สวัสดีค่ะ...
ช่วงนี้สปีดในการอัพช้ามากๆ เลย ขออภัยจริงๆ นะคะ
อยากให้อ่านกันไวๆ เหมือนกัน พยายามมาพิมพ์วันละนิดวันละหน่อย แต่ก็ช้าอยู่ดี...
จากตอนที่แล้ว มาตอนนี้ก็ยังคงเป็น ฟี่ กับ แจ็คอยู่นะคะ และคาดว่าจะเป็นคู่นี้ไปอีกหลายตอนค่ะ
ใครที่คิดถึงน้องพายรอหน่อยนะคะ... แต่ก็เห็นหลายคนอยากรู้เรื่องคู่นี้อยู่น้า
งั้นก็จัดคู่นี้ไปแบบเต็มๆ แล้วกันค่ะ
สองสามตอนนี้อาจจะเป็นช่วงรื้อฟื้นความหลัง พร่ำพรรณากันซักหน่อยนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ
วันนี้เอาความคิดพี่ฟี่มาให้อ่านบ้างค่ะ
มีคนบอกว่านิสัยแจ็คดูเด็กๆ ดูไม่ค่อยจริงจังเหมือนริว...
ถูกค่ะ แจ็คมันเหมือนเด็ก แต่จริงๆ มันไม่เด็กหรอก มันแค่เป็นคนที่กวนตีนแบบว่าชอบเรื่องสนุก
เห็นอะไรก็เป็นสนุกไปหมด เป็นพวกเรื้อนๆ เกรียนๆ หน่อยน่ะค่ะ ฮ่าๆๆ แต่บ้านรวยเป็นคุณหนูนะ
ส่วนใครที่รอลุ้นว่า สองคนนี้อะไรยังไง ก็นะคะรอต่อไปนะ ^^
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนมากๆ เลยค่ะ หลายคนช่วยมาดันๆ กระทู้ด้วย น่ารักมาก จุ๊บๆ
ปล. คำผิดค่อยมาแก้นะคะ ฝันดีค่ะ
++++++++++++++++++
ตอนพิเศษ Alfie & Jack 2
ทุกคนย่อมมีความลับที่ไม่อยากให้ใครได้ล่วงรู้…
เราต่างมีโลกใบเล็กๆ ของเรา โลกที่เราจำกัดคนที่จะเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย โลกที่บางที เราก็ต้องการที่จะมีเราเพียงคนเดียว…
ตอนนี้ผมมีทั้งสองอย่าง “ความลับ” และ “โลกส่วนตัว” และทั้งสองอย่าง เป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการให้ใครก็ตาม เข้ามาล่วงล้ำ และมีบทบาทด้วย ไม่เว้นแม้แต่… ผู้ที่กุมความลับร่วมกับผมก็ตาม
กว่า 5 ปีที่ผ่านมา ผมใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข ผมกลับไปอยู่กับครอบครัว ผมได้เรียนในคณะที่ตัวเองต้องการ มีเพื่อนที่ดี และมีความรักครั้งใหม่ที่สดใส… ผมพยายามลืมเรื่องราวความเจ็บช้ำครั้งเก่า ซึ่งครอบครัว การเรียน เพื่อน และความรักครั้งใหม่ เป็นยาขนานเอกที่ช่วยผมให้หลุดรอดความเจ็บปวดครั้งนั้นมาได้… แต่ ความลับที่เกิดขึ้นจากการกระทำของผมเองล้วนๆ การกระทำที่ขาดความยั้งคิด การกระทำที่ผมโทษความผิดเหล่านี้ให้กับความเจ็บปวดที่ผมได้รับจากคนรักเก่า ความเจ็บที่ผลักดันให้ผมทำอะไรก็ตามเพื่อประชดตัวเอง ประชดความรักของตัวเอง ผมไม่ได้อยากจะประชดคนรักเก่าของผม เพราะเขาก็คงจะไม่มารับรู้หรอกว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน แต่เพียงแค่ประชดตัวเองให้รู้สึกเจ็บจนสะใจก็พอแล้ว
และผมก็ดันเลือกที่จะพาผู้ชายอีกคนหนึ่งมาร่วมรับประสบการณ์แย่ๆ ที่ยากจะลืมนี้ด้วย… ผมไม่ได้รู้จักเด็กผู้ชายคนนี้มาก่อน อาจจะเคยเห็นหน้าบ้างแว๊บๆ ที่โรงเรียน เพราะมันเป็นนักดนตรีวงโยฯ ที่ต้องออกมาเป่าทรอมโบนทุกเช้า แถมยังเป็นพวกชมรมดนตรีที่มักจะมีคอนเสิร์ตในเทศกาลต่างๆ เสมอๆ ก็เลยพอจะเห็นไอ้เด็กตัวตันๆ ตาตี่ หน้าตาเหมือนลูกคุณหนูแต่ออกกวนๆ ยืนเล่นดนตรีในตำแหน่งเบสอยู่บ่อยๆ แต่ผมไม่รู้ว่ามันชื่ออะไร
แล้วก็เป็นมันอีกนั่นแหละ ที่เสือกหวังดีมาช่วยผมให้พ้นจากเงื้อตีนพวกจิ๊กโก๋ ซึ่งผมก็ไม่รู้ตัวว่าพูดจาห่าเหวอะไรออกไปบ้าง พวกมันถึงจะรุมกระทืบผม… ไอ้เด็กตี๋ก็เลยลากผมกลับมาพักด้วยที่บ้าน ดูแลเช็ดเนื้อตัวให้อย่างดี ตอนนั้นผมก็เริ่มสร่างเมาบ้างแล้ว พอหมดฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ฤทธิ์ของบาดแผลก็กลับเข้ามาแทนที่ ความเจ็บไม่ได้ลดน้อยลงไปจากเดิม เวลาและสุรา ไม่ได้ช่วยเยียวยาให้มันดีขึ้นแม้แต่น้อย ผมเป็นคนที่รักใครแล้วรักจริง ทุ่มเท และคาดหวังสูง
และแล้วผมก็เลือกที่จะทำอะไรประชดตัวเอง มันอาจจะเป็นการตัดสินใจโง่ๆ และเป็นแค่วูบหนึ่งของอารมณ์ ผมลองเลือกที่จะให้เซ็กส์เป็นเครื่องมือในการประชดครั้งนี้ บางทีนอกจากได้ความสะใจแล้ว อาจจะทำให้ลืมความทรมานเจียนตายนี้ไปบ้างก็ได้
และที่ร้ายไปกว่านั้น ผมดันเลือกที่จะดึงผู้มีพระคุณของผม ลงมาร่วมรับความผิดบาปในครั้งนี้ด้วย… เด็กน้อยที่ดูก็รู้ว่าไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาเลย มากสุดก็คงจะดูหนังโป๊ ฝันเปียก ช่วยตัวเอง… ตอนแรกที่ผมเริ่มรุกมัน ผมก็กะว่าผมจะเป็นฝ่ายกระทำนั่นแหละครับ แต่แวบหนึ่งก็ดันมาคิดว่า ถ้ากูเป็นฝ่ายรุก แล้วมันจะต่างอะไรกับเอาผู้หญิงวะ แค่นี้มันไม่สะใจหรอก… ผมก็เลยจะเป็นผู้ถูกกระทำซะเอง… แต่แล้วชะตาผมคงไม่ถึงคาด เพราะไอ้เด็กน้อยมันดันถึงที่ซะก่อนที่จะเข้ามาหาจนสุด พอสบายตัวมันก็สิ้นสติไปเลย
ผมเองยังไม่เสร็จก็เลยต้องเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ… จัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ผมออกมาก็ยังเห็นไอ้เด็กตี๋หลับปุ๋ยเปลือยเปล่า กรนฟี่ๆ สบายตัวไปเลยนะมึง แอบไปเห็นคราบร่องรอยของมันที่เปื้อนหน้าท้อง หึหึ เอาวะสงเคราะห์มันซะหน่อย ก็เลยจัดการเช็ดรอยเปื้อนให้มัน ถือว่าตอบแทนที่ช่วยให้ผมรอดตีนมาได้… พอจัดการกับไอ้เด็กบนที่นอนเสร็จ ผมก็รีบหลบออกมาจากบ้านนี้ ตอนแรกคุณพี่ยามหน้าบ้านก็มองงงๆ ว่าทำไมผมกลับกลางดึกขนาดนี้ จะให้บอกได้ยังไงว่า เกือบจะได้เป็นสะไภ้ของบ้านแต่ดันเสือกไม่เสร็จ ก็เลยต้องรีบหลบออกมาซะก่อน
คืนนั้นผมกลับไปนอนคิดถึงเรื่องราวการกระทำของตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอดสู จนเริ่มละอาย ผมไม่อยากเจอหน้าไอ้เด็กคนนั้นอีก และผมก็ไม่อยากจมอยู่กับสิ่งแวดล้อมและบรรยากาศเดิมๆ ที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่เงาของชมพู่ ผู้หญิงที่ผมรักมาก และเจ็บกับเธอมากด้วยเช่นกัน… ผมจึงตัดสินใจบอกที่บ้านว่าขอย้ายกลับไปอยู่ด้วย ซึ่งผมก็ดร็อปเรียนไปปีนึง เพราะใจผมมันไม่พร้อมจะทำอะไรแล้วจริงๆ ผมอ่อนแอ ผมเหนื่อย ขอบคุณที่พ่อแม่ผมเข้าใจ ถึงแม้ญาติๆ หลายคนจะประณามถึงความโง่เง่า สิ้นคิดของผม ที่ยอมหยุดเรียนเพราะผู้หญิงคนเดียวก็ตาม แต่ความเข้มแข็งทางจิตใจของคนเรามันต่างกัน ผมเซนส์ซิทีฟเรื่องนี้ค่อนข้างมาก
รุ่งขึ้นอีกวัน ผมไปโรงเรียนตามปกติ เพื่อนๆ หลายคนก็มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง อยากจะเข้ามาถาม แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามา เพราะผมก็ถือว่าเป็นเด็กใหม่ที่นี่ ยังไม่มีเพื่อนสนิท และผมก็เป็นคนค่อนข้างเงียบและเก็บตัว เลยไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่ง… ผมตามหาห้องที่ไอ้เด็กตี๋นั่นที่เรียนคาบสุดท้ายจนเจอ เลยตัดสินใจโดดวิชาสุดท้ายของตัวเองเพราะเราเรียนคนละตึก กลัวว่าถ้ารอจนเลิกเรียนแล้วรีบวิ่งมาจะไม่ทันมันซะก่อน
ไอ้เด็กตี๋มันไม่ได้มีทีท่าตกใจที่เจอหน้าผม เพียงแค่เบิกตากว้างขึ้นแล้วยักไหล่เหมือนจะถามว่ามีอะไร แต่หน้ามันงี้แดงเถือกเลย หึหึ คิดถึงเรื่องเมื่อคืนสินะมึง แทนที่จะเป็นกูไหมที่อายน่ะ ผมลากมันไปที่หลังหอประชุมของโรงเรียนที่ปกติแล้วจะมีคนก็เฉพาะวันที่จัดงานหรือมีงานชุมนุมอะไรเท่านั้น แต่วันนี้ไม่มีกิจกรรมอะไร ที่ตรงนี้ก็เลยไม่มีคนและเงียบเป็นพิเศษ
“เรื่องเมื่อคืนน่ะ… กูขอ… ลืมมันซะ… แล้วไม่ต้องเสือกเอาไปบอกใครนะ ไม่งั้น กูกระทืบมึงตายแน่” แทนที่ผมจะขอร้องมันดีๆ แต่ไม่รู้เป็นยังไง เห็นไอ้เด็กตี๋หน้ากวนตีนนี่แล้วมันพูดดีด้วยไม่ลงจริงๆ คืออยากให้มาเห็นหน้ามันนะครับ มันเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาทะเล้น และชอบขมวดคิ้วแบบเจ้าเล่ห์ๆ แล้วแสยะยิ้มได้กวนสุดๆ ปากมันก็ดีแต่ละคำพูดมันงี้ อยากจะเอาตีนไปประเคนมากๆ ขนาดผมเพิ่งจะได้คุยกับมันไม่เท่าไหร่นะ แต่คือคุณๆ เข้าใจไหม คนไหนที่มันกวนตีนเราจะรู้สึกได้ว่าไอ้ห่านี่แม่งกวนตีน ทั้งคำพูด สีหน้า ท่าทาง มันโคตรจะกวน
“เออ… ผมไม่พูดหรอก เรื่องแบบนี้ใครอยากจะไปป่าวประกาศกันวะ… พี่เองเหอะ ก็อย่าเอาไปพูดแล้วกัน เห็นผมเป็นแบบนี้ ผมก็ขี้อายนะครับ แถมแฟนคลับผมเยอะด้วย” เนี่ย!!! เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าคำพูดคำจามันเนี่ย เหมือนคนสติสตังค์ไม่ค่อยดี แต่จริงๆ มันกวนตีนใส่เรา คุยกับมันแล้วเหนื่อยบอกไม่ถูก ผมจะเชื่อใจมันได้ไหมเนี่ยว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดกับใคร
“เออๆ กูรู้แล้ว งั้นถือว่าเราสัญญาตกลงกันแล้ว ต่อไปนี้มึงกับกู ถือว่าไม่รู้จักกัน เจอหน้าก็ไม่ต้องเสือกทัก ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม ตกลงตามนี้นะ” มันเลิกคิ้วส่งยิ้มกวนๆ ให้และพยักหน้าหงึกหงักว่าเข้าใจ ผมเองก็ขี้เกียจต่อความยาว ยิ่งพูดกับมันยิ่งเหนื่อย และก็ถือว่าได้พูดไปแล้ว และมันก็ได้รับปากตกลงไปแล้ว ถ้าหากผิดสัญญามันก็โดนผมกระทืบแน่ๆ ไม่ต้องกลัว ผมเลยรีบหันหลังเดินจากมันออกมา
แล้วหลังจากวันนั้นผมก็มาทำเรื่องลาออกจากโรงเรียน ผมลาออกกลางเทอม ผมตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงซะ ปีนี้ผมคงเรียนไม่จบแน่ ซ้ำชั้นซักปีก็คงไม่ตายหรอก แต่ถ้าให้ฝืนเรียนตอนนี้อาจจะตายได้…
ผมเองก็กลับบ้านที่ต่างจังหวัด กลับไปก็ไม่ได้ทำอะไรนั่งๆ นอนๆ เศร้าอยู่ประมาณสองเดือน ข้าวปลาไม่ค่อยจะกิน ประกอบกับกินเหล้าทุกวัน จากปกติผมเป็นคนตัวสูงใหญ่ กลายเป็นผอมแห้งไร้แรงไปเลย พ่อกับแม่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร บ้านผมเป็นพวกไม่ค่อยชอบพูด หรือบ่นอะไร อยากทำอะไรก็ทำ แต่จะสอนทุกอย่างที่ควรจะสอนไว้อยู่แล้ว และถือว่าได้บอก ได้สอนไปแล้ว หลังจากนี้ถ้าทำอะไรก็ถือว่าได้ตัดสินใจแล้วด้วยตัวเอง พ่อกับแม่ก็จะแค่คอยเฝ้าดู ซมซานกลับมาก็แค่ปลอบใจ แต่จะไม่มีการดุด่าว่ากล่าวกัน ถือว่านี่คือประสบการณ์ที่เราเลือกที่จะเรียนรู้มันเอง เจ็บเองก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้องมาเจ็บช้ำกับคำพูดของคนในครอบครัวกันอีก
แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ผมหยุดพฤติกรรมต่างๆ ที่เป็นการบั่นทอนชีวิตลงก็คือ… สภาพ และสุขภาพของแม่ ผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในชีวิต กำลังปวดร้าว ที่เห็นลูกชายที่เป็นดั่งแก้วตา ใช้ชีวิตอย่างไม่แคร์โลก กินเหล้า อดข้าว วันๆ ไม่ยอมพูดยอมจากับใคร สภาพร่างกายทรุดโทรม จนแม่เองก็พลอยกินไม่ได้นอนไม่หลับตาม จนสุดท้ายแม่ก็เป็นไมเกรน ปวดหัวทรมานจนถึงขนาดต้องเข้าโรงพยาบาล ถึงแม้แม่จะบอกว่า แม่เหนื่อยจากงาน เพราะแม่คงไม่อยากให้ผมโทษตัวเอง แต่ผมก็รู้ว่าเหตุผลที่ทำให้แม่เป็นแบบนี้ มันมาจากผม… ผมเลยเลือกที่จะหยุด หยุดพฤติกรรมที่ทำร้ายตัวเองและคนรอบข้าง ผมเลิกเหล้า พยายามเลิกซึมเศร้า และไปลงเรียนดรออิ้ง และวาดสีน้ำ ศิลปะคงเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยบำบัดผมให้เลิกฟุ้งซ่านได้
พอถึงเวลาเริ่มปีการศึกษาใหม่ ผมก็ไปสมัครเรียนโรงเรียนมัธยมในตัวจังหวัดใกล้ๆ บ้าน ผมทุ่มเทกับการเรียน เรียนหนักและเริ่มรับงานพวกวาดภาพประกอบเล็กๆ น้อยๆ ในหนังสือนิทานเด็ก ชีวิตผมสงบขึ้น ความเจ็บเริ่มเบาบาง ความทรงจำเก่าๆ ที่เลวร้ายเริ่มเลือนหาย คนรอบข้างที่รักผมก็มีความสุขที่เห็นผมกลับมายิ้มได้อีกครั้ง… จนในที่สุดผมจบ ม.6 ผมตัดสินใจว่า ผมจะเอนทรานซ์เข้าคณะมัณฑณะศิลป์ และผมจะกลับเข้าไปที่กรุงเทพฯ อีกครั้งหนึ่ง ด้วยร่างกาย และหัวใจที่พร้อมเต็มร้อย ผมจะเป็นคนใหม่ ผมจะมีชีวิตใหม่
ในที่สุดผมก็ได้เข้ามาเรียนที่คณะมัณฑณะฯ อย่างที่หวังเอาไว้ ผมได้เพื่อนสนิทที่มีนิสัยคล้ายๆ กับผม นั่นก็คือพาย… พายเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาดี ถึงดีมาก ผิวขาว ตัวเล็ก หน้าตาน่าเอ็นดูเกินกว่าจะชมว่าหล่อ แต่แววตาที่ทอดมองออกไปของเขา กลับเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้ผมต้องเดินเข้าไปทักพาย อาจจะเพราะเราสองคนดูเงียบๆ เหมือนกันก็ได้ เพราะในห้องเรียนวันแรกๆ ใครๆ ก็ต่างพากันผูกมิตร หาเพื่อนใหม่ ทักทายกันไปมา ก็คงจะมีแต่ผมและพายนี่แหละ ที่นั่งเฉยๆ มองดูคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย…
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปทักพาย ส่งยิ้มให้ และขอนั่งด้วย เราสองคนนั่งอยู่ข้างๆ กัน เรียนด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน แต่วันๆ หนึ่ง แทบจะไม่มีใครเอ่ยปากอะไรออกมามากเท่าไหร่ เราพอใจจะเป็นเพื่อนกันเงียบๆ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จริงๆ ผมก็เพิ่งจะมารู้ว่าพายมันเป็นนักร้องก็ประมาณ สองเดือนให้หลังได้แล้ว ก็ผมไม่ค่อยสนใจพวกเพลงป๊อบวัยรุ่นเท่าไหร่ ก็เลยไม่รู้ว่ามันเป็นใคร ถึงได้ว่าทำไมมีแต่คนมองมัน (จริงๆ อาจเพราะมันน่ารักด้วยแหละ)
และหลังจากที่เราอยู่เป็นเพื่อนกันเงียบๆ ผ่านไปหนึ่งเทอม พายก็เริ่มที่จะพูดคุยกับผมมากขึ้น อาจจะเพราะเขาเริ่มไว้ใจ และวางใจผมแล้วก็ได้ ไม่รู้สิ แต่ผมค่อนข้างรับรู้ได้ว่า ผู้ชายตัวน้อยคนนี้มีปมอะไรในใจแน่ๆ และที่เขาไม่ยอมคุยกับใคร เพราะเขากลัว และไม่ไว้ใจ… สุดท้าย ทั้งผมและพายก็กลายเป็นเพื่อนซี้กันไปโดยปริยาย พายค่อนข้างไว้ใจผมมาก มากถึงขั้นยอมเล่าเรื่องต่างๆ ในอดีตให้ฟัง… ผมสงสารมันมากนะ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนเดียว บ้านแตกไม่พอ ยังต้องผ่านความเหี้ยๆ ของมนุษย์ตัวผู้อีกหลายคน
ไอ้พายเห็นมันเงียบๆ แบบนี้ มันเที่ยวจัดมากๆ ทุกครั้งหลังเลิกคอนเสิร์ต เลิกงานถ่ายแบบ มันก็จะไปเที่ยวต่อ และจบด้วยการไปค้างกับผู้ชายสักคนที่มันหมายตาไว้… มันใช้เซ็กส์เป็นเครื่องบำบัดความเจ็บปวด จะว่าไปมันกับผมก็คล้ายๆ กัน แต่เรื่องของมันหนักกว่าผมเยอะ เห็นมันเป็นแบบนี้ ผมยังรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ กับอีแค่ความรักเล็กๆ ผมก็จะเป็นจะตายซะให้ได้ นี่ไอ้พายมันเจออะไรมามากขนาดนั้น มันทำตัวแบบนี้ผมก็ไม่แปลกใจหรอก
แต่ผมไม่ค่อยเห็นด้วยที่มันจะประชดชีวิตตัวเองขนาดนี้ เพราะผมเคยทำมาแล้ว มันมีแต่เจ็บกับเจ็บ คนรักมันก็จะเจ็บ ผมเคยคุยเรื่องนี้กับมันนะ มันบอกว่าไม่ต้องห่วงหรอกไม่มีใครรักมัน ถึงขั้นเจ็บกับการกระทำของมันหรอก… แต่ผมก็บอกว่า ผมรักมันนะ และเป็นห่วงมันมาก ไอ้พายมันก็ร้องไห้ มันขอโทษผมที่มันทำตัวแบบนี้ แต่มันหยุดไม่ได้ มันหยุดตัวเองไม่ได้… ผมก็เลยให้มันสัญญาว่า จะทำอะไรก็แล้วแต่ ถ้ารู้สึกว่ามันจะไม่ปลอดภัยให้หยุดทันที อย่าเอาแต่อารมณ์เป็นใหญ่ หรือถ้าไปเที่ยวกลางคืนดึกดื่นแค่ไหน ถ้ากลับเองไม่ได้ หรือคิดว่ากำลังไม่ปลอดภัย ให้รีบโทรหาผม ผมจะรีบไปหาทันที ไม่ว่าจะกี่โมงกี่ยามก็ตาม และถ้าไปต่อกับใคร สุดท้ายแล้วเมื่อเสร็จสิ้นทุกอย่าง ให้แมสเสจมาบอกหน่อยจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
มันก็รับปาก และก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดมาตลอด… ผมเองก็ได้แต่หวังว่าสักวันจะมีใครสักคนมาฉุดมันออกจากวังวน ที่เลวร้ายนี้ซักที
กลับมาเรื่องของผมต่อนะครับ… ผมเองพอขึ้นปี 2 ผมก็เริ่มรับงานสอนติวดรออิ้ง… และนี่ก็เป็นจุดกำเนิดที่ทำให้ผมได้ตกหลุมรัก และพบรักครั้งใหม่กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เด็กผู้หญิงน่ารัก ที่มักจะมีคำติดปากว่า ‘ทำไมล่ะคะ’ อยู่เสมอเวลาที่เราติวกัน เด็กผู้หญิงขี้สงสัยที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ตลอดเวลา เด็กผู้หญิงที่แค่อยู่ใกล้ๆ ก็ทำให้ผมยิ้มได้อย่างไม่รู้ตัว เด็กผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดี มีแต่ความสดใส ชอบทำแก้มป่องตาโต เวลาที่ผมวาดอะไรน่ารักๆ ให้ดูเสมอ และเด็กผู้หญิงคนนี้มีชื่อเล่นเดียวกับเพื่อนซี้ผม… เธอชื่อน้องพายครับ
น้องพายมาเรียนติวกับผมโดยบังเอิญ จริงๆ จะว่าบังเอิญก็ไม่ถูก จะบอกยังไงดีล่ะ เรียกว่าพรหมลิขิตดีกว่านะ บังเอิญมีอยู่วันหนึ่ง ผมออกไปยืนรอไอ้พายหน้ามหาฯลัย เพราะมันจะแวะมาเอางานที่อาจารย์สั่ง แล้วต้องรีบไปร้องเพลงต่อ วันนั้นผมดันถือกระดานดรออิ้งติดมือมาด้วย จนเป็นที่สังเกตของเด็กหญิงคนหนึ่ง ตอนแรกผมก็ยืนของผมอยู่ดีๆ ซักพักก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกแอบมอง หันไปหันมาก็ดันไปเห็นเด็กผู้หญิงชุดนักเรียนโรงเรียนคุณหนูแห่งหนึ่ง ยืนส่งยิ้มให้
ตอนแรกผมก็มองซ้ายมองขวา ว่าน้องเธอยิ้มให้ใคร แล้วน้องเขาก็ชี้มาที่ผม ผมก็เลิกคิ้วตอบไปประมาณว่า มีอะไรรึเปล่า เธอยังไม่หยุดยิ้ม และเดินเข้ามาหาครับ…
‘พี่คะ พี่เรียนที่นี่ใช่ไหมคะ’ น้องตัวขาวอมชมพูถามไปยิ้มไปเสียงสดใส
‘เอ่อ…ครับ’ ผมก็ตอบไปตามคำถาม
‘รับสอนวาดรูปไหมคะ ดรออิ้งน่ะค่ะ… เอ่อ ไม่สิ พี่สอนน้องพายหน่อยนะคะ น้องพายอยากเรียนถาปัดฯ ค่ะ นะคะพี่ นะค้าาาา นะๆๆๆ สอนหน่อยนะ’
ตอนแรกผมไม่รับปากเธอนะครับ เพราะผมบอกว่า อยากเรียนถาปัดฯ ก็ไปหาพี่ถาปัดฯ มาติว เพราะผมเรียนเด็คฯ แถมอีกอย่างคือ เธอเพิ่งจะม. 4 เองจะรีบไปไหน… แล้วบังเอิญรถไอ้พายมาพอดี ผมก็เลยเดินหนีเธอไป… แต่แล้วหลังจากวันนั้น เธอก็มาดักรอผมที่หน้าคณะทุกวัน มาตื๊อแบบนี้อยู่อาทิตย์กว่า… จนไอ้พายเองยังอดสงสารไม่ได้บอกให้ผมรับน้องพายคนนี้เป็นศิษย์เถอะ ผมก็เลยได้เด็กติวโดยไม่ต้องประกาศรับสมัคร หรือไปหาตามโรงเรียน
หลังจากที่น้องพายเรียนติวกับผมผ่านไปสามเดือน ผมก็เริ่มรู้สึกดีๆ กับน้องมากขึ้นเรื่อยๆ เราคุยกันทุกวัน เจอกันทุกวัน จากที่ผมเป็นคนไม่ชอบเทคโนโลยี แต่กลับต้องมาซื้อบีบีใช้เพราะจะได้เอาไว้แชทกับน้อง ตกกลางคืนก็นอนคุยโทรศัพท์กันทุกคืน ตื่นเช้าก็จะมีแมสเสจมอนิ่งจากน้อง ชีวิตผมกลับไปอยู่ในโลกสีชมพูอีกครั้ง จนในที่สุดเราสองคนก็ตกลงเป็นแฟนกัน
น้องพายเป็นเด็กผู้หญิงที่ใครๆ อยู่ใกล้ก็มีความสุข ผมรักน้องมาก และผมก็รู้ว่าน้องรักผมมากเช่นกัน… วันครบรอบที่เราคบกัน 1 ปี ผมเลยตัดสินใจไปสักรูปพายเป็นลายเส้นที่ผมออกแบบเอง สักไว้บนหลังเท้าด้านขวา เพราะด้านซ้ายผมสักลายกราฟิกอื่นไปแล้ว
ผมกับน้องพายเรารักกันดีมาตลอด มีงอนกันบ้านนิดๆ หน่อยๆ แต่น้องพายเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่เหมือนลูกคุณหนูทั่วไป น้องไม่ง๊องแง๊ง ไม่งี่เง่า ไม่งอแง ไม่เรียกร้องนู่นนี่นั่น น้องมีเหตุผลและมีความคิดที่โตมากๆ เราเลยไม่ค่อยจะทะเลาะกันครับ…
ผมเลือกที่จะลืมอดีต และฝังทุกอย่างไว้ให้อยู่ลึกที่สุดของหัวใจและความคิด… แต่แล้วแม่งเหมือนเป็นตลกร้าย… ผมดันเจอไอ้เด็กตี๋ที่ผมคิดว่าชาตินี้เราคงจะไม่ได้พบกันอีก ผมน่าจะเชื่อที่เขาพูดๆ กัน ว่ากรุงเทพฯ มันแคบกว่าที่เราคิด… มันมาเล่นคอนเสิร์ตที่งานประจำปีของคณะผม และเท่าที่ลองถามๆ เพื่อน ไอ้เด็กตี๋มันเรียนคณะดุริยางค์ฯ มหาฯลัยเดียวกันกับผมนี่แหละ
แต่ มันก็ทำให้ผมเบาใจไปได้ระดับหนึ่ง เพราะตอนที่เราดันบังเอิญเจอกันในห้องน้ำ มันสะดุ้งตกใจนิดหน่อยที่เห็นหน้าผม ก่อนจะพยักหน้าให้นิดๆ ตามสไตล์กวนๆ แล้วมันก็เลือกที่จะเดินออกไปจากห้องน้ำ โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา และหลังจากนั้นถ้าเราบังเอิญเจอกันที่มหาฯลัยอีก เราก็จะทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน…
เรื่องมันดำเนินไปในทิศทางที่ถูกที่ควรแล้วแท้ๆ แต่ แม่งต้องมีแต่ทุกครั้งไปสิชีวิตผมเนี่ย ผมเสือกต้องมาร่วมทริปทะเลกับมันโดยไม่มีใครได้รู้ตัว มันก็ตกใจ ผมเองก็ตกใจ มันเสือกเป็นเพื่อนสนิทแฟนไอ้พาย จริงๆ ผมเสือกเก็บอาการไม่อยู่จนพายมันสงสัย แต่พายก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรผม เพราะพายมันก็รู้ว่าผมเองก็เหมือนมันนั่นแหละ ถ้าอยากจะบอกผมจะบอกเอง ไม่ต้องถาม…
แล้วสิ่งที่ทำให้ผมกระอักกระอ่วนใจมากที่สุดก็ตรงที่ ผมกับมันต้องมานอนห้องเดียวกันนี่แหละ…
‘สบายดีใช่ไหมครับ’ เป็นคำถามแรกหลังจากที่ได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนกันสองคน
‘อืม’ ผมไม่เลือกจะพูดอะไรมากนัก
‘พี่ลืมผมไปรึยัง’ ไอ้สัดนี่ถามเพื่อเหี้ยอะไรวะ
‘มึงจะฟื้นฝอยทำเหี้ยอะไรหะ’ ผมพูดเสียงเครียดใส่มัน
‘ผมเปล่าฟื้นฝอย แค่ทักทายเองพี่ ทำเป็นซีเรียสไปได้ รึว่ากลัวหวั่นไหวเพราะตอนนี้ผมหล่อกว่าเดิมล่ะครับ ฮ่าๆๆ… โอเคๆ ไม่พูดแล้วก็ได้ ไม่เห็นต้องทำหน้าเหมือนจะกินตับผมเลย ก็แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเองน่า’ ดูความกวนส้นตีนของมันนะครับ ไอ้เด็กนี่
‘มึงกับกูต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม แล้วถ้าเพื่อนมึงถาม หรือไอ้พายถามมึงก็บอกไปว่ามึงกับกูบังเอิญเคยเจอกันตอนกูเมา เล่าแค่นั้นพอ เอาแค่ที่มึงช่วยกูไว้ เพราะเรื่องของเรามีแค่นี้ นอกเหนือจากนั้นกูลบมันทิ้งไปแล้ว’
‘ขู่จังเล๊ยยย ตั้งแต่ตอนนั้นผ่านมา 5 ปีและ ผมเคยได้แพร่งพรายให้ใครรึก็เปล่า พี่เองนั่นแหละจะกระโตกกระตากจนคนอื่นจับได้ แต่จะว่าไป ทำไมเราเป็นเพื่อนกันไม่ได้วะพี่ ก็แค่เป็นเพื่อนกันเอง’
‘กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึง’ ผมพูดแค่นั้นก็เดินหนีมันออกมาจากห้องเลย ไอ้เด็กห่านี่คุยด้วยแล้วเหนื่อย
ตอนอยู่ที่ทะเลด้วยกัน ผมพยายามคุยกับมันน้อยมาก และผมก็อึดอัดมากๆ ด้วย แต่มันเสือกทำหน้าตาสบาย สีหน้าระรื่น แถมพยายามชวนผมคุยตลอด มันพยายามชวนให้ผมเป็นเพื่อนกับมันให้ได้ เป็นห่าอะไรของมันก็ไม่รู้ มันเป็นเด็กดื้อตาใสอะผมว่า ยิ่งปฏิเสธ ยิ่งหนี แม่งยิ่งทำ ยิ่งตาม ผมก็อดทนเอา กะว่าจบจากทริปนี้ยังไงซะก็คงไม่ต้องบังเอิญมาเจอกันบ่อยๆ อีก
แต่แล้วแม่งเสือกไม่เป็นอย่างที่คิด ไอ้เด็กเหี้ยนี่แม่งทำในสิ่งที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร… มันมาดักรอผม และขอคุยด้วย เรื่องที่ผมเอาตีนกลบดิน ฝังทิ้งไปแล้ว มันก็เสือกตามมาขุดมาคุ้ยอีกทำเหี้ยอะไรก็ไม่รู้… ผมไม่ชอบคนแบบมัน คนที่พูดไม่รู้เรื่อง พูดจาทีเล่นทีจริงไปเรื่อย คนแบบนี้ให้ตายก็ไม่ขอเป็นเพื่อนด้วยหรอกครับ
มันจะเอาอะไรของมันกันแน่วะ…
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510073 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก