เห็นด้วยกับเนะครับ หน้าตาเป็นแค่ส่วนประกอบที่ดึงดูดความสนใจเมื่อแรกพบเท่านั้น
แต่พอคบหาศึกษานิสัยใจคอกันไปสักพัก อุปนิสัยจะเป็นตัวกำหนดความสัมพันธ์
ว่าจะไปกันรอดหรือเปล่า ไม่ยังงั้น คนขี้เหร่จะมีแฟนหน้าตาดีได้ยังไงครับ
ถ้าคนเราวัดกันด้วยหน้าตาเพียงอย่างเดียว ยกตัวอย่างกรณีของผมก็ได้
ถ้าเทียบกันระหว่างผมกับคุณชาย แฟนผมเขาหล่อคมเข้มกว่าผมตั้งเยอะ

สาวติดตรึม บางทีนั่งกันอยู่ยังมีผู้หญิงมาส่งสายตาเชิญชวนกันต่อหน้าต่อตาก็มี
เขามีจุดเด่นตรงที่เขาเป็นคนสนใจและใส่ใจในรายละเอียดของคนรอบข้าง
ยกตัวอย่าง ผมไม่เคยต้องบอกเขาเลยว่า ผมชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร
แต่เขาแอบสังเกตจากเวลาที่ผมสั่งอาหาร เป็นต้น
คนมีเสน่ห์ไม่จำเป็นต้องเป็นคนหน้าตาดีหรอกครับ ขอเพียงมีบุคลิกลักษณะที่ดูดี
มีความมั่นใจในตัวเองอย่างพอเหมาะพอดี รู้จักกาละเทศะ และที่สำคัญคือ สนใจผู้อื่นบ้าง
ไม่ใช่นึกถึงแต่ความต้องการหรือความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่
เพียงเท่านี้ ก็ทำให้เรามีเสน่ห์ในสายตาผู้อื่นแล้วครับ
แต่แน่นอนกว่าคนอื่นจะมองเห็นเนื้อทองข้างในของเรา
มันก็ต้องใช้เวลามองทะลุผ่านเปลือกนอกของเราเข้ามาก่อน
ด้วยเหตุนี้ เราอาจจำเป็นต้องทำเปลือกของเราให้ดูดีสักหน่อย
แต่อย่าไปหมกมุ่นมากเลยครับเอาเวลาไปทำอะไรที่มีประโยชน์กับตัวเองและผู้อื่นดีกว่า
ไม่อย่างนั้นเราก็ต้องเหนื่อยกับการทำให้ตัวเองดูดีไปตลอด เหมือนวิ่งไล่ตามเงา
สังขารมันไม่เที่ยงหรอกครับไอ้ที่เห็นว่าหล่อว่าสวยตอนยังหนุ่มยังสาว
พอแก่ตัวไป มันก็เหี่ยวเหมือนกันหมดน่ะแหละครับ
ทำตัวให้ดูดีสมวัยดีกว่า
ตอนนี้ด้ายังหนุ่มอยู่อาจจะยังไม่เข้าใจดีพอ แต่พออายุเท่าผม เท่าเนะและอีกหลายคนในนี้
ด้าจะเข้าใจครับ