อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยครับ
คิดถึงคุณแม่ขึ้นมาเลย...ผมไม่ได้ดูแลคุณแม่เลย...แม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็กแล้วครับ...ทำให้ผมอดคิดถึงคุณแม่ไม่ได้
ผมทำให้คุณแม่เสียใจ...ก่อนคุณแม่จะป่วยและก็จากผมไป...ตอนผมอายุแค่ 12 เองคับ...วันที่แม่จากไปผมเสียใจมาก...โทษตัวเองที่ทำให้แม่ตาย...
แต่คุณพ่อบอกว่า...แม่ตายเพราะปวดเป็นมะเร็ง...แต่ผมไม่เชื่อ...เพราะก่อนที่คุณแม่จะป่วยหนัก...ผมทำให้คุณแม่ผมเสียใจและร้องไห้...
แต่คุณแม่ไม่โกรธผมเลย...มีแต่บ่นหาผมทุกวันที่อยู่โรงพยาบาล...รอเจอผมทุกวัน...ว่าผจะไปเยี่ยมตอนไหน...เพราะช่วงนั้นผมติดสอบพอดี...ถ้าวันไหนไม่ไป
คุณแม่ก็จะไม่ยอมนอนพักผ่อนก่อนจะได้เจอผม ต่อมาคุณแม่ป่วยหนักขึ้นทุกวัน...สุดท้ายคุณแม่ก็จากผมไป...เป็นวันที่ผมจบป.หกพอดีครับ...ทำให้ผมไม่เป็นอัน
กินอันนอนร้องไห้อยู่หลายวัน....ทำให้ผมคิดถึงคุณแม่มาก...ก่อนคุณแม่จะตายแม่บอกให้ผมตั้งใจเรียนจะได้มีอนาคตที่ดี...ผมจำคำพูดสุดท้ายนี้ที่ผมได้ฟังจาก
คุณแม่...ทำให้ผมตั้งใจเรียนและเป็นสิ่งเดียวที่ขอจากผมและอย่าทำตัวเหมือนตอนที่ทำให้แม่เสียใจอีก...จากนั้นมาผมก็เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตัวเอง...ตั้งใจเรียน
แถมสอบติดโรงเรียนประจำจังหวัดที่ทุกคนอยากไปเรียนด้วย...ผมทำได้แถมติดหนึ่งในสิบด้วยนะ...อยู่ห้องที่ถือว่าเรียนเก่งเลยแหละ...ตอนนี้ผมก็เรียนใจจบแล้ว
คับอยู่ปีสี่...เทอมสุดท้ายแล้ว...รออนุมัติจบอยู่...พอผมอ่านเรื่องนี้แล้ว...ทำให่น้ำตาไหลเลย...แล้วก็ดีใจที่ได้อ่านมัน...ทำให้มีกำลังใจมากๆด้วย...แล้วเรื่องนี้ก็
เป็นเรื่องที่ดีมากครับ...ผมว่าคนที่จะเจอเรื่องดีๆอย่างนี้หายากออกครับ...เพราะทุกวันนี้มีแต่การแข่งขันกัน...หวังผลตอบแทนทั้งนั้น...หาแบบนี้ยากจะตายไป...ผม
ว่าผมไปดีกว่า...พูดเรื่องตัวเองอยู่ตั้งนาน...เรื่องที่พูดมาเป็นเรื่องจริงครับ...ไม่ได้แต่งขึ้นหรอก...ผมอยากเล่าให้ฟัง...เพื่อจะได้ดูแลคนที่รักเราให้ดี...ก็ที่จะเสียใจ
เหมือนผม:
: