ผมต้องเหนือกว่าไอ้บ้านั่น!! ▂ ▄ █ up END [18-12-12]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ผมต้องเหนือกว่าไอ้บ้านั่น!! ▂ ▄ █ up END [18-12-12]  (อ่าน 81218 ครั้ง)

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
โลโล่สู้ๆๆๆๆๆๆ

getto

  • บุคคลทั่วไป
หน้าเดียวสี่ตอน :mc4:
สู้วต่อไปป้าและพี่โล่ :a1:
 :กอด1:

aekporamai2

  • บุคคลทั่วไป
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...น่ารักดีนะเจสัน

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
แวะมาบวกให้ทุกคน

ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้คนแต่ง และคนโพส  :-[

 :จุ๊บๆ:

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
เอาของฝากตอนที่สามมาส่งก่อน(นุ่นมัวไปเขียนเรื่องตัวเองเพลิน แวะมาดูก็มาเพิ่มอีกสอง)

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิคุณแบรต แค่ได้ยินว่าเจสันยังจิ้นนี่ตาลุกวาวเชียวนะ
ใช่สิ พวกไม่ชอบใช้อะไรๆร่วมกับใครนี่ ฮึ่ยๆๆๆ ขอหื้อเจสันกระโดดกัดหูขาดสักทีเฮอะ แบร่ๆๆๆๆ

........................ของฝากโลโล่จุง
เนื่องจากงานนี้คงอีกยาวดันนั้น (ดังนั้น)
“ฉันเห็นแก่พระเจ้าน่าแบรต (ตรงนี้ไม่น่ามี “ฉัน” หรือถ้ามีก็ควรเป็น .. ฉัน...(เหมือนถอนหายใจหรือไปไม่เป็น)..เห็นแก่พระเจ้าน่าแบรต..)
บีเจบอกฉันว่านั่นน่ะของนายไม่ใช่ของเขา นายโตขนาดนนี้แล้วนะ” (น หนูเกินมาค่ะ)
ผมกินปอร์ปคอร์นไป (ป๊อปคอร์น ถอดแบบนี้ตรงกว่าค่ะ)


anajulia

  • บุคคลทั่วไป
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
เป็นไงล่ะแบรต สมน้ำหน้า ทำความดีหวังฟันก็งี้แหละ
ไปปลุกเด็กชายเจสันขึ้นมาจากความมืดเองนะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

งานนี้สมน้ำหน้าอย่างเดียวเลย ไม่ต้องหวังความสงสาร
ส่วนความสงสารถ้าจะมี คงต้องยกให้เนทน้อยไปเต็มๆเลยล่ะ :m20:

...................ของฝากค่ะ
ผมหันไปยิ้มแหยะๆ (มันมียิ้มแหยๆ ไม่ก็แสยะยิ้ม ยิ้มแหยะๆนี่นึกถึงโจ๊กเขละๆแหยะๆเลย)
แล้วก็คำว่า "เกม" ที่ถูกคือเกม ไม่มี ส์ (เว้นแต่ว่าจะเป็นชื่อเฉพาะ เช่น นายเกมส์ บริษัทเกมส์ ไรงี้ ...อันนี้นุ่นเคยถูกเตือนมาจากน้องกระต่ายอีกที อิอิ)

ออฟไลน์ ლїЯдςLΣϛlθTtεR

  • มิราเคิ้น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +355/-3
พี่นุ่นว่าขยันแล้ว
เจอพี่โล่ขยันก่าอีก
ฮ่าๆๆๆๆ


สู้ๆ~!!

ออฟไลน์ CanonDNattari

  • ☆.•:*´เชื่อในสิ่งที่เห็นและต้องการให้เป็น ¨`*:•☆
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 701
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +88/-1
อ่าาาาาาาาาาา เข้ามาช้าไปไหมเนี้ย อันก่อนยังอ่านไม่เสร็จ  :z3:
ตามอ่าน ๆ แบรตหลอกเด็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันเป็นนิยายไตรภาคไหม ? แต่ภาคนี้คงไม่มีขี้เหมือนภาคที่แล้วนะ  :laugh:

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
ตอนที่ 5



        เจสัน
▂ ▄ █



    ผมตัดสินใจเปิดประตูให้เนท หลังจากที่เขายืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องผมราวๆ สิบนาที


“ไม่ฟิทซ์ ฉันต้องการให้นายคุมซ้าย” ผมบอกกับเพื่อนในเกมออนไลน์ผ่านไมโครโฟน

“เฮ้! เจสัน นายไม่ต้องทำงานเหรอ” เนทถามผม

“วันจันทร์ฉันไม่ต้องทำงาน” ผมบอกเนทอย่างรำคาญ แล้วหันไปเล่นเกมต่อ

“แต่นี่มันวันพฤหัสนะ  เอาล่ะเจสันฟังฉันนะ” เนทเข้ามานั่งลงข้างๆ ผม ผมจึงบอกเพื่อนๆ ในทีมไปว่า ”เจสันเอเฟเค” (away from keyboard)

“เนทเร็วๆ ฉันกำลังจะอัพเลเวล”

“คืองี้นะ บางครั้งคนเราก็เริ่มเล่นเกมพวกนี้แล้วพบว่าตัวเองติดมัน แต่มันไม่ผิดหรอกนะ..”

“เข้าเรื่องซักทีเนท” ผมหันไปเร่งเนท

“คนที่ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตจริง มักหลงอยู่ในโลกที่ให้ความสำเร็จแบบลวงๆ...”

“โอเคๆ พวก  เจสันกลับมาแล้ว”

“เอ่อเจสัน นายมีชีโตสติดอยู่ตรงผมของนาย” ผมคลำหาชีโตสแล้วก็เล่นเกมไปด้วย สุดท้ายผมก็เจอมันอยู่ใกล้ๆ หูของผม ผมจึงแกะมันออกมาแล้วยัดเข้าปาก

“ขอบใจมากเนท”

“ว้าว โอเคฉันไปล่ะ นายไม่ต้องสนใจฉันหรอกนะ” เนทแขวะผมก่อนออกไป แต่ตอนนี้ผมกำลังยุ่งกับเกมจึงไม่ได้โต้ตอบอะไรเขาไป






►►►►►►►►►►►►►►►►►




        แบรต
▂ ▄ █


“เฮ้ พวก” แซคเข้ามาในอพาร์ทเม้นท์แล้วนั่งลงบนโซฟาที่ข้างๆ เนทตอนเรากำลังนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ ผมจึงไล่บีเจไปเข้านอน ตอนนี้จึงเหลือแค่ผม เนท แกส คาแบลท์และแซค

“เจสันติดเกมออนไลน์จนทำให้ฉันแย่ไปด้วย” ผมบ่นกับแซค

“นายถูกไอ้หนุ่มบาร์บี้นั่นกวนทั้งคืนเลยใช่ไหมวะ” คาแบลท์แซวผม

“เจสันมาที่ห้องฉัน ฉันไม่ให้ใครเข้าห้องนอนฉัน” ผมบอก

“ฉันว่าเจสันกำลังหนีเข้าไปอยู่ในโลกออนไลน์เพื่อชดเชยความสับสนทางเพศ” คาแบลท์เสนอความคิดเห็นแบบจริงจังขึ้นมา

“ไม่เกี่ยวกับเซ็กส์หรอกคาแบลท์ เขาแค่อยากเพิ่มความภูมิใจให้ตัวเองก็แค่นั้น” แกสขัดขึ้นมา โดยมีเนทพยักหน้าเห็นด้วย

“ทุกเรื่องล้วนเกี่ยวกับเซ็กส์น่าที่รัก” คาแบลท์แย้งแกสต่อ

“คาแบลท์นายนอกเรื่องแล้วล่ะ” แกสเถียงเขาต่อ

“เดี๋ยวก่อนแกส แม้ผมจะไม่ค่อยเชื่อถือในคาแบลท์ในแง่ของนักกฎหมาย ศีลธรรมหรือมนุษย์ แต่คราวนี้เราต้องยอมรับในความเชี่ยวชาญของหมอนี่ในแง่ของความโสมมและความสำส่อน” ผมถือโอกาสกวนตีนใส่คาแบลท์คืน

“ขอบใจมากเพื่อน” หมอนั่นประชด

“ที่ฉันจะบอกคือแกต้องจัดสักดอกว่ะแบรต” คาแบลท์บอกผม

“ไม่ๆ ฉันจะไม่ทำแบบนั้นกับเจสัน”

“ฉันยอมช่วยเองก็ได้” แซคเสนอตัวเอง

“แกอยู่เงียบๆ น่ะดีแล้วแซค เอาเป็นว่าฉันจัดการเรื่องนี้เอง” ผมบอกทุกคน แล้วไล่ให้พวกเขากลับ





“โอเคแบรต ตอนนี้ฉันอยู่หน้าประตูแล้ว นายพร้อมนะ” เจสันถามผม

“อืม ชิดกำแพงไว้ ระวังมัมมี่ด้วย” ผมบอกเรียบๆ พลางพยายามหาคำพูดเหมาะๆ กับหมอนี่

“ขอบใจ”

“ฉันยอมรับว่านายเล่นเกมส์นี้ได้ดีนะสำหรับคนอายุ 23”

“21 แบรต  เฮ้ๆๆ มัมมี่มาแล้วต้องใช้มนต์อะไร”

“แฟรนซี่สแตนด์”

“โอเค แฟรนซี่ แฟรนซี่ แฟรนซี่”

“ฟังนะ นายอยากทำอะไรในวันพักร้อน ออกไปผจญภัยหรืออ่านหนังสืออยู่บ้าน” ผมเลียบๆ เคียงๆ ถามเจสัน

“จริงๆ แล้วฉันชอบดูหนัง แต่ถ้าตัวเลือกมีแค่นั้นฉันออกไปผจญภัยก็ได้....โอ้ว พระเจ้ามนต์ไม่ได้ผล”

“ดื่มยาถอนพิษซะเจสัน” ผมบอกเขา

“ขอบใจ”

“ไม่เป็นไร......เอาล่ะ เริ่มจาก 1 ถึง 5 , 1 คือให้เขาเริ่ม  5 คือนายเริ่มเอง นายจะเริ่มความสัมพันธ์ทางเพศแบบไหน”

“นายว่าไงนะ?” เจสันเริ่มสงสัย

“ฉันกำลังตอบแบบประเมินในนายน่ะ พวกเขาจะให้แรร์ไอเท็มกับนายนะ” ผมโกหกเขา

“โอว 1 สิ ฉันจะไปเริ่มได้ยังไงกัน” เจสันตอบแบบหงุดหงิด แล้วหันไปเล่นเกมต่อโดยไม่สนใจคำพูดของผม

“เยี่ยม ฉันนี่แหละ 5 ของแท้เลยล่ะ” ผมเปรยออกมาเบาๆ




►►►►►►►►►►►►►►►►►





        เจสัน
▂ ▄ █



“แบรต นายทำแบบนี้ได้ยังไงกันน่ะ!” ผมตะโกนใส่หน้าเขาตอนที่เขากำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่

“อะไร?”

“นายแฮคข้อมูลของฉันแล้วลบตัวละครฉันทิ้งใช่ไหม” ผมยังไม่หยุดขึ้นเสียง

“ฉันไม่ได้แฮค รหัสของนาย Jason1234 ไม่เห็นต้องเสียเวลาแฮค รหัสแบบนี้เด็กอนุบาลยังเข้าไปล็อกอินได้เลยน่า” แบรตบอกผมนิ่งๆ แต่ผมคิดว่าตอนนี้เขากำลังกวนผมอยู่อีกแล้วแน่ๆ

“นายทำแบบนี้ได้ยังไงกันห่ะ! หมดกัน กว่าฉันจะเล่นได้ขนาดนั้น” ผมทรุดนั่งลงบนโซฟาข้างๆ เขา

“นายก็เล่นใหม่สิ สำหรับคนอายุ 23 แบบนายที่เล่นได้ดีขนาดนี้เดี๋ยวมันก็ดีเท่าของเก่าเองแหละ”

“21 แบรต  ไม่แล้วล่ะ ฉันเลิก”  แบรตยิ้มกวนๆ ให้ผม

“ดีแล้วล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องจัดการด้วยแผนบีกับนาย อ้อ! ต่อไปอย่าตั้งรหัสแบบนั้นอีกล่ะ”

“ห่ะ! อะไรคือแผนบี” ผมเริ่มงงกับแบรต

“เซ็กส์ไงล่ะ  เอาล่ะฉันจะทำงานต่อแล้ว นายขับรถไปรับบีเจที่สวนสาธารณะแล้วให้เขาสะกดคำยากๆ ซักยี่สิบคำด้วยล่ะ” แบรตไล่ผมอ้อมๆ ก่อนที่ผมจะได้ถามอะไรเขาต่อ




เรื่องโดย SweetSacrifice
...............................................................


ขอขอบคุณคุณนุ่นสำหรับคำผิด  :3123:
+1
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:26:05 โดย ┗◎┗◎ »

ออฟไลน์ ლїЯдςLΣϛlθTtεR

  • มิราเคิ้น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +355/-3
จิ้มพี่โล่ด้วยความรวดเร็ว
เจสัน ติดเกมเกินไปแล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ  :jul3:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






anajulia

  • บุคคลทั่วไป
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์

โอ๊ย ตาย เจสันเด็กน้อยมันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ฮาไดอะล๊อกของแซคกับแบรตมากอ้ะ

ตรงที่แบรตบอกว่าฉันจะไม่ทำแบบนั้นกับเจสัน แล้วแซคก็บอกว่างั้นชั้นจัดการเอง
และท่านแบรตเลยแสดงความหวงก้างออกมาแบบไม่มีกั๊ก :m20:

...............ของฝากค่ะ
“เฮ้! เจสัน นายไม่ต้องทำงานเหรอ” เนททถามผม (ท เกิน)
ออปไปผจญภัยหรืออ่านหนังสือ (ออก)

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
ตอนที่ 6



        แบรต
▂ ▄ █




“นายบอกให้เขาหั่นไก่เป็นชิ้นๆไม่ใช่เป็นเส้นหรือเปล่า”

“บอก”

“แม้ในเมนูจะบอกว่าเป็นเส้นใช่ไหม”

“ใช่”

“ข้าวซ้อมมือไม่ใช่ข้าวขาว”

“ใช่”

“แวะที่ร้านของชำเกาหลีแล้วซื้อมัสตาร์ดแบบเผ็ดมาแล้วใช่ไหม”

“ใช่”

“ซื้อซอสถั่วเหลืองโซเดียมต่ำมาหรือเปล่า”

“ซื้อแล้ว”

“ขอบใจ” ผมบอกเจสัน

“ไม่เป็นไร” เขาบอกผม

“แล้วทำไมนายถึงไปนานนัก” ผมแหย่เจสันแบบที่แหย่เนทบ่อยๆ เขาจ้องหน้าราวกับจะหาเรื่องผมอยู่แปบนึงแล้วถอนหายใจแล้วพูดว่า

“นั่งซะแล้วกินไปเหอะน่า” ถ้าให้ผมทายนะ หมอนี่เริ่มซึมซับอะไรบางอย่างจากเนทมาบ้างแล้วล่ะ

“เอาล่ะของบีเจเป็นไก่กังเปาใช่ไหม” เจสันหันไปถามบีเจ  บีเจรีบพยักหน้ารัวๆแล้วยื่นมือไปรับกล่องของเขา ดูท่าลูกชายของผมจะหิวจัดอยู่เหมือนกัน  ผมเปิดกล่องของผมแล้วก็พบว่าไก่เป็นเส้นๆไม่ใช่ชิ้นๆ



“เจสัน มันเป็นเส้นฝอย” ผมยื่นกล่องไปให้เขาดูใกล้ๆ

“ใช่ มันเป็นเส้นฝอย แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

“ฉันแค่อยากให้นายเช็คให้ดีก่อนที่นายจะรับของมา”

“ขอโทษ  ฉันกินเกี๊ยวของฉันได้ยัง”

“เอาสิ ฉันไม่ได้ห้ามนายซักหน่อย” ผมบอกเจสันแล้วลงมือกินของผมต่อ

“อีกกล่องคืออะไรฮะเจสัน” บีเจชี้ไปที่กล่องใกล้ๆของเจสัน

“อ่อ กุ้งราดซอสล็อบเตอร์ของแซคน่ะ” เจสันบอกแล้วลงมือกินเกี๊ยวของเขาต่อ

“อ้อ! งั้นที่นายไปช้าแล้วยังสั่งเมนูของฉันผิดเพราะนายมัวแต่หมกมุ่นของแซคน่ะเหรอ” ผมถามเขา

“ปล่าวซะหน่อย”

“งั้นนายก็ไม่มีข้อแก้ตัวสำหรับไก่นี่น่ะสิ” ผมแหย่เขาต่อ




“มาหาป่ะป๋าซะดีๆหนูน้อย” ยังไม่ทันที่เจสันจะพูดอะไร แซคก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับพูดบางอย่างที่ไม่เข้าหูผมซะเลย

“นี่ของนายแซค” เจสันยื่นกล่องกุ้งราดซอสล็อบเตอร์ให้แซค  เขายื่นมือมารับมันไว้ แล้วเบียดเจสันบนโซฟา

“แกมาที่นี่บ่อยไปรึปล่าววะแซค” ผมถามหมอนั่นนิ่งๆ

“วันนี้แกนัดฉันมาเอง จำไม่ได้หรือไงวะ” แซคถามโดยที่ไม่สบตาผม

“ไม่มีอะไรที่ฉันจำไม่ได้ ฉันไม่ได้นัดแกมา”

“โอเค ฉันมาเอง”

“แกไปนั่งโน่นไป” ผมชี้ไปที่โต๊ะกลางห้องครัวที่ดูเหมือนไม่ได้ใช้งานมานาน เพราะทุกครั้งที่กินข้าวต้องมานั่งกินบนโซฟาหน้าโทรทัศน์ทุกครั้งไป

“อะไรวะ!”

“แกกำลังเบียดเบียนพี่เลี้ยงของลูกชายฉันอยู่” ผมเถียงแซคข้างๆคูๆ

“ที่ข้างๆผมก็ว่างฮะ” บีเจพูดจบแซคก็ย้ายตูดของมันไปนั่งลงข้างๆบีเจทันที

 “มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องสมัยเด็กขึ้นมาเลย” ผมพูดขณะหยดซอสลงในข้าว

“อูว มาอีกแล้วเรื่องเล่าเก่าๆ” เจสันพึมพำ


“ตอนฉันอายุแปดขวบรถแวนส่งของของมอนเกอรี่วอร์ดวิ่งทับแมวที่บ้านของฉัน....มันชื่อลัคกี้” ผมเล่าต่อ

“ประสาทการรับรู้ของมันเสื่อมน่ะ ฟังต่อไปเถอะ” แซคหันไปบอกเจสัน

“โอเค แมวถูกรถทับที่ชื่อลัคกี้ เล่าต่อสิ” เจสันบอกผม

“ขณะที่คนอื่นไว้อาลัยให้กับมัน ฉันตระหนักว่าการจากไปของมันทำให้ฉันมีโอกาสหาอะไรมาแทนมัน อะไรที่เหมาะกับความต้องการของฉันมากกว่ามัน ซื่อสัตย์กับฉันแล้วฉันสามารถนอนกอดได้ตอนกลางคืน” ผมยักไหล่บอก

“ประเด็นของนายคืออะไร” เจสันถามผม  ผมจึงยิ้มให้เขาแล้วก้มหน้ากินต่อ

“เอาล่ะ ฉันไปกินข้าวคนเดียวก็ได้วะ” แซครวบกล่องของเขาย้ายไปที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัว










“ก็อก ก็อก เจสัน เจสัน”

“ก็อก ก็อก เจสัน เจสัน”

“ก็อก ก็อก เจสัน เจสัน”

“แบรต มีอะไร” เจสันเปิดประตูแล้วขยี้ตาอย่างงัวเงีย

“รถฉันเสีย”

“ขอบใจนะที่มาบอก” เจสันกำลังจะปิดประตูแต่ผมเอามือมากั้นไว้แล้วบอกว่า“เดี๋ยวก่อนสิ”

“นายต้องขับรถไปส่งฉันที่ทำงาน” ผมบอกเจสันนิ่งๆ

“ฉันว่าฉันไม่ต้องทำอย่างนั้นนะ นายมีรถตั้งหลายคัน” เจสันกอดอกบอกผมอย่างกวนๆ

“แต่ฉันไม่ขับรถคันอื่น แล้วฉันก็ไม่นั่งรถเมล์  นายบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม”

“ฉันบอกนายไปเหรอ” เจสันขมวดคิ้วอย่างใช้สมองทั้งหมดที่เขามีอยู่ประมวลผล ผมจึงรีบตัดความคิดของเขาก่อนที่เขาจะคิดออก

“ใช่ งั้นฉันขอเรียกร้องในสิ่งที่ฉันเข้าใจมาตลอดว่าส่วนหนึ่งของมิตรภาพคือการช่วยเหลือ” ผมลอกคำพูดจากหนังสือมาให้เขาฟัง

“โอ้ พระเจ้า”

“โอ ขอโทษทีนะ ฉันไม่รู้ว่าฉันมาขัดการสวดมนต์ของนายตอนเช้า ไว้นายสวดเสร็จเราค่อยไปกันนะ” ผมกวนเขานิ่งๆ



►►►►►►►►►►►►►►►►►





เจสัน  ▂ ▄ █



   ผมขับรถมาส่งแบรตโดยรถโฟล์คสีแดงโบราณของผมทั้งๆที่ยังไม่เปลี่ยนชุดนอนของผม นั่นคือเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มย้วยๆสีกรมท่า แต่ผมก็ให้เกียรติเขาโดยแปรงฟันก่อนที่จะออกมา ตลอดทางผมพยายามนึกว่าผมไปบอกเขาตอนไหนว่าผมยอมเป็นเพื่อนกับเขา



“ขอบคุณที่มาส่งฉันไปทำงาน” แบรตบอกผมนิ่งๆจนผมไม่คิดว่าเขาจะขอบคุณผมจริงๆ

“นายช่วยแวะที่ร้านพ็อตเตอรี่บานก่อนได้ไหม ฉันซื้อผ้าปูที่นอนสตาร์วอร์มาให้บีเจน่ะแต่ดันกลายเป็นว่ามันดูสมจริงจนไม่เหมาะกับการนอนหลับฝันดีเอาซะเลย” แบรตหยิบผ้าปูที่นอนขึ้นมาดู ส่วนผมก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจเขาแล้วขับรถเงียบๆต่อ

“ฉันไม่ชอบสายตาดาร์ธเวเดอร์ที่จ้องมาเอาซะเลย” แบรตยังพูดต่อ

“แบรต วันนี้นายรู้นี่ว่าเป็นวันหยุดของฉัน” ผมบอกเขาอย่างเบื่อหน่าย

“ใช่ ก็ดีแล้วไงที่ฉันไม่ได้ทำให้นายเสียงาน” แบรตบอกเหมือนไม่ได้ผิดอะไรที่เขาปลุกผมขึ้นมาตั้งแต่หกโมงครึ่ง


“ไฟเตือนให้ตรวจเช็คเครื่องยนต์ของนายขึ้นนะ” เขาเขยิบมาใกล้ผมแล้วชี้ไปที่หน้าปัด

“อือฮึ”

“แต่นั่นเป็นตัวบอกให้นายตรวจเช็คเครื่องยนต์นะ” เขายังไม่หยุดพูดเรื่องนี้

“มันไม่เป็นไรหรอกน่า ไฟมันขึ้นมาตั้งเดือนแล้ว” ผมตอบปัดๆ

“งั้นนายก็ต้องรีบเช็คเครื่องยนต์ใหญ่เลย”

“แบรต..มันไม่เป็นไร”

“ถ้าไม่เป็นไรไฟมันคงไม่ขึ้นหรอก เพราะงั้นผู้ผลิตถึงตั้งไฟเพื่อบอกให้นายรู้ว่ามันเป็นไรไงล่ะ”

“บางทีไฟอาจจะเจ๊งก็ได้” ผมยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มเพราะเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา อาจจะเพราะว่างแบรตพูดไม่ยอมหยุดก็ได้มั้ง มันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าต้องหาอะไรทำ...อย่างดื่มกาแฟ


“อูวววว” แบรตครางออกมา

“อะไร” ผมถามขณะมีกาแฟอยู่ในปาก

“มีการวิจัยว่าการกิน คุุยโทรศัพท์ หรือดื่มกาแฟ ขณะขับรถจะลดเวลาการตอบสนองให้ผลแบบเดียวกับแอลกอฮอล์หนึ่งออนซ์”

“นายมีแอลกอฮอล์เหรอ”

“เปล่า”

“แย่ชะมัด” ผมกวนเขาบ้าง





“นายขับไปทางถนนยูคลิคเหรอ” เขาถามขึ้นมาตอนผมเลี้ยวรถ

“อือฮึ”

“ปกติฉันใช้เส้นลอสร็อบเบิร์นน่ะ”

“ดีสำหรับนาย” ผมตอบแบรตอย่างรำคาญ

“ถนนยูคลิคสั้นก็จริง แต่มันมีลูกระนาดซึ่งเพิ่มระยะเวลาในการขับรถให้เป็นทางเลือกที่ไม่เป็นประสิทธิภาพน่ะ นายเลือกข้อเสียนั่นไป”


“โฮ้ว” แบรตครางออกมาตอนเหยียบลูกระนาด

“ถ้านายไม่ลดความเร็วลงฉันจะถอนคำค้านของฉัน”

“นี่คือคำถามเชาว์นะ” แบรตยังไม่ยอมเงียบทั้งๆที่ผมก็ปิดปากสนิท

“นายรู้ไหมว่าชื่อถนนอะไรโหลที่สุด” เขาถามผม

“ไม่” ผมรีบตอบ

“เป็นปัญหาเชาว์น่ะ” 

“ถนนสายที่สองไงล่ะ นายคงคิดว่าเป็นถนนสายแรกล่ะสิ” เขาถามเองแล้วก็ตอบเอง

“ตามเมืองส่วนใหญ่มักเรืยกถนนสายแรกด้วยชื่ออื่นอย่างถนนหลัก บรอดสตรีท ถนนมิชิแกน...ฉันกับบีเจมักจะบริหารสมองด้วยปัญหาเชาว์แบบนี้แหละเราเล่นเกมส์ด้วยกันน่ะ” หมอนั่นยังพล่ามไม่ยอมหยุดจนผมเริ่มรู้สึกรำคาญเอามากๆ

“นายอยากเล่นไหม”

“ไม่” ผมตอบเขานิ่งๆ

“ฉันว่าเราอยู่กันเงียบๆดีไหมแบรต” ผมยื่นข้อเสนอให้แบรต

“ก็ได้”แบรตตอบรับ ซักพักเขาก็สั่งเสียงแปลกๆขึ้นมาอีกรอบมื่อเจอลูกระนาด

“ฮึ่ม ฮะ”

“ฮู้ว”

“เด้งอีกแล้ว” เขายังส่งเสียงต่อไป ผมจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินซะ

“โทษนะฉันว่าความละเลยไม่ยินดียินร้ายของนายแม้ไฟเช็คเครื่องยนต์จะเตือน มันเป็นปัญหาใหญ่นะ” เขายังไม่หยุดพูดเรื่องนี้ ผมเลยเลี้ยวเข้าไปจอดตรงฟุตบาทแล้วบอกเขาว่า

“ลงไป”

“ฉันอาจจะเข้าใจในแง่ทฤษฎีแต่ฉันไม่แน่ใจนะว่าจะเช็คให้นายได้หรือเปล่า”

“ฉันบอกให้ลงไป”

“โอเค ฉันจะลองดูให้นายก็ได้”  หลังจากที่แบรตปิดประตูก่อนจะลงไปผมก็รีบกระชากคันเร่งออกตัวโดยทันที






เรื่องโดย SweetSacrifice
...............................................................
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:26:29 โดย ┗◎┗◎ »

ออฟไลน์ ლїЯдςLΣϛlθTtεR

  • มิราเคิ้น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +355/-3
ดันนนนน
ดันนน
ดัน คนลง

getto

  • บุคคลทั่วไป
แบรตเรื่องมากเหมือนเคย :laugh:
 :กอด1:ป้าและพี่โล่
ดันนนนนนนนนนน :z2:

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
มาบวกให้ทุกคนในหน้านี้เลย

ปล.แบรตแม่ง!

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
^
^
^
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
เอาล่ะถึงเวลาจิ้มแล้วบวกคนเขียนคนโพสแถมคนดันบ้างไรบ้าง

พี่ปุ๋ยสู้ๆ โลโล่จู้ๆน้าาาาาาาาา

ปล.หมั่นไส้แบรต อยากหนีบตะหมูกเจสัน แต่สุดท้ายก็เลือกโผเข้ากอดบีเจ ^o^

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
^
จิ้มนุ่น  :กอด1:


อ่านแล้ว
ช่วยกันเม้นเป็นกำลังใจให้คนแต่งมั่งเน้อ  :sad11:

คนแต่งเริ่มน้อยใจวิวขึ้น แต่เม้นน้อยเหลือเกิน   :กอด1:

ออฟไลน์ ლїЯдςLΣϛlθTtεR

  • มิราเคิ้น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +355/-3
ขึ้นไปหน้าหนึ่งเดี๋ยวนี้นะ
เดี๋ยวตีเลย!!!

ออฟไลน์ ლїЯдςLΣϛlθTtεR

  • มิราเคิ้น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +355/-3

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






getto

  • บุคคลทั่วไป
ดันนนนนนนนนน :z2:
คิดถึงเจสันแล้วววววววววว

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
ตอนที่ 7



        เจสัน
▂ ▄ █




     หลังจากปล่อยแบรตลงกลางทางผมก็ขับรถกลับอพาร์ทเม้นท์ทันที ผมกลับไปแต่งตัวแล้วออกไปเตร่แถวๆร้านหนังสือ เมื่อวานเป็นวันที่ผมได้รับเงินเดือน ผมตั้งใจอย่างยิ่งว่าเมื่อวานผมจะออกไปเตร่ร้านหนังสือ ซื้อหนังสือซักสองเล่ม จากนั้นก็เดินหาซื้อบลูเรย์หนังที่ยังไม่ได้ดูซักเรื่อง จากนั้นก็ไปนั่งอ่านหนังสือแล้วจิบสมูทธี้ที่เอิร์ทคาเฟ่ซักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วค่อยกลับอพาร์ทเม้นท์มานอนดูซีรี่ย์ แล้วดูหนังที่ซื้อมา จากนั้นก็เข้านอนอย่างสงบสุข


        แต่ทุกอย่างพังครืนเมื่อแบรตโทรมาบอกว่าผมต้องรีบกลับไปดูแลบีเจ ก่อนกลับเขาสั่งอาหารให้ตัวเขาและบีเจ แล้วยังใจดีเลี้ยงผมด้วย นั่นถือว่าเป็นเรื่องดีๆนิดนึงที่มากลบเรื่องร้ายๆในนิดนึง ย้ำว่านิดนึงจริงๆ แผนเตร็ดเตร่ของผมจึงต้องเลื่อนมาเป็นวันนี้ซึ่งเป็นวันหยุดของผมแทน






   ผมตรงไปที่ร้านหนังสือ เดินผ่านมุมหนังสือใหม่แล้วไล่นิ้วมาเรื่อยๆมาหยุดอยู่ที่หนังสือปกแข็งหน้าปกสะดุดตาเล่มนึง แล้วตั้งใจจะหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน แต่ก็ต้องดึงนิ้วกลับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันของหนังสือปกอ่อน ผมไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อหนังสือปกแข็งสำหรับช่วงนี้


       แต่ถ้าหลังจากรับเงินจำนวนมหาศาลจากงานพี่เลี้ยงของบีเจผมอาจจะกลับมาซื้อมันอีกซักครั้ง นั่นน่ะแสดงว่าผมจะได้ซื้อมันจริงๆน่ะสิ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงหยิบมันขึ้นมา พลิกอ่านปกหลังจากนั้นก็ลองเปิดอ่านหน้าแรกดู ผมอ่านไปเรื่อยๆจนถึงหน้าที่สี่ ห้า หก และเจ็ด

       ผมมารู้สึกตัวว่าท้องของผมกำลังร้องโวยวายเมื่อเปิดมาถึงหน้าที่แปด ผมจึงหยุดอ่านพร้อมกับหยิบมันติดมือมาด้วย จากนั้นก็หยิบนิยายฆาตกรรมออกใหม่ที่ผมเช็คในอินเตอร์เนตแล้วตัดสินสินใจว่ามันเป็นไอเท็มที่ผมต้องมี จากนั้นก็เดินไปจ่ายเงิน แต่ระหว่างที่กำลังเดินไปจ่ายเงินผมก็สะดุดตาเข้ากับสมุดภาพที่ผมเคยยกให้มันเป็นแรร์ไอเท็มเพราะหลังจากที่มันวางขายมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

      มันยังเป็นหนึ่งในห้าสมุดภาพที่ผมต้องการ แล้วตอนนี้ผมก็เจอมันแล้ว ผมตัดสินใจหยิบมันขึ้นมา จากนั้นก็พุ่งตรงไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินโดยพยายามเบี่ยงสายตาไม่ให้มองไปข้างๆ



“ทั้งหมด 50.75 เหรียญคะ” เธอบอกประโยคที่สามารถเรียกน้ำตาที่หลั่งเป็นสายเลือดออกมาจากเบ้าตาผมได้ ผมควักเงินออกมาจ่ายด้วยมือที่สั่นเทาราวกับหมดแรง ผมรู้สึกโดนมีดแทงอยู่กลางหลัง เลือดของผมไหลหยดซึมจนรู้สึกเปียกไปทั่วเสื้อยืดสีกรมท่าที่ผมใส่มาวันนี้


      เลือดไหลย้อยลงในกางเกงเรื่อยๆ มันรู้สึกถึงเลือดเกือบครึ่งตัวที่ไหลออกมา ปากผมซีดจนเริ่มกลายเป็นสีม่วง ใบหน้าผมตอนนี้ก็ซีดเหมือนกัน มือผมสั่นอย่างแรง เล็บกลายเป็นสีม่วง ผมไม่สามารถกุมมือหรือเกาะอะไรไว้ได้เพราะผมไม่มีแรงมากพอ

“นี่เงินทอนของคุณ ขอบคุณมากคะ” เสียงใสๆของพนักงานเรียกผมให้กลับเข้ามีสู่โลกความเป็นจริง อันที่จริงแล้วสภาพตอนนี้ของผมคือเหงื่อออกมาจนซึมเสื้อสีกรมท่า ผมกัดปากจนซีด หน้าซีด(เรียกว่ามันซีดอยู่แล้วจะดีกว่า อืม อันที่จริงมันก็ซีดทั้งตัวล่ะนะ)


      ผมไม่สามารถกุมมือตัวเองได้เพราะมันสั่นเนื่องจากความหิวและราคาหนังสือที่ทำให้ผมต้องเลื่อนบิลค่าเคเบิลออกไปเป็นเดือนหน้า แต่เดี๋ยวสิ ผมไม่ได้จ่ายค่าเคเบิลมาสองเดือนแล้ว เพราะมันได้กลายไปเป็นค่าซีรี่ย์เรื่องเกรย์ อะนาโตมี่แบบบลูเรย์ที่ผมไปยืนต่อคิวกว่าจะได้มันมา และอีกเดือนก็เปลี่ยนไปเป็นค่าซีรี่ย์เรื่องเด็กเตอร์แบบบลูเรย์อีกเช่นกัน


   ผมออกจากร้านหนังสือด้วยใจที่ห่อเหี่ยว นั่นทำให้ผมไม่มีอารมณ์นั่งเตร่ได้อีกแล้ว เพราะหากผมนั่งอยู่ที่นั่นผมอาจจะเผลอสั่งสลัด หรืออะไรก็ตามที่เรียกเงินออกจากกระเป๋าอีก ดังนั้นผมจึงตัดสินใจขับรถกลับบ้าน ผมจำได้ว่ามีขนมปังที่ใกล้หมดอายุกับนมสดที่หมดอายุวันนี้เหลืออยู่ประมาณครึ่งแก้ว แล้วยังมีพิซซ่าอีกสองชิ้นในตู้เย็นที่ผมซื้อมาตั้งแต่เมื่อวานซืน



กริ้ง กริ้ง กริ้ง เสียงโทรศัพท์ดึงให้ผมหันมาสนใจมัน ผมมองหน้าปัดแล้วก็พบว่าบุคคลที่ทำให้ผมหดหู่กำลังโทรเข้ามา

“ไงแบรต” ผมกดรับแล้วทักทายอย่างเบื่อหน่าย


ปรื้น! ปรื้น! รถคันข้างหน้าของผมกำลังบีบแตรไล่อีกคันให้ออกตัว เพราะตอนนี้สัญญาณไฟเป็นสีเขียวแล้ว


“ไง นี่คุณขับรถอยู่หรือเปล่า” แบรตถาม ถ้าผมตอบว่าใช่เขาคงบ่นเพราะผมคุยโทรศัพท์ในรถ ถ้าผมตอบว่าไม่ใช่ เขาคงบ่นเพราะผมก็โกหกและที่ผมคุยโทรศัพท์ในรถ ดังนั้นเพื่อให้เขาบ่นให้น้อยที่สุดผมจึงต้องตอบว่าใช่

“อือฮึ แต่คุณอย่าบ่นยาวนักล่ะ ผมขับรถอยู่ หากคุณพูดยาวผมก็ต้องฟังคุณยาว อัตราการเกิดอุบัติเหตุก็จะมีโอกาสสูงขึ้นอีก”ผมบอก

“โอเค งั้นฉันจะพูดเรื่องนี้ทีหลัง ตอนนี้นายช่วยขับรถมารับบีเจที่บริษัทฉันหน่อย” เขาสั่ง

“คุณจะบ้าหรือไง วันนี้วันหยุดของผมนะ!”

“นั่นสำหรับงานเด็กเสริฟของนาย แต่ไม่ใช่งานพี่เลี้ยง เอาล่ะอีกสิบห้านาทีเจอกัน”

“ไม่แบรต ผมไปถึงที่นั่นอีกสิบห้านาทีไม่ได้หรอก อย่างน้อยๆคือสามสิบนาที” ผมเลือกที่จะไม่ปฏิเสธเขาสำหรับเรื่องงาน แต่เรื่องเวลาผมไม่สามารถให้เขาได้จริงๆ

“ถ้างั้นคงต้องเป็นชั่วโมงหรือสองชั่วโมงล่ะ เพราะฉันกำลังจะพาบีเจออกไปกินอาหารจีน  ตอนแรกฉันจะชวนนายไปด้วย แต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันแล้วล่ะ”

“ไม่แบรต ยี่สิบนาที ผมขอเวลาไม่เกินยี่สิบนาที รอผมด้วยล่ะ” ผมกดตัดสายเขาทิ้งแล้วรีบบึ่งรถไปหาเขาทันที คือมันสุดจะคุ้มเลยล่ะ ยี่สิบนาทีแลกกับอาหารจีนสุดหรูที่แน่นอนว่าผมไม่ต้องออกเงินเลยซักเหรียญ แม้ว่าผมจะมีเจ้านายที่ขี้บ่นเรื่องมากแต่เมื่อคำนวณแล้วผมก็คุ้มอยู่หรอกนะสำหรับค่าจ้างและอาหารสำหรับบางมื้อ







   ผมขับรถแล้วจอดตรงฟุตบาทเยื้องๆบริษัทของเขา จากนั้นก็โทรบอกเขาว่าผมถึงแล้ว ราวๆห้านาทีผมก็เห็นสองพ่อลูกเดินจูงมือเดินมาหาผม บีเจโบกมือให้ผมแล้วยิ้มอวดฟันขาวสวยให้ผม


“เจสัน หลังจากเรากินมื้อเที่ยงเสร็จ คุณไปส่งพ่อ จากนั้นเราไปเอิร์ธคาเฟ่กันได้ไหมฮะ เนทบอกว่าอยากเลี้ยงคุณด้วย” บีเจนั่งอยู่ข้างหลังกำลังโผล่หน้าออกมาระหว่างเบาะของผมและแบรต

“เอาสิ” ผมบอกบีเจเพราะจะว่าไปแล้วสมูทธี้ฟรีกับการนั่งคุยเล่นกับเนท และบีเจดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีไม่น้อยเลยล่ะ

“ฉันเอาด้วย!” แบรตบอกประโยคที่ทำร้ายผมจนถึงตายออกมาทันที

“ห่ะ! นายไม่ต้องทำงานเหรอ” ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะปรับเสียงให้ดูปกติที่สุด

“ไม่ สำหรับตอนบ่าย” พระเจ้า! งั้นนี่ก็เป็นแผนของเขาอยู่แล้วงั้นสิ ยังไงซะผมก็ต้องออกมารับเขาน่ะสิ หมอนี่มันร้ายจริงๆให้ตายเหอะ

“ไม่ได้หรอกฮะ อาสั่งไว้ว่าห้ามพ่อไปด้วย” บีเจและเนทช่างน่ารักซะจริงๆ ผมนึกในใจ

“ทำไมล่ะ?” แบรตหันไปถามบีเจ เขาส่ายหน้าให้แบรตเบาๆราวกับรู้สึกผิดเหมือนเป็นคนออกคำสั่งห้ามซะเอง

“ผมโทรไปบอกเนท ว่าพ่ออยากไปกับเราด้วยดีไหมฮะ” บีเจหันไปยิ้มบอกกับแบรต

“ไม่ ไม่! ลูกโทรไปบอกเนทซะว่าเจสันกับลูกจะไปหาเขาไม่ได้เพราะต้องไปกับพ่อ” บีเจทำตามอย่างว่าง่าย เขารับโทรศัพท์จากแบรตแล้วกดไปบอกเนททันที ผมไม่กล้าขัดขึ้นมา ไม่ใช่เพราะผมห่วงแบรตหรอก แต่ผมห่วงความรู้สึกบีเจมากกว่า เขาคงอยากทำอะไรและใกล้ชิดกับพ่อของเขามากกว่าใครๆ

“คุณไม่โต้แย้งหน่อยเหรอเจสัน” แบรตถามผมเบาๆ

“ไม่ล่ะ” ผมบอกเขายิ้มๆ ผมว่าแบรตเป็นคนฉลาดพร้อมที่จะเข้าใจเหตุผลนี้อยู่แล้ว

“ผมชอบตอนคุณยิ้มที่สุดเลย รวมถึงลักยิ้มคุณด้วย” บีโจโพล่งออกมาแล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้แบรต ผมหันไปทางบีเจแว่บนึงแล้วเหลือบไปเห็นว่าแบรตกำลังพยักหน้ายิ้มให้บีเจ ผมไม่ใจแน่ว่าเขาเห็นด้วยกับคำพูดของบีเจหรือพยักหน้ารับโทรศัพท์ แต่ที่แน่ๆ คือตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าหน้าของผมตอนนี้คงแดงขึ้นมาแล้วล่ะ

 



เรื่องโดย SweetSacrifice
...............................................................

 ขอขอบคุณคุณนุ่นสำหรับคำผิด   :กอด1:
+1 ให้ทุกคนเลย
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:27:11 โดย ┗◎┗◎ »

ออฟไลน์ fannan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-6
น่ารักจังแบรตอิอิ


หนูบีเจน่ารักมากเลย



อิอิเจสันหน้าแดงด้วยเขิลอ่ะดิ

aekporamai2

  • บุคคลทั่วไป
^___________^  ครอบครัว

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกส์
ขำเจสันอะ ตอนนี้ความคิดเจสันน่ารักได้อีก เชื่อเลยว่าเป็นแควนหนังฆาตกรรม จินตนาการล้ำเหลือเกิน
แบบว่าเข้าใจเลยนะที่แพ้ทางร้านหนังสือ หยิบเล่มนั้นแล้วก็ยังไม่อาจห้ามใจไปหยิบเล่มอื่นอีกไรงิ
รู้สึกเหมือนเป็นพวกเดียวกัน :m20:

ตอนนี้แบรตกับบีเจก็น่ารักมาก คิดถูกทำถูกแล้วล่ะแบรตที่ไม่พูดอะไร ปล่อยให้บีเจเป็นคนพูดแทน
>//////////< แบบว่าเพราะถ้าแบรตพูดอาจจะจบไม่สวย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

....................ของฝากโล่จุงสำหรัตอนครอบครัวสุขสันต์
เสียงใสๆของพนักงานเรียกผมให้กลับเข้ามีสู่โลกความเป็นจริงๆ (กลับเข้ามาสู่......โลกความเป็นจริงๆ? ต้องมีไม้ยมกด้วยเหรอ?)
เพราะหากผมนั่งอยู่ที่นั่นผมจากจะเผลอสั่งสลัด (ผมอาจจะ)
ผมไม่แน่ว่าเขาเห็นด้วยกับคำพูดของบีเจหรือพยักหน้ารับโทรศัพท์ (ไม่แน่ใจ)



ออฟไลน์ ლїЯдςLΣϛlθTtεR

  • มิราเคิ้น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +355/-3
เย้เย้
ยินดีต้อนรับนักอ่านคนใหม่
คิคิ

ออฟไลน์ ณ ที่เดิม™

  • มากกว่าชีวิต...
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1699
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +72/-0
แวะมาอ่าน ชอบมากมายขอรับ  :man1:

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
แวะมาบวกให้ตอนล่าสุด

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

pandaๅ123

  • บุคคลทั่วไป
แอบคิดว่าแบรตมีส่วนที่น่ารักเหมือนกันนะ หึหึ
เนียนบ้างบางเวลา แล้วตอนคุยกันเรื่องเกมดูน่ารักมาก(จนอยากเล่นด้วย กร๊ากกกก)
กอดหนูบีเจกะเจสันตอนที่อิคุณพ่อเผลอ  :กอด1:

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
ทำไมขี้เกียจลงอะ

ให้ไปตั้งสี่สิบตอนแล้วนะ

:closedeyes:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด