หัวข้อ: (เรื่องสั้นๆ) ...รัก... (จบ) 8.11.2010

[naitae.ks]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออก ไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ดโดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคล ที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้ โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

▲▼  กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ ▲▼

[Little Devil]

มารออ่าน

[naitae.ks]

ตอนที่ 1

เสียงระฆังดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าอีกไม่นาน ขบวนรถไฟจะเข้าเทียบชานชาลา วีรพัทธ์ กอดกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กๆ ของเขาไว้แนบอก ตอนนี้เขายังสามารถเปลี่ยนใจได้ หากแต่ความอวดดีและอารมณ์โง่ๆ ของเขาคอยฉุดรั้งเขาไว้

“เมื่อก้าวมาแล้ว ก็ก้าวต่อไปเถอะพัด ความรักของนายกำลังถูกแย่งชิง และต่อไปนายจะไม่มีความหมายสำหรับใครเลย” เด็กหนุ่มวัย 16 พร่ำบอกกับตัวเอง

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นราวกับกระตุ้นเตือนให้เขาฮึดสู้ เขาก้าวขึ้นรถไฟเกือบจะวินาทีสุดท้าย รถไฟเคลื่อนตัวออกจากสถานี

“หมดเวลาเปลี่ยนใจแล้วสินะ”

ความนี้เห็นทีเขาต้องยอมรับกับการเลือกของเขาเอง วีรพัทธ์ได้ที่นั่งติดริมหน้าต่าง สายฝนเริ่มโปรยปรายพาให้บรรยากาศซึมเซาขมุกขมัว พลอยให้ใจที่หดหู่อยู่แล้วยิ่งเศร้ามากยิ่งขึ้น เมื่อคิดถึงแม่แล้วน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ แม่กำลังจะแต่งงานใหม่ ทำไมแม่ลืมความรักของพ่อได้ เขาไม่เข้าใจแม่เลย ทั้งที่แม่รักพ่อมาก ถึงพ่อจะตายไปแล้ว แต่วีรพัทธ์ก็ไม่ต้องการมีพ่ออีกคนหนึ่ง เขาทนไม่ได้หรอกที่จะให้ใครมาแทนที่พ่อ แต่งงานใหม่อีกไม่นานก็มีลูกคนใหม่ แล้วเขาจะทนได้อย่างไรที่ถูกแย่งชิงความรักจากแม่ ยิ่งคิดแล้วยิ่งน้อยใจ

“คุณ... ขอตรวจตั๋วหน่อย”

เสียงนั้นทำให้วีรพัทธ์เช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ รู้สึกอายกับสายตาหลายคู่ที่กำลังจดจ้องอยู่ เขาสะเปะสะปะค้นหาตั๋วในกระเป๋า แล้วเขาก็ต้องใจหายวาบ! ขวัญกระเจิดกระเจิงไปหมด รู้สึกงุ่มง่ามค้นทุกซอกทุกมุมไม่เว้นแม้กระทั่งกระเป๋าเสื้อและกางเกง

“มีอะไรหรือคุณ แล้วตั๋วอยู่ไหน”

เจ้าหน้าที่คงผิดสังเกต มือไม้เขาสั่นไปหมด เขาค้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก แต่... ไม่มี ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปหมด ตอนไหนเมื่อไหร่เขาเองก็สุดจะรู้

“มันหายไปครับ ผมใส่ไว้ในกระเป๋าเงิน มันหายไปด้วยครับ” ลำคอเขาตีบตันไปหมด

“ผมพูดจริงๆ นะครับ” เขารีบบอกเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่คนนั้นส่ายหน้า และทำท่าไม่เชื่อ

“อย่างนั้นคุณก็ต้องจ่ายเป็นเงิน”

“นี่คุณ... ก็กระเป๋าเงินหายจะเอาที่ไหนจ่ายล่ะ” เสียงผู้โดยสารที่นั่งข้างๆ ร้องขึ้นอย่างอดไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นสถานีหน้าเราคงต้องให้คุณลง” เจ้าหน้าที่เก็บตั๋วอีกคนหนึ่งที่มีทีท่ารอมชอมกว่ากล่าวขึ้น

“ถึงคุณจะพูดความจริง แต่เราต้องทำตามหน้าที่ หวังว่าคุณคงเข้าใจ”

“จะต้องจ่ายเท่าไหร่” หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดี ถามเจ้าหน้าที่ด้วยน้ำเสียงที่เนิบนาบนุ่มนวล

“แล้วคุณจะไปไหนล่ะ” เจ้าหน้าที่หันมาถามวีรพัทธ์

“เชียงใหม่ครับ” เขาตอบแผ่วเบา รู้สึกทุเรศทุรังตัวเองเหลือเกิน คงต้องจำไว้เป็นบทเรียนว่าครั้งหนึ่งในชีวิต ความอวดดีได้พาเขาเข้าไปสู่สภาพที่ย่ำแย่ซะจนทำอะไรไม่ถูก เจ้าหน้าที่บอกจำนวนเงิน ซึ่งวีรพัทธ์คิดว่าคงไม่มีใครที่ใจดีจ่ายให้เขาหรอก

“ฉันมีแค่นี้ จะไปได้ถึงที่ไหน” เจ้าหน้าที่รับเงินพลางนับดู

“ถึงพิษณุโลก” เจ้าหน้าที่ตอบ

“ว่าอย่างไงหนู ป้าจะลงพิษณุโลกเหมือนกัน ไปพักบ้านป้าก่อนก็ได้ แล้วค่อยหาทางไปเชียงใหม่” คนพูดหันมาถามวีรพัทธ์อย่างคนใจดี

“ขอบคุณมากครับคุณป้า” เขายกมือขึ้นไหว้อย่างสำนึกบุญคุณ อย่างน้อยเขาก็ไม่โชคร้ายจนเกินไป มันทำให้วีรพัทธ์รู้ว่ายังมีคนดีอยู่ในสังคม

“ไม่เป็นไรจ๊ะ ป้าช่วยเท่าที่ช่วยได้ ยิ่งหนูตัวเล็กๆ แบบนี้อันตรายรอบด้าน” อีกครั้งที่วีรพัทธ์รู้สึกและสัมผัสได้ถึงน้ำใสใจจริงของผู้สูงวัยกว่า (แม้จะแย้งอยู่ในใจว่า ผมเป็นผู้ชายนะครับ ก็ตาม) แปลกเหลือเกิน มาถึงตอนนี้วีรพัทธ์กลับไม่มีน้ำตาซักหยด ความเข้มแข็งถูกสร้างขึ้นมาอย่างกะทันหัน โลกยังมีความเมตตาอยู่บ้าง เขากอดกระเป๋าเสื้อผ้าไว้แนบอกราวกับกลัวว่ามันจะสูญหายไปอีก รู้สึกว้าเหว่ เคว้งคว้างและหวาดกลัว เหมือนลูกนกที่ปีกยังอ่อนหัดที่เริ่มต้นหัดบินครั้งแรก

“ไปเที่ยวเชียงใหม่หรือหนู” เสียงเรียบนุ่มทำให้วีรพัทธ์ใจชื้นขึ้นมาบ้าง

“ไปหาเพื่อนครับ เขาเรียนอยู่ที่นั่นครับ” วีรพัทธ์คิดถึงคนที่เขากำลังจะบากหน้าไปหา เพื่อหลบลี้กับปัญหาอย่างอย่าง วัชระคือเพื่อนรุ่นพี่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ในยามที่ไม่มีใครอย่างนี้เขาก็คิดถึงแต่วัชระเท่านั้น เขาอาจตกใจ แต่วีรพัทธ์คิดว่าวัชระคงยินดีต้นรับเขา เพราะวัชระเช่าบ้านอยู่ตามละพัง คงไม่มีปัญหาอะไร
วีรพัทธ์กวาดสายตาไปทั่วห้องซึ่งเขาถูกพามา

“ห้องลูกชายป้าเอง เขาไม่อยู่หรอก เขาไปเรียนที่เชียงใหม่ ตอนนี้ป้าอยู่คนเดียว หนูอยู่ที่นี่พักให้สบายไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณอีกครั้งครับคุณป้า ขอโทษด้วยครับที่รบกวน”

“ไม่เป็นไรหรอก ป้าดีใจซะอีกที่ได้ช่วยหนู ว่าแต่หนูชื่ออะไรจ๊ะ คุยกันมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อของหนูเลย”

“วีรพัทธ์ครับ เรียกพัดก็ได้ครับ” เขาตอบหญิงผู้ใจดีคนนั้นด้วยความรู้สึกที่ไว้วางใจ อย่างน้อยในเวลาที่ย่ำแย่ทุเรศทุรังที่สุดนี้เขายังสามารถสัมผัสถึงน้ำใสใจจริงของคนที่เกือบจะเรียกได้ว่าแปลกหน้าสำหรับเขา

“พักผ่อนเถอะจ๊ะ เดี๋ยวป้าก็ต้องขอตัวไปพักผ่อนเหมือนกัน ตามสบายนะหนู ไม่ต้องเกรงใจป้า ป้ายินดีและเต็มใจจริงๆ”

ผู้สูงวัยกว่ากล่าวย้ำอีกครั้ง วีรพัทธ์ยกมือไหว้ เมื่อเขาอยู่ตามลำพังวีรพัทธ์อดคิดถึงแม่ไม่ได้ น้ำตาพาลจะไหลอีก เขารีบเช็ดน้ำตาและบอกกับตัวเองว่า เขาต้องอดทนจะอ่อนแอไม่ได้อีกแล้ว พรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป เขาจะเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้ วัชระจะรู้สึกอย่างไรเมื่อเขาโผล่เขาไปหา วีรพัทธ์คิดวกไปวนมาจนในที่สุดเขาก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย บวกกับความล้าทางจิตใจ วันนี้ชะตาชีวิตพาเขาไปเจอกับอะไรหลายอย่างเหลือเกิน ซึ่งทุกสิ่งล้วนเป็นสิ่งเกินคาดฝันทั้งนั้น...

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

[roseen]

 :L1:หึๆๆๆๆๆๆเรื่องเก่าเอามาเล่าใหม่หรือเปล่าครับ

[naitae.ks]

ตอนที่ 2

แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องทะลุกระจกบางใส ทำให้เขาลืมตาขึ้นและด้วยความเคยชิน เขาจึงพลิกตัวเพื่อจะหลับต่อ และเอื้อมมือไปหวังจะกอดหมอนข้าง วีรพัทธ์รู้สึกว่ามีอะไรอยู่บนเตียงเดียวกับเขา และเขากำลังกอดมันอยู่ เท้าใหญ่ที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมานั้น ไม่ใช่เท้าเขาแน่ ด้วยความตกใจ วีรพัทธ์จึงร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะทะลึ่งตกเตียงไป ทำให้คนที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งพรวดขึ้นมา

“คะ... คุณเป็นใคร มะ... มานอนในห้องผมได้ยังไง”

คนบนเตียงขยี้ตาอย่างงัวเงียและงุนงง ท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขา ทำให้วีรพัทธ์รีบสำรวจตัวเอง (ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ ) เมื่อพบว่าทุกสิ่งยังปกติอยู่ใจก็ชื้นขึ้นมา ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ห้องอย่างงุนงง ก่อนจะอุทานกับตัวเองเบาๆ “นี่ห้องเรานี่หว่า”

คราวนี้วีรพัทธ์เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านของตัวเอง และห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องของเขา แล้วไหนคุณป้าว่าลูกชายไปเรียนที่เชียงใหม่ยังไง แล้วนายคนนี้เป็นใคร เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ วีรพัทธ์จึงมองหาอาวุธป้องกันตัว เขาหันไปเจอกับไม้ตีเทนนิส จึงไม่รีรอที่จะคว้าขึ้นมาทันที และฟาดกระหน่ำลงไปร่างกายที่นอนอยู่บนเตียงแบบเต็มเหนี่ยว ทำให้ชายหนุ่มที่ยังไม่หายงง ทะลึ่งพรวดลงจากเตียง แล้ววีรพัทธ์ก็ต้องอุทานออกมาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นช่วงล่างของชายหนุ่มไม่มีอาภรณ์ปกปิดแม้แต่ชิ้นเดียว เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของผู้ชายด้วยกัน ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่จะหันหลังให้ ชายหนุ่มจึงหาอะไรมาใส่เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่มีอะไรปกปิดส่วนสงวน

“เอาล่ะพ่อคุณ เรียบร้อยแล้ว จะอายทำไมนี่ ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ”

“อือ... แล้วคุณทำอะไรผมหรือเปล่าเมื่อคืน” วีรพัทธ์ชักไม่แน่ใจแล้วว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า

“โธ่เอ๊ย! ถ้าผมทำอะไรคุณ คุณจะไม่รู้สึกตัวเลยหรือ แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนนอนบนเตียงผม ว่าแต่คุณเถอะมานอนบนเตียงผมได้ไง” เขามองหน้าวีรพัทธ์ซึ่งยังแดงระเรื่อ

“ผมควรถามคุณมากกว่า”

“ถามอะไร ก็นี่บ้านผม ห้องนี่ก็ห้องผม เตียงนี่ก็เตียงผม ไม้เทนนิสที่คุณฟาดผมเมื่อกี้ก็ของผม”

“คุณจะบอกว่าเป็นลูกชายของคุณป้าซิ ผมไม่เชื่อหรอกลูกชายคุณป้าเรียนที่เชียงใหม่”

“ทำไมเหรอ เรียนที่เชียงใหม่แล้วกลับบ้านไม่ได้เหรอ”

คราวนี้วีรพัทธ์หมดหนทางที่จะพูดต่อ ได้แต่หันหลังให้ชายหนุ่มอีกคนเท่านั้น แต่สุดท้ายก็อดเถียงข้างๆ คูๆ ต่อไม่ได้

“คุณป้าให้ผมพักห้องนี้ ฉะนั้นผมมีสิทธิ์ที่จะนอน”

“เถียงเข้าไป” ชายหนุ่มอดค่อนขอดไม่ได้ แต่ก็แปลกใจเหลือเกินที่ตื่นขึ้นมาเจอกับหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก แม้จะเถียงคำไม่ตกฟากไปหน่อยก็เถอะ แต่เด็กน้อยก็ยังน่ารักเหลือเกิน ชายหนุ่มคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ

“ตื่นแล้วก็ออกไปสิครับ ผมจะอาบน้ำ” เสียงหวานใสนั้นไล่เอาดื้อๆ

“อ้าว.... นี่มันห้องผมนะ”

“แต่คุณป้าบอกผม...”

“เอาล่ะ เอาล่ะ ผมจะออกไปก็ได้ เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ เชียว” ชายหนุ่มรีบขัดขึ้นก่อนที่เด็กหนุ่มนั่นจะพูดจบพลางจะผละตัวออกไป

“เดี๋ยว... คุณควรแต่งตัวให้เรียบร้อยนะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

“อย่าห่วงเลย ไม่มีใครเคยเห็นขาอ่อนกับไอ้จ้อนผมหรอกนะ คุณเป็นคนแรกควรจะภูมิใจนะ”

“คุณ!”

วีรพัทธ์คว้าสิ่งใกล้มือที่สุดทำท่าจะขว้าง แต่อีกฝ่ายก็ใช้ความเร็วหลบหลีกไปได้อย่างฉุกละหุก วีรพัทธ์ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อชายหนุ่มพ้นไปจากห้องแล้ว แต่เมื่อคิดถึงคำพูดของเขาเมื่อครู่และนึกเห็นภาพร่างกายเปลือยเปล่าของชายหนุ่มนั่นแล้วก็อดที่หน้าจะร้อนวาบขึ้นมา

“เลิกๆๆๆ เลิกคิดทุเรศได้แล้วไอ้พัด”

เด็กหนุ่มตบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย...

“อ้าว ต้น กลับมาเมื่อไหร่ลูก”

เสียงทักเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ซีด วางแก้วนมที่กำลังดื่มลงบนโต๊ะและตอบอีกฝ่าย

“เมื่อคืนครับ เห็นดึกมากเลยไม่กวนแม่ ขายหมดเร็วนะครับ ต้นว่าจะออกไปช่วย แต่มัววุ่นวายอยู่กับหลานชายคุณแม่นั่นแหละครับ”

“อ้าวรู้จักกันแล้วเหรอ แล้วนี้น้องพัดเขาไม่เห็นลงมา หรือยังไม่ตื่น”

“ตื่นแล้วแม่ ต้นถึงบอกว่าวุ่นวายนี่ไงครับ ดีนะแม่ที่ต้นไม่มีน้อง”

“ทำพูดดีไป เดี๋ยวน้องเขาเข้าใจว่าเราไม่เต็มใจต้อนรับเขาหรอก ว่าแต่เราเถอะไปทำอะไรน้องเขาล่ะ”

“เปล่านะแม่ ต้นไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย น้องพัดของแม่ก็พูดเอาพูดเอา เถียงคำไม่ตกฟาก นั่นไงครับลงมาแล้ว”

ชายหนุ่มบอกเมื่อเห็นวีรพัทธ์ในชุดที่พร้อมจะเดินทาง

“น้องพัด... เป็นไงจ๊ะ หลับสบายไหม” เสียงทักทายยังเนิบนาบนุ่มนวลดุจเดิม

“ครับคุณป้า”

เด็กหนุ่มตอบไม่เต็มเสียงมากนัก ที่จริงเขาหลับสบายจริงๆ นั่นแหล่ะ แต่ตอนตื่นขึ้นมานี่ซิ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า ใบหน้าเด็กหนุ่มก็เรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาอดเมินหน้าหนีไม่ได้ เมื่อเผอิญสบตาที่มีแววขันเต้นระยิบของชายหนุ่มเข้า ที่เจ้าของสายตาทำราวกับรู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่

“คุณป้าไปไหนแต่เช้าครับ” เด็กหนุ่มหันเหความสนใจมายังคุณป้าผู้ใจดี

“ป้าเพิ่งกลับมาจากตลาด ป้าเป็นแม่ค้าเลยลุกตั้งแต่ตีสอง เพิ่งกลับมานี่แหละ หนูทานอะไรหรือยังจ๊ะ เดี๋ยวป้าทำให้”

วีรพัทธ์รีบปฏิเสธเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเดินเข้าครัว

“คุณป้าครับ ไม่ต้องหรอกครับ” อีกฝ่ายโบกมือเป็นพัลวัน

“ได้ไงจ๊ะ ป้าบอกแล้วว่าเต็มใจ”

“คุณป้ากลับมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวผมจัดการเองก็ได้ครับ ตอนนี้ยังไม่หิวนะครับ เอ่อ... คุณป้าครับ มีที่ไหนที่ผมจะขายสร้อยได้บ้างครับ” เด็กหนุ่มถามเบาๆ ออกจะเสียดายอยู่มาก

“จะขายเหรอ น่าเสียดายออก ป้าว่าหนูใจเย็นๆ ดีกว่า ต้นเองเขาก็เรียนที่เชียงใหม่ อีกไม่นานก็จะกลับแล้ว ป้าว่าเดินทางคนเดียวมันอันตราย ไปพร้อมต้นเลยดีกว่า ส่วนสร้อยไม่ต้องขายหรอก”

อีกครั้งที่วีรพัทธ์สัมผัสได้ถึงความห่วงใยจากอีกฝ่าย เป็นโชคของเขาเหลือเกินที่ได้พานพบกับคนดีๆ เช่นคุณป้าคนนี้

“ต้นไปก่อนนะแม่” ชายหนุ่มพูดเบาๆ

“อ้าว! ต้นจะไปไหนเหรอ พาน้องเขาไปด้วยซิ พาไปเที่ยวรอบๆ เมืองก็ได้”

“คุณป้าครับ ผมไม่รบกวนล่ะครับ” เด็กหนุ่มรู้สึกหนักใจไม่น้อยสำหรับความเอื้ออาทรที่ได้รับ ในที่สุดวีรพัทธ์ก็ถูกพาตระเวนรอบเมืองโดยมอเตอร์ไซค์คันเล็ก หลังจากที่พาเขาลัดเลาะตามถนนสายต่างๆ แล้วชายหนุ่มก็พาเขาไปนั่งที่ศาลาริมแม่น้ำ เด็กหนุ่มเห็นเรือนแพเรียงรายอยู่ทั่วไป สายลมโชยอ่อนๆ ให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลายปลดปล่อย

“แม่น้ำอะไรครับ” เด็กหนุ่มถามอีกฝ่ายสั้นๆ

“แม่น้ำน่านครับ”

วีรพัทธ์หันมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ เขาพูดเพราะเป็นเหมือนกัน แต่คนถูกมองกำลังครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง

“แม่บอกว่านายจะไปเชียงใหม่”

คราวนี่เขาเปลี่ยนเรื่องที่หันมาสู่ตัวของเด็กหนุ่มกะทันหัน สักพักนั่นแหล่ะเด็กหนุ่มจึงตั้งตัวติด

“ครับ แต่โชคร้ายกระเป๋าเงินหาย ในนั้นมีตั๋วรถไฟด้วย ถ้าไม่ได้คุณป้าคงแย่”

“นายหนีออกจากบ้าน” ชายหนุ่มถามไม่ดังนัก วีรพัทธ์หลบสายตาเขา

“ทำไมคุณคิดแบบนั้นครับ”

“ท่าทางของนายบอก... ว่ากำลังหนีอะไรบางอย่าง พัด... นายเหมือนคนหลงทาง สับสน”

น้ำเสียง... ท่าทางละสายตาของเขา บอกเด็กหนุ่มว่าเขาจริงใจ ซึ่งวีรพัทธ์ก็สามารถรู้สึกและสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน เฉกเช่นเดียวกับแม่ของชายหนุ่มข้างหน้า บางครั้งมิตรภาพก็ไม่ได้ต้องการเวลามากมายเลย หากคนเราจะมีน้ำใสใจจริงต่อกัน

“บางครั้งเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะไว้ใจคนอื่นนะพัด เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก” เขาไม่ได้เร่งรัด แต่วีรพัทธ์ก็เต็มใจที่เล่าให้เขาฟัง

“แม่ของผมกำลังแต่งงานใหม่ ผมรู้สึกไม่มีค่า ผมยังไม่พร้อมที่จะมีพ่อเลี้ยง”

“แม้ว่าเป็นสิ่งที่ทำให้แม่นายมีความสุขหรือ”

“ผมรู้สึกว่าแม่กำลังทรยศกับความรักของพ่อ แล้วผมกำลังถูกแย่งความรักไป”

ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบาก่อนจะถามต่อ

“นายจะไปหาใครที่เชียงใหม่”

“เพื่อน... ที่ผมคิดว่าเขาเข้าใจผม และเป็นคนเดียวที่ผมนึกออกในเวลานั้น ผมคิดว่าจะอยู่กับวัชระซักพักครับ”

“เขาชื่ออะไรนะ” ตาคมสวยของเขาเป็นประกายแปลกๆ อีกทั้งน้ำเสียงที่เขาถามทำให้วีรพัทธ์อดที่จะแปลกใจไม่ได้

“คุณรู้จักวัชระด้วยเหรอครับ”

เด็กหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ ชายหนุ่มมองหน้าตรงๆ สายตาของเขาราวจะถ่ายทอดความรู้สึกบางอย่างที่เด็กหนุ่มเองก็ไม่เข้าใจมากนัก เขาไม่ได้ตอบคำถามของวีรพัทธ์

“ไปเถอะพัด ฉันจะพาไปกินผักบุ้งลอยฟ้า” ชายหนุ่มชวนพร้อมกับจูงแขนเด็กหนุ่ม วีรพัทธ์เองก็ตามเขาไปง่ายๆ

ที่ตลาดริมน้ำยามเย็นอย่างนี้ คลาคล่ำไปด้วยผู้คน มีอาหารวางเรียงรายกันเต็มไปหมด วีรพัทธ์มองไหล่กว้างๆ ของคนที่เดินนำหน้า เสื้อยืดสีขาวกระชับตัวดูเข้ากันได้ดีกับท่าเดินสบายๆ ถ้าจะยอมรับความจริงสักนิด วีรพัทธ์ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเขาเป็นคนที่หล่ออย่างที่ใครๆ ก็ต้องสะดุดตา ร่างสูงใหญ่ ตาคมสวยอย่างผู้ชายแท้ๆ คิ้วเรียงเส้นยาวเรียวเรียบ จมูกขึ้นสันตรงกับขากรรไกรที่แข็งแรง อย่างเขาเป็นพระเอกหนังได้สบายๆ

“เดินตามหลังอย่างนี้จะคุยกันรู้เรื่องเหรอ” ชายหนุ่มหันมาบอกวีรพัทธ์ เด็กหนุ่มจึงก้าวไปเดินเคียงข้างเขาอย่างว่าง่าย วีรพัทธ์พบว่าหัวเขาอยู่แค่ไหล่ชายหนุ่มเท่านั้น (ทำไมเตี้ยจังเรา)

ผักบุ้งลอยฟ้าที่เขาพูดถึงเป็นเพียงผักบุ้งไฟแดงธรรมดาเท่านั้น แต่มันพิเศษไอ้ตรงที่ว่า เมื่อผัดเสร็จก็โยนขึ้นให้คนที่รับอยู่ในที่สูงๆ เป็นวิธีเชิญชวนลูกค้าได้เข้าทีเหมือนกัน ชายหนุ่มพาวีรพัทธ์เดินดูของที่ส่วนมากจะเป็นพวกเสื้อผ้า ของกระจุกกระจิก การเดินดูของไม่สนุกนักหรอกสำหรับคนไม่มีเงิน

“กลับกันเถอะ” เด็กหนุ่มเอ่ยชวน

“อ้าว! เบื่อแล้วเหรอ”

“เปลาครับ ก็ไม่เห็นคุณซื้ออะไร แล้วผมก็ไม่มีเงินด้วย”

“เดินดูเฉยๆ นายไม่เคยทำหรือไง”

“ผมอยากกลับแล้วนี่ ออกมาทั้งวัน เอ่อ... ต้น” วีรพัทธ์อึกอัก

“ขอบคุณมากๆ นะครับสำหรับวันนี้ ผมสนุกมากครับ” ชายหนุ่มหันมามองวีรพัทธ์และพูดเรียบๆ ว่า

“นายมักจะแทนตัวเองว่าผมเสมอเหรอ” อีกครั้งแล้วที่เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัดที่จะตอบ

“ก็... ไม่หรอก แต่คุณ...”

“เอาอย่างนี้ดีกว่า” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนที่วีรพัทธ์จะพูดจบ

“เรียกฉันว่า พี่ เพราะฉันอายุมากกว่าแน่นอน แล้วแทนตัวเองว่า พัด ส่วนฉันจะแทนตัวเองว่า พี่ และเรียกนายว่า พัด ตกลงไหม?” ชายหนุ่มพูดขณะที่จับไหล่เด็กหนุ่มนั้นไว้

“นี่เป็นคำสั่งหรือ” เด็กหนุ่มตอบกลับด้วยสีหน้าใสซื่อ

“พัดก็รู้นี่ว่าไม่ใช่ ถ้าเราพูดบ่อยๆ ก็ชินเอง” ชายหนุ่มมองตาวีรพัทธ์อีกแล้ว ไม่รู้หรือว่ามันทำให้ใจเด็กหนุ่มหวั่นไหว ร้อนๆ หนาวๆ ชอบกล

“ตกลงก็ได้” เด็กหนุ่มตอบตกลงโดยดี คราวนี้ชายหนุ่มยิ้มเต็มที่เป็นครั้งแรก เล่นเอาใจเด็กหนุ่มสั่น คนอะไรยิ้มทั้งปากและตา

“เป็นเด็กดีได้เหมือนกันนี่นา กลับกันเถอะ” มือแข็งแรงจูงข้อมือเด็กหนุ่ม ราวกับพี่ชายจูงน้องน้อย ช่างให้ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนละมุนอย่างที่วีรพัทธ์ไม่เคยได้รับมานานนักหนาแล้ว

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

ยอมรับคร้าบว่าของเก่าเล่าใหม่

แหะๆ

[roseen]

ก็เคยอ่านมานะครับ เลยลองถามดู  เป็นกำลังใจให้นะครับ

[w1234]

มาต่ออีกนะครับ

รออยู่นะครับ

[yeyong]

มาต่อด้วยนะคะ
รออ่านอยู่

[M@nfaNG]

ยังไม่เคยอ่าน แต่สนุกดีค่ะ รออ่านต่อนะคะ

[greenoak]

สั้นๆ ว่า 'รอ' ตอนต่อไปครับผม
 

[naitae.ks]

ตอนที่ 3 (จบ)

“พัดตื่นเถอะ ต้องไปแล้วนะ” เสียงทุ้มน่าฟัง ปลุกวีรพัทธ์ขึ้นจากฝันอันแสนสุข

“ไปไหนครับ” วีรพัทธ์ถามเสียงงัวเงีย

“ลืมแล้วเหรอว่าจะไปช่วยแม่ที่ตลาด”

ชายหนุ่มตอบเสียงเบา จริงซิเมื่อคืนก่อนที่จะนอน เขาได้ขอไปช่วยคุณป้าที่ตลาด วีรพัทธ์สลัดผ้าห่มที่อบอุ่นออกจากตัว รู้สึกเป็นสุขนัก เมื่อคืนวีรพัทธ์ได้นอนบนเตียงเดียวกับชายหนุ่มอย่างคนคุ้นเคย มันทำให้วีรพัทธ์รู้สึกอบอุ่นใจอย่างแปลกประหลาด

“เดี๋ยวพี่รอข้างนอกนะ” ชายหนุ่มเดินออกจากห้องปล่อยให้วีรพัทธ์จัดการกับธุระส่วนตัว

แล้ววีรพัทธ์ก็ได้เห็นตลาดยามเช้าเป็นครั้งแรก ดูผู้คนจะพลุกพล่านอย่างที่ไม่เคยนึกมาก่อน ตลาดขายส่งผักจะแยกตัวออกไปต่างหาก สองฝั่งทางรถไฟดูคึกคักกระฉับกระเฉง กับบรรยากาศที่เรียบง่าย เฉกเช่นวิถีชีวิตที่ปราศจากการปรุงแต่งใดๆ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ ตลาดมันก็มีชีวิตชีวาในแบบของมันเอง ถึงจะพลุกพล่านแต่วีรพัทธ์ก็ยังรู้สึกว่ามันมีชีวิตมากกว่าซุปเปอร์มาร์เกต ตามห้างสรรพสินค้าที่มีตู้แช่และอาหารที่จัดวางและห่อหุ้มสวยงาม อย่างนั้นมันออกจะปรุงแต่งเกินไป วีรพัทธ์เห็นต้นทำงานอย่างแข็งขัน ชายหนุ่มใช้รถเข็นผักไปส่งตามรถต่างๆ ที่สั่งไว้ ส่วนวีรพัทธ์เองก็ช่วยคุณป้าคิดเงินและขายปลีกบ้ากับลูกค้ารายย่อย เห็นต้นอย่างนี้แล้วอดภูมิใจแทนคุณป้าไม่ได้ ที่มีลูกเอาการเอางานอย่างนี้ ผู้ชายหล่อๆ อย่างเขาน่าจะยืนอยู่บนคอนเสิร์ต หรือปรากฏตัวตามปกนิตยสารต่างๆ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้ดูแปลกปลอมกับสิ่งเหล่านี้เลน แต่กลับดูกลมกลืนและเป็นธรรมชาติอย่างไม่น่าเชื่อ

“พัดไปกินกวยจั๊บกันเถอะ”

ต้นตรงมาดึงมือวีรพัทธ์อย่างสนิทสนม ตลาดเช้าเริ่มจะวายแล้ว เขาพาวีรพัทธ์ไปนั่งที่เก้าอี้กลม บนโต๊ะสี่เหลี่ยมแคบๆ มีกวยจั๊บหอมกรุ่นกับช้อนสเตนเลสคันหนึ่ง คนที่นั่งตรงข้ามทานอย่างเอร็ดอร่อย ลุงแก่ๆ เจ้าของกวยจั๊บรสเด็ดยิ้มให้วีรพัทธ์อย่างคนใจดีและช่างคุย

“ต้น แฟนเอ็งนี่น่ารักดีนะ” คำพูดของแกทำให้วีรพัทธ์ถึงกับหน้าแดง แต่แทนที่จะแก้ความ ต้นกลับเออออไปกับแกด้วย

“แล้วนี่จะกลับเชียงใหม่เมื่อไหร่หละต้น”

“พรุ่งนี้ครับลุง”

ต้นตอบขรึมๆ แววตามีแววครุ่นคิด วีรพัทธ์รู้สึกใจหายอย่างประหลาด ช่างไม่น่าเป็นไปได้เลยแค่เพียงไม่กี่วันที่รู้จักกัน วีรพัทธ์กับรู้สึกผูกพันกับที่นี่ซะจนไม่อยากจากไป โชคชะตากระมังที่ชักนำวีรพัทธ์มาพบกับต้น เมื่อวันก่อน วีรพัทธ์รู้สึกว่าชีวิตเขาว่างเปล่าเหลือเกิน วันนี้วีรพัทธ์พบกับเขา พี่ต้นที่มีแต่ความอ่อนโยน ใจดี เมื่ออยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่นเป็นสุข พรุ่งนี้วีรพัทธ์คงจากเขาไปแล้ว จากคุณป้าผู้มีจิตใจงามเหลือเกิน ยิ่งเห็นความรักที่คุณป้าแสดงต่อลูกชายแล้ว เขาถึงกลับน้ำตาคลอ

“ต้นนะเขากำพร้าพ่อมาตั้งแต่เด็ก แต่นั่นนะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกมีปมด้วยหรอกนะ เขาเป็นเด็กที่ฉลาด เข้าใจอะไรๆ ได้อย่างลึกซึ้ง”

“คุณป้ารักพี่ต้นมากซิครับ”

“คนเป็นแม่นะให้ลูกได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิต แล้วต้นเขาก็เป็นเด็กดี”

“ถ้าเกิดคุณป้าแต่งงานใหม่แล้วมีลูกอีกคน คุณป้าจะรักพี่ต้นน้อยลงไหมครับ”

“แม่นะจ๊ะลูกพัด ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ลูกก็คือที่สุดของชีวิต ไม่มีอะไรมาลดความรักที่แม่มีให้กับลูกได้หรอก”

คำพูดของคุณป้าทำให้วีรพัทธ์คิดถึงแม่อย่างจับใจ

“พี่ต้นครับ” วีรพัทธ์เรียกต้นเบาๆ “พัดอยากโทร.ถึงแม่ครับ” วีรพัทธ์เห็นเขายิ้ม แล้วแววตาคมสวยคู่นั้นก็อ่อนโยนยิ่งนัก

“ต้องอย่างนี้ซิคนเก่ง รู้ไหมอะไรที่ทำให้พี่เจ็บปวดที่สุด” วีรพัทธ์ส่ายหน้า

“การทำให้แม่เสียใจไงละ”

“พี่ต้นเคยทำหรือครับ” วีรพัทธ์ถามอย่างแปลกใจ ก็พี่ต้นออกจะเป็นลูกที่ดี

“อ้าว! พี่ก็คนธรรมดานี่ครับ คนเรามีโอกาสทำผิดพลาดกันได้ แต่ความผิดพลาดก็เป็นบทเรียนพลาดก็ลุกขึ้นได้ ในชีวิตของพี่แต่เล็กจนโต พี่เห็นแม่ทำงานหนักตลอดเวลาตามลำพัง พี่จะไม่ว่าแม่ซักคำเลย ถ้าแม่จะหาใครซักคนมาช่วยแบ่งเบาภาระ เพราะพี่รู้ว่าไม่มีใครฉกชิงความรักของแม่จากพี่ไปได้หรอก นั่นคือสิ่งที่พี่อยากจะบอกกับพัด”

ชายหนุ่มยิ้มให้กับวีรพัทธ์อีกครั้ง และปล่อยให้วีรพัทธ์โทรศัพท์ตามลำพัง พอได้ยินเสียงวีรพัทธ์เท่านั้นแม่ก็ร้องไห้ วีรพัทธ์เองก็ร้องไห้ ตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าความรักของแม่ยังอยู่กับเขาเสมอ ใช่แล้ว... ไม่มีใครฉกชิงความรักไปจากเขาได้หรอก มันจะยังเป็นของเขาตลอดไป...

วีรพัทธ์มองสายฝนที่โปรยเป็นสาย แต่ครั้งนี้เขากลับไม่รู้สึกโดเดี่ยวเดียวดายอีกแล้ว ละอองไอของน้ำฝนทำให้ใจของเขาเย็นฉ่ำเป็นสุข แต่เมื่อคิดถึงวันพรุ่งนี้ทีไร ก็อดใจหายไม่ได้

“พัด” เสียงเบาๆ ที่เขาเริ่มคุ้นเคยแล้ว ต้นปรากฏตัวเงียบๆ

“นอนไม่หลับหรือครับพี่ต้น” ชายหนุ่มถอนใจ

“พี่มีเรื่องจะบอกพัด พี่คิดว่าอย่างไรซะพัดก็ต้องรู้ไว้”

“เรื่องอะไรครับ”

“พี่รู้จักวัชระ เราเป็นเพื่อนกัน”

“จริงหรือครับ” วีรพัทธ์อดจะตื่นเต้นไม่ได้ แต่เมื่อเห็นท่าทางอึดอัดของต้นแล้วทำให้วีรพัทธ์แปลกใจ “มีอะไรมากกว่านั้นหรือครับ” วีรพัทธ์ถามต่อ

“คือ... วัชระมีแฟนแล้ว แฟนเขาก็เป็นเพื่อนกับพี่ด้วย” ต้นรู้สึกโล่งใจเมื่อวีรพัทธ์ยังคงเฉยๆ แล้วเขาก็พูดต่อ

“พี่คิดว่าพัดควรจะรู้”

“ก็ดีนี่ครับ พัดดีใจกับเขาด้วย แฟนเขาสวยไหมครับ พัดอยากเห็นจังเลย”

คราวนี้อีกฝ่ายมองวีรพัทธ์แปลกใจ แววยินดีปรากฏเต็มระยิบในตาของเขา

“พัดไม่ได้ชอบวัชระเหรอ” เขาถาม นัยน์ตาพราวระยับ

“พัดกับวัชระเป็นเพื่อนกันจริงๆ ครับ รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เขาก็เหมือนพี่ชายผมคนหนึ่ง” ต้นถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางขยับเข้าใกล้เด็กหนุ่มมากขึ้น

“พัด” เขาเรียกวีรพัทธ์เบาๆ วีรพัทธ์นั้นใจระทึกมานานแล้วกับความใกล้ชิดแบบนี้

“ครับ”

“ไม่เร็วไปใช่ไหม ถ้าพี่จะบอกว่าชอบพัด” เขาพูดเบาใกล้ใบหูวีรพัทธ์ น้ำเสียงนั้นฟังดูทุ้มแต่กลับนุ่มนวลอ่อนโยน และแฝงไว้ด้วยความหนักแน่นและจริงจัง สำหรับวีรพัทธ์เขาวางสีหน้าไม่ถูกเลย มือไม้แขนดูเกะกะไปหมด

“เร็วไปครับ ผม... เอ่อ... พัดยังไม่เต็มสิบเจ็ดเลยนะครับ อีกอย่างผมก็เป็น... ผู้ชาย” วีรพัทธ์ตอบเบาไม่แพ้ชายหนุ่มข้างหน้า แต่ใจกลับเต้นแรง จนเขากลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน

“พี่จองพัดไว้ก่อนก็แล้วกัน”

ต้นหยิบแวนวงหนึ่งที่ดูเรียบๆ แต่มีค่าทางจิตใจออกมา เขาจับมือวีรพัทธ์และบรรจงสวมให้

“ตอนนี้พัดเป็นคู่หมั้นพี่แล้วนะ พี่อยากจะบอกว่า ไม่มีใครชิงความรักของพี่จากพัดได้หรอก”

“พี่ต้นครับ” วีรพัทธ์น้ำตาคลอ ต้นยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

“ไม่เร็วไปหรอกสำหรับความรัก ถ้ามันจะมาจากใจจริง” วีรพัทธ์ยิ้มรับด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุขดุจให้คำสัญญา เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่ชื่อ ต้น...

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""


จบครับ

[naitae.ks]

ขอขอบคุณที่อ่านกันนะครับ

=^^=

[MyTeaMeJive]

จบลงไปแล้วอย่างรวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม
นานๆทีอ่านเรื่องรักแบบนี้ รู้สึกอิ่มดีเนอะ

ขอบคุณครับ

[w1234]

เรื่องสั้นจริงๆๆ

[DEMON3132]

จบแบบน่าชื่นใจ ทำให้พลอยมีความสุขไปด้วย
สนุกดีค่ะ 

[yeyong]

จริงๆ ก็สามารถเขียนตอนพิเศษเพิ่มขึ้นได้น๊า

[golove2]

    

สนุกไปอีกแบบ

[LalaBam]

ขอตอนต่อไปได้มั้ยเนี่ย
 

[wan_sugi]

จบลงอย่างมีความสุข...

[Little Devil]

สั้นมากเลย ขอตอนพิเศษนะ

[namtaan]

สั้นทั้งเรื่อง และชื่อเรื่องจริงๆจ้า

เรื่องน่ารักดี มีแนวคิดดีๆแฝงไว้ด้วย

บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ

ปล สนับสนุนตอนพิเศษค่ะ พี่ต้นกับน้องพัด หวานๆได้อีกนะคะ

[anajulia]

ขอบคุณคุณเต้ค่ะ ^o^

[taem2love]

น่ารักมากค่ะ ถึงแม้จะดูเหงาช่วงแรกๆแต่พอนายต้นมาดูอบอุ่นมากเลย ชอบๆ จิ้มหนึ่งทีเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[parkii]

เนื้อเรื่องน่ารักดีอ่ะ...
ความรักมันมากมายกว่าที่เราคิดไว้ซะอีก
อยู่ที่ว่าจะรักในแบบไหน...ต่ออีกนิดได้มั้ยเนี่ย
อยากรู้ว่าหลังจากหมั้นแล้วทั้งคู่ Happy มามกมั้ย ^^

[sakiko]

แบบว่า อยาก ให้ มีต่อ อ่ะ  กำลัง น่า ติดตามเรย

[TanyaPuech]

เคยอ่านเรื่องนี้แระ อ่านอีกครั้งก็ซาบซึ้งตรึงใจ อยากให้มีตอนพิเศษจัง

[dukdikdukdik]

อยากอ่านน้องพัดกับพี่ต้นหวานกันจังเลยค่าาาา 

[peppier]

ถึงเป็นเรื่องเก่าเล่าใหม่ แต่ก้น่ารักมากเลยครับ '
อยากให้มีตอนพิเศษเหมือนกันครับ   

[monoo]

ไม่มีตอนพัด บรรลุนิติภาวะ แล้วเหรออออออ อิอิ
 

[Wordslinger]

 

หวานมากค่ะ ชอบๆๆๆ

ประทับใจทั้งความรักของแม่ลูกและรักของต้นกับพัด อิอิ