ดีครับ โทดนะอัพช้า นี่อัพจากไอโฟนคับ
Guy Chapter 13
กายยกขวดน้ำขึ้นดื่มน้ำเย็นๆ หลายอึกเพราะคอแห้งผากหลังจากที่พูดมากว่าหนึ่งชั่วโมง ขณะนี้ลูกทัวร์ของเขากำลังเพลิดเพลินกับการซื้อของฝากเขาจึงมีเวลาพักเหนื่อย โชคดีทีี่กายต้องเดินทางไปหัวหินกับคเชนทร์ในตอนสายวันอาทิตย์ วันนี้วันเสาร์จึงมาช่วยนรธีร์ทำงาน
ลูกค้าของกายเป็นกลุ่มคนสูงอายุ ส่วนมากพูดภาษาฝรั่งเศส กายได้โอกาสปัดฝุ่นความสามารถในการพูดภาษาฝรั่งเศสของตัวเอง เขารู้ว่าตัวเองพูดได้ไม่ค่อยดีเท่าใดนัก แต่ลูกทัวร์ของเขานิสัยดีและใจดี จึงมักจะหัวเราะเมื่อเขาพูดผิดและพยายามตั้งใจฟังและทำความเข้าใจกับคำอธิบายของเขา
กายสังเกตเห็นชายหญิงชราชาวตะวันตกคู่หนึ่งกำลังยืนหันซ้ายหันขวาอย่างงงๆ จึงเดินเข้าไปหาและเสนอความช่วยเหลือ สองสามีภรรยาจับมือกันแน่นและบอกเขาว่าพลัดหลงกับคนที่พามา กายอาสาจะโทรศัพท์สอบถามให้แต่สองคนนั้นจำหมายเลขโทรศัพท์ไม่ได้
“ถ้างั้นคุณพักที่ไหนครับ ผมจะโทรศัพท์ไปที่โรงแรมของคุณ รีเซฟชั่นจะต้องรู้เบอร์โทรของคนขับรถที่พาคุณมาแน่นอน”
“เขาไม่ใช่คนขับรถ” ชายชราพูดขึ้นแล้วทำหน้านึกอะไรได้บางอย่่างจึงล้วงประเป๋าเสื้อแล้วหยิบนามบัตรของโรงแรมออกมา “โอ้ จริงสิ ทำไมเราลืมไปนะ”
“The Atlantis Plaza ผมรู้จัก” กายเหลือบเห็นนามบัตรแล้วยิ้มกว้าง กดโทรศัพท์ทันทีเพราะจำหมายเลขของโรงแรมได้ พนักงานบอกว่าแขกทั้งสองคนเป็นแขกวีไอพีของโรงแรมและจะติดต่อให้คนของโรงแรมไปพบโดยด่วน กายบอกจุดที่เขายืนอยู่กับคู่สามีภรรยาสูงวัยทั้งสองและรอไม่กี่นาทีทั้งสองคนนั้นก็อุทานขึ้นพร้อมกับโบกมือด้วยความดีใจ
“เค้นท์”
กายหันไปมอง คนที่ผู้สูงอายุทั้งสองเรียกว่าเคนท์กำลังเดินตรงเข้ามาหา
“วรุจน์” กายคราง ตาค้าง
เคนท์...เคนนี่...เป็นเคนนี่ได้หรือเปล่า
“กาย” วรุจน์ยิ้มกว้าง เดินเข้ามาใกล้ ขยับตาให้กายแล้วยกมือขึ้นโอบไหล่ของสองภรรยาพร้อมกับพูดว่า “คุณโชคดีมากที่เจอคนดีๆ มาช่วย"
“เขายอดเยี่ยมมาก” หญิงชราชมกาย
“ใช่ครับ ยอดเยี่ยมมาก” วรุจน์พยักหน้า ยิ้มให้กาย ส่งสายตาพราวระยับ แล้วหันพูดกับหญิงชราว่า “รู้ไหมครับย่า โลกนี้เล็กมากๆ คนที่ช่วยเหลือปู่กับย่าเป็นคนที่ผมเคยเล่าให้ฟัง”
“จริงหรือ” หญิงชราอุทานขึ้นแล้วทำท่าจะผละจากวรุจน์เข้ามากอดกาย
“ย่า” กายพึมพำเป็นภาษาไทย
“ปู่และย่าบุญธรรมผม” วรุจน์พูดกับกายแล้วแนะนำกายให้รู้จักกับทั้งสองคน “ปู่ครับ ย่าครับ The one and only” วรุตน์ผายมือไปที่กาย
“คืนนี้ว่างไหมจ๊ะ ฉันอยากเชิญเธอไปทานอาหารเย็นกับเราที่โรงแรม” ย่าบุญธรรมของวรุจน์ชวน
“กาย ได้โปรดเถอะ” วรุจน์พูดกับกายเป็นภาษาอังกฤษ
“ผมต้องเช็คลูกทัวร์ผมก่อนครับ” กายแบ่งรับแบ่งสู้ “ตอนนี้พวกคุณเจอกันแล้ว ผมต้องขอตัวไปดูแลลูกทัวร์ของผมก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิกาย” วรุจน์แตะแขนชายหนุ่ม “นะครับ คุณปู่กับคุณย่าผมเดินทางพรุ่งนี้ อย่าให้คนแก่รอเก้อนะครับ มันไม่ดี”
“ไม่ต้องเลย” กายพูดกับวรุจน์เบาๆ เป็นภาษาไทย ก่อนจะพูดเสียงดังขึ้นเป็นภาษาอังกฤษให้ผู้สองอายุทั้งสองได้ยินด้วย “เดี๋ยวผมโทรไป”
“ผมจะรอ...กาย คุณปู่กับคุณย่าอยากแสดงความขอบคุณที่คุณช่วย โอเค้” วรุจน์ส่งเสียงตามกายซึ่งรีบเดินจากไป
“หลานชอบเขา” หญิงชราพูดขึ้น มองตาของวรุจน์ด้วยสายตารักใคร่ “ชอบเขาจริงๆ ย่าดูตาก็รู้”
“บอกพ่อกับแม่หรือยัง” ชายชราถามวรุจน์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
วรุจน์ถอนหายใจ มองตามกายจนร่างนั้นลับสายตา ไม่ตอบคำถามของปู่บุญธรรม แต่พูดกับตัวเองในใจว่า
...ผมอยากบอกใจจะขาด...
เมื่อส่งลูกทัวร์กลับโรงแรมเรียบร้อย นรธีร์ก็พากายมานั่งดื่มกาแฟที่ร้านกาแฟไม่ห่างจากโรงแรมเท่าใดนัก ขณะที่กายดื่มกาแฟ นรธีร์นั่งนับเงินกลับไปกลับมาอยู่เป็นเวลานานหลายนาทีแล้วแบ่งเป็นสองส่วน และยื่นส่วนหนึ่งให้กาย
“นี่ของแก คนละสามพันเอา เกือบทำลายสถิติ ฉันให้คบขับรถไปพิเศษคนละห้าร้อย” นรธีร์ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “ความจริงไม่ต้องเอามารวมแล้วหารสองก็ได้นะกาย แกได้เท่าไหร่ก็เอาไปเลย”
“ไม่ได้หรอกเจ๊ กรุ๊ปอื่นเจ๊ได้เยอะกว่าก็ยังมาแบ่งกัน” กายส่ายหน้า
“เออๆ ฉันก็พูดไปงั้นล่ะ” นรธร์หัวเราะร่า นับเงินของตัวเองอีกรอบ “ทัวร์คนแก่มันดีอย่างนี้เองเนอะ ได้ทิปเยอะ ปากเปียกปากแฉะหน่อยแต่ก็คุ้ม แกไปทำคิกขุอาโนเนะให้คนแก่ชอบแล้วก็ทิปเยอะแบบนี้ดีแล้ว ครั้งต่อไปแกก็แบ่งเอาลูกทัวร์แก่ๆ ไป ฉันจะเอากรุ๊ปหนุ่มๆ ให้”
“จ้า” กายลากเสียงยาว หัวเราะขำแล้วยื่นเงินส่วนหนึ่งคืนให้นรธีร์ “แบ่งให้ชายด้วยนะเจ๊”
“อ้าว” นรธีร์อุทาน “มันไมได้มา จะให้มันทำไม”
“มันกรุ๊ปของเขาไม่ใช่หรือ”
“แต่แกทำแทนมันนะกาย” นรธีร์แย้ง
“เถอะน่า แบ่งๆ กัน” กายยักไหล่ “นี่ก็จะสิ้นเดือนแล้ว เงินเดือนผมออก เดี๋ยวก็รวย”
“แกห่วงไอ้ชายมันใช่ไหมล่ะ” นรธีร์ยักคิ้ว “นี่ก็แสดงว่า...”
“หยุดเลยนะเจ๊นรธีร์ ไม่ต้องพูดเลย ผมสงสารเฉยๆ หรอก เห็นว่าต้องส่งเงินให้ที่บ้านด้วย น้องกำลังจะเข้ามหา'ลัย”
“เฮ้อ” นรธีร์รับเงินจากมือกายพร้อมกับถอนหายใจ
“อะไรเจ๊” กายเลิกคิ้ว
“แกทำแบบนี้ ไอ้ชายก็ยิ่งรักและบูชาแก” นรธีร์พูดเสียงราบเรียบน “ถ้าแกไม่รักมันก็ปฏิเสธมันตรงๆ เลย เอาให้ชัดเจน ม้นจะได้เลิกหวังซะที”
“เจ้หนอ” กายลากเสียง “ผมเคยตกลงใจหรือให้ความหวังชายที่ไหน ก็เห็นๆ อยู่”
“แต่แกก็ไม่ตัดมันเด็ดขาดใช่ไหมล่ะ”
“มันก็ไม่มีเหตุผลจะตัดขาดกันนี่ อยู่ดีๆ จะให้ลุกขึ้นมาบอกว่า เฮ่ย ตัดขาดกันนะโว้ย ห้ามมายุ่ง ไปไกลๆ ไม่ต้องมาเจอกันอีก”
“เพราะแกมีใจให้ใครใช่หรือเปล่า” นรธีร์ชี้หน้ากาย “บอกมาเดี๋ยวนี้ ห้ามโกหก ฉันสังเกตมาระยะหนึ่งแล้ว แกใจลอย เหมือนกำลังหมกมุ่นอะไรบางอย่าง”
“ไม่มีอะไรจะบอก” กายส่ายหน้า นับเงินและบรรจงพับแต่ละใบใส่กระเป๋าธนบัตร ทำท่าเลิกจะคุยเรื่องของเชิงชาย
“ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร” นรธีร์ถามเสียงจริงจัง
“ใคร” กายถามทั้งที่ยังคงก้มหน้า
“อย่ามาทำไก๋” นรธีร์พูด “แกไม่รู้หรือว่าตาฉันยิ่งกว่าตาซุปเปอร์แมน”
“คนรู้จักกัน” กายยักไหล่
“คนรู้จักกัน” นรธีร์ทำเสียงเยาะ “แต่มองแกตาเป็นมัน ฉันดูออกนะว่าพ่อรูปหล่อคนนั้นอยากฟันแก”
“ใครเห็นผมแล้วไม่อยากบ้างล่ะเจ๊” กายตอบพร้อมกับหัวเราะแก้เก้อเขิน
“ฉันนี่ล่ะคนหนึ่ง” นรธีร์พูดเสียงดัง “เอาล่ะ ถ้าแกไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่อย่าทำให้ฉันอยากรู้ อยากเห็น อยากแส่จนทนไม่ไหวนะกายนะ แกรู้จักฉันมาตั้งแต่เรียนแกเรียนจบและมาผจญโลกห่วยๆ นี้กับฉันตั้งกี่ปีก็น่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง เออ กี่...ปี...แล้ว...ว๊า...” นรธีร์เอียงหน้าคิดเพราะจำไม่ได้
...จำได้สิ เจ๊ขี้ลืม ชอบจำเรื่องนั้นสับเรื่องนี้ปนกับเรื่องโน้นไปหมด...
“เขาแค่มาจีบผม” กายถอนหายใจ “ก็คงเหมือนรายอื่นๆ ที่ผานมานั่นล่ะเจ๊ พอได้สมใจอยากแล้วก็จากไป สนใจแต่รูปร่่างหน้าตาผมเท่านั้นล่ะ”
“มีรูปงามเพื่อเป็นทุกข์จริงๆ เลย” นรธีร์ถอนหายใจ “มันต้องมีใครที่รักแกจากข้างในซิวะ”
“มีแต่รักจะเข้าข้างในล่ะสิเจ๊”
“แกอย่ามองโลกในแง่ลบสิวะ” นรธีร์ปลอบ “อย่างไอ้ชายไง ไอ้ชายมัน...”
“พี่เลิกเชียร์ไอ้เชิงชายซะที” กายพูดแทรก “ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติได้ไหม คนเรา ถ้ามันจะรักกัน มันก็รักกันเองล่ะ...มั๊ง” กายพึมพำคำสุดท้ายของประโยคอย่างแผ่วเบา
...เชื่อหรือเปล่า เรื่องบุพเพสันนิวาสน่ะ คู่แล้วไม่แคล้วกัน อย่างที่วรุจน์กำลังพยายามบอกอยู่นั่นไง...
...เหมือนโชคชะตาลิขิตให้เรามาคู่กัน...
...เฮ้อ คิดได้ยังไง...
...แล้วทำไมจะคิดไม่ได้ล่ะ เรื่องแบบนี้มันไม่มีทางเกิดขึ้นเลยหรือ...
กายแอบถอนหายใจเบาๆ เมื่อเริ่มคิดถึงอะไรหลายอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเขาเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากคืนวันศุกร์ที่ 20 สัญชาตญาณของกายก็บอกว่า ชีวิตเขากำลังจะไม่เหมือนเดิม
...ต้องยุ่งแน่ๆ เลยกายเอ๊ย...
รถติด อากาศก็ร้อนทั้งที่เป็นเวลา 6.45 น. กายถอนหายใจแรงๆ แล้วยกมือขึ้นปิดจมูก วันนี้เขาออกจากที่พักเช้ากว่าปกติจึงตัดสินใจใช้บริการรถโดยสารประจำทางของ ขสมก. แทนที่จะเป็นแท็กซี่
แต่กายคิดผิด...ไม่ใช่แค่กำลังจะไปถึงที่ทำงานสายอย่างเดียว แต่คิดผิดที่ไม่ได้เลือกขึ้นรถโดยสารประจำทางปรับอากาศอีกต่างหาก
เขาคิดผิดหรือเปล่าที่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับคเชนทร์
เมื่อวานนี้คเชนทร์ทำตาแปลกๆ ท่าทางรู้สึกสบายใจที่ได้ใช้เขาเป็นโล่ห์ป้องกันตัว อารมณ์ดีเกินเหตุ เขาเองกลับนั่งเสียวสันหลังตลอดเวลาที่อยู่หัวหินเพราะชายหนุ่มไฮโซหน้าตาดีคนนั้นจ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
…
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ผมคงจะไม่ขอให้คุณเป็นกันชนหรืออุปโลกน์เป็นแฟนผมอีกหรอก เพราะผมเคลียร์แล้ว” คเชนทร์พูดเมื่อตอนกลับจากหัวหินด้วยกัน
...เคลียร์อะไร เคลียร์ทำไม แล้วมาบอกเขาเพื่ออะไร ไม่เห็นจะอยากรู้ว่าคเชนทร์มีแฟนกี่คน...
“เขาตื๊อผมมานาน เขาคิดว่าผมจะตกลงปลงใจกับเขา ที่ผมมาหัวหิน มาดูเรือ เขาก็ไปสืบจากเพื่อนๆ จนรู้แล้วตามมา”
...คเชนทร์เลยพาเขาไปเป็นกันชน ถึงไม่แนะนำตัวให้คนอื่นๆ รู้ว่าเป็นอะไรกัน แต่การแสดงออกของคเชนทร์ก็ชัดเจน...
...ทำยังกับว่าเราเป็นแฟนจริงๆ ที่ยอมมาด้วยนี้ก็เพราะคิดว่าจะได้ชวนเล่นน้ำ จะได้เห็นแผงอกของคเชนทร์ว่ามีรอยแผลเป็นหรือเปล่า แต่คเชนทร์ก็บ่ายเบี่ยง บอกว่าไม่อยากเปียก...
...โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว...
...
กายพ่นลมหายใจออกมาดังๆ จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง เมื่อรถโดยสารประจำทางจอดป้าย กายจึงตัดสินใจลงรถ โดยตั้งใจว่าจะเรียกใช้บริการจักรยานยนต์รับจ้างเพราะเหลือเวลาอีกไม่มากก็จะถึงเวลาเร่ิมทำงาน
โชคไม่เข้าข้าง กายไม่สามารถเรียกจักรยานยนต์รับจ้างได้แม้แต่คันเดียว เขายืนเท้าสะเอวอย่างอารมณ์เสียแล้วหันไปมองด้านขวา เห็นยอดตึกของบริษัทอยู่ลิบๆ ความจริงก็ใกล้จะถึงแล้ว หากวิ่งด้วยความเร็วปานกลางก็อาจจะทันเวลา แต่กายก็ได้แต่คิดเพราะเห็นว่าจะเป็น 'การทุ่มเทเพื่องาน' มากจนเกินไป
...ยังไงก็สาย รู้ยังงี้ไม่ลงรถก็ดี กว่ารถเมล์คคันต่อไปจะมา แทนที่จะสายน้อยกลับสายมาก เฮ้อ ซวยจริงๆ เลย ทำไมจะต้องมาสายเช้าวันจันทร์ด้วยวะ โดยเฉพาะวันจันทร์ที่...
ประชุม!
เป็นล่าม!
ตายละหว่า...
กายเริ่มกระสับกระส่ายเมื่อนึกได้ว่าเช้าวันนี้มีประชุมเวลา7.30 น. และเขาต้องแปลในการประชุม
...เพราะคเชนทร์คนเดียวเลย ถ้าเมื่อวานไม่ต้องไปหัวหินกับคเชนทร์ทั้งวัน กลับมาจนค่ำ ทั้งที่บอกว่าไปสายบ่ายกลับ เราก็คงได้นอนแต่หัวค่ำและนอนหลับสบาย ตื่นแต่เช้ามืด ออกมาทำงานเช้ากว่านี้...
...แต่ เอ...ไม่น่าจะใช้คเชนทร์คนเดียว เพราะวรุจน์ด้วยต่างหาก เมื่อคืนกว่าจะหลับก็เล่นเอาดึกเพราะคิดเรื่องวรุจน์ด้วย...
...ไม่ใช่สิ พยายาม 'ระลึกชาติ' ถึงฉากพิศวาสในคืนวันศุกร์ที่ 20 กับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น กว่าจะหลับก็เกือบตีสอง...
...แต่เราก็ออกจากบ้านเช้ากว่าทุกวันนี่หว่า...
...เพราะแกเองไงไอ้กาย เพราะมัวแต่คิดนั่นคิดนี่จนตัดสินใจผิด ลงจากรถเมล์ กะจะต่อมอเตอร์ไซด์รับจ้าง ทีนี้เป็นไงล่ะ สายยิ่งกว่าเดิม...
ในที่สุดกายก็โทษตัวเอง และยกมือขึ้นเขกหัวตัวเอง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็นิ่งอึ้งเมื่อเห็นรถเบนซ์สีดำคันงามวิ่งผ่านหน้าไปช้าๆ มีชายหนุ่มหน้าเข้มคนหนึ่งนั่งอยู่บนเบาะหลัง สบตากับเขาแวบหนึ่งแล้วก้มหน้าลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ...
...ท่านประธาน!...
ทั้งที่ไม่โดนตำหนิด้วยคำพูดแต่กายก็รู้สึกได้ว่าโดนตำหนิด้วยสายตาอย่างชัดเจน โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านประธานซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ การุณย์ส่งสายตาผิดหวัง คนอื่นๆ ทำสายตาแตกต่างกันไป บางคนเหนืี่อยหน่าย บางคนสมน้ำหน้า บางคนเบื่อ บางคนเรียบเฉยไร้อารมณ์ มีคเชนทร์คนเดียวที่ขำและกลั้นยิ้ม
การประชุมสั้นและกระชับมาก ท่านประธานดำเนินการประชุมอย่างมีประสิทธิภาพ ใช้เวลาไม่ถึง 30 นาทีก็เสร็จสิ้น กายมาสาย 30 นาที รวมแล้วเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ
เมื่อสั่งเลิกประชุม ท่านประธานลุกขึ้นก่อน กายสังเกตเห็นว่าฝ่ายนั้นปรายตามามองเขาแวบหนึ่งแล้วเดินออกจากห้องทันที ตอนนี้กายรู้แล้วว่าท่านประธานชื่ออะไรเพราะทุกคนในที่ประชุมเรียกว่า 'คุณพฤศ' ต่างจากที่เรียกลับหลังว่า 'ท่านประธาน'
ผู้เข้าร่วมประชุมคนอื่นๆ ทยอยกันเดินออกจากห้องกันเงียบๆ แต่กายได้ยินผู้จัดการฝ่ายการเงินพูดเบาๆ กับผู้ช่วยว่า “กลับออฟฟิสแล้วส่งให้ท่านประธานเลยนะ” ส่วนเจนจิราก็ไม่ต่างกัน เธอหันไปพูดกับผู้จัดการฝ่ายบุคคลว่า “จะรีบให้ท่านประธานเซ็นเอกสารก่อนบ่ายสองค่ะ”
คเชนทร์ก็เหมือนกัน
“สายมาก ท่านประธานรับไม่ได้ เดี๋ยวได้เจอดี” คเชนทร์กระซิบกายด้วยใบหน้ายิ้มๆ เช่นเคยแล้วเดินออกจากห้อง โดยมีกายเป็นคนสุดท้ายที่ตามออกไป
...วันนี้ซวยจริงๆ เลย ขอให้มีแค่นี้นะ อย่าให้ต้องเจออะไรแย่ๆ อีกเลย...
โชคไม่เข้าข้างกายอีกแล้ว หนึ่งชั่วโมงก่อนพักกลางวันกายก็ได้รับคำสั่งให้ทำงานยาก ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าโดนแกล้งเพราะงานที่ถูกสั่งให้ทำแบบฉุกเฉินคือการไปเป็นล่ามให้กับตัวแทนขายจากบริษัทผู้ผลิตอาวุธจากสหรัฐอเมริกาซึ่งต้องไปประชุมกับผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ กายมีเวลาเตรียมตัวไม่นานเพราะรู้ล่วงหน้าเพียงสองชั่วโมง เขารีบทานอาหารเพียงสิบนาทีแล้วใช้เวลาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดนั่งอ่านเอกสารที่เกี่ยวข้องเพื่อ 'เก็บข้อมูล' เอาไว้ในสมองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และตั้งใจว่าจะไปนั่งอ่านต่อในรถขณะที่เดินทางไปยังสำนักงานตำรวจแห่งชาติ
...ขอให้รถติดหนักด้วยเถอะ จะได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจมากขึ้นอีกหน่อย นี่เล่นสั่งงานแบบกระชั้นชิดแบบนี้ คิดว่าเราเป็นซุปเปอร์ล่ามหรือไงวะ...
...ท่านประธานแกล้งเราแน่นอน หลอกให้เราตายใจว่าได้ทำงานแปลเฉพาะเอกสารที่ง่ายๆ แต่อยู่ดีๆ ก็โยนงานยากให้โครมใหญ่...
...ไม่ชอบหน้าเขาอะไรนักหนา เหมือนเราไปทำอะไรให้แล้วตัวเองอยากแก้แค้น...
::: End of Chapter 13 :::
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 811973 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก