@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 22 ฝากให้เธอช่วยดูแล 2 40% By Not 17/01/2010
“อ่ะ แดรกให้ตาย เอ๊ย อร่อยนะ กูทำสุดฝีมือเลย” ผมยื่นจานไข่เจียวมหาประลัยให้ไอ้คนที่นั่งมือถือช้อนซ้อมในจานมีข้าวสวยอยู่จนพูนจาน....... = =” มึงไปอดอยากที่ไหนมา
“หน้าตาดีนี่หว่า ไม่กินด้วยกะ....”
“ไม่!!” ตอบแทบจะทันทีไม่ต้องรอให้มันถามให้จบ แต่เสียงดังไปหน่อย
“เอ่อ...ก็กูไม่หิว... มึงกินเถอะ เอ้า ๆ รีบกินดิ ไหนว่าหิวไงลีลาอยู่ได้” ผมรีบเปลี่ยนท่าที แล้วผลักจานไข่เจียวนั่นไปใกล้ ๆ มัน...เทคแคร์มันหน่อย
“อืม.” มันมองหน้าผม ครางรับเบา ๆ ก่อนจะลงมือจ้วงตักไข่เจียวไปวางไว้บนจาน...ตักข้าวและไข่เจียว ยกช้อนขึ้นแล้ว กำลัง...กำลังแล้ว...ภาพสโลโมชั่น วึบ วึบ วึบ อ้าม...เข้า เข้า ไปแล้ว…
“อร่อยนิ...แม่งมีฝีมือ.. แล้ว..ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้น อยากกินด้วยกันก็กินดิกูไม่หวงขนาดนั้นหรอก” แป่ว!! อะไรนะ... อร่อย แมร่งบ้าไปแล้ววววววว ต่อมรับรสมึงหยุดทำงานแล้วรึงายยย *0*”
“ปะ เปล่า แฮะ ๆ อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ อะ ๆ กิน ๆ” รีบปฎิเสธ ก่อนที่จะเชื้อเชิญให้มันกินต่อ อะไรฟะ!! ….ไม่มีอะไรหลุดจากปากผมอีก นอกจากนั่งดูไอ้บ้านี่กินไข่เจียวที่ผมปรุงพิเศษอย่างเอร็ดอร่อย แต่จะว่าไปมันอาจจะอร่อยก็ได้นี่หว่า หรือจะลองกินดู...ไม่ดีกว่า…
“อิ่มแล้วก็เชิญมึงไสหัวกลับไปได้แล้ว จะนั่งอยู่ดูไอ้ภาสกรโตรึไง”..อารมณ์เสียครับ ดูแล้วไข่เจียวผมไม่มีผลอะไรกับมันเลยหลังจากกินเสร็จยังมีหน้ามานั่งพุงกางดูทีวีอยู่ในบ้านผมอีก
“ใจคอมึงจะไม่ให้กูได้ย่อยเลยรึไง กูจุกตายไปตอนนี้ใครรับผิดชอบ” กูมั้งสาดดดดดด คิดได้ไง แดรกก็ให้แดรกฟรีแล้วยังจะมาเรื่องมาก มีข้อแม้อันนั้นอันนี้ กูไม่ใส่น้ำยาล้างห้องน้ำลงไปในไข่เจียวด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้ว
“ก็ดี แผ่นดินจะได้สูงกว่าระดับน้ำทะเลมากกว่านี้หน่อย น้ำจะได้ไม่ท่วมโลก”
“การตายของกูมีประโยชน์ขนาดนั้นเชียว พึ่งรู้นะเนี่ย”
“ควายย !! มึงนี่มันกินบนเรือนขี้รดบนที่นอนชัด ๆ มาแดกฟรีแล้วยังมากวนตีนกูอีก” ผมด่ามันไปด้วยนั่งลูบหัวเจ้าภาสกรไปด้วย ผมกับมันนั่งโซฟาตรงข้ามกัน เลยด่ามันได้ถนัดหน่อย
“ข้าวมื้อเดียวมึงจะทวงไปตลอดชีวิตไหม เออ!! กูไปก็ได้วะ” มันลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าแล้วมองมาอย่างกวน ๆ ผมเลยโชว์นิ้วกลางสรรเสริญกลับไป
“ขอบคุณ!! วันหลังจะมาเอาฝากเอาไว้กับมึงก่อน” เอาได้แต่ตรีนกูอ่ะดิ ไอ้เนรคุณ…จะด่ามัน แต่ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำมากไปกว่านี้ เพราะมันหันหลังกลับไปแล้ว ปล่อยมันไปก่อนแล้วค่อยคิดบัญชีความแค้นสมทบกับค่าอาหารเจ้าหนูหน้าย่นนี่แหละ ใช้ชื่อบัญชีว่า ค่ากวนตีนคนหน้าตาดี ละกัน ฮึ ๆๆ...
“โอ๊ย!!”... เฮ๊ย !! ใครเป็นอะไรวะ ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องนั่งเล่นเพื่อมาดูต้นตอของเสียง
“อะไรของมึงวะ” ผมออกไปก็เจอไอ้กรนั่งกุมท้องอยู่ตรงประตูทางออก หลังจากที่มันเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้ว
“กู..ปวด ท้อง โอย!!” มันพูดแล้วกุมท้องตัวเอง....ผมได้แต่ยืนเอ๋อดูมัน รึว่า....ฮึ ๆๆๆ ไข่เจียวกรูออกฤทธิแล้วใช่มั้ย ในขณะที่ผมยิ้มอย่างพอใจ แต่ก็อดสังเกตเห็นเหงื่อที่ผุดตามใบหน้าไม่ได้....
“ปวดมากไหมวะ” ผมนั่งลงข้าง ๆ มัน แล้วถามไอ้คนที่หน้านิ่วคิ้วขมวดนั่งขวางประตูบ้านผมอยู่
“กูปวด..จะ ขาด..ใจ อยู่..แล้ว”… ตายห่า.... อย่ามาขาดใจอยู่บ้านกูนะเว้ย แล้วกรูต้องทำยังไงเนี่ย
“ไปหาหมอรึเปล่า” ผมเขย่าแขนมัน เริ่มกลัวขึ้นมาจริง ๆ ละครับ เพราะหน้าตามันบอกว่าไม่ได้โกหกเลย เหงื่อเม็ดเป้งเริ่มผุดออกมาเรื่อย ๆ สังเกตเห็นมันขบกรามแน่นเหมือนกำลังระงับความเจ็บปวด...ตาย ๆๆ ที่ทำไปไม่ได้กะให้ตายซักหน่อย
“ไม่..กูไม่ไป พากูลุกขึ้นหน่อยกูนอนซักพักคงหาย” ลำบากกรูจนได้....ไอ้เชี่ยน๊อตเอ๊ย ไม่น่าหาเรื่องเลยมึง....แล้วเป็นไง รู้สึกสะใจได้ไม่ทันได้พออึดใจ ก็ต้องมาลำบากใจซะแล้ว...ยังไงก็คงต้องช่วยมันละวะ ดีกว่ามาตายในบ้านลำบากไปเปิดประตูให้รถพี่ปออีก....
“เอ๊า ลุกดิ!” ผมพยุงมันขึ้น ตัวมันใหญ่กว่า ทำให้ผมเซ เพราะมันทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมา
“พยุงตัวมั่งดิวะ ตัวยังกะควาย”
“กู ปวด มาก เลยว่ะ น๊อต แฮ่ก กูไม่ มี แรง” มันพูดกระท่อนกระแท่นเหมือนคนไม่มีแรงจริง ๆ ขณะที่มือข้างนึงพาดบ่าผม อีกข้างมันก็กุมท้องหน้าซบลงที่บ่าผม ตลอดทางที่ผมแบกมาถึงที่มันเคยนั่งก่อนหน้านี้
“อ่ะ นอนลง” ผมทิ้งให้มันนอนลงโซฟาตัวที่มันพึ่งลุกออกไป
“มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ไปหาหมอ” ผมยืนเท้าเอวถามมัน หนักจริง ๆ ทำซะกูหอบเลย
“อืม กู ขอ นอน นี่แหละ”
“อืมตามใจมึงละกัน เดี๋ยวกูไปหายามาให้ ถ้าจะตายก่อนก็เรียกล่ะ” เวรของกำของเวร ของกรู เฮ่ย! ไม่น่าเลยกรู
“มึง ให้ กู นอน นี่ จริง ๆ นะ” มันถามออกมาก่อนที่ผมจะออกไปหายาให้มัน
“มึงจะย้ำคิดย้ำทำอะไรนักหนา กูบอกว่าเออก็เออดิ กูไม่ใช่พวกอำมหิตพอที่จะไล่มึงไปตอนที่ใกล้ตายอย่างนี้หรอกฟาย” ผมพูดแล้วรีบเดินออกมาหายา แล้วเค้าต้องกินยาอะไรกันวะเนี่ย ยาป้องกันโรคไข่เจียวเป็นพิษก็ไม่มีซะด้วย เอาวะแก้ปวดเกร็ง ปวดท้องนี่แหละ
“เอากินยาซะ” ผมยื่นน้ำกับยาในมือให้มัน
“กู ลุก ไม่ ไหว”.......โอย อะไรของมันฟะ กูหามาประเคนแล้ว ยังต้องป้อนมันอีกใช่มั๊ย
“ถ้ากูไม่เห็นว่ามึงยังติดค้างอะไรกูอยู่นะกูจะไม่สนใจมึงเลย” ฮึ่ย!! ขัดใจ ผมนั่งลงแล้วพยุงมันลุกขึ้นจ่อแก้วน้ำกับยาให้มันจับกินเอง ถ้าไม่งั้นไม่ได้อีกคงต้องจับมันกรอกแน่ ๆ แต่ว่าทำไมมึงต้องจับมือกูไปด้วย มึงเอาไปแต่แก้วกับยาไม่ได้หรือไงฟะ ช่างแม่งมันปล่อยมันไปก่อน กลายเป็นผมช่วยประคับประคองมันสุดเดช ใครมาเห็นภาพนี้เข้า เค้าต้องเข้าใจว่าเหี้ยยักษ์สองตัวกำลังเกี๊ยวกันแน่ ๆ
>>>>>>>>>>> อ่านรีพายถัดไปอีกหน้าด้วยจร๊า
หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54 (อ่าน 572176 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก