@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 7 ความจริง ////// 29/11/2010
“ครับ พี่หมี” ผมกดรับโทรศัพท์ที่เบอร์โทรเข้าโชว์หน้าจอเป็นเบอร์ที่สาว พึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดตัวเองหลังจากที่แม่บ้านเอาไปซักให้ ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว ผมนั่งอยู่หน้าโต๊ะคอมห้องไอ้น๊อต
“หมูแฮม เป็นยังไงบ้าง” เสียงพี่สาวดูร้อนรน
“ไม่เป็นไรครับ แฮมกำลังจะกลับบ้านพอดี พี่หมีอยู่ไหนครับ” ผมบอกและถามพี่สาว...พี่หมีเงียบไปพักนึง ได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ จนผมเริ่มใจไม่ดี
“ฮึก..หมูแฮม..รู้เรื่อง..ฮึก..พี่แล้วใช่มั้ย” เสียงพูดปนสะอื้นทำให้ผมหยุดนิ่ง และ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“รู้แล้วครับ แฮมไม่เป็นไร” ผมเงียบไปพักนึงกำลังรวบรวมความกล้าที่จะพูด
“แค่อยากรู้ว่าทำไมต้องปิดบัง แล้วพี่หมีรู้เรื่องแฮมกับ.......ผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย” คำพูดที่ต้องกลืนก้อนหนัก ๆ ที่จุกจ่อที่ลำคอ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
“ฮึก..ฮือ..พี่ขอโทษ!!..พี่ปกป้องหมูแฮม..ไม่ได้..มันเกิน.ฮึก ความ..สามารถพี่..เกินไป ...พี่ผิดเอง..พี่ผิดเอง..ทุกอย่าง..ฮึก..ฮือ พี่กับพ่อแม่เป็นคน..ฮือออ ก่อเอง พี่ขอโทษ!! พี่ขอโทษ!! ฮึก..ฮือออออ”เสียงสะอื้นไห้ที่เหมือนคนกำลังจะขาดใจทำให้น้ำตาผมหล่อนเผาะลง ใส่มือตัวเอง
“ฮึก..พี่หมีหมายความว่าไงครับ” ผมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้หยดลงมาอีกเป็นหยดที่สอง กรอกตาขึ้นมองเพดานกลืนความอ่อนแอลงคอไปให้หมด
“ฮึก..พี่เป็นคน..อ๊ะ คุณเร!!!” เสียงเรียกอีกคนทำให้ตัวผมเย็นวาบผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรพี่สาวผมรึเปล่า
“หมูแฮม!! อยู่ไหน กลับบ้านเดี๋ยวนี้!! พี่บอกให้กลับเดี๋ยวนี้ได้ยินไหม!!” เสียงในสายเปลี่ยนไปเป็นอีกคน และเป็นคนที่เขาไม่อยากพบเจอแม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน เสียงกราดเกรี้ยว น่ากลัว ฟังก็รู้ว่าคนพูดสติและความรู้สึกนึกคิดไม่เต็มร้อย......ผมเงียบไม่พูดอะไรออกไปทั้งนั้น
“ถ้าเธอไม่กลับมา เธอจะรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูด มันจะเป็นจริง !!!” ผมถึงกับตัวเย็นเฉียบ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงแสดงสันดานดิบออกมาได้อย่างน่ากลัวอย่างนี้ ผมรีบวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำที่ไอ้น๊อตกำลังอาบน้ำอยู่
“น๊อต ๆ !!ไปส่งกูหน่อย!! น๊อต” ผมยืนร้องเรียกเพื่อนอยู่หน้าห้องน้ำด้วยความร้อนใจ
“เป็นอะไรแฮม!!” ไอ้น๊อตออกจากห้องน้ำ ด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แต่คงจะทำอะไรจนเสร็จแล้ว
“ไปส่งกูที่บ้านหน่อยตอนนี้ นะน๊อต!!” ผมเข้าไปเขย่าแขนมัน มันไม่พูดไม่ถามอะไร แต่รีบเข้าไปแต่งตัวและออกมาไม่ถึง 3 นาที ตลอดทางกลับบ้านมันก็ไม่ถามอะไรผม มันคงรู้ว่าผมคงไม่เล่าอะไรตอนนี้แน่
รถมันเคลื่อนเข้าจอดเทียบหน้าบ้าน แต่มันยังไม่ให้ผมลง มือที่ฉุดผมไว้ ทำให้ต้องหันไปมองมัน
“กูเข้าไปด้วยได้ไหม” สายตาที่ส่งมา ทำให้ผมปฏิเสธมันไม่ได้ ไอ้น๊อตขับรถเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้านก่อนที่ผมจะวิ่งลงจากรถแล้วรีบเข้าไปในบ้าน แต่ไม่มีอะไร ภายในบ้านเงียบเชียบ ไอ้น๊อตมันก็วิ่งตามผมมาเหมือนกัน ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องพี่หมี ในใจผมเต้นระริก.............. เมื่อเปิดประตูเข้าไป............เจอพี่หมีนั่งอยู่บนเตียง แล้วหันมาส่งยิ้มให้ผมกับไอ้น๊อตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนว่าเมื่อกี้นี้ผมฝันไปเอง
“อ้าวแฮมกลับมาแล้วเหรอ น๊อตก็มาด้วย” ผมไม่ตอบเดินตรงเข้าไปหาพี่สาว ว่าใช่คนเดียวกับที่คุยโทรศัพท์กับผมเมื่อครู่รึเปล่า
“พี่หมี แล้ว เกิดอะไรขึ้น” ผมถามเสียงเหมือนละเมอมากกว่าในหัวสมองผมสับสนไปหมด ไอ้น๊อตมองหน้าผมสลับกับหน้าพี่หมี
“อ๋อที่พี่ร้องไห้ตะกี้น่ะหรอ พอดีพี่ปวดหัวนอนพัก แล้วฝันร้ายน่ะจ้ะ พี่กลัวก็เลยกดโทรออกหาหมูแฮมไม่มีอะไรหรอก” เหตุผลเหมือนผมตอนร้องไห้แล้วคุยโทรศัพท์กับไอ้น๊อตเลย ต้องมีอะไรแน่ ๆ แล้วผู้ชายคนนั้นหายไปไหน ผมเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ และระเบียงห้องพี่หมี โดยที่ไอ้น๊อตยังยืนอยู่ข้างใน ผมเดินออกมาที่ระเบียง ..........ก็โดนมือหนา ๆ กระชากตัวไปแนบอกแกร่ง แล้วใช้มือใหญ่ปิดปากไว้แน่น
“บอกให้ไอ้หมอนั่นกลับไปซะ ไม่งั้นมันเจอดีแน่” เสียงกระซิบ พร้อม กับกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยเตะจมูกจนฉุนกึก ผมพยักหน้าทั้งที่ยังถูกมือหนาปิดปากแน่น... พี่เรปล่อยผมออกมา หัวใจผมเต้นตึกตักจนแทบจะกระเด็นหลุดออกจากตัว เดินกลับเข้ามาในห้องพี่หมีด้วยท่าทีปกติ ทั้งทีในใจอยากจะกรีดร้อง ด้วยความเกลียดกลัว
“ผมคงคิดไปเอง .....ไม่มีอะไรแล้ว น๊อตมึงกลับไปเถอะ ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ไอ้น๊อตมองหน้าผม คิ้วขมวดแทบจะเป็นปม
“ไม่มีอะไรแน่นะแฮม” มันพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“อือ กูคงตกใจเกินเหตุน่ะได้ยินเสียงพี่หมีร้องไห้ก็เลยนึกว่ามีเรื่องอะไร แฮะ ๆ ขอโทษนะ”
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว” มันเอื้อมมือขึ้นมาขยี้หัวผมเบา ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้ ผมอยากจะโผเข้ากอดมัน แล้วให้มันพาผมกับพี่สาวออกจากที่นี่..... แต่ก็ทำไม่ได้
“อืม ไปเถอะ เดี๋ยวไปส่ง” ผมเดินลงมาส่งน๊อต โดยพูดคุยกันปกติส่งมันขึ้นรถ มองมันจนรถมันลับตาไป ....ในใจมันร่ำร้องให้มันหันรถกลับมา มารับผมออกจากที่นี่
“ร่ำลากันนานเกินไปแล้วนะหมูแฮม!!” เสียงพี่เรดังอยู่ไม่ห่างจากที่ผมยืนอยู่ พี่เรยังอยู่ในชุดเดิมเมื่อวาน เสื้อผ้าหน้าผม เหมือนคนไม่ได้หลับนอน ร่างกายที่เดินตรงดิ่งเข้ามาหาผม เซ เล็กน้อย ผมรีบถอยออกมาทันทีแต่ก็ไม่ทันมือที่คว้าเข้าที่ข้อมือ
“อย่า..ปล่อย..คุณจะทำอะไรกันแน่” ผมตวาดขึ้นเสียงดัง ความกลัวในใจเริ่มหายไป มีแต่ความเกลียด พี่เรมองหน้าผม คงจะเริ่มโกรธที่ผมขึ้นเสียงใส่
“จะไปไหนอีก ไปเริงร่ากันทั้งคืนไม่พอใจรึไง!!! มานี่!!” พี่เรฉุดกระชากผมตรงไปที่ห้องสมุดที่ผมเคยถูกพาเข้าไปเมื่อครั้งที่แล้ว
“คุณเร อย่า ฮึก..ปล่อย..หมูแฮม เถอะค่ะอย่า..ทำ ฮึกอะไร ..แกเลย” พี่สาวผมวิ่งลงมาจากชั้นบน เกาะที่แขนพี่เรผมมองพี่สาวที่ขอร้องพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“ถ้าไม่อยากเดือดร้อน ก็ปล่อยผมลูกหมี”
“หมีขอโทษ ฮึก...ฮือ...ทุกอย่าง...ไม่ได้เกี่ยว..ฮึก..กับ..หมูแฮมเลย ..ปล่อย..แก..ไป ฮึก..ได้ไหม” พี่หมีพูดสิ่งที่ผมสงสัยมาตลอด
“คุณก็รู้ว่าคนที่ผมต้องการคือหมูแฮม ไม่ใช่คุณ!!” เสียงตวาดดังจนผมสะดุ้ง มันเรื่องอะไรกันแน่ ผมยืนนิ่งไม่ขยับทั้งที่ข้อมือยังถูกพี่เรจับไว้แน่นจนเจ็บ
“แต่..คุณ ฮึก..อย่าทำ..อย่างนี้...กับแก..ได้ไหม ฮืออ” พี่สาวผมยังไม่ปล่อยแขนพี่เร พร้อมกับหันหน้ามามองผม แววตาแสดงออกถึงการสำนึกผิด ทั้งที่ผมไม่รู้ซักนิดว่ามันเรื่องอะไรกัน ผมมองหน้าพี่สาวนิ่ง แต่ไม่พูดอะไรในเมื่อผมไม่เข้าใจอะไรเลย
“ในเมื่อคุณก็มีคนรักใหม่แล้ว..ก็ควรจะอยู่เฉย ๆ ไม่ต้องยุ่งกับเรื่องนี้เหมือนที่คุณเคยต่อรองกับผมไงลูกหมี !!” ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง ผมหันไปมองหน้าพี่สาวน้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มไหลออกมาเป็นสาย พี่หมีส่ายหน้าช้า ๆ ทั้งที่น้ำตานองหน้า...เหมือนถูกหักหลัง...เหมือนถูกเอาไม้มาตีหัว..ความน้อยใจ เจ็บใจวิ่งริ้วเข้ามาในหัวใจ
“ฮึก..นี่มัน.ฮือออ..เรื่องอะไรกัน!!” ผมตะโกนออกมาสุดเสียง พี่สาวผมยิ่งสะอื้นจนตัวโยน พร้อมกับทรุดลงนั่งกับพื้น
“ฮึก มัน..ฮืออ อะไร..กัน..พี่รู้..มา.ตลอด ฮึกว่าแฮม..ถูกทำร้าย..พี่..ไม่ช่วย..เพราะ..เกิน.ความสามารถ..ฮึก..แฮม..ไม่โทษพี่เลย ..แต่ นี่พี่..เอาแฮม..มาต่อรอง..เพื่อพี่จะ..ได้อยู่กับ..แฟน..ฮึก พี่..มันโหดร้ายเกิน..ไป ฮือออ โหดร้าย..เกินไป!!” ผมเหมือนคนกำลังจะขาดใจ ร้องไห้จนยืนไม่อยู่ จนพี่เรต้องกอดผมไว้ ทั้งที่ผมเป็นห่วงความรู้สึกพี่สาวมาโดยตลอด โยนความผิดทุกอย่างให้พี่เรรับ แต่คนที่ทำร้ายผมกลับเป็นพี่สาวผมเอง ผมมองพี่สาวที่นั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า สะอื้นเหมือนคนจะขาดใจ....สำนึกผิด..ตอนนี้..เพื่ออะไร.....
“แล้ว..มีอะไร..ที่แฮม..ยังไม่รู้..ฮึกอีกไหม”ผมเริ่มปรับเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่ยังสะอื้นอยู่ พยามยามกลั้นความอ่อนแอให้มากที่สุด...ในเมื่อตอนนี้ผมเหมือนตัวคนเดียว ไม่มีใครสามารถที่จะช่วยผมได้ .....ผมร้องไห้มากเกินไปแล้ว .....ต่อไปผมต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้.....
“พอได้แล้ว!! จะมารำลึกความเลวอะไรกันตอนนี้ แค่เธอรู้เท่านั้นหมูแฮมว่าครอบครัวเธอมัน จิ้งจอกชัด ๆ หลอกใช้ความรู้สึกคนอื่น อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร” คำพูดที่พูดขึ้นมาทำให้ผมสะอึก แล้วมันเรื่องอะไรกัน มันมีอะไรมากกว่าที่ผมได้รับรู้นี่อีก....มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาทำร้ายผมด้วย ............พี่เรฉุดแขนผมแรงขึ้น และหันหน้าจะก้าวเดินไปในห้องสมุด
“เดี๋ยวก่อน!!” เสียงผมดังพอจะทำให้พี่เรและพี่สาวผมชะงักพร้อมกัน ผมสูดหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด
“คุณปล่อย..พี่สาว..ผม..ไปได้ไหม” เสียงกระท่อนกระแท่นเพราะแรงสะอื้นที่ยังไม่หาย พี่เรมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว
“หมูแฮม..” เสียงเรียกชื่อผมเบา ๆ จากพี่สาว......ผมหันไปมองพี่สาวแล้วหันมาจ้องหน้าผู้ชายตรงหน้า
“ปล่อยพี่ผมไป แล้วไม่ต้องยุ่งกันอีก ถ้าคนที่คุณต้องการคือผม ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณเอง จนกว่าคุณจะพอใจ ถ้าตัวผมสามารถชดเชยสิ่งที่ครอบครัวผมทำกับคุณได้ ไม่ว่านานเท่าไหร่ผมก็จะอยู่ ฮึก..แค่ขอให้ทุกอย่างมันจบ แล้วระหว่างเรา กับคนในครอบครัวผมไม่ต้อง ฮึก...ยุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป” น้ำตาไหลงมาอย่างไม่ขาดสายแต่ไม่มีเสียงสะอื้นให้ได้ยินมากมาย ใจมันชาไปแล้ว ไม่รู้แล้วว่าคำว่าเสียใจมันจะมีมากไปกว่านี้อีกไหม..ไม่รู้แล้วคำว่าน้อยใจขีดสุดมันอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าตอนนี้ผมคือคนที่ไม่มีครอบครัว..ไม่มีญาติพี่น้องอีกต่อไป..
“หมูแฮม ฮืออออออ ไม่ หมูแฮม พี่ ฮึก ขอโทษ ฮือออ” พี่หมีลุกขึ้นมาเกาะแขนผมอีกข้าง ผมหันไปมองหน้าพี่เรเพื่อขอคำตอบ
“ได้ ในเมื่อเธอต้องการ...มันเป็นความต้องการของเธอเองนะหมูแฮม..” พี่เรเว้นช่องในการพูดก่อนจะหันไปมองหน้าพี่หมี ที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดแขนผมอยู่
“ส่วนลูกหมีคุณเก็บข้าวของออกจากบ้านผมได้แล้ว ผมให้เวลาคุณทั้งวัน แล้วไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมกับหมูแฮมอีก ผมถือว่าปราณีกับสิ่งที่ครอบครัวคุณทำไว้กับผมแล้ว” พี่เรพูดแล้วหันมามองหน้าผม กระตุกมือผมเบา ๆ ผมก็เดินตามพี่เรไปไม่ใช่ห้องสมุดแต่เป็นชั้นบน เป็นห้องพี่เรอีกห้อง
ภายในห้องจัดแบบเรียบ ๆ แต่ดูโก้หรูสมกับเป็นพี่เร ผมเลือกที่จะนั่งลงบนเตียงนุ่ม สายตาเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง ตรงระเบียง ในหัวผมมีแต่เรื่องของครอบครัว ทำไมผมเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งที่ตัวแปรทุกอย่างอยู่ที่ผม แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันแปรมาจากไหน มันเริ่มจากไหน มันถึงลงเอยอย่างนี้ได้ พี่เรยืนมองผมซักพักก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ คงไม่กลัวผมหนีหรอก เพราะคงรู้ดีว่าถึงจะหนีก็คงจะไม่ทางพ้นแน่ ๆ และผมยังอยากรู้ความจริงว่าจริง ๆ แล้วมันคืออะไรกันแน่ ผมมองไปที่หัวเตียง เห็นรูปที่ผมคุ้นเคย........ เป็นรูปผมเอง รูปถ่ายตอนไปเที่ยวกับเพื่อนตอน ม.2 ผมส่งมาให้พี่หมีดู แล้วมาอยู่นี่ได้ยังไง ผมเดินไปหยิบขึ้นมาดูแต่สิ่งที่วางอยู่หลังรูป ทำให้ผมแปลกใจ มันคือรูปถ่ายพี่หมี รูปถ่ายที่โดนขยำจนยู่ยี่ และถูกเขียนใต้ภาพ ด้วยลายมือพี่หมีเอง
“ หั้ย..พี่เร...หมูแฮมเองค่ะ”
นี่มันอะไรกัน ผมตกใจกับคำบรรยายใต้ภาพ ทำมัยถึงมีชื่อผมในรูปนี้ แล้วคำแปลก ๆ นี่อีก ความสับสนเริ่มวิ่งวนเข้ามาในสมองอีกครั้ง แต่ผมก็ต้องสะดุ้งกับแรงโอบกอดที่เอว แล้วแรงสัมผัสที่ต้นคอ
“ว่ายังไงเห็นอะไรล่ะ แล้วรู้ไหมว่าพี่ทรมานแค่ไหนกว่าจะทำใจได้” คำพูดเหมือนไม่จริงจัง แรงที่ซุกไซร้เริ่มเลื้อยลามลงมาที่ซอกคอ ผมยังไม่ขยับในมือยังถือรูปพี่หมี ส่วนรูปตัวเองวางไปแล้ว
“หมูแฮม เป็น ผู้ชาย” เสียงพี่เรเหมือนกระซิบ ไซร้แรงขึ้น ผมก็ยังไม่ขยับปล่อยให้พี่เรทำตามใจที่ต้องการ มันคือสิ่งที่ผมเลือกแล้ว ยังจะต้องกลัวอะไรอีก ตอนนี้พี่เรเหลือแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว คงเข้าไปอาบน้ำมา..
“ไม่ใช่ผู้หญิง ฮึ ๆๆๆ พี่มันโง่เอง” พี่เรปัดรูปพี่หมีในมือออกจากมือผม ตัวผมลอยขึ้นตามแรงอุ้ม ...รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีชีวิต มันมึนงงไปหมด หลังสัมผัสกับที่นอนนุ่ม ไม่คิดต่อต้านหรือขัดขืนอะไร ...........อยากทำอะไรก็เชิญในเมื่อต้องการแค่เรื่องพวกนี้เท่านั้นใช่มั๊ย เพราะอย่างผมคงไม่มีปัญญาไปทำอะไรได้อย่างที่พี่เรเคยพูด …..ความจริงทุกอย่างผมก็ยังงง ๆ แต่เพื่อแรกกับทุกสิ่ง เพื่อคนในครอบครัว ผมยอม........
“หมูแฮมจำพี่ไม่ได้ใช่ไหม ...ฟอด!!..” พี่เรก้มหอมที่แก้มผมแรง ๆ ก่อนจะยกตัวขึ้นมองหน้าผม ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้บนใบหน้า จนถึงเรือนผม รอยยิ้มที่ปรากฏที่ผมไม่เคยเห็น มันกลับทำให้ผมกลัว...
“ฮึ หมูแฮมจำสัญญาของเราไม่ได้สินะ” ผมจ้องเข้าไปในแววตาที่เคยกร้าวแข็ง บัดนี้ดูอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ ..สัญญา... ผมเคยสัญญาอะไรกับพี่เร
“จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถ้าหมูแฮมจำได้เมื่อไหร่ เราค่อยพูดกันดี ๆ กัน.........ถ้าหมูแฮมจำได้ทุกอย่างจะจบ แต่ตอนนี้ก็แค่ทำตามคำที่ตัวเองบอกไว้ก็แล้วกันฮึ ๆๆ” เสียงหัวเราะในลำคอแต่กลับเสียดแทงใจผม แววตาที่อ่อนโยนได้เห็นเพียงแค่ชั่วครู่ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนเดิม พี่เรก้มเข้ามาซุกที่ซอกคอผมอีกครั้ง แรงโลมเลียและดูดดุนทำให้ผมขนลุกชัน ผมปล่อยให้พี่เรทำตามใจ ตาผมจับจ้องที่เพดานห้อง
“นิ่งเชียวคนดี ฟอด! มันไม่สมกับที่ครอบครัวหมูแฮมทำกับพี่เลย เห็นพี่เป็นไอ้โง่ เห็นพี่เป็นควาย โดยที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจูงจมูกอยู่ ...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกหลอก..”
“เอ๊ะ !!” ผมตกใจที่อยู่ๆ ก็พลิกให้ผมอยู่บนตัวพี่เร
“ทำสิ” ผมเหลือกตามองคนที่นอนกอดผมอยู่ ความหมายของคำว่าทำ ไม่ใชไม่รู้แต่มันเร็วเกินไปรึเปล่า พี่เรเลิกคิ้วเหมือนเป็นเชิงบอกว่า ...จะทำหรือไม่ทำ ผมต้องเลื่อนตัวลงไป ที่หว่างขาคนที่นอนหนุนแขนตัวเองอยู่ ตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าผม ผมปลดผ้าเช็ดตัวออก แก่นกายใหญ่โตผงาดขึ้น ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่คิดว่าต้องมาทำอย่างนี้กับผู้ชายด้วยกัน พี่เรเอื้อมมากดหัวผมให้ก้มลง ผมจำต้องอ้าปากรับสิ่งที่มันเกินพอดีคำเข้าไป แต่ก็ครอบอมไว้โดยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ พี่เรกดหัวผมลงจนแทบสำลัก ผมก็แค่อมรูดขึ้นลงอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่ามันจะทำให้ผู้ชายคนนี้พอใจรึเปล่า ..พี่เรช้อนหน้าผมขึ้น จากท่อนกายใหญ่ที่ผงาดอยู่
“ขึ้นสิ” ผมนิ่งค้างอยู่กับที่ ไม่คิดว่าจะต้องทำอะไรถึงขนาดนี้
“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหมูแฮมคนเดียวนะ”ผมลุกขึ้นยืนตัวตรง ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมด โดยมีสายตาพี่เรมองอย่างพอใจ
“ฮึ ๆๆๆ อย่างนี้สิครับ อย่าลืมสิครับว่าต้องทำทุกอย่างให้พี่พอใจ” ผมเกลียดรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ ผมไม่เสียดายที่จำสัญญาระหว่างผมกับพี่เรไม่ได้
ผมก้าวขาขึ้นนั่งคล่อมบนตัวพี่เร ไม่มีการเล้าโลมหรือหล่อลื่นอะไรทั้งนั้นนอกจากน้ำลายผมเองที่ยังชื้นแฉะอยู่ที่แก่นกาย ผมค่อย ๆ หย่อนตัวลงไป มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำใจให้เข้าไปได้ พี่เรแหย่นิ้วเข้าปากผมให้ผมรูดอยู่พักนึงจึงดึงออกแล้วแยงเข้าทางช่องทางของผม ความเจ็บจุกวิ่งประดังเข้ามาทันที หมุนคว้างจนขาผมแทบจะพยุงตัวเองไม่อยู่ ทั้งเจ็บและหวิวไหวอย่างบอกไม่ถูก พี่เรดึงนิ้วออก ทำเอาผมโล่งไปทั้งตัวแต่ก็ไม่นานเมื่อมือใหญ่กดสะโพกผมให้ลงทับแก่นเนื้อที่กำลังจ่อรออยู่
“อ๊ะ เจ็บ!! ไม่ อ๊า” ผมร้องแทบไม่เป็นภาษาเมื่อ แก่นกายหายเข้าไปในตัวผม แค่ส่วนหัวผมก็เหมือนกับจะขาดใจอยู่แล้ว
“ขยับเองซิครับเด็กดี” พี่เรพูดเหมือนกำลังอดกลั้นอยู่ ความปวดหนึบวิ่งยึดกล้ามเนื้อแทบทุกส่วน เมื่อกดสะโพกลงไปอีก พี่เรแอ่นตัวรับกับแรงที่ผมกดลงไป..
“อึก..ไม่..อืม อึก” ผมจะยกสะโพกหนีแต่มือหนาที่กำลังจับให้ผมขยับและกดทับลงไปอีก
“อ๊ากกไม่ ๆ เจ็บบ. ฮึก ฮือออ” ความเจ็บปวดทำให้และตกใจจนต้องแสดงความอ่อนแอออกมา พี่เรดันสะโพกพร้อมกับเด้งรับอย่างแรงจนเข้าไปทั้งหมด
“ฮึก ฮือออ” ผมจับมือพี่เรแน่นไม่ยอมให้ขยับ พี่เรทำหน้าเหยเกเหมือนทรมานอยู่
“ขยับสิครับเมียพี่” พี่เรพูดเสียงกระเส่าแหบพร่า ผมสูดสายใจเข้าลึกที่สุด แล้วเริ่มยกสะโพกตัวเองขึ้นและกดทับลงช้า ๆ ทำอยู่หลายรอบจนรู้สึกว่าความเจ็บกลายเป็นความด้านชา และมีความรู้สึกอื่นเข้ามาปะปน ผมเริ่มควบเร็วขึ้นตามที่พี่เรบอกแก่นกายตัวเองด้านหน้าก็ถูกมือพี่เรปรนเปรออยู่ ความเสียวกระสันมีมากขึ้น ตัวผมบิดเร่าอยู่บนตัวผู้ชายที่ผมเกลียดและกลัว แต่ตอนนี้ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยเจอกำลังทำให้ผมระเริง
“อ่าส์ สุดยอด อ่า..อืม เสียวครับหมูแฮม..อ่าส์” เสียงครางข้างล่างตัวผมมันยิ่งทำให้อารมณ์ผมฉุดไม่อยู่ ร่างกายที่ถาโถมเพราะแรงอารมณ์ ทำให้ผมลืมผิดชอบไปชั่วขณะ
“อึก อ่าส์” ผมบดเบียดอยู่บนตัวพี่เรเมื่อถึงขีดสุด แต่พี่เรยัง... ตัวผมถูกพลิกลงอยู่ข้างล่างพร้อมกับแรงกระแทกที่โถมเข้ามา
“อึก หมูแฮม อ่า..หมูแฮม อ่าส์ อ่าส์...อืมมม” พี่เรกระแทกตัวหนักพร้อมกับแรงกระตุก รับรู้ถึงน้ำที่ฉีดเข้าไปที่ด้านหลัง ที่เรแช่อยู่ซักพักแล้วล้มตัวนอนข้าง ๆ ผม แขนวาดกอดเอวผมไว้ เหมือนกลัวผมจะหนีไปไหน....
............แค่นี้สินะที่ต้องการ ผมมันก็มีค่าเท่านี้สินะ จะยากอะไรกันหมูแฮม มีหน้าที่แค่คอยบำเรอ ปรนเปรอให้ผู้ชายคนนี้ แลกกับการที่ให้ครอบครัวหลุดพ้นจากแรงแค้น ที่ผมไม่รู้กระจ่างด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น แค่เดา...พยามเดาและประติดประต่อก็เหมือนจะรู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง พยายามนึกให้ถึงทางออกแต่สุดท้ายก็เจอทางตัน......................
Thanks: gamethai showpicอิมเมจน้องแฮม
Cr.thaiboyslove เล้าเรานี่เอง แต่จำทู้ไม่ได้ ขออภัยอย่างแรง (ของใครมาทวงเอาเน้อ)
หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54 (อ่าน 616856 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก