ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ขอบคุณบอร์ดเซ็งเป็นที่ให้โพสนิยายนะครับ ขอบคุณ moderators ที่ให้การดูแล ขอบคุณเพื่อนนักเขียนสำหรับคำแนะนำ และขอบคุณผู้อ่านที่เข้ามาอ่านและโพสคอมเมนท์ และขอบคุณคนที่อ่านแต่ไม่ได้โพสคอมเมนท์(ก็ไม่เป็นไรนะ) แค่เข้ามาอ่านคนเขียนก็มีกำลังใจแล้้วล่ะ รักทุกคนครับคำขวัญประจำนิยายเรื่องนี้::: ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม
อนึ่ง ถ้านิยายติดเรทไปนิด คงไม่ถูกด่าหรือถูกลบนะครับ ผู้เขียนขอสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ ไม่ให้มีเนื้อห้าขัดต่อศีลธรรม มีข้อแนะนำอะไรก็ยินดีรับฟังนะครับผม
Guy Chapter 1
กายลืมตาขึ้นมาช้าๆ รู้สึกมึนศีรษะและปวดคอไปหมดเพราะนอนคว่ำหันหน้าไปทางด้านซ้าย แขนขวาชาเพราะมีอะไรหนักๆ ทับอยู่
ไม่ใช่เตียงของเราแน่ๆ ผ้าปูเตียงของเราเป็นลายโดราเอมอนสีฟ้า แอร์ห้องเราก็ไม่ค่อยเย็น แดดก็ไม่ส่องที่หัวเตียงไม่ว่าจะนอนตื่นสายขนาดไหน
สาย!
กี่โมงแล้ว!
เมื่อนึกถึงเวลา กายเบิกตากว้าง เริ่มมีสติ ความจำกลับมาทันใด ความงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง
สิบโมงเช้า ต้องทำงาน!
กายใช้มือซ้ายดันตัวลุกขึ้น แล้วดึงมือขวามาช่วยแต่ยังรู้สึกชา ชายหนุ่มหันหน้าไปทางด้านขวาแต่ทันใดก็ต้องตาเหลือกเมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มผิวเข้มคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าซุกอยู่กับหมอน
“เฮ้ย” กายอุทาน
ตายแล้ว นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อคือเราเมาจนไม่ได้สติแล้วก็...
แล้วก็...
กายมองผู้ชายคนที่นอนอยู่ข้างๆ นิ่งอยู่ชั่วครู่ ร่างเปลือยท่อนบนของชายผิวสีแทนขยับเบาๆ ทำให้ผ้าห่มที่คลุมกายท่อนล่างเคลื่อนต่ำลงไปเล็กน้อย เผยให้เห็นเนินเนื้อแน่น
ตายละหว่า ใครเนี่ย คนแปลกหน้าหรือว่าคนรู้จักกัน
เมื่อคืนเรากินเหล้ากับใครบ้างวะ
กายขมวดคิ้ว พยายามนึกเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกปวดหัวตุบๆ คิดอะไรไม่ออก เขาจึงชะโงกหน้าไปมองว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร แต่คนที่นอนคว่ำอยู่ซุกหน้าเข้ากับหมอน ทำให้เห็นเพียงแก้ม กายจึงเอ้ือมมือไปเพื่อพลิกใบหน้าของคนที่หลับอยู่แต่ทันใดก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังๆ
กายหันหน้าไปมองประตูทันที สายตาเห็นนาฬิกาบอกเวลาอีกสิบห้านาทีเป็นเวลาสิบโมงเช้า จึงรีบกระโดดลงจากเตียงและมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ก็อดหันไปมองคนที่ยังหลับอยู่ไม่ได้
เขาอยากจะรู้ว่าเป็นใคร
“อูยส์” กายครางเบาๆ เมื่อก้าวขาเพื่อเดินไปหยิบเสื้อกับกางเกงของตัวเองที่อยู่ไม่ห่างจากปลายเตียง เสียงเคาะประตูดังขึ้นกว่าเดิม หันไปมองคนที่อยู่บนเตียงยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น กายจึงรีบสวมเสื้อผ้าแล้ววิ่งไปที่ประตูห้องนอน แต่ทันใดก็เปลี่ยนใจ คิดจะย้อนกลับมาที่เตียงเมื่อได้ยินเสียงคนที่นอนอยู่ขยับตัวแรงๆ แวบหนึ่งเขาเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้ชายคนนั้น
จมูกโด่งคม คิ้วเข้ม
ไม่ใช่คนรู้จัก!
กายก้าวเท้าๆ ยาวๆ ไปที่ข้างเตียงเพื่อมองหน้าชายหนุ่มคนนั้น แต่ก็ชะงักเพราะรู้สึกเจ็บ
“โอย” กายเม้มปาก มือเอื้อมมาด้านหลังแล้วกดมือลงที่ก้นของตัวเอง
ตายแล้ว นี่เราโดนไปจริงๆ หรือนี่ ท่าทางไม่ใช่ย่อยและคงดุเดือดน่าดู
เจ็บไม่ใช่เล่น
เสียงทุบประตูดังรัวสนั่น กายสะดุ้ง ตัดสินใจออกจากห้องนอนของผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น แล้วเดินผ่านห้องโถงกว้างซึ่งตกแต่งอย่างหรูหราตรงไปที่ประตูอพาร์ทเมนต์ซึ่งเขาคิดว่าเป็นชั้นที่สูงมากเพราะเหลือบไปมองด้านซ้ายเป็นกระจกบานใหญ่ตลอดแนวมองออกไปเห็นท้องฟ้าและยอดตึกของกรุงเทพฯ
“เคนนี่” กายได้ยินเสียงตะโกนแว่วๆ หน้าประตูก่อนเขาจะหมุนลูกปิดและเปิดออกไป
ชายหนุ่มหน้าตาดีแต่งตัวเนี้ยบคนหนึ่งกำลังง้างมืออยู่เหมือนจะทุบประตูต่อ ชายหนุ่มคนนั้นทำหน้าตกใจช๊อคเหมือนเห็นผี กายมองแวบเดียวแล้วรีบวิ่งปรู๊ดไปตามทางเดินโดยไม่หันหลังกลับมามอง แต่หูได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้วยความโกรธ
แฟนแหงๆ
แต่เคลียร์กันเองก็แล้วกัน
อีกสองนาทีไม่ขาดไม่เกินก็จะถึงเวลาสิบเอ็ดนาฬิกา กายกระโดดลงจากเบาะรถมอเตอร์ไซด์ ยื่นเงินให้มอเตอร์ไซด์รับจ้างแล้ววิ่งเข้าประตูด้านหน้าของวัดพระแก้ว ทหารรักษาการณ์ที่คุ้นเคยกันดีทักทายเขายิ้มๆ ว่า
“เพิ่งตื่นหรือครับพี่ หรือเมื่อคืนไม่ได้นอนที่สนามหลวง”
“ทะลึ่ง” กายกระชากเสียง
“ติดกระดุมผิดเม็ดแน่ะ” ทหารหน้าทะเล้นท้วง
“ขอบใจ” กายกระแทกเสียง
“มาซะสาย เจ๊นอบ่นคิดถึงพี่ตั้งแต่สิบโมงแล้ว ตอนนี้ถึงหน้าพระแก้วมรกต คงกำลังเจริญพรพี่อยู่มั๊ง” ทหารคนเดิมหวังดี บอกข้อมูลให้กายรับทราบ
ไม่ถึงห้านาที กายก็มายืนหอบอยู่ด้านหลังชายร่างบอบบางที่กำลังยืนถือร่มสีชมพูดสดส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างอ่อนหวาน แต่เมื่อหันมาเห็นเขา ใบหน้ายิ้มแย้มเสียงใสก็แปรเปลี่่ยนไปเป็นตรงกันข้าม
“แกไปไหนมา นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว นัดลูกทัวร์สิบโมง แกโผล่หัวมาสิบเอ็ดโมง ฉันต้องมาเป็นล่ามแทนแกปากเปียกปากแฉะ อีลูกทัวร์กรุ๊ปนี้แ่_งมันก็ช่างสนใจวัฒนธรรมไทย ลูกอีกช่างถามทั้งนั้น อธิบายจนปากจะฉีกถึงหางคิ้วอยู่แล้ว นี่ยังอวดเก่งกันอีก อธิบายผิดนิดผิดหน่อยเป็นไม่ได้ มันเถียงหน้าตาเฉย แ_่งทำวิจัยกันก่อนมาทัวร์หรือไงก็ไม่รู้”
“ขอโทษทีครับเจ๊” กายยกมือไหว้ หน้าสลด
“เมื่อคืนไปหาลำไพ่แถวครองหลอดหรือไง สภาพดูไม่ไห้ หัวยุ่ง หน้าตาเละไม่มีชิ้นดี เสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่ ติดกระดุมผิดเม็ดอีกต่างหาก ไอ้...”
“อ๊ะ อย่านะเจ๊ ด่ำคำหยาบในวัดพระแก้วมันบาป” กายรีบยกมือห้าม
“ฉันบาปตกนรกหมกไหม้ไปร้อยรอบได้แล้วมั๊ง เพราะด่าแกมาตั้งแต่เก้าโมงสี่สิบห้าโน่น แล้วตั้งแต่เดินเข้าวัดมาก็ด่าแกในใจไม่รู้กี่รอบ”
“เมื่อคืนผมเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย น่าน่ะเจ๊หนอด อย่าโกรธเลย ไหนๆ ก็มาถึงแล้ว” กายทำหน้าอ้อนวอน
“มาถึงตอนเสร็จแล้วล่ะสิ” เจ๊หนอด หรือ นรธีร์ สะบัดหน้าพรืด
“อย่างน้อยก็ให้ผมพูดสรุปได้นะ”
“สรุปบ้าอะไร ไปโน่นกันแล้ว อุตส่าห์เรียกก็ไม่ฟัง ทัวร์กลุ่มนี้มันดื้อจริงๆ แกไปต้อนมารวมกันตรงศาลาโน่นเลย จะได้จบๆ ซะที ฉันร้อนจะตายห่าอยู่แล้ว”
“เจ๊นี่พูดเรียกบาปอีกแล้ว ในวัดก็ไม่เว้น”
“ไม่สนโว๊ย อารมณ์เสีย” นรธีร์โวยวาย “ถ้าไม่ใช่ทัวร์กลุ่มนี้ฉันจะไม่บ่นขนาดนี้หรอก”
“แสดงว่าเจ๊โกรธลูกทัวร์ไม่ใช่ผมใช่หรือเปล่า” กายยิ้มประจบ
“อย่ามาทำเป็นพูดดีๆ ไปจัดการพวกนั้นเร็วๆ เข้า จะได้ส่งมันขึ้นรถไปเร็วๆ” นรธีร์ส่งร่มให้
“อ้าว เจ๊ไม่ใช้หรือ เดี๋ยวหน้าดำนะเจ๊นะ” กายท้วง
“ฉันบอกให้พวกนั้นดูร่มสีชมพู จะได้ไม่หลงกัน คงตาบอดสีกันหมด บอกแล้วบอกอีกก็เอาแต่เดินกันไปคนละทาง แต่แกเอาร่มไปด้วยดีแล้ว เผื่อจะพวกนั้นจะจำสีชมพูกันได้ ฉันจะไปรอรับทิปที่ศาลา อ้อ แล้วติดกระดุมซะด้วยล่ะ อย่าไปแบะอกย่ั่วลูกทัวร์”
“จ้า” กายลากเสียงแล้วหัวเราะขำก่อนจะรีบเดินไป 'จัดการ' ลูกทัวร์ตามคำสั่งไกด์รุ่นพี่
“นี่เงินแก” นรธีร์ยื่นเงินให้กายเมื่อนั่งลงบนโต๊ะในร้านกาแฟหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนำเที่ยวประจำวัน
“ไม่เอาหรอกเจ๊ ผมไม่ได้ทำอะไร เจ๊เก็บไว้หมดเถอะ”
“ยังมาทำเป็นหยิ่ง เอาไปเถอะน่า หรือแกแอบรับทิปแล้วไม่บอกฉัน ไอ้หนุ่มนั่นมัันทิปแกหนักใช่หรือเปล่า เห็นมันทำตาหวานตาเชื่อม หมั่นใส้” นรธีร์ค้อน
“โธ่ ใครจะไปกล้า ผมบอกให้เขาไปทิปเจ๊โน่น” กายส่ายหน้า “เจ๊ก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง”
“ฉันถึงแบ่งทิปให้แกไง เอาไปเหอะน่า กรุ๊ปนี้ทิปเยอะดีว่ะ มิเสียแรงสู้รบปรบมือด้วย ไอ้ที่บ่นว่าพวกนั้นฉันขอถอนคำพูดหมด” นรธีร์ยิ้มออก
“ไม่เอาหรอก เจ๊เป็นคนทำงานเจ๊ก็เอาไป”
“ไอ้กาย แกจะเอาหรือไม่เอา รวยนักหรือไง” นรธีร์เปลี่ยนเป็นหน้ายักษ์อีกครั้ง ยัดเงินใส่มือกายแล้วพูดว่า “ถ้าแกรู้สึกผิด พรุ่งนี้แกรับกรุ๊ปของฉันไปเลยสองกรุ๊ป”
“เฮ่ย ได้ไงเจ๊ งั้นผมก็เจอสามกรุ๊ปภายในวันเดียวสิ เหนื่อยตายเลย” กายโวย
“ก็วันนี้แกได้พักไปไงล่ะ” นรธีร์ยักไหล่ แล้วหรี่ตา ก่อนจะพูดว่า “เอ ว่าแต่ว่า แกดูแปลกๆ นะ ท่าทางเหมือน...”
“แปลกตรงไหน” กายยักไหล่ ยกกาแฟของตัวเองขึ้นดื่มแล้วเกิบเงินใส่กระเป๋า
“แกเดินโขยกเขยก แล้วตอนมาถึงก็สภาพดูไม่ได้ ฉันว่าแก...” นรธีร์เอียงหน้าคิดชั่วครู่แล้งโพล่งออกมาว่า “ต๊ายตาย แกไปโดนใครเ_็ด มาใช่ไหม ท่าทางไม่่ใช่เล็ก ถึงได้เดินขาถ่างขนาดนี้”
“จะบ้าหรือเจ๊ เบาๆ สิ”
“จริงแน่ๆ เลย แกโดนกระซวกมาแน่ๆ เลย มิน่าไม่มีแรงลุก” นรธีร์ชี้หน้ากาย
“เอาโทรโข่งประกาศซะเลยดีไหม” กายประชด หยิบโทรโข่งยื่นส่งให้เพื่อนรุ่นพี่
“โอ๊ยต๊ายตายอกแม่จะแตกแหลกทะลัก” นรธีร์ยกมือขึ้นทาบอกแล้วยื่นหน้าเข้้ามาใกล้เพื่อนรุ่นน้องและถามเสียงเบา “กี่รอบ กี่คน ครั้งละคน หรือพร้อมกัน ใน หรือ นอก สถานที่”
“บ้า ไม่ใช่พี่นี่นะ”
“กาย บอกเจ๊มาเดี๋ยวนี้ เล่ามาให้หมด อย่างละเอียดทุกขั้นตอน ห้ามมีการเซ็นเซอร์เด็ดขาด”
“โธ่ ไม่มี๊” กายปฏิเสธเสียงสูง
“โกหกตกนรก แกอย่าลืมนะว่านั่งอยู่หน้าวัดพระแก้ว” นรธีร์ชี้หน้ากาย
“เปล่า เปล่าจริงๆ ไม่มีอะไร” กายปฏิเสธเสียงแข็ง
จะให้บอกได้ยังไงว่าเขาเมาจนไม่ได้สติแล้วไปนอนกับคนแปลกหน้า ยังรู้สึกเจ็บๆ แน่นๆ อยู่เลย
โอ๊ย ใส่ถุงยางหรือเปล่าก็ไม่รู้!
แล้วผู้ชายคนนั้นเมาหรือไม่เมา แต่ท่าทางคงจะเมาไม่ได้เรื่องเหมือนกัน นอนหลับเป็นตายไม่ยอมลุก
กายตัดสินใจกลับไปที่ผับ Lose Urself เพื่อ'สืบ' เรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืน เขาจำได้ว่านั่งดื่มสังสรรค์กับวินเตอร์ เพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัย จากนั้นเพื่อนของวินเตอร์เข้าร่วมด้วยอีกสองสามคน แต่ละคนผอมๆ ขาวๆ พี่ชายของเพื่อนของวินเตอร์คนหนึ่งเดินเข้ามาทัก จากนั้นก็รวมโต๊ะ ตอนนั้นเขาเริ่มมึนๆ จำไม่ค่อยได้แล้วว่าใครเป็นใครเพราะมัวแต่คุยกับเพื่อนของพี่ชายของวินเตอร์ที่ทำท่าจะจีบเขา ตอนดึกๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วทำท่าหึงหวงใครก็ไม่รู้ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ ลุกขึ้นแล้วพาเดินไปที่อื่น แล้วก็มีคนแวะเวียนเข้ามาทักอีกสองสามครั้ง
โอ๊ย ใครก็ไม่รู้ แต่ต้องเป็นหนึ่งในจำนวนนั้นแน่ๆ แล้วนี่จะเริ่มต้นยังไง จะให้ไปถามพี่อ๋องเข้าของผับว่า เมื่อคืนผมไปนอนกับใครยังงั้นหรือ
“กาย รู้ไหมกำลังถามอะไรออกมา” พี่อ๋องมองหน้ากายแปลกหลังจากที่ได้ยินคำถามของเพื่อนรุ่นน้อง
“ผมรู้ว่าคำถามผมมันงี่เง่า แต่พี่ลองนึกดูหน่อยได้ไหมล่ะ”
“แล้วทำไมไม่ไปถามวินเตอร์”
“มันขี้ลืม พี่ก็รู้”
“พี่ดูแลลูกค้าทั้งร้าน จะจำได้ไง เมื่อคืนนี้โต๊ะวินเตอร์กลุ่มใหญ่ ไม่รู้กี่คน แล้วนี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ลืมของหรือว่าติดใจใคร”
“ติดใจบ้าสิพี่ คือว่าเมื่อคืนเอ่อ...” กายอึกอัก “เฮ้อ เรื่องมันยาว”
“เอาคนที่ไม่เมาไหมล่ะ พอจะจำได้ว่าใครไม่เมา” พี่อ๋องเสนอทางออก “เพราะว่าพวกที่เหลือเมาเหมือนหมาแทบทุกคน”
“พี่ใส่อะไรลงไปในเหล้าร้านพี่หรือเปล่่าก็ไม่รู้” กายบ่น
“เอ้าไอ้นี่ ปากไม่ดี มากล่าวหากันแบบนี้ได้ไงวะ”
“พี่จำได้หรือเปล่าว่าใครไปส่งผม” กายถาม
“ถ้าเป็นโต๊ะสุดท้ายอาจจำได้”
“เฮ้อ” กายถอนหายใจแรงๆ แล้วขอตัวกลับเพราะท่าทางคงจะไม่ได้เรื่องอะไร ครั้นออกจากผับมายืนอยู่ริมถนนจึงคิดว่าคงจะต้องลองถามวินเตอร์ดูเผื่อจะได้เรื่องอะไรบ้าง
เสียดาย เช้าวันนั้นเอาแต่รีบ เลยลืมมองไปว่าคอนโดแห่งนั้นชื่ออะไร
เชิงชายเดินผิวปากเข้ามาในห้องทำงานรวมแล้วมองหากาย เมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งเหม่ออยู่ใกล้หน้าต่างก็รีบเดินเข้าไปหาพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบให้
“อะไรเนี่ย” กายถามเสียงห้วน
“ดอกกุหลาบซิครับ ถามได้ ให้คนพิเศษ” เชิงชายยักคิ้ว
“เลิกเล่นอะไรบ้าๆ ได้แล้ว”
“คนเขาอยากให้ มาด่าเขาอีก แทนที่จะขอบคุณ” เชิงชายทำหน้ามุ่ย “ชายแค่อยากแสดงความยินดีด้วยไงล่ะ”
“พี่ตั๋มยังไม่รู้ เดี๋ยวโดนด่าหรอก” กายพูดถึงพี่ตั๋มหรือกันตพล กรรมการผู้จัดการบริษัท Thai Travel
“ก็ถ้าพี่ตั๋มรู้ว่ากายได้งานใหม่แล้ว พี่เขาก็จะโวยอยู่ดี”
“กำลังนั่งตัดสินใจอยู่ว่าจะบอกพี่เขาว่ายังไง อย่ามาทำอะไรกระโตกกระตากให้เขารู้ก่อนสิ”
“กายจะไปจริงเหรอ ชายคิดถึงแน่ๆ เลย” เชิงชายทำหน้าซึม
“โอกาสดีๆ มาถึงแล้วก็ต้องรีบคว้า เจ๊หนอดยังเห็นด้วยเลย”
“เป็นไกด์สนุกกว่าเป็นล่าม”
“มันได้เงินดีกว่านะ บริษัทใหญ่ เป็นทั้งล่ามเป็นทั้งนักแปล มีโอกาสก้าวหน้า อีกหน่อยก็ได้เป็นหัวหน้าแผนกต่างประเทศ” กายฝันเฟื่อง
“คิดถึงแย่เลย กายไปแล้ว คราวนี้ชายจะนั่งมองใคร” เชิงชายทำหน้าซึม
“มองเจ๊หนอดไง” กายหัวเราะขำแล้วโบกมือให้เพื่อนรุ่นพี่ที่เดินเข้ามาอย่างเนือยๆ
“เมื่อคืนไม่ถึงสวรรค์หรือเจ๊ ทำท่าเหมือนอารมณ์ค้าง หรือผัวเด็กไม่ยอมทำงาน” เชิงชายพูด
“ปากหมา เดี๋ยวแม่ลากแกไปทำผัวชั่วคราวซะหรอก” นรธีร์กระชากเสียง
“โอ๊ยอย่านะเจ๊นะ เจ๊ก็รู้ว่าผมมีรักเดียวใจเดียว” เชิงชายรีบปฏิเสธพร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมให้กาย
“กาย แกไปลาพี่ตั๋มแล้วเย็นนี้ไปเป็นเพื่อนพี่นะ” นรธีร์หันมาพูดกับกาย
“ยังหรอกพี่ ผมยังไม่กล้าบอกพี่เขา” กายปฏิเสธ
“จะช้าจะเร็วก็ต้องบอกเขาอยู่ดี ตัดสินใจลาออกแล้วยังจะมาทำเป็นลีลาอะไรอีก ชีวิตคนสั้นนักนะไอ้น้อง”
“พี่ปลงแล้วหรือนี่” เชิงชายทำหน้าตาสงสารเพื่อนรุ่นพี่
“หุบปาก” นรธีร์หันมาถลึงตาใส่เชิงชายก่อนจะหันไปพูดกับกาย “ไปเยี่ยมยัยเต่ากับพี่หน่อย”
“อ้าว ก็เพิ่งไปเยี่ยม” กายแย้ง
“คราวนี้อาจจะได้เยี่ยมมันเป็นครั้งสุดท้าย” นรธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“หมายความว่าไง”
“พ่อแม่จะเอามันกลับไปนครฯ แล้ว จะตามไปเยี่ยมมันก็ลำบาก จะไปอีกทีก็คงเป็นตอนนั้นล่ะ”
“พี่ไปแช่งเขา”
“มันคงไม่รอด จะช้าจะเร็วไม่รู้” นรธีร์ทำหน้าเศร้า
“เจ๊พูดซะน่ากลัว”
“ของมันแน่อยู่แล้วกาย” นรธีร์ทำหน้าจริงจัง “อีเต่ามันเป็นเอดส์ ไม่รอดแน่ ใกล้จะไปอยู่แล้ว คงเป็นนานแล้วล่ะแต่มันไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร พอเป็นโรคเบาหวานแล้วตรวจเลือดก็เลยรู้ แต่มันก็ไม่ยอมบอก ไม่ยอมรักษา ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็น คราวนี้เจออีกโรค อาการยิ่งทรุดลงฮวบฮาบ”
“ฮ๊า” กายกับเชิงชายอุทานเสียงดังพร้อมกัน
“มันปิดเอาไว้จนวินาทีสุดท้าย พี่เจอพ่อแม่มันถึงได้รู้” นรธีร์ถอนหายใจเสียงดัง “ครั้งเดียวเท่านั้นล่ะแกเอ๊ย ครั้งเดียวเท่านั้นที่มัันอยากลองดี เป็นไงล่ะ เจอดีเข้าให้ ติดเอดส์จากเทพบุตรในฝันของมันเต็มๆ”
“ติดเอดส์” กายพึมพำ
“จำเอาไว้นะกาย อย่าได้ไปมีอะไรกับใครโดยไม่ใช้ถุงยางเด็ดขาด อย่าให้ตัณหามันบังตา อย่าใจอ่อน อย่าเด็ดขาด ครั้งเดียวที่พลาด จะเสียใจไปตลอดชีวิต” นรธีร์หันมาสั่งกายด้วยเสียงจริงจัง
“พี่ไม่ต้องห่วง ผมสต๊อคทุกยี่ห้อทุกรุ่นทุกแบบไว้เพียบ” เชิงชายตอบแทน แล้วรีบกระโดดหนีเพราะกายยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบ
การสนทนาระหว่างคนสามคนหยุดลงเมื่อรองกรรมการผู้จัดการของบริษัทเดินเข้ามาและเรียกประชุมเป็นการด่วน กายลุกขึ้นเดินตามไปช้าๆ ในใจอดคิดไม่ได้ถึงเรื่องค่ำคืนนั้นที่เกิดขึ้นกับเขา
ท่าทางจะเมากันทั้งสองคน และตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ใช้เครื่องป้องกัน
ต้องตรวจเลือด ยังไงก็ต้องตามตัวผู้ชายคนนั้นให้เจอและไปตรวจเลือดด้วยกัน
::: end of chapter 1 :::
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
