บทที่ 38."ปล่อยซิวะ!!!"
"ไม่ปล่อย!!"
"ไอ้ไวไว คิดจะดื้อกับเฮียใช่ไหม!!"
"เฮียนั่นแหละ ใจร้ายกับผมก่อน!!!" อ๊ากกกกก!!! ไอ้เด็กเวร.....!!! ต้องเก็บหลักฐาน......ไปฟ้องนายแม่!!
เสียงตวาดลั่นของคนที่นอนหอบแฮ่กอยู่ข้างล่าง กลายเป็นสงครามกลางบ้านโดยแท้ ทั้งที่น่าจะได้เปรียบอยู่แล้วเชียว ไม่รู้ทำอิท่าไหนถึงได้ล้มลงมานอนให้ไอ้หมีมันขึ้นคร่อมได้ แถมยังโดนรวบข้อมือเอาไว้ทำได้แค่ส่งสายตาอาฆาต ลำตัวท่อนล่างก็โดนนั่งทับขยับไปไหนไม่ได้ แบบนี้มันเสียเปรียบชัดๆ!!
"หนัก!! ลุกออกไป" ไอ้หมีบ้าส่ายหัวปฏิเสธ ทำหน้างอบูดบึ้งเหมือนไปโกรธใครมาซักชาติ แต่สายตาที่มองมาไม่ได้มีแววประทุษร้ายแต่มันกลับเศร้าสร้อยมากกว่า
"ผมทำอะไร..ไม่ถูกใจเฮียอีก..." มันยังไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ประโยคคำถามที่ได้ยินทำเอาคนฟังหัวใจแกว่งวูบ เพราะมันฟังคล้ายเสียงสะอื้น...เมา!!? ก็ไม่น่าจะใช่ ก็ในเมื่อมันไม่ได้แตะเหล้าหรือของมึนเมาเลยซักหยด
"จะปล่อยไม่ปล่อย!!!?" มันส่ายหน้าอีกรอบ ...ตัวก็ใช่เบายังจะมานั่งทับทั้งตัว เมื่อยก็เมื่อย โมโหก็โมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แบบนี้มันต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด!!
วายุยังคงนั่งนิ่ง มองใบหน้าโกรธเกรี้ยวของคนที่อยู่ข้างล่าง....ไม่ได้รู้สึกกลัว....แต่แค่น้อยใจ ทุกที ทุกครั้ง ก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาตลอด เหมือนกับว่าถ้าไม่อยู่ใกล้ๆก็จะหลุดลอยหายไปจากสายตา พยายามที่จะไขว่คว้าเอาไว้ให้แน่นแต่ก็จำต้องตัดใจ เพราะ....กลัว...กลัวที่จะไม่ได้เห็น ไม่ได้พบหน้าอีก ตามใจ....จนถึงทุกวันนี้เพียงเพราะ'รัก'คำเดียว
"เฮีย...ผม...อ๊ะ!!" พอแขนที่ถูกรวบเอาไว้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ..ยังไม่ทันจะได้เอ่ยขอโทษให้จบประโยค ไอ้คุณเฮียก็เด้งตัวขึ้นมา ตอนแรกนึกว่าจะโดนต่อยซักหมัดตรงไหนของร่างกาย แต่กลับโดนกระชากรั้งเข้าไปหา แล้วก็โดน....จูบ!!!!?
อ๊ากกกกกกกก......!!! นี่ผมกำลังโดนไอ้คุณเฮียจูบ!!!!
ใบหน้าถูกรั้งให้เข้าไปหาเอียงรับกับองศากันและกันโดนอัตโนมัติ เพียงแค่ริมฝีปากแตะโดนแล้วผละออกมาสบตากันในระยะประชิด แววตาที่ยังคงขุ่นเคืองต่างจากไอ้หมีที่กำลังตกตะลึงทำตาโตเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่นายตุลจะแตะริมฝีปากลงไปอีกครั้งเหมือนจะย้ำชัดให้แน่ใจว่านี่คือเรื่องจริง สัมผัสนุ่มนวลที่แตะลงมาเชิญชวนอีกครั้งทำให้ไม่อาจทนอยู่เฉยได้อีก ริมฝีปากเผยอรับเอาปลายลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดซึ่งกันและกัน ดุนดันปลายลิ้นของอีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร กว่าจะผละออกจากกันได้ก็เล่นเอาหอบทั้งคู่
"...เฮีย..." อารมณ์โมโห หงุดหงิด และน้อยใจเมื่อครู่ ไม่หลงเหลือค้างคาในใจอีกต่อไป ปลายจมูกยังคงคลอเคลียอยู่บนใบหน้าของเฮียที่รักของมัน พลางกระซิบเรียกชื่ออย่างหลงใหล โกรธหรือเปล่าไม่รู้เพียงแต่ยกโทษให้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเจรจา...
"หะ..หายบ้าได้รึยัง?" นายตุลเอ่ยถามทั้งที่ยังหอบ ใจเต้นระรัว ไม่กล้าหันไปมองหน้าสบตากับไอ้เด็กโย่งที่ยังคลอเคลียไม่เลิก ทำได้แค่ยกแขนกั้นกับเช็ดปากตัวเองไปมาด้วยแขนเสื้อ ...พอคิดว่าเมื่อกี้ตัวเองได้ทำอะไรลงไปก็แทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ ติดอยู่ที่ไอ้หมีบ้ามันไม่ยอมปล่อย
"ยัง!!...ขออีกรอบได้ไหม แบบเมื่อกี้อีกทีได้ป่าว?" เวร!! มันยังจะมาหน้าด้านร้องขอ ทั้งที่ล้อมไว้หมดแล้วทั้งตัวขนาดนี้ แล้วดูแววตาของมันเซ่!!! หยาดเยิ้มซะขนาดนั้น ทีเมื่อกี้ล่ะทำเป็นเศร้าน้ำตาแทบจะหยดออกมา ไอ้เราก็ดันใจอ่อน....ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัว....เมื่อกี้ยังโหดอยู่เลยไม่ใช่เรอะ!! ไอ้ตุล!!
"ไม่ต้องเลย ครั้งเดียว..พะ....พอ...." พอซิโว้ย!! ไอ้หมีบ้านี่มันไม่ยอมหยุดปากซักทีว่ะ!! นี่มันห้องรับแขกเข้าใจไหม!! ที่โล่งแจ้งแบบนี้ ยังไงก็ช่วยอายผีบ้านผีเรือนบ้างเหอะ!! ม่านปิดดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ประตูบ้านอีกล่ะ!!? เกิดใครมีธุระในยามนี้แล้วพรวดเข้ามาจะทำยังไง เดี๋ยวปั๊ดมะเหงก!!!
"ผมน้อยใจรู้ไหม เฮียไม่อยากให้อยู่ใกล้ แถมยังไล่ออกห่าง มันเจ็บจี๊ดๆตรงนี้" ไอ้หมีคว้าฝ่ามือไปวางทาบบนอกฝั่งซ้ายของมัน ส่งสายตาออดอ้อนปนเจ็บปวดมาให้ทำยังกับว่าไปโดนยิงมาอย่างงั้น ก็แค่แป๊บเดียวแล้วมันก็คว้าเอาไปจูบอีก แถมงับเบาๆเหมือนจะมันเขี้ยว สาเหตุที่มันแน่นิ่งไปตอนนั้นก็เพราะเรื่องแค่นี้เอง...มันน่าตบกะโหลกซักทีดีไหม
"ไม่ได้พูดซักคำเหอะ คิดเองเออเองไอ้หมีโง่!!"
"อย่านะ!! เฮียบอกให้ไปห่างๆผมได้ยินชัดๆ โอ๊ย!!เจ็บๆๆๆ" วายุเอี้ยวตัวไปตามปลายนิ้ว เมื่อฝ่ามือที่ย้ายเอามาวางบนอกจับหมับเข้าที่เนื้อแล้วออกแรงบิด กว่าจะหลุดพ้นก็แทบกลิ้งตกลงไปบนพื้น
"ไหนพูดใหม่ดิ!!" ไอ้หมีที่ลงไปนั่งพับเพียบกับพื้นเงยหน้าขึ้นมาสบตา มองค้อนอย่างงอนๆก่อนจะวางหัวลงบนตักหน้าตาเฉย...แล้วมันจะสะบัดสะบิ้งเพื่อ...?
"กลัวว่าเฮียจะเบื่อไอ้หมีคนนี้ กลัวว่าจะไม่ถูกรักแล้ว..." มันก็เลยน้อยใจเป็นเด็ก
"เด็กว่ะ!!" เวรกรรม!! คนรึอุตส่าห์อ้อน สร้างให้บรรยากาศหวานซักนิดซักหน่อย แล้วดูไอ้คุณเฮียทำ!! ด่าบ้างล่ะ ทำร้ายร่างกายกันบ้างล่ะ แล้วนี่อะไร..สุดท้ายไอ้หมีโดนดูถูกด้วยสายตาแบบนั้น ฮึ่ม!! ไม่ทนแล้ววะครับ!!
"เด็กไปใช่ไหม? งั้น.....ไปทำอะไรๆที่ผู้ใหญ่เค้าทำกันเหอะ!!" วายุลุกพรวดขึ้นตอนที่ไอ้คุณเฮียยังนั่งทำหน้าเหวอ ก้มตัวลงแล้วช้อนตัวขึ้นมาพาดไหล่ แบกตรงไปยังห้อง....วันนี้เอาห้องกว้างๆของไอ้คุณเฮียแกเป็นสนามก็แล้วกัน
"ไอ้!!! ไอ้ไวไวปล่อยเฮียลงนะเว้ย ไม่ล่งไม่เล่นอะไรทั้งนั้น ไอ้หมีดื้อ!!! ปล่อยซิโว้ยยยยยยยยย"
ตุ๊บ!!!
กรรมของไอ้ตุล!!! เลี้ยงหมีเอาไว้ตัวหนึ่งก็ดันเลี้ยงไม่เชื่อง!! จ้องแต่จะแว้งมางับเจ้านาย แล้วนี่...ห้องใคร!!? อ้อ...ห้องไอ้ตุล........ถึงว่าเตียงมันกว้างกว่านุ่มกว่า เฮ้ยยยยยย!!???
"มาเล่นกัน" อ๊ากกกก...!!! เล่นบ้านมันเหอะ ทำตาแวววาวปลดกระดุมเสื้อรอแบบนั้น ตายซะ!!
"อย่ามาทำทะลึ่งดิบนะโว้ย!!" ใช้วิชาตัวเบาที่ร่ำเรียนมาพลิกตัวหลบได้อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะตวัดฝ่าเท้ากะซัดชายโครงเอาให้มันจอดในกระบวนท่าเดียว แต่...บัดซบ!!! ไอ้ตุลโดนดักทาง ไอ้หมีมันคว้าข้อเท้าเอาไว้ได้...!!!
"เฮียอย่าทำรุนแรง เดี๋ยวตอนเช้าลุกไปทำกับข้าวไม่ไหวนะ" ลุก...ไปตอนเช้า!! เย้ยยยย...คิดถึงตอนนี้ก่อนซิโว้ย!! สะบัดข้อเท้ายังไงก็ไม่หลุดจากฝ่ามือมัน
"เฮ้ย!!!" ตั้งท่าจะยกอีกขาขึ้นยันให้ไอ้เด็กทะลึ่งมันตกเตียงแต่ที่ไหนได้ ยังไม่ทันได้เริ่มก็โดนกระชากข้อเท้าทีเดียวไถลไปหาอ้อมแขนของมันซะนี่ เสียงหัวเราะ'หึหึ'ในลำคอที่ฟังเหมือนหมีโรคจิตทำเอาเสียววูบ เดาว่าคืนนี้ยังไงก็คงไม่รอดพ้นชะตากรรม แต่คราวนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ครั้งที่แล้วยังอ้างกับตัวเองได้ว่าไอ้หมีมันเมา แล้ว...ครั้งนี้ล่ะ...??
"เฮีย...." เสียงเรียกชื่อที่จงใจกระซิบพร้อมกับเป่าลมหายใจรดใบหูทำเอาคนฟังสะท้านไหว หัวใจเริ่มแกว่ง ไม่ใช่ว่ารังเกียจรสสัมผัสเพียงแค่...อายจนไม่อยากยอมรับต่างหาก ว่าแค่เพียงแตะต้องผิวกายเพียงแค่น้อยนิดหัวใจก็ไหวเอนยอมแพ้ไปแล้วทุกทาง คล้ายว่าตัวเองอ่อนแอแค่ไม่อยากยอมรับว่าแพ้เด็ก
"ให้ผมรักเฮียนะ...นะ...."
ยังจะมาร้องขอ..เอาป่านนี้ ตอนที่มันกำลังลงมือปลดกระดุมเสื้อคนอื่น นายตุลกัดฟันกรอด แหงนหน้าขึ้นมองเพดานห้องอย่างไม่ได้ตั้งใจตอนที่สาบเสื้อถูกแหวกออกจากกัน ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่าคล้ายกับคำร้องขอที่ได้ยิน ทำเอาสมองคิดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่แม้จะได้ยินเสียงเข็มขัดของตัวเองถูกปลดออก
"เดี๋ยว....!!" วายุเงยหน้าขึ้นสบตาคนห้าม มีแววผิดหวังเจืออยู่เล็กน้อยคล้ายว่ากลัวจะถูกสั่งให้หยุดอยู่แค่นี้ แต่ก็เปล่า...ไอ้คุณเฮียกัดริมฝีปากตัวเองแน่นกลัวว่าเลือดจะออกจนต้องยกนิ้วขึ้นไปแตะ เหมือนจะบอกเตือนให้หยุดกระทำ แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจไอ้หมีมันพองฟูก็ตอนที่ริมฝีปากนั้นงับเบาๆที่ปลายนิ้ว แล้วก็โดนฝ่ามืออีกข้างหนึ่งของไอ้คุณเฮียดันให้หงายไปข้างหลัง
"อึก!!" หัวใจมันกระตุกวูบตอนที่หลังแตะบนเตียงนุ่ม แล้วคนที่อยู่ตรงหน้าก็ขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตัว เหมือนกำลังยั่วให้แทบคลั่งตาย อ๊ากกกกกกกกก.........ใครก็ได้บอกทีว่าตอนนี้ไม่ได้ฝันไปใช่หม้ายยยยย
ไอ้คุณเฮีย....อัพเวอร์ชั่น!!!"คิดว่าทำเป็นคนเดียวรึไง!!?" ไอ้หมีส่ายหน้ารัว นอนทำตาโตอยู่เบื้องล่าง คงคิดว่าตัวเองเป็นต่อซินะ หึหึ ...ใครจะยอมเป็นฝ่ายถูก'เล่น' อยู่ฝ่ายเดียว ของแบบนี้มันต้องพิสูจน์ฝีมือกันหน่อย
นายตุลปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาที่ยังคงแกะค้างไว้ของไอ้หมีออกจนหมด ก่อนจะละมือวาดต่ำลงมา หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามขดเกร็งไปตามฝ่ามือ ใบหน้ายังคงตื่นตระหนกปนหวาดเสียว ไม่ใช่ว่าไม่เห็นแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้...ไอ้หมีอ่อนหัดมันกำลังร้อนรุ่ม'รู้สึก'อย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าคนที่มีอายุมากกว่าตอนที่มือคว้าหมับที่หัวเข็มขัดแล้วเตรียมจะรั้งมันออก
หมับ!!! ยังไม่ทันได้ทำตามที่ใจคิดเจ้าของเข็มขัดมันก็คว้ามือเอาไว้เสียก่อน
"ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้วนะเฮีย ยั่วกันแบบนี้ ฆ่าให้ตายเสียยังดีกว่า!!" มือสั่น!! ขนาดว่ามันตัดพ้อแบบนั้นแต่มือที่ยึดเอาไว้มันกำลังสั่น ไอ้หมีมันหลับตากัดฟันกรอดเหมือนกำลังข่มอารมณ์ ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาทั้งที่ยังนั่งซ้อนอยู่บนตัก
"เฮ่ย!! อุ๊บ!!" จะเชื่องช้าอยู่ใยให้เสียเวลา ก่อนที่จะขาดใจตายเสียก่อน วายุไม่สนใจแล้วว่าไอ้คุณเฮียกำลังปลดเข็มขัดตัวเองอยู่ หรือว่ากำลังพยายามจะยั่วอะไรอีก เอื้อมไปคว้าใบหน้านั้นมากดจูบ บดขยี้ริมฝีปากตัวเองลงไปคล้ายจะทำโทษ...และปลุกเร้าให้อารมณ์กระเจิงไม่แพ้กัน
ปลายลิ้นทั้งคู่ยังคงเกี่ยวกระหวัดพัวพัน ดุนดันกันไปมาเหมือนไม่มีใครยอม เสียงที่ได้ยินทำเอาหูอื้อตาลาย มือไม้ไม่รู้ว่าขยับไปทางไหนปล่อยให้เป็นไปตามอารมณ์ เสื้อผ้าที่สวมใส่ต่างก็ถูกอีกฝ่ายปลดเปลื้องออกให้ สัมผัสแตะต้องผิวกายอุ่นยามเปลือยเปล่ายิ่งทำให้อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่
"อ่า...อื้อ..."
เสียงครางกระเส่ายิ่งปลุกเร้าให้เร่งรีบปฏิบัติการ สองมือของไอ้คุณเฮียยังคงกอบกุม'เรา'เอาไว้ด้วยกัน ใบหน้าวางซบอยู่บนไหล่ วายุช้อนสะโพกที่อยู่บนตักให้แนบชิดวาดมือลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าไปตามแนวสันหลัง ค่อยๆแตะต้องตำแหน่ง'หวงห้าม'เพียงแผ่วเบาคล้ายจะบอกให้รู้ตัว
"เฮีย...จูบหน่อย..." คำร้องขอฟังคล้ายเอาแต่ใจ ....แต่ใจจริงเพียงแค่ต้องการให้อีกฝ่ายขยับตัว เปิดทางที่จะพาสองเราไปยังจุดหมายปลายทางได้ ...
นายตุลเม้มริมฝีปากเข้าหากันทั้งที่หอบเหนื่อย ก่อนจะขยับยันกายขึ้นโดยยึดไหล่ไอ้หมีเอาไว้ ยื่นหน้าเข้าไปแตะลงบนริมฝีปากช่างอ้อนแต่ก็ต้องกัดฟันกรอดยามที่สะโพกถูกกดลงไปอีกรอบ ความคับแน่นที่แทรกเข้ามาทำให้เผลอกดเล็บลงไปบนไหล่ที่ยึด
"ซี้ด....เบาๆ อ่า...เจ็บ!!" ไอ้หมีโย่งเองก็ครางเสียงต่ำในลำคอ...อาการไม่ต่าง...แต่ก็ยังคงคอยจูบย้ำๆซ้ำๆเหมือนจะปลอบประโลมให้คลายกังวล จนกระทั่ง...แนบสนิทแทบเป็นคนเดียวกันในที่สุด เล่นเอาหอบตัวโยนทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มขยับ
วายุก้มลงไปกัดเม้มแถวใบหู แตะจูบริมฝีปากที่เม้มแน่นให้คลายออก ก่อนจะคว้าสองแขนให้คล้องไว้ที่คอแล้วจึงค่อยเริ่มบรรเลง สะโพกขาวถูกต้อนให้ขยับตามแรงอย่างช่วยไม่ได้ ในคราแรกยังคงเงอะงะเคอะเขินเพียงเพราะยังไม่ชิน แต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีเพราะไอ้คุณเฮียที่รักเรียนรู้ได้รวดเร็วกว่าที่คิด
"อ่า...เฮีย...เฮีย..."
แค่เพียงช่วงเริ่มต้นเท่านั้นที่ไอ้หมีมันประกาศต้นว่าจะ'ไม่ยอม' แต่ตอนนี้ ขณะนี้ ทั้งตัวและหัวใจได้ตกเป็นเบี้ยล่าง กลายเป็นผู้นำที่เป็นฝ่ายถูกกระทำโดยสมบูรณ์ ทำได้แค่กัดฟันกรอดรองรับอารมณ์ที่กำลังร้อนระอุอยู่ในขณะนี้ ...จังหวะถูกเร่งให้เร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เหมือนสมองไม่สั่งการณ์ใดๆ สายตามองเห็นทางเดียวที่จะหลุดพ้นนั่นคือการไปให้ถึงจุดมุ่งหมาย
"อือ...อึก!! ไว...ไว...ไอ้..!!" เหมือนที่เป็นอยู่ยังไม่เพียงพอ ยังไม่ทันใจ วายุถึงได้สวนกลับมาบ้าง ไม่รุนแรงแต่เร่งเร้าแทบขาดใจแค่เพียงไม่นาน....ทุกอย่างก็เลือนลาง....ขาวโพลน...มีเพียงเสียงครางต่ำกับเสียงหอบหายใจรัวของคนที่ซบอยู่บนไหล่ ตามมาด้วยเสียงพึมพำคล้ายคำต่อว่า แต่ใครล่ะจะสนใจในยามนี้
"เฮีย..รักนะครับ รักนะ...อื้อ" คำบอกรักแสนหวานที่จงใจกระซิบที่ข้างหู
"อืม..รู้...รู้แล้วน่า!!!" คำตอบกลับที่ฟังคล้ายจะหงุดหงิดแต่ก็ยังคล้อยตามทุกสัมผัส
"อ่า...อยากบอกอีก...เฮีย...." คงไม่ต้องถาม...ว่าที่มันขอคืออะไร...
ใบหน้าถูกคว้าไปรับจูบอีกรอบ คราวนี้ร้อนแรงเหมือนอารมณ์ที่เพิ่งจะปะทุไป สติเหมือนถูกมัวเมาให้คิดอะไรไม่ออกทำได้แค่ตอบสนองความต้องการ ไม่รู้คราวนี้ใครเริ่มยั่วใครก่อน รู้เพียงแค่ศึกครั้งนี้คงยังไม่จบง่ายๆ...แค่เพียงรอบเดียว...!!
.
.
.
.
อับอาย...แทบแทรกแผ่นดิน ไร้ที่จะอยู่กิน...!! จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้...ไอ้ตุล!!!!! เพิ่งจะรู้ตัว!!!!!! ตื่นขึ้นมาก็ทำได้แค่เพียงกระพริบตาปริบๆกับตัวเอง ฟ้ายังคงมืดอยู่....เพียงแต่...มันยังมืดหรือมันกลับมามืดอีกรอบกันล่ะ!!!? ร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว ทั้งยังหนักจนแทบขยับไปทางไหนไม่ได้ สาเหตุคงมาจากเจ้าของลมหายใจอุ่นที่เป่ารดอยู่แถวต้นคอ... ต้องค่อยๆขยับแขนที่วางอยู่บนเอวออกไปก่อน แต่...ที่มันลำบากกว่าก็ตอนขยับตัวเองนี่แหละ
"อืม...เฮีย...ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงไอ้หมีงัวเงีย ขยับตัวขยี้หูตาตัวเองแล้วยันตัวลุกขึ้นมาเปิดปากหาว หัวฟูดูยุ่งเหยิง สารรูปดูเหมือนหมีเพิ่งหลุดมาจากป่า ประเด็นคือ...มันจะรีบตื่นมาทำไมตอนนี้วะเฮ้ย!!!
"จะไปเข้าห้องน้ำ นอนต่อเหอะ" พูดเหมือนไปเองได้ง่ายๆ คลานไปคงถึงพรุ่งนี้เช้า
"เดี๋ยวผมพาไปเอง" ไอ้หมีมันคลานลงไปยืนเตรียมพร้อมที่ข้างเตียง
"มะ...ไม่ต้อง!!!" อายเว้ย!!! ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนตั้งแต่ตอนที่มารู้ตัวเอาตอนนี้...หลับไปตอนไหนอีกประเด็น แล้วยังจะเสื้อชุดนอนที่สวมอยู่นี่อีก....หมดกัน!!! ความน่าเชื่อถือที่สั่งสมมาตลอดชีวิต!! โดนไอ้หมีลอกคราบไม่พอ ยังต้องมาให้มันสวมกลับเข้ามาอีก...ชีวิต!!
"เฮียอย่าดื้อ!!"
"ไอ้เด็กเวรนี่!!" อยากเอื้อมมือไปมะเหงกกะโหลกมันซักที แต่สังขารมันดันไม่เอื้อ ไอ้หมีย่อตัวลงนั่งข้างเตียงด้วยสีหน้าสำนึกผิด
"ให้ผมดูแลเฮียเถอะนะ" น้ำเสียงเว้าวอนอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง สายตาที่ทอดมองมาดูก็รู้ว่าห่วงใยอย่างที่พูดจริงๆ หากปฏิเสธก็ดูเหมือนจะใจร้ายเกินไป...ในเมื่อมันอยากดูแล....ล่ะก็....
"ก็ได้!!" ไอ้หมีไวไวฉีกยิ้มกว้าง ยื่นมือมาช่วยพยุงให้ลุกขึ้น เพิ่งจะสังเกตว่าตอนนี้เพิ่งจะใกล้เช้า...ยังดีที่ไม่ใช่เวลาพลบค่ำของอีกวัน...
"เชิญครับ"
"หิว" วายุเลิกคิ้วหันกลับไปมองหน้าคนที่อยู่ในอ้อมแขน ไอ้คุณเฮียที่รักยังคงทำหน้าบูดบึ้ง พอหันกลับไปมองนาฬิกาก็พบว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เวลาอาหารเช้า คงเพราะเมื่อคืนใช้แรงมากไป
"เดี๋ยวผมไปทำอาหารเช้าให้ เฮียอยากกินอะไรพิเศษไหม?" เพราะตอนที่ถาม กำลังก้มหน้าก้มตาพยุงให้เดินไปถึงห้องน้ำได้โดยสวัสดิภาพ ก็เลยไม่ได้สังเกตรอยยิ้มบนใบหน้าอีกคน
"อยากกินหมูปิ้งหน้าปากซอย,ไก่ย่างซอย 3, เป็ดพะโล้, กุ้งแช่น้ำปลา....ฯล.....บลาๆๆๆ" สาบานได้....!!! ว่านี่คืออาหารเช้า!!! ยังกับจะเอาไปเลี้ยงคนได้ทั้งหมู่บ้านเหอะครับท่าน!!! วายุถึงกับยืนอึ้งไปต่อไม่เป็น อ้าปากพะงาบๆ ใช้สมองอันน้อยนิดจดจำรายการอาหารที่ได้ยินได้ไม่ถึงครึ่ง!! ไอ้คุณเฮียไปเอาแรงที่ไหนมาคิดออกเนี้ยะ!!!!!
"เอาแต่ใจ!! ผมจะไปหามาได้ยังไงทั้งหมดอ่ะ!!" ไอ้หมีครางหงิง ปากยังคงพยายามท่องรายการอาหารที่พูดมั่วๆออกไปเมื่อกี้ไม่หยุด
"เมื่อกี้ใครบอกวะ ว่าจะดูแล ที่แท้ก็แค่ขี้คุยนี่หว่า" ทำหน้าเจ็บ!! ไอ้ตุลแกล้งทำเจ็บปวด ทั้งที่อยากจะหัวเราะให้ตาย หน้าตาไอ้หมีมันเหรอหราเหมือนกับว่าจำนนกับคำพูดของตัวเอง
"..ก็ได้...ผมจะไปหามาให้" วายุส่งให้คนเจ็บเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก่อนที่ประตูจะปิด แวบหนึ่งสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นรอยยิ้มร้ายบนใบหน้าไอ้คุณเฮียที่รัก....ไอ้หมีโดนแกล้งอีกแล้ว!!!
.
.
"ถ้าเฮียกินไม่หมด...ผมจะเพิ่มรอบ คอยดู!!" ยังไม่ทันจะได้หัวเราะให้สะใจ กลับกลายเป็นไอ้คุณตุลที่หัวเราะไม่ออก อ้าปากค้าง มองตามแผ่นหลังคนขู่อาฆาตที่เดินออกไปจากห้อง
........เพิ่มรอบ!!? บ้าไปแล้ว...ไอ้เด็กเวร...ฝันไปเหอะ!!
================================
นู๋ไม่รู้เรื่องนะๆๆๆๆๆๆๆ
แค่ฟังเค้าเล่ามาอีกที..... 
(ลงตอนนี้แล้ววิ่งแอบ....ใครห้ามมาเคาะเรียกช่วงนี้ กบดานเงียบ....ชิ่ง~!!~!
)
คิดถึงทุกคนนะ...
ย้ำ!! นู๋ไม่รู้เรื่องใดๆทั้งสิ้น 
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 541191 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก