หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[nunam]

เคยแอบสงสารต๋องนะ แตพอเป็นแบบนี้ 
งานเข้าพี่ดินอย่างจัง 

[OhJa]

ไม่รู้จะสงสารต๋องดีมั้ยอ่ะ
แบบว่าทำตัวเองแท้ๆ
ที่แน่ๆพี่ดินคงเสียใจมากๆที่เพื่อนเป็นแบบนี้อ่ะ 

[โน๊อา]

รบกวนต่อหน่อยค่ะ เครียดจัง ขอบคุณค่ะ

[noina]

 

[lovelucifer]

เย้  ตามอ่านทันแล้ว
หนุกหนานมากเลยอ่ะ

[tatum1234]

 :m31:อารายยยยยเนี้ยยยยยยยยยยย

 :angry2:คุณตำรวจจะมาทำมายยยยยยยย

 :serius2:กลับปายยยยยยย..เค้ากำลังเคลียกันอยู่

เสาไฟฟ้ามาด่วนเลยยยยย...

 :L2:มอบกำลังใจให้คนเขียนและคนโพสครับ...

[NASS.NET]

โอ๊ะ....คุณสามี!!!
มาช่วยเมียเด็กด่วนๆเลยฮ่ะ
อย่าให้พี่ดินโดนร่างแหไปด้วยเลยนะ...ส๊าธุ

[parkii]

Oh My Godddd!!! ตำรวจโผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว
แล้วพี่ดินจะทำยังไงละทีเนี่ย!! แค่อยากจะช่วยเพื่อนให้หลุดพ้น
ดันมาเจอแจ็คพ๊อตเองซะได้ แต้ก็นะสิ่งแรกที่พี่ดินนึกถึงยามคับขัน
อิอิ คิดถึงพี่ภู...พี่ภูเมียเรียกแล้วรีบมาด่วนนนนนนน

คนเขียน 

[RAKDEK_KA]

อ้าว..พ่อมาตามต๋องซะแล้ว 
พี่ภูรีบช่วย ดินเลยนะ

[aphanite]

อ๊าย,,,,,,,

เสาไฟฟ้าเชื่อใจพี่ดินนะ

รีบมาช่วยพี่ดินเร็วเข้า

[kokikung]

มันค้างคามากกกกกกกกอ่า

อยากอ่านมากๆๆๆๆๆ

มาต่อไวไวน้าไรเตอร์

[A-J.seiya*]

เชดดดดดด
ซวยแล้วมั้ยล่ะ พี่ดิน
ตำรวจมาจ้ะ !!

[B_O_M]

มีแอบเรท ด้วยแหละ

[dea]

โอ๊ยยย พี่ดินคนดีของน้อง งานเข้าอย่างเเรงเลย 

[both^^]

พี่ดินซวยมากกกกกกกกกกกก
เสาไฟฟ้าช่วยพี่ดินด้วย
ต๋องเอาใจช่วยให้กลับมาเป็นผู้เป็นคนซะทีนะ

[aimaim]

อ๊าก~~~!! ตำหนวด!!! ตำหนวดมาได้ไงอ่ะ พี่ดินแย่แว้ว~~~!! จะโดนจับไปด้วยไหมเนี่ย  พี่ภู~~~ มาด่วนๆๆๆ

[phoeniix]

หมาต๋ามาถาย........

[looffyban]

ขอเปิดเผยตัวค่ะ หลังจากที่ตามอ่านมาจนทัน

หนูช๊อบบบบบบบบ ชอบบบบบบเรื่องนี้ มากกกก พี่ดินน่ารักได้อีก  

แล้วตำรวจมาพี่ดินจะเป็นยังไงหล่ะเนี่ย เสาไฟฟ้าก็ยังนั่งฟังนิทานอยู่อ่ะ   ม๊ายยยยยยย  เสาไฟฟ้า มาช่วยพี่ดินด่วนๆๆ

ให้พี่ไรท์เตอร์เลย

[dea]

ดันๆๆๆๆ(ดันพี่ดิน  )

 

[min_min]

แอร๊ยยยยยยยยยยยย

พี่ดินจะติดคุกหรือเปล่า

ไอเสาไฟฟ้ารีบๆมาได้แล้วโว้ยยย

[kokikung]

2วันแล้วน้าไรเตอร์

อยากอ่านตอนต่อไปมากกกกก

พี่ดินจะเป็นไงบ้างอ่า

มาต่อไวไวน้า

[kikumaru]

ตายแล้วตำรววจมา
พี่ดินจะโดนด้วยไหมเนี่ย
เสาไฟฟ้าอยู่ที่ไหนช่วยดินด่วน
ก่อนที่มันจะเป็นเรื่องใหญ่ไปกว่านี้

[gviolet42]

อ่านมาตั้งแต่ตอนแรก แต่เพิ่งได้ฤกษ์แสดงตัว
หวังว่าดินคงไม่โดนตำรวจรวบตัวไปพร้อมๆ กับต๋องและคู่ขาหรอกนะ 

ปล.ขอมอบดอกไม้ให้คนแต่งนะจ๊ะ 

[Seiki]

ตอนที่ 43

 

ดินถูกจับ!!

 

ทันทีที่ได้ยินทำเอาเข่าแทบทรุด ดินจะถูกจับได้ยังไง ถูกจับเรื่องอะไร หลากหลายคำถามเหมือนหอกแหลมคมที่พุ่งเข้ามาทิ่มแทงสมองผมทุกทิศทาง

 

ข้อหาพัวพันกับยาเสพย์ติด

 

อยาก จะหัวเราะทั้งน้ำตาข้อหาร้ายแรงขนาดนี้เอามาจากไหน ยัดเยียดข้อหาเมียผมแบบนี้ได้ยังไงกัน ผมรู้แค่ว่าไอ้เปี๊ยกไปจัดการเรื่องของเราจากปากคำของแม่ อยากตามไปใจจะขาดแต่แม่บอกว่าในเมื่อต้องการพิสูจน์นักว่าดินรักผมแค่ไหนก็ ต้องปล่อยให้เค้าได้พิสูจน์ตัวเองบ้าง ดินแสดงความรู้สึกด้วยคำพูดไม่เก่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแต่เค้าแสดงความจริงใจ ด้วยการกระทำเสมอ

 

เหมือนผมจะรอไอ้แก๊กอย่างใจเย็น แต่เปล่าเลยผมกำลังช็อคอยู่ต่างหาก ผมไม่ได้เป็นห่วงข้อหาที่ดินโดน เมียผมบริสุทธิ์แน่ๆผมมั่นใจแต่ที่เป็นห่วงคือคนดีของผมไปพบเจอกับอะไรมาบ้าง เค้าจะปลอดภัยไหม จะตกใจหรือเปล่าที่จู่ๆต้องกลายเป็นผู้ต้องสงสัยแบบนั้น ถึงเค้าจะเข้มแข็งสมกับที่เป็นนักเลงใหญ่ แต่ความจริงเค้าก็แค่ผู้ชายตัวเล็กๆในสายตาผมอยู่ดีนั่นแหละ

 

นาฬิกา บอกเวลาของวันใหม่มาได้สามชั่วโมงแล้ว แต่บรรยากาศในโรงพักยังคึกยักยิ่งกว่าตลาดโต้รุ่งเสียอีก เพราะตั้งใจมองหาไอ้เปี๊ยกสายตาเลยจับเจอว่ามีชาวบ้านหลายคนอุ้มลูกจูงหลาน ใช้บริการโรงพักเป็นว่าเล่น

 

ครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับบรรยากาศแบบนี้ อธิบายไม่ถูกเลยว่ารู้สึกยังไง นอกจากร้อนใจและเป็นห่วงแล้วยังมีความรู้สึกไหนที่สามารถสอดแทรกเข้ามาในพื้นที่ใจและระบบสั่งการของสมองได้อีกหรือเปล่า

ตัวผมชาวูบและหนาวไปจนถึงปลายนิ้ว ห้องสอบสวนกลางของโรงพักวูบวาบไปด้วยแสงแฟลช ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปแต่ไอ้ที่เห็นหัวทองหัวดำกดชัตเตอร์มือเป็นระวิงอยู่นั้นเรียกว่าอะไรวะ อยากจะอาละวาดที่ผมเข้าไปไม่ได้ ความสูง 185 แทบจะไม่มีความหมายเลยเมื่อข้างในเต็มไปด้วยกองทัพนักข่าว ความรู้สึกหลากหลายตีวนกันอยู่ในท้องน้อยจนลมตีมาถึงคอหอยแล้ว ร้อนรน เป็นห่วง อยากเจอ โกรธ ไม่ได้ดั่งใจ ทุกความรู้สึกมันตีกันอยู่ในตัวผมนี้

 

ตลอด เส้นทางจากบ้านถึงโรงพัก ไอ้แก๊กไม่ได้พูดอะไรกับผมสักคำนอกจากตบบ่าในบางเวลาให้ผมรู้ว่าไม่ได้มาคน เดียว มันรู้ใจและรู้อารมณ์ผมดีจนถึงนาทีแบบนี้มันยังรู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงไม่ ให้ผมอาละวาดกลางโรงพักให้อับอายขายขี้หน้าและให้เสื่อมเสียชื่อเสียงแบบนี้

 

เคย รู้สึกรังเกียจคนรวยที่ชอบใช้อำนาจและเงินไปในทางที่ผิดๆ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกอยากเป็นคนรวยจำพวกนั้นขึ้นมาบ้างแล้ว ไม่มีใครหน้าไหนสนใจคนที่อยู่ไม่สุขที่คอยชะเง้อเข้าไปในห้องสอบสวนใหญ่ อย่างผมเลยสักนิด ทั้งๆที่ผมยืนขวางหน้าประตูอยู่แท้ๆ แต่นายตำรวจบางนายที่มีหน้าที่ในห้องนั้นทำแค่เบี่ยงตัวหลบผมเวลาที่ผมย่ำ ฝีเท้าเดินไปเดินมาอีกฝั่ง

 

แรง รั้งที่ชายเสื้อจากทางด้านหลังทำให้ผมสบถคำหยาบออกมาอย่างกลั้นไม่ได้ อารมณ์ทะยานขึ้นสู่ขีดสุด คนที่ไม่เคยถูกขัดใจมาก่อนในชีวิตอย่างผมหันหน้าไปหาคู่กรณีเต็มที่ รู้ว่าไม่ใช่ไอ้แก๊กแน่ๆ มันไม่น่าจะมากระตุกหนวดเสือแบบนี้ แต่ใครหน้าไหนที่มันดวงชะตาตกต่ำจนถึงขีดสุดที่มากระทุ้งอารมณ์ผมในวันนี้ ได้ล่ะ

 

พอประจันหน้ากับคนที่บังอาจขัดจังหวะเท่านั้นแหละ สองมือที่กำหมัดแน่นคลายออกจากกันแปรเปลี่ยนเป็นพนมมือขึ้นเหนือหน้าอก  ในสภาพที่คิดว่านอบน้อมที่สุดแล้ว

 

“พี่ดินอยู่ทางนู้น”

ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม แต่คำบอกเล่าของว่าที่แม่ยายตรงหน้าทำให้ผมพรูลมหายใจที่มันอัดแน่นอยู่ในปอดออกมาได้ในคราวเดียว

 

ม้านั่งตัวยาวที่อยู่หน้าห้องที่มีป้ายชื่อติดไว้ว่าห้องสอบสวนพิเศษ มีชื่อร้อยเวรติดอยู่ด้านหน้า แต่สิ่งเหล่านั้นมันก็แค่ภาพที่ผ่านสายตาผมไปเท่านั้น เพราะสิ่งที่สะกดทุกความรู้สึกและตรึงหน่วยตาทั้งสองข้างของผมก็คือเด็กผู้ชายตัวเล็กผิวขาวนั่งห้อยขาอยู่บนม้านั่งตัวยาว ก้มหน้ามองพื้นตลอดเวลา

 

ภาพตรงหน้าทำเอาผมแทบลืมเลยว่าหายใจด้วยตัวเองเค้าทำกันยังไง อยากถลาไปคว้าร่างตรงหน้าเข้ามากอด แต่สมองกลับสั่งห้ามไม่ให้ผมทำอย่างที่ตั้งใจ

 

 

คนตรงหน้าเป็นนักเลงใหญ่ เค้าเป็นผู้ชายเต็มตัว เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวเกินใคร มันคงไม่ดีแน่ถ้าจู่ๆผมจะเข้าไปคว้าร่างเล็กๆนั่นมาแนบอก ไม่โดนถีบออกมา ผมก็ต้องโดนกระทืบโชว์เป็นบุญตาร้อยเวรแน่ๆ ต่อให้ใจบอกว่าอยากแค่ไหน แต่สมองก็คัดค้านเอาไว้ว่าไม่คุ้มกัน

 

“พี่ดิน”

 

เสียงเรียกชื่อนั้นไม่ได้มาจากผม แต่มันดังออกมาจากปากของคนที่ให้กำเนิดคนตัวเล็กแต่ใจใหญ่ตรงหน้า เค้าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก ผมใจหายวาบที่เห็นว่าเมื่อเค้าแหงนหน้าขึ้นมาขอบหัวตามีน้ำรื้นขึ้นมาคลออยู่เต็มหน่วย

 

ครั้งแรกที่เห็นดินร้องไห้!!

 

ถึงไม่มีเสียงร้องไห้ฟูมฟาย น้ำตาไม่ได้ไหลลงมาเปื้อนแก้มให้ต้องใจวูบโหวงไปมากกว่านี้ แค่น้ำตามาเอ่ออยู่เต็มเบ้า แค่เห็นริมฝีปากที่เคยซับสีเลือดซีดและแห้งผากจนแตกระแหง แค่เห็นว่าริมฝีปากบอบบางที่ผมเคยฟัดเคยชิมอยู่ทุกวี่วันสั่นระริกไม่แพ้หน่วยตาดำขลับตอนที่เค้าเห็นผมยืนอยู่ตรงหน้าเต็มๆตา

 

“เสาไฟฟ้า”

เสียงแหบแห้งกลั่นออกมาจากลำคอคนพูดอย่างยากลำบาก ไม่มีอีกแล้วแววตาเอาเรื่องที่เคยส่งมาหาผมบ่อยๆคู่นั้น

 

ทำไมผมถึงได้โหยหาแววตาหาเรื่องและพร้อมจะอาละวาดผมตลอดเวลาคู่นั้นนะ ทั้งๆที่แววตาของคนตรงหน้านี้ไม่ต่างอะไรจากลูกแมวแสนเชื่องแท้ๆ

 

ความรู้สึกบอกผมว่าเค้าไม่เป็นตัวของตัวเอง นักเลงใหญ่กำลังอ่อนแอถึงขีดสุดและเค้าก็ยอมแสดงความอ่อนแอออกมาให้ผมเห็น แต่ไม่ดีใจเลยสักนิด ผมชอบดินที่ชอบโวยวายคนเดิมมากกว่า นักเลงที่แข็งเป็นท่อนไม้และตรงยิ่งกว่าอะไรคนเดิมไปไหน ความน้อยใจ ไม่มั่นใจอะไรทั้งหลายแหล่หายวับเพียงเพราะแขนสองข้างที่คว้าร่างผมไปหา

ผมยืนอยู่ตรงหน้า ดินนั่งอยู่บนม้านั่งตัวยาว แขนเขาวาดเอาไว้รอบเอวผมใบหน้าซุกอยู่ที่หน้าท้อง เพียงแค่เค้าส่ายหน้าไปมาน้อยๆผมก็รับรู้ถึงรอยเปียกชื้นที่ซึมผ่านเนื้อผ้าเข้ามาสัมผัสกับผิวตรงหน้าท้อง

 

นักเลงของผมเค้าร้องไห้จริงๆ

 

อยาก กอดให้ฝังเข้าไปในอกแต่ในความเป็นจริงผมทำได้แค่ลูบไล้ผมนิ่มไปมาเบาๆยิ่งผม ลูบหัวเค้ายิ่งร้องไห้ ยิ่งผมเหวี่ยงตัวเค้าไปมาเท่าไหร่ผมยิ่งรับรู้ถึงความสั่นไหวจากตัวเค้ามาก เท่านั้น ดินร้องไห้จนตัวโยน ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีอาการฟูมฟายให้เห็น แต่แค่นี้มันก็ทำให้ผมรู้แล้วว่าใจสลายเพราะเห็นคนที่เรารักเสียใจมันเป็น ยังไง

 

“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้วพี่จะอยู่ข้างๆยังไงดินก็จะต้องพ้นผิด ไม่สิคนที่ไม่ผิดแค่อยู่ผิดที่ผิดทางเท่านั้นตำรวจเก่งจะตายเดี๋ยวเค้าสืบสวนก็รู้เองแหละนะว่าดินของพี่บริสุทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นต์”

 

ปลอบ ขวัญคนตรงหน้าแล้วก็ปลอบใจตัวเอง สุดท้ายดินจะต้องไม่โดนความผิดแน่ๆผมรู้ แต่มันเมื่อไหร่ล่ะ อีกนานแค่ไหนตำรวจถึงจะสรุปได้ว่าดินไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ผมไม่ใจเย็นพอที่จะให้ดินนอนในห้องขังแน่ๆผมต้องประกันตัวเค้าออกมา ต่อให้ต้องยัดเงินหรือต้องทำในสิ่งที่เคยต่อต้านมาตลอดแค่ไหนผมก็จะทำ ที่ผ่านมาตลอดอายุ 19 ปีของดิน เค้าเจอสิ่งเลวร้ายมามากพอแล้ว ขนาดหินผาที่แข็งแกร่งแค่ไหนเจอน้ำเข้าไปยังกร่อนได้ แล้วนับประสาอะไรกับใจนักเลงตัวเล็กๆคนหนึ่ง

 

 

 

เนิ่นนานกว่าเค้าจะยอมผละออกมาจากหน้าท้องผม

 

ไม่มีน้ำตาให้เห็นแล้ว แต่ร่องรอยแดงก่ำจากหน่วยตาบอกชัดว่าเค้าผ่านการร้องไห้มานานแค่ไหน ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเค้า เอามือมากุมเอาไว้ ดูลู่ทางว่านักเลงใหญ่ไม่ได้ชักมือกลับก็รัดแน่นขึ้นแล้วค่อยๆคลายออกก่อนจะกำเข้าไปใหม่ ผมให้กำลังใจเค้าอยู่แบบนั้น

 

มัน อาจจะดูแปลกตาอยู่มากสำหรับคนที่เห็นผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์นั่งกุมมือผู้ชายตัว เล็กปากแดงแก้มแดงแม้แต่ตาก็ยังแดงอยู่ใจกลางโรงพักแบบนี้ นักเลงใหญ่เค้าไม่ทันจะสังเกตบรรยากาศรอบข้างแต่ผมเห็น แต่ก็แค่นั้นแหละ ใครล่ะจะสนใจ

 

“สุดท้ายมันก็ซ้ำรอยเดิมอีกจนได้ กูเป็นต้นเหตุให้ต๋องเข้าคุกอีกจนได้”

 

ผมเผลอกุมมือดินแน่นขึ้น ความรู้สึกหนึ่งที่ส่งผ่านไปคือให้กำลังใจ แต่ความรู้สึกที่ผมเก็บเอาไว้ในใจคือโกรธไอ้เหี้ยนั่นฉิบหาย อย่าคิดว่าผมไม่สังเกตนะว่าร่องรอยจางๆตามท่อนแขนและลำคอของดินมาจากอะไร ผมพยายามข่มใจมองข้ามไปแล้ว แต่นักเลงใหญ่มากระตุกใจของผมจนได้ ไอ้เหี้ยนั่นมันสร้างความเดือดร้อนให้เมียผมแท้ๆ มันปล้ำกอดจูบเมียคนอื่นแถมยังเป็นต้นเหตุให้ดินติดร่างแหความชั่วของมันไปด้วย เดือดร้อนขนาดนี้นักเลงใหญ่ของผมยังรู้สึกผิด ยังคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองไปได้

 

“ไม่ใช่ความผิดของดินหรอก ดินแค่ไปผิดเวลาเท่านั้นเอง ต่อให้ดินไม่ไปมันก็ต้องถูกจับอยู่แล้ว ค้ายารายใหญ่นะดินตำรวจเค้าคงจับตามองมานานแล้วไม่ใช่เพราะตามดินเข้าไปหรอก ใครทำกรรมอะไรไว้ต้องชดใช้กรรมนะ ยาล็อตใหญ่ขนาดนั้นดินคิดดูสิ ถ้าหลุดออกไปได้จะทำลายใครต่อใครมากมายแค่ไหน”

 

ผม ปลอบใจไอ้เปี๊ยกไปทั้งที่ยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอก แต่ตอนนั่งมาในรถแอบได้ยินไอ้แก๊กคุยโทรศัพท์กับนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ที่มันรู้จัก มันคงโทรไปขอให้ท่านช่วยแทนผมนั่นแหละ เรื่องราวประมาณเค้าสงสัยว่าคนพวกนี้รวมถึงต๋องรับส่งยากันตั้งแต่อยู่สถาน พินิจแล้ว ตอนแรกคิดว่ารับมาแค่เพื่อเสพย์เพิ่งมาสืบรู้ว่าค้ายาและเป็นผู้ส่งยาราย ใหญ่เมื่อไม่นานมานี้เอง กลุ่มนี้เป็นพวกที่เจ้าหน้าที่ในสถานพินิจจับตาดูเป็นพิเศษเพราะเคยหนีออกมา หลายครั้ง หลังจากที่ถูกจับได้ครั้งสุดท้ายก็ทำตัวดีขึ้นผิดหูผิดตา และยังมีพฤติกรรมหลายอย่างที่น่าสงสัยและพอดีกับเด็กพวกนี้อายุพ้นข่าย เยาวชนแล้วจึงได้ปล่อยออกมาไม่ใช่เพราะว่าพ้นผิดแต่ตำรวจวางแผนเพื่อล่อจับ พ่อค้ารายใหญ่เท่านั้นเอง

 

ผมถึงได้มั่นใจว่าไอ้เปี๊ยกของผมพ้นผิดแน่ๆแต่ที่ผมกระวนกระวายอยู่อย่างนี้เพียงเพราะไม่ต้องการให้ไอ้เปี๊ยกรอการไต่สวนในห้องขัง จะพิสูจน์กันนานแค่ไหนผมไม่ว่าแต่ผมต้องการประกันตัวคนของผมออกไป

 

ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าคนรักผมกำลังเป็นทุกข์ ผมเองก็อยากยืดเวลานี้ออกไปนานๆ คงมีไม่บ่อยหรือจะเรียกว่าตั้งแต่คบกันมายังไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ ที่นักเลงใหญ่เค้าจะนั่งพิงร่างกับผนังโรงพักแต่หัวเขาวางอยู่บนไหล่ผมแบบนี้ เหมือนเค้าจะหลับตา คงจะเพลียมาก ไอ้เปี๊ยกเอ้ยตัวเล็กแค่นี้เจอแต่ละอย่างหนักๆทั้งนั้น ถ้าไม่เข้มแข็งจริงจะอยู่รอดมาให้ผมรักได้เหรอวะ ไม่รู้จะขอบคุณใครดี แม่ที่ให้กำเนิดเด็กคนนี้มาผมก็ขอบคุณไปแล้ว พระคุณเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ พรหมลิขิตหรือว่าโชคชะตา จะเป็นเพราะบารมีของใครผมก็ได้แต่ขอบคุณไปทั่ว อยากให้หมดเรื่องเลวร้ายไวๆ ผมอยากจะซักนักเลงใหญ่อยู่เหมือนกันว่า ที่เค้าบุ่มบ่ามไปหาฝ่ายนู้นแบบนั้นเพราะอะไร

เพราะผมที่เข้าใจผมผิดอยู่หรือเพราะต้องการไปประกาศความจริงกับฝ่ายนู้นกันแน่

อยากจะรู้แค่ไหนแต่ผมก็ต้องหักห้ามใจเพราะไม่ใช่กาลเทศะที่จะถามเรื่องนั้นในตอนนี้

 

 

“ไปเถอะ เรียบร้อยแล้ว”

ผมต้องยกคิ้วเป็นคำถามเพียงเพราะวลีของไอ้แก๊กไม่ได้ขยายความให้ผมเข้าใจเลยสักนิด แม้แต่ดินเองยังยกหัวขึ้นมาจากไหล่ผมเพียงประประโยคที่แปลความหมายได้กว้างขวางยิ่งกว่าน้ำทะเลนั่นเสียอีก มีแต่แม่เท่านั้นที่มีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆออกมา

 

“กลับบ้านไง อื้อ”

นอกจากคำพูดยืนยันแล้วมันยังพยักหน้าให้เมื่อทุกคนพร้อมใจกันขมวดคิ้วมุ่นใส่มัน นอกจากมันจะไม่สำนึกว่าตัวเองพูดจาไม่เคลียร์แล้วมันยังขมวดคิ้วตีหน้าซื่อตอบโต้พวกผมอีก ใจอยากแค่ไหนแต่ก็ไม่มีอารมณ์จะทำร้ายมันตอนนี้ว่ะ

 

“แล้วดิน”

 

“น้องดินทำไม”

ความอดทนผมจะทะลุขีดแดงก็เพราะไอ้เหี้ยแก๊กมันสงบได้ไม่นานเนี่ยแหละ มันลืมไปแล้วหรือไงว่ามันกวนตีนไม่ดูเวร่ำเวลา ที่ดินมานั่งให้ยุงกัดอยู่บนโรงพักแห่งนี้เพราะเมียกูออกมาเดินเล่นมั้งล่ะไอ้บ้า ทันทีที่ผมเริ่มขยับตัวไอ้แก๊กเจ้าปัญหามันก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวเหมือนจะรู้ตัวว่าไม่ปลอดภัยทันที

 

“โอเคๆ กูยอมแล้วไอ้ภูมึงอย่าเพิ่งน้ำลายฟูมปากนะ ตำรวจเค้ารู้แล้วว่าน้องดินไม่เกี่ยวแต่น้องดินดันไปอยู่ตอนเค้านำกำลังเข้าจับพอดี ตำรวจเค้าจะกันน้องดินไว้เป็นพยานว่ะ”

ผมพรูลมหายใจหนักหน่วงถ้าเป็นไปได้อยากจะร้องไชโยให้ทั่วโรงพัก แต่คนที่นั่งข้างๆผมนี่สิกระตุกชายเสื้อผมไม่พอยังส่ายหน้ารัวเหมือนต้องการจะบอกอะไร

 

“มีอะไรครับ หือ”

 

“กูไม่อยากเป็นพยาน”

 

“ครับ ไม่เป็นก็ไม่เป็น”

 

“อ้าวไอ้เชี่ยภูมึงก็ตามใจเมียไม่ดูฤกษ์ดูยามเลยนะ เป็นพยานให้การกับตำรวจนะเว้ยไม่ใช่กินข้าวที่จะกินก็ได้ไม่กินก็ไม่เป็นไรน่ะไอ้ห่านี่หัวปักลงดินไม่ลืมหูลืมตาเลยนี่หว่า อุ๊ย พี่ขอโทษครับ”

 

สมน้ำหน้าไอ้คนปากดี ถึงดินจะอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติ แต่เค้าคงมีสติพอที่จะได้ยินคำต้องห้ามที่ไอ้แก๊กพูดต่อหน้าสาธารณชน ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆคือแม่ของดิน ไอ้แก๊กได้แต่ยกมือขึ้นไหว้ขอโทษขอโพยปากไม่มีหูรูดของตัวเอง แม่ได้แต่ส่ายหน้าไม่เอาความ คนที่ขมวดคิ้วแปลกใจกลายเป็นนักเลงใหญ่แทน เอาเถอะนะเอาเป็นว่ากลับไปพักผ่อนก่อน เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งชีวิต ยาหยีอยากรู้เรื่องอะไรผมก็จะเล่าให้ฟัง

 

“กูไม่เห็นของกลางนะ ไม่รู้ด้วยว่าต๋องมันจะ”

 

“ครับไม่เห็นก็ไม่เห็น ไม่รู้นี่พี่เชื่อครับ ตำรวจเอาผิดดินไม่ได้แน่นอนเชื่อพี่สิ มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ดินเข้าไปพอดีใช่มั้ย”

 

“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”

 

“อ้าว” สามเสียงเอ่ยขึ้นพร้อมกันเหมือนนัดกันไว้เลยทีเดียว

 

“กูไม่อยากมีส่วนร่วมให้ต๋องมีความผิดไปมากกว่านี้แล้ว แค่นี้ก็หนักหนาพอแล้ว กูสงสารมัน มันคงไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก”

 

ถ้า อาการอย่างผมนี่เรียกได้ว่าขี้หึงขั้นไหนนะแค่ปริ่มๆขีดส้มหรือทะลุขีดแดง เอาเป็นว่าตอนที่ดินพูดถึงไอ้เหี้ยนั่นด้วยความห่วงใยขนาดนี้ ผมแทบอยากจะวิ่งเข้าไปในห้องสอบสวนที่เต็มไปด้วยนักข่าวแล้วกระโดดถีบยอด หน้าไอ้เหี้ยนั่นตั้งแต่หน้าประตูเลยทีเดียว

 

“เงียบทำไม”

แรงรั้งชายเสื้อมาจากนักเลงใหญ่อีกครั้ง แม่กับไอ้แก๊กยังคงเดินหน้าต่อไปแต่ผมต้องชะงักปลายเท้าอยู่แค่นี้ สายตานักเลงบอกว่าไม่อนุญาตให้ผมก้าวต่อถ้าเค้ายังไม่เคลียร์

 

“เปล่าครับ พี่ยังไม่รู้จะพูดอะไร”

 

“มึงโกหกไม่เก่งเลยนะ”

อ้าว....เป็นงั้นไป ก็พี่ไม่ได้ฝึกทุกวันนี่ครับคนดี นักเลงเค้าจะรู้มั้ยว่าเค้าใช้สายตาแบบไหนกับผมอยู่ เค้ากำลังทำให้ผมอยากคว้าร่างเค้าเอาไว้แล้วหายตัวไปโผล่บนเตียงนอนของเราสองคนที่บ้าน ท่าทางหงอยๆกับสายตาเศร้าๆนั้นบอกผมว่า ณ.เวลานี้เรื่องที่เค้าไม่สบายใจมาจากผมไม่ใช่ไอ้เหี้ยบนโรงพักนั่น

 

“พี่หึง”

เอาวะในเมื่อบอกปัดไปแล้วไม่เนียนจนนักเลงใหญ่เค้าจับได้ขนาดนี้ ก็ขอโซโล่ออกไปตรงๆเลยแล้วกัน

 

กลายเป็นนักเลงใหญ่ที่เงียบไปแทน เค้าเดินตามหลังผมมาเงียบๆก่อนจะสาวเท้าขึ้นมาเดินคู่กันแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาอยู่ดี ผมคาดหวังว่าจะได้รับคำด่า หรือโดนทำลายร่างกายจากนักเลงใหญ่ให้พอเคล็ดตามเนื้อตามตัว แต่เปล่าเลยนอกจากเดินไปด้วยกันแล้วเค้าไม่พูดอะไรอีก

 

โทรศัพท์สั่นในเวลานี้ไม่ต้องดูหน้าจอด้วยซ้ำก็รู้ว่าใครโทรมา

 

“ว่า”

 

“กูไปส่งแม่น้องดินเอง มึงพาเมียมึงกลับบ้านเลยก็ได้ ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา”

 

“เออ ขอบใจ”

 

“มึงไม่ต้องทะลึ่งปลอบใจกันจนน้องเค้าลุกขึ้นไม่ไหวล่ะ พรุ่งนี้ประกาศผลสอบนะเว้ย”

 

“เออ กูรู้แล้ว กูไม่ใช่มึงนะสัด”

อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ว่าลับหลังผม ไอ้บ้านี่มันกำลังทำอะไรอยู่ เห็นผมไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านแบบนี้ แต่ถ้าเป็นไอ้แก๊กผมขอเว้นไว้สักคนหนึ่งก็แล้วกัน”

 

“มีอะไรเหรอ”

 

“ไอ้แก๊กบอกว่าให้ดินกลับไปกับพี่เลยมันจะไปส่งแม่เอง”

 

“อ้าวกูคิดว่าจะได้กลับไปนอนอยู่ที่บ้าน”

 

“ก็กำลังจะกลับอยู่นี่ไง”

 

“กูหมายถึงบ้านที่อยู่ในสลัม บ้านที่อยู่กับแม่”

 

“มีครอบครัวมีสามีแล้วจะกลับไปนอนกับแม่ได้ไง พรุ่งนี้ประกาศผลสอบลืมไปแล้วเหรอ”

 

“เออ จริงๆด้วย ลืมไปเลย”

 

“ลืมว่ามีสามีแล้วหรือลืมว่าพรุ่งนี้ประกาศผลสอบ”

 

“ลืมว่ามีประกาศผลสอบสิ”

 

“อ่อ นึกว่าลืมว่ามีสามีจะได้ตอกย้ำความทรงจำกันให้หายลืมไปเลย”

 

นอก จากค้อนวงใหญ่แล้วไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากปากนักเลงใหญ่อีกเลย ผมไม่รู้ว่าไอ้อาการหน้าแดงหูแดงนั้นเรียกว่าเขินหรือโกรธ รู้แต่ว่าเค้ารีบจ้ำพรวดๆแบบไม่รอผมที่เดินยิ้มอยู่ข้างหลังรวดเดียวไปนั่ง รอบนรถเลย

 

 

ผมไม่คิดเลยว่าการที่จะตกหลุมรักผู้ชายสักคนทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่ได้เป็นเกย์อย่างที่ผมเป็นมันจะยากเย็นขนาดนี้ ผมรู้ซึ้งถึงค่าของอะไรที่ได้มายากแสนยากนี่แล้ว ถึงมันจะยากแสนยากจะมีอุปสรรคขนาดไหน แต่ผมก็จะสู้ไปทั้งรอยยิ้มหรือสลับกับน้ำตาบ้างในบางครั้งเนี่ยแหละ ผมไม่รู้หรอกว่าดินจะผูกพันกับเพื่อนคนนั้นขนาดไหน ผมไม่อยากจะตอกย้ำให้ดินเสียใจไปมากกว่านี้ว่าจริงๆแล้วเพื่อนที่เคยแสนดีคนนั้นของดินอาจจะคิดไม่ซื่อมานานมากแล้ว โบราณท่านว่าผีย่อมเห็นผี ไก่เห็นตีนงูเมื่อไหร่งูเองก็เห็นนมกันเหมือนกันเมื่อนั้นเป็นเรื่องจริง

 

แต่อย่างน้อยนักเลงใหญ่เค้าก็ได้รู้แล้วว่าความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายเป็นเรื่องใกล้ตัวขนาดไหน มันไม่ใช่ความลับในสังคมอีกต่อไปแล้ว ถึงไม่มีใครออกมาประกาศแต่ก็มีอีกมากมายที่ไม่ได้หลบๆซ่อนๆ

 

นักเลงใหญ่เค้าเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากโรงพักสายตาเค้าเหม่อมองออกไปดูสองข้างทางในขณะที่ผมจับจ้องอยู่แต่กับเค้า เพราะผมเองก็เหม่อจึงตกใจสะดุ้งสุดตัวเมื่อเค้าหันหน้ากลับมา

 

“เสาไฟฟ้า”

 

“ครับ”

พูดไปด้วยกลืนน้ำลายเหนียวหนืดไปด้วยทำไมมันยากอย่างนี้วะ

 

“ขอโทษนะ”

 

“ห๊ะ อะไรนะ”

ผมได้ยินชัดเต็มสองรูหูแหละครับ แต่มันตั้งตัวไม่ทัน อยู่ดีๆนักเลงใหญ่บอกว่าขอโทษทั้งๆที่ผมยังไม่รู้เลยว่าเค้าผิดอะไร

 

“กูขอโทษที่ทำเรื่องให้มึงลำบากตลอด ถ้าใครรู้เข้าว่ามึงมีแฟนที่พัวพันกับพวกค้ายามึงจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ต๋องเคยบอกกูว่ามึงลงหนังสือเป็นคนมีชื่อเสียง”

 

“ไม่ ต้องขอโทษหรอก ถ้าจะหาคนผิดก็ผิดกันทั้งคู่นั่นแหละ ส่วนหน้าพี่ถ้าไม่รู้จะเอาวางไว้ที่ไหน งั้นขอฝากฝังไว้ในโพรงดินได้มั้ยล่ะ บางทีพี่ก็อยากอยู่ในนั้นไม่อยากจะออกมาพบหน้าใครเหมือนกัน”

ถึงปลายเท้าเค้าจะจงใจเหยียบเท้าผมเต็มๆแรง แต่แวบหนึ่งผมคิดว่าผมเห็นนักเลงใหญ่เค้าอายนะ ผมไม่ได้หยอด ไม่ได้หมาหยอกไก่ แต่ผมหมายความตามที่พูดจริงๆ ผมจากมุดจมหายเข้าไปในโพรงดินจริงๆ อยากฝังอยู่ในนั้นตลอดไปเลยด้วยซ้ำ

[maple4120]

แปะก่อน 

_____________

อ่านแล้วว
ต๋องนี่มัน มากเรื่องจริงๆนะ
แต่ก็แอบสงสารนิดๆเหมือนกัน เพราะดูจะรักพี่ดินมากจริงๆ
สะเทือนใจอ่ะ พี่ดินร้องไห้ด้วย ฮืออออ
ว่าแต่ เหมือนจะยังมีต่อ รึป่าว?
รอตอนต่อไปนะคะ ชอบเรื่องนี้จัง

[A-moment]

หวัง ว่า เรื่อง คง จะ จบ ลง ด้วย ดี นะ ครับ ..



เป็น ห่วง พี่ ดิน 


คำ ว่า เพื่อน มันตัด กัน ไม่ ขาด จริง ถึง แม้ เค้าจะ ทำ ผิดมาก ขนาด ไหน ยังไง ก็ เป็ น ห่ว งเ พื่อน เหมือน เดิม ..



นายภูตะวัน สู้ สู้ นะครับ ,,  ต้องอยู่เคียงข้างกันและกันตลอดไป

[anajulia]

เฮ้อออออออออออออออออออ

คนคนพาลพาลพาหาเรื่องให้
พี่ดินเอ๊ยยยยยยย หลุดพ้นบ่วงเวรให้สนิทเสียทีเนอะคราวนี้

พี่ภูน่ารักมากมายเจ้าค่ะตอนนี้ เป็นที่พึ่งที่พักใจ(แต่ท่าทางพี่ดินจะไม่ได้พักกาย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)

[4559]

ดินนะดิน

เป็นไง

โง่จนได้เรื่อง

[annis204]

เฮ้ย!!! มาไม่ครบป่าวเนี่ย
ไม่เห็นมีเขียนถึงแฟนคลับ ขอบคุณคนตรวจคำผิดไรเงี้ย
ถ้าจบจริงมันต้องลงท้ายด้วย TRomance ไม่ใช่เหรอ
มันมาไม่ครบบบบบบบบบ

[dukdikdukdik]

พี่เสาไฟก็หื่นได้ตลอดจริง ๆ น๊า

สงสารพี่ดิน ห่วงเพื่อนจนร้องไห้ตาแดงเลย