หัวข้อ: ...(เรื่องสั้นเฉพาะกิจ)...All I want for Christmas is you (The End) / Page 7 / Up 25/12/2010

[niph]

เอ้อ ... เอามาม่าใส่น้ำเชื่อมได้มั๊ยอ่ะ 

[NUTSANAN]

ขอแบบหวานๆๆๆ
ไม่อากกินมาม่าแล้วววว
ไม่ต้องการรร
แง่งงงง

[taem2love]

เจ้เห็นด้วยกับเดียร์นะ เจ้ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ซันก็ไม่คิดจะอธิบาย

แล้วมันผ่านมาสามปีแล้ว มันฝังลึกไปแล้ว ปล่อยมันไปเถอะ ปล่อยให้เราอยู่กับตัวเอง

อยู่แบบเหงาๆ ดีกว่าอยู่อย่างเศร้า เพราะคนที่รัก

[knew]

ไม่เข้าใจเดียร์เลยจริงๆ ซันกลับมาง้อแล้วก็ยังถือทิฐิ งั้นก้ต้องเจ็บต่อไปเหอะ สมควรละ

เฮ้อ โมโหจริงๆ

[BeeRY]

กด 2 เอาหวานๆอ่ะพี่เป้ ไม่เอามาม่า เบื่อเส้นอืด
แต่เดียร์เอ๋ย โอกาสปรับความเข้าใจมาถึงแล้ว แต่กลับปล่อยให้หลุดลอยไป ร้องไห้เสียใจก็สมควรมั้ยนี่
อยากรู้อะว่าที่ซันบอกว่าเดียร์เข้าใจผิด มันยังไง อยากให้ซันอธิบายอะ (แต่เดียร์ไม่ให้โอกาสเลยอด T^T)
เพราะงั้นพี่เป้ มีตอนต่อไปเถอะนะค้า 

[mascot]

คุณเป้อย่าใจร้ายเลยน้าาาาาา

[monoo]

หวังว่าจะมีข่าวดี สำหรับวัน Christmas ปีนี้นะคะ 

[JaJa89]

อิน 
ขอหวานๆ ต่อยาวๆเถ๊อดด

[LADYKAEKAE]

แอบค้าง..อะคุณเป้ รออยู่นะจ๊ะ อิอิ Dear&Sun

[Miyabi]

ซันทำเดียร์เจ็บปวดมากๆเลยนะ
จะให้เดียร์กลับมาคืนดีง่ายๆ มันทำไม่ได้หรอก
แล้วที่ผ่านมา 3 ปี ไม่เห็นซันจะพยายามทำหรืออธิบายอะไรเลย 
ไม่อยากให้ม่าม่าเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากให้เดียร์ยอมคืนดีง่ายๆด้วย 

[punchnaja]

ซดมาม่าตลอดสก ขอหวานๆบ้างเพ่ น้ำตาหนูจะไหลละ

ชอบจัง อ่านแล้วได้ฟีลเหงาๆเลยอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ  อยากรู้เหตุผลของซัน^^

ปล.ปาดแข็ง อีโก้สูงกันทั้งคู่เลยเนอะ

[tatar*]

น้ำตาคลอเบ้าเลยทีเดียว

ทิฐินี่มันทำลายอะไรได้หลายๆอย่างเหมือนกันนะเนี่ย

.
.
.

request ของหวานหน่อยค่ะ

กินมาม่ามาเยอะแล้ว T^T

[nutto]

ไม่ใช่สนองแค่คนเขียนหรอครับ สนองคนอ่านด้วยเช่นกัน ขอบคุณนะครับพี่เป้ มาช้าไปหน่อยแต่จะตามมาอ่านเรื่อยๆ

[aeecd]

ขัดใจเจ๊มากคร่า

[กุหลาบเดียวดาย]

ใกล้วันคริสมาสละ

[RemySexyCool]

All I want for Christmas is you (The End)
...ดึกมากแล้ว ผมใช้เวลาที่ระเบียงมองแสงสียามค่ำคืนของกรุงเทพฯอย่างใจลอยด้วยดวงตาพร่ามัว ลมหนาวปะทะหน้าทำให้รู้สึกถึงน้ำตาอุ่น ๆ ที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย รู้ทั้งรู้ว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร แต่ผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้ มันคงเป็นเพราะความเหงา ความอ้างว้าง คิดถึง อยามมีใครซักคนที่จะเข้ามาเติมเต็มชีวิต แต่ใครคนนั้นที่ผมคิดถึงทำไมต้องเป็นเดียวกันกับคนที่เคยทำให้ผมเจ็บปวดที่สุดด้วย...
...ผ่านมานานสามปี ผู้คนมากมายเข้ามาหา ชีวิตสุดขั้วในวัยเด็กทำให้ผมรู้ว่าพวกเค้าเข้ามาหาเพราะอะไร แต่ผมก็เปิดใจรับใครไม่ได้อีกแล้ว...ทุกครั้งที่ผมมองหน้าคนที่เข้ามาคุย ภาพของซันก็จะลอยเข้ามาในหัว ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ รอให้ซักวันซันจะกลับมาเป็นของผมเหมือนเดิมมันทำให้ผมต้องปฏิเสธคนเหล่านั้นไป...
...แต่พอซันกลับมาจริง ๆ ผมกลับเป็นคนผลักไสเค้าไป...ภาพที่ซันเดินขึ้นบันไดรถไฟฟ้าขณะที่แท็กซี่เคลื่อนตัวจากไฟแดง ผมรู้ในวินาทีนั้นเลยว่าเราทำพลาดไปแล้ว โอกาสที่ซันจะมาคุยกับเราดี ๆ มันคงไม่มีอีก ซันเป็นคนที่อีโก้สูงมาก เค้าไม่เคยขอโทษ เพราะเค้าไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เค้าทำมันผิดเลย...ใช่ มันไม่ผิด เค้าจะมีเหตุผลมารองรับทุกสิ่งที่เค้าทำเสมอ และส่วนใหญ่มันก็เป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นซะด้วย...เรื่องของพลก็เช่นกัน ผมเชื่อเค้านะว่าเค้าแค่ขำ ๆ แต่ที่ผมรับไม่ได้คือ เค้าไม่แคร์กับคำขอร้องของผม และไม่แสดงท่าทางหรือมีคำพูดเหนี่ยวรั้งเมื่อผมจะไป...
...หยุดคิดเถอะ...มันผ่านไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้หรอก...จบกันจริง ๆ ซะที...ซานตาคลอสคงให้ของขวัญกับเด็กที่แขวนถุงเท้าไว้ปลายเตียงเท่านั้น...เราโตเกินกว่าที่จะร้องไห้ขอซานตาคลอสนำคนที่เรารักที่สุดกลับมาในคืนคริสต์มาส...มันมีแต่ในเพลง หรือในนิทานเท่านั้นแหละ...นอนได้แล้ว ถึงแม้พรุ่งนี้จะไม่ต้องทำงาน แต่ถ้ายังขืนยืนตรงนี้ต่อไป เราก็ต้องคิดถึงแต่เรื่องเดิม ๆ ไม่จบไม่สิ้น...กลับเข้าไปข่มตานอนในห้องดีกว่า รู้เลยว่าคืนนี้กว่าจะหลับคงต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง...คืนนี้ไม่ใช่คืนแรกหรอก...ชินซะแล้วกับการต้องนอนมองเพดานเงียบ ๆ ในความมืดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว...
...นอนไปได้ซักพักผมก็ต้องลุกจากเตียงปาดน้ำตาทิ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เป็นเรื่องปกติที่ยามดึกแบบนี้เพื่อนร่วมอพาร์ทเม้นท์ข้างห้องของผมเมาแล้วเคาะผิดห้อง…ผมมองที่ตาแมวก็ไม่มีคนยืนหน้าประตู สงสัยจะเดินกลับห้องแล้วมั้ง...ผมหันหลังกลับไปนอนต่อ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง...ผีเหรอ...อยู่มาสามปี ถ้าจะหลอกคงหลอกตั้งแต่วันแรกแล้ว...ซันเหรอ...เพ้อเจ้อ...ถ้าเค้ารู้จักห้องเรา เค้ามาตั้งนานแล้ว...หรือว่าโจรวะ แบบในข่าวที่แกล้งเคาะประตู ถ้าไม่มีคนตอบรับ มันจะงัดห้องเข้ามา...หรือไม่ก็พอคนในห้องเปิดประตู โจรก็จะปล้นแบบจู่โจม...แต่ตัวเราก็ไม่ใช่เล็ก ๆ คงพอจะมีแรงสู้น่า...ด้วยความอยากรู้ผมคล้องโซ่ประตู แล้วเปิดแง้มดูข้างนอก...ไม่มีคน แต่มีกล่องของขวัญกล่องเล็ก ๆ วางที่หน้าห้อง...หรือว่าจะเป็นระเบิด...แต่มันมีการ์ดห้อยไว้ด้วยนี่นา...ผมเอาไม้กวาดเขี่ยให้กล่องนั่นเข้ามาใกล้ ๆ แล้วเปิดการ์ดอ่าน...For My Dear ในการ์ดเขียนแค่นี้ แต่ผมจำลายมือคุ้นตานี้ได้ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...
“...Merry Christmas my dear...”  ซันที่แอบอยู่เดินเข้ามาพูดตรงหน้า ขณะที่ผมกำลังอึ้งอยู่กับของขวัญกล่องนั้น
“...รู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่...”  ผมถามด้วยความประหลาดใจ
“...เรามีวิธีละกัน...ขอเข้าไปนั่งกินน้ำซักแก้วได้มั้ย...กว่าจะขอยามขึ้นมาบนนี้ได้ เราต้องพูดอ้อนวอนจนคอแห้งไปหมดแล้ว...”
“...ห้องรกหน่อยนะ...”  ผมตัดสินใจเบี่ยงตัวให้ซันเข้ามาในห้อง
“...ไม่เห็นรกเลย...น่ารักดี...จัดเหมือนห้องที่เราเคยอยู่ด้วยกันเลยนะ...”
“...อ่ะ น้ำ...พื้นที่สี่เหลี่ยมแคบ ๆ มันจะแต่งได้ซักกี่แบบเชียว...”  ผมวางยื่นแก้วน้ำให้ก่อนแก้ตัว ทั้ง ๆ ที่ผมตั้งใจจัดห้องให้เหมือนเดิมทุกอย่าง จะได้ให้ความรู้สึกเหมือนวันเก่า ซึ่งมันไม่ดีเลย เพราะนั่นยิ่งทำให้ผมสลัดภาพความหลังไมได้ซักที
“... อยู่คนเดียวเหรอ...”  ซันถามพลางมองไปรอบ ๆ
“...อืม...” 
“...เอ่อ...เดียร์...แกะของขวัญดูสิ เราว่าเดียร์น่าจะชอบนะ...”  ซันหาเรื่องคุย
“...เนื่องในโอกาสอะไร...”  ผมถาม
“...วันคริสต์มาส หรือวันปีใหม่ก็ได้...”
“...เอาให้แน่ ๆ หน่อย ถ้าไม่ตั้งใจจะให้ก็เอากลับไปเลย มันเป็นของเหลือที่ใครไม่เอาหรือเปล่า...กระดาษห่อเชยมาก ดูเหมือนจะเก่าเก็บด้วย...”  ผมพลิกกล่องของขวัญดูอย่างพิจารณา และพูดยั่วให้เค้าโมโหแล้วเอาของคืนไป ผมไม่อยากได้ของของซันไว้ทิ่มแทงใจทีหลัง
“...อืม...มันเก่าแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะไม่มีใครเอานะ...เราเก็บไว้ให้เดียร์...เก็บไว้กับตัวตลอดสามปี เผื่อว่าซักวันจะได้เจอเดียร์...จะได้เอามาให้และขอโทษกับสิ่งที่ทำไป...เดียร์ลองแกะดูหน่อยสิ ถ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไปได้เลย...”  ซันพูดเสียงเศร้า
“...ได้...ถ้าไม่ชอบเราโยนทิ้งจริง ๆ นะ...”  ผมทำหน้าจริงจัง
*
*
...ซันมองผมแกะกล่องของขวัญอย่างลุ้น ๆ ภาพผู้ชายขี้เก๊กเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้กลายเป็นผู้ชายธรรมดาที่ยังคงความหล่อไว้ได้ไม่เปลี่ยน กาลเวลาทำอะไรซันไม่ได้จริง ๆ...ขณะที่ตาผมมองหน้าซันเพื่อให้จดจำภาพนี้ไว้ มือก็ค่อย ๆ แกะกระดาษอย่างทะนุถนอมราวกับกลัวกระดาษมันจะเจ็บ...
“...เดียร์ไม่ชอบเหรอ...”  ซันถามเสียงเศร้าเมื่อผมปิดกล่องหลังจากดูของข้างในแล้วยื่นให้เค้า
“...ใส่ให้ด้วยสิ...”  ผมยิ้มให้
“...โห...เล่นเราใจแป้วเลยนะ...”  ซันรับกล่องนั้นไว้แล้วยิ้มกว้าง ส่วนผมก็หันหลังให้ซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่ให้ซันเห็น
“...เราว่ามันแพงไปนะ...” 
“...ตอนที่ซื้อราคายังไม่แพงเหมือนตอนนี้...”
*
*
...ผมเดินไปยืนหน้ากระจกเพื่อจะได้เห็นของขวัญที่ซันให้ชัด ๆ...ซันเดินตามมาเพื่อสวมสร้อยเส้นนั้นให้...มันเป็นสร้อยคอทองคำเส้นจิ๋วมีลูกเล่นน่ารัก และที่ผมชอบที่สุดคือจี้รูปพระอาทิตย์ดวงเล็ก ๆ...ซันยืนซ้อนหลังผม ค่อย ๆ สวมสร้อยเส้นนั้นให้...ความโกรธ ความน้อยใจทั้งหลายหายไปตั้งแต่ได้ยินคำขอโทษที่ออกจากปากซันแล้ว...
“...ขอบคุณนะ...”  ผมพูดกับซันผ่านกระจกตรงหน้า
“...ชอบมั้ย...”  ซันละมือจากสร้อยที่สวมเสร็จแล้วเป็นโอบเอวผมหลวม ๆ
“...ถ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไปแล้วสิ...”  ผมกวน
“...ห้ามถอดนะ จะได้เหมือนว่ามีเราอยู่ด้วยตลอดเวลา...” ซันพูดข้างหูก่อนจะหอมแก้มผมเบา ๆ
“...เราไม่มีอะไรจะให้ซันเลยอ่ะ...”  ผมพูดแก้เขิน
“...มีสิ...แต่ไม่รู้เดียร์จะให้เราได้หรือเปล่า...”
“...ซันอยากได้อะไรล่ะ...ถ้าให้ได้เราก็จะให้...”
“...ให้อภัยเราได้มั้ย...” ซันพูดสวนกลับมาทันที
“...เราให้อภัยซันตั้งแต่ตอนที่ซันทักเราแล้ว...เหมือนตอนที่ซันได้หัวใจเราไปตั้งแต่คำแรกที่ทักเมื่อสามปีที่แล้วนั่นแหละ...”  ผมพูดเขิน ๆ
“...จริงดิ...ทำไมหายโกรธง่ายอย่างนั้นล่ะ...”  ซันยิ้มอย่างดีใจ
“...เราเคยคิดว่าถ้าเราเจอกันโดยบังเอิญ ซันไม่มีทางเดินเข้ามาหาเราก่อนแน่นอน...แต่นี่มันผิดคาดมาก นอกจากซันจะเดินมาทักเราแล้ว ยังชวนไปกินข้าว และยังขอโทษเราอีก...”
“...เมื่อก่อนเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ...”
“...ไม่หรอก ตอนนั้นเราต่างคนต่างยังเด็กด้วยมั้ง ก็เลยทำอะไรไปตามอารมณ์ และไม่มีเหตุผล...”
“...ตั้งแต่ตอนกินข้าว...เดียร์ยังไม่ตอบเราเลยนะ ว่าตอนนี้มีแฟนหรือยัง...”  ซันจับไหล่ผมให้หันมามองหน้าเค้าตรง ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“...ไม่มี...ตั้งแต่เรียนจบ เราก็ไม่มีใครอีกเลย...”  ผมตอบทันที
*
*
...เรานั่งคุยกันดี ๆ เหมือนกับว่าเมื่อสามปีที่แล้วเราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน...ซันเริ่มทำงานบริษัทเกี่ยวกับเหล้า ทำให้ต้องคอยเทคแคร์ลูกค้าตามเธคผับหลายที่ แรก ๆ ก็สนุกดี ได้ทำงานไปด้วย เที่ยวไปด้วย แต่สังคมคนทำงานกลางคืนมันแรงเกินกว่าที่คนนิ่ง ๆ เฉย ๆ อย่างซันจะตามทัน...เค้าสารภาพว่าเค้าแทบไม่เคยเจอคนที่คิดจะจริงจังกับเค้าเลย ผ่านมาก็ผ่านไป ความทะนงว่าตัวเองมีดีทุกอย่างค่อย ๆ โดนทำลายลงไปทีละนิดจนเค้าแทบไม่เหลือความมั่นใจในตัวเอง...ช่วงนั้นซันเริ่มปล่อยตัวจนอ้วนฉุ โทรม ไม่ห่วงหล่อ ไม่มีมาดเก๊ก...คนที่เคยอีโก้สูง กลับต้องหมดความศรัทธาในตัวเอง แต่ซันก็กลับตัวได้ทันก่อนที่จะแย่ไปกว่านี้...เค้าเปลี่ยนงานมาทำออฟฟิศธรรมดา กลับมาดูแลตัวเองเหมือนเดิม...
“...เราไม่อยากรู้เรื่องของพลหรอกนะ แต่มีเรื่องเดียวที่เรายังคาใจอยู่...”  ผมถามทำลายความเงียบเมื่อซันหยุดพูดแล้วได้แต่มองหน้าผมอย่างเดียว
“...ทำไมเราถึงไม่สนใจตอนที่เดียร์เก็บของออกไปจากห้องใช่มั้ย...”  ซันเดาถูก
“...ใช่...”
“...เราไม่คิดว่าเดียร์จะไปจริง ๆ หรือถ้าไปแล้วอีกวันสองวันก็ต้องกลับมา...”
“...แต่เราก็ไม่กลับ...”  ผมต่อให้
“...ใช่...ไม่เคยมีใครเดินหนีเราไปอย่างเดียร์...”
“...ภูมิใจจริง ๆ ได้เป็นคนแรก...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...ตอนนั้นเราง้อใครไม่เป็น...เวลาเจอเดียร์ที่มหา’ลัย เราอยากจะเข้าไปคุยนะ แต่ก็กลัวหน้าแตก กลัวเดียร์ไม่คุยด้วย...รู้มั้ย ที่เราไปทำงานกลางคืน ส่วนหนึ่งก็เพราะหวังว่าจะได้เจอเดียร์อีกครั้ง...”
“...ที่ผ่านมา เรางานยุ่งมาก ไม่ได้เที่ยวกลางคืนเลย...”  ผมพูดพลางปิดปากหาว
“...อืม...ดึกมากแล้ว...เรากลับก่อนดีกว่า...”  ซันยกนาฬิกาขึ้นดูเวลา
“...เดี๋ยว...ซันรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่...ซอยนี้มันลึก แล้วก็มีอพาร์ทเม้นท์เยอะด้วย...”
“...ง่ายนิดเดียว เราก็จำทะเบียนรถแท็กซี่ที่เดียร์นั่ง จำว่าเค้าฟังวิทยุคลื่นอะไร แล้วเราก็โทรไปแจ้งของหาย ลุงแท็กซี่ก็โทรกลับมารายงาน เราก็เลยได้มีโอกาสคุยกับลุงเค้า ถามเค้าว่ามาส่งเดียร์ที่ไหน...”
“...รู้มั้ย ตอนที่ซันเดินลงจากรถ เราคิดว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน...”
“...เหมือนกัน...หลังกินข้าว เรารู้ว่าถ้าเราพลาดโอกาสนี้ เราก็คงจะไม่ได้เจอเดียร์อีก เราก็เลยต้องหาทางทำทุกทางให้ได้รู้ว่าเดียร์อยู่ที่ไหน...”  ซันพูดพลางยิ้มแบบที่เคยทำให้ผมอ่อนระทวยไปทั้งตัว
“...อืม...ดึกแล้ว ซันกลับบ้านดี ๆ นะ...”  ผมตัดบท เพราะกลัวใจตัวเอง
“...อยากให้เรากลับจริง ๆ เหรอ...”  ซันมองอย่างมีความหมาย
*
*
...ไม่ได้เจอกันมากว่าสามปี...เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกเยอะ...เพียงแต่ตอนนี้ เราไม่ได้บอกเล่ากันด้วยภาษาพูด เพราะความรักความคิดถึงมันสามารถบอกกันได้ด้วยภาษากาย...ผมตกอยู่ในภวังค์ทุกครั้งที่มองตาซันเวลาเค้าแสดงออกถึงความต้องการบอกรัก...คืนนี้ก็เช่นกัน ผมรู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่น้ำอุ่น ๆ จากฝักบัวกระทบหลังเปลือย...เสื้อผ้าชุดนอนของผมถูกถอดออกจากร่างกายเมื่อไหร่ไม่รู้ ชุดพนักงานออฟฟิศของซันก็เช่นกัน...ตอนนี้เราทั้งคู่เปลือยเปล่าด้วยกันใต้ฝักบัว...มือของเราช่วยกันลูบไล้ฟองสบู่เนื้อนุ่มจนทั่ว ห้องน้ำที่ปกติดูกว้างขวาง แต่เราสองคนกลับยืนเบียดกันจนผมรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่คุ้นเคยแนบอยู่ข้างสะโพก...
...เมื่อซันพร้อม และอวัยวะส่วนนั้นเรียกร้องให้ผมต้องใช้มือไปสัมผัสทักทายจนเจ้าของหายใจแรงขึ้นขนาดนั้น เราจึงรีบอาบน้ำและเช็ดตัว ก่อนจะเดินเปลือยกายไปบอกรักเต็มรูปแบบที่เตียงของผม...แอร์ที่เปิดไว้บวกกับอากาศเย็นในช่วงคริสต์มาสมันไม่ได้ทำให้รู้สึกหนาวเลย และทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งจะอาบน้ำกัน แต่ตอนนี้เราเริ่มมีเหงื่อซึม เสียงแอร์ครางเบา ๆ แข่งกับเสียงลมหายใจหอบถี่เหมือนคนออกกำลังกายแข่งกัน...จริง ๆ แล้วเราไม่ได้แข่งกัน แต่เราช่วยพาไปถึงเส้นชัยพร้อมกันต่างหาก...
...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ผมเกือบต้องหลับทั้งน้ำตา...แต่ตอนนี้ ผมกำลังยิ้มทั้งน้ำตา...และความรู้สึกเสียใจเจ็บจนแทบกระอักเมื่อสามปีก่อน ตอนนี้กลายเป็นแทบจะสำลักความสุขกับภาษากายบอกรักที่ซันป้อนให้อย่างมีชั้นเชิง...ความรักครั้งใหม่ กับคนเก่ากำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง...ถึงจะบอกคนอื่นว่าไม่เชื่อเรื่องซานตาคลอส แต่ผมก็เหลือบมองและยิ้มให้กับถุงเท้าเล็ก ๆ ที่แขวนไว้ปลายเตียงก่อนนอน...แขวนมาสามปี ซานตาคลอสคงเห็นว่าถึงเวลาแล้วที่จะนำคนที่ผมรักที่สุดกลับมาในคืนนี้...

The End

*****************************************************************************************************

...ขอบคุณสำหรับคำติชม ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นท์...มาลงตอนจบช้ากว่าที่ตั้งใจไว้ เริ่มจากป่วย มีเรื่องเครียด และคิวแน่นในช่วงนี้...แต่ยังไงก็ต้องมาลงตอนจบให้ทันวันคริสต์มาส...เพื่อเป็นของขวัญในเทศกาลแห่งความสุขนี้
...Merry Christmas นะครับ...
...เป้...

[aekporamai2]

บรรยายได้ประทับใจ..คำพูดและอารมณ์เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก...ไม่ค้างคา....ชอบมากครับ
ขอบคุณมากครับคุณเป้..

[Little Devil]

สุดท้ายก็เข้าใจกัน 
Merry Christmas ....รักษาสุภาพด้วยนะน้องเป้
+1

[wan]

+1 ให้น้องเป้ สุขภาพแข็งแรง ลุยกับชีวิตด้วยความสุข
เมื่อทิฐิของแต่ละคนลดระดับลง มุมมอง ความคิดก็เปลี่ยน
ฝากให้คู่รักทุกคู่ เป็นแบบนี้นะครับ รักทุกคน ที่ยังต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกกลมแต่เบี้ยวใบนี้
Merry Christmas  ทุกคนนะครับ 

[roseen]

จบแบบมีความสุขไปอีกเรื่องนึง :L1:เป็นกำลังใจให้นะครับ

[takara]

ดีจัยจัง ที่ได้รักกลับมา

[mascot]

ขอบคุณสำหรับของขวัญวันChristmasนะคุณเป้
And
merry christmas

[BeeRY]

รักครั้งใหม่กับคนรักเก่า มันเวิร์กจริง
ในที่สุดก็มีความสุข เย่ๆๆ สมกับเป็นวันแห่งความสุขจริงๆ
+1 ขอบคุณค่ะพี่เป้  Merry X' mas นะคะ

[winndy]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ ในช่วง christmas นี้ค่ะ

[spok1234]

จบ ได้ Happy มาก ๆ

ดี ใจ ด้วย ครับบบ

[IZE]

จบจริงๆแล้ว  หายค้างคาแล้ว อิอิ

[seaz]

โอ๊ยๆ...แบบนี้หาได้ที่ไหนอีกสักคนไหมเนี่ย?
อยากได้มากๆ

[DEMON3132]

เป็นเรื่องที่น่ารักจริง ๆ เศร้า ซึ้ง หวาน และสุขใจ
ขอบคุณคนแต่งมากมายสำหรับเรื่องราวที่ทำให้
มีความสุขในวันคริสต์มาส ขอให้มีความสุขเช่นกัน
 

[kitty]

 

[sukie_moo]

็Happy Ending เนาะ ดีจังที่เปิดใจพูดกัน

สุขสันต์วันศริสต์มาส ค่าาาาาาาาาาาาา