...ไรเนี่ย คุณเมฆ นานๆโผล่ที ได้ไป 2 ที เล่นเอา...กายระบม ไปเลย แต่ฉากน้านนน มันหายไปหนายยยยค้าบบบ...
มันก็เหมือนหนังไทยสมัยก่อนอ่ะครับ ดนตรีบรรเลง เสียงทรัมเป็ดดังขึ้นอย่างอ่อนหวาน กล้องก็แพนภาพไปยังหาดทรายและเกลียวคลื่น ก่อนจะเห็นท้องฟ้าสีครามสดใส จากนั้นค่อยๆ ก่อนที่เมฆจะก่อตัวทะมึนใหญ่ยักษ์เต็มท้องฟ้า เสียงฟ้าร้องครวญคราง ผสานกับเสียงน้ำทะเลซัดหายทรายดังเฉาะแฉะ เฉาะแฉะ ฝนตั้งเค้าแล้วเทลงมาจนเปียกเนืองนอง คลื่นซัดกระแทกโขดหินอย่างรุนแรงติดๆ กันหลายทีแล้วก็เงียบสงบ ตัดภาพไปเป็นฉากแข่งรถของคเชนทร์ต่อ
อิ อิ เขียนฉากเอ็กซ์ไม่เป็นอ่ะ กระดากจริงๆ ครับ จินตนาการเอาแล้วกันเน้อ...
แต่เอ ริมทะเลแบบนั้น ถ้าเขาเอากันแล้วจาไปเอาเควายกะถุงยางมาจากไหนอ่ะ...
โทษทีที่มาต่อช้านะครับ เหนื่อยมากมายกับการเลี้ยงลูกชายที่เป็นคน 1 ตัว กับลูกชายที่เป็นหมา 2 คน กว่าจะได้หาโอกาสใช้เน็ทก็เลือดตาแทบกระเด็น พิพม์ก็ได้ทีละนิดละหน่อย เพราะต้องคอยแยกลูกชายที่ชอบกัดกันใต้โต๊ะทำงาน แล้วมันเล่นกันเหนื่อยก็ฉี่และอึ สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ เลยมาโพสนิยายช้านี่ล่ะครับ แต่เขียนด้วยลายมือสวยๆ ไปได้เยอะแล้วล่ะ เหลือแต่พิมพ์และโพส เชียร์ๆ กันหน่อยนะครับ ขอบคุณที่กดบวกคะแนนให้ครับ ใครไม่กดขอให้โดนกดโดยไม่รู้ว่าคนกดเป็นใครเหมือนกาย
บทที่ 23
คเชนทร์และการเดินทางกลับถึงกรุงเทพฯ เกือบค่ำ กายขอให้คเชนทร์ส่งให้ลงจากรถเพื่อต่อรถประจำทางกลับบ้านแต่คเชนทร์บอกว่าจะต้องไปฉลองกันเสียก่อน
“วันนี้วันอาทิตย์นะครับ พรุ่งนี้ทำงาน” กายให้เหตุผล
“ไม่เป็นปัญหา” คเชนทร์ยักคิ้ว
“ผมไม่อยากนอนดึก กลัวจะตื่นไม่ไหว”
“นาฬิกาปลุกก็มี กลัวอะไร หรือปลุกแบบพิเศษก็ยังได้” คเชนทร์ยักไหล่ แล้วผิวปาก พร้อมกับเร่งความเร็วรถเมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเหลือง
“ปลุกยังไงครับ” กายถาม
“อ่า อันนี้ต้องลองดู” คเชนทร์หัวเราะ
“แสดงว่าคุณเก่งในการปลุกคนแบบพิเศษ”
“ผมไม่ได้พูด” คเชนทร์ยักไหล่อีกครั้ง
“แต่ถ้าไปฉลองแล้วเมา จะปลุกยังไงครับ คนเมาสองคน ใครจะปลุกกัน” กายแกล้งถาม
“ผมไม่เมาง่ายๆ หรอก ผมคอทองแดง และแข็งมาก”
"อะไรนะครับ" กายถามเพราะคเชนทร์พูดกำกวมอีกแล้ว
"คอแข็งไงครับ" คเชนทร์พูดหน้าตาย
“ผมไม่เชื่อ” กายได้ความคิดขึ้นมาโดยทันที เขาสงสัยคเชนทร์มานาน คืนนี้จะลองมอมเหล้าคเชนทร์แล้ว 'ล้วง' ความลับ บางทีอาจจะถือโอกาสแบะอกเสื้อคเชนทร์เพื่อดูว่ามีรอยแผลเป็นที่หน้าอกหรือเปล่า หรือถ้ามีโอกาสดีกว่านั้นก็พาคเชนทร์ไปส่งที่คอนโดมิเนี่ยมแล้วเช็ดตัวให้
...ถอดเสื้อผ้าคเชนทร์ออก แล้วเราก็จะได้รู้่ามีรอยสักมังกรเลขแปดอยู่บนหน้าท้องหรือเปล่า และถ้าจะให้ชัวร์ ลองทำให้คเชนทร์แข็งตัว ถ้าขนาดใหญ่มหึมาก็แสดงว่าใช่ผู้ชายคนนั้นในคืนวันศุกร์ที่ 20 แน่นอน...
วรุจน์ดื่มเหล้าแก้วสุดท้ายแล้วเดินออกจากคลับ Carpe Diem ทั้งที่เป็นเวลาเพียงหกทุ่มของคืนวันเสาร์ พักหลังเขากลับบ้านเร็วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเที่ยวดึกๆ
ขณะที่กำลังจะขึ้นรถ วรุจน์หันไปเห็นชายหนุ่มรูปร่างค่อนข้างท้วมคนหนึ่งกำลังปิดประตูรถแล้วเคลื่อนรถออกจากช่องจอดรถหน้าผับ Subaru Impezza WRX คันนั้นเปิดกระจกและเปิดเพลงดังสนั่น วรุจน์เพ่งมองด้วยความสงสัย และไม่กี่อึดใจก็จำได้ว่าคนขับรถเป็นใคร
วรุจน์ขับตามรถคันนั้นช้าๆ คนขับซูบารุคงกำลังปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลงจึงขับรถกินลมไปเรื่อยๆ โดยไม่เร่งรีบ แต่ไม่นานก็เพิ่มความเร็วแล้วลดความเร็วลง จากนั้นก็เพิ่มความเร็วอีก
วรุจน์รู้ว่าขณะนี้คนขับซูบารุคันนั้นคงตระหนักว่ากำลังมีคนขับรถตาม เมื่อเลี้ยวซ้ายเข้าถนนพระรามเก้า คนขับซูบารุสีดำก็เปลี่ยนเกียร์ กระชากตัวเร่งความเร็วจนได้ยินเสียงล้อครูดกับพื้น วรุจน์ก็เร็วพอกัน มือซ้ายกดปุ่มเปลี่ยนเกียร์บนพวงมาลัย เท้าขวากดคันเร่งอย่างแรง ส่งพลังให้เครื่องยนต์ 8 สูบของ Infinity ป้ายแดงของเขาให้ทะยานไปข้างหน้าตามรถคันนั้น
รถซูบารุเปลี่ยนเลนเบี่ยงเข้าช่องทางด่วน วรุจน์อมยิ้ม ชัยชนะอยู่แค่เอื้อม เขาชะลอรถเพื่อให้ผ่ายนั้นมีโอกาสจ่ายเงินค่าทางด่วนเพราะรู้ว่าไม่เกินห้านาทีตัวเองก็จะปาดหน้ารถคันนั้นแล้วเบียดบังคับให้หยุดรถ
...เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับวรุจน์ แล้วไม่ฉลาดด้วยที่คิดจะขับรถหนีขึ้นทางด่วน...
หลังจากจ่ายเงินค่าทางด่วนวรุจน์เปลี่ยนเป็นเกียร์สี่แล้วเร่งความเร็วเต็มที่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเกียร์ห้าและหก หลังจากนั้นกดปุ่มเทอร์โบ ทะยานรถคันหรูตามติดรถ “ผู้ต้องสงสัย” ได้โดยง่าย
วรุจน์ตีคู่รถซูบารุแล้วลดกระจกลง ชี้นิ้วตะโกนสั่งให้จอด แต่คู่แข่งของเขากลับเพิ่มความเร็ว วรุจน์จึงเร่งแซงและเพียงไม่กี่วินาทีก็ปาดหน้ารถดำคันนั้นและเหยียบเบรกเพื่อขวางรถเอาไว้
รถซูบารุเบรกจนล้อครูดกับพื้นถนนดังลั่น วรุจน์เหยียดปากเล็กน้อยเพราะรู้ได้ทันทีว่าคนขับรถซูบารุสีดำคันนั้นใจไม่ถึงพอเพราะไม่กล้าชนรถเขา
“อะไรวะ” ชายหนุ่มหน้าขาวในรถซูบารุเปิดกระจกออกมาตะโกนอย่างอารมณ์เสีย
“วินเตอร์” วรุจน์เปิดกระจก ตะโกนตอบ ยกมือชี้หน้าฝ่ายตรงข้าม
“ทำไม แกมีปัญหาอะไร” วินเตอร์ตะคอก
วรุจน์ลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปที่รถของวินเตอร์ ยื่นมือเข้าไปกระชากคอเสื้อ วินเตอร์สะบัดหนี เข้าเกียร์เพื่อถอยรถ แต่วรุจน์เร็วกว่า ยื่นอีกมือเข้าไปจับกุญแจรถบิดเพื่อปิดเครื่องแล้วดึงออกมา วินเตอร์โวยวายลั่นแล้วพยายามแย่งกุญแจกลับคืน
“ลงมาจากรถ ไม่งั้นกุญแจลอยลงไปอยู่ใต้ทางด่วน” วรุจน์ชี้หน้า “ลงมาเดี๋ยวนี้”
“แกเป็นใคร ต้องการอะไรวะ” วินเตอร์ผลักประตูรถออกมา ท่าทางโกรธจัด
“ซัมเมอร์น้องชายแกอยู่ไหน” วรุจน์ตะคอก
วินเตอร์ชะงักแล้วพูดเสียงอ่อนลงเพราะไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังคุกคามเขาอยู่เป็นเจ้าหนี้ของน้องชายหรือไม่ วินเตอร์รู้ว่าซัมเมอร์ชอบแข่งรถและอาจแพ้แล้วไม่มีเงินจ่าย
“มันย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดแล้ว” วินเตอร์ตอบ
“โกหก มีคนเพิ่งเห็นมันแข่งรถ” วรุจน์พูดเสียงกร้าว
“มันเข้ากรุงเทพฯ มาแข่งแล้วมันก็กลับ” วินเตอร์ตอบ “นี่ มันเรื่องอะไรกัน มีอะไรกับซัมเมอร์ก็ไปถามมันสิ”
“อย่าพูดมาก เรียกมันมา” วรุจน์ยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่าย
“นี่พี่” วินเตอร์เปลี่ยนท่าที “มีเรื่องอะไรก็พูดกันดีๆ ผมไม่รู้เรื่องอะไรกับมันเลย มันไม่ค่อยติดต่อกับผม มันติดเงินพี่หรือเปล่า ถ้ามันโทรมาหาผมเมื่อไหร่ผมจะลองคุยกับมันให้”
“รักน้องใช่ไหม” วรุจน์ชี้หน้า “ถ้ารักน้องก็โทรเรียกมันมาเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำตีหน้าเซ่อ”
“ก็เรื่องอะไรเล่า”
“ซูบารุคันนี้ แพ้ตั้งแต่ยังไม่ครึ่งทางเลย Evolution ของน้องชายแกก็ไปไม่รอดทั้งๆ ที่เล่นขี้โกงให้พวก Benz SLK มาช่วยเบียด คิดจะซ่าส์กับพอร์ชสีเงินทะเบียน กกก 1” วรุจน์เหยียดปากแล้วตวาดว่า “จำได้หรือยัง”
“โธ่ ผมแค่ช่วยมันแข่งเฉยๆ ไม่ได้รู้เรื่องอะไร ซัมเมอร์มันโทรตามผมมาให้ร่วมขบวนแค่อยากให้รถเต็มถนน นึกว่าพวกนั้นเล่นกันสนุกๆ มันไปพนักอะไรกับพี่ผมไม่รู้เรื่อง” ทั้งที่ความจำไม่ค่อยดี แต่เรื่องนี้วินเตอร์กลับนึกออกได้โดยง่าย
“น้องชายแกเล่นไม่ซื่อ แพ้แล้วโกง”
“เรื่องอะไรล่ะพี่ ผมบอกแล้วไง ผมไม่รู้เรื่อง” วินเตอร์เสียงอ่อนลง เขารู้ว่าเวลาซัมเมอร์แพ้พนันก็มักจะเป็นเงินจำนวนไม่ใช่น้อย
“ตามมันมาเดี๋ยวนี้” วรุจน์ยื่นโทรศัพท์ให้วินเตอร์อีกครั้ง
“มันไม่รับหรอก” วินเตอร์มองโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมองวรุจน์ช้าๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“งั้นใช้เครื่องตัวโองโทร” วรุจน์สั่ง “แล้วบอกเบอร์มันมา”
วินเตอร์ทำท่าอึกทักแต่ก็ยอมโทรศัพท์ถึงซัมเมอร์ แต่น้องชายตัวแสบไม่รับสายจึงจำใจต้องบอกหมายเลขโทรศัพท์ให้กับวรุจน์
“มันหลบได้อีกไม่นานหรอก” วรุจน์บันทึกหมายเลขของซัมเมอร์ “และถ้าบอกเบอร์โทรผิดมานะ นายนั่นล่ะจะโดนหนัก”
“ถูกครับถูก แต่ว่ามันจะปิดเครื่องหรือรับโทรศัพท์หรือเปล่า อันนี้ผมไม่รู้ด้วยนะครับ” วินเตอร์เสียงอ่อนลง “แต่ว่านี่ัมันเรื่องอะไรกัน”
“อย่ามาทำเป็นจำไม่ได้”
“ไม่รู้จริงๆ คร้าบคุณพี่ ถึงรู้ผมก็จำไม่ได้หรอก ผ่านมาตั้งเดือนสองเดือน ผมเป็นคนขี้ลืม จำอะไรที่เป็นรายละเอียดนานขนาดนั้นไม่ได้”
“จะเตือนความจำให้ก้ได้ น้องชายนายพนันเอาไว้ว่าถ้าแข่งรถแพ้มันจะทำงานให้ แต่มันกลับหนี หายหัวไปเฉยๆ มันผิดสัญญา ไม่ยอมทำงานตามที่ตกลงกัน”
“อะไรวะ ไม่เห็นจะเข้าใจ” วินเตอร์เกาศีรษะ
“บอกมันแค่นี้ เดี๋ยวมันก็จำได้เอง” วรุจน์ชี้หน้าวินเตอร์
“พี่ครับ ผมไม่รู้เรื่องด้วยจริงๆ”
“บอกยี่ห้อกับทะเบียนรถที่มันแข่งแล้วแพ้ที่ถนน 345 น้องชายนายรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องอะไรก็ถามมัน แล้วบอกด้วยว่า คนขับพอร์ช กกก 1 กำลังจะระดมรถสปอร์ตแปดสูบ 20 กว่าคันตามล่าหัวมันภายในสามวันหลังจากมันแข่งกับพวกบีเอ็มที่พระรามห้าวันพรุ่งนี้เสร็จ” วรุจน์พูดเสียงกร้าวแล้วโยนกุญแจรถของวินเตอร์ลงกับพื้น จากนั้นเดินกลับไปที่รถ ขณะที่วินเตอร์ก้มลงเก็บกุญแจวรุจน์ก็หยุดเดินและหันมาขู่ว่า “ถ้าน้องชายขี้ขลาด พี่ชายรับแทน จำเอาไว้ อ้อ ขอสอนอะไรหน่อยนะน้องชาย เวลาหนีใครอย่าขับขึ้นทางด่วน”
วินเตอร์กัดฟัน รู้สึกเจ็บใจที่สู้อีกฝ่ายไม่ได้ แต่ทันใดก็ต้องหันขวับไปด้านหลัง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจดังมาแต่ไกล พอหันไปมองคนที่เพิ่งข่มขู่เขา รายนั้นขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยแล้วและทะยานรถออกไปด้วยความเร็วสูง วินเตอร์รีบวิ่งกลับไปที่รถเพื่อขับหนีตำรวจ ในใจก็ด่าน้องชายตัวแสบที่หาเรื่องวุ่นมาให้เขา
“กาย” เสียงตะโกนเรียกชื่อดังขึ้นที่หน้าห้องพร้อมกับเสียงทุบประตูแรงๆ “กาย ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน กาย...”
“ใครวะ” กายพึมพำ
...เราอยู่คนเดียวนี่หว่า ใครมันมาปลุกแต่เช้าวะ...
...โอย ปวดหัวฉิบเป๋ง นี่มันเช้าวันจันทร์อีกแล้วหรือนี่ ไม่อยากจะไปทำงานเลย เกลียดวันจันทร์ที่สุด...
...เช้าวันจันทร์ ประชุม town meeting แปลการประชุม เจ็ดโมงสิบห้า เลื่อนเร็วขึ้นสิบห้านาทีเพราะครั้งที่แล้วเราไปสายครึ่งชั่วโมง...
...โอ๊ย ตายห่_...
กายลืมตา ลุกพรวดขึ้นมานั่งอย่างตกใจเมื่อนึกได้ว่ามีประชุมตั้งแต่เช้า จากนั้นยกมือกุมขมับเพราะรู้สึกปวดศีรษะ
“โอย เมาอีกแล้วหรือเนี่ย” กายพึมพำแล้วมองไปรอบๆ จึงเห็นว่าไม่ได้นอนอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง
“กาย ตื่นซะที” เสียงเรียกหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงเคาะประตู “จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน หรือมาสเตอร์เบชั่นอยู่”
“คุณคเชนทร์” กายอุทานเสียงแผ่วแล้วหันไปมองรอบห้องอีกครั้ง
“กาย เพื่อเห็นแก่สิ่งศักดิ์สิทธิ์และเพื่อนพนักงานร่วมชะตากรรม ตื่นซะเถอะ ไปสายครั้งต่อไปมีหวังคนอื่นได้ประชุมเจ็ดโมงเช้าตรงนะครับ”
กายกระโดดลงจากเตียง วิ่งไปที่ประตูห้อง ลืมไปว่าตัวเองสวมกางเกงชั้นในสีขาวเพียงตัวเดียว
“นี่กี่โมงแล้วครับ” กายเปิดประตูและถามคเชนทร์ “คุณมาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่ผมอยู่ที่ไหน มาได้ยังไง เกิดอะไรขึ้น”
“คุณเมานะสิ ถามได้” คเชนทร์ตอบแล้วหลุบตาลงมองนที่ยืนหัวยุ่งซึ่งกำลังเบิกตากว้างอย่างตกใจ นักแปลและล่ามคนใหม่ของบริษัทที่เขารั้งตำแหน่งรองประธานฯ กำลังยืนเกาศีรษะด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวากำลูกบิดประตู
“เมื่อคืนคุณเมาแอ๋เลยรู้ไหม” คเชนทร์ยังคงมองกายจากหัวจรดเท้า “เมาแล้วซ่าส์มาก ถ้าไม่เห็นกับตาไม่เชื่อเลยนะเนี่ย พออ้วกเสร็จคุณก็หมดสติเหมือนโป๊ะยาสลบ ปลุกยังไงก็ไม่รู้สึกตัว”
“เมาหรือ” กายพึมพำ
...ก็เมื่อคืนกะจะมอมเหล้าคุณคเชนทร์นี่นา ทำไมเป็นยังงี้ไปได้ แทนที่จะได้เห็นแผงอกและหน้าท้องของคุณคเชนทร์ จะได้ดูว่ามีรอยแผลเป็นกับรอยสักหรือเปล่า แต่นี่กลับมายืนนุ่งกางเกงในตัวเดียวให้เขาดู...
“เฮ่ย” กายรู้สึกตัวจึงอุทานขึ้นมาเบาๆ แล้วปิดประตูทันที
“อ้าว” คเชนทร์อุทานเช่นกันแล้วพูดว่า “เร็วๆ เข้านะกาย เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน คอนโดผมใกล้ที่ทำงานก็จริง แต่ถ้ารถติดมากๆ ก็อาจสายได้นะครับ”
“คอนโดคุณหรือ”
“ก็ใช่สิครับ เมื่อคืนสภาพคุณเมาเหมือน...เอ่อ เป็นแบบนั้น จะทิ้งให้นอนข้างถนนก็สงสาร บ้านคุณผมก็ไม่รู้จัก ก็เลยต้องพามานอนที่นี่”
“นอนที่นี่” กายทวนคำและถามว่า “แล้วคุณนอนไหน”
“ก็นอนที่นี่สิ”
“คนละห้องใช้ไหม”
“แล้วตื่นมาเจอผมนอนอยู่บนเตียงด้วยหรือเปล่าล่ะ” คเชนทร์หัวเราะ “รีบวิ่งผ่านน้ำแล้วแต่งตัวเร็วเข้า มีเวลาห้านาที ค้นเสื้อผ้าในตู้นั่นล่ะ เอาตัวที่เล็กที่สุด วันนี้วันฟรีเดย์ ใส่อะไรก็ได้ ไม่เป็นทางการ อ้อ อะไรก็ได้นี่ยกเว้นชุดวันเกิดนะครับ”
กายเห็นกางเกงของตัวเองกองอยู่ที่พื้นใกล้ปลายเตียงจึงหยิบขึ้นมาตรวจดูว่ายังสามารถใส่ได้อีกหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่ค่อยยับและไม่มีกลิ่นฉุนจึงวางพาดไว้บนเตียง จากนั้นมองหาเสื้อแต่ก็ไม่เห็น กายจึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ค้นเจอเสื่อโปโลสีเขียวหนึ่งตัวซึ่งพอจะใส่ได้
...แล้วตื่นมาเจอผมนอนอยู่บนเตียงด้วยหรือเปล่าล่ะ...
เสียงของคเชนทร์ดังขึ้นมาในหัว กายขมวดคิ้วพลางหันไปมองที่เตียงแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
::: End of Chapter 23 :::
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 807590 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก