@ << รักแท้....หรือแค่บำเรอ >> @ /// ตอนที่ 18 ตีตราจอง 50% By Not 24/12/2010
คำเตือน** อย่าพึ่งอ่านก็ได้ถ้าท่านไม่อยากค้าง... จากผู้หวังดี (แต่ประสงค์ร้ายชัด ๆ)
หลังจากนั่งมองไอ้เพื่อนเอ๋อสองคนนั่นเถียงกันเรื่องกินอยู่ซักพัก ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่าไอ้หมูแฮมมันยังไม่กลับมา ปกติผมไม่เคยลืมที่จะคิดถึงมัน แต่ตอนนี้มีเรื่องของ ไอ้เชี่ยยักษ์ ตัวนั้นเข้ามาแทรกอยู่เรื่อย
“น๊อตมึงไม่แดรกเหรอ...” มันเถียงกันสองคนไม่พอ ยังจะมาก้าวก่ายกับจานลูกชิ้นของผมด้วย
“เสือก ไม่ต้องยุ่ง”
“หงุดหงิดอะไรของมึงว้า เป็นตกขาวรึเปล่า ความอับเชื้อนทำให้คุณไม่สบายใจ ฮะฮ่าๆๆๆ”.....ฟายยยยยยย ผมได้แต่หันไปทำตาเขียว ใส่ไอ้เพื่อนชั่วที่มันพูดแล้วพากันหัวเราะกันสนุกสนาน
“เออ ๆ อย่างอนน่า แล้วไอ้หมูแฮมไปไหนวะ”
“มันไม่ได้บอกไว้ กูไปตามมันละกัน” ผมลุกขึ้นพร้อมกับคว้าจานลูกชิ้นติดมือไปด้วย หมูแฮมมันยังไม่ได้กินอะไรเผื่อมันหิว
ผมเดินออกมาส่องหาบริเวณที่เห็นมันเดินมา แต่ก็ไม่เห็นก็เลยเดินขึ้นที่พัก มันอาจจะง่วงนอน ถ้าไม่เห็นอยู่ในห้อง ค่อยโทรหาแล้วกัน ผมเดินขึ้นห้องเปิดประตูเข้าไป ในห้องว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงามัน ประตูห้องน้ำก็เปิดไว้แสดงให้รู้ว่าไม่มีคนเข้า ผมเดินเอาจานลูกชิ้นมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงฝั่งที่ผมนอน แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทรหาไอ้หมูแฮม ยังไม่ได้กดเบอร์โทรออกด้วยซ้ำ
“จะโทรหาใคร” เสียงที่เหมือนจะคุ้นเคยและกวนต่อมใต้ตรีนดังขึ้นที่หน้าประตู.... ทำไมกรูไม่ล็อคประตูฟะ!! ผมทำเป็นไม่สนใจท่าทางของมันเผื่อมันจะแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
“เข้ามาทำห่าไร!!” ผมรีบหันขึ้นไปมองมัน.. เมื่อมันไม่ผ่านมาแล้ว ไปอย่างที่ผมคิด ซ้ำร้ายยังสองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าก้าวเข้ามาในห้องอีก .!! .มึงจะเข้ามาทำขี้เปียกอะไร... แต่..ก็ทำนิ่งไว้ก่อนเดี๋ยวมันจะหาว่าผมกลัวมัน
“กูเข้าห้องผิด..” ..*-*’’ เอี้ยยยยยยยย เข้าห้องผิด ..ช่างกล้าเอามาเป็นเหตุผล...
“ใช่มึงเข้าผิด.. แล้วมึงก็ออกไปได้แล้ว ห้องมึงอยู่ฝั่งนู้น” แนะนำมันหน่อยเผื่อมันจะลืมขึ้นมาจริง ๆ บ้า ๆ บวม ๆ อย่างมันอะไรก็เป็นไปได้
“แต่กูว่าห้องนี้น่านอนกว่า” มึน มึนได้อีก ไม่พูดเปล่ามันยังนั่งแหมะลงบนเตียงตัวเดียวกับผมแต่คนละฝั่ง ผมหันไปมองหน้ามัน ให้มันสำนึกแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือมันเลิกคิ้วเหมือนถามว่า..มองทำไม...มีปัญหาไหมควาย..ฮึ่ยคิดเองหงุดหงิดเอง
“งั้นมึงก็นอนตายให้มดเจาะไปแล้วกัน....// ฟายเอ้ย” ผมอวยพรมันก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะออกจากห้องที่ตอนนี้บรรยากาศเหมือนนรกภูมิ ที่มีควายเผือกนอนแอ้งแม้ง...อยู่ในกระทะทองแดง ฮึ! คิดไว้ให้มันทุกข์ทรมานไว้ก่อนถึงแม้ว่าความเป็นจริงคือมันพาร่างกายถึก ๆของมันขึ้นไปนั่งบนเตียงพิงหัวเตียงกอดอกมองผมอยู่อย่างสบายใจก็เถอะ
“คลิปนี้สุดยอดเลยว่ะ กูดูหลายเที่ยวแม่งหยิวสัด ๆ ดูไหม” ผมไม่ฟังมันมือจับลูกบิดกำลังจะหมุนออกเพื่อเปิดประตู
“ไม่ดูเหรอมึง เด็ดนะโว้ยไม่มีที่ไหนมีแค่ในมือถือกูนะ” เสียงมันพูดเย็น ๆ ธรรมดาแต่ทำไมเหมือนมีลมหนาวพัดผ่านตัวผมวูบนึง...ผีวิ่งผ่านกรูใช่ม้ายย!!..
“กรูยังไม่อยากมีอารมณ์อะไรร่วมกับมังกรคอมมาโดหรอกเว่ย !!...มึงเลิกวุ่นวายกับกูซักที!!” ผมเริ่มหงุดหงิด เลยตวาดมันออกไป แต่มัน...
“หะ อะไรนะ ฮะฮ่าๆๆๆๆ เฮ้ยมึงรู้ไงว่ามังกร..แม่งหมอลักษณ์ยังฟันธงแพ้มึงเลย ฮ่าๆๆ” สาดดดด มังกรคอมมาโดเว้ย... กูด่ามึงรู้มั๊ยเอี้ย กูด่ามึงว่าเหี้ยยักษ์โว้ยยยยยยยย ....โมโห ๆๆๆ ทำไมมันไม่กระทบกระเทือนอะไรเลย มีแต่ผมที่เลือดขึ้นหน้าตลอด...ผมสูดลมหายใจเข้าปอดจนสุดแล้วค่อยปล่อยออกมา พุทโธ ธัมโม สังโฆ 1 ถึง 10 มึง ๆๆๆ....
“ไอ้นรกปล่อยกู!!!”
“มึงโดนต่อยจนปราสาทแดกรึไงควายยย!!!ถุย!!”
“ฮึ ๆๆฮ่า ๆๆๆ หน้าแม่งเอ๊กซ์ชิบ”
!! เอ๊ะคลิปเชี่ยไรวะ มีแต่เสียงผู้ชาย คลิปเกย์ของมันอะดิ.. แต่...คำพูดคุ้น ๆ เสียงก็คุ้น ๆ ผมชะงักทันทีแล้วหันไปมองหน้ามันที่มองผมอยู่ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของมันทำให้ผมอยากยกตีนลูบหน้าแล้วเอานิ้วโป้งตีนแหย่จมูกมันซักที
“เสียงใครน้าโครตคุ้น แม่งหน้าโคตรเอ๊กซ์...เนอะ” มันพูดแล้วหันโทรศัพท์ Apple Iphon 3 Gs มาทางผม หน้าจอกว้างพอให้ผมเห็นบุคคลที่เป็นเจ้าของเสียง มันกดคลิปย้อนเริ่มต้น เริ่มที่ผู้ชายสองคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงดูดปากกันเหมือนจะเมามันส์อยู่ครู่ใหญ่ จนอีกคนผลักร่างถึก ๆ ของคนที่ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายรุกก่อนออก แล้วจึงเริ่มบทสนทนาที่ผมได้ยินตอนแรก....ผมนิ่งจนแทบจะเป็นก้อนหินตาจ้องคลิปนั่นจนจบ ถึงแม้จะเห็นหน้าไม่ชัด แต่แค่นั้นก็ทำให้รู้ว่าสองคนในคลิปนั้นเป็นใคร คลิปมาจากไหน ทิศทางของกล้องไม่มีทางที่มันจะถ่ายเองได้...
“เพื่อนกูถ่ายไว้ให้น่ะ ความทรงจำที่ดีกูก็เลยอยากถ่ายไว้ อยากได้ไหมล่ะ” มันพูดแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม ก่อนจะเงยหน้ามามองหน้าผมที่ยืนอึ้งเหมือนพึ่งผ่านการสบตากับเมดูซ่ามายังไงยังงั้น
“รึจะเอาลงยูทูปลิงค์เข้าเฟรสบุ๊คกูดีน้า เพื่อนในโรงเรียนกูเยอะโครต ๆ” มันพูดหน้าตาเฉยเหมือนกำลังสนทนาบทความธรรมดา ผมเริ่มได้สติก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าไอ้ไท (กูยืมก่อน) ที่มีเสื้อผ้าตุงกระเป๋าขว้างใส่มันทันทีที่มันพูดจบ ผมทนไม่ไหวแล้ว...มึง ๆ ๆ.. มาลบหลู่ศักดิ์ศรีความเป็นผู้นำของกูไม่พอ...มึงยังเก็บหลักฐานไว้ชันสูตรขี้ฟันรึไง..โว้ยย!!
ตุบ!! “เจ็บนะมึง!!” มันยกแขนขึ้นป้องไว้ แต่ยังไงในกระเป๋ามันก็ต้องมีของใช้แข็ง ๆ เป็นขวดครีมขวดน้ำหอมของไอ้ไทมั่งล่ะ..สมน้ำหน้ามัน
“ถ้าไม่เจ็บกูไม่ทำให้เปลืองแรงกูหรอกไอ้หน้าถ่อย เจ็บแล้วเผื่อหัวสมองมึงจะมีรอยหยักเพิ่มขึ้น ....มึงทำส้นตีนอะไรอยู่มึงรู้ตัวไหม แล้วมึงทำให้มันได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา มึงอยู่ห่าง ๆ จากกูได้ไหม ออกไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนชั่ว ๆ ของมึงไป!! ไปดิสัด!!“ ผมตะโกนด่ามันเสียงดัง ....แต่ต้องผงะเล็กน้อยเมื่อมันลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกมายืนเต๊ะท่าทำเท่ห์ที่ปลายเตียง ถุย!! มึงคิดว่าทำตัวสถุนแล้วจะเท่ห์ในสายตากูรึงายย!..
“กูเคยบอกมึงแล้วนะน๊อต ว่าอย่าทำให้กูโมโห” พูดแล้วก้าวย่างเข้ามาด้วยท่าทาง เท่ห์ ๆ เอ๊ย!! ถ่อย ๆ
“ทำไม...มึงจะทำอะไรกู” ไม่ได้กลัว แค่ก้าวถอยหลังเพราะตรงที่ยืนเมื่อครู่มันเสี่ยงต่อการถูกควายขวิดเท่านั้นเอง
“กูให้มึงเลือกว่าจะทำดีพูดดีกับกูทำตามที่กูบอก หรือ อยากเห็นคลิปตัวเองในเน็ต กูไม่เสียหายหรอกมันเป็นปกติของกู แต่มึงนี่สิ หึหึหึ คงสนุกพิลึกถ้าคนเกือบทั้งโรงเรียนได้ดูคลิปนี้” มันเดินมาหยุดยืนตรงหน้ผมที่พยายามยืดตัวขึ้นไม่ถอยหลังเผชิญหน้ากับมันเพราะ...หลังชนผนังแล้ว...แต่ห๊ะ !! มันว่าไงนะ
“ไม่มีทาง!! คนอย่างกูจะยอมไปทำตามที่มึงบอก มึงทำอย่างนี้สนุกกว่าการสโตรกครวยหน้ากล้องตรงไหน มึงเอาเวลาที่มายุ่งกับกูไปทำอย่างอื่นดีกว่าไหม” เปรียบเปรยและแนะนำสิ่งที่มันจะเฮฮากว่าการที่มันมายืนเฝ้าผมตรงนี้...เชี่ยเอ๊ย!! ใครช่วยสร้างผนังให้ห่างจากหลังกรูที กรูจะได้มีที่ถอย เอ๊ย! ที่เดินต่อ..
“เหรอ..มึงชอบโชว์ก็ไม่บอก งั้นพรุ่งนี้คอยดูได้เลย เดี๋ยวกรูให้เพื่อนกูจัดให้” มันเลิกคิ้วพูดแล้วทำหน้ากวนตรีนสุดติ่งสุดไต อย่าเผลอนะมึง กูจะตีลังกาถีบยอดหน้าให้
“มึงสะใจมากมั้ยสัด!!มึงจะเอายังไง!!” ตวาดเสียงดังออกไปเพราะโมโหสุด ๆ ...และเผื่อมันจะกลัวเสียงกรูบ้าง
“มึงนั่นแหละจะเอายังไง” พูดด้วยน้ำเสียงปกติ และอัญเชิญตัวเองไปกึ่งนอนกึ่งนั่งพิงหัวเตียงเหมือนเดิม...สบายมากไหมมึง ฮึ่ม..จะเอายังไงดีกรู โว๊ยยยยยย อยากจะทึ้งหัวตัวเองให้หลุดกระเด็นออกมา มันจะได้ช็อคตายไปซะ
“กูอยากกินลูกชิ้น เอามาป้อนหน่อยดิ วันนี้เก็บขยะช่วยน้อง ๆ เมื่อยขบไปหมด” พูดแล้วบิดขี้เกียจประกอบคำพูดว่าเมื่อยจริง ๆ ..แล้วมึงเก็บคนเดียวรึไง ฟาย กูก็เก็บไม่ใช่รึไง
“เอ้า...แดรกซะ” ก็แค่คิด แต่ก็ต้องรีบเดินไปเอาถ้วยลูกชิ้นมายื่นให้มัน หลังจากที่ยืนลังเลซักพักมันเลยส่งสายตาเหมือนจะบอกว่ามึงจะทำดี ๆ หรือจะรอดูคลิป..กรูชักจะเดาใจมันเก่งเกินไปแล้ว ( เดาเองกลัวเอง:ตาล
ฮือ ๆ อย่าทำเก๊า)
“เอ๊า!น๊อต...บ้านมึงเขาป้อนกันอย่างนี้เหรอ” มึง ๆๆๆ ..ฝากไว้ก่อนเถอะ
“อ้าปาก!!” ผมกระแทกถ้วยลูกชิ้นลงบนโต๊ะหัวเตียงฝั่งที่ติดกับที่มันนั่งอยู่ แล้วหยิบลูกชิ้นขึ้นมาจ่อตรงหน้ามัน..มึงกินขี้มือกูนี่แหละ ...สมน้ำหน้ามึง
“นั่งลงดิ” มันพูดแล้วตบมือลงบนที่นอน...ข้าง ๆ ที่มันนั่งพิงหัวเตียงอยู่
“มึงอย่าเรื่องมากได้ไหม!!”
“นั่งลง!!” โว๊ยยยยยยยยย!! ได้หน้าปลาตีนนนนนนน
“มึงจะแดกได้ยัง เอา!!” อย่าเข้าใจผิด..ที่กูนั่งนี่กูไม่ได้กลัวมึง.. แต่กูยืนไปมันก็เมื่อย เปล่า ๆ
“ฮึ ๆๆ ให้มันน่ารักอย่างนี้สิ”
“ใครน่ารัก สัด!!” มันไม่ตอบแต่ก้มลงกินลูกชิ้นกับมือผมที่ชูไว้ตรงหน้ามัน ฮึ่ย..ไม่ตั้งตัว ตั้งใจจะเอากระแทกปากมันซักหน่อย
โทรศัพท์สั่นในกระเป๋ากางเกง ผมรีบล้วงแล้วกดรับทันทีเมื่อเห็นเบอร์โทรเข้าทั้งที่เสียงเพลงเรียกเข้ายังไม่ดังด้วยซ้ำ
“มึงอยู่ไหนแฮม !!ทำเชี่ยอะไรอยู่ !!” ผมรีบกรอกเสียงลงไป ด้วยอารมณ์หงุดหงิดพาลเสียงดังใส่คนที่โทรมา
“ใจเย็นน๊อต..เป็นอะไรของมึงเนี่ย” เสียงหมูแฮมทำให้ผมอารมณ์สะดุด เย็นลงได้..นิดหน่อย
“กะ..ก็มึงหายไปไหนก็ไม่รู้ หายไปนาน” ข้ออ้างที่น่าจะฟังขึ้น...รึเปล่า..ผมหันไปมองควายที่นอนแผ่เป็นแพนด้า ตาจ้องผมอยู่เหมือนกัน
“แล้วมึงอยู่ไหน...เชี่ย !!มึงเอาไปแดรกทั้งจานเลยไป!!” ผมกำลังจะอารมณ์เข้าสู่โหมดปกติและกำลังจะลุกออกจากเตียง แต่มือยาว ๆ มาคว้าผมไว้แล้วชี้ไปที่ถ้วยลูกชิ้นประมาณว่าผมยังมีภาระอยู่จะไปไหน ผมโมโหก็เลยกระแทกถ้วยลูกชิ้นใส่มือมันไป
“อะไรของมึงน๊อต!” ผมต้องหยุดการกระทำทุกอย่าง แล้วนั่งเฉย ๆ เหมือนเดิม เมื่อคนปลายสายเริ่มทำเสียงรำคาญแล้ว
“เออะ เออ ไม่มีอะไร มึงอยู่ไหนกูจะไปหา” ผมถามมันออกไปเผื่อมันไปเดินหลงที่ไหน หรือว่า....จะอยู่กับใคร
“เอ่อน๊อต คือกูเจอญาติกูพอดี เลยมานอนเล่นกับเขาน่ะ คืนนี้กูคงไม่กลับนะ... พรุ่งนี้กูถึงจะเข้าที่พักแต่เช้า” หมูแฮมพูดรัวเร็วเหมือนกับกลัวจะลืมสิ่งที่ท่องจำมา ผมชะงักไปเล็กน้อย ถ้าเป็นอย่างนี้ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันอยู่กับใคร ผมได้ยินพวกสาว ๆ พูดกันว่า ผอ. สุดหล่อก็มาค่ายครั้งนี้เหมือนกัน ฮึ! จะยังไงก็แล้วแต่ผมก็ควรจะเคารพการตัดสินใจของมันสินะ ทั้งที่ในใจอยากจะไปรับกลับซะเดี๋ยวนี้
“น๊อต...มึงได้ยินที่กูพูดไหม” เสียงใส ๆ ทำให้สติผมกลับมาเหมือนเดิม
“อืม ...ได้ยิน..แฮม”
“ว่าไง”
“ดูแลตัวเองนะ อยู่กับญาติมีความสุขมาก ๆ ล่ะ แค่นี้แหละ” ผมไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ก็แค่อยากให้มีความสุข แต่ถ้าไม่ก็ดูแลตัวเองให้ดี เพราะไม่มีใครช่วยดูแลได้
“อืม ขอบใจ ไม่ต้องห่วง... แค่นี้..บาย” สิ้นเสียงหมูแฮมผมก็ยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
“ถ้าคนที่โทรหา..ไม่ใช่น้องแฮม มึงโดนแน่” ผมหันไปมองไอ้คนที่นอนเคี้ยวลูกชิ้นอยู่....อารมณ์กูไม่ได้ดีเหมือนหน้าตากูตลอดเว หรอกนะ....และการกระทำของมึงมันจะมากเกินไปแล้ว..
“ส้นตีนดิ มันเรื่องของกูมึงเลิกยุ่งกับกูซักที.. ครวย!!”
“อยากโดน!” ผมไม่สนใจที่มันพูดลุกออกจากตรงนั้น โดยที่มันลุกขึ้นคว้าไว้ไม่ทัน อารมณ์นี้กรูไม่กลัวไอ้หน้าหนาตัวไหนทั้งนั้น
“จะไปไหน..........กูถามว่าจะไปไหน” มันเด้งตัวลุกขึ้นแล้วเดินตามผมออกมา ผมไม่สนใจไอ้คนที่วิ่งตามหลังมา
“กูถามว่ามึงจะไปไหน!! ได้ยินที่กูถามไหม!!” เสียงตะคอกและแรงดึงกระชากที่ข้อมือ ทำให้ตัวผมหันเข้าหามันตามแรงมหาศาลของมัน…………
To be Continue
5++++ เตือนท่านแว้วววววว ท่านไม่ฟังเอง เอิ๊ก ๆๆ
หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54 (อ่าน 617195 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก