ :mc4:
-
เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณคนเขียนมากๆที่มีเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน
จะรอเป็นกำลังใจในเรื่องต่อๆไปนะ
-
เขื่อนหึงได้อีก อิอิ
-
เข้ามามอบดอกใม้เป็นกำลังใจให้พร้อม+1 :L1:
-
เขื่อนช่างขี้หึงและขี้หื่นซะเหลือเกิน :laugh:
-
ย้ายฟอรั่มแล้ว เย้!!
(จะดีใจทำไม??)
-
จบซะแล้ว รักกันมั่นคงมาก :o8:
แต่จบแบบว่าเสียเลือดไปเยอะมากกกกกก :jul1:
-
เพิ่งได้อ่านครั้งแรกค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
สนุกมากกกก นู๋น้ำน่ารักน่าฟัดมากเลย งุงิ
เขื่อนก็หื่นนเสมอต้นเสมอปลาย แรงดีไม่มีตกเลยจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เขียนเรื่องใหม่นะค่ะ^^
-
ขอบคุณนะ สำหรับลิงค์สารบัญ ติดตามการอ่านง่ายมาก
-
เขื่อนก็ยังหื่นไม่เลิกเลยน้า
สงสารน้ำจิงๆ เลย
อิอิ
ตามเรื่องต่อไปจ้า
อย่าลืมแจ้งน้า
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยยยยย
ฮ่าๆๆๆๆๆ :oo1:
สนุกมากๆๆๆค่ะ
ติดตามๆๆๆ ผลงานๆๆๆ
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/0202.gif) หื่นมาก บอกได้คำเดียวว่า
เขื่อนหื่น แต่เป็นความหื่นที่ปนความหวาน(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/332f960b.gif)
น้ำโชคดีหรือโชคร้ายก้อไม่รู้ หวานปนหื่น(มาก)
สนุก อ่านไปก้อต้องระวังมดไปด้วย เพราะสองคนนี้รักกัน เชื่อใจกัน
+1 ไปเลย
-
บทลงโทษ สวดยอดมาก
-
เป็นเรื่องที่สามารถเรียกเลือดออกมาได้อย่างไม่มีลิมิตจริงๆ
:pighaun:
ปลื้มกับ บีบีจัง o13
เฮ้อ อยากได้ผุ้ชายอย่างเขื่อนสัก2 - 3 คนไว้ครอบครองงงงงง
รู้สึกว่าตัวเอง ลามกขึ้น 5555+ :z3: :-[
-
:pigha2:
เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ ชอบอย่างแร๊งเลยอ่า
ตอนแรกเห็นไม่กล้าอ่านเพราะชื่อเรื่องส่อมาม่ามากกกอ่ะ
555
แต่น่ารักมากกก
แอบสังเกตเล่นๆอ่านนิยายของพี่บีบีจังมา2เรื่องแล้วแต่
ชื่อเรื่องส่อแววมาม่าทั้งสองเรื่องแต่เนื้อหาน่ารักโค๊ดดดดทั้งสองเรื่องงง
แต่มีอย่างหนึ่งที่พี่บีบีจังเขียนออกมาเหมือนกันคือ :jul1: เลือดท่วมทั้งสองเรื่อง
ซึ่ง ญ่าชอบมากกกกกกกกกกก 5555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ อ่านจบแล้วค่า^^
สนุกมากเลยค่า พระนายน่ารักจริงๆ
เราก็แอบหลงฟีโรโมนเขื่อนนะคะ ฮ่าๆๆ
จะติดตามต่อไปค่า
-
น่ารักได้โล่ แระก็หื่นได้โล่ตลอดดดด ค่ะพี่เขื่อน กริ๊วๆๆๆ
มามะมาจุ๊บๆ กดๆๆกันเถ๊อะ อิอิ หื่นด้วยยย :z1:
ฟีโรโมนพี่เขื่อน...ของเค้าดีจิงๆฮ่าๆๆ o13
-
อยากมีเหมือนคู่นี้บ้างจัง....
เอิ๊กๆๆๆ
-
โอ้ว วววว เพิ่งตามอ่านจนจบ จะหกโมงเช้าแล้วหรอเนี้ย = ='
สนุกมาก กก อ่านไปยิ้มไป ไม่เครียดดี
ไอ้เขื่อนมันช่างเอาแต่ใจจนน่าหมั่นไส้ 5555555
น่าสงสารน้ำตาลจริงๆ คึคึคึคึคึ
-
อ่านได้ครึ่งนึงก่อน
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ
ชอบๆๆ หนุก หื่น ดี
-
หื่นอย่างไม่สิ้นสุด อยากบอกว่าชอบมากกกกกก
-
ในที่สุด ก็จบจนได้ ฮ่าๆๆ
งานเยอะ แว๊บมาอ่านไม่ได้เลย
น่ารักเป็นบ้าเลย ชอบๆๆ
หื่นอย่างนี้ให้สอบเต็ม o13
-
ทางฝั่งนี้โดนทำโทษ A-C
แล้วทางฝั่งนู้น ไม่รู้หนูนวลจะได้น้องไหม หุหุหุ :z1:
-
น่ารักมากๆ ทุกคู่เลย อ่านรวดเดียวเลย
-
อ่านไปยิ้มไป 555 ! แถม :haun4: เกือบทุกตอน
-
น่ารัก ร้อนแรง หื่นที่สุด
ชอบเรื่องนี้ :o8:
-
+1 ค่ะ
เรื่องน่ารักมากๆเลย
>< น้องน้ำ น่ารักมากจริงๆ โฮะๆ ชอบจังเลยน้า
เขื่อนก็นะ ดีที่ไหวตัวทัน ไม่ทันทำน้องเจ็บมาก
แต่น้องก็ยังสติลเจ็บ อยู่นะ (หัวเราะหื่น)
ก๊ากกกกกกก
^^
-
:pig4: :pig4: :haun4:
-
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ น่าฮ๊าฟฟฟฟ
อ่านแล้วมีความสุขมาก ๆ เลย อิอิ :o8:
:L1: เป็นกำลังใจให้เสมอน้า
-
ไล่อ่านจนจบ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
-
สนุกมากมาย
หวานและหื่นกันจนหยดสุดท้าย
-
หื่น+หวานจนหยดสุดท้าย
-
ทักทายค่ะ
เดี๋ยวไปอ่าน
:bye2:
-
สนุกมากๆเลยเรื่องนี้น้ำน่ารักมากๆ เขื่อนก็กวนตีน เสมอต้นเสอมปลาย
-
อ่านจบเรียบร้อย อิอิ สนุกดีค่ะ หื่นกระจัดกระจาย ไม่ค้างคาไม่มาม่านาน เเอบเศร้าเล็กๆเเต่ทุกอย่างโอเค ยิ่งตอนฉาก อาจารย์ ปฐพี ที่ชะโงกมองจากห้องน้ำนะ สยองมากกกกกก บวกหนึ่งนะคะ
-
น้ำตาล น่ารัก ผช ชัดเจนแบบเขื่อนหาไม่ได้ง่ายๆนะเนี่ย
น่ารักทุกคู่ เลย ในที่สุด นายโมน ก็ได้ มะนาว ตามคาด
ส่วนไอ้แฝดหญ้าอ่อน อยากโดนโคแก กิน ก็นะ แฮปปี้ กันไป
-
น่าร้ากอ้ะะะะ เขื่อนซาดิสม์มากอะ อ่านรวดเดียวมันส์มากเลยค่าา :z2:
เขื่อนมันเถื่อนจริงๆเลย แรกๆไม่ค่อยชอบ ว่ามันจะเถื่อนกะน้ำอะไรขนาดนั้น น้ำทนได้ยังไง สงสาร
แต่พอน้ำบอกว่าเป็นมาโซ... 5555 ชอบให้เขื่อนรุนแรงซะอีก ตลกอะ :m20:
น้ำเรียบร้อยมากๆๆ ขนาดเป็นแฟนกันแล้วยังพูดเพราะเลย มิน่า เขื่อนถึงหลง :กอด1:
เขื่อนก็หื่นดีจริงๆ เผลอไม่ได้จับน้ำตาลกดตลอด ...แต่ก็ชอบบบอะ :-[
สนุกมากๆเลยจ้าาาา ^^
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบเขื่อนจัง ><
น่ารักสุดๆ ไปเลย ฮ่าๆ
-
น่ารักอะเรื่องนี้ แม้ว่าจะต้องเผชิญกับอาจารย์โรคจิตก็ตาม
-
สนุกมากกกก
ชอบน้ำตาล น่ารักสุดๆ
-
เรื่องนี้น่ารักได้โล่จริงจริ๊ง
นายเขื่อนนี่ก็โหดดิบเถื่อน
ตลอดหื่นไม่เว้นวันหยุด
น้ำตาลก็น่ารักอ้อนได้ใจ
สนุกมากเลย :กอด1:
-
รักน้ำตาลอ่าๆๆๆ น่ารักๆๆๆมากกกก
55555555+
อ่านแล้วเคลิ้มเลย เขื่อนหล่อเว่ออะ 55555+
พิเศษ ของแฝดบ้างจิ 555555555+
-
รักน้ำตาลอ่าๆๆๆ น่ารักๆๆๆมากกกก
55555555+
อ่านแล้วเคลิ้มเลย เขื่อนหล่อเว่ออะ 55555+
พิเศษ ของแฝดบ้างจิ 555555555+
เคยมีของแฝดค่ะ แต่เลิกเขียนแล้ว ไม่เวิร์คๆ
-
:o8: จบแบบ happy ending จริงนะคะคุณนักเขียน
ฮะๆๆ เป็นคู่ที่น่ารักมากเลย
เขื่อนยังคงเสมอต้นเสมอปลายจริง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
น้ำตาลก็สู้ต่อไปนะ อิอิ
:3123:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านไม่อยากจะบอกว่าคนแต่งขั้นเทพมากๆ o13 o13. สุโค่ย
-
ชอบมากค่ะ อร๊ายยย :-[
-
แปะ ป้าบบบบบบบบบบบ
จองที่ ขอไปอ่านก่อนนะ
-
เป็นเรื่องราวที่น่ารักมากๆเลยคับ อ่านแล้วยิ้มตามตลอดเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคับ ^^
-
+คุณเป็ดให้ทุกตอนเลย
ตามมาอ่านคะ(อ่านนิยายแทนหนังสือสอบ 55555+)
เรื่องนี้ชอบเขื่อนน่ะคะ เขื่อนแตก(?)บ่อยได้อีกกก << นี่เราเม้นต์อะไรไป กร๊าซซซซ
ทั้งซึน ทั้งดิบ ทั้งเถื่อน ปากไม่ตรงกับใจ กรี๊สสสสส
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
ปล.สารภาพว่าตอนอ่านแอบจิ้นคู่แฝด(?) *Me โดนแฝดรุมยำตาย*
แฝดกวนๆน่ารักดีคะ ชอบแฝด 5555555+
-
http://vdo9x.com/index.php?board=8.0
-
น่ารักมาก :)
-
สนุกมากคะ อ่านรวดเดียวจบเลย
ความรักของน้ำตาล กับ เขื่อนน่ารัก รู้สึกได้ว่าทั้งสองคนรักกันมากๆ
ผู้เขียนแต่งเก่งจัง :L2:
-
แม่คงเป็นสาววาย
-
วายกันทั้งบ้าน
-
ไวไฟ
-
ซาดิดกันทั้งคู่
-
อือหือ เลือดกระเด็ด
-
แซมมี่ยังคงเป็นปริศนา =_=
-
รุงแรงไปละฉัด 555555555555555555
น้ำชอบซาดิดวะะะะ ต่อไปคงไม่ใช่ว่าจะมีน้ำตาเทียม แส้ฟาดหรอกนะ 55555555555555555
-
โถ่ๆ แซมมี่
-
Oops!
-
โรคจิตน่ากลัว
-
เขื่อนจัดการด่วน
-
อู้ยยยยย
-
หลายต่อนะเนี้ยะ
-
โถ่ลูก โชคดีไปนะ
-
เขื่อนเอ้ย 55555555555555555555
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
55555555555555555555555555555
-
โถ่คุณแม่
-
ขอบคุณค่ะ น้องน้ำตาลน่ารักจัง ^^
-
ซาดิด เอากันได้ทุกที่สินะคู่นี้ -_-
-
หน้าอกหน้าใจ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อู๊ยยยยยย คู่แทมเดือนวาดร้อนแรงงงง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้ำาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!
แรงขึ้นนะหล่อนน!
โอเย~ คุณแม่จะมีคู่แล้วนะค่ะ กรี๊ดดด ตื่นเต้น
-
โว้ว
-
โอ้โห้ ตายแล้วคุณแม่
-
แต่งกันแล้ว เย้ๆ ~
-
จบได้เรทมาก คริคิร น่ารักมากค่ะเรื่อง ทะเลาะกันไม่แรง ไม่ต้องมีให้เสียน้ำตาไหลพรากๆ 555555555
-
อะไรกี๊นนน
-
ร้องแรงได้ตลอด
-
ขอบคุณมากครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากจริงๆ หวานชื่นตลอด
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆนะคะ o13 :L2:
-
ซึน จริงๆด้วย คึคึ :-[
-
เรื่องนี้หวานมากกกกกกก
น้ำตาลน่ารักจังง *0*
-
อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :haun4: o7 ช่วยด้วยๆๆๆๆ ความดดันขึ้น :laugh:
-
หลังจากอ่านเรื่องนี้จบทำให้เราคิดได้......ว่าเราควรไปหาหมอสักที
ข้อ1 เพื่อให้หมอตรวจน้ำตาลในเลือด :เฮ้อ:
ข้อ2 เพื่อให้หมอตรวจดูว่ามีเลือดพอให้ตรวจน้ำตาลไหม :m25:
ปล.หรือต้องให้หมอทำข้อ2 ก่อนหว่า o22
-
สนุกดีครับ ขอบคุณมาก ชอบนิสสัย โมนอ่ะ กำลังดี ฮ่าๆๆๆ
-
สนุกมากค่า
อ่านรวดเดียวจบเลยนะคะเนี่ย
-
ตอนพิเศษนี่ :-[ ฟินสุดๆเลยอ่ะ
-
สนุกดีๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
:oo1: :ling2: :ling2: :ling2:
-
เขื่อนนี้ดีจริง ๆ กักเก็บน้ำไว้ได้
ทั้งตัวทั้งใจเลย เหอ เหอ
-
สนุกดีค่ะ
-
เขื่อนชักเริ่มคิดไม่ซื่อละ :hao3: :hao3:
-
ป๊าด ครั้งแรกในห้องน้ำกันเลยทีเดียว :haun4: :haun4:
-
โอย ตาเขื่อนเอ้ย ตกลงแกจะซึนเอาเขาจนจบช๊ะ :ling1: :ling1:
-
ตกลงไม่รู้ว่าเขื่อนรักน้ำเพราะรัก หรือรักเพราะเซ็ก :mew2: :mew2:
-
น้ำดูเป็นคนอ่อนไหว หวั่นไหว ง่ายเกินไปหน่อยมั้ย ปรับปรุงตัวด่วนนะหนู :m16: :m16: :m16:
-
เอาจริงๆนะ ตั้งแต่อ่านมายังหาจุดเด่นน้ำเสน่ห์น้ำที่ใครๆก้อพากันหลงรักเยอะแยะไม่ได้อ่ะ กลับกันเห็นแต่ความโลเล สับสน หวั่นไหวง่าย อ่อนไหวไปตามสถานการณ์ โลกสวยเกินไป ใจง่ายไปนิดๆด้วย ขอโทษแม่ยกน้ำทั้งหลายด้วยเน้อ :seng2ped: :seng2ped:
-
เอาแหล่วๆ นายเขื่อนดูท่าจะต้มมาม่าชามใหญ่ไว้รอคนอ่านแหล่ว เขื่อนถ้านายไม่มีความเด็ดขาด เอาแต่สงสารยัยแซมมี่จะหลงลืมว่าน้ำมันก็มีหัวใจนะ ชั้นจะตัดแกออกจากกองมรกองพระเอกบอกเลย :m16: :m16: :m16:
-
น้ำนี่มัน แกว่งเท้าหาเสี้ยน หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ เขื่อนห้ามแล้วยังไม่ฟัง เพลียกับนาง :seng2ped: :seng2ped:
-
คู่รักซาดิสม์.... ใช้เวลาในการอ่านสองวัน 555
-
ขอบคุณค่ะ มันสนุกมากกกก ^^
-
เรื่องนี้น่ารักมันน่ารักดีนะ
ชอบความรักของทั้งสองคนมากเลย
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เขื่อนนายช่างเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายยิ่งนัก
หื่นคงทีจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
แปะไว้ก่อนน้าาาา
อ่านเสดเค้าจะมาเม้นอีก
-
ชอบเขื่อนกับน้ำจัง
-
สนุกมากเลยจ้า หวานล้ำ :pig4: :pig4:
-
:jul1:เขื่อนนี่ไม่ว่ายังไงก็ยังเป็นเขื่อนอยู่วันยัง
ค่ำ (หื่นเหมือนเดิม) :hao7:
ไม่อยากให้จบเลยอ่า :sad4: แต่ขอบคุณมากเลย
นะคะที่แต่งนิยายดีๆให้รับชมและสูบเลือดไป :laugh:
(จะรอดูผลงานต่อๆไปนะค่า )Sayonara~
-
เขื่อนนี่หื่นแทบจะทุกตอนเลย :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
เขื่อนหื่นสม่ำเสมอ 555