หัวข้อ: WITH ALL MY HEART!!! BY SAKE นิยายเปิดให้จองเเล้วค่ะ รายละเอียดหน้า 1

[kikipanda]

คุณsakeกลับมาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆ

ชอบแนวแฟมิรี่แมนเช่นนี้เป็นที่สุด  อ่านตอนแรกๆ ก็ลุ้นๆ อยู่ว่าพระเอกเป็นใช่เพื่อนสนิทหรือเปล่า (ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด ชื่อยังจำไม่ได้อ่ะ:: ) แต่พอซักตอนที่ 2 เป็นต้นมาก็ฟันธงล่ะค่ะว่า คุณพ่อเรือพ่วงมาวินแน่นอน(ในใจเรา หุหุ )


จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ (/me จิ้ม favorite หน้านี้ไว้อย่างรวดเร็ว)


ปล.ชื่อน้องๆ เก๋มากกก มีนัยยะอะไรแฝงหรือเปล่าเนียะ 

[พี่วันเสาร์]

 :a5:ต้องรอจนถึงวันศุกร์เลยเหรอ

[yr_meteor]

อยากได้บอร์ดที่ลงนิยาย ของ คุณ Sake ค่ะ

อยากสั่งนิยายบ้าง ??? เรื่องอื่นๆ

ชอบนิยายของ คุณ sake มาก ๆ

[CanonDNattari]

เหมือนจะเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่อ่านไม่จบเพราะย้ายบ้าน แล้วจำบอร์ดไม่ได้  ดีใจคุณเจี้ยบเอามาลง  +1 ให้คนโพสจ๊ะ  ยืนยัน นั่งยัน ความสนุก

[knightofbabylon]

แอร๊ยยยยย ตามมาอ่านแล้ว..
อ่านแล้วอยากอ่านตอนต่อไป ต่อไป ต่อไป..

จะมาตามเกาะอ่านเรื่องนี้อีกเรื่องนึงค่ะ 

[jasmin]

รอ ตอน หน้า  หึหึ

[engrish]

 
เตรียมกระดาษรอตอนหน้า

[LalaBam]

ตอนหน้ามีอะไรอ่า

[jeaby@_@]

เดี๋ยวกลับบ้านเเล้วจะมาต่อให้ค่ะ
คืนนี้เเน่ๆ

[nidnoi]

รอ... อย่างมีความหวัง

อยากใช้อีโมนี้อ่ะ

 

[som~]

รอตอนหน้าค่ะ   

[captainchick]

สวัสดีค่ะ ชอบเรื่องที่คุณ sake แต่งทุกเรื่องเลยค่ะ
เรื่องนี้ก็จะขอติดตามเหมือนเดิมค่ะ

[jeaby@_@]

Part 4


พอบ่ายคล้อยเสียงดังโหวกเหวกภายนอกอาคารสำนักงาน ทำให้คนที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดจากกองเอกสารที่พี่พิณเอามาให้ศึกษาชะโงกมองลอดหน้าต่างอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ พวกคนงานเขามาเตรียมสถานที่จัดเลี้ยงต้อนรับนัสนั้นละจ๊ะ” พี่พินร้องบอกเมื่อเห็นเขาทำคอยืดคอยาวสงสัย

“เหรอครับ เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีพนักงานเข้ามาใหม่เลยหรือครับ”

“หึๆ ก็ไม่ทุกครั้งหรอกจ๊ะ” ร่างท้วมหัวเราะจนเนื้อกระเพื่อม

“อ้าว?”

“คุณหินคงอยากหาเรื่องเลี้ยงคนงานในไร่มั้งค่ะ เลยเอาเรื่องเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่มาอ้างนะค่ะ” พี่เลี้ยงไขข้อข้องใจอย่างอารมณ์ดี แต่ร่างโปร่งก็ไม่วายสงสัยอยู่ดี

“ทำไมต้องเอาผมไปอ้างด้วยละครับ” วนัสมองพี่พิณด้วยแววตาใคร่รู้
“แหม…………นานๆที คุณหินคงอยากให้คนงานได้สนุกสนานผ่อนคลายจากการทำงานหนักกันบ้างละค่ะ แต่จู่ๆจะให้ไปจัด มันก็ดูจะไม่มีปี่มีขลุ่ยเกินไป เดี๋ยวต่อไปคนงานอยากให้จัดแล้วไม่จัด ก็วุ่นวายแน่ทีนี้”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เจ้าของสวนที่มีคนงานในปกครองเพียง 2 คนทำหน้างง

“ค่ะ ต้องคุมคนหมู่มาก มันก็ต้องมีระเบียบกันหน่อยละ ไม่งั้นเละแน่จ๊ะ”

“คุณภูผานี่เก่งนะครับ ดูแลคนงานตั้งเยอะขนาดนี้ได้เหมือนง่ายเลย”

วนัสนึกชื่นชมร่างสูงในใจ ด้วยตนเองอยากเป็นให้ได้แบบนี้บ้างในอนาคต

“จ๊ะ คุณหินเขาเก่ง แต่เห็นยังงั้นๆ ดุนะค่ะ ระวังหน่อยก็ดีน่ะ”

“หือ………จริงหรือครับ” ร่างบางเบิกตากว้างนิดก่อนจะกลับเป็นปกติ

“อยู่ไปเดี๋ยวก็รู้จ๊ะ แต่นัสไม่ต้องกังวลไปหรอก คุณหินแกมีเหตุผล ไม่ดุใครง่ายๆหรอกถ้าไม่เหลืออดจริงๆ”

“ฮะๆ แต่ว่าพี่พิณครับ คุณภูผาเขาทำโรงงานด้วยหรอครับ โรงงานอะไรหรือครับ”

“อ๋อ……..คุณแกมีโรงงานผลไม้กระป๋องถัดไปอีกอำเภอนะจ๊ะ แล้วก็ยังมีโรงเลื้อยแปรรูปไม้อยู่ใกล้ๆนี่ด้วยนะ อืม! ยังมีโรงงานสกัดน้ำมันมะพร้าวด้วย ถ้ายังไงคุณหินคงพานัสไปดูวันหน้าละจ๊ะ” พี่พิณสาธยายซะยาวเยียดกับกิจการของเจ้านายหมาดๆของเขา

“ทำเยอะจังนะครับ”

“ใช่จ๊ะ แต่ก็เหนื่อยน่ะ ไหนจะต้องเลี้ยงลูกเองอีก”

“เลี้ยงลูก?” วนัสทำหน้าสงสัยในคำพูดของสาวใหญ่ ด้วยมันดูทะแมงๆในความรู้สึกเขา

“หึๆ คุณหินแกหย่ากับภรรยามานานหลายปีแล้ว ตอนนี้เป็นพ่อหม้ายเรือพวงจ้า” พี่พิณแกล้งลากเสียงเมื่อเห็นเขาทำหน้าเหรอหรา

“หือ…..ผมไม่รู้เลยนะครับเนี่ย”

ก่อนหน้านี้เขายังคิดว่าผู้หญิงที่ได้ผู้ชายคนนี้เป็นสามีช่างโชคดีเสียจริง แล้วทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ละ

“ฮะๆ มีอะไรดีๆให้รู้อีกเยอะ อยู่กับพี่นานๆก็แล้วกันน่ะ พี่ขี้เกียจสอนงานคนใหม่บ่อยๆ ได้นัสมาคงดีกว่าเมื่อก่อนละ”

สาวใหญ่หันมาขยิบตาล้อเลียนทำให้วนัสเสยิ้มตอบรับ ทั้งที่รู้สึกหนักอกพิกล เขาไม่อยากรู้ความลับอะไรของใครซักหน่อย

“นี่ก็ห้าโมงเย็น ได้เวลาเลิกงานพอดี พี่ว่านัสเก็บงานได้แล้วละ ไว้พรุ่งนี้พี่ค่อยสอนต่อ ระหว่างรองานเลี้ยงนัสก็ลองเดินไปดูรอบๆแถวนี้ก็ได้ มีอะไรให้ดูเยอะ เดี๋ยวพี่จะให้คนงานพาไป จะได้จำหนทางไปด้วย”

เป็นคำแนะนำที่ดีวนัสจึงยิ้มรับแล้วขอบคุณหญิงสูงวัยที่ท่าทางกระฉับกระเฉงจนมองไม่ออกว่าอายุจวนเจียนจะเลขห้า

คนงานที่ไร่ภูผาเข้างานเวลา 8.30 น. และเลิกงานตอน 17.00 น. มีวันหยุดคือวันอาทิตย์เหมือนคนทำงานทั่วๆไป ซึ่งดูเป็นระบบระเบียบผิดกับเจ้าของสวนในระแวกนี้ แต่พนักงานประจำสำนักงานอย่างเขาได้หยุดวันเสาร์อาทิตย์มากกว่าคนงานทั่วไปในไร่ ที่ยังแบ่งออกเป็นสองพวก พวกแรกเป็นคนงานประจำมีเงินเดือน มีสวัสดิการตามที่รัฐกำหนดทุกอย่าง และอีกพวกคือคนงานชั่วคราว จ้างรายวันตามอัตราค่าแรงขั้นต่ำ โดยจะจ้างเสริมในช่วงที่มีผลผลิตจำนวนมากๆ หรือต้องเร่งงานให้ทันตามกำหนดเวลา

วนัสเดินตามคนงานหนุ่มนามว่า รอย ไปรอบๆ บริเวณที่ทำการไร่ภูผา ทางด้านซ้ายเป็นไร่กาแฟยาวสุดลูกหูลูกตา สายตาคู่อ่อนโยนกวาดมองไปเรื่อยๆจนกระทั้งถึงบ้านปีกไม้ยกพื้นเล็กน้อย ห่างจากด้านหลังที่ทำการไร่ไปพอสมควร เป็นที่สะดุดตาเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเมื่อเช้าแล้ว

“บ้านใครเหรอรอย”

“บ้านของนายครับ”

ด้วยเป็นบ้านปีกไม้ธรรมดาๆ ขนาดไม่น่าจะเกินสามห้องนอน จึงไม่คิดว่าผู้อาศัยจะเป็นเจ้าของไร่ เจ้านายเขาเอง

“หือ!” คำตอบของคนงานยังความแปลกใจแก่ร่างบางไม่น้อย มีทั้งโรงงาน ทั้งโรงเลื้อย ยังจะไร่กว้างใหญ่ไพศาลนี้อีก ทำไมถึงอยู่บ้านธรรมด๊าธรรมดา แทนที่จะเป็นบ้านหลังใหญ่มหึมา เป็นพวกชอบสันโดษเข้าถึงยากรึเปล่าน่ะ แต่เท่าที่ได้สัมผัสในสิ่งที่ชายหนุ่มปฏิบัติต่อเขา ก็รู้สึกจะไม่เป็นอย่างนั้นน่ะ เสียงรถยนต์ดังเข้ามาขัดความคิด ทำให้วนัสหันมองรถกระบะขับเคลื่อน 4 ล้อ 4 ประตู เคลื่อนอย่างช้าๆไปจอดหน้าบ้านปีกไม้ที่เขาสนใจอยู่

เด็กชายสองคนเปิดประตูกระโดดลงมาจากรถที่ยกสูงกว่าทั่วไปวิ่งไล่กวดกันเข้าไปในบ้าน

“เด็กนั้นเอง”

ขนาดเขาอยู่ห่างตั้งไกลยังได้ยินเสียงเด็กสองพี่น้องตะโกนกันโหวกเหวกตามประสาวัยกำลังซน เสียงรถคันใหม่ก็เคลื่อนตามหลังเข้ามาจอด วนัสละความสนใจจากเด็กทั้งคู่ มองรถยนต์แลนด์โรเวอร์เข้าไปจอดเทียบรถกระบะ แล้วร่างสูงใหญ่ก็ก้าวลงจากรถให้วนัสได้เห็นเต็มตัว

“นายกลับมาแล้วครับ” เสียงร้องบอกอย่างดีอกดีใจของคนงานหนุ่มข้างๆทำเอาร่างโปร่งรู้สึกอึ้งเล็กๆ ดีใจอะไรนักหนาหว่า

“ไปหานายกันมั้ยครับ” รอยหันมาชวน

“หึๆ ไม่ละ” วนัสยิ้มให้กับท่าทีกระตือรือร้นจนออกนอกหน้าของคนงานหนุ่ม

“ไปเถอะครับ นายไม่ว่าหรอก” ไม่รอคำท้วง รอยก็ฉวยข้อมือเล็กฉุดให้เดินตามไปลิ่วๆ

จะไปทำไมกันน่ะ………….เขาไม่รู้จะคุยอะไรกับเจ้านายของรอยหรอก ทำเหมือนไอ้ตูบวิ่งไปรับหน้าเจ้าของไปได้

“นาย” ไม่เดินเปล่า เจ้าคนงานหนุ่มท่าทางหูตั้งยังตะโกนเรียกซะอีกแนะ
“ไงเจ้ารอยเตอร์” เจ้านายหนุ่มใหญ่ตอบรับแถมพ่วงฉายาผู้สื่อข่าวประจำไร่ แสดงฐานันดรกิตติมศักดิ์ของคนงานหนุ่มตบท้ายไปด้วย

“ฮะๆ นายก็………..เจ๊พิณแกให้ผมพาพนักงานใหม่เดินชมรอบๆแถวนี้ต่างหาก”

เจ้ารอยผิวดำแดงออกอาการขัดเขินเมื่อถูกเจ้านายเหน็บแนมต่อหน้าคนเข้าใหม่

“เอ๊า!” ภูผาโยนห่อกระดาษบางอย่างให้ลูกไร่ตน “เห็นบอกว่าอยากได้”

ร่างบางยืนอยู่ข้างรอยผู้ยื่นมือออกไปรับห่อกระดาษมาแกะดู ของที่อยู่ภายในทำให้วนัสต้องกล้ำกลืนรอยยิ้มเอาไว้มิดชิด ด้วยมันคือกระดาษเขียนจดหมายพร้อมซอง และถ้าลวดลายมันจะเป็นแบบปกติน่ารักๆทั่วๆไปเขาคงไม่ฝืนกลั้นเสียงหัวเราะไว้ แต่เพราะสีชมพูแปร๋นสะดุดตาแต่ไกล ทำให้ร่างบางคิดว่าเจ้านายเขาเลือกมันมาได้ไง ตอนเลือกจะทำหน้ายังไง คิดอะไรอยู่…..

“โฮ้……นาย ขอบคุณครับ แบบนี้ต้องสะดุดตาสะดุดใจน้องพรของผมแน่ๆเลย งั้นผมลาละนาย” ร่างคร้ามแดดทำท่าจะลาไปซะดื้อๆ

“เฮ้ย…ได้ของฝากก็จะไปเลยรึไงว่ะ ไม่อยู่กินเลี้ยงต้อนรับคุณนัสเขาก่อนละ”

ภูผากระเซ้าทั้งๆที่รู้ว่าลูกไร่ตนจะรีบไปทำอะไร ก็เขียนจดหมายหาแฟน ที่อยู่ต่างอำเภอตามที่เจ้านั้นพล่ามบอกเขาทุกวี่วัน ว่าจะไปขอๆ แต่จนวันนี้ก็ยังไม่เห็นแวว

“เดี๋ยวผมกลับมาใหม่นาย” รอยตะโกนบอกโดยที่ตัวเองวิ่งจี๋ห่างออกไป

“หึๆ” ภูผาหัวเราะกับคนงานท่าทางร้นๆเกินพอดีของตน แล้วจึงหันมองใบหน้านวลที่ยังทำหน้าสงสัย ก่อนจะบอกเล่าอย่างอารมณ์ดี

“กำลังจีบสาวน่ะ คราวนี้เป็นสาวโรงงานต่างอำเภอ ไม่รู้ไปเจอกันยังไง แต่มาฝากส่งจดหมายทุกครั้งที่เข้าไปในตัวเมือง วันนี้เดินผ่านร้านขายของจุกจิกพวกนี้ เลยนึกถึงเจ้านั้นขึ้นมาน่ะ”

“เหรอครับ” แต่ไม่เห็นจะต้องซื้อสีแสบทรวงขนาดนั้นมาฝากเลย ถ้าเลือกไม่เป็นก็สีขาวธรรมดาๆ ก็ได้นะครับเจ้านาย นึกถึงหน้าแฟนสาวของรอยตอนได้รับจดหมายไม่ออกเลยว่าจะทำหน้ายังไง เมื่อเห็นซองสีสะท้านใจปานนั้น แต่รอยที่ดูดีใจเมื่อเห็นหน้าเจ้านาย ก็พอจะรู้สึกได้ว่า ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้านายที่คอยดูแลสารทุกข์สุกดิบของลูกน้องเป็นอย่างดี

ภูผาแอบลอบสังเกตร่างบางทีทำท่ากลั้นหัวเราะตอนเห็นของในห่อกระดาษ ก็ให้นึกอยากจับคนข้างๆมาตีสักแปะสองแปะ คนยิ่งเลือกไม่ค่อยเป็นอยู่ ยังจะมาหัวเราะอีกแน่ะ

“ยังจะยิ้มอีก” ร่างสูงเห็นอีกฝ่ายยังยิ้มไม่หุบ จึงส่งเสียงดุๆ ทำให้วนัสหุบยิ้มฉับพลัน ด้วยรู้สึกว่าเป็นการเสียมารยาทต่อเจ้านายตน

“เจ้ารอยพาไปดูอะไรมาบ้างละ” ภูผาเปลี่ยนเรื่องคุย

“เพิ่งไปดูไร่กาแฟทางโน้นที่เดียวเองครับ” ร่างโปร่งหันหน้าไปทางที่ตนเดินจากมาอย่างเสียดาย ก็ถูกคนพาชมลากมาแวะที่นี่เสียก่อน

“ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก อยู่ๆไปอาจจะเบื่อจนไม่อยากดู ไม่อยากอยู่ที่นี่ไปเลยก็ได้ ที่นี่มันเงียบไม่เหมือนในเมือง สองสามทุ่มเขาก็เข้านอนกันหมดแล้ว”

ร่างสูงพูดตามประสบการณ์ของตนที่เห็นคนเข้าออกที่นี่มามาก แต่แววตาวาวๆที่มองกลับมาทำเอาภูผาชะงัก
“ครับ แต่ผมอยากจะเรียนรู้ไว้มากๆ จะได้เป็นภาระเพื่อนร่วมงานให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ แล้วผมก็เต็มใจมาอยู่ที่นี่เอง ไม่ได้มีใครมาบังคับ เพราะฉะนั้น สิ่งที่จะทำให้ทนอยู่ไม่ได้ก็คือคน ไม่ใช่ความเงียบสงบของที่นี่หรอกครับคุณภูผา”

“……………..” คำพูดเรียบๆ แต่เด็ดเดี่ยว ทำให้ร่างสูงรู้สึกว่าคำพูดของตัวเองไปสบประหมาดอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจเข้าแล้ว

ภูผามองสบตาคู่มุ่งมั่นนั้นชั่วครู่ แววตาแบบนี้ละ ทำให้เขาติดใจนักหนา ติดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ

“ฉันขอให้เป็นยังงั้น” ร่างสูงกล่าวสมทบ พลางมองร่างบางกลมกลึงที่มองสบตาเขาไม่หลบให้นึกชม ยิ่งใกล้ยิ่งพูดคุย ก็ยิ่งรู้สึกอยากผูกสมัครรักใคร่ด้วยจริงๆ เห็นร่างโปร่งตั้งท่าจะเดินจากไปจึงเอ่ยรั้งตัวไว้

“เข้ามาในบ้านก่อนสิ”

“ไม่ละครับ ผมจะไปช่วยคนงานที่งานเลี้ยง”

“ไม่ต้องหรอก เราน่ะเป็นตัวเอกของงาน จะไปจัดโต๊ะทำไมละ”

“ก็ช่วยๆกันจะได้………….”

“ไม่ต้อง” ร่างสูงตัดบท “ถ้าอยากช่วยงาน งั้นมาทางนี้ม่ะ”
ภูผาคว้าข้อมือเล็กพาเดินขึ้นบันไดสามขั้นเตี้ยๆ เข้าไปยังภายในตัวบ้าน เสียงกรี๊ดๆของเด็กผ่านเข้ามาในโสตประสาทของวนัสทันทีที่ก้าวย่างเข้ามาภายใน

“ช่วยจัดการเจ้าลูกดื้อของฉัน ให้อาบน้ำแต่งตัวให้ทันเริ่มงานจะดีกว่า”

“ห๊า!” ดูจะเป็นคำสั่งที่ขัดกับตำแหน่งพนักงานทำบัญชีการเงินของเขาอย่างแรง จนเผลอทำหน้าประหลาดใจให้อีกฝ่ายได้เห็น

“หึๆ ถ้าไม่เกี่ยวกับงานจะช่วยได้มั้ย”

คำพูดเชิงเกรงอกเกรงใจถ้าคิดในแง่ดี หรือถ้าคิดในแง่ร้ายก็คือ เขากำลังถูกประเมินน้ำจิตน้ำใจอยู่นั้นเอง แต่คิดในแง่ดีไว้ก่อนจะทำให้คนเราอายุยืนยาวน่ะ

“เต็มใจครับ” วนัสยิ้มน้อยๆมองผ่านไปยังเด็กชายสองคนที่กำลังวิ่งไล่กวดกันออกมาจากห้องนอน โดยมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินตามออกมา ทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“งั้นขอบใจมาก ฉันจะไปดูที่เขาจัดงานเอง”

อ้าว…….แล้วทีเขาไม่ให้ไป

“ส่วนผู้หญิงที่เห็นนั้นคือ ครูอุ่น ฉันจ้างให้ช่วยมาดูแลเรื่องการบ้านการเรียนของลูกฉัน”

วนัสพยักหน้ารับรู้โดยไม่รู้สึกตัวว่ามีร่างสูงใหญ่เข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ

“รู้ใช้มั้ยว่าฉันเป็นพ่อหม้าย” เสียงกระซิบข้างหูทำให้ร่างบางเขยิบถอยห่าง

“……………….” เรื่องส่วนตัวใครเขาเอามาถามกันละ วนัสนึกกระทบในใจ

ร่างบางเงียบไปยิ่งทำให้ภูผารู้สึกอยากแหย่ให้เจ้าของหน้าเรียบตึงแสดงอาการทางสีหน้ากับเรื่องของเขามากกว่านี้

“อยู่มาเกือบวันแล้วไม่รู้ก็แปลกละ หึๆ”

ได้ผล แก้มของร่างบางมีสีระเรื่อขึ้นจนสังเกตได้ ทั้งเจ้าของร่างโปร่งบางยังส่งสายตาค้อนๆมาให้เขาเป็นของแถม

“ผมไม่ตั้งใจจะละลาบละล้วง”

“ก็ไม่ได้ปิดอะไรนี่ ดีซะอีกจะได้รู้ว่าฉันโสด”

“ใครบอกว่าโสด ลูกสองแล้วต่างหากครับ” วนัสเผลอเถียงทำให้ภูผาอมยิ้ม

“ฉันไปละ ฝากเจ้าสองคนนั้นด้วย” โดยไม่รอคำตอบ ขายาวๆก็พาร่างกายกำยำเดินจากไป บ้านที่ดูคับแคบเมื่อครู่กลับดูโล่งกว้างขึ้นมาทันใดในความรู้สึกของวนัส
“คุณเป็นใคร”

ชายหนุ่มคงเป็นที่แปลกใจของครูอุ่น หญิงสาวหน้าตาดีรูปร่างสะโอดสะองถึงได้ชักสีหน้าใส่เขา

“สวัสดีครับ ผมชื่อวนัส เพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้ เมื่อกี้คุณภูผาให้ผมมาช่วยดูพวกเด็กๆอาบน้ำแต่งตัวนะครับ จะได้ทันงานเลี้ยงค่ำนี้”

ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึเปล่า แต่เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกประเมินจากหญิงสาว รึเขาจะเข้ามาก้าวก่ายงานของเธอ ถึงได้แสดงความไม่พอใจออกมา ก็ทำหน้าตายู่ยี่ตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วนี่ รึจะพาลอะไรอยู่ก็ไม่รู้ละ แต่พอเขาบอกจุดประสงค์ว่าจะมาช่วยดูแลเด็กๆ ท่าทางเธอถึงได้ดูผ่อนคลายลงทันที

“เหรอ…………งั้นดีเลยค่ะ ฉันกำลังอยากได้คนช่วยพอดี ลูกๆคุณหินน่ะ เฮี้ยวจนฉันเอาไม่อยู่แล้ว ดื้อกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย”

“เหรอครับ เด็กผู้ชายก็คงเป็นแบบนี้ละครับ หึๆ” วนัสยังจำภาพที่เด็กชายอิฐทำท่าเกร็งๆ พยายามไม่ให้มือที่เลอะเทอะดินโคลนมาเปื้อนเสื้อผ้าเขาตามที่พ่อสั่งอย่างเอ็นดู

“โอ๊ยคุณ! ลองเลี้ยงซักวันสองวันสิค่ะ ลิงยังเรียกพี่เลยละ”

นี่ถ้าเขาไม่รู้ว่าเป็นครูสอนพิเศษเด็กสองคนนี้มาก่อนละก็ เขาคงคิดว่าเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายแหงๆ ก็ครูอุ่นเธอออกอาการรำคาญเกินเหตุ

“ครูอุ่นต้องดูแลลูกคุณภูผาด้วยเหรอครับ ผมนึกว่าสอนพิเศษอย่างเดียวซะอีก”

“ตามหน้าที่ก็สอนอย่างเดียวค่ะ แต่ที่ทำนี่ก็เพราะเห็นใจคุณหินหรอกค่ะ อีกอย่างเด็กๆก็น่าสงสารไม่มีแม่คอยดูแล จะให้แม่บ้านเลี้ยงตลอดเวลาก็แย่สิค่ะ ฉันก็เลยอาสาช่วยดูแล กิริยามารยาทต่างๆให้ด้วยนะค่ะ เดี๋ยวจะเหมือนแม่บ้านไปซะหมดก็แย่เลย”

อ้าว…………..แล้วมาบ่นทำไมละเนี่ย เต็มใจทำเองไม่ใช่รึ ผู้หญิงที่เข้าใจยากจริงๆ โดยเฉพาะผู้หญิงที่เก็บง่ำความต้องการบางอย่างไว้ในใจ

“งั้นเดี๋ยวผมช่วยดูให้ครับ” วนัสยิ้มน้อยๆให้หญิงสาว พลางกวาดสายตามองหาลูกลิงตามที่หญิงสาวตั้งฉายา

“คงไปแอบหลบอยู่ที่ไหนในบ้านนี่ละค่ะ ลองหาดูเองละกัน ฉันคงต้องขอตัวไปเตรียมตัวบ้างเหมือนกัน”

วนัสมองครูอุ่นอย่างชั่งใจ เขาเป็นตัวเอกของงานแท้ๆยังหัวกระเจิงอยู่เลย และเขาก็ไม่คิดจะทำอะไรกับตัวเองด้วย ก็เจ้านายบอกเองว่าเป็นการเลี้ยงอย่างคนกันเองเท่านั้น จะอะไรนักหนา

ชายหนุ่มไม่รอให้ครูอุ่นพูดต่อ ก็เดินไปตามทางที่เห็นเด็กทั้งสองคนครั้งสุดท้าย ภายในบ้านขนาดย่อมที่มองปราดเดียวก็ทั่วตัวบ้าน เขายืนอยู่บริเวณห้องรับแขกโล่งกว้างที่ดูเหมือนจะใช้เป็นพื้นที่อเนกประสงค์ ถัดไปทางซ้ายมีห้องนอน 2 ห้อง และทางขวาอีก 1 ห้อง ด้านหลังดูจะเป็นครัว แต่เดินดูจนแล้วจนรอดก็ไม่พบ จึงเดินทะลุผ่านห้องครัวทันสมัยสะอาดสะอ้านไปยังประตูหลังบ้าน ซึ่งมีหลังคาต่อเติมจากตัวบ้านออกไปพอประมาณ ก็พบหญิงสูงวัยนั่งหันแฝงอ่อนอยู่บนเก้าอี้ชุดหินอ่อน มองลอดใต้เก้าอี้ไปก็เห็นเท้าเล็กๆ 2 คู่ อิงแอบอยู่ข้างหลัง

“สวัสดีครับป้า ผม วนัสครับ เพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้ครับ” ร่างโปร่งเดินเข้าไปแนะนำตัวเอง เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมอง

“เรียกป้าหยดเถอะลูก” หญิงสูงวัยยิ้มตอบกลับมา “คุณนี่เองที่วันนี้คนงานมันพูดถึง”

“พูดว่าอะไรเหรอครับ ข่าวเร็วกันจัง” ร่างโปร่งทรุดตัวนั่งเก้าอี้ข้างๆป้าหยด

“ไร่มันก็กว้าง แต่มันดูแคบเพราะปากคนเรานั้นละ หึๆ เขาว่าคนจ่ายเงินเดือนคนใหม่หล่อมากๆน่ะลูก”

“หือ………เห็นตัวจริงแล้วหล่อยังที่เขาว่ากันมั้ยละครับ” วนัสพูดหยอกหญิงสูงวัยด้วยอยากผูกสมัครไมตรีด้วย ป้าหยดเพ่งพินิจใบหน้าเขานิดก่อนจะตอบ

“อย่างพ่อหนุ่มนี่เขาเรียกว่าเจ้าสำอางค์ซะละมั้ง หน้าตาน่าเอ็นดูมากกว่าหล่อนา” ป้าหยดดูจะใช้ความคิดกับรูปร่างหน้าตาของเขาพอควรทีเดียว

“ก็แย่สิครับ ผมอยากหล่อมากกว่าน่ารักนะป้าหยด”

“เอาเหอะๆ เหมือนๆกันละ แต่คุณมาทำอะไรที่นี่ละ”

“คุณภูผาให้ผมมาพาเด็กๆไปอาบน้ำแต่งตัวสำหรับงานเลี้ยงเย็นนี้นะครับ แต่ดูว่าผมจะชวดอดเห็นน้องอิฐกับน้องเมฆแต่งตัวหล่อไปงานเย็นนี้แล้วละ หาเท่าไรก็ไม่เจอซักที”

วนัสเหล่ตามองไปทางที่เด็กสองคนหลบซ่อนอยู่ ป้าหยดที่เห็นดังนั้นจึงร่วมวงรับมุขไปกับเขาด้วย

“ไม่อยู่แถวนี้หรอกค่ะคุณ เด็กหล่อๆที่ไหนจะมาหลบอยู่แถวนี้กันละค่ะ”

“อยู่!” สองเสียงใสตะโกนพร้อมกับกระโดดออกมายืนแถวตรงหน้าป้าหยดทันที

“อุ๊บ! ฮ้าๆ” ร่างบางหัวเราะอย่างอดไม่ได้ทันที ก็กี่ทีๆเด็กสองคนนี้ก็บ้ายอไม่เลิก

“ฮู้ หล่อจริงๆด้วย แต่ถ้าจะให้หล่อมากกว่านี้ต้องไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่” ร่างโปร่งรับสมอ้างตามใจเด็กๆแก่แดดทั้งสองด้วยหวังจะประเหลาะให้ยอมไปอาบน้ำดีๆมากกว่าบังคับขืนใจกัน

“จริงๆเหรอ อาบน้ำแต่งตัวแล้วจะหล่อเท่าพ่อมั้ยครับ” เจ้าคนเล็กวัยประมาณ 5 ขวบ รีบถาม

“อืม” วนัสอมยิ้มพยักหน้าตอบ นี่คงเอาพ่อเป็นต้นแบบเต็มๆเลยสิ แล้วพ่อจะบ้ายอเหมือนลูกมั้ยน้า………น่ากลุ้มจัง

“แต่น้องเมฆไม่อาบกับครูอุ่นนะ” เด็กชายรีบเข้าไปเขย่าต้นแขนหญิงสูงวัย “ป้าหยดอาบน้ำให้น้องเมฆหน่อยน่ะ”

“ค่ะๆ” ป้าหยดเตรียมตัวจะลุกพาเด็กทั้งสองไปอาบน้ำตามคำขอ แต่ถูกวนัสคว้าแขนไว้ก่อน

“เอ………..แต่น้านัสว่า ถ้าอาบน้ำเองได้ต้องหล่อแถมเก่งกว่าพ่ออีกแน่ๆเลยละ”

ทั้งสองพี่น้องดูจะตื่นเต้นจนแววตาเป็นประกายระยิบระยับที่จะได้เป็นเหมือนพ่อ แถมยังจะได้แซงหน้าพ่อไปอีก ทำให้น้องเมฆละมือที่จับแขนเนื้อหย่อนๆของป้าหยดออก

“งั้นน้องเมฆจะอาบเอง”

“พี่ก็จะอาบเอง” พี่ชายก็ไม่อยากน้อยหน้าน้อง กระโดดออกมาพูดบ้าง

“อาบพร้อมกันทั้งสองคนก็ได้ครับ แล้วอย่าลืมขัดขี้ไคลรอบคอด้วยน่ะ จะได้ออกมาแต่งตัวหล่อๆไว้รอพ่อมารับไง”

“คร๊าบ…………” สองเสียงตอบรับพร้อมวิ่งปรู๊ดเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำทันที

“หึๆ” เด็กนี่หลอกง่ายชะมัดเหมือนลูกพี่สาวเขาเลย

“จะดีเหรอค่ะคุณ ให้ไปอาบเองแบบนั้น เดี๋ยวจะไม่สะอาดเอานะค่ะ”

ป้าหยดดูจะเป็นห่วงเด็กทั้งสองที่เปรียบเสมือนลูกของตนมากพอดู นี่แสดงว่าคงเลี้ยงกันมาแบบโอ้กันน่าดูละสิเนี่ย
“ไม่เป็นไรหรอกครับป้า จะสะอาดไม่สะอาดไว้ค่อยมาคอยขัดคอยถูกันทีหลัง แต่ให้เด็กเขาได้ช่วยเหลือตัวเอง รู้จักรับผิดชอบตัวเอง น่าจะดีกว่านะครับ เขาจะได้ภูมิใจในตัวเองไปด้วย” วนัสบอกกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาเข้าใจว่าป้าหยดรักเด็กทั้งสองคนมากก็อยากดูแลให้ดีที่สุด แต่ไอ้การดูแลแล้วจะทำให้มือห่างตีนห่าง มันจะทำให้เด็กติดนิสัยไปจนโต จนช่วยเหลือตัวเองไปเป็นนะสิ

“ป้าหยดขึ้นไปคอยเตรียมเสื้อผ้าให้พวกเขาดีกว่าครับ”

“ไหนๆก็ช่วยแล้ว ก็ช่วยให้ตลอดทีเถอะพ่อคุณ ห้องของเด็กๆอยู่ทางด้านขวามือนั้นละค่ะ เสื้อผ้าก็อยู่ในตู้ ช่วยจัดการให้ทีเถอะ ป้าอยากจะหันแฝงพวกนี้ให้เสร็จก่อน” เมื่อรู้ซึ้งถึงอัธยาศัยใจคอของเด็กหนุ่มรุ่นลูก ป้าหยดจึงรู้สึกวางใจ

“ไม่ดีมั้งครับ ห้องส่วนตัวแบบนั้น”

“โธ่………ถ้าคุณหินเธอให้คุณเข้ามาได้ก็หมายความว่าคุณเขาไว้ใจคุณน่ะค่ะ”

หึ…………..ไว้ใจคนง่ายจริงนะเจ้านายของป้าน่ะ เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งเอง

“งั้นขออนุญาตนะครับ”

ร่างบางเดินเข้าไปภายในห้องของเด็กทั้งสอง รกสมกับเป็นห้องของเด็กผู้ชายจริงๆ ถึงจะตามเก็บทำความสะอาดขนาดไหน ไม่เกินชั่วโมงมันก็จะกลับมารกอีก

วนัสช่วยเด็กๆแต่งตัวเสร็จ ผู้เป็นพ่อก็เดินเข้ามาพอดี

“พ่อ” สองพี่น้องวิ่งเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาพ่อตนทันที

“วันนี้อิฐอาบน้ำเอง อิฐเก่งมั้ยพ่อ”

“เมฆด้วยๆ” สองเสียงแข่งกันอวดอ้างสรรพคุณความเก่งกาจของตน

ร่างสูงเหลือบมองร่างโปร่งบางนิดหนึ่งก่อนจะยกตัวลูกชายทั้งสองคนเข้าเอวซ้ายขวา

“เก่งครับเก่ง……..ตอนพ่ออายุเท่าหนูยังทำไม่ได้เลย” ภูผาก้มลงหอมแก้มลูกชายฟอดใหญ่ แล้วหันมองร่างบางที่ยืนติดขอบเตียง

“ขอบใจมาก เหนื่อยมั้ย จัดการกับลูกลิงสองตัวนี่น่ะ”

“ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ เด็กๆเขาอาบของเขาเอง”

“แสดงว่ามีเทคนิคดี ปกติเห็นเฮี้ยวกับครูอุ่นบ่อยๆ”

“หือ…….ไม่มีหรอกครับ”

“งั้นไปกันเถอะ ทางโน้นเรียบร้อยแล้ว…………เอ๊า ไปกันได้แล้วเจ้าลูกลิง” ภูผาบอกเสร็จก็เดินนำหน้าออกไป

ถ้าลูกเป็นลิง งั้นพ่อก็ต้องเป็นลิงด้วยเหมือนกันสิ ความคิดของเขาคงล้นออกมาบนใบหน้าละมั้ง ร่างสูงถึงได้หยดเดินหันกลับมาดักหน้าเขา

“ทำไมชอบยิ้มคนเดียว”

มีตาติดอยู่ข้างหลังรึไง ตาคนนี้นี่

“ต้องบอกด้วยรึครับ” วนัสเสเลี่ยง

“หึ อย่าให้จับได้น่ะว่านินทาฉันในใจ” แววตาคาดโทษทำให้วนัสรู้สึกอยากลองดีขึ้นมา

จะต้องรายงานว่าเขาคิดอะไรด้วยรึไง ไม่ใช่เจ้าชีวิตเขาซักหน่อย คุณเป็นแค่นายจ้างเท่านั้นน่ะ

“จะไล่ออก หรือจะตัดเงินเดือนผมหรือไงครับถ้าไม่บอก” เพราะรู้สึกฉุนร่างบางจึงกล้าพอจะต่อปากต่อคำ แต่พอพูดไปแล้วก็ต้องหยุดชะงัก ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปแฝงความนัยบางอย่างที่เขาไม่อาจเข้าใจ จำให้ต้องหลบตาด้วยรู้สึกร้อนๆหนาวๆพิกล

“ฉันมีวิธีที่ดีกว่านั้นอีก” ร่างสูงก้มลงกระซิบบอกพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินนำออกไปอีกครั้ง

ให้ตายเถอะ เขาไม่ชอบวิธีการพูดแบบนี้เลยจริงๆ แต่ร่างบางก็จำต้องเก็บอาการไม่พอใจไว้แล้วเดินตามร่างสูงไป

ยังไม่ทันจะพ้นตัวบ้าน ครูอุ่นที่หายไปจากความคิดของวนัสก็ปรากฏตัวรออยู่บริเวณหน้าบ้านด้วยชุดพร้อมออกงาน

“เสร็จกันแล้วใช่มั้ยค่ะ อุ่นกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามานะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยทักเจ้าของบ้าน

“โธ่……..ครูอุ่น ลำบากเข้ามาถึงในบ้าน รออยู่ที่งานก็ได้ครับเดี๋ยวก็เจอกัน” ภูผายิ้มตอบเหมือนขอไปที

“ไม่เป็นไรค่ะ อุ่นจะช่วยดูเด็กๆให้ด้วย”

[jeaby@_@]

วนัสมองดูอาการครูอุ่นด้วยจนใจพิกล งานนี้มีหวังเขาคงได้ดูนิยายเล่มละ 10 บาทไปอีกนานเชียวละ

“งั้นไปกันเถอะ คนงานรอกันหมดแล้ว”

ภูผาไม่มีท่าทีจะสนใจเอ่ยชมครูอุ่นที่วันนี้อุตส่าห์บรรจงแต่งตัวมาซะสวยงาม กลับเดินจูงลูกสองคนเดินจ้ำอ้าวไปยังบริเวณงาน ไม่รอหญิงสาวที่สวมรองเท้าส้นสูงเดินกระย่องกระแย่งตามไป

เมื่อเวลาโพล้เพล้ผ่านไป ลานกว้างหน้าที่ทำการไร่ ถูกปรับเปลี่ยนเป็นสถานที่จัดเลี้ยง โต๊ะเก้าอี้ที่ต่อจากไม้หยาบๆถูกจัดวางกระจายเต็มลานโล่งรองรับคนงานเกือบร้อยคนที่ตอนนี้รอผู้เป็นเจ้าของไร่มาเปิดงาน
“ก็อย่างที่รู้กันแล้วละน่ะว่า วันนี้เรามีเพื่อนร่วมงานคนใหม่เข้ามา ฉันเลยถือโอกาสนี้แนะนำเพื่อนคนใหม่ให้รู้จักสนิทสนมกันไว้ จะได้อยู่กับเราไปนานๆ”

ทำไมพูดแล้วต้องจ้องหน้าเขาตลอดด้วยก็ไม่รู้ พูดอยู่กับคนงานก็มองหน้าคนงานของนายไปสิ มามองหน้าเขาทำไมเป็นนานสองนาน วนัสนึกค่อนขอดในใจ

“เชิญคุณวนัสพูดอะไรกับเพื่อนๆในไร่หน่อยครับ”

เมื่อถูกเชิญร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆร่างสูงใหญ่จึงก้าวออกมายืนล้ำหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อย

“ผมชื่อ วนัส วงษ์ไพบูลย์ เรียกเล่นๆว่า นัส หรือไม้ ก็ได้ครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย ถึงเรื่องงานจะยังใหม่แต่ก็จะตั้งใจให้มากที่สุดครับ”

พูดจบก็ถอยไปยืนข้างเจ้านายหนุ่มเช่นเดิม

“เพิ่งรู้ว่ามีชื่อเล่นว่าไม้ด้วย ตอนสมัครไม่เห็นบอก” ร่างสูงเอียงคอเอ่ยถามเสียงเบา

“ก็ในใบสมัครไม่มีช่องให้กรอกชื่อเล่นด้วยนี่ครับ” วนัสเสตอบหน้าตาย

“หึๆ” ร่างสูงยิ้มให้กับคำตอบแบบกำปั้นทุบดินนั้นแล้วจึงหันไปพูดกับคนงานต่อ “เอาละ….ขอให้พี่ๆน้องๆ กินดื่มให้เต็มที่ แต่พรุ่งนี้ห้ามมาทำงานสายละ”

หลังจากเจอวนัสพูดเหน็บ เจ้าของไร่จึงหันไปบอกกล่าวเริ่มต้นการเลี้ยงฉลอง

วนัสกวาดตามองไปรอบๆงาน เพื่อมองหาครูอุ่นที่เดินมาด้วยกัน แต่กลับหายไปไหนไม่รู้ สายตาอ่อนโยนเหลียวหาอีกรอบจนพบเจอคนที่ต้องการ ครูอุ่นถูกจัดให้นั่งรวมกับบรรดาแม่บ้านและคนงานหญิงในไร่ แปลกจัง ความจริงมานั่งที่โต๊ะเดียวกันก็ได้นี่ ก็ไหนว่าจะช่วยดูเด็กๆ แล้วทำไมระเห็ดไปอยู่โน้นได้ละ แต่ถึงจะมาตอนนี้ก็ไม่มีที่วางให้นั่งแล้วละ
ฝ่ายครูอุ่นที่นั่งท่ามกลางบรรดาคนงานหญิงในไร่ก็ให้นึกเจ็บใจ เพราะตั้งใจจะเข้าไปนั่งคู่เสมอภูผา แต่กลับถูกไอ้พวกคนงานบ้าไล่ต้อนมานั่งซะห่างไกลขนาดนี้

จำไว้นะพวกแก กีดกันดีนัก ถ้าฉันได้เป็นนายหญิงเมื่อไรจะไล่ออกให้หมด

หน้าตาที่บรรจงแต่งแต้มซะดิบดีถูกความบิดเบี้ยวของจิตใจเข้าครอบง้ำจนดูบูดบึ้งไม่มีใครอยากเข้าใกล้ และปกติก็ไม่มีใครอยากจะสนใจคนที่เข้ามาก่อกวนความสงบสุขในไร่เช่นผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว


วนัสที่ถูกจัดให้นั่งข้างเจ้านายหนุ่มรู้สึกยินดีเป็นที่สุด ที่ได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นถึงเพียงนี้ เขาต้องชนแก้วรับไมตรีของใครต่อใครไปทั่ว รวมทั้งเจ้านายใหม่ของเขาด้วย มือใหญ่รินเบียร์เย็นเฉียบให้อย่างมีน้ำใจ แต่ของตัวเองกลับผสมเหล้าน้ำสีเหลืองทองแทน

“ขอบคุณ” วนัสรับมาดื่มเล็กน้อยแล้ววางลงตามเดิม ดื่มน่ะดื่มได้แต่คอไม่แข็งพอ เขาจะดื่มเวลาเข้าสังคมเท่านั้น

“พ่อ เมฆกินด้วย” เจ้าตัวเล็กเริ่มออกอาการเลียนแบบพ่อขึ้นมาทันที

“อะ……เอาสิ แต่ขมแล้วอย่ามาโทษพ่อนะ”

วนัสเห็นเจ้าตัวเล็กรีบพยักหน้าหงึกๆ แต่จะดีเหรอให้เด็กเล็กๆลองดื่มของมึนเมาพวกนี้

มือเล็กๆประคองแก้วเหล้าของพ่อขึ้นจิบแล้วเบ้หน้าหนีทันที

“ขมอะพ่อ ไม่อร่อย พ่อกินไปได้ไงครับ”

“เพราะพ่อโตกว่าลูกถึงกินได้ไง”

“งั้นต้องรอให้เมฆโตเท่าพ่อถึงจะกินได้ใช่มั้ยครับ”

“ใช่ ไว้โตแล้วค่อยกินนะลูก”

“ครับ”

เด็กชายรับคำแล้วหันไปกินขนมกับพี่ชายตามเดิมไม่หันมาสนใจน้ำสีเหลืองของพ่ออีกเลย

คนเรามีวิธีสอนลูกต่างกัน การไปจำกัดหรือห้ามความอยากรู้อยากเห็นมากเกินไปจะยิ่งทำให้เด็กเกิดความอยากรู้ จนแอบไปลองเองเงียบๆ โดยไม่มีผู้ใหญ่คอยให้คำแนะนำ ก็ยิ่งส่งผลเสียกับตัวเด็กเอง คิดไปก็รู้สึกชื่นชมคนที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพังอีกแล้ว น่าเห็นใจไม่น้อยหรอก

“นัสๆ” เสียงลุงชัดที่นั่งโต๊ะข้างๆตะโกนเรียกแล้วลุกเดินเข้ามาหา

“ลุงคงต้องกลับก่อน แม่ไอ้หนูมันไม่ค่อยสบาย………………ต้องฝากคุณหินช่วยบอกให้คนงานไปส่งหน่อยนะครับ” ประโยคท้ายลุงชัดหันไปพูดกับร่างสูงใหญ่
“ไม่ต้องห่วงหรอกลุง เดี๋ยวจะไปส่งให้” ภูผาตอบอย่างเอื้อเฟื้อเต็มที่

“ขอบคุณมาก ลุงไปก่อนนะ”

วนัสมองตามชายสูงวัยเดินออกจากงานไปท่ามกลางความมืด แล้วต้องหันกลับมา ด้วยภูผายกแก้วเหล้าเย็นมาแตะต้นแขนชวนชนแก้วอีกแล้ว

นี่มันแก้วที่เท่าไรแล้วน่ะ วนัสนึกนับแต่ก็ไม่อาจนับจำนวนได้เพราะมันมากจนนับไม่หวาดไม่ไหวนั้นเอง สักพักก็ได้ยินภูผาส่งเสียงเรียกคนงานโต๊ะข้างๆ

“รอย ฉันจะพาลูกไปเข้านอนก่อน เดี๋ยวกลับมาใหม่” ภูผาเอี้ยวตัวไปบอกเจ้ารอยคนสนิท ด้วยเลยเวลานอนของเด็กทั้งคู่มานอนแล้ว เขาจึงอยากพาลูกกลับบ้านไปนอนก่อน อีกอย่างถ้าอยู่ดึกกว่านี้น้ำค้างจะแรงเดี๋ยวจะไม่สบายซะเปล่าๆ มือใหญ่กร้านคว้าลูกคนเล็กขึ้นอุ้มไว้กับอกเพราะดูจะง่วงนอนเต็มที่ อีกมือก็จูงลูกคนโตไว้มั่น แล้วชะโงกตัวบอกร่างโปร่งบางที่นั่งดื่มจนตาเริ่มแดงก่ำ

“ฉันเอาลูกไปนอนก่อนเดี๋ยวกลับมา”

“ครับ”

ลับหลังเจ้านายลูกไร่คนงานทั้งหลาย ก็พากันมาชนแก้วกับวนัส จนตอนนี้ตัวเองนี่ละที่แทบจะลุกไม่ขึ้น แต่ก็ยังฝืนดื่มด้วยไม่อยากให้เสียน้ำใจเพื่อนๆคนงานที่อุตส่าห์มีมิตรกะจิตมิตรกะใจกับเขาที่เข้ามาใหม่ จึงต้องหลับหูหลับตาดื่ม แม้จะรู้สึกอยากคายของเก่าออกมาเต็มที

ร่างโปร่งบางดื่มจนรู้สึกมึนเบลอ ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ใครมาสะกิดขอชนแก้วกับเขา ก็ทำได้แต่โบกไม้โบกมือบอกไม่ไหว เพราะเขาไม่มีแรงจะพูดแถมสติสตังก็แทบจะทรงไว้ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เขาคิดถึงแต่เตียงนอน เตียงนอนอย่างเดียวเท่านั้น เขาอยากนอน ร่างบางฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่สามารถรับรู้ถึงสิ่งรอบข้างได้อีกต่อไป

“อ้าว………คอพับไปซะแล้ว ว่าจะมาดื่มต่อด้วยกันอีกหน่อย”
ภูผาที่หายไปพักใหญ่กลับมาเห็นสภาพลูกน้องคนใหม่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ จึงเอื้อมมือจับไหล่บางเขย่าเบาๆ แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา วนัสยังคงนิ่งเงียบท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่

“ให้ผมไปส่งมั้ยนาย” รอยอาสาพาวนัสไปส่งบ้าน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้ค้างที่นี่ละ กลับไปก็ช่วยตัวเองไม่ได้ ลำบากเปล่าๆ”

“งั้นผมไปบอกไอ้จ้อนให้มันปูที่นอนที่ห้องพักคนงานน่ะนาย”

“ไม่ต้องยุ่งยากหรอก ไปนอนที่บ้านฉันนั้นละ สะดวกดี”

ภูผาคว้าเอวคนที่นอนไม่ได้สติขึ้นประคองด้วยท่าทีสบายๆ แล้วยกแขนขาวของอีกฝ่ายพาดคอตนเองกันล้มอีกที จากนั้นจึงหันไปสั่งเจ้ารอยต่อ

“นายบอกให้คนอื่นกินกันไปตามสบายน่ะ ฉันกลับเลยดีกว่า”
“อ้าว……….. ไม่กลับมาดื่มต่อหรือนาย”

“ไม่ละ เดินหลายรอบ เหนื่อยวะ” ว่าแล้วก็ประคองร่างโปร่งเดินตัวปลิวออกจากงานเลี้ยงไปยังบ้านตน

ภูผาวางร่างบางลงบนเตียงนอนของตน ถึงจะยังมีห้องว่างอีกห้องแต่ภูผาก็ไม่คิดจะให้อีกฝ่ายไปนอน ลำบากไปรื้อค้นผ้าห่มเปล่าๆ ขี้เกียจ ผู้ชายยังไงก็นอนด้วยกันได้อยู่แล้ว
ร่างสูงลงมือถอดเสื้อผ้าเหม็นเหล้าให้อีกฝ่ายสบายตัว สายตาทอดมองร่างกายขาวนวลเปลือยเปล่าที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

“ผอมจริงๆ วันๆกินอะไรบ้างรึเปล่าเนี่ย”

ใบหน้าแดงเรื่อพลิกศีรษะบนหมอนใบใหญ่ ความร้อนแรงของแอลกอฮอล์ทำให้มีเหงื่อออกทั่วตัว ภูผาจึงเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ในขณะที่ร่างบางนอนไม่ได้สติ ร่างสูงเองก็ดื่มไปไม่น้อยแต่กลับยังคงสติได้ดีครบถ้วน สายตาสำรวจตรวจตราไปทุกซอกทุกมุมของร่างขาวที่นอนสบายบนเตียงต่อหน้าต่อตาตน ใบหน้าขาวดูผ่อนคลายมากกว่าเดิมเมื่อได้เช็ดคราบเหงื่อไคลออกจากร่างกาย

ใช่….ถ้าไม่ใช่คนที่มีใจปฏิพัทธ์ต่อกันคงไม่ทำให้หรอก

“คะ…………..คุณ”

เสียงละเมอของวนัสทำให้ภูผาตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้านวลอีกครั้ง พลางเขยิบตัวก้มฟังว่าคนที่นอนหลับสนิทจะพูดอะไรออกมา

“ละเมอกับเขาเป็นด้วยหรอ” ภูผายิ้มแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยแก้มใสอย่างเบามือ ขนาดนอนละเมอยังทำให้เขารู้สึกใจเต้นระส่ำได้ นี่เขาหลงรักเด็กหนุ่มคนนี้แล้วหรือ

เขายอมรับว่าก่อนแต่งงาน เขาเคยมีความสัมพันธ์กับทั้งผู้หญิงและผู้ชายอย่างคนเสเพล แต่พอแต่งงานแล้วเขาก็เลิกหมด โชคไม่ดีชีวิตคู่ของเขามันไม่ราบรื้นอย่างที่เคยคิด ก็เลยต้องจบอย่างไม่ค่อยจะสวยนัก หลังจากหย่าขาด เขาก็ไม่เคยรู้สึกถูกอกถูกใจใครที่ไหนเป็นพิเศษ ถึงจะเอามาวางไว้ตรงหน้าเขาก็ไม่รับทานละ เข็ด แล้วถ้าเขาต้องการจะระบายความอึดอัดทางกายก็สองมือตัวเองนี่ละช่วยปลดปล่อยอารมณ์ แม้จะไม่สุขสมเท่ากับเนื้ออุ่นๆ แต่ก็พอถูไถไปได้ละน่า…ด้วยภาระหน้าที่หลายๆอย่าง ทำให้ผ่านมาจนทุกวันนี้ได้โดยไม่มีใครข้างกาย จนคิดว่าชีวิตนี้จะอยู่เพื่อลูกเพียงสิ่งเดียวกระทั่งได้พบกับคนๆนี้

อุตส่าห์ให้คนไปสืบว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร อยู่ที่ไหน และกำลังจะหาเรื่องไปเจออยู่เชียว โชคชะตาคงเข้าข้างละมั้ง ร่างบางถึงได้เดินเข้ามาหาเขาเองแบบนี้ กับท่าทางสุภาพอ่อนโยน แววตาสุกใสคู่นั้นแฝงแววความฉลาดเฉลียว เด็ดเดียว ทำให้เขารู้สึกประทับใจและอยากผูกไมตรีด้วย แต่คงต้องรอดูทีท่าของร่างบางก่อนว่าจะโอนเอียงมาทางเขามากแค่ไหน

“อืม………” คงรำคาญมือไม้ของภูผาที่ไต่แตะตามร่างกาย เจ้าของร่างกายจึงพลิกตัวหนี

“คุณ…….คุณภูผา”

“หือ?” ร่างสูงเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเสียงละเมอถนัดๆ จึงยิ้มแก้มแทบปริ

“ฝันถึงฉันอยู่รึเปล่าฮึ” ภูผานิ่งมองใบหน้านวลสีระเรื่อที่ยังหลับตาพริ้มดูสบายอกสบายใจกับการนอนเสียเหลือเกิน

“ฉันอยากรู้จังว่ามันจะเป็นฝันดีหรือฝันร้ายสำหรับเธอกันแน่”

ใบหน้าเข้มเคลื่อนเข้าไปใกล้จนชิดติดพวงแก้ม พลางมองที่เปลือกตาปิดสนิท

“ใจร้ายจังน่ะ เรียกชื่อฉัน ทั้งๆที่ฉันรู้สึกกับเธอแบบนี้แล้วยังนอนหลับสนิทได้อีกเหรอ รู้มั้ยว่าไฟมันกำลังจะเผาตัวฉันไหม้อยู่แล้ว”

น้ำเสียงของภูผาเริ่มแหบแห้ง นิ้วมือใหญ่กร้านลากไปตามเรือนร่างขาวระเรื่อยมาหยุดอยู่บริเวณหน้าท้องเรียบ ปลายนิ้วแตะแผ่วลงบนความอ่อนนุ่มของร่างบางที่หลับไหลตามเจ้าของ

“อืม……..อา…….” มือเล็กป่ายปัดสิ่งที่รบกวนการนอนออก

“คะ…ภูผา”

เสียงครางเรียกย้ำชัดถึงชื่อตน ทำให้ความอดกลั้นของภูผาขาดผึงลงทันที

“เธอต้องรับผิดชอบกับความน่ากินของตัวเองแล้วละ”

ริมฝีปากได้รูปกระซิบชิดใบหูเล็กก่อนจะขบเม้มดูดกลืนจนคนที่นอนไร้สติพยายามเบี่ยงหน้าหนีตามสัญชาตญาณ แต่คนหลับก็คือคนหลับไม่ได้รับรู้ถึงความเอาแต่ใจของเจ้านายตนสักนิด

“อือ……..ลิง…………ภู…ภูผา” เสียงคนหลับครางละเมออีกรอบ ชัดจนร่างสูงต้องชะงักหยุดมองใบหน้าขาวอย่างสนเท่ห์

“เธอนี่! ฉันละอยากรู้จริงๆว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่”

น้ำเสียงเน้นหนักแกมหมันไส้ของภูผาไม่ได้เข้าไปกระทบโสตประสาทหูของวนัสแม้แต่น้อย ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ระบบในร่างกายเขารวนไปหมด ยิ่งสมองด้วยแล้วไม่ต้องพูดถึง มันหยุดทำงานไปนานแล้ว เหลือแต่จิตใต้สำนึกที่ยังพอรับรู้ได้อย่างเลือนราง

ความอุ่นสบายที่เข้ามาห่อหุ้มร่างกายท่ามกลางความเย็นรอบตัวทำให้วนัสรู้สึกพอใจไม่น้อย จะรำคาญก็แต่ความรู้สึกจักกะจี้ตามหน้าอก แล้วก็…ตรงนั้น………….

“อะ……อา……..” เสียงครางผะแผ่วดังออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีสดยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์คนที่ซ้อนกายทาบเบื้องหลังร่างบางต้องข่มกลั้นความคับแน่นที่ขยายตัวอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์จนเจ็บร้าวไปทั่วร่าง ภูผาตะแคงตัวกอดขบเม้นต้นคนขาวอย่างหมันเคี้ยว แล้วลดมือที่ลูบไล้ยอดอกสีแดงเข้มลงปลดกระดุมกางเกงเพื่อให้ร่างกายตนได้รับการปลดปล่อย แกนกายใหญ่ผงาดเข้าเสียดสีบั้นท้ายกลมกลึงไปมาอย่างช้าๆ แขนแข็งแรงสอดเข้าใต้โค่นขาอ่อนรั้งยกขึ้น แยกเรียวขาทั้งสองข้างออกจากกันเปิดเผยตัวตนให้อีกฝ่ายเข้าถึงได้ง่าย มือหยาบกร้านกอบกุมส่วนอ่อนไหวบีบคลึงจนอุ่นร้อนสู้มือที่กำลังรูดรั้งให้อย่างทะนุถนอม
รู้สึกดี……..รู้สึกดีจัง ในห้วงนิทราของวนัส เขารู้สึกสั่นสะท้านกับความวูบไหวภายนอก แต่ก็พอใจกับสัมผัสที่ได้รับนี่ จนขยับตัวถูไถกับความแข็งขืนด้านหลังเพื่อหวังให้ตัวเองได้รับความอิ่มเอมมากขึ้น

อาการตอบสนองการสัมผัสของตนเอง ทำให้ร่างสูงใหญ่พอใจกับความร่วมมือ ถึงจะเป็นแบบไม่รู้ตัวก็เถอะ

“อีกสิ…….ขยับอีก นัสคนดี ขยับอีกนิด” ภูผาเบียดกลางลำตัวเสียดสีกับผิวเนื้ออ่อนภายนอกช่องทางอุ่นจนแทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกับร่างขาวที่นอนบิดกายครางเบาๆ

มือใหญ่เพิ่มแรงบีบเคล้นปลายยอดให้ร่างอุ่นที่ตอนนี้เกร็งเครียดรอรับความสุขผ่านสัมผัสอันร้อนแรงจนต้องปลดปล่อยความเสียวซ่านเป็นน้ำสีขาวขุ่นออกมาเป็นหลักฐานบนมือใหญ่

“นัส……”

ภูผาจับตึงสะโพกมนไว้แน่นก่อนจะกระแทกกายเข้าบดเบียดเนินเนื้อนุ่มสัมผัสถึงความอุ่นของร่างในอ้อมกอด จนระเบิดหลั่งหยาดหยดแห่งชีวิตออกมาเปรอะเปื้อนภายนอกช่องทางแคบ

เสียงหอบหายใจหนักๆของร่างสูงดังสะท้อนไปทั่วห้องนอนอันเงียบสนิท แต่ก็ไม่ทำให้คนที่หลับไร้การป้องกันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ด้วยเจ้าตัวดูจะหลับลึกไปแล้วจากการผ่อนคลายของร่างกายเมื่อครู่

ภูผามองใบหน้านวลเปี่ยมด้วยความสุขจึงยกมุมปากขึ้นน้อยๆแล้วบรรจงแนบริมฝีปากตนเองกับขมับชื้นเหงื่อแรงๆ จากนั้นจึงถอนกายลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนจะกลับมาพร้อมผ้าชุบน้ำผืนเล็กๆ นำมาเช็ดซับคราบเหงื่อให้กับคนที่นอนคุดคู้เป็นรองที่สอง ร่างสูงนำชุดนอนตัวใหญ่ของตนมาผลัดเปลี่ยนให้เสร็จสรรพ ก่อนจะล้มตัวนอนเคียงข้างร่างบางด้วยความรู้สึกอุ่นใจเป็นนักหนา

///////////////////////////////////////////////

เสียงไก่บ้านของคนงานที่เลี้ยงเอาไว้ต่อไก่ป่าบริเวณบ้านพักซึ่งปลูกเรียงรายเป็นทิวแถวส่งเสียงขันรับเช้าวันใหม่เช่นทุกวันที่ผ่านมา เพียงแต่วันนี้ภายในห้องนอนของเจ้าของไร่มีร่างขาวๆเพิ่มขึ้นมา

ร่างบางที่มานอนผิดที่ผิดทางตื่นมาพร้อมความงุนงง มองดูห้องหับเสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่ใช่ของตัวเองเลยสักชิ้น บนเตียงกว้างมีเขานั่งงงอยู่ลำพัง แต่ร่องรอยยับย้นของผ้าปูเตียงข้างๆบ่งบอกว่าต้องมีคนนอนกับเขาด้วยแน่นอน

“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไง หลับสบายมั้ย” ภูผาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมสวมใส่ชุดทำงานเรียบร้อยร้องทักให้ร่างบางที่ยังนั่งนิ่งบนเตียงได้ยิน

“คุณภูผา” วนัสหันไปมอง พลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะหลับไม่ได้สติ เมื่อคืนเขาเมา! สำนึกได้ก็ให้รู้สึกกระดากอยู่ไม่น้อย

“โธ่เอ๊ย! ขอโทษจริงๆครับ ผมคงเมาไม่รู้เรื่องเลยสิเนี่ย น่าขายหน้าจัง” วนัสเสยผมแก้เก้อเมื่อรู้สึกว่าตัวเองทำตัวหน้าขายหน้าตั้งแต่วันแรกที่เข้าทำงาน

“หึๆ “ ร่างสูงมองหน้าตายุ่งๆเพิ่งตื่นนอนแดงเรื่อเหมือนทำตัวไม่ถูก

“เลยมาแย่งเตียงคุณภูผานอน รบกวนจริงๆครับ” เจ้าของร่างโปร่งที่ยังนั่งบนเตียงทำมือไม้ประกอบ ทั้งๆที่ภายในหัวรู้สึกมึนนิดๆ จากเครื่องดื่มที่ดื่มเข้าไปเกินพอดีเมื่อคืน

“ไม่เป็นไร เมื่อคืนเธอฟุบกับโต๊ะไปเลย ฉันเลยพามานอนที่นี่ แล้วปวดหัวมั้ย เอากาแฟแก่ๆสักถ้วยมั้ยละ”

ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามานั่งขอบเตียงใกล้ร่างบางที่ยกมือลูบหัวตัวเองไปมา

“ไม่ละครับ แค่มึนนิดหน่อย แต่ว่ากี่โมงแล้วครับ”

“เพิ่งเจ็ดโมงเอง จะนอนต่ออีกหน่อยก็ได้น่ะ”

“ฮะๆ ไม่ละครับ ผมอยากกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านมากกว่า เข้างานสายตั้งแต่วันแรกๆไม่ค่อยดีเท่าไร”

“หือ…….นี่!”

ภูผาส่งเสียงดังทำให้วนัสสะดุ้งช้อนสายตาขึ้นมองเจ้านายหนุ่มที่ทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง

“ก็ฉันอนุญาตอยู่นี่ไง” สายตาคมมองลึกลงไปในดวงตาคู่อ่อนโยนเป็นนิจ ทำให้ร่างบางกระสับกระส่ายขึ้นมาดื้อๆ

“ขอบคุณครับ แต่ผมขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า” วนัสหลบตาเสมองหาเสื้อผ้าตน

“ตามใจ” ร่างสูงกระแทกเสียงใส่คนที่ปฏิเสธความหวังดีของตน

แล้วทำไมจะต้องกระแทกเสียงใส่ด้วยเล่า มีลูกน้องขยันไม่ชอบรึไง วนัสนึกพลางเม้นปาก แล้วลุกขึ้นจากเตียงหันมาพับผ้าห่มให้เสร็จสรรพโดยมีสายตาของผู้เป็นนายมองตามทุกอริยบท

“แล้วเสื้อผ้าผมอยู่ไหนละครับ……..จริงสิ…คุณเปลี่ยนเสื้อให้ผมเหรอ”

ใบหน้านวลจ้องถามแกมบังคับให้คนตัวใหญ่ตอบ

“ใช่ ฉันเปลี่ยนให้เอง จะได้นอนสบายๆ”

ก็คงจะสบายจริงดังว่าละ เพราะเขาไม่รู้สึกเหนียวตัวเลยสักนิดแถมยังหลับเป็นตายอีกต่างหาก

“ขอบคุณครับ” วนัสกล่าวเบาๆ วันหลังไม่ต้องก็ได้น่ะ โตๆกันแล้วมานอนแก้ผ้าให้คนอื่นมองก็เขินเป็นเหมือนกันน่ะ ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ น่าจะปล่อยให้เขานอนบนโซฟายาวในห้องรับแขกซะยังดีกว่า บริการดีขนาดนี้ เกรงใจ!

“เดี๋ยวเธอไปล้างหน้า แปรงสีฟันอยู่บนชั้นนั้นละ แล้วฉันจะไปส่งเอง ส่วนเสื้อผ้าชุดนั้นก็ทิ้งไว้ที่นี่ละ เผื่อต้องมาค้างอีก”

“หา!” วนัสหยุดนิ่ง ฉงนกับคำพูดของอีกฝ่าย

อีกแล้ว ทำไมชอบพูดอะไรให้เขารู้สึกสะดุดใจอยู่เรื่อยเลยนะ ตาคนนี้นี่

“แล้วชุดของหัวหน้าละครับ” มือเล็กดึงเสื้อนอนที่ตนสวมใส่ยื่นให้ภูผามอง

“ก็ทิ้งไว้บ้านเธอไง เผื่อฉันจะไปค้างนอนเล่นบ้าง”

ร่างสูงเห็นวนัสทำตาโตติดจะค้อนซะด้วยซ้ำ ทำให้ภูผาต้องตีหน้าเครียดใส่

“ไม่ได้รึไง”

“ดะ….ได้ครับ”

ใครจะไปกล้าปฏิเสธเจ้านายตัวเองกันละ แต่รับรองเขาจะไม่เปิดโอกาสให้ไปได้หรอก คอยดูเถอะ คิดพลางก้าวยาวๆไปทางที่เจ้านายเดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อครู่

“เดี๋ยว………….” เสียงร่างสูงเรียกก่อนวนัสจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ

“อะไรครับ”

“เมื่อคืนนอนหลับฝันดีรึเปล่า”

ถึงจะงงๆ กับคำถามที่เหมือนถามเด็กเล็กๆ แต่ก็คิดในแง่ดีไว้ก่อนว่า คงเป็นธรรมเนียมของเจ้าของบ้านที่อยากรู้ว่า ต้อนรับแขกได้ดีจนขนาดหลับยังฝันดีรึเปล่าละมั้ง ทำให้ตนเองนึกย้อนไปถึงคงความรู้สึกเมื่อคืน ก็หลับสบายดี ดีจนรู้สึกโล่งสบายอย่างน่าประหลาด แต่ก็ยังมีความร้อนผะผ่าวบางอย่างสอดแทรกเข้ามาในความรู้สึก ช่างเหมือนตอน…………เหมือน……ร่างกายดูเหมือนยังจดจำสัมผัสอุ่นๆได้รางเลือน จนเจ้าตัวรู้สึกพิกลระคนตกใจเงียบๆ
นี่…นี่เขาฝันเปียกไปรึเปล่าหว่า ว่าแล้วก็ให้นึกสนใจของสงวนของตนขึ้นมาครันคราม จึงรีบตอบจะได้ปิดประตูเข้าไปสำรวจ

“ก็ดีครับ………ดีมากเลย” ตอบเสร็จก็รีบปิดประตู รูดกางเกงตัวโคร่งลงมองรอบบริเวณกลางลำตัวนิ่มหยุ่น

“ไม่มี ไม่มีคราบอะไร…………เฮ้อ…ค่อยยังชั่วหน่อย….มาฝันเปียกบ้านคนอื่นเขาน่าขายหน้าตายเลย”

ร่างโปร่งบางดูจะโล่งใจเมื่อสำรวจตรวจตราไม่เห็นมีสิ่งผิดปกติบนร่างกายตน แต่ถ้าจะเฉลียวใจส่องกระจกสำรวจปากคอสักนิด คงต้องตกใจกับรอยจ้ำแดงบริเวณท้ายทอยข้างซอกหู และตามช่วงไหล่ขาวเป็นแน่

ท่ามกลางความโล่งใจของคนในห้องน้ำ ภูผามองยังประตูที่ปิดสนิทอย่างหมายมาด



TBC




คุณหินนี่เท่เนอะ เห็นด้วยมั้ยค่ะ เป็นไบด้วย กร๊ากกก
ไม่รู้เป็นไรชอบอ่านพระเอกที่เท่ๆอะ เวลาอ่านเเล้วจิ้น ภาพจะลอยออกมา

ดีใจที่ทุกท่านชอบนิยายพี่สาเกค่ะ ตอนนี้ยาวหน่อย เเถมเอ็นซีนิดๆ ห้าๆๆ


ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ

[nidnoi]

นายเอกโดนลักหลับตั้งแต่วันแรกเลย

วันต่อไปคงเมนคอร์สใช่ไหมคะ

 

[aisen]

ร้าย นักนะ คุณหินนิ 

[engrish]

ชอบคุณหินที่สุด
กด+ให้กับตอนนี้เลยจ้า

[fannan]

โดนลักหลับซะแล้วอ่ะ


อิอิไม่รู้ตัวเลยเหรอเนี่ย



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ

[lasom]

เนียนนะย่ะคุณภูผา กลับไปบ้านน้องไม้ไม่ตกใจหรอว่าบ้านคุณภูยุงเย้อเยอะ

[manami1155]

ลักหลับกันเห็นอะคะคุณภูผา
นู๋นัสก็นะไม่รู้เรื่องรู้ราวเล้ย

แค่เจอกันไม่กี่วันคุณภูผากะดูถ้าจะหลงนู๋นัส
แบบไม่ลืมหูลืมตาซะละ
 

[JJHJJH]

ลักหลับลูกน้องอ่าคนเรา กี๊วๆๆๆ 
ชอบจัง อยากอ่านอีกค่า

[ณ ที่เดิม™]

ลักหลับอย่างร้ายกาจอ่าขอรับ
รอตอนต่อไปโลด

[katte]

น่ารักมากเลยเรื่องนี้

สนุกมากค่ะ

[OhJa]

อ๊ายยยย ไไม้โดนลักหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยอ่ะ
อิตาคุณหินเนี่ย หื่นใช่ย่อยนิ

[silverspoon]

อ๊างงง  หื่นใส่กันตั้งๆแต่วันแรกๆเลย กวางน้อยอย่างมนัสจะรู้ตัวเมื่อไรนะ 

[roseen]

หื่นว่ะพี่หินลักหลับลูกน้องเฉยเลย

[som~]

    โอ้ว หื่นมากคุณหิน 

[PandP]

คุณหินร้ายนะเนี่ย...

[captainchick]

ร้ายมากกกก คุณหิน แบบนี้ไม้จะรอดเหรอเนี่ย

[iiดาวพระสุขლii]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน.....
เรื่องน่ารักมากเลย....(ไม่เศร้าใช่มั้ยอ่ะ T__T)
คุณหินร้ายนะเนี่ย....คึคึ  ลักหลับเค้าซะงั้น...รุกแบบนี้ น้องไม้ของเราต้องเกิดอาการหวั่นไหวบ้างล่ะ