หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55

[TO.EYEz]

การี๊ดดดดดดดด กว่าจะได้มาตามอ่าน อยากบอกว่าคอมมันบ่จิ๊(?)มาก
ตอนนี้อาศัยจิ้มมือถืออย่างลำบากลำบน T^T
โอ๊ยยย คือตอนนี้มาแบบน่ารัก น่าข่มขืน น่าปล้ำ 
เพิ่งจะรู้ว่าคาวี่นี่มัน.... อ๊ากกก (ซับเลือด) ร้อนแรงจริง อะไรจริง หุหุ
อ่านะ.. "คาวี่... ชื่อนี้เป็นของผมคนเดียว" แอร๊ยย ไม่จริง ไม่ให้ ไม่ได้นะที่รัก
 :serius2:ชื่อน่ารักน่ากินแบบนี้ต้องแบ่งกันกินแบ่งกันใช้เฟ้ย
ปล.ตอนนี้แซ่บสะเดิดมากฮ่ะ (ยกนิ้ว แอร๊ยย)
เหนื่อยจัง จิ้มจนกล้ามขึ้นเป็นมัดละ

[SuSaya]

เป็นปลื้มมมม!!!!
ค่อยยังชั่วหลังจากที่เครียดมาหลายตอน...หรือจะบอกว่าเกือบทั้งเรื่องเลยดีล่ะ
หลาย ๆ ตอนได้เลยค่ะ...ชอบคาวี่โหมดแมวขี้อ้อน 
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอีกหลายตอนข้างหน้า...ก็ขอให้อัลดูแลและเชื่อใจคาลด้วยนะ ยิ่งชอบคิดอะไรในแง่ร้ายอยู่ ในขณะที่คาลก็ตรงจนไม้บรรทัดยังอาย...แต่ชอบนะ ไม่รักก็บอกไม่รัก แต่เลือกใช้คำว่า จะพยายามรัก แทน...ความรู้สึกมันอาจใช่แต่ถ้ายังไม่แน่ใจหนูคาวี่แค่ไม่อยากล้อเล่นกับความรู้สึกของใครทั้งที่ยังไม่แน่ใจหัวใจตัวเองแค่นั้นเอง  

 

[sunshadow]

     อ้ากกกกก ตอนนี้คาวี่น่ารักอ๊ะ มีหวาน มีอ้อนด้วย
         
     
     ในที่สุดความพยายามของอัลชาก็สัมฤทธิ์ผลสินะ หลังจากเจ็บหนักไปหลายยก ก็เลยต้องเอาคืนหนักๆหลายๆยกงั้นสิ หึๆๆ
     แต่ไอ้ที่ว่าขอให้ชื่อมีไว้ให้ตัวเองเรียกคนเดียวน่ะ สายไปซะละ พ่อยกแม่ยกหนูคาวี่ทั้งบอร์ดเรียกกันหมดแว้ววว

[konnarak]

 




ในที่สุด ฉากที่รอค่อยก็มาถึง   


ท่านชีคครับ  จับคาวีฉีดยาเยอะๆๆ เลย จะได้หายป่วยไวๆๆๆ 

[pooinfinity]

อยากจะแซวทั่นชีคอยู่นะ
"คาี่วี่" น่ะ พวกเราเรียกกันก่อนแระ คริๆ
กลับบ้านที่กระบี่มา กลับมาเจอบทนี้เข้าไปก็ต้องบอกว่า
ร้องไห้ตามคาวี่เพราะความกดดันที่ได้รับเหมือนกัน
ก่อนหน้าี่เพราะเจอกับหลายเรื่อง อารมณ์เลยค่อนข้างอ่อนไหว
แต่พอเคลียร์ความรู้สึกแล้วก็คงจะดีขึ้นแล้วเนอะ คาวี่
+1 ให้นะคะ่

[penda]

หุ หุ หุ
ไม่ได้อ่านซะนานเลย
มาอ่านอีกที่ก็อืม..หลากหลายอารมณ์มาก
แต่ที่ดีใจที่สุดคือพระเอก-นายเอกรักกันแล้ว
เฮ้อ...ลุ้นมานาน  รักกันได้ซะที
แล้วเรื่องที่แก็งค์จะเป็นไงต่อเนี่ย
ลุ้นตออีกและ ...

 

[111223]

สุดยอดดดดด เลือดแทบหมดตัวกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ
ในที่สุดทั้งคู่ก็คบกันแว้ววว รอเวลานี้มานาน ฮุฮุฮุ

[love_y]

ท่านชีคเรียกได้คนเดียวซ่ะที่ใหน เราก็เรียกคาวีนะ 555
อ่อยยยย เลือดหมดตัวแล้วววววว เป็นเอ็นซีที่กินกันไม่ลงจริงๆ
แต่ยกนี้ ให้ท่านชีควินนะคะเพราะชั่วโมงบินเค้าสูงกว่าคาวีจริงๆ
แต่ ไม่นานเกินรอ คิดว่าคู่นี้คงวินวิน 555 ก็คาวีนะใช่เล่นซ่ะที่ใหน
กร๊ากกกกกกกกกก ขอบคุณสำหรับNCที่รอมานานนะคะ

[kumaichill]

อิ อิ อิ ปรับความเข้าใจเคล้าน้ำตาเสร็จ
ท่านชีคก็หื่นเลย

[gumrai3]

หลังจากซดดร่าม่ามานาน  ก้อถึงฉากที่รอคอย กริ๊ด อัลซาลหื่นจริงๆสงสัยเก็บกดมานานเเล้ว หนูคาวี่เลยโดนเล่นทั้งคืนเเน่

[engrish]

หวานมาก สมกับที่รอคอยจริงๆ
กด+ให้จ้า

[Gasil[+]]

ในที่สุดก็หวานกันสักที T T

ฮือๆ...อิจฉา+ดีใจ หลังจากร่วมเครียดกับคาวัลโลมาตั้งนาน
(อยากเรียกคาวี่นะ แต่กลัวท่านชีคอ่ะ = ='')555+

ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะค่ะ
 
สมกับที่รอคอย เข้าใจกันแล้ว


 

[Yara]

แบบว่า เป็น NC ที่สนองความต้องการของอัลชาร์
แต่สร้างความสยองให้ คาวี่รึเปล่าคะ 

[*~LPCM~*]

          สวัสดีงามๆ ค่ะไรเตอร์ ต้องออกตัวก่อนเลยว่าเป็นแฟนเรื่องนี้มาตั้งแต่อัพถึง Line ที่ 13 บอกตามตรงว่าที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ก็เพราะ ปกติเราอ่านเรื่องอื่น แล้วคิเกียดเข้ามาเช็คหน้า ชอบที่จะให้พี่กู(เกิ้ล)ช่วยหาให้มากกว่า แต่ก็เพราะด้วยความที่ชอบให้พี่กู(เกิ้ล)แกนี่ล่ะค่ะ ถึงได้เจอว่าชื่อเรื่องนี้ มักขึ้นท็อปเสิร์ชของพี่กูแกเสมอ ด้วยความว่าชอบประเทศทางตะวันออกกลางและยุโรปตะวันออกอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นชื่อเรื่อง “กุหลาบทราย” เท่านั้นก็คลิ๊กเข้ามาแบบไม่คิดชีวิตเลยค่ะ
          แล้วที่ว่าตามอ่านมาตั้งแต่อัพถึง line ที่ 23 แต่ดันมาเม้นเอาตอน Line ที่ 28 นี่มันยังไง?
   เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่ว่า ตอนที่ตามอ่านเรื่องนี้เราก็อยู่ในช่วงอ่านหนังสือสอบไฟนอลเมื่อเทอม 2 ของปีที่แล้ว ด้วยว่าไหนจะอ่านหนังสือสอบ ไหนจะปั่นงานส่งอาจารย์ ไหนจะ บลาๆๆ พอสอบเสร็จก็ดันมีคอนเสิร์ตของที่รักเข้ามาให้ดูได้ไม่หยุดหย่อน แถมต้องกลับไปรายงานตัวกันท่านคุณแม่ที่บ้านที่ต่างจังหวัดอีก พอมารู้ตัวอีกทีก็ใกล้จะเปิดเทอมซัมเมอร์แล้ว ว่ะฮ่าๆ แล้วก็ตามมาด้วยคอนเสิร์ตของที่รักอีก โอ้ววว~~~ มันเหนื่อยได้ใจเลยซาร่า ไปๆมาๆ ก็มาถึง line ที่ 28 โฮกกกก กินเวลายาวนานร่วม 2 เดือน
   อยากจะบอกว่าเรื่องนี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่เราดั้นด้นเอาไปปริ๊นต์(ฟรี)ที่คณะ เพื่อที่จะได้เอากลับไปอ่านที่บ้านตอนช่วงที่กลับไปรายงานตัวกับท่านคุณแม่ นี่ขนาดว่าปริ๊นต์เป็น 4page ใน 1 A4 ทั้งหน้าและหลังแล้วนะคะ ยังปาเข้าไปร่วม 50 แผ่นได้ โฮกกก แต่ขอบอกว่าเป็นนิยายที่อ่านแล้วสนุกมากๆเลยค่ะ เพราะส่วนตัวแล้วชอบเรื่องที่เป็นแบบ แมนชนแมนน่ะค่ะ แบบไงอ่ะ มันสะใจดี
          แต่โชคดีก็เข้าข้างเมื่อมาถึง line ที่ 28 แล้วก็ได้เจอก็ช็อตเด็ดกันเลยทีเดียว จะบอกว่าเรื่องนี้อ่านไปแล้วไม่ค่อยจะสงสารใครเท่าไหร่ แต่ถ้าจะก็คงสงสารอเล็กคนน้องอ่ะค่ะ ดูเป็นคนที่มีอะไรที่ชอบเอามาคิดมาก(ไปเอง)คนเดียวเยอะแยะไปหมด ยิ่งฝ่ายคนพี่ต้องมารับภาระแทนไอ่คุณน้องตัวแสบแล้วด้วย คงไม่ต้องพูดถึง เค้าคงมีอะไรให้คิดมากขึ้นไปอีก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~~~~
   ตัว(ประกอบ)ละครที่ชอบก็เห็นจะมี...
          -   สเตฟาโน่ ที่แบบมาเฟียหล่อเลวได้ชอบได้ใจ(แอบเชียร์ให้ไรเตอร์แต่งคนนี้ต่อแบบเป็นภาคต่อด้วยนะคะ) จะขอเป็นแฟนตัวยงเลยค่ะ
          -   อเล็กพี่+น้อง น่ารักมากเลยค่ะ ชอบเวลาที่เค้าได้อยู่ด้วยกัน ดูเป็นอะไรที่ไม่มีใครได้เห็น แม้มันจะเป็นความรักที่ต้องห้ามก็ตาม(ว่าจะตามไปอ่านอีกเรื่องที่ไรเตอร์แต่งด้วยค่ะ ชอบดราม่าๆ ยิ่งเยอะยิ่งชอบค่ะ แบบว่าแอบซาดิสนิดๆเหมือนกันนะเนี่ยเรา)
          -   ฮาซาล ชายหนุ่มองค์รักษ์พิทักษ์นาย(ในใจของชีค) แบบถึงจะมีบทบาทไม่มา แต่มาแต่ละที เล่นกรี๊สสลบไปเลยค่ะ
         
          ได้ฤกษ์พูดถึงคู่หลักซะที (หลังจากเวิ่นเว้อไปไหนตั้งนาน) คือเรื่องของเรื่องเลย เราชอบอ่านความคิดของตัวละครน่ะค่ะ แบบมันมีอะไรที่น่าสนใจดี อีกทั้งทั้งคู่เป็นคนเก่ง ฉลาด มีความสามารถด้วย ยิ่งทำให้ชอบและรักเรื่องนี้มากๆ เลยล่ะค่ะ เราเองก็มีพี่ที่ตามอ่านฟิคในเล็แนะนำไปหลายคนอยู่ (แอบขอค่าโฆษณาจากไรเตอร์) ชอบตอนเวลาที่คาวี่มันจะคิดอะไรแพลงๆ เพื่อที่ตอบกลับคนที่มาเล่นงานตนเองได้เจ็บแสบมากกกก สะใจๆ  แอบเข้าข้างคาวี่มากกว่าท่านชีคนิดหน่อย เพราะน้องมักจะมีเหตุผล(แบบโง่และเห็นแก่ตัว)มาอ้างต่อความรู้สึกของตัวเองเสมอๆ ในขณะที่ท่าชีคมักจะเลือกที่จะอะไรตามความต้องการของตนเองเสมอ ถึงแม้มันจะมีเหตุผลที่ฟังได้มารองรับการกระทำนั้นได้ก็ตาม แต่ถ้ามองดูดีๆ ท่านชีคมันจะให้ความรู้สึกมานำหน้า ในขณะที่น้องมักจะให้อารมณ์ช่วงวูบ ก็ต่างกันไปคนละแบบ แต่สุดท้ายทั้งสองก็มีเหตุผลเป็นของตัวเองทั้งคู่นะคะ คริคริ
   ฝากถึงไรเตอร์ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องที่ทำให้เราได้มาเม้นอะไรไร้สาระยาวๆ ในกระทู้ของไรเตอร์ ขอบคุณที่มาร่วมแชร์สิ่งๆ ให้แก่นักอ่านทุกคน ขอบคุณที่อัพเดตเรื่องราวในชีวิตส่วนตัวให้นักอ่านได้ติดตามรับรู้ความเป็นไปและตัวตนของไรเตอร์ และอีกมากมายสำหรับคำขอบคุณที่ออกมาจากใจของนักอ่านคนนี้
   สุดท้าย ขอสัญญาว่าจะตามอ่านนี้ไปตลอดจนกว่าจะจบคร่าาา จะอ่านแค่ไหนก็รอ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ต่อสู้กับเน็ตที่บ้านต่อไปเพื่อนักอ่านอย่างพวกเรานะคะ ไรเตอร์ ไฟติ้ง!!!


         

[anuyasha]

ไำม่เบื่อแน่ๆ ><!!!!!!!!!!
ให้คาวี่ได้เป็นแมวน้อยไปนานๆ 55555

น่ารักมากอ้ะะตอนนี้ ชอบค่า ><

[BlueFaith]

ไรเต๊อร์รรรร.....

ยังรอคอยมาเฟียหนุ่มคาวัลโลฟื้นคืนชีพโหมดโหดๆๆๆ อยู่น๊าาา

[pooinfinity]

มาเม้นให้อีกรอบ
อยากเห็นคาวี่ขอโทดฮาซาล อยากรู้ว่าจะขอโทษแบบไหน
และทำยังไง อิอิ

[zeit]

รอน้ำตาลเชื่อมมมมมมมมาให้ชิม

[keztudio]

หลังจากติดตามอ่านมานาน ในที่สุด .. T^T

ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องดีๆจ้า

หวั่นแต่ตอนหน้า ..

คงไม่เศร้านะ >w<

[kitty]

 

[Chk~a]

เข้ามารออออ อ คาวี่

[liptudzii_chi]

  สุดท้ายก้อลงเอยกันสักที เนื่องจากรอ มานาน อิอิอิ  รักนะค่ะเรื่องนี้งะ

[Noi]

 

[Nutsuki.]

 
 

[wikichan]

อาทิตย์นี้ ทำไมยังไม่มาอิกคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ
คิดถึงจะตายแล้วน้า......
มาต่อทีเถอะคร๊าบบบ~

[Rawint_PK]

ก็..เรื่องความอึดความทน
ก็ต้องยกให้พ่อหนุ่มอาหรับเขาล่ะ...
อย่าให้ต้องออกลาย...
ไม่มีท้อแน่นอน..
หุหุ
คาวี่เอ๋ย
ทำใจซะเถอะลูกพ่อ...
ระบมยังน้อยไป
+555
สะจายเจงๆๆๆ

[Serin]

Line : 29  ความจริงในเรื่องลวง

    เปลือกตาหนักอึ้งยังไม่อยากจะลืมขึ้นมา อาการปวดหนึบทั่วร่างที่ปรากฏขึ้นให้ต้องครางพ้อออกมาเบาๆ พยายามขยับกาย แต่พบว่าร่างกายของตนยังอ่อนเปลี้ยเพลียแรง อยากนอนต่อสัมผัสนุ่มๆแต่เปียกชื้นของบางสิ่งกระทบกับผิวแก้มเบาๆ ทำให้คนอยากพักผ่อนครางฮือ คาวัลโลยกมือปัดป้องเจ้าสัมผัสรบกวนนั้น ทว่าก็รู้สึกถึงฝ่ามือที่กำแขนของเขาไว้ พร้อมกับลมหายใจอุ่น แนบชิด...

     เสียงสายฝนโปรยปรายตกกระทบหลังคาเป็นสิ่งแรกที่ได้ยินชวนให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อย นัยน์ตาสีน้ำทะเลปรือขึ้นมาอย่างง่วงงุน แต่ก็ทนเฉยกับการรบกวนไม่ไหว หากพลันสิ่งที่พบเมื่อลืมตาขึ้น กลับเป็นวงหน้าคมคายที่แสนคุ้นตาของชีคหนุ่มแห่งเซเนียยากำลังแนบชิดกับใบหน้าของเขาอยู่ รอยยิ้มบางๆทาบบนริมฝีปากหนาและแววตาพราวระยับของอีกฝ่ายชวนให้ชะงัก และหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันควัน...


      " อรุณสวัสดิ์ " น้ำเสียงทักทายเบาๆนั้นเต็มไปด้วยความสเน่หาเต็มที่เสียจนไม่คิดจะปิด และริมฝีปากนั้นยังโฉบมาประทับรอยชื้นตรงผิวแก้มเข้าให้อีก คาวัลโลกระพริบตานิ่ง สมองมึนงงกับท่าทีของอีกฝ่ายหากไม่กี่วินาทีเขาก็นึกเรื่องทั้งหมดออกได้อย่างรวดเร็ว ...ผิวแก้มขาวแดงจึงจัดและเห่อร้อนรับอรุณ และคนปากดีก้ทำได้เพียงนอนนิ่งหัวหมุนติ้วไม่ทำงาน ปล่อยให้ผู้ชายตัวโตหน้าตายิ้มแย้มเข้ามาจูบซ้ายป่ายขวา ก่อนจะกอดประคองไว้อย่างอ่อนโยน คาวัลโลรู้สึกว่าตัวเขาถูกดึงขึ้นไปอยู่ในอ้อมแขนของชีคหนุ่ม และฝ่ามือของฝ่ายนั้นก็ทาบลงที่หน้าผากของตน ใบหน้าหล่อแหลาฉายแววเครียดขึงขึ้นเล็กน้อยเมื่อพบเจอความร้อนบนหน้าผาก


      " คาวัลโล....เป็นอะไรรึเปล่า? ปวดหัวไหม? หรือมีอะไรผิดปกติ ?... " น้ำเสียงถามไถ่นั้นทำให้คาวัลโล วาลกัส กระพริบตาปริบๆเรียกสติและส่ายหัวช้าๆ ฝ่ามือของเขากำแขนเสื้อชีคหนุ่มแน่น นัยน์ตาเพ่งมองไปยังหน้าต่างบานโตที่สะท้อนภาพสายฝนพร่างพรมไม่ขาดสาย

 
       "...ไม่เป็นไร...ผม เพลียกับเหนื่อยๆ....แค่นั้น...." เสียงที่พูดออกมายังกุกกักแปลกไปจากที่เคย คาวัลโลเม้มปากแน่น บ่นตัวเองงึมงัมที่ทำเขินเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาผู้เพิ่งผ่านคืนอันแสนหวานกับชายหนุ่มอันเป็นรักแรก คนแรกของตน แต่จะทำยังไงได้เล่าในเมื่อขยับตัวทีไรร่องรอยความขัดยอกหรือแม้กระทั่งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นพาลให้นึกถึงค่ำคืนที่มีร่วมกัน..
...ทั้งอ้อมแขน รอยจูบดูดดื่ม และรอยกอดที่ตราตรึงยิ่งนัก..
ริมฝีปาก รอยยิ้ม คำรักที่กระซิบพร่ำบอกใกล้ๆหู..

       " ....งั้นเหรอ? กินยาหน่อยไหม?...." ฝ่ามือคู่นั้นคว้าเข้าที่ไหล่ แล้วดึงตัวเขาที่หันหน้าหนีให้มาสบตา...และ....เมื่อสบมองแววตาสีนิลที่แสนห่วงหาคู่นั้น คาวัลโลก็รู้สึก.....แพ้.....

        "......ผม.....ไม่เป็นไร......." กระทั่งน้ำเสียงที่พูดออกมายังหงุงหงิงตะกุกตะกัก มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย !


        " หันมาหน่อยสิคาวัลโล สบตากันหน่อยสิครับ...คนดี...." น้ำเสียงกระซิบเบาๆแสนหวานหูนั้นทำให้ผิวหน้ายิ่งร้อนผ่าว คาวัลโลเม้มปากแน่นก่อนยอมเผยใบหน้าปรากฏสู่สายตาของชีคหนุ่มอีกครั้งอย่างยอมจำนน..

           สบมองนัยน์ตาสีดำสนิทที่ฉายแววห่วงหา ชีคหนุ่มยกปลายนิ้วลูบผิวแก้มขาวที่แดงก่ำ พร้อมกับขมวดคิ้วนิดๆอย่างห่วงใย
         " คาวัลโล? " น้ำเสียงเรียกนุ่มหู นัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นจ้องมองมาในระยะประชิด คาวัลโลใช้ปลายฟันขบริมฝีปากแน่นขึ้น มาเฟียหนุ่มหรุบตาลงต่ำหูยังแว่วเสียงแต้นกระหน่ำของหัวใจตนเองดังก้องไม่หยุด

         " ...ผม..จะ......อะ....อือ....." ติดสินใจว่าจะไม่ปล่อยให้อารมณ์เขินอายงี่เง่านี่มาทำให้เกิดเรื่องแปลกๆขึ้นอีก คาวัลโลเงยหน้าพรวดหวังจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวทำอย่างอื่นให้เรียบร้อยแม้จะเหนื่อยเพลียแค่ไหน แต่ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเขากลับต้องชะงักกับริมฝีปากที่เขาทาบทับ..และใบหน้าของอัลชาอ์ที่จ้องมาในระยะประชิด...ปรือนัยน์ตาลงช้าๆกับสัมผัสแนบชิดที่เคยคุ้น คาวัลโลครางเบาๆในลำคออย่างเคลิบเคลิ้ม
       
         " คาวี่....."เสียงหอบหายใจแหวกความเงียบเด่นชัด พอๆกับนัยน์ตาสีเข้มฉายแววออดอ้อนและอ่อนหวานเป็นภัยกับความแข็งแกร่งในหัวใจนัก คาวัลโลหอบหายใจเบาๆ ริมฝีปากแดงก่ำ...

ฝ่ามือที่กำโธปสีเข้มแน่นเลื่อนไปเกาะบนบ่าของร่างสูง นัยน์ตาสีน้ำทะเลปรือต่ำลงและค่อยอ้าปากหาวเบาๆด้วยความง่วงงุนแม้ใบหน้าจะยังแดงจัดด้วยความขัดเขิน คาวัลโลซุกตัวแนบแผ่นอกหนาของชีคหนุ่มด้วยกริยาออดอ้อนอย่าลืมตัว
     
         ฝ่ามือหนาสอดไล้เส้นผมสีอัลมอนต์ ลูบสัมผัสมันเบาๆอย่างเพลินมือ อัลชาอ์ยิ้มออกมาเมื่อเจ้าแมวน้อยในอ้อมกอดทำตัวว่าง่ายและออดอ้อนน่ารักอย่างที่ไม่เคยเป็น  ริมฝีปากหนาแตะลงบนหน้าผากและเส้นผมสูดดมกลิ่นหอมของเจ้าตัวอย่างเผลอไผล
     

        “..ยังง่วงอยู่เหรอ? “ ชีคหน่มกระซิบถาม ขณะที่กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

     “ อืมมม”..ริมฝีปากบางเปล่งเสียงครางงึมงัมเบาๆในลำคอ นัยน์ตาที่ปรือปิดด้วยความง่าวงงุนยังไม่เปิดออกมาด้วยซ้ำ ก่อนนันย์ตาสีน้ำทะเลของเจ้าเหมียวตัวแสบจะเบิกโพลงขึ้นมามองหน้าตนเหมือนจะนึกขึ้นได้ "เพราะคุณนั่นแหละ "

     " เอ๋ ? "วาจาจกล่าวหานอกจากจะไม่ทำให้คนทำสลดลงสักนิดแล้ว ยังหันมาทำหน้าไม่รู้เรื่องใส่อีก ชวนให้คนที่ถูกทารุณกรรมมาทั้งคืนต้องค้อนใส่เสียตาคว่ำ
 
    "...เจ็บไปทั้งตัวเลย " และนึกขึ้นได้ในที่สุดว่ากระทั่งเสียงยังแหบแห้ง คาวัลโลทำหน้าบูดใส่ชีคหนุ่มเจ้าของอ้อมกอดอุ่นที่ยังคงยิ้มกว้าง ยิ้มแก้มแตกมาแต่เช้าไม่หยุด ดูมีความสุขเสียจนน่าหมั่นไส้นัก

      " ขอโทษ...แต่คุณน่ารักเกินไปนี่นา..." ว่าแล้วก็เอาหน้าผากมาชนกันแล้วทำตาหวานใส่ เล่นเอามาเฟียหนุ่มผู้เคยถูกชมว่าน่ารัก กับโดนผู้ชายมาทำตาหวานใส่ในระยะประชิดแบบนี้เขินเสียจนหน้าแดงก่ำ

      " ..ตัวร้อนจริงๆด้วยคาวี่..." หัวคิ้วของชีคหนุ่มขมวดเข้าหากันเมื่อรู้สึกถึงผิวเนื้อที่ร้อนรุมๆ นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองผิวหน้าที่ยิ่งขึ้นสีขึ้นอย่างเพ่งพินิจ " กินยาสักนิดนะ แล้วค่อยนอนต่อ ดีไหม? เดี๋ยวจะป่วยหนักไปมากกว่านี้ "

       " ....ไม่ เอา...." เสียงบ่นงึมงัมของคนป่วยทำให้อัลชาอ์ขมวดคิ้ว โน้มใบหน้าไปใกล้คนป่วยบนตักอย่างสังสัย

       "....กินยานะครับ " เสียงกระซิบใกล้หูอย่างหยอกล้อ เรียกหมัดลุ่นๆซัดลงบนท่อนแขนไม่เบานัก แต่คนถูกชกกลับยังยิ้มกว้างไม่ถือโกรธสักนิด

       "....ไม่เอาแบบนี้อีกแล้วนะ...ไม่มีแรงเลย..." บ่นงึมงัมกับคนที่หันไปหากล่องยาที่แทบจะกลายเป็นของสำคัญที่ขาดไม่ได้เสียแล้ว อัลชาอ์ฟังคำบ่นพ้อนั้นแล้วเอียงคอนิ่งฟังอย่างครุ่นคิด..

      "...ครับๆ จะพยายามแล้วกันนะ ฮาบีติ..." นั่นมันไม่ใช่การตกลงด้วยซ้ำ แต่คาวัลโลที่กำลังอ้าปากทานยาลดไข้ก็ไม่มีโอกาสทักท้วงอะไรได้ โดยเฉพาะเมื่อคนป้อนนั้นใช้ริมฝีปากและปลายลิ้นของตนในการทำขั้นตอนนี้ด้วยตนเอง

      "....ฮา..บิตี...." หัวคิ้วของคนฟังขมวดเข้าหากัน หลังจากถูกปล่อยเป็นอิสระจากริมฝีปากอันช่ำชองของอีกฝ่าย เจ้าของอ้อมแขนกอดกระชับร่างของเขามากขึ้น กอดรัดแล้วยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

      "..ฮาบิตี .." ริมฝีปากหนาแตะลงบนหน้าผากเบาๆอย่างรักใคร่

       " หมายความว่าไง ?" หัวคิ้วคนฟังขมวดเข้าหากันน้อยๆ สีหน้างวยงง

       " ไม่บอก..." ชีคหนุ่มโคลงศรีษะ ยิ้มเจ้าเล่ห์

        "..บอกหน่อยสิ..." คาวัลโลหน้างอ นัยน์ตาที่เริ่มหรี่ปรือลงจากฤทธิ์ยายังพยายามจ้องหน้าอัลชาอ์เขม็ง

     “...กินข้าวดีกว่นะ...หิวข้าวไหม? “คำถามที่ส่งมาทำให้ผู้ฟังส่ายหน้า และเบียดกายเข้ามาในอ้อมกอดมากยิ่งขึ้น

   “ ...บอกก่อนสิ.. “ ส่ายหัวแทบคำตัวแล้วขยับตัวขยุกขยิก อ้าปากหาวแล้วขดตัวอยู่ในอ้อมแขนเหมือนเด็กน้อยหากยังตั้งท่าจะเค้นเอาคำตอบเช่นเดิม 

    “..ต้องหาเองครับ......อ้า....”  อุทานออกมาเหมือนคิดขึ้นได้เมื่อมองเห็นสร้อยกางเขนสีเงินอันคุ้นตาอยู่บนหัวเตียง ฝ่ามือหนาเอื้อมไปหยิบมาอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับชูมาตรงหน้าคนในอ้อมแขน

    “ ให้ผมใส่ให้ไหม? “ คำถามนั้ทำให้คนกำลังงัวเงียชะงัก ปรือตาขึ้นมาอย่างง่วงงุน ก่อนจะเบิกตาขึ้นมามองสร้อยที่แสนคุ้นตาของตัวเองด้วยแววตาใคร่ครวญ..

..สร้อยที่ได้มาจากผู้เป็นลุง กางเขนสีเงินสัญลักษณ์ของศาสนาและศรัทธาของตนเอง..

...สิ่งเดียวในตัวที่เหลืออยู่และทำให้นึกถึงบ้าน...และ...
ความปรารถนาที่ไม่อาจเป็นจริง..

     “.....คุณเก็บไว้ให้ผมได้ไหม? “ นัยน์ตาของคนพูดฉายแววเศร้าสร้อยจนน่าใจหาย อัลชาอ์มองสบตาคนพูดอย่างครุ่นคิด..หากแววตาคู่นั้นมันหรุบต่ำ และไม่หันมาสบตา..

     ชีคหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา กอดรัดร่างบางแน่นขึ้น ก่อนจะพยักหน้ารับ..

     “ ..ได้...ผมจะเก็บเอาไว้ “ รับคำพลางนำมันกลับไปวางที่เดิมแล้วก้มลงประทับรอยจูบกับริมฝีปากเรียวบางอย่างดูดดื่ม..
...ประสงค์จะลบเลือนความเศร้าสร้อยที่ยังคงอยู่ในหัวใจด้วยความรัก
ถึงจะเจ็บปวดรวดร้าว..ถึงจะทุกข์ระทมเพราะความผิดหวังแต่เขาคนนี้จะคอยดูแลเยียวยาหัวใจดวงนี้เอง..

      “...ง่วง” สิ้นเสียงลมหายใจที่ขาดห้วง ริมฝีปากบวมเห่อน้อยๆด้วยจูบที่ต่อเนื่องยาวนานในยามค่ำคืนที่ผ่านพ้น ก็กระซิบบอกเบาๆในลำคอ ด้วยท่าทีอ่อนเปลี้ยทำให้อัลชาอ์ยิ้มออกมาอย่างอาดูร ชีคหนุ่มขยับดึงร่างของอีกฝ่ายออกจากอ้อมกอดให้ทอดกายนอนลงบนเตียงหนาของตนอีกครั้ง มองนาฬิกาที่บอกเวลาสิบโมงเช้าแล้วโคลงศรีษะเบาๆ ตัดสินใจปล่อยให้มาเฟียหนุ่มนอนพักผ่อนตามที่ตัวพอใจ

     ฝ่ามือหนาทาบลงบนหน้าผากมนและจรดริมฝีปากจุมพิตเบาๆอย่างรักใคร่ ก่อนจะยืดกายขึ้นจากเตียง ละจากเจ้าแมวน้อยแสนรักอย่างนึกเสียดายนัก ทว่าก็ต้องไปเพื่อทำงานตามปกติ

     “....หนาว...” เดินออกมาไม่ทันจะเปิดประตู เสียงครางงึมงำจากคนที่อยู่บนเตียงก็ทำให้ฝีเท้าชะงัก ชีคหนุ่มหันกลับไปมองร่างของมาเฟียหนุ่มผู้นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ก่อนจะมองไปยังบานหน้าต่างใหญ่ในห้องที่สะท้อนภาพท้องฟ้าครึ้มที่มีหยาดฝนโปรยเม็ดไม่ขาดสาย

     เดินเข้าไปใกล้ ก้มตัวเหนือร่างที่หลับตาพริ้มอัลชาอ์มองดูเสื้อนอนตัวยาวของคาวัลโลซึ่งเขาเป็นผู้ใส่ให้ในยามค่ำคืนที่ผ่านพ้นและเจ้าตัวเหนื่อยอ่อน ทั้งเพลียเกินจะขยับตัวไหว เสื้อขนาดพอดีตัว ผิวสัมผัสอ่อนนุ่มหากก็หนาพอสมควร ทว่าในเช้านี้ที่อากาศหนาวเกินปกติ ผ้าห่มขนเป็ดที่ม้วนตัวอยู่บนเอวจึงถูกฝ่ามือของตนดึงขึ้นมาคลุมให้ถึงผิวไหล่

     มองดูเจ้าตัวคนง่วงขยับตัวขยุกขยิกเล็กน้อยแล้วนิ่งไปด้วยรรอยยิ้มอาดูร ชีคหนุ่มขยับตัวลุกออกจากเตียงอีกครั้งแม้ไม่อยากจะไปแค่ไหน แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่รออยู่ก็ไม่อาจจะรั้งรออยู่ด้วยดังใจ

      “ ...หนาว...." ก้าวเท้าออกห่างจากเตียงไม่ถึงสิบก้าว เสียงที่ดังขึ้นมาอีกครั้งเรียกให้หัวคิ้วของผู้ฟังขมวดเข้าหากันอีกครา อัลชาอ์หันหลังหกลับ สืบเท้าไปหาเจ้าแมวน้อยขี้หนาวบนเตียง หัวคิ้วของชีคหนุ่มที่ขมวดเข้าหากันคล้ายจะครุ่นคิดมองร่างที่นอนขดตัวใต้ผ้าห่มหนา ก่อนจะคลายออกเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน อัลชาอ์ดึงผ้าห่มผืนหนาจากลาดไหล่ไปคลุมถึงลำคอและใบหูร่างเพรียวจนมิด ปลายจมูกจรดลงบนผิวแก้มเบาๆและผละออกอีกครั้ง หวังว่าคราวนี้จะอุ่นพอเสียที ไม่อย่างนั้นคงได้มีการออกกำลังกายยามเช้าเพิ่มความร้อนให้ร่างกายจนไม่ได้ทำงานกันแน่ๆ

    “..หนาว...” เสียงพ้อดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้อัลช่าอ์ต้องหันมามองหน้าคนป่วยอย่างจริงจังเสียที หัวคิ้วของชีคหนุ่มขมวดมุ่น ยามแก้มมองใบหน้าของคาวัลโล วาลกัส ในระยะประชิดด้วยความสงสัยจัดว่าเจ้าหมียวมาเฟียเบื้องหน้าคิดจะทำอะไรพิเรนๆหรือจะแกล้งกันอีกหรือไม่ ก่อนริมฝีปากหนาจะบิดขึ้นเป็นรอยยิ้ม หัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันคลายออกเมื่อมองเห็นสีระเรื่อบนผิวแก้มของเจ้าตัว...

    ผ้านวมขนเป็ดผืนหนาถูกป่ายออกจากร่างของคาวัลโล ที่ขดตัวนอนหลับตาพริ้ม อ้อมแขนหนาของชีคหนุ่มพาดลงบนบั้นเอวดึงเอาร่างเพรียวมาแนบอก กอดกระชับแนบแน่น..

   ปลายนิ้วสีอ่อนแตะลงบนท่อนแขนในชุดโธปสีขาวเบาๆร่างที่หลับตาพริ้มนั้นขยับกายแนบชิดราวกับจะอังไออุ่น..
ผ้าห่มหนาที่ถูกดึงออกจากร่างของทั้งคู่ยังคงกองอยู่ปลายเตียงอย่างไม่มีใครใคร่จะให้ความสำคัญ หากแต่ร่างของสองคนที่กกกอดหลับอยู่กลับไม่มีท่าทีว่าจะตัวสั่นเหน็บหนาวแต่อย่างใด..

    ชีคหนุ่มจรดริ้มฝีปากแนบผิวแก้มใส ระบายรอยยิ้มอ่อนนัยน์ตาสีเข้มทอดมองใบหน้าหลับตาพริ้มและลมหายใจที่ค่อยแผ่วเบาและสม่ำเสมอของเจ้าแมวน้อยในอ้อมกอดอย่างรักใคร่..

   ...ออดอ้อนกันน่ารักขนาดนี้ ใครจะใจร้ายผละออกไปได้ลง..

      ลมหายใจของมาเฟียหนุ่มที่แผ่วค่อยและหลับตานิทราสอดประสานกับลมหายใจที่ค่อยสม่ำเสมอของชีคแห่งเซเนียยา  เพียงครู่หนึ่งนัยน์ตาสีน้ำทะเลก็ปรือขึ้นมามองเสี้ยวหน้าคมที่แนบชิดอีกครา คาวัลโลได้ยินเสียงถอนหายใจแผ่วเบาของตนท่ามกลางห้องที่เงียบสงัด ปลายนิ้วสอดประสานกับฝ่ามือหนาที่กอดรัดร่างของตนไว้ ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
หางตายังมองเห็นสร้อยกางเขนเงินของตนวางอยู่บนหัวเตียง โดดเด่นและชัดเจนเช่นเดียวกับความปรารถนาของตนเองที่ตัดสินใจทิ้งมันไปเพื่ออ้อมกอดที่แสนอบอุ่นในยามนี้...

...ชั่วขณะหนึ่งความกังวลทิ้งตัวเกาะกุมหัวใจ คาวัลโล วาลกัส ทำได้เพียงถอนหายใจเนิบช้า และซุกใบหน้าแนบแผ่นอกหนาอย่างปราถนาจะลบเลือนความต้องการที่ไม่มีวันเป็นจริงของตน

เขากระซิบบอกตนเองอย่างหนักแน่น..
ตัดสินใจแล้ว...อย่าเสียใจภายหลัง
.................

[Serin]

โรม, อิตาลี , 11.30

     ร่างของชายหนุ่มผู้ได้รับการโหวตว่าเป็นขวัญใจสาวๆทั่วอิตาลี กำลังยืนนิ่งมองกระจกใบใหญ่อยู่ภายในห้องทำงานของตน ฝ่ามือถือกรอบรูปอันใหม่เขาวางมันลงไปในที่เดิมและยังคงเป็นสีมะฮอกกานีสดใส ใบหน้าที่เคยคุ้นและรอยยิ้มมั่นใจของชายในรูปยังชัดเจนและสะท้อนในดวงตาของอเล็กซิส วาลกัส ชายหนุ่มผู้กำลังยืนมองภาพนี้ในชุดสูทสีดำสนิท และใบหน้ายิ้มแย้มสดใส

     ก๊อกๆ...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มไหวตัวช้าๆก่อนจะเอ่ยปากอนุญาติ อเล็กซิสทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ เขาสบมองแววตาของชายที่เดินมาหาแล้วก้มลงหยิบเอกสารในลิ้นชัดขึ้นมาวางบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว..

   นัยน์ตาสีฟ้าเข้มจ้องมองร่างของบุรุษผมสีแดง นัยน์ตาสีทอง สวมแว่นกรอบสีดำวางบนดั้งจมูก ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเคร่งขรึมเบื้องหน้า..สบตาเพียงชั่วครู่ อเล็กซิสก็ถอนหายใจพรู

     "...พวกเรกาโซ่มันจะจัดการเรื่องนี้ยังไง? " เขาเริ่มเรื่อง ขมวดคิ้วครุ่นคิด...

     "..ทางนั้นมีการเคลื่อนไหว ส่งกำลังคนเข้าไปแล้ว คิดว่าคงจะติดต่อทางการทูตก่อน แต่คงแอบแฝงคนเข้าไปด้วย.." ชายหนุ่มที่เดินเข้ามามองสบตาคุณชายคนโตของบ้านวาลกัส เขาหยิบเอกสารรายงานในมือวางลงบนโต๊ะทำงาน นัยน์ตาสีทองประกายจับจ้องใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มสายเลือดอิตาเลียนตรงหน้าอย่างเคร่งขรึม  

     "...แล้วคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้จะเป็นยังไง? "  อเล็กซิสสบตาชานหนุ่มร่างสูง เส้นผมสีแดงเข้มสุกปลั่งและดวงตาสีทองประกายระยับเบื้องหน้า นัยน์ตาคู่นั้นฉายแววฉลาดเฉลียวและใจเย็น ใบหน้าคมแฝงความเคร่งขรึมและองอาจไว้อย่างเพียบพร้อม  นัยน์ตาใต้กรอบเเว่นสีดำสนิทของบุรุษเบื้องหน้ามองลอดเลนส์หนามาสบมองดวงตาของอเล็กซิสเงียบๆ ก่อนจะกระแอมเบาๆ

      " ทางเรกาโซ่ละเมิด"กฏ"หลายๆอย่าง..." ชายหนุ่มเปรยเรียบๆปลายนิ้วดันแว่นกรอบสีดำสนิทของตัวเองเบาๆ " ทั้งข้อตกลงการไม่ก้าวก่ายเรื่องภายในแกงค์ของแกงค์สมาชิกอื่น ทั้งสี่แกงค์...วาลกัส กราดอน เซเคนี และเรกาโซ่ รวมตัวกันเป็นพันธมิตรอย่างหลวมๆเพื่อแบ่งปันจัดสรรอำนาจและควบคุมดูแล โรม ที่เป็นศูนย์กลางของอิตาลี ปฏิเสธไม่ได้ว่าการตกลงกันของพวกคุณนั้นส่งผลให้โรมา(โรม)เป็นสงบสุขขึ้น...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เราต่างก็รู้เช่นกันว่าคอยแย่งชิงอำนาจ ช่วงชิงความเป็นต่อกันอยู่เนืองๆ...ดังนั้นเราถึงได้รักษา"กฏแห่งความเงียบ"(โอเมอร์ตา)มาตลอด "

    "...แต่ตอนนี้....เรกาโซ่กำลังทำลายกฏเกณฑ์นั้น พวกเขาไม่ใช่แค่จะปองร้ายอนาคตบอสของวาลกัส แต่ว่า พวกเขากำลัง"ชักศึกเข้าบ้าน" หาศัตรูให้มาเฟียทั่วอิตาลี....โปรดเข้าใจว่าถึงจะแข็งแกร่ง แต่อย่างไร"แกงค์"มาเฟียก็เป็นแค่"แกงค์"มาเฟีย อย่างไรแกงค์สเตอร์ก็เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้ เราอาจจะขึ้นชื่อว่าเป็นสมาคมลับ เราอาจจะมีซิซิลีเป็นปราการที่เข้มแข็ง แต่อย่างไร คนจำนวนไม่กี่พันก็ไม่อาจจะเรียกว่าเป็นประเทศ.."

     " เรกาโซ่กำลังจะเปิดสงครามที่ไม่มีทางชนะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเข้าร่วม.."

    " ถึงแม้ว่าการร่วมมือกันอาจจะทำให้เราได้ตัวคาวัลโล? " อเล็กซิสเลิกคิ้ว สีหน้าครุ่นคิด

     " แค่เขาเข้าไปเพื่อจะฆ่าเจ้าหมอนั่นก็บอกได้ชัดเจนพอแล้วไม่ใช่หรือครับ...ว่าเรกาโซ่มีเจตนาอย่างไรกับคนของเรา...และแกงค์ของเรา " นัยน์ตาสีทองสบมองดวงตาสีฟ้าเข้มอย่างแน่เเน่ว " ....อีกทั้งจากที่ได้ฟังบทสนทนาครั้งล่าสุดระหว่างคุณกับเขา ผมก็ไม่คิดว่าคาลอยากได้ความช่วยเหลือจากคนพวกนั้นหรอกนะ "

        " ....ถ้าคุณคิดจะร่วมมือก็เท่ากับเราทำผิดกฏหมายระหว่างประเทศ...กฏหมายไม่ใช่เลือกกระดาษจะได้ฉีกมันง่ายๆเพียงเพราะความต้องการของคน "

      "มันขึ้นอยู่กับคนใช้..." อเล็กซิสยักไหล่

     " ..เพราะฉะนั้นผมถึงบอกว่าอย่าคิดลอง....ตราบใดที่เราไม่"แกร่ง"พอ...เข้าใจดีที่คุณอยากได้ตัวมันกลับมาให้เร็วที่สุด แต่ทำเเบบนี้คนอื่นจะมองว่าเราเป็นโจรที่ไปก่อเรื่องปล้นประเทศอื่นหน้าด้านๆ.."

      "...ผลเสียมีมากกว่า คุณก็เห็นชัดแล้ว ทำไมถึงคิดจะทำ? "

      "..ข่าว..." อเล็กซิสมองสบแววตาใคร่รู้จากฝ่ายนั้น เขาถอนหายใจพรู " ข่าวจากสายของเรา บอกว่าเรกาโซ่...ส่ง"นกต่อ"ไปแล้ว "

      " หืม? " คราวนี้ผู้ฟังมีสีหน้าสงสัยและสนใจอย่างเห็นได้ชัด

      " ....เป็นคนที่ไม่มีทางดูออกเสียด้วย " อเล็กซิสขมวดคิ้วน้อยๆ "  ข่าวนี้ ผมคิดว่าพวกมันพยายามเต็มที่ให้เรารู้ เพราะแน่นอนว่าทางวาลกัสต้องเอาสนับสนุน แต่ว่า..."

       " ..ข่าวลวง? "

       "..นั่นก็สาเหตุหนึ่ง..แต่เช่นเดียวกับที่คุณพูด...ผมไม่คิดว่าการฝากความหวังไว้กับการ"แย่ง"จะได้ผลมากกว่าการเจรจา " อเล็กซิสใช้ปลายนิ้วกดหัวคิ้วตัวเองหนักๆ " แต่.ตอนนี้เร็วเท่าไหร่ได้ยิ่งดี..เพราะฉะนั้นผมถึงได้คิด.. "

       " ผมเข้าใจ" ชายหนุ่มผมแดงพยักหน้ารับช้าๆ สีหน้าเคร่งเครียด

       " พวกเขาคาดว่าหากไม่ได้รับการตอบรับ ...จะบุกชิงตัวประกัน...กำหนดการคาดว่าใกล้เคียงกับอาวุธล๊อตล่าสุดที่เราจะขนไป.." อเล็กซิสถอนหายใจยาว วางเอกสารในมือลงบนโต๊ะ เขาหันมาจ้องหน้าคนพูดอีกครั้งอย่างเคร่งขรึม "  แกเร็ต...ผมคิดว่าคุณรู้ดีถึงความปราถนาของผม...ผมจึงยอมเผยแพร่ความลับที่ผมสัญญาและสาบานไว้ว่าจะไม่แพร่งพรายออกไป...ผมไม่สนว่าจะใช้วิธีใด ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรมากมายเพียงไหน ผมก็ต้องการเพียงให้เขากลับมา......โดยเร็วที่สุด "

      "...ผมเข้าใจดี...ไม่อย่างนั้นคุณจะเรียกผมมาทำไม จริงไหม.." แกเร็ต  เคย์ จ้องมองใบหน้าของบุตรชายคนโตของตระกูลวาลกัสอย่างเคร่งขรึม " จะยังไงคาลก็เป็นเพื่อนผม...ผมไม่ปล่อยให้อนาคตเจ้านายของตัวเองต้องตายไปหรอก"

      "...ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น..." อเล็กซิสผ่อนลมหายใจช้าๆสีหน้าครุ่นคิด " นี่ถือเป็นการทดสอบความสามารถของพวกคุณอีกทางหนึ่ง...ในฐานะมือขวา....."

     "..แล้วเขา..? " พี่ใหญ่ตระกูลวาลกัสอ้าปากค้าง ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าควรมีคนมากกว่านี้อยู่ในห้อง

      " .....หมอนั่น..." แกเร็ตมีสีหน้าเหม็นเบื่อเมื่อได้ยินคำถามนี้..ทว่าก็เป็นหน้าที่เช่นกันที่เขาต้องอ้าปากตอบ

     ปัง!!!!!!!

        " เฮ้ !!! ว่างายยยยยยยย "  เสียงร้องเริงร่ามาพร้อมกับฝ่าเท้าที่ปรี่เข้าถีบประตูโครมใหญ่ทำเอาเส้นประสาทของสองบรุรุษผู้เคร่งขรึมในห้องสั่นระริก และยิ่งมากขึ้นเท่าทบทวีคูณเมื่อชายหนุ่มผู้นั้นถลาเข้ามาในห้องอย่างเริงร่าโดยมีรถเข็นของอเล็กเซย์ วาลกัสผู้ซึ่งกำลังป่วยอยู่ เจ้าตัวหัวเราะร่าด้วยท่าทีเบิกบานใจเป็นที่สุดขณะที่ล้อรถเข็นแล่นฉิว ฉวัดเฉวียนไปมาราวกับเด็กเล่น

       "...................." เสียงหัวเราะร่าของคุณชายคนรองของบ้านผู้อยู่บนรถเข็นและชายปริศนารายนั้นยังดังลั่นห้องทำงาน รถเข็นยังส่ายไปมาอย่างน่ากลัวว่าจะพลิกคว่ำหรือร่างคนเป็นๆบนรถจะปลิวไปถามแรงไถลซ้ายขวาของมัน แต่กว่าสองหนุ่มที่ปรี่เข้ามาจะหยุดรถเข็นและเสียงหัวเราะของตัวเองได้ ก็ทำให้เส้นเลือดบนขมับคุณชายอเล็กซิสปวดตุบถึงขึ้นระเบิดเสียแล้ว

         สีหน้ามืดทะมึนของอเล็กซิสที่รักทำให้แฝดผู้น้องถึงกับยิ้มเหย อเล็กเซย์ยิ้มขัดตาทัพไว้ก่อนอย่างร้อนตัว ขณะที่เสียงหัวเราะในลำคอค่อยแผ่วหายไปในที่สุด แต่ทว่าชายอีกคนที่เป็นผู้คุมรถเข็นกลับยังยิ้มร่าฮึมฮัมด้วยความชอบใจ

    " โย่ว ! " และยังมีหน้ามายกมือทักทายหน้าตาระรื่นเสียงด้วย

     "...ยะ....โย่ว...." ถึงสีหน้าของฝาแฝดจะมืดทะมึนน่ากลัวแค่ไหน อเล็กเซย์ก็ยกมือทักตามอีกคนไปติดๆ...

     "......ทำอะไรกันอยู่? " น้ำเสียงเคร่งเครียดของอเล็กซิสทำให้แฝดคนน้องยิ้มเเหย...สีหน้าจืดเจื่อน...

     "....อ่า...."

     "...อเล็กซิส ! ฉันไปหาลิสซี่มาไง มาเจอเจ้าหนูน้อยนั่งแห้งอยู่บนรถน่าสงสาร ก็เลยจับมาเล่นด้วยสักหน่อย " ว่าแล้วคนพูดก็เอื้อมมือไปฟัดแก้มของคนป่วยอย่างเมามันส์ในอารมณ์

     "...ไม่ได้ถาม !! "คุณชายอเล็กซิสตะโกนใส่หน้าเจ้าคนที่เริงร่าไม่หยุดด้วยสีหน้ามืดทะมึน ทำเอาสองหนุ่มสะดุ้งเฮือก " แล้วหยุดแตะต้องตัวอเล็กเซย์ของฉันเดี๋ยวนี้ !! "

     "...ของฉัน..." ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ นัยน์ตาสีบรูเน็ตเผยรอยยิ้มกวนพลางเอียงคอถามทวนประโยคอย่างสนเท่ห์นักหนา อัปกริยานั้นเรียกเส้นประสาทให้กระตุกยิก...

      "....คุณอาก็..." ฝ่ามือของอเล็กเซย์กำแขนชายหนุ่มผู้ไม่กลัวตายไว้แล้วงบีบเบาๆ อย่างปรามๆ

      "...ว่าไงจ๊ะ...ว่าไงๆหลานชายของฉัน~~" เสียงของชายคนนั้นช่างเริงร่าจนน่าปวดหัวนัก อเล็กซิสเม้มปากแน่น กัดฟันกรอดด้วยอาการแทบจะกุมขมับ

    "...เงียบนะ !! " เพราะยืนอยู่ทนโท่แต่เจ้าบ้าตรงนี้ยังทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ชวนให้หงุดหงิดนักขึ้นเป้นเท่าตัวถึงต้องตวาดไปอีกคำรบ

   " ......." ได้ผล คราวนี้ทั้งห้องเงียบสนิท อเล็กซิสกวาดสายตามองชายหนุ่มสองคนเบื้องหน้าอย่างพยายามควบคุมอารมณ์

     "...อเล็กเซย์...ป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอครับ..ทำไมถึงได้มาทำอะไรอันตรายแบบนี้ ไม่กลัวจะตกรถเข็นแล้ว"พิการ"บ้างหรือไง? " นัยน์ตาสีดียวกันจ้องเขม็ง...ไม่ได้คุกคาม แต่วาจานั้นแฝงนัยยะข่มขู่ชัดเจน จนคนฟังได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก

     "....แล้วคุณอา...." ตวัดสายตาไปให้อีกคนที่ยังคงยิ้มเริงร่าไม่สะทกสะท้าน " อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ เป็นอาผมไม่ใช่เหรอครับ? ทำไมถึงทำตัวเหมือนเด็กสี่ขวบ..ผมเชิญมาคุยเรื่องใหญ่ ทำไมไม่มา ? "

     "...อะไรก๊านนนน...ก็ฉันแค่ไปหาลิส..."

      "..ว่างมากถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ? " นัยน์ตาของคนเป็นหลานทั้งคุกคามข่มขู่ปนระอาใจ ทำให้ชายหนุ่มผู้ถูกต่อว่ายักไหล่ ไม่ต่อปากต่อคำ

      " ....เซย์...ไปรอฉันที่ห้องก่อนนะ คุยธุระเสร็จแล้วจะไปหา.." ก้มตัวไปยิ้มให้กับฝาแฝด...แต่ก็พบนัยน์ตาสีฟ้าคู้นั้นชักขุ่นขวาง

      " ฉันรู้ไม่ได้..." สีหน้าคนฟังมืดทะมึน

      "..ขอนะ...เดี๋ยวค่อยคุยกัน " สีหน้าคนพูดทั้งออดอ้อนทั้งเคร่งขรึม จึงได้แต่ถอนหายใจรับอย่างเบื่อหน่าย อเล็กเซย์ใช้มือข็นรถไสตัวเองออกจากห้องอย่างเงื่องหงอย


     แกร๊ก...

       ประตูห้องปิดลงอีกครั้ง สายตาของทุกคนที่มองร่างของคนป่วยออกไปเงียบๆก็ละสายตาและหันมาจ้องมองกันท่ามกลางบรรยากาศหนักอึ้ง ร่างของผู้มาใหม่เดินเตร่ไปที่เก้าอี้ซึ่งอยู่ไม่ไกล เขาทรุดตัวลงนั่ง ขาซ้ายพาดทับขาขวารอยยิ้มมุมปากเต็มไปด้วยความมั่นใจยกประดับริมฝีปากอย่างรวดเร็ว

       "  แกปล่อยให้เจ้าหนูนั่งอยู่บนรถเข็นตลอดไม่สนใจ เดี๋ยวจะได้แห้งเป็นซากซักวัน " ริมฝีปากของคนพูดเหยียดออก พลางหัวเราะหึ

       " ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องยุ่ง " อเล็กซิสเม้มปาก ทรุดกายลงบนเก้าอี้อีกครั้ง

       "...อืม.....ใช่...ฉันไม่ควรยุ่ง จนกระทั่งตอนนี้ที่พี่สาวชั้นตรอมใจเพราะเสียลูกชาย เจ้าหนูน้อยตัวเล็กก็"ตาย" ส่วนเจ้าหนูอีกคนก็บาดเจ็บ เหลือแต่เจ้าคนไม่ได้เรื่องตัวใหญ่ๆนั่งทำหน้าเหมือนมีคนเอาขี้กบมาป้ายหน้าอยู่นี่ " นัยน์ตาสีบรูเน็ตของเจ้าตัวกรอกไปมาพลางพ่นลมหายใจอย่างฉุนจัด

       "ไม่ใช่เรื่องของฉัน แล้วแกเรียกฉันมาทำไม อเล็กซิส "

           คำถามจากนัยน์ตาคู่นั้นและสีหน้าเรียบตึงของผู้พูดทำให้อเล็กซิสขยับตัวอย่างอึดอัด...เขาพ่นลมหายใจช้าๆ สีหน้าเคร่งขรึมสบมองแววตาของ"อา"ที่มีอายุมากกว่าเขาไม่กี่ปี ขณะที่แกรเร็ต เคย์ก็พ่นลมหายใจพรูสมัครใจจะเป็นคนที่ลุกไปเฝ้าประตูแทนที่จะมาฟังบทอาละวาดของสองอาหลาน

      "..ผมต้องการให้คุณไปหาคาวัลโล.."

      " เพื่อ? "

      " คุณไม่ได้อ่านเอกสารที่ผมส่งไปให้รึไง...คาลยังมีชีวิตอยู่ ! " อเล็กซิสขมวดคิ้ว จ้องมองใบหน้าคนพูดอย่างร้อนใจ

      " ...ฉันถามว่าแกจะให้ฉันไปเพื่ออะไร ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่ได้ต้องการ "น้ำเสียงเรียบนิ่ง นัยน์ตาจับจ้องแสดงอำนาจกดดันให้อล็กซิสต้องพ่นลมหายใจพรู ยกมือขึ้นอย่างยอมจำนน

      " ผมไม่ได้อยากให้มันตาย เข้าใจไหม...ผมอยากให้คุณสองคน ในฐานะที่ปรึกษาในอนาคตและมือขวาของคาวัลโลไปช่วยเหลือและตามตัวมันกลับมา ไม่จำเป็นต้องสนใจว่ามันต้องการไหม พอใจรึเปล่า เพราะนี่มันขึ้นอยู่กับความเป็นความตายของคน นี่คือทางดีที่สุดที่ผมคิดได้ "

       "...ความเห็นของแกไม่ใช่ทุกอย่าง.."  นัยน์ตาสีบรูเน็ตจับจ้องแล้วเลิกคิ้วท้าทาย

      " หรือคุณจะปล่อยให้คาวัลโลตาย... คลาร์ก โรเซนเบิร์ก .."

      "  มันขอแกสักคำเหรอให้ไปรับ? ทุกอย่างแกคิดกะเกณฑ์เองทั้งนั้น ...รวมทั้งเรื่องการกระทำบ้าๆการดิ้นรนโง่ๆของพวกแกด้วย " คลาร์ก โรเซนเบิร์กผู้ถูกเรียกชื่อยักไหล่ก่อนจะขยับยิ้มเครียด เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้กวาดสายตามองกรอบรูปแขวนรูปสมาชิกครอบครัว ของตกแต่งประดับกระดาด้วยสายตาราวกับชื่นชมในความงาม แต่อเล็กซิสรู้ดี ว่านี่คือการกดดัน"ทางอ้อม"วิธีที่ชายคนนี้ถนัดนัก..

      "...ก็ได้....ผมยอมแพ้....คุณคิดจะเอายังไงก็บอกมา " พี่ใหญ่ของตระกูลกุมขมับเครียด โบกมือยอมแพ้อย่างยอมจำนน

      "...คิดไม่ออกจริงๆหรือเล็กซิส " คนพูดเหยียดยิ้มเย็น " คิดไม่ออกจริงๆหรือ ว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้เพราะอะไร.."

       "................" ไม่มีคำตอบใดๆจากปากของพี่ใหญ่ตระกูลวาลกัส ผู้ฟังจึงผ่อนลมหายใจลงช้า...ยาวนาน

       "เคยสงสัยไหมว่าตัวเอง"ดี"มากขนาดไหน ถึงทำให้เป็นที่ต้องการ ถึงเหมาะกับตำแหน่งบอสเสียขนาดนั้น " คลาร์กจ้องมองนัยน์ตาสีฟ้าสดที่ฉายแววฉงนฉงายและแปลกใจ " เคยคิดไหมว่าเพราะอะไร "พ่อ"และ"แม่"ของแกถึงไม่คิดจะขยับตัวทำอะไรมากกว่าการอยู่เงียบๆ...และเคยคิด"จริงจัง"แค่ไหน เกี่ยวกับการกระทำของพ่อและลุงของแก "

        " ...คุณกำลังพูดเรื่อง....อะไร? " อเล็กซิสขมวดคิ้วแน่น จ้องมองใบหน้าของชายผู้พูดเขม็ง

      

[Serin]

 " ..อำนาจ..และผลประโยชน์ มันให้อะไรมากกว่าที่ควรจะได้นะ รู้ไหม? " นัยน์ตาสีบรูเน็ตจับจ้องกรอบรูปครอบครัวขนาดใหญ่ในห้อง เอียงศรีษะมองราวกับจะพิศวงสงสัยรอยยิ้มอันเปี่ยมด้วยความสุขของบุคคลในภาพ "..ทั้งที่ต้องการและไม่ต้องการ  สร้างความโลภและความอยากไม่รู้จักจบสิ้น .. แกรู้อยู่แก่ใจว่ามาเฟียจะเอียงสีขาวหรือสีดำก็ตามแต่ผลประโยชน์ที่จะได้  แล้วจะแปลกอะไร หากจะทิ้งเบี้ยบางตัวเพื่ออะไรที่มากกว่านั้น..."


        " ฉันเข้าใจว่ายังไงแกก็เป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่มาเฟีย นักธุรกิจก็ต้องคิดแบบนักธุรกิจ  กำไร เงิน และผลประโยชน์ จากธุรกิจของตนเอง.. ส่วนมาเฟีย....ก็มีวิธีคิดของมาเฟีย.... " คนพูดมองกระจกที่สะท้อนภาพชายในชุดดำสามสี่คนจับกลุ่มคุยกันอย่างเคร่งเครียดแล้วขมวดคิ้ว " ....ศักดิ์ศรี อำนาจ ..และผลประโยชน์....สิ่งเดียวที่นักธุรกิจกับมาเฟียคิดตรงกัน คงเป็นเรื่องผลประโยชน์ .."


        " แล้วถ้ามาเฟียต้องการ "ผลประโยชน์ เงิน และธุรกิจ" ทั้งหมด ล่ะ ...จะเป็นยังไง? "

       "... ข้อกล่าวหาที่คุณพูดนั้นมันใหญ่กว่าที่คิดนะครับ " ชายหนุ่มผมแดงผู้ยืนอยู่ไม่ห่างออกปากทักท้วง..

      "... ฉันถามความเห็นแกรึไง?  " นัยน์ตาสีบรูเน็ตสบกับดวงตาสีทองอย่างไม่พอใจ ผู้ฟังพ่นลมหายใจพรูแล้วเบือนหน้าหนี

     " ...คุณไปเอาเรื่องบ้าๆบอๆพวกนี้ใส่หัวมาจากไหน  " อเล็กซิสเลิกคิ้วถาม แน่นอนว่าเขาเข้าใจสิ่งที่ผู้เป็น"อา"ต้องการจะสื่อได้ไม่ยาก" คุณกล่าวหาว่าลุงจะฆ่าพวกเราเพื่อ...ธุรกิจที่เขาไม่ต้องการมันหรือ? คุณอาศัยอยู่กับพวกเรารึก็เปล่า คุณไม่ได้ใกล้ชิดกับ"วิถีทาง"ของพวกเราเสียด้วยซ้ำ แล้วอะไร ที่ทำให้คุณรู้ ว่าคุณลุงคิดจะทำอะไร "

      "ธุรกิจที่เขาไม่ต้องการ ? " คลาร์ก โรเซนเบิร์กหัวเราะออกมาเบาๆหากคนฟังรู้ชัดว่าเขาไม่ขัน " แกชื่อเฟรเดริโก้หรือ? ถึงรู้ว่ามันคิดแบบไหน และเป็นคนยังไง? หรือคิดว่าวงการมาเฟีย วงการมืดมันมีอะไรงดงามและน่านับถือนักหนา ...แล้ววิถีทางของตระกูลมาเฟีย ตำนานของพวกแก มันยิ่งใหญ่มากมายขนาดฉันต้องสนใจมันรึ? พวกแกคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่นักหนา แต่สายตาคนภายนอกก็มองว่าเป็น"เดนคน"อยู่ดี "

       " ยังไงมาเฟียก็คือมาเฟีย คนบาปไม่มีวันเป็นนักบุญ เช่นเดียวกับที่มาเฟียไม่มีวันกลายเป็นพ่อพระ !! "

      " ไร้สาระ ! "อเล็กซิสจ้องมองใบหน้าของผู้พูดเขม็ง "คุณพูดแบบนี้ ได้ข่าวมาจาก..."

     " พ่อและแม่ของแก..." ประโยคนั้นทำให้อเล็กซิสชะงัก...นัยน์ตาเบิกกว้าง

      " ...แต่....นี่มัน....." พี่ใหญ่ของตระกูลถึงกับร้องครางตะกุกตะกัก สีหน้าตกตะลึงกับข้อมูลจากปากของผู้พูดไม่น้อย

        หรือใครจะทำใจให้เฉยได้ เมื่อทราบข่าวว่าผู้เป็นลุงวางแผนจะฮุบกิจการของตนและครอบครัว อีกทั้งจงใจปลิดชีวิตพวกตนให้สิ้นชีพ

และกระทั่งความฉงนสงสัย ตกตะลึงกับข่าวที่มาจากผู้ให้กำเนิดทั้งสอง...ซึ่งตนไม่เคยระเเคะระคายเลยแม้แต่น้อย !?

       "  เรื่องเกิดขึ้นแบบนี้ คิดว่าพวกเขาจะไม่คิดไม่ทำอะไรเลยหรือ ? ยังไงพ่อแม่ก็มีหน้าที่ปกป้องลูก..ถึงพวกเขาจะทำโศกเศร้าเสียใจ แต่รู้หรือว่าในใจเขาจะไม่คิดโกรธแค้นกับชีวิตของลูกรักที่ถูกสังเวยไปกับเหตุผลโง่เง่า....โดยเฉพาะกับพ่อของพวกแก...ไม่ลองคุยกับเขาดูล่ะ อเล็กซิส แล้วแกจะรู้ว่าเพราะอะไรกันแน่ และอาจจะรู้กระทั่งว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป "คลาร์กยิ้มออกมาอย่างเฉยชา " ความรักในครอบครัว หรือว่าวิมานของความสุขที่พ่อแม่ของแกสร้างไว้ให้ มันไม่อาจจะปกปิดความจริงได้หรอกนะ อเล็กซิส ว่าครอบครัวของแกมีชีวิตอยู่ในความเสี่ยงมากแค่ไหน..."

       " คนที่คิด"คบ"มาเฟียอยู่ใกล้ตัว ร้อยทั้งร้อยไม่กลายเป็นมาเฟีย ก็ต้องตายด้วยน้ำมือมัน ! "



        " ตอนนี้...ปัญหาเรื่องเรกาโซ่...และคาวัลโล..." เงียบ...นิ่งอยู่นานแกเร็ต เคย์ จึงค่อยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา..

       " ผมอยากให้คุณไป....เอาตัวคาลกลับมา " อเล็กซิสประสานมือเข้าหากันอีกครั้ง...ถอนหายใจแผ่วเบา...ยาวนานราวกับเหน็ดเหนื่อยเกินกำลัง

      " ..เรื่องเจ้าหนูน้อยฉันกับไอ้หัวแดงนั่นจะจัดการเอง ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่พวกเรกาโซ่หรือแม้กระทั่งคนที่จับเจ้าหนูไป ...แต่ความจริงมันเพราะเราพลาดเอง อย่าไปโทษคนอื่น การคิดชิงตัวประกัน หรือว่าร่วมมือกับพวกเรกาโซ่ไปวุ่นวายกับประเทศอื่น เป็นแค่การหาเรื่องใส่ตัวไม่เข้าเรื่อง " คลาร์กเอ่ยแผนการตนเองออกมาสั้นๆ อเล็กซิสจึงนิ่งฟังด้วยความสงบ

     "..ไม่ต้องยุ่ง ไม่ต้องสนว่าฉันจะทำอะไรยังไง ไม่จำเป็นต้องเคลียร์ทางทั้งหมดเพื่อรอให้น้องชายแกกลับมา...ทำตัวอย่างเดิม เหมือนเดิม แต่หาข้อมูลของพวกมันให้ได้มากที่สุด และฉันจะพาน้องแกกลับมาเอง " คลาร์กสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเเจ๊กเก็ตสีเข้ม ปลายนิ้วคีบบุหรี่กับไฟเเช๊กสีเงินขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า
 
       " คุณจะใช้วิธีไหน...? " อเล็กซิสมองหน้าคนพูดอย่างกังขา

       " เรกาโซ่..." คลาร์กดีดนิ้วเป๊าะ สีหน้าหมายมาด

       " ...ยืมมือฆ่าคน......" อเล็กซิสมีสีหน้าลังเล

      "งานนี้ฉันรับมาแล้ว จากนี้คือการตัดสินใจของฉัน...ก็รอดูแล้วกัน...อเล็กซิส.."

      "....เชื่อมั่นในศักยภาพและมันสมองของน้องชายแก...ถ้าเจอเรื่องแค่นี้แล้วยังไม่มีปัญญาลุกขึ้นมามันก็ไม่มีสิทธิเป็นบอส และไม่มีสิทธิจะมาเป็นเจ้านายของฉัน "  คลาร์กพ่นควันสีขาวออกจากริมฝีปาก นัยน์ตามองปรายไปยังเพดานห้องอย่างหมายมาด ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้สีหน้าเคร่งเครียดพลันเปลี่ยนเป็นเริงรื่นเมื่อมองเห็นรถคาดิแล็กสีขาวคุ้นตาแล่นมาจอดในคฤหาสถ์

       "...ฉันจะไปกับขบวนขนอาวุธ หาชื่อพาสปอร์ตปลอมกับข้อมูลไว้ด้วย........อ๊ะ...ซานดร้าจ๋า~~~ คุณอามาเยี่ยมแล้ว ขอกอดหน่อยเร้วววววววว"


ปัง!

      เสียงฝ่าเท้าถีบประตูและเสียงปิดลงอีกครั้งอย่างรวดเร็วทำให้สองบุรุษที่เหลือในห้องเหลือบมามองตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย..

       "...อายุเท่าไหร่นะ ..." อเล็กซิสบ่นลอยๆด้วยสีหน้าอิหลักอิเหลื่อเกินทน

       "....ปีนี้จะสามสิบเอ็ด " แกเร็ตตอบเสียงหน่ายพอๆกัน ส่วนผู้ฟังก็ถอนหายใจเฮือก นึกสงสารตัวเองไม่น้อยที่"อา"ของตัวเองกลายเป็นชายที่มีอายุห่างกับเขาไม่กี่ปี แถมยังบ้าๆบอๆแบบนี้เสียด้วย

       "  ....เฮ้อ....เอาเป็นว่าผมตกลงแล้วกัน คุณก็ไปบอกคู่หู..."สีหน้าคนพูดออกแนวหน่ายเหนื่อย " ...ของคุณแล้วกันว่ากำหนดการจะไปวันไหน ยังไง และอีกอย่าง ขอส่งข่าวมาทางผมเป็นระยะด้วย "

       "...รับทราบ  " แกร์เร็ต เคย์ พยักหน้ารับ ก่อนจะสาวเท้าออกจากห้องเงียบๆ ส่วนพี่ใหญ่ของตระกูลก็ถอนหายใจพรู อเล็กซิสเอื้อมมือคลายปมเนคไทให้หลวมออก ก่อนจะก้าวลุกจาดโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าผ่อนคลายลง แต่แววตากลับแฝงความกังวลอยู่ในที

    ...ถึงจะไม่แน่ใจ แต่ถ้าเป็นสองคนนี้ล่ะก็...เขาก็พอจะวางใจได้

 ที่ปรึกษาที่เก่งกาจ กับมือขวาผู้รู้ใจ คนสองคนที่คาวัลโลเลือกวางไว้ข้างกาย ย่อมมีความสามารถเก่งกาจและไม่มีวันทำพลาด

 ส่งมือและเท้าทั้งสองข้างไปให้ ไม่ต่างอะไรกับส่งทหารทั้งกองพันไปช่วยเจ้าตัวแต่อย่างไร

แต่ที่ควรครุ่นคิดให้จริงจัง น่าจะเป็นสิ่งที่คลาร์ก โรเซนเบิร์กบอกกับตนเองมากกว่า..

     ไม่ใช่จะไม่รู้ถึงความร้ายกาจ และเหี้ยมโหด ทว่า...อเล็กซิสก็ยังไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะแน่ใจเอาเสียเลย ว่าลุงของเขาจะคิดทำเรื่องแบบนี้จริงๆ ใช่ว่าจะไม่เคยคิดถึงสิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจจากความโลภของคนเช่นนี้ ทว่าความแน่นเเฟ้นและสัมพันธ์อันดีตลอดมา ทำให้เขาอยากเก็บเรื่องนี้ให้เป็นเหตุผลสุดท้าย ของทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงๆ

 เชื่อ อย่างที่พยายามจะเชื่อเสมอมา..เชื่อ...ว่ามาเฟียที่ใครต่างตราหน้าว่าเป็น"คนชั่ว" ก็มีศักดิ์และสิทธิ์ที่จะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้เช่นเดียวกับคนดี

เชื่อว่า"คนชั่ว"นั้นแท้จริงแล้วก็เป็นคนดีในแบบของเขา...เป็นคนดี ในการกระทำอันเลวร้ายที่มีแต่ผู้ประณาม เป็นคนดี ที่ยอมเลวเพื่อจะได้"ดี"

ทว่าทุกสิ่งที่คลาร์กพูด ประกอบกับเรื่องราวต่างๆหากนำมาเรียงร้อยแล้ว..เหตุผลมันกลับเข้ากันได้อย่างสมเหตุสมผล...สมจริงจนไม่น่าเชื่อ

ทั้งแผนการให้พี่น้องมาห้ำหั่นกันเอง แผนการกำจัดอเล็กเซย์ หรือกระทั่งการปลูกฝังเชื้อพันธ์ของความหวั่นระแวงและไม่ชื่นชมในตัวน้องชายคนกลางของเขา

..กำจัดคาวัลโลออกไปเพื่อนำเขาขึ้นมา ถ้าคาวัลโลมันต้องการตำแหน่งบอสที่ตอนนี้เขาแทบจะกลายเป็นเจ้าของมันแล้ว ทางเดียวที่ทำได้คือการแย่งชิง มันไม่มีทางเจรจาแน่นอน เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่า"ศักดิ์ศรี"ของมาเฟียที่ควรกระทำ

เช่นนั้น คาวัลโลกับเขาก็จำต้องเข้าห้ำหั่นกันอย่างช่วยไม่ได้..

..ถ้าแผนระเบิดสำเร็จ อเล็กเซย์ก็จะตาย หรือแม้กระทั่งตอนนี้ที่อเล็กเซย์ไม่อาจทำอะไรได้

.. ซานดร้าไม่ต้องพูดถึง "ผู้หญิง"อย่างเธอไม่ได้อยู่ในสายตาของบอส หรือกระทั่งเหลือเธอเพียงคนเดียวจริงๆซานดร้าก็ไม่เคยสนใจจะบริหารงานของแกงค์

..ส่วนคาร์โล มันก็เกลียดชังและตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับวิถีทางของครอบครัวเสมอมา

      หากนี่เป็นแผนการของผู้เป็นลุง ผู้เป็นหัวหน้าแกงค์ ที่ต้องการ"กำจัด"ครอบครัวของเขาทั้งหมดเพื่อครอบครองทุกอย่างจริงๆ

    ลุงของเขาเป็นมาเฟีย อย่างไรก็เป็นมาเฟีย ไม่ได้มีนิสัยเป็นนักธุรกิจ การทำธุรกิจต้องมีกำไรขาดทุน พ่อค้าจะไม่ยอมเสียกำไรของตนเด็ดขาด แต่กับมาเฟียแล้ว บางครั้งแม้จะเสียเท่าไหร่ก็ต้องเสีย เพื่อสิ่งที่ต้องการแล้วไม่ว่าอย่างไรก็เท่าเทียมกับสิ่งที่ขาดไป เช่นนั้นหาก เฟรเดริโก้ วาลกัส ต้องการธุรกิจของตระกูลมาไว้ในกำมือจริงๆ และแผนการนี้เป็นจริงแล้วล่ะก็

...ต้องตัดไฟแต่ต้นลม !

    ถึงจะเป็นนักธุรกิจ แต่ยังไงอเล็กซิสก็เป็นทายาทของตระกูลมาเฟีย และกับผู้ที่ถูกหมายตาจะมอบตำแหน่งบอสให้แต่ต้น มีหรือจะไม่รู้จักวิธีคิดของมาเฟียด้วยกัน
ลุงของเขาจะไม่ใช้คำว่า "อาจจะ" หรือ"บางที" สำหรับแผนการของตน หรือผู้ตนที่มองเห็นว่าเป็นภัยเด็ดขาด ต่อให้คนๆนั้นจะเป็นคนใกล้ชิดสนิทสนมหรือญาติสนิทก็ตาม

    คนที่มองออกและใคร่ครวญว่าสิ่งใดจะเป็นปัญหาหรือเป็นอันตรายสำหรับตนแล้ว ไม่ว่ามันจะเป็นปัญหาจริงหรือไม่ เพื่อความปลอดภัยจะต้อง"กำจัด" โดยไม่รีรอ
ก่อนจะสายเกินแก้  ตัวเขาด้วยเช่นกัน !

  อเล็กซิสจ้องมองรูปถ่ายครอบครัวอีกครั้ง ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ยกหูโทรศัพท์ขึ้น กดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจดี เขารอฟังเสียงรอสายดังขึ้นเบาๆไม่กี่ครั้งปลายสายก็ส่งเสียงตอบรับกลับมา

     " คาร์โลเหรอ? "อเล็กซิสจ้องมองเอกสารที่แกเร็ตเอามาให้อีกครั้ง และตัดสินใจแน่แน่วว่าจะเปิดออกมาอ่านอย่างละเอียด " มีเรื่องให้ช่วยหน่อย ด่วนเลยนะ..."

      " ไปเอาข้อมูลของ"วาสกัส"จากสำนักงานตำรวจสากลมาให้หน่อยสิ "

..................
     
        ราเซย์ เซฮามัค มีสีหน้าอึ้งๆงงๆปนสงสัย ขณะที่รามิล เซฮามัคขมวดคิ้วน้อยๆสีหน้ากังขา ไม่ต่างกับเจ้าชายฟาลซาอ์ที่เหมือนจะแขวนค้างอยู่กลางเรื่องด้วยความงวยงง แต่จะมีก็เพียงโรเบิร์ต ชอว์ตันที่นั่งทานอาหารเช้าด้วยรอยยิ้มกริ่ม พลางมองไปยังหัวโต๊ะอย่างยินดี
    
      การที่เมื่อวานชีคแห่งเซเนียยาไม่มาร่วมโต๊ะอาหารเย็นอย่างประเพณีที่ทำกันเป็นประจำก็ว่าน่าสงสัยแล้ว หากทว่าอัลชาอ์ยังขาดไปกระทั่งมื้ออาหารเช้า ทั้งที่สามารถลุกขึ้นมาประกอบพิธีสวดในยามเช้าตามปกติได้ตามปกติ และตอนนี้ ชีคอัลชาอ์ มูอัสซินแห่งเซเนียยา ได้มานั่งทานอาหารกลางวันตามปกติ ทว่ามันเป็นความปกติแบบไม่ปกติเสียเลย เนื่องจากผู้ร่วมโต๊ะทุกคนต่างถูกละเลย และกลายเป็นว่าพวกเขาเหมือนเศษอุกาบาตที่วิ่งรอบวงโคจรของคู่รักคู่นี้เสียมากกว่า
    
       ร่างของชีคหนุ่มเเห่งเซเนียยายังคงนั่งบนหัวโต๊ะเช่นเคย และข้างกายก็คือร่างของมาเฟียหนุ่มที่เมื่อวานเจ้าตัวได้"อาละวาด"เสียยกใหญ่ ต่างคาดการณ์กันว่าจะโดนลงโทษมากมายแค่ไหนที่ก่อเรื่องวุ่นวายเสียขนาดนี้ ทว่าใบหน้าที่ฉายแววอ่อนเพลียหากแต่ยังมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าทุกๆสามวินาทีของเจ้าตัว ประกอบกับรอยยิ้มและใบหน้าเปี่ยมสุขของชีคอัลชาอ์ทำให้ผู้มองนึกสงสัยนัก ว่าไปลงโทษกันด้วยวิธีไหนกันแน่

        ข้อศอกของพี่ชายสะกิดแรงๆเมื่อเผลอตัวจ้องมองมากเข้าจนกฃายเป็นการเสียมารยาทแบบออกนอกหน้า ทว่ารามิลก็หัวเราะหึๆไม่ได้สนใจและพอใจจะนิ่งยิ้มและมองภาพเบื้องหน้าต่อ เพราะเขาแน่ใจเชียวว่าต่อให้จ้องจนตาถลน ชายหนุ่มสองคนที่เรียกได้ว่ากำลังตกอยู่ในห้วงรักอย่างสมบูรณ์แบบคงไม่หันมาสนแน่ๆ

    กริยาที่แสดงออกก็ไม่ได้ออกนอกหน้ามากมายอะไร ไม่ได้นั่งตักออดอ้อน หรือพูดจาออดอ้อนฉอเลาะ แต่ทว่าการคุยกันเบาๆหงุงหงิงกันสองคน หรือคอยตักเอาอาหารโปรดของอีกฝ่ายไปให้และกระทั่งการกันมาสบตากันแล้วยิ้มออกมาทุกสามวินาที แค่นั้นมันก็เกินพอแล้ว

      รัศมีแห่งความรักที่บอกได้ชัดว่า"ออกนอกหน้า"ของสองหนุ่ม ทำให้ราเซย์อดจะกระแอมเบาๆเรียกสติไม่ได้ และนั่นทำให้คาวัลโล วาลกัส หันมามองสบตาพวกเขาอย่างงวยงงไม่น้อย แต่นัยน์ตาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกแปลกใจ ตกใจ หรือเคอะเขินนั้นก็ทำให้คนพี่ของตระกูลเซฮามัคถึงกับแทบจะกุมขมับเครียด..

      "มีอะไรหรือ ?ราเซย์ " ชีคหนุ่มเอ่ยคำถามขัดตาทัพไว้ก่อน ทว่าแววตาเรืองๆที่ส่งมาก็บอกชัดมากแล้วว่าไม่ชอบที่ถูกขัดจังหวะ

      " ไม่มีอะไรครับ แค่จะถามว่า....หายป่วยรึยัง " คำถามนั้นของราเซย์ทำให้คิ้วของอัลชาอ์เลิกขึ้นอย่างเนิบช้า ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหันไปสบมองนัยน์ตาสีน้ำทะเลอย่างหยอกเย้า

      " ว่าไงครับ คาวัลโล หายป่วยรึยัง หืม? " รอยยิ้มและดวงตาพราวระยับที่ส่งมาทำให้คนป่วยถึงกับค้อนตาคว่ำ

       "ไม่หายสักทีก็เพราะคุณนั่นแหละ "วาจาสองง่ามสามแง่ทำเอาผู้ร่วมโต๊ะถึงกับถอนหายใจระอา พร้อมกับกลอกตาไปสบกันโดยไม่ได้นัดหมาย เมื่อพบว่ามีคู่รักปัญญาอ่อนเกิดขึ้นอีกคู่แล้ว

       " ...รามิล...."กว่าจะหลุดออกมาจากโลกสีชมพูที่มีกันเพียงสองคนได้ ชีคแห่งเซเนียยาก็ต้องใช้เวลาออกจะนานโขอยู่ในสายตาคนมอง ทว่าที่สุดแล้วเมื่อมีคำถามส่งมา รามิล เซย์ฮามัคก็ยิ้มตอบ...เป็นเชิงรับฟัง

       " เมื่อวานผมให้รถไปรับวิศวะกรกับสถาปนิกจากบริษัท ASE Accset..ตอนนี้พวกเขาพักอยู่ที่ไหน? "

       " เอ๋? "รามิลขมวดคิ้ว สีหน้างวยงงไม่น้อย "...ผม...ก็สงสัยอยู่ ...อยากจะถามพอดี เพราะตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไม่มีใครมาแจ้งอะไรผมเลย "

       "....ฟาลซาอ์ ? " ชีคแห่งเซเนียยาตวัดสายตากลับไปมองยังเจ้าชายหนุ่มที่นั่งเงียบอยู่ข้างกายตน..ซึ่งถือเป็นผู้รับหน้าที่นี้จากตนเจ้าชายฟาลซาอ์ โมฮัมเหม็ด บิน ราชิด แห่งเซเนียยา สบมองแววตาสีดำสนิทที่ฉายแววกังขาของผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายบุญธรรมของตน และชีคแห่งประเทศเซเนียยาด้วยแววตาจืดเจื่อนไม่น้อย ก่อนจะเอ่ยปาก

       "....ทางบริษัทแจ้งมาตั้งแต่เมื่อวาน...ว่าของเวลาอีกวันครับ พวกเขายังไม่ข้ามพรมแดนมาที่นี่เพราะมีสถาปนิกคนหนึ่งหายตัวไป "

       " หายตัว? " ราเซย์ทวนถาม ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัยจัด

        " ครับ...ผมได้ข่าวตั้งแต่เมื่อวาน...ตอนสามทุ่ม...." เอ่ยพลางมองหน้าอัลชาอ์เล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงเวลา ด้วยให้ท่านชีคเข้าใจว่าที่ไม่รีบมาแจ้งทันทีที่เกิดเรื่อง เพราะอะไร

       "...ให้คนของเราไปช่วยไหม? " อัลชาอ์ขมวดคิ้วน้อยๆออกปากถาม ไม่ได้ติดใจเรื่องการรับข่าวที่ล่าช้าสักเท่าไหร่นัก

       "  คนรถกับพรรคพวกอีกสองสามคนก็ช่วยกันหาอยู่ครับ ทางนั้นก็ร้อนใจเหมือนกัน เพราะหายตัวไปก่อนเดินทางไม่นาน แต่เป็นผู้ชาย..คงจะไม่เป็นอะไรมาก "ฟาลซาอ์ตอบเรียบๆ "คาดว่าวันนี้คงได้คำตอบ ถ้าพวกเขามาถึงแล้วผมจะให้คนเข้าไปแจ้ง "

     " ช่วยดูแลด้วยก็แล้วกัน....งั้นผมขอเลื่อนกำหนดการของพวกคุณไปอีกสักสามสี่วันนะ รามิล ราเซย์... " อัลชาอ์เอ่ยพลางมองไปยังสองพี่น้อง ก่อนชีคหนุ่มจะเลิกคิ้วช้าๆเมื่อรามิล และราเซย์เซฮามัค หันไปสบตาอดีตคนรักของตน โรเบิร์ต ชอว์ตันด้วยท่าทีครุ่นคิด

      "หรือคุณมีกำหนดการอะไร......." ชีคหนุ่มเปรยช้าๆ

      " ไม่หรอกครับ ยินดีอยู่ที่นี่ตามคำสั่ง " ราเซย์ค้อนหัวให้แล้วยิ้มรับ ไม่ต่างกับรามิลและโรเบิร์ตที่หันมาพยักหน้าให้ ขณะที่คาวัลโลมองใบหน้าของชายหนุ่มสามคนที่นั่งทานข้าวแล้วหันมายิ้มให้กันอย่างนึกสงสัยไม่น้อย

      " เหมือนพวกคุณจะมีอะไรอยากทำอยู่นะ " เขาเอ่ยปากทัก พลางเลิกคิ้ว และนั่นทำให้ทั้งสามคนชะงัก

      " ....คิดไปเองล่ะมั้งครับ "ราเซย์ตอบ มองสบตา"คนรัก"ของชีคแห่งเซเนียยาด้วยแววตากล่าวเตือนถึงเรื่อง"ความเป็นส่วนตัว"ชัดเจน

      " อาจจะนะ..อ้อ......จริงสิ...ราเซย์ " คาวัลโลเข้าใจโดยดีว่าชายหนุ่มไม่อยากให้เขายุ่งเรื่องของตัวเอง ซึ่งมาเฟียหนุ่มก็ไม่คิดว่ามันจะน่าสนใจสักเท่าไหร่นักหรอก  หากแล้วก็นึกขึ้นได้ถึงประโยคปริศนาของอัลชาอ์ " คำว่า "ฮาบิตี "น่ะ หมายถึงอะไรเหรอ? "

      "....ฮาบิตี..? "ราเซย์ เซย์ฮามัค ผู้ถูกถามเลิกคิ้วปนยิ้มขบขัน แน่นอนว่าเพื่อมารยาท เขาจะต้องไม่หันไปมองสีหน้าที่เริ่มระเรื่อกระดากอายของอัลชาอ์เข้าไว้      " แน่ใจว่าคุณอยากให้ผมพูด ? "

       " ทำไม ?หรือมันมีความหมายอะไรในเชิงไม่ดี ? "คาวัลโลเลิกคิ้วถาม สีหน้างวยงงปนระแวงเล็กๆ ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าของอัลชาอ์ที่เริ่มอึกอักด้วยแล้ว..

        " ก็ปล่า...แค่ผม..อยากจะเคารพสิทธิส่วนบุคคลของคนพูดสักนิด " ราเซย์ตอบ ขณะที่รามิลยิ้มกริ่มสีหน้าชื่นชมปนขบขันไม่ต่างกับเจ้าชายฟาลซาอ์ที่พยายามทำหน้าตาไม่รู้ร้อนทั้งที่มุมปากกระตุกยิก และกระทั่งโรเบิร์ตก็ยังอมยิ้ม ...แสดงว่าคนที่ไม่รู้ความหมายมีแค่คาวัลโลคนเดียวงั้นสิ แล้วเรื่องอะไรจะยอม

         "...ตกลงมันหมายความว่ายังไง? " สีหน้าคาดคั้นแฝงความเอาเรื่องไม่น้อย กับท่าทางปลงตกของอัลชาอ์ช่วยให้ตัดสินใจได้ไม่ยากว่าควรตอบดีไหม

         " ก็แค่คำพื้นๆน่า...ฮาบิตี หมายถึง "ผู้เป็นที่รัก"ไงล่ะครับ "

              แน่นอนว่าหลังจากนั้นมีเพียงความเงียบวังเวงยาวเหยียดเป็นคำตอบ ในสภาพผู้ฟังร่วมโต๊ะได้แต่อมยิ้มขันและหยอกเย้า ส่วนคนอยากรู้และคนพูดประโยคนั้นน่ะหรือ ต่างก็หน้าแดงแอบค้อนใส่กันอย่เงียบๆน่ะสิ
..........

    

[Serin]

  เวลาบ่ายโมงกว่าๆ ในวันที่ฝนยังตกไม่หยุดของเซเนียยา อาคารกระจกใสตั้งอยู่ด้านปีกซ้ายของคฤหาสถ์ที่มีระเบียงทางเดินเชื่อมต่อเป็นสถานที่ซึ่งชีคอัลชาอ์คิว่ามันเหมาะกับการทำงานไม่น้อย เพราะหลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จ ชีคหนุ่มและคนรักก็พากันไปอยู่ที่นั่น ไม่มีคำสั่งหามรบกวน มีเพียงคำสั่งสั้นๆว่าหากมีธุระเร่งด่วยหรือมีรายงานจากใครก็ให้เดินทางไปหา แต่สำหรับคนสนิททั้งหลาย ต่างก็รู้แน่ว่าการ"ไม่ไปรบกวน" เป็นทางออกที่สบายใจต่อพวกเขามากนัก

...ก็เพราะไม่มีใครอยากจะไปขัดจังหวะ"คู่รัก"ที่เพ่งตกลงปลงใจกันหมาดๆหรอก โดยเฉพาะเมื่อเป็น"คู่นี้"เสียด้วย

        ดังนั้นในห้องกระจกปรับอุณหภูมิเย็นฉ่ำนี้จึงมีเพียงร่างของชีคอัลชาอ์เอนตัวนอนอ่านเอกสารบนม้านอนตัวยาวซึ่งมีหมอนใบเขื่องหลายใบซ้อนกันอยูใต้ร่างเป็นเบาะรองหนานุ่มชวนนิทรา ข้างกายมีโต๊ะเตี้ยๆ สำหรับวางเอกสารและเครื่องดื่มแก้กระหายกับของขบเคี้ยวเล้กๆน้อยๆแก้ง่วง  ใบหน้าของชีคหนุ่มมีรอยยิ้มประดับอยู่ นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองเอกสารในมือสลับกับร่างของเจ้าแมวน้อยที่นอนขดตัวซบอกอยู่ในอ้อมแขนอย่างแสนว่าง่ายนัก

      ฝ่ามือเล้นไล้เส้นผมสีน้ำตาลอัลมอนต์ที่เริ่มยาวระลำคอของอีกฝ่ายอย่างเพลินมือ ร่างเพรียวนอนเหยียดกายก่ายเกยร่างของตนเองแล้วอ้าปากหาวนัยน์ตาสีน้ำทะเลหรี่ปรือลงเล้กน้อย ใบหน้าประดับรอยยิ้มทอดมองปลายคางแลัลำคอที่โผล่พ้นโธปตัวยาว คาวัลโลเผลอเอียงศรีษะน้อยๆคอลเคลียกับปลายนิ้วที่ไล้เล่นเส้นผมตนเองอย่างลืมตัว จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองชักจะเหมือน"แมว"เกินไปแล้ว  

        แต่ทว่าอัลชาอืดูจะชื่นชอบคาวัลโลที่เป้นแมวน้อยแสนว่าง่ายแบบนี้มากกว่าเจ้าแมวอารมณืร้ายที่ชอบขู่าฟ่อๆนัก ดังนั้นมาเฟียหนุ่มจึงคิดจะตามใจท่านชีคแห่เซเนียยาให้นานเท่าที่ตัวเองจะทำได้  แม้จะต้องเสี่ยงกับการถูกล้อเลียนเล็กๆน้อยๆกับนัยน์ตาแฝงความนัยน์ของผู้คนโดยรอบที่จับจ้อง แต่จะคิดมากอะไรเล่า ในเมื่อมันต่างก็เป็นจริงทั้งนั้น

   ตกลงจะรัก พยายามจะรัก ก็ต้อง"รัก" ให้ได้ตามคำพูดนั้น

สายตาของคนอื่น คำพูดระคายหูของคนอื่น ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเก็บไปใส่ใจให้เสียเวลา

      ปลายนิ้วสีขาวหยิบผลไม้ในจานมาแทะเล่นแก้เบื่อ ชิ้นหนึ่งอยู่ที่ปากของเขา ส่วนอีกชิ้นก็ส่งเข้าปากท่านชีคที่อ้ารับอย่างว่าง่าย แต่ไม่วายทิ้งลายแอบลวนวามนิ้วคนป้อนด้วยการดูดปนกัดเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี คาวัลโลหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทีกริยานั้น พาลนึกไปถึงคู่ควงในอดีตที่ตนเองก็เคยใช้วิธีนี้มาบ้าง..แต่แหม ก็ขอยอมรับอย่างไม่หลอกตัวเองเลยแล้วกัน ว่าอัลชาอ์ทำแล้วน่ารักกว่าแม่สาวพวกนั้นเป็นไหนๆ นี่ขนาดไม่นับเรื่องเมื่อคืนนะ เพราะหากจะตัดเรื่องการลิดรอนเวลานอนของเขาให้น้อยลงไปแล้วล่ะก็...ขอบอกว่ามันทำให้คาวัลโลเข้าใจไอ้ประโยคที่ว่าหากลองได้มีsexกับผู้ชายด้วยกันแล้วจะ"ได้หลังลืมหน้า"อย่างชัดเจนเชียวล่ะ

       อืม....นี่ถือเป็นก้าวแรกของคำว่า"หลงจนโงหัวไม่ขึ้น"หรือเปล่าล่ะเนี่ย หนุ่มชาวอิตาเลียนเอียงศรีษะน้อยๆด้วยสีหน้าครุ่นคิด หลังจากดึงปลายนิ้วตัวเองจากริมฝีปากของอัลชาอ์แล้วนำมันมาแตะริมฝีปากตนเองอย่างลืมตัว ก็ไม่ได้ว่ามันไม่ดีหรอกนะ เพราะถ้าเริ่มหลงแล้ว คำว่ารักก้อยู่อีกไม่ไกล ...ราบรื่นไม่มีปัญหาเพราะพวกเขาทั้งคู่ต่างเข้ากันได้ดี...ใช่ นับแต่คาวัลโลเลิกดื้อเพ่งงี่เง่าเอาแต่ใจและทำตัวทุเรศไปแล้ว

     แน่นอนว่าเขารู้ตัวอยู่หรแกว่าเป้นคนแบบไหน เพียงแต่ไม่คิดจะเปลี่ยนมันเท่านั้นเอง ทว่าอัลชาอ์ที่รักผู้น่าสงสารก็ยอมเขามามากพอจะให้เขาละอายใจและยอมละลายพฤติกรรมนั้นไปบ้าง...ใช่...ยอมละลายไปบ้าง แต่ไม่ได้หมายคงาว่าจะยอมทั้งหมด ยังไงก็ต้องเก็บนิสัยอันแสนประเสิรฐพวกนี้ไว้ต่อกรกับมดปลวกที่เข้ามาตกแยด้วย แต่แค่ไม่แสดงมันต่อหน้าอัลชาอ์แล้วล่ะก้ จะไปทำตัวแบบนี้กับใครไหน ท่านชีคก็ไม่ว่าหรอก เรื่องนี้คาวัลโลแน่ใจเชียวก็เพราะอัลชาอ์รักและตามใจเขามากไงล่ะ ต่อให้เขาจะบื้อและทื่อแค่ไหนก็ดูออก แล้วเรื่องอะไรจะไม่เก็บเอาสิทธิพิเศษนี้ไว้กับตัว อย่างน้อยก็แลกกับการถูก"ทับ"ทั้งคืนแล้วกันน่า

       " คิดอะไรอยู่ ทำหน้าเซ็กซี่เชียว " กำลังคิดเรื่อง"เมื่อคืน"กับเรื่องสิทธิพิเศษในอาณาจักรนี้อยู่เพลินๆเสียงท่านชีคก็แว่วมาใกล้ๆ นัยนืตาสีน้ำทะเลสบมองดวงตาาเข้มแล้วเลิกคิ้วน้อยๆ นึกแซวชายหนุ่มตรงหน้าที่เริ่มมีพัฒนาการระดับคำพูดล่อแหลมสำหรับคู่รักอยู่ในตัวแล้ว ก่อนจะโอบรอบลำคอหนาแล้วส่งปลายลิ้นเข้าไปเย้าแหย่ให้อัลชาอ์สติแตกอีกสักรอบ แน่นอนว่าเขาทำมันดีใช้ได้ สังเกตได้จากนัยน์ตาที่เริ่มคุกรุ่นและมือไม้ที่เริ่มไต่เลาะไม่อยู่กับที่

        "..ทำงานสิครับ ฮาบิตี " หยิกแกมหยอกเอินแต่ก็ทำให้สีหน้าคนฟังสะดุดแล้วยิ้มขัน พร้อมกับปลายจมูกที่กดลงกับผิวแก้มอย่างหยอกเย้า

        "..ครับ....ฮาบิตี " นี่มันกลายเป็นมุกพื้นฐานตั้งแต่เมื่อไหร่? หนุ่มอิตาเลียนเลิกคิ้วส่งปลายนิ้วไปไล้เล่นปลายคางเกลี้ยงเกลาและจ้องมองมันอย่างครุ่นค ิด เพราะดูท่าคำๆนี้จะไม่ใช่ประโยคหวานๆประเภท "cara mie " หรืออะไรที่พี่ชายของเขาชอบพูดมัน แต่กลายเป็นโจ๊กบนโต๊ะอาหารไปแล้วมากกว่า ซึ่งเป็นผลตอบแทนหลังจากเขาโพล่งถามเรื่องนี้ออกไปล่ะนะ

     ก็ช่วยไม่ได้นี่ เรื่องอะไรจะไม่รู้อย่างเดียวทั้งที่ชาวบ้านเขารู้กันทั่วล่ะ  นอกจากจะไม่ยุติธรรมอักโขแล้วเรื่องที่ยอมไม่ได้กว่าคือกระทั่งโรเบิร์ต ชอว์ตันก็ยังรู้ความหมายของมันด้วย...

อืม...

       " โรเบิร์ต ชอว์ตัน "จู่ๆน้ำเสียงของคนรักที่ดังขึ้นเป็นชื่ออดีตคนรักคนเก่าก็ทำให้"ลางสังหรณ์"ของอัลชาอ์กรีดร้องขึ้นมาอย่างกะทันหัน ชีคหนุ่มละสายตาจากเอกสารในมือพร้อมกับตวัดสายตาไปสบมองแววตาที่เริ่มวาววับขึ้นของหนุ่มอิตาเลียนเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม

      " ครับ..คาวี่ " คำนี้น่าฟังกว่า"ฮาบิตี"บ้าบอคอแตกหลายขุม ไม่ใช่ว่าคาวัลโลจะเหยียดชาติพันธ์หรือภาษาของใครหรอก แต่ในเมื่อคำพูดนั้นมันเป็นอะไรที่โหลไปแล้ว อะไรที่คนรักเก่าได้มันแล้ว เรื่องอะไรเขาจะต้องไป"ทับซ้อน"ด้วยไม่ทราบ

      "...ผมก็ไม่คิดจะสนใจอดีตของคุณกับใครให้มากนักหรอกนะ เพราะผมก็มีมันเยอะพอกัน แต่ว่า....ถ้าเขาปรากฏตัวอยุ่แถวนี้เนี่ย มันก็อีกเรื่องนึง " ว่าแล้วไง ชีคหนุ่มแทบจะอุทานคำนี้ออกมาทันควันเมื่อฟังจบ อัลชาอ์จ้องมองนัยน์ตาที่เริ่มวาววับของเจ้าเหมียวตัวน้อย ที่ละความแสบสันต์ได้เพียงชั่วครู่ แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันเริ่มจะดื้อขึ้นมาอีกครั้งเพราะความหวง

   ถูกหึงหวงก็แสดงว่ารักและใส่ใจ มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่น่ากลัว...ถ้าเพียงแต่ว่าอัลชาอ์จะไม่รู้นิสัยหนุ่มอิตาเลียน ในข้อที่ว่า ขี้หึง ขี้ระแวงที่สุดและขี้น้อยใจเป็นที่หนึ่ง
และยังมีข้อที่น่าอดสูที่สุดว่าด้วย....การที่ตัวเองจะเสเพลจะทำตัวแย่ยังไงก็ได้ แต่คนรักของตนต้องไม่ทำตัวแบบเดียวกันให้เห็นเป็นอันขาด มิฉะนั้น....เป็นเรื่อง

  แล้วตอนนี้....

      " เล่ามาสิครับ..." เจ้าเหมียวตัวน้อยป่ายเอกสารออกจากมือของตนอย่างง่ายดายและเคลื่อนกายหยัดตัวจากแผ่นอกมาคร่อมทับ จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาบาดตาของท่านชีคแห่งเซเนียยาเขม็ง แววตาเรืองๆฉายแววเอาเรื่องนั้นทำให้คนถูกมองลอบกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ...

      " เรื่องผมกับร๊อบ ก็เป็นแค่อดีต .." เกริ่นๆให้เจ้าตัวใจเย็นขึ้นบ้าง...ทว่า...ดูเหมือนผลที่ได้รับจะยิ่งแย่ขึ้นมากกว่า

      " งั้นก็เล่ามาสิครับ เรื่อง"อดีต"กับร๊อบ"ของคุณ"ที่เคยนั่งร้องไห้ซบอกคุณและสนิทสนมกันแบบไม่เห็นหัวผมเมื่อวันก่อนนะ.."  ถ้าแยกเขี้ยวขู่ด้วยมันก็คงครบสูตร เพาะตอนนี้เจ้าเหมียวตัวน้อยขู่ฟ่อๆจนเส้นขนลุกซู่ทั่วกาย นัยน์ตาสีน้ำทะเลจ้องมองตนเขม็ง และมีสิ่งหนึ่งที่อัลชาอ์ได้รู้ คือเจ้าแมวน้อยตัวนี้ไม่
ได้"ลืม"หรือ"ไม่ใส่ใจ"ความสนิทสนมของเขาและอดีตคนรักเก่าสักนิด เพียงแต่ว่าเจ้าตัวเก็บเอาไว้และไม่แสดงอาการออกมาก้เท่านั้น

       สำหรับตอนนี้...ชายหนุ่มอิตาเลียนผู้ได้ชื่อเป็นคนรักและมี"สิทธิ"ในการถือตนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาโดยสมบูรณ์แล้วนั้น กำลังจะ....
เอาคืน...
...................
      


         โหยยยย คนเขียนหนาวค่ะ (นั่งรออัลชาอ์เดินมากอด /โดนคาวี่ถีบโครม) ชิ อิจฉา แต่ปุ้ยก็ชอบมุกนี้นะ มุกหนาวๆ ห้าๆ เข้ากับบรรยากาศช่วง(ก่อน)นี้ดีค่ะ ฝนตกแล้วหนาวมีคนกอดอุ่นกว่าผ้าห่มตั้งเยอะ ฮี่ๆ (อิจฉาคาวี่ ชิ) ตอนนี้อิสองคนนี้กวานกันเกินหน้าเกินตาจริงๆ คาวี่ก็น่ารักน่าหยิกมากกกกกก อยากจะจับมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวซะจริงๆ (โยกศรีษะหลบฝ่าเท้าท่านชีค) และเปิดเผยความจริงอีกข้อว่าแมวเหมียวมันลามก! 555 ไม่สิ ต้องบอกว่าเปิดเผยตามธรรมดาของหนุ่มยุโรป แถมยังขี้หึงบรรลัย (อนึ่ง ขอใช้คำนี้แทนคำว่ามาก เพราะใช่คำว่า"มาก"แล้วมันยังน้อยไป )แต่ก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ เนอะ
  เหมือนว่ายังไงก็เขียนหวานทั้งตอนไม่ถนัด เลยอัพเดทฝังพี่ชายนิดหน่อย  และเปิดตัวตัวละครใหม่อีกสอง กับเรื่องของคุณลุงที่ตกลงว่า...มีจุดหมายอย่างไรกันแน่ อันนี้ต้องรอกันต่อ แต่สำหรับสองคนนี้ ปุ้ยชอบคุณอาแฮะ ฮี่ๆ คาแรกเตอร์นี้เอามาจากท่านกิลเบิร์ตอิสอะออวซั่ม!ในรูปตัวแทนเองล่ะค่ะ คุณอาคลาร์กน่ารักดีชอบโวยวายเหมือนเด็ก แต่ก็เท่ห์ บทจะจริงจังก็อย่างเมพ  สองคนนี้มาอยู่กับคาวี่แล้วกลายเป็น"สามบรรลัย"ได้เลยค่ะ รอพบคุณอาและพ่อคุณแกเร็ตได้เลย  
   ส่วนตอนหน้า อร๊ายยยยย เค้าจะมาแล้ววววววววววววววววว ที่รักปุ้ยจะมาแล้ววววว (โดนคาวี่ตบ) รอคอยการเปิดตัวของเขามากเลยนะค่ะอยากเขียนถึงเร็วๆ แฮ่ๆ คนนี้เค้าน่ารักมากมาย(สำหรับปุ้ย แต่คนอื่นอาจจะไม่...) และหลังจากนี้ก็คงไม่มีตัวละครใหม่มาแล้วล่ะค่ะ และเนื้อเรื่องก็จะทวีความมันส์ขึ้นอีกเยอะ หุหุหุ (จะบอกว่ารอเขียนสงครามมาเฟีย ณ แดนทะเลทรายอยู่ล่ะ )
ปล. เจอเรื่อง The godfather Return อยากจะรำลึกถึงท่านดอนวีโต้ คอเลโอเน่เสียหน่อย ลองเอามาอ่านดู ก็นะ...คนเขียนไม่ใช่ Mario puzo  ยังไงก็ไม่ได้อารมณ์ อีกอย่างมุกมันเก่าไปแล้วสำหรับสมัยนี้ แล้วอิงเล่มเก่ามีทามไลน์อะไรเยอะแยะ แต่ข้อมูลยังไม่แน่นพอ ไปอ่านหงส์เหนือมังกรยังจะดีกว่า (เพราะอย่างน้อยจางเหาก็ยังน่าเลิฟกว่าไมเคิล)
ปล. สอง ตอบนุ๊กค่ะ เอาจริงๆว่ายังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลย มีอีกยาวค่า คุคุ
ปล. สาม แบดกายพรุ่งนี้เหมือนเคยจ๊ะ