:try2:เอ่อ ขอแก้ตัวหน่อยนะครับ ไอ้คำพูดของตัวละครเนี่ย แม้ตอนนี้มันไม่สมเหตุสมผล แต่ความหมายแท้จริงของมันจะเฉลยออกมาในบทส่งท้ายนะครับ ซึ่งตอนจบมันค่อนข้างหักมุมเล็กๆอ่ะครับ(ติดตามด้วยนา)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนจบ ก้าวต่อไป
[/b]
ข้าวของของผมถูกจัดลงกระเป๋าเรียบร้อย โดยมีเพื่อนๆบ้างนั่งบ้างนอนอยู่ด้านข้าง ถ้าเทียบกับตอนที่ผมมาแล้วล่ะก็ ถือว่าผมพัฒนาไปมากที่เดียว หวนนึกถึงตอนนั้นผมมาโดยมีเป้ใบใหญ่แค่ใบเดียว แต่ตอนนี้แค่ใบนั้นไม่พอซะแล้ว
“ดูดิพวกมึง.....ตอนกูมามีแค่เป้ใบเดียว....ตอนไปมีตั้งหลายใบแหน่ะ”ผมเอ่ยขึ้นมาอย่างร่าเริง
“รีบๆเหอะ.....บ่าย 3 แล้ว....มึงมัวแต่นอนอืดอยู่นั่น”ไอ้รันมันกัดผมครับ
“มึงว่าอะไรนะ.....ก็แม่งมึงนอนตั้งแต่ตี 4 นี่หว่า....เสือกกรนอีก....กูไม่เอาที่หนีบผ้า มาหนีบปากมึงก็บุญแล้ว”ผมสวนคืน
“เลิกกัดกันซะลิฟท์มาแล้ว”คมพูดขึ้นมาพร้อมกับเข้ามาเอากระเป๋าใบที่หนักอึ้งที่สุดไป ส่วนไอ้รัน ไอ้นิว
ไอ้โน้ตก็มาช่วยหันขนคนละไม้คนละมือ ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ ผมก็ได้รู้ว่า วันนี้ไอ้ 3 ตัวนี้ต้องกลับตอนค่ำๆ
ไอ้คมต้องไปอยู่กับพี่ชายมันย่านชานเมือง เพื่อไปหางานพิเศษทำ ส่วนผมเรียนซัมเมอร์เช่นเคย
ตอนนี้พวกเรายืนอยู่ริมถนนหลักของกรุงเทพ ผมโบกแท็กซี่ บอกจุดหมายปลายทาง แล้วโยนกระเป๋าเข้าไป
ก่อนจะมุดตัวตามเข้ามา เพื่อนๆก็ทำแบบเดียวกัน
“รถเมล์ไปไม่ถึงเหรอวะ”ไอ้คมถามตอนที่อยู่บนแท็กซี่
“ถึงน่ะถึง แต่กูกลัวพวกมึงจะเหนื่อย เลยคิดว่าไปแท็กซี่ดีกว่า”ผมตอบไป
“รู้ตัวก็ดี......กูน่ะไม่เหมาะกับรถเมล์โว้ย....ต้องแท็กซี่เท่านั้น”ไอ้รันรีบสอดเลย
“อ้าว.....กูเห็นหัวมึงนึกว่ามึงเป็นกระเป๋ารถซะอีก....โดนลมตีซะฟูฟ่องเลย”ไอ้นิวสกัดดาวรุ่ง
“อย่าไปว่ามันดิ ถึงไอ้รันมันจะนั่งรถเมล์แต่มันก็ไม่หล่อนะโว้ย”ผมรีบเหยียบซ้ำ
เมื่อถึงที่หมาย พี่ชายของผมก็ออกมารอรับ บ้านนี้มีชั้นเดียวครับ เป็นบ้านเช่าเก่า ผมมีห้องส่วนตัว พี่ผมก็มีอีกห้อง
มีห้องน้ำ นอกนั้นก็ไม่มีห้องอื่นอีก(อันทีจริงห้องผมเป็นห้องเก็บของมาก่อน) พวกเราขนของเข้ามาในห้องผม
ไอ้พวกเลวมันก็นอนเกลื่อนกลาดเต็มพื้น ปล่อยให้ผมจัดของเองคนเดียว
“กูมาช่วยขนไม่ได้มาช่วยจัด”ไอ้โน้ตว่า
“กูขี้เกียจ”ไอ้รันว่า
“กลัว่าจัดแล้วจะไม่ถูกใจมึง”ไอ้นิวว่า
“ครอออออออออกกฟี้”ไอ้คมกรนไปแล้ว ผมใช้เวลาจัดของ 2 ชั่วโมง ก่อนจะพาไอ้พวกเพื่อนเลวไปเลี้ยงอาหารที่หรูหรา
ที่สุดในย่านนั้น
“พวกมึงไม่ต้องสั่ง....กูสั่งเอง....เปลือง”ผมว่าพลางแย่งชิงเมนูมาจากมือพวกมันทุกตัว (ก่อนที่ผมจะได้อยู่หอ
ตอนครึ่งเทอมแรกผมเคยพักที่นี่มาแล้วน่ะครับ เลยค่อนข้างคุ้นเคย)
“พี่ครับๆ”ผมเรียกบริกรมารับรายการอาหาร แล้วสั่งอาหารมาหลายอย่างพลางแนะนำสถานที่ต่างๆในย่านนี้
พออาหารถูกยกมาถึง พวกมันก็สวาเข้าไปโดยไม่ออมรั้ง
“รีบกินรีบกลับ...เดี๋ยวไม่ทันรถ”พวกมันว่า
กว่าพวกเราจะกินกันเสร็จก็ปาเข้าไป 2 ทุ่มนู่น ไอ้พวกเลวรีบเดินทางอย่างตาลีตาเหลือก
ผมไปส่งพวกมันขึ้นแท็กซี่ ระหว่างทางกลับพี่ของผมก็โทรมา
“วันนี้พี่ไปงานศพต่างจังหวัดนะ กลับพรุ่งนี้เย็นๆ”
“อ้าวพี่ แล้วให้ผมนอนไงอ่ะ”ผมถามไป
“ก็ชวนเพื่อนมานอนด้วยดิ”
“พวกมันกลับกันหมดแล้วอ่ะ........แต่....ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมลองชวนดู”
“เออ....พาเพื่อนมานอนด้วยก็ได้....มีอะไรโทรมานะ”
“ครับ”ผมตอบรับก่อนที่จะวางสายไป ใช่แล้วครับผมคิดถึงไอ้คมครับ เพราะมีแต่มันคนเดียวที่ไม่ได้กลับบ้าน
ผมลองโทรหามันหลังจากที่คิดว่าพวกมันคงถึงที่หอแล้ว
“นี่”ผมอ้อนไปเมื่อมันรับโทรศัพท์ของผม
“อะไร”
“มานอนเป็นเพื่อนหน่อยดิ”ผมว่า
“ได้เหรอ!!!!”มันทำเสียงตื่นเต้นสุดขีด
“อือ??”ผมงงกับอาการตื่นเต้นของมันครับ
“จะรีบไป.....แป๊ปนึงนะ”
“อือ”ผมตอบ เท่านั้นแหละมันก็วางหูทันที
“ดีใจเรื่องอะไรวะ”ผมคิด .............อือ..........นอนค้าง.....
“เฮ้ย...แม่ง”ผมคิดออกแล้วครับ
“จ๊าาาาาาาก”
“กูทำอะไรเนี่ย” ผมยืนเอามือกุมขมับอยู่หน้าบ้านพัก
“ซวยแล้ว ระบมแน่กู ยังไม่เตรียมพร้อมเลย” ผมบ่นอุบ
“เอาวะ...ก็รักไปแล้วหนิ...เป็นไงเป็นกันวะ” ผมตัดสินใจ พร้อมกับเพ่งเล็งสายตาอันเด็ดเดี่ยวไปที่เบื้องหน้า
เนิ่นนานมันก็ยังไม่มา ..............ผมรออยู่ 50 นาทีเห็นจะได้....แล้วมันก็มา ด้วยสภาพ “หล่อ”ไม่น่าเชื่อ
กางเกงยีนส์ที่รับกับรูปร่างที่สูงโปร่ง เสื้อยืดสีเหลืองที่รับกับผิวขาวๆ และกล้ามเนื้อข้างใต้
ทรงผมที่จัดมาอย่างเหมาะเจาะก็เข้ากับคิ้วและดวงตามีคมเข้มลึกล้ำ
“เอาแล้วไง”ผมคิด แค่นี้ใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ กลัวว่ะ แต่ก็ตัดสินใจไปแล้วนี่นา ช่างแม่ง
“เข้ามาดิ”ผมเอ่ยปากชวนมันให้มันเดินเข้ามาอย่างประหม่ามากถึงมากที่สุด
“..........”มันไม่ตอบครับ ได้แต่ก้มหน้างุดๆเดินเข้ามา
“....เอ่อ....หิวมั้ย”ผมถาม
“ไม่”
“เหรอ”ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้วครับ
เงียบกันไปนานก่อนที่มันจะพูดเสียงแหบแห้งว่า
“ง่วงแล้ว”ผมหน้ามืดทันทีครับ หัวใจไปตกที่ตาตุ่มนู่น
“เออ......เข้าไปนอนก่อนดิ....เดี๋ยวอาบน้ำก่อน”ผมตอบไปด้วยเสียงที่เรียบที่สุดที่สามารถ
“เร็วนะ”.....อ้าาาาาาายบ้าาาาาา....หมายความว่าไงวะ
“อือ”พูดจบก็ผมหันหลังไปหยิบผ้าขนหนูจากราว แล้วรีบมุดตัวเข้าห้องน้ำทันที ผมยืนพิงผนังอยู่นาน
“ทำไงดีวะ”ผมคิด
“เอาไงเอากันดิ”ผมคิดอีก
“กลัวว่ะ”ผมคิดอีกนั่นแหละ
“รักมันไม่ใช่เหรอ”ผมกล่อมตัวเอง
“เออ”ผมยอมรับ(กรุณานึกภาพ ตัวเราฝ่ายดีกะเลว เถียงกันเอง)
“แล้วไง”
“แล้วไง”
“ยอมมันดิ”
“ว่าแต่.....มันทำกันยังไงวะ”
“ก็เข้าไปตรงนั้นไง”
“เฮ้ย!!!”
“ช่าาาาาาาาายยย”
“งั้น............กูต้องอาบน้ำให้สะอาดที่สุด” พอได้ผลสรุปเป็นที่พอใจของทั้งหลายฝ่ายผมก็ลงมือขัดสีฉวีวรรณเต็มที่
พอเดินออกมาจากห้องน้ำ
“เสื้อผ้าอยู่ในห้องหว่ะ”
“เข้าไปเอาดิ”
“อาย”
“อายแม่งอาราย แต่ก่อนไม่เห็นเป็นไร”
“มันไม่เหมือนกัน”
“เข้าไปเหอะมึงอย่าเรื่องมาก” ผมเปิดประตูห้องนอน เห็นไอ้คมนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ผมรีบแง้มประตูออกมา
มุดเข้าไปหยิบเสื้อผ้าออกมาใส่
“เอ....แล้วต้องแต่งชุดยั่วยวนมั้ยวะ”
“เออดิ”
“กรูอายยยยย....อย่าบังคับกูได้มั้ย”
“งั้นแต่งชุดธรรมดาแล้วกัน”
“เออๆ....ก็ดี”ผมจบลงด้วยการใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เข้านอน
“มึงจะบ้าเหรอ...ใส่ยีนส์เข้านอน”
“ช่างแม่ง...แต่งไปแล้วนี่”
“พร้อมยัง”
“พร้อม”
“ล้มตัวลงนอนเร็วกูตื่นเต้น เลือดจะออกจากรูขุมขนอยู่แล้ว”
“หัวใจกรูก็จะหลุดออกจากปากอยู่แล้ว.....มึงเงียบซะ” สิ้นเสียงคำสั่ง มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เข้าครอบงำผม
ผมค่อยๆนั่งลงบนเคียง แล้วล้มตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงพร้อมกับหลับตาปี๋
“มันจะเริ่มที่ไหนก่อนวะ”
“ปากแหงๆ”
“กูว่ามือ”
“กูว่ากอดก่อนแหงๆ”
“โอยพวกมึงเงียบๆ...กูจะตายอยู่แล้ว”ผมตะโกนในใจขับไล่ความคิดฟุ้งซ่าน
หลับตาอยู่นานไม่เห็นมันขยับ ผมค่อยๆเงี่ยหูฟัง
“ฟี้ๆๆๆๆ”ไอ้เชี่ย......เมิงหลับแล้วเหรอ....กรูตื่นเต้นจะตายแล้ว...เมิงดันหลับ....มึงนี่น้า เฮ้อกรูอุตส่าห์ลุ้น
พอผมรู้ว่ามันหลับไปแล้ว ผมก็ไม่เกร็งแล้วครับ ผมนอนตะแคงข้างไปมองแผ่นหลังของมันที่ถูกกระทบ
ด้วยแสงจันทร์ในท่านอนคว่ำ
“เหนื่อยอ่ะดิ....นอนไม่ถึง 6 ชั่วโมงตั้งหลายวัน”ผมพูดเบาๆ เอื้อมมือไปทาบกับหลังมัน อยากจะกอดแต่กลัวจะตื่น
เดี๋ยวได้เจ็บตัว ผมพริ้มตาหลับ เพ่งความรู้สึกไปที่ฝ่ามือนั้น อุ่นดีจัง รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นด้วยแฮะ อืม ตุบๆ ตุบๆ ตุบๆ
ผมนับจังหวะการเต้นของหัวใจของมันไปจนเพลิน ผล็อยหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ตี 2
“หือ”ผมพูดงัวเงียเมื่อรู้สึกว่า มีอะไรมาสะกิดใบหน้า
“อือ”ไอ้คมครับมันกำลังหอมแก้มผม ไม่รู้ผมนอนตะแคงเมื่อไหร่ ปล่อยให้มันกอดผมจากด้านหลัง
มือของมันโอบรอบเอวผมไว้แล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ”ผมเงยหน้าไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง
“ตี 2 แล้วรีบนอนเหอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหวนะ”ผมพูดจบก็หลับตาลงเตรียมตัวนอนอีกรอบ
“ไม่อยากหลับ”มันกระซิบที่หูของผมพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่มากระทบซอกคอ
“เหรอ....งั้นทิศหลับก่อนนะ”ผมบอกเนือยๆ
“ไม่”มันว่า
“อย่ามาทำอะไรลามกนา...ง่วงนอนไม่มีอารมณ์หรอก”ผมบอกมันทั้งๆที่หลับตาอยู่
“เหรอ...งั้นทำให้มีนะ”มันว่า หลังจากที่ประโยคนี้จบลงมันก็ลุกขึ้นมานอนคร่อมตัวของผม พร้อมกับจูบลงมาที่ปากของผม
พร้อมกับขยับเขยื้อนอย่างร้อนแรงที่สุดที่ผมเคยเจอ ผมลืมตาโพลง
“เอาแล้วไง”ผมคิด มือไม้ของคมเริ่มขยับเขยื้อนไปมาไม่อยู่สุข ตอนนี้เสื้อของผมหายไปแล้วครับ
มีแต่มือของมันที่คอยกระตุ้นตามจุดสำคัญของผม
“อือ.......อืม”ปากของผมยังถูกประกบไว้ด้วยปากของมัน พร้อมด้วยสายตาที่ลึกล้ำไปด้วยคำพูดและความหมาย
อย่างไร้ที่สิ้นสุดของมันที่จ้องมองมา
ตอนนี้เสื้อผ้าของมันหายไปหมดแล้ว ส่วนผมเหลือกางเกงในตัวเดียว เจ้าคมน้อยสัมผัสกับต้นขาของผมอย่างแนบแน่น
ปากของคมตอนนี้ผละจากปากของผมเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้ผมร้องครางอย่างสั่นสะท้าน
ในขณะที่มันใช้ลิ้นชิมร่างกายของผมอยู่ ในที่สุดปากของมันก็มาถึงส่วนที่สำคัญที่สุดของผม เมื่อมันสัมผัสส่วนนั้น
ผมแทบขาดใจ จนต้องระบายความทรมานออกมาโดยใช้เสียง .............เมื่อมันเล่นสนุกจนพอใจมันก็ลุกขึ้นมา
กดมือทั้ง 2 ของผมลง เอาปากมาจูบผมอีกครั้ง
“พร้อมยัง”มันถามผม
“อือ”ผมพยักหน้าเบาๆ อายจนรู้สึกว่า ใบหน้ากำลังร้อนอย่างมาก คมปล่อยมือออกข้างหนึ่ง ใช้มือข้างนั้น ประคองเจ้าคมน้อย
มาหยุดอยู่ที่หว่างขาของผม มันเริ่มต้นดันเข้ามาแล้วครับ
“โอ้ย.....ไม่ใช่”ผมบอกมันเมื่อมันจะเข้าผิดที่
“ตรงไหนอ่ะ”มันถามผม
“ขึ้นอีก......อีก....อือตรงนั้นแหละ”ผมบอกมันตอนที่มันเริ่มจ่อเข้าด้านหลังของผม
“หึหึหึ....เบาๆล่ะ”ผมหัวเราะให้ความมือใหม่ของมัน
“หัวเราะทำไม .....ก็คนมันไม่เคยนี่หว่า...คอยดูเห๊อะ”มันว่าพร้อมทำหน้ามั่นอกมั่นใจ
“พร้อมยัง”มันถามผมอีกครั้ง
“อือ”ผมตอบมันไป ความคิดของผมย้อนกับไปตอนแรกๆที่ได้พบเจอกับมัน ผมไม่นึกเลยว่าเราจะมากันได้ไกลมากขนาดนี้
ทุกอ้อมกอด และทุกความอบอุ่นที่มันมอบให้ เป็นกำลังที่ทำให้ผมสามารถจะเผชิญกับโลกที่กว้างใหญ่ได้อย่างไม่ลังเล
นับแต่วินาที่แรกที่เรารักกันมา จุดจบของเราก็ถูกกำหนดไว้แล้ว ว่าจะจบอย่างไรและเมื่อไหร่ ตอนแรกๆ
ผมคิดว่าแค่จะรับเอาความอบอุ่นจากมัน แค่ได้แอบรักมันก็พอ แต่เรื่องราวทั้งหมดช่างบังเอิญและยอกย้อน
จนผมไม่สามารถคาดเดาได้ ท้ายที่สุดเราก็พร้อมที่จะเสี่ยงกับมัน และพร้อมที่จะรับความเจ็บปวดในอนาคตทั้งมวลจนได้
ตอนนี้ตัวของคมแทรกเข้ามาในตัวของผมแล้ว น้ำตาของผมไหลเป็นสาย มือของผมกำผ้าปูที่นอนอย่างแรง
แต่ความเจ็บปวดที่ผมได้รับไม่อาจเทียบได้เลย กับความรักที่ท่วมท้น จนแทบขาดใจ ข
ณะที่ผมกำลังจะบอกมันว่าผมรักมันมาก มันก็พูดในความมืดด้วยปากที่แทบติดกับใบหน้าของผม
“คมรักทิศนะ”สิ้นคำๆนี้ หน้าอกของผมรู้สึกร้อนและตื้นตันอย่างประหลาด น้ำตาของผมไหลออกมาโดยอัตโนมัติ
ผมเอามือทั้ง 2 ข้างของผมกอดมันเอาไว้ด้วยแรงมากมายที่สุดเท่าที่ผมมี เปล่งเสียงร้องไห้ออกมาอย่างสุดแรงเกิด
“เป็นไร.....เจ็บเหรอ.....งั้นคมเอาออกนะ”คมพูดอย่างตกใจ
“ไม่.....ไม่เจ็บแล้ว.....แต่ตอนนี้ทิศมีความสุขมาก....ทิศอยากให้คมกอดทิศนานๆนะ.....อย่าปล่อยให้ทิศอยู่คนเดียว.....
ทิศกลัว......เหงา”ผมพูดไปอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องกลัว....เพราะคมแน่ใจว่า...คมไม่ได้รักทิศน้อยไปกว่าที่ทิศรักคมเลย”พอคมพูดจบ คมก็ประกบปากกับผม
หยดน้ำตาไหลลงมาจากสองตาของผมเริ่มแห้งเหือด คมเริ่มขยับไปตามจังหวะของความต้องการ ผมพูดด้วยเสียงกระเส่า
เบาๆท่ามกลางลมหายใจที่ร้อนระอุของเรา 2 คนว่า
“ทิศก็รักคม” คมยิ้มเล็กๆก่อนใช้ปากและแรงกายที่มีหยุดความทรมานของเรา 2 คนลง
เช้าวันถัดมา พระอาทิตย์ส่องแสงลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาอย่างอ่อนโยน เสียงนกร้องต้อนรับการมาของฤดูร้อน
ผมเอาคางเกยแขนอยู่ที่ริมหน้าต่าง ความคิดคำนึงล่องลอยไปในอนาคตที่ห่างไกลแสนไกล อย่างเลื่อนลอยและเคลิบเคลิ้ม
“เจ็บมั้ยครับที่รัก”คมกอดผมจากด้านหลังพร้อมเอาคางมาเกยไหล่ผม
“อาบน้ำนานจัง ป่ะไปกินข้าวกันเหอะ”ผมหันหน้ากลับไปก็โดน ไอ้เจ้าเล่ห์ขโมยจูบไป 1 ที ผมเลยพูดขึ้นว่า
“เราวิ่งแข่งกันออกไปหน้าบ้านไหม เริ่มจากตรงนี้แหละ...”
“เอาดิ”มันว่าจบก็รีบกระโจนออกไปอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย!!!”แหมๆ ผมก็ต้องใช้มารยาบ้างเป็นธรรมดา
“เป็นไร!!!.......เจ็บเหรอ”มันว่ารีบกลับมายื่นมือมาพยุงผม ผมได้โอกาสกระชากแขนมันให้มันล้มลงมานอนที่เตียง
ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว
“โหย.....ไม่อาว...โกงอ้ะ”มันประท้วงครับ พร้อมกับรีบวิ่งมารวบตัวผมไว้ได้เมื่อเกือบจะพ้นประตูบ้านไปแล้ว
“แฮ่กๆ....”ผมหอบครับ คงเพราะนอนไม่พอ แล้วยังต้องมาออกกำลังตอนเช้าอีก
“นี่....ไม่ต้องรีบนะ.................เห็นข้างนอกนั่นไหม”มันว่า มือข้างหนึ่งกอดผมไว้ มืออีกข้างชี้ออกไปหน้าประตู
ซึ่งมีแสงสว่างลอดเข้ามาอย่างรำไร
“ทำไม”ผมถามมัน
“เรากำลังมุ่งหน้าสู่อนาคต ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไร คมก็จะจูงมือทิศไปเอง ไม่ต้องกลัวนะ”ว่าแล้วมันก็เดินไปเบื้องหน้า
จนเกือบจะถึงขอบประตูแล้ว ก่อนที่จะยื่นมือออกมา
ในตอนนั้นผมมองไม่เห็นหน้าของคม เพราะพระอาทิตย์ที่อยู่ด้านหลังของมันสาดส่องจนทำให้ผมแสบตา
ผมรู้แต่เพียงว่าตัวมันช่างสว่างเหลือเกิน อบอุ่นและสว่างไสว สาดส่องลงมายังที่ๆมืดมิดภายในจิตใจของผม
มอบทุกๆสิ่งที่ผมโหยหาและต้องการ ผมยื่นมือออกไปโดยไม่ลังเล สัมผัสกับความอบอุ่นนั้น
ก่อนที่จะก้าวข้ามประตูบานนั้นไป......เพื่อเผชิญกับอนาคตที่สุดจะคาดหยั่ง....เบื้องหลังแสงสว่างนั่น......................
จบ
story by นายโฮะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงนี้เรียนหนัก ผมจะมาอัพตอนส่งท้ายอีก 2- 3 วันนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
