หัวข้อ: -.\Ql.ปล้นรักเจ้าวายร้าย.๐.-ll-จบแล้ว-ll-150112-ll

[Winer]

  +1รอจ้า

+1 คืนเช่นกันนะครับ
[/quote]

^^
^^
^^
^^
ชอบความคิดนี้เลยอ่ะ อ่านแล้วคิดตามมันใช่เลย
แบบนี้ แม้จะดูว่าน้ำเน่าไปนิดหนึ่งแต่คำเดียวว่า "ใช่"
มันใช่ที่สุดแล้ว ++++++++++++++++++++

เอางี้เลยเหรอ  ยังไม่ใช่  มันยังบีบหัวใจคนอ่านไม่พอ  หนักกว่านี้หลายเท่า+555

อืม คำถามทิ้งทวน ที่อยาก กว่าทำข้อสอบอีกนะเนี่ย


เอาเป็นว่า ของเลือกแทนก็แล้วกัน


ไปกับปาล์มดีกว่า ในเมื่อรักไปแล้ว แถมยังได้ลูกกลับมาด้วยนะ


เอาเป็นว่ารอคำตอบจริง ๆ ดีกว่า ตอบไม่ถูก โดน โปย แน่ ๆ เลย 

รอ......เ้ช้า สาย บ่าย เย็น ค่ำ

++  ดีใจที่มีคนรอ  คิดว่าพรุ่งคงได้อ่าน  และได้ค้างอย่างรุนแรงถึงปานกลาง+55

เข้ามารออ่านเน้ออ ออ

+จับมือทักทาย+55

ถามว่าจะเกิดอะไรขึ้นเหรอ
กับพิมมี่   แบบว่าระหว่างที่พิมมี่กำลังแสดงละครเป็นนางเอกก็ให้สามีเสี่ยตัวจริงของพิมมี่โผล่มา(เพราะพิมมี่เป็นเด็กเสี่ย)
แล้วปาล์มได้หนีหลังจากที่พิมมี่มาแสดงละครไปก่อนที่เสี่ยสามีของพิมมี่จะมา
ไอ้คุณเก่งตอนแรกมันยังหลงพิมมี่แต่หลังจากที่ได้รู้ความจริงและไม่เห็นปาล์มอีกแล้วและได้หวลคิดได้ก็ได้ออกตามหาปาล์มกับปุ๊บปั๊บอย่างบ้าคลั้ง
พี่ปุ๊บปั๊บโดนพิมมี่ทำร้ายและปาล์มได้มาเอาตัวกลับไปโดยที่ไอ้คุณเก่งไม่รู้
(น้ำเน่าเนาะความคิดผม)อิอิ

+จ๊ากกกก  แบบนี้คนอ่านก็คงไม่เสียน้ำใสๆนะซิ  ไม่งั้นพี่ปุ๊บปั๊บจะร้องไห้เป็นสายเลือดได้ไงนะนิ...

บวกให้ทุกคนนะครับ

.........จบเรื่องนี้  อย่าลืมไปรออ่าน  เรื่องพ่อเลี้ยงเถื่อนนะครับ..........
.......เนื้อเรื่องมีการเปลี่ยนแปลงไปบางส่วน  อะไรที่หายไป  อะไรที่ใหม่ มีอะไรที่อาจจะเข็มขัดสั้น(คาดไม่ถึง)
.......เนื้อจะออกแนว สนุกสนาน ฮาๆ ทรมาน เป็นบางครั้ง+55
ก็รออ่านกันได้เลย...

....ว่าไปจะมีเวลาเขียนได้เท่าไหร่นะนี่....แค่ตอนจบเรื่องนี้ยังไม่มีเวลาให้เลย+555
.......บาย.......

[mizzmizz]

^
^
^
^
^
จิ้มๆ ๆ ๆ

กรี้ดดดดดดดด ลุ้นอย่างแรงค่ะ > "<
รอตอนต่อไปนะคะ

[kyoya11]

มารอลุ้นด้วยคน หุหุ

[som]

พี่วินเนอร์ครับ  ดูท่าแล้วว่าจะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งที่จากไปแน่ๆ  อย่าโหดกับพี่ปุ๊บปั๊บนักนะครับพี่

[i1_to*pp]

มารอลุ้นด้วย สงสัยน้ำตาท่วมแน่ๆ
 

[tookta]

แม่เจ้า !!!!
อย่าได้ทรมานคนอ่านไปมากกว่านี้เลย
แค่นี้ก็ลุ้นจนตัวโก่ง ตัวเกร็งแล้วอ่ะ
ยังไม่รู้เลยว่า ปาล์ม หายไปอยู่ไหน ??
แล้วยัยพิมมี่จะมาได้ยังไง จะมาทวงสิทธิ์อะไร
ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยจะได้กับใครเค้าเลย -*-

อดทนรอ ตอนต่อไป แม้ตอนจบจะได้มีน้ำใสๆ แต่คงเป็นสิ่งที่ทำให้มีความสุขได้นะจ๊ะ ^^

[Winer]

 

ขออภัย  ยังปิดไม่ได้แค่นี้ก็ยาวมากแล้ว
แต่คิดว่าเหลืออีกเท่าห่างอึ่งเท่านั้น


888888888888888888888888888888888888888888888888888

“..โป้งเป็นไงบ้างนะนี่ไม่ส่งข่าวมาบ้างเลย”
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง  ไม่งั้นคงจะมีสัญญาญเตือน”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ”หนึ่งรู้สึกสดชื่นขึ้น  เพราะเขาฝากปาล์มกับโป้ง  เมื่อต้องพบกับพิมมี่
ขณะที่สายตาของเขากับราเชนก็จ้องไปทางฟ้ากับหลานรวมทั้งน้องชินด้วย  ที่กำลังกอดกันยกใหญ่  เพื่อแสดงความยินดีให้แก่กัน..

“ขอบใจนะฟ้า  สำหรับบทนำ..”
“ฟ้าก็ทำให้ดีที่สุด  แต่คนที่ต้องยกนิ้วให้  ก็คือเจ้าตัวเล็กพริกขี้หนูของพี่หนึ่งนี่แหละค่ะ  ฟ้าก็ส่งแค่สิบ  แต่ปุ๊บปั๊บเล่นได้เต็มร้อย”
“..พี่ก็เพิ่งรู้นะว่าคุณพ่อกับคุณแม่  ใช้เราเป็นสื่อ  ไม่งั้นคงนึกไม่ออกว่าปุ๊บปั๊บไปคิดคำเหล่านี้มาจากไหน ฮ่า ฮ่า..”
“..ผมก็เหมือนกัน  ถ้าปุ๊บปั๊บไอคิวทะลุฟ้าขนาดนี้  คงได้จบดอกเตอร์ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า”
“..แต่ปุ๊บปั๊บก็ไม่พลาดใช่ม่ะ..”
“ชินรักพี่ปุ๊บปั๊บ  เก่ง เก่ง..”น้องชินมีกอดให้
“..นั่นชมไม่ได้เลย  หลานผม..”
“.ต่อไปถ้าปุ๊บปั๊บโตขึ้น  ปุ๊บปั๊บจะมีสาวๆเยอะๆ  เหมือนพ่อ..”
“อ้าวเฮ้ย  ไงทำแบบนั้น”
“ก็พี่ปุ๊บปั๊บ  อยากรู้ไง  ว่าเจ้าชู้มันดีตรงไหน..”
“ เรียนรู้...”ราเชนขำ
“ชินด้วยครับ  ชินก็อยากมีแฟนเยอะๆ  จะได้แข่งกับปุ๊บปั๊บได้”
“เอาเข้าไปเด็กยุคนี้..”ฟ้าทำหน้าเซ็งสุด
“..ฮ่า ฮ่า..”หนึ่งกับราเชนต่างก็ขำเด็กทั้งสอง
“..เอาอีกซักคนดีมั้ย...”หนึ่งทำหน้าซีเรียส
“กินยาแล้วก็ค่อยเขย่าขวดละกัน”
“..ผมพูดจริงๆ..”
สิ่งที่พวกเขากำลังคุยกัน ได้  เพราะว่าคุณชายเก่งไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย  แต่เขากำลังอยู่ในมุมพักผ่อนเงียบๆ  เพื่ออ่านสิ่งที่เขากำลังสนใจเป็นพิเศษ


ปาล์มกลับเข้ามาพร้อมกับโป้ง  แม้ใบหน้าจะเซื่องซึมลงไปบ้าง  แต่เขาก็ปั้นหน้าใหม่เมื่อเข้ามาถึงห้องที่ทุกคนกำลังรวมตัวกันอยู่  ปาล์มฝีนยิ้มขึ้นเพื่อช่วยทำให้บรรยากาศไม่เสียไป..
“..ปาล์ม  พี่โป้ง...”ฟ้าทักเป็นคนแรก
“...........”ปาล์มได้แต่ยิ้ม  ยกมือปิดมุมปาก ที่ยังเจ็บไม่ส่าง

“..เรียบร้อยมั้ย...”หนึ่งถาม
“..โดนตบหน้ามาสองฉะ..”โป้งตอบเรียบเฉย
“.เป็นอะไรมากมั้ย แหม่นังพิมมี่นี่  คงต้องโต้คืนซะบ้าง  ไม่งั้นคงคิดว่าตัวเองเก่งคนเดียวแน่  เป็นฟ้าหน่อยไม่ได้  แม่จะตบให้หน้าทิ่มจูบกับฟุตบาทเล่นๆ..”ฟ้าถาม
“เก่งจริงๆ  แม่คุณ  ปาล์มเขารู้ว่าแรงเยอะกว่าทำไป  พิมมี่อาจจะไม่ได้ลุกขึ้นมาอีก”
“.เหอะน่าฟ้า  แค่นั้นพิมมี่ก็เจ็บมากแล้ว  ยิ่งเขามาเห็นไอ้บ้านั่นอยู่พร้อมหน้าครอบครัว  เขาก็เจ็บมากแล้ว  อย่าไปซ้ำเติมเขาให้มากเลย  ปาล์มทำเขาไม่ลง”
“.ดีแล้วละปาล์ม  ไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อ  ไม่จองเวรกับใคร  เพราะทำแบบนั้น เราจะพลอยทุกข์ด้วย”หนึ่งก้มมองรอยช้ำ
“ไหนพี่ดูปาล์ม...”หนึ่งเข้ามาตรวจ
“..นิดหน่อยพี่  แค่นี้เอง...”

“.พิมมี่เกือบผลักปาล์มให้รถได้สำเร็จ  ดีที่ผมเห็นก่อนไม่งั้นแย่.”โป้งเล่าอย่างถอดใจ
“..ปาล์มทำไมปาล์มต้อง  ยอมมันขนาดนั้น”ฟ้าตะคอกใส่  เพราะเห็นปาล์มเอาแต่ก้มหน้า
“...ปาล์มก็เหมือนคนฉวยโอกาส  ไอ้บ้านั่นมาอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะว่าทุกคนวางแผน  ต่างจากพิมมี่ไม่ต้องใช้  มันพูดและทำเรื่องต่างๆ  ก็คงเพราะโดนบังคับกดดันจิตใจ  ต่างจากพิมมี่ที่มันทำจากใจ...”
“.อย่าคิดมากแบบนั้นดิปาล์ม  ไอ้เก่งมันอาจจะเป็นคนปากพล่อย พูดเลอะเทอะ  แต่มันก็ต้องมีใช้หัวใจพูดบ้างแหละน่า  มันอาจจะสมองน้อย  ต้องใช้เชือกจูง  แต่พี่หนึ่งก็เชื่อว่ามันมีใจให้ปาล์มชัวร์ครับ”
“นั่นนะซิ  เรื่องแบบนี้   ....หัวใจใครบังคับได้กันที่ไหน”โป้งให้กำลังใจ
“..ดีซะอีกนะ  ถ้ามันไม่สนปาล์ม  บอกพี่นี่  พี่โป้งคนนี้  อาสาดามหัวใจใสๆของปาล์มเอง  ที่ละไว้ไม่เข้าไปยุ่ง  ก็เพราะรู้ว่าปาล์มมีใจให้มันนะ  ไม่งั้นพี่โป้งก็ใช่จะยอมง่ายแบบนี้”รุ่นพี่หัวเราะปลอบใจตัวเอง
“แหม่  พี่โป้งแมนจังเลยนะยอมหลีกทางให้สามีภรรยาเขาคืนนี้กัน”ฟ้าตบไหล่ชายหนุ่ม
“..กัดนะนี่  กัด...”โป้งยอมแพ้..

ปาล์มเริ่มเข้าใจพิมมี่มากขึ้น  หลังได้รู้ว่าพ่อแม่จำเป็นได้นัดเธอมาคุยเรื่องลูกชายเมื่อวานก่อน  เรียกว่าทั้งขู่ทั้งปลอบเพื่อให้เธอหยุดสัมพันธ์เหล่านั้นให้เร็วที่สุด  ไม่งั้นคุณแม่จำเป็นคงต้องสวมบทคุณหญิงแม่ใจร้าย  ลงมือประหารเอาจริงซักที 

ส่วนวันนี้ก็นัดให้เธอมาเห็นภาพที่เก่งหลุดปากออกมาบอกว่า หึงหวงตัวเอง  รวมทั้งภาพที่ปุ๊บปั๊บขอให้พ่อเขียนข้อความบางอย่าง  เป็นข้อตกลง    ด้วยการให้เธอเลิกราจากชีวิตคู่  กรงขังขนาดใหญ่โดนขว้างเพื่อครอบงำกักกันความรักของเธอ 
....อีกทั้งพ่อเอก็บอกว่า  ถึงจะรักกันมากแค่ไหน  เขาก็จะไม่มีวันยอมรับพิมมี่มาเป็นลูกสะใภ้  หรือฐานะอะไรก็ตามแต่  มันยิ่งตอกตะปูความเจ็บปวดกลืนเข้าไปในหัวใจ  ผู้หญิงอย่างเธอจะเลือกทางไหน  เพราะหันไปทางไหนมันดำมืด  ตลอดเวลาที่เธอพูด  น้ำตามันเอ่อเบ้าน่าเวทนา  ตอนนี้ความรักของเธอที่มีให้เก่งมาตลอดกำลังจะดับวูบ  ไฟรักกำลังจะมอดลง..

“.ถ้าไม่มีแกซักคน  ชั้นก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้..”เสียงแห่งความเจ็บปวดดังก้องในหูปาล์ม
“แกอยากได้มันมากใช่มั้ย.หา..”
“.....เอาไป...”
“... เอาไป เลย..”
ปาล์มก็เหมือนสติหลุดไปชั่วขณะ...

ระยะนี้เองที่พิมมี่ผลักปาล์มตรงริมถนน  ขณะที่เขาเองกำลังล่องลอยไปน้ำคำของเธอที่ต่อว่าต่อขาน  ทำให้เขากระเด็นเข้าไปบนถนน  เสียดายที่รถยังอยู่อีกห่าง  พิมมี่จะเข้าไปซ้ำ  กลับกลายว่าเธอก้าวพลาดกับรองเท้าส้นสูงหัก...

ปาล์มสะดุ้ง  เมื่อเห็นร่างพี่สาวใบปอ  เป็นคนผลักพิมมี่เข้าหารถที่กำลังจะวิ่งสวนมา  ปาล์มเลยกระโดดเข้าไปโอบร่างของเธอไว้ทัน  แล้วกระชากกลับตรงที่ปลอดภัยกว่า..
เสียงแตรรถดังปี๊ดดดป๊าดดด  เพื่อขับไล่..

“แกไม่ต้องมาช่วยชั้น..”
ปาล์มยังคงมองเห็นร่างพี่สาวยืนอยู่ข้างๆ  แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร  เขารู้ว่าใบปอตามมาดูแลเขาอยู่
“..อย่าพี่....”ปาล์มบอก
“.พี่จะสั่งสอนมัน..”
“ตอนนี้เขาก็เจ็บหนักแล้ว”
“ปาล์มคุยกับใคร..”โป้งถาม
“.เปล่าครับพี่  ปาล์มคุยคนเดียว”เขาเลี่ยงคำตอบ  เพราะโป้งคงไม่มีวันได้เห็นพี่สาว
โป้งดึงร่างของพิมมี่ออกมาจากตัวของปาล์ม  หลังจากนั้นเธอสับมือใส่หน้าของเขาอย่างรวดเร็ว
!!!...เพี๊ยะ
....เพี๊ยะ!!..
“..ไปตายซะ...”เธอด่าเขา
“.เธอกลับไปได้แล้วพิมมี่..”โป้งชักหมดความอดทน
ร่างของพิมมี่ห่างสายตาไป  พร้อมกับร่างใบปอเช่นกัน...
“พอได้แล้วนนะครับพี่...”เขาตะโกนหวังให้พี่สาวได้ยิน  เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าร่างพี่สาวจะหายไปไหน

“..ปาล์ม  ปาล์มเห็นอะไรหรือปล่า..”
“.พี่ใบปอมา..”
“พี่สาวปาล์มนี่นะ..”
“ตอนที่พิมมี่เดินเข้ามาจะซ้ำ แล้วส้นรองเท้าหักเธอล้ม  คนผลักก็คือพี่ใบปอเอง”
“บรื๋อออออ..”โป้งขนลุกชัน
“..แต่ก็ดีแล้วละ  พิมมี่จะได้ทำอะไรปาล์มไม่ได้..”
“เกรงแต่พิมมี่จะลำบาก...”
“นั่นนะซิ..”โป้งเห็นด้วย
“..พี่ใบปอ  พอแล้วนะครับ  อย่าไปทำอะไรพิมมี่อีก  ปล่อยเขาไปเถอะ. ปาล์มขอร้อง..”
นั่นคือสิ่งที่ปาล์มตะโกนออกไปสุดเสียง  หวังให้พี่ได้ยิน  และหยุดระงับการจองเวร


“กอด กอดนะ ปุ๊บปั๊บรักน้าปาล์ม”
เจ้าหลานยังคงหน้าบานพองลม พลางกอดแล้วกอดเล่า  เพื่อให้น้ารู้ว่าเขามีความสุขแค่ไหน
“ชนหมัด อ้าว”
น้าหลานชนหมัดกัน  แต่กับปาล์มไม่ได้ดีใจอะไร  เพียงแค่ทำตามที่หลานสั่ง
“พี่ปุ๊บปั๊บ  ทำสำเร็จแล้วนะ  ต่อไปก็เหลือเพียงแค่ส่วนของน้า”
“เกี่ยวด้วยเหรอ”ปาล์มชี้หน้าตัวเอง
“อ้าว  แกล้งไม่รู้แบบนี้ก็สวยดิ.”หลานมีเหวี่ยง
“.เอ่อน่า  เอาเป็นว่าดีใจที่ทำสำเร็จละกัน”
“น้าปาล์มต้องพูดแบบนี้อยู่แล้ว” 

“เอ๊ะว่าแต่..ใครทำอะไรน้าปาล์ม  ปากแดงๆเป็นโทมัทโต้..”
“.ทาลิป”
“อ้าเหรอ..วันหลังจะได้ใช้มั่ง  แต่จริงดิ..ทีหลังก็ทาให้มันตรงริมฝีปากไม่ใช่ทางตรงมุมปากข้างเดียวแบบนี้”
“ถ้าจะโกหกเด็กอย่างพี่  กลับไปทำการบ้านมาก่อนป่ะ”
“.แล้วจะถามทำไม?”
“....ไปเล่นกับน้องชินนะ..”
“เชิญ...”ปาล์มหัวเราะหลาน

“พิมมี่ไปหรือยังครับ”
“ไปแล้ว..”
“แล้วพิมมี่จะไปมาหาพ่อเก่งอีกหรือเปล่า”
“คง มั้ง...”ปาล์มขำหลานที่ออกอาการหวงพ่อ
“.ไม่ได้นะ  พ่อสัญญาแล้ว  มีหลักฐานยืนยัน”
“ผู้ใหญ่ ถึงเขาจะเลิกกันไปแล้ว  เขาก็ยังคุยกันนะ”ราเชนตอบแทนทุกคน
“.แล้วพ่อเก่งจะไม่เปลี่ยนใจเหรอ”
“ลูกผู้ชายตัวจริงสัญญาต้องเป็นสัญญา  ถ้าปุ๊บปั๊บรักษาสัญญา  คนอื่นก็จะรักษาเหมือนกัน”
“ครับ ปุ๊บปั๊บจะรักษาสัญญา..”
“ไปบอกพ่อดีกว่า  ว่าน้าปาล์มมาถึง  รอตรงนี้นะ”ปุ๊บปั๊บขันอาสา
“.ชินไปด้วย..”
“เราสองคนไปไหนก็ต้องไปด้วยกันอยู่แล้ว  ยกเว้นตอนไหนที่เบื่อพี่ถึงจะทิ้ง”
“พูดสุนัขๆอีกละ..”น้องชินเถียง
“พูดจริงก็ยอมรับไม่ได้”
“..ทิ้งกันวันไหนเจอหนุมานถวายบัวแน่  นี่แน่..”ตีนน้อยๆสบัดใส่ขาผู้พี่
“..ฮ่า ฮ่า  รักกันก็ได้  เราสองคน”ปุ๊บปั๊บจูบปะแก้มน้องชิน
แต่จูบนั้นความหมายคือเพื่อนรักเพื่อนสนิทมากกว่าจะคิดอย่างอื่น..


“แหม่  น่าตีจังเลยนะค่ะสองคนนี่”
“..แววแต่เล็ก..”
“แต่ให้พี่เดานะ  น่าจะเป็นความรักแบบพี่น้องผองเพื่อนมากกว่า..”หนึ่งแย้ม
“พี่ก็ว่าอย่างนั้นนะฟ้า..”โป้งสนับสนุนคำพูดของหนึ่ง
“ไม่รู้ซิค่ะ  แต่ฟ้าอยากให้เป็นมากกว่านั้น”
“เห้ย  ไม่ได้หรอก”หนึ่งขัดขึ้นทันควัน
“ทำไมละคะ”
“..ก็บอกไม่ถูก  แต่ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”
“ผมก็เหมือนกัน  อยากให้เขาเป็นพี่น้องกันมากกว่า”ราเชนเห็นด้วยกับหนึ่ง
“.เดี๋ยวนี้พี่หนึ่งชี้นก  พี่ราเชนก็นกตามนะนะคะ  หวานซะน้ำตาลจืดไปเลย”ฟ้าแกล้งงอล
“.ใช่ที่ไหนเล่า”หนึ่งหัวเราะตัวเอง  ที่แอบเขินในใจ
“พี่เปล่านะฟ้า  เพียงแต่พี่เห็นด้วยกับเรื่องนี้  ส่วนเรื่องอื่นๆยังฝืนใจ”
“นั่นเน่ะ  ฝืนใจแต่ก็เดินตามพี่หนึ่งต้อยๆ”ฟ้าแซว
“มันจำใจ..”ราเชนถอนใจยาวเหยียด
“.เออน่า  คุณเดินตามผมหมาไม่กัดหรอก  เพราะผมจะพาคุณวิ่งก่อนที่มันจะกัด”
“ตลกละ..”ฟ้าขำพลางยกไหล่กระแทกต้นแขนโป้ง
“.ยกเว้นผมเมื่อไหร่จะเจอซักทีละนี่  เจอแต่เนื้อขี้”โป้งบ่นแบบน่าเอ็นดู
“นั่นสิ  พี่หนู  สงสัยจะเหยียบคานเข้าให้ซะละ”
“ยังง...”โป้งลากเสียง
“ยังที่ไหน...”
ฟ้ามองมาทางด้านของปาล์มเป็นที่เข้าใจ
ส่วนปาล์มก็ทำเป็นหูทวนลม  จะได้จบ...


งานฉลองครบรอบวันแต่งงานก็เริ่มขึ้น  เจ้าของงานทั้งสองกล่าวขอบคุณลูกๆที่อยู่กันพร้อมตา  ปีนี้จัดแบบราบเรียบ เพียงแต่เลือกสถานที่จัดใหญ่เท่านั้น  เพื่อความสมฐานะ  จึงไม่มีอะไรมาก  อาหารการกินก็คัดสรรเฉพาะของดีราคาแพง  หายาก

“ปาล์มกินเค้กพ่อกับแม่นะ”เก่งยกมาให้ง้อใจกัน
“ขอบใจ...”ปาล์มตอบ
“ต้องขอบคุณสิ  มึงอายุน้อยกว่ากูตั้งหลายปี”
“กูไม่พูด..”
“เอ่อ  กูรู้ว่ากูผิด..”
เก่งทำหน้าหงอย แต่ก็เปี่ยมด้วยหวังที่จะหวนกลับสู่รังเดิม
“เรามาเริ่มต้นกันอีกครั้งนะ”
“ใช้ใจตัดสินเถอะ  อย่าฝืนตัวเอง”
“.หรือว่ากูต้องบอกรักมึงให้ก้องฟ้า  มึงถึงจะเชื่อในสิ่งที่กูพูด”
“มึงไม่ต้องพร่ำหรอกน่า  หากรักษาสัญญาตัวเองไม่ได้ คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือปุ๊บปั๊บ  เขาดีใจที่เขาจะมีพ่อ  เขาดีใจที่มึงเป็นพ่อเขา  แม้จะห่วยแตกข้ามทศวรรษ เขาก็ยังยกให้มึงเป็นพ่อในฝัน”
“กูดีใจที่เขายอมรับกู”เก่งยิ้มปลื้มหนัก
“  ถึงมันจะยอดแย่ ในบางครั้ง  แต่กูก็พยายามทำในสิ่งที่กูเคยหลงลืมให้เขา  กูรักลูกกูว่ะ  มันน่ารักขึ้นทุกวัน ฉลาดกว่ากูเป็นร้อยเท่า”เก่งยกลูกตัวเอง
“ขอบใจที่มึงโอบอุ้มเขาไว้แม้จะลำบากแค่ไหน”
“.ถึงจะเป็นแค่ลูกหมาซักตัว  กูก็จะเลี้ยง”
“มึงจะกระทืบกูไปถึงไหน  แค่นี้กูก็สำนึกถึงบาปที่กูก่อกับพี่มึงแล้ว  มึงอย่าเหยียบกูให้จมดินนักเลย  ขอร้องก็ได้ว่ะ...”เก่งเสียงอ่อน ทำหน้าสลดให้เห็นใจ
“ไปเอาน้ำให้กูหน่อยได้ม่ะ”
“.เดี๋ยวกูไปเอาให้..”เก่งพยายามทำหน้าที่
“ขอบใจ..”
“อย่าไปไหนนะ กูมีเรื่องคุยกับมึงอีกเยอะ”
“ไม่ให้กูคุยกับใครเลยเหรอไง นี่งานเลี้ยงนะ”
“ตอนนี้ไม่มีใครอยากคุยกับมึงและกูหรอก  เขาลอยแพแล้วไอ้ปาล์ม”
เก่งเดินออกไปจากมุมที่ถูกทิ้งให้เขาสองคนได้ปรับหาใจเข้าใจกัน  แต่บางครั้งกลับพูดไม่ออกเมื่ออยู่ต่อหน้ากัน  แต่เหมือนมองตาก็เข้าใจจึงสื่อกันไม่ยาก  ไอ้ที่จะพูดหวานๆ  ก็เหม็นปากตัวเอง  พาลให้ตัวเองเป็นคนพูดน้อยไปโดยปริยาย..


สาวงามระดับแถวหน้าปรากฎกายต่อหน้าญาติผู้ใหญ่ที่ไม่ได้ต้อนรับเธอในฐานะใดก็ตาม  บาดแผลที่ถูกเฉือนคมจากความรัก  ร้าวลึกถึงกระดูก  แต่หากไม่ทำสิ่งที่ตัวเองปรารถนา  เธออาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต  สองเท้าของเธอก้าวจนเข้ามาถึง  คนที่เคยใช้อำนาจตัดเส้นรักให้เพียงแค่นั้น  แต่เมื่อหัวใจเธอคัดค้านอย่างรุนแรง  มันก็ต้องเสี่ยง

“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่..”เธอยกมือไหว้ทุกคน  แม้กระทั่งพ่อแม่ของปาล์มรวมทั้งหนึ่งกับราเชนด้วย
“พิมมี่...”
ทุกคนต่างตะลึงงันกับที่  เมื่อเธออีกครั้ง..
“ก็ไหนเธอ ยอม เลิก ละ ปล่อยวางแล้วไง..”คุณนายไร้หางเสียงแถมแข็งกร้าว
“นั่นนะสิ ต้องการอะไรอีก”คุณเอรีบแทรกเข้าข้างภรรยา

ใบหน้าของหญิงสาวเศร้าหม่น  แต่เธอก็แข็งใจตอบ
“หนูไม่ต้องการอะไรหรอกค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ควรกลับไปได้แล้วนะ”คุณนายสวนว่องไวแทบจะตะคอกใส่หน้า
“.หนูกลับก็ได้ค่ะ”พิมมี่ถอนใจแรงๆ
“ ....แต่.......ต้องให้แฟนหนูกลับไปด้วย”พิมมี่ทิ้งประโยคเด็ด
“นี่เธอ...”
“....ไหนเธอว่า.....”คุณนายเดือดปุดๆ
“ถ้าคุณแม่มีรักแท้อย่างหนู  คุณแม่คงเข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน หนูก็เป็นเมียเก่งนะคะ  หนูกับเก่งมีอะไรก่อนที่น้องปาล์มจะเข้ามาอีก  หนูต่างหากที่ควรจะเป็นคนแรก  ไม่ใช่น้องปาล์ม”เสียงของเธอกำลังกัดกร่อนหัวใจคนที่ได้ยิน ตาเริ่มแดง
“ถึงยังไงลูกชายฉัน  เขาก็เลือกของเขาแล้ว”
“เป็นเพราะว่าหนูไม่อยู่มากกว่าค่ะคุณแม่.”
“เขาไม่ทำอะไรไร้แบรนด์ขาดสก๊อตแบบนั้นหรอก  ลูกชายเขาอยู่ทั้งคน หรือเธอจะเถียง  ถามจริงเถอะไอ้ลูกชายของฉันนี่มันแม่นตรงไหนย่ะ  หล่อนถึงทิ้งเขาไม่ได้”
“..แม่ไปถามอะไรแบบนั้น  น่าเกลียด...”คุณเอละอายแทน
“ค่ะ  เขาอาจจะเลือกลูกชายเขาน้องปุ๊บปั๊บ  แต่เขาไม่ได้เลือกคนที่คุณพ่อกับคุณแม่ยัดเยียดให้”
“เธอก็ได้ยินแล้วนี่  ว่ามันชอบปาล์ม”
“ชอบ  แล้วรักอยู่ไหนละคะ  เขาบอกรักพิมมี่ทุกวัน”
“ถ้าเขาไม่รักกันเขาจะอยู่ด้วยกันมาเป็นปีเหรอ”ความอดทนของคุณนายชักสั้นลงๆ
“เพราะทุกคนมัดมือชกเก่งต่างหาก”เธอไม่หยุดที่จะต่อปากต่อคำ
“.คนที่เขาไม่รัก  แต่พอแต่งงานกันก็รักกันมีถมแถ  เข้าใจไว้ด้วย ชิ”
“หนูเข้าใจค่ะ  แต่คงไม่ใช่เคสของเก่งแน่”
“เธอมั่นเหลือเกินนะ สวยๆอย่างเธอปัดฝุ่นใหม่ก็หาได้ถมถึด”คุณนายตาขวางน่ากลัว
“..ขอบคุณค่ะ  ที่คุณชม..”เธอยกมือไหว้
“เก่งอยู่กับพิมมี่มานาน พิมมี่คิดว่า เข้าใจเขาทะลุปรุโปร่งกว่าใคร”


ปาล์มเดินเข้ามาสมทบ  เพราะเขาเดาไว้ไม่ผิด.. และเขาเองก็รออยู่แล้ว
“สวัสดีจ๊ะ  น้องปาล์ม”พิมมี่ทักเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ดีใจที่กลับมานะ”ปาล์มพูดตรงตามความรู้สึก
“เพราะคนที่พิมมี่รักอยู่ที่นี่  นี่ค่ะ”เธอยังปากหวานใส่เช่นเดิม
“ปาล์ม  พ่อจะพาพิมมี่ออกไปเอง”คุณปูเห็นท่าจะไม่เวิร์ค  งานฉลองอาจเป็นงานตบก็ได้
“ไม่ต้องหรอกครับพ่อ  อย่าพรากคนที่เขารักกันเลยครับ  ปาล์มว่าถึงเวลาวัดใจกันแล้ว..”
ปาล์มยิ้มสู้ทั้งที่มีความหวังน้อยนิด.


“ออกไป”
“ออกไปนะพิมมี่..”
“ออกไปจากงานคุณปู่คุณย่าเดี๋ยวนี้  แขกไม่มีใครโทรตาม”
ไม่รู้เจ้าหลานได้ข่าวมาจากไหน  จู่ๆก็พรวดพราดผลักขาสาวมั่นท่ามกลางเสือสิงห์กระทิงดุ  แต่เพื่อจะไล่คนรักของพ่อไป เขาต้องสู้

“.หลานยาย  ให้ผู้ใหญ่จัดการกัน  ไปหาอะไรทานกันต่อดีกว่ามั้ย”
“ปุ๊บปั๊บ เชื่อยายนะ”ปาล์มเสียงแข็งใส่หวังสยบ
“ก็ได้  ปุ๊บปั๊บไปหาพ่อเก่ง..”ว่าแล้วปรู๊ดหนีไป
“รอยายด้วย  ทางนี้คงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง  ยายไปเดินเล่นมั่งดีกว่า”
“คุณจะไปไหน..”คุณปูทักภรรยาที่หันหน้าหนี
“.ฉันอยู่ไม่ได้หรอกค่ะ  ถ้าฉันเอาจริง  นังนี่สลบคาเรียวนิ้วสวยๆฉันแน่”พูดจบเธอก็เชิดไป

 
เหลืออีกแค่ห่างอึ่ง  แต่ยังไม่สามารถเขียนได้  วันนี้เขียนมาทั้งวันละ

[tookta]

+++895 จ้าต้อนรับกับตอนใหม่สดๆ ร้อนๆ
คำว่า "วัดใจ" มันบ่งบอกถึงอะไรกันนี่
คำว่า "ความหวัง" จะมีให้กับปาล์มมากน้อยแค่ไหนกัน
เฮ้อ......คิดแล้วเครียดแทน แสดงว่าปาล์มก็ทำใจมาเยอะแล้ว
ยังไงคำตอบก็คงอยู่ที่นายเก่งเท่านั้น โอกาสครั้งสุดท้ายจริงๆ แล้วซินะ
สำหรับนายเก่งที่เคยละทิ้งโอกาสทุกโอกาสของตัวเองเลยทั้งสิ้น

ปล. เมื่อเราร้องไห้แล้วสุดท้ายกลายเป็นยิ้มรับความสุขจะเป็นสิ่งดีมากมายนะจ้า
แอบกดดัน อิอิอิ รอตอนหน้าจ้า มาไวไวน้า ^^

[Still_14OC]

ถ้ามันลำบากนักก็ เลิกๆ มันไปซะเถอะ ปาล์มเอ้ย

[i1_to*pp]

ยังต้องวัดใจอีกเหรอนี่
สงสารปาล์มอ่ะ ความหวังมีมากน้อยแค่ไหนกัน
เลิกเถอะถ้าจะต้องเป็นหนึ่งในตัวเลือกแบบนี้
++896 รอตอนต่อไปค่ะ

[som]

อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่วินเนอร์  เอาตอนหางอึ่งมาเลยนะครับ  อยากอ่านต่อคร๊าบบ

แต่แอบดีใจนะที่ยังมีตอนหางอึ่งอยู่อีก  นั่นแสดงว่ายังไม่จบ  อิอิ

[kokikung]

จะไม่เสียใจเลยที่ปาล์มไม่ได้โดนเลือกจะดีใจด้วยซ้ำ
สงสารปาล์มคนรอยข้างบีบเก่งเกิน
เก่งเลือกพิมมี่แน่ เลือกแล้วก้หาพระเอกคนใหม่ให้ปาล์มเลยไม่เอาไอ้เลวนี่และ
เป้นพระเอกที่เกลียดที่สุดเลย ่านแล้วไม่รู้ถึงดมเม้นว่าเก่งรักปาล์มเลย

[taroni]

เข้มข้นจริงๆ

[Coolsipie]

เป็นกำลังใจให้นะปาล์ม สู้ สู้ 

[kyoya11]

ยังมีวัดใจกันอีกเนอะ เฮ้อ! ลำบากจริงๆชีวิตรักของปาล์ม=w=

[mizzmizz]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก   


ลุ้นเว่อออออออออออออออออออ 


เก่งจะเลือกใครกันน้า 


รออ่านตอนต่อไปนะคะ 
 

[OHmeza019]

เข้ามาไห้กำลังใจเจ้าของกระทู้ครับ
มานิดนึงก้ยังดีครับ
ไห้พอกระชุ่มกระชวยเเก้กระสัยได้หน่อย อิอิ

ขอบคุณมากครับ รออ่านตอนต่อไป

[lucifel]

รอหางอึ่ง

[Baruda]

 

[thomaskung]

หนุมานถวายบัว มันเป็นท่าอะไรครับ งงมาก >.<

แล้ว "ไร้แบรนด์ขาดสก๊อต" ด้วย T^T

[koikoi]

+1 อย่าทำร้ายปล์ามนะคุณวินเนอร์เด๋วตามไปปาระเบิดบ้านเลย
แต่ก็แอบสงสารพิมมี่นะ
แล้วมันจะจบยังงาย

[tookta]

++899
อยากจะบอกน้องปุ๊บปั๊บว่า
ถ้าพ่อเก่ง ยังตัดสินใจยากเย็นอยู่
ช่างเถอะ เมื่อก่อนเรายังอยู่ได้ตอนไม่มีพ่อ
แต่ตอนนี้มีแล้วไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา
ก็ไม่จำเป็นต้องมีหรอกนะจ๊ะ
เดินจากมากับน้าปาล์มซะเถอะ

บางช่วงในชีวิตอาจจะไม่ได้มีความสุขเสมอไป
ปะปนไปด้วยทุกข์บ้าง ไม่งั้นก็คงไม่มีสีสันในชีวิต

เหนื่อยกับสิ่งที่เก่งทำแล้วใช่ไหมจ๊ะปาล์ม
พอแล้วก็หยุดทุกสิ่งจากนี้ไป ปาล์มเลือกเดินทางที่
จะทำให้ตัวเองมีความสุขที่สุดนะจ๊ะ ^^

เป็นกำลังใจให้จ้า.....ทั้งคุณวินเนอร์ && ปาล์ม && น้องปุ๊บปั๊บ

[Winer]

 ^
^^^
^^^^





--วันนี้จะได้ลาจอกันซักที  หลังจากลีลามานานแสนนาน  แต่ว่าขอเป็นค่ำๆนะ  เพราะว่าตอนเช้าธุระจ่อคิวเพียบบบบ
--เขียนได้เกือบจบแล้วนะครับ...


...บอกได้คำเดียวว่าถ้าใครกลัวความผิดหวัง  ทำใจรอได้เลย  เพราะพี่เก่งเป็นคนแบบไหนก็เป็นที่รู้ๆกันอยู่แล้ว
...แม้จะเป็นพระเอกที่ไม่เอาไหนเลย  แต่ก็เชื่อว่าบนโลกกลมใบนี้  ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่เสมอ...
....................ช่วงนี้เป็นช่วงที่ไม่ค่อยได้จับมือเขียนนิยายเลย  ต้องขออภัยอภัยที่ต้องอ่านแบบขาดๆมาตลอด...

   ขอบคุณที่แวะมาเที่ยวชม

[som]

พี่วินเนอร์มาแจ้งเตือนแล้วเตรียมผ้าเช็ดหน้าบุกระดาษทิชชู่เตรียมรอตอนเย็น

[aezac]

 

[i1_to*pp]

+900ให้ก่อนค่ะ
ค่ำนี้ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ารอไว้เลยใช่มั้ยคะ

[NJ_N11]

          รออยู่น้า       

[Winer]

 

ตอนจบมาแล้วววววววววววววว

อ่าน+จิ้นกันเยอะๆนะ  แบบว่าคนเขียนทะลวงเข้าไปไม่ถึง

คำเตือน..โปรดใช้วิจารณญานในการ-จิ้น-

 


8888888888888888888888888888888888888888888888888





เก่งวิ่งๆมาถึงจุดปะทะ  หลังได้รู้จากปากลูกชาย  เขาถือไดอารี่ของปาล์มในมือด้วยใจกังวล  สมองสั่งการมั่วซั่ว หาทิศทางแก้ไขไม่เจอ  สัญญาณแห่งความลำบากกำลังกดดันแม้ว่าขาจะยังก้าวเข้าไปไม่ถึง  แต่มันรนลนไปทั้งร่าง  เมื่อสงครามความรักกำลังเดือดอีกรอบ
เขาจะทำให้ปาล์มเสียใจก็ไม่ได้  หากว่าปาล์มเสียใจคนในครอบครัวคงไม่ให้อภัยเขาอีก ปุ๊บปั๊บเรียกพ่อคือน้ำหล่อเลี้ยง ไม่อยากให้เขาทำตัวแย่ๆอย่างที่ผ่านมา  แต่ในขณะเดียวกันผู้หญิงตัวคนเดียว ที่อยู่เคียงข้างเขาตลอดมา  เขาจะใจร้ายผลักเธอออกนอกประตูได้อย่างไร  หากที่ผ่านมาไม่มีเธอคนนั้น  เขาจะเป็นอย่างไรก็ตอบโจทย์ตรงนี้ไม่ถูกเช่นกัน
แรงกดดันมหาศาลกำลังทะยานจู่โจมให้เขาหาทางออกของปัญหา  เขาไม่อยากให้ใครเสียใจทั้งนั้น

“พ่อครับ  แม่ครับ...”เก่งมาถึงจุดต้นต่อ  เขาหายใจแรงรับเหงื่อแตกพลั่ก แอร์เย็นฉ่ำในห้องนี้ไม่ได้ช่วยดับร้อนลงได้เลยแม้องศาเดียว
“เก่ง....ฮึ.ฮือ...”พิมมี่กระโจนเข้าหาร่างแกร่ง  เพื่อหากำแพงปกป้อง หลังยืนสู้กับปัญหาหนัก  เพราะรายรอบร่างเธอเต็มไปด้วยความมืดดำ
“พิมมี่...”
เก่งกอดรับ  พร้อมกับไดอารี่เล่มนั้นร่วงลงพื้นกลิ้งมาจอดตรงหน้าของปาล์ม
ปาล์มคุ้นเคยกับมันมาตลอด  เขาจึงก้มไปจับมันขึ้นมาดู
“.นี่มึง..........”
“ปาล์มอย่าไปโทษพี่เขา  พ่อเป็นคนไปเอามันมาจากลิ้นชักลับของปาล์มเอง”คุณปู่รีบเบรคความเข้าใจของปาล์ม
“พ่อผิดเองแหละที่อยากให้คุณเก่งเขาเห็น  สิ่งที่ลูกเขียนถึง”
“.ปาล์ม...”เก่งเรียกปาล์มให้เข้าใจ  แต่อ้อมแขนเขายังรวบร่างพิมมี่ไว้แน่น
“..เก่งกลับบ้านเรานะ”พิมมี่แทรกทาง  กั้นไม่ให้เก่งได้พูดกับปาล์ม
“.พิมมี่ใจเย็นนะ..”
“พิมมี่อยากกลับตอนนี้อ่ะ  วันนี้พิมมี่แทบยืนไม่ไหวแล้ว  ถ้าเก่งไม่กลับพิมมี่กลับเองก็ได้  แต่อย่าหวังว่าเก่งจะได้เจอพิมมี่อีก  พิมมี่จะโดดตึก  หรือไม่ก็โดดสะพานให้ร่างมันโดนน้ำซัดตายไปเลย  พิมมี่ไม่อยากอยู่แล้ว  เพราะไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไร  ในเมื่อไม่มีใครซักคน  แม้แต่คนที่รักก็กำลังทิ้งพิมมี่ไป  พิมมี่ผิดอะไรเก่งบอกหน่อยได้มั้ย  ทำไมทุกคนจ้องแต่จะทำลายพิมมี่....”
พูดจบเธอก็วิ่งหนีไปออกจากห้องไป
“..พิมมี่...”เก่งพยายามโก่งคอเรียกเธอไว้  เพราะสายตาแต่ละคนมันกำลังสร้างเกราะกรง  ขังเขาไว้ยกเว้นปาล์มคนเดียวเท่านั้น..
“.เก่ง....”เสียงเล็กดังขึ้น
“ปุ๊บปั๊บ...”
“พ่อเก่งอย่าไปนะ  อย่าไป..”สายน้ำเล็กทะลักออกมาด้วยความกลัวจับใจ
“.อยู่กับพวกเรานะ  อย่าทิ้งพี่ไป”เด็กน้อยกอดขาพ่อไม่ให้ก้าวตามผู้หญิงที่เขาไม่ชอบ
“เชื่อพ่อนะครับ  ว่าพ่อจะกลับมา”ชายหนุ่มอุ้มลูกขึ้นมากอด
“ปาล์มให้โอกาสเก่งอีกซักครั้งนะ  เก่งขออีกครั้งเดียว”
“ไม่ให้...”เจ้าลูกชายตะคอก
“..เกิดผู้หญิงคนนั้น  ทำร้ายพ่อ  พ่อก็จะไม่ได้กลับมาอีก  แล้วปุ๊บปั๊บจะทำยังไง”
“.ปุ๊บปั๊บ  ให้เขาไปเถอะ เขาเลือกแล้ว”
“กูยังไม่ได้เลือกนะปาล์ม”
“..สติอยู่ที่ใจแล้วจะเจอทางออก”หนึ่งเตือนน้องเป็นครั้งสุดท้าย
“ไม่ ไม่..ฮือ”ปุ๊บปั๊บกอดพ่อคอพ่อแน่น  เขาไม่ยอมแน่เป็นไงเป็นกัน
“..พ่อสัญญา  ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น..”
“ไม่เอา...”ปุ๊บปั๊บแทบจะกัดหูขาวๆของพ่อ  เพราะโมโห
“โอ๊ยย  เบา เบา  พ่อเจ็บ..”เก่งครวญครางเพราะโดนลูกกัดหู  คงคิดว่าตัวเองเป็นไมค์
“.หือออ...”ปุ๊บปั๊บไม่สน  ยังคงขบไม่ปล่อย
เก่งยังคงซี๊ดปาก  เจ็บใบหูแทบจะขาด
“ปาล์มรับลูกไปนะ..”เก่งยื่นลูกชายไป
“ปล่อยพ่อได้แล้วครับ  พ่อเจ็บบบ..”
“ปุ๊บปั๊บ...”ปาล์มตะคอกหลาน
ทำให้ปุ๊บปั๊บสะดุ้งอ้าปากหวอ  หูพ่อหลุดออกมาจากปากเล็กของเขา  ขณะที่คนเป็นพ่อรีบกุมใบหูเพราะมันปวดทรมานไม่น้อย.
“เอาซะหูพ่อเกือบขาดแล้วมั้ยล่ะ”
“สมน้ำหน้า.”หนึ่งอยากจะขำแทบตาย  ราเชนเองก็ไม่แพ้
“.ปาล์มฝากลูกก่อนนะ..”เก่งทำท่าจะหันหน้าหนี
“เก่ง...”ปาล์มเรียกเบาๆ
ทำให้คนตรงหน้าชะงัก..
“อะไร...”เก่งทำท่าเร่งรีบ
“...กู....”

!!!...ผั๊วะ......

“โหย  เต็มๆ..”คุณนายถึงกับต้องยกนิ้วขึ้นมากัดและเจ็บแทนกับภาพตรงหน้า
เมื่อร่างลูกชายทรุดลงกับพื้น  เพราะหมัดของปาล์มเหวี่ยงเข้าเต็มๆใบหน้า
“.ไอ้ปาล์ม...”เก่งตะคอกลั่น  คงเจ็บน่าดู
“ไอ้เหี้ยะเอ้ย..”
“มึงด่าใครไอ้เก่ง”คุณเอถามลูกชาย
“ด่าตัวเองครับพ่อ...”เก่งมีเหลือบตามองปาล์มพร้อมกับอมยิ้มในนาทีถัดมา
“.ปาล์ม  พ่ออนุญาตให้ซัดอีกที...”คุณเอชักสนุก
“ผมช่วยจับกระสอบทรายให้นะพ่อ..”หนึ่งเข้ามาสมทบ
“ทำได้ดีมากปาล์ม..”หนึ่งชม  โคตรสะใจเขาเลยละ  หน้าหงายเงิบ แล้วก็ทรุดลงพื้น
“ไม่หรอกครับ  เจ็บมือเปล่า”
“ปาล์มไม่กล้าทำผมอีกหรอกครับ  เพราะมันรักผม”เก่งยิ้มยั่ว  เรื่องราวในไดอารี่มันบอกรายละเอียดของหัวใจอีกคนได้จนหมดเปลือก  ปาล์มดิ้นไม่หลุดกับคำๆนั้น.
“ยังจะปากดี”หนึ่งดันร่างน้องชายเข้ามาหาปาล์มหวังจะให้สำเร็จโทษอีกครั้ง
“..มันไม่กล้าหรอกพี่หนึ่ง  ดูตามันซิ  ยังไม่กล้าจ้องหน้าผมเลย”
“เจ้าเก่ง  เลือกเห่าซักที่ได้ม่ะ  แม่ชักจะรำคาญแล้วนะ”
!!!ผั๊วะ....
ปาล์มทนการพูดที่ยั่วยวนอารมณ์ไม่ไหว  จนต้องชกหน้าคนกวนประสาทอีกซักหมัด
เก่งหน้าเบ้รับ  ระบมไปทั้งปาก..
“กูจะถือว่าที่มึงชกนี่  มึงยอมให้กูไป”เก่งสบัดไหล่จากมือพี่ชาย
“.จะไปไหนก็ไป..”ปาล์มพูดแค่นั้น
“.แล้วก็ไม่ต้องมาให้ปุ๊บปั๊บเห็นหน้าอีกนะ..”ลูกชายตวาดพ่อมั่ง
เก่งทนความน่ารักของลูกไม่ไหว  จนต้องก้มไปจูบแก้มลูกชาย..
“ที่รักของพ่อ  ขอเวลาพ่อหน่อยนะครับ  แล้วพ่อจะกลับมา”เก่งบอกลูกแต่ตามองปาล์ม
“ชิ...”ปุ๊บปั๊บเชิดหน้าหนี


-หนึ่งเดือนต่อมา-

“พี่ปุ๊บปั๊บ  ไม่มีพ่อก็ได้นะ  น้าปาล์มไม่ต้องคิดมากหรอก”

“ไม่เห็นอยากจะมีเลยพ่ออ่ะ”

“น้าปาล์มคนเดียวก็เกินคุ้มแล้ว”

“น้าปาล์มอย่าคิดมากนะ  คนดีๆยังมีอีกเป็นโหล”

“..ปาล์มเอ้ย  พ่อว่ากลับไปอยู่บ้านใหญ่ดีมั้ยลูก  ทางโน้นเขารีเควสมา”

“.คนเรานี่นา  พูดว่าจะกลับตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ก็ผ่านไปตั้งเดือนละ  เฮ้อทำใจเหอะปาล์มลูกแม่”

“.ถ้ารู้ว่าไปแล้วไม่กลับมาแบบนี้  ปาล์มน่าจะเอาให้นอนหยอดเข้าต้มไปเลยก็น่าจะดี ปาล์มกลับไปอยู่บ้านเราดีกว่า  อยู่ที่นี่ไม่สงสารหลานเหรอ  น้องชินก็ไม่มีเพื่อน  ปุ๊บปั๊บก็เหงา”


เสียงแห่งความรักและหวังดีดังก้องเตือนหัวสมองเป็นระยะๆ  แต่คงไม่มีอะไรดีกว่าหลบมาพักใจเงียบๆ  หนึ่งเดือนที่มันหายไป  ความเจ็บปวดมากมายที่เคยมีก็พลอยเจือจางไปกับดินน้ำลม  ไฟก็เผาผลาญความทุกข์จนมลายเกือบหมดสิ้น

“..น้าปาล์ม  พี่ปอมทำอะไรอ่ะครับ”หลานชี้นิ้วลงไปที่บ่อปลาขนาดไม่ใหญ่นัก
“.จับปลาไงครับไม่รู้จักเหรอ”ปาล์มจับขอบบ่อดูปลาสวยงามที่กำลังเวียนว่าย
“.ซักตัวมั้ยปาล์ม..”
“ไม่เอาว่ะปอม..”
“อ้าว  กูจะจับไปให้มึงเลี้ยงที่บ้านนะ  ไหนมึงบอกว่าชอบ”
“ก็ตัวเดียวก็ไม่เอาไง  กูต้องเอาเป็นสิบขึ้น”
“..เอ่อ นั่นนะซิ  กูลืมไป..”
“มึงจะไปจำอะไรได้ปอม”

“ขอเยอะๆนะ  พี่ปุ๊บปั๊บจะเอาไปเลี้ยงที่บ้าน  จะให้ปู่กับย่าซื้อตู้ปลาตัวใหญ่ด้วย”
“งั้นก็มาช่วยจับดิ..”ปอมชวน
“.ปาล์ม  มึงเปลี่ยนไปเยอะโว้ยรู้มั่งหรือเปล่า”
“มีบ้างละว้า  บ้านมึงยังเพาะปลาสวยงามขาย  กูกำลังคิดอยู่ว่ากูจะทำอะไรดี.”
“มึงก็มาเป็นเถ้าแก่เนี๊ยะให้กูดิ  ยังขาดอยู่ว่ะ”ปอมพูดเขินๆ
“ไอ้บ้า  เถ้าแก่เหี้ย กูไม่สนหรอกโว้ย”

“ให้นั่งกินนอนนับเงินก็ไม่ชอบ..”
“คุยไรกันอ่ะ  ไม่เข้าใจ..”ปุ๊บปั๊บแทรกเบาๆ
“เด็กอย่ายุ่ง..”ทั้งปาล์มและปอมพูดพร้อมกัน
“ก็ได้ ก็ได้  พี่ไม่ยุ่งก็ได้”หลานรีบทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด
ทั้งสองก็หัวเราะกับท่าทางของหลาน  ที่ทำหลบไปวิ่งเล่นคนเดียว..
“ปาล์มกูพูดจริงนะ  อย่าฟังเป็นเรื่องเล่น”
“ไอ้ปอม  ถ้ามึงยังอยากมีชีวิตยืนยาว  มึงไม่ต้องพูดมาก  จับปลาให้หลานกูเลย  เดี๋ยวจะน้อยใจไม่ได้ปลากลับไปอวดปู่กับย่า”
“รักจริงๆเลยนะ  ถ้ากูได้ความรักซักนิดของหลานมึง  กูคงถูกเลขท้ายสองตัวแน่”ปอมแซวเพื่อนเก่าทีเล่นทีจริง
“..ตั้งแต่เป็นพ่อค้านี่  มึงไปหัดพูดเลี่ยนๆมาจากไหนว่ะ”
ปาล์มขำเพื่อนบ้าง  อย่างน้อยก็มีไอ้นี่แหละที่ทำให้หายเหงาหลังกลับมาอยู่บ้าน  ส่วนอีกคนย้ายไปเรียนที่อื่นแล้ว


“อะแฮ่ม....”
เสียงกระแอมดังถี่  ขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสอง

ปอมทิ้งอุปกรณ์ตักปลาในมือลงน้ำ

ปาล์มสะดุ้งเฮือกขนลุกเกรียว ตาเบิกโพลงแทบช๊อก ตัวแข็งไปชั่วขณะ หัวใจสั่นรัว  เมื่อหันมาเจอชายผิวขาว ร่างสูงกำลังยืนยิ้มให้เขา  พร้อมกับเด็กสามขวบกว่าที่ได้ยินแม้แต่เสียงก็จำได้กำลังเกาะแขนร่างนั้นไว้ยิ้มไม่หุบ  คงไม่มีอะไรบอกความรู้สึกได้ดีมากไปกว่านี้แล้วเมื่อหัวใจเริ่มยิ้มอีกครั้ง..


33333333333333333333333-เจอกันใหม่นะ บาย-3333333333333333333333333333

[taroni]

  ตกลงเก่งกลับมาตามสัญญา

[lucifel]

กว่าจะกลับมาได้นะ  ไม่รอให้เค้าหาใหม่ก่อนค่อยกลับมาล่ะ (หมั่นไส้)
เป็นพระเอกที่เลวได้โล่แต่สบายได้ถ้วย