หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165

[spok1234]

อย่า หัก โหม มาก นะ ค้าบบ

p.s. ของ ฝาก ขอ ชุด ใหญ่ ๆ นะ ครับ ^^

[knightofbabylon]

รับทราบค่ะ รักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ 

[mumoo]

อนุมัติใบลาค่ะ จะรอนะคะ เรื่องงานก็สู้ๆเน้อ^^

[lovevva]

รับทราบค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ

[oh_cloud]

รอๆๆๆๆๆๆๆ รีบมานะค่าา แล้วก็รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ^^

[hahn]

รับทราบแล้ว แต่กลับมาต้องจัดหนักชุดใหญ่ ๆ นะ

[noina]

รับทราบค่าพี่เมอร์   ดูแลตัวเองด้วยเน่อ

[ladymoon_yy]

รับทราบค่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ

 

[✪PATTY✪]

 


 

[bame]

มาเร็ว ๆ นะคร้าฟ

มีคนต่อคิวรอเยอะเลยคร้าฟ

 

[first117]

หายไปไหนละครับ อยากอ่านต่ออ่ะ 

[lervair_y]

อ่า ไม่เปนไรค่าาา
รอได้ แต่ขอของแถมเยอะๆ 5++

[WhatLoveIs]

รับทราบจ้า

[Artown]

รับทราบจ้า  คิดถึงน้องพายจัง T^T   

[sweetiiez]

คู่นี้หวานอีกแล้ว แต่แจ็คกับฟี่อ่ะ ปัญหาแก้ยากนะ
สงสารแจ็ค ยับคาหมัดเลย อยากรื้อฟื้นมากสินะนั่น
คิดถึงพายยยยยยย จะรอนะคะ

[Minnie_min]

รับทราบค่ะ
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ^^

[Killua]

ติดเกาะก็ระวังตัวด้วยเน้อ

[bolinkz]

รับมราบค่ะ^^
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ

[bame]

รอคร้าฟ
รอ
อิอิ

[kasarus]

รอด้วยคน

รอทั้ง เหิ้ย-แรด
แล้วก็ ฟี่-แจ็ค

รอทั้งสองคู่เลย

[Smirnoff]

  ตามอ่านจนทันแล้ว  น้องพายในอดีตน่าสงสารมาก  ไม่รุ้่ว่าผ่านเรื่องร้ายๆอย่างนี้มาตัวคนเดียวได้ยังไง
แต่ตอนนี้มีริวมาช่วยดูแลแล้วน่ารักขึ้นเยอะ  ชอบคู่รักเอสเอ็มคู่นี้จิงเลย
ส่วนคู่ฟี่แจ้คนี่ก้อน่าติดตาม  มาอัพไวๆนะค่ะ

[Mercy]

กลับมาแล้วค่า มิตรรักแฟนๆ น้องพาย...
หายไปติดเกาะหลายวันเลยค่ะ เหนื่อยมากกกกกกกก

วันนี้ใครได้ดูพระจันทร์บ้างคะ สวยเนอะๆๆ

ดูพระจันทร์เสร็จก็รีบมาปั่นนิยายต่อเลยค่ะ นี่ขนาดรีบแล้วยังลงซะเกือบเช้า แหะๆ
ปั่นไปปั่นมา ชักจะยืดเยื้อแฮะคู่นี้... บางทีอาจจะตัดสลับกลับไปคู่น้องพายบ้างนะคะ แต่ยังไงคู่นี้ก็คู่กันค่ะ ฮ่าๆๆ

ตอนนี้กำลังปั่นเรื่องใหม่อยู่ (ยังมีหน้าจะมาเปิดเรื่องใหม่เนอะ)
อยู่ดีๆ ก็คิดพล๊อตเรื่องนี้ได้หลังจากดูละครช่องหลากสี แต่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาหรอกนะ แค่เป็นจุดประกายเฉยๆ

เดี๋ยวถ้าฟิตก็จะลงคืนนี้ แต่ถ้าไม่ (สงสัยจะไม่) ก็จะลงพรุ่งนี้ค่ะ ยังไงก็แวะเวียนไปลองอ่านกันดูเน้อ

ขอบคุณทุกคนนะคะที่คอยมาถามไถ่ เฝ้าบ้านให้ คิดถึงทุกคนมากๆๆๆ กอดทุกรีฯ กอดทุกนักอ่าน

ปล.คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้ค่ะ
ปลล. ตอนนี้ติด Cooking mama ใน เฟสฯ มากกกกกกก  



++++++++++++++++++++++




ตอนพิเศษ Alfie & Jack 3



หลังจากที่ผม เสือกสาระแนขอไปญาติดีกับไอ้พี่ฟี่มันถึงที่คณะแล้ว ผลตอบรับไปได้สวยเลยครับ ผมได้แดกหมัดเพียวๆ จากมันซะจนอิ่มแปล้… จริงๆ ก็ไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองซักเท่าไหร่ ว่าจะอยากไปยุ่งกับมันทำไม แต่ผมมันเป็นคนประเภทยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งหนีผมก็ยิ่งตาม ยิ่งปิดผมก็ย่ิงค้นหา แล้วไอ้พี่ฟี่เนี่ย มันชอบทำตัวลุกลี้ลุกลนเวลาเจอผม และที่สำคัญมันชอบหนีผมครับ…


คือกับอีแค่คนเคยจะจึกๆ กันแค่เนี้ย ถึงกับตัดความเป็นเพื่อนมนุษย์กันเลยเหรอ ผมว่ามันเกินไปหน่อยนะ ได้ก็ยังไม่ทันจะได้กัน แถมเรื่องยังเกิดเมื่อชาติที่แล้วอีกต่างหาก ผมแม่งเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำให้ตายเหอะ…


ผมก็เลยเสนอหน้าหล่อๆ มาสานมิตรกับมัน แต่ผลตอบรับก็อย่างที่บอกไป ‘เละ’ ครับ ถามว่าผมเข็ดไหม ตอบแบบแมนๆ ได้เลยว่าเข็ด… แต่คิดเหรอว่าคนอย่างผมจะเลิกล้มความตั้งใจที่จะผูกมิตรกับมัน… ไม่ มี ทาง… หนีดีนักใช่ไหม ได้เลย… ต่อไปนี้ ได้เจอหน้าไอ้แจ็คทุกวี่ทุกวันแน่ๆ



“แจ็ค…”


“………………”


“สัดแจ็ค….”


“……………..”


“เหี้ยยยยยยยย แจ็ค!!!!” เต็มหูเลยสัด


“ห่าอะไรของมึงครับคุณริว เรียกเพื่อนเนี่ย ช่วยเรียกให้มันเบาๆ หน่อย กูขวัญอ่อน แล้วก็ช่วยสุภาพกับกูบ้าง กูไม่ใช่เมียมึงนะครับ จะได้มาไอ้ห่าไอ้เหี้ยใส่กันเนี่ย” ผมยังไม่เคยเห็นไอ้ริวกับเมียมันคุยกันเพราะๆ เลยสักครั้ง แม่งรักกันแรงๆ จริงๆ


“ขวัญอ่อนเหี้ยอะไรครับ กูเรียกมึงตั้งนานแล้ว แม่งนั่งเพ้อเชี้ยอะไรอยู่” อ้าวเหรอ แหะๆ ก็คิดไรเพลินๆ ไม่ได้ยินนี่หว่า


“กูนั่งสมาธิอยู่ มึงน่ะรบกวน” แถไป!!


“Kวยยยยยย” ขอบคุณ กูก็มีไม่ต้องแจก


“สรุปมึงจะปิดให้ได้โล่ใช่ไหม เรื่องแผลที่หน้ามึงเนี่ย” ขี้เสือกจริงๆ เพื่อนกู


“เออ ทำโล่มาให้กูด้วยนะ”


“มึงนี่มันจริงๆ เลยว่ะ เวลาคนอื่นเขามีเรื่องปิดบัง มึงก็ขุดคุ้ยขี้เสือกซะจนรู้เรื่องชาวบ้าน แต่พอมาเป็นเรื่องตัวเองบ้าง ดันไม่ยอมให้ใครมาขุดคุ้ยนะ”


“อ้าว… กูผิดตรงไหน คนส่วนใหญ่เขาก็เป็นแบบนี้กันไม่ใช่หรือไง”


“สัด ยอมรับแล้วใช่ไหมว่ามีความลับกับกู”


“เอ๊ะ ไอ้นี่ กูสมมติโว้ย เขาใจปะ ขี้เสือกนะเราน่ะ… กูไปล่ะนะ มีธุระนิดหน่อย” หนีไอ้เชี้ยริวก่อนดีกว่าครับ ผมลืมไปว่า มันกับผมโตมาด้วยกัน เรื่องที่จะปิดบังอะไรมันเนี่ย ค่อนข้างยากนิดนึง…


จริงๆ เรื่องนี้ก็ไม่ได้กะจะปิดอะไรใครหรอก แต่ไม่รู้สิ แค่ยังไม่อยากบอกใครก็เท่านั้นเอง (เอ๊ะ ยังไงของมึง) ก็ไม่รู้จะบอกอะไรยังไงด้วย จะบอกว่าโดนเพื่อนเมียมันต่อยมา แล้วสาเหตุก็มาจากที่ผมไปวอแวเพื่อนเมียมัน อืม… ผมอาจจะโดนเมียมันตะกายหน้าแหกเอาก็ได้


ได้ยินเสียงไอ้เพื่อนซี้ขี้เสือกตะโกนไล่หลังมาแว่วๆ แต่ช่างแม่งมัน ผมเผ่นก่อนล่ะ รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นกูนี่แหละ


………………….
………………….




“เอ๊ะ…มึง ไอ้… มึงมาทำเหี้ยอะไรอีก อยากโดนกูต่อยอีกรอบใช่ไหม” นี่แหละธุระของผม ตามมาสร้างสัมพันธ์กับไอ้คุณพี่ฟี่ให้จงได้…


“พี่จะตะโกนทำไมวะ… พี่เจอหน้าผม ทำอย่างกับเจอเจ้าหนี้ ไอ้ที่จะไม่มีใครสงสัย พี่ก็กลับทำให้คนอื่นมาสนใจเรานะเนี่ย” ก็ผมมาดักรอไอ้พี่ฟี่มันหน้าคณะ พอมันเดินลงมาเจอผม มันก็รีบปรี่เข้ามาตะคอกใส่ทันที จากที่จะไม่มีใครสนใจ ผมเห็นพวกเพื่อนๆ มันก็มองมากันเพียบ รวมทั้งเมียไอ้ริวด้วย… ซวยเลยกู ลืมไปว่ามันเรียนคณะเดียวกัน… เอาเหอะช่างแม่งมัน นี่ไม่ใช่ปัญหาของผมแล้ว ปัญหาของผมอยู่ตรงหน้านี่ต่างหาก


“มึงมานี่เลย… ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!!” แล้วผมก็โดนมันลากไปแบบงงๆ กรี๊ดดดด กูเจ็บนะกำข้อมือซะแน่นเชียว ยิ่งบอบบางอยู่นะโว้ย


“โหย เจ็บนะเบาๆ หน่อยไม่ได้หรือไงคร๊าบบบ… แล้วนี่ลากมาที่เดิม จะกระทืบผมอีกใช่ไหมเนี่ย เอาวะ จะทำไรก็ทำ คราวนี้เอาให้ตายไปเลยนะ” จริงๆ แอบกลัวมันชักคัตเตอร์ออกมาปาดคอผมเหมือนกันนะเนี่ย ตาแม่งขวางโคตรๆ


“คนอย่างมึงกระทืบก็ตายเปล่า… เป็นเหี้ยอะไรนักหนา มึงทำไมพูดไม่รู้เรื่องวะ บอกให้เลิกยุ่งกับกูสักทีมึงก็ไม่เลิก มึงจะเอายังไงของมึงกันแน่”


“แล้วพี่ล่ะ พี่เป็นอะไรนักหนา กับอีแค่จะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยหรือไงวะ ผมก็แค่อยากให้เราลืมเรื่องที่แล้วมา แล้วก็คุยกันดีๆ ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเกิดห่าเหวอะไรขึ้นกับเราสองคนก็ตาม แต่ตอนนี้มันผ่านมาตั้งกี่ปีแล้ว ผมก็แค่อยากเป็นเพื่อนกับพี่เอง… ไม่ได้หรือไงหะ”


“………………………” ไอ้พี่ฟี่ยืนจ้องหน้าผมนิ่ง เหมือนกำลังชั่งใจ และนิ่งคิดอะไรซักอย่าง ผมก็แค่พูดในสิ่งที่ผมตั้งใจเอาไว้ โอเคมันอาจจะเป็นเหมือนการเอาแต่ใจ และอยากเอาชนะของผม แต่จริงๆ ผมก็อยากคุยกับมันดีๆ บ้าง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทำไมถึงอยากจะญาติดีกับมันนักก็ไม่รู้


“ผมขอโทษ ที่ผมกวนตีนพี่ไปบ้าง แต่มันเป็นการแสดงความจริงใจของผมนะ ปกติผมก็กวนตีนแต่กับคนที่ผมสนิทๆ ด้วยเท่านั้นแหละ ถ้าทำให้พี่ไม่สบายใจผมก็ขอโทษแล้วกัน แต่อย่างน้อย เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ นะ น้าาา นะพี่ฟี่นะ นะครับนะ” อ้อนเข้าไว้ๆ สาวๆ ยังระทวยลูกอ้อนของผม ถึงนี่จะเป็นหนุ่มก็เถอะ มันก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างล่ะวะ


“………………………” ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม


“ก็ได้…” หืมมมมมม อะไรนะ ฟังไม่ผิดใช่ไหมเนี่ย สรุปคำว่าก็ได้ นี่คือตกลงใช่ไหม


“ก็ได้… คือตกลง เป็นเพื่อนกันใช่มะ” ขอย้ำหน่อยวะ


“เออ… กูตกลง แล้วมึงก็เลิกทำหน้ากวนส้นตีนใส่กูซักที เห็นแล้วคันตีน… ถึงแม้ต่อไปนี้กูจะยอมนับมึงเป็นเพื่อนก็ตาม แต่เพื่อนกูก็แบ่งระดับความสนิท มึงเป็นแค่เพื่อนเฉยๆ พอ ไม่ต้องเสือกมาสนิทกันไปมากกว่านี้ ถ้าไม่ตกลงก็ไม่ต้องเสือกมาให้กูเห็นหน้าอีก แค่นี้พอใจมึงรึยังหะ” แหม ทำเหมือนโดนบังคับเลยนะ (ก็มึงบังคับเขาไม่ใช่เหรอวะ) เล่นตัวจริงจริ๊ง


“คร๊าบบบบครับ เป็นเพื่อนชนชั้นล่างก็ได้ เดี๋ยวอีกหน่อยคงได้เรื่องเรเวลเนอะ”


“มึงฝันเหรอ… ไปๆ กลับไปได้แล้ว จบเรื่องของมึงแล้ว กูมีงานมีการต้องทำแยกย้ายไปได้แล้ว” อ้าว อะไรวะ นี่สรุปกูได้เป็นเพื่อนมันแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วแค่เนี้ย… มันต่างอะไรจากเดิมวะ กูงง


“เฮ้ย… ไปกินข้าวกันก่อนดิครับพี่ ไหนๆ เราก็ได้เลื่อนขั้นความสัมพันธ์มาเป็นเพื่อนกันแล้วนะครับ ไปๆๆ ผมเลี้ยงเองนะ” อย่าได้รอช้าครับ ผมจัดการลากเพื่อนใหม่ติดมือไปขึ้นรถทันที


………………..
………………..



แล้วหลังจากวันนั้น ผมกับไอ้พี่ฟี่ก็เริ่มกลายเป็นเพื่อนกันจริงๆ ไปโดยปริยายครับ เราไปกินข้าวกันบ้าง ไปกินเหล้ากันบ้าง บางทีก็มีแฟนไอ้ฟี่ไปด้วย น้องพายเป็นคนน่ารักครับ นิสัยดี ยิ้มเก่ง สดใส และมองโลกในแง่ดี ก็ดูเหมาะสมกับไอ้พี่ฟี่มันดีนะครับ


ส่วนไอ้พวกเพื่อนๆ ขี้เสือกที่รอคอยคำตอบว่าผมกับไอ้พี่ฟี่มีเรื่องอะไรกัน ผมก็เลยตกลงกับไอ้พี่ฟี่ว่าให้บอกพวกมันว่าตอนแรกพี่ฟี่มันไม่ถูกชะตาที่ผมดันเอาเรื่องที่มันเคยโดนผู้หญิงทิ้งมาพูดอีกรอบ ก็เลยเข้าใจผิดคิดว่าผมกวนตีน ก็เลยชกต่อยกันนิดหน่อย แต่ตอนนี้เข้าใจกันแล้ว… ไอ้พวกตัวเห้ทั้งหลายตอนแรกก็เหมือนจะไม่เชื่อหรอกครับ แต่พอเห็นผมกับไอ้พี่ฟี่ไม่มีปัญหาอะไรกันแล้ว ก็เลยไม่มีใครพูดอะไรอีก…


ส่วนเรื่องเก่าๆ ของผมกับไอ้พี่ฟี่ มันก็เหมือนถูกลบ และลืมหายไป… แต่ผมว่าจริงๆ แล้วเราสองคนต่างก็รู้ว่า มันไม่ได้หายไปจากใจเราจริงๆ เพียงแต่เราเลือกที่จะหยุดคิดมันเท่านั้น…



แต่แล้ว มันก็เกิดเหตุให้ความหลังครั้งเก่า ถูกคุ้ยออกมาจากความทรงจำของเราทั้งคู่จนได้…



“แจ็ค มึงอยู่ไหน… มึงมาหากูที่ห้องหน่อย… ได้ไหม” อยู่ดีๆ ไอ้พี่ฟี่ก็โทรมาหาผม เสียงแปลกๆ เหมือนมันร้องไห้ยังไงไม่รู้


“ได้ๆ เดี๋ยวกูไปหา”


ไม่นานนัก ผมก็ถึงห้องไอ้พี่ฟี่มัน… ห้องมันไม่ได้ล็อค และผมก็ไม่ได้เคาะ เพราะกลัวว่าคนในห้องจะเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า เลยรีบวิสาสะเปิดเข้าไป… ผมก็แค่เป็นห่วงมันในฐานะเพื่อน พี่น้องคนหนึ่งเท่านั้นน่ะแหละครับ อย่าคิดมาก



“ฟี่ เป็นอะไร” หลังๆ มา ผมก็ไม่ได้เรียกมันว่าพี่อีกแล้ว ตามลำดับความสนิทของเราที่เพิ่มมากขึ้น


“แจ็ค… กู กู ฮึก…กูกำลังจะจะเสียพายไปแล้ว… กูกำลังจะเสียเขาไปแล้ว ฮือออ กูทำถูกแล้วใช่ไหม ที่ปล่อยน้องไป ฮึกกก แต่กูกำลังจะตายแล้้ว กูไม่ไหว ฮืออออ” ไอ้ฟี่นั่งเอามือกุมหัวแล้วร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ยิ่มพอเห็นผมเดินเข้าไปมันก็ยิ่งร้อง… ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน และน้องพาย น้องพายจะหนีมันไปไหน หรือน้องพายมีคนอื่น แต่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะน้องพายกับมันก็รักกันดี น้องก็เป็นเด็กดีและรักไอ้ฟี่มากๆ น้องไม่น่าจะนอกใจไอ้ฟี่ได้


“ฟี่เกิดอะไรขึ้น… นิ่งก่อนๆ เล่าให้กูฟังได้ไหม ว่าเกิดเรื่องอะไรกับน้องกับมึง” ผมเข้าไปนั่งข้างๆ มันบนโซฟาตัวเดียวกัน ก่อนจะวาดแขนไปโอบไหล่ไอ้คนที่ร้องไห้โฮเข้ามาแล้วโยกปลอบ



แล้วไอ้ฟี่ก็เล่าให้ผมฟังทั้งน้ำตาว่าบ้านน้องพายเธอโดนโกง น้องพายเองก็เพิ่งจะรู้ว่าที่บ้านตัวเองมีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้น เท่าที่รู้ เหมือนบ้านน้องพายจะมีกิจการร้านอาหารจำพวกคาเฟ่ใหญ่โต แล้วเหมือนจะโดนหุ้นส่วนโกงจนร้านกลายเป็นของหุ้นส่วนไป แถมยังต้องมารับภาระหนี้สินที่ไม่ได้ก่ออีกหลายล้าน ซึ่งล้วนแต่เป็นหนี้นอกระบบ บ้านน้องจึงตัดสินใจจะหนีทุกอย่างไปอยู่ที่อเมริกา เพราะว่ามีญาติอยู่ที่นั่น และยังพอมีเงินเก็บเหลืออยู่ก้อนหนึ่ง พอจะเอาไปทำทุนอะไรได้บ้าง


แต่ตัวน้องพายไม่อยากย้ายไป เพราะการไปครั้งนี้ นั่นหมายความว่าอาจจะไม่ได้กลับมาเหยียบเมืองไทยอีก น้องพายก็เลยขอพ่อกับแม่ว่าจะอยู่ที่นี่ และก็ขอมาอยู่กับไอ้ฟี่ ซึ่งฟี่เองมันก็ไม่ค่อยเห็นด้วยที่พายจะมาอยู่กับมัน มันไม่อยากให้คนอื่นมาครหาน้องพายได้ แต่จะช่วยเป็นธุระหาที่อยู่ให้ และดูแลพายให้เอง


พอพ่อกับแม่น้องพายรู้ว่าน้องพายจะไม่ยอมไปด้วย ก็ทุกข์ใจ มาขอร้องไอ้ฟี่ให้เกลี้ยกล่อมน้องพายหน่อยเพราะอยู่ที่นี่คนเดียวก็อันตราย กลัวเจ้าหนี้จะรู้ว่าพายอยู่นี่แล้วจะมาขู่เอาเงิน ขอร้องให้ทำยังไงก็ได้ให้พายไปอยู่อเมริกา ไอ้ฟี่มันก็เลยตัดสินใจแบบพระเอกละคร ว่ามันจะขอเลิกกับน้องพาย แล้วให้น้องพายไปอยู่อเมริกาซะ


ผมนั่งปลอบเป็นเพื่อนมันอยู่นาน หลังจากที่มันเล่าทุกอย่างพร้อมน้ำตาให้ฟัง มันก็ร้องไห้ต่ออีกสักพัก กว่าจะนิ่งสงบลงมาได้


“แล้วทำไมมึงต้องเลิกกับน้อง แค่อเมริกาเอง อีกหน่อยมึงก็ไปหาเขาได้นี่หว่า มึงถึงขั้นต้องเลิกเลยเหรอวะ” เดี๋ยวนี้อินเตอร์เนทก็มี บีบีก็ใช่กันทั่ว เฟสทงเฟสไทม์ก็ใช้ได้ มันจะกลัวห่าอะไรกับแค่ระยะทางวะ


“จากกันทั้งๆ ที่ยังคงรักกันอย่างนี้ดีกว่า ห่างกันแล้วเขาเกิดเปลี่ยนไป ถึงเวลานั้นกูคงจะขาดใจตายยิ่งกว่านี้อีก” เฮ้ย มึงพระเอกน้ำเน่าจริงๆ ว่ะฟี่


“มึงน่าจะเป็นคนที่รู้จักน้องพายดีที่สุด มึงก็น่าจะรู้ว่าน้องเขารักมึงมากแค่ไหน แค่ห่างกันแค่นี้ เขาไม่เปลี่ยนใจไปมีคนใหม่หรอกวะ มึงไม่เชื่อใจน้องเขาเหรอวะ”


“มันไม่ใช่เรื่องเชื่อหรือไม่เชื่อใจหรอก มันคงเป็นเพราะกูเคยเจ็บมาก่อน กูเคยต้องเสียใจเพราะความห่างไกล กูรู้ว่าน้องพายรักกู และน้องไม่เหมือนพี่ชมพู แต่… อะไรจะมาเป็นหลักประกันได้ล่ะ… กูกลัว ฮึก กูกลัว มึงรู้ไหม กูไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงอนาคตด้วยซ้ำ ฮือออ… กูมันเป็นคนเห็นแก่ตัว ถ้ากูคบใคร กูรักใคร กูก็ไม่อยากให้เขาต้องไกลจากกู กูอยากเห็นเขาอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา ฮึก…เลิกกันซะตั้งแต่ตอนนี้ ฮืออ ดีกว่า ถ้าสุดท้าย…เราทั้งคู่จะเป็นคู่กัน ก็คงจะได้กลับมารักกันอีกครั้ง”



เฮ้ออออออ ความคิดมันก็สุดโต่งเกินกว่าจะต้านทานจริงๆ ถ้าเป็นผม ผมคงจะไม่เลิก โลกเดี๋ยวนี้เล็กจะตาย การสื่อสารสมัยใหม่มันย่อโลกให้เหลือแค่นิดเดียว ทำไมต้องบอกเลิกด้วยวะไม่เข้าใจ…



“ถ้ามึงคิดดีแล้ว มึงก็ต้องอยู่กับผลที่มึงเลือกให้ได้ มึงมาร้องไห้จะขาดใจขนาดนี้ ถ้าน้องมันรู้เข้า น้องมันจะจากไปอย่างไม่สบายใจนะ ไหนๆ ก็จะจากกันด้วยดี มึงก็ต้องส่งเขาด้วยรอยยิ้มสิวะ อย่าให้น้องต้องเป็นกังวลเรื่องมึงเลย เพราะแค่จากกันน้องพายก็คงเจ็บพอๆ กับมึงนั่นแหละ”


“อือ… กูรู้ ขอแค่วันนี้เถอะนะ ฮืออ ขอกูร้องวันนี้นะ ฮึก ฮืออ แล้วกูสัญญา กูสัญญาว่าจะยิ้มส่งเขา…ฮือออ…แจ็ค… มึง มึงมาอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยได้ไหม… ฮือออ กู กูอยู่คนเดียวไม่ได้ กูอยู่ไม่ได้จริงๆ ฮืออออ” ดูท่าแล้ว มันจะร้องแค่วันนี้วันเดียวพอหรือวะ ปริ่มจะขาดใจซะขนาดนี้… แล้วยังมาขอให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนอีก จริงๆ ก็กะว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนมันนั่นแหละ ไม่ไว้ใจอารมณ์มันเลย กลัวแม่งคิดอะไรเพี้ยนๆ ขึ้นมา แล้วทำร้ายตัวเอง อย่างน้อยมีเพื่อนอยู่ด้วย ก็ยังไม่ต้องจมอยู่กับความคิดตัวเองคนเดียว


ผมกลัวใจมัน ว่ามันจะทำร้ายตัวเอง… แต่ที่มากไปกว่านั้น ผมเองก็กลัวใจตัวเองด้วย… ครั้งหนึ่ง… เหตุการณ์คล้ายคลึงแบบนี้ มันเคยเกิดเรื่องบางอย่างระหว่างเรา แล้วครั้งนี้ล่ะ… มันจะมีอะไร หรืออาจจะไม่มีอะไรก็ได้


แต่ผม…


กลัวตัวเองหวั่นไหว…




….ไปมากกว่านี้….

[sayhi11]

ให้แจ็คช่วยทำให้ฟี่หายเศร้าหน่อยจิค่ะ....
คิดเถิงริวกับพายด้วยค่ะ

[tawan]

งานเข้าน้องแจ๊คแน้เลยงานนี้

 

[spok1234]

มา ดึ๊ก ดึก

สง สาร ฟี่ แต่ ก็ สง สาร น้อง พาย ด้วย

เฮ้อ! แจ็ค ปลอบ ฟี่ ดี ๆ นะ

[PeeYaR]

นี่รึป่าว คือจุดเปลี่ยนสำคัญของคู่นี้
>.<
แจ็คไม่ต้องกลัวหรอก หวั่นไหวต่อไปเถอะนะ
อิอิ

[YELLOWSTAR]

แจ๊คจับฟีฟี่กดเลยๆๆๆ

555++ มารเข้าสิงอีกแล้วเรา

[kitty]

 

[indy❣zaka]

ถ้าคู่กันแล้ว ก็ไม่แคล้วกันหรอกค่ะ

หมายถึงกับแจ็คนะเว้ยฟี่  ส่วนพายหญิงนั่นปล่อยน้องเค้าโกอินเตอร์ไปเหอะเนอะ

[sam3sam]

แอร๊ย!! แจ๊ค หวั่นไหวต่อไปนี่แหล่ะดีแล้ว
จะได้มาอยู่เป็นกำลังใจ+ดูแลฟี่
ให้ฟี่มาหวั่นไหวกับแจ็คบ้างไง