เมื่อกลับมาถึงห้อง แน่นอนว่าหลังจากบวกลบความขี้เกียจแล้วผมก็เหวี่ยงถุงเสื้อผ้าทั้งหมดไปไว้ที่มุมหนึ่ง แต่ก่อนอื่นใด ผมยังไม่โทรศัพท์หรอก แต่ขอเช็คความบ้าของคนบางคนจากอีเมล์ก่อนก็แล้วกัน ผมรอไม่นานสำหรับการล็อคอิน และสิ่งที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอก็ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมา อีเมล์ที่ยังไม่ถูกอ่านมีมากกว่ายี่สิบฉบับนับจากวันที่ผมเหยียบประเทศไทยจนถึงวันนี้ และมัน...ก็มาจากคนๆ เดียวกัน
หัวข้อของมันแลดูรุนแรงขึ้นตามจำนวนวันที่ผมหายออกไปจากสาระบบของโลกใบนี้ มีตั้งแต่
‘hey, it’s me!’
‘hey man.. I send you last 2days but you didn’t even call me yet’
‘Foon! you need to answer me now!!’
‘Damn where r u man?!! Are you still in the world??’
‘you drive me crazy!! answer me right now!!!!!!!!’
‘FOON!!?? Did you die yet? man please answer me!!’
ผมนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว ก็รู้หรอกว่าเจ้าของอีเมลพวกนี้มันเป็นห่วง แต่ผมก็อดตลกในความกังวลจนเกินเหตุของมันไม่ได้ เอาเถอะ ยกผลประโยชน์ให้จำเลยไป ถึงตอนนี้เวลาของกรุงเทพฯ จะสี่ทุ่มกว่าๆ แต่ที่อเมริกาก็เพิ่งจะสิบโมงกว่าเท่านั้นเอง เข็มสั้นของนาฬิกายังไม่แตะเลขสิบสอง แน่นอนว่าคนที่ผมจะโทรหาต้องยังไม่ตื่นแน่ๆ แต่ใครจะสน ผมจะแกล้งมันซะอย่าง
ผมกดเบอร์ที่คุ้นเคย แล้วรออยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ปลายสายจะรู้ตัว กดรับและกรอกเสียงงัวเงียปนหงุดหงิดที่โดนขัดจังหวะเวลานอน
“hello…?”
“ตื่นได้แล้วไอ้อ้วน” ผมพูดไปเป็นภาษาไทย ปลายสายเงียบไปทันที จนผมเผลอเงี่ยหูฟังว่ามันทำอะไรอยู่ เสียงขลุกขลักคล้ายมันร้อนรนอะไรสักอย่าง ก่อนจะถามมาเร็วๆ
“Foon? aren’t you?”
“who the fuck do you think I am?” ผมตอบไปกวนๆ รอดูว่าหมอนั่นจะว่ายังไง ซึ่งผลตอบรับก็ไม่ได้เกินไปกว่าที่ผมคาดเท่าไหร่นัก มันโวยวายเป็นภาษาอังกฤษยาวเหยียด
((จากนี้ไป ขอให้พึงระลึกไว้ว่า บทสนทนาของฝุ่นกับยูลเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด แต่เพื่อความสะดวกของผู้เขียนและผู้อ่าน เราจะเขียนเป็นภาษาไทยทั้งหมดจ้ะ))
“นาย..นาย ไอ้ตัวดี! ทำไมไม่ติดต่อมาเลยวะหา! หายไปไหนมาหนึ่งอาทิตย์ บอกแล้วนี่ว่าถึงไทยแล้วให้โทรหา ทำไมเงียบไป อีเมล์ฉันก็ไม่ได้ตอบ โทรศัพท์ก็ไม่ได้โทร เพิ่งกลับจากดาวอังคารรึไง!!” บ่นครับ บ่นนนนนนนน
“ประมาณนั้น”
มันอาจจะดูแปลกที่ผมยังใจเย็นกับคำบ่นปนด่าของเขา ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะโดนผมด่ากระเจิงไปตั้งแต่คำแรกแล้ว หมอนี่เป็นข้อยกเว้น อ๊ะๆ..ไม่ใช่เพราะรักถึงทนเหมือนในละครนะครับ แต่เพราะเขาเป็นคนเดียวในโลกที่ผมรู้สึกว่าทุกคำพูดเปล่งออกมาด้วยความหวังดี และเป็นห่วงด้วยใจจริง
ครั้งนี้ก็เช่นกัน ถึงมันจะบ่นปนด่าเหมือนผมไปเหยียบเท้าบรรพบุรุษมาตั้งแต่ชาติปางไหน ก็รู้ว่าผิดที่แกล้งแรงขนาดนี้ แต่แหม...นานๆ ทีนี่ครับ ถึงจะได้เห็นยูลบ่นเหมือนหมีกินผึ้งมาทั้งสวนแบบนี้
“อย่ามาย้อนฉันนะ ..นายก็รู้ว่าฉันเป็นห่วง ฉันนึกว่าโดนญาติใช้งานเหมือนซินเดอเรลล่า โทรศัพท์ไม่ให้ใช้ อินเตอร์เน็ตก็ไม่มีซะอีก” เออะ...ดูละครมากไปป่ะ
“แม่ง อยากโกรธก็โกรธไม่ลง ให้ตายเถอะ” มันบ่นกับตัวเองครับ “แล้วนี่เป็นไงบ้าง”
พอบ่นจนหายเซ็งปุ๊บ ผู้ชายนิสัยดีที่สุดในสามโลกเขาก็ถามถึงความเป็นอยู่ผมทันที..นี่แหละ ข้อดีของหมอนี่ ถึงจะขี้บ่นบ้าง แต่ก็หายเร็วและไม่เก็บมาเป็นประเด็นอีก
“ก็สบายดี”
“ขอคำขยายด้วย” น้ำเสียงเขาหงุดหงิดนิดหน่อย ที่ต้องซักเอาคำตอบอีกรอบ ผมหลุดหัวเราะเบาๆ...สำหรับผมแล้ว หมอนี่ตลกเสมอเวลามันโกรธ
“นายอยากรู้เรื่องอะไรล่ะ ประเทศไทย อาหารไทย ผู้หญิง เอ้ย ผู้ชายไทย หรื....”
“บ้านใหม่” ผมยังพูดไม่ทันจบประโยค ไอ้ปลายสายมันก็แทรกขึ้นมาห้วนๆ เสียอย่างนั้น
“ก็..ดี น้าอิ่มก็ยังใจดีเหมือนเดิม” ผมตอบ
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายถึงน้าอิ่ม...ครอบครัวใหม่น่ะ เป็นยังไงบ้าง”
ผมนิ่งไปเล็กน้อย ไม่รู้จะตอบอะไร รู้ว่ายูลหมายถึงใคร แต่ผมก็ยังไม่กล้าเรียกว่าลุงสินกับไอ้ทีมเป็น ครอบครัวใหม่ ได้เต็มปากเต็มคำ จริงอยู่ที่พวกเขาดีกับผมมาก แต่ครอบครัวมันไม่ได้ประกอบไว้แค่คำว่า “ใจดี” หรอก จริงมั้ยครับ
“คนอื่น...ก็ดี”
“เหรอ...ดีกว่าตอนอยู่กับฉันรึเปล่า”
“ยูล...”
“ฝุ่น...” เสียงเรียกชื่อผมดังออกมาจากทางซ้ายมือ เป็นทีมที่เปิดประตูเชื่อมมาเรียกผม แต่เมื่อเขาเห็นว่าผมกำลังติดสายโทรศัพท์อยู่ถึงได้มีสีหน้าเจื่อนๆ พลางบอก “เอ่อ โทรศัพท์อยู่เหรอ โทษที”
“แป๊ปนะยูล..” ผมบอกปลายสาย “มึงมีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า..กูแค่จะมาถามว่า มึงจะไปดูหนังที่ห้องกูมั้ย” มันคงหมายถึงหนังที่ไปถอยมาจากร้านวันนี้ อันที่จริงทีมมันบอกผมว่ามันดูเรื่องนี้ในโรงภาพยนตร์แล้ว แต่ชอบเลยซื้อเก็บเอาไว้
“อืม มึงดูไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูตามไป”
ทีมยิ้มกว้างให้ผมทันที บอกแค่ว่าเดี๋ยวรอ แล้วมันก็หายไปจากห้องผมด้วยความว่องไว
“ยูล..โทษที”
“เมื่อกี้ใครน่ะ” ยูลถามดักขึ้นมาก่อน
“ลูกของลุงสินน่ะ เขามาถามว่าจะไปดูหนังที่ห้องเขาไหม” ผมตอบไปตามความจริง
“เหรอ..งั้นก็ไปดูหนังเถอะ อย่านอนดึกนักล่ะ เป็นเด็กดีด้วยเข้าใจมั้ย”
นี่กูอายุสิบแปดปีนะ ไม่ใช่สิบแปดเดือน
“เออๆ รู้แล้ว” ผมตอบไปแค่นั้นแล้ววางสายไป โทรศัพท์เครื่องใหม่ถูกวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะหนังสือริมกระจกหน้าต่าง ก็รู้แหละครับว่ามันคงไม่มีใครโทรหาหรอก แต่ผมก็ไม่อยากให้มันสั่นหรือมีเสียงรบกวนตอนดูหนัง ก่อนจะเดินไปคว้าเอาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นใส่อยู่บ้านมาเปลี่ยน เพื่อให้นั่งดูหนังอย่างสบายๆ
ผมเคาะประตูเชื่อมระหว่างห้องน้ำกับห้องไอ้ทีมเบาๆ และเปิดเข้าไปโดยไม่ได้รอเสียงตอบรับจากอีกฝ่ายก่อน ทั้งห้องมันปิดไฟเกือบมืด มีแค่จอโทรทัศน์และโคมไฟที่โต๊ะเท่านั้นที่ถูกเปิดเอาไว้ ห้องของมันเท่าที่ผมสังเกตได้ในความมืด เหมือนห้องผมแทบทุกประการ แค่มันกลับจากซ้ายเป็นขวาเท่านั้นเอง
“ทำไมมาเร็ว” อยู่ๆ เสียงทุ้มๆ ของไอ้ทีมก็ดังขึ้นใกล้ๆ จนผมสะดุ้งเฮือก สะบัดหน้ากลับไปมองมันด้วยความตกใจ
ท่าทางมันคงเพิ่งเดินตามผมออกจากห้องน้ำมาเมื่อกี้นี้เอง เพราะไอ้ห่านป่ายังตัวเปียกอยู่ติดหน่อย มีแค่เส้นผมสีดำยาวที่ลู่ลงกับใบหน้า มันเอาผ้าเช็ดตัวขนาดเล็กพาดไว้บนหัวซับน้ำ ไอ้เหี้ยทีมใส่แต่กางเกงขาสั้นประมาณเข่า ไม่สวมเสื้อเผยให้เห็นกล้ามท้องที่ได้มาจากการเล่นเทควันโดของมันชัดเจน...อันที่จริง ผมไม่ชอบคนที่มีกล้ามเยอะๆ เพราะมันดูน่ากลัวนะผมว่า เหมือนเนื้อใหญ่มากจนจะหลุดออกมาได้ทั้งก้อนอะไรแบบนี้ แต่กับไอ้ทีมมันไม่เหมือนกัน มันมีกล้ามก็จริงแต่ไม่มากจนหนาตาอย่างคนอื่น ผมคงเผลอจ้องและวิจารณ์มันในใจนานไปหน่อยจนอีกฝ่ายทักขึ้น
“นี่หุ่นกูดีจนมึงละสายตาไม่ได้เลยเหรอวะ” มันบอกปนหัวเราะ
“ป่าว กูแค่คิดว่ามึงอ้วนกว่าที่คิดไว้” ผมโกหก
“เฮ้ยยยยยยยยยยย จริงป่ะเนี่ย กูอ้วนเหรอฝุ่น”
ผมไม่ตอบไอ้คนที่เข้ามาเซ้าซี้ แล้วเดินไปนั่งลงหน้าจอโทรทัศน์ที่ทำมุมองศาแบบเราไม่ต้องเงยหน้าจนเมื่อยคอ ห้องไอ้ห่านป่าไม่มีโซฟานะครับ มีแต่เก้าอี้นวมไม่มีขาคล้ายๆ เก้าอี้ตามโรงแรมของคนญี่ปุ่นอยู่สองตัวเท่านั้น ที่เหลือเป็นกองหมอนอีกสามสี่ใบ ท่าทางมันคงชอบดูหนังเอามาก
“มึงชอบดูหนังเหรอ” ผมถาม
“อืม ยิ่งหนังที่เสียงดังๆ มีไม่กี่ฉาก ตัวละครไม่กี่ตัวยิ่งชอบ” มันตอบแล้วหันมายักคิ้วให้
“เสื่อมตลอดเวลานะมึง” ผมพูดพลางเอาหมอนใบโตของมันมาขยำเล่น “เปิดหนังซักทีสิ ประธานมาแล้ว”
“คร้าบบบ ท่านประธาน ตามประสงค์คร้าบบบบบบ”
มันล้อเลียนเสียงดัง แต่ก็ยอมกดเปิดหนังตามที่ผมบอกแกมสั่ง แล้วมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มันเอนหลังลงกับเก้าอี้นวมด้วยท่าทีสบายๆ พร้อมกอดหมอนใบโตไว้กับอก ในช่วงระหว่างที่ยังเป็นตัวอย่างหนังเรื่องอื่นๆ อยู่ ทีมมันก็ถามผมขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เมื่อกี้โทรหาแฟนที่เมกาเหรอ” อยู่ๆ ก็ถามคำถามเสื่อมๆ ถ้ากูกินข้าวอยู่นี่สำลักนะ ไอ้เวร...
ผมหันไปมองหน้ามันนิดหน่อย ถึงแม้ห้องจะค่อนข้างมืด แต่เพราะไอ้ห่านป่านั่งอยู่ไม่ห่างจากผมเท่าใดนักทำให้ผมเห็นสีหน้ามันชัดเจน...ผมตีสีหน้าใครไม่เก่ง แต่แววตามันก็ดูแปลกประหลาดเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจ
“ที่อเมริกาน่ะใช่ แต่ไม่ใช่แฟน”
ผมไม่มีอะไรต้องปิดบัง..ยูลกับผมเป็นอะไรที่มากเกินจะใช้คำว่า “เพื่อน” มานิยาม แต่ก็ยากที่จะกระโดดไปเป็นมากกว่านั้น คำว่าคนรัก ยังลึกซึ้งเกินไปที่จะอธิบายความสัมพันธ์ของเราสองคน วันที่ผมมีปัญหา ยูลจะเป็นคนเดียวที่ยังยืนอยู่เคียงข้างผม รวมถึงวันที่ผมเหงา.....ก็จะมียูลคอยนอนข้างๆ ปลอบใจ..มันก็แค่นั้น
“อ่อ..เหรอ” มันรับคำเก้อๆ แล้วไม่ถามอะไรอีก นับว่าเวลาวันกว่าๆ เกือบๆ สองวันทำให้ไอ้คนหัวไวมันเรียนรู้ถึงนิสัยของผมได้บ้างแล้วเหมือนกัน ผมที่ไม่ชอบให้ใครมาซักถามก็ถูกทีมมันปล่อยให้นั่งดูหนังต่อไปท่ามกลางความเงียบแต่ไม่อึดอัด...
ตอนบ่ายของวันต่อมาคือเวลาที่ผมลืมตาตื่นด้วยความหิว หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย ผมก็เดินหน้ามึนลูบท้องลงมาชั้นล่าง ได้แต่หวังว่าป้าแจ่มจะเก็บข้าวไว้ให้ผมบ้าง บ้านทั้งหลังเงียบสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่ มันคงเป็นเพราะวันนี้เป็นวันจันทร์แล้ว น้าอิ่มกับลุงสินคงออกไปทำงานทั้งคู่ เหลือก็แต่ไอ้ทีมที่ผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหน อาจจะออกไปกับเพื่อน หรือยังไม่ตื่นก็เป็นได้
ผมเดินเอื่อยๆ เข้าไปในห้องครัว มีโน้ตแผ่นเล็กแปะเอาไว้บนตู้เย็น ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมเลยเดินไปมองประดุจมันคือบ้านตัวเอง นับว่าโชคดีที่โน้ตแผ่นนั้นจ่าหน้าถึงผม
‘กูออกไปธุระแป๊ปนึง บ่ายๆ จะกลับ ถ้ามึงตื่นมาแล้วไม่เจอใครก็อย่าร้องไห้ กับข้าวอยู่ในตู้ กินเคล้าน้ำตาไปก่อน เดี๋ยวกูกลับมาโอ๋ // ทีม’
ไอ้เหี้ย!!!!! ไม่มีคำไหนที่ผมอยากแจกให้มันเท่านี้แล้วจริงๆ!!
แต่ผมจะทำอะไรได้นอกจากเดินไปหยิบกับข้าวที่ทีมมันเก็บเอาไว้ให้ในตู้กับข้าวข้างๆ ..คือที่ผมไม่เรียกว่าเหลือไว้ให้ เนื่องจากมันใส่ข้าวอัดแน่นเอาไว้ในกล่องพลาสติกเก็บความร้อน ข้างๆ กันมีหมูทอด ผัดผัก แล้วก็แกงจืดซึ่งทั้งหมดมันเก็บเอาไว้ในกล่องอย่างดี ผมไม่รู้ว่ามันออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่กับข้าวทั้งหมดยังอุ่นๆ อยู่ผมจึงไม่ต้องเสียเวลามานั่งคลำหาว่าไมโครเวฟอยู่ที่ไหนและใช้ยังไง
ผมนั่งทานข้าวยังไม่ทันเสร็จ เสียงรถก็ดังอยู่หน้าบ้าน คิดว่าไม่ใช่ใครหรอก ก็ไอ้ทีมแหละครับ
และผมก็เดาถูกเมื่อเสียงโวยวายของมันดังมาก่อนจะทันได้เห็นหน้าเสียอีก
“โอ๊ย เซ็กส์ซี่อย่ากัด!! ไปเล่นที่อื่นไป ไอ้หมาเซ็กส์เสื่อม!!!!” ผมลุกขึ้นจากโต๊ะ มองตามเสียงของไอ้ห่านป่าที่กำลังโวยวายยกใหญ่ ทีมมันถือถุงอะไรบางอย่างใบใหญ่ในขณะที่เซ็กส์ซี่พยายามจะกระโดดเข้ามาเล่นด้วย ถึงไอ้ทีมจะตัวสูงใหญ่แต่ก็แอบแพ้แรงหมา มันเลยวิ่งหนีเข้าบ้านแล้วปิดประตูใส่ดังปัง!
“แม่ง แก่แล้วนะมึง เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย เดี๋ยวพ่อจับทำลูกชิ้นซะนี่” มึงทำแล้วใครจะกินวะ.... “อ่าว ตื่นแล้วเหรอ ร้องไห้รึเปล่า”
มันหันมาเจอหน้าผมก็ปล่อยหมาในปากออกมาทักก่อน ผมเลยยื่นนิ้วกลางให้แทนคำตอบ มันก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากแบบคนอารมณ์ดี ผมเลยหมดอารมณ์ที่จะใส่ใจมันอีก เดินกลับไปนั่งกินข้าวเหมือนเดิม ทีมมันก็เดินตามมานั่งตรงข้ามผม ก่อนจะเอานิ้วฉกหมูทอดไปกินต่อหน้าต่อตาชิ้นหนึ่ง
“เชี่ย สกปรก” ผมด่า แล้วเอาส้อมจิ้มมือมันแรงๆ
“เจ็บ! ...ดุจริง เชื้อโรคเจอมึงด่า มันก็ลาตายหมดแล้วฝุ่น” มันบอกปนหัวเราะ พลางเคี้ยวหมูในปาก “มึงตื่นนานรึยัง”
“ไม่นาน” ผมตอบสั้นๆ ไม่อยากจะใส่ใจอะไรมันมากนัก
“นอนกินบ้านกินเมืองเหรอแมวดื้อ”
“มึงเรียกใครแมวดื้อ” ผมชะงักช้อนที่จะใส่ปากไว้กลางอากาศแล้วเงยหน้าถามมัน
“เปล่า กูพูดสรรพนามลอยๆ” มันทำลอยหน้าลอยตาจนผมนึกอยากจะเอาช้อนควักลูกตามันไปทำลูกชิ้นแทนเนื้อเซ็กส์ซี่ขึ้นมาตะหงิดๆ “นี่ วันนี้เพื่อนกูนัดกินเหล้า ไปกัน”
“ไม่ไป กูไม่ชอบกินเหล้ากับคนแปลกหน้า”
“กูไม่ได้ให้มึงไปกินเหล้า กูให้มึงไปเที่ยวเฉยๆ” กลับกลอกนะมึง
“กูไม่ไป” ผมตอบไปสั้นๆ ขี้เกียจไปนั่งเป็นตัวประหลาดในกลุ่มคนที่ไม่รู้จักให้คนนั้นถามนี่ คนนี้ถามนั่น น่ารำคาญ
“มึงเข้าใจอะไรในประโยคกูผิดรึเปล่าวะฝุ่น กูไมได้ชวน แต่กูบอกว่ากูจะพามึงไป” พูดจบมันก็หันไปหิ้วถุงพลาสติกใบโตที่มันถือมา วิ่งฉิวหนีหายไปเลย ผมยังไม่ทันจะได้อ้าปากเถียง ลิ้นยังไม่ทันกระดิก เสียงประตูห้องนอนชั้นสองก็ถูกปิดลงดังปังเสียแล้ว....ไอ้ห่านป่า นี่มึงเดินหรือมึงบินไป
ตอนเย็นผมทำตัวเหมือนหมาตายซากอยู่หน้าโทรทัศน์ ไม่สนใจไอ้ทีมที่เดินมาดึงๆ ลากๆ ผมให้ลุกไปเปลี่ยนเสื้อ รายการโทรทัศน์จะพูดเรื่องอะไรบ้างผมก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่หรอกครับ ที่หูกำลังฟังเพลงอยู่ กร๊ากกก
“ฝุ่น ลุกสิมึง ลุกๆๆ” มันพูดแล้วพยายามดันตัวผมให้ลุกขึ้นตามแรง
“เอ๊ะมึงนี่ ไปห่างๆ กูซักที รำคาญ” ผมพูดพลางเอาเท้าถีบมือมันออกจากขาอีกข้าง
“เหี้ย ก็กูบอกแล้วไงว่าจะออกไปกินเหล้ากัน มึงก็ลุกดิวะ”
“ก็กูบอกมึงแล้วว่ากูไม่ไป มึงต้องให้กูรีเทปกี่รอบวะ” ผมเริ่มหัวเสียกับอาการพูดไม่ฟังของมันมากขึ้นเรื่อยๆ
“มึงแม่งใจร้ายว่ะ แค่นี้ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยก็ไม่ได้ ไม่ใจเลย ไรวะ...อ่อ รู้ละ ที่แท้ก็กินเหล้าไม่เป็นใช่ป่ะครับน้องฝุ่น น้องฝุ่นอายุเท่าไหร่นะ เข้าผับได้รึยัง” มันพูดไปก็ทำหน้าทำตาแกล้งผม รู้หรอกว่ามันจงใจจะให้ผมยั๊วะแล้วบอกว่ากูไป อะไรแบบนี้...แต่นาทีนี้ เห็นแก่หน้าเหี่ยวๆ ที่ทำท่าทำทางน่ากระทืบก็ขอถีบมันแรงๆ ซักทีแล้วกัน!!
พลั่ก!!
“โอ๊ย!!”
“สมน้ำหน้า” ผมตะโกนใส่แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปชั้นสองโดยไม่คิดจะใส่ใจกับห่านป่าตัวใหญ่ที่นอนกุมท้องอยู่ที่พื้นอีกเลย
ไม่ถึงสิบห้านาทีผมก็เดินลงจากบ้านมาในชุดใหม่ที่คิดว่ามันน่าจะดูโอเคที่สุดสำหรับการออกเที่ยวกลางคืนวันนี้ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เสื้อยืดสีดำที่ไอ้ทีมมันคะยั้นคะยอให้ซื้อวันก่อน กับกางเกงยีนส์เดปและรองเท้าหนังคู่เอี่ยม
“กูรู้ว่ามึงต้องลงมา” ไอ้ห่านป่าที่นอนโอดครวญเมื่อกี้ลุกขึ้นมานั่งฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเกือบครบสามสิบสองซี่ อีกซี่นึงหลบอยู่ในเงามืด คริคริ
“ไปขับรถดิสารถี เจ้านายต้องบอกด้วยรึไง” ผมได้ทีก็เอาใหญ่ ถ้ามันลองหือสิ วันนี้มึงฉายเดี่ยวไปเหอะ
“คร้าบๆ ทราบแล้วคร้าบบบบบบ”
ไอ้ทีมมันขับรถอย่างอารมณ์ดีไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแบบโอเพ่นแอร์ค่อนไปร้านนั่งดื่มมากกว่าจะมาหาข้าวทานแก้หิว ขนาดร้านที่แลดูหรูและใหญ่พอสมควรทำให้ผมถึงกับนิ่งไปเล็กน้อย ถ้าเงินไม่หนาจริงก็คงเที่ยวที่นี่ได้อย่างสบายใจไม่ได้แน่ๆ...ตัวไอ้ทีมเองก็ดูจะคุ้นชินกับคนและหนทางในร้านนี้มากพอสมควรเพราะตอนที่มันเอารถเข้าไปในลานจอด พนักงานก็รีบกุลีกุจอเข้ามาโบกรถเข้าไปทางที่จอดวีไอพีให้ทันที
“มึงมาบ่อยเหรอ” ผมถามขึ้น ทีมมันหันมายักคิ้วหลิ่วตาแล้วตอบ
“ร้านของเพื่อนของพี่รหัสกูเอง”
มันเดินผิวปากไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้ผมเดินเป็นลูกล้อตามหลัง...รู้สึกกระจอกยังไงชอบกลแฮะ
“อุ๊ย น้องทีม วันนี้มาเองเหรอคะ” ผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มทัก ผมว่าผมเป็นผู้ชายหุ่นปกตินะครับ ถึงจะไม่ถึงร้อยแปดสิบอะไรนั่น แต่ก็ร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ เลยทีเดียว แต่แม่เจ้าประคุณสูงเกือบจะเท่าผม...โอ้ว ตอนแม่ท้องกินแคลเซียมกี่โรงงานครับคนสวย
“พอดีพาเด็กมาเปิดตาหน่อยน่ะครับ” มันตอบอย่างสุภาพแล้วพยักเพยิดมาทางข้างหลัง..เอ๊ะ ข้างหลังมันก็ผมนี่หว่า
ห่าน มึงพากูมาเปิดตาอะไร ไหนบอกให้มากินเหล้าเป็นเพื่อนไง!
“น่ารักจัง แต่ดูยังเด็กอยู่เลยนะทีม”
“ก็นิดหน่อย..ผมขอตัวก่อนนะ เพื่อนๆ รออยู่” มันตัดบทไว้แค่นั้นแล้วหันมาลากผมให้เดินตามไป พลางกระซิบ “ร้านนี้ร้านเพื่อนพี่กูก็จริง แต่ระวังหน่อย ผู้หญิงพวกนั้นกัด”
หึหึหึ ไอ้ห่านป่าพูดจาถูกใจ กดไลค์ทีนึง!!
ห้องที่ทีมมันผลักประตูเข้าไปอยู่ลึกเข้าไปมากพอสมควร แต่ขนาดและลักษณะของห้องก็คุ้มค่ากับที่จะต้องเดินเข้ามาไกลขนาดนี้ ทั้งใหญ่ทั้งเป็นส่วนตัว ชนิดที่ว่าถ้าไม่ใช่พวกเดียวกันก็อาจจะถูกจับโยนออกไปได้ง่ายๆ เลยทีเดียว
“อ้าวๆ พระเอกมา ถอยดิ๊” ไอ้ห่านป่าเดินไปผลักเพื่อนที่ถือแก้วเหล้าแล้วร้องเพลงอย่างสนุกสนานตรงริมประตูอย่างแรงจนเซแซ่ดๆ ไปข้างหน้า คนที่โดนผลักทำท่าจะหันมาด่า แต่พอเจอว่าเป็นใครเลยบ่นแทน
“ห่า ผลักมาได้ เดี๋ยวสมองกูไหลออกทางจมูก ทำไงวะ”
“เอาที่อุดจมูกก่อนมั้ยเดี๋ยวกูไปซื้อมาให้” แม่งเล่นมุขหน้าตายอีกละ
“เฮ้ยๆ พวกมึงหยุดพ่นหมาใส่กัน กูอยากเจอน้องฝุ่นมากกว่า” ....น่ะ นี่แหละคือสิ่งที่ผมเกลียดที่สุด การเข้ามาในอยู่ในกลุ่มคนแปลกหน้าแล้วต้องกลายเป็นจุดสนใจเหมือนผมเป็นเซเลปชื่อดัง...เซ็งจริงกู ไม่น่าหลวมตัวมาเลย
“พวกมึงทักที ฝุ่นมันขวัญหายหมด ถอยๆ ให้น้องกูนั่ง” ทีมมันผลักหัวเพื่อนไม่พอ ยังเอาเท้าไปเขี่ยๆ คนที่นั่งอยู่บนโซฟาให้ขยับ แล้วมันก็กดไหล่ผมนั่งลงตรงที่ว่างนั้น “มึงอย่าทำหน้าแบบนั้นสิฝุ่น เพื่อนกูทุกคนไม่กัดมึงหรอก”
“น้องฝุ่นๆ” คนที่โดนไอ้ทีมมันเอาเท้าเขี่ยๆ เมื่อกี้หันมาเรียกผมพร้อมสะกิดเบาๆ ที่ไหล่ ผมเลยต้องหันไปอย่างเสียไม่ได้ ทว่า...
“เช้ดดดดดดดด น่ารักกว่าที่มึงบอกอีกไอ้เหี้ยทีม นี่ถ้ากูไม่คะยั้นคะยอให้มึงพาน้องมา มึงกะเก็บน้องไว้แดกในอกคนเดียวเลยป่ะ!!”
แน่นอนว่าเขาโวยวายเสียงดังใส่ไอ้ห่านป่ามัน ทำให้คนอื่นที่นั่งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงมีทั้งผู้หญิงแล้วก็ผู้ชายหันมาให้ความสนใจกับผมมากขึ้น
“พอๆ มึงอย่าลวนลามน้องกู เดี๋ยวมันซีดหมด”
ทีมมันเดินมาส่งแก้วเหล้าให้ผม เท่าที่ผมมองกราดไปทั่วๆ แล้ว เพื่อนของมันที่นั่งกินกันไปร้องคาราโอเกะกันไปอย่างสนุกสนานนั้นมีอยู่ราวๆ หกคน รวมผมกับมันด้วยแล้วก็ประมาณแปดเท่านั้นเอง...อืม ก็กลุ่มไม่ใหญ่เท่าไหร่นะ
“น้องฝุ่น พี่ชื่อไกด์นะครับ สถานะโสดสนิท ไม่ม่อ ไม่มั่ว รั่วบ้างพอขำๆ ยินดีที่ได้รู้จักคร้าบบบบ” ผู้ชายคนเดิมบอกแล้วทำท่าตะเบ๊ะ ก่อนจะยกแก้วเหล้ามาชนกับผม
เออ...มันก็รั่วสมคำโฆษณาจริงๆ แหละครับ
“อย่างมึงต้องแนะนำว่า ม่อ มั่ว รั่วตลอด ไม่อยากโสดแต่ก็ไม่มีใครเอามากกว่านะ ไอ้ไกด์” ผู้ชายใส่แว่นคนที่นั่งริมสุดพูดขึ้นมา ทุกคนถึงกับหัวเราะก๊าก
“ทีม มึงแนะนำน้องอย่างเป็นทางการให้พวกกูรู้จักบ้างดิวะ” นักร้องสมัครเล่นที่ยืนกอดคอแอ่นกันมั่วซั่วเมื่อกี้เดินเข้ามาร่วมวงบ้าง ไอ้ห่านป่ามันหันมาสบตากับผมแวบหนึ่ง ก่อนจะยอมแนะนำเพื่อนมันบ้าง
“คนนี้เชี่ยไกด์ ข้างๆ ชื่อปลาย ริมสุดไอ้บอล” เพื่อนของไอ้ทีมที่โตกว่าผมทุกคนโบกมือหยอยๆ ให้แทนคำทักทาย..บวกลบความ(น่าจะ)ดีของหลายๆ ฝ่าย ศาลจะยกผลประโยชน์ให้จำเลยไปก็แล้วกัน เรียกว่าพี่ก็ได้วะ “ฝั่งตรงข้ามชื่ออันดา กับนะโม ส่วนสองคนนี้ชื่อพี่ลันกับพี่อ๋องพี่รหัสกูเอง...กูว่าอันดากับมึงน่าจะอายุเท่ากันนะ ใช่ป่ะ”
คำถามนั้นมันไม่ได้ถามผมหรอกครับ ถามไอ้เด็กหน้าเป็นคิ้วโก่งที่นั่งติดกับพี่ผู้หญิงที่ชื่อนะโมต่างหาก มันยิ้มกว้าง
“ผมขึ้นปีหนึ่งปีนี้อะพี่ทีม รุ่นเดียวกันแหละ”
“โอ๊ย พวกมึงเลิกพูดเรื่องอายุในวงเหล้า กูปวดร้าว” พี่ปลายโวยวายขึ้นมา...ผมชักสงสัยแล้ว ว่าที่จริงไอ้ทีมมันอายุเท่าไหร่กันแน่
“ทีม ที่จริงมึงอายุเท่าไหร่วะ” ผมหันไปสะกิดถามมัน
“กูเหรอ..หึหึ ปีนี้กูปีสี่แล้วอะ”
โป๊ะตึ่งตึ่ง.....
มันปีสี่...ตอนที่ผมกำลังจะขึ้นปีหนึ่ง ไอ้ทีมกำลังจะจบปีสี่...เออะ มึงไม่ได้แก่ไป!!
“โหย น้องฝุ่น อย่าไปกังวลเรื่องอายุ ไอ้ทีมมันแรงดี รับรองยันเช้า”
ผมยังไม่ทันได้อ้าปากตอบอะไรไป ไอ้ทีมมันก็ยกนิ้วกลางขึ้นด่าพี่ไกด์ไปก่อนแล้ว
“ค-ยนะมึง เชี่ยไกด์ แดกเหล้าต่อไปเลยไป ปากงี้”
เจอกันอีกทีบาป...หวานตอนที่ 4 จ้ะ
Eiizes’s talk
นั่งอ่านย้อนกลับไปที่พาร์ทแรก ก็นึกขึ้นได้ว่า เราไม่ได้บอกชื่อตัวเอง! 555
เรียกว่าไอซ์ ก็ได้ค่ะ หรืออยากเรียกแค่ไรท์เตอร์ก็ได้ ตามสะดวกจ้ะ ฮี่ๆๆ
เขียนไปเขียนมา ก็รู้สึกว่า...บางทีตอนๆนึง..ก็ไม่ได้ยาวไป =_=””
ตัดฉับดีกว่า (โดนคนอ่าน
)
ตอนนี้มีหลายคน ถามว่าใครคือพระเอกกันแน่ นั่นสิ ใครคือพระเอกน้อ
แต่ตอนนี้น่าจะได้คำตอบแล้วนะคะ ว่ายูลกับฝุ่นเป็นอะไรกัน ถ้ายังไม่ชัด รอดูต่อไปเรื่อยๆ ได้ค่ะ ว่าเค้าเป็นอะไรกัน ฮ่าๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นท์นะคะ อาจจะไม่ได้ตอบ แต่ขอบอกให้รู้ว่าอ่านทุกคอมเม้นท์ เลิฟทุกคอมเม้นท์จ้ะ
รักคนอ่านค่า
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
