หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54

[whistle]

ไหนว่ารักหมูแฮมไงหล่ะพี่เร.............
ทำแบบนี้ได้งัยอ่ะ
 

[BBChin JungBB]

โน๊ตคือพี่ชายน็อต

ส่วนพี่เรก็คือคนที่ แฮมฝันถึง

ใช่ไหมครับ

ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่ ขอเชียร์พระรองเต็มที่555+

เห็นด้วยอย่างยิ่ง

[ลูกลิงแสดงตัว]

  สองขาคู่ใส่พี่เร แถม อีกสักที
แต่ยังไงก็ยังอยากรู้เหตุผลลึกๆ(อาจจะลึกมากหน่อย ตอนนี้เลยไม่ค่อยแน่ใจว่ามีรึเปล่า)ของอิพี่เร 
โน๊ต + น๊อต ใช่มั้ย แล้วน๊อตก็ต้องรู้เรื่องอะไรหลายๆเรื่องใช่มั้ย รีบๆเล่ามาซะดีๆอย่าลีลา
ตกลงพี่ลูกหมีนี่ยังไง มัวแต่ปิดบังกันอยู่ได้ สงสารอิหนูแฮมมัน 
ปอลอ..โดยรวมแล้วโกรธแทบทุกคน จะสงสารก็แต่น้องหนูแฮม
แต่ที่โกรธมากสุดก็คนแต่งนี่แหละ แบบนี้มันค้างนะรู้มั้ย แล้วอีกครึ่งนึงเมื่อไหร่จะมา 

[nine-poo]

สงสารแฮมจังเลย
ไม่เข้าใจนังพี่เรเลยเหอะเหมือนจะรักแฮมแต่ใมทำตัวเยี่ยงนี้
ไปกับแฮมแท้ๆแต่แอบไปกินกันกับน้องนีนั่นซะ กินกันซะ5-6 ชั่วโมงไม่อิ่มอีกมาทำให้หนูแฮมเห็นอีกนี่สิ  น็อตช่วยแฮมด้วยน๊าพลีส ///ตอนนี้เกลียดนังพี่เรมากมาย

[JipPy]

ยังไงเนี่ย ????

[fannan]

อ้ากกกกสับสนๆๆๆๆ


พี่เรทำไม่ถึงได้ทำแบบนี้ไม่จริงใจนี่หน่า



รออ่านต่อครบร้อยครับ

[litlittledragon]

หมูแฮมไปบ้านน็อตจะจะเอ๋กับพี่ลูกหมีไมละเนี้ย

[tuek]

พอจะรู้แล้วแหละว่าสัญญาที่พ่อแม่ของแฮมให้ไว้กับชินมันคืออะไร
แต่สงสารแฮมนะ
+1 นะคะ

[kokikung]

เรื่องซับซ้อนซ่อยเงื่อนอีกและ

ไปตกลงอะไรกันเนี่ย2คนนี้

ไม่ใช่เป็นสามีภรรยากันแค่ในนามนะ

โอ๊ย งงง

[doudoh]

รอ รอ รอ รอ คับ 555+

+ 1 นะคับ

[Sugar_Love]

@ <<  รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @  ////  ตอนที่  6 / 100%.. ถูกรัก..  //////    29/11/2010

   

   “มึงแน่ใจนะแฮม”

   “อืม”  หลังจากมันปล่อยให้ผมพิงซบมันอยู่พักใหญ่มันถึงดึงผมลุกขึ้น  แล้วพาเดินออกมาที่รถที่จอดข้างฟุตบาทอย่างไม่กลัวตำรวจจะซิว....ผมเหมือนคนที่คิดอะไรไม่ออก เพราะคิดอะไรสุดท้ายที่เจอก็คือทางตัน ผมเลือกที่จะไม่คิด แล้วหลับตาลง......ขอแค่ลืมตาตื่น ไม่ต้องเห็นหน้าใคร ๆ ที่ทำให้ผมว้าวุ่นอยู่ตอนนี้

   สัมผัสอุ่นที่ข้างแก้ม และรอยหวิวที่ริมฝีปาก ทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้น เห็นไอ้น๊อตกำลังสาระวนปลดเบล์ทที่คาดอยู่

   “ถึงแล้วเหรอ”

   “ถึงแล้ว ลงเถอะ พ่อกับแม่คงอยู่ข้างใน” ผมรีบปลดเบลท์แล้วลงจากรถ บ้านไอ้น๊อตใหญ่โตไม่น้อย รถที่จอดเรียงกันถึง 5 คันไม่รวมของมัน แต่ละคันราคาก็สูงลิ่ว มันพาผมเดินฝ่าสายตาของบรรดาแม่บ้านที่ออกมายืนคอยเปิดประตูบ้านให้เดินเข้าไปในบ้าน ภายในตกแต่งอย่างหรูหรา ผมยืนอยู่กลางห้องโถงว่างโล่ง มันมาผมเดินเข้ามาอีกมุมที่คงเป็นมุมพักผ่อนของบ้าน เห็นผู้ชายวัยกลางคนกำลัง นั่งคุยโทรศัพท์ และผู้หญิงที่มีอายุแล้วแต่รูปร่างหน้าตายังสะสวย กำลังปลอกผลไม้ ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมามองที่ผมกับไอ้น๊อตพร้อมกัน คงจะเป็นพ่อกับแม่มันซินะ

   “อ้าวน๊อตกลับมาแล้วเหรอลูก แล้วพาใครมาล่ะ” เป็นแม่มันที่ทักก่อน แล้วส่งยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบพร้อมกับยกมือไหว้ท่านทั้งสอง ก่อนที่ไอ้น๊อตจะนำให้รู้จัก  พ่อกับแม่มันก็รับไหว้และส่งยิ้มให้อีกรอบ ท่าทางจะใจดีด้วย

   “ครับแม่ นี่หมูแฮมเพื่อนน๊อตครับ วันนี้จะค้างที่นี่ด้วย” มันพูดแล้วดึงให้ผมไปนั่งโซฟาตัวยาวข้าง ๆ แม่มัน

   “เหรอ แล้วไปไหนกันมาจ๊ะหมูแฮม” แม่หันมาถามผมที่นั่งตัวลีบอยู่

   “อ่อ...พอดีผมไปซื้อของน่ะครับ แล้วเอ่อ...”

   “จะมาเล่นเกมส์กันน่ะครับแม่” ไอ้น๊อตมันคงเห็นว่าผมไม่รู้จะตอบอะไร จึงตอบแทนเสร็จสรรพ

   “อย่าให้มากล่ะ แล้วนี่ทานอะไรกันมารึยัง” เป็นพ่อที่ถาม หลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้ว

   “ยังครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวน๊อตจัดการเองครับพ่อ”

   “กลับมาแล้วคร๊าบบบบบบบบ” เสียงทุ้มอีกคนที่เข้ามาใหม่ ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง.... โลกกลม..หรือพรหมลิขิต ที่ทำให้ผมเจอผู้ชายคนนี้อีก ผู้ชายที่เดินเที่ยวกับพี่หมี ผู้ชายที่แสดงออกกับพี่สาวผมที่มีสามีแล้ว มากกว่าความเป็นเพื่อน หรือคนรู้จัก... ผู้ชายคนนั้นหันมามองผมแล้วขมวดคิ้ว แล้วหันไปมองไอ้น๊อตที่นั่งข้าง ๆ ผมเป็นเชิงถามว่าผมเป็นใคร
ผมเห็นไอ้น๊อตมันยักไหล่ เหมือนตอบกลับว่า..ไม่บอก..

   “ฮิ ฮิ หน้าคุ้น ๆ นะครับแม่ ใครน่ะ” คงเบนความหวังไปที่แม่ที่นั่งปลอกผรั่งอยู่

   “อ๋อ เพื่อนน้องน่ะ แล้วเราไปคุ้นหน้าหมูแฮมเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ” นั่นน่ะสิ....แต่ก็ไม่แปลกในเมื่อหน้าผมกับพี่สาวคล้ายกันจนบางคนทักว่าเป็นคน ๆ เดียวกันก็มี

   “เหรอครับ ไม่รู้สิครับ ผมคงคิดไปเองนั่นแหละ”

   “หมูแฮม นั่นพี่โน้ตพี่ชายกูเอง” น๊อตแนะนำ....พี่ชาย...นี่คงเป็นอีกปมหนึ่งที่พอจะเชื่อมโยงกันได้ว่าไอ้น๊อตรู้จักพี่หมีได้ยังไง...ผมยกมือไหว้พี่โน้ต แกรับไหว้แล้วยิ้มให้ผม แต่สายตาแกก็แสดงความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน คงข้องใจว่าเคยเห็นผมที่ไหน

   “น้องชายพี่ลูกหมีครับ” ไอ้น๊อตไขความสงสัยในที่สุด ดูพี่โน้ตตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าผมเป็นน้องชายพี่หมี แกพยักหน้ารับช้า ๆ แต่สายตาจับจ้องหน้าผมอยู่

   “นี่เหรอ หมูแฮม...” คำพูดพี่น๊อตทำให้ผมมองหน้าแกเหมือนกัน เหมือนกับรู้จักผมมาก่อนแต่เป็นพี่โน้ตที่หลบสายตาผม ทำไมทุกคนทำเหมือนรู้อะไรที่ผมไม่รู้....แล้วผู้ชายที่ยืนตรงหน้าผมมีความสัมพันธ์ยังไงกับพี่หมีกันแน่ แล้วพี่เรกับพี่หมีล่ะ .......

   หลังจากคุยกันได้ซักพัก ไอ้น๊อตก็พาผมเข้าไปกินข้าวอีกห้องหนึ่งที่มีกับข้าววางเตรียมไว้แล้ว ไอ้น๊อตดูเงียบไป ผมก็ยังไม่พูดอะไรเหมือนกัน จนกระทั่งตอนนี้อยู่บนห้องมัน ที่การตกแต่งก็ธรรมดาคล้าย ๆ ของเด็กวัยรุ่นทั่วไป ต่างกันที่ห้องมันมีโปสเตอร์ทีมฟุตบอลสีแดง ที่มันติดแทบจะรอบห้อง รองเท้าและเสื้อทีมฟุตบอลวางอยู่มุมห้องที่ทำเหมือนเป็นมุมสะสม มองไปข้าง ๆ เตียงก็เป็นโมเดลหุ่นยนต์ขนาดใหญ่ เรียงรายกันเต็มพื้นที่ด้านซ้ายของหัวเตียง 

   “ไปอาบน้ำไปมึง” บอกผมที่ยื่นเอ๋ออยู่กลางห้องมันหลังจากที่มันค้นตู้เสื้อผ้าติดผนังได้พักใหญ่ มันก็โยนผ้าเช็ดตัวและชุดนอน ลายหุ่นยนต์ของมันให้ผม ท่าทางมันจะชอบของมัน  แม้กระทั่งโปสเตอร์หนัง  Transformer ก็ยังมีติดหน้าห้องน้ำ  ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ  กระจกบานใหญ่แค่เดินเข้าไปก็เจอ ด้านขวาเป็นห้องกระจกอาบน้ำ ด้านซ้ายเป็นชักโครกที่มีม่านพลาสติกผูกติดข้างๆ  ผมมองดูเงาตัวเองในกระจก เสื้อยืดสีขาวสกรีนตัว MH เป็นสีดำและมีรูปหัวใจสีดำต่อท้ายดวงเล็กๆ สองดวง....พี่หมีส่งให้ในวันเกิด แกบอกว่ามาจาก MhooHam  ได้รับเมื่อวันเกิดปีที่แล้ว....ที่วันและเดือน ตรงกับวันนี้..ไม่น่าเชื่อว่าวันเดือนเดียวกันนี้ ระหว่างปีที่แล้วกับปีนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ..ได้รับของขวัญจากพี่หมี แล้ว ยังมีออีกกล่องเป็นแหวนทองคำขาว แต่ไม่มีชื่อผู้ส่ง ผมยังงงว่ามาถึงผมได้ยังไง แหวนวงนั้นผมไม่รู้ว่าของใครและไม่กล้าใส่ผมเลยเก็บไว้ในกล่อง ตอนนี้ก็อยู่ในกล่องใหญ่ที่ผมยัดไว้ใต้เตียง...เพื่อน ๆ มากมายจัดงานฉลองเล็ก ๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความสนุกสนานทั้งที่ผมอยู่ตัวคนเดียว แต่ปีนี้ผมมีพี่หมี...พี่สาวที่ผมคิดถึงตลอด 3 ปี กลับไม่มีอะไรที่สร้างความพึงใจซักนิด มีเพียงข้อความจากเพื่อนสนิทเท่านั้น แต่คงไม่เพียงพอกับใจของผมตอนนี้ ผมถอดเสื้อผ้าออกหมดก่อนจะเข้าไปในห้องกระจกเปิดน้ำอุ่น ให้ไหลผ่านตั้งแต่หัวที่ยังมึนงงลงสู่ปลายเท้า หวังให้มันชะล้างความสับสนวุ่นวายไปให้หมด

   “ฮึก...ฮึก..ฮืออ..ฮึก” ความอดกลั้นทุกสิ่งทุกอย่างถูกระบายออกมากับน้ำตาที่ไหลลงพร้อมกับสายน้ำอุ่นที่คงจะอุ่นพอ ๆ กับน้ำตาผม..... ผมเหงามากมายอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่....ผมกลัวและหวาดระแวงกับการรู้ว่าตัวเองไม่มีใครอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.....วันเกิดที่ทำให้ผมเสียน้ำตา....วันเกิดที่ทำให้หัวใจของผมเหมือนถูกทรยศ.....

   ผมอาบน้ำเสร็จก็ใส่ชุดนอนที่มันโยนให้ก่อนหน้านั้น คงตลกพิลึกก็ตัวผมกับมันคนละไซส์กันทำให้เสื้อนอนตัวใหญ่คลุมตัวผมเกือบจะถึงเข่า กางเกงต้องผูกเชือกจนสุด แต่ก็สบายตัวดีเหมือนกัน ...ผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยหลังจากได้ระบายออกบ้าง เดินเช็ดหัวออกมาก็เห็นไอ้น๊อตกำลังกดวางโทรศัพท์ผมพอดี

   “พี่ลูกหมีโทรมา กูบอกไปแล้วนะว่ามึงอยู่กับกู” ผมมองมันนิ่ง ๆ พร้อมกับพยักหน้ารับ ก็ดีพราะผมก็คิดว่าจะโทรบอกเหมือนกัน อย่างน้อยในใจก็ไม่อยากให้พี่สาวเป็นห่วงหรือมากังวลกับผมมาก เพราะผมคิดว่าพี่หมีก็มีเรื่องที่ต้องคิดเยอะเหมือนกัน เผลอ ๆ อาจจะมากกว่าที่ผมคิดก็ได้

   “น้ำอุ่นมากไปเหรอมึง หน้าแดง ตาแดง” มันแซวพร้อมกับมือที่ผลักหัวผมเบา ๆ ก่อนมันจะเดินเข้าห้องน้ำไป

   ผมนั่งเช็ดผมต่อให้หมาดแล้วค่อยนั่งลงบนโต๊ะหนังสือมัน หยิบหนังสือที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันออกมาดู เป็นหนังสือที่ผมอยากได้ เพราะรวบรวมทุกวิชาของแต่ระดับชั้น ผมเลือกซื้อของ ม.4 มาเปิดดูคร่าว ๆ แต่ก็ยังพาลนึกไปถึง....คนที่พามาซื้อ... ท่าทางคำพูดที่ติดจะรำคาญ เวลาคุยกัน....แต่กับคนอื่นไม่ใช่....แววตาและรอยยิ้มที่ส่งให้กับผู้หญิงที่ไม่ใช่พี่สาวผม หลังกว้างที่พิงรถอยู่มีร่างของผู้หญิงอีกคนทาบทับอยู่ ริมฝีที่กดจูบด้วยความรุนแรงทุกครั้ง แต่กลับดูอ่อนโยนเมื่อมอบให้คนอื่น นึกถึงตรงนี้ก็อดที่ใช้ลิ้นดุนรอยแผลรอยเล็ก ๆ ตรงปากล่างที่ถูกขบกัดจากวันนั้น..... 

   “ทำไรวะ!!” เสียงและแรงสัมผัสที่หัวไหล่ทำให้ผมสะดุ้งหลุดออกจากความคิดที่มีแต่ผู้ชายร้าย ๆ คนนั้น

   “เปล่า ดูหนังสือที่พึ่งไปซื้อมาอยู่” เป็นข้ออ้างที่น่าจะใช้ได้ เมื่อท่าทางและสายตาผมจ้องอยู่ที่หนังสือ แต่เป็นแค่หน้าแรกที่เปิดออกมาเท่านั้น

   “เหรอวะ ไหนว่าง่วงนอน ไม่ง่วงแล้วเหรอ” มันถามผมพร้อมกับกระโดดขึ้นเตียงไปนอนอีกฟากหนึ่ง มองมาที่ผมแล้วตบหมอนที่วางอยู่อีกข้าง เป็นการเรียกให้ผมขึ้นไปนอนตรงนั้นกับมัน

   “เชี่ย กูไม่ใช่ไอ้ย่นนะมึง” ผมด่ามันก่อนจะปิดหนังสือ และก้าวขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ มัน  มันนอนราบลงแล้วตะแคงหันหน้ามาทางผม ผมก็นอนเหมือนมัน ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ที่มันกางมาห่มให้ผมด้วย

   “อยากเล่าให้กูฟังไหม” มันจ้องผมอยู่ เหมือนกับถามด้วยแววตาอีกแรงนึง

   “มึงอยากรู้อะไรล่ะ” ผมก็จ้องมันเหมือนกัน ไม่อยากหลบสายตาใครอีกแล้ว ไม่อยากละสายตาจากใครที่อยู่ข้าง ๆ ผม กลัวว่าถ้าหันหรือเงยหน้ามองอีกที จะไม่มีเหลือใครซักคน …..มันไม่ตอบแต่เดินไปปิดไฟ บรรยากาศในห้องมืดลงทันที เห็นเป็นเงาลาง ๆ  ตอนนี้มันกลับมานอนเหมือนเดิมแล้วแล้วหันมาหาผมอย่างที่มันทำก่อนลุกไป

   “ทุกเรื่อง ที่ทำให้มึงไม่สบายใจ” แม้ในความมืด ผมยังเห็นแววตามันชัดเจน มันขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีก  ไม่ถอยเหมือนกัน  หน้าผมกับมันอยู่ห่างกันไม่ถึงไม้บรรทัด จนรู้สึกไออุ่นจากตัวมันและมีบางส่วนที่สัมผัสกันอยู่....มือ...มันยื่นมือมาจับมือผมไว้ เหมือนบรรยากาศพาไป ผมไม่ดึงออก ทั้งที่รู้ว่ามันเกินกว่าที่เพื่อนจะทำกัน ไม่ใช่ไม่รู้  แต่ไม่ห้าม และไม่หยุดตัวเอง

   “กูไม่พร้อม...แต่มึงตอบคำถามกูได้ไหม”

   “ได้” มันตอบพร้อมกับจับมือผมบีบเบา ๆ

   “พี่หมีเป็นอะไรกับพี่โน๊ต แล้ววันนั้นพี่หมีคุยอะไรกับมึง” ผมยิงคำถามที่ตั้งในไว้ เพราะผมคิดไว้แล้วว่าน๊อตต้องทำให้ผมกระจ่างเรื่องนี้ได้

   “กูรู้แค่ในส่วนของครอบครัวกู ว่าพี่โน้ตกับพี่หมีกำลังคบกันอยู่ และรู้ว่าพี่หมีเคยแต่งงานแล้ว แต่ก็เลิกกับสามีคนก่อนแล้ว พ่อแม่กูก็ไม่ได้รังเกียจอะไร เพราะพี่หมีนิสัยดี และเป็นแม่บ้านแม่เรือน ได้ใจแม่กูสุด ๆ  .......วันนั้นที่คุยกัน แกไม่ได้บอกอะไรมากแค่บอกว่ามึงยังไม่รู้ว่าแกเลิกกับแฟนแล้ว แล้วก็ไม่อยากให้รู้กลัวว่ามึงจะมองแกไม่ดี  แต่มีเหตุผลอื่นรึเปล่ากูก็ไม่รู้เหมือนกัน ....” นี่สินะ ที่ทำให้แยกห้องกันนอน  แต่ทำไมเลิกกันแล้วไม่แยกกันไป ทางใครทางมัน แต่ก็คงทำไม่ได้  เพราะการที่ผู้ชายคนนั้นช่วยครอบครัวผม คงต้องการอะไรตอบแทนบ้าง แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าจะรั้งพี่หมีไว้ทำไม แล้วตัวผมมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วย

   “มึงรู้เรื่องพี่สาวแล้วใช่มั้ย”

   ผมไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้า ในความสลัว มันไม่พูดอะไรต่อ นอกจากดึงมือผมขึ้นไปแนบหน้าอกมัน แปลกที่ผมไม่คิดจะดึงกลับ  มันทำให้รู้สึกว่าผมมีใครซักคนที่อยู่ข้าง ๆ กัน

   “มึงมีเรื่องอื่น นอกจากเรื่องพี่สาวใช่มั้ย” ผมพยักหน้าอีกครั้งแต่ก็ยังไม่พูดอะไร เพราะผมบอกไปแล้วว่าผมยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้มันฟังตอนนี้

   “มึงรู้ใช่ไหมว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง”  ผมนิ่งไม่ได้พยักหน้าและส่ายหัว แค่ยังไม่ยอมรับกับสิ่งที่ได้รับ มันหยิบไอพอดจากหัวเตียง ที่มีหูฟังเสียบไว้แล้ว มันเสียบหูฟังเข้าหูมันข้างนึง แล้วเอาอีกข้างนึงมาเสียบให้ผม

   “มันอาจจะเร็วไป แต่กูก็มั่นใจ และรู้ใจตัวเอง” มันพูดก่อนจะกดปุ่ม อินโทรขึ้น เป็นเพลงที่ผมเคยฟังแต่ไม่เคยใส่ใจในความหมายมันซักนิด

.................โลกนี้อาจเปลี่ยนแปลงช้าช้า วันเวลาอาจเปลี่ยนไปทุกนาที     แต่ความรักของฉัน ที่ให้เธอผู้นี้ไม่มีวันเปลี่ยนไป
จะมีแต่เพียงเธอเท่านั้น จะดูแลห่วงใยเธอเรื่อยเรื่อยไป    ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ เธอจะมีฉันไหม ฉันก็ไม่เปลี่ยนแปลง
      อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ อยากจะขอให้เชื่อสักครั้ง    คนคนนี้จะยอมทุ่มเททุกอย่าง เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น
อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ บอกจากใจผู้ชายอย่างฉัน    ว่าจะรักเธอไปตราบนานเท่านาน   และจะรักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง 
      รักนี้มีแต่ให้เท่านั้น ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนเหมือนใครใคร  อยากให้วันเวลา พิสูจน์ความจริงใจ ให้เธอรู้สักวัน    อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ อยากจะขอให้เชื่อสักครั้ง    คนคนนี้จะยอมทุ่มเททุกอย่าง เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น
      อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ บอกจากใจผู้ชายอย่างฉัน    ว่าจะรักเธอไปตราบนานเท่านาน    และจะรักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
      ไม่ได้ขอ..เข้าไปนั่งในหัวใจ แต่เต็มใจจะห่วงใยเธอ   
      คนคนนี้จะยอมทุ่มเททุกอย่าง เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น    อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ บอกจากใจผู้ชายอย่างฉัน
ว่าจะรักเธอไปตราบนานเท่านาน   และจะรักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง……. และจะรักเธอคนเดียว…..ตลอดไป
             (เพลง อยากให้รู้ รักไม่มีวันเปลี่ยน – อ๊อฟ ปองศักดิ์)

   เพลงจบลง..ผมยังนอนนิ่ง.. มันถอดหูออกจากหูผมและจากหูมัน ผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับสิ่งที่มันทำให้ แต่มันทำให้รู้ว่าผมมีคนที่คอยเข้าใจ คอยอยู่ข้าง ๆ ยามที่ไม่มีใคร ยามที่ผมต้องการใครซักคน ยามที่ผมไม่มีที่พักพิง แต่ผมรู้ดีว่ายังไม่ใช่รัก.......แต่ถ้ามันรอผมได้และยอมรับในสิ่งที่ผมกำลังเผชิญ  มันจะเป็นผู้ชายคนแรกทิ่ผมคิดจะรัก

   “มีงให้โอกาสกูได้ไหมแฮม” พูดเสียงนุ่มน่าฟังอย่างที่ผมชอบ... มันวาดแขนดึงเอวผมเข้าไปชิดกับมัน หน้าอยู่ห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ รับรู้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกันและกัน

   “มีงรอกูก่อนได้ไหม .....ถ้า ไม่ กูจะบอก..กูเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า”ผมถามทั้งที่ร่างกายเราสองคนแทบจะไม่มีที่ว่างให้อะไรผ่านได้

   “กูรอมึงได้เสมอ ในเมื่อสิ่งที่กูให้มันไม่ได้หวังตั้งแต่ตอนแรกแล้ว แค่กูต้องการให้มึงรู้...ว่ามึงมีกูนะแฮม” ผมจ้องมันที่กำลังพูดคำที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากใคร .....แววตาที่สื่อออกมาชัดเจนตรงกับคำที่พูด................. เหมือนมีแรงดึงดูด หน้าเราเคลื่อนเข้าหากันช้า ๆ แรงแตะที่ริมฝีปากเบา ๆ ก่อนจะเป็นดูดดุนอย่างอ่อนหวาน ช่างต่างจากที่ผมเคยได้รับ ไม่มีการรุกรานไม่มีการขบกัด แค่ภายนอกที่สัมผัสกัน  แค่นี้ก็เหมือนเติมเต็มแล้ว มือที่กอดเอวออกแรงกระชับมากขึ้น น๊อตถอนปากออกซุกหน้านิ่ง ๆ ลงที่ซอกคอผม เสียงถอนหายใจ เหมือนกำลังสะกดลมหายใจและหัวใจให้เป็นปกติ ผมรู้ว่ามันมีอารมณ์ที่จะเกินเลย มันสามารถที่จะทำได้....

   “แฮม กูชอบมึงนะ” มันพูดเบา ๆ  เสียงหัวใจมันเต้นแรงจนผมสัมผัสได้ แม้กระทั่งร่างกายที่แสดงออกว่ามีความต้องการของมันยังดันต้นขาผมอยู่ ....มันจะทำในสิ่งที่มันต้องการก็ทำได้....แต่มันไม่ทำ

   “มึงจะไม่ทำอะไรกูใช่ไหมน๊อต” ผมถามมันเสียงแทบจะเป็นกระซิบเหมือนกัน ผมยังไม่พร้อมอะไรทั้งนั้น...ไม่ว่าเรื่องทางใจ หรือทางกาย...

   “กูไม่ทำ...กูบอกมึงแล้วไงว่ากูจะรอมึง” เสียงมันแหบพร่า...ผมรู้ว่ามันกำลังอดกลั้นแค่ไหน

   “นอนซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูส่งกลับบ้าน..ฝันดีนะ” มันโน้มตัวมาจูบหน้าผากผมเบา ๆ แล้วลุกออกจากที่นอนเดินเข้าห้องน้ำไป...............มองฝ่าความมืดตามหลังมันไปหยุดที่ประตูห้องน้ำ ถอนหายใจหนัก ๆ ทีนึง.....การถูกรักเป็นอย่างนี้เองซินะ.......แต่การให้คนซักคนรอ โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำได้รึเปล่ารู้สึกกดดันนิด ๆ เหมือนกัน........... แต่คนที่รอโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีความหวังรึเปล่ามันคงยิ่งกว่า......

******************************************************

[Sugar_Love]

เอาครึ่งหลังมาลงให้ .....รอดึกจะลงตอน 7 ให้เน้อ...ขอบคุณทุกรีพายจ๊ะ
ตัวอย่างตอนต่อไป ( เอากับเขามั่ง)

“ฮึก..ฮือ..พี่ขอโทษ!!..พี่ปกป้องหมูแฮม..ไม่ได้..มันเกิน.ฮึก ความ..สามารถพี่..เกินไป ...พี่ผิดเอง..พี่ผิดเอง..ทุกอย่าง..ฮึก..ฮือ พี่กับพ่อแม่เป็นคน..ฮือออ ก่อเอง พี่ขอโทษ!! พี่ขอโทษ!! ฮึก..ฮือออออ”เสียงสะอื้นไห้ที่เหมือนคนกำลังจะขาดใจทำให้น้ำตาผมหล่อนเผาะลง ใส่มือตัวเอง

“คุณปล่อย..พี่สาว..ผม..ไปได้ไหม” เสียงกระท่อนกระแท่นเพราะแรงสะอื้นที่ยังไม่หาย พี่เรมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว

“ส่วนลูกหมีคุณเก็บข้าวของออกจากบ้านผมได้แล้ว ผมให้เวลาคุณทั้งวัน แล้วไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมกับหมูแฮมอีก ผมถือว่าปราณีกับสิ่งที่ครอบครัวคุณทำไว้กับผมแล้ว”

[kokikung]

ง่าๆๆๆๆๆ

ค้างงงงงงงงงง

ไม่เข้าใจอ่าอยากอ่านตอนหน้าไวไว

มันจะไขทุกข้อสงสัยใช่ปะ

[TanyaPuech]

 

มาม่าชัดๆ  แต่ชอบน่ะเรื่องนี้ดูมีมิติดี
แต่อย่าเอาให้น้ำเน่าน่ะ

หลังจากที่ดูการกระทำของพี่เรแล้ว ไม่ไหว  เลวอ่ะ ไม่ชอบ

สงสารพี่ลูกหมีจัง
สงสารน๊อตด้วยๆๆๆๆ

ป.ล. หาคู่ให้น๊อตด้วย สงสารๆ

[ChiOln]

เห้อ สงสารหมูแฮมจริง ๆ

[golove2]

ค้างอย่างแรงงงงงงงง

   




เค้าเชียร์น๊อตนะ
ถึงEพี่เรจะเป็นพระเอกก็เถอะ   

[roseen]

รอตอนต่อไป

[YELLOWSTAR]

อะไรเนี่ยไรเตอร์

มาสปอบยไว้ ทำให้อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ

ไรเตอร์ใจร้ายยย  แต่จะรอตอนดึกๆน่ะค่ะ

เอิ่ม ว่าแต่ ครอบครัวหมูแฮมไปทำอะไรครอบครัวพี่เรไว้หรอ??  แอบยังไม่เคลียร์

[Muzik]

มันมีอะไรมากกว่าที่คิดเอาไว้เหรอเนี่ย

ตอนต่อไปรออยู่นะจ๊ะ

[pinkky_kiku]

ว่าละ ว่าน๊อตต้องรักหมูแฮม เฮ้อ แย่จริง
หมั่นไส้ อ้ายเร 

[whistle]

เห็นตัวอย่างตอนที่7แล้วอยากอ่านอ่ะ.....................

[polartotty]

รอตอน7ค่ะ
มาสปอย์ไว้ซะน่าติดตามมากๆเลย อิอิ
มาต่อเร็วๆนะคะ จะรอ

[ณ ที่เดิม™]

นั่งรอตอนต่อไปโลด

[4559]

สงสารทุกคนเลยอ่า

[ordkrub]

มาม่ามากมาย

[fannan]

อ้ากกกกสงสารน๊อตอ่ะถ้ารักแล้วจะได้รับรักตอบเหรอ



พี่เรเป็นเจ้าของหมูแฮมไปแล้วเศร้าใจเหลือเกิน

[van]

สงสารหมูแฮมค่ะ..อัดอั้นตันใจที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...
อยากจะเชียร์น็อตเหมือนกันค่ะเพราะพี่เรทำอะไรไม่นึกถึงใจหมูแฮมเลย
รอตอนต่อไปค่ะ  .... ขอบคุณคนเขียนนะคะ  

[BeeRY]

น็อตช่างแสนดี
แต่ครอบครัวพี่เรเคยเกี่ยวข้องยังไงกับครอบครัวหมูแฮมกันแน่นะ
โอ้ววว อยากอ่านอีกแล้วววววว

[littleFiNgeR]

คนที่ต้องการให้รักก็ไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า คนที่อยู่ข้างๆ ดันรักแทนซะงั้น  ปวดหัวแทนหมูแฮม...

[iforgive]

สงสารแฮม  ชอบน็อต  ไม่เข้าใจเรื่องระหว่างพี่เรกับพี่หมี
มันเกิดอะไรขึ้น  อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววววว