หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[saotome]

คิดถึงประธาน 

[pochu52]

กายเลือกแล้วใช่ไหม ถึงปฏิเสธเบนนี่ไปหนึ่งแล้ว คนนั้นคือใคร?????

[myd3ar]

ได้ฤกษ์เริ่มตัดตัวเลือกซะทีนะ

กายลังเล ยืดเยื้อมากๆ เลยอ่า

[HISY]

ใฟ้มันหายๆไปสักคนเถอะ
คนอ่านอิจฉาจะแย่และ 

[sam3sam]

ชอเบนก็เข้าใจและยอมรับอะไรง่ายเหมือนกันนะเนี่ย ในที่สุดก็ตัดไปแล้วหนึ่งคน

[SuSaya]

ตกลงกายรู้สึกพิเศษกับใคร...คเชนทร์? หรือ วรุจน์?
สงสารเบนนี่นะ มาก ๆ ด้วย ไม่คิดว่าจะไฮเปอร์ทำได้มากขนาดนั้น เหมือนกับไม่เผื่อเตรียมใจรับความผิดหวัง แต่การกระทำดันสวนทางเพราะไม่เคยบังคับฝืนใจกาย
รู้สึกแย่กับเรื่องวรุจน์ ถ้ากลับมาจำได้เมื่อไหร่คนที่จะเสียใจที่สุดคงเป็นตัวเองสังหรณ์ใจไม่ดีว่าตอนนี้วรุจน์กำลังคิดร้ายกับกายอยู่

[talentcs]

ดีใจจัง ตัวเลือก เริ่ม โดน กำจัดไปทีละตัวแร้ว

[katawoot]

ใช่ครับ หลังจากพบจิตแพทย์รูปหล่อ ตอนนี้ก็จะเข้าสู่กระบวนการตัดตัวเลือกล่ะครับ หวังว่าคงได้คู่ชิงทันปิดซีเกมส์ 555

Guy Chapter 46


ธฤตจอดรถหน้าบริษัททัวร์ที่กายทำงานอยู่ หยิบแฟ้มเอกสารสีน้ำเงินแล้วลงจากรถ เดินเข้าไปในบริษัททัวร์ที่เป็นตึกแถวสามคูหาด้วยความรู้สึกลังเลทั้งที่ได้คิดและตัดสินใจมาแล้ว ความจริงเขาส่งพนักงานของบริษัทมาทำงานนี้ก็ได้ หรือไม่ก็ให้คนติดต่อนายแบบให้เดินทางไปที่บริษัทเพื่อคุยเรื่องงาน แต่เขารู้ว่า 'นายแบบ' เจ้าของพอร์ท โฟลิโอที่มีลูกค้าเลือกชมมากที่สุดนั้นคงไม่ยอมรับงานโดยง่าย
และความจริงอีกประการหนึ่งก็คือ...เขาอยากพบกาย
ธฤตเห็นกายนั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่มุมห้องด้านในสุด กำลังค้นหาอะไรบางอย่างในเป้สะพายหลังสีดำของตัวเอง และเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้จึงเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มกว้างให้ ซึ่งธฤตคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่ตราตรึงใจเขายิ่งนัก
“ผมขอโทษที่มาก่อนเวลา” ธฤตพูด
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าง เสร็จทัวร์ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ตอนนี้รอรับเงินค่าทิปอย่างเดียว” กายพูด หยุดหาสิ่งของในเป้
“เงินค่าทิป” ธฤตเลิกคิ้ว
“เป็นธรรมเนียมบริษัทครับ แต่ละวันทุกคนจะเอาทิปมารวมกันแล้วแบ่งกันให้เท่าๆ กัน” กายตอบ
“พนักงานที่นี่ต้องซื่อสัตย์มากที่จะทำแบบนี้ได้”
“เท่าที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีปัญหาครับ ที่นี่ไม่ใช่บริษัทใหญ่เท่าไหร่เลยทำได้”
“ทำงานที่นี่คุณคงมีความสุขมากกว่าที่บริษัท Megatrex”
“มันงานคนละแบบครับ” กายตอบ
“คุณคงชอบงานทัวร์มาก” ธฤตพูด แล้ววางแฟ้มเอกสารไว้ข้างๆ กายพยักหน้าและก้มลงมองตามมือของธฤตแล้วพูดขึ้นว่า
“คุณธฤตครับ ผมยังตอบตกลงวันนี้ไม่ได้นะครับ”
“ลูกค้าสนใจคุณมาก ยืนยันว่าจะจ้างคุณถ่ายแบบให้เขาให้ได้ เขาบอกว่าพอเห็นพอร์ท โพลิโอของคุณแล้วก็ไม่อยากดูของคนอื่นอีก คุณเหมือนเดินออกมาจากจินตนาการของเขา ผมก็เลยอยากจะลองพยายามโน้วน้าวใจคุณให้รับงานนี้”
“ผมมีข่าวไม่ค่อยดี คุณก็รู้ จะทำให้มีผลกระทบด้านลบต่องานของลูกค้าคุณซะเปล่า” กายเบ้ปาก
“เรื่องนี้เขารู้ดี แต่เขาไม่แคร์” ธฤตเปิดแฟ้ม หยิบกระดาษ ยื่นให้กาย ให้เวลา 'นายแบบ' อ่าน แต่ไม่ถึงสองนาทีก็สะดุ้งเล็กน้อยเพราะกายอุทานเสียงดัง
“โอ้โห เยอะขนาดนี้เลยหรือ” กายเบิกตากว้าง
“อะไรครับ” ธฤตถาม
“ค่าจ้างนะสิครับ” กายเงยหน้าขึ้นมามองธฤตด้วยสายตาตกใจ
“กายครับ” ธฤตยิ้มบางๆ “นี่คืองานชิ้นแรกครับ ถ้าคุณดัง จะได้เงินเยอะกว่านี้เสียอีก”
“โอ้โห ไม่อยากจะเชื่อ ถ่ายแบบเขาได้เงินกันขนาดนี้เลยหรือ”
“งั้นตกลงคุณรับงาน” ธฤตเลิกคิ้ว
“ยังสิครับ เอ่อ คือว่า ผม...” กายยิ้มแหยๆ
“ถ้าพรุ่งนี้คุณว่าง ผมอยากให้คุณเข้าไปคุยรายละเอียดที่บริษัท แล้วก็ตัดสินใจเลยเถอะนะครับ”
“ผม...”
...โลโล ไอ้คนโลเล ไม่ว่าเรื่องอะไรแกก็เป็นยังงี้ แกจะเอายังไงกันแน่กาย...เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของกาย
...ถ้าแพทย์เก่งและเงินถึง เชิงชายก็อาจจะหายจากโรค จะรักษาเชิงชายต้องใช้เงิน...เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา
“กาย อย่างลังเลเลยนะครับ โอกาสงามๆ กำลังรออยู่ ถ้าเหตุผลของคุณคือเพราะไม่มีประสบการณ์ เดี๋ยวจะมีคนฝึกให้”
“ผมเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป โพสท่าไม่เป็นนะครับ กว่าจะฝึกผมได้ก็คงเหนื่อยไปตามๆ กัน”
“ผมถือว่านี่คือคำตอบตกลง” ธฤตยิ้ม “แต่ว่าเพื่อให้คุณสบายใจ ผมจะให้คุณคิดหนึ่งคืน พรุ่งนี้เย็นตอนที่เราไปทานดินเนอร์กันค่อยให้คำตอบผม”
“เกี่ยวอะไรกับกับดินเนอร์” กายหน้ามุ่ย
“พรุ่งนี้วันเกิดผมครับ” ธฤตตอบ “ถ้าคุณปฏิเสธผมก็คงต้องทานอาหารเย็นคนเดียว”
“แบบนี้มัดมือชกกันนี่นา”
“เปล่า”
“ทั้งเรื่องถ่ายแบบก็มัดมือชก”
“ผมให้คุณตัดสินใจแล้ว” ธฤตหัวเราะเบาๆ
“คุณเอาเงินมาล่อ” กายยกมือเกาท้ายทอย “พอดีผมก็เป็นคนหน้าเงิน”
“งานในวงการบันเทิงได้เป็นก้อนเร็วครับ คนถึงอยากเข้าวงการกันมาก” ธฤตยิ้มบางๆ “แต่ในใจผมจริงๆ ก็ไม่อยากให้คุณทำงานวงการนี้เต็มตัว”
“อ้าว ไหนคุณเคยมาชวนผม”
“ผมไปคิดอีกทีก็เลยเปลี่ยนความคิด” ธฤตยักไหล่ “ผมกลัวคุณหลงไหลไปกับชื่อเสียงเงินทองจนลืมผม”
“โธ่ ไม่หรอกครับ ผมก็ยังเป็นผมเหมือนเดิม” กายยิ้ม “เพียงแต่ว่าตอนนี้มันต้องใช้เงิน”
“มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“ตัวผมไม่มีอะไรหรอก ขอบคุณครับ” กายส่ายหน้า “ผมตั้งใจว่าจะเอาเงินไปช่วยจ่ายค่ารักษาเพืี่อนที่่ป่วยเป็นมะเร็ง”
“คุณเชิงชายหรือครับ” ธฤตถาม
“คุณรู้”
“ผมรู้” ธฤตพยักหน้า “คุณนรธีร์เล่าให้ผมฟัง”
“หวังว่าคงจะพอ” กายถอนหายใจเบาๆ
“ถ้าไม่พอก็รับงานอีกสิครับ มีลูกค้ารอจ้างคุณอีกหลายคน ผมจะคุยเรื่องค่าตัวให้เต็มที่”
“ขอบคุณนะครับคุณธฤต”
“ยินดีครับ” ธฤตค้อมศีรษะ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงราบเรียบว่า “คุณคงห่วงใยคุณเชิงชายมาก”
“ก็เป็นเพื่อนกันนี่ครับ”
“เพื่อนเท่านั้นจริงๆ หรือครับ” ธฤตตาม
“ก็...ใช่ครับ” กายหันไปมองหน้าต่าง
“ผมนึกว่าคุณทำแบบนี้เพราะคุณรักคุณเชิงชาย” ธฤตพูด
“ไม่ต้องรักก็ทำให้กันได้นี่ครับ เจ๊นอ เอ๊ย พี่นรธีร์ก็ยังสบทบทุนด้วยเลย” กายยังคงไม่สบตาธฤต
“ถ้ายังงั้นผมสบทบทุนด้วยคนได้ไหมครับ” ธฤตโน้มตัวเข้ามาใกล้กาย
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ” กายรีบหันหน้ามาปฏิเสธ “ไม่อยากรบกวนคุณธฤตน่ะครับ ได้เงินจากถ่ายแบบนี้ก็ช่วยได้พอสมควร ไหนคุณบอกว่างานชิ้นต่อไปอาจจะได้ค่าตัวเพิ่มขึ้น”
“กาย...”
“ครับ ว่าไงครับ” กายเลิกคิ้ว มองหน้าธฤต รอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ
“ถ้าคุณไม่ได้รักคุณเชิงชาย ก็แสดงว่าหัวใจคุณยังว่าง ผมก็ยังพอมีหวัง”
“คุณธฤต” กายอุทานเสียงเบา
“ช่วงที่ผ่่านมาผมคิดถึงคุณมาก ผมขอสารภาพตามตรง ความจริง ตั้งแต่เจอคุณผมก็คิดถึงคุณมาตลอด แต่สถานการณ์มันก็ไม่เป็นใจ อะไรก็ยุ่งๆ มาตลอด แต่ตอนนี้ผมเคลียร์ทุกอย่างเกือบลงตัวแล้ว ผมมีเวลามากขึ้น ผมก็เลยคิดจะขอคบคุณอย่างจริงจัง”
“คุณธฤต”
...อย่านะ กาย อย่าทำให้อะไรยุ่งยากกว่าเดิมนะ ถือโอกาสตอนนี้ล่ะ ตัดสินใจให้เด็ดขาดไปเลย กับซอว์ เบนก็ปฏิเสธไปแล้ว ตอนที่ธฤตกำลังจะเริ่มจริงจังนี่ล่ะ หยุดเอาไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้...
“กาย...ทำไงเงียบไปครับ”
“ผม...กำลัง...เอ่อ...”
“คุณลังเล” ธฤตเอียงหน้ามองกายเพราะอีกฝ่ายเอาแต่หลบตา “เพราะคุณเชิงชายใช่ไหมครับ”
“เปล่า” กายตอบเบาๆ
“หรือเพราะคเชนทร์”
“เอ่อ...”
“เพราะวรุจน์ หรือเพราะ...”
“คุณธฤตครับ เรื่องนี้ผมไม่ขอตอบได้ไหมครับ ผมก็ยังไม่แน่ใจ”
“แสดงว่าหนึ่งในนี้คือคนที่คุณมีใจ” ธฤตสรุป “และผมก็ไม่ใช่หนึ่งในนั้น”
“ผมขอโทษ” กายก้มหน้า “ผมขอโทษจริงๆ ที่หัวใจผมให้ได้แค่คนเดียว ขอโทษนะครับคุณธฤต”

วรุจน์ขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งเมื่อรถใกล้ถึงสถานที่ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของการออกจากบ้านคืนนี้ ก่อนถึงสามแยกประมาณห้าสิบเมตรเขาบอกให้คนขับรถชะลอและจอดชิดขอบถนน จากนั้นก็นั่งนิ่งเงียบจนคนขบรถเรียกเขาเบาๆ เมื่อเวลาผ่านไปกว่าห้านาที
“คุณหนูครับ”
“ลุงพร้อมรอผมอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ไม่ได้นะครับ คุณหนูยังไม่หายดี” คนขับรถชรารีบพูด
“ผมไม่ได้เป็นอะไรหนัก ถ้าผมออกจากบ้านมาได้ผมก็ลงจากรถเดินไปตรงนั้นได้” วรุจน์แย้ง
“เผื่อคุณเกิดปวดหัวกระทันหัน” ลุงพร้อมตอบ “ให้ผมลงไปเป็นเพื่อนนะครับ”
“ไม่ต้อง ผมจะลงไปเอง” วรุจน์พูดแล้วเปิดประตู ลงจากรถและเดินไปยังสามแยกช้าๆ มองสำรวจไปรอบๆ พร้อมกับพยายามนึกภาพในอดีต
...เขาได้ยินมาว่า หากไปอยู่ในสถานที่แห่งเดิม ความทรงจำก็จะกลับมา...
วรุจน์ยืนอยู่ข้างเสาไฟจราจร มองไปยังกลางแยกที่กายเล่าให้ฟังว่ายายถูกรถชนที่นี่ ความจริงวันนี้เขาต้องการไปยังบริเวณที่ตัวเองถูกรถชน ซึ่งก็คือหน้าซุ้มไม้เลื้อยข้างกำแพงโรงแรมมัธยมศึกษาที่เขาเคยเรียน แต่พอใก้ลจะถึงสามแยกแห่งนี้เขากลับอยากจะหยุดรถและลงมายืนนึกถึงความหลัง
กายบอกว่ายายนอนอยู่กลางแยก กายกอดยายและร้องไห้ เขาโอบไหล่กายเอาไว้และพยายามปลอบใจ
...เขานึกภาพนั้นไม่ออก...
...เขาต้องการนึกภาพของกายให้ออก เขาอยากได้ภาพที่กายเล่าให้ฟังกลับมาในความทรงจำด้วยตัวของเขาเอง ไม่ใช่จากคำบอกเล่า...
วรุจน์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเพราะนึกอะไรไม่ออกเลย เขามองไปรอบๆ อีกครั้ง กลางดึกเช่นนี้ไฟจราจรถูกตั้งโปรแกรมให้เป็นไฟกะพริบสีส้ม ถนนว่างเปล่าเหมือนคืนที่เขาถูกรถชน วรุจน์มองไปยังริมถนนฝั่งตรงข้าม เห็นรถเบนซ์สีดำคันใหญ่จอดอยู่ กระจกลดลงครึ่งหนึ่ง คนขับเป็นผู้ชาย อยู่ในชุดสูท เสี้ยวหน้าคม เห็นจมูกโด่งเป็นสัน
วรุจน์เดินย้อนกลับไปที่รถ และในจังหวะเดียวกัน รถเบนซ์คันนั้นก็เคลื่อนออกจากที่ช้าๆ และเพ่ิมความเร็ว และห่างไปจนลับสายตา

“นึกอะไรออกซักอย่่างไหมครับคุณหนู” ลุงพร้อมถามวรุจน์
“ไม่ออกซักอย่างเลยลุงพร้อม” วรุจน์ส่ายหน้าแล้วบอกให้คนขับรถเคลื่อนรถไปจอดตรงจุดที่เขาถูกรถชน
“ผมว่าอย่าลงไปเลยนะครับ เปิดกระจกลงแล้วนั่งมองอยู่ในรถนี่ล่ะ เหมือนอย่างที่คุณหนูเป็นเด็ก” ลุงพร้อมพูดขึ้นหลังจากจอดรถ
“ลุงพร้อมจำไม่ได้เลยหรือว่ามีใครบ้างอยู่ใต้ซุ้มไม้เลื้อยนั่น”
“โธ่ คุณหนูครับ พอจอดรถผมก็เอาแต่อ่านหนังสือพิมพ์”
“วันที่ป้าคนนั้นถูกรถชนที่กลางสามแยก จำได้หรือเปล่า”
“ก็อย่างที่เล่าให้ฟังนั่นล่ะครับ ผมจำได้ว่ามีเรื่องนั้นเกิดขึ้น แต่จำหน้าตาเขาไม่ได้หรอกครับ ยิ่งเด็กคนนั้นยิ่งจำไม่ได้ใหญ่ เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ผมก็แก่ลงขนาดนี้ ถ้าเห็นอีกทีตอนเขาโต ผมจำไม่ได้แน่ๆ”
“เวลาผ่านไปนานจริงๆ เลยนะลุงพร้อม”
“คุณหนูครับ” ลุงพร้อมพูดเสียงเบา “บางอย่าง ถึงแม้เราพยายามนึก มันก็นึกไม่ออกหรอกครับ รอจังหวะและเวลาเหมาะๆ จะดีกว่า บางทีอาจจะนึกได้”
“ผมถึงได้มาที่นี่ไง”
“คืนนี้นึกไม่ออก คืนหน้าก็อาจจะนึกออก ตอนนี้คุณหนูยังไม่หายดี ผมว่าพักผ่อนให้มากๆ ก่อนเถอะครับ นี่ก็ดึกแล้วนะครับ”
“พอเราเอายายของเขาไปส่งที่โรงพยาบาลแล้วเราก็ไปรับอรัญและรีบกลับบ้านเพื่อรอพ่อกับแม่ แต่จนดึก พ่อกับแม่ก็ไม่กลับจากสนามบิน” วรุจน์ทวนเรื่องราวในอดีต
“คุณท่านทั้งสองเสียชีวิตในวันนั้นเพราะรถคว่ำ”
“ลุงพร้อมหรือคนอื่นไม่ได้โกหกผมนะว่าพ่อกับแม่รถคว่ำ” วรุจน์พึมพำ
“โธ่ ผมจะโกหกไปทำไมครับ” ลุงพร้อมพูดเสียงอ่อนโยน “มันเป็นอุบัติเหตุนะครับคุณหนู”
“แต่คนของผมบอกว่าไม่ใช่”
“โธ่ คุณหนูครับ เลิกคิดถึงเรื่องนั้นเถอะครับ เพราะยิ่งเราคิด มันก็ยิ่งจะทำให้เราเป็นทุกข์ ผมไม่อยากให้คุณหนูคิดเรื่องแก้แค้น”
“พ่อกับแม่ กับน้องชายผมตายนะลุงพร้อม” วรุจน์เสียงกร้าวขึ้นเล็กน้อย “ทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุ และผมก็เหลือตัวคนเดียว ผมต้องปลอบใจตัวเองใช่ไหมว่า ให้มันแล้วแต่เวรแต่กรรม”
“ผมก็ไม่รู้จะปลอบอะไรคุณหนูได้มากกว่านี้ บางทีการปล่อยวางก็เป็นอีกทางหนึ่งที่จะทำให้ใจเราสงบนะครับ”
“ผมไม่เหลือใครแล้ว” วรุจน์เสียงอ่อนลง เอนตัวพิงกับกรอบประตูรถ
“คุณหนูเหลือผมกับแม่ชื่นไงครับ ผมกับแม่ชื่นกลับมาหาคุณหนูแล้ว เราสองเคยเลยรับใช้คุณท่านยังไงเราก็จะรับใช้คุณหนูอย่างที่รับใช้คุณท่าน”
“ทำไมสิ่งเหล่านี้ต้องเกิดขึ้นกับผม” วรุจน์พึมพำ
“คุณหนูใจเย็นๆ นะครับ อย่าเพิ่งพยายามคิดถึงทุกๆ อย่างในตอนนี้ เอาเรื่องงานก่อน พอแข็งแรงมากกว่านี้ค่อยคิดเรื่องอื่น หมอเองก็แนะนำว่าใจเย็นๆ” ลุงพร้อมพยายามปลอบ
“ผมอยากจะจำได้”
“อีกหน่อยคุณหนูก็จะนึกออกได้ทีละอย่าง อย่างใจร้อนสิครับ”
“มันทรมานมากลุงพร้อม ทรมานจริงๆ” วรุจน์พึมพำ ขบกรามจนขึ้นเป็นสัน ตามองไปที่ซุ้มไม้เลื้อย
ภาพใบหน้าของกายผุดขึ้นมาในห้วงคิดคำนึง

นรธีร์ชักจะทนไม่ไหวกับการอาการ 'ซังกะตาย' ของกายซึ่งเอาแต่นั่งกดโทรศัพท์กับการถอนหายใจ ทั้งที่รู้ว่ากายกำลังตัดสินใจ 'เลือก' คนที่จะคบหาดูใจด้วย แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดประชดประชัน
ลึกๆ แล้วนรธีร์รู้ว่ากายมีใจเอนเอียงไปทางใครคนหนึ่งมากเป็นพิเศษ
แต่กายไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาดเสียที
“โทรไปบอกเขาซะว่าแกไม่อยากคบเขาต่อไปอีกแล้ว” นรธีร์พูดขึ้น กายยังคงนิ่งเงียบ นรธีร์จึงพูดต่อ “หรือโทรไปบอกว่าเขาคือคนที่แกเลือก”
“เลือกอะไร” กายถามเบาๆ
“เลือกทำผัวมั๊ง” นรธีร์กระแทกเสียง
“เจ๊พูดอะไรก็ไม่รู้”
“ไม่งั้นแกก็เอาให้หมดเลย เรียกมานั่งเรียงแถวแล้วจัดสรรเวลาให้พอดี หรือไม่ก็ไม่ต้องเอาซักคน”
“พอเถอะน่าเจ๊ เลิกพูดเรื่องนี้ซะที”
“หรือไม่ก็เอาคนนอก”
“คนนอกยังไง”
“เหมือนสมัยก่อนที่เขาหารัฐมนตรี จำได้ไหม คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็เลว คนโน้นก็ชั่ว ท้ายสุดต้องไปเชิญคนนอกคณะรัฐบาลมาเป็นรัฐมนตรี” นรธีร์แนะนำ “ฉันว่าพ่อหนุ่มรูปหล่อที่แกเกือบโดนเขาล่อตอนไปพังงาก็เข้าทีนะ”
“พูดอะไรบ้าๆ”
“งั้้นก็เลือกซะทีซิวะ ฉันขี้เกียจเห็นแกทำตัวเป็นซอมบี้เต็มทน แกทำให้ฉันเสียเวลา” นรธีร์กรอกตาไปมาแสดงความเหนื่อยหน่าย
“เสียเวลาอะไรของเจ๊”
“ฉันกำลังรอว่าจะได้ยินดีกับไอ้ชาย หรือกำลังจะต้องปลอบใจมัน แกทำให้ฉันละล้าละลัง พะวักพะวน จะไปทำอะไรที่ไหนไกลๆ ก็ไม่ได้”
“โธ่เจ๊ จะให้ตัดสินใจง่ายๆ ได้ไง นี่มันเรื่องของหัวใจนะ” กายทำหน้ามุ่ย
“ก็เพราะเรื่องของหัวใจนี่สิแกถึงต้องรีบๆ เข้าา ยิ่งรอนานยิ่งเจ็บหนัก อย่าลืมนะแก ไม่ว่าแกจะเลือกใครจะต้องมีคนผิดหวังอยู่หลายคนเหมือนกัน คนอื่นไม่เท่าไหร่ สงสารแต่ไอ้ชาย ทั้งโรคมะเร็ง ทั้งอกหก เฮ้อ...”
“เจ๊พูดแบบนี้มันก็ไม่ค่อยจะ...”
“หรือไม่แกนั่นล่ะจะเจ็บที่สุด” นรธีร์พูดแทรก “ขอเตือนไว้ก่อน อย่าทำเล่นๆ กับเรื่องพรรค์นี้”
“ผมตัดสินใจไปแล้วหนึ่งคน” กายพูดอ้อมแอ้ม
“ดี” นรธีร์พยักหน้า “งั้นเหลืออีกกี่คนล่ะ คิดต่อไปเป็นคุณวรุจน์สุดที่รักหรือไง หรือไอ้ชาย หรือคุณธฤต”
กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ตอบอะไรนรธีร์ และในขณะนั้นเองเสีียงเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น บอกให้รู้ว่ามีคนส่งข้อความสั้นเข้ามา
“คุณคเชนทร์” กายอุทานเมื่อเห็นข้อความ
“คนนี้ เยสหรือโน” นรธีร์พูด
“เจ๊นอ” กายเบ้ปาก
“ตัดสินใจวินาทีนี้เลย เยสหรือดน โกหรืออยู่ แกต้องเด็ดขาด”
“ผม...”
“ฉันละเบื่อความโลเลของแกจริงๆ ซักวันเถอะมันจะทำให้ทุกอย่างพัง แล้วแกจะต้องมาเสียใจทีหลังว่าไม่น่าจะทำร้ายตัวเองหรือทำร้ายคนหลายคนพร้อมๆ กันเลย” นรธีร์พูดเสียงจริงจังแล้วเดินจากไป ทิ้งให้กายนั่งถอนหายใจอยู่คนเดียว
ข้อความสั้นของคเชนทร์อ่านได้ว่า
...ผมจะไปรับคุณที่ทำงาน คืนนี้ค้างกับผมนะครับที่รัก – K...

นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนสิบนาที กายเดินเข้าไปในห้องพักของตัวเอง ปิดประตูเบาๆ แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาเก่าๆ ติดผนังใกล้กับตู้หนังสือเล็กๆ
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮิือกใหญ่
...เขาปฏิเสธคเชนทร์!...
...แววตาของคเชนทร์แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนว่าผิดหวังมาก แต่ก็ยังฝืนทำเป็นพูดคุยอย่างร่าเริงแจ่มใจ...
...นี่กำลังเป็นอย่างที่เจ๊นอว่าเขาหรือเปล่า ความโลเลทำจะให้ใครต่อใครเจ็บ และเขาก็จะต้องเจ็บด้วย...
...แค่นี้เขาก็รู้สึกไม่ดีแล้วล่ะ แค่คำพูดของคเชนทร์ก็คงทำให้คืนนี้เขาอาจจะนอนหลับได้ยากแน่ๆ...
...คเชนทร์พูดว่า ผมจะรอคุณเปลี่ยนใจ...

::: End of Chapter 46 :::

[iforgive]

ตัดไปสามคนแล้ว  เบน  ธฤต  และคเชนทร์
เหลือเมฆ  พฤศ  เชิงชาย  และวรุจน์
โบกธงเชียร์ วรุจน์ เหมือนเดิมค่า

[sam3sam]

เฮ๊ย!!! ไม่คิดว่าคเชนทร์จะโดนตัดออกเร็วขนาดนี้
ปล.เข้ามาอัพตอนใหม่แต่ทำไมไม่เปลี่ยนหัวทู้หนอคุณคทา

[sinorita]

ในที่สุดกายก็ตัดตัวเลือกได้ซักที   กลัวกายจะไม่เลือกใครเลยอ่ะดิ ขนาดเคนนี่ที่รุกกายมากที่สุดแล้วนะ
กายยังไม่เลือกเลย แอบเชียร์วรุจน์อยู่หน่อยๆ เพราะคุณความดีที่เข้าไปช่วยยายของกาย
ที่จริงคุณท่านประธานพฤศไม่น่าจะอยู่ในตัวเลือกของกายนะ โหดใส่กายซะขนาดนั้น
ถ้าตอนสุดท้ายกายเลือกอิตานี้ แปลว่ากายเป็นพวกมาโซ ชอบความรุนแรง 

ปล. แต่ในเรื่องนอกเนื่องจากกาย เราก็ชอบอิตาประธานพฤศนี้แหละ บุคลิกดึงดูด ลึกลับ น่าค้นหา
เป็นกำลังใจให้นะคะ มาต่อไวไวนะคะ 

[Theodore]

คเชนของช้านนน

น่าสงสาร T_T

[kunt]

ทำไมยิ่งอ่านแล้วมันยิ่งเศร้า  (คิดไปเองแน่ๆ เราต้องคิดไปเองแน่ๆ เรื่องนี้มันเรื่องสนุก สืบสวนสอบสวน)

[ToffeE_PrincE]

เอ่อ ไม่นึกเหมือนกันว่าคเชนห์จะโดนเร็วขนาดนี้

[bytoey]

อ่านแล้ว 

[BlackWater]

โนววววววววววววววววววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คเชนทร์ร์ร์ร์

ตอนนี้เหมือนบอกกลายๆ ว่าพระเอกคือวรุจน์เลย ชิชิ

[saotome]

อืมๆ รู้สึกเหมือนหลังๆมาวรุจน์บทบาทเด่นมากยิ่งมาตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเป็นคนที่กายคิดถึง
แต่ไม่รู้ทำไมครึ่งแรกรู้สึกพฤศเด่นแซงหน้าทุกคน อย่างมากก็เคนนี่โผล่มาบ้าง
ปล.รู้สึกชอบคนแบบพฤศ (เพราะเป็นมาโซ )
ปล.2 สรุปใครเป็นพระเอกเนี่ย วรุจน์แรงแต่รักพฤศ

[katawoot]

ทายเรื่องกันเก่งจังเลย งั้น KATAWOOT CINEPLEX ฉายหนังตัวอย่างก่อนโพสตอนที่ 47 เรียกน้ำย่อยหน่อยนะคร้าบ

::: kachanon :::


คชานนท์ละสายตาจากจอดตึกสูงกำลังยืนมองอยู่เป็นเวลานาน ถอนหายใจเบาๆ แล้วยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ขณะนี้เขาอยู่ในห้องพักโรงแรม เพิ่งกลับจากการรับประทานอาหารเย็นกับลูกค้า
เมื่อสิบห้านาที่ที่ผ่านมาเขาเพิ่งคุยโทรศัพท์กับอาวุธ การสนทนาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที อาวุธบอกว่ากำลังเดินทางมาที่มาดริดและต้องการพบเขาก่อนการเดินทางต่อไปยังบาร์โซโลน่า อาวุธบอกว่าขณะนี้กำลังแกะรอยนาวาอากาศโทจักราวุธ
คชานนท์ไม่อยากจะเชื่อ เขาคิดว่าอาวุธกำลังทำสงครามประสาทกับเขาต่างหาก ทำเหมือนเกมแมวไล่จับหนู แต่ไม่ยอมจับเสียที ไล่ไปไล่มาอย่างเฉียดฉิวเพียงแค่ทำให้ใจหายใจคว่ำ แต่พอหนูทำท่าใกล้จะจนมุมก็หยุดไล่ไปเสียดื้อๆ
...แต่เขามีไม้ตาย และก่อนจะใช้ไม้ตายเขาก็มีตัวถ่วงเวลาพี่วุธ คนอย่างคชานนท์ไม่มีจนมุมง่ายๆ หรอก...
คชานนท์ยิ้มมุมปาก สายตาฉายแววเจ้าเล่ห์เหมือนพี่ชายออกมาทันที

::: ryo :::


“ทำไมเราต้องทำแบบนี้หมวดเรียว" หมวดชินวัตรถามคู่หู "เราสองคนเป็นตำรวจนะ ทำไมจะต้องย่องหนีประชาชน"
“เถอะน่า ตามมาเถอะ" ร.ท. เรียวหันไปพูดกับ ร.ท. ชินวัตรแล้วค้อมตัวให้ต่ำว่าแนวกระถางต้นไม้และรีบย่องเดินไปข้างหน้า
“อ๋อ รู้แล้ว ไม่อยากเจอหน้าคนเจ้าปัญหาที่ขึ้นโรงพักบ่อยๆ นั่นเอง" ชินวัตรพูดเมื่อทั้งสองหยุดอยู่หลังกระถางต้นไม้ใหญ่
“จะพูดให้เขาได้ยินทำไม" เรียวกระซิบ "เงียบๆ เอาไว้หน่อยได้ไหม"
“ไม่อยากเจอหน้าเขาทำไมไม่บอกเขาไปตรงๆ" ชินวัตรแนะนำ
“อีตานั่นพูดรู้เรื่องที่ไหนล่ะ"
“ผมก็ว่ารู้เรื่องนะ เพียงแต่พูดมากหน่อย แต่ก็พอฟังเข้าใจ" ชินวัตรกลั้นยิ้ม
“คนอะไรวะ" เรียวชะเง้อมองเป้าหมายเพื่อรอจังหวะเหมาะก่อนจะที่จะย่องเดินต่อเพราะแนวกระทางต้นไม้ช่วงต่อไปห่างจากจุดที่หยุดรออยู่ประมาณสามเมตร "งานการไม่ทำ เอะอะก็มาโรงพัก"
“ผมว่าเขาติดหมวดแล้วมั๊ง" ชินวัตรยักคิ้ว "แบบว่า อยากลองของใหม่ อยากลองก้นใหญ่ๆ ของตำรวจหนุ่มหน้าเอ็กซ์"
“ไอ้บ้าชินวัตร" เรียวหันไปถลึงตาใส่เพื่อนซี้ที่แกล้งทำตาโตมองก้นของเขา "เดี๋ยวตดใส่หน้าซะเลย"
“เฮ้ย อย่านะ" ชินวัตรขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นทำท่าจะตีก้นของคนที่ค้อมตัวอยู่ข้างหน้า
“เอาล่ะ อีตานั่นกำลังเผลอ รีบๆ ไปกันเถอะ อย่าสะดุดหกล้มหรือทำเสียงอะไรให้เขาได้ยินล่ะหมวดชิน" หมวดเรียวพูดแล้วรีบวิ่งปรู๊ดผ่านช่องว่างไปนั่งแอบอยู่หลังกระถางต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้า หมวดชินวัตรตามหลังมาติดๆ แต่ร่างกายตุ้ยนุ้ยคงจะเป็นอุปสรรคต่อการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ชุดเครื่องแบบผู้พิทักษ์สันติราษฏร์เองก็รัดติ้ว หมวดชินวัตรสะดุดปลายรองเท้าหนังของตัวเองจนเสียหลักล้มหัวคะมำ กลิ้งเหมือนลูกฟุตบอลมากระแทกกับกระถางต้นไม้
ชายหนุ่มที่ยืนหันรีหันขวาง มองหา 'จำเลยในชุดเครื่องแบบสีกากี' อยู่กลางลานจอดรถกว้างหันขวับมาทางด้านหลังทันทีแล้วเบิกตากว้าง มือชี้มาที่ร่างอวบของ ร.ท. ชินวัตรแล้วร้องขึ้นว่า
“ฮั่นแน่ หมวดลูกชิ้น มานอนเล่นอยู่นี่เอง อยากเล่นซ่อนหาก็ไม่บอก ซี้ปึ๊กหมวดอยู่ที่ไหน บอกมาซะดีๆ" ศรัณย์เดินเข้ามาหาช้าๆ "จะหลบใครก็หลบไป แต่จะหลบประชาชนที่กำลังโกรธจนควันออกหูอย่างศรัณย์นี่ไม่ได้หรอก ไหน ตำรวจที่ชอบผิดสัญญาอยู่ที่ไหน มาให้จับตัวซะดีๆ มาเล่นหลอกกันให้อยากแล้วจากไปซ้ำซากแบบนี้ไม่ไหวแล้วนะ"

::: Gun & Charlie :::


นาวินสะดุ้งโหยงเพราะขณะที่กำลังจะเปิดประตูรั้วเล็กเข้าบ้านกลับมีเสียงเรียกเบาๆ มาจากมุมมือด้านขวามือ ครั้นหันไปจึงเห็นว่ามีเงาตะคุ่มยืนอยู่ และเมื่อเพ่งมองจึงเห็นว่าร่างสูงใหญ่นั้นคือสารวัตรกัณต์ในชุดเครื่องแบบสีกากี
“พี่กัณต์ทำไมมาอยู่นี่ครับ" นาวินแปลกใจ "ทำไมไม่เข้าไปในบ้าน พี่หมอก็อยู่"
“นั่นล่ะที่พี่เข้าไม่ได้" กัณต์ตอบ
“ทะเลาะกันหรือครับ" นาวินถาม "ก็เข้าไปง้อสิครับ ผมจะรีบขึ้นข้างบน เข้าห้องนอน ไม่ออกมาเกะกะหรอกครับ"
“ไม่ใช่อย่างนั้น" กันต์ส่ายหน้า ยิ้มหม่นๆ ให้เด็กหนุ่มที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว "ความจริงพี่มารอคุยกับนาวิน"
“คุยกับผม" นาวินแปลกใจ
“นาวิน" กัณต์พูดเสียงต่ำ "พี่มีความจริงจะบอก มันอาจจะทำให้นาวินรู้สึกช๊อค เพราะเรื่องที่หมดชาลีโกรธพี่มันก็เกี่ยวกับนาวินอยู่บ้างพอสมควร"
“ผมไปทำอะไร" นาวินเบ้ปาก "ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ"
“นาวินไม่ได้ทำอะไรหรอก แต่เรื่องมันเกิดขึ้นจากพี่เป็นสาเหตุหลัก คือว่า...พี่...”
“พี่กันต์ทำอะไรผิดหรือครับ" นาวินถาม เลิกคิ้ว มองกัณต์ตาแป๋ว
“เฮ้อ...” กันต์ถอนหายใจ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจพูดต่อว่า "พี่เคยคบกับเควินพี่ชายของนาวิน"
“ครับ" นาวินรอฟังต่อ
“และหมอชาลีก็โกรธพี่เพราะพี่บอกเลิกกับเควิน"
“พี่กัณต์" นาวินครางเบาๆ
“พี่ได้ให้เหตุผลว่า จะโทษว่าเป็นความผิดของพี่ไม่ได้ซะทีเดียว พี่ไม่ได้อยากให้ใครตายทั้งนั้นนะนาวิน เข้าใจหรือเปล่า"
“ผม...” นาวินอึกอัก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ความจริงที่ได้รู้ทำให้เขาอึ้ง และที่ยังเด็กอยู่ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะตอบโต้การสนทนาซึ่งดูเหมือนจะเคร่งเครียดนี้อย่างไร
“นาวินโกรธพี่ไหม" กัณต์ถามเด็กหนุ่ม "เกลียดพี่หรือเปล่าที่เลิกกับเควิน"
“เปล่าครับ" นาวินตอบเบาๆ
“พี่ไม่คิดว่าเควินจะทำแบบนั้นนะ นาวิน พี่ไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นหรอก ไม่ว่าใครพี่ก็ไม่อยากให้ทำ จนป่านนี้พี่ก็ยังไม่เข้าใจ"
“ครับ" นาวินพยักหน้า
“ใช่ว่าคนเลิกกันจะฆ่าตัวตัวกันทุกคนนะนาวิน"
“ผมไม่ทราบครับ ผมยังไม่เคยมีความรัก ก็เลยไม่รู้ว่ามันจะเสียใจแค่ไหน"
“แต่นาวินก็เคยเห็นคนรักกันเลิกกันไม่ใช่หรือ" กันต์ถามเด็กหนุ่ม "เคยหรือเปล่า"
“นอกจากพี่เควินก็เคยครับ" นาวินพยักหน้า "ผมเคยเห็นพี่หมอเอกถูกทิ้งบ่อยๆ"
“พี่ขอโทษนาวิน พี่ย้อนเวลาให้อดีตกลับมาไม่ได้หรอก แต่พี่ขอยืนยันว่าพี่ไม่อยากให้เรื่องเศร้าแบบนั้นเกิดขึ้น พี่ไม่อยากให้นาวินโกรธและเกลียดพี่ และตราหน้าพี่ว่าเป็นคนทำให้พี่ชายของตัวเองตาย"
“ผมไม่ได้ว่า" นาวินตอบเบาๆ
“แต่พี่หมอของนาวินปักใจเชื่อแบบนั้นและไม่ยอมฟังพี่เลย" กัณต์ชะเง้อมองเข้าไปในบ้านแล้วก้มลงมองนาวิน "แต่พี่ไม่ได้มาขอร้องให้นาวินไปพูดกับหมอชาลีนะ เรื่องนี้พี่จะเคลียร์เอง พี่เป็นลูกผู้ชายพอ เมื่อเกิดปัญหาขึ้นพี่ก็ต้องแก้ แต่พี่ต้องการคุยกับนาวินก่อน พี่อยากจะแน่ใจว่าเรายังเป็นเพื่อนกัน" กัณต์ยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อแสดงความต้องการจะจับมือกับนาวิน
“ครับ" นาวินพยักหน้า ยื่นมือไปจับมือกับสารวัตรกัณต์ช้าๆ แต่พลันต้องสะดุ้งกันทั้งสองคนเมื่อได้ยินเสียงนายแพทย์ชาลีตะโกนเรียก
“นาวิน อยู่หน้าบ้านหรือเปล่าน่ะ นาวิน นาวิน" เสียงของชาลีดังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นาวินรีบปล่อยมือและเปิดประตูเล็กข้งประตูรั้วใหญ่ ส่วนกัณต์ถอยหลังสองสามก้าวหลบเข้าที่มืด

Guy Chapter 47

พฤศจอดรถริมถนนหน้าร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อน้ำดื่ม เขายื่นมือไปปิดไฟหน้ารถและเครื่องปรับอากาศ ในใจอดนึกถึงเรื่องที่ธฤตพูดกับเขาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาไม่ได้ และนี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งซึ่งเขาขับรถวนไปวนมาอยู่กลางกรุงเทพฯ และไปยังสถานที่ซึ่งเคยเกิดเรื่องราวต่างๆ ขึ้นในอดีต เพราะรู้สึกอยากใช้เวลากับตัวเองเพื่อทบทวนเรื่องต่างๆ
ธฤตว่าเขาว่าไม่ยอมเลิกนึกถึงเรื่องต่างๆ ในอดีต โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ยอมให้อภัยอรัญ
เขายอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่ลืมอะไรได้ยาก
อรัญทำให้เขาเจ็บหลายเรื่อง และเมื่อพยายามไม่นึกถึงเรื่องอรัญ กลับมีอะไรบางอย่างมาสะกิด
กายทำให้เขานึกถึงความหลังเมื่อครั้งคบกับอรัญน้องชายของวรุจน์
การที่วรุจน์ถูกรถชนก็ทำให้เขานึกเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสิบปีที่แล้ว เมื่อวรุจน์ได้ความจำกลับมา หรือแม้จะไม่ได้ความจำกลับมาด้วยตัวเอง แต่เป็นความจำที่คนอื่นๆ รอบข้างเล่าและทบทวนให้ฟัง วรุจน์ก็ต้องจำได้ว่่าเคยมีเรื่องผิดใจกับเขา และอาจจะคิดว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับตัวเองนั้นความจริงแล้วไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาแต่เป็นการวางแผนให้เกิดขึ้น เหมือนที่วรุจน์ฝังใจตลอดมาว่าเขาเป็นคนทำกับน้องชายของตัวเอง
เขาโกรธมากที่ค้นพบความจริงว่าอรัญเป็นสายให้บริษัทคู่แข่ง เขาไล่อรัญออกจากบริษัทและยุติความสัมพันธ์ต้องห้าม
ความสัมพันธ์ระหว่างผู้บริหารกับพนักงานแผนกแปลเอกสาร ความสัมพันธ์ที่ธฤตผู้ช่วยของเขาไม่เห็นด้วย
แต่เขาก็แย้งธฤตว่าเป็นเพราะธฤตแอบรักอรัญ จึงไม่ต้องการให้เขาคบกับอรัญ อรัญเสียใจมากและพยายามงอนง้อเขาแต่เขาไม่ใยดี วรุจน์พยายามดึงน้องชายออกไปไม่ให้มายุ่งเกี่ยวกับเขา เวลาผ่านไปได้ครึ่งปี เขาตัดสินใจยกโทษให้อรัญและไม่เอาความใดๆ เกี่ยวกับเรื่องงาน แต่อรัญกลับตลบหลังเขาและล้วงความลับบริษัทเขาอีกครั้ง เขาโกรธยิ่งกว่าเดิม อรัญสำนึกผิดและขอโทษเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ใจอ่อน
โชคร้าย คืนหนึี่ง ฝนตกพรำ บนถนนบางนา-ตราด อรัญขับรถตามเขามาจากชลบุรีและเฉี่ยวชนกับรถเก๋งคันหนึ่งซึ่งหนีหายไปในภายหลัง อรัญเสียชีวิต วรุจน์ไม่เชื่อว่าเป็นอุบัติเหตุ เขาอธิบายว่าอรัญพยายามไปง้อเขาถึงชลบุรีและตามเขาไม่ยอมห่าง เขาขับรถเร็ว อรัญเองก็ขับรถเร็วเพราะต้องการตามเขากลับไปที่บ้านทั้งที่เขาตัดเยื่อใยไปแล้ว
พฤศถอนหายใจยาวแล้วลงจากรถ หยุดความคิดถึงเรื่องราวในอดีตเอาไว้ชั่วครู่แล้วเดินเข้าไปซื้อน้ำในร้านสะดวกซื้อ ขณะที่ยืนรอจ่ายเงิน เขาได้ยินพนักงานของร้านคุยกันถึงเรื่องของชายหนุ่มสองคนที่กำลังเป็นข่าว
“ฉันเห็นรูปกายในเน็ตแล้ว หล่อจริงๆ ว่ะ อิจฉาแฟนเขาจังเลยเนอะ"
“อิจฉาทำไมแก โดนรถชนจนเสียความทรงจำ แล้วยังมีภาพหลุดกับผู้ชาย เป็นถึงเจ้าของโรงแรม คราวนี้ทั้งประเทศรู้ว่าเป็นเกย์"
“แต่เขากล้ามากเลยนะที่มาถ่ายแบบขึ้นปกหนังสือ ถ้าหนังสือออกเมื่อไหร่ฉันจะควักตังค์ซื้อทันที เห็นรูปปกหลุดออกมาแล้วฉันกรี๊ดดีใจแทบตาย" พนักงานชายบุคลิกนุ่มนิ่มพูดขึ้น
“หมายความว่าไงปกหลุด"
“ก็ภาพปกมันออกมาแล้วตั้งแต่หนังสือยังไม่ได้ออกมา มีคนเอาไปโพสในเน็ต ฉันรีบสมัครเป็นแฟนคลับกายแทบไม่ทัน" พนักงานเก็บเงินของร้านสะดวกซื้อหัวเราะคิกคักแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพฤศ ตาค้าง
“จะรับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมค่ะ" พนักงานพูดพึมพำ สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าคมเข้มของลูกค้าซึ่งส่ายหน้าเล็กน้อย
พฤศรับเงินทอนและเดินออกจากร้าน หูได้ยินเสียงพนักงานหนุ่มสาวสองคนนั้นคุยกันเบาๆ
“ว๊าย ตายแล้วเธอ หล่อเท่สุดๆ โอ๊ย ได้ใกล้ชิดผู้ชายหล่อขนาดนี้ คืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆ"
พฤศขึ้นนั่งบนรถ ดื่มน้ำช้าๆ ภาพใบหน้าของกายผุดขึ้นมาในความคิด
เห็นกายแล้วทำให้เขาอดนึกถึงอรัญไม่ได้ แม้หน้าตาไม่เหมือนกัน แต่บุคลิกของสองคนนี้เหมือนกันมาก รูปร่างหน้าตาของกายดีกว่าอรัญ ความสามารถในการทำงานก็มีมากกว่า ข้อนี้เขายอมรับ
กายลาออกจากงานไปแล้ว และเมื่อผ่านการตรวจสอบก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ทั้งที่ตอนแรกเขาสงสัยกายมากกว่าใคร
คเชนทร์มาพูดประชดเขาตั้งหลายครั้งว่ามีอคติกับพนักงานผิดคน
จะไม่ให้เขารู้สึกยังงั้นได้ยังไง ก็ในเมื่อสิ่งที่กายทำมันทำให้เขาเขาต้องคิด คเชนทร์เองก็รู้อยู่แก่ใจ
พฤศสตาร์ทรถ เคลื่อนรถออกไปช้าๆ ในสมองยังคงคิดเรื่องราวต่างๆ ไม่ยอมหยุด
ธฤตมาพูดกับเขาตรงๆ ว่าชอบกาย และขอให้เขาเลิกยุ่งกับกายและเชิงชาย และหากจะมีเรื่องอะไรกับวรุจน์ก็ขออย่าให้เอากายเข้าไปเกี่ยวข้อง
...เกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้น เชิงชายคือคนที่ชอบกายเหมือนกันไม่ใช่หรือ แล้วทำไมธฤตต้องมาพูดกับเขาแบบนั้น...
...ลืมเรื่องราวในอดีตซะ ปล่อยอรัญให้ไปสู่สุขคติ เลิกโกรธเลิกเกลียดอรัญได้แล้ว และเลิกตอบโต้วรุจน์...
...แล้วจะให้วรุจน์ทำเขาฝ่ายเดียวหรืออย่างไร เขาแน่ใจว่า เมื่อวรุจน์หายดี ในเมื่อวรุจน์ไม่คิดว่าการที่ตัวเองโดนรถชนไม่ใช่อุบัติเหตุ วรุจน์ก็ต้องมุ่งมาที่เขาแน่นอน...
...เขาไม่เชื่อว่าการที่ความทรงจำของวรุจน์หายไปนั้น คงไม่ได้ช่วยให้เบาใจได้เท่าใดนัก...

เช้าวันนี้กายต้องนำทัวร์ท่องเที่ยวภายในกรุงเทพมหานคร คณะทัวร์ของกายเป็นนักท่องเที่ยวสูงวัยชาวอังกฤษกลุ่มหนึ่ซึ่งต้องการเที่ยวชมวัดวาอาราม ก่อนจะแยกไปทำงานนรธีร์กับเชิงชายล้อว่ากายได้ทำงานทวัร์ไหว้พระเก้าวัด
ขณะที่ยืนรอรถตู้ของบริษัท กายหยิบโทรศัพท์ออกมาจากเป้สะพายหลังเพื่อตรวจดูว่ามีสารเรียกเข้าที่ไม่ได้รับสายหรือไม่ สิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เขาดีใจปนโล่งใจ
มีสายเรียกเขาที่ไม่ได้รับสายถึงสี่ครั้ง ทั้งหมดเป็นหมายเลขของนาวาอากาศตรีเมฆ
กายโทรศัพท์กลับ แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขของ นต. เมฆ แม้ว่าจะลองหายครั้งก็ไม่สำเร็จ
...เมฆ ปิดโทรศัพท์ ทำไม โทรหาเขาตั้งสี่ครั้งแล้วปิดโทรศัพท์...
...หรือว่าเมฆทำงานอยู่ แต่ทุกทีไม่เห็นเป็นแบบนี้ เมฆโทรหาเราในเวลาทำงานอยู่บ่อยๆ...
กายถอนหายใจ เก็บโทรศัพท์เอาไว้เมื่อรถตู้ของบริษัทแล่นเข้ามาจอดข้างหน้า ไกด์หนุ่มขึ้นนั่งบนรถ ทักทายกับคนขับแล้วดึงสมุดพกออกมาเพื่อทบทวนรายชื่อของวัดสำคัญภายในเขตกรุงเทพมหานครที่จะต้องพาลูกค้าไปเที่ยวชม

นาวาอากาศตรีเมฆกระโดดลงจากเครื่องบินมายืนบนพื้น ถอดถุงมือแล้วหันไปยิ้มและพยักหน้าให้กับช่างเครื่องยนตน์ซึ่งกำลังเข้ามาดูแลเครื่องบิน F-16 ซึ่งเขาเพิ่งจอดในโรงจอด จากนั้นหันไปมองพลเรือเอกอรรถ ผู้เป็นบิดาซึ่งกำลังยืนสนทนาอยู่กับนายทหารรุ่นพี่ด้วยท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก
คุณพ่อมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” เมฆยืนรอจนบิดาคุยธุระเสร็จแล้วจึงเดินเข้าไปหา
“ถึงเมื่อไหร่แกอย่ารู้เลย แต่ทันได้เหนผลงานของแกก็แล้วกัน”
“ผม...”
“เมฆ พ่อคาดหวังว่าแกจะทำคะแนนติดหนึ่งในสามของนักบินทั้งหมดที่ฝึกในปฏิบัติการนี้”
“ผมจะพยายามครับ”
“แกก็รู้ว่าปฏิบัติการนี้สำคัญมาก ไม่งั้นกองทัพก็คงไม่เคี่ยวกรำนักบินขนาดนี้ พ่อไม่อยากให้แกวอกแวก เสร็จจากการฝึกครั้งนี้ พ่อจะส่งแกไปอเมริกา ฝึกคอร์สSkyWars 2 กับกองทัพสหรัฐฯ”
“คุณพ่อครับ” เมฆอุทาน
“ทำไม อย่ามาทำหน้าตาเหมือนเห็นผีแบบนี้ พ่อมีเวลาให้แกสองวัน ไปทำธุระอะไรให้เรียบร้อยซะ แล้วไปอเมริกาเลย ที่ให้ไปก่อนเพราะพ่อต้องการให้แกไปเยี่ยมป้าสุวิมลแทนพ่อ อยู่กับป้าซักอาทิตย์แล้วค่อยไปรายงานตัวเข้าฝึก” พลเรือเอกอรรถสั่งลูกชาย
“แต่ผม”
“แต่อะไรอีก แกมีปัญหาอะไรอีก”
“ผมอยากจะขอพัก หลัง Thunderbolt Airshow ผมก็ต้องมาที่นี่เลย...”
“พ่อแกกำลังจะขึ้นเป็น ผบ. ทอ.” บิดาของ นต. เมฆ พูดแทรก “เพราะฉะนั้นลูกชายของ ผบ. ทอ. จะต้องเก่งที่สุด พ่อไม่อยากขายหน้าใคร”
“ผมไม่ทำให้พ่อขายหน้าอยู่แล้วครับ” นต. เมฆ ตอบ
“ถ้างั้นแกก็ไม่น่าจะมีปัญหา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร แกขอพ่อเองนะเมฆ เรื่องขับเครื่องบิน ไม่ว่าจะเครื่องไหนพ่อก็ให้แกขับตามที่แกต้องการ ไม่ว่าจะปฏิบัติการไหน ไม่ว่าจะอะไรทั้งสิ้น พ่อก็ให้แกทุกอย่าง”
“ครับผม”
“หรือว่าแกมีปัญหาหัวใจ” ว่าที่ ผบ. ทอ. เลิกคิ้ว “เล่าให้พ่อฟังซิ ถ้ามันมีปัญหาพ่อจะแก้ให้”
“ไม่มีครับ” นต. เมฆส่ายหน้า

[jiki]

ง่า ไอ้หนังตัวอย่างนั่นมันอะไรเนี่ย เรื่องนี้ใกล้จบแล้วเหรอ

ส่วนกาย บวชเหอะ!!!

[SuSaya]

งง?
.....
กลับมาอ่านอีกรอบ ทำไมถึงรู้สึกว่าตอนก่อนหน้านี้มันเพิ่มมาหว่า? หรือเราอ่านข้ามไปเอง
เสียดายคเชนทร์ค่ะ เป็นคนที่ดีมาก ๆ เลย

[mixmix]

เคนนี่ อุตส่าเชียร์แต่โดนตัดทิ้งไปซะแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮ 
ส่วนคุณทหารเมฆก็มีแววว่าไม่น่าใช่พระเอก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ(อีกรอบ) 
หรือว่าสุดท้ายจะเป็นเชิงชายที่เป็นพระเอก ม๊ายยยยยย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ(รอบ3) 

[Lemon_Tea]

^
^
เกือบจะเห็นด้วยล่ะ ไปบวชดีกว่ามั้ย 
แต่ก็ยังอยากมี นายเอก คุ่กับพระเอกอยุ่นา

[emmybblood]

มีแววว่าอิตาประธานจะเป็นคนนอก ครม. นะนั่น

[iforgive]

คุณประธานมีแววพระเอกมาแต่ไกลเลย 
ส่วนคุณธฤตมีซัมติงกับคุณเชิงชายเหรอ  ถึงเป็นห่วงจัง

[myd3ar]

เรื่องมีมุมมองของท่านประธานมั่งแล้ว เย้ๆ

ยังขอเชียร์อยู่เหมือนเดิมนะค้า 555

[Theodore]

งงงงงงงงงงงง ง งูหลายตัว เดาทางไม่ถูกแล้วเนี่ย

เออใช่สายลับจะจัดการบริษัทยังไงเนี่ย เห็นแววพฤศจะมีปัญหาล่ะ

[myall]

ตัดตเชนทร์ออกเราก็ไม่รู้จะเชียร์ใครแล้ว แต่ไม่อยากเชียร์ เมฆ วรุจน์ เชิงชาย สรุปไม่เชียร์ใครแระ โฮะๆ
กับท่านประธานนี่เฉยๆ ดูจะไม่เกี่ยวนะ แต่ใครจะรู้ ส่วนอีตาเมฆนี่ยังไงๆอยู่ แต่ก็นะไม่อยากเชียร์ มือไวเกิน
ยังไงกายก็เลือกได้แล้วนิ แต่เราไม่รู้ว่าเป็นใคร โฮๆ เคนนี่โดนตัดทิ้งแล้ว 

[JJHJJH]

อกหักเพราะเชียร์เคนนี่เหมือนกัน
เชียร์ใครต่อดีล่ะ ขออ่านอีกตอนก่อนนะ

[moonoi_sert]

  มอบช่อดอกไม้ให้คุณ Katawoot ก่อนอันดับแรก 

เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ สงสัยพระเอกของกายน่าจะเป็นตาประธานแน่ๆ เลย

[casperko]

อ่านนานมากกว่าจะทันตอนล่าสุด

โอ้ววว เคนนี่โดนตัดออกซะแล้ว  แต่ก็ยังเชียร์ท่านประธานเหมือนเดิมนะคะ