Part 6
“เดือนนี้ก็แย่อีกแล้วหรอเนี่ย”
วนัสมองดูบิลค่ามะพร้าวที่ขายได้ในเดือนนี้ยังคงมียอดตกต่ำเหมือนเดือนก่อนๆ ตอนลิงกังมาขึ้นมะพร้าวก็นับได้เจ็ดพันกว่าลูก แต่พอคัดขายจริงๆกลับได้แค่สี่พันกว่าลูก แบบนี้ก็แย่สิ ถึงจะเอามะพร้าวลูกเล็กๆที่ขายไม่ได้ ไปให้คนงานที่เขาจ้างไว้สองคนนำไปผ่าตากแดดขายเป็นมะพร้าวแห้ง แต่สถานการณ์อย่างนี้ส่อเค้าไม่ดีเลย เขามีมะพร้าวลูกเล็กเกือบครึ่งของทั้งหมดขนาดนี้เลยเหรอ ที่ผ่านมาก็มีฝนตกไม่ได้ขาด เขาเองยังเดินเข้าไปดูๆมองๆในสวนอยู่เรื่อยๆก็เห็นมีลูกเต็มคอเต็มต้น และถึงจะสูงแต่เท่าที่มองเห็นก็ไม่น่าจะลูกเล็กเหมือนขาดน้ำแบบนี้
และเพราะเป็นแบบนี้ ต้นเดือนที่ผ่านมาเขาจึงได้จ้างคนมาขุดบ่อน้ำเพิ่มในสวน จะได้วางท่อน้ำปล่อยรดต้นไม้ได้สะดวกไม่ต้องรอฟ้ารอฝน ทำให้เขาต้องถอนเงินเก็บออกมาเตรียมไว้มากโขเพื่อการนี้ เดือนนี้บัญชีเขาติดลบจนน่าตกใจเชียวละ ทำไมตอนพ่อทำมันดูเหมือนง่ายๆก็ไม่รู้ หรือเขายังพยายามไม่พอก็ไม่รู้น่ะพ่อ
วนัสพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ยาวที่ตั้งวางไว้บริเวณระเบียงหน้าบ้าน วันเสาร์อาทิตย์เป็นวันหยุดของเขาทำให้มีเวลานอนเอกเขนกเรื่อยเปื่อย หรือไม่ก็คว้ามีดอีโต้เดินเข้าสวน ไปตรวจดูว่าอะไรมันต้องทำต้องซ่อมแซมบ้าง เดี๋ยวช่วงบ่ายๆเขาก็ว่าจะเข้าไปดูคนงานในสวน วันนี้เขาให้คนงานตัดหญ้าที่มันรกๆออก เวลาเก็บมะพร้าวจะได้สะดวก
แต่เสียงรถมอเตอร์ไซด์ที่แล่นมาจอดหน้าบ้านทำให้คนที่นอนหลับตาคิดอะไรไปเรื่อยๆต้องลุกขึ้นมาเมียงมองแขกผู้มาใหม่
“หือ!…………..คุณภูผา”
เจอหน้ากันจันทร์ถึงศุกร์ยังไม่พออีกเหรอ แถมยังหนีบเจ้าลิงน้อยสองตัวมาด้วย
วนัสอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของเด็กทั้งสองคนกระโดดลงจากรถมอเตอร์ไซด์ ตอนนี้เขาสนิทกับลูกชายแสนซนของภูผามาก ก็เล่นชวนเขาเล่นซ่อนแอบก่อนกลับบ้านเกือบทุกวัน แล้วจะไม่ให้สนิทยังไงไหว ครั้นจะไม่เล่นด้วยก็ไม่ได้ สงสารนี่ ดวงตาใสแจ๋ว 2 คู่คอยแต่จะจ้องมองเขานิ่ง รอเวลาให้เขาตอบตกลง พอเขาตกลงก็จะดีใจกระโดดโลดเต้นจนเขาเองก็รู้สึกยินดีชื่นใจไปกับเด็กพวกนี้ด้วย ทีนี้ก็เลยสรรหาเรื่องมาเล่นกับเขาตลอด ไม่ว่าจะเล่นไล่จับ ซ่อนแอบ ทอยเหรียญ เป็นม้าให้ขี่อีกต่างหาก กลายเป็นกิจกรรมหลังเลิกงานก่อนกลับบ้านของเขาไปซะแล้วตอนนี้
วนัสลุกเดินออกมาต้อนรับสามพ่อลูก ร่างสูงใหญ่จูงรถจักรยานยนต์ไปจอดไว้ใต้ร่มไม้ข้างๆบ้าน เขาเคยถามภูผาเรื่องพาลูกๆซ้อนมอเตอร์ไซด์เวลาไปไหนมาไหนทั้งๆที่ก็มีรถยนต์คันใหญ่โตไว้ใช้ แล้วก็ยังปลอดภัยกับเด็กด้วย ทำไมถึงไม่พานั่งรถยนต์จะได้ไม่ต้องมาตากแดดตากลมไม่สบายเปล่าๆ
เจ้านายเขากลับยิ้มแล้วบอกกับเขาว่า อยากให้ลูกได้สัมผัสอากาศบนพื้นดินที่อาศัยอยู่ อยากให้ลูกได้สำนึกถึงแผ่นดินที่พวกเขายืนอยู่ สายสม แสงแดด ที่โอบล้อมพวกเขาจะทำให้พวกเขาเติบโตขึ้นมาเป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่อยากให้ลูกติดความสะดวกสบายจนเกินไป ไม่อยากเลี้ยงลูกให้เป็นพวกกระหม่อมบางทั้งๆที่มีพ่อเป็นชาวไร่ชาวสวน แล้วต่อไปพวกเขาจะต้องสืบทอดสิ่งพวกนี้ เพราะฉะนั้น เขาจะต้องรักทั้งหมดที่ทำให้พวกเขาเติบโตขึ้นมา อีกอย่าง เอาลูกซ้อนหน้าซ้อนหลังก็อบอุ่นใกล้ชิดกันไปอีกแบบ
เขาจึงได้เห็นภาพคนตัวโตพาลูกซ้อนมอเตอร์ไซด์ไปไหนมาไหนบ่อยจนชินตา
“ว่าไงครับ อิฐ เมฆ” ร่างโปร่งยื่นแขนออกไปรับลูกคนเล็กของภูผาที่กระโจนเข้าใส่เขาอย่างไม่ยั้งแรง
“อะ………..อืม………ตัวหนักน่ะเรานี่” วนัสกอดรัดฟัดเหวี่ยงเด็กชายเมฆอยู่พักก่อนจะเงยหน้าทักผู้เป็นพ่อ
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ไม่มีแล้วมาหาไม่ได้รึไง”
ฟังคำคนกวน คนหน้านวลก็หน้าตึงขึ้นมาทันที
ภูผามองผู้เป็นลูกน้องทำตาแวววาวใส่แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาไม่ได้ตั้งใจกวนโมโหเลยนะ ก็ไม่ได้มีธุระอะไรด้วยหรอก แค่จะมาชวนไปเที่ยวก็เท่านั้น แล้วเขาพูดผิดตรงไหน อีกอย่างก็อยากเห็นหน้าก็ต้องหาเรื่องอะไรสักอย่างขึ้นมาอ้างอยู่ดีนั้นละ ก็ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็จะเจอแบบนี้ไง
“มาหาน้านัสทำไมหรือครับ” คิดว่าพูดกับพ่อคงไม่ได้ความเลยหันไปถามเอากับลูกชายคนโตเผื่อจะได้ความขึ้นมาบ้าง
“มาชวนน้านัสไปเล่นน้ำคลองที่หลังไร่อิฐ น้านัสไปด้วยกันน่ะ”
เด็กชายอิฐเข้ามาเขย่ามือน้านัสไปมาไม่ยอมปล่อย แถมยังยื้อยึดลากให้ไปทางมอเตอร์ไซด์คันเก่งที่จอดรออยู่ พร้อมหัวเราะกันคิกคักสองพี่น้อง
“ดะ……….เดี๋ยว…อย่าเพิ่ง….วันนี้น้านัสไม่ว่างครับ เดี๋ยวน้าต้องไปทำงาน ไปเล่นน้ำคลองด้วยไม่ได้หรอกนะ”
“ไปเหอะน้านัส………….สนุกน่ะ มีเชือกผูกกับต้นไม้เอาไว้เล่นเป็นทาซาร์ด้วยน่ะ” เจ้าคนเล็กเข้ามาผสมโรงทำท่าทางโหนเชือก แล้วพยักหน้าหงึกหงัก เหมือนกำลังหลอกล่อเขาด้วยของเล่นที่ตนเองคิดว่าเจ๋งสุด ใช้เป็นไม้ตายให้เขายอมตกลงไปด้วยได้ ไอ้วิธีการพูดแบบนี้มันช่างเหมือนพ่อไม่มีผิดเพี้ยนเชียว
“ไม่ได้หรอกครับ น้านัสมีธุระต้องทำจริงๆ”
ยิ่งพูดเจ้าเด็กสองคนก็ทำท่าจะไม่รับฟังเหตุผลอะไรจากเขาแล้ว ก็เล่นเข้ามาพัวพันนัวเนี่ย ยิ่งเจ้าตัวเล็กแล้วไม่ต้องห่วง ขี้อ้อนเป็นทุนเดิม กำลังปีนกระดึ๊บๆขึ้นมาเกาะบนหลังเขาเป็นลูกหมีโคล่าไปแล้ว แถมยังเกาะแน่นเหนียวหนึบเป็นตีนตุ๊กแก จนเขาต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นพ่อแทน
ช่วยบอกลูกคุณที่เถอะว่าผมไปไม่ได้
ภูผาเห็นประโยคนี้ฟ้องในแววตาของร่างบางก็ต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ ก็ภาพที่เขาเห็นมันช่างน่ารักจนอยากจะเข้าไปร่วมวงกอดเป็นพ่อหมีโคล่าด้วยอีกคน
“จะไปทำงานอะไรที่ไหนเหรอ” ภูผาถามเสียงเรียบ
“ก็ให้คนงานตัดหญ้าในสวนมะพร้าวไว้ ตอนบ่ายๆว่าจะเข้าไปดูหน่อยนะครับ”
“งั้นดีเลย อิฐ เมฆ รอน้านัสทำงานให้เสร็จแล้วค่อยไปก็ได้ใช่มั้ยลูก”
ภูผาหันไปส่งเสียงถามลูกโดยไม่สนใจอาการตาโตของอีกฝ่าย
เฮ้ย………อย่าพูดเองแบบนี้สิ
“ได้ครับพ่อ”
จะเป็นลูกหมีโคล่า หรือจะเป็นลูกลิงกัง ต่างก็ส่งเสียงตอบรับดัง จนแสบแก้วหูวนัสไปหมด
“งั้นขึ้นไปรอบนบ้านเลยลูก ไปนั่งเล่นอยู่แถวๆนั้นละ”
เฉยเลย…………………ถามเองตอบเองเสร็จสรรพ เขายังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ จะไม่ถามเจ้าของบ้านซักคำเลยเหรอ มัดมือชกกันชัดๆ
“ได้ใช่มั้ย” ร่างสูงหันมาถามเมื่อทำหน้าที่แทนเจ้าของบ้านเสร็จ จะให้ตอบว่าไม่รึไงกัน ก็เด็กสองคนนั้นยิ้มหน้าบานเป็นกะโล่ไปแล้วแบบนั้น แล้วจะให้เด็กเขาดีใจเก้อรึไง ก็ต้องตอบว่า
“ได้ครับ”
เป็นอย่างที่เคยออกกฎประหลาดๆกับเขาคราวก่อนโน้น ชอบคำว่า ครับ นักไม่ใช่หรือไง นี่ขนาดเป็นบ้านเขาเองนะนี่ ยังตามมาสั่งนั้นสั่งนี่ได้อีก ถ้าไม่เกรงใจจะอาละวาดให้น่าดูเชียวละ
ภูผามองใบหน้านวลบูดบึ้งนิดๆเดินนำเขาขึ้นบ้านไปยังระเบียงที่ตนเองนอนเล่นอยู่ก่อนที่เขาจะมา
ลูกชายทั้งสองคนของภูผาต่างงัดยางรัดถุงแกงวงโตๆที่ตะบันใส่ที่ข้อมือจนพูน ทั้งสีแดงสีเขียวสีเหลืองสลับสีกันไปออกมาถือ แล้วเลือกยางวงที่ตนคิดว่าเจ๋งสุดออกมาวาง แล้วแข่งเป่ากบกินยางวงของอีกฝ่าย
ภูผาเลือกนั่งลงบนเบาะรองนั่งที่พื้น ใกล้ลูกชายที่สมาธิจดจ่อกับยางวงตรงหน้า ส่วนเจ้าของบ้านผลุบหายเข้าไปในบ้านก่อนจะออกมาพร้อมแก้วน้ำและจานขนม
“อิฐ เมฆ หิวก็กินขนมนี้ไปก่อนนะครับ”
วนัสมองเด็กทั้งสองคนตั้งหน้าตั้งตาเป่ากบไม่สนใจอะไร แล้วจึงหันมามองคนตัวโตบ้าง
“วุ้นมะพร้าวอ่อนครับ” มือเล็กเลื่อนขนมกับแก้วน้ำไปไว้ตรงหน้าร่างสูง
“ทำเองเหรอ”
“ครับ………..มีมะพร้าวน้ำหอมหลังบ้านอยู่หลายต้น เลยเอามาลองทำเล่นดู ก็พอทานได้น่ะครับ ถึงจะไม่อร่อยเท่าที่เขาทำขายกัน”
ก็แค่นึกสนุกทำเท่านั้นละ เมื่อก่อนแม่ชอบทำให้กินบ่อยๆ ยิ่งตอนแช่ให้เย็นแล้วค่อยเอาออกมากินยิ่งอร่อย ทำง่ายยิ่งกว่าง่ายเสียอีก เมื่อเช้าเลยทำแช่ตู้เย็นเอาไว้ พอดีคุณมานั้นละ เลยจำใจต้องเอาออกมาเลี้ยงแขก ทั้งๆที่ไม่คิดจะเอาออกมารับแขกเลย แต่มันไม่มีอย่างอื่นให้เอามาเลี้ยงแขกได้แล้วนี่!
วนัสมองร่างสูงเอาแต่อมยิ้ม แต่ไม่ลงมือกินซักที ก็เริ่มชักสีหน้าอีกรอบ จะกินไม่กิน ถ้าไม่กินจะได้เอาไปเก็บ ไม่ต้องมายิ้มรักษาน้ำใจกันก็ได้ เขาไม่คิดจะว่าอะไรซักหน่อย เพราะผู้ชายส่วนมากไม่ชอบกินของหวาน แต่จะบอกให้น่ะว่า เขาก็มีฝีมือพอตัวเหมือนกัน กินแล้วไม่ท้องเสียหรอกน่า
ภูผาเห็นสายตาที่คอยเหลือบแลมายังตน ก็ต้องอดกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ คนอะไรดูง่ายชะมัด ที่เขายิ้มให้ก็เพราะนึกชมอยู่ ไม่ใช่ไม่อยากกินซะหน่อย คิดมากไปได้ ว่าแล้วก็หยิบจานขนมตักวุ้นมะพร้าวเย็นๆเข้าปากคำใหญ่ให้สมใจคนคอยมอง
“อืม………….อร่อย ไม่ค่อยหวานมาก ฉันชอบแบบนี้ละ”
พอได้ยินคำชมใบหน้าขาวก็ยิ้มแก้มแทบปริ ถึงจะนึกขุ่นใจมาก่อน แต่ไม่ว่าใครพอถูกชมก็ต้องดีใจด้วยกันทั้งนั้นละ
“ทำเหมือนรู้เลยว่าฉันจะมา” ร่างสูงส่งยิ้มใส่ตาอีกฝ่าย
“อะ!……………”
บ้า…………..จะบ้ารึไง ขี้ตู๋ที่สุด ผมไม่ได้ทำไว้รอคุณมากินซักหน่อย เพิ่งจะนึกชมในใจอยู่แหมบๆ ชอบคิดเข้าข้างตัวเองอยู่เรื่อย
“ไม่ยอมน่ะ ยางของน้องเมฆจะหมดแล้ว”
เสียงเอะอะของลูกลิงตัวเล็กโวยวายพี่ชายที่เป่ากบชนะตัวเองตลอด จนยางวงที่สวมไว้ที่ข้อมือลดน้อยเหลือเพียงไม่กี่เส้น ทำให้ผู้เป็นน้องเริ่มงองแงหันซ้ายหันขวาหาผู้ช่วยกอบกู้วิกฤต และคนๆนั้นก็คือวนัสนั้นเอง
“น้านัสช่วยน้องเมฆหน่อย พี่อิฐเขาจะกินยางของน้องเมฆหมดแล้ว” เจ้าเด็กขี้อ้อนเข้ามานั่งแปะบนตักชายหนุ่มทันที แล้วส่งสายตาอ้อนวอนตามติดมาด้วย
“หึๆ ไม่ดีหรอกน้องเมฆ ให้น้านัสไปช่วยน้องเมฆ ก็เท่ากับว่าเอาเปรียบพี่อิฐนะสิครับ”
ร่างโปร่งโอบกอดเด็กน้อยที่จ้องมองด้วยแววตาคาดหวัง โธ่……เด็กเอ๋ยเด็ก
“พี่อิฐ………….น้องเมฆจะให้น้านัสเป่าแทน พี่อิฐยอมเปล่า” เจ้าคนเล็กหันไปต่อรองกับพี่ชาย และเจ้าพี่ชายก็ทำท่าว่า ข้าเก่ง ต่อให้เอาใครมา ก็สู้ข้าไม่ได้หร๊อก
“ได้………แต่ถ้าแพ้อีก ถือว่าแพ้แล้วแพ้เลยน่ะ”
“ก็ได้”
วนัสขำพรืดกับคำมั่นสัญญาที่ดูเป็นจริงเป็นจังของเด็กทั้งสอง จนตัวเองต้องเข้าไปมีเอี่ยวด้วย ว่าแล้วก็ต้องเข้าไปร่วมวงเป่ากบอย่างเสียไม่ได้
ก่อนอื่นต้องเอายางที่เสียไปแล้วกลับคืนมาให้เจ้าตัวเล็กจอมโยเยซะก่อน ด้วยความที่โตกว่า ผ่านประสบการณ์การเป่ากบมาก่อน ทำให้วนัสชนะจนได้ยางวงที่เสียไปกลับคืนมาได้หมดในเวลาอันรวดเร็ว จนเจ้าตัวเล็กเริ่มยิ้มออก แถมยังทำท่าท้าทายพี่ชายซะอีกแน่ะ
และแล้วเจ้าพี่ชายก็เริ่มหน้าเสีย ก็เล่นแพ้ติดต่อกันหลายตา ใบหน้าที่เคยมาดมั่นในความสามารถของตนเริ่มสั่นคลอน และเริ่มโอดครวญขึ้นมาบ้าง
“ก็น้องเมฆเล่นให้น้านัสช่วยนี่นา”
“ก็พี่อิฐยอมให้ช่วยนี่”
“งั้นพี่ให้พ่อช่วยบ้าง” แววตาของผู้เป็นพี่ขึงขังขึ้นมาทันที
“ก็ได้ น้องเมฆยอม”
เจ้าตัวเล็กยอมตามข้อเสนอของพี่ เพราะยังกระหยิ่มยิ้มย่องในใจในความสำเร็จที่ตัวเองไม่ได้ทำ
“พ่อ…………..” เสียงลากยาวขอความช่วยเหลือจากพ่อของเด็กชายอิฐ ทำให้วนัสยิ้มมองตามอากัปกิริยาของเด็กชาย ก็เด็กละน่ะ
“พ่อ สู้แทนอิฐหน่อยสิครับ น้องเล่นให้น้านัสเป่าแทน อิฐก็แพ้กันพอดี”
“อ้าว………….ก็ไหนเรายอมให้น้านัสเล่นแทนน้องได้เองนี่ แล้วมาให้พ่อไปเล่นอีกทำไมละลูก”
“พ่ออะ…………..”
ลูกลิงตัวโตเริ่มเบ้หน้า เมื่อพ่อจะไม่ช่วย อย่างนี้เขาต้องเสียยางหมดตัวแน่เลย
“พ่อกลัวแพ้น้านัสใช่มั้ยละ”
เอาละสิ เจ้าลูกลิงตัวโตเริ่มแผลงฤทธิ์แล้วมั้ยละ
“เปล่าลูก แต่…………..”
ภูผาสบตาเข้ากับร่างบาง จากที่คิดว่าไม่ควรจะลงไปเล่นเป็นเด็กๆให้เสียการปกครองก็ต้องเปลี่ยนใจ เพราะแววตาเชื่อมั่นเหมือนจะบอกว่าตัวเองไม่มีทางแพ้เขาแน่นอน ทำให้ภูผาตกปากรับคำ เลือกยางวงออกมาลงสนาม 1 เส้น
“เอ๊า!………….นายเป่าก่อน”
วนัสมองเจ้าพ่อตัวดีก็ให้นึกเข่นเขี้ยวในใจ เล่นแบบนี้แล้วเมื่อไรมันจะจบซะทีเล่า เขาอุตส่าห์งัดสารพัดเทคนิคเป่าจนแก้มตุ้ย เพื่อให้ได้ยางที่เจ้าคนน้องเสียไปกลับคืนมา จะได้เลิกงอแงเสียทีก็ว่าจะเลิก ยังดันมาตกปากรับคำอีกแน่ะ มันน่าไล่กลับบ้านนักเชียว คอยดูเถอะจะเป่ากินให้เรียบเลย
แต่พอเริ่มเป่าเข้าจริง เขากลับทำไม่ได้อย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก ความสามารถเทคนิคที่เขาขุดออกมาใช้ มันโดนสายตาของผู้ชายตรงหน้าดึงดูดไปหมด ก็มีอย่างที่ไหนที่พอเขาจะเป่ายางกลับมาตั้งหน้ามอง ทำเอาเขาเขินเป่าลมไม่ออก ก็ทั้งสายตาทั้งลมหายใจมันอยู่ใกล้จนรู้สึกประหม่า ไม่เป็นอันมีสมาธิ สรุปก็แพ้อย่างไม่เป็นท่า แต่ก็ดีที่จบได้เสียที เขารู้สึกอึดอัดชอบกลเวลาอยู่ใกล้ๆชายหนุ่ม ในอกมันสั่นๆ หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่พลั้งเผลอสัมผัสถูกเนื้อตัว
ภูผาแบ่งยางวงออกเท่าๆกันแล้วส่งคืนให้พี่น้องไปเล่นกันเอง หลังจากกำชับไม่ให้ทะเลาะกันอีก สายตาเหลือบเห็นร่างโปร่งตั้งท่าจะลุกขึ้นจึงรั้งแขนไว้
“จะไปไหน”
มาจับทำไมเล่า ถามเฉยๆก็ได้นี่ คนตัวเล็กเริ่มได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังตุ๊บๆ จึงตวัดสายตาให้อีกฝ่ายที่ยังยิ้มกริ่มปล่อยมือ
“ผมจะไปหาข้าวให้พวกเด็กๆกินกลางวัน นี่มันเที่ยงกว่าแล้วครับ”
“อ้าว…………แล้วพ่อเด็กละ จะไม่หาให้กินด้วยเหรอ”
ปากแบบนี้มันน่าให้กินมั้ยละ ก็มาด้วยกันก็ต้องกินด้วยกันอยู่แล้วนี่ จะมาถามกวนบาทาทำไมก็ไม่รู้
จะบอกให้น่ะ ถึงผมจะรู้สึกปลื้มชื่นชมคุณมากแค่ไหน แต่ผมก็โมโหคุณเป็นเหมือนกันน่ะ ถ้ามากวนอารมณ์ผมมากๆ
เพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไง วนัสจึงลุกขึ้นเดินเข้าครัวไปซะเฉยๆ ทิ้งให้ภูผานั่งยิ้มอยู่คนเดียว
ร่างสูงเอนตัวพิงเข้ากับเก้าอี้ยาวปล่อยตัวตามสบาย สายตาพลางเหลือบเห็นสมุดกับเอกสารบนเก้าอี้ มือมันว่างๆจึงหยิบขึ้นมาเปิดๆดู
“บิลขายมะพร้าว……กับ………บัญชีในไร่ตัวเองงั้นเหรอ”
สายตาคมมองอ่านรายละเอียดคร่าวๆ ก็นึกแปลกใจ ด้วยเป็นพ่อค้าพอเห็นปุ๊บก็เจอความผิดปกติทันที ทำไม ……… มะพร้าวที่เก็บได้กับยอดขายมันถึงได้ต่างกันมากขนาดนี้ จะพูดไปฝนก็ตกตลอดไม่ได้แล้งอะไรเลย ถ้าไม่ใช่มีต้นมะพร้าวอายุมากให้ผลผลิตไม่ดีอยู่เยอะ ก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้ อีกอย่างมะพร้าวในระแวกนี้จะส่งไปที่โรงงานของเขาเกือบทั้งหมด ด้วยพ่อค้าคนกลางจะซื้อจากชาวสวนแล้วไปขายส่งให้กับโรงงานอีกทีหนึ่ง รวมทั้งของเจ้านี้ด้วย
อาจจะเพราะสะดวกกว่านำไปขายเองถึงโรงงาน ที่ต้องเสียค่าขนส่ง ค่าจ้างรถสิบล้อขนไปขาย ทำให้เหมาขายกับพ่อค้าคนกลางจะสะดวกสุด แม้จะถูกกดราคาอยู่บ้างก็ตาม
“อิฐ เมฆ เล่นอยู่ตรงนี้น่ะ อย่าไปซนที่ไหนไกล เข้าใจมั้ย”
“ครับ……..พ่อ”
หันไปกำชับลูกเสร็จก็เดินตามร่างบางเข้าไปในครัว จึงได้ยินเสียงกระทบกันของเครื่องครัวถนัดหู
ท่าจะคล่อง แต่แค่นี้ฉันก็หลงจะแย่แล้ว อย่าทำให้ต้องรู้สึกถูกใจไปมากกว่านี้เลย เดี๋ยวหยั้งใจไม่อยู่ทนรอไม่ไหว จับกดไปซะก่อนก็จบกันพอดี อุตส่าห์ตั้งใจจะให้เวลา ได้ค่อยๆคุ้นเคยกันไปแท้ๆ
เสียงงึมงัมของภูผาทำให้วนัสหันกลับไปมอง
“บ่นอะไรครับ”
“อยากรู้จริงๆหรอ”
เอากับเขาสิ จะพูดธรรมดาๆบ้างไม่ได้รึไง แล้วยังแววตาแปลกๆ ที่เขาแปลความหมายไม่ออกนั้นอีก ต้องคิดอุตริอะไรในใจแหงๆ
“ไม่อยากรู้ครับ”
เสียงตอบราบเรียบไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสะทกสะท้าน ยังเดินเข้ามาชิดติดแผ่นหลังคนที่กำลังผัดข้าวอยู่ในกะทะ
“ข้าวผัดหรือ?”
ร่างสูงแสร้งทำไม่สนใจกับท่าทีอึดอัดของอีกฝ่ายเมื่อเขาเข้ามายืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
“ครับ ข้าวผัดกุ้ง แล้วก็มีแกงจืดตำลึงไว้ซดน้ำอีกอย่าง”
เสียงตอบแผ่วเบาพร้อมกับการก้มหน้าก้มตาตั้งใจผัดข้าวเกินปกติ ยิ่งทำให้ภูผารู้สึกเอ็นดูอยากจะรวบคนตรงหน้าเข้ามากอดให้ชื่นใจบ้าง แต่ตอนนี้ทำได้แค่อดทนรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายว่าจะรับเขาได้มากน้อยแค่ไหน เขาไม่อยากฝืนใจใคร ถ้าวนัสบอกว่าไม่จริงๆแล้วละก็ เขาจะหยุด ตอนนี้เลยทำได้แค่ยืนเอามือกอดอกตัวเองไปพลางๆก่อน ร่างสูงมองเสี้ยวหน้าสีเรื่อๆของร่างโปร่งก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่าต้องอดทนไปก่อน ไว้ตกลงปลงใจเมื่อไรจะกอดจะจูบให้ช้ำไปทั้งตัวเลย
“คุณภูผา ช่วยหยิบจานในตู้ข้างๆให้หน่อยสิครับ”
เพราะรู้สึกใจคอมันสั่น เมื่อยามมีร่างสูงอยู่ใกล้ๆ จึงหาเรื่องใช้ จะได้ออกไปยืนห่างๆโดยไม่ให้เสียน้ำใจกัน
แต่คนอย่างภูผามีหรือจะไม่รู้ จึงคิดลองหยั่งเชิงสำรวจใจของอีกฝ่ายดู
มือใหญ่ส่งจานให้พ่อครัวจำเป็นพลางเหลือบมองคนที่พยายามหลบตา
“ฉันมาอยู่ใกล้ๆ ทำให้เธออึดอัดใจมากเลยรึ”
วนัสที่กำลังตักข้าวผัดกุ้งใส่จานชะงักไปนิด ก่อนจะจัดการให้เสร็จแล้วจึงหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่คอยอยู่ก่อนแล้ว แววตาจริงจังไม่มีล้อเล่นทำให้วนัสรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการคำตอบที่มาจากใจเขาจริงๆ
“ก็มีบ้างครับ” ตอบไปแล้วก็ต้องถอนหายใจยาว กลัวคนตรงหน้าจะคิดมาก แถมยังกลัวถูกไล่ออกจากงาน ข้อหาพูดตรงเกินไปอีก
“คงรังเกียจสิน่ะ”
“อือ! ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”
ร่างโปร่งบางรีบปฏิเสธทันที เขาไม่ได้หมายความว่ายังงั้น นี่เจ้านายเขาคิดมากจริงๆด้วย
“ผมไม่ได้รังเกียจคุณนะครับ แค่ไม่ค่อยชินที่มีคนมาใกล้ชิดมากๆ เพราะนอกจากพี่สาว และก็พ่อแล้ว ผมก็ไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครมาก”
“เหรอ”
คำตอบรับเหตุผลอย่างแกนๆ ยิ่งทำให้วนัสรู้สึกร้อนรน เหมือนทนไม่ได้ถ้าต้องถูกเข้าใจผิด เขาไม่ได้รังเกียจชายหนุ่มแม้แต่น้อย แค่รู้สึกหมันไส้นิสัยของเจ้าตัวในบางครั้งก็เท่านั้น เขารู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่ได้รู้จักผู้ชายที่เก่งอย่างภูผา แถมยังเอ็นดูให้ความสนิทสนมกับเขามากกว่าคนงานทั่วไป จนเขาเองยังรู้สึกเกรงใจ
“ก็อย่างที่บอก ผมแค่ไม่ชินเท่านั้นเอง ไว้รู้จักกันมากกว่านี้คงจะสนิทกันมากขึ้น”
“จริงเหรอ”
“ครับ”
“ไม่ได้รังเกียจแน่น่ะ”
“ครับ”
“งั้นเข้ามาใกล้ๆสิ”
เพราะอยากยืนยันในคำพูดของตน วนัสจึงสาวเท้าเข้าหาโดยไม่ได้คิดอะไร เมื่อภูผายื่นมือมาจับแขนทั้งสองข้างของเขา
“รังเกียจมั้ย”
“ไม่นี่ครับ”
จะทำอะไรของเขากันน่ะ คิดตามไม่ทันเลย วนัสที่ดูจะงงๆกับการกระทำของอีกฝ่ายได้แต่ตอบไปตามความรู้สึก เขาไม่ได้รังเกียจ แต่เขารู้สึกใจเต้นระส่ำจนไม่อยากจะอยู่ใกล้ต่างหากละ
“แล้วแบบนี้ละ”
ภูผาดึงรั้งร่างบางมาสวมกอดอย่างช้าๆ โดยที่อีกฝ่ายยอมโอนเอียงตัวตามแรงดึงอย่างงงๆอีกรอบ
“ว่าไง?”
“ครับ”
“รังเกียจ?”
“เปล่าครับ”
“นัส ฉันจะบอกอะไรไว้อย่างน่ะ อย่าเห็นฉันเป็นคนอื่นคนไกล ถ้าเธอมีปัญหาอะไรขอให้นึกถึงฉัน ฉันอยากให้เธอไว้ใจฉัน เชื่อใจฉัน ต่อไปเวลามีปัญหาอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน เข้าใจมั้ย” ภูผาก้มมองคนเบิกตากว้างในวงแขนตัวเอง
“เราน่ะ อยู่ตัวคนเดียว ถึงจะเป็นผู้ชายมันก็น่าห่วง ถ้าไม่ชินกับการใกล้ชิดคนอื่น ก็เริ่มจากฉันคนเดียวก่อนก็ได้ อย่าระแวงคนอื่นให้มันมากนักสิ โลกนี้ไม่ได้มีแต่คนไม่ดีนะ”
คำพูดอันอ่อนโยนอบอวลไปด้วยความอบอุ่นแต่มั่นคง ทำให้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความงุนงงสับสนค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ แบบนี้เองเหรอ ร่างกายที่เผลอเกร็งค่อยๆคลายกล้ามเนื้อลง ไม่ได้มีแต่เขาที่เอาแต่คิดมาก กังวลไปสารพัดกับท่าทีสนิทชิดเชื้อเกินพอดีของภูผา อีกฝ่ายเองก็กังวลกับท่าทางพะว้าพะวงทำตัวไม่ถูกของเขาเหมือนกัน นี่เขาทำให้คนที่ปราถนาดีกับเขาต้องเสียความรู้สึกรึเปล่านะ
อ้อมแขนอบอุ่น แข็งแรง ที่โอบกอดเขาไว้เพียงหลวมๆ ก่อให้เกิดความรู้สึกเหมือนถูกโอบกอดจากญาติสนิทมิตรสหาย จนเผลอระบายลมหายใจผ่อนคลายตัวเองจากความกังวล และซบศีรษะลงกับไหล่หนา เขาสามารถไว้วางใจคนๆนี้ได้ใช่มั้ย
“ขะ………..ขอบคุณ” วนัสซ่อนใบหน้าแดงก่ำไว้กับไหล่หนา ถึงจะบอกออกไปว่าไม่ได้รังเกียจเวลาอยู่ใกล้ๆร่างสูง แต่ตอนนี้เขารู้สึกเขินอายเกินกว่าจะมองหน้าชายหนุ่มได้ ก็หัวใจของเขานะสิ มันเต้นดังจนกลัวคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆจะได้ยิน จึงค่อยๆขยับตัวออกห่าง แล้วรีบหันหลังเดินไปหยิบจานข้าวผัดออกไปหาเด็กทั้งสองคนที่ระเบียงหน้าบ้าน
“ไปทานข้าวเถอะครับ”
ภูผายิ้มกริ่มกับท่าทางเอ่ยชวนโดยไม่มองหน้าของอีกฝ่าย ไม่เสียแรงที่ต้องอดทนรอ วนัสเริ่มมีใจโอนเอียงมาทางเขาบ้างแล้ว แต่เสียดายคนตัวเล็กๆในอ้อมกอดเมื่อกี้จัง ยังไม่หายชื่นใจเลย
TBC
ความสัมพันธ์เริ่มกระชับ?!?! คุณภูผารุกเร็วมาก
ตอนที่เเล้วที่บอกว่าจะมีอีกคู่ เจี๊ยบดูผิดค่ะ ยังไม่ออก
อีกไม่กี่ตอนคงออก น่าจะร้อนเเรงนะ
เอิ้กกก ทายซิคู่ใคร
เรื่องนี้มีประมาณ 20 ตอนจบนะคะ เเละตอนพิเศษสองสามตอน
ขอบคุณค่ะ ดีใจที่ชอบกันนะ น่ารักทุกคนเลยยย
หัวข้อ: WITH ALL MY HEART!!! BY SAKE นิยายเปิดให้จองเเล้วค่ะ รายละเอียดหน้า 1 (อ่าน 617406 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก