ตอนที่ 7 : เจ็บ
Ver.Haze
“เฮซๆ แย่แล้วว ไอ้ฟาวส์โดนแง่งหินบาดตีน เลือดออกเต็มเลยว่ะ” ไอ้เซอร์วิ่งหน้าตาตื่นมาหาผม ที่วางกีตาร์ลงทันที
“เฮ้ย เป็นไรมากเปล่าพาไปหาหมอยัง เหิ้ยเอ้ยไปเดินท่าไหนวะ”
“อยู่บนบ้านว่ะ ไม่ยอมไปหาหมอมึงลองไปคุยกับมันดิ๊มันยอมฟังมึงมากกว่ากูอีก” ไอ้เซอร์ขยี้หัวตัวเอง หน้าตามันเครียดมาก
“เออๆกูดูเอง ฝากดูไอ้พวกห่านั้นด้วยเดี๋ยวแม่งจมน้ำตาย ชาร์ปกูฝากกีตาร์ก่อนนะเว่ย” แล้วผมก็วิ่งสุดตีนไปที่บ้านพัก วิ่งผ่านเตนท์ ขึ้นบันไดไป ไอ้ห่ามันนอนห้องไหนวะ
“ฟาวส์ๆ มึงนอนห้องไหนวะ” ผมเลยตะโกนถาม มันอยู่ไหนวะ ไอ้เฮซหาไม่เจอเว่ย เดินเข้าไปห้องซ้ายก็ไม่มี ห้องขวาก็ไม่เจอ
“กูอยู่นี่” เสียงจากด้านหลังทำให้ผมหันไปทันที แต่ดันตกอยู่ในอ้อมแขนของมัน
“ไหน ดูตีนหน่อยบาดลึกเปล่า” ผมจะก้มลงไปดู แม่งบาดทะยักแดกตายได้นะมึง แต่ไอ้เหิ้ยนี่กลับ….
“อื้อ ….” ก้มหน้าลงมาจูบปากผม มึงเจ็บอยู่ยังมีอารมณ์หื่นอีกนะแสสส ผมพยายามดันมันออกแต่มันก็ไม่ขยับสักนิด
“หายตั้งแต่เห็นหน้ามึงแล้วที่รัก” แล้วมันก็อุ้มผม เฮ้ย !
“ห่าปล่อยกูนะเว่ยย มาอุ้มทำไม ไอ้เหิ้ยยย” แต่มันกลับโยนผมขึ้นจนต้องกอดคอมันแน่น กูตกไปทำไงวะแสรสนี่
“อยากอุ้มเมีย หึหึ”
“เมียห่าไร เมาไรเปล่า”
“มึงอ่ะเมาไรเปล่า ป่ะกูจะพาไปยืนยันว่ามึงเมียกู” แล้วมันก็เดินเข้าไปในห้องที่ใกล้ที่สุด
“ไม่เอาปล่อยกูนะ กูร้องจริงๆนะเว่ย” แต่มันกลับโยนผมลงบนเตียง แล้วเอาตีนเขี่ยประตูปิด กดล็อค
“ร้องไปก็ไม่ได้ยินพวกมันอยู่ที่หาดกันหมด แต่ถึงได้ยินมึงอยากอวดก็เอา กูชอบโชว์อยู่แล้ว หึหึ”
“โชว์เหิ้ยไรวะไอ้โรคจิต กูไม่ยอมนะสัส” ผมพยายามกระเถิบตัวลงจากเตียงแต่มันก็เดินขึ้นมาบนเตียง แล้วคลานมากักตัวผมไว้ในอ้อมแขนมัน ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“โชว์ว่ามึงเป็นเมียกูไง” แล้วมันก็เบียดปากลงมาที่ปากผม ขบเบาๆ … ไล้ไปเรื่อยๆ … แล้วสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผม … มันจูบเก่งเหมือนเดิม เหมือนเดิมหรอ ? ผมกำลังยอมมันอีกครั้ง ? ไม่ได้ ไม่ได้นะ ผมผลักมันออกสุดแรง
มันผงะ มองผมด้วยสายตา งงงวย ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“กูไม่ยอมมึงแล้ว กูไม่เหมือน 2 ปีที่แล้ว มึงไปเถอะ” ผมก้มหน้าลงกับหมอนรู้สึกถึงน้ำที่ไหลออกมาจากตาตัวเอง แล้วหน้าผากของมันก็แตะถูกหัวผม มันโน้มตัวลงมากอดผมไว้
“จนถึงวันนี้มึงยังไม่เข้าใจเรื่องนั้นอีกหรอ …” มันกระซิบเบาๆ ..
“กูทำใจไม่ได้ มึงไปเถอะอย่าเจอกันอีกเลย กูเจ็บพอแล้ว” เรื่องเมื่อสองปีก่อน มันทำให้ผมเกือบตายทั้งเป็น ไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่พักใหญ่แล้วใครมันจะลืมง่ายๆ
“ทั้งๆที่กูรักมึงขนาดนี้มึงยังไล่กูไปอีกหรอ”
“คำว่ารักของมึงที่กูถูกทรยศมาแล้ว”
“แต่กูไม่ได้ตั้งใจ ทำไมมึงไม่เข้าใจบ้าง” เสียงของมันเริ่มแข็งขึ้น
“ใครๆมันก็อ้างได้ไม่ใช่หรือไง”
Ver. Faw
ทำไมคนๆนี้ถึงไม่เข้าใจอะไรบ้างนะ ไม่รักก็ไม่กลับมาหรอกโว้ยย กูรักมึงจะตายห่าแล้วสัส เมื่อสองปีก่อนมันจบไปนานแล้วมึงก็รู้ยังจะงอแงอีก
“ใครๆมันก็อ้างได้ไม่ใช่หรือไง” คำพูดมันโคตรทำร้ายกูเลยไอ้เหิ้ยเอ้ย
“หึ ก็ดีถ้ามึงไม่ยอมงั้นก็ยัดเยียดเอง !” จะให้เสียมึงไปอีกครั้งกูไม่ยอมหรอก ในเมื่อรักไม่ได้ก็อยู่กันด้วยความเกลียดชังซะ มันยังดีกว่า … ดีกว่ากูเสียมึงไป
“เฮ้ยย ..” มันร้องตกใจเมื่อผมกระชากแขนมันมารวบไว้ทั้งสองข้าง แล้วผมก็ดึงเข็มขัดตัวเองออกมารวบมือมันไว้
“ปล่อยกูนะ กูไม่ต้องการมึง”
“มึงไม่ต้องการแต่กูต้องการว่ะ” กูจะทำให้มึงต้องการให้ได้เลยสัสเอ้ย น้ำตาของมันที่คลอจนเอ่อล้นออกมา ทำให้มันดูน่าสงสาร ตัวมันก็บางชิบหายทั้งๆที่สูง ปากแดงๆที่เม้มอยู่แม่งก็ยั่วกู มึงจะยั่วกูตลอดเวลารึไงเล่า !
“กูไม่ทนแล้วนะที่รัก” ผมกระซิบข้างหูมัน แล้วกระชากเสื้อมันออกมาสุดแรง ผิวขาวๆที่ขาวไม่เคยเปลี่ยนไป
“ปล่อยกู อย่าไม่เอา อื้อ… อ้ะ” ผมก้มลงใช้ปลายลิ้นแตะเบาๆที่ยอดอกสีชมพู ที่ระริกทันทีที่ปลายลิ้นได้สัมผัส
หึหึ น่าหมั่นไส้ชะมัด ขอกัดสักทีเหอะ ผมเลื่อนขึ้นไปจูบมัน แล้วกัดแรงๆ
“โอ๊ยย ซี้ดดด” เลือดไหลออกมาจากมุมปากของมัน สะใจว่ะ น้ำตามันไหลลงมา สายตาเหยียดหยามของมัน หึหึ
“อย่ามองกูแบบนั้นกูไม่ชอบ” มือผมบีบคางมันแน่น ทำไมมันชอบให้ผมรุนแรงกับมันด้วยนะ ทั้งๆที่ผมอยากจะถนุถนอมมันดูแลมัน
“แม่งเอ้ย” สุดท้ายผมก็ปล่อยมัน มานั่งปลายเตียง
“ฮือ …” เสียงสะอื้นร้องไห้ดังเบาๆ ไม่รู้เพราะอะไร แต่ผมรู้สึกเจ็บกับมัน … ผมกำลังทำร้ายเขาอีกแล้ว
---
ฉึบ ! 50 % แอร๊ย ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
