หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54

[YELLOWSTAR]

มาม่าจังเลยย

สงสารทั้งหมูแฮมทั้งพี่เร

เฮ้อออออ ขอให้สองคนนี้เข้าใจกันซักทีเหอะน่ะ  พลีสสสส

[ordkrub]

อ่านแล้วเรื่องก็กระจ่างขึ้น แต่ก็ยังเหมือนเดิม เรไม่มีสิทธิ์ขืนใจเด็ก ทำไมไม่ใช้ความดีสร้างความรู้สึกดีๆให้กลับมาละ

[Ak@tsuKII]

ตามทันแระ

ติดตามอ่านจ้า

เอาใจช่วยหมูแฮม

 

[BeeRY]

พี่เรต้องไม่เป็นไร ต้องอยู่รอฟื้นความทรงจำแสนหวานกับน้องได้แน่ๆ

[Sugar_Love]

พี่เร
อย่าเป็นอะไรเลยนะ
 

รอหมูแฮมก่อน

  เขาก็ชอบ Singular แหละ   พี่ซินน่ารัก(นอกเรื่อง)

[Sugar_Love]

@ <<  รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @  ////  ตอนที่  9  ผูกพันธ์ ความหลัง รอคอย..Part - P’ RE  ////// 05/12/2010

   บรรยากาศรอบตัวผมทำไมถึงหนาวเย็นอย่างนี้ ความเย็นยะเยือกแทรกซึมเข้าไปทุกรูขุมขน จนรู้สึกว่าร่างกายผมจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วทุกอณู ความขาวโพลนด้านหน้าคืออะไรกัน ทำไมผมมองอะไรไม่เห็น ไม่เห็นใคร ข้างตัวผมไม่มีใครซักคน  ว่างเปล่า ความโดดเดี่ยววิ่งเกาะกินหัวใจจนปวดหนึบ

   “ฮะ ๆๆ ฮ่า ๆๆ หมูแฮมรักเปื้อนที่ฉุดเลย”

   “เปื้อนใจดีจางเยยยยย”

   เสียงจากที่ไหนกัน มันดังอยู่รอบตัวผมจนจับทิศทางไม่ถูก....หมูแฮม..หมูแฮมอยู่ไหน อยู่ไหนกันทำไมเขามองไม่เห็น

   “หมูแฮม  หมูแฮม หมูแฮมอยู่ไหน หมูแฮมได้ยินพี่ไหม” เสียงผมก้องอยู่แค่ภายในบริเวณนั้นเหมือนกับไม่สามารถส่งออกไปถึงคนที่ผมเรียกได้

   “ฮึก ฮืออออออ  เปื้อนใจร้าย แกล้งหมูแฮม ฮือออ หมูแฮมไม่รักเปื้อนเเย้ววว”

   “หมูแฮม !! หมูแฮมอยู่ไหนตอบพี่สิ” หมูแฮมต้องได้ยินผมสิ แต่หมูแฮมทำเป็นไม่ได้ยินใช่ไหม ..ใช่สิ ผมมันเป็นคนเลวในสายตาเขาแล้ว ผมมันไม่ได้เป็นที่รักเหมือนเดิม เขาไม่ได้ต้องการผมเหมือนเมื่อก่อน

   “อย่า!! อย่า ฮือออ พี่เร อย่าทำ ฮึก ฮือออออ เจ็บ ๆๆ ฮืออ”

    เสียงร้องอย่างเจ็บปวด ดังมาจากทุกทิศทาง เสียงที่ฟังแล้วมันทรมานเหลือเกิน ทั้งที่เป็นอีกฝ่ายที่ร้อง แต่ทำไมในใจผมมันเจ็บอย่างนี้.

   ....หมูแฮม เจ็บมากไหม ฮึก.. ผมทำร้ายคนที่ผมรัก ทั้งที่รู้ว่าตัวเองเจ็บกว่าหลายร้อยเท่า แต่เพื่ออะไร เพื่อต้องการแก้แค้นเหรอ รึเพื่อสนองตัณหาตัวเอง .....ไม่ใช่ ..แต่จะบอกว่าทำเพราะรักมาก คงจะไม่มีใครอยากฟังรวมถึงตัวหมูแฮมด้วย

   ความขาวโพลนตรงหน้าเริ่มมีแสงสว่างส่องเข้ามา  กลุ่มก้อนขาว ๆ เริ่มเคลื่อนออกเหมือนแสงแดดที่ขับไล่ก้อนเมฆแสงสว่างตรงหน้าจ้าจนต้องหยีตาและกระพริบถี่หลายที .... ค่อย ลืมตามองไปข้างหน้าเห็นภาพที่ฉายออกมา.......ผมยีนมองภาพตรงหน้าหัวใจปวดหนึบ รู้สึกเหมือนมีคนกำลังบีบหัวใจผมอยู่ 

   “ฮะ ๆๆ ฮ่า ๆๆ หมูแฮมรักเปื้อนที่ฉุดเลย”

   “เปื้อนใจดีจางเยยยยย”

   “ฮึก ฮืออออออ  เปื้อนใจร้าย แกล้งหมูแฮม ฮือออ หมูแฮมไม่รักเปื้อนเเย้ววว”

   “อย่า!! อย่า ฮือออ พี่เร อย่าทำ ฮึก ฮือออออ เจ็บ ๆๆ ฮืออ”

   หมูแฮม.... ภาพเด็กน้อยน่ารักที่กำลังหัวเราะสนุกสนาน กลับร้องไห้ตอนผมแกล้งหยิกแก้มยุ้ยนั่นไปแรง ๆ ทีนึง และแปรเปลี่ยนเป็นภาพสุดท้าย ร่างขาวนวล บอบบาง ที่กำลัง ร่ำร้องไห้ปานจะขาดใจ ในอ้อมกอดของผมเอง ในทุกภาพที่สะท้อนออกมาปฏิกิริยาทั้งหมดล้วนเกิดจากผมเป็นคนก่อทั้งนั้น ...................

   .....ใช่สินะ........ทำไมล่ะ  ผมถึงนึกไม่ถึง ว่ารอยยิ้มที่น่ารักที่ผมต้องการ ความรักที่ผมต้องการ ผมสามารถสร้างได้และทำลายได้ในเวลาเดียวกัน  ผมทรุดตัวนั่งกับที่ ยกมือขึ้นทึ้งผมตัวเองอย่างคนอับจนหนทาง ผมจะออกจากที่นี่ได้ยังไง ผมจะต้องทำยังไง

   “ฮึก หมูแฮม พี่ขอโทษ ..ฮึก พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ!!” ผมนั่งจมอยู่กับความคิดไม่รู้นานเท่าไหร่  ผมอยากออกจากที่นี่ ผมอยากออกไป ได้โปรด ให้โอกาสผมซักครั้ง...ได้โปรด

   “พี่เร ฮึก ฟื้นสิครับ ฮืออ พี่ทำไมใจร้ายกับหมูแฮมอย่างนี้” เสียงที่ดังจากรอบทิศทาง ทำให้ผมผุดลุกขึ้น จนรู้สึกว่าร่างกายที่เจ็บปวดเริ่มเข้าแทรกซึมอีกแล้ว

   “อึก!! หมูแฮม ..หมูแฮม พี่อยู่นี่ หมูแฮม!!!!” ผมตะโกนออกมาจนสุดเสียงและก้าวขาวิ่งฝ่าภาพที่กำลังบั่นจิตใจผมอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะวิ่งไปไหน อยากออกจากที่นี่ ผมอยากกลับไป .. อยากได้โอกาสอีกซักครั้ง แสงสีเหลืองข้างหน้า ผมไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี แต่ผมก็วิ่งฝ่าเข้าไป.......... รู้สึกรอบ ๆ ตัวอบอุ่นขึ้น แต่ความเจ็บปวดยังเหมือนเดิม รู้แต่ว่าตัวเองรู้สึกมีหวังขึ้น

   “พี่เร พี่เร ฮึก ฮืออออออออ”

   “หมูแฮม!!!!!!!!” ผมตะโกนสุดเสียงและสุดแรง พร้อมกับสติผม..ที่ดับวูบไป

      *****************************************************************

   รู้สึกว่าอบอุ่น รู้สึกถึงแรงบีบที่มือ ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ แสงจ้า จนต้องกระพริบตาถี่หลาย ๆ ที พยายามปรับสายตาให้ได้ทั้งที่ตัวผมยังไม่ขยับ ที่นี่ที่ไหนกัน ....ผมยังไม่ตายใช่ไหม ผมยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ ที่ตัวเองนอนอยู่ สายน้ำเกลือ และสายอะไรอีกมากมาย เสียงเครื่องตรวจวัดมากมายดังแข่งกัน  ภาพตรงหน้าพล่ามัวไม่ชัดเจน แต่ก็พอดูออก รู้สึกเหมือนสมองผมเบลอจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ผู้คนที่ขวักไขว่ตรงหน้า อุปกรณ์มากมายที่ยังอยู่ในมือ....หมอ ..ใช่ที่นี่โรงพยาบาล.....ทำไมผมง่วงนอนจัง ….. ทำไมสิ่งที่ผมหวังกลับไม่มีอะไร ในห้องไม่มีใครที่ผมต้องการ นอกจากหมอและพยาบาลเต็มไปหมด .....หนังตาหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้นอีกแล้ว ผมหลับตาลงช้า ๆ และสติผมก็ดับไปอีกครั้ง

   “เฮ้ย ไอ้เรฟื้นแล้ว เรเป็นไงบ้างวะ แกเป็นยังไงบ้าง” ผมกระพริบตาหลาย ๆ ทีไล่ความพร่ามัวตรงหน้าหลังจากรู้สึกตัว ผมปรับสายตามองตรงไปตรงหน้า..... ระดับสายตาเป็นแจกันดอกไม้สีสวย และจอทีวีมืดดำเพราะยังไม่ถูกเปิด ผมค่อย ๆ หันไปทางเสียงโวยวายเมื่อครู่ ...เพื่อน ๆ ผมเข้ามารุมผมแทบจะเบียดกัน

   “เรเป็นไงบ้างวะ เฮ่ย จำฉันได้ไหม ฉัน ชัชไง แล้วนี่ไอ้ทศ ไอ้เคล แล้วไอ้นี่ชื่ออะไรแกจำได้ไหม”

   “ไอ้ชัช แกจะไปเร่งมันทำไมวะ มันพึ่งฟื้นนะเว้ย ไอ้บ้านี่”  ฮึ...ผมจำได้ เพื่อนผม ผมจำได้ทุกคน ผมจำได้ทุกอย่าง แต่คนที่ผมอยากเจอตอนนี้ กลับไม่อยู่ที่นี่ ผมพยายามส่ายสายตาหาคนที่หวังว่าตื่นขึ้นมาผมจะเห็นเขาเป็นคนแรก แต่ผมไม่เห็นแม้แต่เงา

   “หา หมูแฮมเหรอ พี่เร” เสียงใสที่ปลายเตียงที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ...แนท... ผมพยักหน้าแทนคำตอบ

   “หมูแฮมไปโรงเรียนน่ะค่ะ แกขาดเรียน 2 วันแล้วเพราะมาดูแลพี่ แกคงดีใจถ้ารู้ว่าพี่เรฟื้นแล้ว เดี๋ยวแนทโทรบอกหมูแฮมดีกว่า”… หมูแฮมมาดูแลผมเหรอ เหมือนฝันไปที่ได้ยินอย่างนี้ แต่ผมจะรีบดีใจไปทำไม เขาอาจทำไปเพราะหน้าที่ ที่เขาต้องอยู่กับผมก็ได้  แต่ก็รู้สึกดีที่อย่างน้อยตลอดเวลาที่ผมหลับใหลผมยังมีเขาอยู่ใกล้ ๆ  ความรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกผิดแผ่ซ่านในใจไปพร้อม ๆ กัน ผมรู้สึกว่าตัวเองยังขยับอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่ แค่อยู่เฉย ๆ รู้สึกว่าบาดแผลที่มีอยู่ทั่วตัว ฟ้องถึงความเจ็บปวดที่มีอยู่ โดยเฉพาะแขนที่ยังหนักอึ้ง ผมก้มมองที่แขนตัวเอง

   “แขนแกหักน่ะ  ต้องใช้เวลาหลายอาทิตย์เลยล่ะ แล้วตอนนี้แกเป็นยังไงบ้างวะ”  ทศถามผมพร้อมกับปรับเตียงให้ผมได้นั่ง

   “ไม่เป็นไรแล้ว ยังเจ็บแผลอยู่นิดหน่อย” เสียงผมแหบแห้งจนฟังไม่เป็นภาษา แนทรีบเอาน้ำและหลอดมาจ่อที่ปาก ผมรู้สึกคอแห้งเลยก้มดูดไปหลายอึก ....

   “เห็นแกฟื้นแล้วก็ค่อยยังชั่วหน่อย พวกฉันก็ลุ้นแล้วลุ้นอีก นึกว่าจะมีเพื่อนเป็นเจ้าชายนิทราซะอีก” เคลพูดติดตลกทำให้เพื่อน ๆ หัวเราะกัน ผมก็พลอยยิ้มไปกับพวกมันด้วย

   “ไม่ต้องห่วงโว้ย งานนี้เจ้าหญิงมาเฝ้าเช้าเย็น พร้อมจุมพิตเสมอว่ะ แค่วันนี้เจ้าหญิงติดเรียน ฮะ ฮ่าๆๆๆ” ทำพูดชัชทำให้ผมรู้สึกหัวใจตัวเองพองโตขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ อย่างน้อยเขาก็ยอมที่จะอยู่ใกล้ ๆ ผม มันสามารถที่จะบั่นคำว่าขยะแขยงที่เสียดแทงใจผมลงไปบ้าง

   พูดคุยอะไรกันอีกนิดหน่อยพวกเพื่อนก็ขอตัวกลับ เพราะพวกมันแวะมาหาผมแต่เช้า เหลือก็แต่แนทที่ยังนั่งมองผมอยู่ ผมพึ่งรู้ว่าแนทคิดยังไงกับผมมาเมื่อไม่นาน แต่ผมไม่สามารถที่จะมีใจเหลือให้ใครอีก ผมตัดสินใจเล่าเรื่องหมูแฮมให้แนทฟัง บทสรุปอยู่ที่การจูบร่ำลาความต้องการในใจเธอ แต่มันก็พลาดที่เป็นหมูแฮมมาเห็นภาพนั้น ตลอดทั้งคืนตั้งแต่หมูแฮมวิ่งหนีผมไป ทำเอาผมแทบบ้า  ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมูแฮมไปไหน ขี่รถวนหาจนทั่วเมือง ตามป้ายรถเมล์และทุกที่ที่มีที่นั่ง แต่ก็ไม่เจอ ผมแบกสังขารที่แทบจะยืนไม่ไหวเพราะความเมา เบียร์ขวดต่อขวดที่ผมดวลกับใจตัวเอง ผมแทบจะควบคุมสติไม่ได้เมื่อคิดว่าหมูแฮมจะเป็นอะไรไป แต่อีกใจก็เคืองที่ทำไมต้องหนีผมไป ตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองไม่ผิด ทำไมหมูแฮมไม่ฟังผม ทั้งที่ผมร้องเรียกให้หยุด แต่ตอนนี้ผมรู้ว่าผมผิดที่มีเขาแต่ผมก็ยังจะยืนจูบใครต่อใคร แต่ถ้าหมูแฮมไม่คิดอะไรกับผม จะวิ่งหนีภาพที่เห็นทำไม เพราะมันบาดตา หรือบาดใจ

   “ทำไมแนทไม่กลับไปพักผ่อนล่ะ พี่อยู่คนเดียวได้ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรบอกแม่บ้านมาเฝ้าก็ได้” ผมบอกน้องสาวที่นั่งทำหน้าจิ้มลิ้มอยู่

   “แนทโทรหาหมูแฮมแล้ว น้ำเสียงหมูแฮมเหมือนดีใจนะคะ” เหมือนดีใจแล้วดีใจรึเปล่า ผมเหมือนจะดีใจ แต่อีกใจที่ผมทำไม่ดีไว้ ก็ละอายที่จะคิดเข้าข้างตัวเอง

   “พี่เรคะ ทำไมพี่เรไม่บอกความจริงกับหมูแฮมไปให้หมดละคะ เผื่อหมูแฮมจะเข้าใจพี่เรมากขึ้นไงคะ” แนทถามพร้อมกับมองหน้าผม ผมก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมไม่บอกหมูแฮม อยากให้เขาคิดออก ผมคิดเสมอว่าสายสัมพันธ์ และความคิดถึง การรอคอยที่ผมมีมันจะสื่อไปถึงใจเขาบ้าง ผมคงจะหวังมากไปอย่างที่แนทเคยบอกผม แม้กระทั่งผม อยู่ ม.2 ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมูแฮมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ประสาอะไรกับหมูแฮมอายุไม่กี่ขวบจะจำผมได้ มันอาจเป็นความคิดเด็ก ๆ ที่ติดผมเพราะเขาไม่มีใคร ...ภาพเด็กน้อยน่าตาน่าเอ็นดู มานั่งรอผมหน้าบ้านตัวเองทุกวัน เมื่อเห็นผมจะวิ่งเข้ามาหาและยิ้มอย่างดีใจจูงมือผมไปเล่นในที่ต่าง ๆ ที่ตัวเองอยากเล่น ภาพเหล่านี้ยังวนเวียนในหัวสมอง ทำให้ผมมีความหวังว่าเมื่อครั้งแรกที่เจอกันเขาอาจจะจำผมได้บ้าง วิ่งเข้าหาอย่างดีใจบ้างเหมือนตอนเด็ก ๆ  แต่ผมคงคิดหวัง คาดหวังมากเกินไป เมื่อเจอปฏิกิริยาที่ตรงข้ามกัน มันทำให้ผิดหวังมากเหลือเกิน

   “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมพูดลอย ๆ ขึ้นมาโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าแนท

   “ถ้ามีโอกาสพี่เรจะพูดไหมคะ” ผมหันไปมองหน้าน้องสาวที่ตั้งคำถาม ทุกคำถามล้วนเป็นคำถามที่ผมไม่มีคำตอบ

   “ไม่รู้สิ พี่จะมีโอกาสอีกไหม ตอนนี้พี่เป็นคนเลวในสายตาหมูแฮมไปแล้ว พี่หวังมากไป เพราะพี่รอคอยเขามาตลอดเมื่อผิดหวัง ความอยากเอาชนะก็ทำให้ทุกอย่างพังลง” ผมถอนหายใจเข้าจนสุด แล้วค่อย ๆ ผ่อนออก

   “ถ้ามีล่ะคะ” ผมหันไปมองคนที่ตั้งคำถามเซ้าซี้ผมอยู่

   “คงจะ...” ผมหันกลับมาจ้องที่ทีวีหน้าจอดำมืดสนิท ความคิดกำลังโลดแล่นว่าถ้ามีโอกาสจะพูด ผมจะพูดอะไรให้หมูแฮมเลิกหวาดกลัวในตัวผม

   “ก็ดีค่ะ เดี๋ยวแนทไปรับหมูแฮมให้นะคะตอนเย็น” แนทพูดแล้วลุกขึ้นออกจากห้องไป ทิ้งผมให้จมอยู่กับความคิดว่าผมจะทำตัวยังไงต่อไป แล้วหมูแฮมจะยกโทษให้ผมรึเปล่า รู้สึกหัวสมองหนัก ๆ ผมหลับตาลงอีกครั้งตามที่ร่างกายเรียกร้อง


   “แกร็ก ๆๆ” ผมลืมตาขึ้นตามเสียงที่เข้าไปในโสตประสาท ผมงงอยู่ซักพักก่อนจะหันไปตามเสียงที่อยู่ข้างตู้เย็น
...หมูแฮม หมูแฮมจริง ๆ ด้วย ผมมองนาฬิกาที่ผนังห้อง 4 โมงครึ่ง นี่ผมหลับไปหลายชั่วโมงเลย ผมรีบหันกลับไปที่หลังบาง ๆ ที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน กำลังทำอะไรซักอย่าง แค่ได้มองอย่างนี้หัวใจของผมก็ชุ่มชื้น ไม่ใช่สิ ผมเฝ้ามองเขามาตลอด เฝ้ารอมาตลอด ……..ผมจ้องมองแผ่นหลังเล็ก ๆ นั่นอย่างไม่กระพริบตากลัวว่าจะเป็นแค่ฝัน หรือภาพนั้นจะหายไปจากจอตาของผม

   “หมูแฮม...” เสียงผมเบาและแหบ แต่คนที่ยืนอยู่ก็รีบหันมาหา ดวงตาที่หันมาสบตากับผม ผมจะเข้าข้างตัวเองจะผิดไหม เมื่อผมมองเห็นแววตาที่เต้นระริกด้วยความดีใจ แต่ก็แค่ชั่วครู่ แล้วก็กลับสู่สายตาที่ยังหวาดกลัวผมอยู่ แต่เจ้าตัวก็ยอมเดินมาจนประชิดเตียง

   “พี่เรเป็นยังไงบ้างครับ” แค่คำถามนี้ก็ทำให้ผมชื่นใจเหลือเกิน อย่างนี้สินะที่ผมไม่ยอมเปิดรับมันเข้ามาซักที ต้องการให้เขาเป็นอย่างที่ผมอยากให้เป็น ผมต้องสำคัญ ต้องรักผมคนเดียวและเดี๋ยวนั้น  ทำไมผมไม่ค่อยเป็นค่อยไป

   “พี่ไม่เป็นไรแล้ว ขอน้ำให้พี่หน่อย”ผมบอกหมูแฮม เจ้าตัวรีบกระวีกระวาดไป ท่าทางที่แสดงออกผมไม่รู้ว่ากลัวหรือห่วงผมกันแน่ หลอดน้ำถูกจ่อที่ปาก ผมก้มลงดูดน้ำ แต่สายตายังจับจ้องที่ดวงหน้าน่ารักนั่น จนหน้าขาวนวลต้องเบือนหนีไปอีกทาง ต่อไปนี้ผมต้องค่อยเป็นคอ่ยไปสินะ

   “หมูแฮม...พี่ขอโทษ” ผมพูดเบา ๆ กับคนที่กำลังหันหลังเดินเอาแก้วน้ำไปเก็บ แต่ก็คงจะดังพอจะทำให้คนที่กำลังก้าวหยุดชะงักได้ แต่ก็เดินต่อไป...

   ต่อจากนี้จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ ผมต้องเอาชนะความหวาดกลัวในใจหมูแฮมให้ได้ ผมอยากได้เขาทั้งตัวและหัวใจเหมือนที่ผมหวังไว้ ทุกอย่างอยู่ที่ความตั้งใจของผม และใจหมูแฮมเอง ในเมื่อผมทำให้เขากลัวผมได้ ผมก็จะทำให้เขารักผมให้ได้เหมือนกัน รอตัวเขามาตั้ง 10 กว่าปี จะรอความรักที่จากใจอีกซักหน่อยจะเป็นไรไป..................

[YELLOWSTAR]

อ๊ายย ย เริ่มจะปรับความเข้าใจกันแล้ววว

น่ารักจังเลยยยย

รักค่ะๆๆๆๆๆ

[ChiOln]

สู้ ๆ ครับพี่เร

[pinkky_kiku]

คิดถูกแล้วหล่ะพี่เร ให้ความรักหมูแฮมมากๆ เด๋วก็จะได้ความรักกลับคืนนะ
อย่าใจร้อน ต้องใช้เวลาช่วยแล้วหล่ะ เพราะหมูแฮมก็มีแผลในใจ ต้องใช้เวลา
ช่วยให้หายนะ อิอิ สู้ๆ 

[heefever]

เพิ่งจะคิดได้เนอะคนเรา

ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกันนะพี่เร

[golove2]

เป็นกำลังใจให้พี่เรค่ะ


 

[moonoi_sert]

 :L2:มอบดอกไม้มห้คนแต่ง

 :L1:พี่เรสู้ๆ นะ ให้หมูแฮมรักด้วยใจของหมูแฮมดีกว่าไปบังคับจิตใจหมูแฮมแบบที่ผ่านมา อดีตถึงแม้ว่าจะกลับไปแก้ไขไม่ได้ ก็ทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีที่สุดนะ

[som]

เฮ้อ โล่ง  นึกว่าพี่เรจะเป็นอะไรหนักกว่านี้  แค่แขนหักเดียวก็หายแล้ว
ทีนี้ก็แค่ตามดูแลหมูเฮมให้ดีละครับพี่เร

[samsoon@doll]

 

[Killua]

น่ารักค่ะ ถ้าคิดได้อย่างนี้ คนอ่านเชียร์ใจขาดดิ้นเลย หุหุ

[ferly]

รอคนแต่งเหมือนกัน ^^

[littleFiNgeR]

อีกนิดเดียวบักเร สู้เค้าพระเอกจอมโหด 555

[roseen]

เริ่มเข้าใจกันแล้ว

[Akad3ar]

พึ่งคิดได้หรอค่ะ พ่อคุณ 

[kokikung]

พี่เรสู้ๆๆ

ให้น้องค่อยๆๆเรียนรู้ไปละกัน

ทำดีกับน้องเยอะๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.อยากอ่านตอนหวานๆๆขอ2คนนี้แล้วอ่าไรเตอร์อีกนานไหมกว่าจะมี

[tanpicha]

ต้นเหตุของความเสียใจ ก็คือความจริงที่สองเราไม่พูดกัน


พี่เรเปิดใจแล้วบอกความรู้สึกให้น้องรู้ซะทีว่ารักน้องหมูแฮม

[BExBOY]

 

คนเขียน...ทำกันได้ลงคอ 
เล่นตัดฉับเลย แง่มๆ

เฮียเร สู้ว้อย

[iforgive]

   ดีใจที่คิดจะคุยกันซักที

[4559]

สู้ๆครับเร

[ordkrub]

เริ่มจะมีความคิดนะเร  อย่าดีแตกก่อนละ

[@StaR@]

ตามมาอ่านแล้วเห็นชื่อเรื่องว่าจะไม่อ่าน
กลัวดรามาแต่อดใจไม่ไหวเลยเข้ามาอ่าน
อ่านแล้วอิ่มเลยมาม่ามาเต็มๆเลยน้องแฮม
น่าสงสารมากไม่รู้เรื่องอะไรกับคนอื่นเค้าเลย
แต่โดนไปเต็มเลย ส่วนพี่เรย์รักน้องแต่แสดงออกไปคนละแบบเลย
ดีน่ะที่คิดได้แล้ว สงสารน๊อตเป็นพระรองที่เราเชียร์มากๆเลย
ขอบคุณคุณตาลมากๆ 

[dolphins]

ตอนต่อไปเค้าจะหวานกันแล้วใช่ป่ะ
เข้าใจพี่เรย์มากขึ้น จากนี้ไปก็ใจเย็นๆเน้อ..เวลาง้อหมูแฮมอ่ะ
อย่าไปเหวี่ยงใส่น้องมันล่ะ.. รักแล้วต้องรอหน่อย(ทำร้ายเค้าไว้เยอะนี่นะ)
 :pig4:ไรเตอร์ค่ะ

[mickeynut]

อ่านทีเดียวรวดเดียวเลบค่ะ


กดไลค์ 100 ที


อัพบ่อยนะค่ะ เป็นกำลังใจให้

[Acacha]

อ่านรวดเดียวหลายตอน ^^" เลยแอบสงสัยขึ้นมาเองว่า พ่อแม่หมูแฮมกำลังทำไรอยู่ที่ไหน ขนาดพี่สาวยังกลับใจแล้ว พ่อแม่ไม่รู้สึกอะไรมั่งเลยเหรอ 

[LalaBam]

พี่เร-หมูแฮม
เข้าใจกัน ดีกัน รักกันได้แล้ว