หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54

[TanyaPuech]

ก่อนอื่นเจ้จะบอกว่าเม้นนี้เจ้แรงส์และเหวี่ยง  :m31:ทำใจไม่ได้อ่านข้ามไปซะ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ

เรื่องนี้ของน้องแฮมกับนายเรย์มันเป็นเรื่องที่เส้นผมบังภูเขามากๆค่ะ บอกไปซิมันเป้นอารายย่ะ

ทำร้ายคนที่ตัวเองรักเนี่ยมันโรคจิตหรอเปล่า อาจจะต้องพบจิตแพทย์นะเจ้ว่า

ไม่แปลกเลยที่น้องจะจำไม่ได้ ทำไมต้องเอามาเป็นข้อต่อรองด้วยเจ้ไม่เข้าใจ

ตอนเจอกันน้องยังเด็กมากๆๆๆๆๆๆๆ เป้นนายเด็กขนาดนั้นนายจำได้ทุกเรื่องหรอก็เปล่า

มันก็ต้องมีบ้างที่อาจลืมเลือนไปตามกาลเวลา บ้าหรอเปล่าเนี่ยจะให้เด็กจำได้

อีกอย่างนายโกรธที่ครอบครัวน้องหลอกลวง แล้วไงทำไมต้องลงกับน้อง ไม่ไปลงที่คนทำละ

นายมันก็เป็นผู้ชายเฮงซวยหนึ่งคนที่เห็นแก่ตัวเท่านั้นเอง เรื่องนี้มันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้านายเรย์ไม่ปัญญาอ่อน

หรอน้องแฮมความจำเป็นเลิศ จำคุณเพื่อนสมัยเด็กได้ เจ้จะรอดูวันที่น้องทนไม่ไหวตายไปต่อหน้าต่อตามัน

คงสะใจพิลึกดี เอาเลยค่ะดราม่าให้พอให้ซะใจไปเลย เจ้มองว่ามันตลกหกฉาก อ่านมาทั้งเรื่องเหมือนดูละครหลังข่าว

นึกออกไหม เมื่อนางเอกจะรู้ความจริง ก็ต้องมีอารายมาทำให้ไม่รู้ นางเอกแสนโง่ยอมโดนทำร้าย อารายแบบนี้

แล้วที่สำคัญชอบจบเมื่อถึงตอนสำคัญ แต่พออวสานมันแค่นี้อ่ะหรอรายว่ะกูดูมาทั้งเรื่องแม่งก็แค่เนี่ย เวร.....

ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆฮ่า........แรงส์ได้อีกค่ะ อย่าคิดมากเจ้เหวี่ยงเพราะอารมณ์ค้าง ไม่ได้คิดอาราย อารมณ์พาไป

(อีเจ้ แกไปอ่านนิยายฆ่าตกรรมอำมหิตไป จะได้มีอารายเยอะ ชิ)วิ่งหลบTEENไปแล้ว อร้ายส์

เจ้ของตาล ใจเย็น ๆ เน้อ มีแต่เมนท์เหวี่ยงวุ้ย งวดนี้ แต่งให้รถชนไอ้พี่เรตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย....แล้วหมูแฮมก็พึ่งนึกได้ตรอมใจจนตาย อิอิอิ  ทำไม่ได้โหดร้าย ( :beat:แล้วที่แกทำอยู่นี่ล่ะ)

ฮ่ะๆๆๆๆๆๆฮ่า.......เอาเลยค่ะหนูตาลเอาให้คนอ่าน(อื่น)ปวดตับ ลำใส้บิด กระเพาะอักเสบ กันไปเลยค่ะ

แต่เจ้อยากให้น้องตายก่อนค่ะ เอาให้นายเรย์กระอักเป็นเลือดไปเลยทีเดียว แต่ก่อนน้องจะตรอมใจ

จัดหนักมาเลยค่ะหนู เอาแบบเอสเอ็ม ทาสรัก กักขังเลยเป็นไงค่ะ น้องเป็นบ้าหรอโรคซึมเศร้า ฆ่าตัวตาย

เอามาเลยค่ะหนูเจ้ชอบ มันคงสะจายดีพิลึก เอาให้นายเรย์จมอยู่กับความผิดไปจนตาย เอาให้ทรมาทั้งชีวิต

อย่าให้ตายเร็วค่ะ เจ้ชอบแบบทรมารสุดๆ(อีเจ้นี่มัน เอสเอ็มเข้าขั้น แล้วยังโรคจิตอีกว่ะ) อร้ายส์.......

จิ้มที กอดหลายที หนุงตาลที่น่ารัก ฮิๆๆๆๆๆๆ(หัวเราะแบบแม่มดใจร้าย)


เริ่ดๆๆๆ เอาแบบนี้ด้วยอีกคน 555

[┗◎┗◎]

ชอบๆ สนุกดี

[kny]

รับรู้ถึงรักกันเสียเถอะหมูแฮม

[☥ŹeMî☠kändä☥]

เปื้อน = เร?

เฮ้อ  งงและสับสนกับครอบครัวนี้จริงๆ เลย

รอตอนต่อไปนะขอรับ เป็นกำลังใจให้เสมอ 

[Sugar_Love]

@ <<  รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @  ////  ตอนที่  8  สิ่งที่ลืมเลือน 100%  //////    04/12/2010

   คืนทั้งคืนพี่เรไมได้กลับเข้าห้อง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลย ในหัวสมองมีแต่เรื่องที่ว่าผมกับพี่เรเคยรู้จักกันยังไง ผมข่มตานอนเพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน  กว่าจะหลับก็ปาเข้าไปเกือบตี 3

   เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ผมลืมตาตื่น แล้วเริ่มทำกิจวัตรประจำวัน ทำไมวันนี้ใจผมมันหวิว ๆ เบา ๆ ยังไงไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ พี่เรยังไม่กลับมา ก็ดีเหมือนกัน ผมจัดการกับตัวเองเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง ไม่พบใครอยู่ในบ้านแม้กระทั่งคนที่จะรับส่งผมไปโรงเรียน

   “คุณแฮมคะ!! คุณแฮมคะ!!” เสียงป้าแม่บ้านวิ่งมาหาผมอย่างรีบร้อน ทำให้ผมที่กำลังจะก้าวลงบันไดขั้นสุดท้ายต้องหยุดชะงักอยู่กับที่

   “ครับป้า”

   “มีโทรศัพท์หาคุณแฮม ตอนนี้ถือสายอยู่ บอกว่าคุณเรวินประสพบัติเหตุอยู่โรงพยาบาลค่ะ!!”  .......พี่เร  ผมรีบเดินตรงไปหาโทรศัพท์บ้าน ที่วางในห้องรับแขก

   “ครับ”

   “น้องหมูแฮมเหรอ พี่แนทนะคะ ตอนนี้พี่กำลังไปรับ  ฮึก ..พี่เร อยู่ห้องฉุกเฉิน ฮึก...รอพี่แป๊บนะคะ”... ..อยู่ห้องฉุกเฉิน ตอนนี้ใจผมหวิวอย่างบอกไม่ถูก...... ผมต้องดีใจสิ ที่คนพรรค์นั้นจะตายไป แต่ทำไมผมเหมือนกำลังจะร้องไห้ ผมรีบเดินออกมารอพี่แนทหน้าบ้าน ใจกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ  ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร...

   รอซักพักรถพี่แนทก็วิ่งมาจอดหน้าบ้าน ผมเดินไปขึ้นรถทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจกำลังสั่น ไม่ถามเหมือนไม่อยากรู้ ไม่มองแม้กระทั่งหน้าคนที่กำลังเคลื่อนรถออกไป

   “พี่ว่า..ฮึก..น้องแฮมคง..ต้อง หยุดเรียนนะ” ผมหันไปมองหน้าคนที่กำลังร้องไห้ ทำไมต้องร้องอะไรขนาดนี้ เป็นมากขนาดไหนกัน…..ผมพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ก็ไม่พูดอะไร จนรถพี่แนทวิ่งเข้าภายโรงบาลแห่งหนึ่ง และรีบเดินนำผมไป เดินตามพี่แนทมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ...มือผมสั่นโดยไม่รู้ตัว 

   “แนท เรเป็นไงมั้งวะ” มีพี่ในกลุ่มวิ่งเข้ามาประมาณ 5-6 คน เป็นกลุ่มที่มาบ้านเมื่อวาน

   “ยังไม่รู้เลย..ฮึก..”

   “แกเลิกร้องไห้ ก่อนได้ไหมวะ ทำเพื่อนใจไม่ดี” เพื่อนในกลุ่มบอกพี่แนท ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นเพื่อนกัน พี่แนทถึงเรียกพี่เร ว่าพี่ ....พี่แนทยังสะอื้นน้อยๆ  เดินมานั่งลงข้าง ๆ ผม ....ผมยังนั่งนิ่งไม่พูดไม่ถามอะไร ...พี่แนทหันมามองผมจ้องผมด้วยสายตาและสีหน้านิ่ง ๆ เหมือนกัน

   “เมื่อคืนพี่เรเมามาก เพื่อน ทุกคนเตือนแต่ไม่มีฟังใคร แล้วยังจะขับรถกลับ ฮึก.. บอกว่าต้องมาส่งหมูแฮมไปโรงเรียนแต่เช้า  เหล้าที่เข้าปากทุกแก้ว พูดพร่ำแต่ว่า... เขาไม่รักกู....เขาขยะแขยงกู...กูมันเลว...ฮึก..พี่ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง” พี่แนทหยุดพูด แล้วเงยหน้าขึ้นเหมือนกำลังให้น้ำตามันไหลย้อนเข้าไป ผมยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร ต้องเสียใจไหม ไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ

   “พี่เรรักหมูแฮมนะ....” เป็นคำพูดคำแรกที่ผมหันไปมองพี่แนท .....พี่เรรักผม..เป็นไปได้ยังไงกัน ผมก้มหน้าลงเหมือนเดิมสายตาจ้องที่ปลายเท้าตัวเอง

   “เป็นไปไม่ได้หรอกครับ...” ผมพูดออกไปลอย ๆ  พี่แนทเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่น จนรู้สึกได้ว่ามือพี่แนทก็สั่น

   “หมูแฮม จำพี่เรไม่ได้จริง ๆ เหรอ..ฮึก.” พูดพร้อมกับบีบมือผมแรงขึ้น…ผมเริ่มที่งงงวยกับคำพูดพี่แนทแต่ผมก็ส่ายหัวแทนคำตอบ พี่แนทเบนสายตามองไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน

   “พี่พึ่งมารู้เมื่อไม่นาน ว่าคนที่พี่เรรอมาตลอดคือ หมูแฮม.....พี่รู้จักพี่เรตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่พี่เรรักพี่เหมือนลูกตัวเองเพราะไม่มีลูกสาว จนพี่ต้องเรียกพี่เรที่อายุห่างกันแค่ 5 เดือนว่าพี่จนติดปาก แต่ใจพี่มันไม่ดีเอง... ทั้งที่พี่เรคิดกับพี่แค่น้องสาว แต่พี่กลับคิดอีกอย่าง ....ชอบพี่เร” พี่แนทหยุดพูดแล้วสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนี้สายตาผมจับจ้องที่หน้าพี่แนท..

   “ตอนนั้นพวกเราอยู่ ม.2 พี่ชอบไปเล่นบ้านพี่เรบ่อยๆ  แต่พี่เรไม่เคยอยู่บ้านเลย  ออกไปตอนเช้า กว่าจะกลับเข้าบ้านก็เย็น ๆ ตอนนั้นพี่ไม่รู้ว่าพี่เรไปไหน แต่กลับมาก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และไม่ได้สนใจพี่เลย....หลังย้ายบ้าน แต่พี่ยังอยู่ที่เดิมพี่กรุงเทพ  ก็ขาดการติดต่อไป เพื่อน ๆ เล่าให้ฟังว่าพี่เร ตั้งใจเรียนจนได้เป็นทนายความและรับช่วงดูแลโรงเรียนต่อจากคุณพ่อ ...........เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ได้ข่าวว่าแต่งงานมีครอบครัวตอนแรกพี่ก็ไม่รู้สึกอะไรมากมาย จนมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งในวันเกิดเพื่อน พี่เรก็เลยแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งให้รู้จัก” พี่แนทหันหน้ามามองหน้าผม อึดใจ...

   “เธอชื่อหมูแฮม” ...หมูแฮม..คุณแฮม...พี่หมีสินะ

   “เล่าต่อสิครับ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่อยากฟังทุกอย่าง อยากรู้ทุกอย่างที่สงสัย

   “ดูพี่เรมีความสุขมากในช่วงปีแรก แต่ไม่นานพี่ก็ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วโดยที่ไม่มีใครรู้สาเหตุ ความดีใจมันเกิดในใจพี่ทั้งที่รู้ว่าพี่เรมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันมากมาย แต่ก็คิดแค่ว่าเป็นได้แค่คู่ควง...เพราะเป้าหมายพี่ไม่ได้แค่นั้น ...เจอกันอีกครั้ง ตอนที่เจอหมูแฮมด้วย ..พี่เปิดใจกับพี่เร ว่าพี่รู้สึกยังไง แต่สิ่งที่พี่เรพูดหลังจากปฏิเสธ และเล่าให้ฟังทำให้พี่รู้ว่าพี่คงเข้าไปแทนที่ใครในหัวใจพี่เรไม่ได้..” …ผมยังก้มหน้านิ่งไม่ได้มองหน้าพี่แนทว่ากำลังทำหน้ายังไง

   “พี่ให้พี่เรจูบพี่เพื่อ ให้จบทุกอย่าง...และเราก็จะเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม  พี่เรรอหมูแฮม มาตลอด 10 กว่าปีจนได้แต่งงาน กลับไม่ใช่คนที่ตัวเองรอคอย... ชีวิตที่มีความสุขกลับพังลงทุกอย่างเพียงเพราะได้รับพัสดุ ที่มีรูปหมูแฮมที่เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ส่งรูปพร้อมกับข้อความหาพี่สาว หน้ากล่องเป็นชื่อนามสกุล ที่รู้ว่าเป็นชื่อคุณหมูแฮม  แต่กลับวงเล็บต่อท้ายว่า...พี่ลูกหมี...พี่เรที่เคยเจอหมูแฮมแค่ตอนเด็ก ๆ เป็นเด็กน่ารัก ตัวเล็ก โดยที่เจ้าตัวคิดมาตลอดว่าหมูแฮมคือเด็กผู้หญิง....พ่อแม่หมูแฮมไม่อยู่บ้านซักวัน แต่ละวันหมูแฮมจะมานั่งรออยู่หน้าบ้าน เพื่อรอเพื่อนไปเล่นด้วย ถ้าวันไหนไม่ไปวันต่อมาก็จะงอน แต่ก็ออกมารอทุกวัน จนกลายเป็นความผูกพันธ์ ถึงขั้นให้สัญญาว่าจะไปรับมาอยู่ด้วยกัน” หัวใจผมเต้นเหมือนจะหลุดออกมามา

    “เพื่อน”

    “หมูแฮมจะรอ”

    “ แล้วเมื่อถึงเวลาเพื่อนจะมารับหมูแฮมไปอยู่ด้วยนะ ตกลงไหม”

   ทำไมคำพูดเหล่านี้ถึงหลั่งไหลมาตอนนี้นะ ออกมาพร้อมน้ำตาที่มันชุ่มแก้มผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน........สิ่งที่ผมลืมเลือนมาตลอดคือสิ่งนี้สินะ

   “ความผูกพันเมื่อรอคอย ทุกอย่างเริ่มจะเปลี่ยน... รักมาก...รอมาตลอด...สร้างทุกอย่างด้วยตัวเอง แม้กระทั่งการช่วยเหลือครอบครัวของหมูแฮม ไม่ได้เพื่อจะแลกตัวเหมูแฮม..แค่คิดว่าอยากดูแลให้มากกว่านี้  อยากดึงออกจากความโดดเดี่ยวที่เป็นอยู่  ตอนรู้ความจริงที่คุณลูกหมียอมรับ พี่เรโกรธมาก จนถึงขั้นจะฟ้องร้องครอบครัวหมูแฮม แต่คุณลูกหมีก็สัญญาว่าจะให้หมูแฮมว่าอยู่ที่นี่ให้ได้ พี่เรให้คุณลูกหมี ติดต่อหาหมูแฮมตลอด ถามไถ่ ความเป็นอยู่ และเมื่อถึงเวลาก็จะไปรับมาอยู่ด้วยกัน คุณลูกหมีเธอก็คบหาผู้ชายคนใหม่ โดยไม่มีการยุ่งเกี่ยวกัน อยู่อย่างมีความสุขได้ โดยคุณลูกหมียังอยู่กับพี่เรเหมือนเดิม เพราะพี่เรต้องการให้หมูแฮมมาอยู่ด้วย ถ้าไม่มีคุณลูกหมีหมูแฮมก็คงไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่อีก......การล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นมันเจ็บนะ พี่ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ภรรยากันแล้ว แต่พี่เรกลับไม่มีเยื่อใยให้คุณลูกหมีเลย เมื่อรู้ว่าโดนหลอกและไม่ใช่หมูแฮมตัวจริง... กับเด็กอายุไม่กี่ขวบพี่เรคงคาดหวังมากเกินไปสินะ”

    ตอนนี้ผมชาไปทั้งตัว...สับสนไปหมด พี่เรคือ......เพื่อนคนนั้น..คนที่ลืมเลือนไม่แม้จะอยู่ในความทรงจำ แต่อยู่ในความฝันมาตลอด และรอคอยมาตลอดเหมือนกัน แค่ไม่รู้ตัวเท่านั้นว่าตัวเองรออะไร....ผมรู้แล้วว่าทำไมพี่เรต้องโกรธผม เพราะผมจำสัญญาไม่ได้....เพียงเพราะผมให้พี่เรรอ รอโดยที่ตัวเองกลับจำไม่ได้ ..........โดยที่ตัวผมสัญญาว่าจะรอ แต่เมื่อเจอกันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.......การรอของผม..มันคงทำให้พี่เรเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียวซินะ..โดยที่ตัวผมไม่รู้จุดหมายตัวเอง ว่ารออะไร....และรอใคร

[Sugar_Love]

    ลงให้เต็มก่อนเน้อ ตอนนี้ใครยังไม่เคลียร์ ก็ถามมาได้เลย เพราะงานเยอะจนงง ก่งก๊งไปหมดแล้ว 
     สำหรับใครที่รอพาร์ทพี่เร ก็ตอนหน้านะจ๊ะ ขอบคุณทุกรีพายจ๊ะ
อาจจะแต่งไม่ถูกใจทุกคนหรอกนะ เป็นบางคนที่ชอบก็ยังดี แต่ก็พยายามแล้วจ๊ะ 

[pinkky_kiku]

หมูแฮมไม่ผิดหรอกน่า ก็รอเหมือนกัน แค่จำไม่ได้เท่านั้นเองว่า เพื่อนคนนั้นเป็นใคร
พี่เรก็จะเอาอะไรกะเด็กตัวแค่นั้นหล่ะ ไม่แปลกหรอกที่หมูแฮมจะจำไม่ได้น่ะ
ขอให้พี่เรปลอดภัยแล้วปรับความเข้าใจกันดีๆน๊าาาา เชื่อว่าในใจต่างคนก็ต่างรักกัน
อย่างอนกันนานนักเลย อุตส่าห์รู้แล้วว่าอดีตเป็นมายังไงอ่า อยากให้หวานกะเค้ามั่ง
  จะรอนะจ๊าาา

[win200]

แต่ตอนนั้นหมูแฮมก็ยังไม่ประสีประสาอยู่น่ะ
นายเรก็คาดหวังกับเด็กตัวเล็กๆก็เกินไปแล้ว...

ขนาดน้องผมอายุมากกว่าหมูแฮมสมัยเด็กตั้งหลายปี ยังไม่รู้สีรู้สาอะไรเลย
อย่างนี้ถ้าเจอกัน ก็น่าจะคุยกันดีๆ ดีกว่าไปข่มขืนเค้า ไปพูดจาว่าร้ายเค้าอีกนา  

เหมือนนายเรอยากทำร้ายตัวเองมากกว่า ถ้ารักเค้าจริงก็พูดกับหมูแฮมดีดีเซ๋

อย่างนี้ก็ทำให้ตัวเองเจ็บคนเดียวไม่พอ ยังทำไมให้คนอื่นเจ็บตามไปด้วย

แอบสงสัยว่าทำไมคนแต่งชอบให้บทพระเอกสวมเขา นายเอกอ่อนแออยู่เรื่อยเลยนา



เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ

[roseen]

 :เฮ้อ:รู้ความจริงซะทีนะหมูแฮม  ดีใจด้วยนะพี่เรน้องเขารู้ความจริงตอนพี่ใกล้ตาย

[howru]

พี่เรอย่าเป็นไรนะ น้องจำได้แล้ว
 

[kokikung]

แบบนี้เองอ่า

สงสารพี่เร  ขี้นมาเลย


รอๆๆพี่เรฟื้น

[golove2]

คนที่ผิดคือ ผู้ใหญ่ ที่รวมหัวกันหลอก พี่เร กับหมูแฮม

ขอให้พี่เรหายไว ๆ จ้า


 

[whistle]

พี่เรรีบๆฟื้นซิ หมูแฮมจำได้แล้วนะ

[som]

แฮมรู้ความจริงแล้วทีนี้ก็คุยกันดีๆได้แล้วใช่ป่าว
พี่เค้ารอมานานแล้วนะ
แต่ไม่ใช่พี่เรฟื้นขึ้นมาพี่เรจะเปลี่ยนไปนะ

[Killua]

โอ้ย น้องมันจำได้ แต่เรต้องเข้าโรงบาลมันคุ้มกันใหมอ่ะ
ถ้าออกจากห้องฉุกเฉินได้ก็ดีอ่ะนะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เน้อ

[なおみ™]

รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[nine-poo]

เต็ม100%แล้วจริงๆใช่ไหมคับ
ค้าง !!!!
ยังสงสารพี่เรไม่เต็มร้อยอ่ะเหมือนมันงงๆ กับความรู้สึกทั้งของแฮมและพี่เรไม่รู้จะเห็นใจหรือสงสารทั้งคู่ดีไหม เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะครับ (อย่าหายไปนานนักนะค้าบ)

[4559]

ถ้าเรบอก


ทุกอย่างก็จบ


แต่ก็นะ


รอหมูแฮมจำได้


เรื่องตอนเด็กคงยากต่อการจำอ่า

[taem2love]

กรรมมันตามทันจริงๆ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะจายแต่อย่าให้ตายนะมันยังทรมารไม่พอ

หมูแฮมรู้เร็วไปอ่ะยังไม่ได้แก้แค้นอารายเลยอ่ะเชื่อว่าต้องใจอ่อนแน่ๆเพราะอย่างไรก็ยังคะนึงหา

เอาเป็นว่าถ้าไม่ดราม่าสุดตับสุดไต เจ้ขอแบบหวานจับใจเอาแบบน้ำตาลท่วมจอไปเลย

อิอิอิอิอิอิ เอาไปอีกหนึ่งทีค่ะ น้องตาลสู้ๆ

[koollook]

ชอบๆ ^^
ไรเตอร์เขียนม่วนจ๋นน..
สู้นะจ้ะ 

[☥ŹeMî☠kändä☥]

 

รอต่อไปขอรับ

จะเป็นยังไงต่อไปน้า

[ï_Kiss_U♥]

เศร้าอ่ะ สงสารพี่เร

[ChiOln]

ความจริงเฉลยแล้ว

[moonoi_sert]

 :m15:ในที่สุดความจริงก็เปิดเผยแล้ว หมูแฮมรู้แบบนี้แล้วจะทำยังไงต่อไปนะ

[SungJimun]

อ้า ตามอ่านทันแล้วคร่า อิอิ
คือขอติงนิดนึงตรงที่ว่าเรื่องมันคลี่คลายเร็วไปหน่อยนึงอ่าน๊า
น่าจะมีมาม่าน้ำข้นๆให้คนอ่านได้กินเยอะกว่านี้หน่อย ฮาๆๆ
รวมๆแล้วสนุกดีค่ะ พระเอกเจี้ยดี นายเอกก็เคะน่ารักถูกใจ โฮ่ๆๆๆ
ติดตามตอนต่อปาย... พร้อม +1 ให้ค่า

[premkoe]

อุ๊ยๆ จำได้แล้ว

[samsoon@doll]

เสียเลือดบ้าออกไปบ้างก็กลับมาเป็นพี่เรที่แสดดีได้แล้วนะคะ

[ณ ที่เดิม™]

แอบน้ำตาซึม

[LalaBam]

พี่เร
อย่าเป็นอะไรเลยนะ
 

รอหมูแฮมก่อน

[JipPy]

เป็น แซสสส  สะ ตอ รี่ จิงๆ