Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 12
“มะนาว!” น้ำตะโกนเรียกมะนาวตรงทางเดินตอนเช้า วันนี้เขารีบมาโรงเรียนเพื่อจะมาถามมะนาวเรื่องเฟมนี่ละ
“น้ำตาล เมื่อวานมันอะไรกันน่ะจ๊ะ” มะนาวรีบเดินเข้ามาหาและถามน้ำถึงเรื่องเมื่อวาน
“เอ่อ ก็คือว่า เรื่องเข้าใจผิดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” น้ำพูดตามที่เขื่อนสอนมา แต่มะนาวยังคงมีแววสงสัยอยู่
“คนๆนั้นน่ะ เขาเข้าโรงพยาบาลเลยนะจ๊ะ ทำไมเขื่อนถึงทำอะไรแบบนั้นก็ไม่รู้ ไร้เหตุผลจัง” น้ำพยักหน้าหงึกหงัก ใช่ เขื่อนมันไร้เหตุผล
“แล้วเฟมเขาไปโรงพยาบาลไหนละ เย็นนี้น้ำกะว่าจะไปเยี่ยมสักหน่อย”
“โรงพยาบาล....จ้ะ ไว้เดี๋ยวมะนาวไปเป็นเพื่อนนะ” น้ำพยักหน้ารับ มะนาวน่ารักเสมอเลย
ณ โรงพยาบาล
เวลาเย็น
“เฟม เป็นยังไงบ้าง” น้ำตรงรี่เข้าไปทักเฟม ใบหน้าหล่อมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ แววตาดูอิดโรย
“น้ำตาล ดีใจจัง อุตส่าห์มาเยี่ยม มะนาวด้วย ขอบใจนะ”
“ผมขอโทษนะเฟม ที่เขื่อนทำแบบนั้น”
“น้ำไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือหมอนั่น” แวบหนึ่งในแววตาของเฟมมีแววโกรธเกรี้ยว
“น้ำตาล เดี๋ยวมะนาวไปซื้อเครื่องดื่มก่อนนะ อยากได้อะไรมั้ยจ๊ะ” มะนาวถามขัดจังหวะขึ้นมา น้ำส่ายหน้า มะนาวจึงเดินออกไป
“เฟม น้ำจะมาบอกกับเฟมว่า เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ น้ำดีใจที่มีเพื่อนดีๆแบบเฟมที่สุด” แววตาของน้ำบ่งบอกว่าตัดสินใจแน่วแน่ เฟมยิ้มเศร้าและพยักหน้า
“อย่างนั้นก็ได้ ขอแค่ได้เป็นเพื่อนกับน้ำก็พอแล้ว” น้ำยิ้มกว้าง ทั้งสองนั่งคุยกันอีกพักใหญ่ น้ำจึงขอตัวกลับ
“น้ำตาล...” น้ำหันมามองมะนาว เด็กสาวดูเงียบๆไปตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ใบหน้าของมะนาวดูมีแววหวั่นกลัว
“มีอะไรเหรอมะนาว อยากให้น้ำช่วยอะไรหรือเปล่า” น้ำเอื้อมมือไปแตะไหล่ของมะนาวอย่างเป็นห่วง มะนาวที่ร่าเริงมาตลอดไม่เคยมีท่าทางกังวลใจแบบนี้
“มะนาวมีเรื่องอยากจะบอกน้ำตาลจ้ะ...” มะนาวหยุดเดิน ร่างบางหันมายืนประจันหน้ากับน้ำ มือเล็กบอบบางกุมมือของน้ำแน่น น้ำรู้สึกได้ถึงความเงียบ เสียงลมพัด เสียงหัวใจเต้น เสียงหายใจ ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะดังก้องขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“...” น้ำเงียบ รอให้มะนาวพร้อมที่จะพูด เด็กสาวสูดหายใจลึก ดวงตากลมโตจ้องมองน้ำเหมือนอยากจะจดจำไว้ทุกรายละเอียด
“มะนาว...ชอบน้ำตาลนะ” ชอบ...ชอบที่น้ำรู้ดีว่ามันหมายความว่ายังไง เป็นอย่างที่เขื่อนบอกจริงๆด้วย
“ชอบ... ชอบแบบไหนเหรอ” ไอ้น้ำเอ๊ย ถามอะไรน่าตบจริงๆ มะนาวแก้มแดงก่ำ น่ารักจังเลย...
“ชอบแบบว่า... อยากจูบ อยากสัมผัส...อยากกอด...น่ะจ้ะ” เด็กสาวที่ปกติก็น่ารักอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก อาจจะทำให้หลายคนหวั่นไหว แต่ไม่ใช่กับน้ำแน่ๆ
‘เราจะบอกว่าอะไรดี’
‘บอกว่าเราไม่ชอบผู้หญิง ชอบโว้ย ใครว่าไม่ชอบล่ะ’
‘บอกว่าเราเป็นตุ๊ด ไม่ได้เป็นดิ เพราะเราชอบผู้หญิง’
‘หรือว่าคบดี ไม่ได้สิ เขื่อนเอาตายแน่’
‘แต่ไม่อยากทำให้มะนาวเสียใจนี่หว่า โว้ยยยย’
ภายนอกน้ำยืนนิ่งขึง เหมือนกำลังครุ่นคิด แต่ภายในใจของเขาตีกันวุ่นวายไปหมดแล้ว มะนาวเป็นคนดี มะนาวน่ารัก น่ารักมากๆ มะนาวไม่ควรที่จะมาชอบคนอย่างเขาเลยสักนิด
“ถ้าน้ำตาลไม่ตอบ แปลว่าตกลงคบกับมะนาวนะ” น้ำมองมะนาวอย่างตกตะลึง เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธมะนาวด้วย
“อะ...อือ..” น้ำตกปากรับคำไปเสียแล้ว...
‘มะนาวจะโทรหานะจ๊ะ’ เสียงหวานละมุนหูยังคงดังก้องอยู่ในหัวเหมือนแผ่นเสียงที่เล่นวนไปวนมา สถานะใหม่ของเขาและมะนาว ทำให้น้ำสติแตก ข้าวของเกลี่ยนกลาดในห้องนอนที่เจ้าตัวไม่คิดจะเก็บ เอาแต่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ
ตรู๊ด.....
น้ำหันควับไปมองโทรศัพท์ เสียงโทรศัพท์บ้าน มะนาวไม่รู้เบอรืบ้านเขา ฉะนั้นน่าจะเป็นแม่ หรือไม่ก็เขื่อนที่ชอบโทรเข้าเบอร์บ้าน ด้วยเหตุผลที่เหมือนกันว่า จะได้เป็นการเช็คไปในตัวว่าน้ำอยู่บ้านหรือเปล่า
“สวัสดีครับ” น้ำกรอกเสียงเหนื่อยหน่ายลงไป
‘น้ำตาล นี่มันอะไรกัน เมื่อกี้มะนาวมาโทรมาหาฉันแล้วเล่าให้ฟัง ว่านายเป็นแฟนกับยัยนั่นแล้ว’ น้ำเสียงร้อนรนของเขื่อนที่ตรงข้ามกับน้ำเสียงของน้ำ
“อืม เขื่อนอยู่ไหนเนี่ย” เสียงกอกแก่กที่ดังลอดมาทำให้น้ำสงสัย
‘ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี่ย ห๊ะ!’
“ไม่รู้สิ ผมปฏิเสธมะนาวไม่ได้ พอพูดอะไรไม่ออก เจ้าตัวก็เลยเหมาไปว่าผมตกลง” น้ำทอดถอนใจ
“แค่บอกว่า ‘ไม่’ เนี่ย มันยากตรงไหนวะ!” ประตูห้องน้ำเปิดผลัวะ เขื่อนยืนทำตาวาวอยู่หน้าประตู พอน้ำเห็นดังนั้นก็ตั้งท่าจะเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดหนี
“จะบ้าเรอะ โดดลงไปก็ตายพอดี นี่มันชั้นสามนะเว้ย” เขื่อนปรี่เข้ามาคว้าเอวน้ำไว้ได้ทันก่อนที่น้ำจะกระโดดออกไป
“ไม่รู้ ผมไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้นแล้ว อะไรกันนักหนาก็ไม่รู้” น้ำชักดิ้นชักงออยู่บนพรมหนา เขื่อนล็อกเอวน้ำไว้แน่นและดึงเข้ามาซบอกตัวเอง
“ใจเย็นๆน่า มันต้องมีทางออก” เขื่อนลูบหลังน้ำอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ใบหน้าคมมีแววครุ่นคิดจนคิ้วผูกโบว์
“แต่ก่อนอื่น นายก็เออออไปก่อนนะ ช่วงนี้น่ะ” น้ำพยักหน้ากับอกเขื่อน เพราะรู้ว่าเขื่อนเองก็ไม่อยากทำอะไรรุนแรงลงไป เพราะน้ำตาลเป็นผู้หญิง ที่สำคัญเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขื่อนด้วย
“แล้วโมนละครับ...”
“ฉันจัดการเอง แกดูแลตัวเองเหอะ ห้ามมีอะไรเกินเลยกว่าการจับมือนะ” เขื่อนมาสั่งเสียงเข้ม
“ไปบอกมะนาวเถอะ ผมน่ะไม่ทำอะไรหรอก..” น้ำพูดเสียงอ่อย นึกถึงใบหน้าหวานๆที่ชอบเนียนมาเกาะแกะเขาเสมอ และมันก็ปฏิเสธไม่ลงเสียด้วย
“เออ จริง” เขื่อนพยักหน้าเห็นด้วย
ณ โรงเรียน
“น้ำตาล ไปกินข้าวกันเถอะจ้ะ”
“น้ำตาล จับคู่กับมะนาวนะ”
“น้ำตาล ไปห้องสมุดกันเถอะ”
“น้ำตาล ไปกินไอศครีมกัน”
คู่หวานคู่ใหม่ของโรงเรียนกำลังตกอยู่ในความสนใจของเพื่อนๆ หากมองเผินคนอื่นคงคิดว่าเป็นคู่เลสเบี้ยนเสียด้วยซ้ำ แต่นั่นไม่ทำให้โมนขำได้ เด็กหนุ่มนั่งเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไม่ได้โมโหมะนาวหรือน้ำ แต่โมโหเพื่อนตัวเองต่างหาก
“ไอ้เขื่อน ไหนมึงบอกว่ามึงคุมได้ไงวะ ทำไมมันเป็นแบบนี้ละ” โมนนึกถึงเรื่องที่เขื่อนบอกว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตั้งแต่วันที่เขาสงสัยว่ามะนาวชอบน้ำ
“กูคลาดสายตาแค่สองชั่วโมงเองนะมึง ที่ซ้อมบาสกันเมื่อวานแหละ” เขื่อนดูหงุดหงิดไม่แพ้กัน
“แม่งงงง แล้วเมื่อไรจะจัดการให้กู” ดูท่าโมนจะคลั่งตายแล้ว เพราะมะนาววได้เพิ่มความสนิมสนมกับน้ำขึ้นอีก 70 % ไปไหนก็ลากน้ำไปตลอด แถมยังใกล้ชิดกว่าเดิมอีกด้วย
“มึงอย่าวู่วาม กูไม่อยากทำผู้หญิงร้องไห้ โดยเฉพาะลูกพี่ลูกน้องของกู”
“แม่ง...” โมนทำอะไรไม่ได้ เพราะไม่อยากเห็นมะนาวเสียใจเหมือนกัน ได้แต่นั่งมองสองคนนั้นหวานชื่นใส่กัน ไหนจะป้อนน้ำป้อนขนม ไอ้โมนอยากตายยยยยยยยยยยยยยย
กาลเวลาแห่งความหวานผ่านไปเหมือนติดปีก จากวันเป็นสองวัน จากสองวันเป็นสามวัน จนล่วงสู่วันที่สี่ น้ำสุดแสนจะกดดัน เดินไปทางไหนก็เจอสายตาอาฆาตของโมนที่คอยจับจ้อง กลับบ้านตอนเย็นก็เจอเขื่อนคุมแจ มาโรงเรียนก็ถูกมะนาวเกาะหนึบเป็นตังเม
“เขื่อน ผม...คิดว่าเราต้องพูดแล้วละนะ” น้ำลากเขื่อนมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของนักบาส เขื่อนถอนหายใจยาว ก่อนจะดึงน้ำให้นั่งลงข้างๆ
“ฉันก็คิดอยู่เหมือนกัน”
“แล้วจะยังไงดี บอกความจริงไปงั้นเหรอ ?”
“ก่อนที่จะคิดว่าจะพูดอะไรไป นายต้องตอบคำถามฉันก่อน” เขื่อนพูดสีหน้าจริงจัง
“ถามว่าอะไรครับ?”
“นายมีความสุขมั้ย เวลาที่ได้อยู่ใกล้มะนาว” น้ำพยักหน้ารับ เขื่อนจึงถามต่อ
“นาย เอ่อ...เวลาอยู่กับฉัน..เทียบกับ..”
“ผมชอบเวลาที่อยู่กับเขื่อนที่สุด ผมไม่ได้ชอบมะนาวแบบนั้น มะนาวไม่ได้ทำให้ผมหวั่นไหว แบบที่เขื่อนทำได้” น้ำตอบทุกคำถามในใจเขื่อนเหมือนอ่านใจได้ ใบหน้าคมเข้มระบายยิ้ม ดึงร่างบางมากอดแน่น
“อือ ฉันรู้แล้ว ฉันก็ชอบเวลาที่อยู่กับนายเหมือนกัน แต่เพราะเห็นเวลาที่นายอยู่กับมะนาว ช่างดูมีความสุข ปรกติ ทั่วไป เหมือนที่คู่รักควรจะเป็น ฉันจึงคิดว่า นายอาจ...”
“ผมบอกแล้ว ผมมีความสุขที่อยู่กับเขื่อน มีแค่เราสองคน ไม่ต้องการคนอื่น มะนาวน่ารักก็จริง นิสัยดี ทำให้ผมสนุก แต่มันก็ไม่แตกต่างกับตอนที่เป็นเพื่อนกันหรอกนะ” น้ำขยับร่างขึ้นไปนั่งบนตักเขื่อน ซุกหน้ากับไหล่ จมูกโด่งถูไถอยู่กับซอกคอของร่างสูง น้ำชอบเวลาที่ได้สัมผัสกับเขื่อนแบบนี้ ชอบสูดกลิ่นกายของเขื่อนที่เขาคุ้นเคย ชอบเวลาที่ได้นัวเนียๆอยู่ด้วยกันที่สุด
“ผมจะบอกกับมะนาวเย็นนี้แหละ...” เขื่อนงียบ ไม่ได้ว่าอะไร แต่มือใหญ่ก็ยังคงลูบหลังลูบหัวอยู่ตลอด
“ฉันจะไปอยู่กับนายด้วย”
“ไม่เอานะ มะนาวคงอายแย่เลย”
“แอบอยู่ก็ได้”
“เอางั้นก็ได้ครับ” น้ำก้มหน้า ใจจริงก็ไม่กล้าอยู่กับมะนาวตามลำพังเหมือนกัน เพราะกลัวว่าตัวเองจะใจไม่เด็ดพอ เมื่อนึกถึงดวงตากลมโต ใบหน้าหวาน หากเธอร้องไห้เขาคงทำอะไรไม่ถูกและต้องโอนอ่อนตามอีกแน่นอน
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน
“น้ำตาลมีอะไรเหรอจ๊ะ ถึงพามะนาวมาที่ห้องดนตรีตอนเย็นๆเนี่ย” มะนาวถามใบหน้ายิ้มหวาน น้ำลอบถอนใจ ทำไมมันยากแบบนี้นะ
“น้ำมีเรื่องอยากจะบอก” น้ำดึงแขนมะนาวให้นั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนตัวเองก็นั่งที่อีกฝั่งตรงข้ามกัน ปากอยากจะพูด แต่ก็พูดไม่ออก ได้แต่อ้ำอึ้ง
“เรื่องน้ำตาลกับเขื่อนใช่มั้ยจ๊ะ” น้ำมองมะนาวด้วยความตกตะลึง มะนาวรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน
“คือ...มะนาวรู้เมื่อวันนั้น...วันที่เขื่อนซ้อมคนชื่อเฟม ...พอมะนาวพาเฟมไปโรงพยาบาลแล้ว ก็เลยไปที่บ้านเขื่อน เพราะคิดว่าเขื่อนน่าจะกลับบ้าน...” มะนาวเงียบ ใบหน้าหวานแดงเรื่อ
“น้ำเข้าใจแล้ว...” น้ำพยักหน้า ตัวเองก็อายเหมือนกัน เพราะไม่รู้ว่ามะนาวไปตอนไหน
“น้ำตาลจะบอกเลิกกับมะนาวใช่มั้ยจ๊ะ แต่เอ...ไม่สิ มะนาวโมเมเองต่างหาก น้ำตาลไม่ได้ตกลงด้วยสักหน่อย” ใบหน้าหวานส่งเสียงหัวเราะใสแจ๋ว ผมหางม้าสะบัดตามแรงหัวเราะ....หัวเราะ... แต่ทำไมจึงเหมือนเสียงสะอื้นละ มะนาว...
“ฮึก ขอบใจนะจ๊ะ น้ำตาล ที่อุตส่าห์ทนมาตั้งหลายวัน” น้ำหลับตา เอาจนได้ เป็นอย่างที่เขากำลังหวั่นไหวกับน้ำตาที่ใสบริสุทธิ์นี้
“มะนาวคิดไว้แต่แรกแล้ว ว่าเขื่อนแปลกไป ฮึก...น้ำตาลก็แปลกไป แต่มาแน่ใจก็วันนั้นแหละจ้ะ...” มะนาวพูดไปสะอื้นไป
“แต่มะนาวก็ยังดันทุรัง เพราะคิดว่าน้ำอาจจะเปลี่ยนใจ...มาหามะนาวบ้าง...คิดว่าน้ำอาจจะปันใจมาให้มะนาวบ้าง...” น้ำยื่นมือไปแตะน้ำตาของมะนาว ดึงร่างบอบบางมากอดแนบอก มะนาวปล่อยโฮ น้ำตาอุ่นๆไหลเปียกเสื้อของน้ำ มือเรียวลูบผมหางม้านุ่มสลวยอย่างเบามือราวกับกลัวว่ามะนาวจะแตกสลายลงไป
“ทำไมกันนะ คนดีๆแบบมะนาวถึงมาชอบคนอย่างน้ำ” มะนาวเงยหน้ามองน้ำที่มีแววตาแสนเจ็บปวด
“ก็เพราะว่าเป็นน้ำไงจ๊ะ น้ำที่แสนใจดี น้ำที่รักดนตรียิ่งกว่าสิ่งใด น้ำที่อ่อนโยนเสมอ มะนาวหลงรักน้ำตาลที่เป็นแบบนี้แหละ” มือเล็กลูบที่ใบหน้าของน้ำอย่างอ่อนโยน น้ำเบือนหน้าหนีจากมะนาว เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอที่จะได้รับแววตาแบบนั้นจากมะนาวอีก
“น้ำ..น้ำขอโทษ” น้ำโผเข้ากอดมะนาว ทำเอาคนที่แอบดูอยู่สะดุ้งเฮือกแต่จะเข้าไปแยกออกก็ไม่ได้ เพราะนี่ไม่ใช่เวลามาหึงหวง
“น้ำ น้ำ มะนาวขอกอด..ฮึก..น้ำตาล..แค่ตอนนี้...นะ” เสียงหวานใสที่สะอึกสะอื้นทำให้น้ำเจ็บปวดใจเหลือเกิน
“อืม น้ำจะอยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหน..” น้ำฟุบหน้าลงกับเรือนผมของมะนาว กลิ่นแชมพูที่หอมติดจมูกของน้ำ กลิ่นหอมจากตัวมะนาวที่น้ำคุ้นเคย รอยยิ้ม และน้ำเสียง ทุกอย่างที่ทำไปเพื่อเขา แต่เขาไม่อาจตอบรับมันได้...
“น้ำ..” เสียงเรียกที่อ่อนหวาน พร้อมกับรอยจูบที่ประทับลงมา
“อะ..” น้ำผงะกับริมฝีปากนุ่มนิ่มของมะนาวที่แตะลงมา
“อืม..” มือเล็กๆที่กุมเสื้อของน้ำไว้แน่นรั้งร่างกายให้แนบชิดกันมากขึ้น
‘ใจเย็นไอ้เขื่อน รอดูไปก่อน’ เขื่อนกำหมัดแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ เพราะน้ำเองก็รับปากไว้แล้วว่าจะไม่มีอะไรมากกว่านี้
“น้ำ..” มะนาวโผกอดคอของน้ำแน่นพร้อมกับจูบที่ประทับแนบแน่นยิ่งขึ้น น้ำไม่ได้ปัดป้องแต่กลับจูบตอบไปเช่นกัน ริมฝีปากของมะนาวกำลังลิ้มชิมรสของน้ำตาลที่แสนหวาน หากคนที่ไม่รู้อะไรคงคิดว่าทั้งสองเป็นคู่รักที่ร้อนแรงแน่ๆ
“น้ำ..ขอบใจนะ” ความสุขจบลงโดยไม่คาดคิด มะนาวผละออกจากน้ำและรีบวิ่งออกไป ทิ้งไว้เพียงไออุ่นจากริมฝีปากและหยาดน้ำตาบนแก้มของน้ำ
“น้ำ..” เขื่อนเดินเข้ามาแตะไหล่ของน้ำ
“เขื่อน...” ร่างบางหันมามองหน้าเขื่อนด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เขื่อนดึงน้ำเข้ามากอด ก่อนที่ร่างบางจะสะอื้นเงียบๆ
>>>>> TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
