หัวข้อ: ...(เรื่องสั้นเฉพาะกิจ)...All I want for Christmas is you (The End) / Page 7 / Up 25/12/2010

[myall]

อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่ถึงอย่างนั้นไม่เห็นซันจะว่าอะไรเลยอ่ะ
ตกลงหลังจากนั้นซันกับพลเป็นอะไรยังไงต่อ
รอตอนต่อนะคะพี่เป้

[Wordslinger]

อึ้งค่ะ

สรุปว่า คำพูดของซันที่ว่าให้เดียร์เชื่อใจก็เป็นเพียงแค่ลมปากใช่ไหม เชอะ น่าเกลียดว่ะ ไอ้ซัน ไม่เห็นแกจะทำอะไรที่ให้เดียร์ "เชื่อใจ" ได้เลยว่ะ เดียร์ก็ลืมมันไปให้ได้นะคะ อย่าเสียใจเลย รักพ่อ รักแม่ อยู่คนเดียวก็ไม่เป็นไร เศร้านิดเศร้าหน่อย ผ่านไปสิบปียี่สิบปีเดี๋ยวก็เลิกรักมันเอง (แอร๊ยยยยส์ อินสุดๆ  อยากรู้เรื่องอ่าค่ะ สรุปแล้วไอ้ซันมันไปทำอะไรที่ไหน อะไรยังไง แล้วไอ้นังพลอีกคน สรุปแล้ว คบกัน??? หรือวางแผนอะไรกันไว้ เหมือนทำไปแบบไม่มีเหตุผลอ่ะ คือ...ยังไงดี เหมือนซันตั้งใจจะไปคบกับพลอยู่แล้วอ่ะ แล้วก็เอาคำพูดที่ว่า "เชื่อใจซันนะ" มาอ้าง เชอะ เกลียดที่สุดกับไอ้พวกที่เอาความรู้สึกของคนที่ตัวเองรักมาล้อเล่นเนี่ย ไอ้ซัน อะไร...ก็ไม่สามารถลบล้างปาบที่นายทำไว้ได้หรอกค่ะ)

จบข่าว

ขอบคุณคุณเป้มากๆนะคะ อยากให้มาต่อจังเลยง่ะ แต่ไม่เอาหวานๆกับไอ้ซันนะคะ เอาหวานๆกับคนอื่น ถ้าหวาน ก็จะกลายเป็นหวานอมเปรี้ยวไปแน่นอน คนอย่างซัน มันหวานไม่ขึ้นอ่ะค่ะ

ปล. ชอบตัวละครอย่างเดียร์มากๆ เหมือนกับกำลังอ่านเรื่องของน้องเอ้

[fuku]

ยังตะหงิดๆ กับซันตลอดเวลา
ไม่เข้าใจตาคนนี้ เพราะตลอดเรื่องสั้นไม่มีส่วนของซันเลย

ช่วยมาต่อทีเถอะ
ที่เดียร์งอนและทิฐิพอเข้าใจ แต่ซันไม่น่ามีเหตุผลที่จะต้องทิฐิ
จะบอกว่าเดียร์ไม่เชื่อใจแล้วน้อยใจมันก็เป็นการแถกรุ่นเมพเกินไป
ดูยังไงก็หาเรื่องนอกใจมากกว่า

ช่วยมาเขียนต่อให้เข้าใจซันด้วยนะคะ
จะได้สรุปผลต่อว่าจะด่าหรือจะเห็นใจดี

(ตอนนี้ด่าซันอย่างสะใจ)

[ordkrub]

อ่านแล้วเขาใจเลยครับ ทิฐิมันเป็นตัวทำลายทุกสิ่ง แต่....นะ ก็อดไม่ได้ที่จะอยากอ่านเรื่องที่Happy Ending ถ้าจะกรุณาก็ช่วยมาต่อด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

[konnarak]

ไม่จิง  ไม่น่ะ  ไม่จบ เเบบนี้นะ  ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดด


อยากกินของหวาน



 

[กุหลาบเดียวดาย]

ย้อนกลับมาอ่านอีกรอบ อ้าวจบแล้ว
ก็เดียร์ ไปกับใครซันไม่รู้จัก กลับมาเช้ามืดเลย
สามปีแล้วกลับมาเคลียร์กันเถ๊อะ

[Ak@tsuKII]

คิดอีกมุม(เข้าข้างไอ้ซัน)

เราว่าวันนั้นวันที่เดียร์ขอให้ไอ้ซันมันเลิกยุ่งกับแรดพล หลังจากที่มันนอน(ไม่หลับ )คงคิดและตกผลึหทางความคิดดีแล้วมันที่ออกไปหาแรดพลตอนตีหนึ่ง น่าจะไปเคลียร์กับแรดพลมากกว่าว่ามันรักเดียร์และขอให้แรดพลตัดใจจากมันและเป็นเพียงเพื่อนกันก็พอ

แต่ไอ้ซันมันเป็นพวกปากหนัก กลัวเสียฟอร์ม กลัวดอกพิกุลจะร่วง ถ้าจะต้องง้อเดียร์(ทั้งที่มันผิดเต็มประตู ) ก็เลยปล่อยให้ทุกอย่างอึมครึม เย็นชา จนถึงจุดแตกหักที่ไปงานเลี้ยง ไม่รู้ว่าไอ้ซันมันชวนหรือแค่เจอกันโดยบังเอิญ แต่นั่นก็เหมือนตบหน้าเดียร์ฉาดใหญ่  ดูจากท่าทีแรดพลที่เหมือนอยากจะเข้ามาเคลียร์กับเดียร์ก็คงจะมาแก้ตัวให้ซันและบอกว่าคบกันเป็นเพื่อนเท่านั้นก็ซันไม่เล่นด้วย(ถ้าเล่นด้วยก็จะแย่งแฟนเค้าสินะหล่อน เลวจริง ๆ )

พอเดียร์ออกปากว่าจะย้ายออก ด้วยความปากดีของไอ้ซันเอง(ปากไม่ตรงกับใจ ตัวเสียฟอร์ม) กร๊ากกกกกกก สะใจมากตอนเดียร์เก็บของออกมาในตอนนั้น อึ้งแดกพะย่ะค่ะ กรากกกกกกกกกกกก สม !

ที่เจอกันโดยบังเอิญทุก ๆ ที่ในมหาลัย ก็เพราะความตั้งใจของไอ้ซันนั้นแหละ อยากง้อเค้าอยากคืนดีกับเค้า แล้วไง มัวแต่เก๊ก กลัวเสียหน้า เดียร์ก็ทำเหมือนกันเป็นตัวเชื้อโรค555 เมินหนึทุกทีที่เข้าใกล้ โคตรได้ใจเลย555

จนวันสุดท้าย(โอกาสสุดท้าย) ที่คงอยากจะง้อเดียร์ แต่สุดท้าย ฟางเส้นสุดท้ายก็ขาด

จะโทษใครละซันเอ๊ยยยยยยย นอกจากเอ็ง มันไม่ควรที่จะเข้าไปยุ่งกับแรดพลตั้งแต่แรก แล้วปัญหาที่เอ็งก่อ เอ็งก็ยังทิฐิ ทั้งที่ตัวเองผิดเต็ม ๆ  สมน้ำหน้าเอ็งมาก ๆ เลย  สุดท้ายก็เป็นตัวเองที่ทำให้เสียคนรักไป ไม่ใช่ไม่มีโอกาสแก้ตัว มีตั้งหลายครั้ง แต่ไม่ทำเพราะ ทิฐิ  เป็นไง  อย่างต่ำ ๆ สามปีที่จากกัน กรากกกกกกกกกกกกกกกกกก สมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


คนอื่นอยากได้ของหวาน แต่เรายังอยากได้ มาม่าอยู่เลย 555 อ่านแล้วสะใจดี สมน้ำหน้าไอ้ซัน ถ้ามันจะขอคืนดีกับเดียร์ก็ขอให้มันยากๆๆ หน่อยนะ 

[Ak@tsuKII]

ปล. ชอบตัวละครอย่างเดียร์มากๆ เหมือนกับกำลังอ่านเรื่องของน้องเอ้
>>> เห็นด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้ฟีลเดียวกันเลย เหมือนตอนเอ้เลิกกับวุธ 
ชอบมากสะใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆถึงจะเจ็บแต่สะใจดี ฮ่าๆๆ 

[roseen]

ถึงจะไม่สมหวัง แต่ก็ยังดีที่รักตัวเอง
ส่วนไอ้ซันปล่อยมันไปนะดีแล้ววันนี้มันทำได้แล้วข้างหน้าอีกละไม่อยากจะคิดว่าเดียร์ต้องคิดมากอีกแค่ไหนกับการกระทำของมัน ให้มันไปได้ดีกับคนแบบไอ้พลเหอะเหมาะสมกันดีคนนึงร่านเอาไม่เลือกว่าของๆใครอีกคนก็สมสู่ไม่เลือกเหมือนกันว่าตัวเองมีแฟนอยู่แล้ว  เลวเจอเลว หวังว่ามันคงอยู่สุขสบายดีกันทั้งคู่อ่ะนะ

[jeaby@_@]

ของหวานมาด่วนเลยนะพี่เป้

[Prince-Faluke]

กระชับสุดๆจนเหมือนไม่จบเลยครับ

ไหนๆก็ตั้งชื่อเรื่องแล้ว  อย่าให้มันเป็นหมันเลยครับ

แต่งต่อเลยดีกว่า

[meiji]

อยากกินของหวานแล้วพี่ ไม่ไหวมาม่าไม่ไหวจริงๆ
จุกไปหมดเลย

จะรอนะคะ

[BeeRY]

มันเป็น TBC แล้ว แสดงว่ายังมีโอกาสคืนดีกันใช่มั้ยเนี่ย
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ทั้งๆที่ก็รักกัน แต่ทำไม...ฮืออออ
เพราะงั้นเอาแบบแฮปปี้บ้างไรบ้าง ต้อนรัยคริสต์มาสนะคะพี่เป้
คนโสดจะได้ไม่ต้องเศร้าไปยิ่งกว่าเดิม

[Loidelohm]

ของที่เราตั้งใจทิ้งแล้ว ถึงจะยังรักสุดหัวใจ ผมเองไม่เคยทำใจได้เลยที่จะกลับไปคืนดี
ด้วยเราคิดว่า มันไปอยู่กับคนอื่น รื่นเริงบันเทิงใจ และมั่วยังไง เรารู้นิ ว่ามันไปถึงใหน
ไม่มีทางที่เราจะคืนดี เหมือนเดียร์นี่แหล่ะ เราช้ำ เรารัก แต่จะให้กลับไปคืนดี ไม่มีวัน
แอบคิดว่า เดียร์คือเป้ อ่ะครับ
ถึงเราจะไม่หาใหม่ เราก็จะไม่มีใคร เพราะรักเค้าอยู่ แต่จะให้คืนดี ไม่มีวัน เนอะ

[SE_Lifestyle]

เนื้อเรื่อง เข้มข้น สมเป็นพี่เป้จริงๆ
ไม่ชอบซันเลยเหอะ เอาจริงๆ  หมั่นไส้คน

มารอของหวาน ด้วยคน   

[mascot]

ต่อเถอะคุณเป้
ซันน่าจะมีอะไรมากกว่านี้
นี่ก็น้ำตาท่วมจอแล้ว ขอหนมหวานด้วยคน

[@StaR@]

ตามเข้ามาอ่านด้วยคน
เนื้อเรื่องกระชับดี แถมมีมาม่ามาให้ชิมด้วย
อ่านตอนแรกก็ยิ้มดี มาตอนที่สองกับสามนี้
อยากจะกรี๊ดดังๆ หมั่นไส้ซันมากมายอยากตบสุดๆ
พอๆกับพลเลย อ่านไปคิดไปมันก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าซัน
มีแฟนแล้วๆจะมายุ่งด้วยทำไม อยากเขวี้ยงออกโลกจริงๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีมาให้อ่านค่ะ
 

[NUTSANAN]

ต่อด่วนค่ะ
ค้างคาใจเป็นที่สุดด
เส้าเกินไป
แงแงแงแง

[กุหลาบเดียวดาย]

มารอ All I want for Christmas is you.

[โน๊อา]

เครียด เครียด

[O_o]

Waiting for the continue ka

[aekporamai2]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย........
จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง.......
ยังไม่จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ....
เป็นไปไม่ได้.....................
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง.....
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย........
คุณเป้................โกหกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...ตกนรกนะคร้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ......
รับไม่ได้..........................มันคาใจ.................รับไม่ได้...
มาต่อด่วนๆๆนะครับ

[pigg]

เห็นชื่อคนเขียนปั๊บก็รีบกดเข้ามาอ่านแทบไม่ทัน : )
อย่าเพิ่งจบเลยนะคะ ต่ออีกยาวๆได้ยิ่งดี

ภาษายังอ่านง่ายและเนื้อเรื่องยังสนุกไม่เปลี่ยนเลย 

[bbyuqin]

ซดมาม่าซะน้ำตาไหลพราก...

TBC งั้นก็รอตอนต่อไปจ้า...

ปล. All i want for Christmas is you เป็นเพลงโปรด เราด้วย อิอิ

[JaJa89]

หนูมารอของหวานน 
แต่ทำไงดี อยากกินจานหลัก แบบยาวๆง่ะ 

[RemySexyCool]

All I want for Christmas is you
...สามปีที่ผ่านมา...ผมเดินเล่นคนเดียว กินข้าวคนเดียวมาตลอด ทำงานให้มันยุ่ง ๆ เพื่อจะได้ไม่คิดมาก ทำงานให้ลืมความเหงา ทำงานให้มันเหนื่อย กลับบ้านจะได้นอนหลับโดยที่ไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา...แต่พอเรื่องงานเริ่มเข้าที่ ผมก็ว่างขึ้น พอเลิกงานผมถึงได้มาเดินเล่นฆ่าเวลาในคืนก่อนวันคริสต์มาส...
“...เดียร์...”  ผมหันขวับไปตามเสียงเรียก
“...ซัน...”  ผมพูดชื่อเค้าเบา ๆ หลังจากอึ้งไปซักพักจนเค้าเดินเข้ามาใกล้
“...มาคนเดียวเหรอ...”  
“...อืม...ซันล่ะ...”  ผมมองหาคนที่คิดว่าซันน่าจะพามาเดินเล่นด้วย
“...มาคนเดียวสิ...จะให้มากับใครล่ะ...เออ...แล้วนี่เดียร์กินข้าวหรือยัง...ซันหิวอ่ะ หาอะไรกินกันเถอะ...”  ซันรีบพูดเมื่อผมส่ายหน้าเป็นการตอบคำถาม ก่อนจะเดินนำไปร้านที่ “เรา” สองคนเคยชอบไปกินด้วยกันเมื่อสามปีที่แล้ว
“...เดี๋ยว...”
“...ทำไมอ่ะ เดียร์ไม่อยากกินร้านนี้เหรอ...”  ซันหยุดหน้าร้านแล้วหันมาถามผม
“...เปล่า...เราไม่อยากกินกับซันอ่ะ...ขอโทษนะ เราขอกลับก่อนดีกว่า...”  ผมกลั้นใจพูดออกไป
“...เดียร์ยังโกรธซันอยู่ใช่มั้ย...”
“...เราไม่รู้สึกอะไรกับซันเลยต่างหาก...”  ผมเบือนหน้า แล้วเดินหนีไปอีกทาง
“...ไม่จริงหรอก...ตาของเดียร์มันฟ้อง...”  ซันเดินตามมาพูดใกล้ ๆ
“...ยังหลงตัวเองไม่เลิกเนอะ...”  ผมยิ้มมุมปาก ซันชะงัก เค้าไม่เคยเห็นผมทำท่าอย่างนี้
*
*
...ผมเดินก้าวยาว ๆ มาจนถึงสถานีรถไฟฟ้า หันไปมองเห็นซันล้วงกระเป๋าหาเหรียญเพื่อซื้อบัตร ส่วนของผมเป็นบัตรประเภทรายเดือนอยู่แล้วจึงเดินผ่านเข้าไปอย่างสบาย ตอนหัวค่ำอย่างนี้คนเยอะต้องต่อคิวกันหยอดเงินซื้อตั๋ว ซันคงตามมาไม่ทันหรอก ผมหันไปมองซันด้วยความสะใจ...
....ผมยืนรอรถไฟฟ้าอย่างกระสับกระส่าย ถ้าเดินเร็วกว่านี้อีกนิดก็ทันขบวนเมื่อกี้แล้ว ตอนนี้ต้องรออีกซักพัก กังวลว่าซันอาจจะตามมาทันก็ได้ แต่ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นเค้าเดินขึ้นผิดไปอีกฝั่ง พยายามจะหลบไม่ให้ซันเห็น แต่ไม่ทัน ซันมองมาทางนี้พอดีและหันหลังลงบันไดท่าทางจะต้องวิ่งมาฝั่งที่ผมรอรถแน่ ๆ ทำไงดี ถ้าซันวิ่งเร็ว ๆ คงทันรถไฟฟ้าขบวนใหม่ที่กำลังจอดเทียบพอดี...
...ผมเดินไปขึ้นรถทางหัวขบวน คาดว่าถ้าซันวิ่งข้ามฝั่งมาทัน ก็จะต้องขึ้นที่ท้ายขบวน ไม่น่าจะได้เข้าใกล้ผมอีก...คนในรถแน่นซะจนผมอึดอัด แต่ผมกลับคิดถึงแต่ทำยังไงถ้าซันเดินไล่ทีละตู้จนมาถึงผมได้ เค้าต้องมีวิธีเดินหาผมในรถไฟฟ้าแน่ ๆ...เท่าที่รู้จักกันมา นอกจากที่เค้าจะเป็นคนประเภทหลงตัวเอง เค้ายังเป็นคนที่ถ้าอยากจะทำอะไร เค้าต้องทำให้ได้...
...ในที่สุดผมก็หาวิธีหนีได้...เมื่อรถจอดสถานีต่อมา ผมก็ออกจากรถ เพื่อรอขบวนถัดไป ทีนี้ซันก็จะไม่มีทางได้เจอผมในรถไฟฟ้าขบวนนั้นแล้ว...แต่...เมื่อผู้โดยสารทยอยเดินกันลงบันได รถไฟฟ้าเคลื่อนตัว ผมหันไปทางท้ายขบวน เห็นซันยืนยิ้ม และยักคิ้วกวน ๆ ให้ผมอยู่...ชิบหายแล้ว...นึกว่าจะหนีพ้น...
“...นึกแล้วว่าเดียร์ต้องทำอย่างนี้...”  ซันเดินตรงเข้ามาหา
“...แสนรู้เนอะ...”  ผมกัด
“...ก็เดียร์จะหนีซันทำไมอ่ะ...”
“...ไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุยด้วย...”  ผมพูดตรงข้ามกับใจทุกอย่าง
“...ให้ซันได้อธิบายเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วหน่อยสิ...”
“...ไม่ช้าไปหน่อยเหรอ...”  ผมทำหน้าเบื่อหน่าย
“...โอเค เราขอโทษ เราผิดไปแล้ว ตอนนั้นเรายังเด็ก เราคิดถึงเดียร์ทุกวันเลยรู้มั้ย...”  ซันพูดรัวราวกับว่ากลัวผมจะเดินหนีไปอีก
“...หึ หึ เหรอ...”  ผมหัวเราะในคอ และยิ้มมุมปากให้ก่อนจะหันหน้าหนี ข่มใจไว้ เค้าโกหก อย่าไปเชื่อเค้า แต่ทำไมเราต้องหน้าร้อนผ่าวขนาดนี้ด้วยวะ
“...จริง ๆ นะ เราตามหาเดียร์ทุกทีที่เราชอบไปกัน แต่ก็ไม่เคยเจอเดียร์เลย...”  
“...เราไม่โง่ไปในที่เดิม ๆ ให้มันเจ็บหรอก...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...เราไปหาที่เงียบ ๆ นั่งคุยกันเหอะ...”  ซันอึ้งไปซักพัก ก่อนจะใช้มือแตะข้อศอกผมให้เตรียมก้าวเข้ารถไฟฟ้าขบวนใหม่ที่กำลังจะเข้าเทียบสถานี
*
*
...ช่วงหัวค่ำ สถานีเพลินจิต คนแน่นมาก เราต้องเข้าไปยืนเบียดกัน น้ำหอมกลิ่นคุ้นเคยระเหยออกมาจากตัวซัน ความรู้สึกเดิม ๆ กลับเข้ามาเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน  ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเป่าอยู่ข้างแก้ม จะหันหลังหนีก็คนแน่นจนขยับตัวไม่ได้ ตอนนี้เราต้องหันหน้าชนกัน ผมทำไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าซัน ได้แต่ก้มมองกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา สาบานได้ว่าไม่ได้ตั้งใจจะมองเนื้อเนียน ๆ ที่พ้นรอยแยกของเสื้อตัวนั้นเลยจริง ๆ แต่ซันก็ยังชอบใส่เสื้อเชิ้ตปลดกระดุมลงมาแบบนี้ตั้งแต่เรียน ผมก็ดันชอบมองซะด้วยสิ...
...เมื่อรถไฟฟ้ามาถึงสถานีอโศก มีคนต้องไปต่อรถไฟใต้ดิน เราก็ต้องเบี่ยงตัวหลีกทางให้พวกเค้า ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อซันเอามือมาโอบที่เอวผม มองภายนอกไม่น่าเกลียดนัก เหมือนเพื่อนกำลังดึงเพื่อนไม่ให้ขวางทางคนอื่น แต่พอผมเงยหน้ามองที่ตาของซัน มันทำให้ผมตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง...นานแค่ไหนไม่รู้ที่ผมยืนนิ่งอย่างนี้ รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นว่าคนในรถไฟฟ้ามองมาที่เราสองคนเป็นตาเดียว เมื่อพ้นสถานีอโศก และพร้อมพงษ์ ผู้โดยสารก็เริ่มบางตา ที่ว่างเหลือแยะแยะ แต่ที่คนเค้ามองก็คงเพราะซันยังยืนแนบชิดติดกับตัวผม ภาพผู้ชายหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่งในชุดพนักงานออฟฟิศสองคนยืนตัวติดกันกลางโบกี้รถไฟฟ้าทั้ง ๆ ที่คนไม่เบียดกันอย่างตอนที่ขึ้นเมื่อสองสามสถานีก่อน มันทำให้คนมองอย่างไม่ต้องสงสัยว่าสองคนนี้ไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาแน่นอน...

...ยังไงก็หนีไม่พัน...กินข้าวเสร็จแล้วแยกย้ายกันก็ได้...ไม่งั้นซันคงตามไม่เลิก...ผมคิดวางแผนว่าจะพาซันไปกินข้าวที่ร้านประจำที่คุ้นเคยจะได้รู้ทางหนีทีไล่ เผื่อการคุยกันครั้งแรกในรอบสามปีมันจะจบลงไม่สวย จะได้มีทางชิ่งหนีแบบที่ซันไม่สามารถตามได้...และถึงแม้ว่าผมจะใจอ่อนยวบตั้งแต่เห็นหน้าซันครั้งแรก ให้อภัยเค้าตั้งแต่ที่เค้าเอ่ยปากขอโทษ...แต่ความเจ็บที่มันฝังลึกมาสามปี มันทำให้ผมต้องป้องกันตัวเองไม่ให้เจ็บแบบครั้งที่แล้ว ซึ่งมันเจ็บซะจนไม่กล้ามีใครใหม่ทั้ง ๆ ที่ยังอยู่ในสภาพที่พอจะเป็นที่ถูกใจของใครหลายคน แต่ผมก็ปฏิเสธคนที่เข้ามาทุกคน เพื่อนผมถึงกับงงในการถอดเขี้ยวเล็บก่อนวัยของผม...
“...พักอยู่ในซอยทองหล่อเหรอ...”  ซันเดินตามผมมายืนใกล้ ๆ ประตู
“...เปล่า...จะเข้าไปหาอะไรกินเฉย ๆ...”
“...อืม...ดี...ไม่ได้มาทองหล่อนานแล้ว...กินเสร็จแล้วเรา...”
“...รีบกินจะได้รีบกลับ...”  ผมพูดแทรกก่อนที่ซันจะพูดจบ
“...โอเค...แค่เดียร์ยอมคุย ยอมกินข้าวกับซันก็ดีกว่าที่คาดไว้แล้ว...”
*
*
...เรานั่งแท็กซี่เข้าไปในซอย เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่ผมโทรถามโต๊ะว่างไว้ก่อนจะขึ้นรถเข้าไป ยังมีโต๊ะที่เป็นห้องส่วนตัวเหลืออยู่ ผมก็โอเค ร้านนี้เป็นร้านที่ผมมากับนายญี่ปุ่นบ่อย อาหารอร่อย บรรยากาศดี เป็นส่วนตัว และเป็นทางการ...
“...เดียร์สบายดีมั้ย...”  ซันถามทำลายความเงียบ
“...ก็โอเคอ่ะ...”  ผมตอบสั้น ๆ
“...ทำงานอะไรเหรอ...”
“...ทำออฟฟิศเล็ก ๆ...”
“...เอ่อ...แล้วตอนนี้เดียร์มีแฟนหรือยัง...”  ซันถามไม่เต็มเสียงนัก
“...มันเป็นเรื่องส่วนตัว ซันอย่ารู้เลย...”
“...ก็เรา...”
“...ทำไม...ถ้าเรามีแฟนแล้ว ซันจะได้สนใจเหรอ...ชอบสิ...คนมีแฟนแล้วเนี่ย...”  ผมประชด
“...ไม่ใช่อย่างนั้น...”
“...อ้าว ก็เห็นว่าเมื่อก่อนชอบคนมีแฟนแล้วนี่ ชอบเห็นคนเค้าแตกแยกกัน มีความสุขที่ได้เป็นมือที่สาม...”  ผมกัดอีกเป็นชุด
“...เดียร์เข้าใจผิดนะ...”
“...เราเข้าใจอย่างนี้มาตลอดสามปี...ถ้าวันนี้จะมีคนมาบอกว่าความจริงมันเป็นยังไงเราคงไม่เชื่อหรอก...มันนานเกินไป เราฝังใจว่ามันเป็นอย่างนั้นไปแล้ว...” ผมดักคอ
“...เรากับพลไม่ได้เป็นอะไรกัน และก่อนที่เราจะเลิกติดต่อกับพล เค้ากับแฟนก็ยังคบกันดีนะ...”
“...ไหนบอกว่าเค้าจะเลิกกันไง จะเลิกกันตั้งแต่ก่อนที่ซันจะเข้าไปยุ่งด้วย...สั่งสอนเค้าไม่สำเร็จน่ะสิ...”  ผมยิ้มเยาะ
“...ตอนแรกก็อยากจะสั่งสอนเค้านะ แต่อย่างที่เดียร์บอกนั่นแหละ เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตัดสินว่าสิ่งที่เค้าทำมันผิดหรือถูก...”  ซันพยายามข่มอารมณ์กับท่าทางของผม
“...คิดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่...เมื่อกี้นี้หรือเปล่า...”  ผมกวน
“...เดียร์...”  ซันเรียกชื่อผมเสียงเข้ม
“...ทำไม...”  ผมจ้องหน้าไม่หลบตา
“...เราคุยกันดี ๆ ได้มั้ย...”  ซันพูดพลางมองด้วยสายตาเว้าวอน
“...แล้วเราหยาบคายตรงไหนเหรอ...นี่ก็พูดดี ๆ แล้วนะ...ดีซะจนเราลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้เคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่พูดกับซันอีก...”  ผมทำใจแข็งตอกกลับไปอีกดอก
“...เดียร์คงโมโหหิว...อาหารมาแล้ว เรากินกันก่อนดีกว่า...”  ซันสลดลงนิดนึงก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด
*
*
...ถ้ามองภายนอกซันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ยกเว้นรูปร่างที่กำยำขึ้นตามวัย แต่นิสัยของซันเปลี่ยนไปจนแทบจะเป็นคนละคนกับที่ผมเคยรู้จัก...ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมทำท่าทางหรือพูดจากวนประสาทแบบนี้ ซันคงเดินหนีไปและไม่หันกลับมาสนใจผมอีกแน่นอน...แต่นี่เค้ายังยิ้มได้ ผมยังเพลินได้เหมือนเดิมกับการมองเค้าเคี้ยวชูชิตุ้ย ๆ หน้าแดงด้วยรสเผ็ดร้อนขึ้นจมูกของวาซาบิ...
...ซันทำตัวปกติ แต่ผมกลับรู้สึกอึดอัดกับการที่ต้องปั้นหน้าเรียบเฉย ไม่สนใจกับอาหารที่ซันตักให้ ต้องประหยัดคำพูด ถามคำตอบคำ ทั้งที่ในใจอยากจะถามไถ่ความเป็นไปของซันในระหว่างสามปีที่ผ่านมา...แต่ตรงนี้ซันยังเหมือนเดิม เค้าไม่เคยพูดเรื่องของเค้าก่อน ถ้าไม่ถามเค้าก็ไม่พูด คงเหมือนตอนที่ผมเดินจากมา เค้าก็ไม่พูด ไม่รั้งผมเลย...
“...ให้เราจ่ายเถอะ เราจะใช้บัตรเครดิตสะสมแต้ม...”  ผมใช้ไม้ตาย เพื่อแย่งเป็นคนจ่ายเงินค่าอาหาร
“...งั้นเอาบัตรเดียร์จ่ายไป แต่เดียร์ต้องให้เราเลี้ยงคืนวันหลังนะ...”
“...มันคงไม่มีวันนั้นหรอก...”  ผมพูดเสียงเบา
“...เฮ้อ...เราไม่เคยคิดเลยนะว่าเดียร์จะใจแช็งขนาดนี้อ่ะ...”
“...เราไม่ได้ใจแข็งหรอก แต่ใจมันชา ชาจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว...”
“...โอเค...เราขอโทษที่รบกวนเดียร์ละกัน...กลับกันเถอะ...ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานกันอีก...”
“...พรุ่งนี้เราหยุด...”  ผมเผลอบอกไป มันเป็นคำพูดติดปาก เพราะผมมักจะใช้วันหยุดยาวช่วงคริสต์มาสไว้พูดเล่นให้เพื่อน ๆ อิจฉาเล่น
“...หยุดตั้งแต่พรุ่งนี้เลยเหรอ...”
“...ใช่...แต่เรามีธุระอย่างอื่นทั้งวันแหละ...”  ผมรีบออกตัว
“...อืม...งั้นเราไปล่ะ...โชคดีนะ...”  ซันโบกมือลา
“...เดี๋ยว...ซันจะกลับยังไงอ่ะ...”
“...เป็นห่วงเราด้วยเหรอ...”  ซันหันกลับมายิ้มให้
“...เปล่า...เผื่อจะให้ติดรถแท็กซี่ออกไปปากซอยด้วยกัน...”  ผมพูดเสียงเรียบ ทั้งที่ใจเต้นโครมครามเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น
“...เราจอดรถไว้ที่พารากอน เดี๋ยวขึ้นรถไฟฟ้าไปเอา...”
“...อืม...งั้นเราหย่อนซันไว้ปากซอยละกัน...”  ผมหลบตาซันแล้วโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดี
*
*
...เมื่อซันลงจากรถไป ผมได้แต่มองตามเค้าจนสุดสายตา...เมื่อกี้ยังเข้มแข็งอยู่เลย แต่ตอนนี้ผมต้องเอนตัวเอาหัวพิงกระจกรถ มองเหม่ออย่างไร้จุดหมาย น้ำตาที่แห้งไปแล้วกลับไหลออกมาอย่างง่ายดาย น้ำตาไหลพรากโดยปราศจากเสียงสะอื้นเพียงแค่คิดถึงคำขอโทษ เพียงแค่คิดถึงแววตาอ้อนวอนของคนที่ผมรักที่สุด...
...กลับถึงคอนโดอย่างคนอ่อนแรง...อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ออกมาที่ระเบียง ยืนมองแสงไฟระยิบระยับยามค่ำคืนชองกรุงเทพฯ แสงไฟจากรถยนต์ที่วิ่งขวักไขว่ทั้ง ๆ ที่ดึกแล้ว...ลมหนาวพัดปะทะหน้ามันเย็นซะจนผมต้องกระชับเสื้อคลุม...หนาวกายใส่เสื้อผ้าหนา ๆ ก็อุ่นได้ แต่ตอนนี้ผมหนาวใจมากกว่า หัวใจที่ปิดตายมาตลอดสามปี ตอนนี้มันได้ถูกแง้มออกมาอีกครั้งโดยคนเดิม คนที่ทำให้ผมต้องปิดตายหัวใจดวงนี้ เค้ากำลังจะไขประตูหัวใจของผมด้วยคำว่าขอโทษคำเดียวเท่านั้น...

I don't want a lot for Christmas
This is all I'm asking for
I just want to see my baby
Standing right outside my door
Oh I just want you for my own
More than you could ever know
Make my wish come true
Baby all I want for Christmas is... You
...เสียงเพลงจากข้างห้องดังลอดผ่านระเบียง ฟังเพลินถึงประโยคสุดท้าย ถึงแม้ว่าเราจะไม่ใช่ฝรั่ง และเทศกาลนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเราเลย แต่ก็ถ้าคำอธิษฐานถึงท่านเซนต์นิโคลัสเป็นจริง ผมก็อยากจะขอแค่สิ่งเดียว ขอให้ซานตาคลอสนำคนที่ผมรักที่สุดมายืนตรงหน้าประตูอย่างในเพลง สิ่งเดียวที่ผมต้องการที่สุดในคริสต์มาสนี้ก็มีแค่ซันเท่านั้น...
...แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะวันนี้มันเป็นเพียงความบังเอิญ เราคงไม่ได้เจอกันเพราะผมจะไม่ไปเดินห้างแถวนั้นอีกเลย เราจะเก็บความทรงจำดี ๆ นี้ไว้ตลอดไป อย่างน้อยคำที่เราอยากจะได้ยินที่สุดก็ออกมาจากปากของซันแล้ว คำขอโทษคำเดียว เคยคิดว่าคนอย่างซันไม่มีทางพูดคำนี้ แต่เค้าก็พูดแล้ว...นึกเจ็บใจตัวเอง ทำไมเราถึงไม่ให้อภัยเค้าล่ะ ทิฐิใช่มั้ย ทิฐิที่เคยทำให้ผมกับซันต้องแยกจากกัน...สมน้ำหน้าตัวเองจริง ๆ ร้องไห้ต่อไปเถอะ...จะร้องไห้ หรือร้องเรียกเค้ายังไง ตอนนี้เค้าก็คงไม่กลับมาอีกแล้ว...

To be continued

[/color]


*****************************************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ ทุกคำติชม อยากจะรู้ว่าชาวเล้าชอบกินมาม่าหรือของหวาน ก็เลยลองจัดตอนนี้ให้ รอดูเสียงตอบรับก่อนตัดสินใจว่าจะมีตอนต่อไปหรือเปล่า ไม่กล้าลงหวานมาก กลัวคนอ่านเลี่ยน 555++
...Miss you most และ All I want เป็นเรื่องสั้นเฉพาะกิจในช่วงคริสต์มาสสนอง Need คนเขียนซึ่งอยากลองทำอะไรใหม่ ๆ บ้าง ถึงแม้จะมีกลิ่นเด็กพาณิชย์ กับ We belong together บ้าง แต่ถ้าติดตามกันมา คงรู้ว่ามีอีก 1 แบบที่ผู้เขียนไม่เคยทำในเรื่องที่ผ่านมา ถ้าใครเดาถูก อาจจะมี Chapter 2 เร็ว ๆ นี้ก็ได้...
...เป้...

[N.T.❁]

หวานได้ค่ะพี่เป้ .. มาม่ามากไปผงชูรสก็เยอะนะคะ เด๋วผมร่วง TT

[Killua]

ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ รู้สึกว่าช่วงนี้กินจนเลี่ยน ใกล้ปีใหม่ขอขนมหวานได้ใหมคะ คุณเป้
 

[gateau]

ชอบหวานปะแล่มๆ มากกว่ามาม่าครับคุณเป้

ไม่กล้าเดาครับ แต่อยากให้มี Chapter 2 ต่อมากๆเลย

[JJHJJH]

ร้องไห้ตามเดียร์
มาม่ากินเยอะแล้วค่าพี่เป้ ไม่อยากกินแล้ว