หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54

[Killua]

ยังไงยูโนก็น่าร๊ากกกกกก

[Muzik]

ยุนโฮกับซีวอนเลยทีเดียว 
น้องหมูแฮมมีคนหล่ออยู่รอบกาย อิจฉา

[Cupcake]

โอ้โหอิมเมจ เลือกไม่ถูกเลยทีเดียว

[Sugar_Love]

  วันนี้นะจ๊ะ 01/12/10 ดึก ๆ หน่อย (งง..อืมช่างมันเถอะ)...เดี๋ยวต่อให้เน้อ วันนี้ทั้งวันขอเวลาเคลียร์งาน + ลุ้นหวยก่อน....

[YELLOWSTAR]

ง่ะ  ไรเตอร์มันไม่ได้หมายถึงคืนนี้ใช่ม่ายยย

อยากอ่านอ่าาาาาาา

มาต่อเลยเหอะ  รออยู่ๆๆๆ

[golove2]

พอได้เห็นอิมเมท พี่เรแล้วก็


รักพี่เรที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดด



 

[ordkrub]

เดาเรื่องไม่ออก แต่ยืนยัน เรเลว

[phoeniix]

สู้นะหมูแฮม

[samsoon@doll]

รอต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ว่าแต่มะไหร่แฮมจะจำได้หนอแสดงว่าอิตาเรนี้คงเคยเป็นพี่ชายข้างบ้างหรืออะไรเถือกนั้นแน่เลยอ่ะ แล้วสัญญาเด็กน้อยแบบนั้นแฮมจะจำได้ตอนไหน๊าาา

[litlittledragon]

เร่ิมเดาแนวเรื่องได้ กลัวต่อไปจะโศกยิ่งขึ้นเนี้ยดิ

[Sugar_Love]

  รอน้องแฮมแป๊บ (แม้ว) นะจ๊ะกำลัง.....จ้า... ทุก ๆ คนที่รอ คืนนี้แน่นอน...

[dolphins]

รออยู่ๆ ด่วนๆเลยคร้าบบบ

[ณ ที่เดิม™]

นั่งรอ นอนรอ ปวดหลังรอ

[Muzik]

เค้ารออยู่นะจ๊ะ 

[som]

รอเหมือนกันแต่จะไม่ใหวละ

................................................................................


Hi, before going to bed.
Not to wait for that then I go to bed first.
Gradually read better tomorrow.
Very sleepy bye.

[Sugar_Love]

@ <<  รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @  ////  ตอนที่  8  50%  //////    02/12/2010

   แรงสัมผัสที่บริเวณลำคอ ทำให้ผมรู้สึกตัวหลังจากที่หลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน ผมลืมตาขึ้นมองไปนอกระเบียงรอบตัวยังเป็นความมืดมิด มีเพียงแสงไฟที่หัวเตียงทำให้สลัว แต่ไม่ชัดเจน

   ผมลืมตามองสิ่งที่สัมผัสที่คอผม ...พี่เร...ผมเด้งตัวแทบจะชนหัวเตียง..ตกใจ ที่พี่เรตะแคงข้างมองผมอยู่ ผมรีบคลำดูบริเวณลำคอที่รู้สึกเมื่อครู่ ...สร้อย..ผมไม่รู้ว่าสร้อยอะไรเพราะแสงสว่างไม่ได้ทำให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เพียงแค่สัมผัสสิ่งที่ห้อยอยู่ได้ ....แหวน...

   “สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ หมูแฮม” เสียงทุ้มที่เปล่งออกมาทำให้ผมต้องหันไปมองผู้ชายที่นอนตะแคงและใช้มือวาดกอดเอวผมที่เด้งตัวนั่งเมื่อครู่ ผมอดที่จะมองแววตามที่จ้องมองผมอยู่เหมือนกันไม่ได้ เหมือนตาฝาด หรือเพราะความสลัวแววตาที่ส่งมาดูอ่อนโยน ไม่มีอะไรแอบแฝง...สุขสันต์วันเกิด ....พี่เรรู้วันเกิดผมได้ยังไง ผมยังนิ่งไม่พูดอะไร นอกจากจ้องฝ่าความมืดสลัว ไปยังดวงตาคมคู่นั้น  เหมือนเคยเห็น ...ดวงตาที่มีความอบอุ่นถ่ายทอดออกมาเสมอ....จะเป็นไปได้ยังไง ....ว่าคุ้นเคย

   “นอนต่อเถอะ” พี่เรไม่พูดอะไรอีกนอกจากดึงตัวผมลงไปกอด....แค่คิดไปเองว่าอ้อมกอดก็เหมือนคุ้นเคย...

   “ฮึก ฮือ เปื้อนจาทิ้ง ฮึก หมูแฮม ไปแล้วเหยอ ฮืออ”

   “เพื่อนไม่ได้ทิ้ง เราสัญญากันไว้แล้วไงว่าเพื่อนจะมารับหมูแฮม”

   “ฮืออ ม่ายอาววแย้ว เปื้อนไม่รักหมูแฮม ฮืออออ”

   “ไม่ดื้อนะเด็กดี เพื่อนรักหมูแฮม เพื่อนสัญญาจะรักหมูแฮมคนเดียว แล้วเมื่อถึงเวลาเพื่อนจะมารับหมูแฮมไปอยู่ด้วยนะ ตกลงไหม”

   “ฮึก สังญานะฮืออ ว่าเปื้อนจาไม่ทิ้งหมูแฮม เปื้อนจารักหมูแฮม คงเดียว”

   “สัญญา เพื่อนต้องไปแล้วนะ “

   “ฮืออออ หมูแฮม ฮึก จารออฮืออ”

   ผมลืมตาตื่นจากฝันที่เหมือนจริง ทุกครั้งที่ในฝันร้องไว้ หลังจากตื่นหางตาจะชื้นแฉะอยู่เสมอ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมจำไม่ได้ แต่ทุกอย่างในฝัน ผมรู้สึกได้ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มีให้ สัมผัสได้ถึงความเสียใจที่ต้องพลัดพราก...  สิ่งที่ร้องขอทั้งที่ไม่รู้ว่ารอได้ขนาดไหน รู้แต่ว่ารอ...รอมาตลอด…ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่รอคอย..คืออะไร

   ตั้งแต่ผมจำความได้ พ่อแม่อยู่กับผมและพี่สาวเดือนนึงไม่เคยเกิน 7 วัน แรก ๆ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่ไปไหน มีเพียงพี่สาวที่บอกเสมอว่าพ่อกับแม่ไปทำงาน ไม่ว่าจะวันไหน ๆ ผมตื่นขึ้นมาก็เจอแต่หน้าพี่เลี้ยง ไม่มีโอกาสได้โอบกอดพ่อกับแม่ให้ชื่นใจซักครั้ง ความเดียวดายถาโถมในจิตใจแทบทุกวัน พี่สาวโตกว่า ถึง 10 ปี แต่ละวันก็ไปไหนไม่รู้นาน ๆ ทีถึงจะอยู่กับผม.......พอโตขึ้นความโดดเดี่ยวกลับทำให้ผมสามารถที่จะอยู่บ้านคนเดียวได้ โดยที่พึ่งรู้ว่าพ่อกับแม่ติดการพนัน กิจการที่มีก็โดนฟ้องล้มละลาย   ผมอยู่ ม.1 กำลังเรียนกลางเทอมพี่สาวก็แต่งงานและต้องย้ายตามสามีไปอยู่อีกที่  และรู้แค่ว่าคนที่พี่สาวแต่งงานด้วย คือคนที่ช่วยพ่อกับแม่ไม่ให้ถูกจองจำ และยังให้เงินก้อนโต มาตั้งตัว แต่พ่อแม่ทนความอับอายไม่ไหว ต้องหนีไปอยู่เมืองนอกทิ้งผมไว้คนเดียว.........แต่ผมก็อยู่ได้ ...ถึง 3 ปี และต่อจากนี้ผมก็ต้องอยู่ให้ได้เหมือนกัน แม้จะไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ความรู้สึกที่หนักอึ้งกว่า และรู้สึกอยากที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับคน ๆ นี้

   เช้านี้พี่เรให้คนขับรถมาส่ง  แล้วยังยัดเยียดบัตรสีทองที่ผมส่งคืนให้วันนั้นมาด้วย สร้อยและแหวนทองคำขาวยังห้อยอยู่ในคอ ผมไม่ได้ใส่ใจมาก อยากให้ใส่ก็จะใส่ มันไม่ได้หนักหนาอะไร แล้วยังไม่พ้นกำชับว่าเย็นนี้กลับให้ตรงเวลาจะให้คนขับรถมารอรับ วันนี้พี่เรไม่ได้มาโรงเรียน แต่ผมก็ไม่อยากรู้ว่าเพราะอะไร มาถึงก็เห็นไอ้สามคนนั่งประจำที่แล้ว แปลก ไอ้น๊อตมาเช้าได้ พวกมันเห็นหน้าผมก็ยิ้มทักทาย ผมก็ยิ้มให้ตามปกติ   

   “ว่าไงมึง หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอนเลย” ไอ้น๊อตเป็นคนทักผมคนแรก หน้าตาท่าทางของมันก็ปกติ รู้สึกว่ายังเหมือนเดิม ทำให้ไม่อึดอัดอะไรจากเรื่องเมื่อคืนนั้น

   “เปล่า แค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ” ผมตอบแล้วนั่งลงข้าง ๆ มันที่มันขยับที่ไว้รอ

   “หือ เป็นเชี่ยไรแฮม คิดถึงกูอ่ะดิ” พูดไม่ได้อายไอ้สองเกลอนั่นเลย  แต่มันเป็นเรื่องปกติ ที่มันพูดเล่นอย่างนี้ ผมก็แค่ได้รู้อะไรมา ทำให้ดูเหมือนร้อนตัวไปเอง

   “แหมหวานไม่เกรงใจพวกกู เมื่อไหร่พวกมึงจะได้กันล่ะ”

   “เปรี้ยวตีนสาด ถ้าได้เมื่อไหร่กูจะบอกเอง” ไอ้น๊อตประเคนฝ่ามือบนหัวไอ้ไปส์ไปเต็ม ๆ มือ เสียงดังฟังชัด จนไอ้ไปส์หันมาค้อนอย่างน่ารักน่าชัง

   “สาดน๊อต แม่งใจดีแต่กับไอ้แฮมทีพวกกูแม่งเลี้ยงด้วยลำแข้ง เดี๋ยวกูจะหาผัวใหม่ให้ไอ้แฮมมัน กูเห็นมีคนเล็งมันเยอะเหมือนกัน”

   “คุยส้นตีนอะไรกันพวกมึง ไปเข้าแถวได้แล้ว”ผมไม่ได้อะไรมากกับคำพูดพวกนี้เพราะเริ่มชินแล้ว ผมรู้ว่าพวกมันไม่จริงจังอะไร แต่คำว่า.. ผัว..ผมไม่อยากได้ยิน มันเป็นคำเดียวกันกับที่ออกจากปากผู้ชายคนนั้น

   ตลอดทั้งวันผมไม่มีสมาธิที่จะรับรู้อะไรมากมาย ใจผมยังคิดแต่เรื่องที่ผมสงสัย ผมจะถามจากใครได้ ผมอยากรู้ความจริงทุกอย่าง รวมถึงสัญญาอะไรนั่นด้วย .....พี่หมี...

   ถ้าเป็นแต่ก่อนผมจะไม่ลังเลที่จะกดโทรศัพท์หาพี่สาว แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่เหมือนโดนหักหลังยังกระจายตัวอยู่ในหัวใจไม่หาย แม้ในใจลึก ๆ ก็อยากจะกดถามสารทุกข์สุขดิบว่าตอนนี้เป็นยังไง อยู่ที่ไหน

   “แฮม ตอนนี้มึงอยู่กับใคร” คำถามที่ไอ้น๊อตถามทั้งที่ตามันยังจับจ้องอยู่บนกระดานดำ ที่มีเพื่อนออกไปทำเฉลยการบ้านอยู่

   “ก็อยู่กับพี่หมี ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ” คำตอบผมคงมีพิรุธน่าดูเหมือนกัน  ผมไม่รู้ว่าที่มันถาม มันรู้อะไรมารึเปล่า

   “พี่หมีอยู่ที่คอนโดกับพี่โน้ต” ผมเงียบไป..... ไม่รู้ว่าจะหาทางออกกับคำบอกเล่าของมันยังไง.... พี่หมีไปอยู่คอนโดกับพี่โน้ต....อย่างน้อยก็รู้ว่าพี่สาวอยู่ดี....แล้วผมจะอยู่กับใคร

   “มึงมีอะไรรึเปล่าแฮม มึงมีปัญหาอะไรเก็บไว้คนเดียวรึเปล่า เพราะถ้าพี่หมีย้ายออกมาแล้วมึงอยู่กับใคร พักนี้มึงทำตัวแปลก ๆ ตอนแรกกูก็ไม่อยากเซ้าซี้ แต่กู เป็นห่วงมึงนะ” ไอ้น๊อตพูดแล้วหันมามองผมที่ยังก้มหน้ามองหนังสืออยู่ ผมไม่รู้จะบอกมันยังไงดี เพราะตัวผมก็ยังไม่รู้อะไรดีเลย ผมจะบอกมันได้ยังไงว่าอยู่กับคุณเรวินผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ แล้วมันจะต้องมีคำถามที่จะตามมาอีกมากมาย

   “ยังไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร  แต่เมื่อไหร่ที่มึงต้องการคำปรึกษาหรือต้องการคนรับฟังความทุกข์ในใจ มึงบอกกูได้ทุกเมื่อ..เข้าใจไหม” ทุกคำที่พูดสายตาจับจ้องหน้าผม จนรู้สึกว่าทำหน้าไม่ถูกจนต้องเสไปมองกระดานดำมองดูตัวเลขที่มันไม่ได้เข้าสมองผมซักเท่าไหร่

   คนขับรถมารับตรงเวลาเลิกไม่มีเรทมีสาย ....มันเหมือนนักโทษที่โดนควบคุมความประฟฤติ ไม่สามารถทำอะไรที่ใจคิดได้ ต้องเดินตามเส้นทางที่ถูกขีดไว้  ผมกลับถึงบ้านก็ 4 โมงเย็นพอดี …..  ภายในบ้านมีรถจอดอยู่หลายคัน
 
   “เขามีอะไรกันน่ะครับลุง” ผมถามลุงคนขับรถที่กำลังลงจากรถพร้อมผม เพราะที่จอดหน้าบ้านเต็มต้องจอดในโรงรถเลย

   “อ๋อ เห็นว่าคุณเรวินมีแขกนะครับ เป็นเพื่อน ๆ แก ที่พึ่งกลับจากเมืองนอกเมืองนา คุณแฮมไม่ทราบเรื่องเหรอครับ”ผมส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนจะเดินขึ้นบ้าน และจะตรงขึ้นห้องโดยที่ไม่หันไปสนใจเสียงพูดคุยนั้น ที่ดังอยู่ในห้องรับแขก ผมยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบันไดขั้นแรก ก็สะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเคยเห็นและจำได้เป็นอย่างดี .....ผู้หญิงที่เจอกันที่ห้างเป็นคนเดียวกับที่นัวเนียกับพี่เรที่ลานจอดรถในห้าง ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาจากห้องสมุด และมองเห็นผมแล้ว เธอส่งยิ้มให้ผมทักทายเหมือนปกติ

   “น้องชายคุณลูกหมีรึเปล่าจ๊ะ จำพี่ได้ไหมที่วันก่อนเจอกันที่ห้างน่ะจ๊ะ” ทำไมผมจะจำไม่ได้ ผมยกมือไหว้เป็นมารยาท ผู้หญิงคนนี้ทำเหมือนว่าวันนั้นผมไม่ได้เห็นอะไร

   “ครับจำได้ ผมขอตัวนะครับ” เลือกที่จะหลบ ไม่อยากวุ่นวายกับกลุ่มคนหรือผู้หญิงของพี่เร ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เรมีพี่หญิงกี่คน ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น แค่รอเวลาให้ถึงจุดที่พอใจ หวังว่าคงจะปล่อยผมไป ผมก้าวขึ้นบันไดโดยไม่หันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีก.... เดินออกมาจากห้องสมุดคงไม่ได้เข้าไปอ่านหนังสือหรอกนะ ถ้าทายไม่ผิด พี่เรคงจะอยู่ในนั้นด้วย

   ตอนนี้ผมไม่มีห้องส่วนตัว พี่เรย้ายข้าวของทุกอย่างที่เป็นของผมมาไว้ที่ห้องที่ผมนอนเมื่อคืน ผมจำต้องเปิดประตูเข้าห้องนี้ ทั้งที่ไม่อยากเลย ...แต่จะทำอะไรได้ ตอนนี้ผมอยู่ในสถานะที่ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้  …..

   “แกร๊ก” เสียงลูกบิดประตูทำให้ผมหันไปมอง หลังจากที่นั่งลงบนเตียงแล้วกำลังถอดถุงเท้านักเรียนอยู่ ....ไม่มีสิทธิว่าอะไร ถึงแม้จะไม่เคาะประตู ก็มันไม่ใช่ห้องผม.....

   “กลับมาแล้วเหรอ” แปลกคน ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่เร ถ้ายังไม่กลับผมคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้

   “ครับ” ผมตอบรับคำสั้น ๆ ก่อนจะก้มลงถอดถุงเท้าข้างที่เหลือ

   “ลงไปกับพี่หน่อยสิ เพื่อนพี่อยากรู้จัก” ....ไม่....ก็แค่คิดในใจ ไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไร ผมไม่ได้มีความสำคัญอะไรขนาดนั้น

   “ครับ” ......แต่ถ้าเป็นความต้องการก็ต้องทำซินะ

   ผมเดินตามพี่เรลงมาทั้งที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน  เดินเข้ามาในห้องรักแขก ที่มองเข้าไปก็เห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งส่งยิ้มมาอยู่ แค่เข้าไปไม่ถึงที่ความอึดอัดก็วิ่งแทรกเข้ามาในใจ ยิ่งเข้าไป สายตาเกือบ 10 คู่ก็จ้องมาที่ผมคนเดียว จนแทบอยากจะเดินออกมาจากตรงนั้น แต่คงจะทำไม่ได้

   “โหเร นี่น่ะเหรอ น้องชายแก” นั่งอยู่ตรงนั้นมีแต่ผู้ชายมีเพียงผู้หญิงคนเดียว ที่นั่งยิ้มอยู่

   “อืม นี่หมูแฮม หมูแฮมนี่เพื่อนพี่ นั่น เคล นัท ไทค์ เอ ดิว ปอนด์ เคน เดช ชัช แล้วก็แนท เอ่อที่เคยเจอที่ห้าง” ผมจำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นใครยกมือไหว้ทุกคนที่แนะนำ พี่เร ดึงแขนไปนั่งลงข้าง ๆ พี่แนท ที่ขยับให้นั่งด้วยความเต็มใจ ผมก็ยิ้มให้เป็นมารยาท

   “ใช่คนนี้เหรอหมูแฮม ไหนแล้วคุณแฮมของฉันละวะยังไง” น่าจะชื่อเคลจำได้เพราะแนะนำคนแรก ถามขึ้นพร้อมกับทำหน้างง ๆ ทำให้ผมขมวดคิ้วไปด้วย ...คุณแฮม...

   “นี่ตัวจริง อีกคนของปลอม” พี่เรพูดหน้าตาเฉย ผมยังนั่งนิ่ง อึดอัดกับสายตาหลายคู่ที่มองมา ..ตัวจริง..ของปลอม..ผมหันไปมองหน้าพี่เร ที่หันมาเลิกคิ้วให้ผม แต่ไม่พูดอะไร

   “เออ ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ปี อะไรกันวะ ฉันงง แล้วคุณแฮมล่ะไปไหน” เหมือนเพื่อนพี่เรจะแปลกใจที่เจอผมแล้วยังชื่อแฮม....แล้วยังถามหาคุณแฮม...คุณแฮม...พี่หมี...ความคิดที่มีเค้าลางอยู่แล้วเริ่มวนเวียนอยู่ในหัวสมอง และปรากฏเป็นเหตุการณ์ที่พอจะเข้าใจ  ......รูปถ่ายของพี่หมีที่มีข้อความแปลก ๆ มีชื่อผมอยู่ในนั้น  ทุกอย่างถ้าเป็นอย่างที่ผมคิด.......เหมือนตัวเองตกเป็นจำเลย

   “ฉันโดนหลอกว่ะ” คำพูดแค่นี้ของพี่เรทำให้ผมรู้สึกหน้าชา ครอบครัวผม..ทำไมถึงทำได้ขนาดนี้ ...เพราะเงิน เพราะการพนัน ...เพราะไม่มีหนทางที่จะเอาตัวรอด ถ้าเป็นอย่างนี้ พี่หมีทำไปเพราะความจำเป็นรึเปล่า แล้วทำไมต้องเป็นผมที่พี่เรต้องการ คิดมาถึงตรงนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คนที่จะตอบคำถามผมได้คงมีแต่พี่เร กับ พี่หมี ....

   “เอ่อ ผมขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะครับ” หันไปมองหน้าพี่เร ผมอยากรู้อะไรมากกว่านี้ พี่เรหันมาพยักหน้าแทนคำอนุญาต ผมไม่ได้สนใจคนอื่น ๆ ลุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นบนห้องทันที  ผมหยิบโทรศัพท์แล้วกดเบอร์ที่ผมลังเลเมื่อตอนกลางวัน...พี่หมี....เสียงรอสายดังซักพักจึงมีคนรับ

   “หมูแฮม หมูแฮม ใช่ไหม หมูแฮม” เสียงพี่หมีดูเหมือนดีใจที่ผมโทรหา แล้วทำไมไม่โทรหาผม

   “ครับแฮมเอง”

   “หมูแฮมเป็นยังไงบ้าง เขาทำอะไรน้องรึเปล่า ฮึก.” เสียงสะอื้นดังแว่วมาตามสาย ทำให้ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

   “ไม่เป็นไรครับ....พี่หมีครับแฮมมีเรื่องอยากจะถาม” ผมเว้นวรรคคำพูด เพื่อรวบรวมคำพูดที่จะถามพี่สาว

   “ฮึก ได้ แฮมอยากรู้ พี่จะตอบให้หมด” เสียงพี่สาวผมสั่นเครือ อย่างน่าสงสารแต่ยังไม่ใช่เวลานี้

   “พี่หมีเล่าทุกอย่างให้แฮมฟังได้ไหมครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นในครอบครัวของเราแล้วเกี่ยวข้องยังไงกับพี่เร” พี่หมีเงียบไปพักนึง เหมือนกำลังใช้ความคิดและกำลังลังเลอยู่

   “เล่ามาเถอะครับ พี่หมี อย่างน้อยให้แฮมได้รู้ว่าบ้างว่าเกิดอะไรขึ้น แฮมถึงต้องมาเจอเรื่องพวกนี้”  ผมหวังว่าพี่สาวจะยอมบอกทุกอย่างที่ผมอยากรู้  อย่างน้อย ๆ ผมก็อยากรู้ว่าสิ่งที่พี่เรต้องเจอคืออะไร ถึงได้ทำกับผมถึงขนาดนี้

   “ได้พี่จะเล่า” ผมสูดอากาศเข้าปอด และค่อย ๆ ผ่อนออกมา ในใจเต้นระริก

   “มันเริ่มจากพี่พ่อกับแม่ เป็นหนี้การพนัน เข้าบ่อนแทบทุกวัน จนหนี้สินล้นตัวกิจการส่งออกที่ทำอยู่ตอนแรกที่ไปได้ดี ก็สะดุดเพราะไม่มีคนดูแล  พอนานเข้าเจ้าหนี้เริ่มทวงหนักขึ้น จนต้องอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ....... แต่อยู่ ๆ ก็ได้รับการติดต่อจากคุณเรวินว่ารู้จักของหมูแฮม ต้องการช่วยเหลือทุกอย่างแต่มีข้อแม้ว่า เขาจะต้องได้ตัวหมูแฮมไปอยู่กับเขา เขาถึงจะยอมช่วย ทั้งที่พ่อกับแม่และพี่เองก็ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุอะไร... แต่ตอนนั้นหมูแฮมยังพึ่ง ป.6 และไม่รู้เรื่องอะไรเลย แม้แต่เรื่องที่พ่อกับแม่เป็นหนี้สินท่วมตัว พี่เอง ฮึก..พี่เป็นคนคิดที่จะเอาตัวเข้ามาอยู่แทนหมูแฮม เพราะต้องการช่วยพ่อกับแม่ และตอนนั้นพี่ยังติดเที่ยว ยังอยากฟุ้งเฟ้อกับเพื่อน พี่คิดว่าถ้าพี่มาอยู่กับคุณเรวินคงจะสุขสบายซ้ำยังมีเงินส่งหมูแฮมเรียน และมีทุกอย่าง...ฮือออ พี่ผิด เอง..ฮึก..พี่เป็นคน ฮึกโกหกว่าพี่..คือ..หมูแฮม..เพราะ..พี่รู้ว่า..คุณเรวิน..เคยเห็น ..หมูแฮม..ตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แล้ว ไม่..ได้เจอ อีกเลย”

   “แล้วพี่เรรู้ได้ยังไงครับ ว่าพี่หมีไม่ใช่แฮม แล้วพี่รรู้จักแฮมยังไง” ผมถามต่อเพราะเห็นพี่สาวเงียบไป ทุกอย่างเหมือนอย่างที่คิดไว้ แต่ก็ยังมีสิ่งที่ติดค้างในใจอยู่

   “สัมผัสที่ 6 มั้งครับ” เสียงทุ้มที่อยู่ข้าง ๆ หู ทำให้ผมต้องหันไปมอง...พี่เร

   “สงสัยอะไรครับ สงสัยในความเลวครอบครัวตัวเองรึไง” พี่เรพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกจากมือผม แล้วกดวางทันที

   “พี่เร ผมจะคุย” ผมจะแย่งโทรศัพท์คืนมาแต่พี่เรใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ

   “คุยอะไร อยากรู้อะไร ไม่ต้องรู้อะไรทั้งนั้น อยู่ที่นี่ทำตัวดี ๆ ก็พอแล้ว”

   “มันจะมากไปแล้วนะ ผมยอมคุณทุกอย่าง แต่อย่างน้อยผมควรได้รู้บ้างว่าที่ผมต้องทนอยู่ที่นี่เพราะอะไร!!” เป็นครั้งแรกที่ผมเถียง  พี่เรมองมาด้วยสายตาที่น่ากลัวไม่หลงเหลือความอ่อนโยนของเมื่อคืนซักนิด

   “ทนอยู่เหรอ...”

   “อย่านะ!!” พี่เรเดินเข้ามาคว้าแขนผมไว้ แล้วกระชากเข้าไปกระแทกหน้าอกกว้าง นั่น

   “ถ้าคิดว่าทนอยู่ ก็ดี จะได้รู้รสชาติความอึดอัดทรมานซะมั่ง ว่าเป็นยังไง ยอมแล้วนี่ ยอมที่จะอยู่ที่นี่เพื่อครอบครัว แล้วไม่ต้องคิดที่จะติดต่อกับลูกหมีอีก ไม่งั้นเจอดีแน่”... ทำไมจะไม่รู้ ความรู้สึกนี้ได้รับตั้งแต่วันที่ย่างก้าวเข้ามาด้วยซ้ำ

   “ทำไมจะไม่รู้ล่ะ รู้ดีด้วยซ้ำ ว่ามันทรมาน มันน่าขยะแขยงแค่ไหน!!!” ผมตะโกนใส่หน้าพี่เรด้วยความสุดจะอดกลั้น ทำไมต้องเป็นผม...ทำไมต้องเป็นอย่างนี้

   “หมูแฮม!!! ถ้ายังอยากมีชีวิตเหมือนปกติ อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันอีก ทุกอย่างเธอเป็นคนเลือกเอง ทุกอย่างครอบครัวเธอเป็นคนก่อขึ้น...และเธอก็ต้องเป็นคนชดใช้มัน..เข้าใจไหม!!!” แรงเขย่าที่ต้นแขนและคำพูดที่บาดเข้าไปในใจ ....ผมต้องเป็นคนชดใช้....

   “ฮึก  ได้ ..ในเมื่อต้องการ...ก็เอา ฮืออ..ชีวิต..ผมไป..เลย” สุดทนแล้ว ความอดกลั้นทุกอย่างเหมือนกำลังจะแตกกระจายออกจากกัน

   “มันง่ายไป ....สิ่งที่ฉันรอมานาน สิ่งที่ฉันต้องการมาตลอด 10 กว่าปี แต่เธอกลับจำมันไม่ได้ ไม่แม้แต่จะอยู่ในความทรงจำ ฉันเฝ้าทำทุกอย่างเพื่ออะไร..ฉันทำเพื่ออะไร..ทำเพื่อให้ครอบครัวเธอมาหลอกฉัน..ทำเพื่อให้เธอมองว่าฉันน่าขยะแขยงอย่างนั้นเหรอ หมูแฮม!!”

   “คุณ..ก็ ฮึก บอกมาสิ..ฮึก ว่ามันคืออะไร” ทำไมไม่พูด ทำไมไม่บอก.....แล้วทำไมผมจำไม่ได้ว่ามันคืออะไร

   “บอกแล้วไง... ถ้าเธอจำได้เมื่อไหร่แล้วเราค่อยมาคุยกันดี ๆ ถ้าไม่ เธอก็ต้องอยู่อย่างนี้ไปตลอดชีวิต” เสียงทุ้มกดต่ำอย่างเยือกเย็น พี่เรปล่อยมือจากต้นแขนผม แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้น  ทุกอย่างกระจ่างแล้วในความคิดผมว่าเรื่องราวเป็นมายังไง แต่สิ่งสุดท้ายคือ สิ่งที่สำคัญที่สุด ที่ผมจำไม่ได้ มันคืออะไร พี่เรกับผมเคยรู้จักกัน....แล้วทำไมต้องเป็นผม...... สิ่งนี้สินะที่พี่เรต้องการ.....

[Sugar_Love]

รอเหมือนกันแต่จะไม่ใหวละ

................................................................................


Hi, before going to bed.
Not to wait for that then I go to bed first.
Gradually read better tomorrow.
Very sleepy bye.

  Have a good night..Havvvvv~  -*-


เลยวันจนได้ เฮ่อ  นกฮูก  ทำงานทั้งวันแต่งนิยายครึ่งคืน ทำงานต่อนิดหน่อย แล้วก็ตามทุกคนเข้านอน...

[kokikung]

พี่เรใช่เพื่อนคนนั้นเปล่า

อยากรู้ความจริงมากกว่านี้

แบบว่า อยากอ่านพาทของพี่เรบ้างอ่า

[Sugar_Love]

จิ้มรีบนจ้า ถ้าพาทพี่เร แต่งไว้แล้วแต่ยังลงไม่ได้เน้อ..ยังไม่ถึงเวลา เดาไปก่อนนะ แต่น่าจะรู้อะไรกันบ้างแล้วล่ะ    จิ้มคนนอนดึกเหมือนกัน

[YELLOWSTAR]

มันคือความทรงจำที่หมูแฮมฝันถึงทุกคืนรึป่าว?? แล้วจำไม่ได้

พี่เรก็ปากแข็ง ทำไมไม่บอกไปให้รู้เรื่องไปเว้????

[Akad3ar]

เข้าใจว่าพี่เรอยากให้จำได้เอง

แต่แบบ พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องทำรุนแรง

แบบนี้จะให้หมูแฮมรู้สึกดีด้วยได้ไง

+1 ผู้เขียนด้วย โฮะๆ

[ลูกลิงแสดงตัว]

เอาอีกนะคนแต่ง....เอาให้มันบาดลึกกว่านี้
เอาให้มันเจ็บกว่านี้ ให้มันดราม่ามากกว่านี้ เอาให้มันปวดตับจนไส้ติ่งทะลุออกมาเลย 

ปอลอ..รอพามพี่เรด้วยคน แต่อย่าเพิ่งลงเร็วนี้นะ ก็อย่างที่บอกเอาให้อาการปางตายกันก่อนแล้วค่อยลงส่วนของพี่เร

[pitsanu33]

ขอบคุณนะครับ

มารออ่านอีกคน

[roseen]

ฮะๆๆๆพระเอกก็ปัญญาอ่อนไม่ยอมบอก นายเอกก็ความจำเสื่อม  :เฮ้อ:เวรของใครเนี้ย

[thisispom]

กดดันๆ สงสารน้องแฮม

[dukdikdukdik]

ก็แล้วทำไมไม่บอกหมูแฮมไปละเฟร้ัยยยยยย ไอ้พระเอกบ้า

[Cupcake]

ก็พูดกับน้องมันดีดีก็ได้นี่!
ถ้าขนาดตัวเองยังเกือบจำน้องผิดตัว แล้วตอนนั้นน้องยังเด็กขนาดนั้นจะไปจำได้ยังไง

อยากอ่านต่อเรื่อยๆเลยค่ะคนแต่ง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[litlittledragon]

อ่านแล้วก็พอเดาสาเหตุ รู้แนวเรื่อง แต่ยังไม่เข้าใจว่าสาวๆ ที่นัวเนียๆ นี้เพื่ออะไร

[fuku]

บ้าอ่ะ
ตอนนั้นเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยกเดียวจะไปจำได้ไง
โกรธแล้วพาลไปมั้ย

[MyTeaMeJive]

ทำไมพี่เรไม่รู้ว่าหมูแฮมตอนเด็กเป็นเด็กผู้ชาย
ส่วนคุณแฮมที่สวมรอยมาเป็นผู้หญิงล่ะ