หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[kikumaru]

สงสารกายจัง
จะเลือกถูกไหมเนี่ย
แต่แอบๆชอบคุณทหาร
บางอารมณ์ชอบความเถื่อนทางอารม์ของประธานที่ชอบจิกกัดกาย

[qq_oo]

จะรอน้า
สู้ๆๆๆๆๆๆ

[pochu52]

ตัวแสดงยังออกไม่หมด คงไม่มีตัวจริงของกายรวมอยู่ด้วยนะค่ะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะเชียร์ใครแล้วค๊า

[pp4]

พอมาอ่านตอนนี้ โคตรๆๆๆๆๆๆอิจฉากายเลยง่ะ!! เนื้อหอมซะไม่เมีย~~~
มีแต่หนุ่มหล่อรวยมารุมล้อมเอิ๊กๆ เคนนี่ตัดทิ้งไปเหอะ เจ้าชู้ กะล่อนเกิน รับไม่ด้าย~ 555
รอตอนต่อไปค่ะ มาต่อเร็วๆน้า~

[skysky]

ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนที่เชียร์จาก เคนนี่ มาเป็น ท่านประธาน แล้วล่ะ อิอิ
ตัวละครยังไม่หมดอีกหรอเนี่ย ขอให้ตัวจริงเป็นแค่ 1 ใน 6 คนนี้พอนะ ลุ้นมากอ่ะ ฮ่าๆๆ
ผู้แต่งรีบตัดสินใจนะ จะได้เชียร์ถูก 
รออ่านตอนต่อไปค่าาา

[Momoro]

กายเสน่ห์แรงจริงๆมีหนุ่มๆมาให้เลือกตั้งหกคน
ยังไงเราก็ขอเชียร์ท่านประธานที่หนึ่งล่ะนะ
 

[Poseidon]

ใครจะเป็นแฟนกายนะ เอ หรือว่าให้กายเหมาไปหมดทุกคนเลย น่าจะอีนะเนี่ย 55+

[konnarak]

ยิ่งอ่าน ยิ่งงง  ใครเป็นพระเอกกันเเน่ 

รอต่อไป ครับ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

มาต่อแล้ว
ท่าทางแฟนท่านรองประธานฯ นี่ จะแรงไม่เบา ส่วนท่านประธานก็มีอะไรลับๆ ซ่อนอยู่

แล้วชายคนที่สี่ที่ห้าก็เข้ามาหากายอีก

คนอะไร เนื้อหอมชะมัด อิจฉา

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[oaw_eang]

รอคะ

[Still_14OC]

รอ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
เคนนี่ มาเคลียร์ปัญหาหัวใจ ให้กาย หึหึ
 

[melody.19]

ชอบที่กายแบบเหมือคนสมัยใหม่ แบบวันไนทสแตนกับเฆม เพราะถึงยังไงครั้งแรกก็เป็นของตัวเอกของเรื่องไปแล้ว!!! 55555555  ชอบเรื่องนี้จัง การเขียนและคาแรคเตอแต่ละตัว ชอบกายที่สุด!!!!!

[hardened-boy]

 
หายไปนานมาก
คิดถึงแทบแย่นะครับ

[oaw_eang]

หายไปไหนของเขานะ  ล็อคล้อมอไซด์ไว้เลยนี่

[BlackWater]

อ่านๆไปชักสงสัยว่าพระเอกคือท่านประธานอะเปล่าฟระ

คเชนทร์ดูเหมือนใช่ แต่ก็ดูไม่ใช่อยู่ในที ยิ่งมีคนมาตามหวงด้วย

หุๆ แต่ดูท่านประธานจะโหดดีเหลือเกิน

ปริศนายังไม่คลี่คลาย รอต่อไปปปปปปปปปปปปป

[kythe]

เริ่มมึน เยอะเหลือเกิน เป็นเราจะกวาดให้เรียบ เอาทั้งพี่ชาย และแฟน มาทำเป็นแฟนให้หมด หวงดีนัก

[ณ ที่เดิม™]

แอบๆเชียร์ นายทหารเมฆ 

[akichan]

อิจฉากาย อยากอ่านตอนต่อไปจัง ^^

[sakuracity]

นานมากมายยย 

อยากอ่านต่อแล้วอะ ในเล้านี้หานิยายสไตล์คุณ Katawoot อ่านยากมากก เรื่องของคุณผมก็อ่านมันหมดทุกเรื่องแล้วว.....ทำไมเรื่องนี้มันไปช้าอย่างนี้อ่าาาาาา ไม่ได้หมายความว่าเนื้อเรื่องไปช้านะ แต่คนเขียนมาต่อช้ามากกกกกก โอยยยย   

กำลังสนุกมากๆเลยครับ รีบมาต่อเถอะ   

[LoFT]

รอๆๆๆตอนต่อไปนะครับ

[katawoot]

Guy Chapter 28
 
“กาย” เสียงของเชิงชายดังขึ้นทั้งที่ยังเดินมาไม่ถึง ธฤตหันไปมองแล้วหันกลับมาหากายช้าๆ และถามว่า
“คงไม่ใช่แฟนนะครับ”
“เอ่อ” กายอ้ำอึ้ง
“ผมอยากได้คุณมาเป็น coverman ของปกแรกแต่ก็พลาดไปซะแล้ว คราวนี้ ผมจะไม่ยอมให้พลาดอีก” ธฤตพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มองตากายด้วยสายตาจริงจัง
 
วันนี้กายแทบไม่มีงานแปลจะทำ เขาใช้เวลาเพียง 30 นาทีก็แปลงานชิ้นสุดท้ายเสร็จ เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงเต็มก่อนถึงเวลาเลิกงานจึงนั่งวาดภาพเล่น หนึ่งในนั้นเป็นรูปภาพท่านประธานพฤศใส่สูทสีดำ มีเขี้ยวและตาเป็นสีแดง มีหูแหลมๆ เหมือนซาตานผู้ชั่วร้าย ส่วนคเชนทร์มีหางเหมือนปลาไหล กำลังยืนอยู่บนสเก็ตบอร์ด
ครั้นถึงเวลาเลิกงาน กายรีบลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน แต่ทันใดก็ต้องรีบนั่งลงเมื่อมองออกไปเห็นชายหนุ่มหน้าชาวซึ่ง 'อ้างตัว' ว่าเป็นแฟนของคเชนทร์เดินตรงรี่มาที่แผนกของเขา ใบหน้าบึ้งตึง ท่าทางเอาเรื่อง
กายย่อตัวลงให้ต่ำกว่าพาร์ติชั่นแบ่งส่วนห้องทำงานของพนักงานแต่ละคน เขาก้มหน้า เร่งเดินไปอีกทางโดยหวังว่าจะใช้ประตูทางออกด้านที่ติดกับห้องทำงานของหัวหน้าการุณย์
เหมือนเสียงระฆังช่วยนักมวยซึ่งกำลังถูกต่อยใกล้จะล้ม การุณย์ผลุนผลันออกมาจากห้องทำงานและบอกกับกายซึ่งกำลังย่อตัวให้เตี้ยลงกว่าปกติ การุณย์ส่งแววตาสงสัยแวบหนึ่งมายังกายแต่ก็ไม่ได้ถามว่ากายกำลังทำอะไร แต่หัวหน้าแผนก Rearch and Translation บอกว่าจำเป็นต้องรีบกลับแต่มีงานค้างอยู่ชิ้นหนึ่งซึ่งต้องรีบแปลสรุปอยากจะขอให้กายทำแทนก่อนจะกลับบ้าน กายรีบตอบตกลง
“หัวหน้าการุณย์ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะรับผิดชอบส่งให้แผนกมาร์เก็ตติ้งก่อนห้าโมงเย็น” กายรับประกัน
“ขอบใจกาย” การุณย์กล่่าวขอบคุณแล้วรีบเดินจากไป
กายเข้ามาในห้องทำงานของการณย์แล้วรีบปิดประตูและปิดไฟกลางห้อง โชคดีโต๊ะทำงานของการุณย์หันหน้าเข้าหาผนังและหันหลังให้ประตูซึ่งเขาไม่คิดว่าแปลกเพราะนักแปลที่เรียนรุ่นเดียวกันแทบทุกคนไฝ่ฝันอยากจะจัดห้องแบบนี้ทั้งนั้นหากมีห้องทำงานส่วนตัว
กายโคมไฟบนโต๊ะทำงานของการุณย์และเปิดแฟ้มข้อมูลขึ้นมาสองแฟ้ม แบ่งพื้นที่ในจอคอมพิวเตอร์เป็นสองฝั่งซ้ายขวา แฟ้มข้อมูลต้นฉลับอยู่ด้านซ้ายเช่นทุกครั้ง ส่วนด้านขวาเป็นพื้นที่พิมพ์บทแปล ดิกชันนารี Chambers เล่มใหญ่สีแดงวางอยู่บนตักอย่างที่กายชอบทำ
หลังจากแปลเสร็จ กายแอบมองออกไปข้างนอก ไม่เห็นใครทำงานอยู่แม้แต่คนเดียว ส่วนชายหนุ่มหน้าขาวคนที่บอกว่าเป็นแฟนของคเชนทร์ก็คงกลับไปแล้วเพราะหาตัวเขาไม่เจอ
“รอดตัวไป นึกว่าจะโดนยำ นี่ถ้าเจอนอกบริษัทพ่อไม่มีหลบแบบนี้หรอก” กายบ่นพึมพำ มือกดส่งอีเมล์งานแปลที่เสร็จสิ้นไปยังแผนกการตลาด แต่ทันใดก็ต้องตกใจเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบสงบ กายรออยู่นาน เมื่อเห็นว่าคนที่โทรศัพท์ท่าทางจะไม่ยอมวางสายแน่จึงตัดสินใจรับสายก่อนจะหายใจอย่างโล่งอกเพราะเป็นเสียงจองเจนจิรา เลขานุการของท่านประธานพฤศ
“คุณกายคะ เตรียมตัวทำงานนอกบริษัท เดินทางวันเที่ยงพฤหัสฯ กลับวันเสาร์ค่ำๆ นะคะ เจนส่งไฟล์ให้แล้ว PDF  156 หน้า ภาษาฝรั่งเศส ไฟล์ที่สอง 43หน้า ภาษาอังกฤษ ไฟล์ที่สามเป็นคำแปลศัพท์เทคนิคเท่าที่มี” เสียงของเจนจิราพูดเร็วแต่ชัดเจน กายมองไฟล์ที่ถูกส่งเข้ามายังกล่องข้อความของการุณย์พลางรู้สึกแปลกใจที่เห็นว่าเจนจิรารู้ว่าเขานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของหัวหน้าตัวเอง
“รถออกหน้าบริษัทเที่ยงตรง ไปทานข้าวที่สนามบิน เตรียชุดสูทงานเลี้ยงหนึ่งชุด ชุดลุยหนึ่งชุด ที่เหลือชุดธรรมดา อ้อ เตรียมโลชั่นกันแดดด้วยนะคะ รายละเอียดให้แวะถามเจนที่ออฟฟิสพรุ่งนี้เช้าช่วงเก้าโมงถึงสิบเอ็ดโมง หลังสิบเอ็ดโมงเจนยุ่ง”
กายตอบรับสั้นๆ ว่าครับแล้วเจนจิราก็วางสายโทรศัพท์ ทิ้งให้กายนั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์นิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วพูดขึ้นมาคนเดียวว่า
“รู้ได้ไงว่าเรานั่งอยู่ที่โต๊ะคุณการุณย์”
...นี่ข้อสันนิษฐานที่ว่าแทบทุกตารางเมตรในบริษัทติดกล้องวงจรปิดก็น่าจะเป็นจริง แล้วคุณเจนจิรานี่ก็ช่างเป็นเลขาฯ ที่เปี่ยมประสิทธิภาพสุดๆ...
...อ๋อ แน่ล่ะ ไม่งั้นก็เป็นเลขาฯ ท่านประธานไม่ได้นานขนาดนี้ คเชนทร์ชนะพนันเรื่องระยะเวลาทำงานของคุณเจนจิรามาแล้วอีกต่างหาก...
กายเปิดอีเมล์ที่เจนจิราเพิ่งส่งมาให้โดยหวังว่าจะมีรายละเอียดมากกว่าที่ได้ยินทางโทรศัพท์ แต่ทว่าสิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นเป็นคำพูดแทบทุกคำของเจนจิรา จากนั้นกายเปิดไฟล์ที่แนบมาด้วยและอ่านสิบหน้าแรกของแฟ้มข้อมูลภาษาฝรั่งเศสอย่างคร่าวๆ พร้อมกับถอนหายใจเป็นครั้งคราวเพราะความยากของเนื้อหา เขาอยากจะพิมพ์เอกสารทั้งสามชิ้ออกมาเพื่อนำไปอ่านที่บ้านคืนนี้แต่ก็กลัวว่าจะโดนตำหนิที่สั่งพิมพ์เอกสารมากเกือบสองร้อยหน้าออกมาทางเครื่องพิมพ์ตั้งโต๊ะ
...บริษัทนี้ก็ช่างเฮี๊ยบ มีบันทีกอีกต่างหากว่าคอมพิวเตอร์เครื่องไหนปรินท์งานจำนวนเท่าไหร่ และถ้าปรินท์งานเกินหนึ่งร้อยหน้าก็ต้องสั่งปริ้นท์ทางอินทราเน็ตไปยังเครื่องใหญ่ในห้องถ่ายเอกสาร...
...เอ สมมุติว่าปรินท์ไปห้องถ่ายเอกสาร แฟนคเชนทร์จะยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องหรือเปล่าน๊อ เขาอาจจะแอบดูความเป็นไปในบริษัทผ่านจอทีวีวงจรปิดและเห็นว่าเรายังไม่ได้กลับบ้าน...
...จะบ้าหรือ ถ้าทำแบบนั้น ป่านนี้ก็คงเคาะประตูห้องหัวหน้าการุณย์เข้ามาบีบคอเราตายโหงไปแล้วล่ะ...
...แล้วใครวะ คิดวางระบบการพิมพ์แบบนี้...
...ไอ้กายงี่เง่า จะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ท่านประธาน...
ทั้งที่พฤศสั่งเจนจิราไว้แล้วว่าไม่ต้องการให้ใครรบกวน แต่เลขานุการของเขาก็ยังเปิดประตูแง้มเข้ามาบอกว่า
“คุณคเชนทร์โทรมาจากดูไบค่ะ บอกว่ายังไงก็ต้องคุยกับคุณพฤศให้ได้”
“คุณบอกเขาหรือเปล่าว่าผมกำลังใช้สมาธิ” พฤศถามเลขานุการสาวด้วยเสียงเข้ม เขารู้ดีว่าหากคเชนทร์ไม่ 'บีบ' เจนจิรา เลขานุการของเขาก็คงไม่เปิดประตูหน้าห้องคุยกับเขาแทนที่จะใช้อินเตอร์คอม เจนจิราทำหน้าเรียบนิ่งและตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นกัน
“บอกค่ะ แต่คุณคเชนทร์บอกว่าต้องคุย” เจนจิราย้ำคำพูดสุดท้าย
“งั้นโอนเข้ามา” พฤศถอนหายใจ
“คุณพฤศวางหูโทรศัพท์ไว้บนแป้นด้วยนะคะ” เจนจิราชี้ไปที่โทรศัพท์ซึ่งพฤศยกหูออกวางไว้บนโต๊ะ ทำให้พฤศรู้ว่าเลขานุการของเขาคงโอนสายเข้ามาแล้ว
...ฮึ เจนจิรา ตั้งแต่ 'รอดตัว' ผ่านเวลาการทำงานหนึ่งปีทำให้คเชนทร์ชนะ 'พนัน' ก็ชักจะแข็งข้อขึ้นทุกวัน นี่ถ้าไม่เห็นว่าทำงานดีเยี่ยมเป็นได้โดนเขาบีบให้ลาออกไปแล้ว...
พฤศหยิบโทรศัพท์กระแทกลงบนแป้น ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พฤศมองอยู่ชั่วอึดใจ สูดลมหายใจลึกๆ เพื่อเตรียมตัว 'คุย' กับคเชนทร์
“นายจะเอากายไปเป็นล่ามทำไม คุณการุณย์ก็มี” คเชนทร์โวยวายทันที
“รู้เร็วจังเลยนะ เคนนี่” พฤศพูดแดกดัน
“ตอบคำถามมา” คเชนทร์สวนกลับ
“คุณการุณย์เป็นหัวหน้าแผนก ควรอยู่ที่บริษัท” พฤศตอบเสียงเรียบ
“นายเป็นประธาน เราเป็นรองฯ แล้วนี่ก็จะไม่มีใครอยู่ที่บริษัท ไม่ต้องเอาเรื่องคุณการุณย์มาอ้างหรอก คนอื่นพูดฝรั่งเศสได้ก็มี”
“แต่กายเป็นมือวางอันดันสอง” พฤศตอบเสียงเรียบเช่นเมื่อครู่ เกือบทุกครั้ง หากคเชนทร์โวยวายลั่น เขาจะเป็นคนที่พยายามพูดอย่างเยือกเย็น
“นายคิดจะทำอะไร จะแกล้งกายอีกงั้นสิ อะไรนักหนา เมื่อไหร่จะเลิกอคติ” คเชนทร์โวยวายต่อ
“หมายความว่าไง”
“นายก็รู้ว่าเราหมายความว่าไง ไม่สงสารกายบ้างหรือไง
“นายมันขี้สงสาร เดี๋ยวก็พลาด” พฤศเสียงเข้มขึ้นอย่างอดไม่ได้
“ใครจะใจแข็งเป็นหินเหมือนนาย”
“คเชนทร์ รู้ไหมว่า ทำแบบนี้มันไม่เหมาะ”
“ที่นายทำต่างหากมันไม่ควร” คเชนทร์เถียง
“นายกำลังปล่อยให้ตัวเองใกล้ชิดกับพนักงานเกินไป รองประธานบริษัทกับพนักงานระดับปฏิบัติการไม่ควรจะมีอะไรกัน ตัวอย่างก็เคยเห็นว่าผลมันออกมาเป็นยังไง” พฤศเตือนคเชนทร์
“นั่นมันคนละเรื่อง”
“อีกอย่าง นายก็ยังไม่รู้ว่ากายบริสุทธิ์ใจขนาดไหน มาได้ยังไง มีนอกมีในหรือเปล่า”
“นายมันหวาดระแวงเกินไป” คเชนทร์ทำเสียงไม่พอใจ
“บริษัทเราทำธุรกิจอะไร เคนนี่” พฤศเสียงดังขึ้น จงใจเน้นชื่อเล่นของคเชนทร์ “เรื่องความลับ ความปลอดภัยของข้อมูลสำคัญที่สุด คุณกายอะไรนี่ก็ยังไม่เคลียร์ จะให้เราไว้ใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ยังไง”
“เคลียร์ ทำไมจะยังไม่เคลียร์”
“นายอยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรือไง”
“ไม่จำเป็น อีกอย่าง คนชื่อคเชนทร์ก็คือคเชนทร์ คนเรามันคนละคน เรื่องเก่าๆ ของนายมันก็เรื่องของนาย อย่าเอามายุ่งกับเรื่องนี้เลย แล้วถ้าจะไปพม่า ทำไมต้องรีบไป ให้เรากลับจากดูไปก่อนไม่ได้หรือไง นายเองก็พูดฝรั่งเศสได้ ไปคนเดียวสิ” คเชนทร์ทำเสียงหงุดหงิด
“ทางโน้นเร่งมา”
“พฤศ ขอเตือนก่อนนะ เรื่องกาย เราจะรับผิดชอบเอง”
“จะปกป้องเขาไปถึงไหน นายไม่รู้จักเขาดี แม้แต่เขาเข้าทำงานที่นี่ยังไงนายก็ไม่รู้” พฤศเสียงกร้าวขึ้น
“เขาก็เข้ามาสมัครเหมือนคนอื่นๆ นั่่นล่ะ” คเชนทร์เถียง เสียงกร้าวขึ้นเช่นกัน
“เท็ดดี้ยังรู้จักเขาดีกว่าอีก”
“ช่างเท็ดดี้” คเชนทร์สวนกลับ “อ้อ แล้วไม่ต้องมาทำตัวเป็นกาวใจหรอกนะ เรากับเท็ดดี้จบกันไปแล้ว กลับถึงกรุงเทพฯ เราจะไปจัดการเรื่องเลิกกันอย่างเป็นทางการ” คเชนทร์เน้นประโยคสึดท้าย
“อย่างที่บอก นายยังไม่รู้จักกายดีพอ ไม่รู้ว่าเขามายังไง หรือจะไปยังไง”
“นายถึงต้องจับตามองอย่างใกล้ชิด ด้วยการลากกายไปพม่าด้วยงั้นหรือ ถามหน่อยเถอะ จะให้เขาแปลภาษาอะไรเป็นภาษาอะไร” คเชนทร์ทำเสียงประชด
“ฝรั่งเศส นายก็รู้ แล้วไง” พฤศท้าทาย
“พฤศ ในฐานะที่เรารู้จักกันมานานตั้งแต่เด็ก เป็นญาติกันอีกต่างหาก เราขอรับประกันในตัวของกาย จะระแวงใครก็ระแวงไป แต่เลิกระแวงกายได้แล้ว” คเชนทร์พูดอย่างจริงจัง
“และในฐานะคนที่มีประสบการณ์ตรง นายก็เลิกตำหนิเราได้แล้้ว” พฤศพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกัน
 
วรุจน์มาดักพบกายตอนกลางวัน เขาเตร่อยู่หน้าตึกบริษัทของกายอยู่ไม่กี่นาทีจึงเดินเข้ามาในนึกและรออยู่หน้าลิฟท์ ไม่นานก็เห็นกายเดินออกมาจากลิฟท์อย่างเร่งรีบ วรุจน์รีบเดินเข้าไปหาและชวนทานข้าว แต่กายบอกว่าต้องเดินทางไปสนามบินเพื่อไปทำงานนอกสถานที่
“ไปไหนครับ นานหรือเปล่า กลับมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกผมก่อน” วรุจน์ยิงคำถามเป็นชุด และนึกได้ว่ามัวแต่มองหน้ากายจนไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายลากกระเป๋าเดินทางมาด้วย
“งานด่่วนครับ ผมก็เพิ่งทราบ รู้ตัวล่วงหน้าวันอังคาร วันพฤหัสฯ ก็เดินทางเลย แต่ไปไม่ไกลครับ แค่พม่าเพื่อนบ้านที่แสนดีของเราเอง”
“พม่า!” วรุจน์เลิกคิ้วถามย้ำ กายพยักหน้าแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“เสียดายจัง” วรุจน์ทำหน้าผิดหวังแล้วถามอีกครั้งว่ากายจะกลับเมื่อไหร่
“วันเสาร์บ่ายๆ ครับ” กายตอบแล้วทำสีหน้าไม่แน่ใจ “คิดว่านะครับ งานนี้ด่วนจนผมไม่มีทั้งพาสปอร์ตทั้่งตั๋วเครื่องบินอยู่ในมือเลย ทางบริษัทจัดการทุกอย่างเรียบร้อย สงสัยอยู่ในรถที่จอดรออยู่หน้าตึก”
...คุณเจนจิราจัดการเรียบร้อย! ถ้างั้นก็เดินทางไปกับ!...
...ตายล่ะหว่า อย่าบอกนะว่าไปกับท่านประธานพฤศ ลืมนึกถึงเรื่องนี้เสียสนิท นึกว่าไปเป็นล่ามให้ฝรั่ง แปลจากฝรั่งเศสเป็นอังกฤษ...
...อืม มันก็ควรจะเป็นยังงั้้น จะให้ไปแปลภาษาไทยเป็นอังกฤษงั้นหรือ ท่านประธานก็พูดได้คล่องอยู่แล้ว เอกสารที่ได้มาจากคุณเจนจิราก็เป็นภาษาฝรั่งเศสเสียเป็นส่วนมาก...
“ไปเป็นล่ามให้นายใหญ่หรือครับ” วรุจน์ยังชวนคุย
“คุณวรุจน์หมายถึงท่านประธาน” กายถาม สายตาสงสัย
“แปลกนะครับ ระดับนั้นต้องพูดภาษาอังกฤษเก่งอยู่แล้ว หรือว่าคุณกายพูดภาษาพม่าได้”
“พูดได้ก็ดีสิครับ จะได้ย้ายหนีความวุ่นวายของกรุงเทพฯ ไปอยู่พม่าซะเลย” กายหัวเราะเบาๆ พลางมองไปยังประตูหน้าของตึกอย่างอึดอัดเล็กน้อย
“ระวังตัวด้วยนะครับ ผมเป็นห่่วง” วรุจน์พูดขึ้นมาเบาๆ
“ขอบคุณครับ แต่คงไม่มีการยิงกันโป้งป้างกันหรอกครับ สถานการณ์ทางการเมืองของพม่่าตอนนี้ก็สงบดี”
“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” วรุจน์ยิ้มบางๆ แล้วยื่นมือออกไปเพื่อช่วยกายถือกระเป๋าแต่กายปฏิเสธ
“ถ้ายังงั้นเจอกันวันเสาร์เย็นๆ” วรุจน์ก้าวเท้าเดินเคียงข้างกับกายตรงไปยังประตูหน้าช้าๆ และพูดต่อว่า “ผมจะไปรับที่สนามบิน แล้วเราก็ไปดินเนอร์กัน ก่อนขึ้นเครื่อง อย่าลืมโทรบอกไฟล์วันกลับนะครับ”
“ไม่ให้พักเลยหรือครับ” กายแกล้งทำหน้าตาน่าสงสาร
“พม่าแค่นี้เอง” วรุจน์หัวเราะ “หรือถ้าอยากจะพัก เจอกันวันอาทิตย์ก็ได้ ยังไงผมก็จะตื๊อทานดินเนอร์กับคุณให้ได้ ไปไหนไม่รอดหรอก”
“นี่ผมกลายเป็นนักโทษไปซะแล้ว” กายพูดติดตลกแล้วขอแยกตัวจากวรุจน์เมื่อมองเห็นรถเมอร์ซีเดสเบ็นซ์สีดำคันใหญ่ของบริษัทจอดอยู่หน้าตึก
“ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ” วรุจน์พูดอีกครั้งแล้วหยุดยืน มือล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้าเรียบนิ่ง
“ขอบคุุณครับที่เป็นห่วง” กายยิ้มให้วรุจน์ ในใจพยายามแปลความหมายของอีกฝ่าย
...มี subtext แน่ๆ วรุจน์กำลังเตือนเขาให้ระวังตัวจากท่านประธานงั้นหรือ ก่อนลงมาจากตึกคเชนทร์ก็โทรทางไกลจากดูไบมาเตือน แม้จะไม่ตรงไปตรงมาแบบนี้ และเป็นการเตือนแบบกำกวมตามสไตล์ของคเชนทร์ แต่เขาก็พอจะนึกออกว่ามีอะไรบางอย่างที่แปลกๆ...
...แต่ยังไงก็ตาม สาธู๊ ขออย่าให้ได้เดินทางไปกับท่านประธานพฤศสองต่อสองเลย...
::: End of Chapter 28 :::

[ordkrub]

เรื่องมันซับซ้อนขึ้นทุกทีแฮะ

[iforgive]

เรื่องที่กายขอคงจะไม่ได้  ว่าแต่เรื่องกายนี่ทำไมทุกคนจะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยนะ
นี่กายนะ  กายยยยย  ไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายข้ามชาติซักหน่อย

[kny]

สาธุ ขอให้เดินทางไปกับท่านประธานสองต่อสองเถอะ

[RanJeri]

กายมาแล้ว อ่านจบบทก็ยังไม่กระจ่าง
แต่ไปพม่าสองคน

[Y2Y]

ตอนหน้าอย่าให้รอนานนะค่ะ   ท่านประธาน กะ กาย สองต่อสอง ท่าจะมีเฮ

[oaw_eang]

หรือกายจะได้ดามใจพฤศ  อิอิ

[THiiCHA]

ยิ่งอ่านก็ยิ่ง งง

พยายามตั้งทฤษฎีสันนิษฐานเป็นร้อยยยย

แต่ก็เดาใจไอท่านประธานไม่ถูกจริงๆ

คนอะไร ลึกลับพิกล

ปล. ตกลงออฟฟิสแผนกกายมันมีกล้องติดจริงใช่ป่ะเนี่ยยยย โอ้วๆๆ =[]=

[astral]

พี่นายมาและจากไปอย่างเงียบๆ คิดถึงน้าาาา

เรื่องราวยังตุงนังเหมือนเดิมเลย 

[jiki]

กายไปพม่า  ไปถึงไปไหว้พระก่อนทำอย่างอื่นเลยนะ ขอให้แคล้วคลาดจากคมเขี้ยวประธาน แล้วซื้อของฝากจากสก็อตเซมาให้ด้วยนะ กาย