มาแล้วค่ะทุก ๆ คน ขอโทษนะคะที่หายไปนานเลย ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว ก็สามารถกลับมาลงแล้วค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ติดตามโดยตลอด ขอบคุณค่ะ
“เฮ้ยยย เนี่ยอ่ะเหรอวะ นายหน้าหวานที่เล่าให้ฟัง” ไอ้ปลิวที่วันนี้มาบ้านผม ถึงกับตกใจเล็กน้อย เมื่อผมเปิดรูปในคอมให้มันดู (ไม่ต้องห่วงครับ ผมแยกไฟล์เรียบร้อยแล้ว อิอิ)
“เออ นี่หล่ะ...เป็นไงวะ..สวยป่ะล่ะ”
“มึงแน่ใจเหรอวะ ว่าเป็นผู้ชาย” ไอ้ปลิวถามแบบไม่เชื่อ
“เออ สิวะ มึงไม่เห็นเหรอเค้าแต่งตัวเป็นผู้ชายและก็เสียงเค้าเป็นเสียงผู้ชายนะเว้ย”
“โหยย เชดด ผู้ชายอะไรวะ สวย น่ารัก ยังกับนางเอกหนังเกาหลี”
“เออ...กูบอกแล้ว”
“และนี่ไงเนี่ย มึงถ่ายรูปเค้ามาเพ้ออย่างงี้ แล้วลงมือจีบเจิบอะไรยัง”
ผมไปไม่เป็นเลยเมื่อได้ยินอย่างนี้ โถ ไอ้ปลิวครับ แต่ผมมองหน้าเค้ายังยืนแทบไม่อยู่เลย นับประสาอะไรกับจีบครับเพื่อน
“นั่นไง แห้วอีกแล้วแน่ ๆงานนี้”
“เฮ้ยย อย่าเพิ่งตัดสินอย่างงี้สิวะ”
“เออ แล้วที่เพื่อนมึงเคยเดา ๆ ว่า เค้าจะอยู่กับแฟนนี่ จริงป่ะวะ”
“เหอะ กูก็ยังไม่รู้เลย” ผมตอบไอ้ปลิวไปหวั่น ๆ เพราะลึก ๆ แล้วผมก็กลัวเหมือนกันว่าจะเป็นอย่างที่คาดกันไว้จริง ๆ
“มึงคะ มึง ๆๆๆ” อีกบตรงมายังตัวผมที่กำลังจะออกไปกินข้าว
“ไรล่ะอีกบ”
“เดี๋ยวบ่ายนี้คุยงานกับคุณอู๋นะคะ บอกฝ่ายก่อสร้างด้วยล่ะ”
“เออ...” ผมรับคำอย่างสะกดอาการไม่ให้ตื่นเต้น คุณอู๋ ๆๆๆ อิอิอิอิ
“อีโจ้คะ” อีกบทำเสียงเล็กเสียงน้อยซุบซิบกับผม ขณะเดินไปกินข้าวด้วยกัน
“ไรวะ”
“มึงรู้มั๊ยคะว่าบ้านที่คุณอู๋ให้พวกเราไปทำให้ เค้าจะทำเป็นอะไร”
เอาล่ะสิ อีกบมาเปรี้ยวอีกแล้ว
“กูไม่รู้ กูไม่ชอบเสือกเรื่องของลูกค้า”
“เหรอ....” อีกบมองหน้าผมทำหน้าไม่เชื่อ
“เออ กูไม่เมาท์ดีกว่าถ้าไม่อยากรู้” อีกบทำท่าจะเดินไป ผมรีบเรียกมันแทบไม่ทัน
“เดี๋ยว ๆๆๆ เมาท์มาก็ได้”
“ไหนว่าไม่อยากรู้ไงคะอีเดื๋อยย”
“แหม่ ก็ความสุขของลูกค้ามันเป็นหน้าที่ของเรา....ก็ต้องรู้ดิวะ”
“เออ ค่ะ บอกตั้งแต่แรก” อีกบกระซิบข้างหูผม
“เค้าปลูกไว้อยู่กับแฟนค้าาา”
“หา...” ประโยคนั้นกระชากวิญญาณผมไปแล้ว “ยะ..อยู่กับแฟน..”
อีกบพยักหน้าจิก ๆ ใส่ผม “แล้วมึงรู้ได้ไงวะ”
“ไม่ยากค่ะ น้องแอนไงคะ ที่บอกกู”
“จริงเหรอวะ”
“ค่าาา น้องสาวเจ้าตัวยืนยันมาซะอย่างนี้ คงไม่ผิดหล่ะค่ะ”
“เหรอ....” ผมเออออ แต่ในใจนี่สิแทบเป็นลม “เอ่อ แล้วว่าแต่ เค้าจะแต่งงานเมื่อไหร่ว่ะ”
“คงจะแต่งไม่ได้หรอกค่ะ”
“หะ...หมายความว่าไงวะ คุณอู๋แต่งงานไม่ได้”
“แฟนคุณอู๋เป็นผู้ชายไงล่ะ อีโง่ววววว” อีกบกระซิบข้างหูผมอีกครั้ง คราวนี้หล่ะ ทำเอาผมแทบเดินไม่ออก ผมหันไปมองหน้ามันพร้อมส่งสายตาว่า “จริงเหรอวะ”
“ค่ะ จริงค่ะ เห็นน้องแอนบอกว่า คบกันมานานแล้วตั้งเป็นเรียนมัธยม นี่ก็รอเจ้าตัวกลับมาจากเมืองนอกหล่ะค่ะ มาจัดการเรื่องวิมานสีชมพูเค้าเนี่ย”
“เหรอ มึงสาระแนเรื่องลูกค้าขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แหม ..อีเดื๋อยคะ ทุกอย่างมันก็ต้องมีที่มาที่ไป แต่ก็เห็นมั๊ยล่ะ สวยเกินหญิงซะขนาดนั้น ไม่ชายแน่นอนค่ะ”
“แล้ว...บ้านเค้าเป็นคนจีน เค้าเป็นลูกชายคนโต แล้ว...ที่บ้านเค้ารับได้เหรอวะ”
“ตอนแรกชั้นก็คิดแบบแกนะคะเดื๋อย แต่พอชั้นถามน้องแอนชั้นก็กระจ่างมาก”
“ยังไงวะ”
“ก็ เค้าเป็นคนสวยอย่างนี้เพราะว่าที่บ้านส่งเสริมค่าาาา”
“หา ยังไงวะ”
“ก็คุณน้องแอนเล่าว่า ตอนคุณอู๋เกิดมาเป็นเด็กขี้โรคมาก จะตายมิตายแหล่อยู่หลายรอบ จนมีซินแสมาทักว่าให้เปลี่ยนชื่อเป็นชื่อผู้หญิง ชื่ออะไรก็ได้ และก็ให้เลี้ยงดูแบบเด็กผู้หญิง ก็จะรอดตาย”
“มีงี้เหรอวะ”
“ไม่รู้ค่ะ แต่น้องแอนเล่าว่าตอนแรกพ่อกับแม่เค้าก็ไม่เชื่อนะ จนคุณอู๋จะไปจริง ๆ ก็ลองทำดู ปรากฎว่ารอดค่ะ คุณอู๋เลยกลายเป็นลูกสาวมาตั้งแต่ตอนนั้น ก็ที่เค้าเคยเรียกตัวเองว่ากิมอู๋ไงคะ นั่นหล่ะค่ะมันเป็นชื่อผู้หญิง”
“เหรอ.....” ผมตกใจเหมือนกัน “แล้วเรื่องแฟนล่ะ”
“เห็นว่าทางบ้านก็รับได้นะคะ เพราะเห็นน้องแอนเล่าว่าพี่เขยของเธอเนี่ยทั้งหล่อทั้งรวย เหมาะสมกับคุณอู๋ทุกอย่างเลย”
ตอนนี้ใจของผมลงไปอยู่ตาตุ่มแล้ว โธ่ โจ้เอ๊ยยยย ทำไมแห้วตลอดชาติอย่างงี้วะ
“อีโจ้ๆ ๆๆๆ เป็นอะไรไปอีกคะ”
ผมมองหน้าอีกบงง ๆ
“มึงเอ๋ออะไรอีกคะ อีดรอก มาเป็นออทิสติกเอาตอนแก่เนี่ยนะ”
“อะไรล่ะ กูเปล่า...”
“ว่าแต่กูก็อยากเห็นแฟนคุณอู๋เหมือนกันนะคะ เห็นน้องแอนเล่าว่าเป็นลูกครึ่งด้วย คงจะหล่อเริ่ดระเบิดเทิดเทิงน่าดู”
“อืม ก็คงงั้นมั๊ง”
“อ๊ายยยย บ่ายนี้เค้าจะมาด้วยกันมั๊ยเนี่ยแก...”
อีกบทำท่าตื่นเต้น แต่ผมนี่สิ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีกแล้ว เรียกว่าแห้วตั้งแต่ยังไม่ทันจีบเลยครับงานนี้
และเวลาแห่งการนัดหมายก็มาถึง แม้ว่าผมจะรู้ว่าคุณอู๋ไม่โสดอย่างที่หวังไว้ แต่ผมก็ไม่ท้อครับ แค่เค้าไม่พาแฟนมาด้วยหรือโชว์หวานกับแฟนผมก็ดีใจแล้ว เจ้านายผม,ตัวผม,อีกบ,น้องจอยและทีมก่อสร้างนั่งรอลูกค้าในห้องประชุมตามเดิม เสียงประตูห้องเปิด คุณอู๋มาแล้วแน่ ๆ ผมจึงหันหลังไปต้อนรับคนสวยของผมอย่างดีใจ
แต่ผมก็ยิ้มเจื่อนแทบไม่ทัน เมื่อพบว่าวันนี้คุณอู๋มากับผู้ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลายังกับนายแบบ คนทั้งสองดูมีความสุขเหมือนคู่แต่งงานที่มาทำธุระเรื่องบ้านยังไงอย่างงั้น ผมเก็บอาการเหมือนเดิม แต่เป็นอาการแห้วรับประทานนะครับ T_T
“สวัสดีครับทุกคน นี่คุณเคน เอ่อ...เจ้าของโครงการร่วมกับผมครับ”
คุณอู๋จบประโยคด้วยรอยยิ้มกับคนข้าง ๆ พวกผมยกมือไหว้ตามมารยาท และก็เริ่มคุยงานรายละเอียดกันอย่างไม่อยากให้เสียเวลา
ตลอดการพูดคุย ผมเห็นว่าคุณเคนกับคุณอู๋ดูเหมือนคู่แฟนมาซื้อบ้านอย่างที่บอกจริง ๆ หล่ะครับ
ตลอดการประชุม ผมก้มหน้าก้มตาจดรายละเอียดนู่นนี่ไปเรื่อยไม่ใช่หรอกครับ ผมไม่อยากมองภาพบาดใจตรงหน้า...
“โอเคครับ ได้ข้อสรุปเรียบร้อยแล้วนะครับสำหรับแบบบ้าน เป็นว่าเริ่มดำเนินงานได้เลย” คุณพงษ์สรุปงาน ผมมองหน้าลูกค้าทั้งสองที่มองหน้ากันหวาน ๆ จบการประชุมแล้ว คุณอู๋กับตาลูกครึ่งนั่นก็ขอตัวลาพวกผม โดยไม่วายโชว์หวานโดยการจูงมือกันออกไปอีก เอาเข้าไปครับ เอาเข้าไป
“แอร๊ยยยยยย พวกแก เห็นมั๊ยสามีคุณอู๋หล่อม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก” อีกบกรี๊ดแตกทันทีเมื่อประชุมงานทุกอย่างเสร็จแล้ว น้องจอยยิ้มขำอีกบตามเดิม ส่วนผมนี่สิ อยากเอาอะไรไปอุดปากมันจังเลย มันสั่น ๆ ในใจนะครับ เมื่อได้ยินคำว่า สามีคุณอู๋ เนี่ยะ
“เออ มึงก็จับเขาทำผัวเลยสิ” ผมว่าให้
“โอ๊ยยย อย่าเลยค่ะ กูไม่อยากแย่งสามีชาวบ้าน แบบว่าเป็นนางเอกค่ะ จะมาแย่งสามีคนอื่นแบบในละครมันไม่ดีนะคะอีโจ้”
“อ่าว ก็เห็นกรี๊ดยังกับจะไปแย่งเขามา”
“ไม่ล่ะค่ะ เค้าดูรักกันจริงจังนะแก โอ๊ยย หวานค่ะ กบศรีจะเป็นเบาหวาน”
“ใช่ ๆๆ กบ น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ” น้องจอยสมทบ โอ๊ยยย ไม่มีใครแย้งกันเลยเหรอเนี่ยะ แส้ววว
ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “งั้นหมายความว่า พวกเราจะได้ไปทำงานที่หัวหินกันใช่มั๊ยเนี่ย”
“ค่าาา เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว” อีกบรับคำ “ชั้นว่าจะใส่บิกินีไปทำงานทุกวันเลยค่ะอีโจ้ เริ่ดมากค่ะ ทำงานริมทะเลเนี่ย”
“ทีนี้ล่ะมึงได้คนงานก่อสร้างยกไซต์แน่”
“อู๊ยยย เริ่ด”
อีกบตบมือผ่างอย่างชอบใจ มันระรี้ระริกอย่างนั้นกับน้องจอยเรื่องจะไปทำงานที่หัวหิน แต่ผมนี่สิ มันเป็นการทำงานที่ปวดใจที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
เวลาเลิกงานของผมก็มาถึง ผมขับรถไปอย่างเซ็ง ๆ จนกระทั่งผมเห็นวิลล่ามาร์กเก็ต ที่เดิมที่ผมเคยเจอคุณอู๋ ผมมองแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ ชอบกล ไหน ๆ ก็แห้วแดกอย่างนี้แล้ว ไปหาอะไรทำฆ่าเวลาหลังเลิกงานก็คงจะไม่เลวนักวะ...
ผมยูเทริ์นรถแล้วเข้าไปจอดข้างใน มองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นบีเอ็มสีน้ำเงินคันนั้น ผมรู้สึกโล่งใจแต่ก็แอบอยากเจอคุณอู๋เหมือนกันไม่รู้ทำไม
ผมเดินเล่นดูโน่นดูนี้ แต่ในใจกลับคิดถึงแต่หน้าหวาน ๆ กับผมสวย ๆ นั้น จู่ ๆ ก็มีมือมาสะกิดผมเบา ๆ จากข้างหลัง
ผมหันกลับไปมองก็พบสาวน้อยร่างเล็กในชุดนิสิตนั้นยิ้มสดใสให้ผมอย่างเป็นมิตร
“หวัดดีค่ะพี่โจ้” น้องแอนทักทายผม ผมยิ้มให้น้องแอนตอบเหมือนกัน
“หวัดดีครับน้องแอน จำพี่ได้ด้วยเหรอครับ”
“จำได้สิคะ เพราะว่าพี่อู๋ชี้ให้แอนดู” เธอตอบยิ้ม ๆ และหันหลังไปมองพี่ชายที่ยังอยู่กับตาลูกครึ่งนั่น คุณอู๋และแฟนเดินเข้ามาหาผมอย่างเป็นมิตรทันที
“หวัดดีครับคุณโจ้ เจอกันอีกแล้วนะครับ มาทำอะไรเหรอครับเนี่ย” หน้าสวยหวานนั้นยิ้มให้ผมตามเคย ผมมองคุณอู๋และแฟน อย่างทำตัวไม่ถูก
“อ่อออ ผมมาเดินเล่นหน่ะครับ”
“อ่อ ครับ” ผมตัดสินใจถามคุณอู๋ไป “แล้วคุณอู๋กับน้องแอนล่ะครับ มาเดินเล่นเหมือนกันเหรอครับ”
“ครับ ก็ เดี๋ยวซื้อของเข้าบ้านเคนด้วย เพราะว่าบ้านเคนอยู่แถวนี้เอง กะว่าจะไปทานอาหารเย็นกับคุณพ่อคุณแม่ของเคนหน่ะครับ”
พอพูดจบ พวกเขาก็หันมายิ้มให้กันหวาน ๆ อืม..ผมเข้าใจแล้วว่าที่คุณอู๋มาแถวนี้บ่อย ๆ เพราะอะไร
“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณโจ้” คุณอู๋ยิ้มให้ผมปิดท้าย น้องแอนก็เช่นกัน ส่วนแฟนคุณอู๋ก็ยิ้มให้ผมเหมือนกัน ผมรับยิ้มของแต่ละคนด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน
“โอ๊ยยย ไอ้โจ้ นี่ขนาดเปลี่ยนไปชอบผู้ชายแล้วมึงยังแห้วอีกเหรอวะเนี่ย ฮ่ะๆๆๆๆ” ไอ้ปลิวลมหัวเราะเยาะผมอีกแล้ว เพราะผมโทรไปหามัน แล้วเล่าเรื่องคุณอู๋ให้ฟัง
“เอออ” ผมตอบเซ็ง ๆ
“โหยยยย ตาย ๆ เขาพาแฟนมาด้วยอย่างนี้แล้วทำไงล่ะมึง”
“ทำใจหน่ะสิ”
“เออ ก็คงงั้นหล่ะ...แล้วแฟนคุณอู๋นี่หล่อขนาดไหนวะ”
“มึงเคยเห็นนายแบบฝรั่งมั๊ย ก็อย่างนั้น”
“อย่างงั้นเลยเหรอวะ”
“เออ”
“มึงก็บอกเค้าสินายแบบฝรั่งหรือจะสู้นายแบบแห้ว ๆ”
“แต่เค้าก็เหมาะสมกันมากนะมึง ผู้ชายเชรี่ยไรวะ ดูดีจนกูเป็นหมาไปเลย”
“มึงไม่ต้องเทียบกับเค้ามึงก็เป็นหมาอยู่แล้ว”
“เออ กูเป็นหมา”
“โอ๋ ๆๆ ยานนาวูดดด อย่าเศร้านะ ว่าแต่อย่างนี้เพื่อนมึงกรี๊ดตายเลยสิ”
“เออ อีกบมันกรี๊ดยังกับจะจับเขาทำผัวตรงนั้นเลย”
ไอ้ปลิวเงียบไปสักพักนึง จนผมสงสัย
“ไอ้ปลิว ๆๆๆ เป็นไรไปวะ”
“มึงบอกว่า เพื่อนมึงอยากจับแฟนลูกค้ามึงเหรอ”
“เปล่า อีกบมันก็แค่กรี๊ดเฉย ๆ...มีไรป่าววะ”
“มึงก็ให้เพื่อนมึงจับเลยสิ”
“เฮ่ยยยย” ไอ้ปลิวมาเปรี้ยวแล้วมั๊ยล่ะ “ไอ้ปลิว ไม่เอาน่ามึงคนเขารักกันดี ๆ อย่าไปแยกกันเลย”
“กูก็พูดไป แต่อย่างว่าว่ะ สกปรกเกิ๊นน”
“เออ” ผมเห็นด้วยกับมัน
“เอาเหอะมึง สักวันมึงก็เจอคนที่ใช่เองแหล่ะ คนนี้ถือซะว่าเข้ามาทำให้มึงหวั่นไหวเล่น ๆ ก็แล้วกัน”
ไอ้ปลิวลงท้ายอย่างนั้นในเรื่องคุณอู๋ ผมคุยกับมันอีกสักพักก่อนจะขอตัวไปนอน เอาเถอะ ผมขอนอนพักความช้ำใจในวันนี้ก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้ยังมี ผมคงต้องใช้เวลาทำใจบ้างแล้วแหล่ะ
หัวข้อ: (จบจริง ๆ นะ)บทส่งท้ายมาแล้ว- - [Beep] - - แอบมองนายหน้าหวาน(Update:01/12/2011) (อ่าน 145485 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก