Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 4
ผมไม่เข้าใจทุกครั้งที่มีสาวๆมาสารภาพรักกับผู้ชายเฮงซวย ว่าทำไมพวกเธอถึงไม่เลือกผู้ชายที่นิสัย แต่กลับเลือกที่หน้าตา ดังเช่นสถานการณ์ที่โรงอาหารในตอนนี้เป็นต้น
“พี่เขื่อนคะ เพื่อนหนูชอบพี่ค่ะ พี่มีแฟนรึยังคะ” น้องม.4 หน้าตาน่ารักที่แอบอยู่หลังเพื่อนสาวผู้กล้าหาญชาญชัยลอบมองเขื่อนด้วยแววตาเขินอาย
“เพื่อนหนูชื่อมุ้ยนะคะ ยังไม่มีแฟนด้วยนะ” น้ำมองด้วยสายตาขำๆ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวจะต้องเกิดอะไรขึ้น
“ไปไกลๆเลย” เขื่อนโบกมือไล่อย่างรำคาญ ทำเอาสาวน้อยน่ารักกับเพื่อนของเธอหน้าเสียทันที
“ใจร้ายมาก ทำไมต้องพูดแบบนี้ละพี่” เด็กสาวผู้กล้าหาญยังคงเถียงฉอดๆ
“น้องครับ รีบไปก่อนเพื่อนพี่จะโมโหดีกว่านะ” โมนพยายามเตือนด้วยความหวังดี
“เชอะ ง้อตายละ” เด็กสาวสะบัดหน้าใส่เขื่อนก่อนจะรีบลากเพื่อนของเธอที่กำลังจะร้องไห้ออกไป
ตั้งแต่ผมรู้จักเขื่อนมา ผมยังไม่เคยเห็นเขื่อนคบสาวในโรงเรียนเลยสักครั้ง แม้จะมีสาวมากมายมาชอบ เขื่อนก็ไม่เคยสนใจเลย ไม่ว่าจะเป็นดาวโรงเรียน สาวๆเชียร์ลีดเดอร์ ฯลฯ เขื่อนก็ไม่เคยแล เห็นผู้หญิงคนเดียวในโรงเรียนที่เขื่อนคุยด้วยก็คือมะนาว
แค่นั้นเอง ส่วนนอกโรงเรียนนี่ผมไม่รู้นะ
ครืดดดด ครืดดดด
“Hi,Sammy” เสียงไอโฟนของเขื่อนที่สั่นกระทบกับพื้นโต๊ะดึงความสนใจเจ้าของเครื่องจากเรื่องน่าหงุดหงิดเมื่อกี้ ดูท่าว่าจะเป็นคนสำคัญเพราะเขื่อนถึงกับเดินออกไปคุยตรงอื่น
“สาวฝรั่งอีกแล้วว่ะ” คู่แฝดกระซิบกระซาบกันเบาๆ
“สนใจเหรอน้ำ” โมนหันมาถามผมที่มองเขื่อนคุยโทรศัพท์ไกลๆ
“อืม ธรรมดาไม่เคยเห็นไปคุยไกลๆน่ะ” กับพวกเพื่อนของเขื่อน ถ้าเขื่อนไม่อยู่ด้วย พวกนี้ก็เป็นคนดีๆนี่ละ มีแต่เขื่อนคนเดียวที่ชอบแกล้งผม
“หึหึ เพื่อนสนิทมันที่ต่างประเทศน่ะ” โมนบอก
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่ามีเพื่อนสนิทด้วย” น้ำพูดเบาๆกับตัวเอง แต่ดูท่าว่าโมนคงได้ยิน
“ฮ่าๆ นั่นสินะ” โมนตบไหล่น้ำเหมือนกับจะแสดงว่าชอบใจที่น้ำพูดมาก
“ขำอะไร” ยังไม่ทันจะหายขำ เขื่อนก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าถมึงทึง
“กูถามว่าขำอะไรกัน” น้ำแปลกใจที่เขื่อนต้องทำเสียงเข้ม แค่ขำเนี่ยนะ หรือว่าจะรู้ว่าเรานินทามัน
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ไปๆ เข้าเรียนกัน” โมนหยุดขำแล้วพยายามดึงเพื่อนไปเรียนแทน
“มึงไปเลยไอ้โมน กูมีเรื่องต้องคุยกับไอ้ซีด” ทั้งโมนและคู่แฝดส่ายหัวระอากับความงี่เง่าของเพื่อน
“ไม่มีอะไรหรอกเขื่อน น้ำก็แค่พูดให้กูขำแค่นั้นละ” แต่เขื่อนไม่สนใจ กลับบีบแขนของน้ำเต็มแรง
“โอ๊ย ผะ ผมไม่ได้ทำอะไรนะครับ แค่คุยกันเฉยๆ” ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเจ็บที่ถูกบีบ
“มึงจะไม่ให้น้ำได้คุยกับคนอื่นเลยรึไงไอ้เขื่อน” โมนเข้ามาดึงให้เขื่อนปล่อยมือจากน้ำ
“อย่ามายุ่ง” ทุกคนต่างผงะที่เห็นเขื่อนตวาดใส่เพื่อน น้ำไม่อยากทำให้เขื่อนต้องทะเลาะกับเพื่อนจึงลนลานขอโทษ
“เขื่อน ผมขอโทษ ผมจะไม่ไปตีสนิทพูดคุยกับเพื่อนของนายอีกแล้ว”
“ดี งั้นจำไว้ อย่าสะเออะมายุ่งกับพวกกูเกินหน้าที่ขี้ข้า เป็นที่รองมือรองตีนกูไปก็พอ” เขื่อนสะบัดแขนน้ำเหมือนรังเกียจเต็มทน น้ำได้แต่เจ็บปวดอยู่ในใจ ยิ่งนานวันเขายิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่เพื่อนมนุษย์ในสายตาเขื่อนมากขึ้นเรื่อยๆ
“ไปพวกมึง เข้าเรียน” เขื่อนหันหลังกลับเข้าไปในอาคารเรียนโดยทิ้งให้น้ำยืนอยู่คนเดียว โมนหันมามองน้ำด้วยความสงสาร แต่น้ำคงไม่เห็น เพราะสายตาของน้ำตอนนี้พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาเม็ดโต
“มะ ไม่ ผู้ชาย ต้องไม่ร้องไห้” น้ำพยายามปลอบใจตนเอง
ทั้งที่วิชาตอนบ่ายวันนี้เป็นวิชาดนตรีที่น้ำรอคอย แต่น้ำกลับไม่มีความสุขเลย แม้มะนาวจะเข้ามาชวนคุยและขอให้น้ำสอนเป่าหีบเพลงก็ไม่ทำให้น้ำสดชื่นขึ้นมาได้
‘ขี้ข้า!’ คำๆนี้ก้องอยู่ในหัวของน้ำ เหมือนเทปเพลงที่เล่นซ้ำไปซ้ำมา แม้น้ำจะรู้ตัวว่าเขื่อนไม่เคยคิดว่าเขาเป็นเพื่อน แต่พอได้รับการตอกย้ำจากปากของเขื่อนมันยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิมอีก
“น้ำตาล มาเล่นสักเพลงสิ” เสียงเรียกของอาจารย์ปฐพีทำให้น้ำถูกดึงมาจากหลุมที่ดำมืด น้ำเงยหน้ามองอาจารย์และได้พบกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น น้ำรู้สึกว่าตัวเขาเริ่มมีสีสันขึ้นมาอีกครั้ง
“ครับ” น้ำตอบรับอาจารย์ และเดินไปนั่งที่แกรนด์เปียโนหลังประจำของเขา ก่อนจะเลือกเล่นเพลงป๊อปที่เขาชอบ ทุกคนในห้องต่างหยุดกิจกรรมทั้งหมดและหันมาสนใจที่น้ำ ดนตรีอันแสนไพเราะที่ส่งความอบอุ่นไปสู่หัวใจของทุกคนได้บรรเลงผ่านนิ้วมือที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อการนี้
“เขื่อน มึงฟัง” โมนดึงหูฟังที่เขื่อนกำลังฟังเพลงออก และบอกให้เขื่อนฟังเพลงที่น้ำเล่น
“เพราะมากเลย มึงว่ามั้ย” เขื่อนไม่ได้ตอบอะไร สิ่งที่เขื่อนรับรู้ในตอนนี้มีแต่เพียง....
“ไอ้ครูนั่นแม่งเอาอีกแล้ว” พอเขื่อนพูดโมนจึงเพิ่งได้สังเกตว่าอาจารย์ปฐพีนั่งลงที่เก้าอี้เปียโนตัวเดียวกับน้ำและเล่นคู่กัน
“เฮ้ย ชิบหายล่ะ” โมนพึมพำเบาๆ เพราะดูสภาพแล้วเขื่อนโมโหมาก โมนสะกิดสองคู่แฝดที่นั่งเคลิ้มให้มาสนใจเขื่อนทันที
“อีกแล้วเหรอ เขื่อนแม่งหึงก็พูดมาเหอะวะ” แทมส์ด่าเขื่อน
“เสือก!” แทมส์คอย่นเพราะแสบหูกับเสียงเขื่อนที่ตวาดกลับมา แต่ก็ได้ผล เพราะเปียโนหยุดเล่น ทุกอย่างชะงักลง เพราะหันมามองที่เขื่อนกับแทมส์แทน
“มองไรกันวะ” เขื่อนหันไปตวาดทุกคนที่หันมามองแทน
“นายเขื่อนขันธ์ เธอออกจากห้องเรียนของครูไปเลย” อาจารย์ปฐพีบอกเสียงเย็น
“อ้าว เขื่อน รอพวกกูด้วย” ทั้งสามคนตะโกนเรียกเขื่อนที่เดินลิ่วออกจากห้องไป
‘ไอ้บ้า’ น้ำคิดในใจเมื่อเขื่อนเดินออกไป แต่เหมือนเขื่อนจะรู้ว่าน้ำด่า เพราะเขื่อนหันมามองแว่บหนึ่ง ทำให้น้ำสะดุ้งทันที
“เป็นอะไรเหรอน้ำตาล สะดุ้งอะไร”
“ปละ เปล่าครับอาจารย์” น้ำส่ายหัว เพราะว่าเขาคงคิดไปเอง
ตอนเย็น
“น้ำ เอาไม้ถูพื้นนี่ไปเก็บที่โรงยิมก็เสร็จแล้วจ้ะ” มะนาวยื่นไม้ถูพื้นให้น้ำ วันนี้น้ำและมะนาวได้รับมอบหมายจากอาจารย์ที่ปรึกษาให้มาทำความสะอาดห้องพักครู
“โอเค มะนาวกลับได้เลยนะ เดี๋ยวน้ำเอาไปเก็บเสร็จก็จะกลับเหมือนกันละ”
“งั้นมะนาวกลับเลยนะจ๊ะ น้ำก็รีบกลับนะ มันเย็นแล้ว” มะนาวโบกมือบ๊ายบายน้ำ ก่อนจะเก็บกระเป๋าและเดินออกไป
“รีบเก็บดีกว่าเรา อยู่คนเดียวมันน่ากลัวพิลึกแฮะ” น้ำรีบจ้ำไปที่โรงยิมทันที
‘เขื่อนซ้อมคาราเต้ที่นี่สินะ’ น้ำมองบรรยากาศในโรงยิมหลังนี้ที่เขามักจะต้องมาคอยเวียนซื้อน้ำเกลือแร่ให้พวกเขื่อนเสมอ
‘ขลังดีจัง’ โรงยิมแห่งนี้เดิมเป็นโรงยิมหลังเก่า แต่พอสร้างโรงยิมใหม่จึงยกที่นี่ให้เป็นของชมรมคาราเต้ ซึ่งชมรมคาราเต้ของโรงเรียนนี้โด่งดังมาก และคงไม่ต้องบอกนะว่าใครเป็นนักกีฬาตัวหลัก
‘อะไรๆก็ดี หน้าตาหล่อ เรียนก็ดี เก่งกีฬา พูดภาษาอังกฤษก็ได้ แต่นิสัย...เลว’ น้ำนึกอย่างแค้นๆ
น้ำเปิดประตูห้องน้ำของโรงยิม แล้วเดินตรงไปที่ห้องเก็บของทำความสะอาด แต่เพราะความรีบ จึงลนลานทำไม้กวาดและไม้ถูพื้นในตู้ล้มลงมา
“โธ่เอ๊ย” น้ำบ่นอย่างหงุดหงิด เหมือนว่ายิ่งรีบก็ยิ่งช้า
“เสร็จสักที” น้ำยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อแล้วหันหลังจะเดินออกจากที่นี่ แต่พอหันไปก็ปะทะกับกำแพงเต็มแรง
“โอ๊ย?!?” ไม่ใช่กำแพงนี่นา แต่เป็น...
“มึงมาทำอะไรที่นี่”
“เขื่อน!!!” เห็นผีซะยังจะดีกว่า เมื่อน้ำพบว่าคนตรงหน้าคือคนที่เขาอยากเจอเป็นคนสุดท้ายในเวลานี้
“กูถามว่ามาทำอะไร” เขื่อนดูตัวโตมากขึ้นอีกหลายเท่าในเวลาที่อยู่กันตามลำพังแบบนี้
“อะ เอาไม้ถูพื้นมาเก็บครับ” น้ำพยายามจะเบี่ยงตัวหลบ แต่เขื่อนก็ขวางเอาไว้ไม่ให้เขาไปไหน
“ขอทางผมหน่อยได้มั้ย ผมจะกลับบ้าน” น้ำไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะโดนแกล้งอะไร
“ไม่” ดูท่าว่าเขื่อนคงมาซ้อมคาราเต้พอดี เพราะเขายังใส่ชุดคาราเต้อยู่เลย หวังว่าเขื่อนคงไม่คิดจะเอาน้ำไปเป็นเป้าซ้อมเตะหรอกนะ
“อ๊ะ อย่านะครับ” น้ำหลับตาปี๋พอเห็นเขื่อนยกมือขึ้นมา น้ำคิดในใจว่าวันนี้โดนชกเป็นแน่แท้
ฟึ่บ!!
น้ำตะลึงเมื่อรับรู้ได้ถึงริมฝีปากที่ประกบลงมาแนบแน่น มือที่เขื่อนยกขึ้นมาก็เพื่อที่จะเชยคางของน้ำให้เงยหน้า น้ำรู้สึกได้ถึงลิ้นอุ่นๆที่พยายามจะสอดเข้ามา
“อื๊อ” น้ำพยายามดิ้นเมื่อเขื่อนกดร่างของน้ำติดผนัง เขื่อนสอดขาเข้าไประหว่างขาของน้ำและดันตัวของน้ำให้ขึ้นมานั่งบนขาของตัวเอง
‘ไม่นะ ไม่อยากถูกผู้ชายปล้ำอ้ะ’ น้ำอยากจะร้องตะโกนออกมา แต่ก็ถูกปิดเสียงเอาไว้ด้วยริมฝีปากของเขื่อนที่กำลังลิ้มชิมรสของเขาเหมือนเป็นของหวานแสนอร่อย
“มึงนี่มัน...น่าจับกดตั้งแต่กูเห็นวันแรก” เขื่อนพึมพำเบาๆ
“เขื่อนวะ ว่าอะไรนะ..?” น้ำไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“กูอยากเอามึง” เขื่อนพูดเสียงแหบพร่าที่ข้างหูน้ำ ฟันของเขื่อนขบไปตามติ่งหูของน้ำ มือของเขื่อนก็ลูบไล้ไปทั่วร่างของน้ำ
“เขื่อนชอบผู้ชายเหรอ...” น้ำแทบช็อค อะไรกันหนอนี่
“เปล่า”
“แล้วทำไม ถึงอยากจะทำ...อะไรกับผม” กว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้ น้ำก็รู้สึกอายจนอยากจะเอาหน้าแทรกไปในผนัง
“ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆกูไม่ใช่เกย์” เขื่อนจูบน้ำอีกครั้ง แต่ดูท่าคนร่างเล็กจะไม่ยอมง่ายๆ
“ผมก็ไม่ใช่เกย์!!” น้ำดันเขื่อนออก และพยายามจะปีนลงจากขาของเขื่อน
“มึงจะไปไหน” เขื่อนรั้งไม่ให้น้ำไปไหน แต่ดูท่าน้ำจะพยายามหนีอย่างเอาจริงเอาจังมาก
“ปล่อยผม ผมไม่ชอบผู้ชายเว้ย ขยะแขยง” น้ำติดว่ามันน่าจะเป็นอย่างที่เขาพูดนะ ว่าเขาขยะแขยงจริงๆ...
“ขยะแขยงงั้นเหรอ” พลาดตูมเบ้อเร่อ น้ำมองเห็นไฟลุกในตาเขื่อน ดูท่าจะเหยียบกับระเบิดเข้าให้แล้ว
“มะ ไม่ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“ปากดีนะมึง” เขื่อนลากตัวน้ำไปในห้องอาบน้ำแล้วผลักเข้าไปใต้ฝักบัว ก่อนจะเปิดน้ำให้ไหลซู่ลงมาบนหัวของน้ำ
“อ๊ะ เย็น!” น้ำยังไม่ทันจะหายตกใจก็ถูกเขื่อนคร่อมทับลงมา
“อื๊อ!” เขื่อนระดมจูบที่ริมฝีปากแดงๆของน้ำ มือหนาถอดเสื้อคาราเต้ออกเผยให้เห็นเสื้อยืดตัวสีขาวข้างใน เขื่อนละจากน้ำไปถอดเสื้อยืดออกจนเผยให้เห็นกล้ามและซิกแพ็คอันน่าฟัด
“ชอบละสิมึง” เขื่อนถามยิ้มๆเมื่อเห็นน้ำมองอย่างตะลึง
“ไม่ใช่เว้ย บ้า” น้ำเสไปมองทางอื่น เจ้าตัวได้แต่หวังว่าสายน้ำที่เทลงมาคงจะบดบังสีแดงระเรื่อบนหน้าของเขาได้
“พูดไม่เพราะเลย อย่าพูดหยาบกับกูสิวะ” น้ำอยากจะตบกะโหลกเขื่อนเหลือเกิน พูดอะไรไม่ดูตัวเองเล้ย
“แล้วทีนายละ นายพูดดีมากเลยนะ” น้ำคงทำไม่ได้อย่างใจคิด เลยใช้คำพูดตอกกลับไปแทน
“เรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่ง” คำพูดของเขื่อนเป็นเหมือนกับหนามแหลมทะลุมาทิ่มแทงใจของน้ำ แม้แต่ในขณะที่มันกำลังจะปล้ำเขาอยู่รอมร่อยังไม่วายทำร้ายจิตใจกันอีก ตอนแรกจะเคลิ้มๆตามแล้ว แต่เห็นแบบนี้คนอย่างน้ำขอไม่ยอมล่ะ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้!” น้ำออกแรงผลักไปซิกแพ็คน่าฟัด เอ๊ย ออกแรงผลักไปที่อกของเขื่อน แต่เขื่อนก็ไม่สะเทือนเลย
“แขนเล็กแค่เนี้ย ยังจะมาผลักอีก หึหึ” เขื่อนรวบแขนของน้ำไว้ที่หัวได้อย่างง่ายดาย
“ได้โปรดเถอะนะเขื่อน อย่าทำเลยนะ” น้ำงัดทุกแผนมาใช้ แต่ดูท่าว่าจะไม่เห็นผล เพราะเขื่อนถอดเสื้อของน้ำออกและกำลังลิ้มรสยอดอกสีชมพูของเขาอย่างพึงพอใจ มือหนาลูบไปที่สะโพกของน้ำ ก่อนจะปลดเข็มขัดออกอย่างรวดเร็ว
“เขื่อน ไม่!!” เขื่อนจูบปิดปากน้ำและถอดกางเกงของน้ำออกไปพร้อมชั้นใน น้ำพยายามเอามือทั้งสองข้างมาปกปิดแต่เขื่อนก็ปัดมันออกไป
“อ๊ะ” เขื่อนยิ้มพอใจเมื่อเห็นภายใน สีขาวเนียน หนังหุ้มปิดสนิท...
“ไม่เคยช่วยตัวเองเลยใช่มั้ย หึหึ” น้ำหน้าแดงก่ำ นี่เขื่อนรู้ได้ยังไงกัน
“ปล่อยนะ อย่ามาจับ อ๊ะ!” ลิ้นอุ่นๆของเขื่อนแตะลงที่ส่วนปลาย เป็นสัมผัสแปลกใหม่ที่น้ำไม่เคยได้รับมาก่อน
“อ๊ะ อ๊า” น้ำส่งเสียงกรีดร้องเมื่อเขื่อนส่งมันเข้าไปในปากทั้งหมด ไม่ถึงสามนาทีหยาดน้ำขุ่นข้นสีขาวก็พุ่งกระฉูดจนเต็มปากของเขื่อน
“หึหึ เป็นไง ชอบมั้ยละ” เขื่อนกำลังปลดกางเกงของตัวเอง แต่น้ำที่กำลังหมดสภาพก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะต้านไหว ทว่าพอเห็นสภาพสิ่งนั้นของเขื่อนน้ำก็หวีดทันที
“ไม่นะเขื่อน ไม่เอา!!!” ถ้ามีคนอยู่ในโรงยิมนี้คงตกใจกับเสียงกรีดร้องของน้ำแน่นอน
“นะ น้ำตาลนะ ขอเขื่อนเถอะนะ เขื่อนทนไม่ไหวแล้ว” เขื่อนพูดเสียงหวานกระเส่าข้างหูน้ำ เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่รู้จักกันมาที่เขื่อนเรียกชื่อน้ำตาล และพูดเพราะๆด้วย
“มะ ไม่..” แต่แค่นี้มันไม่อาจชดเชยเรื่องก่อนหน้านี้ได้หรอก น้ำเบือนหน้าหนี
“ถ้าขอดีๆแล้วไม่ให้ก็คงต้องบังคับละ” คงเพราะความหน้ามืดเขื่อนจึงไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขื่อนใช้นิ้วป้ายของเหลวที่น้ำปล่อยออกมาตรงช่องทางอันคับแน่นและพยายามสอดสิ่ง’มหึมา’เข้ามา
“อย่า!! โอ๊ย มันเจ็บ” น้ำกัดฟันน้ำตาเล็ด
“แน่นชิบหาย” พอเขื่อนเห็นว่าใส่ไม่เข้าแน่นอนจึงถอนออกมาและใช้นิ้วสอดเข้าไปก่อน
“Shit!! It’s very tight.” แค่สอดนิ้วเข้าไปก็ยังแน่นขนาดนี้ ถ้าเขื่อนพยายามดันของตัวเองเข้าไปมันคงฉีกขาดแน่ๆ
“อ๊ะ เขื่อน อ๊ะ เจ็บ..นะ” น้ำครวญครางเสียงเย้ายวน มือเรียวเกาะเกี่ยวที่ต้นแขนแร่งของเขื่อน ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเสียวซ่านอันแปลกใหม่ น้ำกัดริมฝีปากของตัวเองเพราะหวังจะปิดกลั้นเสียงครางไม่ให้เล็ดลอด
“อย่าปิดปากสิ” เขื่อนโน้มตัวมาจูบน้ำอย่างดูดดื่ม ลิ้นอุ่นเกี่ยวกระหวัดอย่างชำนาญจนคนตัวเล็กแอ่นหลังด้วยความเสียวซ่าน
“เอาละนะ” พอเห็นว่าช่องทางเริ่มเปิดรับมากขึ้น เขื่อนก็ชักนิ้วออกและสอดอย่างอื่นเข้าไปแทน
“โอ๊ยยยยย เจ็บ”
“ชู่ว์ ทนหน่อยนะน้ำตาล” เขื่อนพรมจูบไปทั้งใบหน้าของน้ำ ด้วยความหวังว่าน้ำจะได้ผ่อนคลอายความเจ็บปวดไปบ้าง
“อะ..อา” เขื่อนครางเสียงสั่น หลังจากที่พยายามอยู่นานก็เข้าไปจนได้ มันรัดแน่นซะจนเขื่อนแทบจะอั้นไว้ไม่อยู่
“อึก แน่นชิบ”
“ขะ เขื่อน อย่าเพิ่งขะ ขยับนะ” น้ำจิกเล็บแน่นที่แขนเขื่อน
“อืม” เขื่อนค่อยๆขยับเอวจนกระทั่งน้ำเริ่มผ่อนคลาย น้ำจำได้แต่เพียงเสียงครางของตนเองและใบหน้าที่เกร็งแน่นของเขื่อน ความเร็วและแรงในการกระแทกของเขื่อนเพิ่มมากขึ้นๆ จนน้ำรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ฉีดเข้ามาในช่องทางคับแน่น
“อา..” เขื่อนเม้มปากแน่นขณะถอนตัวออกมาจากร่างกายของน้ำ น้ำรู้สึกว่าทุกสิ่งพร่าเลือนระยิบระยับไปหมด แม้แต่ฝักบัวที่ถูกปิดไปตอนไหนน้ำก็ยังไม่รู้ตัว
“เยอะเลยกู” เขื่อนใช้นิ้วปาดของเหลวจำนวนมากที่ไหลออกมาจากช่องทางของน้ำ ถ้าน้ำมองไม่ผิดเหมือนจะมีเลือดปนมาด้วย
“ละ เลือดอะ” น้ำมองดูแล้วก็ตกใจ นี่เขาไม่ใช้ผู้หญิงนะ มีเยื่อพรหมจรรย์ด้วยเหรอเนี่ย
“ครั้งแรกก็งี้ละ” เขื่อนตอบพร้อมกับจูบลงที่ขมับของน้ำ
“...” น้ำรู้สึกบอกไม่ถูกที่เขาและเขื่อนทำเรื่องแบบนี้ด้วยกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้แทบจะฆ่ากันแท้ๆ แถมพวกเขาก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
“ใส่เสื้อนี่ไปก่อน” น้ำมองเขื่อนที่เปลี่ยนไปด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรก่อนจะรับเสื้อยืดมาใส่
“แต่งตัวเสร็จแล้วไปรอข้างนอกนะ เดี๋ยวไปส่ง” เขื่อนบอกขณะที่น้ำออกมารอที่ด้านนอก ณ เวลานี้น้ำสับสนมากๆ ทั้งเรื่องที่เขาทำกับเขื่อน ทั้งเรื่องที่ก่อนหน้านี้ถูกแกล้งมาตลอด ทั้งเรื่องที่เขามีอะไรกับผู้ชาย น้ำเองยังไม่รู้เลยว่าเขาชอบผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ น้ำคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอรู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่บนรถเมลล์เพื่อจะกลับบ้านแล้ว
“อ้าว ตายละวา เขื่อนบอกให้รอนี่นา” น้ำนึกได้พอดีแต่สักพักก็เลิกสนใจ เพราะตอนนี้เขาสับสนกับตัวเองมากพอแล้ว
‘อยากนอน...’ น้ำพิงหัวกับพนักเก้าอี้และหลับตาลง...
“น้ำตาล!!!” ทว่าเสียงเรียกชื่อดังลั่นทำให้น้ำสะดุ้งและลืมตาขึ้นมาทันที
“บอกให้รอไง” เขื่อนว่าเสียงดัง ดูท่าว่าคงวิ่งตามมาแน่ๆเลย
“เอ่อ ขอโทษนะ พอดีผมลืมน่ะ”
“ทึ่มตลอด” เขื่อนนั่งลงข้างๆน้ำก่อนจะโอบไหล่ของน้ำเข้ามาชิด
“อ๊ะ อย่า อายเค้า” น้ำขืนตัวออกแต่เขื่อนไม่ปล่อย ซ้ำยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีก
‘ขี้เกียจเถียงละ’ น้ำคิดว่าไม่มีประโยชน์จะเถียง จึงเงียบไปและนั่งมองข้างทาง แต่สักพักก็นึกอะไรได้
“บ้านเขื่อนไม่ได้มาทางนี้นี่!!” เขื่อนหันมามองหน้าน้ำแล้วยิ้มที่ทำให้น้ำรู้สึกเหมือนอยู่ขั้วโลก
“วันนี้ฉันจะให้เกียรติไปนอนกับนาย”
“!?!”
>>>>> TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
