ระบายเล็กน้อยก่อนไปอ่านตอน 16 :
ช่วงที่ผ่านมา ไม่ได้มาลงเพราะเกิดแอ็กซิเด็น เพื่อนเปิดบอร์ดนิยายแห่งหนึ่งแล้วเจอนิยายเรื่องนี้ของเราแปะอยู่ ทั้งๆที่แบมไม่ได้เป็นคนไปลง … ก็ได้ติดต่อกับคนๆนั้นไปแล้วทราบว่าเอามาจากที่นี่ ก็เลยเคลียไปว่าขอให้เอาออก ทุกคนคะเรื่องนี้มันอาจจะไม่ได้มีค่าในสายตาใครหลายๆคน แต่แบมแต่งมาด้วยตัวเองล้วนๆ จะเอาไปจะยืมประโยคไหนไม่เคยว่า อยากเอาไปแปะบอร์ดอื่นก็ได้ ถ้าคุณเห็นค่ามันขนาดนั้น แต่เอาไปกรุณาบอกกันก่อนได้มั้ยคะ ? เจอแบบนี้เสียใจมากๆเลยค่ะ
------------------------------
ตอนที่ 16 พอยท์
“เห็ด” หันไปตามเสียงก็เห็น เซอร์ ..
“หืม”
“เป็นไงบ้าง” มันทรุดตัวลงนั่งโซฟาที่ผมนอนอยู่ แล้วลูบหัวผม
“ก็ดี”
“ดีนี่ดีแบบไหน”
“ก็ดี … ดีกว่าที่ผ่านมา” คิ้วมันขมวดเล็กน้อย เหมือนไม่ค่อยพอใจคำตอบ
“นานแล้วสินะ”
“ก็สามเดือนกว่า”
“นานไปมั้ย”
“อะไร”
“สำหรับเรื่องของเรา”
“เซอร์ …”
“หืม ….”
“เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า”
“อะไร ….”
“มันเคยมีเรื่องของเราด้วยหรอ”
คำตอบของผม ผมไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง … แต่สำหรับผม คงต้องยอมรับตามตรงว่าที่ผ่านมา ความรู้สึกมันผิวเผินเกินไป ความสัมพันธ์ที่มันไม่ได้มีอะไรชัดเจนตั้งแต่ต้น นอกจากความต้องการทางร่างกาย … มันเหมือนแค่คบกันไป … อาจจะดูไร้ความรับผิดชอบแต่มันเหมือนเซ็กเฟรนด์นั่นแหละ อาจจะเคยเผลอคิดว่าชอบ แต่ … มันไม่ใช่ มันเป็นความรู้สึกที่พึ่งเริ่มต้น และช่วงที่ผ่านมา .. มันไม่ได้พัฒนาอะไรไปกว่านั้น จนเหือดและหายไปเอง
“ตัดสินใจแล้วสินะ” คำถามที่เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก
“อืม” ผมเอียงตัวเข้าหาพนักพิง เซอร์เอามือออกจากหัวผมก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ขอบคุณมากเห็ด”
“ครับ”
แล้วเขาก็เดินจากไป …. จบลงแล้ว
ความสัมพันธ์อันคลุมเครือที่ยืดเยื้อมานานกว่า 3 เดือน แบบนี้คงดีที่สุดแล้ว …
แรกเริ่มมันก็เป็นเพียงแค่การอยากเอาชนะกันเท่านั้นแหละ
แค่ต่างคนต่างไม่มีใคร
แค่ใกล้ชิด
แค่ผูกพัน
แค่เผลอไป
แค่เผลอใจ
แค่คิดว่ารัก
แค่คิดว่าชอบ
มันก็ ‘แค่’ เท่านั้นแหละ
“อ้าว เห็ดนอนทำไรตรงนี้วะเรา ไม่ไปเที่ยวไหนเลยไง ปิดเทอมนะเว่ยปิดเทอม” พี่ชายผมนั่นเอง
“ไม่รู้จะไปไหนว่ะ เบื่อๆ”
“เออ มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยว่างเปล่าว๊าน้องชาย”
“สำหรับพี่ชาย เห็ดว่างเสมอ ฮ่าๆๆๆ”
“ถุ้ย ซึ้งชิบหาย”
“ว่าแต่มีไรอ่ะ เรื่องใหญ่ปะ”
“ใหญ่อยู่ว่ะ คืองี้ ผลเอนท์ออกมาแล้ว ติดที่มหาลัย …. ”
“เฮ้ย เจ๋งว่ะคณะที่ว๊อนด้วยนี่”
“เออไง แต่ว่ามหาลัยมันไกล เลยจะไปอยู่หอ”
“อ่าว จะทิ้งผมไปอยู่หอหรอ” ผมลุกขึ้นดึงชายเสื้อพี่ชาย กระตุกแบบงอแง
“ก็เลยมาคุยนี่แหละ ว่าอยู่คนเดียวได้เปล่า”
“ไม่เอา ไม่อยู่ ไม่เอานะ อย่าทิ้งกันสิ”
“อย่างอแงดิว๊า” พี่ชายขยี้หัวผมแรงๆ
“ผมยังอายุ 16 วัยใสๆกิ๊งๆ อาจจะโดนฉุดได้นะพี่ชายยยย” ผมพยายามทำสายตาอ้อนสุดตีนให้พี่ชาย ที่ทำสีหน้าลำบากใจ
“กลับไปอยู่กับแม่มั้ย” คำถามเบาๆที่หลุดออกจากปากพี่ชาย … เราต่างคนต่างเงียบ …
ผมพึ่งมาอยู่กับพี่ชายเมื่อปีก่อน .. เพราะผมกับพี่คนละแม่ …
แต่สุดท้าย พ่อพี่ชายกับแม่ผม ก็เลิกกันอยู่ดี ต่างคนต่างไปแต่งงานใหม่
พี่ชายอยู่กับพ่อสองคนจะกระทั่งสามปีก่อนพ่อได้ย้ายไปอยู่กับครอบครัวใหม่ทิ้งพี่ชายผมพร้อมเงินที่ส่งมาให้ทุกเดือน
เพราะที่บ้านใหม่รับไม่ได้ที่มีลูกติด
และพี่ชายยืนยันว่าอยู่ได้ …
แม่ผมก็พึ่งแต่งงานใหม่และผมกลัวเข้ากับทางนั้นไม่ได้ จึงขอมาอยู่กับพี่ชาย
เราเลยอยู่กันสองคนพี่น้องมาตั้งแต่นั้น …
ที่ๆผมจากมา กำลังจะต้องกลับไปอีกอย่างนั้นหรอ … ?
“ยังไงพี่ก็ไม่อยากให้เห็ดอยู่บ้านคนเดียวไง”
“อื้อ แต่ไม่อยากกลับบ้านเลยอ่ะ”
“บ้านแม่ก็ใกล้โรงเรียนอยู่นะ อาจจะไกลกว่าเดิมนิดหน่อย”
“อยากให้กลับไปหรอ”
“มันปลอดภัยกว่าสำหรับตัวเราเองนะ พี่เป็นห่วง”
“อื้อ งั้นกลับก็ได้ ยังไงก็ไม่มีที่ไป อยู่คนเดียวก็กลัวอ่ะ”
“รู้นะกลัวอะไร” พี่ชายมองผมล้อๆ
“อะไร อย่ามาๆ”
“กลัว ผ สระ อี ผี อ่ะเดะ โธ่ เด็กน้อยจังว๊า”
“อะ .. ไอ้พี่บ้า ชิส์ ”
“แทงใจดำล่ะสิ”
“เออ มากๆอ่ะ ฮือออ ใจร้าย”ผม เฟคร้องไห้ซุกหมอน เลยได้รับลูกตีนงามๆจากพี่ชายเต็มๆ
“ไว้จะไปหาทุกอาทิตย์นะเห็ด”
“อื้อ ผมจะรอ”
และแล้ววันที่ผมต้องย้ายกลับบ้านก็มาถึง …
แม่บอกว่าแม่กับพ่อเลี้ยงและลูกชายเขาที่เป็นลูกติดจะมารับด้วยตัวเอง …
เอาตรงๆผมไม่เคยเจอลูกติดที่ว่าคนนี้เลย สำหรับพ่อเลี้ยงผมก็เคยเจอแค่ครั้งเดียวจริงๆ เลยอดตื่นเต้นแปลกๆกับครอบครัวใหม่
“เห็ดของครบยังวะ” พี่ชายผมช่วยจัดของตั้งแต่เมื่อวาน ตรวจนั่นตรวจนี่เพราะผมชอบลืมประจำ
“ครบแล้วๆ ไม่ต้องห่วงน่าครบๆๆๆ”
“เออๆ เอ้านี่ของขวัญฉลองขึ้นบ้านใหม่ ฮ่าๆ” พี่ชายหย่อนกุญแจดอกนึงที่ผมคุ้นเคยใส่มือผม
“นี่มัน …”
“กุญแจบ้านหลังนี้ บ้านของเรา ถ้าที่นั่นมีอะไรไม่ดี ก็กลับมาที่นี่เข้าใจมั้ยเห็ด”
“อื้อออ ฮืออออ คิดถึงตายเลย” ผมกระโดดเกาะและกอดพี่ชายเหมือนลิง
“ไปๆ ได้ยินเสียงรถแล้ว แม่มาแล้วมั้ง” ผมกับพี่ลากกระเป๋าเสื้อผ้าผม และกล่องใบใหญ่ๆที่ใส่ของไร้สาระของผมมาจนเต็ม
“อ้าวเฮซ สวัสดีจ้ะ”
“สวัสดีครับคุณแม่ ไม่เจอกันนานนะครับสวยขึ้นเยอะ”
“แหม เขินนะ แล้วแฮตล่ะไปอยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่นี่ค้าบบบ” ผมลากกล่องไปยักษ์ที่พี่ชายไม่ยอมช่วยลากออกมา
“แฮตสูงขึ้นนิดนึงนะเรา คุณลูกของแม่โตเป็นหนุ่มแล้วสิ”
“แน่นอน หล่อด้วยแม่”
“ไอ้เห็ดเพ้อว่ะ”
“อ้าว ยังไม่เลิกเรียกเห็ดกันอีกหรอเนี่ย” แม่ผมขำๆเล็กน้อย
“พี่เฮซเค้ารังแกผมอ่ะแม่” ผมรีบอ้อนแม่ประจบเอาใจ
“เห็ดก็ดีนะแม่ว่า ฮ่าๆๆๆ แต่เมื่อก่อนเราตัดผมเหมือนเห็ดจริงๆนี่”
“อ้ะ สวัสดีครับ” พี่ชายผมยกมือไหว้คนๆหนึ่ง ผมหันไปมองก็พบพ่อเลี้ยงผม กับผู้ชายตัวสูงๆในชุดนักศึกษาคนหนึ่ง ตัดผมเปิดหูข้างเดียว อีกข้างซอยปิดหูไล่ระดับเอียงลงไปท้ายทอย ปลายผมก็ย้อมเป็นสีควันบุหรี่ ม้าเฉียง สูงขาวและหล่อ ข้างที่เปิดหูเจาะรูเต็มหูด้วยอ่ะ
“สวัสดีครับคุณลุง” ผมยกมือไหว้พ่อเลี้ยง
“สวัสดีแฮต ไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มแล้ว เอ้านี่รู้จักกันไว้ลูกชายลุงชื่อ พอยท์ น่าจะแก่กว่าเราสามปีนะ เพราะพอยท์ปีสองแล้ว”
“อ่ะครับ สวัสดีครับพี่พอยท์” ผมยกมือไหว้พี่ชายคนใหม่ พี่เฮซก็ยิ้มน้อยๆตามมมารยาท
“อื้อๆ ฝากตัวด้วยนะน้องชาย” พี่พอยท์ยิ้ม เผยให้เห็นรีเทนเนอร์สีแดง รับกับตาตี่ๆ ทำให้มันตรงคอนเซ็ป ขาวตี๋ดูดีน่ารักและไฮโซ เพราะผมแอบเห็นบีบีรุ่นใหม่ล่าสุดที่กำลังฮิตติดเทรนด์ วางคู่กับสี่จีจากแอ๊บเปิ้ล วางอยู่บนเบาะรถซึ่งทุกอันมีที่ห้อยเป็นอักษรแนวๆว่าพอยท์หมดตอนที่พี่เฮซช่วยยกของไปไว้หลังรถ
“แล้วเฮซอยู่คนเดียวได้มั้ยลูก”
“อ๋อ ผมจะไปอยู่หอพรุ่งนี้แล้วครับ นี่ก็รอส่งเห็ดก่อน” แม่กับพี่ชายคุยกันเล็กน้อย
“จ้ะ มีอะไรก็บอกกันนะ ยังไงเราก็ครอบครัวเดียวกัน”
“ครับผม เห็ดอย่าดื้อนะเว่ย พี่พอยท์ครับทนๆมันหน่อยนะ พูดมากและงอแง”
“อ๋อ ไม่ไรๆ เพราะพี่ก็งอแงเหมือนกัน ฮ่าๆ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะเฮซ”
“ป่ะๆ ไปกันได้แล้ว พ่อมีธุระต่อ” แล้วผมก็ขึ้นรถเบนซ์คันหรูจากพี่ชายมา ผมเหมือนในหนังเลยว่ะ เกาะขอบหน้าต่างมองพี่ชายจากรถที่เลื่อนไปเรื่อยๆ แล้วผมก็หันกลับมามองคนข้างตัวที่กำลังหมกมุ่นกับการฟังเพลงในสี่จีจากเฮดโฟนอันยักษ์ สองมือก็กดบีบี โยกตัวตามจังหวะเพลง ผมสังเกตข้อมือพี่แกมีแต่จำพวกกำไลผู้ชายแนวๆ เสื้อนักศึกษาก็ตัวเล็ก กางเกงก็เดฟดำ เดฟแบบเดฟมากๆ รองเท้าคอนเวิร์สสีแดง ที่พี่แกนั่งขัดสมาธิ สงสัยคอนเซ็ปอินดี้ชัวร์ๆ
“แฮตก็ไม่ต้องสนใจพอยท์มันมาก มันเป็นพวกเด็กแนวอะไรทำนองนั้นแหละ ลุงก็ไม่ค่อยเข้าใจ”
“ฮ่าๆ อ่อครับ ผมว่าก็โอเคนะ”
“เห็นปะพ่อ น้องเค้าเข้าใจพอยท์ไง ว่าเด็กแนวมันเป็นยังไง พ่ออ่ะเชย”
“ไอ้พอยท์เดี๋ยวคืนนี้เด็กแนวอดกินข้าว”
“โหยไรอ้ะ พ่อค๊าบบบ พ่อสุดหล่อ คุณน้าช่วยพอยท์ด้วยนา เดี๋ยวพอยท์ไม่ได้กินมันจะไม่โตนะ พอยท์อยู่ในวัยกำลังเจริญเติบโต” พี่พอยท์นี่สุดตีนจริงๆ ออกจะเป็นคนอารมณ์ดีไม่ค่อยถือตัว ผมก็นั่งแบบเงียบๆมองดูสามคนครอบครัวเค้าคุยกันไป
“แฮตอย่าเงียบดิ มานี่ๆ มาแข่ง แทบๆ กับพี่ดีกว่า” แล้วพี่แกก็ยกสี่จีขึ้นมา
“อะไรคือแทบๆอ่ะพี่พอยท์”
“เกมส์ไงๆ มันเป็นสีวิ่งๆมาก็กดๆตามนั้นแหละ ไม่ยากๆ มาๆแข่งกัน ทัวร์นาเมนท์ๆ” พี่พอยท์นี่มันลัลล๊าไปไหนวะ แต่ผมก็ค่อนข้างโอเคกับพี่ชายคนนี้ อย่างน้อยเค้าก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นคนนอกละนะ
แล้วสี่จีก็เปิดเกมส์แทบๆที่ว่านั่นขึ้นมา แรกๆสีมันก็มาแค่สามสี หลังๆก็ห้าสี อ๊ากกก กดไม่ทันเว่ย พี่พอยท์แกมือไวมากรัวกดยิกๆ ไม่กลัวพังกันเลยทีเดียว ผมเลยใส่อารมณ์กดแม่งแรงๆ มันส์ดีจริงๆ กดๆๆๆๆๆ
“เฮ้ยๆไรวะ สูสีได้ไงวะเนี่ย”พี่พอยท์เริ่มโวยวาย
“คนมันเซียนว่ะพี่ ฮ่าๆๆๆ”
“อ๊าก ไม่ยอมๆ นี่แน่ะเจอระดับอาจารย์พอยท์หน่อย” แล้วสงครามแทบๆก็ยังดำเนินต่อไป หลายรอบหลายตา กดกันจนมือหงิก ศึกศักดิ์ศรี !
“เอ้าๆ สองหนุ่มพอได้แล้วจ้า ถึงบ้านแล้ว”
“ค้าบบคุณน้า ป่ะไว้ค่อยแข่งใหม่วันหลัง ” พี่พอยท์เด็กแนวก็ลัลล๊าช่วยผมยกของเดินเข้าบ้านเดี่ยวสไตล์โมเดิ้นที่ผมเคยมาแค่ครั้งเดียวจริงๆ
“พอยท์ดูห้องให้น้องด้วย เดี๋ยวน้าทำอาหารก่อนนะ”
“งั้นพ่อไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน” ต่างคนต่างแยกย้ายไป ผมก็เดินตามพี่พอยท์กับคุณลุงขึ้นมาชั้นสอง มันมีห้องทั้งหมดสามห้อง กับโซนดูทีวี หรูมากอ่ะ
“ห้องสุดทางเดินนั้นของพ่อกับคุณน้า ห้องที่มีป้ายแขวนว่าอะเลิ้ดโซนอ่ะของพี่ แฮตนอนห้องตรงข้ามพี่แล้วกันนะ เล็กหน่อยแต่ก็โอเคว่ะ”
“ได้เลยพี่พอยท์”
“ดีมากๆ มาๆช่วยจัดของ” ห้องนอนผมมันโทนสีขาว ทุกอย่างขาวหมดมีห้องน้ำในตัว ของผมที่มันรกๆก็ได้จัดอย่างสวยงาม โดยฝีมือพี่พอยท์ซะส่วนใหญ่
“ป่ะ พี่จะพาไปเปิดโลกแห่งจินตนาการ ขอเสนอตอนนี้ว่า เดอะแฮตอินเดอะวันเดอร์แลนด์” เอิ่มม พี่พอยท์พี่จะอะโลฮ่ากับโลกนี้ไปไหนนะ และแล้วผมก็เข้ามาที่อะเลิ้ดโซน เรียกว่าล้ำหน้าเหนือจินตนาการจริงๆ ด้วยม่านสีดำ เพนท์ลายเลอะเทอะที่พี่พอยท์แกบอกว่าแอ๊บสแตร็ค กำแพงสีแดงทีเพนท์เป็นลวดลายของอักขระอักษรอาร์ตๆ รูปหัวกะโหลกหรือทางรถไฟ ไม้กางเขนแนวๆ ตู้เสื้อผ้าสีขาวที่ถูกเพนท์ด้วยสีน้ำเงินว่า Just ! ตัวใหญ่ยักษ์ เพื่ออะไรวะน่ะ เตียงคิงไซส์ที่ผ้าห่มสีขาวตัดกับหมอนและหมอนข้างสีดำคงดูปกติสุดๆแล้วล่ะ พื้นห้องที่มันเป็นไม้รามิเนต กับกลายเป็นพื้นที่ถูกเพนท์เป็นรูปรอยเท้าเจ้าตูบเดินจากประตูห้องไปห้องน้ำ ที่แหวกสุดๆคงจะเป็นโต๊ะคอมที่มีโน้ตบุคราคาแพง วางอยู่บนโต๊ะกระจกที่มีการเขียนด้วยปากกาเมจิคเป็นลวดลายล้อเลียนฮาๆ และกล้องถ่ายรูปราคาแพงวางอยู่คู่กับโน้ตบุค เก้าอี้ที่มีพนักพิงเป็นรูปมือสีรุ้ง ตัดกับเฉดสีห้องเป็นอย่างดี แค่นั้นยังไม่พอ ! เหนือโต๊ะโน้ตบุคมีไม้ที่ติดกับกำแพง เป็นชั้นวางซีดี ที่รกเล็กน้อย ในความคิดผมห้องมันจัดดี ไม่มีของเกะกะ แต่สภาพความอาร์ตของมันนี่แหละทำให้มันดูรก
“เป็นไงสุดๆเลยปะ”
“สุดยอดอ่ะครับ”
“ฮ่าๆๆ พี่ชอบอะไรแบบนี้อ่ะนะเราชอบแบบไหนก็จัดแบบที่ชอบแล้วกัน”
“ผมคงไม่ขนาดนี้แน่นอนว่ะ”
“อะไรๆ ออกจะดูดีมีไลฟ์สไตล์”
“เออครับ ผมรู้ละว่าแนว”
“ป่ะเว่ยกินข้าวกัน”
“เออ ผมก็หิว”
“เฮ้ยแฮต”
“หะ”
“เตี้ยว่ะ”
“โหย ไรวะ ผมไซส์มาตรฐานเว่ย 170 ต้นๆ อะไรแบบนี้”
“เตี้ยจริงๆนะเว่ย พี่ยัง 183 เลยกินนมเยอะๆเดะ เดี๋ยวพาไปอัพความสูง”
“มันทำได้ด้วยหรอ”
“ได้ด้มีวิธี”
“อะไรอ่ะ”
“เอียงหูมานี่ ความลับๆ” พี่พอยท์กระดิกนิ้ว ผมเลยเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ
จุ๊บ !
“เฮ้ย”
“ก๊ากกก แก้มแม่งนิ่มเหมือนตูดเด็กเลยว่ะเรา แค่นี้ก็เชื่อรึไง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้พี่พอยท์เลวว่ะ”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก”
“มาให้เตะเลยนะเว่ย” แล้วผมก็ไล่เตะพี่พอยท์จากชั้นสองยันห้องครัว !
------
มาแบบยาวๆ 5555 ห้องพี่พอยท์ที่เอามาแต่งคือแบบที่อยากได้ในจินตนาการของแบมเลยค่ะ >< รักทุกคนนะจ๊ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
