ตอนที่ 17 ▂ ▄ █
“โอลิเวอร์ คุณกำลังปิดบังอะไรผมอยู่” เนทถามขึ้นขณะที่เรานั่งละเลียดคาปูชิโน่ร้อนๆตรงริมระเบียงของห้องพักของผม
“ปล่าว” โอลิเวอร์บอกแล้วกัดริมฝีปาก
“คุณโกหก” เนทต้อนไม่เลิก สถานการณ์ตอนนี้มันอึดอัดซะจนผมอยากลุกออกจากตรงนี้ซะจริงๆ
“โอลิเวอร์!!” เนทเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อย
“....” โอลิเวอร์ยังคงเงียบ แต่เขาเหลือบไปมองคาแบลท์ที่นั่งสบายใจอยู่ข้างๆ
“ผมจะไม่ถามจากคาแบลท์.....โอลิเวอร์...เราเป็นแฟนกัน เราคงไม่ปิดบังกันหรอกใช่มั้ย?” เนทถามเสียงอ่อนลง
“....” โอลิเวอร์เม้มปากเงียบสนิท คราวนี้เขามองมาทางผม นั่นทำให้เนทตวัดสายตามามองผมด้วย
“นายรู้อะไรด้วยเหรอเจสัน?” เนทถามผมห้วนๆ
“ไม่ ไม่ ไม่”
“โกหกไม่เก่งซะเลยเจสัน” เนทส่ายหน้าแล้วบอกผมอย่างเอือมระอา แต่ผมอยากบอกเขาจริงๆว่าผมไม่ได้โกหกคุณนะ! แต่ไม่ทันซะแล้ว เมื่อเนทหันไปคุยกับโอลิเวอร์ต่อ
“เราเคยสัญญาว่าจะไม่ปิดบังอะไรกันใช่มั้ย?.....โอลิเวอร์” เนทเรียกชื่อโอลิเวอร์เบาลง บ่งบอกว่าเขาเริ่มผิดหวังเล็กน้อย
“เนท...” โอลิเวอร์เรียกเขาแล้วกุมมือเขาไว้ โอลิเวอร์หันไปมองคาแบลท์อีกทีซึ่งพยักหน้ารอเขาอยู่แล้ว
“ผมขอโทษ...ผมสัญญากับคาแบลท์ไว้” โอลิเวอร์บอกเนท จากนั้นก็พึมพัมอะไรซักอย่างเบาๆ
“อะไรนะ!” เนทมองโอลิเวอร์อย่างไม่เชื่อหู
“เจสันเลิกกับแบรตแล้ว” โอลิเวอร์บอกนิ่งๆ เนทตวัดสายตามามองผมแล้วก็มองคาแบลท์
“ทำไม? ทำไมเจสัน?” เนทถามผม ผมทำได้แค่เสแสร้งยิ้มให้เขา
“คาแบลท์! ตอนนี้นายคบกับเจสันงั้นเหรอ?” เนทถามเขาเสียงห้วน
“....” คาแบลท์ไม่ตอบแต่จ้องหน้าเนทนิ่ง
“ไม่ นั่นคือคำตอบของนายใช่มั้ย?” เนทถามเขาต่อ
“ต่อไป...ก็อาจจะไม่แน่” คาแบลท์ตอบเนท แล้วยักไหล่กวนๆ
เท่านั้นแหละ เนทกระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนโต๊ะแล้วถีบอกคาแบลท์อย่างแรง จากนั้นเขาก็ขึ้นไปคล่อมคาแบลท์เอาไว้แล้วต่อยหน้าหมอนั่นอย่างแรง นับว่าโชคดีอยู่เหมือนกันที่โอลิเวอร์ลากเนทออกมาก่อนที่เขาจะง้างหมัดที่ห้าแล้วต่อยหน้าคาแบลท์
“ทำไมเจสัน? นายเลิกกับพี่ฉันทำไม” เนทกัดฟันถามผม เขาดึงตัวออกจากโอลิเวอร์ แล้วพยักหน้าให้โอลิเวอร์ ซึ่งเป็นสัญญาณที่รู้กันว่าเขาจะไม่ใช้กำลังอีกแล้ว โอลิเวอร์ถึงยอมปล่อยเขาออกมา
“นายก็น่าจะรู้...คบทางไกลมันเป็นไปได้ยาก...ฉัน ฉัน เหนื่อย” ผมบอกเขาอย่างอ่อนแรง และพยายามเก็บเสียงสะอื้นและน้ำตาไว้ ผมจึงก้มหน้าไม่มองหน้าเขา
“นายรู้อะไรไหม? เขาพยามที่ทำให้สำเร็จ เขาทำงานหนัก เพื่อที่เขาจะได้อยู่กับนายอย่างไม่ต้องกังวลเมื่อบริษัทมั่นคงแล้วจริงๆ แบรตรักนายมากนะเจสัน” เนทบอกผมเรียบๆแล้วกำลังจะหันหลังกลับ
“เนท” ผมเรียกเขาไว้ เขาไม่ได้หันมามองหน้าของผมแต่หยุดฝีก้าวของเขาไว้
“ฉันขอโทษ ฉันก็รักแบรต” ผมบอกเขาเสียงสะอื้น
“นั่นคือสิ่งที่นายต้องบอกเขา รวมทั้งเรื่องคาแบลท์ด้วย” เนทหันมามองหน้าผมนิ่ง เขาไม่เหมือนเนทที่พร้อมจะเข้ามากอดปลอบผมเมื่อผมเสียใจ ตรงหน้าผมคือเนทที่หนักแน่นและทำทุกอย่างเพื่อปกป้องพี่ชายของเขาไว้
“เราไม่ได้คบกัน” ผมบอกเนท
“ดี” เนทบอกนิ่งๆแล้วลากโอลิเวอร์ออกไปจากห้องของผม
“ฉันขอโทษ คาแบลท์” ผมบอกเขาแล้วแตะแผลเขาเบาๆ
“หมอนั่นหมัดหนักเป็นบ้า” คาแบลท์บอกแล้วหัวเราะเบาๆ
“นายไม่ควรบอกเขาไปเลยจริงๆว่านายกำลังจะคบกับฉัน มันออกจะเกินไปซักหน่อยนะ” ผมบอกแล้วกดนิ้วลงที่แผลเขาหนักกว่าเดิม นั่นทำให้เขาร้องออกมาเสียงดัง
“ฉันก็เป็นอย่างนี้แหละ เอาล่ะ! โทรไปหาผู้ชายของนายซะสิ” คาแบลท์บอกผมด้วยประโยคหลังด้วยเสียงเศร้าๆ
“ขอบใจนะ แต่นายไม่จำเป็นต้องกวนทุกคนเพื่อให้นายดูแย่หรอก” ผมลากเก้าอี้มานั่งอยู่ตรงข้ามเขา
“...” เขาเงียบแล้วยักไหล่กวนๆให้ผม
“นั่นไงๆ นายทำอีกแล้ว นายทำเพื่ออะไร?” ผมถามแล้วจ้องลึกเข้าไปในตาของเขา
“...” คาแบลท์ไม่ตอบแต่หลบสายตาผม
“นายกำลังเรียกร้องความสนใจจากใครกันแน่?” ผมถามคาแบลท์ แต่ดูเหมือนจะไปถูกจุดอะไรเข้าซักอย่าง ทำให้เขาดีดตัวออกจากเก้าอี้แล้วมองผมนิ่ง
“หุบปากนายซะ แล้วโทรหาแบรตเดี๋ยวนี้!” คาแบลท์กัดฟันบอกผม แล้วเดินจากห้องผมไปอีกคน พวกเขาทิ้งให้ผมนั่งจมอยู่กับความคิดคนเดียวตรงระเบียง
“เฮ้” เสียงที่คุ้นเคยดี ทักทายออกมาตามสาย นั่นทำให้ผมยืนนิ่ง
“เฮ้ ถ้าไม่พูดฉันคงต้องวาง” เขาบอกอย่างอารมณ์เสีย
“เฮ้” ผมทักเขาไปด้วยเสียงสะอื้นที่สะกัดอารมณ์เอาไว้ไม่ได้
“....” แบรตเงียบ
“ผม ขอโทษ” ผมบอกแล้วร้องไห้โฮ
“เฮ้ๆ นิ่งไว้เจสัน คุณโอเคมั้ย?” แบรตถามผมเสียงร้อนรน
“อือ” ผมพยักหน้าแล้วก็สะอื้นออกมาอีกครั้ง
“คุณอยู่ไหน?”
“อึ้ก!” ผมสะอึกออกมา
“เจสัน! พูดให้รู้เรื่อง! คุณ อยู่ ไหน ?” แบรตถามเสียงเข้ม
“แบรต...” ผมเรียกเขา ผมคิดถึงการเรียกชื่อเขาจริงๆ
“เจสัน! ตอบฉัน!” เขาสั่งตามแบบที่เขาชอบทำบ่อยๆ
“ผม คิด ถึง คุณ” ผมบอกเขาเสียงสะอื้น
กริ้ก! แต่สิ่งที่เขาทำคือวางโทรศัพท์ใส่ผม นั่นทำให้ผมนั่งลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาทันที
.......................................................
เรื่องโดย Sweetsacrifice